သုခမြို့တော် (အပိုင်း - ၇)

ကိုဗာစကီး၏အခန်းနှင့် ကပ်လျက် အိမ်ခေါင်းကလေးထဲတွင် မူဆလင်ဘာသာဝင် မိသားစု ခုနစ်ဦး နေကြသည်။ ကလေး လေးယောက်နှင့် လူကြီးသုံးယောက်တို့ ဖြစ်ကြ၏။ အိမ်ထောင်ဦးစီးအမည်မှာ မာဘူဖြစ်သည်။ မာဘူမှာ အသက်သုံးဆယ်တွင်းဖြစ်ပြီး အရပ်ပုပု၊ ကိုယ်လုံးကျစ်ကျစ်နှင့် ဖြစ်သည်။ သူ့ကိုကြည့်လိုက်လျှင် အမြဲတမ်း လှုပ်ရှားလျက်ရှိပြီး ဆံပင်ကောက်ကောက်တို့ ဖုံးအုပ်နေသော နဖူးနှင့် ထူထဲသော မျက်ခုံးမွေးများအောက်မှ မျက်လုံးများထဲတွင် တစ်ခုခု လုပ်မိလျှင် မဖြစ်မနေလုပ်မည့်ဟန်မျိုး ပေါ်နေသည်။ သူ့ဇနီး ဆလီနာ၏နှာခေါင်းပေါ်တွင် ကျောက်တစ်လုံးကို မြှုပ်ထားသည်။ ဆလီနာ၏ကိုယ်ဝန်မှာ ရင့်နေပြီ။ သို့ရာတွင် ဆလီနာသည် နားရသည်ဟုမရှိ၊ အလုပ်နှင့်လက်နှင့် မပြတ်အောင်လုပ်နေရမြဲ။ တံမြက်စည်းလှဲ၊ အိုးတိုက်၊ ထမင်းချက်၊ အဝတ်လျှော်။

မာဘူ၏အမေမှာ ခေါင်းတွင် ဖြူဖွေးသော ဆံပင်တိုနံ့နံ့ကလေးနှင့်ဖြစ်ပြီး မျက်စိများက ကောင်းကောင်း မမြင်ရတော့။ မာဘူ၏အမေသည် လမ်းကြားကလေးထဲတွင် ထိုင်ရင်း ကိုရန်ကျမ်းစာမှ တရားစာများကို တစ်နေကုန် ရွတ်ဖတ်နေတတ်သည်။ မာဘူ၏သားဖြစ်သူ ဆယ်နှစ်သားအရွယ်ရှိ နာဆားမှာ အလုပ်ရုံကလေးတစ်ရုံတွင် အလုပ်လုပ်ရပြီး သူ့ညီမငယ်နှစ်ယောက်မှာ ကိုရန်ကျမ်း စာသင်ကျောင်းသို့ သွားရ၏။ အငယ်ဆုံးဖြစ်သည့် သုံးနှစ်အရွယ် ညီမလေးမှာ တစ်နေ့လုံး လမ်းမတွင် ဆော့ကစားနေတတ်သည်။ 

သူတို့မိသားစုမှာ ချောင်လည်သည်ဟု ဆိုရပေလိမ့်မည်။ မာဘူမှာ ကာလကတ္တား အရှေ့ပိုင်းရှိ ရေတပ်ဝင်းထဲတွင် အလုပ်လုပ်လာသည်မှာ ဆယ့်သုံးနှစ်ရှိပြီ။ သူ့အလုပ်မှာ ရေတပ်မော်တော်ဘုတ်များတွင် တပ်သည့် ရေယက်ကြီးများကို ပန်းပဲလုပ်ရခြင်းဖြစ်သည်။ တစ်လကို သုံးရာကျပ်ရသည်။ တစ်နေ့ တစ်ကျပ်ပင် ဝင်ငွေမရှိသည့် သူတို့ဆင်းရဲသား ရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင် သူဌေးကလေးဟုပင် ဆိုနိုင်သည်။

ကိုဗာစကီးသည် သူ့အိမ်နီးချင်းများနှင့် နေ့တိုင်း ဆလမ်မာလေးကွမ်း ဆို၍ နှုတ်ဆက်ရုံမျှအပ သူတို့နှင့် စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောဖူးသေး။ သူတို့ကို ကြည့်ရသည်မှာ သူတို့ရပ်ကွက်ကလေးထဲသို့ ဗရင်ဂျီဘုန်းကြီးတစ်ပါးရောက်လာသည်ကို မနှစ်သက်သယောင်ရှိသည်။ သို့ရာတွင် ကိုဗာစကီးနှင့် သူတို့ဆက်ဆံရေးသည် ကလေးငယ်များကြောင့် ပို၍အဆင်ပြေ ချောမွေ့လာခဲ့သည်။ ကလေးများနှင့် အဆင်ပြေရန်မှာလည်း များစွာခက်လှသည် မဟုတ်ပါ။ သူတို့တစ်တွေ ကစားသည်ကို စိတ်ပါလက်ပါ ထိုင်ကြည့်လိုက်ရုံမျှသာ ဖြစ်ပါသည်။

တစ်ခါတွင် အဖြစ်အပျက်တစ်ခုဖြစ်လာသည့်အတွက် ကိုဗာစကီးနှင့် မာဘူတို့အိမ်သားစု ဆက်ဆံရေးသည် အားလုံး ချောမောအဆင်ပြေသွားခဲ့သည်။ တစ်ညနေတွင် မာဘူသည် စိတ်ပျက်ကုန်ခန်းလျက်ရှိဟန်ဖြင့် အလုပ်မှ ပြန်လာခဲ့သည်။ ရေတပ်ဝင်းထဲမှ အလုပ်ကို ရပ်ဆိုင်းလိုက်သောကြောင့် ဖြစ်၏။ လုပ်သက်ရင့် အလုပ်သမားများအားလုံးကို လခစားအဖြစ် ခန့်အပ်ရမည်ဟူသော ဥပဒေတစ်ရပ် ထွက်လာခဲ့သည်တွင် ထိုဥပဒေကို ရှောင်ကွင်းသည့် အနေဖြင့် အချို့သောဌာနများက အလုပ်သမားများကို ဖြုတ်ပစ်ခဲ့ကြသည်။ 

ထိုဥပဒေမှာ လွှတ်တော်က ပြဋ္ဌာန်းခဲ့ခြင်းဖြစ်သော်လည်း ထိုဥပဒေကို အစိုးရကလည်း မကြိုက်၊ ဆိုင်ရာဌာနများကလည်း မကြိုက်၊ အလုပ်သမားသမဂ္ဂကလည်း မကြိုက်ကြ။ အစိုးရက မကြိုက်ခြင်းမှာ အလုပ်သမားများ လခစား ဖြစ်သွားလျှင် သမဂ္ဂများ အင်အားတောင့်တင်းသွားမည် စိုးသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဆိုင်ရာဌာနများက မကြိုက်ခြင်းမှာ လခစားအလုပ်သမားထက် နေ့စားပျံကျ အလုပ်သမားများက ပို၍ခိုင်းကောင်းသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ သမဂ္ဂများက မကြိုက်ခြင်းမှာ သူတို့သမဂ္ဂများတွင် လခစားအလုပ်သမားများ လာလျှင် သမဂ္ဂထဲတွင် လူနည်းစုဖြစ်သော သူတို့ အခွင့်အရေးလောက်ကိုသာ ကြည့်မည်စိုးသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထိုသို့သော လက်တွေ့ကျသည့်အကြောင်းများအပြင် အတိတ်က အမွေထားခဲ့သော အစဉ်အလာအကြောင်းများလည်း ရှိသေး၏။ 

လခစားအလုပ်သမားဖြစ်လာလျှင် အဖေအစား သားဖြစ်သူကို ဆက်လက်ခန့်ထားရသည့် ထုံးစံအတိုင်း စက်ရုံက ကြိုက်သည်ဖြစ်စေ၊ မကြိုက်သည်ဖြစ်စေ သားကို ဆက်လက်ခန့်ထားရတော့မည်ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ထိုဥပဒေကို အားလုံးက ဝိုင်း၍ ဆန့်ကျင်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် စက်ရုံအာဏာပိုင်များသည် အလုပ်သမားများကို လခစားအဖြစ် မခန့်လိုသဖြင့် ခေတ္တအလုပ်ရပ်စဲထားလိုက်ပြီး နောက်မှ ကန်ထရိုက်စာချုပ် အသစ်ဖြင့် နေ့စားပြန်၍ ခန့်ထားလေ့ရှိ၏။ တစ်ဆက်တည်းဆိုလျှင် လခစား အလုပ်သမားအဖြစ် ခန့်ရမည်စိုးသောကြောင့် လုပ်သက်ပြတ်သွားအောင် စာချုပ်ကိုရပ်စဲကာ သူတို့ကို အလုပ်မှ ဖြုတ်ထားလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။ 

မာဘူ နေ့စားအလုပ်သမား လုပ်လာခဲ့သည်မှာ ဆယ့်သုံး လေးနှစ်ရှိလေပြီ။ ထို့ကြောင့် လုပ်သက်ကို ပြတ်သွားအောင် သူ့ကို အလုပ်မှ ရပ်စဲထားလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုနေ့ ညနေက မာဘူစိတ်ပျက်လာခြင်းမှာ ထိုအကြောင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။

မာဘူမှာ အရပ်ပုသည့်တိုင် အလုပ်ကြမ်းကိုချည်း တစ်သက်လုံး လုပ်ခဲ့ရသဖြင့် လက်မောင်းကြွက်သားကြီးများ၊ ပခုံးကြွက်သားကြီးများ၊ ခြေသလုံးကြွက်သားကြီးများသည် တောင့်တင်းနေကြသည်။ သို့ရာတွင် ယခုမူ မာဘူ၏ ကိုယ်ခန္ဓာသည် ကိုဗာစကီး မျက်စိရှေ့မှာပင် ကျုံလှီစပြုလာခဲ့လေပြီ။ ရက်အနည်းငယ်အတွင်းတွင် မာဘူသည် ခြောက်သွေ့နေသော သစ်သီးတစ်လုံးလို ကျုံ့သွားခဲ့၏။ သူ့ဝမ်းဗိုက်က ရှပ်လျက်။ 

