နံနက်တွင်မူ တစ်ကိုယ်လုံး နွမ်းပျော့၍ နေပေသည်။ မျက်နှာသစ်ပြီးသော်လည်း အောက်ထပ်သို့ မဆင်းသေးဘဲ ခုတင်ပေါ်တွင် လှဲမြဲလှဲ၍ နေပေသည်။
ထိုနေ့နံနက်တွင် ရာသီဥတု သွေ့ခြောက်သဖြင့် ကောင်းကင်ပြာတွင်လည်း စွန်များ ပျံဝဲ၍နေကြပေသည်။ ပြတင်းအပြင်တွင် သရက်ပင်ထိပ်ဖျားသည် ဝါတစ်ကွက် စိမ်းတစ်ကွက် ဖြစ်နေပေသည်။ မိုးတစ်ဖြိုက်ကြောင့် စိမ်းရမလို နွေနှောင်းသည်ကြောင့် ဝါရမလို ဖြစ်နေကြဟန်ရှိပေသည်။
အခန်းထဲသို့ ကြီးကြီးနှင့်မချိန်သည် အတူတူ ဝင်လာကြ၏။
" သမီး ...နေမကောင်းဘူးလား"
ကြီးကြီးသည် ကျွန်မနဖူးပေါ်သို့ လက်တင်၍ မေးနေသည်။
" ညက တစ်ညလုံးလိုလို အိပ်မရဘူး၊ ကလေးမျက်နှာကို မြင်ပြီး လန့်နေတယ် "
ကိုထင်ပေါ်ကြောင့် အိပ်မရကြောင်းကိုမူ ဘာဖြစ်၍မှန်းမသိ ကြီးကြီးအား ဖွင့်ဟ မပြောမိပေ။
" သွား ....သွား မချိန်၊ နို့တစ်ခွက် ယူလာခဲ့၊ နို့သောက်ပြီး တစ်ရေးအိပ်လိုက်ရင် လန်းသွားမှာပဲ၊ ဖျားတာမှ မဟုတ်ဘဲ "
မချိန် နို့သွားယူရန် ထွက်သွားပြီး ချက်ချင်းလို ပြန်တက်လာသည်။ လက်ထဲတွင်မူ နို့ခွက် မပါသေးပေ။
" ကြီးကြီး အောက်မှာ ဧည့်သည်ရောက်နေလို့ လာခေါ်တာပါ၊ ကျွန်မ နို့သွားယူဦးမယ်"
ကြီးပြီးသည် မချိန်နှင့်အတူ ထွက်၍သွားပြန်၏။ မချိန် နို့ယူလာချိန်တွင် ကျွန်မသည် ကုန်အောင် သောက်ပစ်လိုက်၏။ ဧည့်သည် မည်သူဖြစ်သည်ကို မေးလိုက်လျှင် ဒီကို လာနေကျလူ ဟူ၍သာ မချိန်က ဖြေလေသည်။
" လာနေကျ ဘယ်သူများပါလိမ့်"
သိချင်စိတ် များနေရာမှ သူများလားဟူ၍ ထိတ်သွားပြန်သည်။ ခုတလော သူသည် ခဏခဏ လာလွန်းနေသည်။ စိတ်ထဲမှာ သူ၏သွားလာဝင်ထွက်ခြင်းကို မကြိုက်သလို ကြောက်သလို ဖြစ်၍နေပေသည်။ နို့သောက်ပြီး ခဏလှဲနေစဉ် ကြီးကြီး ပြန်၍ဝင်လာသည်။
" မောင်ထင်ပေါ်ရယ် .... ကလေးအကြောင်း လာပြောတယ်၊ ခြေထောက်နှစ်ဖက်စလုံးကို ပလာစတာ ကိုင်ထားရတယ်တဲ့၊ ကျောရိုးမကြီးကို ထိခိုက်သွားလို့ လူစဉ်မှီဖို့တော့ ခဲယဉ်းတယ်၊ တဖြည်းဖြည်း အောက်ပိုင်း သေတတ်သတဲ့ "
ကျွန်မထင်သည့်အတိုင်းပင် သူမှ သူအစစ် ဖြစ်နေသည်။ ကလေးအကြောင်းလောက်နှင့်တော့ တကူးတကန့် လာစရာမလိုပေ။ ကျွန်မတို့ ညနေစောင်း ဆေးရုံသွားလျှင် တွေ့ရမည်ဖြစ်သည်။
" ပြီးတော့ ညစာ လာစားဖို့ပါ ဖိတ်သွားတယ်၊ သူ့ခြံကိုလဲ ကြီးကြီးကို ပြချင်လို့တဲ့၊ သမီးလဲ ညနေလိုက်ခဲ့ပါ ဆိုလို့ လိုက်နိုင်မယ်လို့ ကြီးကြီး ပြောခဲ့တယ်၊ စောစော ညစာစားပြီး ဆေးရုံဆက်သွားတာပေါ့၊ ကလေး အခြေအနေကောင်းရင် ပိုက်ဆံခန်းကို ပြောင်းထားဖို့ စီစဉ်ထားသတဲ့ "
ကျွန်မသည် ညနေတွင် လိုက်သွားရန် စိတ်မပါပေ။ သို့သော် ကြီးကြီးကို မလိုက်လိုဟူ၍လဲ မငြင်းဆန်မိပေ။
" သူက မုန်းစရာကြီးလိုပဲ၊ သူနဲ့ တူတူလဲ ဆေးရုံ မသွားချင်ပါဘူး "
" လူတစ်ယောက်ကို မမုန်းကောင်းဘူး မိန်းကလေးရဲ့ "
" ဒီလူဟာ လူတွေအများကြီးကို အန္တရာယ်ပြုခဲ့တော့ သူ့ကို ပေါင်းရသင်းရတာ တထိတ်ထိတ် "
" အေး ...အေး ...၊ မိတ်ဆွေဆိုတာက အထိုက်အလျောက် ပေါင်းသင်းရသပေါ့၊ တချို့ဆို ဘိန်းစားတို့ လူဆိုးတို့တောင် လက်သပ်မွေးထားရသေးတာပဲ "
" တော်ကြာ သရဲမွေးသလို ကိုယ်က နိုင်ရင်နိုင်၊ မနိုင်ရင် သူတို့က ပြန်စားသွားမှဖြင့် ..."
" ဘာတွေပြောနေတာလဲ မိန်းကလေးရဲ့၊ အိပ်စမ်းပါ "
ကြီးကြီးသည် စောင် ဆွဲ၍ ခြုံပေးမှ ကျွန်မသည် မျက်လုံးကို မှေး၍ ထားလိုက်တော့သည်။
ညနေ ၃နာရီခန့် အိပ်ရာမှ နိုးလာသောအခါ ပေါ့ပါး လန်းဆတ်၍ နေပေသည်။ ရေချိုးပြီးလျှင် ရွှင်၍လာလေသည်။ ကြီးကြီးသည်ပင် ထမင်းစား သွားရန်အတွက် ပြင်ဆင်ပြီးနေပေပြီ။
ကျွန်မသည် ကျောင်းနေစဉ်က ဝတ်ခဲ့သော အလွန်ပင် အဆင်ရိုး၍ ရှေးကျလှပြီဖြစ်သည့် လုံချည်တစ်ထည်ကို တမင် ရွေး၍ ထုတ်သည်။ ထိုလုံချည်ကို ငယ်စဉ်က ကျွန်မတို့သုံးယောက် ဆင်တူတိုက်၍ ဝတ်ခဲ့ကြသည်။ မဝတ်သည်မှာ အချိန်ကြာမြင့်ပြီဖြစ်၍ ရိုးသာရိုးနေသော်လည်း ဟောင်းနွမ်းခြင်း မရှိသေးပေ။ နက်ပြာရွှေတောင် ဗြောင်အပေါ်တွင် နှင်းဆီဖူးအဖြူသေးသေး နှစ်ဖူးစီကို တစ်ထွာခန့် ချဲ၍ ပိုးချည်များနှင့် ထိုးထားသော လုံချည်ဖြစ်ပေသည်။
ကြီးကြီးသည် သူ့အခန်းမှ ကူးလာကာ "အောင်မယ် ဒီလုံချည်များ ဝတ်သေးတယ်ဟယ်၊ ရိုးတာကြီး "ဟု မဲ့ပြုံးပြုံးကာ ပြောလိုက်၏။
" အို ဘယ်သွားတာလိုက်လို့၊ သူ့များ ဘာအထူးပြုစရာလိုလဲ"
ကျွန်မက လုံချည်ကို ပြင်ဝတ်ရင်း ပြန်ပြောလိုက်၏။ ကြီးကြီးကမူ သူ့ရှေးထုံးစံအတိုင်း ပန်းနွယ်များ စိုက်ထားသော ဂျော့ဂျက်ပုဝါကြီးကို ခြုံ၍ထား၏။ ကြက်သွေးရောင်ဇင်းမယ်လုံချည်ကြီးနှင့် အထူးပြင်ဆင်ထားဟန်ရှိပေသည်။
၄နာရီလောက်တွင် သူကိုယ်တိုင် ကားမောင်း၍ လာလေသည်။ အိမ်ထဲသို့ ဝင်ဝင်ချင်းပင်_
" တစ်နာရီ ခြံထဲ ကြည့်၊ ၅နာရီ ထမင်းစား၊ ၆နာရီ ဆေးရုံ သွားကြတာပေါ့ "
သူသည် လက်ပတ်နာရီကို မြောက်ကာ သူ စီမံထားသော အစီအစဉ်ကို ဆို၏။ ကျွန်မသည် ပြုံးရုံသာ ပြုံးနေကာ ဘာတစ်လုံးမျှ ပြန်မပြောပေ။
" ဦးဝင်းမောင်ကတော့ ပြောသွားတယ်၊ ကလေး အခြေအနေကောင်းရင် အထူးခန်း ၃၉ ကို ပြောင်းထားမတဲ့၊ မကောင်းရင် ဟိုဘက်မှာပဲ ထားဦးမယ်၊ သွားကြည့်ရင် သိမှာပါပဲလေ "
သူ့တစ်ယောက်တည်း ဆက်၍ ပြောနေ၏။
"အေး ...အေး ...၊ ကလေးတော့ သတိရလာပြီလား "
" ရပြီတဲ့ခင်ဗျ၊ တကယ်တော့ တွေးကြည့်ရင် အင်မတန် ကြက်သီးထစရာကောင်းတဲ့ ဒဏ်ရာပဲ၊ ကဲ ...သွားကြစို့လား "
သူက အရင်ဆုံး ထလိုက်၏။ ကြီးကြီးကလဲ "အေး ...အေး ..."ဟု ဆိုကာ နောက်မှ လိုက်၍ သွားသည်။ ကားပေါ်ထိုင်သည်အထိ ကျွန်မသည် စကားဆိုရန် နှုတ်နှေး၍ နေပေသည်။ သူကတော့ ကလေးအကြောင်းပြောစဉ်က မျက်နှာညိုသွားသည်မှတစ်ပါး အလွန်ရွှင်ပျ ပေါ့ပါးနေဟန် ပေါက်ပေသည်။ ဗန်ကောက်လုံချည် ရေညှိရောင်နှင့် ပိုပျော့ အဝါနု ရှပ်အင်္ကျီကို သပ်သပ်ယပ်ယပ် ဝတ်၍ထားပေသည်။ မော်တော်ကားကို မောင်းနေစဉ် စတီရာရင်ကို ကိုင်ထားသော သူ့ညာလက် လက်ခလယ်တွင် အင်မတန် နက်၍ တောက်ပသော စိန်နက် ၃ရတီခန့် တစ်လုံးတည်း ဝတ်၍ထားလေသည်။ ဘာကြောင့် ညာဘက်လက်ခလယ်တွင် ရွေးချယ်၍ဝတ်ထားမှန်း မသိပေ။
ကျွန်မတို့အိမ်မှာ ကုက္ကိုင်းလမ်းပေါ်တွင်ရှိ၍ ကမ္ဘာအေးဘက်နီးသောကြောင့် ဂွတ္တလစ်လမ်းသို့ ကားပြန်တက်မောင်းလာသောအချိန်မှာ မကြာလှပေ။ သူတို့ခြံထဲသို့ ကားဝင်၍ ဆင်ဝင်အောက် ရပ်လိုက်လျှင် လူတစ်ယောက်က ကားတံခါး လာ၍ဖွင့်ပေး၏။
"ကဲ အိမ်ထဲ မဝင်သေးဘဲ မြက်ခင်းပေါ် ထိုင်ကြရအောင်၊ ခြံထဲ ကြည့်ပြီးမှ ဝင်တာပေါ့ "
သူသည် ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်အား တောင်ဘက်မြက်ခင်းပေါ်သို့ ခေါ်၍လာသည်။ မြက်ခင်းပေါ်တွင် ခရုယပ်တောင်လေးများသဏ္ဌန်အတိုင်း ထိုးထားသည့် ကြိမ်ကုလားထိုင်သုံးလုံးနှင့် စားပွဲတစ်လုံးကို တွေ့ရသည်။ ခြံသည် အလွန်ကျယ်ဝန်းသည်ဟု ဆိုရမည်။ အကျယ်မှာ ပေနှစ်ရာ နီးနီးခန့်ရှိ၍ နောက်သို့မူ အတော်ရှည်လျားဟန်ရှိပေသည်။ သရက်ပင်အုပ်များ နောက်ပိုင်းတွင် ခံနေ၍ နောက်ဘက်ခြံစည်းရိုးကို မမြင်ရပေ၊ ထူးဆန်းသည်မှာ အိမ်ကို ခြံလယ်တွင် မဆောက်ဘဲ အနောက်မြောက်ထောင့်သို့ ကပ်၍ဆောက်ထားသည်။ သို့သော် တိုက်၏အနောက်မြောက်ဘက်အစွန်းသည်လည်း စည်းရိုးနှင့်ကပ်မနေဘဲ သရက်ပင်အုပ်များက ကြားခံ၍ နေပေသည်။
