မြကြာဖြူ (အပိုင်း - ၃)

၈။ 

တူးတူး ကူအညီနှင့် ရှယ်လီတို့ ရန်ကုန်သို့ ပြောင်းလာကြသည်။ ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးမှာ ဆရာဝန်များအတွက် ဆောက်ထားသော အဆောက်အဦးမှာ အိမ်ခန်းတစ်ခုရသည်။ ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီး မေ့ဆေးဘက်ဌာနမှာ ဒေါက်တာဖေသိန်းကို သူတို့တွေ့ရသည်။ မေ့ဆေးဆရာဝန်ကြီးပင်ဖြစ်နေသည်။ လင်းရွှေအောင်က ခွဲစိတ်ကုသသည့်ဘက်မှာ လက်ထောက်ဆရာဝန်ပဲဖြစ်နေသေးသည်။ ဒေါက်တာဖေသိန်း၊ ဒေါ်လီတို့နှင့် သူတို့သည် တက္ကသိုလ်မှ ကျောင်းနေဘက်ချင်းဖြစ်၍ ဆေးရုံကြီးမှာ ပြန်တွေ့ရသောအခါ ရှယ်လီ ဝမ်းသာသွားသည်။ 

သူငယ်ချင်ကောင်း ဒေါ်လီနှင့် ပြန်တွေ့ရသလို တောင်ပေါ်မြို့လေးက ဒေါ်ခင်သက်တင်ကိုလည်း စကော့စျေးမှာ ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်အဖြစ် တွေ့ရသည်။ ဒေါ်ခင်သက်တင်အိမ်က ခြောက်မိုင်ခွဲမှာဖြစ်၍ ဝေးသည်။ ဒေါ်လီ့အခန်းနှင့်တော့ သိပ်မဝေးလှ။ ဒေါ်လီမှာ ကလေးသုံးယောက်ရပြီ။ မိန်းကလေး နှစ်ယောက်၊ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်။

ရှယ်လီသည် တူးတူးကူညီပုံကို ဒေါ်လီကို ပြောပြသည်။ စကားပြောပွင့်လင်းသူဖြစ်၍ ငယ်ငယ်ကအကြောင်း၊ သူ့ယောက္ခမအကြောင်းတွေပြောရင်း လင်းရွှေအောင်အကြောင်းလည်း စကားစပ်မိကြသည်။ 

"လင်းသာ မိန်းမပြဿနာ အရှုပ်အရှင်းမရှိရင် ခုလောက်ဆို ခွဲစိတ်ကုဆရာဝန်ကြီးဖြစ်နေပြီပေါ့၊ ဒေါ်လီ့ကိုဖေသိန်းနဲ့ လင်းက တတန်းတည်းပဲဟာ "

ဒေါ်လီက ငြိမ်သက်စွာ တွေးနေသည်။ ဒေါ်လီကလည်း လင်းရွှေအောင်သတင်း ကြားပြီးဖြစ်သည်။ ဒေါ်လီသည် ကျောင်းနေတုန်းက တူးတူးအခန်းဖော်ဖြစ်သလို ရှယ်လီ၏သူငယ်ချင်း။ သူ ရှယ်လီ၏အပြုအမူကို ကျောင်းတုန်းက မကြိုက်ပေမယ့် ယခု ဆေးရုံကြီးမှာ ပြန်တွေ့ရတော့ ရှယ်လီကို ကူညီပါသည်။ သူငယ်ချင်းကောင်းတယောက်လို အကြံပေးသည်။ 

"မင်းတို့လက်ထပ်တာကို လင်းမိဘတွေက ဟက်ဟက်ပက်ပက်မရှိပေမယ့် ရှယ်လီတို့မှာ ကလေးရလာပြီပဲ၊ မြေးတွေတွေ့ရင် စိတ်ပြေမှာ။ သူ့သားကို ဝင်ထွက်စေချင်မှာပါ။ လင်းရွှေအောင် ကလေးတွေခေါ်ပြီး သူ့မိဘတွေကို သွားတွေ့ပါစေလား"

ဒေါ်လီ၏အကြံဥာဏ်ကို ရှယ်လီက စဉ်းစားနေသည်။ လင်းမိဘများနှင့် အဆက်အသွယ်ပြတ်သလိုဖြစ်နေသည်။ လင်းမိဘများ စစ်တွေမှပြောင်းကာ အင်းလျားလမ်းမှာ နေကြသည်ဟု သိရသည်။ သူလည်း မသွားမိ၊ လင်းက သွား မသွားတော့ သူ မသိ။ ဒေါ်လီက စကားဆက်ပြောသည်။ 

"ဒေါ်လီတွေးမိတာက ဒီလို၊ တို့သူငယ်ချင်းမို့လို့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင် လင်း ဒီအတိုင်းနဲ့တော့ နောက်ထပ်ဘွဲ့ထပ်ယူဖို့မပြောနဲ့၊ ရာထူးတိုးဖို့ ခပ်ခက်ခက်။ ဒီတော့ မိဘတွေနဲ့ ပြေလည်အောင်လုပ်ရင် သူတို့သားအတွက် သူတို့ ငွေထုတ်မယ်ထင်တယ်လေ၊ အင်္ဂလန်ကို ကိုယ့်စရိတ်နဲ့ကိုယ်သွားပြီး F.R.C.S ဘွဲ့ကို ထပ်ယူရင် မကောင်းဘူးလား။ လင်းက ငယ်ပါသေးတယ်။ ဖြစ်ခဲ့တာတွေအတွက် ရာထူးမတက်၊ ရာထူးမတက်တော့ စိတ်ဓာတ်ကျ၊ စိတ်ဓာတ်ကျတော့ အရက်သောက်နဲ့ လုံးလည်လိုက်နေတယ်။ ကိုဖေသိန်းက ခဏခဏပြောတယ်၊ ခွဲစိတ်တာနဲ့ မေ့ဆေးက တွဲလုပ်နေရတော့ လင်းက တကယ်တော်တယ်တဲ့။ အလုပ်ခွင်မှာ အရက်မသောက်သလို အပြင်မှာမသောက်ရင် ကောင်းမှာပဲတဲ့"

ရှယ်လီက သက်ပြင်းချလိုက်၏။ ဒေါ်လီ့စကားတွေက မှန်ပါ၏။ မိန်းမမှု၊ အရက်မှုတွေနှင့် အထက်လူကြီးတွေ အထင်သေးစရာဖြစ်ရ၏။ သူနှင့် တတန်းတည်း တချိန်တည်း ဘွဲ့ရခဲ့သူတွေအချင်းချင်း သူက ရာထူးငယ်နေတော့ စိတ်ဓာတ်ကျစရာ။ 

ဒေါ်လီ့အကြံဥာဏ်ကို လင်းအား ရှယ်လီက ဖွင့်ပြောလိုက်သည်။ 

"လူကြီးတွေ လင်းကို နောက်ထပ်ဘွဲ့အတွက် ပညာတော်သင် လွှတ်ချင်လည်း လွှတ်မပေါ့။ မလွှတ်လည်း လင်းမိဘတွေနဲ့ လင်း အဆင်ပြေရင် မိဘတွေစရိတ်နဲ့ လင်း သွားနိုင်ပါတယ်။ လင်းရဲ့ ဒက်ဒီနဲ့မာမီဆီကို အဝင်အထွက်လုပ်ရုံပါပဲ။ နောက်အချိန်တွေမှ အင်္ဂလန်သွားဖို့ပြောပေါ့။ လင်း သွားရင် သားတို့သမီးတို့ပါ ခေါ်သွားပေါ့။ သူတို့မြေးတွေက ချစ်စရာတွေပါ။ မြေးတွေမြင်ရင် သူတို့ ချစ်မှာပါ။ ရှယ်လီ လင်းနဲ့အတူ မလိုက်ပါဘူး။ သူတို့တွေ့ချင်တဲ့ဆန္ဒရှိမှ ရှယ်လီလိုက်ပါ့မယ်"

ရှယ်လီသည် နောက်ဆုံးစကားကို မျက်ရည်ရစ်ဝဲကာ ပြောမိသည်။ သူ့ယောက္ခမများသည် သူ့ကို တွေ့လိုမည်မဟုတ်။ သူ ပါသွားလျှင် အနှောင့်အယှက် ဖြစ်ကောင်းဖြစ်မည်။ 

လင်းက အကြံဥာဏ်ကို လက်ခံသည်။ နောက်တနင်္ဂနွေမှာ သွားဖြစ်သည်။ ရှယ်လီက ကလေးတွေကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် အဝတ်အစားပြင်ဆင်ပေးသည်။ ဘိုးဘိုးဘွားဘွားများကို တွေ့လျှင်  ရိုရိုသေသေဆက်ဆံဖို့ အားလုံး မှာလိုက်သည်။ လင်းတို့ထွက်သွားတော့ သူ သက်ပြင်းချမိသည်။ သူ့ယောက္ခမများသည် သူ့သားသမီးလေးများကို ကောင်းမွန်စွာ လက်ခံပါ့မလား။ 

လင်းမိဘများသည် ဘိုဆန်သည်လို့လည်း ကြားဖူးသည်။ မာနလည်းကြီးသလို ငွေကြေးချမ်းသာကြသည်။ ဦးရွှေဇံအောင် ဒေါ်စံကျော့ခိုင်ဆိုသည်မှာ စစ်တွေမြို့မျက်နှာဖုံး၊ လင်းထက် အကြီး သားနှစ်ယောက်ကိုရော အငယ်ညီမနှစ်ယောက်ကိုပါ သူတို့စိတ်တိုင်းကျ အိမ်ထောင်ချပေးသည်။ အားလုံး ဘွဲ့ယူပြီးမှ အိမ်ထောင်ပြုကြသည်။ အိမ်တလုံးစီ ဝယ်ပေးလိုက်သည်။ 