မာဘူသည် ကာလကတ္တားရှိ စက်ရုံအနှံ့ သွားကာ အလုပ်ရှာသော်လည်း ဘာအလုပ်မျှ မရ။ ညနေတိုင်လျှင် မာဘူသည် ခြေကုန်လက်ပန်းကျ၍ ပြန်လာတတ်ကာ ကိုဗာစကီး၏အခန်းသို့ ရောက်လာပြီး ဝတ်ရုံလွှမ်းထားသည့် ခရစ်တော်၏ပုံတော်အောက်တွင် စကားတစ်လုံးမျှ မပြောဘဲ အတန်ကြာ ထိုင်၍ မှိုင်တွေချနေတတ်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံတွင်လည်း မာဘူသည် တင်ပျဉ်ခွေကာ ကိုဗာစကီးရှေ့တွင် အကြာကြီး ထိုင်တတ်သည်။

မာဘူတို့မိသားစု ခုနစ်ယောက်သည် သားအကြီး နာဆား ရလာသည့် လစာကလေးပေါ်တွင် အမှီပြုနေရတော့သည်။ နာဆားမှာ အလုပ်ရုံတစ်ရုံတွင် တစ်နေ့လျှင် ဆယ့်နှစ်နာရီ အလုပ်လုပ်ရပြီး တစ်လလျှင် ကျပ်နှစ်ဆယ်ရသည်။ အလုပ်မှာ ဘောပင်ခဲတံများတွင် တပ်သည့် ကလစ်ကလေးများကို ကရိုမီယန်အရည်ထဲတွင် စိမ်ရသည့် အလုပ်ဖြစ်၏။ အလွန်ပြင်းသည့် အဆိပ်ငွေ့များကို တစ်နေကုန်ရှူနေရသည့်တိုင် နာဆားသည် ကိုယ်ခန္ဓာကျန်းမာတောင့်တင်းသည့် လူငယ်ကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာလည်း ဘာမျှ အံ့သြစရာမဟုတ်ပါ။ ဆင်းရဲသည့် အိမ်ထောင်များတွင် အလုပ်လုပ်သူများကို ဦးစားပေး၍ ကျွေးရသည် မဟုတ်လော။ အခြားသူများက လျှော့ပေါ့စားကြရသည် မဟုတ်လော။ 

နာဆားသည် အလုပ်ရုံမှ လစာနှစ်ဆယ်ရသည့်အပြင် ကိုဗာစကီးက ထောက်ပံ့သည့် ငွေကလေးတစ်ဆယ်လည်း ရသေးသည်။ နာဆားသည် မနက်လင်းသည်နှင့် ရေတစ်ပုံးကိုဆွဲကာ အိမ်သာတန်းစီပေးရသည်။ ကိုယ့်အလှည့်ရောက်သည်နှင့် နာဆားသည် ရေပုံးကိုချကာ ကိုဗာစကီးကို ပြေးလာ၍ခေါ်သည်။ ထို့အတွက် တစ်လ ငွေတစ်ဆယ်ရသည်။ 

မာဘူသည် ကိုဗာစကီး၏အခန်းထဲရှိ ခရစ်တော်၏ပုံတော်ရှေ့တွင်ထိုင်၍ အာရုံပြုနေရာမှ သူတို့အခန်းကလေးထဲသို့ အလည်လိုက်လာရန် ကိုဗာစကီးကို ဖိတ်၏။ အခန်းကလေးမှာ ခြောက်ပေ-လေးပေခန့်သာ ကျယ်လိမ့်မည်။ အခန်းကလေး၏ သုံးပုံနှစ်ပုံကို သစ်သားကွပ်ပျစ်ကလေးခင်းထားပြီး နေ့တွင် ထမင်းစားပွဲအဖြစ် အသုံးပြုကာ ညတွင် အိပ်ရာအဖြစ်အသုံးပြုသည်။ အိပ်တော့မည်ဆိုလျှင် စောင်စုတ်ကလေးကို ခင်းလိုက်ရုံမျှသာ။ အငယ်ဆုံးကလေးမှာ ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် သူ့အမေနှင့်အဘွားကြားတွင် အိပ်သည်။ နာဆားနှင့် သူ့ညီမငယ် နှစ်ယောက်က ကွပ်ပျစ်အောက်တွင် အိပ်ကြရသည်။ မာဘူကမူ တဲအပြင်ဘက် တံစက်မြိတ်မှာ အိပ်သည်။ 

သူတို့အိမ်ကလေးထဲတွင်ရှိသည့် အခြားတစ်ခုတည်းသော ပရိဘောဂပစ္စည်းမှာ ပွဲတော်နေ့များတွင် ဝတ်သည့် အဝတ်အစားအသစ်ကလေးများ ထည့်သည့် သံသေတ္တာတစ်လုံးသာဖြစ်သည်။ အဝတ်အစားသစ်များကို ကာလကတ္တားတိုက်နံရံများတွင် တွေ့ရတတ်သည့် ရုပ်ရှင်ကြော်ငြာပိုစတာများဖြင့် ထုပ်ထား၏။ အိန္ဒိယပြည်ရှိ သန်းပေါင်းများစွာသော အခြားအမျိုးသမီးများကဲ့သို့ပင် ဆလီနာသည်လည်း မီးရထားလမ်းဘေးမှ ကောက်လာသည့် နွားချေးကို ပြားထားသည့် ထင်းမီးဖြင့် သူ့မီးဖိုကလေးကို မီးစာကျွေးသည်။ သူတို့အိမ်ခေါင်းကလေးထဲတွင် ပြတင်းပေါက်မရှိ၊ လျှပ်စစ်မီးမရှိသော်လည်း သူတို့အိမ်ခေါင်းကလေးမှာ အလွန်သန့်ရှင်းသည်။ မြေမံထားသည့် ကြမ်းခင်းသည် ကျောက်ဖြူခင်းထားသည့်နှယ် ပြောင်ချောနေတော့သည်။ ထိုမြေခင်းပေါ်သို့တက်လျှင် ဖိနပ်ချွတ်၍ တက်ကြသည်။

သူတို့အိမ်သားများသည် ဆင်းရဲလာသည်နှင့်အမျှ ပို၍ဖော်ရွေလာကြသည်။ သူတို့အိမ်ထဲသို့ ကိုဗာစကီးရောက်သွားသည့်အခါတွင် လက်ဖက်ရည်၊ ဂျလေဘီနှင့် ဘင်္ဂါလီလူမျိုးတို့ စားလေ့ရှိသည့် အချိုမုန့်များဖြင့် တည်ခင်း ဧည့်ခံကြသည်။ ကိုဗာစကီးကို ဧည့်ခံရသည်နှင့် သူတို့ သုံးလေးရက်စာ ထမင်းစရိတ်ကလေးသည် ပြောင်သွားလေပြီ။

ကိုဗာစကီးသည် သူတို့မိသားစုကို ကူညီချင်ပါ၏။ သို့ရာတွင် နိုင်ငံခြားသာသနာထဲသို့ သွတ်သွင်းလိုသဖြင့် ထိုသို့ ကူညီသည်ဟု အထင်လွဲမည်ကို သူစိုးရိမ်သည်။ ဤသို့ရှိနေစဉ် ပြဿနာတစ်ခုပေါ်လာသဖြင့် ကိုဗာစကီးအဖို့ အကူအညီပေးရလွယ်သွားသည်။ တစ်နေ့မနက်၌ ကိုဗာစကီးသည် သူ့ရေနံဆီမီးဖိုဖြင့် ထမင်းချက်နေစဉ် လက်ကို မီးလောင်သွားသည်။ ဤတွင် ဆလီနာကို ထမင်းကူချက်ပေးရန် သူတောင်းပန်သည်။ ထိုသို့ ထမင်းချက်ပေးသည့်အတွက် တစ်နေ့ကို သုံးကျပ်ပေးသည်။ သူတို့ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်စံဖြင့် တိုင်းလျှင် ငွေသုံးကျပ်ဆိုသည်မှာ နည်းသည့်ငွေမဟုတ်။ ကိုဗာစကီးက သူ့ကိုလည်း သူတို့စားသည့် အစားမျိုးကိုပင် ချက်ကျွေးရန် ပြောသည်။

ဆလီနာသည် သူ့ကို တအံ့တဩဖြင့်ကြည့်ကာ...

