မြကြာဖြူ (အပိုင်း - ၆)

၂၁။

ဆောင်းနံနက်နေခြည်သည် အရောင်တောက်ပပေမယ့် အပူရှိန်မပြင်းသေးပါ။ နှင်းများ ပါးစပြုလာပြီ။ 

"မြကြာဖြူ"

အစိမ်းရင့်အောက်ခံပေါ်မှာ အဖြူရောင်စာလုံးနှင့် မြကြာဖြူဟူသော ဆိုင်းဘုတ်ကြီးမှာ စကော့စျေး အနောက်ဘက်တန်းတွင် ဝင်းပနေသည်။ 

ပြောင်လက်နေသော ဗီရိုကြီးများကို ငွေရောင်ဖဲစများနှင့် အုပ်ထားသည်။ ဆိုင်းဘုတ်တင် ဆိုင်ဖွင့်ပွဲဖြစ်၍ နံနက် ၈နာရီလောက်မှာ မွန်းလတ်ဘုန်းကြီးများကို ဒံပေါက်ဆွမ်းကပ်လိုက်သည်။ ၉နာရီလောက်မှစ၍ ဧည့်သည်များကို ဒံပေါက်ကျွေးမွေးသည်။ ဖိတ်ခေါ်ထားသောဧည့်သည်များမှာ မများလှသော်လည်း အရေးပါသူများဖြစ်သည်။ ကုန်သွယ်ရေးဌာနမှ အတွင်းဝန်နှင့် အမှုထမ်းတချို့၊ မြန်မာကုန်သည်ကြီးများအသင်း၏ဥက္ကဌနှင့် အတွင်းရေးမှူး၊ ဦးဘိုးငြိမ်းကုမ္ပဏီ၊ ဆန်းကုမ္ပဏီ၊ စိန်ဘရားသားစသော ဗိုလ်ချုပ်စျေးအတွင်း မြန်မာကုန်သည်ကြီးများနှင့် ပါရာစရမ်အာလာမိုး၊ တီကျူးမား စသော ကုလားကုန်သည်များ၊ ဒေါ်ခင်သက်တင်၏တရုတ်ကုန်သည်များနှင့် ဒေါ်သန်းရီတို့ကိုပါ ဖိတ်ခေါ်ကျွေးမွေးသည်။ ဦးခင်ဆွေကိုတော့ သူ မဖိတ်။ ဦးရွှေဇံအောင်နှင့် ဒေါ်စံကျော့ခိုင်မိတ်ဆွေတချို့လည်း လာကြသည်။ 

ရှယ်လီက ဆံထုံးမို့မို့ထုံးကာ ပုလဲဆံထိုးတခု ထိုးစိုက်ထားသည်။ သွယ်ပြောင်းဖြူနုသော သူ့လည်တိုင်မှာ ပုလဲသွယ်တကုံးရစ်ခွေလျက် နိုင်လွန်အဖြူလက်ရှည်၊ မန္တလေးပိုး အဖြူရောင်နှင့်ပန်းရောင် နှစ်ရောင်ချိတ်လုံချည်ကို ဝတ်ထားသည်။ လှပကျော့ရှင်းသည်ထက် အရွယ်၏ခန့်ညားခြင်းကျက်သရေနှင့် ရှယ်လီ ငယ်စဉ်ကထက်ပင် အလှပြည့်စုံလာသည်ဟု ထင်ရသည်။ 

ရှယ်လီသည် ဧည့်သည်များကို ဧည့်ခံကြိုဆိုရင်း ယောက္ခမများနှင့်လည်း မိတ်ဆက်ပေးရင်းက တစုံတယောက်ကို မျှော်လင့်နေမိသည်။ 

တနေ့ညနေက သူ တူးတူးကို ဖုန်းဆက်သည်။ သူ၏ကုမ္ပဏီဖွင့်ပွဲကိုလာဖို့၊ ယခု ၁၀နာရီ ထိုးလုပြီ။ ဧည့်သည်များလည်းစုံသည်။ သူ့ကို ခွင့်လွှတ်လျှင်ဖြင့် တူးတူး လာကောင်းပါရဲ့။ 

၁၀နာရီထိုးကာနီး တူးတူး ရောက်လာသည်။ သူ့ပုံစံက ဆံမြိတ်ယှက် ဆံထုံးမြင့်မြင့်မှာ စပယ်တကုံး ရစ်ခွေပန်လျက်။ နိုင်လွန်အဖြူလက်ရှည် ဘရိုကိတ်အစိမ်းခက်ပါသော လုံချည်ဝတ်လာသည်။ ပြည့်ဖိုးကြည်လင်သောမျက်နှာက သူ့ပတ်ဝန်းကျင်ကိုပါ လင်းလက်သွားစေပါသည်။ 

"တူးတူးရေ ...လာ၊ ရှယ်လီဝမ်းသာလိုက်တာ"

ရှယ်လီက ကားပေါ်မှဆင်းလာသော တူးတူးကို ကိုယ်တိုင်ကြိုဆို၍ ယောက္ခမကြီးများနှင့် မိတ်ဆက်ပေးသည်။ 

၁၀နာရီတိတိတွင် ဆိုင်ကို အတွင်းဝန်က ဖွင့်လိုက်ကြောင်းကြေညာကာ ကျောက်မျက်ရတနာများထားသော မှန်ဗီရိုကြီးပေါ်မှ ဖဲစကို တဖြည်းဖြည်း ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ ဆိုင်နှစ်ခန်းတွဲမှာ ညာဘက်တခန်းက အထည်အလိပ်၊ နိုင်ငံခြားဖြစ်မျိုးစုံ။ ဘယ်ဘက်အခန်းက မြန်မာဖြစ် ပိုးထည်ယွန်းထည်များနှင့် လုပ်ပြီးသားလက်ဝတ်ရတနာများဖြစ်သည်။ ဗီရိုကြီးများပေါ်မှ ပိုးစများ တဖြည်းဖြည်း လျှောကျသွားသောအခါ သစ်လွင်တောက်ပသော ပိုးဖဲစတွေ၊ လက်ဝတ်ရတနာတွေအရောင်နှင့် ဆိုင်တခန်းလုံး ဝင်းလက်သွားသည်။ 

ဧည့်သည်တွေ ပြန်သွားပေမယ့် တူးတူး ကျန်ရစ်သည်။ ရှယ်လီက ဒေါ်ခင်သက်တင်နှင့် တူးတူးကို မိတ်ဆက်ပေးသည်။ 

"ရှယ်လီ ကုန်သည်တယောက်ဖြစ်အောင် မမက မွေးပေးလိုက်တာပဲ၊ ရှယ်လီရဲ့ကျေးဇူးရှင် မမဒေါ်ခင်သက်တင်ပါ တူးတူး၊ မမ ဒါက ရှယ်လီ့သူငယ်ချင်း အတွင်းဝန်ကတော် ဒေါ်ခင်မေသိုက်၊ ရှယ်လီတို့က တူးတူးလို့ပဲ ခေါ်ကြတယ်"

တူးတူးက ပြုံး၍ ဒေါ်ခင်သက်တင်ကို နှုတ်ဆက်သည်။ သူ့အပြုံးတွင် ခွင့်လွှတ်ခြင်း ပါတန်ကောင်းပါရဲ့ဟု ရှယ်လီ ဆုတောင်းနေမိသည်။ 

"ဒေါ်လီတို့ မန္တလေးပြောင်းသွားတာ တူးတူး သိတယ်နော်"

ရှယ်လီက မေးလိုက်၏။ 

"သိပါတယ်။ သူ ဖုန်းနဲ့နှုတ်ဆက်တာ နောက်ကျလို့ ထမင်းတောင် မကျွေးလိုက်ရဘူး"

"ရှယ်လီ့မှာ ဒေါ်လီမရှိတော့ တမျိုး အားငယ်ရတယ်၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် တူးတူးကို ဒေါ်လီ့ကိုယ်စား ရှယ်လီ အားကိုးရမှာပဲ"

တူးတူးသည် ရှယ်လီ့လက်ကို ဖြည်းညင်းစွာ ဆွဲယူဆုပ်ကိုင်လိုက်၍ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ပြုံးလိုက်သည်။ 

"တူးတူး တတ်နိုင်တာ ကူညီပါ့မယ် ရှယ်လီ၊ ကဲ ပထမဆုံး ဝယ်သူအနေနဲ့ တူးတူး စျေးဦးဖောက်မယ်"

တူးတူးက ပြောပြောဆိုဆို မြန်မာပိုးထည်များ ခင်းကျင်းပြသထားသော ဗီရိုထဲမှ ပိုးအစိမ်းရင့်နှင့် အဖြူနှစ်ရောင် ချိတ်လုံချည်တထည် ဝယ်လိုက်သည်။ ရှယ်လီက လုံချည်ဖိုးငွေ လက်ခံ၍ 

"သူတော်ကောင်းပိုက်ဆံ ဝင်လာမစဲ တသဲသဲ ဆိုကြတယ်နော်၊ အခုလည်း တူးတူးမေတ္တာကြောင့် ရှယ်လီ ကြီးပွားပါစေ ဆုတောင်းပါတယ်"

သူ ပြောရင်း အသံတုန်ကာ မျက်ရည်များ ဝဲလာသည်။ ဒီနေ့က မျက်ရည်ဝဲရမည့်နေ့မဟုတ်၊ ကျက်သရေမင်္ဂလာနှင့် ပြည့်စုံရမည့်နေ့။ ပြီးတော့ တူးတူးခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ခံစားရသောနေ့၊ စိတ်ကို ပြန်လည် ထိန်းချုပ်လိုက်သည်။ 

"ရှယ်လီ တူးတူး ပြန်တော့မယ်"

တူးတူးသည် ဦးရွှေဇံအောင်တို့လင်မယားနှင့် ဒေါ်ခင်သက်တင်ကိုပါ နှုတ်ဆက်၍ ပြန်လာခဲ့သည်။ 

အားလုံး ဧည့်သည်စဲသွားတော့ ဒေါ်ခင်သက်တင်ပဲ ကျန်ရစ်သည်။ ယောက္ခမကြီးတွေလည်း ပြန်သွားပြီ။ 

"ကဲ ...မမဆိုင်က အရောင်းစာရေး ရှယ်လီ မဟုတ်တော့ဘူးနော်၊ ဒေါ်မြကြာဖြူဖြစ်လာပြီ"

ဒေါ်ခင်သက်တင်က စကားစလိုက်သည်။ 

"ကုန်သည်ဟာ သံတမန်လိုပဲ၊ သံတမန်ပြုံးလည်းပြုံးတတ်ရမယ်။ လူပေါင်းစုံကို ဝင်ဆန့်အောင် ဆက်ဆံရတာ၊ ရှယ်လီက လှတော့ အန္တရာယ်တခုခုနဲ့ကြုံလည်း ပရိယာယ်နဲ့ ကာကွယ်တတ်ရမယ်။ ဟိုတုန်းကလို ဦးခင်ဆွေ ပါးချခဲ့တာမျိုးတော့ ဆင်ခြင်ပေါ့"

ဒေါ်ခင်သက်တင်က အတိတ်ကို ပြန်လည်ပြောပြသည်။ ပရိယာယ်နှင့် ကာကွယ်ရမည့်အစား ကိုယ်ထိလက်ရောက်ကျူးလွန်သော သူ၏အမှားကို ထောက်ပြသည်။ 

"သူတို့က အကြမ်းဖက်လာရင် နည်းစုံနဲ့ ကာကွယ်ရမှာပေါ့လေ"

ဒေါ်ခင်သက်တင်က စကားကို ဖြေကာ စကော့စျေးရှိ တချို့အမျိုးသမီးများ ကုန်သွယ်ရင်း အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်မှုတွေရှိကြောင်း ပြောပြရင်း သူ့ကို သတိပေးသွားသည်။ သူ ဒေါ်ခင်သက်တင်ကို အထူးကျေးဇူးတင်ပါသည်။ 

မြကြာဖြူဖြစ်လာအောင် ဒေါ်ခင်သက်တင် သူ့ကို ကျောက်ရိုင်းလိုသွေးကာ အရောင်တင်ပေးခဲ့သည်မဟုတ်ပါလား။

၂၂။

အင်နီ တက္ကသိုလ်စတက်သောနေ့က ရှယ်လီကိုယ်တိုင် ကားမောင်းကာ သမီးကို ကျောင်းပို့သည်။ အင်နီက အင်္ဂလိပ်စာတဘာသာပဲ ဂုဏ်ထူးရသည်။ အင်္ဂလိပ်စာနှင့် မြန်မာစာတွဲယူကာ တက္ကသိုလ်ဆက်တက်သည်။ လင်း၏ဂျစ်ကားလေးကို ရောင်းချကာ  အော်စတင် အေဖော်ဘီ(၄၀)ကို ဝယ်စီးလိုက်သည်။ စာသင်ခန်းရှေ့တွင် ကား ရပ်ကာပေးပြီး သမီး ဆင်းသွားသည်ကို ကြည့်နေမိသည်။ 

