သောကြာကြိုက်သောစာစုများ: မြကြာဖြူ (အပိုင်း

၁၃။

ရှယ်လီသည် အိမ်မှာ တယောက်တည်း ထိုင်မနေချင်။ ကလေးများလည်း သူတို့ဘိုးဘွားအိမ်မှ ပြန်မလာကြသေး။

အိမ်ထဲမှာ နေရသည်မှာ ခြောက်ကပ်သည်ထက် ချောက်ချားနေသလို ခံစားရသည်။

တဖက်ခန်းက ဒေါ်လီကိုလည်း သူ သွား၍မတွေ့ချင်။ တူးတူးအိမ်ကို ဒေါ်လီနှင့်နှစ်ယောက် သွားခဲ့သောအဖြစ်က သူ့ကို သရဲခြောက်သလို ဒေါ်လီ့အပေါ်ကိုလည်း ဒုက္ခပေးသလို သူ ဖြစ်နေသည်။ ဟုတ်သည်။ ဒေါ်လီ့ကို သူ ဒုက္ခပေးပေါင်း များခဲ့ပြီ။ သူ့ခမျာ ကလေးတို့အမေ အိမ်ထောင်ရှင်မဖြစ်၍ သူ့အလုပ်နှင့်သူ ရှုပ်နေပေမယ့် ရှယ်လီက အရေးအကြောင်းရှိတိုင်း ခေါ်လိုက်လျှင် အချိန်မရွေး တကောက်ကောက်နှင့် နောက်က ပါတတ်သည်။ တူးတူးကို သူ ပိုးစိုးပက်စက်ပြောမိသည့်အတွက် ဒေါ်လီ့ခမျာ ကြားက တောင်းပန်ရသေးသည်။

ခုတလော သူ ဒေါ်လီ့ကို မျက်နှာမပြချင်သေး။ အိမ်ထဲမှာလည်း မနေချင်။

နေ့လည်ဘက် ဒေါ်ခင်သက်တင်ဆိုင် ထွက်လာခဲ့သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရှေ့ ဘာတွေလုပ်သင့်သည်ကို ဒေါ်ခင်သက်တင်သည် တိုင်ပင်ဆွေးနွေးဖို့ အကောင်းဆုံးမိတ်ဆွေဖြစ်သည်။

အလုပ်လုပ်နေရသည်ကမှ စိတ်သက်သာဦးမည်။

သို့သော် ဒေါ်ခင်သက်တင်ဆိုင်ရောက်တော့ သူ ချက်ချင်း ဒေါ်ခင်သက်တင်ကို မတွေ့ရသေးပါ။ ရုံးခန်းလေးထဲမှာ ဒေါ်ခင်သက်တင် ဧည့်သည်တယောက်နှင့် စကားပြောနေ၍ဖြစ်သည်။

သူသည် အထည်များထားရာ မှန်ဗီရိုတခုနောက်နားမှာ ထိုင်၍ စောင့်နေသည်။

အရောင်းမိန်းကလေးများ သွက်လက်ဖျတ်လတ်စွာ လှုပ်ရှား၍ ဖော်ဖော်ရွေရွေ ဝယ်သူကို ဆက်ဆံနေကြပုံ၊ အထည်များကို ကိုက်ထိုးခေါက်၍ အိတ်ထဲထည့်ကာ ယဉ်ကျေးနိမ့်ကျသောအမူအရာနှင့် ဝယ်သူလက်ကို ပေးနေပုံတွေကို သူ စိတ်ဝင်စားစွာ ကြည့်နေမိသည်။

မကြာခင် အမျိုးသမီးတယောက်နှင့် ဒေါ်ခင်သက်တင် ထွက်လာ၍ ဆိုင်ဝအထိ အမျိုးသမီးကို လိုက်ပို့သည်။ အမျိုးသမီးသည် ဒေါ်ခင်သက်တင်နှင့် အရွယ်မတိမ်းမယိမ်း။ အသားဖြူဖြူ ပုပြတ်ပြတ် မျက်နှာကတော့ ကြည်ကြည်လင်လင်မရှိပေမယ့် ချောမောလှပသော မိန်းမတယောက်ဖြစ်သည်။

သူ့အမူအရာက လန်းလန်းဆန်းဆန်းမရှိ။ ဝတ်စားထားသည်ကလည်း ခပ်နွမ်နွမ်းအဝတ်များဖြစ်၍ ကတော်တယောက် သို့မဟုတ် အထက်တန်းလွှာထဲက မဟုတ်ဟုတော့ သူ ထင်သည်။

ဒေါ်ခင်သက်တင်က ဆိုင်ထဲဝင်လာတော့မှ သူ့ကို မြင်သည်။

"ရှယ်လီ လာ၊ ဘယ်က လှည့်လာလဲ၊ လာ လာ"

ပြောပြောဆိုဆို ရှယ်လီ့ကို ခေါ်ကာ ရုံးခန်းလေးထဲသို့ ခေါ်ဝင်သွားသည်။

"ရောက်နေတာ ကြာပြီလား"

ရှယ်လီ့ကို စားပွဲရှေ့ကုလားထိုင်မှာ နေရာပေးကာ သူက စားပွဲနောက် ဆုံလည်ကုလားထိုင်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

"ကဲ ဆိုစမ်းပါဦး"

"အထူးအကြောင်းမရှိပါဘူး မမရယ်၊ မမ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မှာစိုးလို့ အပြင်မှာ ရှယ်လီထိုင်ရင်း အရောင်းမိန်းကလေးတွေကို ကြည့်နေတာ"

"မမလည်း အားနာလိုက်တာ ရှယ်လီ၊ ကြာသွားတယ်။ ဒီလိုလေ၊ သူက မမတို့နဲ့ ညီအမဝမ်းကွဲ မေသဇင်တဲ့၊ အောင်လံကအမျိုး၊ သူ့မှာ အခုလို နိမ့်ကျနေတဲ့အခါ ကိုယ်က ဖော်ဖော်ရွေရွေဆက်ဆံရတယ်။ ကိုယ့်မှာက အရောင်းအဝယ် အခြေကျနေတယ်မို့လား၊ မမကို မာနကြီးတယ် ထင်မှာစိုးလို့၊ သူ့ဘဝက အကျနာခံထားရတယ်မို့လား"

ရှယ်လီသည် ဒေါ်ခင်သက်တင်ပြောသမျှ ငြိမ်သက်စွာ နားထောင်နေသည်။

"ဘယ်တော့မှ အိမ်ထဲက ထွက်တဲ့မိန်းမမဟုတ်ဘူး။ အောင်လံက ပွဲစားကြီး ဦးဘဖိုးရဲ့ တဦးတည်းသောသမီး။ မမတို့ညီအမတွေက အနည်းဆုံး ၁၀တန်းအထိ ပညာသင်ကြတယ်။ မမကတော့ ဒီဂရီရအောင် ယူခဲ့တယ်၊ မေ့ကို သူ့အဖေကြီးက ၇တန်းကနေ ကျောင်းထုတ်၊ အိမ်မှာ ရွှေပေါ်မြတင်ထား၊ အိမ်ထောင်ပြုတော့လည်း သူဌေးသား ကိုစောဟန်နဲ့ ပေးစားတာ၊ ယောက်ျားကလည်း ဖူးဖူးမှုတ်ထားတော့ အပြင်လောကအကြောင်းလည်း မေက ဘာမှမသိဘူး။ ကိုစောဟန်က အပေါင်းအသင်းနဲ့ အခြွေအရံနဲ့ စားကာသောက်ကာနေပေမယ့် မိန်းမကို သိပ်အရေးပေးတာ"

ဒေါ်ခင်သက်တင်က စိတ်ပါလက်ပါ ပြောနေရာမှ ခေတ္တရပ်လိုက်ကာ အံကြိတ်လိုက်ရင်း ရှယ်လီ့ကို လက်ညှိုးထိုးကာ ပြောပြန်သည်။

"ရှယ်လီလည်း ကျပ်ကျပ်သတိထား"

ရှယ်လီမှာ ဘာမှန်းညာမှန်းမသိ နည်းနည်းတော့ ကြောင်သွား၏။ ဒေါ်ခင်သက်တင်စကားက အဆက်အစပ်မရှိပါ။

"မေ့လိုတော့ ရှယ်လီက အူအူအအ မဟုတ်ပါဘူးလေ၊ မမက စိုးရိမ်လို့၊ ရှယ်လီက အိမ်ထောင်ကို နိုင်တဲ့ မိန်းမတယောက်ပဲ၊ မေက ထမင်းတောင် ဘယ်ကဖြစ်မှန်းမသိအောင် ကံကောင်းခဲ့တယ်လေ၊ ဒါပေမဲ့ ကလေး ၃ယောက်ရတော့ ကိုစောဟန် ဆုံးသွားရော၊ သူ့ကံက ကောင်းတယ်ဆိုမလား၊ မကောင်းဘူးဆိုမလား။ ကိုစောဟန်တပည့် အေးမောင်က မီးဖိုကအစ တာဝန်ယူ ထမင်းပွဲ ရှေ့ရောက် မေ့ကို ကျွေးတာ။ မိန်းမတယောက်ဖြစ်ပြီး ခြေမွေး မီးမလောင် လက်မွေးမီးမလောင် နေတာလောက် မမ ခံပြင်းတာမရှိဘူး။ နောက်ဆုံး အေးမောင်က အပြုစု အစောင့်အရှောက်ကောင်းလိုက်တာ မေ့ရဲ့ဆံပင်မွေး မီးလောင်တာပဲ"

ဒေါ်ခင်သက်တင်ဟန်က ကရုဏာဒေါသောနှင် မခံချိမခံသာ ဖြစ်နေပုံရသည်။

"အဲဒီတပည့်ကျော် အေးမောင် သိမ်းပိုက်တာကို မေက ခံလိုက်ရတယ်လေ၊ အေးမောင်ကလည်း စီးပွားရေးနားမလည်၊ မေကလည်း ခြေမွေးမီးမလောင်ချင်တဲ့မိန်းမဆိုတော့ ရှိတဲ့ပစ္စည်းကုန်၊ အခု အေးမောင်က ပွဲရုံက ကားကို မောင်းပြီး ရှာကျွေးနေတယ်လေ၊ ရင်နာလိုက်တာ ရှယ်လီရယ်။ အခု သူ့သားကြီး တက္ကသိုလ်တက်ချင်လို့ မမဆီ ငွေလာဆွဲတာ၊ အောင်လံက ရန်ကုန်ကို သူ ထွက်လာတာ စွန့်စားခန်းပဲ"

"မမပြောချင်တာက ရှယ်လီရေ ...တို့က မိန်းမ၊ တခု သတိထား။ လင်သားမရှိတဲ့အခါ တပည့်လူယုံဆိုတာတွေက ပိုကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်၊ ပြီးတော့ ...."

