၁၇။
"ရှယ်လီရေ ..."
နောက်နေ့ နံနက်စောစော ဒေါ်လီ သူ့အခန်းကို ကူးလာသည်။ ရှယ်လီက နံနက်လက်ဖက်ရည်ပွဲ ပြင်ဆင်နေဆဲဖြစ်၍ ဒေါ်လီကပါ စားပွဲမှာ ဝင်ထိုင်သည်။ ထိုနေ့က တနင်္ဂနွေ နေ့အားဖြစ်သည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ ဒေါ်လီ၊ တို့နှစ်ယောက် ဒီဆေးရုံအိမ်ခန်းရောက်မှ ရှယ်လီကပဲ ဒေါ်လီဆီ အပြေးအလွှား ရောက်ရောက်လာရတာ။ အခုတခါပဲ ဒေါ်လီက လာရတယ်။ ကဲ လက်ဖက်ရည်သောက်ဦး"
အင်နီက ပါမုန့်မီးကင်ကာ ထောပတ်သုတ်၍ စားပွဲပေါ် လာချပေးသည်။ တနင်္ဂနွေနေ့ဖြစ်၍ မကြည်တို့ အလုပ်မဆင်းပါ။
"ကိုယ်တို့ မန္တလေးပြောင်းရမယ်"
"ဟယ် ..."
ရှယ်လီ အံ့အားသင့်သွားသလို ဂျင်မီနှင့် အင်နီကလည်း အံ့ဩသွားသည်။
"ဟင် အန်တီဒေါ်လီတို့မရှိရင် မာမီ ပျင်းနေတော့မယ်၊ သားတို့လည်း ဖိုးထောင်တို့နဲ့ မကစားရတော့ဘူး"
ဂျင်မီက ဆိုလိုက်၏။
"အစိုးရအလုပ်ကိုးကွယ့်၊ သားတို့ငယ်ငယ်ကလည်း သားတို့မာမီ နယ်အနှံ့ ပြောင်းခဲ့ရတာပဲ"
ရှယ်လီက ဒေါ်လီစကားကို လက်ဖက်ရည်သောက်ရင်း ငြိမ်သက်စွာ နားထောင်နေသည်။
"မာမီတို့ စကားပြောရစ်ကြဦး။ မကြည် မလာတော့ ဒီနေ့ သား သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရမယ်"
ဂျင်မီက ဧည့်ခန်းထွက်သွားသလို အင်နီကလည်း မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။
"ဒေါ်လီရယ် ...မင်း သွားရတော့မယ်နော်၊ ရှယ်လီ သိပ်အားငယ်တယ်ကွယ်၊ တကယ်ပဲ မင်းတို့လင်မယားကို ရှယ်လီ အားကိုးနေရတာ"
ရှယ်လီက ဝမ်းနည်းစကားဆို၏။ ဒေါ်လီသည် သူ့အပေါ်တွယ်တာသော ရှယ်လီ၏သံယောဇဉ်အတိုင်းအတာကို သူ နားလည်ပါသည်။
"ကိုယ်ကလည်း မခွဲချင်ပါဘူးကွယ်၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်း ယောက္ခမတွေနဲ့ ပြေလည်လာပြီပဲ"
"ဟုတ်တယ်၊ ဒေါ်လီမလာရင် ရှယ်လီ ဒေါ်လီတို့အခန်းဘက် ကူးမလို့၊ မနေ့ညက ဂျင်မီ့အဘိုးအဘွားတွေက ဂျင်မီ စာမေးပွဲအောင်လို့ ပါတီပေးတယ်။ ကလေးတွေချည်းမို့ ဖိုးထောင်တို့ကိုပဲ ဖိတ်တာ။ မင်းကိုမဖိတ်တာ စိတ်မရှိနဲ့နော်၊ ကလေးတွေ ခြံထဲမှာ ရှိနေတုန်း အဘိုးကြီးအဘွားကြီးက ရှယ်လီကို ဧည့်ခန်းမှာ ခေါ်ပြီး စကားပြောတယ်။ သူတို့အိမ် ပြောင်းလာဖို့ "
"ဟယ် ...ရှယ်လီရယ်၊ ကံကောင်းလိုက်တာ၊ မင်း ဒီမှာ အထီးကျန် မနေရစ်ခဲ့ရဘူးပေါ့။ ဘာပဲပြောပြော ဒေါ်လီတို့ပြောင်းသွားရင် နောက်လူသစ်က တို့လို ကျောင်းနေဘက်သူငယ်ချင်းမဟုတ်တော့ဘူးလေ"
ဒေါ်လီက ဝမ်းသာအားရ ပြောလိုက်၏။ ရှယ်လီက ခေါင်းကို ဖြည်းညင်းစွာ ခါလိုက်သည်။
"တဖက်က တွေးတော့လည်း ဝမ်းသာစရာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်လီ မင်း တွေးကြည့်စမ်း၊ မာမီတို့ ဒီစကား ဘာလို့ပြောလဲဆိုတာ"
ဒေါ်လီက ရှယ်လီ့မေးခွန်းကို မဖြေ၊ ငေးကြည့်နေသည်။
"သူ့သား ပြန်မလာဘူးဆိုတာ သေချာလို့ပေါ့၊ ရှယ်လီတို့ ဒီဆေးရုံအိမ်ခန်းမှာ နေခွင့်မရှိတော့ဘူးလေ၊ အဘိုးကြီးနဲ့ အဘွားကြီးက စကားပြော သိပ်လိမ္မာတာပဲ။ သူတို့သား ပြန်မလာဘူးဆိုတာလည်း တလုံးမှမပြောဘူး။ သလ်မာအကြောင်းလည်း မဟဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ဘာပြောသလဲဆိုတော့ ....လင်းရွှေအောင် အင်္ဂလန်တောင်ပိုင်း ဝေးလ်နယ်က ဆွမ်းဆီးမြို့ဆေးရုံမှာ အလုပ်လုပ်နေတယ်တဲ့၊ ပြီးတော့ ရှယ်လီ သူတို့အိမ် ပြောင်းခဲ့ပါ၊ ဂျင်မီနဲ့အင်နီကျောင်းစရိတ်လည်း သူတို့ တာဝန်ယူတယ်၊ နောက် ရှယ်လီ ကုမ္ပဏီအလုပ်ကျွမ်းကျင်ရင် သူတို့ ငွေရင်း ထုတ်ပေးမယ်တဲ့။ ကိုယ်ပိုင်ကုမ္ပဏီထောင်တဲ့၊ ဒါတွေအားလုံး ဆက်စပ်ကြည့်တော့ ... လင်း ပြန်မလာတော့ဘူးဆိုတဲ့အဓိပ္ပါယ် ...ရှင်းနေတာပဲ"
ရှယ်လီက ဝမ်းနည်းစွာ ပြောနေသလို ဒေါ်လီက သက်ပြင်းကြီး ချလိုက်၏။
"တခုရှိတယ် ရှယ်လီ၊ သူတို့ ဖွင့်မပြောလဲ သလ်မာနဲ့လင်းရွှေအောင် လက်ထပ်သွားတာ သေချာပြီ၊ မင်းအသိပဲ။ ကျန်ရစ်တဲ့သားသမီးကို အဘိုးအဘွားတွေက စွန့်ပစ်ထားရော တို့ ဘာတတ်နိုင်မှာလိုက်လို့၊ သူတို့ဘက်က တာဝန်ကျေပါတယ် ရှယ်လီ၊ ကစဉ့်ကရဲ မဖြစ်တော့ဘူးလေ"
"ဒါတော့ ဟုတ်ပါတယ် ဒေါ်လီ၊ ရှယ်လီလက်ထပ်စဉ်က သူတို့ မကျေနပ်၊ သဘောမတူဘူး၊ ရှယ်လီက ကပြား၊ သူတို့က ရခိုင်စစ်စစ်တွေဆိုတော့ ရေရှည်မှာ ရှယ်လီနဲ့ဖြစ်ပါ့မလား ဆိုတာတွေလည်း တွေးမိတယ်။ ပြီးတော့ လက်ထပ်ပြီးကတည်းက ကိုယ့်အိမ်ထောင်ကို ဦးစီးလာတဲ့မိန်းမတယောက်ဟာ ယောက္ခမလက်အောက် ခေါင်းလျှိုဝင်ရမယ်ဆိုတော့ ...."