သမီးသည် တည်ငြိမ်အေးဆေးလွန်းသည်။ ဂျင်မီ့လို သွက်သွက်လက်လက်မရှိ။ စကားနည်းသည်။ စာကြည့်ချိန်မှန်သည်။ သူမှာထားသလို စာကြည့်ပြီးလျှင် မီးဖိုချာင်ဝင်သည်။ အလုပ်နှင့် အဘိုးအဘွားကျေနပ်အောင် ပြုစုပေမယ့် တီတီတာတာ ဖွဲဖွဲ့နွဲ့နွဲ့ စကားမပြောတတ်။ 

အဝတ်အစားကလည်း သူ ငယ်စဉ်ကနဲ့ ဘာမှမတူ။ သူက ငွေကိုင်သုံးရသူမို့ ဆန်းသမျှ ဝတ်သည်။ အင်နီက ဆန်းဆန်းပြားပြားလည်း မပူဆာတတ်။ သူဝယ်ပေးသမျှ ဝတ်သည်။ အဘွားသွင်းပေးသော ပုံစံထင်ပါရဲ့။ ကျောင်းတက်သွားလျှင် ရခိုင်လုံချည်ရောင်စုံပဲ ဝတ်သည်။ ပြီးတော့ အင်နီအမည်ကို ခိုင်ဖြူလင်းဟု တက္ကသိုလ်မှာ ပြောင်းရသည်။ 

အင်နီတို့ခေတ်ရောက်တော့ ရှယ်လီတို့ခေတ်လိုမဟုတ်။ ဆံပင်တွေလည်း ကျောလယ်ရောက်ပြီ။ အင်္ကျီလည်ဟိုက် လက်တိုဝတ်လာကြ၍ ဘလောက်စ်ကိုလည်း စတင်ဝတ်လာသည်။ အင်နီက အိမ်မှာမူ တိုဘရယ်ကိုးနှင့် ပွင့်ရိုက်လုံချည်များကို ဝတ်သေးသည်။ ကျောင်းတက်လျှင် နိုင်လွန်လက်ရှည်အဖြူနှင့် ရခိုင်လုံချည်ပဲ ဝတ်သော အင်နီ့ပုံစံမှာ ပါတိတ်ရောင်စုံတွေခေတ်စားသော ကျောင်းသူတွေအလယ်မှာ တပုံစံဖြစ်နေသည်။ ဆံပင်ကိုလည်း တပုံစံထားသည်။ ဆံထုံးနောက်တွဲထုံးကာ ပန်းတပွင့်ပွင့်ကိုတော့ ခေါင်းမှာ ပန်သွားသည်။ 

အင်နီက သူ့လို အသားမဖြူ။ ညိုညိုနွဲ့နွဲ့ နှာတံစင်းစင်းလေးနှင့်။ နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကတော့ ပြုံးနေတတ်သည်။ ညိုမှောင်သော မျက်ဝန်းကတော့ တည်ငြိမ်အေးဆေးသော စိတ်ကိုပြသည်။ အင်နီ တခါတခါ ရခိုင်လုံချည်အဖြူခံနှင့် နိုင်လွန်လက်ရှည်ဝတ်၍ ကျောင်းတက်သောနေ့မှာမူ အဖြူရောင်ကြိုက်တတ်သော တူးတူးကို သွားသတိရသည်၊ သူ့သမီး အင်နီသည် အရပ်သွယ်သွယ်မြင့်မြင့်နှင့် အဝတ်အစားပြင်ပုံဆင်ပုံ ဟန်ပန်အမူအရာကအစ ဘာကြောင့် တူတူးနှင့် တူနေပါလိမ့်။ 

အင်နီ စာသင်ခန်းထဲဝင်သွားမှ ကားကို စက်နှိုးကာ ဘွဲ့နှင်းသဘင်ခန်းမနောက်ဘက် အင်းလျားလမ်အတိုင်း မောင်းသွားသည်။ ကားကို သစ်ပင်တပင်အောက် ရပ်ခဲ့၍ သူ ကန်ဘက်သို့ ထွက်သွားသည်။ နံနက်နေခြည်အောက်မှာ ကန်ရေပြင်သည် တည်ငြိမ်လျက်ရှိသည်။ 

ညနေစောင်းမဟုတ်၍ အင်းလျားကန်ဘောင်မှာ ကျောင်းသူကျောင်းသား စည်စည်ကားကားမရှိ။ သူ ကန်ဘောင်မှာ မတ်တပ်ရပ်နေမိသည်။ 

ကန်လယ်ကျွန်းလေးတကျွန်းဆီသို့ လှေလေးတစင်း လှော်ခတ်သွားသည်။ လှေပေါ်မှာ စုံတွဲတတွဲ။ သင်တန်း (class)မရှိသော အတွဲဖြစ်မည်။ 

နံနက်ခင်း လေညင်းသည် ရေမျက်နှာပြင်ကို နမ်းရှုပ်သွားသည်။ သစ်ရွက်ကလေးများကိုလည်း ပွေ့ပိုက်ကစားသွား၍ သစ်ရွက်ကလေးများ၏တိုးညင်းသောရယ်သံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ 

တခါတုန်းက ဤမြက်ခင်းများပေါ်မှာ၊ ရင်ပြင်ပေါ်မှာ၊ အင်းလျားကန်လယ်ရှိ ကျွန်းကလေးများပေါ်မှာ သူ ခြေရာထပ်ခဲ့သည်။ သူ ထည်လဲတွဲခဲ့သူများသည်လည်း အိုးအိမ်ထူထောင်ကာ နေရာအနှံ့ထွက်ခွာ၍ သက်မွေးဝမ်းကျောင်းတခုခု လုပ်နေကြပေပြီ။ 

သူ့ကိုလည်း မေ့ပျောက်ကောင်း မေ့ပျောက်ကြပေမည်။ သူသည်ပင် လင်နှင့် သားနှင့် စီးပွားရေးကို ဦးဆောင်နေရသူတယောက်။ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူဘဝကို လွမ်းဆွတ်မိသား။ 

လင်းနှင့်ကျတော့ တက္ကသိုလ်ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ခြေရာဖျောက်၍ ကျောင်းပုရဝုဏ်အပြင်ထွက်ကာ တနေရာရာမှာတွေ့ကြသည်။ လင်းကိုတော့ သူကစ၍ ချစ်မိလေသောကြောင့် အစစ လင်းနှင့်တွေ့ဖို့ သူက အကွက်ဆင်ခဲ့ရသည်။ 

ဘုရား ....ဘုရား ...သမီးအင်နီသည် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူဘဝမှာ သူ့လိုများ ချစ်သူများများထား၍ အလှည့်ကျအတွဲတွေနှင့် ဤကန်ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကျက်စားခဲ့ပါလျှင် ...။

ပြီးတော့ သူ လင်းကိုတွေ့တော့ ကျောင်းတဝက်တပျက်နှင့်။ သူ လင်းကို မရရအောင် ယူခဲ့သလို အင်နီသည် သူပေးသောပညာကို အပြီး မသင်ယူမှဖြင့်။ သူကိုယ်တိုင် မျက်နှာများခဲ့ပေမယ့် သူ မိခင်ဘဝရောက်လာတော့ အတွေးအခေါ်ပြောင်းလာသည်။ 

ရည်စားများသောအန္တရာယ် သမီးအပေါ် ကျရောက်လာမှာ စိုးရိမ်လာသည်။

မဖြစ်စေရ။ ဒီလို ဘယ်နည်းနှင့်မှ အဖြစ်မခံနိုင်။ အထူးသဖြင့် လင်မရှိ၍ အဖေမရှိ၍ သားသမီးတွေ ပညာရေးထိခိုက်ရသည်ဆိုသည်ကို နည်းနည်းမှ လက်မခံနိုင်။ သူ အစွမ်းကုန် အလုပ်လုပ်မည်။ သူ့နောက်မှာလည်း ယောက္ခမများက မြေးများကို အုပ်ထိန်းမှုတာဝန်ယူထားသည်မဟုတ်ပါလား။ 

သူ့အဖြစ်မျိုး အင်နီ ဖြစ်လာဖို့ အကြောင်းမရှိပါ။ သူ့စိတ် သူဖြေကာ ကားရှိရာ လျှောက်လာခဲ့သည်။ ကားပေါ်မှာထိုင်ရင်း သူ ဖြတ်လျှောက်လာခဲ့သော မြက်ခင်းစိမ်းလေးကို ကြည့်လိုက်သည်။ ဤမြက်ခင်းများသည် တခါက သူ့ချစ်သူများနှင့်အတူထိုင်ခဲ့သော ပန်းမွေ့ယာ ရွှေကော်ဇောများပါပဲ။။

ယခင်က သူက ချစ်သူကို မလွမ်းတတ်၊ မမျှော်တတ်။ ရှယ်လီဆိုသူကိုသာ ချိန်းဆိုထားသူချစ်သူက မျှော်လင့်ရမည့်မိန်းမစား။ ပတ်ဝန်းကျင်၏အလှအပမှာ သာယာမိန်းမောဖို့ ကြည်နူးဖို့ သတိမရ။ သူ ကြည်နူးသည်က သူ့အတွဲများဖြစ်သည်။ ကျောင်းသားအများစုကို နိုင်စားခဲ့လေသမျှ လင်းနှင့်ကျတော့ သူ ဒူးထောက်ရပြီ။ အောင်မြေအရပ်ဟု သူထင်ခဲ့သော အင်းလျားပတ်ဝန်းကျင်သည် ယခုတော့လည်း တိုးတိတ်ငြိမ်သက်လွန်းနေသလို ထင်ရသည်။ 

သရက်၊ ကံ့ကော်နှင့် မရမ်းပင်ကြီးများ အုံ့ဆိုင်း ညှို့မှိုင်းနေသည်။ အဝေးရှိ စားသောက်ဆိုင်များမှာ စားသူ ကျိုးတိုးကျဲတဲနှင့်။ အေးမြသောသစ်ရိပ်ကို ခိုလှုံနေသော ဥဩငယ်၏တိုးညင်းသောတေးသံကို ကြားရစပြုလာသည်။ ကန်ရေပြင် မြသားပေါ်မှာ နေခြည်က စိန်ပွင့်များ ဖြန်ကြဲသွားသည်။ ရေပြင်ကို ဖြတ်သန်းလာသော လတ်ဆတ်သော နံနက်ခင်းလေက သူ့ကို ဖက်ယမ်းနှုတ်ဆက်သည်။ ရစ်မူးမိန်းမောဖွယ်ကောင်းသော ပတ်ဝန်းကျင်။ သူမေ့လျော့ခဲ့သော တက္ကသိုလ်၏တိမ်းမူးဖွယ်ပတ်ဝန်းကျင်မှာ သူ ခုတော့ လွမ်းတတ်လာပြီ။ သူမျှော်ရသောအလှည့်သို့ ရောက်ခဲ့ပြီ။ 

လေးတွဲ့စွာ သက်ပြင်းချရင်း တက္ကသိုလ်ပုရဝုဏ်မှ သူ့ကားလေးကို ဖြေးညင်းစွာ မောင်း၍ထွက်လာခဲ့သည်။ 

ဆိုင်ကိုသွားရန် စကော့စျေးသို့ ကားမောင်းလာခဲ့သည်။ ယခုတော့ ကျောက်မျက်ရတနာများ ရောင်းဝယ်သောနေရာမှာ သူ၏အဖေတူ အမေကွဲ ညီမလေးညိုမီကို ခေါ်၍ တာဝန်ပေးသည်။ နေတော့ ဒေါ်ခင်သက်တင်နှင့် အတူနေခိုင်းသည်။ မာမီ့ဘက်က တူတယောက်ဖြစ်သူ ကျော်မင်းဝေက ဆိုင်မန်နေဂျာလုပ်သည်။ အရောင်းကလေးမနှစ်ယောက်နှင့်  ဆိုင်က အခြေကျ၍လာပါသည်။ နိုင်ငံခြားမှ ကုန်ပစ္စည်းများ တင်သွင်းသောကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍တော့ ယောက္ခမကြီး ဦးရွှေဇံအောင်

၏ညွှန်ကြားချက်ကို သူက လိုက်နာသည်။ အတွင်းဝန်ရုံး၊ ဘဏ်နှင့် နိုင်ငံခြားဆက်သွယ်ရေးကို သူက လုပ်ရသည်။ 