“ဆရာကြီးက ချမ်းသာတယ်ဆို၊ ကျွန်မတို့စားတဲ့ အစားအသောက်တွေကို ဘယ်မှာစားနိုင်ပါ့မလဲ၊ ဆရာကြီးစားလို့ မဖြစ်ပါဘူး၊ ဆရာကြီး စိတ်မှကောင်းသေးရဲ့ လား”

“ဘာဖြစ်လို့ မစားနိုင်ရမှာလဲဗျ။ ကျွန်တော့်ကို ကူညီချင်တယ်ဆိုရင် မနက်ဖြန်ကစပြီး ခင်ဗျားတို့စားတဲ့ အစာမျိုးကိုပဲ ချက်ကျွေးပါ၊ ရပါတယ်”

နောက်တစ်နေ့မနက်တွင် ဆလီနာ၏သမီးကလေးတစ်ယောက်က သူ့အတွက် အစားအစာလာပို့သည်။ ယင်းတို့မှာ ထမင်းအနည်းငယ်၊ မုန်လာဥနှင့် ဂေါ်ဖီရွက်ကြော်၊ ပဲဟင်းတို့ဖြစ်သည်။ ပဲဟင်းကား အိန္ဒိယတိုင်းရင်းသား အများစုကြီးအတွက် အကောင်းဆုံးသော ပရိုတိန်းဓာတ်ပေတည်း။ သူတို့ရပ်ကွက်ကလေးတွင် တစ်နေ့လျှင် တစ်နပ်သာ စားရသူတွေ အများအပြားရှိရာ ထမင်းစားပွဲသည် သူတို့ရပ်ကွက်ထဲတွင်မူ သူဌေးစာဖြစ်ပေသည်။ သို့ရာတွင် ဆလီနာချက်ပေးသည့် ဟင်းများမှာ အပူအစပ်တွေ များလွန်းသည်။ ထို့ကြောင့် ဖြည်းဖြည်းသာ စားနိုင်သည်။ 

တစ်နေ့တွင် ကိုဗာစကီးက အိန္ဒိယတိုင်းရင်းသားများ အပူအစပ်စားသည့်ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ အိန္ဒိယတိုင်းသား ဆရာဝန်တစ်ယောက်ကို မေးမြန်းကြည့်သည်။ အပူအစပ်သည် ချွေးထွက်စေသည်။ သွေးလှည့်ပတ်မှုကို မြန်စေသည်။ အစာကို ကျေညက်လွယ်စေသည်ဟု သူက ဆိုသည်။ အထူးသဖြင့် အစပ်သည် အစာအာဟာရ ချို့တဲ့နေသော သန်းပေါင်းများစွာသောလူများ၏ ဆာလောင်မွတ်သိပ်ခြင်းကို ပြေပျောက်စေသည်ဟု ဆိုသည်။ မည်မျှ ပုပ်သိုးနေသော အစာကိုပင်ဖြစ်စေ အစပ်ကလေးဖြင့် မျှောချလျှင် အာခံတွင်းမြိန်သည်ဟု ဆိုသည်။

ကိုဗာစကီးသည် သူ့အစားသစ်ကို နှစ်ရက် စားကြည့်၏။ အာဟာရ သိပ်မပါသဖြင့် ကိုယ်လက်လှုပ်ရှားမှုကို များများစားစားလုပ်စရာမလိုတော့။ ဆာလျှင် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိ ကာကာဆိုင်မှ လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်လောက် သွားသောက်လိုက်သည်။ သို့ရာတွင် တတိယနေ့တွင်မူ ပြဿနာပေါ်လေပြီ။ ကိုဗာစကီးသည် ထိုင်ရာမှထလိုက်တိုင်း တရိပ်ရိပ်မူးကာ အေးစက်သည့် ချွေးသီးချွေးပေါက်ကြီးတွေ ကျလာတတ်သည်။ ထိုနေ့က ထမင်းတစ်နပ်စားပြီးသည့်နောက်တွင် ကိုဗာစကီးသည် ကောင်းကောင်းပင် မရပ်နိုင်တော့ပြီ။ ဗိုက်ထဲက နာစပြုလာသည်။ ထို့ကြောင့် ဖျာပေါ်မှာပင် ဝမ်းလျားမှောက်နေရ၏။ ကိုဗာစကီးသည် ဝတ်ပြုသော်လည်း သူ့စိတ်သည် သူ့ဝမ်းဗိုက်ကဲ့သို့ပင် ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်နေလေပြီ။ ထိုနေ့ကရော၊ နောက်ရက်များတွင်ပါ ဆာလောင်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ 

ထိုအစာကို ရက်အတန်ကြာ စားလာသည့်အခါတွင် သူ့သွေးခုန်နှုန်းသည် မြန်စ, ပြုလာကာ အသက်ရှူနှုန်းသည်လည်း မြန်လာ၏။ ကိုဗာစကီးသည် သူ့ကိုယ်သူရှက်သည်။ သူတို့အိန္ဒိယတိုင်းသားများမှာ သူ့ထက် အဆများစွာ နည်းသည့် ကယ်လိုရီပါသော အစားအသောက်ကို စားနေရသည့်တိုင် သူတို့မှာ လှည်းဆွဲနိုင်သေးသည်။ လန်ချား ဆွဲနိုင်သေးသည်။ ချယ်ဂါရီ ဆွဲနိုင်သေးသည်။ သို့ရာတွင် သူ့မှာမူ သေကောင်ပေါင်းလဲဖြစ်နေလေပြီ။ 

သို့ရာတွင် ရက်အနည်းငယ် ကြာသွားသည့်အခါ၌ကား ထိုဝေဒနာများလည်း ပျောက်သွားကြကာ ဝမ်းဗိုက်ထဲမှ ဆာလောင်မှုသည်လည်း လက်နှင့် ယူပစ်လိုက်သလို ပျောက်သွားသည်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်သည် အခြေအနေသစ်နှင့်အညီ နေထိုင်တတ်သွားလေပြီ။ ကိုဗာစကီးသည် ဆာလောင်ခြင်းမဖြစ်တော့ရုံမျှမက နေ၍ထိုင်၍ပင် ကောင်းလာသည်ဟု ထင်ရသည်။

ထိုစဉ် ကိုဗာစကီးသည် အမှားတစ်ခုကို ပြုမိသည်။ ပြင်သစ်မှရောက်လာသည့် မိတ်ဆွေတစ်ယောက်က သူ့ကို ငါးဆုပ်လုံးဘူး တစ်ဘူးနှင့် ကာမင်နက်ဒိန်ခဲဘူးတစ်ဘူး ပေးသည်။ ကိုဗာစကီးသည် ထိုစားစရာများကို မာဘူတို့ကို ပေးလိုက်၏။ မာဘူက သူတို့ချည်း မစားနိုင်၊ ကိုဗာစကီးပါ စားမှ ထိုလက်ဆောင်ပစ္စည်းများကို လက်ခံမည်ဟု ဆိုသည်။ ဤတွင် ပျောက်ကွယ်နေသော ကိုဗာစကီး၏ချဉ်ခြင်းတပ်မှုကို ပြန်နှိုးလိုက်သကဲ့သို့ဖြစ်သွားသည်။ ထိုအစာများကို စားပြီး တိုင်းရင်းအစားအစာကို ပြန်စားသည့်အခါ၌ ကိုဗာစကီးသည် ယခင်ကထက်ပင် မူးဝေခြင်း၊ အော့အန်ခြင်း၊ ဆာလောင်ခြင်း စသည့်ဝေဒနာများ ပြန်ပေါ်လာခဲ့သည်။ 

ကိုဗာစကီးသည် တစ်နေ့ထက် တစ်နေ့ အားနည်းလာသလိုဖြစ်လာသည်။ ကြွက်သားများမှာ ပျော့တွဲလာခဲ့လေသည်။ သူ့ခြေထောက်များ၊ လက်များသည် အားမရှိတော့သလိုဖြစ်နေသည်။ ကိုယ်အလေးချိန်လည်း ကျသွားသည်။ ရေဘုံပိုင်သွား၍ ရေတစ်ပုံးဆွဲလျှင်ပင် မောနေတော့သည်။ နာရီဝက်လောက် ထိုင်လိုက်လျှင်ပင် ပင်ပန်းနေလေပြီ။ ကယောင်ချောက်ချားဖြစ်စပြုကာ အိပ်လျှင်လည်း ခြောက်အိပ်မက်တွေကို မြင်မက်နေတတ်သည်။ ပိန်ချုံးလျက်ရှိသောလူများသည် သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို ခွစီးထားသည့် အိပ်မက်မျိုးတွေကိုချည်း မြင်မက်နေသဖြင့် အိပ်မပျော်အောင် ကြွက်တွေက တရုန်းရုန်းဖြစ်နေသည်ကိုပင် ကျေးဇူးတင်ရသေးသည်။ သို့ဖြင့် ကိုဗာစကီးသည် သူနေသည့် သုခမြို့တော်မှ လူများစုကဲ့သို့ဖြစ်လာသည်။ ထိုသို့ဖြစ်လာလျှင် သူ့ရည်ရွယ်ချက် အောင်လေပြီ။

“ဒါပေမယ့် ခက်တာက ကျွန်တော်ငတ်တာက အပျော်တမ်းငတ်သလို ဖြစ်နေတယ်။ အပျော်တမ်း ဒုက္ခခံရတယ်ဆိုတာ တစ်နေ့မှာ ကယ်မယ့်သူ ရောက်လာတာပဲ။ ကိုယ့်မှာ ခံနိုင်ရည်ကုန်သွားတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် အပျော်တမ်း ဒုက္ခခံတာကို စွန့်လွှတ်ပစ်လို့ရတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ ဒုက္ခခံတာ၊ သူတို့ငတ်တာတွေကတော့ တကယ်ငတ်နေရတာ၊ ဘယ်သူမှ ကယ်မယ့်လူမရှိဘူး မဟုတ်လား။ ဒီတော့ ကျွန်တော်ဟာ သူတို့လို ဘယ်လောက်ပဲ အငတ်ခံခံ သူတို့နဲ့တော့ ဘယ့်နှယ်မှ တစ်သားတည်း မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ သူတို့နဲ့ တစ်ထပ်တည်း မဖြစ်နိုင်ဘူး”