ရှယ်လီက တပိုင်းတစ စကားရပ်ထား၏။
"လျှိုသင့် လျှိုရမယ် ရှယ်လီ၊ တို့သူငယ်ချင်းချင်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင် မင်းဟာ ကပြားသွေးပါတယ်။ ကျောင်းနေတုန်းက ကပြားဆန်ဆန်နေခဲ့တာ မှန်တယ်။ အိမ်ထောင်ကျပြီး ဒေါ်လီမြင်သလောက်တော့ ရှယ်လီ မြန်မာအိမ်ထောင်ရှင်မတယောက်လို နေခဲ့တာပဲ။ ပြီးတော့ မင်းမှာ စုပြီးဆောင်းပြီး ဘာအခြေနေမှ အသင့်မရှိသေးခင် ဒီအိမ်က ဆင်းရတော့ မင်း ဘယ်သွားနေမလဲ၊ သူတို့ခေါ်တာပဲ ကျေးဇူးတင်ရမယ်၊ နောက်တခုက ဒေါ်လီ တခါက ပြောသလိုပဲ၊ မင်းအရေးထက် ကလေးတွေအရေးကို ဦးစားပေးရမယ်။ လင်မယား စိတ်သဘောချင်း မတိုက်ဆိုင်လို့ ကွဲသွားကြလည်း ကျန်တဲ့သားသမီးကို ကြက်မကြီးလို အုပ်ပြီး ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ရတာက တို့မိခင်တွေပဲ။ သူတို့ကတော့ ကျောကော့ဆင်းသွားကြတာပဲ။
ရှယ်လီ ကုမ္ပဏီခွဲထောင်ပြီး လုပ်ငန်းတွေ စပြီးဆိုရင် အိမ်ကို လှည့်ကြည်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။ ဂျင်မီကလည်း အရွယ်ရောက်ပြီ၊ အင်နီလည်း နောက်နှစ်ဆို တက္ကသိုလ်ရောက်တော့မယ်။ အပျိုပေါက်လေးဖြစ်လာပြီ။ မင်း အလုပ်တွေနဲ့ အပြင်မှာရှိနေချိန်မှာ ဒီကလေးတွေကို အုပ်ထိန်းဖို့ကိစ္စရှိတယ်လေ၊ သူတို့အဘွားဟာ သူတို့အတွက် အကောင်းဆုံးအုပ်ထိန်းသူပဲ။၊ပြီးတော့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူတို့အဘိုး ဦးရွှေဇံအောင်ရဲ့အရိပ်က သူတို့အပေါ် မိုးပြီး အစစ အကာအကွယ်ဖြစ်တာပေါ့၊ ကလေးတွေအတွက် အဘိုးအဘွားအရှိန်အဝါဆိုတာ ရှိသေးတယ် ရှယ်လီ"
သူတို့နှစ်ယောက် ဘာစကားမှဆက်မပြောဘဲ တိတ်ဆိတ်စွာ လက်ဖက်ရည်သောက်ရင်း ပါမုန့်ထောပတ်သုတ်ကို စားနေသည်။
"ကလေးတွေ ကျောင်းသွားဖို့ လုပ်ပေးရဦးမယ်၊ ကိုဖေသိန်းကိုလည်း ဘာမှလုပ်မပေးရသေးဘူး။ ဒေါ်လီပြန်မယ် ရှယ်လီ"
ဒေါ်လီက ထလိုက်၏။ ရှယ်လီသည် ဒေါ်လီ့ပခုံးဖက်ကာ တံခါးဝအထိ လိုက်ပို့သည်။
"ရှယ်လီထင်တယ်လေ၊ လင်းနဲ့လက်ထပ်ပြီး ရှယ်လီ့ဘဝ ဝတ္ထုတပုဒ်လို နိဂုံးချုပ်ပြီး အောက်မေ့နေတာ၊ ခုမှ ရှယ်လီ့ဘဝဝတ္ထုကို စရမှာ ဒေါ်လီ"
"မင်း .....ကံကောင်းမှာပါ"
ဒေါ်လီက နှုတ်ဆက်ကာပြန်သွားသည်။ ရှယ်လီက ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်ရင်း ဒေါ်လီ့စကားတွေကို ပြန်တွေးနေသည်။ အုပ်ထိန်းခြင်းတဲ့။ သူ့သားနှင့်သမီးအတွက် အဘွား၏အုပ်ထိန်းမှု လိုသတဲ့။
သူ ငယ်စဉ် စစ်မဖြစ်မီက ပြင်ဦးလွင်မြို့ ကွန်ဗင့်မှာ ကျောင်းအိပ်ကျောင်းစားအဖြစ် ငယ်ငယ်ကတည်းက နေရသည်။ ကျောင်းမှာ ကျောင်းယူနီဖောင်း ဂါဝန်ဖြူ ဝတ်ရသည်။ အင်္ဂလိပ်စကားပြောရသည်။
အိမ်ပြန်ရောက်လျှင်တော့ မာမီက သူ့ကို ပုံသွင်းသည်။ မာမီသည် ရှမ်းအမျိုးသမီး ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တယောက်ဖြစ်သည်။ ဒက်ဒီ့အလိုကျ အဖေနှင့်အမေကို ဒက်ဒီ၊ မာမီ ဟုခေါ်ခွင့်ပြုသော်လည်း အဝတ်အစားနှင့် ပတ်သက်၍မူ
"ကျောင်းမှာပဲ ဂါဝန်ဝတ်၊ အိမ်မှာ ထဘီဝတ်ရမယ်"ဟု ဆိုသည်။ အိမ်အလုပ်များ သူ့ကို ခွဲတမ်းချပေးရမှာ နံနက်စောစော ဘုရားဆွမ်းတော်ကပ်၊ ရေချမ်းကပ်ရသည်။ မောင်လေးနှင့်အတူ ဘုရားရှိခိုး၊ ဆွမ်းကပ်၊ ပန်းကပ် မာမီက သင်ပေးသည်။ ညနေ ဘုရားပန်းအိုးလဲရသည်။ ဥပုသ်နေ့များ ဥပုသ်စောင့်သွားလျှင် သားနှင့်သမီးကို မာမီက ခေါ်ဆောင်သွားသည်။
တခြားနေရာတွေမှာ မာမီသည် ဒက်ဒီ့အလိုကျ လိုက်လျောပေမယ့် သူ၏အယူဝါဒ ဗုဒ္ဓဘာသာမှ မပြောင်း၊ ဒက်ဒီ့ကို ဗုဒ္ဓဘာသာယူပါဟု သူ မဆွယ်ပါ။
ဒက်ဒီက ကပြားပီပီ ခဏခဏ ပါတီပွဲတွေပေးလျှင်တော့ မာမီက မငြိုမငင် ဒက်ဒီ့စိတ်တိုင်းကျ လုပ်ပေးသည်။ ဆုတောင်းပွဲများ၊ ခရစ်စမတ်ပွဲများလုပ်လျှင်လည်း မာမီက လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ဆောင်ရွက်ပေးသည်။ ခရစ်စမတ်ညစာစားပွဲမှာ ကြက်ဆင်သား Turkey)ပါသည်မှာ ဒက်ဒီကြိုက်သည်ဖြစ်၍ မာမီက ပံ့သကူသားရအောင် တပည့်များထံမှ ကြိုတင်စီစဉ်ပေးတတ်သည်။
သို့သော် ဒက်ဒီအရက်ကြိုက်သည်ကို မာမီခွင့်ပြုသော်လည်း လူကြီးလူကောင်းသောက်နည်း အလှသောက်ဖို့တော့ ခွင့်ပြုသည်။ အိမ်မှာ ဒက်ဒီ့အကြိုက် စီစဉ်ပေးသည်။ အဝသောက်ခြင်းကိုတော့ မာမီထိန်းချုပ်ထားသည်။
မာမီ ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားသည်ကို ဒက်ဒီကလည်း မကန့်ကွက်။ မောင်လေး ဂျော့စိုင်းအေး အသက်၇နှစ်တုန်းက ရှင်ပြုခွင့်ရခဲ့သည်။ သူတို့မောင်နှမမှာ ဗုဒ္ဓဘာသာအဖြစ် နေခွင့်ရခဲ့သည်။
ထိုစဉ်က အချိန်လေးကို သူ လွမ်းဆွတ်မိသား၊ မာမီ၏ထိန်းချုပ်ကွပ်ကဲမှုအောက်မှာ စီးပွားရေးကအစ သူတို့မိသားစု ပြေလည်ခဲ့သည်။ ဒက်ဒီ၏အင်ဂျင်နီယာဝင်ငွေက မနည်းခဲ့ပါ။ သို့သော် သူ အပျိုပေါက်အရွယ်မှာ မာမီ ကွယ်လွန်ခဲ့သည်။
နောက်မိထွေးက သဘောကောင်းသော ခရစ်ယာန်အမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက်။ ဒက်ဒီနှင့် မျိုးတူကပြား။ စိတ်တူသဘောတူလွန်းတော့ သောက်တာလည်းတူကြသည်။ ပါတီကို ကြိုက်တာလည်း တူကြသည်။ မိထွေးနှင့်ရသောသမီးတွေက ခရစ်ယာန်ဖြစ်နေသည်။
မိထွေးလက်မှာ ထိန်းချုပ်မှုမရှိတော့သော ဒက်ဒီသည် အရက်ကို အဝသောက်စပြုလာသည်။ ကလပ်မှာ အချိန်ကုန်သည်က များသည်။ ပါတီပွဲတွေမှာဆိုလျှင်လည်း စုံတွဲနွှဲကြသည်။
ဘာသာကွဲပြားမှုကြောင့် သူတို့မိသားစုမှာ စိတ်ဝမ်းကွဲပြားမှုမရှိသော်လည်း မိထွေးကပြားလက်ထဲတွင် သူ အပျိုဖော်ဝင်ခဲ့သည်။ မိထွေးက သဘောထားကောင်းလွန်းသည်ကလွဲ၍ အိမ်နှင့်လင်ကို ထိန်းကွပ်ရာမှာတော့ ပျော့ညံ့သည်။ မာမီစုဆောင်ထားခဲ့သောပစ္စည်းများ တစတစ လျော့နည်းလာသည်။
သူ့ကိုတော့ ဒက်ဒီက ၁၀တန်းအောင်ရုံမက တက္ကသိုလ်ရောက်အောင် ထားပေးပါသည်။ သူ တက္ကသိုလ်ရောက်သည်အထိ ဒက်ဒီတို့စီးပွားရေးကို ဘာမှမသိ။ သူ ကောင်းကောင်းသုံးသည်။ လှလှဝတ်သည်။ ဒက်ဒီပို့သောငွေကို ကိုင်သုံးရ၍ ဆန်းသမျှ ဝယ်ဝတ်ခဲ့သည်။
မိထွေးပတ်ဝန်းကျင်မှာ သူ ကြီးပြင်းခဲ့သည်ဆိုလျှင် မှန်မည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာမှ မကူးပြောင်းတာပဲရှိသည်။ ကျန်တာက ကပြားတွေ၏ဓလေ့မှာ သူ ပျော်မွေ့ခဲ့သည်။