လင်းက ဘွဲ့မရသေးခင် ယူ၍လည်းတကြောင်း၊ ရှယ်လီက ထိုက်ထိုက်တန်တန် တင်မတောင်းသည်ကို လင်းမိဘတွေက မကျေနပ်။ စစ်တွေရခိုင်ထုံးစံက သတို့သားရာထူး အဆင့်အတန်းအလျောက် မိန်းကလေးက တင်တောင်းရသည်။ အထူးသဖြင့် ထိုစနစ်ကို ဦးရွှေဇံအောင်မိသားစုက လက်ခံကျင့်သုံးသည်ဟု သိရသည်။ 

ရှယ်လီသည် သားအဖတတွေ ပြန်လာချိန်ကိုပဲ လည်တဆန့်ဆန့် မျှော်မိသည်။ အားလုံး အဆင်ပြေပါစေဟု ဆုတောင်းမိသည်။ 

သူ့ဆုတောင်းပြည့်ပါသည်။ ကလေးတွေက အိမ်ဝမှ အော်ဝင်လာသည်။ 

"မာမီရေ ...ဘိုးဘိုးကြီးက ပေးလိုက်တယ်"

ဂျင်မီရော အင်နီပါ ဝမ်းသာအားရ သူ့ဆီ ပြေးလာကာ ပြသည်။ ချောကလက်တွေ အထုပ်လိုက်ဖြစ်သည်။ အေမီက သူ့အနားကပ်ကာ ရင်ဘတ်ကိုပြသည်။ ရွှေဆွဲကြိုးလေးတကုံး၊ 

"ဘွားဘွားကြီးက ပေးလိုက်တယ်"

အေမီက ရွှေဆွဲကြိုးကိုကိုင်၍ ဝမ်းသာအားရပြောသည်။ ရှယ်လီသည် ဝမ်းသာ၍လား ဝမ်နည်း၍လားမသိ၊ မျက်ရည်များ လည်လာသည်။ သူ့အကြောင်းနှင့်ပတ်သက်၍တော့ လင်း၏ဒက်ဒီနှင့်မာမီတို့ ဘာပြောသည်ဆိုသည်ကိုတော့ လင်းက တခွန်းမှ မဟ။  ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူတို့မိသားစု ပြေလည်လျှင် ကျေနပ်ပါပြီ။ 

လင်းရှေ့ရေးနှင့် ကလေးတွေရှေ့ရေးက ရှိသေးသည်။ လင်းဒက်ဒီတို့က သူတို့သားနှင့် မြေးများကို ပစ်ထားမည်မဟုတ်။ သူ့ဘက်က ဒက်ဒီတို့ကတော့ သူ့ကို ဘယ်လိုမှ အကူအညီမပေးနိုင်ကြ။ သူ့အကူအညီကိုသာ တောင်းခံနေကြသည်။ သူကလည်း ဒက်ဒီတို့ကို ပြန်မကြည့်နိုင်။ 

လင်း ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးမှာ တနှစ်ရလာတော့ ဒက်ဒီနေမကောင်း၍ လာဖို့ ညီမလေးများက စာရေးလိုက်သည်။ ကလေးများကျောင်းပိတ်ရက်မှာ သူ နမ္မတူကို ခေတ္တပြန်ခဲ့သည်။ 

သူရောက်တော့ ဒက်ဒီ့အခြေအနေက မြေးများကို ပထမဆုံးနှင့် နောက်ဆုံးအကြိမ် တွေ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ အသက်မီရုံပဲရှိသည်။ လင်းက ငွေကို ပိုပိုလျှံလျှံ မပေးလိုက်။  ယခင်က သူ့ကို လင်းပေးထားသော ငွေများထဲမှ တစတစစု၍ဝယ်ထားသော ရွှေလက်ကောက်တရံ ပါလာသည်။ ထိုရွှေကို ထုခွဲ၍ ဒက်ဒီကို နောက်ဆုံး သင်္ဂြိုဟ်လိုက်သည်။ သူ လက်ထပ်စဉ်က စိန်လက်စွပ်တကွင်းကို ရောင်းချကာ လှလှပပလုပ်ပေးခဲ့သော ဒက်ဒီ၏နောက်ဆုံးခရီးကို သူ့ရွှေလက်ကောက်တရံပဲ ရောင်းချကာ အဆင်ပြေအောင် လုပ်လိုက်ရသည်။ သူ့အကြောင်းဘာမှမသိသော ညီမလေး၊ မောင်လေးများနှင့် မိထွေးက ငွေကြေးနှင့်ပတ်သက်၍ သူ့အပေါ် ပိုမို၍ မျှော်လင့်ကောင်းမျှော်လင့်ကြမည်။

သူ ဘာမှမတတ်နိုင်ပါ။ ဒက်ဒီမျှော်မှန်းသလို ဖြစ်မလာသော သူ့အိမ်ထောင်ရေးကို ဒက်ဒီ ဘာမှသိမသွားသည်မှာ တမျိုး ကံကောင်းသည်။ ဒက်ဒီသာသိရင် စိတ်ကောင်းနိုင်မည်မဟုတ်။ 

ကြာကြာမနေနိုင်၊ ဒက်ဒီရက်လည်တော့ သူ ပြန်လာခဲ့သည်။

၉။

ရှယ်လီပြန်ရောက်ရောက်ချင်း ဒေါ်လီက သူ့အခန်းကို ကူးလာသည်။ 

"ရှယ်လီရေ ...မင်းဒက်ဒီဆုံးတာလည်း တို့ သတင်းကြားရလို့ စိတ်မကောင်းပါဘူး၊ တခုက တူးတူးလည်း ဆေးရုံတက်နေရတယ်"

ရှယ်လီက လန့်သွား၏။ 

"ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ သူတို့ ပြောင်းလာတာလား"

"ဦဘဇံကြီး ရန်ကုန်ပြောင်းဖို့ အမိန့်က ထွက်လာပြီ၊ ဘာမှမပြင်ဆင်နိုင်ဘဲ တူးတူးနေမကောင်းတာနဲ့ ရန်ကုန်ဆင်းလာရတာ၊ ဒီနေ့ ဗိုက်ခွဲတဲ့နေ့ပဲ၊ လင်းရွှေအောင်နဲ့ကိုဖေသိန်း ခွဲမှာလေ"

"ဘာရောဂါတဲ့လဲ"

"အလုံးလို့ပြောတယ်၊ ခွဲပြီး အလုံးကို ဘိုင်အိုစီ လုပ်ကြည့်ရမှာပေါ့။ တို့ ညနေသွားရအောင်"

ရှယ်လီနှင့်ဒေါ်လီ ညနေစောင်းတော့ ဆေးရုံကြီးဘက် လျှောက်လာကြသည်။ ထိုစဉ်က ယခု နှလုံးရောဂါအဆောက်အအုံမှာ Private Ward (ငွေပေးရသော အထူးခန်း)ရှိသည်။ သူတို့ အခန်းထဲဝင်လိုက်တော့ တူးတူး ခုတင်ပေါ်မှာ သတိမရသေး၊ စပယ်ရှယ်သူနာပြုဆရာမလေးက ခြေရင်းမှာ ရပ်နေသည်။ 

"လာ ...ရှယ်လီတို့ ထိုင်ကြ"

ဦးဘဇံက နေရာပေးလိုက်၏။ 

" ခွဲစိတ်ကုဆရာဝန်ကြီး ဒေါက်တာဘမော်ကိုယ်တိုင် အနားမှာ စောင့်ကြည့်နေတယ်၊ ဒေါက်တာလင်းရွှေအောင် ခွဲစိတ်တာကို ကြည့်ပြီး ချီးကျူးတယ်၊ ကျွန်တော် အများကြီး ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"

ဦးဘဇံက ရှယ်လီကိုကြည့်ကာ ကျေးဇူးတင်စကားပြောလိုက်သည်။ မကြာခင် မေ့ဆေးဆရာဝန်ကြီး ဒေါက်တာဖေသိန်းဝင်လာကာ စကားပြောဖြစ်ကြသည်။ ညနေ ၅နာရီလောက်မှာ တူးတူး သတိရလာပေမယ့် စကားမပြောနိုင်သေး၊ မူးရီ၍ ဝိုးတဝါးဖြစ်နေသည်။ 

"လိုအပ်တာရှိရင် ပြောပါ တိုင်းမင်းကြီးရယ်၊ ရှယ်လီ တူးတူးကျေးဇူးကို မမေ့ပါဘူး၊ ဒီက မေ့ဆေးဆရာဝန်ကတော် ဒေါ်လီကလည်း တူးတူးသူငယ်ချင်းပဲ၊ ရှယ်လီတို့က ဒီဆေးရုံနောက်က ဆရာဝန်အဆောက်အအုံမှာ နေကြပါတယ်၊ တူးတူးအတွက် လိုအပ်တာ ပို့ပါမယ်၊ လာလည်းကြည့်မယ်"

"ဟုတ်ပါတယ် ဦးဘဇံ"

ဒေါ်လီကလည်း ဝင်ပြောသည်။ 

"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ၊ မကွေးကို ပစ္စည်းသိမ်းဖို့ လူလွှတ်လိုက်ပြီ၊ ကျွန်တော် ရန်ကုန်မှာပဲ နေမှာပါ၊ တူးတူးသတိရရင် သူငယ်ချင်းတွေ အနားမှာ တွေ့ရတော့ အားရှိမှာပဲ၊ မကွေးမှာ တူးတူးဖေဖေ ဆုံးသွားတော့ သူ့အဖေစိတ်နဲ့ နေမကောင်းဖြစ်သွားတယ်ထင်တာ၊ နလန်ထနှေးလို့ ကျွန်တော် ရန်ကုန်လာပြတာ၊ ဒေါက်တာလင်းရွှေအောင်နဲ့ တွေ့ပေလို့၊ ဒေါက်တာလင်းရွှေအောင်ဟာ လူတော်တယောက်ဆိုတာ မြေထဲကတည်းက ကျွန်တော်သိခဲ့ပါတယ် "