နောင်တွင် ကိုဗာစကီးက ထိုသို့ ပြောပြသည်။

“အမှန်ကတော့ မာဘူနဲ့ သုခမြို့တော်ထဲက လူတွေအားလုံးဟာ ရေမျောကမ်းတင်တွေပါ။ သူတို့မှာ ဗိုက်ထဲက ပိုးမျိုးရှစ်ဆယ်ရဲ့ အော်သံတွေကို ကြားနေရုံမကဘူး၊ မျှော်လင့်ချက်မရှိတဲ့ ဘဝကြောင့် သောကထပ်ပြီး ဖိနေလိုက်သေးတယ်၊ ဒါပေမယ့် တစ်ချက်ကလေး မညည်းကြဘူး။ ကလေးက သိပ်ဆာလို့ အော်ငိုတဲ့အခါမျိုးတွေမှာတော့ မာဘူ နည်းနည်းမျက်နှာပျက်သွားတတ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ချက်ချင်း ဣန္ဒြေဆယ်လိုက်ပြီး ကလေးကို ကောက်ချီရင်း ပုံပြောနေတတ်တယ်၊ ဒါမှမဟုတ် သီချင်းသီဆိုနေတတ်တယ်။ ကလေးကလည်း ဆာတာတွေ မေ့သွားပြီး ခဏနေတော့ အဖေ့ပေါင်ပေါ်က လျှောဆင်းပြီး လမ်းကြားထဲမှာ သွားကစားနေတာပဲ။ တစ်ခါတလေမှာ ကလေးက ဆက်တိုက် ငိုနေရင် မာဘူက အိမ်နီးနားချင်းတွေဆီသွားပြီး ချာပါတီကလေး ဘာလေး တောင်းကျွေးတယ်။ ဆင်းရဲသားအချင်းချင်းဟာ ဘယ်တော့မှ အိမ်တံခါး ပိတ်မထားဘူး၊ ဒါဟာ သုခမြို့တော်ထဲမှာ အားလုံး လိုက်နာနေကြတဲ့ဥပဒေ” ဟု ကိုဗာစကီးက ပြောသည်။

* * * 

သူဝတ်ထားသည့် အင်္ကျီမှာ အပြာရောင် ပိုလိုရိုက်သည့် စပို့ရှပ်ဖြစ်သည်။ ဘောင်းဘီကလည်း သက္ကလတ်ဘောင်းဘီဖြစ်ပြီး ဖိနပ်က သားရေခြေညှပ်ဖိနပ် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် မူစဖာပရာဆပ်သည် အခြားသော “လူမြင်း”များနှင့် မတူဘဲ တစ်မူကွဲနေ၏။ လန်ချား လှည်းသန်နှစ်ချောင်းကြားထဲတွင် အနှစ်နှစ်ဆယ် ကုန်းရုန်းလုပ်ခဲ့ပြီးနောက် မူစဖာသည် ပိုက်ဆံရှိသည့်နေရာသို့ ပြောင်းလာခဲ့လေပြီ။

ဘီဟာနယ်က ထွက်ပြေးလာခဲ့သည့် ဒုက္ခသည်လယ်သမားသည် အသက်လေးဆယ့်ရှစ်နှစ်အရောက်တွင် သူဌေးကလေးဖြစ်နေလေပြီ။ မူစဖာသည် လန်ချားသူဌေးကြီး နာရိန္ဒရာ၏ စိတ်ချရသော လူယုံတော်တစ်ဦးဖြစ်နေလေပြီ။ မုန်ညင်းဆီ ရွှဲရွှဲလိမ်းထားသဖြင့် တောက်ပမည်းနက်နေသော ဆံပင်လိပ်ကလေးများအောက်ရှိ သူ့ဦးနှောက်သည် ကွန်ပျူတာတစ်ခုလို မှန်မှန် အလုပ်လုပ်နေသည်။ နားရွက်ကားကား၊ မေးတွဲတွဲဖြင့် မူစဖာသည် လန်ချားပေါင်း သုံးရာလေးဆယ့်ခြောက်စီးနှင့် လူမြင်း ခုနစ်ရာခန့်တို့ရှိသော လန်ချားအင်ပိုင်ယာကြီးကို ကြီးကြပ်အုပ်ချုပ်သူဖြစ်သည်။ 

ထိုသို့ အုပ်ချုပ်ရာ၌ မူစဖာသည် စာတစ်လုံးမှ ရေးတတ်ဖတ်တတ်ခြင်းမရှိသည့်အတွက် စက္ကူ နှင့် ခဲတံကို တစ်ခါမှ မသုံးစဖူး။ သို့ရာတွင် တန်ခိုးစွမ်းပကားကြီးလှသော သူ့ကြီးကြပ်မှုအောက်မှ မည်သည့်အရာမျှ ရှောင်တိမ်း၍မလွတ်။ အရိပ်ထဲတွင် ဖာရင်ဟိုက်ဒီဂရီ တစ်ရာ့တစ်ဆယ်လောက်ရှိသည့်နေ့မှာပင်ဖြစ်စေ၊ မိုးသက်မုန်တိုင်းတွေ ကျနေသည့် မိုးတွင်းကြီးမှာဖြစ်စေ မူစဖာသည် သူ့ဘိုင်စကယ်လေး ချောက်ချက် ချောက်ချက်ဖြင့် တစ်နေ့လျှင် မိုင်, ဒါဇင်ပေါင်းများစွာသွားကာ လန်ချားများကို လျှောက်ကြည့်သည်။ သူ့ခြေထောက်ခွင်ခွင်ဖြင့် ဘိုင်စကယ်နင်းပုံက ကွတတနိုင်သဖြင့် သူ့ကို လန်ချားသမားများအားလုံးက “ဗိုလ်ကွတ” ဟု ခေါ်ကြသည်။ သို့ရာတွင် လူမဆန်သော မြို့ကြီးထဲရှိ လမ်းမပေါ်မှ လူများအားလုံးလောက်ကပင် သူ့ကို ချစ်ခင်ကြသည်။ သည်တစ်ချက်ကမူ ထူးဆန်းသည်။

“အဘိုးကြီးက ကျွန်တော့်ကိုခေါ်ပြီး သူ့ကိုယ်စား လန်ချားတွေကို အုပ်ချုပ်ရမယ်ဆိုတော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ခေါင်းပေါ်ကို မိုးပြိုကျလာသလားလို့ အောက်မေ့လိုက်တယ်ဗျာ၊ သူ့ဆီမှာ အလုပ်လုပ်လာတဲ့ အနှစ် နှစ်ဆယ်အတွင်းမှာ ကျွန်တော့်ကို အရေးမကြီးတဲ့ကိစ္စကလေးတွေလောက်ကိုပဲ ခိုင်းတာ။ ဥပမာ လန်ချားပြင်တဲ့ကိစ္စ၊ ပုလိပ်နဲ့ စကားပြောရတဲ့ကိစ္စ၊ ယာဉ်တိုက်မှုကိစ္စတို့ ဆိုပါတော့။ ဒါပေမယ့် လန်ချားခ သိမ်းတာမျိုးကျတော့ ဘယ်တော့မှ မလွှဲဘူး၊ သူကိုယ်တိုင် လိုက်သိမ်းတာပဲ၊ တစ်ရက်ကလေး မပျက်ဘူး၊ တစ်ခါတလေ လမ်းတွေပေါ်မှာ ရေတွေ ပေါင်လယ်လောက် လျှံနေတာတောင် သူကိုယ်တိုင် လိုက်သိမ်းတာပဲ။ လန်ချားသမားတွေကို သိတာဆိုလို့ သူပဲရှိတာကိုး"

"တချို့ လန်ချားတွေက နေ့စဉ် ငှားခပေးရတယ်။ တချို့ကျတော့လည်း သီတင်းသုံးပတ်ကုန်မှ အခပေးရတာ ရှိတယ်။ တချို့လည်း လကုန်မှ ပေးရတာတွေရှိတယ်။ တချို့လန်ချားကျတော့လည်း ဈေးလျှော့ပြီး ငှားရတယ်။ အဲဒီလန်ချားတို့ ဘာတို့ ပျက်ရင် လန်ချားသမားရဲ့ အိတ်ထဲက စိုက်ပြင်ရတာကိုး။ ပြီးတော့လည်း တချို့ လန်ချားတွေက လိုင်စင်မရှိဘဲ ဆွဲနေတော့ ဈေးလျှော့ပြီး ငှားရတာပေါ့။ အဘိုးကြီးက လန်ချားတစ်စီးကို နေ့ည အလှည့်ကျ လန်ချားသမားနှစ်ယောက်ထားတော့ အဘိုးကြီးဆီမှာ လုပ်နေတဲ့ လန်ချားသမားကိုက ခုနစ်ရာ ရှစ်ရာလောက်ရှိတယ်။ အဘိုးကြီးက ဒီလောက် အသက်ကြီးတာတောင် ဒီလန်ချားတွေကို အုပ်ချုပ်နိုင်သေးတယ်ဗျာ။ တော်တော် ခေါင်းကောင်းတဲ့ အဘိုးကြီး။ ဒါပေမယ့် အသက်နည်းနည်းကြီးလာတော့ ဒီတာဝန်တွေကို ယူရတာ ပင်ပန်းလာပုံရတယ်။ ဒီတင် အဘိုးကြီးက ကျွန်တော့်ကိုခေါ်ပြီး ... မူစဖာ၊ မင်းနဲ့ ငါနဲ့ သိလာတာ ကြာလှပြီတဲ့၊ ငါ့လက်

အောက်မှာ မင်း အလုပ်လုပ်လာတာလဲ အနှစ်နှစ်ဆယ်လောက်ရှိပြီတဲ့၊ မင်းက ဘီဟာနယ်သားဆိုတော့ မင်းကို ငါယုံတယ်တဲ့၊ ဒီတော့ ဒီကနေ့ကစပြီး ငါ့ကိုယ်စားလှယ် လုပ်တဲ့၊ လန်ချားခတွေကို ငါ့ကိုယ်စား မင်းပဲလိုက်သိမ်းရမယ်တဲ့၊ ညနေကျရင် လန်ချားငှားခတွေကို လာပို့လှည့်တဲ့၊ မင်းကို ကော်မရှင်အဖြစ် တစ်ကျပ်ကို ငါးပြားပေးမယ်တဲ့"