ဦးဝင်းမောင်တို့အိမ်နှင့် ဝင်းချင်းသာ ကပ်နေသော်လည်း အိမ်ချင်းများမှာ အလှမ်းကွာလျက်ရှိ၏။ အိမ်နှစ်လုံးသည် အရှေ့ဘက်သို့ မျက်နှာပြုထားကြ၏။ ဦးဝင်းမောင်အိမ်သည် တစ်ထပ်တိုက်ပုလေးဖြစ်၍ ခေတ်ပေါ် ပုံလှလှလေး ဆောက်၍ထားလေသည်။
သူ့အိမ်မှာမူ မြင့်မားသောနှစ်ထပ်တိုက်ဖြစ်၍ ပုံသဏ္ဌမှာ ရိုးလှသည်။ ရဲတိုက်ကြီးသဖွယ် ရှေးကျ ခန့်ညားလှသည်။ အပြင်မှ ကြည့်ရသည်မှာတော့ ရဲတိုက်များလို အတွန့်အချိုး မများလှ။ ဆင်ဝင်ခန်းနှင့် ဘေးဘက်တွင် ရေချိုးခန်းများဖြစ်ဟန်တူသော အဆောင်ပုံများ ထုတ်ထားသည်ကလွဲ၍ ခပ်ရှင်းရှင်း ဆောက်ထားပေသည်။
ကျွန်မတို့သည် ကြိမ်ကုလားထိုင်တွင် ခေတ္တ ထိုင်ကြသည်။ ဆင်ဝင်ရှေ့တွင် ကားပတ်ရန်လုပ်ထားသော မြက်ခင်းဝိုင်းကြီးဆီသို့ ကျွန်မမျက်စိ ရောက်သွားသည်။
မြက်ခင်းအလယ်တွင် တချို့အိမ်များကဲ့သို့ ရေပန်းများကို လှပစွာ တပ်ဆင်ထားသည် မဟုတ်ပေ။ ကျောက်သားအနက်ဖြင့် ပြုလုပ်ထားဟန်ရှိသော ပင်လယ်လပိုင်ကြီးတစ်ကောင်၏ဂုတ်မှ ရေများ ဖြာ၍ထွက်နေကြလေသည်။ လပိုင်ရုပ်ကြီးမှာ ငါးပေခန့်ရှိ၍ သူ့ပတ်ဝန်းကျင်တွင်မူ ကျောက်ကန် နိမ့်နိမ့်ကလေး ရံထားကာ ရေများ ဝင်လျက်ရှိသည်။ လပိုင်ကြီး၏အမြီးမှာ ကော့ပျံလျက်ရှိပေသည်။ ရုတ်တရက် ဘာမှန်းမသိသလိုဖြစ်ပြီး စေ့စေ့ကြည့်မှ လပိုင်ကြီးဟန်ပန်တို့ ပေါ်၍လာလေသည်။ ဘေးပတ်ဝန်းကျင် မြက်ပင်ငယ်တို့မှာ တဖြိုင်ဖြိုင် တဖွားဖွား ကျလာသော ရေလုံးရေစက်များအောက်တွင် နေရ၍လားမသိ၊ စိမ်းစိုရွှင်လန်းလျက်ရှိကြသည်။
အမှန်မှာ နွေရတု၏ပူပြင်းသော ညနေခင်းတွင် တသွင်သွင် ဖြာကျသောရေနှင့် မြက်ခင်းတို့မှာ စိတ်ဓာတ်ကို အေးချမ်းစေဖို့ ကောင်းသော်လည်း ကျွန်မနှလုံးသားတွင် အေးကွက်ကို ရှာ၍မရပေ။ လပိုင်ကြီးမှာ အရုပ်ဆိုး၍ မြက်ခင်းအလှကို ဖျက်ဆီးနေသော သတ္တဝါကြီးလို ဖြစ်နေပေသည်။
" ကဲ မခင်သိုက်ရေ ...မောမှ လိမ္မော်ရည်လေး ဘာလေး သောက်ရအောင်၊ ခြံတစ်ပတ် လှည့်ကြဦးစို့ "
လပိုင်ကြီးကို ကြည့်ရာမှ သူ့ကို ပြန်၍ ပြုံးကြည့်ကာ ကျွန်မက ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ သူ့ခြံသည် ကြည့်စရာတွေများ၍ ဘာက စကြည့်ရမှန်းပင် မသိသလိုဖြစ်နေပေသည်။ ကြီးကြီးကမူ စထွက်ကတည်းက ခြေဖဝါးအောက်ကို ငုံ့ကြည့်ကာ မြက်ခင်းကို တအံ့တဩဖြစ်နေသည်။
"ဒီမြက်က တို့အိမ်ကမြက်လို မဟုတ်ပါလား၊ ကြည့်စမ်း အပင်အရွက်ကလေးတွေ သေးလိုက်တာကွယ်၊ ကော်ဇောမွေးကျနေတာပဲ မောင်ထင်ပေါ်၊ မခင်သိုက် ကြည့်စမ်း "
" ဟုတ်ကဲ့ ကြီးကြီး၊ ဒါ အမေရိက ကကို တစ်တန်တစ်က မျိုးယူလာခဲ့ရတာ၊ ဒီမြက်ခင်း စပျိုးတဲ့စရိတ်ကလည်း မနည်းဘူး၊ သိပ်နူးညံ့တာပဲ၊ မခင်သိုက်လိုချင်ရင် ကျွန်တော် ပျိုးပေးမယ်လေ၊ အစကတော့ နည်းနည်းခဲယဉ်းတယ် "
" ရှိပါစေ၊ ကျွန်မဥယျာဉ်က အပျိုကြီးခြံဆိုတော့ ရိုးရိုးပဲကောင်းပါတယ် "
ကျွန်မပြန်ဖြေသည်ကို ဘာသဘောကျသည်မသိ၊ တဟဲဟဲ ရယ်မော၍နေလေသည်။ မြက်ခင်းကို လွန်လျှင် ခြံစည်းရိုးအထိ ခပ်ပေါပေါပန်းများကို စိုက်၍ထားသည်။ ပေါသည်ဆိုသော်လည်း အလွန်လှပေသည်။ မော်လမြိုင်ပန်း၊ ပန်းချဉ်ပေါင်၊ ရွှေဒင်္ဂါးအဝါများမှာ ပန်းရေတံခွန်များ အရှိန်နှင့် ထိုးကျနေသလို လေတွင် ပန်းလှိုင်းများ အိကာ ကြည့်မဆုံးတော့ပေ။
ပန်းခင်းများနောက်ဘက်တွင်မူ သစ်သားခုံလေးများ သုံးခုကို နောက်ဘက်ခြံရှိရာ သွားလမ်းပေါ်တွင် ခွ၍ဆောက်ကာ ပန်းနွယ်များ တင်ထားပေသည်။ သစ်သားခုံတစ်ခုတွင် ဖြူဖွေးနေသော ပန်းပွင့်များမှာ အရွက်ပျောက်၍ သစ်သားချောင်းများကိုပင် မမြင်ရအောင် ပွင့်၍နေပေသည်။
" ဟာ ... သိပ်လှတာပဲနော်၊ ဖြူအိနေတာပဲ "
ကျွန်မသည် ခုတစ်ခါ စကားမပြောဘဲ မနေနိုင်ပေ။
" ဟုတ်တယ်၊ ဒါ မြတ်လေးဖြူလေ၊ အနားတိုးကြည့်ပါဦး၊ ဟိုအတန်းကလည်း မိုးလှိုင်လှိုင်ရွာရင် ပွင့်တော့မယ်၊ စနိုးပန်းလို့ခေါ်တာပဲ၊ သူတို့လေးခု ပြိုင်တူပွင့်ရင် ဘယ်လိုလှမှန်းမသိဘူး၊ ဟိုဘက်က ကရမက်ဆိုတော့ နှင်းလှိုင်လှိုင်ကျမှပဲ ပွင့်လေတော့ ပြိုင်တူဖြစ်ဖို့ မနည်းကြိုးစားရတယ် "
သူသည် မြတ်လေးနွယ်များကို အတော်များများ ဖြတ်လိုက်ကာ ကျွန်မလက်တွင်းသို့ လှမ်း၍ပေး၏။ ဖြူနုနေသော အပွင့်လေးများမှာ ထိရက်စရာမရှိပေ၊ မြတ်လေးအနီသည် လှပသော်လည်း စွဲမက်စရာ မကောင်းလှပေ။ မြတ်လေးဖြူကမူ ကနွဲ့ကလျနှင့် နူးညံ့ဟန်ရှိပေသည်။ သင်းသောရနံ့များမှာ ပျော်ရွှင်အေးချမ်းသော ပန်းတို့ဌာနီ၏ အထိမ်းအမှတ်ပင်တည်း။ မြတ်လေးဖြူများကို ပန်းစုသူတို့ခြံ၌ မကြာခဏဆိုသလို တွေ့ရှိဖူးသော်လည်း ခုလောက် ပြွတ်၍ပွင့်သည်ကို မတွေ့ဖူးပေ။
" အခါမဟုတ်ဘူးလို့တော့ မငြင်းလေနဲ့၊ ကျွန်တော့်ခြံမှာ အခါ ဟုတ်ဟုတ် မဟုတ်ဟုတ် ကျွန်တော်က ပွင့်စေချင်ရင် ပန်းတိုင်း ပွင့်ရပေမပေါ့ "ဟု သူက ဆို၏။
ကျွန်မသည် အလိုအလျောက် ပြုံးရင်း _
" တယ်ဆိုတဲ့စာပါလား၊ ဒါဖြင့် ရှင်က ပန်းတိုင်းကို ပွင့်စေသူပေါ့ "
" ဟဲဟဲ ...ကြိုးစားတုန်းပါပဲ၊ တစ်ချို့လဲ အောင်မြင်တယ်၊ တချို့လဲ အခါမဟုတ်ဘဲ ပွင့်ရတဲ့အခါ သိပ်မသန်လှဘူးပေါ့၊ စနိုးရယ် ... ကရမက်ရယ်...... မြတ်လေးဖြူရယ် .... ယှဉ်ပြီး ပွင့်ကြတဲ့အချိန်ကြုံလာရင် ကျွန်တော် မခက်သိုက်ကို လာခေါ်မယ်၊ နှင်းပွင့်တွေ ကောင်းကင်က သွန်ကျလာသလိုပဲ၊ ကဲ ...သွားကြဦးစို့ "
ကြီးကြီးသည် နောက်မှ ပါလာသော်လည်း တစ်စုံတစ်ရာ စကားမပြောပေ။
နှင်းဆီခင်းများကို ဖြတ်ကျော်ပြီးနောက် သရက်ပင်အုပ်များဆီမရောက်ခင် မှန်များဖြင့် ကာရံထားသော အိမ်လေး သုံးလုံးကို တွေ့ရသည်။ ပိုက်ဆံချမ်းသာသော အနောက်နိုင်ငံသား အထက်လွှာအချို့တွင် စိုက်ပျိုးရေးဝါသနာပါသူတို့ ဆောက်လုပ်ထားလေ့ရှိသော (green house)အိမ်မျိုးပင်ဖြစ်လေသည်။
ပထမဆုံးတွေ့ရသော အိမ်လေးထဲသို့ ဝင်လျှင် တော်တော် အေးစိမ့်၍ သွားပေသည်။ အပြင်ရှိ အပူရှိန်ဒီဂရီထက် လျော့နည်းထားဟန်ရှိပေသည်။ အထဲတွင် ထူးထူးခြားခြားပန်းများ မဟုတ်သော်လည်း ဒေလီယာအပွင့်ကြီး မျက်နှာလောက်နီးနီးများကို တွေ့ရသည်။
" ဟိုတလောက မခင်သိုက်အိမ် ပို့လိုက်တဲ့ ပန်းတွေလေ၊ အပြင်မှာ နွေအချိန်ဆိုရင် စိုက်လို့တော့ရတယ်၊ ညှက်တယ်၊ ဒီအထဲမှာ အအေးဒီဂရီ ပိုပေးလိုက်တော့ ကလောတို့ မေမြို့တို့ မိုးတွင်းဒေလီယာလိုပဲ အက်နေတာပဲ "
ပန်းပွင့်ကြီးများမှာ ကြီးမားသည်ထက် အရောင်ပို၍ လှလေသည်။ အဝါနှင့် အနက်ရောထားသော ကျားသစ်ကွက်ဆင်များသည် ထူးဆန်းသော အသွေးဖြစ်၍ ကျွန်မ မမြင်ဖူးပေ။ အများသောအားဖြင့် အဖြူနှင့် နီညို ကြားထားသည်များကိုသာ မြင်ဖူးပေသည်။
" လာ ...လာ နောက်တစ်အိမ်မှာ အတော်ထူးဆန်းတဲ့ ပန်းတစ်မျိုးရှိတယ် "