လင်းရွှေအောင်က မျက်နှာမထားတတ်သလိုဖြစ်နေသည်။ အတော်ကြာနေပြီးမှ တူးတူးကို နှုတ်ဆက်ကာ သူတို့ပြန်လာသည်။ ယခင်က လူနာကို ခွဲစိတ်စရာရှိလျှင် ခွဲစိတ်ပြီး လင်း ပြန်လာနေကျ၊ ခုတော့ တူးတူး သတိရသည်အထိ စောင့်နေသည်။ သူလည်း သူ့ချစ်ဦးသူကို သံယောဇဉ်ရှိမှာပေါ့။ ရှယ်လီက ရင်ထဲမှာ တွေးနေမိသည်။ 

ညစာစားတော့မှ တူးတူးအခြေအနေကို လင်းကို မေးမိသည်။ 

"သွေးဆင်းနေတာနဲ့ ဆရာဝန်ကြီးဦးဘမော်က စမ်းသပ်ကြည့်ပြီး လင်းကို ခွဲခိုင်းတာ၊ ကင်ဆာဖြစ်ချင်တော့ သားအိမ်ထုတ်ပစ်ရတာပေါ့၊ အလုံးကလည်း ရှိတယ်၊ ခုတော့ ကောင်းသွားမှာပါ"

ရှယ်လီသည် လင်းစကားကို နားထောင်ရင်း ပြောပြလိုက်၏။ 

"ရှယ်လီတို့ တူးတူးကို ကျေးဇူးဆပ်ဖို့ကြုံလာတာပေါ့၊ လင်း ရန်ကုန်ပြောင်းရအောင် တူးတူးက လုပ်ပေးတာ"

"ဟုတ်လား ...တူးတူးလုပ်ပေးတာ ..."

လင်းရွှေအောင် တအံ့တဩမေးလိုက်ပေမယ့် ချက်ချင်းပဲပြန်၍ ငြိမ်သက်သွားသည်။ လင်းရွှေအောင် တိတ်ဆိတ်စွာ ဘာတွေများ တွေးနေမလဲ ရှယ်လီသိချင်သည်။ 

နောက်နှစ်ရက်ကြာတော့ တူးတူးက ကောင်းစွာ သတိရပြီ။ ထ၍တော့ မထိုင်နိုင်သေး၊ နေ့လည်ဘက် တရေးနိုးတော့ သူမျက်လုံး မပွင့်သေး။ မျက်လုံးများကို ပိတ်ထားဆဲ၊ နှာခေါင်းထဲမှာ ကံ့ကော်ပန်းနံ့ သင်းပျံ့လာသည်။ တူးတူးက အံ့အားသင့်သွားသည်။ မျက်လုံးကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ခြေရင်းက မှန်တင်ခုံမှာ ဖန်အိုးလေးထဲတွင် ကံ့ကော်ပန်းတွေ။

"ဘုရား ...ဘုရား ...ဘယ်သူပေးတာများပါလိမ့်"

တန်ခူးလေသည် ရန်ကုန်မှာ ခြောက်သွေ့ပူပြင်းလှသည်။ သို့ပေမယ့် ကံ့ကော်ပန်းနံ့သင်းပျံ့နေသော သူ့အခန်းထဲမှာ အေးမြနေသည်။ 

"အင်ဂျလာ ...ကံကော်ပန်းတွေ ဘယ်သူယူလာသလဲ"

"ဆရာ ...ဒေါက်တာလင်းရွှေအောင်"

ဆရာမလေးက သူ့အနားကပ်ကာ ပြောလိုက်၏။ 

"မမနိုးလာရင် သူ လာခဲ့မယ်တဲ့ "

အင်ဂျလာပြောနေတုန်း ဖိနပ်သံ တဒေါက်ဒေါက်ကို ကြားနေရ၍ တူးတူး ရင်ခုန်လာသည်။ 

"ဟော ...တူးတူး နိုးပြီလား ..."

လင်းရွှေအောင်သည် အသံနှင့်အတူ အခန်းဝမှ ပေါ်လာကာ သူ့ခုတင်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ 

သူနာပြုဆရာမလေးကို သူ့ပစ္စည်းတခုကို ယူခိုင်းလိုက်သည်။ တူးတူးသည် ခေါင်းအုံးပေါ်မှီကာ မှေးနေသည်။ သူ့ချစ်သူ အနားမှာထိုင်နေသည်ကို သူသိသည်။ မတွေ့ချင်လို့လည်း မနေရ၊ သူက ချစ်သူ၏လူနာဖြစ်နေပြီကိုး။ 

"တူးတူး  နေလို့ကောင်းလား၊ ဟံအေးကို ကံ့ကော်တွေ ဝယ်ခိုင်းရတယ်၊ လင်းကိုယ်တိုင် စောစောက လာပို့တာ"

တူးတူးသည် မျက်လုံးဖွင့်ကာ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်၏။ 

"တူးတူးရောဂါဖြစ်လာလို့ လင်းကုသခွင့်ရတာ သိပ်ဝမ်းသာတယ်၊ တူးတူးကျေးဇူးတွေဆပ်ဖို့ အခွင့်ကြုံတာပေါ့၊ ပြီးတော့ တူးတူးအပေါ် လင်းပြုခဲ့တဲ့အပြစ်က ခွင့်လွှတ်နိုင်စရာမရှိဘူး၊ ဒီအတွက်လည်း လင်း တောင်းပန်ဖို့ အခွင့်ကြုံရပြီ"

"လင်းရယ် ဒီအကြောင်းတွေ မပြောကြရင်ကောင်းမယ်နော်" 

တူးတူးက အားပျော့စွာ ပြန်ပြော၏။ 

"တူးတူးရော ကိုကိုရော လင်းကို တူးတူးအသက်ကယ်တဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ရမှာပါ၊ ကျောင်းတုန်းကအကြောင်းတွေကို မေ့ရအောင်လားလင်းရယ်"

"ခံရတဲ့သူလိုပဲ ကျူးလွန်တဲ့သူက မမေ့နိုင်ဘူးတူးတူး၊ တူးတူဝေဒနာကို လူတိုင်း သိနိုင်ပေမယ့် လင်းရင်ထဲကဝေဒနာကိုတော့ ဘယ်သူမှ သိမှာမဟုတ်ဘူး။ ကံ့ကော်ပန်းတွေပွင့်ရင် လင်း ရူးချင်တယ်တူးတူးရယ်"

" တူးတူး တခုခု သောက်ချင်တယ်"

လင်းစကားကြောင်းကို တူးတူးက လွှဲပြောင်းလိုက်၏။ 

"အရည်တခုခု သောက်လို့ ရတယ်လေ"

လင်းက ပြောရင်း စားပွဲပေါ်မှ ရှောက်ချိုသီးကို လှမ်းယူလိုက်စဉ် ဆရာမလေး ဝင်လာသည်။ ဆရာမလေးကို အရည်ညှစ်ခိုင်း၍ ဖန်ခွက်တွင် ထည့်ခိုင်းသည်။ လက်သုတ်ပဝါကို တူးတူးမေးအောက်ထား၍ သူကိုယ်တိုင် ဇွန်းနှင့်ခပ်၍ တူးတူးကို တိုက်သည်။ 

''ဆရာမ တိုက်ပါလိမ့်မယ် လင်းရယ်"

"ဟင့်အင်း တူးတူး ဆေးရုံမှာနေတုန်း ခွဲစိတ်တဲ့နေ့မဟုတ်ရင် နေ့လည်ဘက် လင်း အနားမှာ လာနေမှာပဲ၊ ဘယ်သူမှ လင်းကို မတားနိုင်ဘူး"

ခက်ကပြီ။ တူးတူးသည် သက်ပြင်းချလိုက်၏။ လင်းမျက်နှာကို ရဲရဲမကြည့်ရဲ။ သူနာပြုဆရာမလေးကို အနားမှာ ရပ်ခိုင်းထားသည်။ ဆရာမလေးကလည်း ဆရာဝန်ကိုယ်တိုင် ပြုစုသည်ကို တအံ့တဩကြည့်နေသည်။ 

" အင်ဂျလာရေ ....တူးတူးက ဆရာ့ရဲ့နှမလည်းနှမ၊ ကျေးဇူးရှင်လည်း ကျေးဇူးရှင်။ ဆရာ့မိန်းမလည်း ညနေကျ လာလိမ့်မယ်"

လင်းက ဆရာမနာမည်ခေါ်ကာ ရှောက်ချိုသီးအရည်ဖန်ခွက်ကို ဆရာမကို လှမ်းပေးပြီး ပြောလိုက်သည်။ သူ့စကားများက တူးတူးအပေါ် သံသယရှင်းစေလိုသောသဘော ဆရာမလေးက သူ့အပြုအမူကို သံသယရှိမရှိ မသိပါ။ 

ရှယ်လီနှင့်ဒေါ်လီကတော့ ညနေပိုင်းကျမှ အားကြရသည်။ ကလေးတွေ လင်သားတာဝန်တွေနှင့် နေ့လည်မှာမအားကြ။ ဆေးရုံကလည်း နေ့လည် ဧည့်သည်လာခွင့်မပြု၍ ညနေပိုင်းကျမှ လာကြရသည်။ 

သူတို့လာတော့ ဦးဘဇံနှင့် သားနှစ်ယောက် တူးတူးကို လာကြည့်ကြသည်။ တူးတူးက ထူထူထောင်ထောင်ဖြစ်လာ၍ အစားအစာပျော့ပျော့ စားသောက်နိုင်သည်။ ရှယ်လီက ခဏခဏဆိုသလို ပူတင်းဖုတ်လာတတ်သည်။ 

