ခင်ခင်လေးသည် ရင်တထိတ်ထိတ် ခုန်နေ၏။ မျက်လုံးများသည် အစ်မ နှစ်ယောက်ကို အပြန်အလှန် ကြည့်နေမိ၏။
မမလတ်သည် မခံချင်ပုံ ပေါက်နေ၍ မမကြီးက ဒေါပွနေသည်။
“မမကြီးဟာ သူတပါး သားသမီးကို ပိုးစိုးပက်စက် မပြောချင်ပါနဲ့”
“သူတပါး သားသမီး၊ ညည်းဟာ ငါ့ညီမပါ၊ ငါ့ညီမမွေးတာ ငါ့သမီးပါပဲ။ ငါက ဘာလို့ အကျိုးယုတ်အောင် ပြောရမှာလဲ”
“အို အပျိုကြီးပီပီ အရမ်းစွပ်စွဲတာပဲ၊ သမီးဟာ အပြင်ကို ထွက်ရတာမှမဟုတ်ဘဲ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ သမီးက သူများနဲ့တူတာ မဟုတ်ဘူး၊ သိလား။ ကျွန်မသမီးကို ဘာမှမပြောပါနဲ့”
“အေး အဲသည်လို သူများနဲ့မတူဘူး၊ မတူဘူးနဲ့ အမွှန်းတင်လွန်းလို့ ခုလိုဖြစ်တာပေါ့။ ခုကိစ္စမှာ ဘယ်သူ့ကိုမှ မမကြီးက အပြစ်တင်နေတာ မဟုတ်ဘူး။ ဟုတ်ရင် အုပ်မိအောင် မိဘက မြန်မြန်လုပ်ရမယ်”
မမလတ်သည် နဂိုကတည်းက ခင်ခင်လေးလို မမကြီးကို ကြောက်သူမဟုတ်ပေ။
“ဘာဖြစ်လို့ အုပ်ရမှာလဲ။ ဆရာဝန်ကလည်း အစာမကြေတဲ့ရောဂါတဲ့ သိရဲ့လား။ မနက်ကပဲ ပြောသွားတာ”
“ဘာအစာမကြေလို့၊ အေး အစာခဲကြီး ဝမ်းထဲမှာ ရှိနေတာ ဘယ်အစာကြေမလဲ၊ ညည်းတို့ ကလေးဒါလောက်မွေးပြီး အရိပ်အခြေမသိတာ ငါဖြင့် အံ့ပါ့ဟယ်။ ဒါနဲ့များ ကလေးအမေ လုပ်နေကြသေးတယ်။ အပျိုကြီးပေမယ့် မမကြီးက သိလို့ ပြောနေတာ”
ခင်ခင်လေးသည် မျက်စိပေကလပ်ပေကလပ် ဖြစ်နေ၏။ ဘုရားသိကြားမလို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက် ရန်ဖြစ်သည့်အဖြစ်တော့ မရောက်ကြပါစေနှင့်။
မမလတ်သည် လက်များပင် တုန်နေ၏။ မှန်၏။ သူသူငါငါ ကိုယ့်သမီးနုနုထွတ်ထွတ်ကလေးကို ယခုလို အပြောခံရလျှင် ဆတ်ဆတ်တုန်မည်ပင် ဖြစ်၏။ မျက်လုံးများမှာလည်း လူသတ်ရဲမတတ် ဝင်းပြောင်နေ၏။
“သည်လိုဆိုရင် သည်လိုလုပ်”
တိတ်ဆိတ်နေရာမှ မမလတ်က ပြောလိုက်၏။
“မမကြီးနဲ့ လုံးလုံးမသိတဲ့ ကျွန်မနဲ့ကျောင်းနေဖက် ဆရာမတယောက် ဒပ်ဖရင်မှာ ရှိတယ်။ ကျွန်မ လှမ်းခေါ်လိုက်မယ်။ ပြီးတော့ သူ့ကို စမ်းခိုင်းမယ်။ ဟုတ်ရင်လည်း အသိသာကြီးပဲ။ မဟုတ်ရင်တော့ မမကြီးနဲ့ အပြတ်ပဲ”
မမကြီးသည် မျက်ရည်များပင် လည်လာ၏။
“ညည်းသဘောပါ မရွှေလတ်ရယ်။ မေမေမရှိတော့တဲ့နောက် ငါဟာ ညည်းတို့ရဲ့ အမေပါ။ အခုပြောတာလည်း အမေတယောက် မေတ္တာနဲ့ ကြိုတင်ဖုံးနိုင်ရင် ဖုံးကြရအောင် ပြောတဲ့စကားပါ။ ငါက သက်သက်စော်ကားရအောင် ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး”
မမကြီးသည် ပြောရင်း မျက်ရည်များ စီးကျလာ၏။
ခုတော့ ရင်များတုန်လာရုံမက လက်များပင် အေးလာ၏။ မျက်စိထဲတွင်မူ မိ ရုပ်ကိုသာ မြင်လာ၏။ ဪ... သမီးတယောက် မွေးဖွားလာရခြင်းဆိုသည်မှာ မလွယ်ကူပါကလား။
မမလတ်သည် ဒပ်ဖရင်သို့ တယ်လီဖုန်းဆက်နေ၏။ ပြီးလျှင် ခင်ခင်လေးရှိရာသို့ ပြန်လာ၏။
“ဆရာမ ဒေါ်တင်တင်စိန် လာလိမ့်မယ်။ မမကြီးတို့နဲ့ အသိဆရာဝန်ဆိုရင် မမကြီးက စကားထည့်ထားချင်ထားမှာ”
မမကြီးသည် အံကြိတ်ထားရင်း မျက်ရည်ပေါက်တွေ လိမ့်ဆင်းလာ၏။ မမကြီးကို ခင်ခင်လေးသည် အသာဖက်ရင်း နှစ်သိမ့်စေရပြန်၏။
“မိရွှေလတ်ရဲ့ အတွေးအခေါ်ဟာ သိပ်ရက်စက်တာပဲ”
မမကြီးသည် နောက်ဆုံးသွန်၍ ငိုချ၏။ ဆရာမဒေါ်တင်တင်စိန် ရောက်လာချိန်တွင်မူ ခင်ခင်လေးနှင့်မမကြီးတို့သည် အခန်းထဲသို့ မဝင်ရပေ။ မမလတ်နှင့်ဆရာမသာ မြင့်အခန်းထဲသို့ ဝင်သွား၏။ နာရီဝက်ခန့်အကြာတွင် ဆရာမပြန်ထွက်လာ၏။ မမကြီးနှင့်ခင်ခင်လေးအား လက်သုံးချောင်းထောင်ပြကာ အိမ်ရှေ့ဆင်ဝင်ဘက်သို့ ထွက်သွားတော့၏။
ခင်ခင်လေးသည် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၊ မျက်လုံးတွေ ပြာသွား၏။ မမကြီးကမူ အခန်းထဲသို့ ခပ်မြန်မြန် ဝင်သွား၏။ အခန်းထဲတွင် သမီးကိုဆူနေသော မမလတ်ကို ဆွဲ၍ ခေါ်လာပြန်၏။
“ခင်ခင်လေး မြင့်ငိုနေတာ သွားချော့စမ်း”
ခင်ခင်လေးသည် မြင့်အခန်းထဲသို့ ကယောင်ကတမ်းနှင့် ဝင်သွားမိပြန်၏။ မမလတ်မှာ ယခုကျမှပင် ချုံးချ၍ ငိုကာ မမကြီးကို ဖက်ထားတော့၏။
“သုံးလတောင် ရှိနေပြီတဲ့မမကြီးရဲ့။ ကျွန်မတော့ ခွေးဖြစ်တာပဲ။ ဘယ့်နှယ်လုပ်ရမလဲ။ မုဆိုးမလဲဖြစ်ပြန်”
“ကဲပါ မိရွှေလတ်ရယ်။ မုဆိုးတွေ အမဲတွေ လုပ်မနေပါနဲ့။ ဒါဟာ အော်ကြီးဟစ်ကျယ် ငိုစရာလည်း မဟုတ်ဘူး။ သမီးအမေဆိုတာ သည်လိုပဲ တွေ့ရမှာပဲ”
“ကျွန်မမျက်စိထဲတော့ နည်းနည်းမှ ဟန်မပျက်ပါဘူး”
“အေး ဒါဟာ ထုံးစံပဲ၊ ဘယ်သူဘယ်ဝါဆိုတာသာ မြင့်ကို ချော့မေး၊ အချိန်ရှိတုန်း ဖုံးလိုက်ရင် ပြီးတာပဲ၊ တိတ်ပါ မရွှေလတ်ရယ်”
“သူ့ကို ကပွဲတောင် မသွားရဘူး၊ အိမ်မှာ အရိပ်ကြည့်နေတာ”
“အေး မိန်းကလေးဆိုတာ ခက်သားလား၊ အခုလည်း ဘယ်သူ့မှာမှ အပြစ်မရှိပါဘူး။ တိတ်တိတ်။ ဇဋိလတို့အမေကို ကြည့်ပါလား။ အဖေကြီးက သူ့သမီးကို အထီးဆို ယင်ဖိုတောင် မသန်းရဘူးဆိုပြီး ဘုံခုနစ်ဆင့်ပေါ်မှာ မိန်းမရံရွေတော်တွေနဲ့ထားတာ၊ အဲဒါတောင် လေသာပြတင်းဖွင့်အကြည့်မှာ ဇော်ဂျီနဲ့တွေ့တော့ ဇဋိလကို တိတ်တိတ်မွေးရတာပဲ။ ရှစ်ခေါဘဏီနဲ့ပဲ စောင့်စောင့်၊ သူတို့ကိုယ်သူတို့ မထိန်းရင် မလုံဘူး အောက်မေ့။ မြင့်ကိုလည်း သိပ်မဆူနေနဲ့။ စိတ်ညစ်ပြီး ထင်ရာလုပ်ရင် ကိုယ့်သမီး ဒုက္ခဖြစ်ဦးမယ်”
“မမကြီးပဲ မေးမြန်းပြီး ကိစ္စပြီးအောင် လုပ်ပေးခဲ့ပါဦး မမကြီးရယ်”
မမကြီးသည် ယခုကျမှ ပို၍ ညီမကို သနားမိ၏။ မြင့်ရှိရာ အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။
အခန်းထဲတွင် ခင်ခင်လေးသည် ကာယကံရှင် မြင့်ထက်ပို၍ တုန်လှုပ်နေသည်။ မြင့်ကလည်း ခေါင်းမဖော်ဘဲ တရှုံ့ရှုံ့နှင့်သာ ငိုနေပြန်သည်။ မမကြီးသည် မိန်းမများအနေနှင့် လူဖြစ်လာကြသော သူ့ညီမများ တူမလေးများအတွက် ထိုလိုကိစ္စမျိုးတွင် ဘယ်လိုဆုံးဖြတ်ရမှန်း မသိပေ။ ဖြစ်လာလျှင် မြန်မြန်ပေးစား၊ မဖြစ်ခင် ဘယ်လိုကြိုတင်ကာကွယ်ရမည်နည်း။ သူသူကိုယ်ကိုယ် ပုထုဇဉ်တို့မည်သည်မှာတော့ အတွေ့တရားတွင် ရှောင်နိုင်ကြမည်မဟုတ်ပေ။ သူသည်လည်းပဲ ရှောင်နိုင်ခဲ့၍သာ ဘာမျှ မဖြစ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ အကယ်၍ တွေ့မိခဲ့ပါလျှင်လည်း သူသည် မြင့်ကဲ့သို့ပင် ပြင်းစွာ ငိုကြွေးမိဦးမည်ဖြစ်၏။
ခင်ခင်လေး ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဖြစ်နေသည်ကို မမကြီးက သိ၏။ တယောက် သည်လိုဖြစ်သည်ဆိုတော့ သမီးပျိုရှင်ဖြစ်သော ခင်ခင်လေးသည်လည်း သူ့သမီးအတွက် ပူပင်ပေလိမ့်မည်။
“ကဲ ခင်ခင်လေး အိမ်က စိတ်ပူနေကြဦးမယ်။ ပြန်နှင့်၊ မမကြီး နောက်မှ ပြန်ခဲ့တော့မယ်”
ခင်ခင်လေးသည် ခေါင်းတချက်ညိတ်ပြ၍ အိမ်သို့ပြန်ခဲ့၏။ တလမ်းလုံးတွင် မိနှင့် မြင့်မျက်နှာသည် သူ့မျက်လုံးများထဲမှ မထွက်ပေ။
“ငါ့သမီးလေးများ သည်လိုဖြစ်ရင်....”