သူသည် တံခါးကို ရှေ့မှ တွန်းဖွင့်ကာ ဒုတိယတစ်အိမ်သို့ ကူးဝင်သွားလေသည်။ ကျွန်မတို့သည်လည် ဝင်္ကဘာဝင်သလို သူ့နောက်မှ လိုက်၍သွား၏။ အိမ်ငယ်၏အလယ်တွင် ပန်းအိုးကြီးနှစ်အိုးကို တွေ့ရ၍ ရှေ့ဆုံးပန်းအိုးတွင် ထူးဆန်းသော ပန်းပွင့်ကြီး သုံးပွင့်ကို တွေ့ရပေသည်။ ထိုအိမ်ထဲရှိအပူရှိန်မှာ အတော်ပင် ပူလေသည်။ အေးသောဘက်မှ ရုတ်တရက် ကူးဝင်လာ၍လားမသိပေ။ ပန်းပွင့်ကြီးနှစ်ပွင့်မှာ အချင်း ခြောက်လက်မခန့်ရှိ၍ ကျန်တစ်ပွင့်မှာ ပွင့်စဖြစ်ဟန်တူသည်။ ပန်းနားတို့သည် ငွေနားကွပ်ထားဟန် တောက်ပနေရုံမက ပွင့်ဖတ်အသားကလည်း ကတ္တီပါအဖြူလို ထူနှစ် ချောမွေ့နေလေသည်။ ပန်းသည် တစ်လွှာတည်းဖြစ်၍ ပိုမို တောက်ပနေသည်။ အရောင်တောက်သော ပန်းပွင့်များကို ကျွန်မ မမြင်ဖူးပေ။ ဝတ်ဆံနားတွင် ကတ္တီပါ ကြက်သွေးရောင်ပွင့်ဖတ်များ ရံလျက် ဝတ်ဆံဝါဝါလေးများသည်လည်း ကျောက်မျက်ရတနာလို တလက်လက် တောက်ပနေလေသည်။
" ဒါ ....ဘာပန်းလဲ ဟင် "
ကျွန်မတို့ တူဝရီးနှစ်ယောက်က ပြိုင်တူမေးလိုက်လျှင် သူသည် ပြုံးရွှင်လာကာ _
" ဒီပန်းက ကျွန်တော်လည်း မသိဘူး၊ အာဖရိက တောကြီးတွေထဲမှာ ရှားရှားပါးပါးရှာရတဲ့ ပန်းမျိူးပဲ၊ ဒါကြောင့် သူ့ရာသီနဲ့ကိုက်အောင် အပူချိန်တိုးပေးထားရတယ်၊ အပြင်မှာ မနေ့က မိုးရွာလို့၊ မရွာရင် အပူရှိန် ဒီဂရီ ၁၀၉လောက် ရှိတယ်၊ ဒီအထဲမှာ ၁၁၀လောက် တိုးထားရတယ်၊ အအေးပိုင်းဇုံက လူတွေ ဒီပန်းမျိုးမွေးထားပြီး တချို့ green house ထဲကိုဝင်ရင် အပူရှပ်ပြီး မူးတောင် သွားတတ်တယ်၊ သူ့ကို ကျွန်တော်ယူလာတုန်းက မွန်းဖလားဝါး (moon flower) အမျိုးနွယ်ထဲကလို့တော့ ပြောတာပဲ၊ တကယ့်မွန်းဖလားဝါး အစစ်ကိုတော့ ကျွန်တော် စာထဲပဲ ဖတ်ရတယ်၊ မတွေ့ဖူးဘူး "
" လှတာထက် ထူးဆန်းလိုက်တာ "
" ဒီမျိုးအတွက် မြန်မာငွေ ၂၀,၀၀၀ လောက် အကုန်ခံခဲ့ရတယ်၊ မွန်းဖလားဝါးအစစ်ကိုတော့ ကျွန်တော် အနားမကပ်နိုင်ဘူး "
ကျွန်မသည် သူ့ပြောစကားများကို ယုံရမလို မယုံရမလို ဖြစ်လာသည်။ မြန်မာပြည်တွင် ပန်းတစ်ပွင့်အတွက် ငွေ၂၀,၀၀၀ ဖြုန်းလိုက်သူကို မတွေ့ရသေးပေ။ အနောက်နိုင်ငံတွင်တော့ ဒေါ်လာထောင်ပေါင်းများစွာ အကုန်ခံ၍ စုဆောင်းရှာဖွေသူတို့ကို ကြားဖူးပါ၏။ သို့သော် ပန်းကတော့ အလွန်ထူးဆန်းသော ပန်းပင်ဖြစ်သည်။
" ကျွန်တော့်မိထွေး ကောင်းမှုလို့ ပြောရမယ်၊ အဲဒီတုန်းက အီဂျစ်အပါအဝင် အာဖရိကကို ထွက်ဖြစ်တာ သူ့ရဲ့စိန်နက်တစ်လုံးကျေးဇူးပေါ့၊ ခုတော့ ဒါပဲ ကျန်တယ် "
သူသည် သူ့လက်ခလယ်မှ စိန်နက်ကို ထိုး၍ပြ၏။ ကျွန်မသည် နောက်ထပ် စကားမဆိုနိုင်တော့ပေ။
နောက်တစ်အိမ်တွင်မူ ထူးထူးဆန်းဆန်း လှလှပပ မဟုတ်သော်လည်း ထင်းရှူးရွက်များကဲ့သို့ အရွက်စိပ်စိပ် ချွန်ချွန်လေးများနှင့် ပြည့်နေသော ပုတက်တက် ဆူးပင်လို အပင်တစ်ပင်ကို တွေ့ရသည်။ ထိုအိမ်ထဲတွင်လည်း အပူချိန်မှာ အတော်ပြင်းလျက်ရှိပေသည်။
"မခင်သိုက်နဖူးမှာ ချွေးတွေတောင် စို့နေပြီ၊ အပြင်ထွက်လိုက်ရအောင်၊ မူးနေဦးမယ် "
ကျွန်မမျက်နှာကို သူ အထူးဂရုစိုက် ကြည့်နေဟန်ပေါ်၏။ ကျွန်မစိတ်ထဲတွင်လည်း ငြီးစီစီဖြစ်လာ၍ အပြင်ကို ထွက်လိုက်၏။
" ဒီအပင်က အဆိပ်ပင်ပဲ၊ သူ့အရွက်ထဲကို ပိုးကောင်တစ်ကောင်ဝင်ရင် အဲဒီဆူးရွက်ကလေးတွေနဲ့ ဖမ်းထားတယ်၊ မလှုပ်နိုင်ဘဲ သေတာပဲ၊ သူ့အရွက်ကို တိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်ကောင် ကျွေးလိုက်ရင် နေ့ဝက်လောက်ကြာတဲ့အခါ ရူးသလိုဖြစ်ပြီး ခုန်တာ ပေါက်တာပဲ၊ သေတော့ မသေဘူး "
ကျွန်မစိတ်ထဲတွင် ထိတ်ခနဲဖြစ်သွားကာ အလိုအလျောက် အတွေးတစ်ခု ဝင်လာလေသည်။
"မြင်လေးဟာ အင်မတန် သဘောကောင်းတာ ...၊ ဘယ်လိုများဖြစ်လဲ မသိဘူး ... "
ဦးဝင်းမောင် ဆေးရုံတွင်ပြောသောစကားကို သွားသတိရလိုက်၏။
" ဘုရား ....ဘုရား ...ကလေးကိုများ သူ သေကြောင်း ကြံစည်သလား "
ဤကြောက်မက်ဖွယ်ရာ အတွေးကြီးသည် ကျွန်မဦးနှောက်ထဲသို့ ဘယ်လို ဝင်ရောက်လာမှန်းမသိပေ။
* * *
ကျွန်မမျက်နှာ အရိပ်အကဲကို ခေတ္တမျှ သူသည် စူးစိုက်ကြည့်ပြီး "ကဲ ..ကဲ ...ခေါင်းနောက်သွားပြီထင်တယ်၊ မြက်ခင်းပေါ် ထိုင်ရအောင် "ဟု ဆိုကာ ရှေ့မှ သွားနှင့်သည်။ ကြီးကြီးသည် ဘယ်အချိန်က ကျွန်မတို့ကို ခွဲကာ ကြိမ်ကုလားထိုင် ရှိရာသို့ သွားထိုင်နေမှန်းမသိပေ။ ကျွန်မသည် တစ်စုံတစ်ရာ ပြန်မပြောဘဲ သူ့နောက်မှ ဖြည်းညင်းစွာ လျှောက်လာခဲ့၏။
ဘယ်ဘက် ခြံကွက်တွင်မူ သရက်ထည် ပန်းရောင်စုံများ၊ ဂန္ဓမာနွယ် ကြည်ပြာရောင် ပန်းပင်ပုလေးများကို အကွက်ကြီးကြီးချကာ စိုက်ထား၍ ပန်းပင်လယ်ပြင်ဟု ခေါ်ရလောက်အောင် တမျှော်တခေါ်ကြီး ဖြစ်နေပေသည်။ ညနေစောင်းနေရောင်ခြည်သည် ပန်းပွင့်များပေါ်တွင် နားစပြုနေ၍ ရောင်စုံပြိုးပြက်နေသော ပန်းလွင်ပြင်နှင့်လည်း တူပေသည်။ အမှန်တော့ နွေရာသီတွင် အပွင့်ကျ၍ ခပ်ကျဲကျဲ ပွင့်နေသော်လည်း အပင်များသောကြောင့် အုံနှင့် ထုကြီးနေဟန် ရှိပေသည်။
ရန်ကုန်တွင် ကျွန်မရောက်ဖူးသော မျက်နှာကြီးပိုင်း အိမ်များထဲမှာဆိုလျှင် သူ့အိမ်၏ပန်းခင်းသည် အလှဆုံး၊ မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်အရှိဆုံးဟု ဆိုရမည်ဖြစ်သော်လည်း ကျက်သရေနှင့် ပြည့်ဝသည်ဟူ၍ မထင်ပေ။ ကျွန်မတို့ အကြောက်ရွံ့ အရက်စက်ဆုံး သေမင်းကြီးစိုးရာ သုသာန်တစ်စပြင်တွင် ရှုဖွယ်ရှိအောင် ပြုပြင်ထားသော ဥယျာဉ်ခင်းသဖွယ် ကျက်သရေတုံးလှသည်ဟု ကျွန်မက ထင်သည်။
ကျွန်မဥယျာဉ်သည် ရိုး၏။ ပန်းတို့ကလည်း ကြိုးကျဲ၏။ သို့သော် ပိုင်ရှင်ကျွန်မသည် နေ့စဉ်လိုပင် တပည့်တို့အပေါ်တွင် မေတ္တာရည်သွန်းလောင်း၍ အပြုဘက်ဖန်တီးလိုသော စေတနာတို့နှင့် ပြည့်ဝှမ်းသော နှလုံးသားကို ပိုင်သူဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် မေတ္တာရေစင်ဖြင့် သွန်းအပ်သော ကျွန်မ၏ခြံကြိုးကျဲလေးသည် သူ၏မဟာဥယျာဉ်ထက် ကျက်သရေမင်္ဂလာ အဖြာဖြာတို့နှင့် ပြည့်စုံသည်ဟု စိတ်ထဲမှာ ထင်သည်။
ရန်ငြိုးတို့ဖြင့် တညီးညီးတောက်လောင်နေသော သူ့နှလုံးသားမှ ဖန်တီးထားသော ဤဥယျာဉ်သည် အဘယ်မှာလျှင် ကျက်သရေမင်္ဂလာဖြင့် ပြည့်ဖြိုးနိုင်ပါမည်နည်း။ အပွင့်ခက်ကလေးတိုင်း အပွင့်ခက်ကလေးတိုင်းတွင် အဆိပ်မီးလျှံတို့ တလူလူ တက်နေဟန်ရှိ၍ ပြောင်ပြောင်ညီးညီး မီးပုံကြီးလို ဖြစ်နေပေသည်။
" မခင်သိုက် ဘာကိုတွေးနေလဲ၊ တော်တော်နွမ်းသွားပြီ ထင်တယ်၊ အိမ်ထဲဝင်စို့နော် "
သူ့စကားသံကြားမှပင် ကျွန်မသည် မြက်ခင်းပေါ်ရပ်၍ မြောက်ဘက်ပန်းခင်ကို ငေးမောနေသည်ကို သတိရမိ၏။
" ကဲ ... ကြီးကြီးလဲ ပန်းရောပေါ့၊ ဆေးရုံအချိန်နောက်ကျမယ်၊ ထမင်းစားစို့၊ မြောက်ဘက်မှာဆိုရင် သစ်ခွပန်း အမျိုးတစ်ရာကျော်ရှိတယ်၊ နောက်မှ ပြဦးမယ်၊ ကျွန်တော်မသေခင် တစ်ထောင်ပြည့်အောင် စုမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာပဲ "
" ကဲ ...လာ သမီး၊ အိမ်ထဲ သွားစို့၊ မောင်ထင်ပေါ့်ပန်းခြံက ကြည့်မဆုံးပါဘူး "