ရှယ်လီတို့ ဒေါ်လီတို့နှင့်ဆုံတိုင်း ဦးဘဇံက ဒေါက်တာလင်းရွှေအောင်ကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်း တဖွဖွ ပြောတတ်သည်။ 

"ခွဲစိတ်အထူးကုဆရာဝန်ကြီး ဦးဘမော်နဲ့ပြတော့ ဦးဘမော်က လက်ခံပြီး ဒေါက်တာလင်းရွှေအောင်နဲ့ခွဲခိုင်းမယ်လို့ သူက ပြောတယ်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း ခွဲခန်းထဲမှာ နေပေးတယ်၊ အရေးအကြောင်းရှိ ကူညီရအောင်တဲ့။ သူ့တပည့်တော်တာကို ကျွန်တော့်ကို ပြောပြတယ်။ တူးတူးအခြေအနေက နည်းနည်းစိုးရိမ်ရတယ်လေ၊ ရှယ်လီတို့ကျေးဇူးတွေ ကျွန်တော်မမေ့ပါဘူး"

ဦးဘဇံစကားဆုံးတော့ တူးတူးက ဆက်ပြော၏။ 

"နေ့လည်ဆိုလည်း ခွဲစိတ်ခန်းမဝင်ရတဲ့နေ့ဆိုရင် လင်း တူးတူးဆီ အမြဲလာတယ်"

ရှယ်လီက အံ့ဩဟန်ပြပြီး ချက်ချင်း သူ့မျက်နှာဟန်ကို သိမ်းလိုက်၏။ ဖျော်ရည်ကိုယ်တိုင်တိုက်သည်ကိုတော့ တူးတူးက ဆက်မပြော။ 

နှစ်ပတ်လောက်နေပြီးတော့ တူးတူး ဆေးရုံမှဆင်းသွား၏။ သူတို့အိမ်က ၆မိုင်ခွဲမှာဖြစ်သည်။ ဆေးရုံမှဆင်းပြီး နောက်တပတ် ရှယ်လီနှင့်ဒေါ်လီကို တူးတူးအိမ်သို့ နေ့လည်စာ စားကြွဖို့ တူးတူးက ဖိတ်၏။ နေ့လည်စာ သွားစားရန် ဒေါ်လီက အဝတ်အစားလဲပြီး ရှယ်လီကို သွားခေါ်သည်။ 

"ထိုင်ပါဦး ဒေါ်လီ၊ ရှယ်လီလိုက်ပါ့မယ်၊ တခု ဒေါ်လီနဲ့တိုင်ပင်ချင်လို့။ တူးတူးကို ခွဲစိတ်ကုသတဲ့ကိစ္စမှာ တကယ်တော့ လင်းက စေတနာနဲ့ လုပ်ပေးတာပါ၊ လင်းနဲ့တူးတူးကိစ္စလည်း ဒေါ်လီသိပြီးသားပဲ၊ သံယောဇဉ်လည်း ကုန်ချင်မှ ကုန်မှာပေါ့လေ "

ရှယ်လီ ဘာကိုဆိုလိုသည်ကို ဒေါ်လီ နားမလည်သေး။ ငြိမ်သက်စွာပင် နားထောင်နေသည်။ 

"လင်းက နေ့လည် တူတူးကို သွားကြည့်ရုံတင်မကဘူး။ ဖျော်ရည်ပါ ကိုယ်တိုင်တိုက်တယ်"

"မင်း ဘယ်လိုလုပ်သိလဲ ရှယ်လီ"

ရှယ်လီက မချိပြုံးလိုလို ပြုံးလိုက်ကာ ဆက်ပြော၏။ 

" စပယ်ရှယ်နပ်စ်က ပြောပြတာ၊ သူလည်း အနားမှာ ရှိနေပါတယ်တဲ့၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ ဒီအတွက် ကိုယ် သံသယမဖြစ်ပါဘူး"

"အဲဒီတော့....."

ဒေါ်လီက စိတ်ဝင်စားလာကာ စကားထောက်လိုက်၏

"တူးတူးအနေနဲ့ကလည်း ဘယ်လိုစိတ်ထားလဲ မသိဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ဦးဘဇံကြီးကတော့ လင်းကို တကယ်ပဲ ကျေးဇူးတင်နေတာ၊ လင်းကောင်းစားတာကိုလဲ တူးတူးလိုလားမှာပါ"

"ရှယ်လီ ဘာဖြစ်ချင်တာလဲ"

" ဦးဘဇံ လုပ်ပိုင်ခွင့်ရှိရင် လင်းကို အင်္ဂလန်မှာ ပညာတော်သင်သွားနိုင်အောင်၊ ခွဲစိတ်အထူးကုဘွဲ့ယူနိုင်အောင်ပေါ့ကွာ။ တူးတူးကို ပြောကြည့်ချင်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ရှယ်လီပြောရင် အခွင့်အရေးယူရာလည်းကျမယ်၊ လင်း ခွဲစိတ်ကုသပေးတဲ့စေတနာကိုလည်း အလွဲသုံးစားပြုရာကျမယ်၊ လင်းအဖြစ်က မိဘတွေနဲ့ပြေလည်ပေမယ့် အလုပ်မှာ နောက်ကျနေပြီ။ ဒေါ်လီ့ယောက်ျားကိုဖေသိန်းဆို အင်္ဂလန်က မေ့ဆေးပါရဂူဘွဲ့ယူပြီး ပြန်လာပြီ။ လင်းမှာတော့ နောက်ကြောင်းက အမည်းစက်တွေနဲ့ ပါရဂူဘွဲ့ရဖို့နေနေသာသာ ဆရာဝန်ကြီးတောင် မဖြစ်သေးဘူး။ ဒီတော့ ရှယ်လီ့ကိုယ်စား ဒေါ်လီစကားစပ်မိတဲ့အခါ ဦးဘဇံနဲ့ တူးတူးကို လင်းအတွက် ပြောပေးပါလား"

ဒေါ်လီ ငေး၍ စဉ်းစားနေသည်။ တူးတူးကော ရှယ်လီကော ကျောင်းနေဘက် သူငယ်ချင်းများဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်လုံးအကြောင်းတွေကိုလည်း သူသိသည်။ လင်း ဘယ်လိုပဲပွေပွေ ရှယ်လီသည် လင်း၏တိုးတက်ရာတိုးတက်ကြောင်းကိုတော့ အမြဲလိုလားမှာ ဖြစ်သည်။ 

"အေးပေါ့လေ၊ စကားစပ်မိတဲ့အခါ ကိုယ် ပြောပြပါ့မယ်၊ အကယ်၍ အစိုးရက သူ့ကို မလွှတ်ဘူးဆိုရင်တောင် အလုပ်ကထွက် ကိုယ့်စရိတ်နဲ့ကိုယ် အင်္ဂလန်သွား ဘွဲ့ယူနိုင်တာပဲ။ သူ့မိဘတွေကလည်း ငွေကြေးတောင့်ပါတယ်၊ အလုပ်ထွက်ခွင့်ရအောင်နဲ့ သွားခွင့်ရအောင် တူးတူးကို အကူညီတောင်းလည်း ဖြစ်တာပဲ"

သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် တူးတူးအိမ်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ တူးတူးက နေကောင်းနေပြီ။ သူ့ရင်ထဲမှာ မလုံမလဲစိတ်ကြောင့် လင်းရွှေအောင်ကို ထမင်ဖိတ်ခေါ်ကျွေးလိုပေမယ့် ဦးဘဇံကိုယ်တိုင်က စကားစလာမှ သူက ကျွေးချင်သည်။ ဦးဘဇံ မအားမလပ်ဖြစ်နေချိန်မှာ ဇနီးသည်တွေပဲ တွေ့ဆုံသည့်အနေနှင့် ရှယ်လီနှင့်ဒေါ်လီကို နေ့လယ်စာ စားဖို့ ဖိတ်ခြင်းဖြစ်သည်။ 

တူးတူး အိမ်ဝက ဆီးကြိုတော့ ရှယ်လီသည် မြေထဲတုန်းက အကြောင်းကို သတိရသည်။ ယခုလည်း တူးတူးအကူအညီကိုပဲ သူ တောင်းခံရဦးတော့မည်။ 

တူးတူးက အပြန်လိုက်ပို့မည်ဆို၍ ဒေါ်လီ့ကားကို ပြန်လွှတ်လိုက်သည်။ 

သူတို့ကို တူးတူးက ဧည့်ခန်းကို ဦးဆောင်ခေါ်သည်။ ဧည့်ခန်းထောင့်မှာ မြေထဲအိမ်မှာ တွေ့ခဲ့သော ဦးဘဇံနှင့်တူးတူး ယှဉ်တွဲလျက် ဓာတ်ပုံကို ပန်းချီဆွဲကာ နောက်မှီခုံနှင့် ထောင်ထားသည်။ 

ပုံက အကြီးချဲ့ထား၍ ရုပ်လုံးကြွနေသည်။ ဆိုဖာများက အစိမ်းရင့်ရောင် ပွင့်ခက်များ အုပ်ထားသည်။ နံရံကလည်း ဖက်ဖူးရောင်ပြေးနေသည်။ ပြတင်းတံခါးကြီးများမှ လျှောကျနေသော ဇာခန်းဆီးများကလည်း နွယ်စိမ်းတွေမှာ ပန်းပွင့်ဖြူလေးများ ချိတ်နေသောအဆင်။