ခင်ခင်လေးသည် မတွေးရဲသလို ဖြစ်သွားပြန်၏။
ယခုကျမှ ခင်ခင်လေးသည် မေမေပြောခဲ့သည်များကို တလုံးစီပြန်၍ သတိရ၏။
“ဘာကြောင့် သမီးတို့ကို အချိန်ရှိတုန်း လက်ထပ်စေချင်သလဲဆိုတာ သမီး တနေ့ကျရင် သိမှာပေါ့”
ယခုတော့ ခင်ခင်လေး သိပေပြီ။ မိကို ဘယ်လိုမျှ အထိအခိုက် အနှောင့်အယှက်မရှိခင် အိုးအိမ်ထူထောင်ပေးလိုက်ချင်သည်။ ဓမ္မတာသဘောပေပဲ မဟုတ်ပါလား။ တနေ့သောအခါ ဤပုထုဇဉ်တို့၏ အသည်းနှလုံး၌ ချစ်ပန်းတို့သည် ပွင့်ကြမြဲပင်ဖြစ်၏။
ထိုပန်းလေးကို အလွယ်တကူ လိုချင်သူနှင့် တွေ့၍ မထိန်းနိုင် မသိမ်းနိုင်ဖြစ်ကြသည့်တနေ့ မသတ္တဝါတို့မှာ ရေစုန်မျောမြဲပင်ဖြစ်၏။ ခက်၏။ ခက်၏။ သမီးလေးကို ယခုလိုအတိုင်း အမြဲပဲ ကြည့်သွားချင်သည်။ ပန်းလေးလို အစဉ်လန်း၍ နေစေချင်သည်။ သို့သော် ပန်းလေးသည် ဆွတ်မည့်သူကို ရှာကြမြဲ မဟုတ်ပါလား။ သူက မိဘအနေနှင့် ကြည့်နေချင်၍လည်း မဖြစ်၊ သူ့ဆန္ဒအလျောက် ညွတ်လိုသူကို ညွတ်သွားကြပေလိမ့်မည်။ အချိန်တည်းဟူသော ရန်သူကလည်း သူ့သမီးလေး၏အလှကို ဖျက်ဆီးပစ်ပေလိမ့်မည်။
အစဉ်ပျံဝဲနေသော ပျားပိတုန်းတို့ဘေးမှရော သမီးသည် လွတ်ကင်းပါမည်လော၊ မြင့်တယောက်ပင်လျှင် ပိတုန်းတုတ်ခံရလေပြီ မဟုတ်ပါလား။
“ခင်ခင်လေး ကားရပ်နေပြီလေ၊ ဘာကိုများ ငိုင်တွေးလာလဲ”
ကိုအောင်မြင့်အသံကြားမှ ခင်ခင်လေးသည် ကား အိမ်ရှေ့ရောက်နေမှန်း သိ၏။ ကိုကိုယ်တိုင် ကားတံခါးကို ဖွင့်ပေး၍ ခင်ခင်လေးသည် ကားပေါ်မှ ဆင်းလာ၏။
“ခင်ခင်လေးကို ကြည့်ရတာ သိပ်နွမ်းနေသလိုပဲ။ မြင့် တော်တော် နေမကောင်းလို့လား”
ကို့စကားကို ပြန်မဖြေနိုင်ပေ။ ခင်ခင်လေးသည် အိမ်ထဲကို လှမ်းကြည့်၏။ အိမ်လေးမှာ တိတ်ဆိတ်၍ ထမင်းစားခန်းဘက်မှ မိ၏သီချင်းသံသည် ပျံ့လွင့်လာ၏။
“မိ အထဲမှာ ရှိလား”
“ရှိတယ်၊ ခင်ခင်လေးတို့ မလာနိုင်တာနဲ့ ထမင်းစားကြမလို့ ပြင်နေတာ”
“သူကိုယ်တိုင် ထမင်းပြင်တယ်လား”
“ဟုတ်တယ်၊ သမီးလေးဟာ လိမ္မာလာပါပြီ။ ကဲ အိပ်ခန်းထဲမှာ ခဏလှဲနေပါလား ခင်ခင်လေးရယ်။ မင်းတော့ တခုခု လန့်နေပြန်ပြီ ထင်တယ်”
“ဟုတ်တယ် လန့်သမှ သိပ်လန့်တာပဲ။ ကဲ… စားနှင့်ကြ၊ ခင်လေးတော့ မစားချင်တော့ဘူး”
ခင်ခင်လေးသည် အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွား၍ ခုတင်ပေါ် လှဲနေရ၏။
“ငါ့အဖြစ်နှယ် သည်းပဲသည်းလွန်းပါတယ်” ဟူ၍ သူ့ကိုယ်သူလည်း အပြစ်တင်မိ၏။
“မေမေ နေမကောင်းဘူးလား”
မိသည် သူ့အနားမှာ လာရပ်၍ နဖူးကိုစမ်း၏။ သမီးလေး၏လက်ကို ခင်ခင်လေးသည် အသာဆုပ်ကိုင်ရင်း မိမျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်နေမိ၏။
“မေမေနေကောင်းပါတယ်။ သမီးတို့ ထမင်းစားနှင့်နော်”
ခင်ခင်လေး ခေါင်းထဲတွင် အားလုံးတင်းကျပ်နေ၏။ ကိုသည် ထမင်းစားပြီးပြီးချင်း ခင်ခင်လေးဆီကို ရောက်လာသည်။
“ခင်ခင်လေး နေကောင်းသွားပြီလား”
“လူတော့ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး”
“ဒါဖြင့် စိတ်ကပေါ့”
ခင်ခင်လေးသည် ခေါင်းညိတ်ပြရင်း မြင့်ကိစ္စကို ပြောရကောင်းမလား၊ မပြောဘဲနေရကောင်းမလား တွေးနေမိပြန်၏။ မမကြီးပြန်လာမှပဲ ပြောတော့မယ်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။
“ဘာကိုလန့်တာလဲ ခင်ခင်လေး”
“ဘာရယ်လို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ သမီးအတွက် တွေးမိတာပါ။ သမီးကို ခင်ခင်လေးတို့ အိမ်ထောင်ချထားပေးရရင် မကောင်းဘူးလား”
ကိုသည် ခင်ခင်လေးကို မျက်လုံးအပြူးသားနှင့် ကြည့်လိုက်၏။
“ဘာပြောတယ်”
“မိကို အိမ်ထောင်ချချင်တယ်”
“အို ခင်ခင်လေးရယ်၊ သရဲများ ချောက်သလားကွယ်။ ခင်ခင်လေး ဘာဖြစ်တာလဲ၊ တို့သမီးဟာ ငယ်ပါသေးတယ်။ ကျောင်းနေရင်း ဘယ်နှယ့်ဖြစ်မလဲ”
“အဲသည် ငယ်ပါသေးတယ်ပေါ့ ကြောက်ရတာ”
“ကြောက်ရတယ်”
“ဟုတ်တယ်၊ တော်ကြာ ငယ်စိတ်နဲ့ အမှားအယွင်း ဖြစ်ကုန်မှဖြင့်”
“မဟုတ်သေးဘူး၊ မဟုတ်သေးဘူး။ ဒါလောက်လည်း သိပ်မစိုးရိမ်နဲ့ဦး။ တို့သမီးရဲ့ အကဲလည်း ခတ်ပါဦး။ သူ မကြိုက်ဘဲနဲ့ မိန်းကလေးက လိုက်စပ်ပြီး ပေးစားတာတော့ ပေါလွန်းလှတယ်”
“ရှင် ခင်ခင်လေးတို့သမီးမှာ လိုချင်တဲ့လူတွေ ပြည့်နေပါတယ်”
“ဆိုင်းပါဦးကွယ်၊ တော်ကြာ ယောက်ျားလေး လိုချင်ရာကို တန်းစီပြရတဲ့ တန်းစီခံ မိန်းမတန်းစားထဲလည်း တို့သမီးကို အပါမခံနိုင်ဘူး”
“ဒါကြောင့် သင့်တော်တဲ့လူနဲ့ စောစောပေးစားချင်တာပေါ့”
“နေပါဦး၊ တို့များသမီးက အခု ဘာဖြစ်နေလို့လဲ”
ခင်ခင်လေးသည် ယခုလို မေးတော့မှ နည်းနည်းငြိမ်ကျသွား၏။ တကယ်တော့လည်း မိသည် ဘာမျှမဖြစ်သေးပါလား။
“မဖြစ်တော့ မဖြစ်သေးပါဘူး”
“အေးကွယ်၊ စောင့်ကြည့်ပါဦး”
* * *
မမကြီးသည် အိမ်သို့ နောက်တနေ့ မနက်စောစောမှ ပြန်ရောက်လာ၏။ မြင့်ကိစ္စသည် ချောချောမောမော ဖြစ်လာဟန်တူ၏။ မမကြီးမျက်နှာသည် ပေါ့ပါးရွှင်လန်းလျှက် ရှိ၏။
ခင်ခင်လေးသည် လက်ဖက်ရည်ပွဲပြင်ရင်း မမကြီးအတွက် ပေါင်မုန့်ကို ထောပတ်သုတ်နေသည်။
“မမကြီး ကိစ္စဘယ့်နှယ်လဲ”
“အားလုံးချောမောသွားပါတယ်။ ညက ညတွင်းချင်းပဲ လိုက်ရတယ်။ ဒေါ်မြိုင်ကြီးလည်း သွားခေါ်ရတာပေါ့။ တခု တော်သွားတာက သူငယ်လေးအမေက မေမေတို့နဲ့ ကျောင်းနေဖက်”
“ဘယ်သူလဲဟင်”
“ပဲခူးတိုင်းမင်းကြီးဟောင်း ဦးကန်ဘော်ရဲ့ သားပေါ့။ အိမ်ချင်းက သိပ်မဝေးဘူး မဟုတ်လား။ မရွှေလတ်က ဘယ်လိုပဲ ထိန်းထိန်း မိန်းကလေးက နောက်ဖေးတံခါး ဖွင့်ထားရင် ဘယ်လုံလိမ့်မလဲ၊ မမကြီးဖြင့် တသက်နဲ့တကိုယ် ခုလိုမပြောတတ်ဘူး။ ခုမှ စကားလုံးတွေ ထွက်လာလိုက်တာ မပြောပါနဲ့။ ကိုယ့်သွေးထိလာတော့ လူများ သိတတ်လိုက်တာနော်။ ပထမ ဒေါ်မြိုင်က သွားပြီး ဦးကန်ဘော်မိန်းမ ဒေါ်ကြည်ကြည်ကို သတင်းပို့ တီးခေါက်ထားရတာပေါ့။ နောက်မှ မမကြီး လိုက်သွားပြီး ဇာတ်စုံခင်းရတယ်”
“ရှက်စရာကောင်းလိုက်တာနော်”
“အမယ် မိဖုရားရယ်၊ ကိုယ့်လူက ပါနေပြီ မဟုတ်လား။ သည်အရှက်ထက် ဟိုအရှက်က ခက်တယ် အမိရေ။ ဒါတောင် သူငယ်လေးက နည်းနည်း အင်နေသေးတယ်”
“အောင်မယ် သူတို့လို လူတွေကများ”
“ဒါတော့ မဖြစ်နဲ့ခင်ခင်လေး။ ကိုယ့်မိန်းကလေးက ပါသွားပြီကိုး၊ ဒူးထောက်ရတာပေါ့။ ဖေဖေတို့ မေမေတို့မျက်နှာတွေ တသီကြီး ထုတ်ပြရသေးတယ်။ နောက်ဆုံး ဦးကန်ဘော်ကလည်း ဝင်ပြောပေးလို့ ချောချောမောမော ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါတောင် မရွှေလတ်က ဘယ်လောက် တင်တောင်းရမလေး၊ ဘယ်လို မင်္ဂလာဆောင်ရမလေးနဲ့ ငါဖြင့် ငယ်ငယ်တုန်းကလိုသာ ဆိုရင် မိလတ်ကို ရိုက်မိသေးတယ်။ ယူတာကိုပဲ ရှိခိုးရဦးမယ်။ သိပ်ဈေးတင်မနေနဲ့လို့ မိရွှေလတ်ကို ပြောရသေးတယ်”
“ဘုရား… ဘုရား”
ခင်ခင်လေးသည် ဘုရားတမိ၏။ ဈေးတဲ့၊ ဈေးဆိုတော့ မြင့်မှာ လူမဟုတ်၊ လူသုံးပစ္စည်းပါကလား။
ခင်ခင်လေးသည် သူတို့ပတ်ဝန်းကျင်တွင် သမီးတယောက် လင်ရဖို့ အရေးအတွက် စခန်းသွားရပုံကို နှလုံးနာလှ၏။
“ခင်ခင်လေးဖြင့် သိပ်စိတ်ညစ်တာပဲ။ အိမ်က မရွှေမိအတွက် တွေးမိတိုင်း စိတ်မောတယ်။ ကျောင်းပဲ ထုတ်ရမလား”
“တယောက်က လာပြန်ပြီလား။ ဟိုတယောက် ကျောင်းနှုတ်ပြီး အိမ်ထဲသွတ်ထားတာ လုံလို့လား။ ခင်ခင်လေးတို့လိုသာဖြင့် ဝမ်းစာအတွက် အပြင်ထွက်ပြီး အလုပ်လုပ်နေရတဲ့ မိန်းကလေးတွေ ဒုက္ခပဲ၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ထိန်းနိုင်ဖို့သာ သင်ထားပေး။ သူတို့ကိုယ်ကို သူတို့ မထိန်းသိမ်းနိုင်ရင် ရှစ်ခေါဘဏီနဲ့စောင့်လည်း မိန်းကလေးတယောက်ကို လုံအောင် မစောင့်နိုင်ဘူးပဲ”
“မစောင့်နိုင်ဘူး ဟုတ်ပါရဲ့။ ဘယ်လိုစောင့်မှာလဲ”
ခင်ခင်လေးသည် သူ့ဘာသာ ငြိမ်၍ တွေးနေ၏။
“ဘယ်လိုပဲ ထိန်းထိန်း၊ အတွေ့ကျ ဘယ့်နှယ်ရှောင်မလဲ”
“အဲသည် အတွေ့ကိုပဲ အဝေးကရှောင်ရမှာပေါ့”
ခင်ခင်လေးသည် ငိုင်ကျသွားပြန်၏။
“တခြားမိဘတွေလည်း ငါ့လိုပဲပူသလား။ ငါကပဲ တိုးထူး၍ ပူနေသလား”
သူ့ကိုယ်သူ ပြန်မေး၏။
“သည်မှာ မမကြီးရဲ့ ကောလိပ်ကျောင်းကိုလည်း ကြည့်စမ်း၊ ကျောင်းပတ်ဝန်းကျင်မှာ စိတ်ကူးယဉ်စရာ အလွန်ကောင်းတာပဲ။ ကန်ရေပြင်နဲ့ မြက်ခင်းပြင်ကိုက အရွယ်ရောက်စ လူငယ်တွေအတွက် အတွေးယဉ်စရာ သိပ်ကောင်းတာပဲ”
“အဲသည်ကျောင်းမှာ မိလိုပဲ တခြားမိန်းမပျိုလေးတွေ စာသင်နေကြတယ်ဆိုတာလည်း သတိထားပါဦး ခင်ခင်လေးရယ်”
ခင်ခင်လေးသည် ဘာမျှ ပြန်မပြောနိုင်တော့ပေ။
* * *
“ထက်ကောင်းကင် မိုးဖျားက သွန်းလာ၊ ရွာမဲ့ရွှေမိုးကို စောင့်ကာ၊ ပိတောက်မြိုင်သင်းပျံ့လှိုင်လို့သာ၊ ငုံဖူး ငုံဖူးလွှာ…”
မိ သီချင်းသံသည် ခင်ခင်လေးတို့အခန်းဆီသို့ လွင့်၍လာ၏။ မိုးဦးဖြစ်၍ ညဉ့်မှာတိတ်နေ၏။ တဖြောက်ဖြောက်ရွာကျနေသော မိုးပေါက်သံသာ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဖုံးလွှမ်းနေသည်။
ညဦးတွင် မိအသံသည် မိုးပေါက်ကလေးများလိုပင် ရွှင်လန်းလှ၏။ ကိုအောင်မြင့်ကမူ သူ့သမီးလေးသည် လွန်ခဲ့သော အပတ်က ဘီအေ ပထမနှစ်အောင်စာရင်းကို သိရ၍ ပျော်နေသည်ဟု ထင်သည်။