ခုရှုပ်မှ နောင်ရှင်းဆိုသလို ဆိုင်ကို စ၍ထောင်ကတည်းက စာချုပ်ချုပ်ထားသည်။ ရှယ်လီက ရောင်းဝယ်ရေးတာဝန်ယူ၍ လူစိုက်၊ ဦးရွှေဇံအောင်က ငွေရင်း စိုက်ကြရသည်။ အမြတ်ငွေကို တယောက်တဝက်ခွဲယူကြရမည်ဖြစ်သည်။

သူ ဝင်ငွေရှိလာကတည်းက အင်နီကျောင်းစရိတ်ကို သူတာဝန်ယူခဲ့သည်။ ယောက္ခမကြီးများက ဂျင်မီကို ဆရာဝန်ဖြစ်အောင်ထားပေးဖို့ တာဝန်ယူကြသည်။ 

သူသည် ဆိုင်အဆင်သင့်ဖွင့်ထားသည်ကို ကြည့်ရှု၍ ကျော်မင်းဝေကို မှာစရာရှိသည်များ မှာကာ အတွင်းဝန်ရုံးဘက် ထွက်လာခဲ့သည်။ ကုန်သွယ်ရေးဌာန အတွင်းဝန်လေး ဦးသန်းထွန်းဟု ဆိုင်းဘုတ်ချိတ်ထားသော ရုံးခန်းရှေ့မှာ သူ ရပ်လိုက်၏။ မင်စေလေးကို ခွင့်တောင်းလိုက်သည်။ မင်းစေလေး ရုံးခန်းထဲဝင်ကာ ခွင့်တောင်းပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ 

"ဝင်နိုင်ပါတယ် မမ"

သူ ရုံးခန်းထဲဝင်လိုက်တော့ အံ့အားသင့်သွား၏။

" လာ ...လာ ... ရှယ်လီ၊ ကိုယ်က ဒေါ်မြကြာဖြူဆိုတော့ ဘယ်သူများလဲလို့၊ ထိုင်ပါ"

ရှယ်လီကလည်း စားပွဲရှေ့ ထိုင်လိုက်ရင်း ဝမ်းသာသွားသည်။ 

"ရှယ်လီကလည်း မမဒေါ်ခင်သက်တင်က အတွင်းဝန်လေး အသစ်ပြောင်းလာတယ်လို့ပြောတော့ အသေအချာ မမေးမိဘူး။ ဝမ်းသာလိုက်တာ၊ ရှယ်လီတို့ သူငယ်ချင်းတွေ ပြန်တွေ့ရတော့ အလုပ်လုပ်ရတာ အဆင်ပြေတာပေါ့"

ဦးသန်းထွန်းသည် အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်မြင့် နှာတံက မပေါ်လှ။ မျက်လုံးများက စူးရှ၍ထက်မြက်သော မျက်လုံးမျိုး။ ဖော်ဖော်ရွေ? စကားပြောကောင်းသည်။ 

"ဆိုပါဦး၊ တက္ကသိုလ်မှာတုန်းက ကိုယ်တွဲခဲ့တဲ့ရှယ်လီ၊ ခု မြကြာဖြူ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ"

ရှယ်လီက တွဲဆိုသောစကားလုံးကို မကြိုက်။ 

"ကျောင်းမှာက ရှယ်လီကို မြကြာဖြူလို့ မခေါ်ကြဘူးလေ။ ရှယ်လီ့ကို မာမီပေးထားတဲ့မြန်မာနာမည်က မြကြာဖြူ။ အခု ကုမ္ပဏီထောင်တော့ ရှယ်လီ မြန်မာအမည်နဲ့ ကုမ္ပဏီထောင်တာပေါ့"

" အခု သူဌေးဖြစ်နေပြီလား"

"မဖြစ်သေးပါဘူး ကိုသန်းထွန်းရယ်၊ လည်ပတ်ပြီလို့တော့ ဆိုနိုင်တာပေါ။ ယောက္ခမတွေက ငွေရင်း ထုတ်ပေးတယ်"

ဦးသန်းထွန်းသည် ခေတ္တ ငေးနေရင်းမှ 

"ကိုယ် လင်းရွှေအောင်အကြောင်းလည်း ကြားပါတယ်၊ သူ ပြန်မလာတော့ဘူးနော်"

ရှယ်လီ့စိတ်ထဲမှာ လင်းအကြောင်းကို ဦးသန်းထွန်း သိချင်သိနေပေမယ့် နှုတ်မှ ထုတ်ဖော်၍ မပြောစေချင်။ ဦးသန်းထွန်းက စကားဆက်ပြော၏။ 

"ဒီလိုပေါ့လေ၊ ကိုယ်တို့ တက္ကသိုလ်မှာ နေခဲ့ရတဲ့ရက်တွေကတော့ ကြည်နူးစရာတွေပဲ၊ ကိုယ်လည်း မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဘက်ရောက်တော့ လှေကလေးတွေ မြင်ရတိုင်း ရှယ်လီ့ကို သတိရတယ်"

ရှယ်လီ မျက်နှာမထားတတ် ဖြစ်သွားမိသညိ။ သူ့မျက်နှာကို ကြိုးစား၍ ထိန်းလိုက်သည်။ ဦးသန်းထွန်း သတိရနေပေမည်။ သူနှင့်လှေလှော်ဘက်ကျောင်းသားထဲမှာ ဦးသန်းထွန်းတယောက် ပါဝင်ဖြစ်ခဲ့သည်။ ကျောင်းတုန်းကတော့ ဦးသန်းထွန်းအပေါ် အလေးအနက်မထားခဲ့ပါ။ တွဲဖော်တွဲဘက် လှေလှော်ဘက်တယောက်ပဲပေါ့။ 

"အကြောင်းတွေပေါ့ ရှယ်လီရယ်၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ရပ်တည်နိုင်ဖို့ပဲ အရေးကြီးတယ်။ ကိုယ့်ကံကြမ္မာကတမျိုး၊ ကိုယ့်ဇနီး တနှစ်က ဆုံးသွားတယ်။ ကလေးကတော့ မကျန်ရစ်ဘူး။ ရှယ်လီ့ကို ကိုယ်ချီးကျူးပါတယ်။ လင်းရွှေအောင် မရှိပေမယ့် ရှယ်လီ့ကိုကိုယ်မြင်ရတာ ကျောင်းတုန်းကနဲ့ ဘာမှမတူဘူး။ သိပ်ပြောင်းလဲလာတယ်။ တည်ငြိမ်ရင့်ကျက်လာတယ်လို့ ကိုယ်ဆိုလိုချင်တာ၊ ကိုယ်က ပျော့ညံ့နေသေးတယ်။ ခုထိ ကိုယ့်ဇနီး ဆုံးသွားတဲ့အတွက် ဖရိုဖရဲကျန်ရစ်တဲ့ဘဝကို သိမ်းဆည်းလို့မရသေးဘူး"

"ဒီလိုပေါ့ ကိုသန်းထွန်းရယ်၊ ရှယ်လီ ဒီမနက်ပဲ သမီးကို ကျောင်းပို့ရင်း အင်းလျားကန်ဘက် ရောက်ခဲ့သေးတယ်။ ကျောင်းသားဘဝကတော့ လွမ်းစရာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ရှယ်လီ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူ မဟုတ်တော့ဘူး။ ရှယ်လီ့မှာက သားနဲ့သမီးက ရှိနေသေးတယ်။ သူတို့ရှေ့ ကိုယ်က မားမားမတ်မတ် ရပ်မပြနိုင်ရင် သူတို့ပါ ဖရိုဖစဲဖြစ်ကုန်မှာပေါ့။ ပြီးတော့ အလုပ်က ရှယ်လီ့စိတ်ကို ထိန်းသွားတာ။ ရှယ်လီလေ ရှေ့ဆက်လုပ်ရမယ့်အလုပ်တွေလည်း တွေးထားတယ်၊ ငွေရင်းက မလိုက်နိုင်သေးလို့၊ ကဲ .... ရှယ်လီ ပြင်သစ်က ဘရိုကိတ်တွေ မှာထားတဲ့ကိစ္စ နည်းနည်းနှောင့်နှေးနေလို့ ကိုသန်းထွန်းကို အဲဒါ လာပြောတာ"

"စာရွက်စာတမ်းကော်ပီတွေ ရှိတယ်မို့လား၊ ပေးထား၊ နောက်လည်း လာပါ။ ကူညီရမှာ ကိုယ့်မှာ ဝတ္တရားရှိတယ်။ ကိုယ် ရှယ်လီနဲ့တွေ့ရတာ ဘယ်လိုဝမ်းသာမှန်းမသိဘူး။

ကိုယ်က အားရင် ကပွဲတွေပဲ သွားနေတာ။ မေရိုမရင်းကလပ်မှာ ဒီစနေနေ့ည Ball Danceရှိတယ်။ အလှူရန်ပုံငွေကပွဲ၊ ကိုယ် လက်မှတ်နှစ်စောင်တောင်ဝယ်ထားရတယ်။ ရှယ်လီ လိုက်မလား"

"အို ...ကိုသန်းထွန်းကလည်း ရှယ်လီ ကပြားဖြစ်ပေမယ့် အကမတတ်ဘူး။ မာမီရှိကတည်းက ဒီBall Dance ရင်ချင်းဆက်အကတွေ မာမီက မကစေရဘူး။ ကျောင်းမှာ ကိုသန်းထွန်းသိသားပဲ၊ တခြား ရှယ်လီ သွားချင်ရာသွားတာ ကပွဲမတက်ပါဘူး"

"ကောင်ပါလေ့ဗျာ၊ နောက် တွေ့ကြသေးတာပေါ့ ရှယ်လီ၊ ကိုယ်တို့ လှေလှော်ကြဦးစို့" 

ကိုသန်းထွန်းက ရယ်၍ ပြောလိုက်သည်။ 

ရှယ်လီသည် ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ၊ ကြောင်အန်းအန်းဖြစ်သွားပြီးမှ နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်လာခဲ့သည်။

* * * 

၂၃။

"ရှယ်လီ... မမ စကားပြောနေတယ်"

တဖက်မှ ဒေါ်ခင်သက်တင် စကားပြောသံ တယ်လီဖုန်းထဲမှ ကြားနေရသည်။ 

"ဆိုပါ မမ"

"ရှယ်လီစိတ်ဝင်စားမယ့်လူတယောက် ရောက်နေတယ်"

"ဘယ်သူလဲ မမ"

"တွေ့တော့ သိရမှာပေါ့။ အဲဒီလူ ရှယ်လီနဲ့တွေ့ရင် ရှယ်လီသိချင်တာတွေ မေးနိုင်တာပေါ့။ သူက ပဲရစ်က ကုန်သည်ပါပဲ၊ ဖက်ရှင်ကုမ္ပဏီတခုက။ မမ ဒီလိုစီစဉ်ထားတယ်။ တခြားလူတွေလည်း မဖိတ်ဘူး၊ ရှယ်လီပဲ ဖိတ်မယ်။ မမယောက်ျား ဦးဖေမြင့်နဲ့ မမရယ် ဆိုတော့ ဒီလူနဲ့ဆို လေးယောက်။ informal ပေါ့။ သံကြီးတမန်ကြီးတွေလို စကားပြောမနေရဘူး။ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲ ကိုယ်ဆွေးနွေးချင်တာ ဆွေးနွေးနိုင်တယ်။ လာမယ့် စနေနေ့ညနေ ရနာရီလောက် မမတို့အိမ် လာခဲ့ပါ၊ ညစာကျွေးမယ်"

"ဟုတ်ကဲ့၊ လာမယ် မမ"

ရှယ်လီသည် တခါက မမဒေါ်ခင်သက်တင်နှင့် ဆွေးနွေးခဲ့ဖူးသည်။ ပဲရစ်သည် ဖက်ရှင်ပြပွဲတွေ ခေတ်စားသောနေရာဖြစ်သည်။ 

အကယ်၍ မြန်မာချိတ်လုံချည် ပိုးထည်တွေကိုပဲ ပဲရစ်မှာ ဖက်ရှင်ပြပွဲလုပ်နိုင်လျှင် ချိတ်ပိုးထည်တွေ အနောက်နိုင်ငံစျေးကွက်မှာ ဝင်ရောက်နိုင်မည်။ သူ့မှာ ဆန္ဒသာရှိသည်။ တိုးချဲ့ဖို့ငွေရင်းလည်း မရှိ။ အဆက်အသွယ်ကလည်း မရှိ။ 

ဦးဘိုငြိမ်းကုမ္ပဏီက လန်ဒန်သွား၍ ကုန်သွယ်ရေးလေ့လာစဉ်ကများ သူ လိုက်သွားချင်လိုက်တာ။ 