လေက ဖြည်းညင်းစွာ တိုက်ခတ်တိုင်း ပန်းပွင့်ကလေးများ လှုပ်ရှားယိမ်းနွဲ့ပုံမှာ တောအုပ်လေးနှင့်တူနေသည်။ ဧည့်ခန်းတခုလုံး စိမ်းမြစိုပြည်ခြင်း၊ ငြိမ်းအေးခြင်းတို့ဖြင့် လွှမ်းခြုံနေသည်။ တကယ်လည်း တူးတူးဘဝက အေးချမ်းပါသည်။ တူးတူးက သူတို့ကို နေရာပေးလိုက်၏။ 

သူတို့သုံးယောက်လုံး ဆိုဖာပေါ် ထိုင်တော့ မိန်းကလေးတယောက် လိမ္မော်ရည်ဗန်းလေးကိုင်ကာ သူတို့ရှေ့ လာချသည်။ 

"နော်မေ ...စားပွဲ စပြင်တော့နော်"

တူးတူးက ကလေးမလေးကို ပြောလိုက်သည်။

"ကဲ ဖျော်ရည် အမောပြေ သောက်ထားကြနှင့်နော်၊ တူးတူး မုန့်ဟင်းခါးချက်ထားတယ်၊ မိန်းမကြိုက်လေ၊ ရှယ်လီကတော့ မသိဘူး။ ဒေါ်လီက အလွန်ကြိုက်"

"ရှယ်လီလည်း ကြိုက်ပါတယ် "

"တူးတူးက ကိုကို့ကို မစောင့်နိုင်ဘူး၊ ကိုကိုက ပြောပါတယ်၊ သူ အလုပ်များနေလို့တဲ့။ တနေ့ ဒေါက်တာလင်းရွှေအောင်ကို ညစာကျွေးချင်တယ်တဲ့၊ ရန်ကုန်ရောက်မှ ကိုကိုလည်း မအားဘူး၊ ပြည်ထဲရေးဌာန အတွင်းဝန်ဆိုတော့ အလုပ်ရှုပ်သားလား၊ ဒါနဲ့ တူးတူးက ကိုကိုမအားသေးရင် အားတော့မှ ဒေါက်တာ့ကို ဖိတ်ကျွေးတာပေါ့လို့၊ တူးတူး ခု ရှယ်လီတို့ မိန်းမချင်းဆုံရအောင်ဆိုပြီး မုန့်ဟင်းခါးကျွေးတာ"

"ကောင်းတယ်၊ ယောက်ျားတွေမပါတော့ တို့ဟာတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားပြောရတာပေါ့"

ဒေါ်လီက စကားစလိုက်သည်။ သူတိုကျောင်းတုန်းကအကြောင်းတွေ၊ တူးတူးရောဂါအကြောင်းတွေ ပြောနေကြဆဲ ကလေးမလေးက မုန့်ဟင်းခါးပြင်ပြီးကြောင်း လာပြောသည်။ 

ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်ကာ သူတို့ မုန့်ဟင်းခါးစားနေတုန်း ဦးဘဇံက အပြင်မှ ပြန်ရောက်လာသည်။ ထမင်းစားခန်းထဲသို့ တိုက်ရိုက်ဝင်လာ၏။ 

"တူးတူးက သူ့သူငယ်ချင်းတွေကိုပဲ ဖိတ်ကျွေးတာ၊ ကျွန်တော်က ဘာရမလဲ၊ မှီအောင် ပြန်လာတာ"

လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ အကျွမ်းတဝင် ဦးဘဇံက ပြောလိုက်သည်။ 

"ထိုင် ကိုကို၊ တခါတည်း ဝင်စားမယ်မဟုတ်လား"

တူးတူး ထကာ မုန့်ဟင်ခါးတပန်းကန်ပြင်ပေး၍ ဦးဘဇံရှေ့မှာ ချလိုက်၏။ ဦးဘဇံသည် ချက်ချင်းမစားသေးဘဲ စကားဆက်ပြောနေသည်။ 

"ရှယ်လီရော ဒေါ်လီရောပဲ ဒေါက်တာတို့ကို ပြောပြပါ။ အားတဲ့ တနင်္ဂနွေတည ပြောပါလို့၊ ကျွန်တော် ဒေါက်တာ ဖေသိန်းကိုရော ဒေါက်တာ လင်းရွှေအောင်ကိုပါ ထမင်းစားဖိတ်ချင်ပါတယ်၊ တခါတည်း ဆရာဝန်ကြီးဦးဘမော်ကိုပါ ဖိတ်မယ်။ 

သူ့တပည့်ဂုဏ်ပြုပွဲမှာ သူ့ကိုပါ ဖိတ်ရမှာပေါ့"

ဦးဘဇံစကားကြားရတော့ အမျိုးသမီးသုံးယောက်လုံး ဝမ်းသာသွားသည်။ တူးတူးကတော့ သူ့ချစ်သူကို ချစ်သူအနေနဲ့မဟုတ်တောင်မှ ကျေးဇူးရှင်ဆရာဝန်အနေနှင့် ကျေးဇူးပြုချင်သည်။ 

ဦးဘဇံ ဆန္ဒ အလိုအလျောက်ဝင်လာ၍ သူ ဝမ်းသာသည်။ ရှယ်လီနှင့်ဒေါ်လီကတော့ သူတို့အကြံဥာဏ်အတိုင်း ထိုနေ့ ညစာစားပွဲမှာ လင်းရွှေအောင်ရှေ့ရေးအတွက် ပြောဖြစ်အောင် ပြောကြမည်။ ထမင်းစားပွဲမတိုင်ခင် ဒေါ်လီက တူးတူးကို စကားထည့်ထားမည်ဖြစ်သည်။ 

ရှယ်လီက သူ့ရှေ့တူရူရှိ နံရံကို ကြည့်လိုက်၏။ နံရံပေါ်က ဓာတ်ပုံ၊ ဦးဘဇံက အလယ်မှာရပ်၍ သားနှစ်ယောက်က ဘေးမှရပ်ကာ တူးတူးက ဦးဘဇံရှေ့မှာ ထိုင်နေသော မိသားစု ဓာတ်ပုံ။ 

ဒီဓာတ်ပုံက တူးတူးနှင့် လင်ပါသားများ အဆင်ပြေသောအဓိပ္ပါယ်ကို ဖော်ညွှန်းနေလေသည်။ တဦးစီ၏အပြုံးရိပ်များက မိသားစုငြိမ်းချမ်းမှုကို ထင်ရှားစေသည်။ 

ညနေစောင်းမှ တူးတူးကိုယ်တိုင် အိမ်ကကားနှင့် ရှယ်လီတို့ကို ပြန်ပို့သည်။ ဒေါ်လီတို့အိမ်မှ ပြန်လာတော့ ဦးဘဇံကို ခြံထဲမှာ နားနားနေနေ တူးတူးက တွေ့ရသည်။ 

တူးတူးသည် အင်္ကျီမလဲတော့ဘဲ ဦးဘဇံအနားလျှောက်လာကာ ဘေးတဘက်ရှိကုလားထိုင်မှာ ထိုင်လိုက်သည်။ သူ့ရင်ထဲမှာ လေးနေသည်။ မသိုးမသန့်ဖြစ်နေသည့်အကြောင်းကို သူ ပြောပြချင်သည်။

သည်စိတ်ကူးက ဆေးရုံမှာကတည်းက စိတ်ကူးဖြစ်သည်။ သူနှင့်လင်းရွှေအောင်အကြောင်းကို ကိုကို့ကို သူ မပြောပြရသေး။ 

ဆေးရုံမှာ လင်းရွှေအောင်က သူ့ကို လာရောက်ပြုစုသည်ကို သူမပြောခင် ကိုကိုသိလျှင် တစုံတရာ အထင်လွှဲမှားနိုင်စရာ ဖြစ်နိုင်သည်။ ပြောလိုက်လျှင်ကော ကိုကို့သဘောထား ဘယ်လိုပါလဲ။ 

သူ့စိတ်ကို သူ အရင်မေးလိုက်သည်။ လင်းအပေါ်မှာ သန့်စင်ပါသည်။ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်၍ ပြန်လည်တွေ့ဆုံကြခြင်းသာဖြစ်၍ ရှေ့ ဇာတ်လမ်းက ဆက်စရာမရှိ။ ဖွင့်ပြောတာပဲ ကောင်းမည်။ ကိုကိုက ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူးဆိုလျှင်လည်း သူ့ကံတရားပေါ့။ တခါက သူ့နှလုံးသားတွင် သင်းပျံ့ခဲ့သော ကံ့ကော်ရနံ့အကြောင်းကို ပြောရမည်။ ယခု နွေနှောင်းခဲ့ပြီ၊ အနောက်တောင်မှာ တိမ်ညိုများ ရစ်သိုင်းစပြုလာပြီ။ မိုးကိုမျှော်နေသော စကားဝါဖူးတွေ ရွှေရည်လူးစပြုပြီ။ 

လေက နွေလေနှောင်းမို့ သွေ့ဆဲ။ ဒါပေမဲ့ ညနေစောင်းမို့ သူတို့ခြံထဲမှာ အပူသက်သာသည်။ သည်ခြံထဲမှာ စကားဝါပင်တွေပဲများသည်။ 

သူနှင့် ဦးဘဇံ လက်ထပ်စက ကံ့ကော်ပင်စိုက်ဖို့ ဦးဘဇံက ပြောခဲ့ဖူးသည်။ သူ လက်မခံခဲ့။ တော်ပါပြီ။ သထုံခြံမှာပဲ ကံ့ကော်၏မွှေးပျံ့ခြင်းတွေ နေရစ်ခဲ့ပါတော့။ သူ့ရင်မှာ ကံ့ကော်ရနံ့ ဘယ်သွားသွား မွှေးပျံ့နေဆဲဖြစ်လေတော့ အပြင်မှာ ထပ်မံမတွေ့လိုတော့ပါ၊ အသစ်မဖြစ်လိုတော့ပါ။ 