ကျွန်မသည် အရုပ်လိုပင် သူတို့နောက် လိုက်ပါသွား၏။ ကျွန်မတို့အားလုံး အိမ်ထဲရောက်ချိန်တွင် မီးများသည် အခန်းတိုင်း၌ ထိန်ထိန်လင်း၍ နေလေပြီ။ ကြက်သွေးရောင်အောက်ခံပေါ်တွင် နှင်းဆီပန်းနွယ်များ ယှက်နေသော ကော်ဇောကြီးကို ဧည့်ခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ခင်းထား၍ ဖက်ဖူးရောင်ဆိုဖာကြီးများကို နံရံများတွင် ကပ်၍ထားပေသည်။ ကျောက်ဖြူသား လေးထောင့်စားပွဲရှည်ပုပုကို ဧည့်ခန်းအလယ်တွင် ထား၏။ စားပွဲပေါ်တွင်မူ စလင်းရောင်ပန်းအိုးလေးထဲ၌ ဂန္ဓမာပန်းများကို ထည့်၍ထားပေသည်။
ဆိုဖာတစ်ခုပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်စဉ် ကျွန်မမျက်လုံးများသည် ကော်ဇောပေါ်တွင် စူးစိုက်နေမိပေသည်။ သူ့ကို ခေါင်းမော်၍ ပြန်ကြည့်လိုက်ကာ "မမြမေဟာ ကော်ဇောပေါ်က နှင်းဆီခက်မျိုးကို သိပ်ကြိုက်တာပဲ "ဟု သူ့ကို ပြောလိုက်၏။
သူက မဲ့ပြုံးပြုံးလိုက်၏။
" မခင်သိုက်ကလဲ ဒါကြောင့် နှင်းဆီခက်ပါတဲ့လုံချည်ကို ဝတ်လာတာလား "
" မမြမေရဲ့ ချစ်တဲ့သူဆီလာတဲ့အခါ မမြမေနှစ်သက်တဲ့ အဆင်အသွေးကို သတိတရ ဝတ်လာရတာပေါ့ "
ကျွန်မက သွက်လက်စွာပင် ပြန်၍ ဖြေလိုက်၏။
" အေးကွယ်၊ ဘယ်လိုပဲ မောင်ထင်ပေါ့်အိမ်က ခမ်းနားလှပေမယ့် အိမ်ရှင်မ မရှိတော့ မသာယာဘူးပေါ့"
ကြီးကြီးက ဆုံးမသံလိုလို အကြံပေးသံလိုလို ပြောလိုက်၏။
သူသည် အသာအယာပင် ပြုံး၍နေပေသည်။ တစ်စုံတစ်ရာ ပြန်လည်ချေပပြောဆိုခြင်းကိုမူ မပြုပေ။
စကားပြောနေကြစဉ် ဘောင်းဘီရှည်နှင့် အင်္ကျီဖြူကို ဝတ်ထားသော လူတစ်ယောက်သည် ဗန်းငယ်တစ်ခုဖြင့် ထည့်ထားသည့် လိမ္မော်ရည် သုံးဖန်ခွက်ကိုယူ၍ အခန်းတွင်းသို့ ဝင်လာ၏။ ကျွန်မတို့ထိုင်နေရာ ဆိုဖာဘေးရှိ လေးထောင့် ကျောက်စားပွဲအသေးပေါ်၌ ဖန်ခွက်များကို ချထားလိုက်၏။
လေးထောင့်စားပွဲမျက်နှာပြင်၏ကျောက်သားမှာလည်း ဖြူဆွတ်ချောမွတ်ကာ ကျောက်၏အကြောအကွက်များ သဘာဝအလျောက် သွယ်ယှက်သွားပုံကပင် တိမ်တောင်များ၊ ပန်းခက်ပန်းနွယ်များလို ဖြစ်နေပေသည်။
"ကဲ... လိမ္မော်ရည် သောက်လိုက်ကြပါဦး၊ ထမင်းနောက်ကျနေဦးမယ် "
သူက ပြုံးရွှင်စွာပင် ဆို၏။ ကျွန်မသည် ကောက်ကိုင်ထားလိုက်သော်လည်း သောက်လိုစိတ်မရှိပေ။ အိမ်ထောင်ပရိဘောဂများမှာ ခမ်းနားကောင်းမွန်သော်လည်း အိမ်ရှင်မ မရှိသောအိမ်ဖြစ်၍ ပြင်ဆင်ပုံ ရိုးနေပေသည်။
မကြာခင်ပင် ယခင်လူပြန်ဝင်လာကာ ထမင်းပွဲအဆင်သင့်ပြင်ပြီးကြောင်း ပြောကာ ပြန်ထွက်သွားသည်။
" ကဲ ...ထမင်းစားစို့၊ ထမင်းစားခန်း သွားရအောင် "
ကျွန်မတို့အားလုံး မှန်တံခါးကြီးမှ ထွက်လာကြ၏။ မျက်နှာချင်းဆိုင်အခန်းသည် စာဖတ်ခန်းဖြစ်ဟန်တူ၏။ စာအုပ်ဘီရိုများကို ခန်းစီးများကြားမှ မြင်၍ နေရပေသည်။ သို့သော် အခန်းများအားလုံးသည် အသံလုံအခန်းများဖြစ်ဟန်တူ၍ တိတ်ဆိတ်နေပေသည်။ ဧည့်ခန်းနှင့် စာဖတ်ခန်းကြား လှေကားဦးတိုက်ထားရာ အဝင်ဝအခန်းကို လွန်သွားမှ ကျယ်ဝန်းသော ထမင်းစားခန်းကို ရောက်၍လာလေသည်။ အခန်းလယ်တွင် ဧည့်ခန်းမှ စားပွဲမျိုး ကျောက်သားနှင့်လုပ်ထားသော စားပွဲရှည်အမြင့်ပေါ်တွင် သုံးယောက်စာ ထမင်းပွဲပြင်ဆင်၍ထားပေသည်။ ကြမ်းပြင်သည် မဟောဂနီရောင် တဖိတ်ဖိတ်တောက်ပနေ၍ ကျောက်ဖြူစားပွဲမှာ ပိုမိုထင်ရှားကာ ပန်းတစ်ပွင့်လို လှပ၍နေလေသည်။
အဝင်ဝ ညာဘက်နံရံထောင့် ထွာဆိုင်ခန့် ကျောက်တိုင်နှစ်ခုပေါ်၌ ရွှံ့စေးများနှင့် လုပ်ထားသော အိန္ဒိယလူနီတစ်ဦး မြှားပစ်နေဟန် တစ်တောင်ခန့်အမြင့်ရှိသည့် အရုပ်တစ်ခုကို တင်ထားသည်။ ဘယ်ဘက်ထောင့်တွင်မူ အလားတူ ကျောက်တိုင်ဖြူဖြူ လုံးလုံးလေးပေါ်တွင် အီဂျစ်ပြည် ရှေးစစ်သားတစ်ယောက် မြှားဆွဲ၍ ပစ်နေဟန်အရုပ်တစ်ခုကို တွေ့ရပေသည်။
နံရံများပေါ်တွင် ထူးထူးထွေထွေပန်းချီကားများ ချိတ်ဆွဲထားခြင်း မရှိသော်လည်း အရုပ်နှစ်ခုကြား နံရံပေါ်တွင်မူ မွန်းဖလားဝါးအနွယ်ဟု သူပြောပြသော ပန်းပွင့်ကို ဓာတ်ပုံရိုက်ကူး၍ အကြီးချဲ့ထားသော ဓာတ်ပုံကားတစ်ခုသာ ချိတ်ဆွဲထားလေသည်။
အဝင်ဝဘက်ရှိ စားပွဲထိပ်တွင် သူက ဝင်ထိုင်၍ ကျွန်မအား ညာဘက်နေရာကို ပေးကာ ကြီးကြီးကို ဘယ်ဘက်တွင် နေရာချထားပေးသည်။ ကျွန်မတို့ ထိုင်လိုက်လျှင် စားပွဲထိုးနှစ်ယောက်အနက် တစ်ယောက်က မှောက်ထားသော ဟင်းချိုပန်းကန်လုံးများကို လှန်ကာ ဟင်းချိုကို ထည့်ပေး၍ တစ်ယောက်က ပန်းကန်ပြားထဲသို့ ထမင်းများ ထည့်နေပေသည်။ ဇွန်းခက်ရင်းများ ချထားသော်လည်း တပြိုင်နက် မြန်မာလိုပင် ကျွေးရန် ဟင်းများအားလုံး စားပွဲပေါ်တွင် ပြင်၍ထားလေသည်။
မျက်နှာကျက်တွင် ပန်ကာလည်နေသည်နှင့်အမျှ ငွေရောင်ဇွန်းခက်ရင်းများပေါ်တွင် အမဲရိပ်များ ဖြတ်သန်းသွားကာ တလက်လက် တောက်ပနေသည်။
ကြီးကြီးအား သူကိုယ်တိုင် ဟင်းများ ဦးချထည့်ပေးရင်း သူတို့နှစ်ယောက် စကားအချီအချ ပြောနေကြ၏။ သူ့စကားလုံးများထဲတွင် မိထွေးဖြစ်သူ ဒေါ်မြရင်အား အထူးဂုဏ်ပြုဖော်ပြလျက် သူ့ငွေကြေးများကြောင့်သာ သူသည် ခုလိုနေနိုင်ကြောင်း ပြောပြနေသည်။
ကျွန်မဘက်သို့လည်း လှည့်၍လာကာ မမြမေနှင့် ကွဲကတည်းက သူသည် ဥယျာဉ်နှင့် ပန်းစိုက်ပျိုးရေးဘက်ကို စိတ်ပြောင်းလိုက်ကြောင်း၊ ဆေးပညာအတတ်လိုက်စဉ်ကပင် ရုက္ခဗေဒကို ပိုမို စိတ်ဝင်စားကြောင်း ပြောပြပြန်သည်။
"ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်ဟာ 'ပညာ'ဆိုတဲ့ ဆေးအတတ်ကို စွန့်လွှတ်ပြီး ' အာဏာ 'ကို ပိုင်ဆိုင်နိုင်တဲ့ အရာရှိဖြစ်လိုတဲ့ဘက်ကို ဘာကြောင့် ပြောင်းတယ်ဆိုတာတော့ အလျဉ်းသင့်တဲ့အခါ မခင်သိုက်ကို ဖွင့်ပြောပြနိုင်ပါလိမ့်မယ် "
သူ့စကားကို ပါးစပ်ဟ၍နေမိအောင်ပင် ငေး၍ ကျွန်မ နားထောင်လိုက်မိ၏။ နောက်ပိုင်းတွင်လည်း သူသည် အမေရိက၊ ဥရောပနိုင်ငံများထက် တိဘက်၊ အာဖရိကအလယ်ပိုင်းနှင့် တောင်အမေရိကတို့သို့ ပိုမို စိတ်ဝင်စားကြောင်း၊ အခွင့်ကြုံတိုင်း သွားရောက်မည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြပါသည်။ သို့သော် တချီတချီ သူ့စကားများကို ကြားလိုက် မကြားလိုက်နှင့် စိတ်မဝင်စားမိပေ။ ကြီးကြီးကလည်း လောပီတရေတံခွန် လျှပ်စစ်ဓာတ်အား တိုးတက်ဖွံ့ဖြိုးရေးဘက်၌ တာဝန်ကျနေသော သားမွေးနေ့တွင် မြေတစ်ကွက်ဝယ်ပေးမည့်အကြောင်း၊ သို့သော် ကိုထင်ပေါ်၏ခြံကဲ့သို့ ကြီးကျယ်ခမ်းနားမည်မဟုတ်သော်လည်း စားပင်သောက်ပင်များကို အထူးစိုက်ပျိုးမည်ဖြစ်ကြောင်း၊ သူ့သားမြေးတို့သည် ထိုခြံမြေတို့မှ စားသောက်ပင်တို့ကို သုံးစွဲကြတိုင်း သူ့ကို သတိရစေမည့်အကြောင်းတို့ကို စီကာပတ်ကုံး ပြောပြနေလေသည်။
တစ်ခါတစ်ရံလည်း မြေယာနှင့် ကျေးလက်ဖွံ့ဖြိုးရေးဌာနမှ အုန်းပင်ပေါက်များနှင့် ငရုတ်ကောင်းပင်အကြောင်းကို စကားရောက်သွားကြပြန်သည်။
ကျွန်မအတွက် ထိုညစာသည် စိတ်မဝင်စားဆုံး၊ ပျင်းရိညည်းငွေ့ဖွယ်အကောင်းဆုံး ဖြစ်ပေသည်။ လောကွတ်စကားများ ပြောရန်လည်း မေ့လျော့နေသည်။
ဝင်းမြင့်အောင်အား ဘယ်လိုရန်ငြိုးကြောင့် ခုလို လုပ်လိုက်သည်ကို သိချင်၍နေပေသည်။ ထိုသိချင်သောဆန္ဒသည် ဣနြေ္ဒပျက်လောက်အောင်ပင် ကျွန်မစိတ်အား လွှမ်းမိုး၍နေပေသည်။ ဤလိုနေရာမျိုး၌ အလွန်ကျွမ်းကျင်၍ ကျင့်သားရနေသော စုံထောက်ကြီးများသာ ဟန်မူရာမပျက်နိုင်မည်ဖြစ်သော်လည်း ကျွန်မ၏အဇ္ဈတ္တသန္တာန်တွင်မူ သူ့အား မုန်းတီးစိတ်၊ ဝင်းမြင့်အောင်အား သနားစိတ်၊ ရန်ငြိုးတစ်ခုခုကို လက်စားချေလိုတိုင်း အပြစ်မဲ့သူ ကလေးနှင့်မိန်းမတို့အား ဒုက္ခပေးသော သူ့အကျင့်ကြီးတို့ကို ရွံရှာသော စိတ်တို့မှာ အုံကြွလှုပ်ရှားနေကြပြီဖြစ်၍ ကျွန်မမျက်နှာဟန်ပန် မူပျက်၍နေသည်မှာ သူပင်ရိပ်မိနေလေပြီလား မသိပေ။