ယခု တွေ့ရမည့်သူက ဘယ်သူလဲ မသိပါပေ။ သူစိတ်ဝင်စားသော အကြောင်းနှင့် ဆက်နွယ်၍သာ မမက ဖိတ်ခေါ်ခြင်းဖြစ်မည်။ 

စနေနေ့ညနေကျတော့ မာမီ့ကို ခွင့်တောင်းကာ ဟံအေးနှင့်သူ မမတို့အိမ် ၆မိုင်ခွဲကို ထွက်လာသည်။ ဒေါ်ခင်သက်တင်အိမ်ရောက်တော့ ဟံအေးကို ပြန်လွှတ်လိုက်ကာ ဒေါ်ခင်သက်တင်ကို ပြန်ပို့ခိုင်းမည်ဟု မှာလိုက်သည်။ 

မြက်ခင်းပေါ်မှာ ကြိမ်ကုလားထိုင် လေးလုံး ချထားသည်။ ည ၇နာရီလောက်မှာ မှောင်စပျိုးနေပေမယ့် သူတို့ထိုင်နေသော မြက်ခင်းပေါ်မှာ အလင်းရောင်ရှိသည်။ ယုဇနရုံနှင့် ဇီဇဝါပန်းရုံများမှာ ရောင်စုံမီးလုံးလေးများ ထွန်းထား၍ သူတို့နေရာတွင် မီးရောင်တွေ ဖြာကျနေသည်။ 

ညစာက ၈နာရီမှ စမည်။  ညစာမစခင် မြက်ခင်းက စားပွဲပေါ်မှာ အအေးနှင့် ဧည့်ခံမည်။ ယောက်ျားနှစ်ယောက်အတွက်တော့ ယမကာပေါ့။ 

ချိန်းဆိုထားသော ပဲရစ်ဧည့်သည် ကားနှင့် ခြံဝင်းထဲ ဝင်လာသည်။ ဒေါ်ခင်သက်တင်က ကြိုဆိုလာကာ စားပွဲရောက်မှ မိတ်ဆက်ပေးသည်။ 

"ဒါက ကျွန်မမိတ်ဆွေ ဒေါ်မြကြာဖြူ"

"ကျွန်တော်က မွန်စီယာမီရှယ်ပါ။ ကျွန်တော့်ဖက်ရှင်ကုမ္ပဏီက lves St.Laurent(အိဗ်စိန့်လောရင့် ကုမ္ပဏီ)ပါ"

"တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်"

ရှယ်လီကလည်း လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ကာ ဝမ်းသာကြောင်း ပြောပြသည်။ ပြီးတော့မှ ဒေါ်ခင်သက်တင်က သူ့ခင်ပွန်းဦးဖေမြင့်နှင့် မိတ်ဆက်ပေးကာ စားပွဲမှာ ထိုင်ဖြစ်ကြသည်။ စကားပြောရင်း ဒေါ်ခင်သက်တင်က ထိုည ထမင်းစားပွဲမှာ မိတ်ရင်းဆွေရင်းများတွေ့ဆုံပွဲလို သူကျွေးခြင်းဖြစ်၍ ဘာမှ(ETEQUETIE) ဓလေ့ထုံးစံ ဟန်ပန်တွေ မရှိပါကြောင်း ပြောပြသည်။

မွန်စီယာမီရှယ်သည် နှာတံမြင့်မြင့်မှာ အနည်းငယ်မို့နေသော  အာရစ်တိုကရက်တစ် မင်မျိုးမင်းနွယ်တွေမှာ ပါတတ်သော နှာတံမျိုး၊ မျက်လုံးညိုညိုနှင့် မျက်နှာသွယ်သွယ်၊ ဆံပင်က အညိုရောင်၊ အရပ်ကတော့ မြင့်သည်။ ပြုံးရွှင်ဖော်ရွေသော ဆက်ဆံမှုက ကုန်သည်ကောင်းတယောက်ပီသပါသည်။ 

ရောင်စုံဖြာကျနေသော မီးရောင်အောက်တွင် ရှယ်လီသည် နိုင်လွန်အင်္ကျီအဖြူလက်ရှည်နှင့် ချိတ်လုံချည်အနက်ခံပေါ်တွင် ငွေချည်ချိတ်ထားသော နှစ်ရောင်ချိတ်လုံချည်ကို ဝတ်ထားသည်။ လည်တိုင်ဖြူသွယ်သွယ်အောက်မှာ သူ့ဖက်ရှင် ပုလဲသွယ်က ရစ်ခွေလျက်၊ ပုလဲနုရောင်မျက်နှာက ဝင်းပနေသည်။ ဆံထုံးကိုလည်း မြန်မာဆန်ဆန် ထုံးဖွဲ့ထားသည်။ 

မွန်စီယာမီရှယ်သည် ရှယ်လီကို ခေတ္တမျှ ငေးကြည့်ပြီး မျက်စိလွှဲလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ သူ စကားဆက်သည်။ 

"ဦးဘိုးငြိမ်းကုမ္ပဏီကမိသားစု လန်ဒန်လာတော့ ကျွန်တော်ကလည်း လန်ဒန်မှာ ရှိနေတာနဲ့ မြန်မာလူမျိုးကို စိတ်ဝင်စားသွားတာ၊ သူတို့ကိုတွေ့တုန်းက သူ့သမီးထင်တယ်၊ ပြင်ဆင်ထားတာ အခု ဒေါ်မြကြာဖြူတို့ ဝတ်ထားသလိုမဟုတ်ဘူး၊ မင်းသမီးအဝတ်အစားလို့ ဆိုပါတယ်"

"ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ရင်းရင်းနှီးနှီး စကားပြောရအောင်၊ ကျွန်မနာမည် ရှယ်လီပါ"

ရှယ်လီက ဒေါ်မြကြာဖြူဟူ၍ ထစ်အဲထစ်အဲမို့ မီရှယ်ခေါ်သည်ကို အားနာဟန်နှင့်ပြောလိုက်သည်။ 

ဒေါ်ခင်သက်တင်က ဝင်ရောက်ပြောလာသည်။ 

"ဟုတ်ကဲ့ အဲဒီအဝတ်အစားမျိုးကို လုံချည်က ဗလာထဘီခေါ်ပါတယ်၊ အင်္ကျီက ထိုင်မသိမ်းအင်္ကျီခေါ်ပါတယ်။ ကျွန်မတို့မြန်မာဘုရင်များရှိစဉ်က နန်းတော်မှာ မိဖုရားတွေ၊ ဘုရင်သမီးတော် အပျိုတော်တွေ၊ ရံရွေတော်တွေ အဲဒီလိုဝတ်ကြပါတယ်။ ခုခေတ်မှာလည်း မင်္ဂလာဆောင်သတို့သမီးနဲ့ နားသပွဲတွေမှာ အမျိုးသမီးတွေ ဗလာထဘီနဲ့ ထိုင်မသိမ်းအင်္ကျီဝတ်ဆင်ကြပါတယ်၊ များသောအားဖြင့် အချိတ်ဆင်ကို ဗလာထဘီချုပ်ကြပါတယ်။ အပြင်အရပ်သူတွေကတော့ ကျွန်မတို့လိုပဲ ဝတ်ကြပါတယ်"

"ကျွန်တော် သေသေချာချာ လေ့လာမိတယ်၊ မြန်မာအမျိုးသမီးဝတ်တဲ့ဝတ်စုံဟာ နန်းတွင်းဝတ်စုံရော အခုခေတ်ဝတ်စုံပါ ကိုယ်လုံးအလှကိုပေါ်စေတယ်"

"ဟုတ်ပါတယ်"

ရှယ်လီက ဖြေလိုက်သည်။ 

"ကျွန်တော်လာရောက်နေတဲ့အတောအတွင်း ကုန်သည်လောကကို လေ့လာကြည့်တော့ မြန်မာအမျိုးသမီးတွေဟာ ကုန်သွယ်ရေးမှာ အတော်များများ ဦးစီးလုပ်ကိုင်နေကြတယ်" 

"ဟုတ်ပါတယ် မွန်စီယာ၊ ကျွန်မမိတ်ဆွေ ဒီက ရှယ်လီခေါ် ဒေါ်မြကြာဖြူဆိုလည်း မြကြာဖြူဆိုတဲ့ကုမ္ပဏီဖွင့်ပြီး သူကိုယ်တိုင် ဦးစီးနေတာပါ"

ဒေါ်ခင်သက်တင်ပြောလိုက်တော့ တအံ့တဩနှင့် ရှယ်လီကို မီရှယ်က လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ 

"အချိန်အားရရင် စကော့စျေးအနောက်ဘက်တန်းမှာ ရှယ်လီရဲ့ မြကြာဖြူကုမ္ပဏီရှိပါတယ်။ လာကြည့်ဖို့ ကျွန်မဖိတ်ခေါ်ပါတယ်"

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ ကျွန်တော်လာချင်ပါတယ်၊ ကြိုပြီးပြောပါ့မယ်"

"ကျွန်မရောင်းတဲ့ကုန်တွေက နိုင်ငံခြားအထည်တွေလည်း ရှိပါတယ်။ မြန်မာရက် ပိုးချိတ်ထဘီ၊ ရခိုင်ချိတ်တွေနဲ့ ကျောက်မျက်ရတနာတွေပါ"

"ကျွန်တော်က ဖက်ရှင်ကုမ္ပဏီကဆိုတော့ အထည်ဒီဇိုင်းတွေကို စိတ်ဝင်စားပါတယ်"

ရှယ်လီမှာ သူ့အကွက်ဝင်လာ၍ ဝမ်းသာသည်။ 

"မွန်စီယာ ကျွန်မတို့ဆိုင် လာခဲ့ပါ။ ကျွန်မဆန္ဒက မြန်မာချိတ်ထဘီတွေကို နိုင်ငံခြားသူတွေဝတ်တဲ့ ဘလောက်စ်တို့ စကတ်တို့ပုံစံနဲ့ ဖက်ရှင်ပြပွဲတွေမှာ ဝတ်ပြရင် နိုင်ငံခြားသားတွေများ စိတ်ဝင်စားမလားလို့ စမ်းကြည့်ချင်တယ်"

မီရှယ်က ခေါင်းတညိတ်ညိတ်လုပ်ပြီး စဉ်းစားနေဟန်ရှိသည်။ 

"ဒီဇိုင်အဆင်နဲ့ပတ်သက်ပြီး အခုအချိတ်အဆင်တွေထက် အနောက်နိုင်ငံသားအကြိုက် အဆင်တွေကိုလည်း မွန်စီယာတို့ အကြံဥာဏ်ပေးစေချင်တယ်"

"ကောင်းပါတယ်ရှယ်လီ၊ ကျွန်တော်လည်း စိတ်ဝင်စားပါတယ်"

"ကဲ ...ညစာစားပွဲ အဆင်သင့်ဖြစ်ပါပြီ"

ဒေါ်ခင်သက်တင် ဖိတ်ခေါ်လိုက်၍ အားလုံး နေရာမှ ထကာ အိမ်ထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ 

ထမင်းစားပွဲမှာ ဒေါ်ခင်သက်တင်က မြန်မာထမင်းဟင်းများနှင့် မီရှယ်ကို မိတ်ဆက်ပေးသည်။ 

"Course နဲ့  အနောက်တိုင်းလို စီစဉ်မထားဘူး မီရှယ်၊ မြန်မာလိုပဲ ထမင်းဟင်းအားလုံး စားပွဲမှာ ချကျွေးမယ်။ ပြီးတော့ မီရှယ်တို့ အစပ်မစားနိုင်လို့ မြန်မာဟင်းပေမယ့် အစပ်လျှော့ထည့်ထားပါတယ်"

ဒေါ်ခင်သက်တင်က ပြောပြ၏။ အိမ်ဖော်များက ပန်းကန်ပြားထဲ ထမင်ထည့်ပေးသည်။ ဟင်းချိုပန်းကန်လုံးများကိုတော့ တယောက်တလုံးစီ သီးသန့်ထည့်ပေးသည်။

"ကောင်းပါတယ် ခင်ဗျာ၊ မြန်မာဓလေ့ကို ကျွန်တော် သိရတာပေါ့၊ တည်းခိုတဲ့ဟိုတယ်တွေက အနောက်တိုင်းလိုကျွေးတော့ မြန်မာအစားအစာရော စားရပုံဟန်ကိုရော ကျွန်တော်တို့ မလေ့လာရဘူး။ အခု ဒေါ်ခင်သက်တင်ကို သိပ်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

"တကယ်လို့များ မွန်စီယာမီရှယ် အချိန်ရမယ်ဆိုရင် ရှယ်လီကလည်း ဖိတ်ခေါ်ချင်ပါတယ်၊ နေ့လည်စာပေါ့။ ကျွန်မတို့ မြန်မာမုန့်ဟင်းခါး ကျွေးချင်ပါတယ်"