"အန်တီ ...အပြင်မှာ နိုင်ငံခြားသားတွေ အန်တီ့ကိုတွေ့ဖို့ ရောက်နေပါတယ်"

အရောင်းစာရေးမလေးက လာရောက်ပြော၍ ဒေါ်ခင်သက်တင်မှာ စကားမဆက်နိုင်တော့ဘဲ အပြင်ထွက်သွားသည်။ ရှယ်လီပါ နောက်က လိုက်လာပေမယ့် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မှာစိုးလို့ နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်လာခဲ့သည်။

ထိုညက အိပ်မရ၊ ညဉ့် လူခြေတိတ်မှ အိမ်ရှေ့ဝရံတာက ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ တယောက်တည်း ထိုင်နေမိသည်။

မြေပြင်ကို မကြည့်၊ မြေပြင်မှာ လူသားများအိပ်ကြပြီး ဤနေရာမှာ တနေ့လုံး လှုပ်ရှားဆူညံခဲ့သည်ကို မယုံနိုင်လောက်အောင် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသည်။ ထိုတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်ခြင်းကို အခွင့်ကောင်းယူကာ ဆေးရုံထောင့်နှင့် သိမ်ကြီးစျေးထောင့်မှာ လုယက်မှုတွေ လူသတ်မှုတွေ ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။

ဤနေရာနှင့် အုတ်တံတိုင်းတခုသာခြားသော သူတို့အိမ်ဆေးရုံဝင်းမှာ လုံခြုံမှုရှိ၍တော်ပါသးသည်။ မိသားစုတစုအတွက် လုံခြုံမှုဆိုသည်ကလည်း လိုအပ်ပါတကား။

သူ ကောင်းကင်ကိုကြည့်ပြန်တော့လည်း တူးတူးနှင့် အောင်လံမှာဆုံခဲ့သော လက်ဖက်ရည်ပွဲကျင်းပသည့်ညဉ့်ကို သတိရမိပြန်သည်။ ထိုညကလည်း သူ အိပ်မပျော်။ ဒီလိုပဲ ညဉ့်ကောင်းကင်ပြင်ကို ကြည့်နေမိသည်။ တနေ့က တူးတူးပြောခဲ့သောစကားအရ 'တူးတူးလည်း အိပ်မပျော်ခဲ့ဘူး'တဲ့။

ဟုတ်မှာပါ။ ခုတော့ သူလည်း တူးတူးအပေါ် စာနာတတ်လာပါပြီ။ တူးတူးကို အေးစက်သည်ထင်ပေမယ့် တူးတူး စကားတတ်သားပဲ။ 'တူးတူးနှလုံးသားမှာ အမြစ်တွယ်နေပြီဖြစ်သော အချစ်ပင်ကို ရှယ်လီက အမြစ်မှ ဆွဲနှုတ်သွားသတဲ့'။ အခုမှ ရှယ်လီ ဝဋ်လည်ပါပြီ။ သလ်မာက သူ့နှလုံးသားမှအပင်ကို ဆွဲနုတ်သွားသည်မဟုတ်၊ တူရွင်း ပေါက်ပြားကို သုံးကာ အမြစ်က ကလော်ပြီးမှ ယူသွားလေတော့ အချစ်မြေဆုံ ပြိုကွဲကာ သူ တူးတူးထက် ပို၍ခံစားရသည်။

ရှယ်လီနှင့်တူးတူးကသာ မြန်မာပြည်၏ညဉ့်တညဉ့်မှာ အိပ်မပျော်နိုင်တဲ့ဇာတ် ခင်းနေပေမယ့် လင်းကတော့ သလ်မာနှင့်အတူ အေးမြသော အင်္ဂလန်၏ညဉ့်မှာ နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်ပျော်နေမှာပါ။

ကောင်းကင်မှာ လဝန်းက ပြည့်လုနီးနီး။ ဒါပေမဲ့ မိုးတိမ်မည်းမည်းတွေက ကောင်းကင်မှာ အနှံ့နေရာယူထားလေတော့ လမင်းအားသည် ဖျော့တော့လှသည်။ အဝေးတွင် ကြယ်လေးများကိုလည်း မမြင်ရ။ သူတို့ ပုန်းကွယ်နေကြလေသလား။ တလုံးတလေ ကျန်ရစ်သော ကြယ်လေးတွေက မျက်တောင်လေးတွေ ပုတ်ခတ် ပုတ်ခတ်နှင့် ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်စွာ တိမ်ညိုများကို ကြည့်နေပုံရသည်။

လေအေးများ ခပ်ပြင်းပြင်း တိုက်ခတ်လာသည်။ အေးစိမ့်သောလေထဲမှာ မိုးသက်က ပါလာသည်။ လေရှိန်ပြင်းထန်လာပေမယ့် တိမ်ညိုများက လွင့်စင်မသွား၊ တောင်ဘက်မှ ထပ်မံ၍တက်လာသော မိုးသားများနှင့်ပူးပေါင်းကာ လမင်းကို ဖုံးအုပ်လိုက်ကြသည်။ မိုးသက်လေရှိန်ဖြင့် မိုးစက်တွေ သွန်ကျလာသည်။

သည်းသည်းမည်းမည်း ရွာလာသည်။ ဝရံတာထဲကိုပင် မိုးစက်များ စင်ကျလာကာ သူ့မျက်နှာကို ထိခတ်သွားကြသည်၊ အေးစိမ့်သောအတွေ့ကို ခံစား၍ကောင်းသလို ငြိမ်သက်နေမိသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် မိုးက ပို၍သည်းထန်လာသောကြောင့် သူ ထိုင်ရာမှ ထကာ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာသည်။

မကြည်များ အိပ်ပျော်နေပြီလား။ ဟံအေးကတော့ ညဉ့်ဦးက ရုပ်ရှင်ကြည့်ဖို့ခွင့်တောင်းကာ ထွက်သွားသည်။

မကြည်က မအိပ်သေး၊ မီးဖိုထဲက စားပွဲဘေးမှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသည်။

"မမ ကော်ဖီပူပူတခွက်လောက် သောက်ချင်တယ်ကွယ်"

"ဟုတ်ကဲ့၊ ယူခဲ့ပါ့မယ် မမ"

သူသည် မကြည်ကို ကော်ဖီမှာခဲ့၍ ဝရန်တာမှာ ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။ မိုးနည်းနည်းစဲသွားပြီ။ တိမ်ညိုမည်းများကြားမှာ လရောင်ရေးရေးကိုပင် မြင်ရပြီ။

မကြည်သည် ကော်ဖီတင်ထားသောစားပွဲလေးကို မကာ ရှယ်လီ့ဘေးမှာ လာချရင်း သံမံတလင်းပေါ်မှာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ ကော်ဖီပန်းကန်ကိုယူရင် မကြည်မျက်နှာကို ရှယ်လီက လှမ်းကြည့်မိသည်။ မကြည်သည် တစုံတခု ပြောလိုဟန်ရှိသည်။ ကော်ဖီသောက်ရင်း ရှယ်လီက စကားကို စလိုက်၏။

"မကြည် မမကို ပြောစရာရှိလို့လား"

"ဟုတ်ပါတယ်မမ"

မကြည်အသံက တိုးလွန်းသည်။ ပြီးတော့ ကတုန်ကရင်နှင့် ဆက်၍မပြောဘဲ ငြိမ်သက်နေ၏။

"ပြောလေ၊ ဘာပြောချင်လို့လဲ"

တစုံတခု ပြောလိုဟန် အားယူနေပေမယ့် မကြည်ပါးစပ်က ဘာသံမှ ထွက်မလာ။

"ဟဲ့ မကြည်၊ ဘာဖြစ်နေတာလဲ"

"မမဆူမှာစိုးလို့ပါ"

"ငါက ဘာလို့ ဆူရမှာလဲ"

မကြည်သည် ထစ်အ ထစ်အနှင့် မဝံ့မရဲပြောလာသည်။

"ကျွန်မ ကိုဟံအေးနဲ့ ယူမလို့"

"ဘာ"

မကြည်က ဘာမှ ထပ်မပြော၊ ပြောစရာမလို။ မကြည် ဘာဆိုလိုသည်ကို သူ သိပြီးသား။ သူကသာ ရင်ထဲမှာ အထိတ်တလန့်နှင့် ဘာ ဟု အော်လိုက်မိခြင်းဖြစ်သည်။

"ဟံအေးက အဆင်သင့်ဖြစ်လို့လား၊ ကဲ ...သွား၊ မနက်ကျတော့ မမ အဖြေပေးမယ်၊ ဟံအေးအပြန်ကို တံခါးစောင့်ပြီး ဖွင့်ပေး"

သူက ဒါပဲပြောလိုက်သည်။ မကြည်သည် သူ့အပါးမှ ထသွားသည်။ အမှန်တော့ သူ့ရင်မှာ ဘာမှ အထိတ်တလန့်ဖြစ်စရာမရှိပါ။ အိမ်ဖော်မိန်းကလေးနှင့်ဒရိုင်ဘာ ကြိုက်ကြသည်ပဲ။ အဆန်းမှမဟုတ်။ လွတ်လပ်သူချင်း မေတ္တာမျှကြလျှင် တင့်တောင်းတင့်တယ် လုပ်ပေးဖို့ သူ့မှာ တာဝန်ရှိသည်။

ခက်သကိုး။ သူ့ရင်က ဘာမဆို အထိတ်တလန့်ဖြစ်ချင်နေသည်။ ကော်ဖီအကုန်သောက်လိုက်တော့ သူ့ရင်ထဲမှာ ပူနွေးသွားသည်။ လမင်းသည် တိမ်ထဲမှ တစွန်းတစ ထွက်လာပြီ။ သူသည် လမင်းကို ကြည့်ရင်း တစုံတရာ တွေးမိသလို လန့်သွားပြန်သည်။

"ဘုရား ....ဘုရား ... တော်ပါသေး"

သူ့ရင်ထဲမှာ ရေရွတ်မိ၏။

"တခု သတိထား၊ လင်သားမရှိတဲ့အခါ တပည့်လူယုံဆိုတာတွေကို ပိုပြီး သတိထားရတယ်"

ဒေါ်ခင်သက်တင်၏စကား၊ နေ့လည်ကမှ ပူပူနွေးနွေး ပြောသွားခဲ့သည်။ ဟုတ်ပါ့၊ မေသဇင်လိုပဲ လင်း၏တပည့်အဖြစ် ဟံအေးကို ယုံကြည်ခဲ့သည်။ အတွင်းလူ အိမ်သားတယောက်လို ဆက်ဆံခဲ့သည်။ ယခု သူ လင်သားမရှိ။ ကွဲကွာသည်ဟုလည်း မဆိုနိုင်။ လင်းက သေသည်လည်းမဟုတ်၊ ဒါပေမဲ့ မရှိတာတော့ အမှန်။

ဒီလို အကာအကွယ်မဲ့ အခွင့်အရေးကို ဟံအေးက အချိန်မရွေး အရယူနိုင်သည်။ သူတို့အိမ်မှာ အစေခံတန်းလျားရယ်၊ ဘာရယ် ရှိသည်မဟုတ်။ ဟံအေးသည် သား ဂျင်မီနှင့် တခန်းတည်း အတူအိပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကလေးများမရှိချိန် ဟံအေးက ကြံစည်နိုင်သည်။ ဘုရားတန်ခိုးတော်ပေပဲ။ ဟံအေးက မကြည်ကိုကြိုက်သည်ကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ရပါဦးမည်။

မြန်မြန်ပေးစားလိုက်ခြင်းဖြင့် ဟံအေးရန်ကို ကာကွယ်ပြီးသားဖြစ်သွားမည်။ ဒေါ်ခင်သက်တင်ညီမ မေသဇင်လို မဖြစ်ပါဘူးဟု ဘယ်သူမှ အာမခံနိုင်သော ကိစ္စမဟုတ်။ သတိတချက်အလစ်တွင် ဖြစ်နိုင်ချေတွေ အများကြီးရှိသည်။

မနက်ကျရင် မကြည်ကို ဟံအေးနှင့် ပေးစားမည်ဟု သူ ဖွင့်ဟပြောလိုက်တော့မည်။

"ကဲ ပေးစားပါပြီတဲ့"

သူ ဆက်လက်စဉ်းစားမိသည်။ သူတို့လင်မယားကို ဘယ်နေရာမှာ သိပ်မလဲ။ သား ဂျင်မီအခန်းမှာ မသိပ်နိုင်။ ညားကာစ လင်မယားကို အရွယ်မရောက်တရောက် သားနှင့် အတူထားက ကလေးအတွက် အန္တရာယ်တွေ အများကြီးဖြစ်နိုင်သည်။ ဟံအေး တံခါးခေါက်သံကြားမှ သူ့အတွေး ရပ်သွားသည်။ ဟံအေးသည် သူ့ကို နှုတ်ဆက်ကာ ခြေရင်းခန်းသို့ ဝင်သွား၏။

ရှယ်လီကတော့ မအိပ်နိုင်၊ အခန်းထဲဝင်သွားတော့ မကြည်သည် သံခုတင်ပေါ်မှာ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေသည်။ သူသည် တံခါးချက်များကို သေသေချာချာကြည့်ပြီးမှ မီးခလုတ်ကို ပိတ်လိုက်သည်။ ခုတင်ပေါ်မှာ လှဲချရင်း အိပ်မရ။ မထင်မှတ်ဘဲ ရောက်လာတတ်သော အန္တရာယ်ကို တွေး၍ကြောက်လာသည်။

နောက်နေ့နံနက်မှာတော့ ရှယ်လီသည် ဒေါ်လီတို့အိပ်ခန်းဘက် ကူးသွားရပြန်သည်။

"ဒေါ်လီရယ် ... ရှယ်လီ့ကို အလိုက်မသိတတ်ဘူးမထင်ပါနဲ့နော်၊ စောစောစီးစီး ရောက်လာလို့"

ရှယ်လီက တောင်းပန်ရင်း ထိုင်လိုက်သည်။

"ဘာတွေပြောနေလဲ ရှယ်လီ၊ ကိစ္စရှိတာသာပြော၊ စကားခံမနေနဲ့။ ကိုယ်နဲ့ရှယ်လီက ဒီစကားတွေ ပြောနေရမယ့်လူတွေမှ မဟုတ်ဘဲ"

ကော်ဖီငှဲ့ပေးရင်း ဒေါ်လီက ပြောလိုက်သည်။ ရှယ်လီသည် ကော်ဖီကို မသောက်သေးဘဲ မကြည်နှင့်ဟံအေးအကြောင်း ပြောပြလိုက်သည်။

"အဲဒါကို ရှယ်လီက ဘာဖြစ်စေချင်သလဲ"

"သူတို့ကို ပေးစားလိုက်ချင်တယ်"

"ပေးစားချင်တာ ပေးစားလိုက်ပေါ့ ရှယ်လီရယ်၊ ဒေါ်လီက ဘာလုပ်ပေးရမလဲ"

ရှယ်လီသည် ဒေါ်ခင်သက်တင်တူမ မေသဇင်အကြောင်း ပြောပြပြန်သည်။

"တကယ်တော့ ဟံအေးဟာ လင်ရှိတုန်းတော့ တပည့်ပဲ၊ လင်မရှိတဲ့အခါ တအိမ်တည်း အတူမနေရဲဘူး၊ ပြီးတော့ သူတို့ ညားစလင်မယားကို သားဂျင်မီနဲ့ အခန်းထဲမှာ မသိပ်ချင်ဘူး။ ကလေးက မတော်တာတွေ အတုယူမှ"

ဒေါ်လီသည် ရှယ်လီ့ပြောစကားကို စဉ်းစားနေစဉ် ကိုဖေသိန်းက စားပွဲမှာ လာထိုင်သည်။

"ရှယ်လီ ကော်ဖီသောက်လေ"

ရှယ်လီက ကော်ဖီပန်းကန်ယူ၍ သောက်လိုက်၏။

"ကိုသိန်းရေ ...မိရှယ်လီလာတဲ့အကြောင်းက ...."