“နောက်တစ်နေ့ မနက်ကျတော့ မနက် ၄ နာရီမှာ အိပ်ရာက ထတယ်။ အိမ်သာတက်တဲ့ကိစ္စ၊ ရေချိုးတဲ့ကိစ္စကို သူများထက်ဦးအောင် စောစောထရတာ။ ကျွန်တော်နဲ့ တဲကလေးတစ်လုံးထဲမှာ အတူနေတဲ့ လူလေးယောက်ကတော့ မထကြသေးဘူးလေ။ သူတို့လေးယောက်စလုံးလည်း အဘိုးကြီးဆီမှာပဲ အလုပ်လုပ်ကြတယ်။ တစ်ယောက်က ဘတ်စ်ကားမောင်းတယ်၊ တစ်ယောက်က လန်ချားဆွဲတယ်၊ တစ်ယောက်က မက္ကင်းနစ်လုပ်တယ်၊ ကျန်တစ်ယောက်က ဂဟေဆက်သမား လုပ်တယ်၊ သူတို့လဲ ဘီဟာနယ်သားတွေပဲ။ တောမှာ သားမယားတွေကိုထားခဲ့ပြီး ကာလကတ္တားမှာ လာအလုပ်လုပ်နေကြတာ"

"၄ နာရီလည်း ခွဲရော၊ ကျွန်တော်လည်း ဘိုင်စကယ်ကလေးစီးပြီး ဂျားဂူးဈေးကြီးနားမှာရှိတဲ့ လက်ချမီးမယ်တော်ရဲ့ နတ်စင်ကို လာခဲ့တယ်။ လက်ချမီးဆိုတာ ကျွန်တော်တို့ကို စည်းစိမ်ဥစ္စာတိုးအောင် မှိုင်းမတဲ့ ကျွန်တော်တို့နတ်လေ။ ကျွန်တော်ရောက်သွားတော့ မိုးတောင် ကောင်းကောင်း မလင်းသေးဘူး၊ မှောင်နေတုန်းပဲရှိသေးတယ်။ ဆာဒူးကြီးတောင် အိပ်ရာက မနိုးသေးဘူး။ သံဇကာ ကာထားတဲ့ ဘုရားကျောင်းထဲမှာ အိပ်နေတုန်း ရှိသေးတယ်။

ကျွန်တော်က ခေါင်းလောင်းကလေးကို လှုပ်လိုက်တော့ သူ အိပ်ရာထလာပြီး တံခါးဖွင့်ပေးတယ်"

"ကျွန်တော်က ဒီနေ့ လာဘ်လာဘရွှင်အောင် ပူဇော်ပွဲလုပ်ချင်ပါတယ်ဆိုပြီး ငွေတစ်ဆယ် ထုတ်ပေးလိုက်တယ်၊ လက်ထဲမှာ ဆန်နည်းနည်းရယ်၊ ငှက်ပျောသီးနှစ်လုံးရယ်၊ ပန်းတွေရယ် ပါလာသေးတယ်။ ဆာဒူးကြီးက ကျွန်တော့်လှူဖွယ်ပစ္စည်းတွေကို ဗန်းကလေးတစ်ချပ်ထဲ ထည့်ပြီး ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ဘုရားကျောင်းခန်းထဲကို ဝင်လာခဲ့ကြသည်။ အထဲရောက်တော့ ဆာဒူးကြီးက ဆီမီးခွက်တွေကို လိုက်ထွန်း၊ မန္တာန်တွေကို ရွတ်တော့တာပါပဲ။ ကျွန်တော်ကတော့ ကိုယ်လိုချင်ရာ ဆုတောင်းရတာပေါ့လေ။ ပူဇော်ပွဲပြီးသွားတော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးသွားတယ်။ နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း ငွေတွေရတော့မယ်လို့လည်း စိတ်ထဲမှာ ယုံကြည်သွားတယ်။ ပိုက်ဆံများများရတိုင်း ပူဇော်ပွဲတွေ မကြာခဏလုပ်ပါ့မယ်လို့လည်း လက်ချမီးမယ်တော်ရှေ့မှာ ကျွန်တော် သစ္စာပြုတယ်"

"ပူဇော်ပွဲပြီးတော့ ဘယ်လီဗျူးဆေးသင်တန်းကျောင်းနားက လိုဒေါင်လမ်းကို ဘိုင်စကယ်လေးနဲ့ ထွက်လာခဲ့တယ်။ အဲဒီနားမှာ အဘိုးကြီးရဲ့ လန်ချား ခြောက်စီးရှိတယ်လေ။ စောသေးတော့ အဲဒီနားမှာပဲ လန်ချားအားလုံးကို တွေ့ရသေးတယ်။ ကိုယ့်လူတွေက ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို အပြင်ထုတ်ထောင်ပြီး လန်ချားခုံပေါ်မှာ အိပ်နေကြတုန်းရယ်။ လန်ချားသမား တော်တော်များများမှာ နေစရာအိမ်မရှိဘူး မဟုတ်လား။ ဒီတော့ အဲဒီလန်ချားပေါ်မှာပဲ သူတို့အိပ်ရတာပေါ့။ တစ်ခါတလေတော့လည်း လန်ချားက တစ်စီးတည်း၊ လန်ချားသမားက နှစ်ယောက်ဆိုတော့ လန်ချားပေါ်မှာ သူအိပ်မယ် ငါအိပ်မယ် ဆိုပြီး ရန်ဖြစ်တတ်ကြသေးတယ်။ ဒီတော့ ကျွန်တော်ကပဲ ဝင်ဖျန်ဖြေပြီး အဆုံးအဖြတ်ပေးရတယ်။ သိပ်တော့ မလွယ်ဘူးပေါ့လေ"

"အဲဒီကနေပြီးတော့ ကျွန်တော် ဇာတ်ရုံလမ်းကိုသွားတယ်။ အဲဒီနားမှာ အဘိုးကြီးရဲ့ လန်ချား တစ်ကျိပ်ကျော်ကျော်လောက်ရှိတယ်။ ပြီးတော့ ဘယ်ရင် ဘန်လမ်းဖက်ကို ချိုးဝင်ခဲ့တယ်။ အဲဒီလမ်းက လူချမ်းသာတွေ၊ နိုင်ငံခြားသား တွေနေတဲ့ ရပ်ကွက်ဆိုတော့ တိုက်အိမ်ကြီးတွေ၊ ပန်းခြံကြီးတွေနဲ့ သိပ်လှတာပဲ။ အဲဒီလမ်းပေါ်မှာ ယူနီဖောင်းဝတ်ထားတဲ့ အစောင့်တွေစောင့်ပြီး အမေရိကန်အလံလွှင့်ထားတဲ့ တိုက်ကြီးတစ်တိုက်ရှိတယ်၊ အဲဒီလမ်းတစ်ဝိုက်မှာ အဘိုးကြီးရဲ့ လန်ချားအစီးသုံးဆယ်လောက်ရှိတယ်။ လူချမ်းသာရပ်ကွက်ဆိုတော့ ဒီနေရာဟာ ကျွန်တော်တို့လန်ချားတွေအဖို့ ပြဿနာရပ်ကွက်ပဲ။ အဲဒီနေရာရောက်ရင် ကျွန်တော်တို့ လန်ချားသမားတစ်ယောက် နှစ်ယောက်ကတော့ ပုလိပ်အဆွဲခံရတာချည်းပဲ။ အကြောင်းပြချက်ကတော့ အမျိုးမျိုးပေါ့လေ။ လန်ချားကို ဖမ်းပြီး ပုလိပ်က ပိုက်ဆံတောင်းတယ်။ ဒီနေရာမှာ ဆွဲတဲ့လန်ချားသမားကလည်း တခြားတစ်နေရာက လန်ချားသမားထက် ဝင်ငွေကောင်းတယ်ဆိုတာ သိတာကိုး။ စိန့်ဇေးဗီယားကောလိပ်နား ရောက်လာလို့ ပတ်လမ်း ပုလိပ်ဌာနထဲကို ကြည့်လိုက်ရင် ဖမ်းပြီး တစ်စီးနဲ့တစ်စီး သော့ခတ် ပူးချည်ထားတဲ့ လန်ချားတန်းကြီးကို မြင်ရတာပဲ။ လန်ချားတွေ ဆိုက်ထားလိုက်တာမှ အရှည်ကြီးပဲ။ ကိုက်တစ်ရာလောက်ရှိမယ် ထင်တယ်။ အဲဒီနေ့မနက်ကတော့ ပုလိပ်လက်ဖဝါးထဲကို ဆီသွားထည့်ရတာပေါ့ဗျာ။ လန်ချားတချို့ကို ပြန်လွတ်အောင် လုပ်ခဲ့ရတာ ငွေခြောက်ဆယ်လောက် ကုန်ခဲ့တယ်"

"အဲဒီကထွက်ပြီး မာလစ်ဈေးနားမှာရှိတဲ့ လန်ချားဆိပ်ကို ကျွန်တော်လာခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်တို့လန်ချား အစီးသုံးဆယ်လောက် ရှိတယ်လေ။ ပတ်လမ်းနားရောက်တော့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဝင်ပြီး လက်ဖက်ရည်သောက်သေးတယ်။ အဲဒီဆိုင်က လက်ဖက်ရည်က သိပ်ကောင်းတာဗျ။ လက်ဖက်ခြောက် ကျကျနှပ်ပြီး ခပ်လေးလေးနဲ့ ချိုကျဆိုပါတော့။ အရှူဆိုတဲ့ ပန်ချာပီရဲ့ဆိုင်။ လက်ဖက်ရည်ဖျော်ရာမှာတော့ အရှူလောက် ကောင်းတဲ့လူ တစ်ယောက်မှ မတွေ့သေးဘူး။ ကာလကတ္တားလမ်းဘေး လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွေမှာတော့ အရှူဆိုင်က အကောင်းဆုံးပဲ"