ရှယ်လီက ဖိတ်ခေါ်ချင်ကြောင်း စကားစလိုက်သည်။ 

"ဝမ်းသာလိုက်တာ၊ ခင်ဗျားဖိတ်ခေါ်တာကို ကျွန်တော် လက်ခံနိုင်လိမ့်မယ်ထင်ပါတယ်။ အားလပ်ချိန်ကို ကြည့်လိုက်ပါဦးမယ်။ ဂျပန်ကို ခရီးဆက်ထွက်ရပါဦးမယ်၊ မြန်မာအမျိုးသမီးတွေဟာ အင်္ဂလိပ်စကားကို အတော်လည်လည်ဝယ်ဝယ်ပြောတတ်တာပဲ။ ကုန်သွယ်ရေးနဲ့ပတ်သက်ပြီး ပဲရစ်တို့ လန်ဒန်တို့ကို ခရီးထွက်စေချင်တယ်"

ရှယ်လီက ဟင်းပန်ကန်ကိုယူကာ မီရှယ့်ကို ခွင့်တောင်း၍ ထည့်ပေးသည်။ မီရှယ်က ပြုံး၍ ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောလိုက်သည်။ ပြီးမှ

"ရှယ်လီ ဟင်းထည့်ပေးတာတွေ့လို့ ကုန်သွယ်ရေးနဲ့မဆိုင်တာ ကျွန်တော်တခုပြောရဦးမယ်"

မီရှယ်က စကားဆက်သည်။ 

"ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းက သံရုံးအမှုထမ်းပါ။ တနှစ်က မြန်မာအမျိုးသမီးကို လက်ထပ်ထားပါတယ်။ သူက ပြောတယ်။ ထမင်းစားရင် ဟင်းကို သူ့ဇနီးက သူ့ပန်းကန်ထဲ အရင်ထည့်ပြီးမှ သူစားတယ်။ အဲဒါ မြန်မာ့ဓလေ့ဆို"

"ဟုတ်ပါတယ်၊ မြန်မာလို ဦးချတယ် ခေါ်ပါတယ်"

ရှယ်လီက ပြောလိုက်၏။ 

"ဦးချတယ်"

မီရှယ်က မပီကလာ ပီကလာနှင့် မြန်မာလိုဆိုသည်။ 

"ဟုတ်ပါတယ်၊ ကိုယ်မစားခင် ဦးဦးဖျားဖျား လင်သားကိုကျွေးတာပါ၊ လင်သားကို လေးစားတဲ့သဘောပါ"

ရှယ်လီက ပြောလိုက်၏။ 

"မြန်မာတွေ လင်ကို ကြောက်ရလား"

"မကြောက်ရပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ လင်ကို ရိုသေလေးစားကြတယ်"

မီရှယ်၏အမေးကို ဒေါ်ခင်သက်တင်က ဖြေလိုက်၏။ 

ရှယ်လီက ဦးချခြင်းအဓိပ္ပါယ်ကို ဆက်ပြော၏။ 

"ရှယ်လီတို့မြန်မာမှာ လင်ကိုတင်မဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုယ်မိသားစုထမင်းဝိုင်းမှာ မိဘပါရင် မိဘကို အရင်ဦးချပြီးမှ ကိုယ့်ထမင်း ကိုယ်စားပါတယ်၊ မိဘမပါရင် လင်သား ဒါမှမဟုတ် ကိုယ့်ထက်ကြီးတဲ့လူတယောက်ပါရင် ကြီးတဲ့လူကို အရင်ဦးချပြီးမှ စားတတ်ကြပါတယ်။ ကျွန်မမာမီဆိုရင် ထမင်းဟင်းနဲ့ ဆွမ်းတော်တင်တယ်၊ ပြီးတော့ ဘာအသီးအနှံပဲ အိမ်ကို ရောက်လာလာ ဘုရားကို ဦးချ ဆွမ်းတော်တင်ပြီးမှ အိမ်သားတွေ စားရတယ်"

"တယ်ပြီး ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ဓလေ့ထုံးစံဗျာ"

မီရှယ်က လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ချီးကျူးလိုက်၏။ တမင်းကို ဆက်စားရင်း ငါးပေါင်းထုပ်ကို အတော် သဘောကျပုံရ၏။ ထမင်းနည်းနည်းစားကာ ငါးပေါင်းထုပ်ကို တခုပြီးတခု စားသည်။ ငါးဖယ်သုပ်၊ ဘူးသီးဟင်းချို၊ အသီးအရွက်ကြော်၊ ကြက်သားဆီပြန်ဟင်းများဖြစ်သည်။ 

"အနောက်နိုင်ငံသားတွေ ဆီသိပ်မကြိုက်ဘူးဆိုလို့ ကျွန်တော့်မိန်းမက ကြက်သားဆီပြန်တခုပဲ ဆီများများထည့်တယ်" 

ဦးဖေမြင့်က ထမင်းစားရင်း မီရှယ်ကို ပြောလိုက်သည်။ မီရှယ်က ပြုံး၍ 

"ဦးဖေမြင့် ဒေါ်ခင်သက်တင်ကိုရတာ သိပ်ကံကောင်းတာပဲ၊ ကျွန်တော်လည်း ကံကောင်းချင်ပါတယ်"ဟု ပြောလိုက်၍ အားလုံးဝိုင်းရယ်ကြသည်။ 

မီရှယ်က ဆက်ပြောသည်။ 

"ကျွန်တော်ဆိုလိုတာက ကျွန်တော်က လူပျိုပါ။ ကျွန်တော် တယောက်တည်းပဲ နေပါတယ်"

သူ့ဘဝတပိုင်းတစကို ဖော်ပြလိုက်သည်။ 

"ကုန်သွယ်ရေးမှာရော အိမ်တွင်းမှုမှာပါ ကျွမ်းကျင်တဲ့မိန်းမရထားတော့ ဦးဖေမြင့် ကံကောင်းတယ်လို့ ဆိုလိုတာပါ၊ ကျွန်တော်လည်း ဒီလိုမိန်းမမျိုးရချင်တာပေါ့။ မြန်မာမိန်းမတွေက ယောက်ျားတွေထက် ပိုအလုပ်လုပ်သလား"

"ဒီလိုရှိပါတယ်"

ဦးဖေမြင့်က ဝင်ပြောလိုက်သည်။ 

အိမ်ထောင်တခုမှာ မြန်မာအမျိုးသားတွေဟာ အိမ်ထောင်ဦးစီးအနေနဲ့ အစိုးရဝန်ထမ်းဖြစ်ဖြစ် ကုန်သည်မှာဖြစ်ဖြစ် ဝင်ရောက် ထမ်းဆောင်ကြပါတယ်။ ကျွန်တော်ဆို အသက်၆၀အထိ အစိုးရအမှုထမ်းပါ။ အဲဒီအချိန်မှာ ဒေါ်ခင်သက်တင်က အိမ်ရှင်မကောင်းတယောက်ပေါ့။ အခု ကျွန်တော် အနားယူပင်စင်ရတော့ သူက ကုန်သွယ်ရေးဘက်ဝင်ပြီး တဖက်စီးပွားရှာတာပါ။ မြန်မာလူမျိုးတွေ အိမ်ထောင်ရေးက ပါရမီဖြည့်ဘက်သဘော ရှိပါတယ်။ တဦးနဲ့တဦး တဖက်သတ်လွှမ်းမိုးမှုတွေ မရှိကြပါဘူး" 

"ပါရမီဖြည့်ဘက်ဆိုတာ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ"

မီရှယ်က နားမလည်၍ ဦးဖေမြင့်က ရှည်လျားစွာ ရှင်လင်းပြောပြသည်။ 

"မီရှယ် ဘယ်နားလည်မလဲ၊ ပါရမီဆိုတာ ပါဠိစကား၊ 'သံသရာတဖက်ကမ်း နိဗ္ဗာန်သို့ရောက်အောင် ကျင့်ကြံအားထုတ်ရသော မြတ်သောအကျင့်' လို့ အဓိပ္ပါယ်ရတယ်၊ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တွေအနေနဲ့ ရှေ့ဘဝ နောက်ဘဝဆိုတာ ယုံကြည်တယ်။ ဒီလိုဘဝတွေမှာ ကျင်လည်ရတာကို သံသရာလို့ခေါ်တယ်။ သံသရာအဆုံးမှာ နိဗ္ဗာန်ရှိတယ်။ နိဗ္ဗာန်ရောက်ရင် ဘဝက ပြန်မဖြစ်တော့ဘူး။ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တွေလက်ထပ်ရင် ဒီတစ်ဘဝတည်းအတွက် ဆုမတောင်းကြဘူး။ ဘဝအဆက်ဆက် နိဗ္ဗာန်ရောက်သည်အထိ ပေါင်းရပါစေလို့ ဆုတောင်းကြတယ်။ နိဗ္ဗာန်မရမီ ကျင်လည်ခဲ့ရတဲ့ဘဝတွေမှာ သုခဒုက္ခတွေ့သမျှ လက်တွဲရင်ဆိုင်ပြီး နိဗ္ဗာန်ရောက်အောင် အားထုတ်ရတဲ့ ဒါနသီလ အစရှိတဲ့အကျင့်တွေကို ကျင့်ကြံကြတဲ့ ဇနီးမောင်နှံကို ပါရမီဖက်လို့ ခေါ်ပါတယ်" 

မီရှယိက စိတ်ဝင်စားစွာ နားထောင်ရင်း "ကျွန်တော်သဘောပေါက်ပါတယ်"ဟု ဆိုပြီးမှ "ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်ထင်တယ်၊ ဇနီးမောင်နှံတိုင်းဟာ ဆုတောင်းတိုင်းမပြည့်ကြပါဘူး။ ဦးဖေမြင့်လိုကံကောင်းသူတွေကတော့ ပါရမီဖြည့်ဘက်ဇနီးကောင်းရမှာပါ"

ဦးဖေမြင့်က ရယ်ရင်း "ဟုတ်ပါတယ်၊ တချို့ ဆုတောင်းမပြည့်ပါဘူး"ဟု ပြောလိုက်သည်။ 

"ကျွန်တော်တို့ခရစ်ယာန်များလည်း လက်ထပ်တဲ့အခါ ဘုန်းကြီးရှေ့မှာ ဇနီးမောင်နှံနှစ်ယောက် အိုနာကျိုးကန်း သေတဲ့အထိ သစ္စာရှိပါ့မယ်လို့ ကတိသစ္စာပြုကြတာပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ တချို့ကျတော့ မအိုမနာခင် အလှတောင် မပျက်သေးဘူး။ လက်ထပ်ထားတဲ့သူရှိပေမယ့်လည်း နောက်တယောက်နဲ့ အိမ်ထောက်ရေးဖောက်ပြန်ကြတာရှိတာပဲ"

"မြန်မာမှာလည်း လင်ကွာမယားကွာတချို့ရှိကြပေမယ့် ဘာသာရေးအရရော ယဉ်ကျေးမှုအရရော ဥပဒေအရရော တလင်တမယားစနစ်ကို ဦးစားပေးပါတယ်၊ အများစုကတော့ တယောက်နဲ့တယောက် ခွင့်လွှတ်သည်းခံပြီး အိုအောင်မင်းအောင် ပေါင်းကြပါတယ်"

"အေးဗျာ၊ ကျွန်တော် အံ့ဩပါတယ်၊ အိမ်ထောင်ရေးမှာ တဖက်သတ်မဟာဖိုဝါဒနဲ့ လင်သားတွေက ကြီးစိုးနေတဲ့ အိန္ဒိယပြည်နဲ့တရုတ်ပြည်အကြားမှာရှိတဲ့ မြန်မာတွေရဲ့ ဇနီးမောင်နှံဆက်ဆံရေးဓလေ့ထုံးစံဟာ ခေတ်မှီပြီး ချစ်စရာကောင်းတယ်နော်"

"ဟုတ်ပါတယ်၊ အမွေဆက်ခံပိုင်ခွင့်လည်း လင်သေရင် မယားအားလုံးရတယ်၊ မယားသေရင် လင်အားလုံးရတယ်"

"မြန်မာအမျိုးသမီးဖြစ်ရတာ ကံကောင်းလိုက်တာ"

မီရှယ်ရော ဦးဖေမြင့်ပါ စကားပြောရင်းမှ ထမင်းစားပြီးကြောင်း ဇွန်းခက်ရင်းကို ပန်းကန်ပြားပေါ် ပက်လက်ချ၍ ပြလိုက်ကြသည်။ 