နမ္မတူ၏ဥရောပအငွေ့အသက်များ ပျော်ဝင်နေသော ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကြီးပြင်းလာခဲ့၍ စစ်ပြီး တက္ကသိုလ်ရောက်တော့လည်း သူ့ဟန်ပန် အမူအကျင့်က အနောက်တိုင်းဆန်ခဲ့သည်။
အုပ်ထိန်းမှု၊ မွေးဖွားရာပတ်ဝန်းကျင်သည် လူတယောက်၏အနာဂတ်ကို ဖန်တီးနေသည်ပဲ။ ဒေါ်လီကို ကျေးဇူးတင်ပါသည်။ သူ မေ့လျော့သွားသောအကွက်လေးကို ထောက်ပြသွားသည်။
ဤသားနှင့် သမီးကို ကျောထောက်နောက်ခံရှိဖို့၊ အရွယ်ရောက်စ ငယ်နုသူတို့အတွက် သင့်လျော်သောအုပ်ထိန်းမှု ရယူဖို့ သူ့ယောက္ခမများ၏အရှိန်အဝါကို ခိုလှုံရပေမည်။ သူ အောက်ကျို့လိုက်ပါတော့မည်။
၁၈။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဒေါ်လီက ကိုဖေသိန်းကို ရှယ်လီအကြောင်း ပြောပြသည်။
ကိုဖေသိန်းက ထိုင်ရင်းပဲ လင်းရွှေအောင်ကို သတိရနေသည်။ ဟိုတခါ ရှယ်လီ နမ္မတူပြန်စဉ်က သူ လင်းတို့အခန်းဘက်သွားကာ အရက်သွားသောက်ကြသည်။
"ငါ့ဝေဒနာကို ဘယ်သူမှမသိပါဘူးကွာ"
သူကသာ နည်းနည်း မြုံ့ရုံမြုံ့ကာ အရသာခံနေပေမယ့် လင်းရွှေအောင်က တဖန်ခွက်လုံးမော့ချကာ မူးမူးရူးရူးစကားပြောနေသည်ကို သတိရမိသည်။ လင်းရွှေအောင်အပေါ် ဘာပဲပြောပြော သူငယ်ချင်းဆိုတော့ သူလည်း တွယ်တာမိပါသည်။
လင်းရွှေအောင်အဖြစ်ကို စိတ်မကောင်း။ သူ့သူငယ်ချင်းသည် ဆရာဝန်တယောက်အနေနှင့် လူနာအပေါ်မှာတော့ ဆရာဝန်ကောင်းတယောက်။ ရှယ်လီ့အပေါ်မှာတော့ သူ့အပြုအမူတွေက လင်သားကောင်းတယောက်မပီသခဲ့။ အရက်မူးမူးနှင့် လင်းရွှေအောင်ပြောခဲ့သောစကား သူ ပြန်တွေးမိနေသည်။
"လူနာတွေအပေါ်မှာသာ မေတ္တာ ကရုဏာ ရှေးရှုပြီး ရင်ဝယ်သားလို သနားရမယ်လို့ သစ္စာဆိုခဲ့တာကွ။ မိန်းမအပေါ်မှာ သစ္စာရှိရမယ်လို့ ငါ သစ္စာမဆိုခဲ့ပါဘူး"တဲ့။
သတိလက်လွတ်စွာ လင်းရွှေအောင် ပြောခဲ့သည်။ သူတို့ ဆရာဝန်ဘွဲ့ယူစဉ်က အဓိဌာန်ပြု ကတိသစ္စာဆိုရာမှာ လူနာတွင်သာမဟုတ်။
"ကျွန်ုပ်သည် လူသားအားလုံး၏ ကိုယ်၏ကျန်းမာရေး စိတ်၏ချမ်းသာရေးကို "ကျွန်ုပ်၏အရေးကဲ့သို့ ယူဆပါအံ့"ဟု ဆိုခဲ့သည်။ ရှယ်လီသည် လူသားများအားလုံးတွင် ပါဝင်ခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။ ေဩာ်....လင်းအဖြစ်က တမြစ်ရိုးလုံးကြည်ပြီး သောက်ရေအိုးမှာ ကွက်၍နောက်သော သူ့အပြုအမူကို ကိုဖေသိန်းလည်း နားမလည်။ သောက်ရေအိုးမှာ ကွက်၍နောက်ခြင်းကို သူ ပြောစဉ်ကလည်း လင်းရွှေအောင်က ရှယ်လီ၏ကံကြမ္မာတဲ့။
"ကိုတော့ စိတ်ပူမိသေးတယ်၊ အင်္ဂလန်မှာရော လင်းအရက်ဖြတ်ပါ့မလား"
ဇနီးဖြစ်သူကို ပူပူပန်ပန် သူက မေးလိုက်သည်။ ဒေါ်လီက ကလေးများ ကျောင်းသွားဖို့ ပြင်ဆင်ပေးပြီးမှ သူ့အနားရောက်လာသည်။
"ခက်သားလား ကိုကိုသိန်းရာ၊ ရာသီဥတုအေးတော့လည်း အေးတာကို အကြောင်းပြ၊ စိတ်ညစ်တော့လည်း စိတ်ညစ်တာ အကြောင်းပြ၊ ကိုကို့သူငယ်ချင်းက အမျိုးမျိုးအကြောင်းပြပြီး သူသောက်ချင်လို့ သောက်နေတာ၊ ဒေါ်လီတော့ လင်းကို အားမရပါဘူး"
ကိုဖေသိန်းက ဘာမှပြန်မဖြေ။ သူ့သူငယ်ချင်း ဒေါက်တာမြင့်မောင်ဦး ပြန်လာတုန်းကလည်း လင်းသတင်းကို ပြောပြသည်။ သလ်မာက သူနာပြုသင်တန်းအောင်သွားပြီး အလုပ်လုပ်နေသတဲ့။ ဆွမ်းဆီးမြို့ဆေးရုံကို ပြောင်းသွားမှ သူနှင့်မတွေ့တော့။ လန်ဒန်မှာ နေစဉ်က အနားယူချိန်မှာ လင်းရွှေအောင် အရက်သောက်သည်မှာ စိုးရိမ်စရာကောင်းကြောင်း ပြောပြသည်။
"လင်းကို ကိုကိုနှမြောတယ်၊ သူဟာ လူတော်တယောက်"
"လူကောင်းတယောက်ဖြစ်ဖို့လည်း လိုတယ်လေကိုကို"
"ဟုတ်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဖြေမရအောင် သူ့ရင်ထဲ ဘာတွေခံစားနေရလဲမှ မသိတာ"
"ဖြေ မရအောင် ...."
ဒေါ်လီက ကိုဖေသိန်းစကားကို လိုက်ဆိုသည်။ ကိုဖေသိန်းက လင်းရွှေအောင်သူငယ်ချင်းဖြစ်သလို ဒေါ်လီက တူးတူးနဲ့ရော ရှယ်လီနဲ့ရော သူငယ်ချင်းအကြောင်းသိတွေဖြစ်ကြသည်။
"ဖြေမရအောင်လို့ ကိုကိုက ပြောတယ်၊ ဖြေမရအောင် သူ့မှာ ဘာတွေဖြစ်နေလို့လဲ"
"ခက်ပါတယ်ဒေါ်လီရာ၊ မင်းကလည်း လင်း ဘာတွေ သူ့မှာ ခံစားနေရလဲမှ မသိဘဲနဲ့"
"လင်းဟာ ခံစားတတ်တဲ့သူတယောက်လို့ ကိုကိုထင်လား"
"ထင်တာပေါ့၊ သူ တူးတူးကို တော်တော်ချစ်ခဲ့တယ်၊ ပြီးတော့ တူးတူးဟာ သူ့ရဲ့အချစ်ဦး။ ကိုကိုအသိဆုံးပေါ့။ ရိုးရိုးသားသား သူ့အပေါ် တယောက်ဆို တယောက်အဖြစ်နဲ့ တူးတူးက ချစ်ခဲ့တာ၊ တူးတူးမှာ ဘာအပြစ်မှမရှိဘဲ သူ သစ်စိမ်းချိုးချိုးမိတာကို တွေးမိတိုင်း ခံစားနေရမှာပေါ့"
ဒေါ်လီက ခေါင်းယမ်းလိုက်၏။
"ဒေါ်လီ ကိုကိုဆိုလိုတာကို နားလည်ပြီ၊ တူးတူးကို မေ့မရနိုင်လို့ အရက်နဲ့ ဖြေတယ်ပေါ့ ....ဟုတ်လား"
"မေ့မရတာထက် သူ တူးတူးကို ရက်စက်မိတယ်ဆိုတဲ့ နောင်တက ရင်ထဲမှာ တနုံ့နုံ့ဖြစ်နေမှာပေါ့။ စူဠသုဘဒ္ဒါသေရတာ နောင်တပေါက်ကွဲမှုကို မခံနိုင်လို့ ရင်ကွဲနာကျ သေရတာ။ နောင်တတရားဟာ သိပ်ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်"
ဒေါ်လီက ကိုဖေသိန်းပြောသည်ကို ဘဝင်မကျနိုင်ပါ။
"အင်းပေါ့လေ၊ နောင်တတရားကိုတော့ ဒေါ်လီ ဘာမှမပြောလိုပါဘူး။ ခံစားမှုဆိုတာကိုတော့ ဒေါ်လီပြောချင်တယ်၊ ရှယ်လီ့ကို လင်း ယူသွားတုန်းက တူးတူး ဘယ်လိုခံစားရလဲဆိုတာ ကိုကိုသိစေချင်တယ်။ ကိုကို့သူငယ်ချင်းရဲ့ခံစားမှုထက်တော့ တူးတူး မသေးပါဘူး။ တူးတူးလည်း အလူးအလိမ့်ခံရတာပါပဲ၊ ဒေါ်လီသိတယ်၊ သလ်မာကို လင်းယူသွားတော့လည်း ရှယ်လီ မပြောသင့်တဲ့စကားတွေ ပြောတဲ့အထိ ကယောင်ချောက်ချားကို ဖြစ်သွားတာပဲ။ ဒါပေမဲ့ တူးတူးလည်း တိုင်းမင်းကြီးကတော်ဘဝမှာ သူ့ကိုယ်သူ ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနေသွားတာပဲ။ ရှယ်လီလည်း သူ့သားသမီးနှစ်ယောက်ကို ကြက်မကြီးလို အုပ်ထိန်းပြီး တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နေသွားတာပဲ။ ရှယ်လီ အနေအထိုင်ပြောင်းသွားတာကို ဒေါ်လီတောင် အံ့ဩမိတယ်။ ကိုကို့သူငယ်ချင်းကျမှ ခံစားမှုကို အရက်နဲ့ ကုရတယ်လို့။ ပြီးတော့ သူကပဲ စတင်ခွဲခွာခဲ့တဲ့လူ။ မိန်းမတွေမှာ ခံစားမှုအသည်းနှလုံး မရှိရတော့သလိုပဲ"