ခင်ခင်လေး မျက်လုံးထဲတွင်မူ ရွှေရောင်တောက်နေသော ပိတောက်ပွင့်ငုံတို့ကို မြင်နေ၏။ မိုးတဖြိုက်ဖြိုက်ရွာလိုက်လျှင် မိုးပေါက်တို့သည် တောတန်းတလျှောက်ကို ခုန်ပေါက်၍ လှုပ်နှိုးလိုက်သလို တောပန်းရိုင်းကလေးတွေလည်း ပွင့်၍လာကြတော့မည်။ မြက်တို့လည်း အိပ်ရာမှ နိုး၍ စိုပြည်စိမ်းလန်းလာကြသည်။
ပင်ထက်မှ ပိတောက်ဖူးသည် မိုးရေစက်အကျတွင် လှပစွာ ပွင့်၍လာလေပြီ။ တောတန်းတလျှောက်တွင် ပိတောက်နံ့သည် သင်းပျံ့မွှေးကြိုင်၍ နေပေတော့မည်။ ပိတောက်နှင့် မိုးသည်လည်း ဓမ္မတာအလျောက် တွေ့ဆုံကြပေမည်။ မိုးမရွာလျှင်လည်း ပိတောက်ငုံသည် မိုးကိုမျှော်ပေမည်။
“ဟေမာရဂုံနန်းမှာ ပွင့်လန်းနေချင်ရှာ၊ ပေါ်လာကိုရွှေမိုးရာ၊ သဝေထိုးကာ၊ လှည့်စားလို့သာ နေအားတာ…ချစ်သူပန်းပွင့်လန်းဖို့ရာ၊ ကိုရွှေမိုးကို မျှော်ကိုးမိတာပါ… …”
မိ သီချင်းသံသည် ရွှင်၍နေ၏။ သူ့သမီးလေးသည် သီချင်းကို စိတ်ပါပါ ဆိုနေပုံရ၏။
“ကိုရွှေမိုးကို မျှော်ကိုးမိတာပါ…”
ခင်ခင်လေးသည် တလုံးစီ ဆိုလိုက်၏။ ကိုအောင်မြင့်မှာ သီချင်းဆိုနေသော ခင်ခင်လေးကို အံ့အားသင့်နေ၏။
“သီချင်းတွေဘာတွေ ဆိုလို့ပါလား”
ခင်ခင်လေးသည် ကို့ဘက်ကို လှည့်လိုက်သည်။
“သမီးလေး သီချင်းဆိုနေသံ ကြားလား…”
“ကြားတာပေါ့။ သမီးလေးအသံဟာ သိပ်အေးတာပဲနော်။ စာမေးပွဲအောင်တဲ့ အထိမ်းအမှတ်နဲ့ စန္ဒရားတလုံးဝယ်ပေးရဦးမယ်”
“အေးတယ်၊ ပြီးတော့ ရွှင်တယ်၊ အဲဒါ ဘာဖြစ်လို့လဲသိလား။ သမီးလေးရဲ့ နှလုံးသားမှာ တခုခု ရှိနေပြီ…”
“ဘာပြောတယ်၊ သမီးမှာ ချစ်သူရှိနေပြီပေါ့”
“ဟုတ်တယ် ကြည့်ပါလား၊ သီချင်းကလည်း ပန်းဖူးလေးဟာ မိုးကို စောင့်နေတယ်တဲ့”
“အဲဒါနဲ့ပဲ သမီးမှာ ချစ်သူရှိရောလား”
“ကိုက ခက်ပါတယ်လေ၊ ခင်ခင်လေးလည်း မပြောချင်ဘူး”
“အေးပေါ့လေ၊ သမီးပျိုတွေရဲ့ စိတ်ကို အမေကပဲ လေ့လာနိုင်တာပေါ့”
ခင်ခင်လေးသည် သက်ပြင်းချရင်း ကို့ကို စိုက်ကြည့်ပြန်၏။ ကို၏ ဖြောင့်သောနှာတံသည် သမီးလေးတွင် ပါ၏။ သူ၏မို့သော ပါးနှင့် ဝိုင်း၍တောက်ပသောမျက်စိသည် သမီးလေးတွင်ရှိ၏။ သမီးသည် မိဘတို့ထံမှ အလှအပများကို အမွေအနှစ်ရထားသူဖြစ်၏။ ယခုအခါတွင် သမီးလေးအလှသည် ရွှင်လန်း၍နေပေပြီ။
တချိန်တုန်းကလည်း ခင်ခင်လေးသည် သမီးလေးလိုပင် လှပခဲ့၏။ သူ့အသည်းနှလုံးသည်လည်း အချစ်ဖြင့် ပြည့်ခဲ့ဖူး၏။ ကိုအောင်မြင့်ကို ခင်ခင်လေး ကြည့်မိပြန်သည်။
“ကိုတော့ ခင်ခင်လေးကို ဘယ်လိုထင်မလဲ မသိဘူး”
“မထင်ပါဘူး။ ခင်ခင်လေးတယောက် ပျော်အောင် မအိပ်နိုင်မှာကိုပဲ စိုးရိမ်တယ်”
“ခင်ခင်လေး အိပ်မှာပါပဲ၊ တခု ခက်နေတာက မိနဲ့ ခင်ခင်လေးဆက်ဆံပုံက မပွင့်လင်းဘူး။ ခင်ခင်လေး အပျိုတုန်းကဆို ဘယ်သူက စာပေးပေး မေမေ့ကို ပြတာပဲ။ မေမေကလည်း စာဖတ်ကြည့်ပြီး ခင်ခင်လေးကို ဝေဖန်ပြတယ်။ မေမေ့ကို ဆက်ဆံရတာက သည်လိုနေရာမျိုးကျရင် သူငယ်ချင်းကောင်းတယောက်လိုပဲ”
“ခင်ခင်လေး ရည်းစားကျတော့ မေမေက ဘာပြောသလဲ”
ခင်ခင်လေးသည် အိပ်နေရာမှ ကိုအောင်မြင့်လက်ကို လှမ်းဆုပ်လိုက်၏။ သူသည် သူ့ငယ်ချစ်အကြောင်းကို ပြန်ပြောရသည့်အတွက် ကို့ကို အားနာသလို ဖြစ်မိ၏။
“ကိုတင်အောင် အကြောင်းလား၊ သူ့စာလဲ မေမေ့ကို ပြပါတယ်။ မေမေက စာတွေအများကြီးကို ဖတ်တယ်။ ပထမတော့ မဝေဖန်ပါဘူး။ နောက် ခင်ခင်လေးက ကိုတင်အောင်ကို ပြန်ကြိုက်ချင်တယ်ဆိုတော့မှ မေမေက ဝေဖန်တယ်”
“ဘယ်လိုပြောလဲ”
“သည်သူငယ်ကို မေမေ့သဘောတော့ မကြိုက်စေချင်ဘူးတဲ့။ သမီးအပေါ်မှာ သစ္စာရှိမယ် မထင်ဘူးတဲ့”
“သစ္စာရှိမယ် မရှိဘူး မေမေက ဘယ်နှယ့်သိသလဲ”
“ကိုတင်အောင် ဓာတ်ပုံကိုကြည့်ပြီး ပြောတာပဲ၊ ဒါကြောင့် ခင်ခင်လေးက မေမေ့ကို အံ့ဩတာပေါ့။ သူက လောကမှာ မိခင်တယောက် ဖြစ်ထိုက်ပါတယ်။ သူစွပ်စွဲတာဟာ အသားလွတ်လို့ ထင်ရင်လည်း ခင်ခင်လေးဟာ ချစ်ချင်ရင် ပြန်ချစ်ပြီး စောင့်ကြည့်တဲ့။ ဒါပေမယ့် အတွေ့တော့ မခံနဲ့တဲ့။ မေမေပြောတာတွေဟာ နောက်တော့ သိပ်မှန်တယ်”
“တကယ်…”
“တကယ်ပေါ့။ ခင်ခင်လေးဖြင့် ခုထိလည်း တခါတခါ သူဖောက်ပြန်တာကို မယုံနိုင်ဘူး။ ခင်ခင်လေးလည်း ဒါကြောင့် စိတ်ပျက်ပြီး ဥပစာတန်းက ထွက်လိုက်တယ်။ ကိုတင်အောင်ဟာ ... တော်ပါပြီလေ၊ လူတယောက်ရဲ့ ဖောက်ပြန်ပုံကို ပြန်ပြီး မဖော်ပါရစေနဲ့တော့”
ခင်ခင်လေးသည် သူ့စကားကို ရပ်ပစ်လိုက်၏။
“ကဲ ဒါတွေ တွေးမနေပါနဲ့တော့၊ အိပ်တော့”
“အိပ်မှာပါပဲ၊ ခင်ခင်လေး လိုချင်တာက ခင်ခင်လေးဟာ ဘာမဆို မေမေ့ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း တိုင်ပင်သလို မိဟာလည်း သည်ကိစ္စတွေမှာ တိုင်ပင်စေချင်တယ်”
“တခုကလည်း ခင်ခင်လေး မေမေက သမီးတယောက်သာ သူ့ကို သည်လိုကိစ္စမျိုးမှာ ဖွင့်ပြီး တိုင်ပင်အောင် လမ်းကြောင်းပေးပြီး သူငယ်ချင်းလို နေချင်နေမှာပေါ့။ ခင်ခင်လေးနေတာက တမျိုးကြီးပဲ”
“ဟုတ်တယ် ခင်ခင်လေးကိုယ်တိုင်ကလည်း သမီးကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မဆက်ဆံခဲ့မိဘူး”
“ကဲ အိပ်တော့ ခင်ခင်လေးရယ်”
ကိုသည် ခင်ခင်လေးကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်း၍ သိပ်နေပြန်သည်။ ရင်ခွင်ထဲမှာ မှိန်းနေပေမယ့် ခင်ခင်လေး မျက်လုံးများထဲတွင်မူ အတိတ်ကို မြင်နေသည်။
ငယ်စဉ်ကအချစ်ကို တွေးတောရသည်မှာလည်း ချိုမြိန်စရာကောင်းလှ၏။ ခင်ခင်လေးရင်ထဲတွင် တခါတခါ အမှားကို တွေးမိ၏။ သူသည် သူ့ချစ်သူကို အတွေ့မခံ၍ ချစ်ဦးသူနှင့် လွဲရလေသလော။
ဆောင်း၏ တညကို ခင်ခင်လေးသည် ဘယ်တော့မျှ မမေ့ပေ။ ဆောင်းညသည် နှင်းမှုန်ပိတ်နေသော်လည်း လရောင်သည် နှင်းမှုန်များကို ထိုးဖောက်၍ သွန်ကျနေသည်။ ထိုညဉ့်တွင် မောင်သည် ခင်ခင်လေးကို တွေ့ရန် ချိန်း၏။ မောင်သည် ခင်ခင်လေးကို စောင့်နေ၏။ နှင်းစက်တွေမှာ မြက်ပင်လေးများပေါ်သို့ ကျနေ၏။ ငှက်ပျောရွက်နုနုပေါ်တွင် နှင်းစက်များသည် တဖိတ်ဖိတ် တောက်နေသည်။ ငှက်ပျောပင်ခြေတွင် မောင်သည် ငြိမ်၍စောင့်နေ၏။ မောင် စောင့်နေစဉ်က ခင်ခင်လေးသည် ပြတင်းမှရပ်၍ မောင့်ကို ကြည့်နေ၏။ ဆောင်းလေမှာ အေး၍ ကြမ်းလှသည်။ မောင်တယောက်တော့ ချမ်းရှာရော့မည်။ သို့သော် ခင်ခင်လေးသည် သူ့ခြေများကို ရွှေ့၍မရပေ။
လဝန်းသည် တဖြည်းဖြည်း အနောက်ဘက်သို့ စောင်း၍လာ၏။ ယခင်ကလို လဝန်းသည် ငွေရောင်မတောက်တော့ဘဲ ကြေးနီရောင်သို့ ပြောင်း၍လာ၏။ နှင်းမှုန်များသည်လည်း ပို၍သိပ်လာ၏။ နှင်းစက်များပြည့်နေသော ငှက်ပျောရွက်များသာ မောင့်အနားမှာ လှုပ်ရှားနေကြ၏။
ခင်ခင်လေးသည် မျက်ရည်တွေသာ ဝိုင်း၍ ခြံထဲမှ ထွက်သွားသော မောင့်ကို ကြည့်နေမိသည်။ သူ့ခြေထောက်များကမူ ပြတင်းနားမှ ရွှေ့၍မရပေ။ ထိုစဉ်ကတော့ မောင်သည် သူ့ကို အသည်းစွဲခဲ့ပေသည်။ လောကတွင် သဘာဝသည် ဘယ်လောက်ပင်လှလှ ခင်ခင်လေးအဖို့ ကြေးနီရောင်လနှင့် နှင်းစိုသော ငှက်ပျောရွက်အလှလောက် ဘယ်အလှကိုမျှ မမြတ်နိုးပေ။ ယခုတော့ အတိတ်တခုသည် ပြီးဆုံးခဲ့ပေပြီ။
* * *
ခင်ခင်လေးသည် ကို့ရင်ခွင်ထဲမှ အသာထလိုက်၏။ သမီးလေးအခန်း ရှိရာသို့ ထသွားမိသည်။ သမီးလေးသည် ဇာခြင်ထောင်ထဲတွင် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေသည်။ မှန်ပြတင်းမှ လရောင်သည် ဇာခြင်ထောင်ကို အရောင်ဟပ်၍ သမီးမျက်နှာသည် လင်း၍ လှပပေသည်။
“သမီးလေးကို မေမေဟာ သိပ်ချစ်တာပါပဲ”
ခင်ခင်လေးသည် တကယ်တော့ အရူးတယောက်ပင် ဖြစ်၏။
“သမီးလေး ကြေးနီရောင်လကို ဘယ်တော့မှ ထမကြည့်နဲ့နော်”
သူ့ကဲ့သို့ ချစ်ဦးသူ၏ သစ္စာဖောက်ခံရမည်ကို ခင်ခင်လေးသည် စိုးရိမ်မိသည်။ အပြင်တွင် လရောင်သည် တဖြည်းဖြည်း မှိန်လာ၍ မိုးသားများ ကောင်းကင်တွင် တက်လာကြပြန်သည်။ ခြေရင်းသို့ လျောကျနေသော စောင်ကို မိကိုယ်ပေါ်သို့ ဆွဲ၍ တင်လိုက်၏။ လရောင်မှိန်သွားပေမယ့် သမီးလေးမျက်နှာသည် မို့မို့ဝင်းနေသည်။ တနေ့သောအခါတွင် ဤပါးမို့မို့လေးများသည် တစုံတယောက်သော သူ၏ နှာခေါင်းအောက်သို့ ကျရောက်လိမ့်မည် မဟုတ်ပါလား။ ခင်ခင်လေးသည် ခြင်ထောင်ကို အသာဖိ၍ ထားခဲ့၏။
* * *
စန္ဒရားသံသည် သက်မဲ့ပစ္စည်းများပင် လှုပ်ရှားလာမတတ် ရွှင်လှ၏။ မနက်က ညှိုး၍ခွေကျနေသော စားပွဲပေါ်မှ နှင်းဆီတခက်ပင် ခေါင်းမော့၍ လာသလိုဖြစ်၏။ ခန်းဆီးအဝါစင်းသည် လေတွင် လွင့်နေပုံမှာ စန္ဒရားသံနှင့် ဟန်ပါလှ၏။
ခင်ခင်လေးသည် လက်ထဲမှ ထိုးလက်စ သိုးမွှေးအင်္ကျီကို အသာချထား၏။ သမီးလေးသည် နှစ်လလောက်အတွင်း ဖျတ်လတ်သွက်လက်စွာ တီးနိုင်ပုံကို အံ့ဩနေသည်။ တီးလုံးသည် ရွှင်၍ ကြွကြွရွရွရှိသလို မိမျက်လုံးများသည်လည်း တောက်ပ၍ ရွှန်းရွှန်းစိုနေသည်။ ပါးမို့များသည် နှင်းဆီငုံလို နီနီထွေးထွေးနှင့် သွေးကြွနေဟန်ပေါက်၏။ စန္ဒရားဆရာသည် စည်းကို မှန်မှန်တီးရင်း သီချင်းကို လိုက်၍ဆိုပေး၏။
ကိုအောင်မြင့်ပင် အိပ်ခန်းထဲမှာ မနေနိုင်ဘဲ ဧည့်ခန်းထောင့်တွင် လာထိုင်ကာ မိ၏စန္ဒရားသံကို နားထောင်၏။ စန္ဒရားသင်ပြီးချိန် မိသည် ဆရာ့ကို ဆင်ဝင်အောက်အထိ လိုက်ပို့၏။ ခင်ခင်လေးကမူ အားလုံးကို ငေးမောကြည့်နေသည်။ မိ နောက်ဖေးခန်းသို့ ဝင်သွားတော့မှ ကို့အနားကို ခင်ခင်လေး လာထိုင်လေသည်။