ဆေးရုံကို ထွက်လာကြသည်အထိ ကျွန်မသည် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်း၍မရသေးပေ။ သူ့အမူအရာများကမူ ကျွန်မ၏ပြောင်းလဲပုံကို ဘယ်လိုမှ နားမလည်သလို ပြောဆိုပြုမူနေပေသည်။
ဆေးရုံကြီးအထူးခန်းရောက်လျှင် 'ဧည့်သည်များ မဝင်ရ'ဟူသော စာတန်းလေးသည် အခန်းအမှတ် ၃၉ တံခါးတွင် ဆွဲချိတ်ထားသည်ကို တွေ့ရ၏။
ကျွန်မတို့ခြေသံကြောင့် ထင်သည်။ ဦးဝင်းမောင်သည် ဖြည်းညင်းစွာ ထွက်လာ၍ ကျွန်မတို့ကို အခန်းထဲသို့ ခေါ်သွင်းသွား၏။ ခုတင်ပေါ်တွင် ဝင်းမြင့်အောင်သည် အိပ်ပျော်လျက်ရှိသည်။ သူ့ပါးကလေးများသည် ယမန်နေ့ ညနေကလောက် ဖောင်းဖောင်းမို့မို့လေး မဟုတ်တော့ဘဲ ပြင်းထန်သောဒဏ်ရာ၏ဝေဒနာကြောင့် ချောင်၍ကျသွားပုံရသည်။ မျက်ခွံလေးများသည် အားယူ၍ မျက်လုံးကို မှိတ်ထားဟန် ပေါ်နေပေသည်။ စင်းကော့နေသော မျက်တောင်လေးများသည် အိပ်ပျော်နေသော သူ့မျက်နှာကို ချစ်စဖွယ် ဖြစ်နေစေသည်။ ခြေထောက်အောက်ပိုင်းအထိ စောင်ကြီးနှင့် လွှမ်းခြုံထား၍ ဘာမျှ မမြင်ရပေ။ အထူးသူနာပြုဆရာမမှာ မီးလုံးကို အဝတ်နက်နှင့် စည်းနေသည်။
ဦးဝင်းမောင်သည် သူ့ဇနီးနှင့်ကျွန်မတို့အား အပြင်သို့ ခေါ်ထုတ်လာသည်။ အပြင်ရောက်လျှင်_
"ခုနကလေးကမှ သူ အိပ်ပျော်သွားလို့၊ ကျွန်တော်တို့ အပြင်မှာပဲ စကားပြောရအောင် "
သူက တောင်းပန်သံနှင့် ပြောလိုက်သည်။
"ကိစ္စမရှိပါဘူး၊ ခုလို စိတ်ချရတဲ့အခြေအနေတွေ့ရတာပဲ စိတ်ချမ်းသာလှပါပြီ၊ ဖြစ်တာချင်းတူပေမယ့် ကလေးဖြစ်နေတော့ ပိုပြီး စိတ်ဆင်းရဲတယ်၊ သူတို့က အပြစ်မဲ့သူတွေလိုဖြစ်နေတော့ စိတ်ထဲက ရောဂါတို့ ဒဏ်ရာတို့ မဖြစ်ထိုက်သလိုပဲ ထင်နေတယ် "
ကျွန်မက မင်းကတော်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ပြောပြလိုက်လျှင် ကိုထင်ပေါ်သည် အနည်းငယ် အံ့ဩသွားဟန် မျက်နှာထားကို ပြသည်။ တစ်လမ်းလုံး စကားမပြောဘဲ ခုမှပြောသည်ကို အံ့ဩလေသလား၊ ကလေးကို အပြစ်နဲသူဟု ဆိုလိုက်သည်ကိုပင် ဣနြေ္ဒပျက်သွားလေသလား မသိပေ။
"ဟုတ်ပါတယ်ဆရာမရယ်၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ အသက်မသေတာပဲ 'တင်'ဖြင့် ဘုရားသခင်ကို ကျေးဇူးတင်မိပါတယ် "
ကျွန်မတို့ဘေးတွင် ဦးဝင်းမောင်သည် ကိုထင်ပေါ်အား စကားဆက်၍ ပြောနေ၏။
ကံကြမ္မာမကောင်းသောအခါ အကုသိုလ်ဝင်တတ်၍ ဘုရားသခင်၏တရားဓမ္မများကို မမေ့မလျော့နှလုံးသွင်းရန် ကြီးကြီးကလည်း သူတို့နှင့်အတူ ဝင်ရောက်ပြောဆိုနေ၏။ ၈ နာရီလောက်တွင် လူနာရှင်များအား နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်လာကြသည်။
လမ်းတွင် ကလေး၏ကျောရိုး ကျိုးသွားသောကိစ္စကို ယခုတိုင် ဦးဝင်းမောင်က မိခင်ဖြစ်သူအား ဖွင့်ဟမပြောသေးကြောင်း ကားမောင်းရင်း သူက ပြောပြနေပေသည်။
အိမ်ရောက်လျှင် ကျွန်မသည် အရင်ဆုံး ဆင်း၍ ကြီးကြီးအတွက် ကားတံခါးကို ကိုင်ပေးလိုက်၏။ ပြီးမှ သူ့ကို ကားတံခါး ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
" ခဏ ဆင်းပါဦးလား ကိုထင်ပေါ် "
ကျွန်မသည် ပြုံး၍ သူ့ကို ဖိတ်ခေါ်လိုက်လေသည်။ သူသည် ကားတံခါးမှ ခေါင်းပိုင်းကို မီးရောင်ဘက်သို့ ထွက်လိုက်ကာ _
" နေပါစေတော့ မခင်သိုက်ရယ်၊ မခင်သိုက်လည်း နွမ်းလှပါပြီ၊ ခုလို ပြုံးတာပဲ ဝမ်းသာလှပါတယ်၊ နက်ဖြန် တနင်္လာနေ့ဆိုတော့ အလုပ်တွေ ရှိသေးလို့ ခွင့်ပြုပါဦး "
"ကျေးဇူးသိပ်တင်ပါတယ်၊ ညကလဲ အိပ်မရလို့၊ ပြီးတော့ ဥတုကလဲ နည်းနည်းပူတော့ ကျွန်မ နေမကောင်းသလို ဖြစ်သွားလို့ပါ "
" ဟုတ်ပါတယ်၊ ပျော်အောင် အိပ်လိုက်နော်၊ ကြီးကြီးရော မခက်သိုက်ပါ သွားတော့မယ်နော်၊ ဂွတ်နိုက် "
" ဂွတ်နိုက် "
သူသည် ကားတံခါးကို ဆွဲပိတ်ကာ ဖြည်းဖြည်းမောင်း၍ ထွက်သွားတော့သည်။
ထိုနေ့ညတွင်မူ ကိုထင်ပေါ်နှင့် ဦးဝင်းမောင်တို့ဆက်ဆံရေးကို ကျွန်မ ဒရိုင်ဘာမှတဆင့် စုံစမ်းရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။ အကယ်၍သာ အာဃာတဖြစ်စရာတစ်ခုခု ဦးဝင်းမောင်အပေါ်တွင် ရှိခဲ့လျှင် ဝင်းမြင့်အောင်ဖြစ်ရသောကိစ္စသည် ကိုထင်ပေါ်သာ တရားခံဖြစ်ရမည်ဟု ကျွန်မက တွေး၏။ ဆူးပင်ရွက်ကို မြင်းအား နေ့လည်က ကျွေးလျှင် ညနေစောင်းတွင် မြင်းသည် စိတ်ရူးပေါက်ရမည်။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဦးစံရှားဟန် တွေးနေပြန်သည်။ တွေးရင်းတွေးရင်း အိပ်မရသလိုဖြစ်လာပေသည်။ သူနှင့် ပြန်တွေ့ကတည်းက ကျွန်မညဉ့်ဦးယံများသည် ချမ်းမြေ့အေးချမ်းခြင်းမရှိပေ။
အမှန်ပင် ပြစ်မှုကို ကိုထင်ပေါ် ကျူးလွန်သည် မှန်လျှင်လည်း အပြစ်ကိုပြုလုပ်သူမှာ သူ့မကောင်းမှုအတွက် သူ ဘယ်လိုယူဆမည်မသိ၊ သူ၏အကုသိုလ်ကို ဂရုတစိုက်ကြည့်ရှုလေ့လာနေသော ကျွန်မတွင်မူ စိတ်သောကနှင့် ပူပန်စ ပြုလာလေသည်။ သူ့ပြစ်မှုတို့သည် ကျွန်မကိုယ်၌ လိမ်းကျံစ ပြုလာလေပြီလား။
စိတ်ထဲတွင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သံသယဖြစ်လာသည်။ သူ့အကုသိုလ်များကို သိချင်စိတ်ပြင်းပြနေသော ကျွန်မ၏ဆန္ဒသည် သန့်မှ သန့်ရှင်းပါလေစ။ အမှန်တရားကိုထုတ်ဖော်လိုသော စိတ်ပင်လား၊ သူ့အား ဒုက္ခဖြစ်စေလိုသောစိတ်၊ သူ၏ယုတ်မာမှုများအတွက် အပြစ်များကျခံစေလိုသော စိတ်ယုတ်များပင် ဖြစ်နေလေသလားဟု တွေးတောမိပြန်သည်။
ညဉ့်နက်မှပင် အိပ်ပျော်၍သွားတော့သည်။
နံနက်စောစောတွင် မချိန်သည် မြတ်လေးပန်းခက် အတော်များများကို စာတစ်စောင်နှင့်အတူ အခန်းထဲသို့ ယူလာ၏။
" ဦးထင်ပေါ်က ပေးခိုင်းလို့တဲ့၊ သူ့ဒရိုင်ဘာက ပေးသွားတယ် "
" အေး .....အေး ...၊ ကြီးကြီး ဘုရားတင်ဖို့ ပေးလိုက်၊ တချို့ စားပွဲပန်းအိုးထိုးဟေ့ "
ကျွန်မသည် စာသာ ယူထားလိုက်ကာ ပန်းကို မချိန်သို့ ပေးလိုက်သည်။ စာအိတ်မှာ အစိမ်းနုဖြစ်၍ မခင်သိုက်ဟု ရိုးရိုးပင် စာအိတ်ပေါ်မှာ ရေးထားပေသည်။ သူ့စာကို ဖောက်၍ ဖတ်လိုက်၏။
မခင်သိုက်/
မနေ့ညနေက ကျွန်တော်ခူးပေးလိုက်တဲ့မြတ်လေးဖြူတွေဟာ ကျွန်တော် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မခင်သိုက် ထိုင်သွားတဲ့ ကြိမ်ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ နွမ်းနေပြီ။ နွမ်းနေတဲ့ပန်းတွေအစား ယနေ့မနက် ပန်းသစ်များ ထပ်ခူး၍ ပေးလိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော်၏ရိုးသားသောလက်ဆောင်အား တစ်နေရာရာတွင် မေ့၍ ပစ်ထားခဲ့လိမ့်ဦးမည်မဟုတ်ဟု မျှော်လင့်ပါသည်။
ရွှင်လန်းပါစေသော်
ပန်းများကိုပွင့်စေသူ
ထင်ပေါ်
စာဆုံးလျှင် ကျွန်မသည် အသံထွက်အောင် ရယ်လိုက်မိ၏။ ကျွန်မပေးခဲ့သောအမည်ကို သူသည် အတော်နှစ်ခြိုက်ဟန်ရှိ၏။ ထို့ကြောင့် ပန်းများကို ပွင့်စေသူဟု သူ့လက်မှတ်ပေါ်တွင် ရေးသားထားပေသည်။ ယခုမှပင် သူပေးသောပန်းများကို မေ့ထားခဲ့မိကြောင်း သတိရလာသည်။