ဒေါ်လီက အစချီကာ ရှယ်လီပြောသမျှ ပြောပြလိုက်၏။ ကိုဖေသိန်းက ရုတ်တရက် ဘာမှ ပြန်မဖြေသေးဘဲ ပေါင်မုန့်ထောပတ်သုတ်ကိုစားကာ ကော်ဖီသောက်လိုက်၏။ ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နှင့် စဉ်းစားသလိုလုပ်ရင်းမှ စကားစပြော၏။

"ကိုယ် အခု ဆေးရုံသွားလိုက်ဦးမယ် ဒေါ်လီ၊ နေ့လည်ထမင်းစားချိန်ကျ ကိုယ်ပြန်မလာဘူး။ မေမေတို့အိမ်ကို ကိုသိန်း သွားမယ်။ မေမေတို့အိမ်က ဘုရားလမ်းမှာ၊ နီးတယ်။ အစေခံတန်းလျား တခန်း အားနေတယ်ထင်တယ်၊ အဲဒါ သေချာအောင် မေးခဲ့မယ်၊ အားနေရင် မေမေ့ကို အကျိုးအကြောင်း ဖွင့်ပြောလိုက်မယ်။ ဟံအေးတို့ကို ပေးစားပြီး အဲဒီမှာ ထားမယ်။ မကောင်းဘူးလား ရှယ်လီ"

ရှယ်လီက သက်ပြင်းချလိုက်၏။

"ကောင်းပါတယ်။ အစေခံတန်းလျားအားတယ်ဆို ရှယ်လီ့ဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်ပါ။ ရှယ်လီ ဒီမှာ မုန့်တွေ ဝယ်ထားမယ်"

"ဘာလုပ်ဖို့လဲ"

ဒေါ်လီက ထောက်လိုက်သည်။

"ညနေပဲ အိမ်နီးနားချင်းဖိတ်ပြီး ကော်ဖီနဲ့မုန့်တိုက်ပြီး ပေးစားလိုက်မယ်ကွာ၊ ညကျ အဲဒီသွားအိပ်ပေါ့"

"အောင်မလေး ရှယ်လီရယ်၊ အဖြစ်သည်းလိုက်တာ"

"မသဲနဲ့၊ ရှယ်လီ ရှေ့ဆက်ပြီး ဟံအေးနဲ့ အတူမနေရဲတော့ဘူး။ ရှယ်လီပြန်ဦးမယ်။ အကျိုးအကြောင်းကို သူတို့နှစ်ယောက်ကိုလည်း ပြောပြရဦးမယ်"

ရှယ်လီ ထသွားရာသို့ လင်မယားနှစ်ယောက် ငေး၍ကျန်ရစ်ကြသည်။

ညနေမှာတော့ ဟံအေးနှင့်မကြည် မင်္ဂလာအခမ်းအနား အကျဉ်းရုံးပြီးမြောက်သွားသည်။ အထုပ်အပိုးတွေနှင့် ဟံအေးတို့ထွက်သွားတော့ ရှယ်လီ့အနား ဒေါ်လီက ကပ်လာသည်။

"မင်းတယောက်တည်း ညကျ အိပ်ရဲလား"

ဒေါ်လီက မေးလိုက်၏။

"ခုလိုနေရတာ ပိုလုံခြုံသလိုပါပဲ"

"မဟုတ်ပါဘူး၊ မခိုင်ကို ဒီည မင်းနဲ့အတူ အိပ်ဖို့ လွှတ်လိုက်မယ်၊ ဟုတ်လား"

"ကျေးဇူးပဲ ဒေါ်လီ"

* * *

၁၄။

နောက်နေ့များတွင် ဟံအေးတို့လင်မယားနှစ်ယောက် နံနက် ၆နာရီ အရောက်လာကြကာ အလုပ်ဆင်း၍ ည ၈နာရီမှာ ပြန်ကြသည်။ ဘုရားလမ်းနှင့်ဆေးရုံက နီး၍ အသွားအလာ လွယ်ကူသည်။

သားနှင့်သမီး ပြန်ရောက်ချိန်မှာတော့ သူသည် ဟံအေးတို့ကို အိမ်ခွဲထားလိုက်ကြောင်း ရှင်းလင်းပြောပြလိုက်သည်။

ဟံအေးတို့မရှိတော့ စောစောထဖို့လိုသည်။ ညဉ့်ဘက် ဟံအေးတို့ မကြည်တို့ ပြန်လည်း လုပ်စရာအလုပ်တွေ ကျန်မည်။ အတော်ပဲ။ သားတို့ သမီးတို့ကို အပိုးကျိုးအောင် ခိုင်းဖို့ ဖြစ်လာသည်။ သူက အခြေအနေကို ပြောပြရင်း သားနှင့်သမီးကို တာဝန်ခွဲ၍ ချထားပေးသည်။

"သားရော သမီးရော တခု နားလည်ရမှာက သူတို့က သူတို့အိမ်နဲ့ သူတို့ဖြစ်သွားပြီ။ မနက်၆နာရီ အရောက်လာမယ် ဆိုပေမယ့် နောက်ကျရင်လည်း နောက်ကျမယ်။ ညနေဘက်လည်း ည ၈နာရီမှ ပြန်မယ် ဆိုပေမယ့် ကိစ္စရှိရင် စောပြန်ချင် ပြန်မှာ။ ဒီတော့ သားတို့ မနက်စောစောက ရေနွေး ကျိုစရာရှိကျို၊ ကိုယ့်ဘာသာ တတ်နိုင်သလောက်လုပ်ထား။ ညလည်း သူတို့စောပြန်ရင် ညစာစားပြီး ကိုယ့်ပန်းကန် ကိုယ်ဆေးရမယ်"

မောင်နှမ၂ယောက်လုံး သူပြောသည်ကို သဘောပေါက်သည်။ အိပ်ရာဝင်ကာနီး အိပ်ရာပြင် ခြင်ထောင်ချသည်တို့ကို ဂျင်မီက လုပ်သည်။ အင်နီက မကြည် လုပ်မသွားနိုင်သော မီးဖိုချောင်ကိစ္စကို လက်စသတ်ရသည်။ မောင်နှမနှစ်ယောက် ခွဲတမ်းချ လုပ်ကြသည်။

ဒီလိုပဲ တဖြည်းဖြည်း သူတို့ကို လေ့ကျင့်ပေးရမည်။ တနေ့? ? မရှိ ဘာမရှိဖြစ်ကို ရောက်ချင်လည်း ရောက်နိုင်သည်။ လင်း၏အခြေအနေ ဘာမှမရေရာသေး။ ရှယ်လီ့ကို ယခုထက်တိုင် ဘာမှ အဆက်အသွယ်မလုပ်သေးလေတော့ လင်းပြန်လာဖို့ကို သူ မမျှော်မှန်းနိုင်။ လင်းက အလုပ်မထွက်ဘဲ ကိုယ့်စရိတ်နှင့်ကိုယ် ပညာသင်သွားသည့်အတွက် ပထမနှစ်လစာ ? အစိုးရပေးသောငွေကို တဝက် သူတို့မိသားစု ခံစားနိုင်ခွင့်ရှိသည်။ ?နှစ်တွေ နောင်နှစ်တွေ ပြဿနာကို ဘယ်လိုရင်ဆိုင်ရမည်ကို မတွေးနိုင်?။

ကလေးတွေကိုတော့ သူ ဘာမှ အသိမပေး။ ကလေးတွေ စိတ်ဓာတ်မကျဖို့ပဲ အရေးကြီးသည်။ ကလေးတွေကျောင်းစရိတ်၊ အိမ်စရိတ်၊ မကြည်တို့လင်မယားစရိတ်နှင့် အောင်လံတုန်းက လင်းဝယ်ယူထားသော ကားကိုလည်း ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းထားရဦးမည်။

ရှေ့နှစ်တွေအတွက် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ရဦးမည်ဖြစ်၍ သူ တခုခု ? လုပ်ရမည်။ အိမ်ကတော့ ဆက်လက်နေထိုင်ခွင့် ရနေဦးမည်ဖြစ်သည်။ လင်း နှစ်စေ့၍ မပြန်လာတော့လည်း ဒီအိမ်မှ တနေရာသို့ ပြောင်ရွှေ့သွားရမည်ဖြစ်သည်။ ဒေါ်ခင်သက်တင်ကြီးပြောသလို သူ စိတ်သောကတွေနှင့် အိပ်မောကျနေရာမှ ယခု နိုးထလာတော့မည်။ အိပ်မောကျနေတော့ကော ဘာအကျိုး ?မှာလဲ။

နိုးလာသောအချိန်မှာ လက်တွေ့လောကကို ရင်ဆိုင်ရမည့်အတူတူတော့ ခုကတည်းက ကြိုတင်ပြင်ဆင်ဖို့ပဲ လိုသည်။ နေ့တိုင်း သူ့အလုပ်က သားနှင့်သမီးကို ကျောင်းပို့ ကျောင်းကြို။ ကျောင်းက အင်္ဂလိပ်မက်သဒစ်ဖြစ်၍ ဆေးရုံကြီးနှင့်နီးသည်။ ညဉ့်တိုင်ကျ သူကိုယ်တိုင် သားနှင့်သမီးကို စာပြသည်။ ကျူရှင်မပေး။ နေ့လည်တချိန်လုံး အားနေသည်။ ထိုအချိန်ကို အသုံးချဖို့ သူ သတိရသည်။ နောက်နေ့ ကလေးများကို ကျောင်းပို့ပြီး ဒေါ်ခင်သက်တင်ကုမ္ပဏီကို ဝင်ခဲ့သည်။ အဆင်သင့်ပဲ ဒေါ်ခင်သက်တင်ကို တွေ့ရသည်။

"မမ ရှယ်လီ့ကို အလုပ်တခုပေးပါ၊ မမဆိုင်မှာ အရောင်းစာရေးမပဲ လုပ်ရလုပ်ရ လုပ်ပါရစေ။ ပြီးတော့ ရှယ်လီ့ကို မမ ကုမ္ပဏီအလုပ်တွေလည်း ခိုင်းပါ "

ဒေါ်ခင်သက်တင်မှာ သူ့တူမသလ်မာ၏လုပ်ရပ်ကြောင့် သူ့မျက်နှာပူခဲ့ရသည်။ သလ်မာကြောင့် ဖရိုဖရဲဖြစ်နေသော ရှယ်လီ့ဘဝကို ကူညီရမည်။ ရှယ်လီ၏တင်ပြချက်ကို သူ လက်ခံလိုက်ပါသည်။ ရှယ်လီကလည်း အလုပ်မရွေး၊ အရောင်းကလေးမများနှင့်အတူ အထည်ကိုက်ထိုးရောင်းသည့်အလုပ်ကအစ မန်နေဂျာခိုင်းသမျှ ရုံးကိစ္စတွေလည်း လုပ်ပေးသည်။