“ကိုရေ စန္ဒရားသင်တဲ့ဆရာက လူပျိုလား၊ မိန်းမနဲ့လား”
ကိုအောင်မြင့်သည် ခင်ခင်လေးကို အံ့ဩသလို ကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ ခင်ခင်လေးကိုယ်ကို ဆွဲ၍လှုပ်ရင်း ရယ်နေပြန်၏။
“မသောက ဘာကိုပူလာပြန်ပြီလဲ၊ တမင် ခင်လေးရဲ့ ပူပင်သောက ဗျာပါဒကို သိလို့ မိန်းမနဲ့ လူအိုကို ငှားထားတာ ခင်ဗျာ့၊ ဘာမှပူမနေနဲ့”
“ဟင်…”
ခင်လေးသည် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။
“အဲဒါမှ ပိုပြီးဆိုးတာ ကိုရဲ့”
“ဘာဖြစ်တယ်…”
“လူအိုမှ ပိုဆိုးတာ၊ ဂီတဆိုတာက အားလုံးကို ဖန်ဆင်းတယ်သိလား၊ စိတ်နှလုံးက သိပ်ပြီး သိမ်မွေ့နေချိန်မှာ အတွေး အင်မတန် ယဉ်တာ၊ သရဲလောက် အရုပ်ဆိုးနေပေမယ့် ဂီတကို တီးဆိုနေချိန်မှာ အသံဟာ သရဲရုပ်ကြီးကို မင်းသားလို ဖန်ဆင်းတာ၊ ဒါကြောင့်ပေါ့၊ အဖိုးကြီး စန္ဒရားသင်ပေးရင်းနဲ့ သင်တဲ့မိန်းကလေးနဲ့ ညားတာတွေလေ၊ ကို ဖတ်ဖူးတယ် မဟုတ်လား။ ခုလဲကြည့်ပါဦး၊ မတော်တဆ ညားသွားရင်၊ အမယ်လေး မယားကြီးရှိတဲ့သူနဲ့ ညားမိမှ ပိုဆိုးမှာကိုရဲ့။ ပြီးတော့ သီချင်းကလည်း များသောအားဖြင့် ဘယ်လောက်ချစ်ပါတယ်ဆိုတဲ့ အချစ်ကို နှလုံးသားက ဖွင့်ပြတဲ့ အဖွဲ့အနွဲ့တွေ၊ ချစ်ရခြင်းအတွက် ဘယ်လောက် ပူပန် ဆင်းရဲရပါတယ်ဆိုတဲ့ တိုးလျှိုးတောင်းပန်တဲ့ အဖွဲ့အနွဲ့တွေ မဟုတ်လား။ အမယ်လေး သီချင်းတွေ ဂီတတွေနဲ့ ဖုံးသွားရင် မယားကြီးရှိတာတွေ ဘာတွေ မမြင်တော့ဘူး။ ဒါမျိုးဟာ ဖြစ်တတ်တယ်နော်”
“အင်း သည်လိုဆို ခက်သေးတယ် မရွှေခင်ခင်လေးရေ၊ မင်းသမီးအတွက် လူပျိုဆရာ လိုက်ရှာရဦးမှာပေါ့”
“ဟုတ်တယ်၊ လူပျိုဆရာဆို နည်းနည်းသင့်သေးတယ်။ တတ်နိုင်ရင်တော့ မိန်းမဆရာပဲ ငှားခဲ့ပါကိုရယ်”
ကိုသည် ခေါင်းကို တဗြစ်ဗြစ်မြည်အောင် ကုတ်လိုက်၏။ နောက်လတွင်မူ မိကို စန္ဒရားသင်ရန်အတွက် ဆရာမအသစ်တယောက်ကို ပြောင်း၍ ငှားလိုက်သည်။
ပထမတော့ မိသည် ဆရာအပြောင်းအလဲကြောင်းကို မရိပ်မိပေ။ နောက်တော့မှ သူသည် သူ့မေမေအစီအစဉ်ကို ရိပ်မိတော့သည်။
မိသည် တခိခိ ရယ်ရာမှ ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်၏။ ဒေါ်ကြီးကို ဆွဲ၍လှုပ်ကာ ရယ်ပြန်၏။
“ဒေါ်ကြီးရဲ့ညီမက ဒေါ်သောကကြီး သိလား၊ ဟာဟ။ ပူလိုက်ရတာ တကတည်း လူများက ဒါလောက်ပဲ စိတ်မထိန်းနိုင်ဘူးတဲ့လား”
ဒေါ်ကြီးစိတ်ထဲတွင်လည်း ခင်ခင်လေးအဖြစ်သည် နည်းနည်းသဲလွန်းသည်ဟု ထင်၏။
“အေး ဟုတ်တယ်၊ ခင်ခင်လေးနာမည်ကို မသောကလို့ ပြောင်းရင်ကောင်းမယ်”
ခင်ခင်လေးနာမည်ကို တအိမ်လုံးက မသောကဟူ၍ ကင်ပွန်းတပ်လိုက်၏။ မမကြီးသည် ခင်ခင်လေးနှင့် မိကြားတွင် တခါတခါ စခန်းသွားရသည်မှာ အတော်ခက်၏။ မိကို တဖက်မှ နှိမ်သလို ခင်ခင်လေးကိုလည်း လျှော့ဖို့ ပြောရသေး၏။
“သမီးပျိုအတွက် စိတ်ပူတာလည်း ပူတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ခင်ခင်လေးဟာ တရားလွန်တယ်။ အမှန်အတိုင်းဆိုရင် တို့များမှာ အားလုံးပေါင်းမှ မျက်စိခြောက်လုံးပဲ ရှိတယ်။ သည်မျက်စိတွေကလည်း သူလှုပ်ရှားသမျှ လိုက်ပြီး မကြည့်နိုင်ဘူး မဟုတ်လား။ ကွယ်ရာမှာ သူလုပ်ချင်ရင် ဖြစ်တာပဲ။ သည်တော့ ဒါလောက် ခင်ခင်လေးဖြစ်နေရင် မိက အရွဲ့တိုက်ချင် တိုက်မှာ…”
ခင်ခင်လေး ရင်ထဲတွင်မူ မမကြီးပြောသည်ကို မကျေနပ်ပေ။ “အပျိုကြီး သူ့မှာ သမီးမရှိတော့ ဘယ်ပူပင်တတ်မလဲ” ဟု စိတ်ထဲက ချေပမိ၏။ သမီးလေးကို တတ်များတတ်နိုင်လျှင် ဝမ်းထဲသို့ ပြန်၍ သွင်းထားလိုက်ချင်သည်။ သမီးအတွက် လုံခြုံသောနေရာသည် သူ့တွင်မရှိပေ။ အမှန်တော့လည်း မိသည် လှလွန်း၏။ ထိုအလှအပမှာ တနေ့သောအခါ မိကို ရန်ရှာလာမှာ ခင်ခင်လေးက စိုးရိမ်သည်။
တနင်္ဂနွေတနေ့တွင် မိသည် သူ့မိတ်ဆွေတယောက်နှင့် ခင်ခင်လေးကို မိတ်ဆက်ပေး၏။
“မေမေ ဒါက မိနဲ့ တတန်းတည်းပဲ ဖီးလစ်လှဘော်တဲ့”
မိသည် သူ့သူငယ်ချင်းဘက် လှည့်ရင်း…
“ဖီးလစ် မိတို့ မေမေလေ”
ခင်ခင်လေးသည် ဖီးလစ်အား ပြန်၍ နှုတ်ဆက်ရင်း ပြုံးပြုံးရယ်ရယ် စကားပြောနေ၏။ ရင်ထဲတွင်မူ ဖီးလစ်သည် မိ၏ ရိုးရိုးသူငယ်ချင်းလား၊ မိ၏ ရည်းစားပေပဲလား။ သူသည်လည်း ခေတ်မီသော မိန်းမတယောက်၊ ယခုခေတ်ထဲတွင် ကြီးပြင်းလာသူ မိန်းမတယောက် ဖြစ်ပေမယ့် မရွှေမိတို့ခေတ်ကိုမူ သူလိုက်၍ မီပါ့မည်လား။
ဆင်ဝင်အောက်တွင် ရပ်ထားသော စတူဒီဘေကာ ကားကြီး၏ သပြေသီးမှည့်ရောင်မှာ စိုလှ၏။
ဖီးလစ်၏မျက်နှာကလည်း တောက်ပလှ၏။ ဖီးလစ်သည် အထူးသဖြင့် ခင်ခင်လေးကို အရေးပေး၍ စကားပြော၏။ များသောအားဖြင့် စကားလုံးများထဲတွင် သူ့အဖေ စက်ရှင်မင်းကြီး အကြောင်းသည် ခဏခဏပါ၏။ ကားကိုလည်း ဓာတ်ဆီကုန်ပေမယ့် ကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်းမှ ကြိုက်သည့်အကြောင်းလည်း ပါ၏။
အမှန်တော့ ဖီးလစ်သည် မမလတ်ကြိုက်မည့် လူငယ်စားမျိုးဖြစ်၏။ မမလတ်သာ စောစီးစွာ ဖီးလစ်ကို တွေ့က အမြန်ဆုံး သမက်ဖမ်းလိုက်မည် ဖြစ်၏။ သို့မှသာ စက်ရှင်မင်းကြီးနှင့် အရေးပိုင်စကားလုံးတို့သည် သူတို့အိမ်ဝင်းတွင် သမာသမတ် ပေါင်းစပ်၍ ဖုံးလွှမ်းကာနေမည် ဖြစ်၏။
“ဒေါ်ဒေါ်လည်း အားရင် ညနေဘက် ခြောက်နာရီခွဲ ဘိုင်စကုပ် လိုက်ကြည့်ပါလား ခင်ဗျာ”
“တော်ပါ မောင် တော်ပါ။ အဲသည် အချိုးတွေတော့ ဒေါ်ဒေါ်က နောကျေလာတာ။ ကျုပ်သမီးကို မောင်ရင်က ချိန်ချင်လို့ လမ်းထွင်တာ မဟုတ်လား။ ကန်တော့်ဆွမ်း လောင်းလိုက်ပါသေးရဲ့”
ခင်ခင်လေးသည် ပါးစပ်က ပြုံးပေမယ့် ဝမ်းထဲမှာတော့ ယခုအတိုင်း ပြောနေ၏။ သမီးချော အမေဆိုသည်မှာ ပိုက်ကွန်တို့ကို အတော်ကြည့်ရပါကလား။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွယ်၊ ညနေဘက်မှာ မိတို့ဖေဖေရယ်၊ ဒေါ်ဒေါ်ရယ်၊ မိရယ် သွားစရာတခု ရှိတယ်ကွယ့်။ နောင်မှ ကြုံကြိုက်ရင် သွားကြတာပေါ့”
“သွားစရာရှိရင် ကျွန်တော်လိုက်ပို့မယ်လေ၊ ကားက ကျယ်ပါတယ်”
လာလာချေသေးတော့။ အလိုက်ကန်းဆိုးမသိတဲ့ ဟာလေး။ ခင်ခင်လေးသည် စိတ်ထဲမှ ဆဲမိပြန်၏။
“နေပါစေကွယ်၊ ဒေါ်ဒေါ်တို့ အိုပယ်ကားနဲ့ ဒေါ်ဒေါ်တို့ မိသားစုနဲ့ အတော်ပါပဲ”
“နောင်လိုချင်ရင် မှာပါ ဒေါ်ဒေါ် ဟဲ… ဟဲ”
“ဟဲ… ဟဲ”
နောက် ‘ဟဲ… ဟဲ’ မှာ မရယ်ချင့် ရယ်ချင်နှင့် ခင်ခင်လေး လိုက်၍ ရယ်ရသော ရယ်သံဖြစ်၏။ ဖီးလစ်သည် မိကို ညနေ ရုပ်ရှင်ခေါ်ဖို့ အစီအစဉ် မဖြစ်နိုင်တော့၍ ချွေးပြန်လာ၏။ လက်ကိုင်ပဝါကို ထုတ်သုတ်လိုက်၏။ လှိုင်းတွန့်လေးဖြစ်နေသော ရှေ့ထိပ်မှ ဆံနွယ်လေးမှာ နဖူးပေါ်သို့ ခွေခွေလေးကျလာ၏။ မိ စိတ်ထဲတွင်လည်း ဒါလောက် ကဗျာဆန်စွာ လှပသော ဖီးလစ်လိုလူမျိုးကို မကြိုက်ပေ။
ဖီးလစ်ပြန်ချိန်တွင် မိသည် ဝတ္တရားရှိသည့်အတိုင်း ဆင်ဝင်ဝသို့အထိ လိုက်၍ပို့ရင်း နှုတ်ဆက်နေ၏။ မမကြီးသည် ဧည့်ခန်းကိုဝင်လာရင်း မိကို လှမ်းကြည့်နေ၏။
“သည်သူငယ်က ဘယ်သူတဲ့လဲ ခင်ခင်လေး”
“ဖီးလစ်လှဘော်တဲ့ မမကြီးရယ်၊ မိသူငယ်ချင်းတဲ့၊ အမှန်တော့ လာပိုးတာပါ။ သူ့ကားကြီးပြပြီး ဆွယ်လိုက်သေးတယ်”
“ဪ … ခင်ခင်လေးရယ်၊ အပျိုရှိ လူပျိုလာပိုးတာပေါ့ကွယ်။ ဘုတွေဘောက်တွေများ ပြောလိုက်သေးလား”
“ပြောတော့မပြောပါဘူး၊ နောက်လာရင်တော့ ခပ်တည်တည် နေရမှာပဲ။ အဲသည်လို ဂိုက်တွေက အင်မတန်ကြွားတာ မမကြီးရဲ့။ သူ့ကားနဲ့ မိ တခေါက်တလေ လိုက်သွားစမ်း ‘မိတော့ ငါနဲ့ဖြစ်နေတာကွ’ ဘာညာနဲ့ ယောက်ျားချင်းချင်း ကြွားမယ့်ရုပ် သိလား”
မမကြီးသည် ခင်ခင်လေးတွေးလုံးကို သဘောကျလွန်း၍ ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်၏။ နောင်သည့်ထက် ပို၍ ပို၍ ခင်ခင်လေး သိလာပေမည်။
“ခင်ခင်လေး တွေးတောပူပန်ရသလိုပဲ မေမေဟာ ခင်ခင်လေးတို့ အပျိုဖြစ်လာချိန်မှာ ပူပန်ရတာပဲ သိရဲ့လား”
မမကြီးစကားလုံးများကြောင့် ခင်ခင်လေးသည် ဝမ်းနည်းသွား၏။ မှန်၏။ မေမေတယောက်လည်း သူ့အတွက် အတော်စိုးရိမ်ပေမည်။
ကျောင်းပိတ်ရက်များတွင်မူ မိထံသို့ မိန်းကလေးသူငယ်ချင်းများရော၊ ယောက်ျားလေးများပါ လာ၍လည်ပတ်၏။ မိကိုတော့ ယောက်ျားလေး အဖော်များနှင့် လည်ပတ်ခွင့်ကို ခင်ခင်လေးက ခွင့်မပြုပေ။ မိ သူငယ်ချင်းများထဲတွင် ဖီးလစ်လှဘော်သည် အများဆုံးလာ၏။ လာတိုင်းလည်း သူ့လက်ထဲတွင် ရာသီလိုက်ပေါ်သော စားစရာသီးနှံတွေ အမြဲလိုပါ၏။
“ခင်ခင်လေးတော့ သည်ကောင်လေး လက်ဆောင်တွေ ယူလာတာ မကြိုက်ပါဘူး။ သူက သမီးကို လက်ဆောင်နဲ့ မျှားရင် ရမယ်ထင်နေလား မသိဘူး။ လက်ခံရတာလည်း စိတ်မသန့်ဘူး။ တနေ့နေ့တော့ သည်ကောင်လေးကို ဗြောင်ပြောမိလိမ့်မယ်”
မမကြီးသည် ခင်ခင်လေးကို တောင်းပန်ထားရပြန်၏။
“ကိုယ့်သမီးက မပါရင်ပြီးတာပဲ၊ ဘယ်သူပိုးပိုးပေါ့။ ကိုယ်က အပေါက်ဆိုးမှုတ်ရင် တော်ကြာ ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး မတော်တရော်လုပ်ရင် မိန်းကလေး နစ်နာမှာ၊ ဟန်မပျက်နေပါ ခင်ခင်လေးရယ်”
ဒီဇင်ဘာကျောင်းပိတ်ရက်အတွင်းမှာမူ မိသည် ပျော်ပွဲစားသွားရန် ခင်ခင်လေးကို ခွင့်တောင်း၏။ ခင်ခင်လေးသည် ခွင့်မပြုချင်ပေ။ ကိုအောင်မြင့်ကတော့ ခွင့်ပြုချင်၏။