ထမင်းစားပွဲကို အိမ်ဖော်များက သိမ်းလိုက်၍ အချိုပွဲများ ချလာသည်။ ဆနွင်းမကင်း၊ လက်ဖက်ရည်ကြမ်းနှင့် ငါးခြောက်ဖုတ်၊ လက်ဖက်သုပ်၊ ငှက်ပျောသီးများ ချကျွေးသည်။ 

ရှယ်လီက ပန်းကန်ပြားအလယ်မှာ လက်ဖက်စုံ တပုံစီပုံကာ ဇွန်းငယ်တပ်၍ မီရှယ်လက်ထဲ ထည့်ပေးသည်။ 

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်" ပြောကာ မီရှယ်က မြည်းစမ်းစားကြည့်သည်။ 

"လက်ဖက်ကတော့ မြန်မာ့ရိုးရာဓလေ့အစားအစာအစစ်ပဲ၊ ရှေးခေတ်ရော ခုခေတ်ရော လူတန်းစားမရွေး ကြိုက်တယ်။ မြန်မာဘုရင်တွေလည်း သုံးဆောင်တယ်။ နန်းတော်ထဲမှာလည်း ရွှေချထားတဲ့ လက်ဖက်အုပ်ဟာ တော်ဝင်ပစ္စည်းပါပဲ။ ပြီးတော့ မြန်မာဘုရင်လက်ထက်က လွှတ်တော်မှာ အမှုအခင်း အဆုံးအဖြတ်ပေးပြီးရင် တရားလိုရော တရားခံပါ အမှုပြီးပြတ်ပြေငြိမ်းတဲ့သဘောနဲ့ လက်ဖက်ကို လက်ဆုံစားရပါတယ်၊ လက်ဖက်ကို အဲဒီလို အရေးပါတဲ့အခန်းက ပါဝင်ခဲ့တာပါ"

ရှယ်လီပြောသမျှကို မီရှယ်က ဘေးက နားထောင်နေသည်။ နှစ်လိုဖွယ်အပြုံးနှင့် ခေါင်းကလေးညိတ်ကာ တလေးတစား နားထောင်သည်။ 

"ရှယ်လီဆိုရင် ရှယ်လီ့ယောက္ခမတွေက ရခိုင်တွေပါ၊ သူတို့လည်း မြန်မာတိုင်းရင်းသားဆိုတော့ လက်ဖက်ကြိုက်ပါတယ်၊ ထမင်းစားပြီး လက်ဖက် အမြဲပြင်ကျွေးရပါတယ်"

ရှယ်လီသည် သူ အပျိုမဟုတ်ကြောင်း သွယ်ဝိုက်ပြောလိုက်သည်။ 

"အို ...ရှယ်လီ ခုထိ ယောက္ခမနဲ့နေတယ်"

မီရှယ်က တအံ့တဩ မေးလိုက်သည်။ 

"ကျွန်မမှာ သားတယောက် သမီးတယောက်ရှိတယ်၊ သားက ဆေးကျောင်းသားပါ၊ သမီးက တက္ကသိုလ်ရောက်နေပြီ။ ကျွန်မယောက္ခမတွေက သူ့မြေးတွေကိုချစ်တော့ အတူနေပါတယ်"

"ကျွန်တော့်မှာတော့ အဲလစ်နဲ့အံ့ဖွယ်တိုင်းပြည်စာအုပ်ဖတ်ရသလိုပဲ၊ ဒီတိုင်းပြည်ဓလေ့အဆန်းကို တွေ့ရပြန်ပြီ၊ သားကို တက္ကသိုလ်အထိ မိဘက တာဝန်ယူတယ်၊ အဘိုးအဘွားနဲ့လည်း တစည်းတလုံးတည်းရှိကြတယ်။ ယောက္ခမနဲ့လည်း ချွေးမ အတူနေကြတယ်၊ ကျွန်တော်တို့ဆီမှာတော့ ၁၈နှစ်သားကလည်း အတူမနေလိုတော့ဘူး။ ကိုယ့်ကြမ္မာ ကိုယ်ဖန်တီးကြတာပဲ၊ အိမ်ထောင်ကျပြီဆို သီးသန့်ခွဲနေကြတာများတယ်"

"မီရှယ်တို့ဓလေ့ကလည်း တနည်း ကောင်းပါတယ်။ ကျွန်မတို့မြန်မာမှာတော့ ဝတ္တရားဆိုပြီး ထိုဓလေ့ထုံးစံက သင်ကြားထားပါတယ်။ သားသမီးကို ပညာပြည့်စုံအောင် မိဘက ပညာသင်ပေးရမယ်။ အချိန်တန်ရင် မိဘကပဲ သားသမီးကို လက်ထပ်ပေးစားရမယ်။ ဒါ မိဘဝတ္တရားပါပဲ။ သားသမီးကလည်း မိအိုဖအိုကို ပြန်လည်ပြုစုလုပ်ကျွေးရမယ်ဆိုတာ သားသမီးဝတ္တရားလို့ ပြဌာန်းထားပါတယ်"

မီရှယ်က ခေါင်းညိတ်နားထောင်ရာမှ  "ရှယ်လီဆိုတဲ့နာမည်က အင်္ဂလိပ်နာမည်နော် " ဟု မေးလိုက်သည်။ 

"ဟုတ်ပါတယ်၊ ကျွန်မတို့ငယ်ငယ်က လွတ်လပ်ရေးမရသေးပါဘူး။ ၁၀တန်းအထိ ကျွန်မ ပြင်ဦးလွင်က ခရစ်ယာန်သာသနာပြုကျောင်းတွေမှာ နေလာခဲ့ရတော့ အင်္ဂလိပ်အမည်တွေ ယူရပါတယ်။ ရှယ်လီတို့မာမီက ရှယ်လီကိုပေးထားတဲ့မြန်မာနာမည်က မြကြာဖြူပါ"

"အဓိပ္ပါယ်က"

"မြ (Emerald) ဆိုတာ မြရဲ့အစိမ်းရောင်က အေးမြချမ်းငြိမ်းတဲ့သဘောဆောင်ပါတယ်။ ကြာဖြူ (White Lotus) ကတော့ နွံထဲက ထွက်လာပေမယ့် သန့်ရှင်းကြည်လင်တဲ့သဘောပေါ့"

"အို ...သိပ်အဓိပ္ပါယ်လေးနက်တာပဲနော်၊ လှလည်းလှတယ်။ ကျွန်တော် မြကြာဖြူဆိုတဲ့နာမည်ကို ပိုသဘောကျတယ်" 

မွန်စီယာမီရှယ် စကားပြောသည်မှာ မြန်မာမှုကို စိတ်ဝင်စားနေကြောင်းထက် ရှယ်လီ့အလှမှာ မိန်းမောချင်ပုံရသည်။ ရှယ်လီ့မျက်လုံးများက ကျောင်းသူဘဝလို ရမ္မက်ဖြင့် ဝင်းဝင်းတောက်မနေ။ အနည်ထိုင်တည်ငြိမ်နေသောစိတ်ကြောင့် အကြည့်ခံရသူကို အေးမြစေသည်။ မီရှယ်သည် သူ့ရင်ကို ချမ်းမြေ့စေသော ရှယ်လီ့အကြည့်နှင့်အလှမှာ နစ်မြုပ်နေမိသည်။ စကားပြောကြရင်း ည ၁၁ နာရီထိုးမှ ထမင်းစားပွဲက ပြီးသွားပြီး မွန်စီယာမီရှယ်က ကျေးဇူးတင်စကားပြော၍ နှုတ်ဆက်ထွက်ခွာသွားသည်။ ရှယ်လီ့ကိုတော့ ဒေါ်ခင်သက်တင်ကိုယ်တိုင် သူ့ကားနှင့် လိုက်ပို့ကာ ပြန်သွားသည်။

* * * 

ရှယ်လီ အိမ်ရောက်တော့ တံခါးဝမှာ ကလေးမလေး မစီက တံခါးဖွင့်ပေးရင်း ပြောလိုက်သည်။ 

"မမလေး ... မမအင်နီ ဖျားလို့"

ကြားကြားချင်း ရှယ်လီသည် အပြေးအလွှား အပေါ်ထပ်ကို တက်လာသည်။ အင်နီ့ခုတင်ဘေးမှာ ယောက္ခမကြီး ဒေါ်စံကျော့ခိုင်နှင့် သား ဂျင်မီတို့ ထိုင်နေပါသည်။ 

"သမီး ဘာဖြစ်တာလဲ မာမီ၊ ရှယ်လီသွားတုန်းက နေကောင်းပါတယ်"

အဝတ်ပင်မလဲနိုင်ဘဲ ခုတင်နားကပ်ကာ အင်နီ့နဖူးကို စမ်းသပ်ကြည့်၍ အင်နီ့ခုတင်ဘေးတွင် ထိုင်လိုက်သည်။ 

"ထမင်းစားပြီး ဗိုက်ထဲက နာတယ်ဆိုပြီး အန်တယ်၊ အဖျားကလည်း ရှိလာတယ်၊ ဂျင်မီက အဖျား ၁၀၂ ကျော်လာတော့ ဆရာဝန် ဦးလှရွှေ ခေါ်ပြရင်ကောင်းမယ်ဆိုတာနဲ့ ချက်ချင်း ခေါ်ရတယ်။ သောက်ဆေးလည်း တိုက်၊ ဆေးလည်းထိုးတယ်"

ယောက္ခမကြီးက ပြောပြ၏။ 

"သားလည်း အဖျားက တော်တော်တက်လာတော့ ကြောက်လို့ခေါ်ခိုင်းရတာ၊ ဖျားရုံဖျားတာဆို တော်သေး၊ အန်လည်းအန်တယ်၊ ဆရာကြီးရောက်တော့ ၁၀၄ အထိ တက်လာတယ်။ ရေခဲတင်နေရတယ်၊ ခုမှ ရပ်လိုက်တာ၊ အဖျားနည်းနည်း ကျသွားပြီ"

ဂျင်မီကလည်း အခြအနေကို ရှင်းပြသည်။ 

"ရှယ်လီရောက်ပါပြီ မာမီ၊ မာမီ အိပ်ရေးပျက်တော့မယ်၊ နားတော့"

ဒေါ်စံကျော့ခိုင်က အင်နီ့နဖူးလေးကို စမ်းသပ်ကာ အပြင်ထွက်သွားသည်။ ရှယ်လီ အင်္ကျီလဲနေသည်အထိ အင်နီ ငြိမ်သက်စွာ အိပ်ပျော်နေဆဲ။

"သား ဂျင်မီလည်း သွားနားတော့၊ မာမီရှိတယ်"

ရှယ်လီသည် ခုတင်နား ပြန်ထိုင်လိုက်၏။ 

"မာမီရယ်... ညီမလေးက ကယောင်ကတမ်းတွေပြောတော့ သား စိုးရိမ်သွားတယ်"

"ဘာတွေပြောလဲ"

"ဒက်ဒီ ....ဒက်ဒီရေ ... နဲ့  ဒက်ဒီလို့ပဲခေါ်နေတယ်"

ရှယ်လီသည် ရင်ထဲမှာ နာကျင်သွားသည်။ သမီးနဖူးကို ထပ်မံစမ်းလိုက်သည်။ 

"ခု အိပ်ပျော်နေတာလား ... သတိလစ်နေတာလား ..."