ပန်းများကို ထိုမျှချစ်သောသူသည် သူဖွင့်ဟဝန်ခံသလို သို့မဟုတ် မိတ်ဆွေများထံမှ ကြားသိရသလို ယုတ်မာသောပြစ်မှုကို ကျူးလွန်သည်ဆိုသည်မှာ အံ့ဩဖွယ်ဖြစ်ပေသည်။
ပန်းပွင့်များ၊ ကလေးနှင့် ဂီတကို မြတ်နိုးသူတို့၏နှလုံးသားသည် ပျော့ပြောင်းနူးညံ့သည်ဟု ဆိုကြ၏။ ဤစကားအတိုင်း မှန်ပါမူ သူ့နှလုံးသားသည် ယခု သူတင်ပြခဲ့သော နှလုံးသားမျိုး မဖြစ်နိုင်ပေ။
သို့သော် သူ ဖွင့်ဟဝန်ခံသော အကြောင်းမျှလောက်နှင့် သူ၏နှလုံးသားတို့သည် ခက်ထရော်လှသည်ဟု ကျွန်မ ဘယ်သို့ ဆိုနိုင်ပါမည်နည်း။
ဂဏန်း ၂ ခု ပေါင်းခြင်းသည် ၄ ဖြစ်သည်ဆိုရုံဖြင့် ထို ၄ ဂဏန်းသည် ၂ နှင့်၂ တို့ ပေါင်းသောကြောင့် ဖြစ်ရသည်ဟု ဆိုရမည်မှာ ကျိုးကြောင်းပြ မခိုင်လုံပေ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ၃ နှင့် ၁ ပေါင်းလျှင်လည်း ၄ ဖြစ်တတ်သောကြောင့်တည်း။
* * *
နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်ရှည် ပြီးနောက် ကျောင်းပြန်ဖွင့်ချိန်တွင် သူ့အကြောင်းများသည် ကျွန်မ၏ဦးနှောက်အတွင်းဝယ် တဖြည်းဖြည်း လျော့ပါး၍လာလေသည်။
သင်ခန်းစာများအတွက် ပြင်ဆင်ရခြင်း၊ ကလေးတို့လေ့ကျင့်ခန်းများကို ပြင်ပေးရခြင်း၊ ကျောင်းနှင့်ဆိုင်ရာ စာအုပ်များကို လေ့လာဖတ်ရှုနေရခြင်းတို့ကြောင့် သူ့အကြောင်းကို တွေးတောချိန် နည်း၍လာလေသည်။
ကျောင်းခန်း၏အပြင်သည် ယခင်လများကဲ့သို့ သွေ့ခြောက်၍မနေတော့ပေ။ ပြတင်းမှကြည့်လျှင် မိုးပေါက်မိုးစက်တို့သည် မရန်းပင်အကိုင်းအရွက်များပေါ်သို့ မြူးတူးပျော်ပါးစွာ ကျဆင်းလာကြ၏။ ရွှန်းရွှန်းစိမ်းမြသော ရွက်သစ်ပျိုတို့သည်လည်း မိုးရေစက်နှင့် ထိလိုက်လျှင် မိုးမမြင်လေမမြင် ရွှင်ကြည်ပျော်မြူးဟန်ရှိပေသည်။ မုတ်သုန်လေက ခပ်ပြင်းပြင်း ဝှေ့လိုက်လျှင်လည်း သေသောက်ကျူးသော လုလင်ပျိုသဖွယ် တိမ်းနွဲ့တိမ်းပါး လှုပ်ရှားမြူးကြွလျက်ရှိပေသည်။
ကျောင်ဆင်းချိန်တွင် ကလေးတချို့တို့သည် မိုးသံနှင့်ပြိုင်၍ သီချင်းကို ဟစ်ဆိုကြသည်။ အပြင်သို့ ထွက်မကစား၍ ကျောင်းဝရံတာနှင့် ကစားရုံထဲတွင် ခုန်ပေါက်ပြေးလွှားနေကြသည်မှာ မိုးစက်မိုးရေပေါက်များဟန် ရွက်သစ်နုတို့ မြူးကြွဟန်နှင့် တစ်ပုံစံတည်းပင်ဖြစ်တော့သည်။
ေဩာ် ... ဘဝ၏အစ တက်ကြွပုံ၊ ရွှင်လန်းနုပျိုပုံ၊ အားသစ်တက်ကာ မြူးပျော်ပုံတို့သည် မိုးဥတု၏အစသဖွယ်ပင် ဖြစ်တော့သည်။ ဖြိုးကြွကြည်ရွှင်သော သူတို့၏မျက်နှာလေးများတွင် သောက၏အရိပ်အယောင် မတွေ့ရ။ ဘဝ၏အခက်အခဲတို့နှင့်လည်း မကြုံရသေးပေ။
ကုန်ခဲ့သောနွေက မြေတွင်သက်၍ ဘဝပြောင်းခဲ့ကြသော ရွက်ဆိုးရွက်ဟောင်းတို့၏သင်္ခါရသဘောကို ရွက်သစ်နုတို့သည် ယောင်၍မျှ မတွေးမိခဲ့ကြ၊။ တစ်နှစ်ကူးပြောင်းလျှင် သူတို့လို အိုမင်းရင့်ရော်ကြရမည့်အဖြစ်ကို မဆင်ခြင်မိသလိုပင် ကလေးတို့သည်လည်း မတည်မြဲခြင်း ပျက်ခြင်းသဘောတို့သည် သူတို့၏နှလုံးသားတွင် ဘယ်ကဲ့သို့ ထင်ပါမည်နည်း။ ကျွန်မသည် သူတို့ကိုကြည့်ရင်း ငယ်စဉ်ကစိတ်လို ရွှင်းမြူးပေါ့ပါးလာသလို ဖြစ်လာလေသည်။
အရွယ်ရောက်ပြီးသော မိန်းမပျိုကျောင်းသူကြီးသုံးယောက်သည် ကျွန်မ ခေတ္တနားနေသော ရုံးခန်းရှေ့ဝရံတာကို ဖြတ်၍သွားကြသည်။ သူတို့မျက်နှာလေးများသည် ကလေးတို့ကဲ့သို့ ရွှင်လန်းနုပျိုကြသော်လည်း လှပခြင်းမှာ ကလေးတို့ထက် ပိုပေသည်။ တစ်ဖြိုက်ရွာသွန်းလိုက်သော မိုးနတ်ရှင်၏အနမ်းငွေ့ကြောင့် ဖြိုးဖြိုးကြွကာ ပွင့်လာသော ပန်းငုံဖူးကဲ့သို့ အလှဆုံးအသွင်ဖြင့် မြူးကြွလျက်ရှိပေသည်။
အကယ်၍သာ မိုးနတ်ရှင်၏ဂီတကဲ့သို့ နှလုံးသားကို စိမ့်ယိုချမ်းမြေ့စေမည့်အချစ်နှင့် တွေ့ကြပါလျှင်လည်း အမူးအမေ့ ပျော်ကြဦးမည်ပါတကား။
သူတို့အကြောင်းကို တွေးရင်း ရင်ထဲတွင် ဟာကာ မျက်ရည်မှာ အလိုလို ဝိုင်း၍လာလေသည်။
ကျောင်းတက်ခေါင်းလောင်းထိုးလိုက်သည်ကိုပင် ဝမ်းသာ၍သွားမိသည်။ ကလေးများကို စိတ်ပါလက်ပါ စာသင်၍ရလာသောအခါ အလိုလို ပျော်၍လာပြန်သည်။
ညနေကျောင်းဆင်း၍ အိမ်ပြန်ရောက်လျှင်မူ ဧည့်သည်ယောက်ျားပျိုနှစ်ယောက်နှင့် ကြီးကြီးကို ဧည့်ခန်းတွင် တွေ့ရလေသည်။ ကျွန်မရောက်ရောက်ချင်း ကြီးကြီးသည် ဧည့်ခန်းကို ဆီးခေါ်၏။
"ဒါက ကြီးကြီးတူမကွယ့်၊ ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီး ဒေါ်ခင်သိုက် ဆိုတာ .... ၊ သမီး ....သူတို့က မြေတိုင်းစာရေးကြီး ကိုခင်မောင်ရီ ဆိုတာပေါ့ကွယ့်၊ ဝယ်မယ့်မြေကွက်ကို မြေတိုင်းကြည့်မယ့်အကြောင်း မနက်က သမီးကိုတောင် မပြောလိုက်ရဘူး၊ ဟိုဘက်က ခြံသမားတွေက ဟောဒီ ကိုခင်မောင်ရီတို့ လာတုန်းလက်စနဲ့ ကြီးကြီးဝယ်မယ့်မြေကွက် တိုင်းကြည့်ပါဆိုလို့ တိုင်းကြည့်တယ်၊ အားလုံး ငါးမူးမပြည့်တတ်ဘူးနော်၊ နည်းနည်းပဲ လိုတယ် "
ကျွန်မသည် ကုလားထိုင်တစ်လုံးတွင် ဝင်၍ ထိုင်လိုက်၏။ မြေတိုင်းစာရေးနှစ်ယောက်မှာ ပြုံး၍ လေးစားစွာ ကျွန်မကို နှုတ်ဆက်ကြ၏။ ကြီးကြီး၏မျက်နှာမှာ သားဖြစ်သူ ရှာဖွေ၍ရသော ငွေလေးကို စုဆောင်းကာ မြေတစ်ကွက်ဝယ်လိုက်ရသောကြောင့် ကျေနပ်နှစ်သိမ့်ဟန် ပေါက်နေပေသည်။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင်၊ သူတို့က နွေကတည်းက ဖဲ့ရောင်းမယ့်အကြောင်း စကားပြောထားပါတယ်၊ ခုလို တိုင်းထွာပြီးရင် စာချုပ် မြေပုံကူးပြီး မှတ်ပုံတင်ဖို့ပဲ လိုတော့တာပေါ့ "
ကျွန်မကလည်း ဝမ်းသာအားရ ပြောလိုက်၏။
"နက်ဖြန်မှပဲ အတိအကျ အဆုံးသတ်ရပါ့မယ်၊ ဒီနေရာတဝိုက်က မြေပြန့်ကျယ်ကြီးလည်းဖြစ်ပြန်၊ မြေစျေးတွေ တက်လာတော့ ဘိုးဘွားပိုင်မြေကြီးတွေကို ခုမှ အကွက်ခွဲခွဲယူကြတော့ နည်းနည်းရှုပ်ချင်တယ်၊ ခု ဒီက ကြီးကြီးတို့ဝယ်တဲ့ မြေရှင်ရဲ့တောင်ဘက်စွန်းက မြေ နည်းနည်း စကားများနေလို့ လာတိုင်းရတာပါ။ တိုင်းရင်း ဒီကကြီးကြီးကိစ္စပါ အကြမ်းဆောင်ရွက်ပေးခဲ့တာပါ။ နက်ဖြန်ဆိုရင် ဝန်ထောက်ဆီက အမိန့်ရလာပါလိမ့်မယ်၊ ကျွန်တော်တို့ အသေအချာ တိုင်းပါ့မယ်၊ ဒီနားတစ်ဝိုက်မှာ ခဏခဏ မြေအတွက် စကားများရတယ်ဆရာမကြီး၊ အတွင်းဝန် ဦးထင်ပေါ်ဆိုတာကို သိမှာပေါ့၊ ဂွတ္တလစ်လမ်းမကျယ်ကြီးကလေ "
" သိတာပေါ့ မောင်ရင်ရယ်၊ အမျိုးလိုပါပဲ "
ကြီးကြီးက ကျွန်မ မဖြေခင် ဝင်၍ဖြေ၏။
" သူတို့တုန်းကဆို ကျွန်တော်တို့ မျက်နှာပူလိုက်ရတာ၊ အမှန်တော့ ဦးထင်ပေါ်က စဝယ်ကတည်းက ပါလာတဲ့ခြံစည်းရိုးအတိုင်း နေခဲ့တာပဲ၊ ဘာမှ မပြင်ဘူး၊ မနှစ်ကတော့ ဟိုတစ်ဖက်က ဝန်ထောက်ကတော် ဒေါ်တင်တင်ဦး ထင်တယ်၊ သူက သူ့မြေ တိုင်းမယ်ဆိုပြီး ကျွန်တော်တို့ ခေါ်တိုင်းတယ်၊ ကဲဗျာ သူ့မြေက ၁၀ ပေလောက် ကိုထင်ပေါ်အထဲ ပါနေတယ်၊ အဲဒီအပေါ်မှာ ကံ့ကော်ပင်တွေ စိုက်ထားလိုက်တာ စီလို့၊ အဲဒါ ဒီမင်းကတော်က ဦးထင်ပေါ်ကို ရန်တွေ့လိုက်တာဗျာ၊ ဒီမိန်းမဟာ ကတော်ဆိုတဲ့ဂုဏ်နဲ့ မလိုက်ပါဘူး၊ နှုတ်က တော်တော်သရမ်းတယ်၊ ဦးထင်ပေါ်ကို မြေသူခိုးတဲ့ဗျာ "
" အို "
ကျွန်မသည် ဦးဝင်းမောင်ကတော်မျက်နှာနှင့် ဦးထင်ပေါ်မျက်နှာကို ကွက်ခနဲ မြင်လိုက်သည်။