ကိုဖေသိန်းက ဇနီးသည်ကို မော်ကြည့်လိုက်၏။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေဘက်က ဒေါ်လီက နာကျည်းဟန်ရှိသည်။ သူ ဘာမှပြန်မဖြေလိုတော့ပါ။ ဘာပဲပြောပြော မိန်းမနှင့်ယောက်ျားမှာ ဣနြေ္ဒဟူသော ထိန်းသိမ်းမှုက မိန်းမတွေက သာကြသည်။ ဝမ်းနည်းကြေကွဲမှုကို ခံစားရစဉ်ဖြစ်ဖြစ်၊ ဝမ်းသာမှုကို ခံစားရစဉ်ဖြစ်ဖြစ် ဣနြေ္ဒထိန်းချုပ်မှုကြောင့် သူတို့ ဖရိုဖရဲပေါက်ကွဲမှု မဖြစ်ကြ။ ဖြစ်သူတွေရှိပေမယ့် နည်းသည်။
ဣနြေ္ဒအဓိပ္ပာယ်ကိုက ကြီးစိုးခြင်း၊ ထိန်းချုပ်ခြင်း။ ယောက်ျားတွေက ထိန်းချုပ်စရာမလို၊ လွတ်လပ်ခြင်းက ယောက်ျားများကို သဘာဝက ပေးထား၍ ဖြစ်စရာရှိလျှင် အလွန်အကျွံ ထိန်းချုပ်မဲ့ဖြစ်တတ်သည်ဟု သူ ယူဆသည်။ ခံစားရတာချင်းအတူတူ ခံစားမှုဝေဒနာကို မိန်းမတွေက ဣနြေ္ဒနှင့် ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းပေမယ့် ယောက်ျားတွေက အစားထိုးဖြေဖျောက်ကြသည်။ ဒီလိုနှင့် ကောင်းသောအစားထိုးမှုမရသောအခါ သူတို့သည် ဝေဒနာကျွန်ဖြစ်ကာ ပျက်စီးရသည်ပဲ။
ကိုဖေသိန်း သက်ပြင်းချလိုက်၏။
"အင်းပေါ့လေ၊ ယောက်ျားမှာလည်း အသည်းနှလုံးနဲ့ပေါ့ဆိုတဲ့ သီချင်းလိုပေါ့။ 'စောဗုဒ္ဓဟောကြားတဲ့ လောကုတ္တရာတရားနဲ့ဖြေသော်လည်း မပြေ'ဆိုတဲ့ သီချင်း ကြားဖူးတယ်မို့လား၊ လင်းလည်း လောကုတ္တရာတရားနဲ့ ဖြေမရတော့ အရက်နဲ့ဖြေရင်း အရက်က နိုင်သွားတာပါပဲ"
"ဟုတ်ပါ့လေ၊ ကိုကို့သူငယ်ချင်းလား လောကုတ္တရာတရားနဲ့ဖြေမှာ၊ မိန်းမတွေမှာတော့ ချစ်သူနဲ့မရ။ မိဘပေးစားတာယူရလည်း လက်ထပ်တဲ့လင်ကို သစ္စာရှိစွာ ပေါင်းရတာပါပဲ၊ အရက်လည်းမသောက် ဘာလည်း မသောက်ပါဘူး"
ဒေါ်လီက ငေါ့ငေါ့လေး ပြောလိုက်သည်။
"ဒေါ်လီကလဲကွယ်၊ တူးတူးဟာ ဦးဘဇံကြီးကို လက်ထပ်ထားပေမယ့် လင်းကိုမေ့ရမယ် ထင်သလား"
"မထင်ပါဘူး ...မထင်ပါဘူး ...မေ့သွားတယ်လို့လည်း ဒေါ်လီမပြောပါဘူး။ မေ့မရပေမယ့် ရင်ထဲမှာ သိမ်းဆည်းထားပြီး သစ္စာရှိရှိပေါင်းသွားတယ်လို့ ဒေါ်လီပြောတာ"
ဒေါ်လီက စကားစဖြတ်ကာ ရှယ်လီနဲ့သူ တူးတူးဆီသွားသောနေ့ကို သတိရသည်။ ရှယ်လီက စိတ်ကယောက်ကယက်နှင့် ပြောချင်တာတွေ ပြောစဉ်က တူးတူး၏အဖြေက ရှင်းသည်။
"လင်းကို ချစ်နေသေးလားမေးရင် တူးတူး ချစ်နေသေးတယ် ဖြေမယ်၊ ဒါပေမဲ့ လက်ထပ်မလားမေးရင် တူးတူးနဲ့ ပထမတွေ့စဉ်ကနဲ့ လုံးဝမတူတော့တဲ့လင်းကို လက်မထပ်နိုင်ဘူး"
ဒေါ်လီသည် တူးတူးသဘောထားကို သူ သိခဲ့သမျှ ကိုဖေသိန်းကို ပြောပြလိုက်သည်။ ကိုဖေသိန်း နားလည်ပါသည်။ တူးတူးခံစားရမှာက ချစ်သူက စွန့်ပစ်သွားသောကြောင့် ခံစားရသောဝေဒနာ၊ လင်းခံစားရမှုက အပြစ်မရှိသော ချစ်သူအပေါ် ရက်စက်ခဲ့သောပြစ်မှု၏ နောင်တဝေဒနာ ဖြစ်သည်။
အရက်မူးတယ်ဆိုပေမယ့် သူ့သူငယ်ချင်းလင်း၏ အဘိဓမ္မာဆန်သော စကားလုံးများကိုတော့ သူ သတိရနေဆဲပါ။
"ရှယ်လီကလည်း ကိုယ့်ကို လိုချင်တယ်၊ လိုချင်တဲ့အတွက် ရအောင် အားထုတ်ကြိုးပမ်းတယ်၊ သူ့အလှအပ မာယာဆွဲဆောင်မှုတွေနဲ့ပေါ့။ ကိုယ်ကလည်း သူ့ကို သာယာတယ်၊ ရမ္မက်ကို မထိန်းနိုင်ဘူး။ သူ့ကိုလိုချင်တယ်၊ တယောက်နဲ့တယောက် စွဲလမ်းမှု ပြင်းထန်လာတော့ တို့နှစ်ယောက် လိုချင်တာကို ရအောင် လုပ်ကြတယ်။ တို့ လိုချင်တာရလို့ ရလာတဲ့? နောက်ဆက်တွဲအကျိုးဆက်တွေ တို့နှစ်ယောက် ခံစားကြရတာပဲ။ မဆန်းပါဘူး သူငယ်ချင်း"
ေဩာ် .....လင်းရွှေအောင်၊ ပဋိစ္စသမုဒ်ပတ်ကို ပါဠိလို မသိ။ သူ့ကိုယ်တွေ့နှင့် ပြောပြသွားခြင်းဖြစ်၏။။
လိုချင်လာမှု ပြင်းပြလာတော့ စွဲလမ်းသည်။ စွဲလမ်းတော့ ရအောင်လုပ်သည်။ ရအောင်လုပ်တော့ ဖြစ်လာသည်။ ဖြစ်လာတော့ ဘဝအကျိုးဆက်?ကို ခံစားကြပေတော့။
* * *
၁၉။
ဆေးရုံအိမ်ခန်းလေးမှ ဒေါက်တာဖေသိန်းတို့လင်မယားနှစ်ယောက် မန္တလေးကို ပြောင်းရွှေ့သွားကြရသည်။ ရှယ်လီတို့မိသားစုမှာလည်း ဦးရွှေဇံအောင်အိမ်ကို ပြောင်းဖို့ပြင်ဆင်နေကြသည်။
ရှယ်လီသည် ပစ္စည်းများကို မကြည်တို့လင်မယားနှင့် ကူညီထုပ်ပိုးရင်း သားနှင့်သမီးကိုလည်း အကျိုးအကြောင်း ပြောပြရဦးမည်။ သူ့သားနှင့်သမီးသည် ဆိုနိုင်ခက်ခဲသောကလေးများမဟုတ်ကြ။ ဂျင်မီက ၁၀တန်းသာ ရောက်လာသည်၊ ဒေါ်လီသားသမီးများဖြစ်သော ဖိုးထောင်၊ စုစုသိန်း၊ မာမာသိန်းတို့နှင့် ကစားသည်ကလွဲ၍ အပြင်ထွက် လည်ပတ်တတ်သူမဟုတ်။
အင်နီက သာ၍အေးသေးသည်။ သို့သော် သူတို့ ယခု ပတ်ဝန်းကျင်အသစ်ကို ဝင်ရတော့မည်။ အဘိုးအဘွားဆိုပေမယ့် ဦးရွှေဇံအောင်နှင့် ဒေါ်စံကျော့ခိုင်လက်ပေါ်တွင် သူတို့ကြီးပြင်းလာကြသူများမဟုတ်။ ဒါကြောင့် သူက သတိပေးရသည်။
"ခု မာမီတို့ ဆေးရုံအိမ်ကနေ ဘိုးဘိုးဘွားဘွားတို့အိမ် ပြောင်းရမယ်၊ ဒက်ဒီက အင်္ဂလန်မှာ အလုပ်ဆက်လုပ်တော့ ဒီအိမ်မှာ မာမီတို့ နေခွင့်မရှိတော့ဘူး"
ထိုစကားကိုတော့ သူ ထိန်း၍ပြောလိုက်သည်။
" မာမီက နောက်ဆို စီးပွားရေးဇောက်ချလုပ်ရမှာဆိုတော့ သားတို့ကို နောက်ပိုင်းက အုပ်ထိန်းဖို့ဆန္ဒ ဘွားဘွားက ရှိတယ်။ ဘိုးဘိုးကရော သားတို့နဲ့အတူနေချင်လို့ မာမီတို့ပြောင်းရမယ်။ သားတို့ တခု နားလည်ရမှာက ဘိုးဘိုးဘွားဘွားတို့ဟာ သားတို့အပေါ် စေတနာ အင်မတန်ထားပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘိုးဘိုးဘွားဘွားတို့အိမ်ဟာ ခေတ္တခဏ သားတို့နေရမယ့်အိမ်၊ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ရာမဟုတ်ဘူး၊ တနေ့ သားရယ်... သမီးရယ် ....မာမီရယ် ကိုယ့်အိမ်လေးနဲ့နေနိုင်အောင် သားတို့ ကြိုးစားပါ။ မာမီလည်းကြိုးစားမယ်၊ ပြီးတော့ ဘိုးဘိုးဘွားဘွားတို့နဲ့နေတဲ့အခါ အမြဲပဲ သူတို့ဆန္ဒကို ဦးစားပေးရမယ်။ သူတို့က သားတို့ရဲ့ဒက်ဒီအစား ကျေးဇူးရှင်တွေ။
အခု ဒီအိမ်မှာ နေသလိုပဲ သားတို့တာဝန် သားတို့လုပ်ရလိမ့်မယ်၊ ဘွားဘွားကပြောတယ်။ ဟံအေးနဲ့မကြည်ခေါ်လာဖို့၊ သူတို့မှာ အစေခံတန်းလျားရှိတယ်တဲ့။ မကြည်ရှိနေနေ ဘွားဘွားတို့အစေခံတွေလည်း ဘယ်လိုပဲနေနေ မီးဖိုထဲကို သမီး ဝင်ရမယ်၊ နံနက်စာ နေ့လည်စာတွေကို ကျောင်းမသွားတဲ့နေ့တွေမှာ ကိုယ်တိုင်ဝင်လုပ်ရမယ်။ ဂျင်မီလည်း ဘိုးဘိုးရဲ့ဝေယျာဝစ္စ မင်း အားလုံးတာဝန်ယူရမယ်။ ညအိပ်ရာဝင်ကာနီး ဘိုးဘိုနဲ့ဘွားဘွားကို ကန်တော့ရမယ်။ အဘိုးအဘွား ချမ်းသာတာနဲ့ သားတို့ အောက်ခြေလွတ်လို့မဖြစ်ဘူး။ သားတို့အရည်အချင်းပဲ သားတို့ကိုယ်ပိုင်ရှိတယ်"