"အိပ်ပျော်နေတာပါ မာမီ၊ ဆရာဝန်ုကြီး ဆေးတိုက်ခဲ့တယ်၊ သား သွားမယ်၊ တခုခု ထူးရင် သားကို ခေါ်လိုက်နော်"

"အေးပါ သားရယ်"

ဂျင်မီက အခန်းအပြင်ထွက်သွားသည်။ အင်နီ့မျက်နှာကို ရှယ်လီ ကြည့်ရင်း သူ အလိုလို ဝမ်းနည်းလာသည်။ သူ့သမီးလေးသည် ရင်ထဲမှ အဖေ့ကို တမ်းတသောဝေဒနာကို ဖျားသောအခါမှ ဖွင့်လှစ်တော့သည်။ 

ဟုတ်မှာပေါ့၊ သူတို့ဒက်ဒီကို သူတို့လွမ်းမှာပေါ့၊ တွေ့ချင်မှာပေါ့၊ သူ ဘယ်လိုပဲ ပြုစုပြုစု၊ အဘိုးအဘွားတွေ ဘယ်လိုပဲရှိရှိ သူတို့ဖခင်သည် တကယ်တော့ သူတို့အလိုလားဆုံး သူတို့တမ်းတအားကိုးသူဖြစ်မှာပေါ့။

သူ တညလုံး မအိပ်။ ၄နာရီကြား အဖျားတိုင်းသည်။ သာမိုမီတာကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်ကာနီးမှာပင် အင်နီသည် လူးလွန့်ရာမှ "ဒက်ဒီ ...ဒက်ဒီ" ဟူ၍ ညည်းတွားရင်း တမ်းတသံကို ရှယ်လီ ကြားရ၏။ သူ မျက်ရည်တွေ ဝဲလာသည်။ 

"သမီး အဖျားတိုင်းရအောင်၊ မာမီ အနားမှာရှိတယ်"

အင်နီ ပါးစပ်ကလေးကို ဟတော့မှ သူ စိတ်အေးသည်။ အင်နီ သတိရလာပြီ။ နံနက်မိုးလင်းကာနီးမှာ အဖျား ၁၀၀ အထိ ကျသွားသည်။ အင်နီက ပြန်လည်အိပ်ပျော်သွားသည်။ 

"မာမီ သား အင်နီ့အနားမှာ စောင့်နေမယ်၊ ဘွားဘွားက ကော်ဖီ ဆင်းသောက်ပါတဲ့"

ဂျင်မီရောက်လာ၍ ရှယ်လီ အောက်ကို ဆင်းလာခဲ့သည်။ ထမင်းစားပွဲမှာ မာမီတယောက်တည်း ထိုင်နေသည်။ ဒက်ဒီ ဘယ်ကိုများ သွားပါလိမ့်။ စားပွဲဘေးမှာ ထိုင်လိုက်ရင်း ကော်ဖီကရားကို လှမ်းယူလိုက်သည်။ 

"ဒက်ဒီကော မာမီ"

"အစောကြီးကပဲ ရွှေတိဂုံဘုရား ထွက်သွားတယ်၊ သူ့မြေးအတွက် ယတြာချေမလို့တဲ့၊ ညက ရုတ်တရက်ဆိုတော့ အန်လည်းအန်တယ်၊ အဖျားက ရုတ်တရက်တက်တော့ မာမီတို့လည်း လန့်သွားတယ်၊ ဗိုက်အောင့်တယ်ဆိုတော့ ခွဲများခွဲရမလားလို့၊ ဆရာဝန်ကြီးကတော့ မခွဲရပါဘူးပြောတယ်"

ရှယ်လီသည် သက်ပြင်းချမိသည်။ မာမီတို့ ဒက်ဒီတို့ သူ့မြေးများကို ချစ်ကြပါသည်။ ကျေးဇူးကြီးလှပါသည်။ သူ ကော်ဖီကိုသောက်ရင်း စဉ်းစားနေမိသည်။ ဒီနေ့ တနင်္ဂနွေ၊ နောက်နေ့လည်း ဆိုင်မထွက်သေး။ သမီးအနားမှာ နေမည်။ သမီး အခြေအနေကြည့်၍ နောက်နေ့တွေမှာ မာမီကို ဆိုင်လွှတ်သင့် လွှတ်ရမည်။ 

"သမီးကို မာမီ တခုပြောချင်လို့"

ရှယ်လီ့ကိုယ်မှာ ကြက်သီးထသလိုဖြစ်သွားသည်။ တခါမှ ယောက္ခမ မာမီသည် သူ့ကို သမီးလို့မခေါ်။ ဒီတခါပဲ သမီးဟု ခေါ်သံကြား၍ သူ ကြည်နူးမိသည်။

"သမီး အလုပ်ကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဧည့်ခံပွဲတွေ ညစာစားပွဲတွေ တက်ရတာတော့ မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ညက ညဉ့်နက်လိုက်တာ"

ရှယ်လီသည် ဘာမှပြန်မပြော။ မာမီ ဘာကိုဆိုလိုသည်ကို နားစွင့်နေသည်။ 

"ညဉ့်က အင်နီကလည်း ဒက်ဒီ ...ဒက်ဒီနဲ့ သူ့ဒက်ဒီကို သတိရတယ်ထင်တယ်။ ကယောင်ကတမ်း ညည်းတာတောင် သူ့ဒက်ဒီကိုပဲ ခေါ်နေတယ်၊ မာမီ သနားလိုက်တာ"

သူ့ကို ငေါက်ငမ်း ဆူပူကြိမ်းမောင်းသံမပါဘဲ ပြောရင်း မာမီ့မျက်နှာက တကယ်ပဲ ညှိုးကျနေသည်။ ရှယ်လီ့နှလုံးသားမှာလည်း ဖျစ်ညှစ်ခံရသလို နာကျင်လာပါသည်။ 

"ဒီကလေးနှစ်ယောက်ဟာ မာမီထင်တာထက် လိမ္မာတယ်။ တခြားမြေးတွေ သူတို့မိဘနဲ့အတူနေရတော့ မာမီလည်း သံယောဇဉ်သိပ်မထားဘူး။ သူတို့နှစ်ယောက်ကိုတော့ လင်းရွှေအောင်မရှိလေတော့ မာမီတို့မှာ သံယောဇဉ်ပိုရတယ်၊ ရှယ်လီ သတိထားမိလား၊ လင်း အင်္ဂလန်ကို ထွက်သွားပြီးကတည်းက ရှယ်လီရဲ့သားသမီးတွေ လင်းအကြောင်း မင်းကို မမေးဘူးမို့လား"

"ဟုတ်တယ် မာမီ၊ ရှယ်လီအံ့ဩနေတာ၊ ဂျင်မီကမှ တခါ မေးသေးတယ်၊ စာမရေးဘူးလား တဲ့။ အင်နီက မမေးဘူး"

ရှယ်လီက သူ့ကလေးတွေသဘောကို နားမလည်နိုင်သောကိစ္စ။ သူပင် အံ့ဩယူသည်။ ဘာကြောင့် ဒီကလေးတွေ သူတို့ဒက်ဒီအကြောင်း မမေးပါလိမ့်ဟု သူ ခဏခဏ တွေးမိသည်။ 

"တကယ်တော့ သူတို့မောင်နှမ မာမီတို့ဆီလာလည်တိုင်း သူတို့အဖေအကြောင်း မေးလိုက်ကြတာ ..."

ရှယ်လီ အံ့အားသင့်သွားသည်။ 

"သူ့အဘိုးက သူ့မြေးတွေကို ပြောထားတယ်။ သားတို့မာမီဟာ ငွေကြေးရှာဖွေရနဲ့ အလုပ်များတယ်။ မာမီစိတ်ချမ်းသာစေချင်ရင် မင်းတို့ဒက်ဒီနဲ့ပတ်သက်ပြီး မာမီ့ကို ဘာစကားတလုံးမှ မမေးရဘူးလို့ သူတို့အဘိုးက မှာထားလို့ ရှယ်လီ့ကို သူတိုဒက်ဒီအကြောင်း မမေးတာ"

ရှယ်လီသည် မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းလာသည်။ သူ့ယောက္ခမများသည် သူထင်သလိုမဟုတ်။ သူ့အပေါ် အင်မတန် ငဲ့ညှာကြသည်။ 

"အင်နီ့ကို မထုံတက်သေးလို့ ထင်ရပေမယ့် သူက လာရင် မာမီ့အနားကပ်ပြီး သူ့အဖေအကြောင်း လာပြီးမေးတယ်၊ ဘယ်တော့ပြန်လာမလဲ၊ သမီး စာရေးချင်တယ်နဲ့ မာမီတို့လည်း သလ်မာနဲ့အကြောင်းကလွဲလို့ အားလုံးပြောပြပါတယ်"

"သလ်မာနဲ့အကြောင်း မေမေတို့သိတယ်"

ရှယ်လီက ဖျတ်ကနဲမေးရင်း မျက်ရည်တွေ ကျလာသည်။ 

"မာမီ့ရဲ့မောင် ထွန်းလှအောင်ဆီက သတင်းစုံ မာမီတို့ကြားတာပေါ့။ အစိုးရအထောက်အပံ့နဲ့ သူ မလုံလောက်ဘူး။ မာမီတို့ ဝတ္တရားရှိတဲ့အတိုင်း သူ ပါရဂူဘွဲ့ရအောင် အစအဆုံးထောက်ပံ့ပါတယ်။ ဆွမ်းဆီးဆေးရုံရောက်မှ သူတို့ကို ထောက်ပံ့တာ ရပ်ဆိုင်းလိုက်တယ်"

ဒေါ်စံကျော့ခိုင်စကားကြားတော့ ရှယ်လီသည် ရှိုက်ရင်းမှ ပြန်ပြောလိုက်သည်။ 

"ရှယ်ခီ့ရင်ထဲမှာ လင်းအကြောင်းမမေးရက်လို့ မာမီတို့ကို မမေးတာ မပြောတာပါ။ လင်း အင်္ဂလန်ကို ထွက်သွားတဲ့နေ့မှာပဲ သလ်မာကို လက်ထပ်သွားတယ်ဆိုတာ ရှယ်လီ သိတာကြာပါပြီ။ ကလေးတွေကို ရှယ်လီ အသိမပေးပါဘူး။ သူတို့ဒက်ဒီကို အထင်သေးမှာစိုးလို့၊ မာမီတို့လည်း ထွန်းလှအောင် ပြောပြမှ သိရတာ၊ တို့များအားလုံး ရင်ထဲမှာ မျိုသိပ်ပြီး ဣနြေ္ဒဆည်နေရတာပါ။ ကလေးတွေ ရိပ်မိမိ မမိမိ မာမီတို့ပါးစပ်က ဖွင့်မပြောရအောင် ထိန်းသိမ်းခဲ့ပါတယ်"

ဒေါ်စံကျော့ခိုင်သည် ရင်ထဲမှ တင်းကျပ်နေသလို စိတ်လှုပ်ရှားနေသလို ဖြစ်ရာမှ တစုံတရာပြောဖို့ ဆက်လက်အားယူနေပြန်သည်။ 

"သမီးက ကုန်သည်ဆိုတော့ လူပေါင်းစုံ ဆက်ဆံနေရတာ၊ လူမျိုးပေါင်းစုံ အလွှာပေါင်းစုံပဲ။ မာမီတို့ငယ်ငယ်က သီချင်းတခု လွတ်လပ်ရေး မရခင်က ကြားဖူးတယ်။ 'ရွှေကိုယူသည်၊ ငွေကို ယူသည်။ ပြီးတော့ လူကိုပါယူသည်' ဆိုတာ ကြားဖူးလား"

ဒေါ်စံကျော့ခိုင်အမေးကို ရုတ်တရက် ရှယ်လီက မဖြေပါ။ သူတို့ကပြားပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဒီနိုင်ငံရေးသီချင်းတွေနဲ့ အနေဝေးခဲ့သည်။ ဒါပေမဲ့ သူ ဦးခင်ဆွေနှင့် ပြဿနာတက်တုန်းက ဒေါ်ခင်သက်တင်ဆိုပြသည်ကို ကြားဖူးသည်။ 

"မမ ဒေါ်ခင်သက်တင်ဆိုပြတာ ရှယ်လီ ကြားဖူးပါတယ်"

"အဲဒီသီချင်းက လယ်သမားတွေကို အဓိကပြောတာ၊ အင်္ဂလိပ်တွေဟာ မြန်မာပြည်ကို သိမ်းပြီး အိန္ဒိယတောင်ပိုင်းက ချစ်တီးတွေကို ငွေထုပ်ငွေရင်းနဲ့ မြန်မာပြည်ခေါ်လာတယ်။ အထူးသဖြင့် လယ်ယာပေါတဲ့အောက်မြန်မာပြည်မှာ မြန်မာ့လယ်သမားတွေကို ငွေထုတ်ချေးတယ်။ မြန်မာတွေကလည်း လွယ်လွယ်ချေးပြီး လယ်တွေ ချဲ့ထွင်လုပ်ကြတယ်၊ စာမတတ်တဲ့လယ်သမားများကတော့ ငွေချေးစာချုပ်မှာ လက်မှတ်အစား ကြက်ခြေခတ်တွေ ခတ်ပြီး ချုပ်ရတယ်။ 

စပါးပေါ်ပြီဆို စပါးနဲ့ ချေးငွေပြန်ဆပ်ကြတယ်။ ချစ်တီးတွေက တင်းတောင်းမမှန်ဘဲ တင်း အကြီးကြီးတွေနဲ့ စပါးတွေ ခြင်ပြီး သိမ်းကြတယ်။ တချို့လယ်သမားတွေဆို ဝမ်းစာစပါးတောင်မကျန်အောင် အသိမ်းခံရတယ်။ ဒီတော့ နောက်နှစ်တွေအတွက် ကြွေးထပ်ယူနဲ့ ကြွေးသံသရာလည်ပြီး နောက်ဆုံးမဆပ်နိုင်ဘဲ လယ်မြေအသိမ်းခံရတယ်။ လယ်အသိမ်းမခံနိုင်တဲ့လူရဲ့သမီးတွေကို ချစ်တီးသိမ်းတာခံရတယ်။ စာချုပ်စာတန်းဆိုတာ စာမတတ်တဲ့ လယ်သမားအဖို့ ချစ်တီးလုပ်သမျှ ခံရတာပဲ၊ တို့ဆီက စပါးဆိုတာ ရွှေငွေတွေပေါ့၊ 'ရွှေကိုယူသည်၊ ငွေကိုယူသည်၊ ပြီးတော့ လူကိုပါယူသည်'လို့ မျိုးချစ်စိတ်ရှိတဲ့လူတွေက သီချင်းစပ်ဆိုပြီး လယ်သမားတွေဘဝကို ဖော်ထုတ်ခဲ့တာ"