"အရှူဆိုင်မှာ လက်ဖက်ရည်သောက်ပြီးတော့ ကျွန်တော် ပတ်လမ်းအဝိုင်းကြီးနားမှာရှိတဲ့ အသားဈေးနဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်ဈေးကို သွားတယ်။ အဲဒီမှာလည်း ကျွန်တော်တို့လန်ချား ငါးဆယ်လောက်ရှိတယ်။ လန်ချားဆိပ်တစ်ဆိပ်က ထွက်လာတိုင်း ကျွန်တော့်ရှပ်အင်္ကျီအဖျားမှာ ချုပ်ထားတဲ့အိတ်ကလည်း ငွေစက္ကူတွေနဲ့ ဖောင်းသည်ထက် ဖောင်းလာတယ်။ အဲဒီအချိန်ကျတော့ မြို့ထဲမှာ လန်ချားတွေ ပြေးစပြုနေပြီလေ။ လမ်းတွေမှာ လန်ချားက ခေါင်းလောင်းသံတွေ တချွင်ချွင်နဲ့ မြည်နေပြီ။ ဒါဆိုရင် ကျွန်တော်မြို့ကို လှည့်တာ တစ်ဝက်လောက်ရောက်ပြီဆိုတဲ့ သဘောပဲ။ အဲ မွန်းတည့်ချိန်လောက်ရောက်တာနဲ့ ကျွန်တော် ကောလိပ်ကျောင်းတွေနားကို ရောက်နေပြီ။ အဲဒီနားမှာ လန်ချားတွေ ရာနဲ့ချီပြီး စုတဲ့အချိန် နှစ်ချိန်ရှိတယ်။ ကျောင်းဆင်းချိန်နဲ့ ကျောင်းတက်ချိန်ဆိုပါတော့။ ကျောင်းတက်ချိန်တို့ ကျောင်းဆင်းချိန်တို့မှာ ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေက ကိုယ့်လန်ချားနဲ့ ကျောင်းတက်ကြတယ်။ သူတို့ကလည်း သူတို့စီးနေကျ လန်ချားကိုပဲ စီးတော့ လန်ချားသမားအဖို့ ပုံမှန်ဝင်ငွေလေးရတာပေါ့ဗျာ"

"ကျွန်တော့်ကိုယ်စားလှယ်အလုပ်က သိပ်တော့ မလွယ်ဘူးဗျ။ စိတ်ခိုင်ရတယ်၊ ကျွန်တော့်အဘိုးကြီးလို နှလုံးသားက ကျောက်ခဲလို မာရတယ်။ တစ်ခါတလေမှာ လန်ချား တစ်ခေါက်မှမဆွဲရသေးပေမယ့် လန်ချားသမားဆီက နေ့တွက်ကို မညှာမတာတောင်းရက်တဲ့ သတ္တိမျိုး ရှိရတယ်။ လူပါးတဲ့နေ့တွေများဆိုရင် လန်ချားသမားတွေမှာ လန်ချားငှားခပေးလိုက်တာနဲ့ သူ့မှာ စားစရာတောင်မကျန်တော့ဘူး။ သနားတော့ သနားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မတတ်နိုင်ဘူးလေ။ အဲဒီလိုနေ့မျိုးမှာ ထမင်းကလည်း ကောင်းကောင်းမစားရ၊ လန်ချားစီးမယ့်လူကလဲ မိန်းမဝဝကြီးနှစ်ယောက်၊ ပစ္စည်းတွေကလဲ ပါလိုက်သေးတယ်ဆိုရင်တော့ အဲဒီလန်ချားသမား သေပေရော့ပဲ။ ကာလကတ္တားကလမ်းမတွေ ပေါ်မှာ နေ့စဉ် မူးမေ့လဲကျသွားတဲ့ လန်ချားသမားတွေက နည်းလို့လား။ ဒီလို လဲသွားလို့ကတော့ ဒီလန်ချားသမား တော်တော်နဲ့ နာလန်မထူနိုင်တော့ဘူး။ ဒီတော့ ကျွန်တော်တို့ကလည်း လန်ချားကို အလကား အအားမထားနိုင်ဘူးလေ။ ဒီတော့ လူစားရှာရတော့တာပေါ့။ လူစားမရမှာတော့ မစိုးရိမ်ရဘူး၊ ဆွဲချင်တဲ့ လူတွေမှ ပုံနေတာပဲ"

"ကျွန်တော်တို့အဘိုးကြီးကလည်း လူစားလိုရင် ထည့်ရအောင်ဆိုပြီး အရန်တွေ အများကြီးထားတယ်လေ။ အဘိုးကြီးက လူရွေးပြီဆိုရင်လည်း သေသေချာချာ စေ့စေ့စပ်စပ် ရွေးတာ။ ပြီးစလွယ် ရွေးတာမဟုတ်ဘူး။ အဲဒီလူရဲ့ နောက်ကြောင်းရာဇဝင်ကို သေသေချာချာ စုံစမ်းမေးမြန်းပြီးမှ ရွေးတာ။ ဒီလိုရွေးမှလည်း တော်ကာကျတယ်လေ။ အဘိုးကြီးက သူ့လန်ချားသမားတွေထဲမှာ နိုင်ငံရေးတွေ ဘာတွေ ဝင်ရှုပ်တာကို မကြိုက်ဘူး။ တော်တော်ကြာ အခွင့်အရေးတိုက်ပွဲတွေ ဘာတွေ ပေါ်လာမယ် မဟုတ်လား။ ငါ့မာလကာသီးထဲမှာ ပိုးဝင်ကိုက်တာမျိုး အဖြစ်မခံနိုင်ဘူးတဲ့၊ မကြာခဏ ကျွန်တော်တို့ကို ပြောလေ့ရှိတယ်။ လန်ချားသမားတွေရဲ့ သမဂ္ဂရှိတယ်လေ။ ဒီတော့ အစိုးရက သူတို့လူတွေကို လန်ချားသမားတွေဆီ လွှတ်ပြီး လန်ချားပိုင်ရှင်တွေဆီက အခွင့်အရေးတောင်းတာတို့ ဘာတို့လုပ်လာရင် ပြဿနာသိပ်ရှုပ်မယ် မဟုတ်လား။ လန်ချားသမားတွေဟာ သူတို့ရဲ့ အလုပ်တန်ဆာပလာပိုင်ရှင်တွေ ဖြစ်ရမယ်လို့ သတင်းစာတွေထဲမှာ မကြာခဏ ရေးတတ်ကြတယ် မဟုတ်လား။ ခုထိတော့ လန်ချားသမားတွေထဲမှာ ကိုယ်ပိုင်လန်ချားရှိသူဆိုလို တစ်ယောက်မှ မတွေ့ဖူးသေးပါဘူး။ တချို့ကတော့ ကျွန်တော့်လိုပဲ ပိုင်ရှင်ရဲ့ ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်လာတာတွေတော့ ရှိတယ်။ တချို့လဲ လန်ချားလှည်းသန်တွေကြားထဲက ထွက်ပြီး တက္ကစီဒရိုင်ဘာဖြစ်သွားတာတွေ ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်ပိုင်လန်ချားရှိတဲ့ လန်ချားသမားရယ်လို့တော့ တစ်ယောက်မှ မတွေ့ဖူးသေးဘူး"

"လက်ချမီး မယ်တော်ဆီမှာ ကျွန်တော်ဆုတောင်းတာဟာ အချည်းနှီး မဖြစ်ပါဘူး။ တစ်ပတ်လောက်ရှိတော့ ကျွန်တော့်မှာ ငွေကလေးတစ်ရာ ငါးဆယ်လောက် စုမိလာတယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော် ပတ်လမ်းက စာတိုက်ရှေ့မှာရှိတဲ့ လျှောက်လွှာစာရေးဆီကိုသွားပြီး မန်နီအော်ဒါ သွားရေးတယ်။ ကျွန်တော့်ရွာက သာမယားတွေကတော့ အံ့အားသင့်နေမှာပါပဲ။ မကြာခင်ကပဲ ကျွန်တော့်ဆီကို ပို့ငွေတောင်းတဲ့ ပို့စကတ်ကလေး ရောက်လာသေးတာကိုး။ အိမ်ကလာတဲ့ ပို့စကတ်ကတော့ ဘာမှမထူးဘူး။ ငွေတောင်းတဲ့ စာပါတယ်။ အရင်တစ်ပတ်က ပို့လိုက်တဲ့ငွေ ရောက်တဲ့အကြောင်း၊ သည်ငွေနဲ့ အိမ်မှာလိုတဲ့ ပစ္စည်းကလေးနဲ့ လယ်ယာသုံးပစ္စည်းကလေးတွေကို ဝယ်တဲ့အကြောင်းလောက်တော့ ပါတာပေါ့လေ။ ရွာကအိမ်မှာ အဖေရယ်၊ အမေရယ်၊ ကျွန်တော့်မိန်းမရယ်၊ သားသုံးယောက်ရယ်၊ သမီးနှစ်ယောက်ရယ်၊ ချွေးမသုံးယောက်ရယ်၊ သူတို့ကလေးတွေရယ် ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။ စုစုပေါင်း အိမ်မှာ စားမယ့်ပါးစပ်ပေါက်က နှစ်ဆယ်လောက်ရှိတယ်လေ။ ကျွန်တော်သာ ငွေမပို့နိုင်ခဲ့ရင် လွန်ခဲ့တဲ့ လေးဆယ့်ရှစ်နှစ်က ကျွန်တော်မွေးခဲ့တဲ့ တဲကလေးထဲမှာ သရောကြီး ခိုင်းသွားမှာပေါ့"

"ပတ်လမ်း စာတိုက်ရှေ့မှာ ကျွန်တော်အမြဲလျှောက်လွှာအရေးခိုင်းတဲ့ လျှောက်လွှာစာရေးရှိတယ်။ သူ့နာမည်က ဒီဇူဇာတဲ့၊ ခရစ်ယာန်။ သူက အိန္ဒိယပြည် ဟိုတစ်ဖက် ဘုံဘေမြို့အောက်နားက ဂိုအာက လာတာ။ ကျွန်တော်နဲ့ ခင်နေတော့ ကျွန်တော်ကလည်း လန်ချားသမားတွေ ငွေပို့ချင်ရင် မန်နီအော်ဒါရေးဖို့ သူ့ဆီကို ခေါ်သွားတာပဲ။ သူကလည်း ကျွန်တော့်ကို ကော်မရှင်လေး ဘာလေး ပေးတယ်။ ဒါက ကျွန်တော်တို့ထုံးစံပဲလေ။ ကျွန်တော်တို့ဆင်းရဲသား အလုပ်သမားတွေကြားမှာတော့ ပိုက်ဆံပေးနိုင်ရင် အဆင်ပြေတာပဲ"