မန်နေဂျာ ကိုထွန်းမြင့်ကလည်း အင်္ဂလိပ်စကား သွက်လက်စွာ ပြောတတ် ရေးတတ်သော ရှယ်လီ၏အကူအညီရ၍ ဝမ်းသာ၏။ အတွင်းဝန်ရုံး၊ ကုန်သွယ်ရေးဝန်ကြီးဌာနကိုလည်း ဝင်ထွက်ဆက်ဆံ၍ လိုင်စင်တခု ဘယ်လိုတင် ဘယ်လိုရအောင် လုပ်ရမည်ကိုလည်း ရှယ်လီ့ကို မန်နေဂျာက သင်ပေးသည်။

သွင်းကုန်လိုင်စင်တခု ကျလာလျှင် နိုင်ငံခြားကုမ္ပဏီများမှ တောင်းပုံ၊ နိုင်ငံခြားဘဏ်များမှာ ငွေစာရင်းဖွင့်ပုံတွေကိုလည်း မန်နေဂျာနှင့် တွဲဖက်လုပ်ရင်း သူ ကျွမ်းကျင်လာသည်။ ကုန်ပစ္စည်းများရောက်၍ ဂိုဒေါင်မှ ထုတ်ကာ ဆိုင်ပေါ်ရောက်သည်အထိ သူ အောက်ခြေသိမ်းလုပ်တတ်လာသည်။

ဒေါ်ခင်သက်တင်၏ကုန်သွယ်ရေးဝါဒကိုလည်း သူက ကြိုက်နှစ်သက်သည်။

"ရှယ်လီရယ်၊ ခု ရှယ်လီ မမဆီမှာ လုပ်လာတော့ မြန်မာကုန်သည်တွေနဲ့ နိုင်ငံခြားသား တရုတ် ကုလားကုန်သည်တွေ လုပ်ပုံလုပ်နည်း သိလာပြီပေါ့၊ မမကတော့ ကုန်သည်သစ္စာဆိုတာ ရှိတယ်လို့ ယူဆတယ်။ ဘုရားဟောစကားကတော့ ကောင်းသော ကုန်သွယ်ခြင်းပေါ့။ ဒီသစ္စာတရားကို မမ စောင့်ထိန်းတယ်။ လွတ်လပ်ရေးရပြီးတဲ့နောက်ပိုင်း တရုတ်ကုလား နိုင်ငံခြားသားတွေ လက်ဝါးကြီးအုပ်နေတဲ့စီးပွားရေးကို မြန်မာတိုင်းရင်းသားတွေလက်ထဲ ရောက်စေချင်တဲ့ရည်ရွယ်ချက် အစိုးရမှာ ရှိတယ်။ ဒီရည်ရွယ်ချက်အတိုင်း မြန်မာကုန်သည်တွေကို အားပေးတယ်။ မြန်မာတွေကို ဦးစားပေးပြီး သွင်းကုန်လိုင်စင်တွေကို ချပေးတယ်။ မြန်မာကုန်သည်တွေ တချို့ပဲ ရိုးရိုးသားသားလုပ်ကြတယ်။ ကျန်ကုန်သည်တွေက ရှေ့က ဆိုင်းဘုတ်ကသာ သူတို့ကိုယ်ပိုင် မြန်မာအမည်တပ်ထားတယ်။ ငွေရင်းက တရုတ်နဲ့ ကုလား။ တချို့ကတော့ ကိုယ့်ငွေရင်းနဲ့ဆိုပေမယ့် လိုင်စင်လည်း ကျရော တရုတ်ကုလားကုမ္ပဏီတွေကို လိုင်စင် တခါတည်း ရောင်းလိုက်တယ်။ တချို့က ငွေရင်း မတတ်နိုင်လို့၊ တချို့က စိတ်ရှည်လက်ရှည် မမတို့လို ဆိုင်ပေါ်တင်ပြီး မရောင်းချင်လို့။ ဒီလိုလုပ်တော့ တရုတ်ကုလားပဲ အကျိုးအမြတ်ခံစားရတယ်။ သူတို့ အဆီအသားစားပြီးမှ မြန်မာက အရိုးအရင်းကပ် အသားလေးစားရတာ။ အစိုးရရဲ့ရည်ရွယ်ချက်လည်း မထိရောက်ဘူး"

ဒေါ်ခင်သက်တင်သည် သူ့ဝါဒအတိုင်း လိုင်စင်ရောင်းမစား၊ ရောက်လာသောကုန်ကို သူ့ဆိုင်ပေါ် တင်ရောင်းသည်။ သူက ကုန်ပစ္စည်းနှစ်မျိုး တင်သွင်းသည်။ အထည်အလိပ်လိုင်းနှင့် စားကုန်သောက်ကုန်ဖြစ်သည်။ လက်လီအထည်များ ရောင်းချသလို လက်ကားဖောက်သည်ကိုလည်း တခြားကုမ္ပဏီများနှင့် တရုတ်ကုလားကို ရောင်းချသည်။ တရုတ်ကုလားက ပြေးမလွတ်၊ ဒါပေမဲ့ သူ့လက်ဝေခံဖြစ်သည်။ သိမ်ကြီးစျေးတဝိုက်တွင် စည်သွတ်ဘူးတွေ ဖောက်သည်ပေးရသော တရုတ်ကုန်သည်တွေရှိသလို

မောင်ထော်လေးလမ်း(ခု ဗိုလ်ဆွန်ပက်လမ်း)နှင့် ဖရေဇာ (ယခု အနော်ရထာ)တဝိုက်မှာလည်း ကုလားအထည်ကုန်သည်တွေ အပြည့်။ တခါတရံ ပုဇွန်ခြောက်တင်သွင်းခွင့်ရလာလျှင်တော့ လမ်းမတော်အောက်လမ်း ဧရာဝတီကုမ္ပဏီမှာ ဒေါ်သန်းရီနှင့် ဆက်သွယ်ရသည်။ ဒေါ်သန်းရီက ရေချိုရေငံငါးခြောက် ပုစွန်ခြောက် ပွဲရုံပိုင်ရှင်ဖြစ်သည်။

မန်းသီရိကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်ဖြစ်သူ ဦးခင်ဆွေကလည်း မောင်ထော်လေးလမ်းမှာ ကုမ္ပဏီရှိသည်။ ဒေါ်ခက်သက်တင်ဆိုင်မှ ဖောက်သည် အထည်များ အုပ်လိုက်ယူနေကျ။ သူ့ထံမှလည်း ဒေါ်ခင်သက်တင်ကလည်း ဘရိုကိတ်မျာ ဝယ်ယူ ရောင်းရသေးသည်။ ရှယ်လီတို့ဆိုင်သို့ လာနေကျ၊ ရင်းနှီးသည်။ ဦးခင်ဆွေက မဂိုလ်ကုလား။ နှာတံပေါ်ပေါ်၊ မျက်လုံးလှလှ၊ အသားကဖြူသည်။ အဝတ်အစားဝတ်တော့ မြန်မာတိုက်ပုံနှင့် ပုဆိုးနှင့်။ စကားပြော ရည်မွန်လိုက်သည်မှာ မြန်မာကတောင် လက်မြှောက်ရမည်။

ဦးမောင်မောင်မြ၏ မင်းစည်သူကုမ္ပဏီကတော့ စည်သွတ်ဘူးများ ဖောက်သည်။ သူ့နာမည်ရင်းက ကိုးအီရှန်း။ လူမျိုးစုံကို ရှယ်လီ ဝင်ဆန့်အောင် ဆက်ဆံရသည်။ ကုန်သည်ကြီးတွေဆိုတော့ ပစ္စည်းယူသွားပြီး ငွေကို နောက်မှ တောင်းခံရသည်လည်း ရှိသည်။ ငွေများလျှင် ဦးထွန်းမြင့်ကိုယ်တိုင် တောင်းခံ၍ တခါတရံ ရှယ်လီ သွားရသည်။

ထိုနေ့က အတွင်းဝန်ရုံးကို ကိစ္စတခု အသွား ရှယ်လီ လမ်းကြုံသည်နှင့် မောက်ထော်လေးလမ်းထဲမှ ဦးခင်ဆွေထံမှာ ရစရာငွေရှိ၍ ဝင်တောင်းသည်။

ဦးခင်ဆွေ၏မန်းသီရိကုမ္ပဏီက အရောင်းခန်းမကြီးနှစ်ခန်း၊ ပြင်သစ်အင်္ဂလန်ဘရိုကိတ်မျိုးစုံ၊ နိုင်လွန်မျိုးစုံနှင့် ဇာခန်းဆီးများ ရောင်းသည်။ ရုံးခန်းက အရောင်းခန်းနှင့်ကပ်လျက် တခန်းသပ်သပ်။ ရုံးခန်းအဝဘက်တွင် လှပသော အထည်ဘီရိုများ ခင်းကျင်းပြသထား၍ ရုံးခန်းကို ရုတ်တရက် မမြင်ရ၊ မှန်ဘီရိုများက ကွယ်နေသည်။

ဆိုင်ခန်းထဲမှ အရောင်းစာရေးများက ရှယ်လီ့ကို ဦးခင်ဆွေရှိရာ ညွှန်လိုက်၍ သူ့ရုံးခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ရုံးခန်းထဲမှာ တောက်ပသော မဟော်ဂနီစားပွဲနောက်မှာ ဦးခင်ဆွေ ထိုင်လျက်ရှိသည်။ သူ့စားပွဲဘေးမှာ လေးထောင့်စားပွဲတလုံးရှိပေမယ့် ဘယ်သူမှမရှိ။

သူ့ကိုမြင်မြင်ချင်း ဦးခင်ဆွေက ဝမ်းပန်းတသာ ကုလားထိုင်မှ ထ၍ ကြိုဆိုသည်။

"ရှယ်လီ...လာ ..လာ။ ကိုယ်တိုင်လာနေရသေးတယ်ကွယ်၊ ထိုင်ပါဦး ...၊ အားနာလိုက်တာ"

ရှယ်လီက စားပွဲရှေ့ ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်လိုက်သည်။

"အတွင်းဝန်ရုံး သွားစရာကိစ္စရှိနေလို့၊ နည်းနည်း စောနေတာနဲ့ ဒေါ်ခင်သက်တင်ကလည်း ဦးခင်ဆွေဆီ ဝင်ခဲ့ပါဆိုလို့ပါ"

ရှယ်လီသည် လက်ကိုင်အိတ်ကို ဖွင့်ကာ ဘောင်ချာကိုထုတ်ပြီး ပေးလိုက်သည်။ ဦးခင်ဆွေက လှမ်းယူရင်း ရှယ်လီ့ကို ပြုံး၍ကြည့်နေသည်။

"အတွင်းဝန်ရုံးကို ကိုဆွေလည်း သွားစရာရှိတယ်။ ရှယ်လီ့လိုလူမျိုးတယောက် ဒေါ်ခင်သက်တင်ရထားတာ သိပ်ကံကောင်းတာပဲ၊ ရှယ်လီကလေ ဆက်ဆံရေး သိပ်ရည်မွန်တယ်လို့ ကုန်သည်လောကမှာ နာမည်ကြီးတယ်။ အလုပ်အကိုင်လည်း သိပ်တော်တာပဲတဲ့"

ရှယ်လီက နားသာထောင်နေရသည်။ ဒါလောက်ချီးမွမ်းနေတော့ မျက်နှာ မထားတတ်။

" စေ့စပ်သေချာတဲ့အကြောင်း ကုန်သွယ်ရေးဝန်ကြီးဌာနကလည်း ပြောတယ်။ ရှယ်လီ ကိုယ်ပိုင်အရင်းအနှီးနဲ့ ကုမ္ပဏီထောင်ရင်တောင်ရပြီ"

" ဦးခင်ဆွေပြောသလောက် ရှယ်လီ မကျွမ်းကျင်သေးပါဘူး"

"အို ...ကိုဆွေ မြှောက်ပြောနေတာမဟုတ်ဘူး။ ဒေါ်ခင်သက်တင်မှာ ရှယ်လီရောက်လာတာ လာဘ်ဝင်တာပဲ။ တကယ်လို့များ ရှယ်လီ ကိုယ်ပိုင်ကုမ္ပဏီထောင်ချင်တယ်ဆို ကိုဆွေ့ကို ပြောပါ။ တိုက်ခန်းရော ငွေရင်းငွေနှီးရော ကိုဆွေ ကူညီနိုင်တယ်၊ အားမနာနဲ့နော်"