“ဘာဖြစ်သေးလဲ ခင်ခင်လေးရယ်။ တခါတလေ သွားပါစေ”
“မဖြစ်ပါဘူးကိုရယ်၊ ယောက်ျားလေးတွေ အများကြီးပါမယ်။ ကိုက ဘာမှမသိဘူး။ ခင်ခင်လေး ကျောင်းနေတုန်းက ထိပြီးပြီ သိလား။ ဆရာမတွေပါ ပါလို့၊ ယောက်ျားလေးတွေနဲ့ ပျော်ပွဲစားထွက်သွားမိပါတယ်။ တခါတည်းကို မပြောချင်ဘူး။ မိန်းကလေးတွေဟာ ‘ခေါ်တိုင်းလိုက်’ အဖြစ်ကိုရောက်အောင် အပြောခံရတယ်ကိုရေ။ ကိုတို့ယောက်ျားလေးတွေပဲပေါ့၊ အင်မတန် အသားယူပြောတာ”
“အေး သည်လိုဆိုလည်း မိ ကျေနပ်အောင် တစ်နေရာရာတော့ တို့သွားလည်ဖို့ ကောင်းတယ်”
“မိန်းကလေးတွေချည်း သွားလို့ ပြောပြီးပါပြီ”
မိတို့အိမ်သို့ လာရောက်လည်ပတ်သူများထဲတွင် မောင်မောင်ခေါ် အလ်ဖရက်တစ်ယောက် တိုး၍လာသည်။ မောင်မောင်သည် ညဘက်မှာ လာရောက်လည်ပတ်၍ မိနှင့် သီချင်းတပုဒ်တီးပြီးမှ ပြန်လေ့ရှိ၏။
ဘီအေ နောက်ဆုံးနှစ်အတွက် မိ စာကြိုးစားနေချိန်တွင်တောင်မှ မောင်မောင်သည် မိထံကို လာ၏။ တခါတခါ စာသွားသင်၏။ တခါတခါလည်း စန္ဒရားတီးကာ ပြန်သွားတတ်သည်။ မောင်မောင်သည် ဘီ-အက်-စီ (သစ်တောဘွဲ့) ရ၍ အစိုးရ သစ်တောဌာနတွင် အလုပ်သင်ဝန်ထောက်အဖြစ် လုပ်နေသည်ကိုသာ ခင်ခင်လေး သိလေသည်။
* * *
မိစာမေးပွဲ ပြီးဆုံးသွားလေပြီ။ ရှေ့နှစ်တွင် မိကျောင်းဆက်နေဖို့ မလိုတော့ပေ။ မိသည် စာအုပ်များကို သိမ်းဆည်းနေ၏။ အားလုံးကို ဗီရိုထဲသို့ ပြန်၍သွင်းရပေမည်။ ရှေ့နှစ်တွင်မူ ဤကျောင်းစာအုပ်များကို ဖတ်ရန်မလိုတော့ပေ။
ခင်ခင်လေးသည် အဖုံးစုတ်နေသော စာအုပ်များကို ကော်နှင့် သေသပ်စွာ ကပ်ပေး၏။ အခန်းထောင့်ရှိ စာအုပ်စင်ပေါ်မှ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေသော စာအုပ်များကို ပြန်၍စီပေး၏။
“ခင်ခင်လေး ခဏလောက် လာဦးဟေ့”
မီးဖိုချောင်မှ မမကြီး၏ ခေါ်သံကြောင့် ခင်ခင်လေးသည် အခန်းထဲမှ ထွက်လာ၏။
မမကြီးသည် နေ့လယ်တွင် ခေါက်ဆွဲသုတ်စားရန်အတွက် မုန့်ကြွပ်များ ကြော်နေ၏။
“မယ်ရွှေရေ အဲသည်မုန့်ကြွပ် ဆက်ကြော်ထားစမ်း”
မမကြီးသည် ခင်ခင်လေးကို ထမင်းစားခန်းဘက်သို့ ပြန်၍ ခေါ်လာ၏။
“ဘာလုပ်မလို့လဲ မမကြီး”
“ထိုင်ဦး”
ရေချိုင့်ထဲမှ ရေကိုငှဲ့၍ မမကြီးက သောက်လိုက်သည်။ မမကြီးသည် စကားတလုံး ပြောမည့်အရေး ဘာများလုပ်နေပါလိမ့်။ ခင်ခင်လေးသည် မမကြီး ဘာပြောမည်ကို သိချင်လှ၏။ လိပ်၍တင်ထားသော အင်္ကျီလက်ကို မမကြီးသည် အသာဖြေချနေပြန်သည်။
“ဘာပြောမှာလဲ မမကြီး”
ခင်ခင်လေးမျက်လုံးများကို စိုက်ကြည့်ရင်း မမကြီးသည် တံတွေးမျိုချနေပြန်၏။
“မိလေ… သမီးလေး မိက လက်ထပ်ပေးရမယ်တဲ့”
“ဘာ…”
ခင်ခင်လေးသည် သွေးကြောများ ရပ်သွားသလို မလှုပ်နိုင်တော့ပေ။ သူ့ရင်ထဲတွင် ဘာဖြစ်သွားသည်ကိုလည်း မသိသလို ဖြစ်သွား၏။ ချက်ချင်းလိုပင် နှလုံးသားမှာ အခုန်မြန်လာလွန်း၍ လက်နှင့် ဖိထားရ၏။
“ဘယ်လို မမကြီး”
“မိက သည်စာမေးပွဲအောင်လို့ သီတင်းကျွတ်ကျရင် သူ့ကို လက်ထပ်ပေးပါတဲ့”
“ဟင်”
“သူဖွင့်ပြောတာကို လက်ခံစဉ်းစားဖို့သင့်တယ်”
“နေပါဦး ဘယ်သူနဲ့တဲ့လဲ”
“သည်ကို လာလာနေတဲ့ မောင်မောင်နဲ့ပေါ့”
“အင်း…”
ခင်ခင်လေးသည် အသက်ရှူမှန်အောင် ဖြည်းဖြည်းလေး ပြန်၍ရှူနေ၏။
“ဒါကြောင့် ထင်တော့ထင်သားပဲ။ သမီးမှာ ချစ်သူရှိနေပြီဆိုတာ သူ့ဖေဖေက မဟုတ်နိုင်ဘူးတဲ့။ ဪ... မရွှေမိ၊ ရည်းစားတွေ ဘာတွေရှိနေပြီကိုး”
“အေး မမကြီးကို သူဖွင့်ပြောတယ်။ မောင်မောင်ရဲ့မိဘတွေကလည်း သည်ကို လာလည်ချင်သတဲ့”
“သူ့မိဘတွေက ဘယ်သူတွေလဲ”
“ယော့လမ်းမှာ နေတယ်တဲ့၊ ခု ဘာလုပ်စားလဲ မသိဘူး။ အရင်က လယ်ပိုင်ရှင်တွေပဲ၊ မမကြီး စုံစမ်းရသလောက်တော့ တော်တော် ရေရေမွန်မွန်တွေပါပဲ”
“သူ့ဖေဖေကို တိုင်ပင်သေးတာပေါ့”
“တိုင်ပင်ချင်လည်း တိုင်ပင်။ ဒါပေမယ့် သည်နေ့လယ် မောင်မောင်ရယ် သူ့အမေနဲ့လာပြီး လည်လိမ့်မယ်။ အကဲခတ်ရင်း ခင်ခင်လေး လက်ခံပြီး စကားပြောသင့်တယ်”
“ဘုရားရေ…”
ခင်ခင်လေးသည် မျက်လုံးပြူးသွား၏။
“ဘုရား မရေနဲ့။ သမီးပျိုရဲ့ အမေဟာ သည်လိုအဖြစ်မျိုးကို တနေ့မတွေ့ တနေ့တွေ့မှာပဲ”
“ခက်တာပဲ၊ ဘာစပြောလို့ ဘယ်လိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ရမလဲ”
“သည်အကြောင်းကို ညကျမှ မောင်အောင်မြင့်ကို ဖွင့်ပြောပေါ့။ ခုတော့ မောင်မောင့်အမေ အလည်သက်သက် လာလည်သလို ပြောပြထားရင် မောင်အောင်မြင့်က ကောင်းကောင်း ဧည့်ခံပါလိမ့်မယ်”
ခင်ခင်လေးသည် နေမထိ ထိုင်မထိနှင့် နေရာမှ ထသွားသည်။ မိအခန်းဝတွင် မတ်တပ်ကြီး ရပ်နေပြန်၏။ ခုတင်ခြေရင်းတန်းတွင် လျော့ရဲရဲတင်နေသော မိ ထဘီဝါလေးကိုလည်း အရင်က မိ၏ထဘီနှင့် မတူသလိုပင် ထင်မိ၏။
ရွှေမင်သုတ်၍ထားသော မိ ဓာတ်ပုံမှာ အခန်းထောင့်တွင် ပန်းပွင့်လို လှပေနေသည်။ ဤဓာတ်ပုံထဲမှ မျက်လုံးတို့သည် ချစ်သူကို ကြည့်တတ်နေပါပကော။
သူသည် ဧည့်ခန်းဘက်သို့ လှည့်ထွက်လာပြန်၏။ နံရံပေါ်မှ နာရီကြီးအသံမှာ ‘မရွှေမိ လင်ယူတော့မယ်… မရွှေမိ လင်ယူတော့မယ်’ ဟူ၍ပင် သူ့နားထဲမှာ ကြားနေ၏။
စန္ဒရားခလုတ်လေးများကို ဖွင့်ကြည့်ပြန်၏။ ဤခလုတ်များပေါ်တွင် မောင်မောင့်လက်ရာနှင့် မိလက်ရာတို့သည် တွဲလျှက်ထိလျှက်ပါကလား။
စန္ဒရားဘေးရှိ ပြတင်းတွင် ရပ်နေမိ၏။ သံတိုင်ကို လက်ကကိုင်ရင်း ခြံထဲကို ငေးမိပြန်သည်။ ပန်းပွင့်လေးတချို့မှာ အပင်ထက်တွင် ကြွကြွရွရွ ပွင့်နေ၏။ တချို့လည်း မြေတွင် သက်၍ ပွင့်ဖတ်များ ကြွေနေကြသည်။ ပွင့်ဖတ်များကြွေ၍ မြေမှာ သက်ရမည့်အတူတူ သင့်တော်သူကို ပန်းပွင့်လေးခူးပေးလိုက်ရခြင်းကပင် ကောင်းသေး၏။
မတတ်နိုင်ပြီ။ ခင်ခင်လေးက ခူးမပေးလည်း ပန်းသည် သူ့တွင် အဆင်းရနံ့ရှိပေပြီပဲ။ သူညွှတ်လိုသူအား ညွှတ်ပေးတော့မည်။
နေ့လယ်တွင် မောင်မောင်တို့ လာ၍လည်၏။ မမကြီးမိတ်ဆက်ပေးမှုကြောင့် ကိုအောင်မြင့်သည် မောင်မောင့်အမေကို ကောင်းကောင်းဧည့်ခံ၏။ ခင်ခင်လေးကမူ စကားကောင်းကောင်းပြော၍ မရပေ။ စကားလုံးတလုံး ထွက်မည့်အရေးကိုလည်း မနည်းကြိုးစား၍ ပြောရ၏။
စိတ်ထဲတွင်လည်း သူ့သမက်လောင်းသည် အလ်ဖရက်ဟူသော နောက်ဆက်တွဲနာမည်မပါဘဲ ‘မောင်မောင်’ ဟု မှည့်လျှင် ဘယ်လောက်ရိုး၍ မြန်မာဆန်မလဲဟု တချက်တချက် တွေးမိ၏။
မောင်မောင့်အမေ စကားပြောပုံမှာ သွက်လက်၍ အဓိပ္ပာယ် ပြည့်စုံလှသည်။ ရိုးရိုးပြောနေရာမှ မိန်းကလေးသည် အရွယ်ရောက်လျှင် အန္တရာယ်များကြောင်းလည်း ပါ၏။ သင့်တော်သူနှင့် နေရာချသင့်ကြောင်းလည်း ပါ၏။ နောက်ဆုံး နိဂုံးချုပ်တွင်မူ သူ့သားမောင်မောင် ပညာအရည်အချင်း အလုပ်အကိုင်နှင့် စကားကို နိဂုံးချုပ်၏။
မောင်မောင်တို့ သားအမိမှာ ညနေစောင်းမှ ပြန်သွားသည်။ ခင်ခင်လေးသည် ညစာစား၍မရ၊ အိပ်ရာထဲတွင် ခွေနေ၏။ ဝမ်းနည်းစရာမဟုတ်ဘူး ဆိုတာကိုလည်း သိ၏။ ဒါပေမယ့် စိတ်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းနေ၏။
ကို အနားတွင် လာ၍လှဲချိန်တွင်မူ ခင်ခင်လေး လက်ဖျားများ အေးလွန်း၍ ကိုက စိုးရိမ်သွား၏။
“ခင်ခင်လေးလက်တွေ အေးလွန်းတယ်။ ခင်လေး နေကောင်းရဲ့လား”
ခင်ခင်လေးသည် မိအကြောင်းပြောရန် မနည်းဖြစ်နေရပြန်သည်။
“သမီးလေးအကြောင်းကို ဘာမှမသိသေးဘူးနော်”
“ဘာအကြောင်းလဲကွယ်”
“သမီးက လက်ထပ်ပေးရမယ်တဲ့”
“ဟေ”
ဓမ္မတာတော့ ဓမ္မတာပေပဲ၊ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် သူများသမီးကို ယူခဲ့ပေမယ့် ကိုယ့်သမီးကို သူများလက်သို့ ထည့်ရမည့်အချိန်တွင် အဖေတယောက်အနေနှင့် ရုတ်တရက် စကားမပြောနိုင်ပေ။ အတော်ကြာမှပင် ကို့အသံသည် တုန်တုန်ရီရီနှင့် ထွက်လာ၏။
“ဘယ်သူနဲ့လဲကွယ်”
“နေ့လယ်က လာလည်တဲ့ မောင်မောင်နဲ့ပေါ့။ မောင်မောင့်မိဘတွေက သဘောကျနေလို့ လာကြည့်တာကိုရဲ့”
“အေး မောင်မောင့်အဖေကိုတော့ ကို သိသားပဲ၊ ချက်ချင်းပဲ ပေးစားရတော့မလား။ ဘယ်တော့လက်ထပ်ချင်ကြသတဲ့လဲ”
“သီတင်းကျွတ်တဲ့၊ သမီးကိုတော့ တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင် မမေးရသေးဘူး။ ခင်ခင်လေး သမီးကို ရှက်နေသလိုပဲ”
“အေး ခက်သားလား၊ တို့များကတော့ သမီးလေးကို မွေးစလိုပဲ ရင်ခွင်ထဲမှာ ကြည့်နေချင်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သူ့မှာ ချစ်သူရှိလာပြီကိုး။ တို့ရင်ငွေ့ကို သမီးဟာ မေ့ပြီပေါ့။ ချစ်သူရင်ငွေ့ကိုသာ လှုံချင်မှာပေါ့လေ။ အင်း ထုံးစံပဲ ခင်ခင်လေးရေ၊ တို့များ ဝဋ်လည်တာ၊ တို့လည်း မိဘရင်ခွင်က ထွက်ပြီး သူများရင်ခွင် ဝင်ခဲ့တာပဲ။ တို့သမီးလေးလည်း တို့ရင်ခွင်ကို စွန့်ပြီး သူများရင်ခွင် ဝင်သွားဦးမှာပေါ့လေ…”
နှစ်ဦးသား စကားမပြောနိုင်ဘဲ ချစ်လှစွာသော သမီးလေးအတွက် အတွေးကိုယ်စီနှင့် ငြိမ်သက်နေကြသည်။
* * *
မိနှင့် မောင်မောင် လက်ထပ်ဖို့ ကိစ္စမှာ အတိအလင်း မကြေညာသေးသော်လည်း အတော်ပင် ပြည့်စုံခြင်းသို့ ရောက်နေ၏။ မောင်မောင့်မိဘများလည်း မိတို့အိမ်သို့ ဝင်ထွက်နေကြ၏။
မမကြီးသည် သူ့တူမ အိမ်ရှင်မကောင်း ဖြစ်ရမည်ဆို၍ ထမင်းချက် ဟင်းချက်ကို ကောင်းကောင်းသင်ပြ၏။