"အဲဒီနေ့က ကျွန်တော် လျှောက်လွှာစာရေးဆီကို အသွားမှာ ကျွန်တော်တို့လန်ချားသမား ရမ်ကျန္ဒရာနဲ့ တွေ့တာပဲ။ ရမ်ကျန္ဒရာက ဆယ်တန်နှစ်ရွက်ကိုကိုင်ပြီး ကျွန်တော့်ဆီ ပြေးလာတယ်။ မနေ့ညက သူ့လန်ချားမှာ မီးမပါလို့ ပုလိပ်ဆွဲခံရတယ်။ အမှန်ကတော့ဗျာ မြို့ထဲမှာ မီးမပါဘဲ သွားနေတဲ့ မော်တော်ကားတွေ၊ လော်ရီတွေ ပြည့်လို့ပါ။ ဘောက်ဆူးလိုချင်လို့ အကြောင်းတစ်ခုခုပြပြီး ဖမ်းတာပါ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ဆီကို ဆယ်တန်ကလေး နှစ်ရွက်ကိုင်ပြီးလာတာက မနေ့ညက အဖမ်းခံရတဲ့ သူ့လန်ချားကို ပြန်ရွေးပေးနိုင်ဖို့ လာတာမဟုတ်ဘူးခင်ဗျ။ သူ့အဖော်ကို လန်ချားဆွဲခွင့်ရအောင် လာပြောတာ။ အနားရောက်တော့.... ဆာဒါဂျီးရယ် ဆာဒါဂျီးဟာ ကာလီမယ်တော်ရဲ့ သားပါတဲ့၊ သူ့ကို သနားပါတဲ့၊ သူတို့ရွာက သူ့သူငယ်ချင်းပါတဲ့၊ သူ့မျိုးရိုးအစဉ်အဆက်ကို သူ ကောင်းကောင်းသိပါတယ်တဲ့၊ သူ အလုပ်လည်း ကြိုးစားပြီး ရိုးသားပါတယ်တဲ့၊ သူ့ကို လန်ချားတစ်စီးလောက် ဆွဲခွင့်ပေးပါတဲ့"

"ကျွန်တော်လည်း သူ့လက်ထဲက ဆယ်တန်နှစ်ရွက်ကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး သူ့နောက်မှာ ခပ်ရို့ရို့ရပ်နေတဲ့ သူ့အဖော်ကို ကြည့်လိုက်တယ်။ လူကတော့ ခပ်ပိန်ပိန်ပဲ ခင်ဗျ။ ဒါပေမယ့် လက်မောင်းတွေနဲ့ ပခုံးသားတွေကတော့ တော်တော်သန်မာပုံပါ။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်က သူ့ပေါင်နဲ့ ခြေသလုံးကို ကြည့်ချင်တာနဲ့ ခါးတောင်းအကျိုက်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်တို့အဘိုးကြီးက လန်ချားသမားတစ်ယောက်ကို လန်ချားပိုင်ခန့်တော့မယ်ဆိုရင် ဒီလိုပဲ ပေါင်တို့ ခြေသလုံးတို့ကို ကြည့်တတ်တယ်။ လန်ချားပိုင်ခန့်ရင် ကြည့်ခန့်ကွတဲ့၊ ဘယ်တော့မှ ဆိတ်ကလေးလို သေးသေးကွေးကွေးကောင်ကို မခန့်လေနဲ့တဲ့။ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်ပြီး အဖြေပေးလိုက်တယ်၊ “အေး...မင်း ကံကောင်းတယ်၊ မနေ့ညကတင် ဘိုဝါနီဘူတာနားမှာ လန်ချားသမားတစ်ယောက် လဲကျသေသွားလို့ လန်ချားတစ်စီး အားနေတာနဲ့ အတော်ပဲ” လို့ ပြောလိုက်တယ်။

* * * 

သုခမြို့တော်မှ မူဆလင်ရပ်ကွက်ကလေးသည် ပွဲတော်ကျင်းပရန်အတွက် လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်နေသည်။ အမျိုးသမီးများက သူတို့အဝတ်အစားများကို သိမ်းဆည်းရာမှ ထုတ်ကြသည်။ အမျိုးသားများက လမ်းကြားကလေးတစ်လျှောက်တွင် အလံကလေးတွေ၊ ပန်းကလေးတွေ ရောင်စုံဆင်နေကြသည်။ မီးသမားများက လျှပ်စစ်ကြိုးများကို သွယ်တန်းကာ အသံချဲ့စက်များ တပ်နေကြ၏။ လမ်းထောင့်တိုင်းတွင် အချိုမုန့်မျိုးစုံလုပ်ထားသည့် ဗန်းကလေးများ ရှေ့တွင် ချထားသည့် ဈေးသည်တွေ ပြည့်နေသည်။ သူတို့ဆင်းရဲမှု၊ သူတို့သောကများကို မေ့သွားကြလေပြီ။ ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကလေးထဲရှိ ငါးသောင်းခန့်မျှသော မူဆလင်အမျိုးသားများသည် တမန်တော် မဟာမက် မွေးနေ့ကို ကျင်းပရန် ပြင်ဆင်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။

တရားစာရွတ်သံများကြောင့် သူတို့ရပ်ကွက်ကလေးသည် မိန်းမောငြိမ်သက်ရာမှ လူးလွန့်ကာ ပွဲတော်အသွင်ကို ဆောင်လာခဲ့သည်။ မူဆလင်အမျိုးသား ထောင်ပေါင်းများစွာတို့သည် ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကလေးထဲရှိ ပလီခြောက်ခုတို့တွင် ဝပ်တွားကာ မက္ကာမြို့ရှိရာကို ရှိခိုးကြသည်။ ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်၊ အပ်ချုပ်ဆိုင်၊ ရတနာဆိုင်များတွင် လူတွေ ပြည့်လျက်။ ဆင်းရဲသားများသည် မင်းသားလို ဝတ်ဆင်လျက်။ ဟိန္ဒူအမျိုးသမီးများကလည်း သူတို့ထုံးစံအရ စားသောက်ဖွယ်များကို ချက်ပြုတ်ကာ အိမ်နီးချင်းမူဆလင်များထံ လာ၍လက်ဆောင်ပေးကြသည်။ အချို့က ဘီးများ၊ ဆံညှပ်များ၊ ပန်းများ၊ ဖဲကြိုးများဖြင့် ဆံပင်များကို ပြင်ပေးကြသည်။ အချို့ ကလည်း မြေနီမှုန့်၊ မြေဝါမှုန့်ကို ယူကာ သူတို့မိတ်ဆွေများကို လိမ်းခြယ် ပြင်ဆင်ပေးကြသည်။ 

ကလေးများကား ပြင်ဆင် မွမ်းမံ၍ပင် မပြီးနိုင်တော့။ မျက်လုံးပတ်လည်တွင် ခိုသွေးခြယ်သည်။ ကိုယ်ပေါ်တွင် ပြောင်လက်တောက်ပသည့် အင်္ကျီရှည်နှင့် ဘောင်းဘီရှည်တို့ကို ဝတ်သည်။ ခြေတွင် တူရကီဖိနပ်ကို စီးသည်။ သူတို့ကို ကြည့်ရသည်မှာ “တစ်ထောင့်တစ်ည” ပုံပြင်စာအုပ်ထဲတွင် ရေးဆွဲထားသည့် အရုပ်ကလေးများနှင့် တူသယောင်ယောင်။

ပွဲတော်မှ အသံဗလံများ၊ အသံချဲ့စက်များ ဆူညံနေသည့်တိုင် သူ့အခန်းဘေးမှ ညည်းသူအော်ဟစ်သံကို ကိုဗာစကီး ကြားနေရသေးသည်။ သူ့အခန်းဘေးရှိ ဆာဘီးယားသည် ညည်းညူအော်ဟစ်နေဆဲ။ သုခမြို့တော်ရှိ ဂျာမာမက်စဂျစ် ပလီကြီးထဲမှ မျက်မမြင်မူလာကြီး၏ တရားစာ ရွတ်ဖတ်သံသည် အသံချဲ့စက်မှ ပေါ်လာပြီး နောက်မှ တရားစာလိုက်ရွတ်နေသူများ၏ အုတ်အုတ်ကျက်ကျက် အသံများကို ကြားနေရဆဲဖြစ်သည်။ ဂျာမာမက်စဂျစ်ပလီကြီးက ဖြူဖွေးလျက်။ ပလီထိပ်ဖျား လေးထောင့်တွင်ရှိသည့် စုလစ်မွမ်းချွန်များက ဖယောင်းတိုင်ကြီးများသဖွယ်။ 

ထိုရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင် ထိုပလီကြီးသည် အမြင့်ဆုံး၊ အကောင်းဆုံးဖြစ်သည်။ ပုရွက်ဆိတ်အုံကဲ့သို့ ပြည့်ကျပ်နေသော ထိုဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင် အကျယ်ဆုံးနေရာဆို၍ ထိုပလီဝင်းကြီးတစ်ခုသာရှိသည်။ ထိုပလီကွက်လပ်ကြီးထဲမှာ လမ်းသေး လမ်းမြွာများထဲမှာ ပွဲတော်သွားသည့်လူတွေ ရှုပ်ယှက်ခတ်လျက်။