ပြောပြောဆိုဆို ထိုင်ရာမှထကာ နောက်ဘက်မီးခံသေတ္တာထဲမှ ငွေများကို ထုတ်ယူနေသည်။

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

တလုံးသာ ရှယ်လီကပြော၍ ထိုင်နေသည်။ ဦးခင်ဆွေသည် ငွေများယူပြီး စားပွဲရှေ့ဘက်ထွက်လာကာ ရှယ်လီ့ရှေ့ စားပွဲပေါ် ငွေများ ပုံလိုက်သည်။ ရှယ်လီက ငွေများ ရေတွက်ကာ လက်ကိုင်အိတ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။

"ရှယ်လီ .. ကိုဆွေ အတွင်းဝန်ရုံးကို လိုက်ပို့မယ်လေ"

ရှယ်လီက မတ်တတ်ရပ်လိုက်တော့ ရှယ်လီ့ဘေးမှာ ဦးခင်ဆွေက မတ်တတ်ရပ်နေသည်။ ရှယ်လီ့ရင်ထဲမှာ ထိတ်သွားသည်။ ဦးခင်ဆွေမျက်လုံးတွေက ဝင်းဝင်းတောက်နေသည်။ ဒီမျက်လုံးအဓိပ္ပါယ်ကို ရှယ်လီ နားလည်သည်။ ကုလားထိုင်ကို နောက်တွန်းလိုက်ရင်း သွားမည့်ဟန် ပြင်လိုက်၏။

"မလိုပါဘူးဦးခင်ဆွေ၊ ရှယ်လီ့မှာ ကားပါပါတယ်"

ဦးခင်ဆွေက လမ်းကိုပိတ်၍ ရပ်နေသည်။

"မဟုတ်ဘူးလေကွယ်၊ တနေရာသွားပြီး တခုခုစားပြီးမှ ရုံးသွားကြတာပေါ့၊ ငွေအိတ်ကလည်း လေးလှပါတယ်၊ ကိုဆွေ ကိုင်ခဲ့မယ်"

အသံက ချိုမြညွတ်ပြောင်း၍ မျက်လုံးများက သားစားသားရဲကောင်၏မျက်လုံးမျိုး၊ သူ့လက်က ငွေအိတ်ကို ကိုင်သလိုနှင့် ရှယ်လီ့လက်ဖမိုးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သူ့မျက်နှာဘက်ကို ဦးခင်ဆွေက ကိုင်းညွတ်လာသည်။ ရှယ်လီသည် လက်ကို ရုန်းလိုက်ကာ ကုလားထိုင် တခြားတဖက်သို့ ကိုယ်ကို အမြန်ရွှေ့လိုက်သည်။ လွတ်နေသော ညာလက်နှင့် ဦးခင်ဆွေပါးကို ဖြန်းခနဲရိုက်ကာ အခန်းအပြင်ကို အပြေးအလွှားထွက်လာသည်။ စျေးရောင်းနေသူတွေ သူ့ကို ကြည့်မကြည့် သူ ဘာမှမသိ။ ဗီရိုကွယ်နေ၍ ဘာမျှတော့ သိပုံမရ။ သို့သော် လမ်လျှောက်သည်ကိုတော့ ဟန်မပျက်ထိန်းကာ ကားရှိရာ ထွက်လာခဲ့သည်။

ရင်ထဲမှာ မကျေမချမ်းနှင့် ခံလိုက်ရလေခြင်းဟူ၍သာ နာကြည်းသွားသည်။ အတွင်းဝန်ရုံးကို ဆက်မသွား။ ဆိုင်ကို လှည့်ပြန်လာခဲ့သည်။ ဆိုင်မှာလည်း ဝယ်သူတွေ များနေသည်။ သူသည် ဒေါ်ခင်သက်တင်ရှိရာ နောက်ခန်းလေးသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။ ဒေါ်ခင်သက်တင်ရှေ့ စားပွဲပေါ် ငွေအိတ်တင်လိုက်သည်။

မျက်စိမျက်နှာပျက်နေသော ရှယ်လီကိုကြည့်ရင်း ဒေါ်ခင်သက်တင်က အံ့အားသင့်နေသည်။

"ဘာဖြစ်လာတာလဲ ရှယ်လီ၊ အတွင်းဝန်ရုံးရောက်ခဲ့ပြီလား၊ ဘာအဆင်မပြေလဲ"

ရှယ်လီသည် ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ရင်း ခရီးဝေးက ပြေးလာသူလို မောနေသည်။

"အတွင်းဝန်ရုံးကို မရောက်ခဲ့ဘူး။ ဦးခင်ဆွေဆီ ငွေဝင်ယူလာခဲ့တယ်၊ ငွေရခဲ့ပါတယ်။ သူ့ပါးကိုလည်း ရှယ်လီ ရိုက်ခဲ့တယ်။ ဆက်ဆံရေး မပြေလည်တဲ့အတွက် ရှယ်လီ့ကို အလုပ်က ထုတ်ချင်ရင် မမ ထုတ်ပစ်နိုင်ပါတယ်"

ဦးခင်ဆွေ သူ့လက်ကို ကိုင်စဉ်က ရုန်းထွက်ပြေးလျှင် ရနိုင်သား၊ ပါးကိုချခဲ့သော သူ့အပြုအမူကြောင့် ဒေါ်ခင်သက်တင်က သူ့ကို အလုပ်ထုတ်ပစ်နိုင်ကြောင်း ပြောမိသည်။

ရှယ်လီသည် မျက်ရည်များဝိုင်းကာ ဖြစ်သမျှကို ပြောပြသည်။ ဒေါ်ခင်သက်တင်က ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နှင့် နားထောင်နေသည်။

"နောက် ကိစ္စရှိရင် မောင်ထွန်းမြင့်ကိုပဲ ကိုခင်ဆွေဆီ မမလွှတ်ပါ့မယ်၊ မမတို့စကော့စျေးထဲမှာကို တချို့အမျိုးသမီးတွေက ကုလားတွေငွေရင်းနဲ့ ကုမ္ပဏီဖွင့်နေကြတာ၊ တချို့အမျိုးသမီးတွေကလည်း ခြေတော်အတင်ခံနေကြတော့ ကိုခင်ဆွေ ရှယ်လီကို စမ်းကြည့်တာဖြစ်လိမ့်မယ်၊ မမ စိတ်မကောင်းပါဘူးရှယ်လီ၊ မမမမှာ တာဝန်ရှိပါတယ်"

"မမကို ရှယ်လီ တောင်းပန်ပါတယ်၊ မမ ဖောက်သည်များ ပျက်သွားမလား"

"ဒီ စားနေကျကြောင်ပါးတွေက မျက်နှာပြောင်ပါတယ်။ စီးပွားရေးနဲ့ပတ်သက်ရင် သူတို့ အောက်ကျို့လာမှာပါ၊ မမတို့ငယ်ငယ်က ကြားဖူးတဲ့သီချင်းလိုပဲ၊ 'ရွှေကိုယူသည်၊ ငွေကိုယူသည်၊ ပြီးတော့ လူကိုပါယူသည်'ဆိုတဲ့ သီချင်းလိုပဲ။ သူတို့ခြေလှမ်းက စီးပွားရေးလုပ်ရင်း လူကိုမျိုမှာ၊ ရှယ်လီ အရွယ်ကလည်း ငယ်၊ လှကလည်း လှတော့ ဒီအန္တရာယ်တွေ ရှိမှာပဲ၊ ရှယ်လီ့ကိုယ်ကို တရားသဖြင့် ကာကွယ်ရမှာပေါ့။ ကိုယ့်စီးပွားရေးအတွက် ဒီလမ်းကမလျှောက်ဘဲ နေလို့မှမရဘဲ၊ ရှယ်လီ သတိထားတာ မမှားပါဘူး"

ဒေါ်ခင်သက်တင်က ငွေများသိမ်းကာ အလုပ်ဆက်လုပ်နေသည်။ ရှယ်လီ့ရင်ထဲမှာ တနုံ့နုံ့၊ ဒီကုလားကို သတ်ပစ်ချင်အောင် ခံပြင်းနေသည်။ တပည့်ကျော်ဟံအေး လူရိုးတယောက်ဖြစ်မှန်း သိပေမယ့် သူ ကြိုတင်ကာကွယ်မှု ယူခဲ့သည်။ ဒီ ဦးခင်ဆွေ ကြောင်သူတော်ကို သူ သတိမထားလိုက်မိ။ တချက်ကလေး သတိလစ်သည်နှင့် ထောင်ချောက်ကို ဝင်တိုးမိသည်။ တော်ပါသေး။ သူ့ထောင်ချောက်မှာ မမိသေးပါ။

* * *

၁၅။

ရှယ်လီ၏စိတ်တွေ ကုမ္ပဏီမှာ မြုပ်နှံထား၍ အိမ်ရောက်သောအချိန်တွေမှာလည်း သားသမီးတွေကို ကိုယ်တိုင် စာပြနှင့် အချိန်ပြည့်လိုလို အလုပ်လုပ်နေရ၍ လင်းကြောင့်ခံစားနေရသော ဝေဒနာသည် ရင်ထဲမှာ သက်သောင့်သက်သာဖြစ်လာသည်။

ဦးခင်ဆွေနှင့် တွေ့ပြီးသောညကတော့ ခံပြင်းသောစိတ်နှင့် ဒေါသစိတ်ကြောင့် တော်တော်နှင့် အိပ်မပျော်။ ကလေးများ စာကျက်ပြီး အိပ်ရာဝင်ကြသည်။ သူကတော့ အိပ်မပျော်နိုင်သေး။

ဒေါ်ခင်သက်တင်ကုမ္ပဏီမှ ထွက်ရင်ကောင်းမလား။ ဒေါ်ခင်သက်တင်က သူ့အကြောင်းသိ၍ ထိုက်သင့်သောလခ သူ့ကို ပေးပါသည်။ သူ့လခနှင့် လင်းလခပေါင်း၍ သားတို့သမီးတို့ အခြေအနေမပျက် ထားနိုင်ခဲ့သည်မဟုတ်ပါလား။

ဒီသားနှင့်သမီးအတွက် သူ ရှေ့ဆက်ခရီးသွားရဦးမည်။ ရှေ့နှစ်တွေအတွက် ငွေရေးကြေးရေးအခြေအနေက ဘယ်လိုဖြစ်လာလိမ့်မည်မသိ။ အစိုးရလခမပြတ်ပေမယ့် ပထမနှစ်ပဲ လစာပြည့်ရမည်။ ဒုတိယနှစ်ကျတော့ လစာတဝက်။ ဒီတော့ သူ တဖက်တလမ်း အလုပ်လုပ်မှဖြစ်မည်။

ဒေါ်ခင်သက်တင်ကျေးဇူးကလည်း ရှိသေးသည်။ ဘယ်ခရီးပဲသွားသွား ပန်းမွေ့ယာရွှေကော်ဇောကတော့ အစဉ်ခင်းကျင်းသည်မှမဟုတ်။ ဦးခင်ဆွေတို့လို သားရဲပေါသောလမ်းကိုလည်း ဖြတ်သန်းလျှောက်ရဦးမှာပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် တတ်နိုင်သလောက်ကာကွယ်ဖို့က သူ့တာဝန်။

သူ့မှာ ယခုအချိန်သည် မောင်တထမ်း မယ်တရွက်မဟုတ်။ မောင်မရှိလေတော့ မယ်ကိုယ်တိုင် နှစ်ဖက်ထမ်းရပေတော့မည်။

လင်းသွားသည်မှာ တနှစ်ပြည့်ပြီ။ နောက်နှစ်မှာ ပညာတော်သင်နှစ် ပြီးဆုံးတော့မည်။ ထိုအချိန်ကို ရင်ဆိုင်ဖို့ သူ အသင့်ပြင်ရမည်။

သား ဂျင်မီက ၉တန်း ရောက်ပြီ။ အင်နီက ၇ တန်း။ ဂျင်မီသည် ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနှင့် အရပ်မြင့်ပုံမှာ သူ့ဘိုးဘေ မစ္စတာဆင်မြူရယ်နှင့် တူသည်။ အသားကတော့ သူနှင့်တူ၍ ဖြူသည်။ မျက်လုံးစင်းစင်းတွေကတော့ မောင်နှမနှစ်ယောက်လုံး လင်းထံမှ အမွေရယူထားသည်။ အင်နီက ညိုချောလေး။ ဂျင်မီလိုအသားမဖြူ။ ဂျင်မီလိုလည်း နှုတ်မသွက်၊ အေးအေးဆေးဆေးနေတတ်သည်။ သူ့အဖေလိုများ အေးအေးလေးနှင့် သူ့ပတ်ဝန်းကျင်ကို ပူလောင်အောင်လုပ်သူများဖြစ်လေမလား။