သားနှင့်သမီးသည် ထုံးစံအတိုင်း သူပြောတာကိုသာ နားထောင်သည်။ 'ဒက်ဒီ ဘယ်တော့ပြန်လာမလဲ'ဟူ၍ မမေးကြ။ ဦးရွှေဇံအောင်တို့အိမ် မပြောင်းခင်နှစ်ရက်က သူ ဒေါ်သန်းရီဆိုင်ကို အကြံဥာဏ်တောင်းရင်း စာရင်းရှင်းစရာရှိ၍ ထွက်လာခဲ့သည်။ ဒေါ်သန်းရီပွဲရုံက လမ်းမတော်အောက်လမ်း ညောင်ပင်လေးစျေးနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင် တိုက်ခန်းများမှာ ဖွင့်ထားသည်။
တိုက်ခန်းက နှစ်ခန်းတွဲလျက်၊ တစ်ခန်းက ဒေါ်သန်းစီကိုယ်တိုင်ဦးစီး၍ လပွတ္တာ၊ ဖျာပုံ၊ ပန်းတနော် စသည်တို့နှင့် မြိတ်၊ ထးဝယ်၊ ရခိုင်တို့မှလာသော ရေချို ရေငံခြောက်ကို ရောင်းဝယ်သည်။ ပွဲစားလည်း လုပ်သည်။ သူက လက်ကားဖြစ်၍ အရင်းအနှီးကြီးသည်။
တစ်ခန်းက သူ့တူမကို ဖွင့်ပေးထားသည်။ ငါးခြောက် ပုစွန်ခြောက်ကို လက်လီကုန်သည်လေးတွေနှင့် ဗျပ်ထိုးရောင်းသူတွေအထိ ရောင်းဝယ်သည်။
ကတ္တားကြီးနှစ်ခုရှေ့မှာ စားပွဲကြီးနှင့် ထိုင်နေသော ဒေါ်သန်းရီကို သူ အဆင်သင့်တွေ့ရသည်။ ဒေါ်သန်းရီက ဝဝဖိုင့်ဖိုင့်၊ အသားဖြူဖြူ၊ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း၊ နှာတံက ပေါ်ပေမယ့် မျက်လုံးများက အနည်းငယ်မှေးသည်။ ပြုံးပြုံးရယ်ရယ် စကားပြောတာက ကုန်သည်ဆန်သည်။ ဆံပင်ကို ရွှေဘီးကြီးနှင့် ပတ်ထားသည်မှာလည်း ဝင်းလက်နေသည်။
"ရှယ်လီရေ ... လာ ထိုင် ...ထိုင်"
ဒေါ်သန်းရီက သူ့ရှေ့မှာ ကုလားထိုင်ကို ထိုးပေးသည်။
"ကိစ္စအထူးရှိလား ရှယ်လီ"
ရှယ်လီက ဖြည်းဆေးစွာ ထိုင်ရင်း ပွဲရုံတခုလုံးကို အကဲခတ်နေသည်။
"စာရင်းရှင်းစရာလေး ဒေါ်ခင်သက်တင်က ခိုင်းလိုက်လို့ပါ။ ပြီးတော့ ကိုချင်(အိန္ဒိယတောင်ပိုင်းက ပုစွန်ခြောက်တွလည်း ရှေ့အပတ်မှာ ရောက်မယ်။)"
"ဟုတ်ပါရဲ့၊ မြန်မာရေချိုရေငံခြောက်တွေကတော့ မြို့သုံးပေါ့လေ၊ ကိုချင်ခြောက်တွေကတော့ နယ်က အနုတ်များတယ်။ စာရင်းတွေလည်းရှင်ပေးလိုက်ပါ့မယ်"
သူတို့နှစ်ယောက် စကားပြောနေစဉ် ဆိုင်ထဲမှ ငါးခြောက်အိတ် ကားပေါ်တက်နေသူတွေနှင့် သင်္ဘောဆိုက်၍ ငါးခြောက်များ ပွဲရုံတင်လာနေသူတွေ၊ ကတ္တားနှင့်ချိန်သော အလုပ်သမားများနှင့် စာရေးတွေ၏ပြောသံဆိုသံတွေမှာ ဆူညံနေသည်။ ဒေါ်ခင်သက်တင်၏ဗိုလ်ချုပ်စျေးလိုတော့ သန့်ပြန့်အေးဆေးမှုမရှိ။ ငါးခြောက် ပုစွန်ခြောက်အနံ့များက ပွဲရုံတခုလုံးနံနေသည်။
"မမရီနဲ့လည်း ရှယ်လီ တိုင်ပင်ချင်လို့ပါ၊ ရှယ်လီ မမဒေါ်ခင်သက်တင်နဲ့ အထည်အလိပ် တွဲလုပ်ခဲ့တယ်၊ မမကလည်း သင်ပေးပါတယ်။ မမရီဆီတော့ ကိစ္စရှိမှပဲ ရောက်တယ်၊ ပုစွန်ခြောက်လည်း လက်လွှဲရောင်းတာပဲ များတယ်လေ။ ခု ရှယ်လီ့ရဲ့ယောက္ခမတွေက ငွေရင်းငွေနှီးထုတ်ပေးမယ်တဲ့၊ ရှယ်လီ သီးသန့်ကုမ္ပဏီထောင်မလို့၊ အထည်ဆိုင်ပဲ လိုက်ရကောင်းမလား၊ ငါးခြောက်ပုစွန်ခြောက်လိုင်းပဲ လိုက်ရကောင်းမလား စဉ်းစားရင်း မမရီနဲ့လည်း တိုင်ပင်ချင်လို့"
ဒေါ်သန်းရီက စဉ်းစားရင်း အလုပ်သမားတွေကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
"မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ ရှယ်လီရေ ...သင်္ဘောဆိုက်တော့ တမျိုး၊ ကားဆိုက်တော့တမျိုး။ ကုန်တင်ကုန်ချနဲ့ အလုပ်သမားနဲ့ကလည်း ဆက်ဆံရတယ်၊ စည်းရုံးရတယ်။ ဟိုဘက်က မမတူမက လက်လီဝယ်သူတွေကို ရောင်းတယ်။ ပြီးတော့ ဗျတ်ထိုးရောင်းတဲ့ လမ်းဘေးစျေးသည်လေးတွေကို ရောင်းတယ်၊ သူတို့ကတော့ တယောက်မှ တပိဿာလောက်စီကိုတောင် ယူတဲ့လူ နည်းပါတယ်။ မနက် ပုစွန်ခြောက်ယူသွားပြီး ညနေရောင်းလို့ကျန်တဲ့ ပုစွန်ခြောက်ပြန်သွင်း၊ ငွေလည်း ချေတာပေါ့။ တချို့လည်း ပုစွန်ခြောက်အမှုန့်ကြိတ်ပြီးသားဝယ်၊ တမတ်တန် အထုပ်လေးတွေ ထုတ်ရောင်းတယ်။ တမတ်တန် အချိုမှုန့်ထုပ်လေးတွေနဲ့ တွဲရောင်းတယ်။ (ထိုစဉ်က တမတ်ဖိုး အရောင်းအဝယ်ရှိသည်။)
ဒါကတော့ မမအနေနဲ့ ငွေရင်းမတတ်နိုင်တဲ့ လမ်းဘေးစျေးသည်လေးတွေကို ကူတဲ့သဘောပါ။ နေ့ပြန်တိုးနဲ့ လုပ်စားရင် ခမျာများ နစ်နာလွန်းလို့ တချို့စျေးသည်လေးတွေက မမနဲ့ မပတ်သက်ပါဘူး။ တချို့ကတော့ သူတိုယောက်ျားတွေက မမပွဲရုံမှာ ကူလီထမ်းတယ်။ ဒီတော့ သူတို့မိန်းမတွေက ပုစွန်ခြောက်၊ ငါးခြောက် ဗန်းလေးတွေနဲ့ ရောင်းပေါ့လေ။ သူတို့မှာလည်း သူတို့စျေးကွက်နဲ့ သူတို့ရှိတယ်။ ကပ္ပလီကွက်သစ်တွေနဲ့ ပလက်ဖောင်းတွေဟာ သူတို့စျေးကွက်ပေါ့"(ထိုစဉ်က ကွက်သစ်များ ရန်ကုန်မြို့ထဲမှာ ရှိပါသေးသည်။)"
ဒေါ်သန်းရီသည် စကားစ ရပ်လိုက်ရင်း ဆိုင်ထဲကို သုတ်သီးသုတ်ပြာဝင်လာသော အမျိုးသမီးတဦးကို ကြည့်လိုက်သည်။
"ခင်မေ ဘာဖြစ်လာတာလဲ"
အမျိုးသမီးက စားပွဲနား မျက်စိမျက်နှာပျက်ကပ်လာသည်။
"ဒေါ်ဒေါ်ရဲ့ ...ကျွန်မ .... ကျွန်မ... ပုစွန်ခြောက်ဗန်းလေး မြူနီစပယ်ရဲ သိမ်းသွားလို့ ပုစွန်ခြောက်ဗန်းပါသွားပြီ"
"ခက်လိုက်တာ ခက်မေရယ်၊ နင်က မလျင်ဘဲကိုး။ ပလက်ဖောင်းပေါ်ရောင်းတယ်ဆိုတာ အပြေးသန်ရတယ်"
"ကျွန်မ ဝယ်သူတယောက်ရောင်းနေတာ သူတို့လာတာ သတိမထားလိုက်မိဘူး။ ညနေ ကျွန်မ ငွေမသွင်းနိုင်တော့ဘူး။ အဲဒါ ဒေါ့်ဒေါ့်ကို လာပြောတာပါ"
"သွား ...သွား၊ ခင်မြကြည်ဆီသွားပြီး အကျိုးအကြောင်း ပြောပြ"
ဒေါ်သန်းရီက တဖက်ခန်းတွင် ထိုင်နေသော သူ့တူမဆီ လက်ညှိုးညွှန်၍
"ခင်မြကြည်ရေ ...ခင်မေကိစ္စ ကြည့်ရှင်းလိုက်ပါ"
လှမ်း၍လည်း ပြောလိုက်သည်။
"မြင်တယ်မို့လား ရှယ်လီ၊ လူပေါင်းစုံ ပြဿနာပေါင်းစုံ၊ မမတော့ ရှယ်လီ့ကို အထည်လိုင်းပဲ လိုက်စေချင်တယ်။ ဆက်ဆံရတာလည်း လူသန့်တယ်။ ရှယ်လီနဲ့ ဒီ ရေချိုရေငံကုန်တွေနဲ့ မလိုက်ပါဘူး။ တခုတော့ ရှိတယ်။ မမယောက်ျား မြိတ်ဘက်ကို သွားနေတယ်။ ငါးပုတ်ငါးကိစ္စ ဆက်သွယ်စရာရှိလို့။
ဘယ်လိုလဲ ဆိုတော့ တို့က ငါးပုတ်ပြားကို ပြည်တွင်းမှာပဲ ရောင်းတာ၊ အခု အင်္ဂလန်မှာရော ဟောင်ကောင်နဲ့ အမေရိကတို့နဲ့ နိုင်ငံခြားမှာ ငါးပုတ်ပြားခြောက်ကို ပလတ်စတစ်ထုပ်လေးတွေနဲ့ လေးလက်မလောက်ပေါ့လေ၊ တစ်တစ်ပြီး ရောင်းကြတယ်။ နိုင်ငံခြားမှာ မြန်မာတွေ စားရတယ်။ ငါးခြောက်ထုပ်မှာ တံဆိပ်ကပ်ထားတော့ မလေးရှာမှာ လုပ်သည်လို့ ကပ်ထားတယ်။ အမှန်တော့ မြိတ် ထားဝယ်ခြောက်ကို မလေးရှားက ဝယ်ပြီး သူတို့က ပက်ကင်(packing)လှလှနဲ့ တဆင့်ပြန်ရောင်းတာ။