ဝါဆိုဦး မိတို့အိမ်တွင် ဝါဆိုသင်္ကန်းကပ်သည့် နေ့ကမူ မိသည် ယောက္ခမလောင်းများနှင့် တစ်အိမ်သားလုံးကို သူကိုယ်တိုင်ချက်သော ထမင်းဟင်းဖြင့် ကျွေးမွေးဧည့်ခံ၏။
ခင်ခင်လေးသည် သမီးကို အရိပ်ကြည့်ရင်း တနေ့ထက်တနေ့ ရင်ထဲမှာ ထိတ်လာ၏။ သမီးကို ခွဲခွာရမည့်အချိန်သည် တနေ့ထက်တနေ့ နီးကပ်လာပေပြီ။
ယနေ့ထိတော့ လင်ရေးသားရေးကိစ္စများကို သမီးနှင့် တိတိလင်းလင်း တခါမှ မဆွေးနွေးမိကြသေးပေ။
ယနေ့မှာ ကိုအောင်မြင့်၊ မမကြီး၊ မိတို့နှင့် မောင်မောင်တို့အိမ်သားတစု ပျော်ပွဲစားထွက်သွားကြ၏။ ခင်ခင်လေးသည် ကောင်းကောင်း နေမကောင်း၍ ကျန်ရစ်ခဲ့၏။
အိပ်ရာထဲ လှဲနေစဉ် အိမ်မှ မိန်းကလေးသည် စာတစောင်ကို လာပေး၏။
“စာပို့သမား လာပေးသွားတယ် မမ”
ခင်ခင်လေးသည် တခါမျှ မမြင်ဘူးသော လက်ရေးအတွက် အံ့ဩနေ၏။ စာအိတ်ကို အသာဖောက်ကာ စာကိုဖတ်ကြည့်၏။
“ဒေါ်ခင်ခင်လေး”
စာခေါင်းစဉ်တွင် ဤကဲ့သို့ပင် တပ်ထား၏။ ဘယ်သူမျှ သူ့ကို ဒေါ်ခင်ခင်လေး ဟူ၍ မခေါ်ပေ။
ဒေါ်ခင်ခင်လေး/
ရိုသေစွာ စာရေးလိုက်ပါတယ်။ သည်စာကို ရေးသင့်မသင့် အခါခါ စဉ်းစားပါသည်။ ရင်ထဲမှာ ခံစားရသည့်ဝေဒနာက ပြင်းလွန်းတော့ မခံမရပ်နိုင်တာနဲ့ သည်စာကို ရေးလိုက်တာပါပဲ။ စာရေးရင်းလည်း ဒေါ်ခင်ခင်လေးဟာ ကိုယ်ချင်းစာတတ်တဲ့ မိန်းမတယောက်လို့ မျှော်လင့်နေမိပါတယ်။
ဒေါ်ခင်ခင်လေးသမီးနဲ့ ကိုမောင်မောင်နဲ့ ပေးစားမယ်လို့ ကျွန်မ သတင်းကြားပါတယ်။ အမှန်တော့ ကိုမောင်မောင်အကြောင်းကို မိရော ဒေါ်ခင်ခင်လေးတို့ပါ သိမှာမဟုတ်ပါဘူး။ ဒါကြောင့် လက်ထပ်ဖို့သဘောတူတဲ့ ဒေါ်ဒေါ်တို့ကို ကျွန်မ အပြစ်မတင်လိုပါ။ ကိုမောင်မောင်ကိုလည်း အပြစ်မတင်လိုပါ။ ပုထုဇဉ်တွေကိုး။ တချိန်တခါမှာ တယောက် အသည်းစွဲ ချစ်ခဲ့ပေမယ့် တခါတခါမှာလည်း အမုန်းကြီး မုန်းမှာပဲ။
ကျွန်မမှာ ချစ်မေတ္တာကလွဲလို့ ကိုမောင်မောင်ကို ဘာမှမပေးနိုင်ဘူး။ ကိုမောင်မောင် ပျဉ်းမနားမှာ သစ်တောနဲ့ပတ်သက်ပြီး သင်တန်းဆင်းတုန်း ကျွန်မနဲ့တွေ့ခဲ့တာပေါ့။ သည်တုန်းကတော့ သစ္စာမဏ္ဍိုင်တွေ ဘာတွေဟာ ပြောမဆုံးခဲ့ဘူးပေါ့။
ခုအချိန်မှာ ကိုမောင်မောင်ဟာ မိနဲ့ လက်ထပ်တော့မယ်လို့ သတင်းကြားရတော့ စိတ်အလွန်ထိခိုက်ရတာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် မိက ကျွန်မထက် ရုပ်ရည်၊ ဂုဏ်၊ ပညာအရည်အချင်း အားလုံး သာပါတယ်။ ကျွန်မက ပျဉ်းမနားသစ်ပင်တွေကြားထဲက တောသူပါပဲ။
လင်တယောက်ကို ဖမ်းယူဖို့ဂုဏ်၊ ပစ္စည်း၊ အလှအပတွေ ကျွန်မမှာ မရှိလေတော့ ကျွန်မချစ်သူကို ဆုံးရှုံးရတဲ့အတွက် ကျွန်မ ဝမ်းနည်းစရာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်မမှာတော့ ပင်ကိုဣနြေ္ဒ၊ ဂုဏ်တွေတော့ ဆုံးရှုံးခဲ့တာပါပဲ။ ဒေါ်ဒေါ့်သမီးရဲ့ လက်ထပ်ရေးကိုလည်း ကျွန်မဝင်မစွက်ပါဘူး။ ဘယ်လိုမှလည်း မနှောင့်ယှက်ပါဘူး။
သည်စာကို ရေးရတာတော့ ဆုံးရှုံးသူအနေနဲ့ လက်မြှောက်ရတဲ့နောက်ပိုင်း စိတ်မှ သက်သာပါစေတော့လို့ ကိုယ်ရဲ့လက်ဦး ‘ပိုင်ဆိုင်ခြင်း’ကို ထုတ်ဖော်ချင်လို့ပါပဲ။ မိကောင်းဖခင်သမီး တယောက်အနေနဲ့ ကျွန်မဂုဏ်ကို အစဉ်စောင့်ထိန်းလျှက်ပါပဲ။
သာယာချမ်းမြေ့ပါစေ။
/တင့်တင့်
ပျဉ်းမနား။
ကဲ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့။ စွန့်လွှတ်ရသူ မိန်းကလေးအဖို့လည်း ရင်ထဲတွင် ချိရှာမည် မဟုတ်။ ခင်ခင်လေးသည် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ၊ စာကို ရင်ဘတ်ပေါ်တင်ကာ မလှုပ်နိုင် မရှားနိုင် ဖြစ်နေသည်။
“တို့မတရားဘူး။ ငါ့သမီးက ဂုဏ်နဲ့ ကြေးနဲ့၊ တို့တွေက အခြေအနေပိုင်တိုင်း လုပ်ရင် ခမျာများ ဟုတ်ပါရဲ့။ သည်ကောင်လေးတွေကလည်း ကိုယ့်ချစ်သူရှိလျှက်နဲ့ ဘာဖြစ်လို့များ စွန့်ချင်ကြပါလိမ့်။ မဖြစ်ဘူး… မဖြစ်ဘူး”
ခင်ခင်လေးသည် လက်ထပ်ဖို့ကိစ္စကို ဖျက်ချင်လာပြန်၏။
“အင်း သမီးလေးကလည်း ချစ်နေ၊ ကောင်ကလေးကလည်း ကြည့်ရတာ ရိုးရိုးအေးအေးလေးပါ။ ပြီးတော့ သစ်တောဝန်ထောက်၊ ဒါမျိုးလည်း ရခဲသားပဲ”
ခင်ခင်လေးအဖို့ သမက်လောင်းကို စားရမှာ သဲနှင့်ရှပ်ရှပ်၊ ပစ်ရမှာလည်း အဆီနှင့်ဝင်းဝင်း ဖြစ်နေ၏။
“မိန်းကလေးဆိုတာ ဣနြေ္ဒရလျှင် ယောက်ျားကို ခေါင်းခေါက်ပြီး ရွေးနိုင်တယ်။ သူ့ မရလဲ ကိစ္စမရှိဘူး”
အမျိုးမျိုးလှည့်တွေးရင်း ညနေသာစောင်းလာသည် ခင်ခင်လေးမှာ အဖြေကို တွေး၍မရပေ။
ညနေဘက်တွင် မိတို့ ပြန်လာကြ၏။ မမကြီးနှင့် ကိုအောင်မြင့်ကို ခင်ခင်လေးသည် အိမ်ခန်းထဲသို့ ခေါ်လိုက်၏။ သူတို့ရောက်လာလျှင် နေ့လယ်က ရောက်လာသော စာကို ထုတ်ပြလိုက်၏။
ကိုသည် စာဖတ်ပြီးတွင် သူ့ထင်မြင်ချက်ကို ဘာမျှမပြောသေးပေ။ မမကြီးကမူ အစမှအဆုံး ဖြည်းဖြည်းဖတ်၏။ ဖတ်အပြီးတွင် စာရွက်ကို ခေါက်လိုက်ပြန်သည်။
“မိန်းမလေးနဲ့ ယောက်ျားလေး လက်ထပ်ခါနီးရင် သည်လိုပဲ အနှောင့်အယှက်တွေ ပေါ်တတ်တာပဲ၊ ပြီးတော့ ဒါမျိုးတွေဟာ ခပ်ပေါ့ပေါ့ မိန်းမတွေ ဖြစ်မှာပါပဲ”
မမကြီးသည် သူ့ယူဆချက်ကို ပြောပြ၏။ ခင်ခင်လေးနားထဲတွင်မူ မမကြီးစကားသံမှာ အခံရခက်လှ၏။
“ခပ်ပေါ့ပေါ့လို့ မမကြီး ဘယ်နှယ့်လုပ် ပြောနိုင်မလဲ၊ မိဘမသိဘဲ လူငယ်အချင်းချင်း ချစ်ကြပြီဆိုရင် ခပ်ပေါ့ပေါ့ပြောကြတာပဲ။ တောင်းရမ်းမင်္ဂလာဆောင်ယူမှ သည်မိန်းကလေးဟာ တကယ်ချစ်တာလို့ ဆိုရမှာလား။ တစ်ခါတုန်းက သည်ယောက်ျားလေးဟာ သည်မိန်းကလေးကို ချစ်အောင်လုပ်ခဲ့လို့ မိန်းကလေးက ရိုးရိုးသားသားနဲ့ မြတ်မြတ်နိုးနိုး ချစ်ခဲ့မိတယ်လို့ကော မဖြစ်နိုင်ဘူးလား”
ခင်ခင်လေးမေးခွန်းကို မမကြီးနှင့်ကိုအောင်မြင့်သည် ရုတ်တရက် မဖြေနိုင်ပေ။ ဖြေနိုင်မဖြေနိုင်တာထက် သည်ပြဿနာကို ရုတ်တရက် ဖြေရှင်းဖို့ ခက်နေကြ၏။ တကယ်လည်း သူတို့သည် တိကျစွာ မလုပ်ရဲပေ။ အမှန်အတိုင်း ဖွင့်ဟဝန်ခံရပါလျှင် မမကြီးသည် မောင်မောင်လို ဝန်ထောက်တစ်ယောက်ကို လက်လွှတ်လိုက်ရမှာ နှမြောနေခဲ့၏။
“ခင်ခင်လေးက သည်လိုဆို ဘယ်လိုလုပ်ချင်လို့လဲ”
ကိုက မေးခွန်းထုတ်လိုက်၏။
“ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဆိုတာတော့ တွေးရသေးတာပေါ့။ ခက်တာက ယောက်ျားတယောက်ကို ယူမယ်ကြံရင် လွန်ဆွဲရသလို ဖြစ်နေတာကတော့ ရှက်စရာကောင်းတယ်။ ကိုယ့်ဘက်က ဂုဏ်၊ ပစ္စည်း၊ ရုပ်ရည်သာလို့ ယောက်ျားတယောက်ကို ရဦးတော့ စိတ်ပျက်စရာတော့ တော်တော်ကောင်းတာပဲ”
“ယောက်ျားဆိုတာကလည်း ခက်သားလား”
“ဘာပြောတယ် ကို”
“ယောက်ျားတွေကတော့ သည်လိုပဲ ရှိတတ်တာပဲ”
ခင်ခင်လေးသည် ကို့ကို စူးစူးရှရှကြည့်၏။
“အင်း ကိုဟာ အဲသည် ယောက်ျားတွေအတိုင်းသာ ဆိုရင်တော့ ခင်ခင်လေး ယူမိခဲ့တဲ့အတွက် အတော်ဝမ်းနည်းရဦးမှာပဲ။ သည်လိုသာဆိုရင် ပစ္စည်းမဲ့သူငယ်က ချစ်တဲ့မိန်းကလေးတွေဟာ ယောက်ျားတွေအဖို့ သူတို့မျှော်မှန်းတဲ့ ဂုဏ်ရှင်၊ ကြေးရှင် မိန်းကလေးကို မတွေ့သေးသမျှ အသုံးချမယ့် ခြေတော်တင်သက်သက်တွေပေါ့။ စပယ်ကို မရသေးလို့ အစားသုံးတဲ့ ခံပွင့်တွေပေါ့ ဟုတ်လား”
“ကို အများကြီး ဝမ်းနည်းတယ် ခင်ခင်လေးရယ်၊ အမှန်တော့ သမီးလေးကို ဘယ်လိုဖျောင်းဖျရမှန်း မသိလို့သာ ကိုဟာ ရုတ်တရက် အဖြေကို ပေးမိတာပါ။ ကိုတယောက် အနေနဲ့တော့ ဘယ်မိန်းကလေးရဲ့ အချစ်ကိုမှ မစော်ကားခဲ့သေးပါဘူး”
သုံးယောက်စလုံးသည် စိတ်အိုက်နေ၏။ မမကြီးသည် ချွေးပြန်လာသည်ဆို၍ ပြတင်းတွင် သွားရပ်၏။ ကိုကမူ ခင်ခင်လေး အနားတွင် ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လျှောက်နေသည်။ နဖူးကြောများ ထောင်လာ၍ အသက်ရှူကျပ်သလို ဖြစ်နေ၏။
“သမီးကလည်း မောင်မောင်ကို တကယ်ချစ်နေတာ ဆိုတာလည်း ခင်ခင်လေး သတိထားသင့်တယ်”
“ဟုတ်ပါတယ်လေ၊ တင့်တင့်ကရော တကယ်မချစ်ဘူးလို့ ကိုပြောနိုင်လား။ ပြီးတော့ တခု စဉ်းစားရမှာက မိက မောင်မောင်ဟာ ဝန်ထောက်ဘဝ ရောက်ပြီး ?ကျကျဖြစ်မှ ချစ်ကြတာ၊ အာမခံရှိနေပြီ ဆိုပါတော့။ တင့်တင့်ကတော့ ဖြူမယ်၊ မည်းမယ် ဘာမှ မသိခင် ဘာမှမျှော်မှန်းလို့ မရတဲ့ အချိန်မှာ ချစ်ခဲ့တာ ဆိုတာလည်း ထည့်တွက်သင့်တယ်”
“အေး ဒါလည်း ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တို့များသမီး စိတ်ကလည်း တော်တော်ပြင်းထန်တယ်နော်”
“ခင်လေး သည်ကိစ္စ မှန်မမှန် စုံစမ်းဦးမယ်လေ။ သည်အတိုင်းမှန်ရင် ခင်ခင်လေး ဆက်ပြီးလုပ်လိုက်မယ်။ ကိုတို့ ကျေနပ်မလား”
မမကြီးသည် ပြတင်းအပြင်ဘက် လှည့်နေရာမှ အခန်းထဲသို့ ဖျတ်ခနဲ လှည့်လိုက်၏။
“ကျေနပ်ပါတယ်လေ…”
ကို့ပါးစပ်မှ အဖြေထွက်လာလျှင် မမကြီးသည် ဘာမျှမပြောတော့ပေ။
* * *
နောက်နေ့မနက်ဖက်တွင် မိနှင့် မမကြီးသည် မြို့ထဲသို့ ကိုအောင်မြင့် အလုပ်သွားရင်း လိုက်သွားကြ၏။
ခင်ခင်လေးသည် တယ်လီဖုန်းကို ကိုင်ရင်း ရင်ထဲမှာ တထိတ်ထိတ်ခုန်နေ၏။
“မောင်မောင်လား၊ ဒေါ်ဒေါ်ခင်ခင်လေး စကားပြောနေတယ်။ အခုအားရင် ဒေါ်ဒေါ်တို့အိမ်ကို ခဏလာပါလား"
"လာနိုင်မယ်လား၊ လာနိုင်ရင် အခုလာပါ။ ဒေါ်ဒေါ်စောင့်နေမယ်”
တယ်လီဖုန်းလက်ကိုင်ကို ပြန်၍ချထားလိုက်၏။ အမှန်တော့ ခင်ခင်လေး ရင်ထဲတွင် ယခုလိုလုပ်ရသည်ကို စိတ်မချမ်းသာလှပေ။ သို့သော် ခင်ခင်လေးသည် ဤလိုနေရာမျိုးတွင် အမှန်တရားကို ရင်မဆိုင်ရဲပါလျှင် တသက်လုံး လိပ်ပြာသန့်လိမ့်မည် မဟုတ်ပေ။