တခါတခါ ဂျင်မီ တမ်းတမ်းတတ ပြောတတ်သည်။

"ဒက္ဒီ့ဆီက စာလဲ မလာဘူး မာမီ"

ဟုတ်၏။

ဂျင်မီသည် သူ့ဒက်ဒီထံမှ စာမျှော်မည်။ သူလည်း အရွယ်ငယ်တော့သည်မဟုတ်။ တွေးခေါ်စဉ်းစားတတ်လာပြီ။ သားကိုမလှည့်စားချင်ပေမယ့် သားတို့မှာ နောက်က အက်အားရှိဖို့လိုသည်။ တက်သစ်စ အားယူချိန်မှာ သားတို့စိတ်ငယ်စရာ မဖြစ်စေချင်။

"သားရယ် ...ဒက်ဒီယူတဲ့ ဆေးပညာက ခက်ခဲတယ်။ အင်္ဂလိပ်တွေကြားထဲမှာဆိုတော့ မြန်မာတွေညံ့တယ် မဖြစ်အောင် ဒက်ဒီကကြိုးစားရတာဆိုတော့ စာမရေးအားဘူးထင်ပါရဲ့"

သူပြောသည်ကို ဂျင်မီက ယုံကြည်ပုံမရ။ သို့သော် ဘာတခွန်းမှ ပြန်လည်းမပြော။ သူ့ရင်ထဲမှာတော့ သံသယနှင့် ပြည့်နေမှာပဲဖြစ်မည်။

ယောက္ခမကြီးများက ကလေးများကို ကျောင်းအားရက်တွက်၍ လာခေါ်ကာ သူတို၏တခြားမြေးများနှင့် အိမ်မှာတွေ့ဆုံပေးသည်။ သူတို့မှာလည်း သားနှစ်ယောက်နှင့် သမီးတယောက်က နိုင်ငံခြားထွက်သွားပြီဖြစ်၍ သမီးထွေး နှင်းနုခိုင်တယောက်ပဲ ရန်ကုန်မှာ ကျန်ရစ်သည်။ ဒါပေမဲ့ အိမ်ခွဲနေသည်။

အဖေတယောက်က နိုင်ငံခြားမှာ တနှစ်ကျော် နှစ်နှစ်နီးပါး နေနေဆဲ။ သားသမီး ဇနီးမယားဆီကို အဆက်အသွယ်မလုပ်ဘူးဆိုတော့ ဂျင်မီ ဘာပဲပြောပြော သံသယရှိနေမှာပါ။

အမေကို ဘာမှမမေးဘဲ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နေကြသည်။ ဒါအတွက်ပဲ ကလေးတွေကို ကျေးဇူးတင်ရသည်။ ကလေးတွေက စစ်စစ်ဆေးဆေးမေးလာလျှင် သူ ဘယ်လိုဖြေရပါ့။ ကလေးများ သူတို့ဘိုးဘွားဆီသွားလျှင် သူတို့အဖေအကြောင်းကို မေးကြမည်ပဲဖြစ်သည်။ အဘိုးအဘွားများက ဘယ်လိုဖြေမည်မသိ။ သူလည်း ခုထက်တိုင် ယောက္ခမကြီးများဆီရောက်ပေမယ့် လင်းအကြောင်းကို မမေးမိ။ သတိမေ့၍မဟုတ်။ မမေးချင်၍ဖြစ်သည်။

ယောက္ခမကြီးများကလည်း ပါးနပ်ရည်မွန်သူတွေပါ။ လန်ဒန်မှာရှိသော မာမီ့မောင် ဦးထွန်းလှအောင်ထံမှ သူတို့ သတင်းကိုကြားပြီးဖြစ်မည်။ အပြောရခက်နေ၍ သူတို့လည်း ငြိမ်သက်နေကြခြင်း ဖြစ်ကောင်းဖြစ်မည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နှစ်စေ့၍ ပညာတော်သင်နှစ်ဆုံးလျှင် လင်းတယောက် ပါရဂူဘွဲ့ရလျှင် ပြဿနာက ဒီလိုနေ၍မရ။ အဖြေတခုခု ထွက်လာမည်ပဲဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်ကျမှ မီးစင်ကြည့်ကရမည်။

လင်းပြန်မလာတော့ဘူးဆိုလျှင် အစိုးရအိမ်ခန်းမှ သူတို့ ပြောင်းရွှေ့ရတော့မည်။ ဒီအခြေအနေကို သူ ကြိုတင်တွက်ပြီးသားပါ။ သားတို့ ၉တန်းစာမေးပွဲပြီးသောနေ့က သူ ဆိုင်မှအပြန် သားက ဆီးပြောသည်။

"ဒီတနင်္ဂနွေ သားတို့ကို ထမင်းလာစားဖို့ ဘွားဘွားကြီးက ဖိတ်တယ်၊ မာမီလည်း လာခဲ့ပါတဲ့၊ မနက်စာကျွေးမှာတဲ့"

ရှယ်လီ ဝမ်းသာသွားပါသည်။ သူတို့ဖခင်နှင့် ဝေးကွာနေချိန် ဖခင်ဘက်က အဘိုးအဘွားများက ဂရုတစိုက်ရှိသည်ဆိုတော့ သူ့သားသမီးများမှာ တအားတက်မည်ဖြစ်သည်။

တနင်္ဂနွေနေ့မှာ မိသားစုရောက်သွားတော့ ခါတိုင်းထက် ဒက်ဒီတို့ မာမီတို့ကြိုဆိုပုံက လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲရှိသည်။ နံနက်စာစားပြီး ဒက်ဒီက သူ့အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားသည်။ ပြန်ထွက်လာတော့ လက်ထဲမှာ စက္ကူဘူးနှစ်ခု ပါလာသည်။

"သားတို့ဒက်ဒီက ပေးလိုက်တဲ့လက်ဆောင်လေ"

ဂျင်မီနှင့် အင်နီက ဟေးဟု ဝမ်းသာအားရအော်ကာ အဘိုးထံပြေးသွားကြသည်။ အဘိုးလက်မှ တခုစီလှမ်းယူကာ ဆိုဖာပေါ် ထိုင်၍ ဘူးကို ဖွင့်ကြသည်။ ဂျင်မီဘူးထဲက မီးရထားလမ်းပေါ်မှာ ဓာတ်ခဲနှင့်ပြေးသော မီးရထားလေး ထွက်လာသည်။ အင်နီဘူးထဲက သံပတ်ပေးရသော လေယာဉ်ပျံနှင့် ဘိုမရုပ်အသေးလေး။

သူတို့ ဝမ်းသာအားရအော်ဟစ်ကာ ကစားစရာများပိုက်၍ တဖက်ခန်းကို ပြေးသွားကြသည်။ အဘိုးအဘွားတွေက မြေးများကို ကြည့်ပြီး ရှယ်လီ့မျက်နှာကို ကြည့်ကြသည်။ ရှယ်လီ့မျက်စိကလည်း ယောက္ခမများ မျက်နှာပေါ် ရောက်သွားသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ ယောက္ခမများမျက်လုံးထဲမှာ တစုံတရာ တွေ့နေရသလို ထင်မိသည်။ ရင်ထဲမှာ တွေးနေမိသည်ကတော့ ကလေးများအတွက် လက်ဆောင်ပစ္စည်းများကို လင်းက ပေးပို့သည်ကို နည်းနည်းမှမယုံ။ ဤလက်ဆောင်ပစ္စည်းများနှင့်အတူ သားတို့အတွက် စာလေးတစောင်ပါမလာ၍ ယုတ္တိမရှိလှပါ။ ယောက္ခမဖြစ်သူ ဦးရွှေဇံအောင်က သူ့မြေးတွေ စိတ်ဓာတ်တက်ကြွအောင် အခြေနေပြေလည်အောင် ကြားက လုပ်ခြင်းများလား။

အခြေအနေတွေက သင်္ကာမကင်းစရာ၊ သူ တွေးနေမိသည်။ သားဂျင်မီသည် မီးရထားနှင့် ကစားစရာအရွယ်မဟုတ်တော့။ သို့သော် သူတို့ဖခင်က ပို့သောလက်ဆောင်ဖြစ်၍ မြတ်မြတ်နိုးနိုး ဂျင်မီက ကိုင်တွယ်ကစားနေသည်။ ကလေးများ ထွက်သွားရာကိုကြည့်ရင်း မာမီက စကားစသည်။

"ရှယ်လီ စကော့စျေးမှာ ဆိုင်ထွက်နေတယ်ဆိုတာ နေရာကျလား"

"ဒေါ်ခင်သက်တင်ဆိုင်မှာ ဝင်ကူတာပါ၊ သွင်းကုန်ထုတ်ကုန်လိုင်စင် လုပ်တော့ ရိုးရိုးစျေးရောင်းတာတင်မဟုတ်ဘူး၊ ရှယ်လီ ရုံးလုပ်ငန်းတွေပါ လေ့လာနိုင်ပါတယ်"

"အင်းပေါ့လေ၊ လုပ်ငန်းကျွမ်းကျင်လာရင် ရှယ်လီ ကုမ္ပဏီထောင်နိုင်တာပေါ့၊ ကောင်းပါတယ်။ လောလောဆယ် ဂျင်မီနဲ့အင်နီတို့ ကျောင်းစရိတ် မာမီတို့ တာဝန်ယူပါ့မယ်"

မာမီ့စကားကြားတော့ ရှယ်လီဝမ်းသာပါ၏။ ဒါပေမဲ့ ရင်ထဲမှာ မေးခွန်းတွေ မေးနေမိသည်။ မာမီတို့ဆီရော လင်းထံမှ စာလေးဘာလေး မလာဘူးလား။ နှုတ်က ဖွင့်မေးဖို့က မမေးရက်ပါ။ သူ လက်ထပ်စဉ်က လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲမရှိ၊ စိတ်မဝင်စားသလိုနေသော ယောက္ခမများက သူ့သားသမီးလေးတွေကို အထူးဂရုစိုက်လာ၍ ဝမ်းသာပါသည်။ ဒါပေမဲ့ လင်းထံမှ ဘာသတင်းမှ မကြားရသည်ကိုတော့ ဒက်ဒီတို့ ဘယ်လိုယူဆပါသလဲ၊ မာမီ၏မောင် ဦးထွန်းလှအောင်က လန်ဒန်မှာ ရှိသည်ပဲ။ လင်းနှင့်အဆက်အသွယ်မပြတ်ဆိုတော့ လင်းသတင်းကိုတော့ သူတို့ဆီ ပို့နေမှာပါ။ သလ်မာကို လက်ထပ်သွားပြီဆိုတာကိုလည်း သိကြမှာပါ။ သူတို့မပြောသင့်သောသတင်းများဖြစ်နေ၍ ဘာမှမပြောကြခြင်း ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်သည်။ အားလုံး နားလည်မှုတွေနှင့် မျိုသိပ်ပြီးတော့ ဣနြေ္ဒဆောင်နေကြသည်။

အိမ်ရောက်တော့ တဖက်ခန်းမှဒေါ်လီကို ယောက္ခမများအကြောင်း ပြေးပြောရသေးသည်။ ဒေါ်လီကလည်း ဝမ်းသာအားရဖြစ်နေပေမယ့် ရှယ်လီမေးလိုက်သော မေးခွန်းအတွက် အံ့အားသင့်နေသည်။

"ကိုယ့်ရင်ထဲ မကျေမလည်ဖြစ်နေတာက သူတို့ လင်းအကြောင်း တလုံးမှမပြောကြဘူး။ သိပ်ထူးဆန်းတယ်နော်၊ ပြန်လာမယ် မလာဘူးဆိုတာ မသိသလိုပဲ"

ဒေါ်လီကလည်း ရှယ်လီ့စကားကိုနားထာင်ရင်း ဝမ်းသာပေမယ့် ဝမ်းသာဝမ်းနည်းဖြစ်နေသည်။ လင်းအကြောင်းကို ရှယ်လီသိတာထက် ဒေါ်လီ ပိုသိသည်။