" အမှန်တော့ခင်ဗျာ၊ ဟိုတုန်းက ကမန်းကတန်း တိုင်းကြ၊ ယာယီသတ်မှတ်ကြနဲ့ ဒါမျိုးဟာ ဖြစ်တတ်တာပဲ၊ ဦးထင်ပေါ်ကလည်း မသိပါဘူး "
တစ်ယောက်က ဝင်၍ ပြောပြ၏။ ခင်မောင်ရီဆိုသူက ဆက်၍ပြောပြန်၏။
" အဲဒီ ဦးထင်ပေါ်ကလဲဗျာ၊ ပြုံးပြုံးလေးပဲ နားထောင်ပြီး နေတယ်၊ ကျွန်တော်တို့လည်း တိုင်းပြီးရော သူ့လူတွေခေါ်၊ ချက်ချင်း ခြံစည်းရိုး ဖျက်၊ နောက်ဆုတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ဝန်ထောက်ကတော်ယောက်ျားကလဲ တောင်းပန်လိုက်တာ၊ ဒီလူနှစ်ယောက်ကြည့်ရတာ သဘောကောင်းပုံရတယ်။ ဟိုမိန်းမကဖြင့် ဘာတွေမှန်းမသိပါဘူး၊ အဖေသူခိုး သားသူခိုးနဲ့ ဆိုပြီး ရန်တွေ့နေတာပဲ "
" အေးကွယ့်၊ မိန်းကလေးကြည့်ရတာ ရန်တွေ့ကောင်းပုံပဲ၊ ကဲ ...ကဲ မြေပဲလိပ်လေး သုံးဆောင်ပါဦး "
ကြီးကြီးသည် ရေနွေးကြမ်းနှင့် မြေပဲလိပ်ကို ဧည့်သည်များအား ကျွေးနေပေသည်။
" ကဲ ကျွန်မကို ခွင့်ပြုပါဦး၊ အဝတ်လဲလိုက်ဦးမယ် "
" လဲပါ ...လဲပါ၊ ကိစ္စမရှိပါဘူး "
ကျွန်မသည် သူတို့အပါးမှ ခွာခဲ့၏။ အိမ်ပေါ်ရောက်၍ အဝတ်လဲစဉ် သူ့အကြောင်းကို စဉ်းစားမိပြန်သည်။ ဖိုးမောင်ထံမှ သတင်မကြားရသေးခင် ခုကြားရသော သတင်းမှာ အတော်ခိုင်လုံပေပြီ။ ဦးဝင်းမောင်ဇနီးမှာ ပဲခူးတွင် နေဖူးဟန်ရှိ၏။ ကိုထင်ပေါ်တို့အကြောင်းကို သိသောကြောင့်သာ' အဖေသူခိုး သားသူခိုး 'ဟု ရန်တွေ့ခြင်း ဖြစ်ရပေမည်။
ဘာမဟုတ်သည့် စကားလေးတစ်လုံးအတွက် ဝင်းမြင့်အောင် လူဖြစ်ရှုံးရချေပြီ။ ကိုထင်ပေါ်ဆိုသည့်လူကလည်း မထိလိုက်နှင့်၊ ထိလျှင် ကိုက်လိုက်မည်ဆိုသည့် မြွေပွေးလိုလူပါတကား။
ခုတင်ပေါ် ပစ်လှဲလိုက်ကာ အသက်ကို ပြင်းစွာ ရှူရှိုက်လိုက်မိ၏။ ကျွန်မထင်သည့်အတိုင်း တကယ်ပင် ကိုထင်ပေါ်သည် မြင်းအား အဆိပ်ရွက်ကျွေးခြင်းကြောင့် ယခုလိုဖြစ်ခဲ့လျှင် အတော်ရုပ်ဆိုး၍ ရက်စက်သောအကြောင်းပင်ဖြစ်သည်။ သူတို့လူကြီးချင်း ရန်ငြိုးဖွဲ့ကြသည်နှင့် အပြစ်မဲ့သောကလေးငယ်ခံရသည့်အဖြစ်ကလည်း အတော်ရက်စက်၍ ကရုဏာကင်းသောအပြုအမူ လူမဆန်သောအပြုအမူဖြစ်ပေသည်။
ထိုမျှ ကရုဏာကင်းမဲ့သော မတရားမှုများကို သိလျက်နှင့် မဆိုင်၍ လျစ်လျူရှုခဲ့ပါလျှင် ကျွန်မကော တရားပါမည်လား။ လျစ်လျူမရှုဘူး ဆိုငြားအံ့၊ ကျွန်မက ဘာများတတ်နိုင်ပါမည်နည်း။
ကာယကံရှင်များက ထိုကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ ကိုထင်ပေါ့်ကို သံသယမဖြစ်ကြ။
မြင်းကလေးပင် စိတ်ရူးပေါက် ပြေးလွှားကာ ရေကန်ထဲသို့ ဆင်းသွားသောကြောင့် ရေနစ်သေပြီဟု သိရသည်။ ဘယ်သူကမှ ထိုမြင်းသေကို ခွဲစိတ်၍ အဆိပ်မိ မမိ ရှာဖွေဖို့ သတိပြုကြမည်မဟုတ်။ ယခုလောက်ဆိုလျှင် မြေကြီးထဲတွင် ဆွေးမြေ့စ ပြုနေပေပြီ။ အခြေအနေသည် ဝင်းမြင့်အောင် ခံလိုက်ရသည်ကလွဲ၍ အားလုံးငြိမ်သက်ကာ နေသားတကျ ဖြစ်နေပေပြီ။ ဒါကို ကျွန်မက အစပြန်ဖော်ရမည်မှာ ပထမ အတော်သတ္တိရှိဖို့လိုသည်။ ဒုတိယ ကျိုးကြောင်းပြ မှန်ကန်ဖို့နှင့် သက်သေအထောက်အထား ခိုင်လုံဖို့လိုသည်။ ကျွန်မစိတ်ကူးတစ်ခုတည်းနှင့်ဆိုလျှင် လူများကပင် ဝိုင်းရယ်ကြပေဦးမည်။
သို့သော် အကြောင်းတစ်ခုကို ထပ်မံစဉ်းစားမိသည်မှာ ကိုထင်ပေါ်ကို ဗြောင် ဖွင့်မေးမည်။ ကိုထင်ပေါ်က ဖွင့်ဟ ဝန်ခံခဲ့ပါလျှင် နောင် ယခုကဲ့သို့ မေတ္တာစိတ်ကင်းမဲ့လွန်းသော လက်စားချေမှုများကို မပြုလုပ်ရန် မေတ္တာရပ်ခံဖို့ကလွဲ၍ ကျွန်မအဖို့ မတတ်နိုင်တော့ပေ။
တင်းမာနေသော အရေးအခင်းများကို အားနွဲ့သူတစ်ယောက်အနေဖြင့် လျော့ပါးအောင် စွက်ဖက်လုပ်ဆောင်ရမည့်နည်းမှာ မေတ္တာရပ်ခံခြင်းကလွဲ၍ ဘာမှမရှိပေ။ လက်ပိုက်ကြည့်နေဖို့ဆိုသည်က အတော်ပင် စိတ်မသက်သာဖွယ်ဖြစ်သည်။ ကိစ္စတစ်ခုသည် မတရားသဖြင့် ဖြစ်နေသည်၊ အနိုင်ကျင့်ခံနေရသည်ကို သိလျက်နှင့် ကြည့်နေသူသည် အတော်သတ္တိနည်းသူဟု ကျွန်မ ထင်ပေသည်။
ကျွန်မကကော မည်မျှ သတ္တိရှိပါသနည်းဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်မေးကြည့်လျှင် သာမာန်မိန်းမတို့ထက်ပင် ကြောက်စိတ်များသောသူဖြစ်ပေသည်။ ဒါကြောင့် ခရုလေးလိုပင် ကိုယ့်ကမ္ဘာကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲတွင် ကိုယ်တစ်ယောက်တည်း နေခဲ့ပေသည်။ လက်ထပ်ရေးသည်ပင်လျှင် စွန့်စားခန်းတစ်ခုဟု ထင်သောကြောင့် မစွန့်စားရဲ၍ အပျိုကြီးဘဝထိ နေလာခဲ့လေသည်။ အကယ်၍များ အခြေအနေက တောင်းဆိုလာလျှင်တော့ ကျွန်မသည် သူရဲကောင်းကြီးများ ဖြစ်လာလေမည်လားမသိပေ။
* * * * *
ညစာစားပြီးချိန်တွင် ကြီးကြီး ညနေက သူတို့အကြမ်းဖျင်းတိုင်းခဲ့သော မြေကြီးကို လိုက်ကြည့်ရန် ခေါ်သည်။ ခြံမြေမှာ တစ်စပ်တည်းဖြစ်ကာ အိမ်၏ဘယ်ဘက်တွင်ရှိ၍ စည်းရိုးမလွယ်ပေါက်မှ တူဝရီးနှစ်ယောက် ထွက်လာခဲ့ကြ၏။
မြေသည် ဧကဝက်မပြည့်တတ်သော်လည်း အဆောက်အအုံမရှိသောကြောင့် အကျယ်အဝန်းကို မမှန်းဆတတ်ပေ။ ယခုလို မိုးဦးတွင် ထပ်မံစိုက်ပျိုးထားခြင်းမရှိသော်လည်း ကုန်ခဲ့သောဆောင်းက မျိုးစေ့များ ကြွင်းကျန်ရစ်ဟန်တူ၏။ ချဉ်ပေါင်၊ ရွှေဒင်္ဂါး၊ သာလိကာမျက်စိပန်းကလေးများသည် မြောင်းအလိုက် ကြိုးတိုးကျဲတဲ ပေါက်နေကြသည်။
တစ်ဖက်တွင်မူ မြေကိုဖဲ့၍ရောင်းလိုက်သော ယာသမားတို့၏စိုက်ခင်းသည် ဖြိုးဖြိုးဝေလျက်ရှိပေ၏။ သစ္စာပန်းပင်တို့ပင် အညွန့်ဝါလေးများ ထိုးထိုးထောင်ထောင်နှင့် ထွက်စပြုနေပေပြီ။ နှင်းဆီပန်းများကလည်း အနီတစ်ကန့် ဖြူတစ်ကန့်နှင့် အရောင်ချင်း ယှက်ကာ တိမ်တောင်ကြားမှ နေခြည်ပါးကို မျှော်လင့်ဟန်ရှိပေသည်။ ယာသမား၏ဇနီးသည် ခြင်တောင်းငယ်တစ်ခုနှင့် စံပယ်ဖူးများကို ခူးဆွတ်လျက်ရှိသည်။ ယခုညတွင် သီထား၍ နံနက်တွင် စျေးပို့ရပေမည်။ ဇိမ်ခံရန် အလှစိုက်ပျိုးခြင်း မဟုတ်သော်လည်း ပန်းခင်းမှာ ကျက်သရေရှိနေပေသည်။
ကျွန်မမောင်လေး၏ခြံစပ်တွင် ငွေပန်းရုံတစ်ရုံသည် အစွမ်းကုန် ပွင့်၍နေလေသည်။ ကျွန်မသည် အလွန်ပင် ပျော်ရွှင်သွားမိ၏။ ငွေပန်း၏သင်းသောရနံ့ကို ဖြည်းညင်းစွာ ရှူရှိုက်လိုက်မိ၏။ ငွေပန်းရနံ့တို့ဖြင့် သင်းပျံ့သော ဘုရားဂူကျောင်းတွင် သစ္စာတိုင်ဟန်၊ မောင်က မယ့်ကို ငွေပန်းတို့ဖြင့် ဆံခွေတွင် ဆင်သစေဟန် ဖွဲ့နွဲ့သီကုံးခဲ့သော လက်ဝဲသုန္ဒရအမတ်ကြီး၏ကဗျာများကို သင်ကြားရတိုင်း ငွေပန်းကို ကျွန်မ တမ်းတမိ၏။ မြတ်နိုးမိ၏။ ခု ဆရာမဘဝတွင် ကလေးတို့အား ပြန်လည်ပို့ချ သင်ကြားရသောအခါ ကျွန်မသည် ငွေပန်းကို ပိတောက်ထက်ပင် ဖွဲ့နွဲ့၍ သင်ကြားမိပေသည်။
ကျွန်မသည် ငွေပန်းများကို တစ်ပွင့်စီ ခူးလိုက်၏။
" ဒီညတော့ သမီးရဲ့မောင်လေးဆီ စာရေးပါဦး "
ပန်းများနှင့် မွေ့နေ၍ ကြီးကြီးကို ကျွန်မ မေ့နေပေသည်။ သူသည်လည်း မြေသစ်ကို ရသောပီတိဖြင့် ရွှင်လန်းနှစ်သိမ့်နေဟန်ရှိ၏။
" သိလား၊ သေသေချာချာ ရေးပါကွယ်၊ သားမွေးနေ့မှာ မေမေက လက်ဆောင်ပေးတာလို့၊ ဒီမြေဖိုးထဲမှာ သား လစဉ် ပို့ပေးတဲ့ငွေလဲ စုပြီးထည့်ဝယ်တဲ့အကြောင်းလဲ သူ ဝမ်းသာအောင် ရေးပါကွယ်၊ ပြီးတော့ လောပီတဘက်မှာ သစ်ခွပန်းတွေလည်း မျိုးစုံရှိတတ်တော့ ရသမျှ ဝယ်ခဲ့ပါလို့၊ ခြံမှာတော့ သီးပင်စားပင်ပဲ စိုက်ထားနှင့်မယ့်အကြောင်း ထည့်ရေးနော်၊ သားက ဒီစာဖတ်ပြီး ဝမ်းသာရှာမှာပဲ "