ဦးဘဇံသည် ဘာကိုမှ မပြောဘဲ သူ့အနားငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်နေသော ဇနီးကို အကဲခတ်နေသည်။ 

ညနေခင်း၏လေညှင်းများက တူးတူးနဖူးစမှ ဆံစများကို လွင့်ပါးစေသည်။ ခေတ္တခဏတော့ တူးတူး ဦးဘဇံကို မေ့သွားသည်။ သူ ဣနြေ္ဒပျက်နေသည်ကို သတိမထားမိ။ 

"ဘာတွေများ တွေးနေလဲတူးတူးရယ်၊ အမောပြေ ဖျော်ရည်သောက်လိုက်ဦး"

ဦးဘဇံက တူးတူးကို လိမ္မော်ရည်ကမ်းပေးလိုက်မှ တူးတူးက အသက်ဝင်လှုပ်ရှားလာသည်။ လိမ္မော်ရည်ကို လှမ်းယူသောက်ရင်း စကားစရှာနေသည်။ တူးတူးမပြောခင် ဦးဘဇံက စကားစလာသည်။ 

"တူးတူး ကိုကိုတို့ လင်းရွှေအောင်ကို မကန်တော့ရသေးဘူးနော်၊ ကိုကို့သဘောကတော့ ထမင်းကျွေးတဲ့နေ့မှာ ငွေငါးထောင်နဲ့ ကန်တော့ရအောင်။ ဦးဘမော်ကြီးကတော့ မလိုဘူးပဲ ပြောနေတာပဲ"

"ကိုကို့သဘောပေါ့"

"ပြီးတော့လည်း ကိုကိုစဉ်းစားတယ်၊ ခွဲစိတ်ကုသမှု ဒါလောက်တော်တဲ့သူ မြှုပ်နေတာ မသင့်တော်ပါဘူး၊ နိုင်ငံခြားမှာ အထူးကု ခွဲစိတ်ကုသတဲ့ဘက်က ဘွဲ့တခုခု သွားယူဖို့ ကောင်းပြီ"

"ခက်တာက သူ့နောက်ကြောင်းတွေက မရှင်းလို့ လူကြီးတွေကများ ထစ်ထားတာလား"

"ကိုကို စဉ်းစားနေတယ်၊ ဦးဘမော်ထောက်ခံရင် ရမှာပါ။ ကိုကိုလည်း ကျန်းမာရေးဌာနက အတွင်းဝန်နဲ့ တိုင်ပင်ချင်တယ်။ ဒီလိုလုပ်မယ်၊ အဲဒီညစာစားပွဲမှာ ဦးဘမော်ရော ကျန်းမာရေးအတွင်းဝန် ဦးကျော်သာနဲ့ သူတို့ဇနီးတွေကို ကိုကို ဖိတ်လိုက်မယ်။ ရှယ်လီနဲ့ဒေါ်လီလည်း ပါလာပစေပေါ့။ ဒေါက်တာလင်းရွှေအောင်ကိုတော့ တူးတူးကိုယ်တိုင် ဖိတ်လိုက်ပါ"

တူးတူးသည် ဖျော်ရည်ကို တစိမ့်စိမ့်သောက်ရင်းမှ ဖန်ခွက်ကို စားပွဲဝိုင်းပေါ် တင်လိုက်သည်။ သူသည် စကားပြောရန် အားယူနေသည်။ ရင်ထဲမှာလည်း တဒိတ်ဒိတ်နှင့်၊ ခြေဖျားလက်ဖျားတွေပါ အေးလာသလိုဖြစ်လာသည်။

"ကိုကို့ကို တူးတူး တခုပြောစရာရှိတယ်"

ဦးဘဇံက တူးတူးမျက်နှာကို အေးဆေးစွာ ကြည့်လိုက်သည်။ 

"ပြောလေ"

"အမှန်တော့ အစောကြီးက ပြောဖို့ သင့်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ပြန်လည်ပြီး မဆုံကြတော့ဘူးထင်လို့ တူးတူး မပြောခဲ့တာ၊ အခု ပြန်လည်တွေ့ကြရတော့ နောင်မှ သင်္ကာမကင်းစရာတွေ ဖြစ်မှာစိုးလို့"

"ဘာကိုလဲ၊ တူးတူးစကားက မရှင်းဘူး"

ဦးဘဇံက နဖူးရှုံ့၍ မေးလိုက်၏။ တူးတူးရင်ထဲမှာ ခုန်လာကာ သက်ပြင်းတချက်ရှိုက်လိုက်၏။ 

"ဒေါက်တာလင်းရွှေအောင်က တူးတူးဆေးရုံတက်နေတုန်း နေ့လည်ဆို တူးတူးကို လာကြည့်ရင်း သူကိုယ်တိုင်ပြုစုတယ်၊ ဆရာဝန်တယောက်က လူနာကို ဂရုတစိုက်ပြုစုတာမဆန်းဘူးဆိုပေမယ့် တူးတူး စိတ်မသန့်ဘူး၊ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတော့ ..."

တူးတူးက စကားရှေ့မဆက်ဘဲ ခေတ္တရပ်ဆိုင်းထား၏။ ပြီးမှ လေသံတိုးတိုးနှင့် ဆက်ပြောသည်။ 

" တူးတူးတို့ကျောင်းမှာနေတုန်းက ရှယ်လီနဲ့မတွေ့ခင် လင်းရွှေအောင်ဟာ တူးတူးရဲ့ချစ်သူပါ"

တူးတူးအသံက တုန်ရင်ကာ တိုးဝင်သွား၏။ သူ့မျက်လုံးမှာ မျက်ရည်တွေ ဝေလာသည်။ ဦးဘဇံက တူးတူးကိုမကြည့်။ ကြိမ်ကုလားထိုင်မှီကာ ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်နေသည်။ ချက်ချင်း ဘာမှ ပြန်မပြောသေးပါ။ 

တူးတူးရင်ထဲမှာ ကြာမြင့်ခြင်းဝေဒနာကို သည်းမခံနိုင်သလို ဖြစ်လာသည်။ ပြီးတော့မှ ဦးဘဇံက သူ့မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်သည်။ 

"လက်ရှိအခြေအနေက တူးတူးအပေါ်မှာ တည်ပါတယ် တူးတူး"

လင်သည်၏ပညာသားပါပါပြောစကားက လေးနက်လှသည်။ 

"ကျောင်းတုန်းကအကြောင်းကတော့ ကိုကို တူးတူးကို လက်မထပ်ခင်ကတည်းက စုံစမ်းခဲ့တာ၊ ကိုကိုရဲ့သားနှစ်ယောက်နဲ့ဖြစ်မဖြစ် တူးတူးရဲ့စိတ်နေသဘောထားအားလုံး စုံစမ်းပြီးမှ တူးတူးကို လက်ထပ်တာဆိုတော့ တူးတူးနဲ့ လင်းရွှေအောင်အကြောင်း ကိုကိုသိပြီးသားပါ"

တူးတူးသည် ပါးစပ်အဟောင်းလေးနှင့် ဖြစ်သွား၏။ 

"ကိုကို သိတယ်"

သူသည် ပါးစပ်မှ ရေရွတ်ရင်း ဦးဘဇံလက်ကို ဆွဲယူ ဖျစ်ညှစ်ထားသည်။ 

"သိပါတယ်၊ လင်းက ရှယ်လီကို ယူသွားတာပဲ၊ ပြီးတော့ ကိုကိုက သားနှစ်ယောက်အဖေ မုဆိုးဖို၊ တူးတူး အပျိုအစစ်ကို ရတာ ကိုကို ဘာ ခွင့်မလွှတ်နိုင်စရာရှိသလဲ"

ဘုရား ...ဘုရား ....။ တူးတူးရင်ထဲမှာ ကိုကို့ကို ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ...။ 

စိတ်ထဲမှာလည်း ပြောမိ၏။

"တူးတူး ကိုကို့အပေါ်မှာ သစ္စာရှိလျက်ပါ ကိုကို "

ညနေစောင်း၏ ပြေလည်အေးချမ်းခြင်းအလှများ သူတို့အပါးမှာ ရစ်ဆိုင်းနေသည်။

* * *

၁၀။

တယ်လီဖုန်းသံကြား၍ ဒေါ်လီက ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ 

"တူးတူး စကားပြောနေတယ် ဒေါ်လီ"

"ပြောလေ"

"လာမယ့်တနင်္ဂနွေနေ့ ညစာကျွေးမလို့၊ ဒေါက်တာဖေသိန်းနဲ့ဒေါ်လီကို တူးတူး ဖိတ်တာပါ၊ ဆက်ဆက်လာနော်"

"လာမှာပေါ့ဟယ်"

"ရှယ်လီကိုလည်း တူးတူး ဖိတ်ရဦးမယ်၊ တူးတူးစိတ်တွေ မသိုးမသန့်ဖြစ်နေတာတွေလည်း ရှင်းသွားပြီဒေါ်လီ"

"ဘာကိုလဲ"

"ယူနဲ့ ရှယ်လီက တွဲတွဲနေတော့ ဒေါ်လီကို မပြောဖြစ်ဘူး၊ ခုမှ တယ်လီဖုန်းနဲ့ပြောရတာ၊ လင်းက တူးတူးနေမကောင်းတုန်းက ပြုစုတာ ဆရာဝန်တယောက် လူနာအပေါ်စောင့်ရှောက်တာထက် ပိုတယ်လို့ ထင်တယ်လေ၊ ဒီသတင်းကို ရှယ်လီကြားရင်လည်း စိတ်ချမ်းသာမှာမဟုတ်ဘူး၊ ကိုကိုကြားလည်း မသင်္ကာစရာ၊ ဒါနဲ့ပဲ ဒေါ်လီတို့ပြန်တဲ့နေ့က တူးတူး ကိုကို့ကို အားလုံး ပြောပြတယ်"