ဝတ်ရုံဖြူတို့ကို ဝတ်ဆင်ထားသည့် မျက်မမြင် မူလာကြီးသည် ပလီသို့ သွားနေသော လူတန်းကြီးကို ခေါင်းဆောင်လာသည်။ သူ့ရှေ့တွင် ဝတ်ရုံပြာဝတ်ထားသည့် အစ္စလာမ်သာသနာဘက်ဆိုင်ရာ ပုဂ္ဂိုလ်နှစ်ဦးက မူလာကြီးကို လမ်းပြပေး၏။ အသံချဲ့စက်ကို ဆိုက်ကားပေါ်တွင် တင်ထားပြီး မူလာကြီးက အသံချဲ့စက်ခွက်ကို ကိုင်ကာ နှစ်မိနစ်လျှင် တစ်ကြိမ်ကျ ရပ်၍ တရားစာကို တိုင်ပေးသည်။ ကျန်အစ္စလာမ်ဘာသာဝင်တို့က မူလာကြီး ရှေ့မှ ချပေးသော တရားစာကို လိုက်ဆိုကြသည်။ ခဏကြာလျှင် ပလီသို့သွားနေသည့် လူတန်းကြီးသည် တစ်မိုင်ကျော်မျှ ရှည်လျားလာခဲ့လေပြီ။ ပြွတ်သိပ်ကျပ်ခဲနေသော အိမ်ကလေးများ၊ တဲကလေးများကြားမှ လမ်းသေးလမ်းမြွာကလေးများပေါ်တွင် တရားစာကိုရွတ်ဆိုနေသည့် လူတန်းကြီးသည် တရွေ့ ရွေ့သွားလျက်ရှိ၏။

ကိုဗာစကီးသည် သူ့အိမ်ခေါင်းကလေးအဝတွင် ရပ်ရင်း တရွေ့ရွေ့ ချဉ်းကပ်လာနေသော လူတန်းကြီးကို တအံ့တသြ ကြည့်နေမိသည်။ ထိုမျှ နုံချာဆင်းရဲသော ရပ်ကွက်ကလေးထဲမှာ ထိုမျှလှပသော ရှုခင်းမျိုး မည်သို့များ ပေါ်ပေါက်လာလေသနည်း။ ကလေးငယ်များကို ကြည့်ရသည်မှာ ပို၍အံ့သြစရာကောင်းသေးသည်။ သူတို့ကိုယ်တွင် ဝတ်ထားသည်က ရောင်စုံ။ အပြာရောင်၊ အစိမ်းရောင်၊ ရွှေရောင်၊ ပန်းနုရောင်။ မိန်းကလေးများ ဝတ်ထားသည့် ရှာလဝါနှင့် ဂါဂရာများက ငှက်ခါးရောင်။ သူ့လက်ထဲတွင် အစ္စလာမ်သာသနာ့အလံကို ကိုင်ထားသည့် သူ့အိမ်နီးချင်း မာဘူကို တတိယလူတန်းထဲတွင် ကိုဗာစကီး မြင်လိုက်ရသည်။ 

ဘာသာရေးပွဲတော်နေ့သည် အလုပ်လက်မဲ့ဖြစ်၍ ငတ်ပြတ်နေကြသော အလုပ်သမားများကို တမန်တော် မဟာမက်၏စစ်သည်များအဖြစ် ပြောင်းလဲပစ်လိုက်လေပြီ။ ကလေးများထဲတွင် မာဘူ၏သားငယ် နာဆားကို သူမြင်လိုက်ရသည်။ ဆာဗီးယား၏ညီမငယ်ကလေးများနှင့်အတူ လိုက်ပါလာသော မာဘူ၏သမီးငယ်များကိုလည်း မြင်လိုက်ရသည်။ မိန်းကလေးများမှာ မင်းသမီးလေးများနှင့်ပင် တူနေတော့သည်။ သူတို့ကိုယ်ပေါ်တွင် ဖန်လက်ကောက်၊ ကြေးလက်ကောက်၊ ငွေလက်ကောက်တွေ ပြိုးပြိုးပြက်ပြက် တောက်ပလျက်။

ထိုစဉ် နောက်မှ ခေါ်လိုက်သည့်အသံတစ်သံကို ကိုဗာစကီး ကြားလိုက်ရ၏။

“ဆရာကြီး ကျွန်မသားကလေး ဆုံးသွားပြီ၊ အသုဘ မချခင် ဆရာကြီး လာပြီး ဆုတောင်းပေးလှည့်ပါဦး။ ကျွန်မသားကလေး ဆာဗီးယားက ဆရာကြီးကို သိပ်ချစ်တာ၊ ဆရာကြီးလာပြီး ဆုတောင်းပေးလှည့်ပါ”

နောက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါတွင် ဆာဗီးယား၏အမေကို တွေ့ ရသည်။ ဆာဗီးယားသည် ယခုပင် ဆုံးသွားခဲ့ပြီ။

ဆာဗီးယား၏အမေသည် သောကပရိဒေဝဖြစ်နေသည့်ကြားထဲကပင် ဣန္ဒြေပျက်ခြင်းမရှိ။ သူ့ဘဝတစ်လျှောက်လုံး ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် ကြုံတွေ့ရစဉ်မှာလည်း ထိုအမျိုးသမီးသည် စိတ်ပျက်အားငယ်ဟန်ကို မပြ။ ပရိယေသန အလို့ငှာ လမ်းကြားထဲတွင် စက္ကူအိတ်များကို ချိုးနေသည်မှာပင်ဖြစ်စေ၊ ရေထမ်း၍ ရောင်းသည့်အခါမှာပင်ဖြစ်စေ၊ သားငယ် ဆာဗီးယား အိပ်ရာဘေးတွင် တရားစာရွတ်နေချိန်မှာပင်ဖြစ်စေ၊ ဆာဗီးယားအမေသည် ခေါင်းကို မေ့ထားကာ တည်ကြည်သော အပြုံးကို ဆင်ယင်ထားမြဲပင်။

“ဒီလိုမိန်းမမျိုးကို ကျွန်တော် မတွေ့ဖူးသေးဘူးဗျာ။ ဒုက္ခ၊ သုက္ခတွေ ရောက်တုန်းမှာလဲ ကြည့် ဣန္ဒြေမပျက်ဘူး၊ လောကကြီးကို အရှုံးပေးတာ စိတ်နာတာလဲ မရှိဘူး၊ လူ့ဘဝကို သူ တည်တည်ကြည်ကြည်နဲ့ ရုန်းကန်သွားတာပဲ။ ခြင်္သေ့မတစ်ကောင်နဲ့ တူတယ်လို့တောင် ထင်မိတယ်။ ဆေးဖိုးဝါးခကလေးတွေ ပေးဖို့၊ ဆရာဝန် ခြေကြွခပေးဖို့ သူ့မှာရှိတဲ့ ပစ္စည်းကလေးတွေကို ရောင်းပေးလိုက်ရတယ်၊ သူ့မှာရှိတဲ့ ပစ္စည်းဆိုတာကလည်း ငွေလက်ကောက်ကလေး တစ်ရန်ရယ်၊ ငွေနားနှာသီးကွင်းကလေးရယ်၊ နားဆွဲကလေး တစ်ရန်ရယ် ဒါပဲရှိတာပါ။ ညညဆိုရင် သူ့သားကလေး ဝေဒနာ သက်သာအောင်ဆိုပြီး သားအိပ်ရာဘေးမှာ ထိုင်ပြီး တစ်ညလုံး တရားစာတွေကို ရွတ်နေတာပဲ။ သူ့မှာ မျိုသိပ်ထားရတာလည်း မရှိဘူး၊ ကျိန်ဆဲတာလည်း မရှိဘူး၊ ဒီမိန်းမဟာ ယုံကြည်ခြင်းတရားနဲ့ မေတ္တာတရားကို ဘယ်လိုရအောင် လုပ်ရတယ်ဆိုတာ ကျွန်တော့်ကို သင်ကြားပေးလိုက်တာနဲ့ အတူတူပဲ” ဟု ကိုဗာစကီးက ပြောသည်။

ဆာဗီးယား၏အမေသည် အသုဘလာမေးသည့် ပရိသတ်များကြားထဲမှ ကိုဗာစကီးကို အလောင်းနားသို့ ခေါ်လာခဲ့၏။ ဆာဗီးယားသည် စင်ကလေး တစ်ခုပေါ်တွင် လဲလျောင်းလျက်။ ကိုယ်ပေါ်တွင် အဝတ်ဖြူတစ်ခုကို လွှားထားပြီး ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် ပန်းစည်းတစ်စည်းကို တင်ထားသည်။ မျက်လုံးက မှိတ်လျက်၊ သူ့မျက်နှာသည် ပကတိငြိမ်းချမ်းခြင်းကို ဆောင်လျက်။ 

ကိုဗာစကီးသည် ဆာဗီးယား၏နဖူးပြင်ပေါ်သို့ လက်မဖြင့် ​ဝေ့ဝဲကာ လက်ဝါးကပ်တိုင် အမှတ်အသား ကြက်ခြေခတ်လိုက်သည်။ ခဏကြာသည့်အခါတွင် ဆာဗီးယားသည် လမ်းကြားထဲမှ လူငယ်ကလေးများ၏လက်ထဲတွင် သူ့အိမ်ခေါင်းကလေးမှ နောက်ဆုံးခရီးကို ထွက်ခွာသွားခဲ့လေပြီ။ 

ကိုဗာစကီးသည် မျက်နှာငယ် ဈာပနကို လိုက်ပို့၏။ ပွဲတော်ကျင်းပချိန်ဖြစ်ပြီး ပလီထဲတွင် လူတွေရောက်နေသဖြင့် လမ်းတစ်လျှောက်တွင် လူများများစားစားမရှိ။ ထိုမျှမက သုခမြို့ တော်တွင် သေခြင်းတရားသည် နေ့စဉ်နှင့်အမျှ တွေ့ကြုံနေရသော ကိစ္စကြီးဖြစ်နေသည့်အတွက် လူ့လောကမှ ထွက်ခွာသွားသော ဆာဗီးယားကို မည်သူကမျှလည်း ထူးထူးထွေထွေ သတိမထားလိုက်မိကြ။

အပိုင်း(၈)ဆက်ရန်

မြသန်းတင့်