သူ့အတွေးနှင့်သူ ပြုံးပြုံးလေးပြောကာ ခပ်လှမ်းလှမ်းသို့ လျှောက်သွားပြန်သည်။
ကျွန်မသည် ငွေပန်းများကို ကိုင်ကာ ဝမ်းနည်း၍ သွားပေသည်။ အမေရှိသည်ဆိုသည်မှာ ကိစ္စအားလုံးပြီးသည်နှင့် တူ၏။ မွေးနေ့သို့တိုင်လျှင် အမေပေးသော လက်ဆောင်ထက် ဘယ်လက်ဆောင်သည် ပို၍မွန်မြတ်ပါမည်နည်း။ သားအတွက် အမေက အားလုံးလိုလို ပြင်ဆင်ထား၏။
ကျွန်မသာ 'က' မှ 'အ'အထိ ကိုယ့်ဖာသာ ပြင်ဆင်ရသည်။ မော၍မှ နားစရာအမေ့ရင်ခွင် မရှိခဲ့။ ကျွန်မမွေးနေ့တွင် အမေ့လက်ဆောင်ကို မျှော်မှန်းနေ၍လည်း မဖြစ်ပေ။ မေမေနှင့် ကွေကွင်းရခြင်းမှာ မိုးရေနှင့်ကင်းရသော ပန်းပွင့်လို ပွင့်သာပွင့်ရသော်လည်း စိုပြည်ခြင်း ကင်းရသည်တကား။
" ဟော ...ခြံထဲကို ကားတစ်စင်း ဝင်လာတယ်၊ မောင်ထင်ပေါ့်ကားပါလား၊ လာ .... လာ ...သမီး၊ သွားတွေ့ရအောင် "
ကြီးကြီးသည် ခြံဘက်သို့ ရေးကြီးသုတ်ပျာ ရှေ့က ထွက်သွားနှင့်၏။ ကျွန်မသည် ခပ်ဖြည်းဖြည်းပင် ပန်းများကို ကိုင်ကာ လိုက်ပါလာသည်။ ကျွန်မ၏ခြံစပ်သို့ အရောက်တွင် ကားမှာ ဆင်ဝင်အောက်သို့ ရောက်၍နေပေပြီ။ သို့သော် ကားပေါ်မှ ဆင်းလာသူမှာ ဦးထင်ပေါ်မဟုတ်ဘဲ မိန်းမကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်၏။
သူသည် အဝေးကြီးကပင် ကြီးကြီးကို ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ရင်းရင်းနှီးနှီး နှုတ်ဆက်၏။
" ဘယ့်နှယ့်လဲ ဒေါ်ခင်မ၊ နေလို့ကောင်းရဲ့လား၊ ကျွန်မကိုများ မှတ်မိသေးရဲ့လား "
ကြီကြီးသည် ပြေးမတတ် သူ့အနားသို့ တိုးကပ်သွားကာ ဖက်လဲတကင်း နှုတ်ဆက်ကြသည်။ ကျွန်မသည် အနားသို့ရောက်သွားမှ ထိုအမျိုးသမီးကြီးကို မှတ်မိတော့သည်။
" ဒေါ်ဒေါ် ....ဒေါ်ရွှေခင် "
ကျွန်မက သူ့နာမည်ကို ဖွင့်၍ခေါ်လိုက်၏။
" အမလေး ငါ့တူမကြီး မခင်သိုက် မာရဲ့နော်၊ ခုလိုပြန်တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါသကွယ်။ မင့်အမေဆုံးပြီး အိမ်ကြီးကို ရောင်းသွားတာတွေ၊ တခြားကို ပြောင်းသွားတာတွေ သတင်းသာကြားရတယ်။ မိန်းကလေး ဘယ်ရောက်သွားတယ်လို့လဲ မသိရ၊ ဒေါ်ဒေါ် ပဲခူးမှာ စုံစမ်းတော့ ဒေါ်ခင်မ မင်းနဲ့လိုက်နေတာသာ သိရတာပဲ၊ စိတ်နည်းနည်းအေးပေမယ့် ဘယ်စိတ်ကောင်းပါ့မလဲကွယ်၊ ခုလို ပြန်ထူလာတာ ဒေါ်ဒေါ် အများကြီး ဝမ်းသာပါတယ်၊ မိဘ ...မိဘ အင်မတန် ခိုကိုးရပါတယ်ကွယ် "
ဒေါ်ရွှေခင်သည် သူ့တူ ဦးထင်ပေါ်လိုပင် စကားကို ရွှန်းရွှန်းဝေအောင် လှလှပပ ပြောတတ်၏။ ကြီကြီးက သူ့ကို ဧည့်ခန်းသို့ ခေါ်သွားသောအခါတွင် သူသည် နောက်ချန်ရစ်ကာ ကျွန်မပခုံးကို ဖက်၍ လိုက်ခဲ့လေသည်။
ဧည့်ခန်းထဲတွင်လည်း မေမေ့တစ်ခေတ်တွင် ရွှေထီးဆောင်းခဲ့ဖူးသော ကျွန်မတို့ဘဝကို သူက တခမ်းတနား ပြန်၍ ဖော်နေပြန်သည်။ ကြီးကြီးကမူ မချိန်အား လက်ဖက်သုပ်ခိုင်း၊ ငါးခြောက်ဖုတ်ခိုင်း၊ ရေနွေးကြမ်း ကော်ဖီတွေ ပြင်ခိုင်းလိုက်နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေတော့သည်။
" ဒေါ်ဒေါ်လည်း ပဲခူးပြောင်းပြီး မောင်ထင်ပေါ့်အဖေလက်ငုတ်ကို ဆက်လုပ်နေရင်း မိန်းကလေးတို့နဲ့ အဆက်ပြတ်သွားတယ်၊ ခုလဲ သူ့မွေးနေ့မှာ သူ့အမေ၊ သူ့မိထွေး၊ သူ့အဖေအတွက် ဆွမ်းကျွေးချင်သတဲ့။ ညပိုင်းမတော့ သူ့မိတ်ဆွေတွေကို ပါတီပေးချင်လို့ ဒေါ်ဒေါ် လာခဲ့ပါ ဆိုလို့ လာရတာ၊ ဒီကျတော့ မင်းတို့အကြောင်းပြောပြလို့ ဝမ်းသာလိုက်တာ၊ သူ ရုံးက ဆင်းဆင်းချင်း ဒေါ်ဒေါ် ကားယူထွက်လာတာ "
ကျွန်မက ပြုံး၍ သူ့စကားကို ခေါင်းတညိတ်ညိတ် နားထောင်နေ၏။
" ဒါနဲ့ မိန်းကလေးက ဘာလို့ အိမ်ထောင်မပြုသေးလဲကွယ် "
" ကြောက်လို့ပေါ့"ဟု ကျွန်မက လေသံအေးအေးနှင့် ဖြေလိုက်သောအခါတွင်မူ သူသည် ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်၍နေတော့သည်။ ကြီးကြီးကမူ မချိန်လာချပေးသောရေနွေးကြမ်းကို ပန်းကန်စေ့ ငှဲ့ပေးနေသည်။
" ပုစွန်ခြောက်က ချိုချိုနဲ့ လက်ဖက်သုပ်ကို အားရပါးရ စားစမ်းပါ မရွှေခင်၊ ငါတို့မလဲ ဘက်တွေမရှိကြတော့ နေရတာ အားမရှိဘူးနော်၊ စကားပြောရတာလဲ အရသာမရှိဘူးကွယ့် "
သူတို့နှစ်ယောက်သည် သားအကြောင်း သမီးအကြောင်း အားရပါးရပြောနေရာမှ_
" မိန်းကလေးရဲ့မောင်ကိုလဲ မဆုံးမတော့ဘူးလားကွယ်၊ မမြမေနဲ့ ပြန်ပေါင်းဖို့ကို "
သူသည် ကျွန်မဘက်ကို လှည့်၍ စကားဆိုပြန်သည်။
" ကျွန်မက သာပြီး ပြန်ပေါင်းစေချင်တာပေါ့ "
" အေးကွယ်၊ ဒေါ်ဒေါ်ဖြင့် တစ်မြို့ထဲနေရတော့ မမြမေကို မြင်ရတိုင်း မျက်နှာပူပါတယ်၊ ဘယ်လိုပဲ ဖျောင်းဖျပေမယ့် သူငယ်က တယ် ဇွတ်တရွတ်နိုင်တာကိုး၊ ခုလို ကြာကြာနေရင် သူ ပျက်စီးမှာ စိုးရတယ်၊ ရောက်စညကလဲ ဒေါ်ဒေါ်တော့ ခရီးရောက်မဆိုက် ဒီအကြောင်းတွေ ပြောပြတာပဲ "
သူသည် လက်ဖက်ရိုးတစ်ရိုးကို သေသေချာချာရွေး၍ ဝါးနေပြန်သည်။ သူ့မျက်နှာကျသည် ကိုထင်ပေါ်နှင့် ဆင်သော်လည်း နှာတံကျပုံမှာ သွယ်သွယ်မြင့်မြင့်ဖြစ်၍ ကိုထင်ပေါ်ထက် လှပေသည်။
"ဒေါ်ဒေါ်က စိတ်ပြတ်ရင်လည်း တခြားမိန်းမတစ်ယောက်ကို အတည်တကျယူဖို့ ပြောပါတယ်၊ သူ တကယ်ချစ်တာတော့ ရှိတယ်တဲ့၊ အဲဒါပဲ ပြောတာပဲ "
" ဟင် မမြမေကိုတော့ တကယ်မချစ်ဘူးပေါ့လေ၊ ဒါနဲ့များ ကလေး ၈ယောက်ရအောင် ပေါင်းရသေးလား "
ကျွန်မသည် ခပ်သွက်သွက်ပင် ပြောလိုက်မိ၏။
" အေးပါကွယ်၊ ဒီသူငယ့်စိတ်ဟာ အင်မတန် သိရခက်တဲ့စိတ်ပဲ၊ ဒါနဲ့ ရှေ့အပတ် စနေဟာ သူ့မွေးနေ့ပဲ၊ မနက်ပိုင်းရော ညနေရော ဒေါ်ခင်မတို့နှစ်ယောက်လုံး လာပါ၊ ရိုးရိုးလာဖို့မဟုတ်ဘူး၊ တစ်ခါတည်း အိမ်သားအဖြစ် ဧည့်ခံပေးကြပါ၊ ည ပါတီပွဲမှာ လူ ၅၀ လောက်ပဲ ဖိတ်တယ်၊ မနက် ဆွမ်းကျွေးတော့ ဘယ်သူ့မှမဖိတ်ဘူး၊ ဘုန်းကြီးအပါး ၃၉ ပါး ပင့်ထားတယ် "
" မနက်ဘက် ကျောင်းအစည်းဝေးရှိတယ် ဒေါ်ဒေါ်ခင်၊ ကျွန်မတော့ လာနိုင်မယ်မထင်ဘူး "
" ကိစ္စမရှိဘူး၊ ဒေါ်ခင်မ လာနေပါ၊ ညနေဘက်သာ စောစောလာပါ၊ မိန်းကလေးမောင်ကြီးကလည်း သေသေချာချာ ဖိတ်ပါတဲ့၊ သူကိုယ်တိုင် လာခေါ်ပါမတဲ့၊ ခုတစ်လော သူ အလုပ်များနေပုံရတယ် "
" အေး ......အေး ၊ ဟုတ်လိမ့်မယ်၊ အိမ်မလာတာတောင် ကြာသွားပြီနော် "
" နေပါစေ၊ ဒေါ်ဒေါ်ခင့်တူကို ပြောလိုက်ပါ၊ ကျွန်မကားနဲ့ပဲ လာခဲ့ပါ့မယ်လို့"
"ပြည်လမ်းတုန်းကလို အိမ်ချင်းမကပ်ပေမယ့် ခုလို နီးနီးစပ်စပ် သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းဖြစ်ရတာ သိပ်ဝမ်းသာတာပဲ၊ ဘာမဆို အသစ်လုပ်ပြီး မပြောတော့ပါဘူး၊ ဆိုစရာရှိ ဆို၊ ပြောစရာရှိ ပြောပါ ဒေါ်ခင်မရယ်၊ မိန်းကလေးကလည်း တတ်နိုင်သလောက် မင်းမောင်ကို ထိန်းပါကွယ် "
ကျွန်မသည် သူ့စကားကို မဲ့ပြုံးပြုံးကာ နားထောင်၍နေလိုက်လေသည်။
အဘွားကြီးနှစ်ယောက်သည် မြန်မာမိသားစုထုံးစံအတိုင်း သင်္ခါရကို မြင်သော်လည်း တရားမကျင့်နိုင်သေးကြောင်း၊ သံယောဇဉ်တွေအတွက် ပူပန်သေးကြောင်း စကားစကြပြန်လေသည်။
အပိုင်း(၄)ဆက်ရန်
ခင်နှင်းယု
No comments:
Post a Comment