"ဟယ် ...ဟုတ်လား၊ ဦးဘဇံကြီးက ဘာပြောလဲ"

"သူက အစကတည်းက သိပြီးသားတဲ့"

"တော်ပါသေးတယ်ဟယ်"

"ပြီးတော့လည်းလေ ဒေါ်လီဝမ်းသာအောင် ပြောရဦးမယ်၊ ကိုကိုက လင်း နိုင်ငံခြားပညာတော်သင်သွားနိုင်အောင် ကျန်းမာရေးဌာန အတွင်းဝန်ဦးသာကျော်နဲ့ ဆရာဝန်ကြီးဦးဘမော်ကို တိုက်တွန်းပေးမယ်တဲ့။ အဲဒီနေ့ ထမင်းစားပွဲမှာ သူတို့နှစ်ယောက်နဲ့ဇနီးတွေလည်း ပါမယ်"

"လင်း ပညာတော်သင်သွားရရင် ရှယ်လီနဲ့တူးတူး ဝမ်းသာမှာပါ။ ဘာပဲပြောပြောလေ၊ လင်းဟာ ရှယ်လီနဲ့တူးတူးတို့ရဲ့ ချစ်သူပါ"

"တူးတူး မပိုင်ပါဘူး ဒေါ်လီ"

"ဒါပေမဲ့ သူကောင်းစားရေးအတွက်တော့ လိုလားတယ်မဟုတ်လား"

"သူဟာ ကိုယ့်ကျေးဇူးရှင်လေ"

"မင်းတို့ အပြန်အလှန်ပါ၊ တူးတူးကျေးဇူးတွေလည်း ရှယ်လီ့အပေါ် ရှိတယ်လေ၊ ဟိုနေ့က မလာခင်ကတည်းက ရှယ်လီကလည်း လင်း နိုင်ငံခြားသွားနိုင်ဖို့ တူးတူးကို အကူအညီတောင်းချင်တယ်တဲ့။ ဒေါ်လီ့ကို လာတိုင်ပင်တာ၊ ခုတော့ အတော်ပဲ၊ တူးတူးရဲ့ဦးဘဇံကြီးက မနောပေါက်နေတယ်ထင်တယ်"

"တူးတူးကိုကိုက လူကောင်းပါကွယ်၊ မြေထဲမှာ ဆရာမလေးတယောက်နဲ့ လင်းရှုပ်ခဲ့တာသိပေမယ့် သူ လင်းကို ရန်ကုန်ပြောင်းရအောင် လုပ်ပေးတာပဲ၊ ဒါပဲ၊ ဆက်ဆက်လာနော်"

တူးတူးက တယ်လီဖုန်းကို ချသွားသည်။ မကြာခင် ဒေါ်လီ ရှယ်လီတို့ဘက် ကူးသွားသည်။ ဒေါ်လီက ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့် ပြောလိုက်သည်။ 

"ရှယ်လီ မင်းအတွက် ဝမ်းသာစရာသတင်း"

"ဘာလဲ ဟင်"

"တူးတူးက တယ်လီဖုန်းနဲ့ပြောတယ်။ မင်းကိုလည်း ဖိတ်လိမ့်မယ်၊ ဒီတနင်္ဂနွေ ညစာစားပွဲမှာ လင်းကို ဂုဏ်ပြုတဲ့အနေနဲ့ ထမင်းကျွေးမယ်။ ဆရာဝန်ပြီးဦးဘမော်ရော ကျန်းမာရေးဌာနက အတွင်းဝန် ဦးသာကျော်ကိုပါ ဖိတ်မယ်တဲ့"

"အဲဒါ ဘာဖြစ်ရမှာလဲ"

"အောင်မလေး မိရှယ်လီ၊ လည်တဲ့နေရာ လည်ပြီး အတဲ့နေရာကျ အလိုက်တာ၊ အဲဒီမှာ ဦးဘဇံက လင်းကို ဦးသာကျော်နဲ့မိတ်ဆက်ပေးမယ်။ လင်း နိုင်ငံခြားသွားနိုင်အောင် သူကလည်း တိုက်တွန်းမယ်။ အတွင်းဝန်ကတော်ဆီလည်း မင်း အဝင်အထွက်လုပ်နိုင်သွားတာပေါ့။ တူးတူးက ပြောတယ်"

"ဟုတ်လား၊ ဟယ် ...တို့က ဖွင့်မပြောရသေးဘဲ ဦးဘဇံက ကြိုတင်စီစဉ်ထားတယ်နော်"

ရှယ်လီ ဝမ်းသာသွားသည်။ မကြာခင်ပဲ တူးတူးထံမှ တနင်္ဂနွေနေ့ ညစာ ထမင်းစားဖို့  ရှယ်လီတို့နှစ်ယောက်ကို ဖိတ်ခေါ်တဲ့ဖုန်း ရောက်လာသဘ်။ 

တနင်္ဂနွေနေ့ ညစာစားပွဲမှာ ရင်းရင်းနှီးနှီး မြန်မာပီပီ ထမင်းစားပွဲဖြစ်၍ ဟန်တွေပန်တွေ (Etiquette) မရှိ။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း တွေ့ဆုံကြသည်။ 

တူးတူးကလည်း ဦးသာကျော်ကတော် ဒေါ်ခင်မြမြ၊ ဦးဘမော်ကတော် ဒေါ်မေဝင်း၊ ရှယ်လီ ဒေါ်လီတို့နှင့် အဖွဲ့ကျသလို ဦးဘဇံနှင့် ဦးသာကျော်၊ ဦးဘမော်တို့ စကားလက်ဆုံကျနေကြသည်။ 

လင်းကတော့ လူကြီးများကြားတွင် ခပ်ကုပ်ကုပ် ခပ်အေးအေးပဲ နေသည်။ သူတို့ စကားပြောသည်ကို နားထောင်၏။ မေးသည့်အခါ ဖြေသည်။ 

သူ့မျက်လုံးများသည် ဧည့်ခန်းထောင့်မှာ ထောင်ထားသော ပန်းချီကားချပ်ဆီသို့ မျက်စိ ခဏခဏရောက်သွားသည်။ ချစ်သူ၏တင့်တယ်ခြင်း။ ဧည့်ခန်းဆောင်တခုလုံးကို တန်ဆာဆင်နိုင်အောင် လွှမ်းမိုးနေသောအလှ၊ အပါးက ဦးဘဇံ၏ရင့်ကျက်တည်ငြိမ်သောဣနြေ္ဒ။ 

သူသည် ဣနြေ္ဒမမဲ့အောင် ပန်းချီကားကို ခဏပဲ စူးစိုက်ကြည့်ပြီး မျက်လုံးကို လွှဲဖယ်လိုက်သည်။ 

ရှယ်လီလည်း လှနေပါသေးသည်။ သူ့လည်တိုင်ကျော့ကျော့မှာ ပုလဲသွယ်ဖွေးဖွေး ရှိနေသေးသည်။ ပြုံးရယ်သောမျက်လုံးများနှင့် နှင်းဆီလွှာနှုတ်ခမ်းများ ရှိနေသေးပေမယ့် အိမ်ထောက်သက်၏ပူပန်မှုများက လန်းဆန်းမှုကို လျော့ပါးစေသည်။ ရှယ်လီ့မျက်လုံးများကလည်း တူးတူးနှင့်လင်းကို အကဲခတ်လျက် ရှိသည်။ ဦးဘဇံက စိတ်ပါလက်ပါ စကားပြောနေသည်။ 

"ကျွန်တော်တို့မြန်မာတွေဟာ နိုင်ငံခြားကို ပညာတော်သင်သွားတာ တော်တာများတယ်၊ သူတို့အနောက်နိုင်ငံသားတွေကို ထိုးဖောက် ကျော်လွန်ပြီး တော်တဲ့လူတွေ အများကြီး"

ဦးဘဇံအသံက အမျိုးသားဝိုင်းမှ ကျော်လာ၍ ရှယ်လီတို့ဆီ ဝင်လာသည်။ 

"ဟိုတလောက ဆုံးသွားတဲ့ မေ့ဆေးဆရာဝန်ကြီး ဒေါက်တာဦး ?ဆိုရင် ဦးဖေသိန်းတို့ သိမှာပါ၊ ဘုရင့်သမားတော်ကြီးဘွဲ့ကို အင်္ဂလန်က ရလာတာ"

"ဟုတ်ပါတယ်၊ ကျွန်တော် ကြားဖူးပါတယ်"

ဒေါက်တာဖေသိန်းက ပြောလိုက်၏။ 

"ကျွန်တော်က ဂေါက်သီးရိုက်ရင်း ခင်မင်နေကြတာ၊ သူက မျိုးချစ်စိတ်ကလည်းရှိတော့ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းတို့ လွတ်လပ်ရေးအတွက် အင်္ဂလန်သွားတော့ 'တိုင်းပြည် လွတ်လပ်တော့မယ်၊ ခင်ဗျား ကိုယ့်တိုင်းပြည် ပြန်လာခဲ့ပေတော့'ဆိုတော့ သူ့ခမျာ ပြန်လာတာ၊ လန်ဒန်မှာ ဘုရင့်သမားတော်ဘွဲ့နဲ့ ကောင်းစားနေတာ။ ဆဌမမြောက်ဂျော့ဘုရင်ကြီးကို ခွဲစိတ်တော့ သူက မေ့ဆေးဆရာဝန်။ အဲဒီကနေ ဘုရင့်သမားတော်ဘွဲ့ကိုရတာ။ နိုင်ငံခြားမှာက ခွဲစိတ်ကုဆရာဝန်ကို အရေးပေးကြတယ်၊ ဒီမှာ မြန်မာပြည်ရောက်တော့ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းကလည်း ကျဆုံး၊ သူ့ခမျာ သာမာန်မေ့ဆေးဆရာဝန်ကြီး အနေနဲ့ ကွယ်လွန်သွားတာ။ အိမ်ပိုင်တောင် ဝယ်မသွားရဘူး။ အခု ဒေါက်တာဖေသိန်းတို့နေတဲ့အခန်းမှာလေ"