အင်္ဂလန်ကို ကိုယ့်စရိတ်နှင့်ရော အစိုးရစရိတ်နှင့်ရော ပညာတော်သင်သွားကြသည့် ဆရာဝန်တွေအများကြီး။ ပြန်လာသူများထဲမှ ကိုဖေသိန်းသူငယ်ချင်းတွေက သလ်မာနှင့်လင်းအကြောင်း သတင်းများကို သယ်ယူလာခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ ယောက္ခမတွေက သလ်မာနှင့်သတင်းကို သိပြီးဖြစ်မည်။ ကာယကံရှင် ရှယ်လီကို မပြောရက်၍ နှုတ်ပိတ်နေကြခြင်းဖြစ်မည်။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း နောက်ဆက်တွဲသတင်းများကို ရှယ်လီ့ကိုမပြောရက်။

ရှယ်လီက ဆက်ပြောသည်။

"ဒက်ဒီတို့ မာမီတို့က မပြောဘူးပဲထား၊ ကိုယ့်သားနဲ့သမီးက သူတို့ဒက်ဒီအကြောင်း ကိုယ့်ကို လေသံမှ မဟဘူး။ သွားစကမှ ဂျင်မီက 'ဒက်ဒီ့ဆီက စာမရဘူး'လို့ မေးသေးတယ်၊ ကလေးတွေအပေါ်မှာရော မင်း ဘယ်လိုထင်လဲ"

ဒေါ်လီက ဘာမှမဖြေပါ။ ဘယ်လိုဖြေရမှန်းလည်းမသိ။ သူ စကားကို ပြောင်းပြောလိုက်၏။

"ဂျင်မီနဲ့ အင်နီတို့ ဘာပြဿနာမှမပေါ်ဘဲ စာကြိုးစားကြတာပဲ၊ကျေးဇူးတင်ပါဦး"

"ဟုတ်တယ်၊ သူတို့ စာကြိုးစားအောင် စိတ်ဓာတ်မကျအောင်တော့ ရှယ်လီ ဖန်တီးပေးမှာပါ။ သလ်မာကို လက်ထပ်တော့ သွားပြီပေါ့လေ၊ ဒါပေမဲ့ လင်းဟာ သူတို့ဖခင်ပဲပေါ့၊ သွေးဆိုတဲ့အတွယ်အတာကို ဘာနဲ့မှ ဖြတ်တောက်လို့မရပါဘူး၊ ကိုယ့်ကိုဖြတ်ချင်ဖြတ်ပေါ့လေ၊ သူ ပြန်လာခဲ့ရင်တော့ ကလေးတွေအတွက် ပိုကောင်းမှာပေါ့လေ ဒေါ်လီရယ်"

ရှယ်လီသည် ခေတ္တတွေ၍ စဉ်းစားနေ၏။ ပြီးမှ ဆက်ပြောသည်။

"ရှယ်လီ့မှာ မိန်းမကောင်းတယောက်ရှိရမယ့်အရည်အချင်းတွေ ပြည့်စုံတယ်လို့မထင်ပါဘူး။ ကျောင်းတုန်းက ရှယ်လီ အမှားတွေ အများကြီးလုပ်ခဲ့တယ်၊ ဒါကြောင့် လင်းနဲ့လက်ထပ်ပြီးတော့ ရှယ်လီလိုချင်သမျှ ရလိမ့်မယ်လို့ ရှယ်လီမမျှော်လင့်ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့်ချွတ်ယွင်းချက်ကရှိခဲ့တော့ ရှယ်လီ သူ့အလိုလိုက်ခဲ့တယ်။ ပျော့ကွက်တွေကို သည်းခံခွင့်လွှတ်ခဲ့ပါတယ်။ ရှယ်လီ့အပေါ် သူ တစုံတရာ ခွင့်မလွှတ်နိုင်တဲ့အကြောင်းရှိတောင်မှ ကလေးတွေအတွက်တော့ သူ မြန်မာပြည်ပြန်လာဖို့ကောင်းတယ်"

ဖြတ်သန်းလာသောခရီးမှာ သင်ခန်းစာရခဲ့ပြီးသော သူ့သူငယ်ချင်း ရှယ်လီ၏စကားကို နားထောင်ရင်း ဒေါ်လီ့ရင်ထဲမှာ နင့်သွားသည်။ သလ်မာကို လက်ထပ်သွားပြီဆိုသည်ကို ရှယ်လီတယောက် သိသိကြီးနှင့်ပဲ လင်းကို မျှော်လင့်လျက်ရှိသေးသည်။

၁၆။

သား ဂျင်မီ တက္ကသိုလ်ဝင်တန်း မက်ထရစ်အောင်မြင်သောနေ့က ကောင်းသတင်းကိုပြောကြားလာသော သားလည်ပင်းကိုဖက်ကာ ရှယ်လီ ငိုမိသည်။ ရှယ်လီ ဘာကြောင့်ငိုသည်ကို ဂျင်မီလည်း သဘောပေါက်နားလည်ပါသည်။

"ဘိုးဘိုးနဲ့ဘွားဘွားက ဘိုးလေး ဦးထွန်းလှအောင်ဆီ စာရေးမှာပေါ့မာမီ။ သူတို့က ဒက်ဒီ့ဆီ အကြောင်းကြားမှာပါ"

"မာမီ သားအောင်တာကို ဝမ်းသာပါတယ်သား။ ဝမ်းသာလွန်းလို့ ငိုမိတာပါ။ လူတွေက ပြောကြတယ်၊ မိစုံဖစုံမွေးမှ သားသမီးတွေဟာ မိခင်မေတ္တာလည်းရ ဖခင်ရဲ့အကာအကွယ်လည်း ရလို့ ကြီးပွားတိုးတက်တယ်။ သူတို့ဘဝ အဆင်ပြေတယ်တဲ့။ မာမီ့ရဲ့သားတွေမှာ အဖေရှိရဲ့နဲ့ အဝေးမှာနေရလို့ သားတို့မှာ စိတ်ဓာတ်ကျတယ်၊ တစုံတရာ ချွတ်ယွင်းရတယ်ဆိုတာ မဖြစ်စေချင်ဘူး။ မာမီကြိုးစားပြီး စီးပွားရှာမယ်၊ သားတို့ကသာ စာကြိုးစား၊ သားကြိုးစားတာမြင်ရင် ညီမလေး အင်နီကလည်း အတုယူမှာ၊ ဝမ်းသာပါတယ်သား"

မျက်ရည်တွေနှင့် သူ ပြုံးလိုက်ကာ သားပါးပြင်ကို နမ်းလိုက်သည်။

နောက်အပတ်ထဲမှာ ဦးရွှေဇံအောင်က ဂျင်မီ စာမေးပွဲအောင်မြင်သည့် အထိမ်းအမှတ်ပါတီပွဲလေး ခြံထဲမှာ ကျင်းပပေးသည်။ လူကြီးတွေမပါ၊ ဂျင်မီနှင့် အင်နီသူငယ်ချင်းများနှင့် ဦးရွှေဇံအောင်၏ သမီးအငယ်ဆုံး နှင်းနုထွေးမှမွေးသော မြေးသုံးယောက်။ ဒေါ်လီ၏သားများဖြစ်သော ဖိုးထောင် ခေါ် မြင့်ဆွေသိန်း၊ နှမ စုစုသိန်း၊ မာမာသိန်းတို့ကိုပဲ ဖိတ်သည်။

ခြံထဲမှာ မီးရောင်စုံ ထွန်းညှိကာ စားပွဲလေးတွေ ချပေးသည်။ ကြိုက်ရာယူစားစနစ်နှင့် အစေခံများကို တာဝန်ချထားပေးသည်။ ကလေးတွေချည်းပဲ လွတ်လပ်စွာ စားသောက်ပြောဆိုခွင့် ပေးထားသည်။

ရှယ်လီကတော့ ပါတီပွဲနှင့်မနီးမဝေး သရက်ပင်အောက်မှာ တယောက်တည်းထိုင်နေသည်။ မီးရောင်စုံများက သူ့အနားသို့ မရောက်လာ။ နွေနှောင်း၏လေပြည်သည် ညဦးအပူရှိန်ကို သက်သာစေသည်။ သားနှင့်သမီးကို သူငယ်ချင်းများအလယ်မှာ ထင်ထင်ရှားရှား သူ တွေ့မြင်ရသည်။ လင်းသာရှိရင် သား၏အောင်မြင်မှုကို မိဘနှစ်ပါး ခွဲဝေခံစားနိုင်မှာဖြစ်သည်။

သူ့ယောက္ခမများအကြောင်းကို လင်းနှင့်လက်မထပ်ခင် သတင်းကြားစဉ်က ဘိုဆန်သူများ အများသောအားဖြင့် ဆွေစဉ်မျိုးဆက် အနောက်တိုင်းမှာ ပညာသင်ယူခဲ့သူများဖြစ်၍ အနောက်တိုင်းကို အထင်ကြီးသူများဟု နာမည်ကြီးခဲ့သည်။ ပါတီပွဲပေးကာ ကလေးများကို လွတ်လပ်ပျော်ရွှင်စွာ ထားသည်ကလွဲ၍ အနောက်တိုင်းဆန်သော အပြုအမူမျိုး သူ့ယောက္ခမများတွင် မတွေ့ရ။

သား ဂျင်မီ စာမေးပွဲအောင်ကြောင်း အဘိုးအဘွားများကို သူတို့သားအမိတတွေ သွားပြောသောနေ့က ဦးရွှေဇံအောင် က အင်္ဂလိပ်လို congratulationဟုတော့ ဆိုသည်။

ဒါပေမဲ့

"ငါ့သား တက္ကသိုလ်ရောက်ရင် နာမည်ပြောင်းကွာ၊ ဂျင်မီဆိုတဲ့အမည်က ၁၀တန်းထိ ကျောင်းအမည်။ တသက်လုံး သားခံယူရမယ့်အမည်က မြန်မာနာမည်ပဲ ဖြစ်ရမယ်၊ သားနာမည် သာဇံလင်းလို့ တက္ကသိုလ်မှာ တရားဝင်ပြောင်းပါ"ဟု ဆိုခဲ့သည်။

ယခု ညနေပါတီဧည့်ခံပွဲမှာ သူ့မြေးများဝတ်ဆင်ဖို့ ဒေါ်စံကျော့ခိုင်က ကိုယ်တိုင် အဝတ်အစားရွေးချယ်ပေးသည်။ သား ဂျင်မီကို နံ့သာရောင် တိုက်ပုံအင်္ကျီ၊ ရခိုင်ပိုးလုံချည် ပန်းနုရောင်ကို ဝတ်စေသည်။ သမီး အင်နီကိုလည်း နိုင်လွန်အဖြူလက်ရှည် ရခိုင်ထမီ ပိုးချိတ်ဖက်ဖူးရောင်ကို ရွေးပေးသည်။

" သားတို့မောင်နှမ မြန်မာဆန်ဆန်ဝတ်တဲ့ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီး မင်းတို့ဒက်ဒီဆီ ပို့ရမယ်"ဟု သူတို့ဘွားဘွားက ပြောသည်။ ပါတီပွဲမှာ ဓာတ်ပုံဆရာလေးက တဖျပ်ဖျပ်မီးလင်းကာ ကင်မရာတလုံးနှင့် ပါတီပွဲကို ရိုက်ပေးနေသည်။

"မမရှယ်လီကို ဖေဖေကြီးတို့က ခေါ်ခိုင်းပါတယ်"

ဟံအေး သူ့အနားရောက်လာ၍ ပြောကြားတော့မှ သူသည် ခြံထဲမှ ဧည့်ခန်းရှိရာကို ထွက်လာခဲ့သည်။

ဒယ်ဒီနှင့်မာမီသည် နှစ်ယောက်ဆိုဖာတွဲမှာ မထိုင်၊ တယောက်ထိုင်ဆိုဖာတခုစီပေါ်မှာ ထိုင်နေကြသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်အလယ်မှာ ဆိုဖာတခု လွတ်နေသည်။ ရှယ်လီ ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်လာလျှင် အလယ်က ဆိုဖာကို သူတို့ ညွှန်ပြသည်။ သူ့ကို အလယ်မှာထားကာ လင်မယားနှစ်ယောက် စကားပြောလိုဟန်ရှိသည်။

သူသည် ဆိုဖာပေါ်မှာ ဝင်ထိုင်ကာ မျက်လွှာချနေသည်။ ဘာပြောရမှန်းမသိ။ ဒက်ဒီကစ၍ စကားပြောသည်။

ဂျင်မီရှေ့ရေး ရှယ်လီ ဘယ်လိုစီစဉ်လဲ"

ရှယ်လီက ယောက္ခမကြီးမျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်၏။

"ဂျင်မီက ဂုဏ်ထူးနှစ်ခုပဲ ပါပေမယ့် အမှတ်တွေက များနေပါတယ်၊ ကျန်ဘာသာတွေကလည်း ဂုဏ်ထူးအမှတ်နီးနီးရလေတော့ သား ဆေးတက္ကသိုလ်ဝင်ခွင့်ရမှာ သေချာတယ်။ ရှယ်လီတော့ သားကို ဆေးဘက်ပဲ လိုက်စေချင်တယ်"