၁၅ မိနစ်အတွင်း မောင်မောင့်ကားလေးသည် ဆင်ဝင်အောက်သို့ ရောက်လာ၏။ အမြဲခပ်အေးအေးနေသော ယောက္ခမလောင်း၏ ခေါ်ယူတွေ့ဆုံခြင်းမှာ မောင်မောင့်အဖို့ အထူးအဆန်းဖြစ်နေသည်။ ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်သည်အထိ စိတ်ကို ထိန်း၍မရသေးပေ။
“မောင်မောင့်ကို ဒေါ်ဒေါ်ဟာ တိတိလင်းလင်း ဆွေးနွေးစရာရှိလို့ ခေါ်ပြီး တွေ့တာပါကွယ်”
ခင်ခင်လေးအသံသည် အေး၍ပြတ်သားလွန်းသောကြောင့် ခင်ခင်လေးသည် သူ့ကိုယ်သူ အံ့ဩမိ၏။ ဒါလောက် သူ့စိတ်ကို ထိန်းနိုင်လိမ့်မည် မထင်ပေ။
“မိနဲ့ လက်ထပ်ဖို့ရာ အတော်လေး အဆင်ပြေနေတယ်လို့ ဆိုရမှာပဲ။ ဒေါ်ဒေါ်အဖို့လည်း သမီးတယောက် အိုးအိမ်အတည်တကျ ဖြစ်မှာမို့ စိတ်အေးမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့်…”
မောင်မောင့်ရင်ထဲတွင် ‘ဒါပေမယ့်’သည် ဒိန်းခနဲ ဝင်ဆောင့်လိုက်၏။ ခင်ခင်လေးသည် ရှေ့ဆက်ပြောရန် ဝန်လေးသည်။ တင့်တင့်စာကို ဖွင့်လိုက်၍ မောင်မောင့်လက်ထဲသို့ ထည့်လိုက်၏။
“သည်စာကို မောင်မောင်ဖတ်ပြီး အကျိုးအကြောင်း ဒေါ်ဒေါ်သိသင့်သလောက် ပြောပြစေချင်ပါတယ်”
မောင်မောင်သည် စာဖတ်ရင်း မျက်လုံးဣနြေ္ဒပျက်နေသည်။ မျက်နှာသည် သွေးဆုတ်သွားသလို ရုတ်တရက် ဖြူဖတ်ဖြူရော် ဖြစ်သွားသည်။ စာကို ကိုင်ထားသော လက်မှာ တုန်နေ၍ စာရွက်အဖြူလေးမှာ လှုပ်နေသည်။
သူ့အမူအရာမှာ စာပါအကြောင်းအရာများ ဟုတ်မှန်သည်ကို ဝန်ခံနေ၏။ ခင်ခင်လေးသည် မောင်မောင့်ကို အကဲခတ်နေရာမှ အဝေးသို့ မျက်စိကို လွှဲလိုက်၍…
“ဒေါ်ဒေါ်အဖို့တော့ ဟိုမိန်းကလေးနဲ့ ဖြစ်ခဲ့ကြတယ်လို့တော့ မစွပ်စွဲရဲပါဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မောင်မောင်ကတော့ အမှန်ကို ဝန်ခံလိမ့်မယ်လို့ ဒေါ်ဒေါ်မျှော်လင့်ပါတယ်”
မောင်မောင်သည် ခင်ခင်လေး၏မျက်လုံးအကြည့်ကို မခံနိုင်သလို ဖြစ်လာ၏။ ယခင်အခါလာတုန်းက ခင်ခင်လေးအား အင်မတန် အေးစက်၍ အဆိပ်မဲ့သူ အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်အနေနှင့် ထင်ခဲ့၏။ ဒါလောက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံကြည်သော စိတ်တန်ခိုးကို ပိုင်ဆိုင်သည့်မိန်းမတယောက် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု သူ မတွေးမိခဲ့ပေ။
“ကျွန်တော်…”
စကားလုံးက ရှေ့ဆက်မရ၍ သူ ခဏရပ်ထားလိုက်သည်။
“ကျွန်တော် သစ်တောတွေ လေ့လာဖို့ ပျဉ်မနားဘက်ဆင်းရင်း သည်မိန်းကလေးနဲ့ တွေ့ခဲ့ကြတာ အမှန်ပါပဲ”
“သည်လိုဆို မေတ္တာရှိခဲ့ကြတာလည်း ဟုတ်တာပေါ့”
“ဟုတ်ပါတယ်”
“မိနဲ့ မောင်မောင် လက်ထပ်တော့မယ်ဆိုတဲ့ သတင်းကြားရရင်တော့ သည်မိန်းကလေး မျက်ရည်နဲ့ မျက်ခွက် နေမှာပဲနော်။ မောင်မောင့်စိတ်ထဲမှာရော တင့်တင့်အကြောင်းကို မတွေးမိဘူးလား”
မောင်မောင် မဖြေတတ်ပေ။ သည်မိန်းမကြီးနှယ် ရှာရှာဖွေဖွေ မေးတတ်ပလေဟု စိတ်ညစ်သွား၏။
“သည်လိုပါ”
မောင်မောင်သည် တခြားအဖြေတခုကို ရှာလိုက်၏။
“သူနဲ့ဖြစ်ခဲ့ရတာကလည်း ကျွန်တော့်စိတ်က နည်းနည်းပါ”
“ဘယ်လိုကွယ့်”
“မိဘတို့အိမ်နဲ့ဝေးပြီး တောမှာနေရတော့ သည်မိန်းကလေး ပြုစုတာကို သာယာပြီး ဖြစ်မိတာပါပဲ။ ပြီးတော့ မိန်းကလေးကစလို့ ကျွန်တော် ပါရတာပါ”
“ဘာ ဘာ... ဘယ်လို ဘယ်လို…”
ခင်ခင်လေး မျက်လုံးများသည် ဝင်းဝင်းတောက်လာ၏။ မောင်မောင့်ကိုယ်မှာလည်း ကြက်သီးတွေ ထသွား၏။ ခင်ခင်လေးသည် သည်အဖြေကိုသာ မဖြေလျှင် မောင်မောင့်အတွက် အတော်စဉ်းစားဖို့ အကြောင်းများရှိ၏။ သို့သော် မောင်မောင့်အဖြေမှာ မိနှင့်သူ့အား ပင်လယ်ခြားလိုက်တော့သည်။
“ဒေါ်ဒေါ်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ မောင်ရင်။ မိန်းကလေးကစလို့ ကျွန်တော် ပါရပါတယ်ဆိုတဲ့ အဖြေဟာ ယောက်ျားတယောက် ပြောကောင်းတဲ့စကား မဟုတ်ပါဘူး။ ဒေါ်ဒေါ်တောင်းပန်ချင်တာက ဒေါ်ဒေါ်သမီးဟာ လင်တယောက်ကို သူများနှလုံးသားထဲက လုယူရတဲ့အဖြစ် မရောက်စေချင်ဘူး”
မောင်မောင်သည် လေထဲတွင် လွင့်ပျံထွက်သွားသလို ဟာသွားတော့သည်။ သူ့အဖြေကို ပြင်ချင်ပေမယ့် အချိန်မရတော့ပေ။
“ဒေါ်ဒေါ်တို့မှာ အားရှိတိုင်း ပစ္စည်းတွေ ဂုဏ်တွေ ပြည့်စုံတိုင်း ဖိပြီးတော့ သူတပါးအချစ်ကို မယူပါရစေနဲ့။ ဒါလောက်ဆို မောင်မောင် ရှင်းပါပြီနော်။ ပြန်ချင်ရင် ပြန်နိုင်ပါတယ်”
ရှင်းပါပေ့၊ ရှင်းမယ့်ရှင်းတော့လည်း ဒေါ်ရွှေခင်ခင်လေးသည် ပြတ်ပြတ်သားသားပင် လုပ်လိုက်၏။ အမှန်တော့ သူသည်လည်း တခါက ချစ်သူကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရသည် မဟုတ်ပါလား။ သူ့နှလုံးသားသည် နာကျင်ထိခိုက်ရသလို တခြားမိန်းကလေးတယောက်ကိုလည်း မဖြစ်စေလိုတော့ပေ။
* * *
လေမုန်တိုင်းကား ကျလေပြီ။
မိသည် ဟစ်၍ဟစ်၍ အော်၏။ ရင်ထဲ ကျိတ်မနိုင်ခဲမရဖြစ်တိုင်း ခေါင်းအုံးတွေကို လွှင့်ပစ်၏။ အခန်းတံခါးများ ပိတ်ထား၍ မိအသံသည် အပြင်ကို ခပ်အုပ်အုပ်သာ ထွက်လာ၏။ မိသည် အစွမ်းကုန် ပေါက်ကွဲနေသလောက် မေမေက ငြိမ်သက်စွာ ကြည့်နေ၏။
“ကိုမောင်မောင်ကို မေမေက ခေါ်လိုက်ပြီပေါ့ ဟုတ်လား၊ မိ ကိုမောင်မောင်ကို မယူရတော့ဘူးလား ဟင်။ မေမေ သိပ်မတရားတာပဲ”
မိသည် ခုတင်ပေါ် ပစ်လှဲရင်း ရှိုက်၍ငိုပြန်၏။ ရှိုက်လွန်း၍ မိကိုယ်မှာ သိမ့်သိမ့်တုန်နေသည်။
ပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေများ အားလုံးပင် တူညီနေကြ၏။ မိ ဝမ်းမှ ကျွတ်စ အသံကုန်ဟစ်၍ ငိုသလို ယခုလည်း ဟစ်၍ငို၏။ ငယ်တုန်းက လက်ခြေများ ကလန်ကလန်နှင့် လှုပ်ရှားသလို ယခုလည်း စောင်တွေ ခေါင်းအုံးတွေကို လွှင့်ပစ်၍ ငိုနေ၏။
မမကြီးနှင့် ကိုအောင်မြင့်သည် မိကိုမွေးချိန်က မွေးခန်းအပြင်ဘက်တွင် ဒူးတုန်ရင်ခုန်၍ စောင့်နေသလို ယခုလည်း တထိတ်ထိတ်နှင့် အပြင်ဘက်တွင် စောင့်နေကြ၏။
မိ တသက်တာတွင် ခင်ခင်လေးသည် ဒါလောက် ရဲရင့်လိမ့်မည်ဟု သူတို့ မထင်ကြပေ။ ယခုတော့ ခင်ခင်လေးသည် ‘မိခင်’ အဖြစ်ကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ရင်ဆိုင်လိုက်၏။
မိ၏ ဒေါသနှင့် ပူဆွေးမှုများ ပေါက်ကွဲအံထွက်ချိန်တွင် သူသည် ငြိမ်သက်နေသည်မှ လွဲ၍ ဘာတလုံးမျှ မပြောပေ။ အမှန်တော့ မိ စိတ်ထဲတွင်လည်း တခါမျှ ဒါလောက်သတ္တိ မရှိဘူးခဲ့သော အမေသည် ယခုလို သူ့ကိုလာရောက် ရင်ဆိုင်သည်ကို အံ့ဩနေ၏။ ငိုရအော်ရလွန်း၍ မောလာကာ မိသည် တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်ကျသွားသည်။ အိပ်ရာပေါ်တွင် လှဲရင်း ရှိုက်သံသာ တချက်တချက်ပေါ်လာ၍ ပါးပေါ်သို့ မျက်ရည်ကြောင်းများ စိမ့်၍ကျလာသည်။
ခင်ခင်လေးသည် ခုတင်ဘေးရှိ ကုလားထိုင်တွင် အသာဝင်ထိုင်၏။ တွတ်တွတ်ရဲနေသော မိမျက်နှာကို ကြည့်ရင်း ရင်ထဲမှာ ဆို့သွား၏။ သူသည် စိတ်ကို ပြန်တင်းလိုက်၏။
“မေမေ့မှာ အပြစ်တွေ အများကြီးရှိခဲ့ပါတယ်။ သမီးတယောက်ရဲ့ အမေဟာ သမီးအရွယ်ရောက်လာရင် လင်ယူသားမွေး၊ ရည်းစားထားတဲ့ ကိစ္စတွေကို သူငယ်ချင်းလို တိုင်ပင်သင့်တယ်။ မေမေကိုယ်တိုင် သမီးနဲ့ ဆွေးနွေးသင့်ပါတယ်။ သည်လိုမနေခဲ့တဲ့ မေမေ့မှာ အများကြီးအပြစ်ရှိတယ်။ မငိုပါနဲ့တော့ သမီးလေးရယ်။ မငိုပါနဲ့တော့ သမီးငိုတာကို မေမေမကြည့်ရက်ပါဘူး။ မေမေ့ရင်ထဲမှာလဲ မီးလောင်နေသလိုပါပဲ”
မိသည် ငြိမ်ကျလာကာ ခင်ခင်လေးစကားကို နားထောင်နေ၏။
“ဒါပေမယ့် တို့များဟာ မိန်းမတွေအနေနဲ့ တွေးသင့်ကြတာတွေ အများကြီးပဲ။ သမီးချစ်သူနဲ့ ခုခွဲရတော့မယ်ဆို ဘယ်လောက် ပူပန်စိတ်ဆင်းရဲလဲ၊ အဲသည်လိုပဲ သမီးနဲ့ လက်ထပ်မယ်လို့ ကြားရတဲ့ တင့်တင့်ရဲ့ စိတ်ဆင်းရဲမှုကလည်း သမီးထက်တော့ လျော့မှာ မဟုတ်ဘူး”
မေမေ့အသံသည် ကြည်လင်၍ အေးအေးဆေးဆေး ဖြစ်လာသည်။ မိ ရှိုက်သံမှာလည်း ဝေးလာသည်။
“ဟိုတယောက်အပေါ်မှာ သစ္စာဖောက်ပြီး ကိုယ့်ကိုချစ်ရင် သည်လူရဲ့ မေတ္တာကို ဘယ်လိုလုပ် ယူရမှာလဲကွယ်။ ကိုယ်က တရားဥပဒေအရ ဂုဏ်ပါဝါအရ ပိုင်နေပေမယ့် မေမေသာဆိုရင် တသက်လုံး စိတ်သန့်မှာ မဟုတ်ဘူး။ သည်တော့ မေမေ တခု တောင်းပန်ချင်တာက တို့များဟာ သူများ မျက်ရည်ပေါက်ကြီးငယ် ကျမှ လင်တယောက်ရတဲ့ အဖြစ်မျိုး မရောက်ပါရစေနဲ့ကွယ်”
ခင်ခင်လေး၏ နောက်ဆုံးစကားမှာ မိနှလုံးသားထဲသို့ ဝင်ရောက်သွား၏။ မိသည် မျက်လုံးကို မှေးကာ ဖြည်းဖြည်းလေး ရှိုက်နေ၏။ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေသော ဆံစများကို ခင်ခင်လေးသည် သပ်၍ပေးလိုက်၏။
“သမီး ခဏအိပ်လိုက်ဦးနော်”
“သမီးတော့ ငိုနေမှာပဲ၊ အကြာကြီး ငိုနေမှာပဲ”
“ငိုပေါ့၊ ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ငိုနိုင်ပါတယ်”
ခင်ခင်လေးသည် အခန်းထဲမှ အသာထွက်သွားသည်။ အပြင်ခန်းတွင် စောင့်နေသူ နှစ်ဦးသည် ခင်ခင်လေး ထွက်လာမှ ရင်ခုန်နည်းနည်း လျော့သွား၏။
“ဘယ့်နှယ်လဲ”
ကိုသည် အသံတိုးတိုးလေးနှင့် လှမ်း၍မေး၏။
“အဆင်ပြေပါတယ်”