အဲဒါမို့ ပို့ကုန်အဖြစ်လုပ်နိုင်ရင်တော့ ရှယ်လီ လုပ်။ ခုတော့ ကိုထွန်းအေး ထားဝယ်နဲ့မြိတ်က ကုန်သည်တွေနဲ့ သွားဆွေးနွေးတယ်။ ငါးပုတ်ခြောက်က ထားဝယ်က ပိုကောင်းတယ်။ မမထင်တယ်၊ ရှယ်လီနဲ့တော့ အထည်ပဲကောင်းပါတယ်။ ကဲ မမရှင်းစရာရှိတာလေးတွေ ရှင်းပေးလိုက်မယ်။ မောင်သိန်းအောင် ....လာခဲ့ဦး။ ပုစွန်ခြောက်ဖိုးတွေရှင်းရအောင်"
စာရေးတယောက်က ဗီရိုဖွင့်ကာ ဖိုင်တွဲတခုကိုယူ၍ ဒေါ်သန်းရီစားပွဲကို လာသည်။ ရှယ်လီက ပုစွန်ခြောက်ဗန်းအသိမ်းခံရသော မိန်းမကို စိတ်ဝင်စားနေသည်။
"မမ အဆင်သင့်လုပ်ထားလေ၊ ရှယ်လီ ခင်မြကြည်ဆီ ခဏ သွားလိုက်ဦးမယ်"
ရှယ်လီသည် ခင်မြကြည်ဘက်ကို ကူးလာသည်။ ဗျတ်ထိုးသည် ခင်မေအနား သွားထိုင်သည်။ ခင်မေသည် သူကို သတိထားနိုင်ပုံမပေါ်။ ခင်မေက ဆံပင်ကို ကော်ဘီးနှင့် ပတ်ထားသည်။ ရှန်သားပွင့်ရိုက်အင်္ကျီ၊ လုံချည်က အနီရင့် ပေါ်ပလင်ပြောင်ကို ဝတ်ထားသည်။ မျက်နှာကတော့ သောကနှင့် ပူလောင်နေပုံရသည်။ နေရောင်အောက်မှာ ရောင်းဝယ်နေရသူမို့ နေလောင်သောမျက်နှာက ညိုမွဲမွဲဖြစ်နေသည်။
"အခု ပုစွန်ခြောက်မှုန့် တပိဿာ ထပ်ပေးလိုက်ပါ။ ဒီနေ့ ငွေပြန်မသွင်းနိုင်တော့ဘူး။ မနက်ဖြန်မှ တဝက်စီ သွင်းသွားပါ့မယ်"
ခင်မြကြည်က စာရင်း မှတ်နေသည်။
"မခင်မေကလည်း ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အပြေးသန်မှပေါ့။ မြူရဲလာရင် စျေးသည်ချင်း သတင်းပေးတာပဲဟာ။ ရှင်ကိုက အ လွန်းတယ်"
"အမရယ် နက်ဖြန်တော့ အမှုန့်ထုပ်ကို ကွက်သစ်စျေးတွေမှာပဲ သွားရောင်းမယ်။ အန္တရာယ်ကင်းတယ်။ ဒါကြောင့် ကျွန်မ ပုစွန်ခြောက်အမှုန့်တောင်းတာ၊ ဒီနေ့တော့ ပုစွန်ခြောက်အကောင်က မြို့ထဲသုံးဆိုပြီး သံစျေးနားက ပလက်ဖောင်းပေါ် အရောင်းကောင်းလိုက်တာ မြူရဲနဲ့တွေ့သွားတယ်။ ဗန်းပါမရှိတော့ဘူး။ အရင်းပြုတ်ပြီ"
ခင်မြကြည်က ပုစွန်ခြောက်မှုန့်တထုပ် ခင်မေကို လှမ်းပေးလိုက်သည်။
"ရှင်... ဘယ်မှာနေလဲ"
ရှယ်လီက ရုတ်တရက်ဝင်မေးလိုက်၍ ခင်မေက အံ့အားသင့်သွားသည်။
"ကမ်းနားမှာ"
ခင်မေက မရဲတရဲ ဖြေလိုက်သည်။
"ရှင် ...အိမ်ပြန်မှာမို့လား၊ အပြန် ကျွန်မလိုက်ပို့မယ်လေ"
ခင်မေသည် တအံ့တဩ ရှယ်လီကို ကြည့်လိုက်၏။
"ကျွန်မ လိုက်ပို့ပါရစေ၊ ရှင့်အိမ်ကို သိချင်လို့"
"အိမ် .....အိမ် ...ကျွန်မအိမ်က လမ်းဘေးတဲပါ"
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့လေ၊ ကျွန်မ လိုက်ပို့ချင်လို့ပါ။ ယူစရာတွေ အဆင်သင့် လုပ်ထား"
ရှယ်လီသည် ဒေါ်သန်းရီထံမှ ငွေယူကာ နှုတ်ဆက်၍ ခင်မေနှင့်အတူ ပွဲရုံထဲမှ ထွက်ခဲ့သည်။ ခင်မေက ကားပေါ် ခပ်ရွံ့ရွံ့တက်လာခဲ့၏။ ဟံအေးကလည်း ရှယ်လီလုပ်ပုံကို နားမလည်။
"မခင်မေအိမ် ဘယ်နားမှာလဲ၊ လမ်းပြနော်"
ခင်မေသည် မော်တင်ကမ်းနား ဆိပ်ကမ်းနား ပလက်ဖောင်းပေါ်မှ သံစည်းရိုးတိုင်များကို တွယ်၍ တာလပတ်မိုးထားသော တဖက်ရပ် သူ့အိမ်ကိုပြသည်။ (ခု ထိုတဲများ မရှိတော့ပါ။)
ရှယ်လီက လမ်းဘေး ကားရပ်၍ ခင်မေနှင့်အတူ ဆင်းလာ၏။ သူ၏အိမ်လေးမှာ ရှယ်လီ ထိုင်စရာမရှိ။ လေးနှစ်ငါးနှစ်လောက်ရှိမည့် မိန်းကလေးတယောက် ဖျာစုတ်လေးပေါ်မှာ ထိုင်နေသည်။
"အမကို အားနာလိုက်တာ၊ ဒါ ....ကျွန်မအိမ်ပဲ"
"ရှင့်ယောက်ျားကော"
"သူက အလုပ်ဆင်းနေတယ်၊ ကမ်းနားမှာ သင်္ဘောတွေဆိုက်ရင် ကူလီလုပ်တယ်။ ကျွန်မမှာ သားကြီး ၁၀နှစ်လောက် တယောက်ရှိတယ်။ သူ့အဖေကိုဘထွန်းက သူ့သားကို ကျောင်းထားချင်တယ်ဆိုတော့ ကျွန်မက စျေးရောင်းတာပါ။ သူ ကူလီထမ်းလို့ရတဲ့ငွေက စားလောက်ပါတယ်။ သားကို ကျောင်းထားရတော့ အရက်ဖိုးမပိုဘူး။ ကျွန်မစျေးရောင်းတော့ သူ့အရက်ဖိုးရတာပေါ့။ သူက မူးရင် အေးအေးအိပ်တာပါ။ ကျွန်မကိုလည်း ကြင်နာပါတယ်။ မသောက်တော့လည်း မနက်ကျ အလုပ်မဆင်းနိုင်ဘူး။ ပုသိမ်သင်္ဘောတွေက အစောကြီး ကပ်တာ"
"ကျွန်မကလေးတွေ ခေါ်လာပြီး မခင်မေအိမ်လာလည်ဦးမယ်။ အခု ကျွန်မပေးတဲ့ ငွေ၂၀ယူပါ။ ပုစွန်ခြောက်ကြွေး ဆပ်နိုင်တာပေါ့။ ကျွန်မ သွားဦးမယ်"
ရှယ်လီသည် မခင်မေရှေ့ ငွေ၂၀ ထားခဲ့ကာ ကားရှိရာ ထွက်လာခဲ့သည်။ ခင်မေက ရှယ်လီလုပ်ပုံကို နားမလည်။ ငေး၍ကျန်ရစ်သည်။
အိမ်အပြန်လမ်းတွင် ရှယ်လီက ခင်မေအကြောင်းကိုတွေးရင်း ခင်မေ့စကားကို ကြားယောင်လာသည်။
ကျွန်မစျေးရောင်းတော့ သူ့အရက်ဖိုးရတာပေါ့ တဲ့။ ခင်မေ ....ခင်မေ....။
ဒီနေ့ သူ့စျေးဗန်းလေး မြူရဲသိမ်းသွားတော့ သူ့ယောက်ျားအရက်ဖိုး ဘယ်က ရမလဲ။ အရက်ဖိုးမရလျှင် သူ့ယောက်ျားကများ ခင်မေ့ကို ရိုက်ဦးမလား။ သူ့လင်က ကြင်နာပါတယ်ဆိုတော့ မရိုက်တန်ကောင်းပါဘူး။
လင်ကို အရက်စားပွဲနှင့် အမြည်းနှင့် ရှယ်လီ တည်ခင်းကျွေးမွေးသလို ခင်မေသည်လည်း သူ့ယောက်ျား အရက်ဖိုးရအောင် ကြိုးကြိုးစားစား စျေးရောင်းရှာသည်။ ဒီနေရာမှာ သူနှင့်ခင်မေ စေတနာတူကြသည်။
* * *
၂၀။
ပစ္စည်းများအားလုံး သိမ်းဆည်းပြီးကြပြီး နက်ဖြန်တနင်္ဂနွေနေ့ နံနက်စောစော ဦးရွှေဇံအောင်က ကားကြီးတစ်စီး ပစ္စည်းသယ်ယူရန် လွှတ်လိုက်မည်ဆိုသည်။ ရှယ်လီက စနေနေ့ညနေ သားနှင့်သမီးကို ခေါ်ကာ ဟံအေးက ကားမောင်း၍ ခင်မေတို့အိမ်ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့သည်။
ခင်မေ့ကို အိမ်မှာ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် တွေ့ရသည်။ ရှယ်လီတို့မိသားစုကို ခင်မေက ကြည့်နေသည်။
"လာပါ အမ၊ ကျွန်မလည်း အခုမှ စျေးရောင်းက ပြန်ရောက်တယ်၊ ဖျာပေါ်မှာ ထိုင်"
ခင်မေက ဖျာဟောင်းလေးတချပ် ခင်းပေးသည်။
"သားဂျင်မီနဲ့ အင်နီ ... လာ ထိုင်"
ကလေးတွေသည် သူတို့မာမီလုပ်သည်ကို ဘာမှ နားမလည်။ ခပ်ကြောင်ကြောင်နှင့် ထိုင်ကြသည်။ အိမ်လေးသည် အိမ်ဆိုတာ မတ်တပ်ပါပဲ၊ တာလပတ်မိုး၍ ထရံကာထားသည်။ ရှေ့မှာ ဝါးလုံးတိုင်နှစ်တိုင် ထောင့်ထောင့်နှင့် တာလပတ်ကို ချည်ထား၍ နောက်က သံစည်းရိုးတိုင်ကို ချည်ထားသည်။ အောက်ခင်းက ပလက်ဖောင်းကျောက်ပြားဖြစ်သည်။ ကျောက်ပြားပေါ်မှာ ဖျာကြမ်းခင်းထားသည်။ အိုးခွက်နှင့်မီးဖိုက အိမ်ပြင် ပလက်ဖောင်းပေါ်မှာ။ ပတ်ဝန်းကျင်အနံ့အသက်က ရေမြောင်းပုပ်နံ့ထွက်နေသည်။
"မခင်မေယောက်ျားရော၊ ဒါက သားလား ..."