ဒေါ်စံကျော့ခိုင်က ခေတ္တနားလိုက်၏။ 

"မာမီ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး စကားခံလာရတာက အဲဒီအချိန်က မိဘလယ်သမားတွေ စာမတတ်ပေမတတ် မအူမလည်မို့ ကိုယ့်သမီး နုနုထွတ်ထွတ် ချစ်တီးသိမ်းတာခံရတာ။ အခု သမီးလုပ်နေတဲ့ ကုန်သွယ်ရေးလောကမှာ မြန်မာအမျိုးသမီးတွေ စာတတ်ပေတတ် ခေတ်ပညာတတ်တွေပဲ၊ ဒါပေမဲ့ မာမီသိရသလောက် အခု လိုင်စင်ခေတ်မှာ ငွေရင်းရလိုတာက တကြောင်း၊ ဆက်ဆံရေးမှာ ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းမရှိတာနဲ့ နိုင်ငံခြားသားကုန်သည်တွေ ခြေတော်တင်ခံရတယ်၊ မိန်းကလေးအတော်များများ အငယ်ဘဝရောက်သွားကြတာ ပျက်စီးကြရတာ အတော်များတယ်လို့ မာမီသိရတယ်"

ရှယ်လီသည် ဒေါ်စံကျော့ခိုင်၏ ရှည်လျားသောမိန့်ခွန်းကြီး၏ အဆုံးသတ်မှာ ဘာကိုဆိုလိုသည်ကို နားလည်လိုက်ပါသည်။ 

"သမီးက အခု ကုန်သည်နိုင်ငံခြားသားပေါင်းစုံနဲ့လည်း ဆက်ဆံရတယ်၊ အစိုးရဌာန ဘဏ်တွေနဲ့လည်း ဆက်ဆံရပြီလေ၊ သမီးလုပ်ငန်းမှာ ကျွမ်းကျင်အောင်မြင်တယ်လို့ မာမီ ယူဆပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သမီးက ငယ်သေးတယ်၊ ရုပ်ရည်က ချောတယ်၊ ဆက်ဆံရေးလည်းကောင်းတော့ အစစအရာရာ နိုင်ငံခြားသားရော မြန်မာအမျိုးသားတွေနဲ့ရော ဆက်ဆံရာမှာ သတိထားစေချင်တယ်၊ မာမီပြောချင်တာက အဘိုးအဘွားစကားနားထောင်ပြီး ဂျင်မီနဲ့အင်နီဟာ သူတို့အဖေအကြောင်း ရှယ်လီကို တလုံးမှ ဖွင့်ဟမမေးခဲ့ဘူး၊ သားနဲ့သမီးတို့ဟာ အလိုက်သိစွာနဲ့ သူတို့ဘက်က မျိုသိပ်ခဲ့တယ်၊ ရှယ်လီ့ဘက်က ..."

မာမီ စကားမဆက်သေးဘဲ ရပ်ထား၍ ရှယ်လီက ဖျတ်ကနဲ မာမီ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ 

"သားနဲ့သမီးတို့ စိတ်ထိခိုက်မယ့်အလုပ်ဆိုရင် ဆင်ခြင်စေချင်တယ် ..."

မာမီက ဒါပဲ ပြောသည်။ 

"ဘယ်လို ... မာမီ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ၊ ရှယ်လီက သားသမီးတွေစိတ်ထိခိုက်အောင် လုပ်နေမိလို့လား"

ရှယ်လီက အလန့်တကြား မေးလိုက်၏။

"ကြိုတင်သတိပေးရတာ ရှယ်လီ၊ ရှယ်လီ့အရွယ်၊ ရှယ်လီ့ဂုဏ်နဲ့ နောက်အိမ်ထောင်ပြုနိုင်မယ့်အခွင့်အရေး ရှိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ နောက်အိမ်ထောင်ပြုမယ်လို့ ကြံစည်တိုင်း အလိုက်သိတတ်တဲ့ သားသမီးနှစ်ယောက်အကြောင်းကို ထည့်စဉ်းစားပါ။ ဂျင်မီလည်း နောက်သုံးနှစ်ဆို ဆရာဝန်ဖြစ်တော့မှာ၊ အင်နီ ဒီဂရီရလာတော့ တမျိုးပေါ့။ အခုအချိန်မှာတော့ ကလေးတွေ ပညာသင်ဆဲ စိတ်အနှောင့်အယှက် မဖြစ်စေချင်ဘူး။ ရှယ်လီ့မှာ ဒီလိုစိတ်မျိုး မရှိဘူးလို့လည်း ပြောမထားနဲ့၊ အရွယ်ရှိတဲ့မိန်းမတယောက်ဟာ လက်ထပ်ချင်စိတ် တချိန်ချိန်တခါခါမှာ ပေါ်လာတတ်တယ်၊ မာမီ ဒါပဲပြောချင်တယ်၊ အင်နီ့ကို သွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်"

မာရသွန်မိန့်ခွန်းကြီးပြောသွားကာ မာမီ ထသွားတော့ ရှယ်လီ စားပွဲမှာ တယောက်တည်းကျန်ရစ်သည်။ လှုပ်တောင်မလှုပ်ချင်။ မာမီ့ရှေ့မှာ သူ ထိုင်နေတုန်းက ကျလာသောမျက်ရည်တွေက ခန်းခြောက်သွားပြီ။ သူ့သားသူ့သမီးများ သူ့အပေါ် အလိုက်သိတတ်စွာ နေတတ်သည်ကိုပဲ ကျေးဇူးတင်မိပါသည်။ 

ဘယ်လိုများလုပ်၍ သူတို့ဖခင်နှင့် သူတို့နီးစပ်အောင် လုပ်ပေးရပါ့။ မာမီက သူတို့သားနှင့်နီးစပ်ရေးကို တလုံးမှပြောမသွား။ သူ့ကိုသာ ကြိုတင်သတိပေးသွားသည်။ 

မာမီသတိပေးတာလည်း မလွန်၊ ငယ်ရွယ်လှပသော တခုလပ်မိန်းမတယောက်အဖို့ ဖြစ်နိုင်ချေတွေ အများကြီးရှိသည်မဟုတ်ပါလား။ အန္တရာယ်တွေ များလှသည်မှာတော့ မှန်သည်။ ဒါပေမဲ့ ယောက္ခမကြီး၏စကားလုံးများသည် သိမ်မွေ့ပါသော်လည်း သူ့အပေါ်မှာ အထင်သေးသောအယူအဆကို နောက်ကွယ်မှာ သိုသိပ်စွာ ဖုံးဖိထားသည်။ 

သူသည် အန္တရာယ်ကို ကြိုတင်ကာကွယ်သူတယောက်ပါ။ ဟံအေးကိုတောင် ညဉ့်အချိန် နှစ်ယောက်တည်း ပြန်ရန်မတော် စိတ်မချ၍ ပြန်လွှတ်ပြီး ဒေါ်ခင်သက်တင်ကို သူ ပြန်ပို့ခိုင်းခဲ့သည်။ ဒါပေမဲ့ သူဆိုရှယ်ကျခဲ့သော တက္ကသိုလ်နေ့များကို 

မာမီ တစွန်းတစ သိဟန်တူသည်။ 

သူသည် ယခု တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူရှယ်လီ မဟုတ်တော့၊ သူ့မှာ ကပြားဟူသော ဗီဇသွေးနှင့် ရုပ်ရည်ပဲ ကျန်ရစ်ပါသည်။ သူ့ကိုယ်သူ မြွေလို အရေခွံလဲလိုက်၍ တက္ကသိုလ်မှာ ချွတ်ချခဲ့ပြီးပါပြီ။ သူတို့၏သား လင်းနှင့် လက်ထပ်ပြီးကတည်းက လင်းခြေရင်းမှာ ဝပ်ဆင်း၍ သူ၏အိမ်ထောင်ရှင်မအဖြစ် လင်းစိတ်ကြိုက် စာရင်းကိုက်အင်းကိုက် လင်းပေးသမျှငွေကြေးနှင့် စေ့စပ်စွာ သုံးစွဲလာခဲ့သူ။ 

သားတို့သမီးတို့ ရလာသည့်နောက်ပိုင်းမှာလည်း မိခင်ကောင်းတယောက်ပီသအောင် အိုးမကွာအိမ်မကွာနေလာသူတယောက်၊ ထိုစဉ်က ကတော်ပတ်ဝန်းကျင်မှာ တချို့ခေတ်စားသော ဖဲဝိုင်းတွေမှာပင် ပါခဲ့သောမိန်းမတယောက် မဟုတ်ခဲ့သည်ကို မာမီ သိစေချင်ပါသည်။ 

သူ ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ပါ။ သူတို့အုပ်ထိန်းမှုအောက်မှာ သူ ရှိနေသေးသည် မဟုတ်ပါလား။ 

နောက်နေ့မှာ ဆိုင်ကိုမသွား။ ကျော်မင်းဝေနှင့်ပင် လွှဲထားသည်။ အင်နီအဖျားက ဖြစ်စလို သိပ်မတက်ပေမယ့် ၁၀၀မှာ တန်းနေသည်။ ဆရာဝန်ကြီးက မှန်မှန်လာကြည့်၍ အရည်ပဲတိုက်ရန် ညွှန်ကြားသည်။ 

အင်နီ့အပါးမှ ရှယ်လီ မခွာ၊ သမီးက နဂိုက ပျော့ပျော့မို့ ယခုလို ဖျားလိုက်တော့ အတော့်ကို ပျော့ခွေနွမ်းနယ်နေသည်။ 

သူ အင်နီ့ကို ရေပတ်တိုက် ခေါင်းဖြီးပေးကာ အဝတ်လဲပေးလိုက်၏။ ကြက်စွပ်ပြုတ် နံနက်စာတိုက်ပြီး ဆေးတိုက်ကာ သိပ်ထားလိုက်၏။ 

နေ့လယ်မှာ ဒေါ်ခင်သက်တင်ဆီက ဖုန်းလာသည်။ မွန်စီယာမီရှယ်နှင့် တွေ့ဆုံနိုင်မည့်ရက်ကို မေးသည်။ လာမည့်စနေမှာ မီရှယ် ပြန်မည်တဲ့။ သူ ညစာစားပွဲမှာတုန်းက သူ့ဆိုင်ကို လာရန်နှင့် အိမ်မှာ မုန့်ဟင်ခါးကျွေးမည်ဟူ၍ ဖိတ်ခေါ်စကားဆိုခဲ့သည်။ ဒီအစီအစဉ်တွေ သူ့ခေါင်းထဲမှာ ဘာမှမရှိတော့။ 

"မမရေ .... မွန်စီယာမီရှယ်ကို ကျေကျေလည်လည် ပြောပြလိုက်ပါ။ ရှယ်လီ့မှာ ထမင်းပွဲကအပြန် အင်နီ ရုတ်တရက်ဖျားလို့ ခုထိလည်း စိတ်မချရဘူး။ အနားက မခွာရသေးဘူး။ မီရှယ်နဲ့ရှယ်လီ တွေ့နိုင်တော့မယ် မထင်ဘူးနော် မမ ...တောင်းပန်ပေးပါ"

သူ ဖုန်းချလိုက်သည်။ ကုန်သွယ်ရေးကိစ္စအတွက်တော့ မီရှယ်နှင့်တွေ့ဖို့ လိုအပ်သည်။ ဒါပေမဲ့ သမီးက နေမကောင်းတာလည်းတကြောင်း၊ မာမီ သူ့အပေါ် ပြောစကားတွေက သံသယဝင်ဟန်ရှိသည်။ ဒါကြောင့် မီရှယ်နှင့် တွေဆုံဖို့ကိုလည်း သူ မစီစဉ်ချင်တော့ပါ။ ချိတ်လုံချည်တစ်ထည်ကိုပဲ ပက်ကင်လှလှ ထုပ်ကာ တောင်းပန်စာနှင့်အတူ မီရှယ်ထံ ဒေါ်ခင်သက်တင်ထံမှတဆင့် ပို့လိုက်သည်။

အပိုင်း(၇) ဆက်ရန်

ခင်နှင်းယု