"ကောင်းပါတယ်လေ၊ သူ့အဖေခြေရာ နင်းနိုင်ရမှာပေါ့၊ လင်းရွှေအောင်ငယ်ငယ်ကလည်း စာအလွန်တော်တယ်"

မာမီက သူ့သားအကြောင်း သတိတရ ထည့်ပြောရင်း စကားဆက်သည်။

မင်းဒက်ဒီက ဂျင်မီအကြောင်းမေးတာက အကြောင်းရှိလို့ပါ။ မာမီရော ဒက်ဒီရော တိုင်ပင်ကြတယ်။ မာမီတို့မှာ လင်းရွှေအောက်အထက် သားနှစ်ယောက်ရော၊ အောက်က သမီးနှစ်ယောက်ကိုပါ အမွေခွဲဝေပေးပြီးပြီ၊ သူတို့ လက်ထပ်ကတည်းက တိုက်တလုံးစီလည်း လက်ဖွဲ့လိုက်တယ်။ လင်းရွှေအောင်ကို မာမီတို့ ဘာမှမပေးရသေးဘူး။ လင်းရွှေအောင်အမွေကို သူ့သားသမီးတွေ ဆက်ခံစေရမှာပေါ့"

မာမီ့စကားနားထောင်ရင်း ရှယ်လီ နားမလည်ဖြစ်သွားသည်။ မာမီတို့အမွေကို လင်းက ဆက်ခံပိုင်ခွင့်မရှိတော့လို့လား၊ မာမီ့စကားက အဓိပ္ပါယ်များလိုက်တာ။

"ဒါကြောင့် ဂျင်မီရဲ့တက္ကသိုလ်စရိတ်နဲ့ အင်နီ ၁၀တန်းအောင်လည်း တက္ကသိုလ်ဆက်တက်ရမယ့်စရိတ်ကို မာမီတို့ တာဝန်ယူမယ်"

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် မာမီ"

ရှယ်လီက ပြောလိုက်သည်။

"ဒါပေမဲ့ ...."

တဖက်က ဦးရွှေဇံအောင်က စကားစပြန်သည်။

"သားကို ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်မှာ ဆက်ထားတာထက် လန်ဒန်မှာ ကျောင်းဆက်ထားချင်တယ်။ အဲဒါ ရှယ်လီ သဘောတူ မတူ ဒက်ဒီတို့က မေးတာပါ"

ရှယ်လီက ငိုင်နေသည်။ အဘိုးကြီးအဘွားကြီးစေတနာကို သူ နားလည်ပါသည်။ ဒါပေမဲ့ သူ့သားကို လောလောဆယ်ဆယ် အင်္ဂလန်ကို သူ မလွှတ်ချင်ပါ။ သူ့သားသည် ဆယ့်ခြောက်နှစ်ကျော်ကျော်ပဲရှိသေးသည်။ အင်္ဂလန်ကိုရောက်သွား၍ ရင်ဆိုင်ရမည်က ဖခင်ဖြစ်သူ လင်းရွှေအောင်တယောက်တည်းမဟုတ်၊ မိထွေးဖြစ်သူ သလ်မာကိုပါ တွေ့ကြုံဆက်ဆံရမည်။ သူ၏နှလုံးသားနုနုမှာ ဒီမိထွေးဟူသောပြဿနာ ရိုက်ခတ်မှုကို သူ မလိုလားနိုင်ပါ။ သူတို့သား သလ်မာနှင့်ယူထားသည်ကို အဘိုးကြီးတွေက တလုံးမှမဟလေတော့ သူ အကြောင်းပြဖို့ခက်သည်။ သူ အလှပဆုံး စကားလုံးကို သုံးရပေမည်။

"ဂျင်မီကို အင်္ဂလန်လွှတ်လိုက်ရင် သူ့ဒက်ဒီနဲ့တော့ တွေ့ရမှာပါ။ တခုက မာမီနဲ့ဒက်ဒီတို့ ရှယ်လီ့ကို တိတိလင်းလင်း ဖွင့်ပြောစေချင်ပါတယ်။ လင်းဟာ လန်ဒန်ကို ထွက်သွားကတည်းက ရှယ်လီ့ကို စာတကြောင်း မရေးပါဘူး။ သားတို့ဆီလည်း အဆက်အသွယ်မလုပ်ပါဘူး။ ဒက်ဒီတို့ ဟိုနှစ်က ခေါ်ပေးတဲ့ ကလေးတွေအတွက် လက်ဆောင်ကိုတောင် ရှယ်လီ သံသယဖြစ်မိပါတယ်။ လင်း ပေးတာမှ ဟုတ်ရဲ့လားလို့"

ဒက်ဒီ မျက်နှာတချက်ပျက်သွားသည်။

"ရှယ်လီ လင်းကို ခွဲခွာခဲ့ရတာ နှစ်နှစ်ကျော်ပါပြီ။ လင်း ဘယ်တော့ပြန်လာမယ်ဆိုတာ ရှယ်လီ သိချင်တယ်"

အဘိုးကြီးရော အဘွားကြီးပါ ငိုင်နေရာမှ သက်ပြင်း ပြိုင်တူ ချလိုက်သည်။ အဘွားကြီးက တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်၊ ဒက်ဒီကသာ စကားဆက်ပြောသည်။

"လင်းရွှေအောင်သတင်း ပြောရဦးမယ် ရှယ်လီ၊ သူ ခွဲစိတ်ကုသတဲ့ပါရဂူဘွဲ့ရသွားပြီ၊ အခု ဆွမ်ဆီးလ်ဆေးရုံ အင်္ဂလန်တောင်ပိုင်း ဝေးလ်နယ်မှာ အလုပ်လုပ်နေတယ်။ သူကလည်း သူ့သား လာစေချင်မှာပါ။ ဂျင်မီသွားရင် ရှယ်လီနဲ့အင်နီပဲ ကျန်တော့မှာမို့ ဆေးရုံအိမ်မှာ မနေတော့ဘဲ ဒက်ဒီတို့အိမ်ကို ပြောင်းလာစေချင်တယ်"

ဒီစကား ဘာကိုဆိုလိုသည်ကို ရှယ်လီ နားလည်လိုက်ပါသည်။ ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးအိမ်တွင် နေခွင့်မရှိတော့ဟူသောစကားက လင်းရွှေအောင် မြန်မာပြည်ပြန်မလာတော့ဘူးဟူသောစကားကို သွယ်ဝိုက်၍ ဒက်ဒီက ပြောလိုက်ခြင်းပဲဖြစ်သည်။ ရှယ်လီသည် မျက်ရည်တွေ စိမ့်ကျလာသည်။

"ဒက်ဒီရော မာမီရော ရှယ်လီ့ကို တခုခု ဖုံးကွယ်ထားကြတာပါ။ လင်းအကြောင်းကို ဒက်ဒီတို့က ရှယ်လီ့ထက်ပိုသိမှာပါ။ မာမီ့မောင်ကလည်း လန်ဒန်မှာရှိနေတော့ မာမီတို့အစီအစဉ်အတွက် ရှယ်လီ ဝမ်းသာပါတယ်။ ကျေးဇူးလည်း တင်ပါတယ်။ လင်း ထွက်သွားကတည်းက ရှယ်လီ ဘယ်လိုခံစားနေရတယ်ဆိုတာ မာမီတို့ သိနိုင်မှာမဟုတ်ပါဘူး။ အခု ထပ်မံပြီး ရှယ်လီ လောလောလတ်လတ် သားကို မခွဲပါရစေနဲ့။ သားကို ရန်ကုန်ဆေးတက္ကသိုလ်မှာပဲ ဆရာဝန်ဖြစ်အောင် ထားပြီးမှ အမ်ဘီဘီအက်စ်ဘွဲ့ကို ရပြီးတော့ နောက်ထပ်ပါရဂူဘွဲ့ယူဖို့ ဒက်ဒီတို့ဆန္ဒအတိုင်း လန်ဒန်ကို ပို့ချင် ပို့နိုင်ပါတယ်"

ရှယ်လီက လက်ကိုင်ပုဝါနှင့် မျက်လုံးကို တို့ကာ ခေါင်းငုံ့နေသည်။

အဘိုးကြီး အဘွားကြီး နှစ်ယောက်လုံး ငိုင်နေသည်။

ရှယ်လီ့သဘောကတော့ မြန်မာပြည်မှာ အမ်ဘီဘီအက်စ်အောင်ပြီးမှ ဂျင်မီ လန်ဒန်သွားလျှင် သူ့အဖေကို မိထွေးနှင့်အတူတွေ့ရသည်ဖြစ်စေဦးတော့ သားသည် ရင့်ကျက်တည်ငြိမ်သော အရွယ်ရောက်ပြီဖြစ်၍ အခြေအနေကို ရင်ဆိုင်နိုင်မည်။ ဒါကြောင့် သားကို ဆရာဝန်ဖြစ်သည်အထိ မြန်မာပြည်မှာပဲ ထားချင်သည်။

"အေးပေါ့လေ၊ ဒါလည်း တမျိုးကောင်းပါတယ်၊ ဒက်ဒီတို့ ရှယ်လီ့ဆန္ဒကို လိုက်လျောပါတယ်။ ဂျင်မီ သွားသည်ဖြစ်စေ၊ မသွားသည်ဖြစ်စေ၊ ရှယ်လီ ဒက်ဒီတို့အိမ်ကို ပြောင်းလာဖို့ စီစဉ်စေချင်တယ်။ ရှယ်လီ အခုလုပ်နေတဲ့ကုမ္ပဏီမှာ ကျွမ်းကျင်လာပြီဆိုရင် ရှယ်လီအပိုင် ကုမ္ပဏီတခု သီးသန့်ထူထောင်ဖို့ ဒက်ဒီတို့ ကူညီမယ်၊ ဒက်ဒီတို့မှာလည်း ရှယ်လီနဲ့ ဒီမြေးနှစ်ယောက်ကို စောင့်ရှောက်ဖို့တာဝန်ရှိတယ်"

"ရှယ်လီ စဉ်းစားပါဦးမယ်"

သူတို့ စကားပြောနေစဉ် ဂျင်မီ ဧည့်ခန်းထဲ ပြေးဝင်လာ၏။

"ဘိုးဘိုး ဘွားဘွားရော မာမီပါ ခြံထဲ လာခဲ့ပါဦး၊ သူငယ်ချင်းတွေ ပြန်တော့မှာမို့ လာနှုတ်ဆက်ပါဦး"

ရှယ်လီနှင့် အဘိုးအဘွားပါ ခြံထဲဆင်း၍ ကလေးများကို နှုတ်ဆက်သည်။ ကလေးများအားလုံး ပြန်ကုန်မှ ရှယ်လီတို့မိသားစု ဦးရွှေဇံအောင်နှင့် ဒေါ်စံကျော့ခိုင်ကိုကန်တော့ကာ အိမ်ပြန်လာခဲ့ကြသည်။

ရှယ်လီကတော့ ထိုညက အိပ်မပျော်ပါ။ ယောက္ခမများနှင့် အတူနေရေးကို သူ တွေးနေမိသည်။ တကယ်တော့ သူ မနေချင်။ အဝေးမှာနေကြစဉ် ယခုလိုဆက်ဆံရေးက ကောင်းနေပေမယ့် အတူနေကြသောအခါ ပြဿနာတက်လာမှာ သူ စိုးသည်။

ဒက်ဒီတို့ မာမီတို့သည် ပညာတတ် ဥစ္စာကြေးငွေ ပြည့်စုံကြသူပီပီ စကားပြောလျှင်လည်း ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်း ဣနြေ္ဒရရနှင့် ပရိယာယ်ကြွယ်ကြသည်။ သူ့မှာက ငွေကြေးမရှိ။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောဆို ဆက်ဆံတတ်သည်။ ပရိယာယ်ကို မသုံးတတ်။

ပြီးတော့ သူက တချိန်တုန်းက သူတို့၏သားကို သူတို့ဆန္ဒမယူဘဲ လက်ထပ်လာခဲ့သူ။ အရှည်သဖြင့် ဖြစ်ပါမည်လား ....။

အပိုင်း(၅) ဆက်ရန်

ခင်နှင်းယု

Sunday, July 17, 2022

မြကြာဖြူ (အပိုင်း - ၄)

No comments:

Post a Comment