ရှယ်လီက မေးလိုက်တော့ မီးဖိုနားမှာ ထိုင်နေသောသူငယ်လေးက အံ့အးသင့်သွားပုံရသည်။ သမီးငယ်ကတော့ ငေးကြည့်နေသည်။
"ကိုဘထွန်း အလုပ်ကပြန်မလာသေးဘူး။ ဒါက သား ...တင်ဖေပါ။ သူ ကျောင်းမှာ ၄တန်း ရောက်ပြီ။ ဒီနေ့ ညနေဘက်ထွက်မယ့်သင်္ဘောတွေမှာ သူက ဈေးရောင်းရတယ်။ တနင်္ဂနွေဆိုလည်း ကျောင်းအားတော့ မနက်ဘက်ထွက်တဲ့သင်္ဘောတွေမှာ ဆေးလိပ် မီးခြစ် အတိုအထွာလေးတွေ ဗန်းနဲ့ထည့်ပြီး သင်္ဘောပေါ်မှာ ရောင်းရတယ်။ သား ...လာလေ၊ ဟိုနေ့က အမေ့ကို ငွေ ၂၀ ကျပ်ပေးသွားတဲ့အမ"
သားဆိုသူသည် မဝံ့မရဲ သူတို့အနား လာကာ ဂျင်မီနှင့် ရှယ်လီကို ကြည့်နေသည်။ သူ့ပုဆိုးအနွမ်းနှင့် ရှပ်အင်္ကျီအစုတ်ကြောင့် ရှက်သလိုဖြစ်နေသည်။
"ကိစ္စရှိရင် မခင်မေ ဒေါ်သန်းရီကတဆင့် ကျွန်မကို ဆက်သွယ်ပေါ့၊ ကျွန်မက စကော့စျေးထဲမှာ ဆိုင်ရှိတယ်၊ အောင်လံစတိုးပါ။ လာခဲ့နိုင်ပါတယ်။ မောင်တင်ဖေကလည်း မှတ်ထား၊ ဒါ အန်တီ့သားနဲ့သမီး၊ မောင်တင်ဖေတို့အတန်းမှာ သင်ရတဲ့စာအုပ်တွေ မရှိတော့ဘူး။ သား ငါးတန်းတက်တော့ စာအုပ်ဝယ်ဖို့ စာအုပ်ဖိုး အန်တီငွေ ၅၀ကျပ် ပေးခဲ့မယ်"
ရှယ်လီသည် ငွေထုတ်ကာ ဖျာပေါ်ချလိုက်သည်။
"ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ အမရယ်၊ သင်္ဘောပေါ်မှာ သူ စျေးရောင်းလို့ရတာလေးက သူ့ကျောင်းမုန့်ဖိုး စာအုပ်ဖိုး ပိုသုံးရတာပေါ့၊ သူ့အဖေကလည်း ပေးပါတယ်။ သူ့အဖေကတော့ အငယ်မကို ရှေ့နှစ်ကျရင် ကျောင်းထားမယ်တဲ့။ ဟိုနေ့က အမပေးတဲ့ငွေ ၂၀ကျပ် အမပြောတဲ့အတိုင်း ပုစွန်ခြောက်ကြွေး ကျန်တာလေး ဖဲ့ဆပ်လိုက်တယ်၊ ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ"
"ဟုတ်တယ်၊ ကလေးတွေကိုတော့ ကျောင်းထားပေးပါ။ ကဲ ကျွန်မ ပြန်လိုက်ဦးမယ်"
မခင်မေတို့မိသားစုသည် တအံ့တဩ ငေး၍ ကျန်ရစ်သည်။ ငွေ ၅၀ကျပ် လုံးခနဲ ရဖို့ဆိုတာ သူတို့မိသားစုမှာ မလွယ်။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့မှ ရှယ်လီက ဂျင်မီနှင်အင်နီကို ပြောပြသည်။
"သားနဲ့သမီးတို့ကတော့ မာမီ ဘာတွေလုပ်နေလဲလို့ ထင်မှာပဲ၊ နက်ဖြန် သားတို့ဘိုးဘိုးဘွားဘွားအိမ်ကို ပြောင်းရတော့မယ်။ ဘိုးဘိုးတို့ဆီရောက်ရင် မခင်မေတို့ဆီ သွားဖို့ မလွယ်တော့ဘူး။ မခင်မေသား မောင်တင်ဖေ ကျောင်းဘယ်လိုနေရတယ်ဆိုတာ သားတို့ သိစေချင်လို့၊ သူတို့နေရတဲ့ အိမ်ဆိုတာလည်း သားတို့မြင်စေချင်လို့၊ ဒါပဲ"
ဂျင်မီကတော့ မိခင်ဖြစ်သူ ဘာဆိုလိုသည်ကို သိကြောင်း မျက်လုံးနှင့် ဖော်ပြ၏။ အင်နီကတော့ ခပ်တွေတွေပဲ မိခင်ကို ငေးကြည့်နေသည်။ သူ့လက်ချောင်းလေးများ ပွတ်သပ်နေသည်။ သူ့မျက်လုံးသည် မိခင်၏ဆိုလိုချက်ကို သဘောပေါက်မပေါက် တစုံတရာ အမူအရာမပြပါပေ။
နောက်နေ့ စနေနေ့မှာတော့ သူတို့ဆီ ထရပ်ကားကြီးတစီးနှင့် ဒေါ့ဂျစ်တစီး ဦးရွှေဇံအောင်က ပို့လိုက်သည်။ တနေ့တည်း အင်းလျားအိမ်ကို အပြီးပြောင်းကြသည်။ ဦးရွှေဇံအောင်တို့အိမ်မှာ တစ်ဧကလောက်ကျယ်ဝန်းသော ခြံကြီးထဲမှာ ဆောက်ထားသော နှစ်ထပ်တိုက်ကြီးဖြစ်သည်။ မာမီက ရှယ်လီနှင့်အင်နီကို အိပ်ခန်းတခန်း အပေါ်ထပ်မှာ ပေးသည်။ သားဂျင်မီကိုတော့ သီးသန့်လုံးချင်း အခန်းလေး ပေးသည်။ ယောက္ခမနှစ်ယောက်လုံး အမူအရာက သူတို့မိသားစုတွင် အထူးသဖြင့် ဂျင်မီကို အထူးဂရုတစိုက်ရှိကြောင်း ထင်ရှားသည်။
ဦးရွှေဇံအောင်က ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း၊ မျက်ခုံးမျက်လုံး နှာတံတို့က ရခိုင်ဆန်သည်။ နှာတံပေါ်ပေါ်၊ မျက်ခုံးထူထူနှင့် မျက်လုံးက ညိုမှောင်တည်ငြိမ်သည်။ အရာရာကို လွှမ်းမိုးနိုင်စွမ်းသော စွမ်းအားရှိပုံရသည်။ စကားနည်းပုံရ၍ ပြောစရာရှိလျှင်တော့ အေးအေးဆေးဆေး အချိန်ယူ၍ပြောသည်။ အသားကတော့ ညိုသည်။
ဒေါ်စံကျော့ခိုင်က အသားဖြူသည်။ လင်း၏ခပ်စင်းစင်မျက်လုံးမှာ ဒေါ်စံကျော့ခိုင်ထံမှ အမွေရထားပုံပေါ်သည်။ နှာတံသွယ်သွယ်၊ နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးနှင့် စကားများများပြောတတ်သော်လည်း အေးအေးဆေးဆေးပြောတတ်သည်။ ဘီးဆံပတ်ကြီးကြီးကို ခပ်မြင့်မြင့်ပတ်ထားပေမယ့် သူ့မျက်နှာ သွယ်သွယ်ဖြူဖြူနှင့် လိုက်ဖက်သည်။
အသက်ကြီးလာသော်လည်း ဗိုက်ရွှဲတင်ကားသော ပုံစံမျိုးမဟုတ်။ ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်၊ နွဲ့ယဉ်သောကိုယ်လုံးနှင့် ငယ်စဉ်က အတော်လှပချောမောဟန်ရှိသော ပုံစံမျိုးဖြစ်သည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် နေသာထိုင်သာ အသက်ရှူရချောင်သလိုတော့ ရှယ်လီ ခံစားရသည်။ ယခင်က တွေးထင်ထားသလို မာကျောကျော ဟန်တခွဲသားနှင့် အနောက်တိုင်းဆန်ဆန် ပုံစံမျိုးမဟုတ်။ ဦးရွှေဇံအောင် ထမင်းမစားခင် အရက်သောက်တတ်ဟန်ရှိသည်။ သီးသန့်အခန်းလေးမှာ ဒေါ်စံကျော့ခိုင်က စီစဉ်ပေးသည်။
ဒါပေမယ့် ဣနြေ္ဒမပျက်၊ လူကြီးလူကောင်းပီသစွာ သောက်ပုံရသည်။ ထမင်းစားခန်းကို ဝင်လာလျှင် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ရှိသည်။ သောက်ထားသည်ဟု မထင်ရ။
ဒက်ဒီရော မာမီရော ထမင်းဝိုင်းမှာ မြေးများနှင့်အတူ စားချင်ကြသည်။ သို့သော် ညစာမှ မိသားစု စုံစုံညီညီ စားဖြစ်သည်။ ဇွန်းခက်ရင်းနှင့် စားသည်ကလွဲ၍ ဟင်းစပ်ကအစ ရခိုင်ဆန်သည်။ ငရုတ်သီးများများ သုံးသည်။