ခင်ခင်လေးသည် ချက်ချင်းပင် သူ့အခန်းသို့ ဝင်သွား၏။ ကိုနောက်မှ လိုက်လာသောအခါတွင်မူ ခင်ခင်လေးသည် ရှိုက်ကာငင်ကာ ငိုနေပြန်သည်။
“ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ခင်ခင်လေး”
ခင်ခင်လေးသည် ရှိုက်ပြန်၏။
“အဆင်တော့ ပြေပါတယ်။ မိန်းမတယောက် အနေနဲ့ သည်ကိစ္စကို ပြတ်ပြတ်သားသား ရင်ဆိုင်ရဲရတာကိုး။ သမီးတယောက် ဒါလောက် ငိုနေတာကို မြင်ရတဲ့ အမေဟာ ဘယ်စိတ်ချမ်းသာနိုင်မလဲ”
“ဟင် သမီးလေး သိပ်ငိုတယ်လား”
“ငိုတာပေါ့။ ကိုယ့်ချစ်သူ တယောက်လုံး ဆုံးရှုံးရတော့ ဘယ်သူ မငိုဘဲ နေမလဲ။ ပြီးတော့ မိန်းကလေးဆိုတာ ကိုယ့်ချစ်သူကို တမိုးအောက် တယောက်လို့ ထင်ကြတာချည်းပဲ။ ခင်ခင်လေး ငယ်တုန်းကဖြင့် မျက်မြင်ဒိဋ္ဌ တွေ့တာတောင် ကိုတင်အောင် တယောက် ခင်ခင်လေးအပေါ် သစ္စာဖောက်တယ်လို့ မယုံချင်သေးဘူး”
“သိပ်များ စိတ်ဆင်းရဲမှာလားကွယ်”
“ခဏပါပဲ၊ ခုတော့ ငိုဦးမှာပေါ့လေ”
ခင်ခင်လေးသည် တချက်ရှိုက်ရင်း မျက်ရည်များကို သုတ်လိုက်၏။
“ကိုယ့်ကြောင့် သူတပါး အသည်းလည်း မကွဲစေချင်ဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သည်တသက်မှာ သူတပါးကို နာကျင်ထိခိုက်အောင် မလုပ်မိပါစေနဲ့လို့ ဆုတောင်းပါတယ်”
“သမီးဟာ ခင်ခင်လေးကြောင့် စိတ်ဒုက္ခ ရောက်နေရတယ် ဆိုရင်ကော…”
“သူတဖက်သားကို မနာကျင်အောင်လို့ ကိုယ့်သမီးကို ဒုက္ခခံခိုင်းရတာပါ။ သမီးရဲ့ဒုက္ခဟာ ခင်ခင်လေးရဲ့ ဒုက္ခပါပဲ။ ခင်ခင်လေး ရင်ထဲမှာလည်း တကယ်နာနေပါတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသာ အနာခံရမှာပေါ့။ ကိုယ်ကတော့ မဆိုးပါရစေနဲ့”
မငိုတော့ဘူးဆိုပေမယ့် ခင်ခင်လေးသည် မျက်ရည်တွေ ဖြိုင်ဖြိုင်ကျလာပြန်သည်။ ခင်ခင်လေး ဘာကြောင့် ဒါလောက်ငိုသည်ကို ကိုနားလည်ပါ၏။
ကိုအောင်မြင့်နှင့် လက်ထပ်ဖို့ ခင်ခင်လေးကို နားချစဉ်က ခင်ခင်လေးသည် အပြင်းအထန် မေမေ့ရှေ့တွင် ငိုခဲ့၏။ သူ့ချစ်သူ ကိုတင်အောင်နှင့် ခွဲခွာရစဉ်က ခင်ခင်လေးသည် ငိုခဲ့၏။ ခင်ခင်လေးသည် သူ၏ ပူဆွေးရခြင်းမှာ ဘဝဘဝ၏ ဝဋ်ကြွေးများဟု ထင်၏။ ထို့ကြောင့် ဘဝဆက်သံသရာမှာဖြင့် ကွေကွင်းရခြင်းကြောင့်လည်း ဒုက္ခမတွေ့ပါရစေနှင့်။ သည်ဘဝ သည်မျှနှင့်သာ တန်လိုပါ၏။ သူကသာ လျော့လိုသည်။ နောက်ဘဝတွင် ဝဋ်လည်ဖို့ကိုတော့ ခင်ခင်လေးသည် ကြောက်၏။
သမီးကိစ္စတွင်လည်း ခင်ခင်လေးသည် သမီးကို လျော့စေချင်၏။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း အားမပေးလိုပေ။ ဒုက္ခဆင်းရဲအသီးသီးတွင် အကြင်လိုချင်ခြင်း အကြောင်းသည် ရှိ၏။ ထိုလိုချင်ခြင်းကို မရ၍ ခဏခဏ တောင့်တခြင်းသည် ကြီးစွာသော ဆင်းရဲပင် မဟုတ်ပါလား။ သူကိုယ်တိုင်ပင် တကြိမ်သောအခါက လိုချင်သည်ကို မရသော ဆင်းရဲကို ခံခဲ့ရ၏။ ထို့ကြောင့် သူတပါး၏ လိုသောအရာကို သူ မလုလိုတော့ပါ။
သီတင်းကျွတ်ချိန်တွင် မောင်မောင်သည် သစ်တောဝန်ထောက် အဖြစ်နှင့်ပင် မြစ်ကြီးနားသို့ ပြောင်းရွှေ့သွားလေသည်။ ထိုနှစ်အတွင်းမှာပင် တခြားမိန်းကလေးတယောက်နှင့် မောင်မောင် လက်ထပ်သွားတော့သည်။
မိသည် ယခင်ကလောက် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား မရှိတော့ပေ။ စာမေးပွဲအောင်သွားပြီဖြစ်၍ အိမ်မှာပင် နေ၏။ အနေအထိုင်များမှာတော့ ယခင်ကလို မဟုတ်ဘဲ အားလုံးပြောင်းလဲလာ၏။
မိကို လက်ထပ်ပေးရန် စီစဉ်ချိန်တွင်မူ ခင်ခင်လေးသည် မတိုက်တွန်းချင်တော့ပေ။
“သည်နေရာမှာတော့ မမကြီးတို့လည်း အတင်းမတိုက်တွန်းပါနဲ့၊ သူက လက်ခံလိုတယ်ဆိုမှ သူ့ဆန္ဒအတိုင်း ဖြစ်ပစေပေါ့။ အမှန်ကတော့ ကိုယ်လုပ်တာဟာ တရားနိုင်သမျှ တရားပါစေလို့သာ ကြိုးစားရတာကိုး။ အိမ်ထောင်ရေးမှာကတော့ ကောင်းချင်မှ ကောင်းတယ်။ လူကြီးစီမံရာ နားထောင်တိုင်းလည်း ကောင်းချင်မှ ကောင်းတာပဲ”
မိကမူ အကယ်၍ သူသည် မမကြီး စီစဉ်ပေးသည့်အတိုင်း လက်ထပ်ရပါမူ၊ သူယူရမယ့်သူကို သူကိုယ်တိုင် တွေ့ချင်သည်ဟု တောင်းဆို၏။
မမကြီးသည် မျက်လုံးပြူးသွား၏။
“မိကိုယ်တိုင် သည်လူကို တွေ့ချင်တယ်။ ဘယ်နိုင်ငံက ပညာသင်ပြန်လာတာတွေ ဘာတွေ မလိုချင်ဘူး။ ပထမဆုံး မိ သူ့ကို တခုပြောချင်တယ်။ အဲသည်အကြောင်းကတော့ မိနဲ့ ကိုမောင်မောင်ရဲ့ အကြောင်းပဲ”
“ဟာ မပြောပါနဲ့ မိရယ်၊ ကိုယ်ဖြစ်ခဲ့ပြီးတဲ့ဟာပဲ”
ခင်ခင်လေး စိတ်ထဲတွင်မူ သူ့သမီးသည် သည်လိုနေရာတွင် ဒါလောက် ပွင့်လင်းလာလိမ့်မည်၊ ရဲရင့်လာလိမ့်မည် မထင်ပေ။ သမီး၏ စိတ်ဓာတ်ပြောင်းလာပုံကို သဘောကျသွား၏။ သူ့သမီးသည် ငယ်စဉ်က စိုးရိမ်ပူပန်ရသလောက် မဆိုးလှပါကလား။
“ဟုတ်တယ် ခင်ခင်လေးလည်း ဒါတော့ သဘောကျတယ်။ တွေ့နိုင်အောင် မေမေ စီစဉ်ပေးမယ်”
“အို ခင်ခင်လေးကလည်း ဘယ်လိုလုပ်တာလဲ”
မိသည် ဒေါ်ကြီးကို စိုက်၍ကြည့်ရင်း…
“မိ တသက်မှာ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို လိမ်ပြီး မယူချင်ဘူး။ မိ ဘာလုပ်ခဲ့ပါတယ် ဆိုတာကို ဖွင့်မပြောပြရသရွေ့တော့ မယူဘူး”
ဒေါ်ကြီးသည် အတော်ခေါင်းကိုက်သွားသည်။
“ဖွင့်ပြောလို့ သည်ယောက်ျားလေးက စိတ်ပျက်သွားရင်…”
“ပျက်ချင်ပျက်လေ၊ ဖွင့်ပြောရမှာက မိရဲ့ ဝတ္တရားပဲ။ ဘာလို့ မေမေက အမှန်တရားကို အမြဲရင်ဆိုင်ရမယ်လို့ သင်သေးလဲ။ သည်တော့ မိ အားလုံး ဖွင့်ပြောရမှာပဲ။ မိကို ဒါတွေကြားရလို့ ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူး။ မယူနိုင်ဘူးဆိုရင် စောစောက လက်လျော့ပေတော့။ မိမှာလည်း ဘာမှ ချွတ်ယွင်းတာမှ မဟုတ်ဘဲနဲ့။ ကိစ္စမရှိဘူး။ ယူပြီးကြတော့မှ အစက သည်လိုမှန်းမသိလို့ပါဆိုတဲ့ စကားလုံးမျိုးတော့ အသုံးမခံနိုင်ဘူး”
မိသည် မောင်မောင်တုန်းက လျော့လိုက်သည့်အတွက် ယခုတော့ တင်းတင်းမာမာပင် ပြော၏။
“ဟုတ်ပါတယ်၊ ပြောပါစေ မမကြီး။ ကိုယ်ချစ်ခဲ့တာဟာ ချစ်ခဲ့တာပါပဲ။ ခင်ခင်လေးရဲ့ သမီးမှာလည်း ဘာမှ ဣနြေ္ဒပျက်စီးလောက်အောင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာမှ မဟုတ်ဘဲ”
မမကြီးသည် သားအမိနှစ်ယောက်လုံးကို လက်ထပ်ရမည့်သူအား သူ့အကြောင်းများကို ဖွင့်ပြောချိန်တွင် ဒေါ်ကြီးထင်သလို ဆိုးဆိုးရွားရွား မဖြစ်လာပေ။ ကိုအောင်မြင့်ကမူ ခင်ခင်လေးကို ပြောပြ၏။
“လောကကြီးမှာ သဝန်ကြောင် မနာလိုတဲ့ ယောက်ျားတွေ ပေါသလို သစ္စာရှိပြီး ခွင့်လွှတ်နိုင်တဲ့ ယောက်ျားတွေလည်း ရှိပါသေးတယ် ခင်ခင်လေး”
ကိုအောင်မြင့်ပြောသလိုပင် သူတို့သမက်လောင်းသည် မိ၏နောက်ကြောင်းများအတွက် ဘယ်လိုမျှ စိတ်အနှောင့်အယှက်မဖြစ်ပေ။
အမှန်တော့လည်း မိန်းကလေးတယောက်အပေါ်တွင် ထိုအကြောင်းမျှလောက် ခွင့်လွှတ်ရသည်မှာ မဆန်းလှပေ။ ဤမိန်းမ ထိုမိန်းမတို့၏ ယောက်ျားများတွင် မိန်းမများက ခွင့်လွှတ်ရမည့်အကြောင်းများကား အဆအထောင်မက များလှသေး၏။ ဤမိန်းမတို့အဖို့ ခွင့်မလွှတ်လျှင်လည်း ဘာများ တတ်နိုင်ဦးမည်နည်း။
မိ လက်ထပ်ပွဲသည် ဆောင်းဦးပေါက်တွင် ပြီးစီးသွား၏။ ခင်ခင်လေးသည် ယခုမှပင် သူ့ရင်မှာ အေးသွား၏။ အမှန်တော့ ဘေးအန္တရာယ် ထူပြောသော အပိုင်းမှ သူ့သမီးသည် လွတ်မြောက်ခဲ့လေပြီ။
အရွယ်ရောက်သည့်နေ့နှင့် အိမ်ထောင်မကျခင်နေ့ အတောအတွင်း အချိန်ပိုင်းသည် မိန်းကလေးတယောက်၏ဘဝကို အကောင်းဆုံးနှင့် အဆိုးဆုံးကို ဖြစ်စေနိုင်ပေသည်။
ဒါကြောင့် မေမေသည် သူ့အား အိမ်ထောင်ပြုဖို့ တိုက်တွန်းခဲ့ခြင်းကို ခင်ခင်လေးသည် ယခုမှ သဘောပေါက်မိ၏။ လက်ထပ်ပြီး သုံးလလောက်တွင် မိ ခင်ပွန်းသည်မှာ အင်ဂျင်နီယာတယောက်ဖြစ်၍ ရခိုင်ပြည်နယ်တွင် စက္ကူစက် တည်ရန်အတွက် ပြောင်းရွှေ့ရတော့သည်။
မိတယောက် အိမ်မှာလျော့သွားမည်ဆိုတော့လည်း အားလုံး စိတ်မချမ်းမသာဖြစ်ရပြန်သည်။ သို့သော် ဆန်းသည်မှ မဟုတ်ဘဲ၊ အတောင်စုံကြလျှင် ပြန်ကြမြဲ ဓမ္မတာပင် ဖြစ်၏။ ဒေါ်ကြီးကမူ မိနှင့်မခွဲနိုင်၍ ရခိုင်ပြည်သို့ တပါတည်း လိုက်သွားတော့သည်။
နွေရာသီကုန်ခါနီးတွင် မိထံမှ စာတစောင်ရောက်လာသည်။ ကိုအောင်မြင့်သည် သမီးစာကို ခင်ခင်လေးအား ဖတ်ပြနေ၏။
“ခင်ခင်လေးရေ... သမီးလေးမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီ ဆိုပါလား။ ဒါကြောင့် နည်းနည်း နေမကောင်းဘူးတဲ့”
“ဘုရားမ,တာဘဲ၊ ခင်ခင်လေးဖြင့် ဝမ်းသာလိုက်တာ”
“အေး သားဦးလေး မွေးပါစေ”
“ဟင့်အင်း ခင်ခင်လေးတော့ သမီးဦး မွေးပါစေလို့ ဆုတောင်းတယ်”
“ကြံကြံဖန်ဖန်ကွယ်၊ သားဦး ဆိုတော့ အားရှိတာပေါ့”
“ဒါကြောင့်မဟုတ်ဘူး၊ သမီးလေးမွေးမှ မရွှေမိ အားလုံးသိမယ်။ သမီးတယောက် မွေးလာရတဲ့အတွက် မိဘတွေမှာ ကာယစိတ္တဒုက္ခ ဘယ်လောက်များခံစားရတယ်ဆိုတာ မရွှေမိ သည်တော့မှ သိမှာပေါ့”
“တို့များ သူ့ကို ဘယ်လောက်ချစ်တယ် ဆိုတာလဲ သူသိလာမှာပဲနော်”
သမီးလေး မိသည် ဤဘဝဇာတ်ခုံတွင် ဆက်လက် စခန်းသွားရဦးမည်ပါတကား။
ခင်ခင်လေးသည် ဖျတ်ခနဲ တွေးလိုက်မိ၏။ မိ အတည်တကျ ဖြစ်နေသော နောက်ပိုင်းမှာပင် ဤအတွေးသည် ဤကဲ့သို့ ဝင်လာသောအခါ ခင်ခင်လေးသည် နည်းနည်းမော၍ သွားလိုက်သေးသည်။
“မောပေဦးတော့ မရွှေမိ”
ခင်နှင်းယု
No comments:
Post a Comment