ထမင်းစားစဉ်ဆိုလျှင် ဒေါ်စံကျော့ခိုင်က ဦးရွှေဇံအောင်ကို အထူးဂရုစိုက်သည်။ ဒုတိယကတော့ ဂျင်မီကို အရေးပေးသည်။ ရှယ်လီကိုယ်တိုင် ယောက္ခမများကို ထမင်းဟင်း ဦးချပြီးမှ ထမင်းစားသည်။ ထမင်းစားပြီး ယောက္ခမကြီးနှစ်ယောက်လုံး လက်ဖက်သုတ်စုံကြိုက်တတ်၍ ရှယ်လီက အင်နီကို မှာထားသည်။ ထမင်းစားပြီးတိုင်း အဘိုးအဘွားများအတွက် လက်ဖက်သုတ်နှင့် ရေနွေးကြမ်းကို အင်နီကိုယ်တိုင် ပြင်ကာ အဘိုးအဘွားရှေ့မှာ ချထားပေးရသည်။
အင်နီက အေးစက်စက်နေတတ်ပေမယ့် မီးဖိုမှာ ဘွားအေနှင့် အလိုက်သင့်စွာ ရခိုင်ဟင်း အချက်အပြုတ်သင်ယူ၍ အဘွားက ကျေနပ်ပုံပေါ်သည်။ ဘုရားသောက်တော်ရေ လဲလှယ်၍ ဆွမ်းကပ် ပန်းကပ်တာဝန်ကိုတော့ ရှယ်လီယူကာ ကိုယ်တိုင်လုပ်သည်။
ညစာစားပြီးချိန်မှာတော့ စာဖတ်ခန်းမှာ သားသမီးတွေနဲ့အတူ ရှယ်လီ စာဖတ်သည်။ သူ စာဖတ်ချင်သည်ကလည်း တကြောင်း၊ သားသမီးတွေ မှန်မှန် စာကျက် မကျက် သိလို၍တကြောင်း မသိမသာ အနားမှာ ထိုင်၍ စာဖတ်ပေးလိုက်သည်။
ဂျင်မီ တက္ကသိုလ်သို့ တက်ရောက်မည့်နေ့ မတိုင်ခင်နေ့ရက်မှာ ဦးရွှေဇံအောင်က မြေးများကို ပြောသည်။
"ဂျင်မီ ကျောင်းတက်ရင် ဆေးကျောင်းသားဆိုတော့ ရှိုးထုတ်ချင်မှာပဲ၊ ဘောင်းဘီ ဝတ်ချင်ဝတ်ပေါ့၊ နက်ဖြန်ကျောင်းစတက်တဲ့နေ့မှာတော့ ပုဆိုးနဲ့ တိုက်ပုံအင်္ကျီ ဝတ်စေချင်တယ်။ ဘိုးဘိုးတို့ခေတ်က ကောလိပ်ကျောင်းသားဆိုတာ မပြောလဲ သိရတယ်၊ လုံချည်ဆိုလည်း မန္တလေး ပိုးလုံချည်၊ ဗန်ကောက်လုံချည်နဲ့၊ ဆံပင်ကလည်း သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြီးပြောင်လို့၊ တိုက်ပုံအင်္ကျီနဲ့ မြင်ရုံနဲ့ လေးစားစရာ"
"ဖေကြီးကလဲ ဘိုးတော်ဘုရားခေတ်ကိုပြောနေပြန်ပြီ၊ ဘွားတို့ခေတ်က တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူ ဘီးဆံထုံး ထုံးရတယ်။ ခုခေတ် ဒီလို ထုံးရရင် ဘတ်စ်ကားပြေးတက်ရတာနဲ့ အရှက်ကွဲရော"
ဒေါ်စံကျော့ခိုင် ဝင်ပြောရင်း ရယ်လိုက်သည်။
"ဘိုးဘိုးရာ ဘန်ကောက်လုံချည်မဝယ်နိုင်တဲ့ကျောင်းသား ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲ"
ဂျင်မီက မေးလိုက်သည်။
"ပလေကပ်လုံချည်ကိုပဲ သေသေသပ်သပ်ဝတ်ကြတယ်။ ဘိုဘိုးပြောတာက အဖိုးတန်တဲ့အဝတ်မဟုတ်လည်း သပ်သပ်ရပ်ရပ် သန့်သန့်ရှင်းရှင်း ဝတ်စေချင်တာပါ။ Neat and tidyပေါ့။ အမြဲတမ်း ပုဆိုးဝတ်ရမယ် မဆိုလိုပါဘူး။ ဘောင်းဘီလည်း ဝတ်နိုင်တယ်။ ပုဆိုးဝတ်ရင်တော့ ရှပ်အင်္ကျီအပေါ်မှာ တိုက်ပုံဝတ်စေချင်တယ်"
ဦးစံရွှေအောင် စကားဆုံးတာ့ ရှယ်လီက ဝင်ပြောရသည်။
"ဂျင်မီတို့ဒက်ဒီဝတ်သွားတဲ့ တိုက်ပုံတွေ ရှယ်လီသိမ်းထားပါတယိ ဒက်ဒီ။ ဂျင်မီက ထွားလာတာနဲ့ အတော်ပါပဲ၊ ရှယ်လီ ထုတ်ပေးလိုက်ပါ့မယ်"
ထိုနေ့ညမှာတော့ ဂျင်မီအတွက် ရခိုင်ပိုးလုံချည်နှစ်ထည်နှင့် ချည်လုံချည်သုံးထည် ဦးရွှေဇံအောင်က ဂျင်မီ့အခန်းကို ပို့လိုက်သည်။ ဂျင်မီက ဝမ်းသာအားရ ရှယ်လီကိုပြ၍ ရှယ်လီက သားကို ပြောပြသည်။
"သားအတွက် ဘောင်းဘီလည်း သက္ကလတ်တစ်ထည်နဲ့ တက်ထရက်နှစ်ထည်ပဲ မာမီ ဝယ်ပေးနိုင်မယ်။ ရိုရိုသေသေဝတ်နော်၊ ဘိုးဘိုးတို့က ချမ်းသာတာ၊ မာမီက ချမ်းသာတာမဟုတ်ဘူး၊ အခါခပ်သိမ်း အဘိုးကြီးအဘွားကြီးကို တာဝန်ပေးလို့မဖြစ်ဘူး"
" သား နားလည်ပါတယ် မာမီ"
"သားတို့အဘိုးအဘွား ချမ်းသာတာကတခြား၊ သားတို့ဟာ ငွေဇွန်းကိုက်မွေးလာတာမဟုတ်ဘူး။ သားကိုယ်တိုင် ကြိုးစားပညာသင်ပြီး အလုပ်ကြိုးစားလုပ်လို့ ရလာတဲ့ငွေမှ သားငွေအစစ်၊ တို့ သူဌေးမြေးတွေဆိုပြီး အောက်ခြေမလွတ်စေချင်ဘူး။ တက္ကသိုလ်ဆိုတော့ ၁၀တန်းလိုမဟုတ်ဘူး။ လွတ်လပ်တယ်လေ"
သားအမိ စကားပြောနေစဉ် ဒေါ်စံကျော့ခိုင် ဝင်လာသည်။ လက်ထဲမှာ စာအုပ်လေး အသေးနှစ်အုပ် ပါလာသည်။ ရှယ်လီက နေရာပေး၍ ခုတင်ဘေး ကုလားထိုင်မှာ ဒေါ်စံကျော့ခိုင် ထိုင်လိုက်သည်။
"ဒီစာအုပ်နှစ်အုပ်က စာရင်းစာအုပ်၊ ဂျင်မီနဲ့အင်နီ တအုပ်စီယူ"
ဘွားအေ လှမ်းပေးလိုက်သည်ကို အင်နီနှင့်ဂျင်နီက လှမ်းယူကြသည်။
"ဟိုတုန်းကတော့ ရှယ်လီ ကလေးတွေကို မုန့်ဖိုးဘယ်လိုပေးလဲ"
ဒေါ်စံကျော့ခိုင်က မေးလိုက်သည်။
"တနေ့တကျပ်ပါ မာမီ၊ တလစာ ပေးပေးထားပါတယ်၊ တက္ကသိုလ်ရောက်လည်း ရှယ်လီ တကျပ်ပဲပေးမှာပါ"
(ထိုစဉ်က လက်သုတ်စုံ၊ မုန့်ဟင်းခါး ဘာစားစား တပန်းကန် ငါးမူး (ပြား၅၀)ဖြစ်၍ နန်းကြီးသုတ် တပန်းကန်စားပြီးတောင် ငါးမူးပိုသေးသည်။ လက်ဖက်ရည်တခွက်က ၂၅ ပြား)
" အေးပေါ့၊ မင်းတို့မာမီ ဘယ်လောက်ပေးပေး ဒီစာရင်းစာအုပ်မှာ မှတ်ရမယ်။ ဘွားဘွားတို့ပေးလည်း မှတ်ရမယ်။ တနေ့ ဘယ်လောက်သုံးတယ်ဆိုတာလဲ ရက်စွဲနဲ့ မှတ်ရမယ်၊ ဘွားဘွားကြည့်ချင်တဲ့အချိန် ကြည့်မယ်၊ ဂျင်မီတို့ကျမှ ဘွားဘွားလုပ်တာမဟုတ်ဘူး။ ဘွားဘွားသားသမီးတွေအားလုံး ကျောင်းသားဘဝကတည်းက စာရင်းစာအုပ်ကလေးတွေ ကိုယ်စီပေးထားတယ်၊ သူတို့သုံးစွဲထားသမျှ ရေးမှတ်ထားရတယ်။ ဒါပါပဲ၊ ဘွားဘွား သွားမယ်"
ဒေါ်စံကျော့ခိုင်သွားရာကို အင်နီနှင့်ဂျင်မီက ငေးနေသည်။ သူတို့သည် စည်းစနစ်အသစ်တခုနှင့် စတင်တွေ့ကြပြီ။ ရှယ်လီအဖို့တော့ မထူးပါ။ လင်း သူ့ကို လက်ထပ်ကတည်းက စာရင်းနှင့်အင်းနှင့် သုံးစွဲစေရသည်မှာ ဒေါ်စံကျော့ခိုင် လေ့ကျင့်ပေးလိုက်သော ငယ်ငယ်ကတည်းက အကျင့်ဖြစ်သည်ကို သဘောပေါက်လာသည်။ ရှယ်လီသည် ကလေးတွေအဖေနှင့် ရကတည်းက စာရင်းစာအုပ်လေးကိုင်၍ သုံးစွဲရကြောင်း သားနှင့်သမီးကို ရှင်းပြလိုက်သည်။
အပိုင်း(၆) ဆက်ရန်
ခင်နှင်းယု
No comments:
Post a Comment