"ဟုတ်ပါတယ်ခင်ဗျာ"

ဒေါက်တာဖေသိန်းက ဝင်ထောက်လိုက်၏။ 

"ဦးသာကျော်ရေ ...ကျွန်တော့်သဘောကတော့ တကယ်တော်တဲ့လူတွေ မြုပ်နေရင် ထုတ်ဖော်ပေးပြီး သက်ဆိုင်ရာ ဘာသာအလိုက် နိုင်ငံခြားပညာတော်သင် များများလွှတ်ပေးပြီး သူတို့ဆီကရလာတဲ့ ပညာနဲ့ ကိုယ့်တိုင်းပြည် ပြန်အကျိုးပြုနိုင်ရင် ကောင်းတာပေါ့"

ဦးဘဇံက သူ့စကားကို ရပ်လိုက်၏။ 

"ကိုကို ...ထမင်းပွဲ အဆင်သင့် ဖြစ်ပြီ"

တူးတူးက ပြောလိုက်၍ အားလုံး ထမင်းစားခန်းသွားကြ၏။

ထမင်းပွဲမှာ ကိုယ့်အစုလိုက် စကားလက်ဆုံကျရင်း ထမင်းစားကြသည်။ တူးတူးက အစေခံများနှင့်အတူ သူကိုယ်တိုင် ဟင်းလိုက်၏။ 

အတွင်းဝန်ဦးသာကျော်ကလည်း ဦးဘဇံပြောခဲ့သောစကားကို ဆက်ပြောသည်။ 

"ကျွန်တော်ကတော့ မင်းတုန်းမင်းကြီးလက်ထက် ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုတွေလုပ်ရာမှာ Too late and too slow လို့ အနောက်တိုင်းသမိုင်းဆရာတွေ ပြောတာ မမေ့နိုင်ဘူး၊ ကျွန်တော်တို့လွတ်လပ်ရေးခေတ်ဦးမှာ အဲဒီလိုဖြစ်မှာ ကျွန်တော်လည်း စိုးပါတယ်၊ ဟိုတုန်းက ဘာသာစကား အခက်အခဲကလည်း ရှိ၊ ထစ်ဆို ဘာလုပ်လုပ် အောက်မြန်မာနိုင်ငံကို သိမ်းထားတဲ့ အင်္ဂလိပ်ကလည်း နှောက်ယှက်၊ သူ သဘောမတူရင် ဘာမှမလုပ်ရသလိုဖြစ်နေတော့ နှောင့်နှေးတယ်၊ လိုချင်တဲ့ပညာရပ်တွေကို ပညာတော်သင်တွေ ရယူဖို့ အခက်အခဲအများကြီးရှိတယ်၊ အခု မြန်မာနိုင်ငံမှာ ပညာတော်သင်တွေဟာ အင်္ဂလိပ်စာအခက်အခဲလည်း မရှိတော့ နိုင်ငံခြားမှာ အောက်မကျပါဘူး။ ကျွန်တော်လည်း ဒါကို သတိပြုပါတယ်။ ပညာရေးဝန်ကြီးနဲ့လည်း ဆွေးနွေးမိပါတယ် "

ဦးသာကျော် စကားဆုံးတော့ ဦးဘဇံက ဆက်ပြောသည်။ 

"တခုတော့ရှိတယ် ဦးသာကျော်၊ မြန်မာပြည်မှာ တချို့လူငယ်တွေ ဌာနအလိုက် အလုပ်မှာ တော်တာတွေ ရှိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ လူငယ်ဆိုတော့ နောက်ကြောင်းအမှားလေးတွေ ရှိတတ်တာပေါ့ဗျာ၊ ဒါတွေကို တေးပြီး သူတို့တိုးတက်ရာတိုးတက်ကြောင်းကို ဆိုင်းငံ့ထားတဲ့အဖြစ်မျိုးတော့ မဖြစ်သင့်ဘူးပေါ့ဗျာ၊ ကျွန်တော်တို့ငယ်တုန်းကအဖြစ်ကို စာနာကြရင် သူတို့ကို ခွင့်လွှတ်နိုင်ရမှာပေါ့ဗျာ၊ ကြီးလာတော့ ကိုယ့်ဟာကို ပြုပြင်လာကြပါတယ်"

ဦးဘဇံဆိုလိုချက်ကို ရှယ်လီနှင့် ဒေါ်လီတို့လက်မယားစုံတွဲရော တူးတူးရော သဘောပေါက်ပါသည်။

ထမင်းပွဲပြီး၍ တူးတူးက သစ်သီးစုံကို နို့နှင့်ရောကာ အချိုပွဲ ချပေးသည်။ 

"ကဲ ဦးသာကျော်ရေ ...ဒေါက်တာလင်းရွှေအောင်ကို အကြောင်းပြုပြီး ကျွန်တော်က ဒီထမင်းပွဲလုပ်တာပါ၊ ဒေါက်တာလင်းဟာ တူးတူးအသက်ကို ကယ်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။ ကျွန်တော့်ကျေးဇူးရှင် လင်းနဲ့ ရှယ်လီကို ကျွန်တော် ခင်ဗျားနဲ့ ဒေါ်ခင်မြမြလက် အပ်ပါတယ်။ အစစ ဆုံးလည်း ဆုံးမပါ။ ကူလည်း ကူညီစောင့်ရှောက်ပါနော်၊ ဒေါက်တာလင်း အရည်အချင်းကိုတော့ သူ့ဆရာဘမော်ပဲ မေးကြည့်ပေါ့"

ဦးသာကျော်က လင်းမျက်နှာကို ပြုံး၍ကြည့်ရင်း ခေါင်းတညိတ်ညိတ် လုပ်နေသည်။ ထိုညနေက ညစာစားပွဲမှာ ၁၀နာရီလောက်မှ အောင်မြင်စွာ ပြီး၍သွားပါသည်။ 

နောက်ပိုင်း ရှယ်လီက ဦးသာကျော်၏ဇနီးထံ ဝင်ထွက်လုပ်လိုက်သည်။ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးမှာတော့ ရှယ်လီက ပြောစရာမလို။ 

နောက် ၆လကြာတော့ နိုင်ငံခြားသို့ ခွဲစိတ်ကုသမှု အထူးကုဘွဲ့ယူရန် ဒေါက်တာလင်းရွှေအောင်ကို လွှတ်ဖို့ အမိန့်ထွက်လာသည်။ 

လင်း နိုင်ငံခြားမထွက်ခင် ပထမနေ့က ဒက်ဒီနှင့်မာမီကို ကန်တော့ရာ ရှယ်လီကိုယ်တိုင် လိုက်ပါသွားသည်။

၁၁။

မင်္ဂလာဒုံလေယာဉ်ကွင်းမှာ ဗန်ကောက်သို့ လေယာဉ်ထွက်ခွာမည့်အကြောင်း ကြေငြာလိုက်သည်။ 

ဒေါက်တာလင်းရွှေအောင်ကို သားနှင့်သမီးက နမ်းနေကြသည်။ ရှယ်လီသည် မျက်ရည်တွေ ဝဲလာသည်။ ကြည်နူးဝမ်းမြောက်တာမှန်ပေမယ့် ခွဲခွာရမည်ဆိုတော့လည်း လွမ်းချင်သား။ 

"ရှယ်လီ ....လင်း သွားမယ်"

"ဒက်ဒီ ... သား သွားတော့မယ်"

လင်းရွှေအောင်သည် ရှယ်လီနှင့် ဒက်ဒီကို နှုတ်ဆက်ကာ အခန်းအပြင်သို့ ထွက်သွားသည်။ ထိုစဉ်က ဧည့်သည်များ အခန်းထဲထိ လိုက်ပို့ခွင့်ရှိသည်။ လင်း မာမီက နေမကောင်း၍ မလိုက်နိုင်။ ခရီးသည်များ လေယာဉ်ရှိရာသို့ ထွက်သွားသည်ကို လိုက်ပို့သူတွေ ငေးနေကြသည်။ ဂျင်မီနှင့် အင်နီကလည်း လက်ပြရင်း "ဒက်ဒီရေ ..."ဟူ၍ အော်နေသည်။ ရှယ်လီက မအော်နိုင်။

တန်းစီထွက်သွားသော ခရီးသည်တွေအလယ်မှာ တစုံတယောက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့မျက်လုံးကို မရွေ့၊ စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ 

ဟုတ်ပါသညိ။ မလွဲနိုင်။ သူ စူးစိုက်ကြည့်နေသူက ခရီးသည်များကို ကျော်လွန်ကာ လင်းအနီး ရောက်သွားသည်။ 

"သလ်မာ ..."

သူ့ရင်ထဲမှာ ရေရွတ်မိသည်။ 

ဘုရား ...ဘုရား ...၊ သလ်မာ ဘယ်ကို သွားတာလဲ။ လင်းနှင့်အတူ ပါသွားတာလား။ 

သလ်မာ သွက်သွက်မတ်မတ်လျှောက်ဟန်က မျက်စိထဲက မထွက်။ အစိမ်းရင့်ခံ အဝါခက်များ ယှက်နွယ်ထားသော လုံချည်နှင့် အင်္ကျီဖြူဝတ်ထားသော သွယ်သွယ်နွဲ့နွဲ့ သလ်မာကိုယ်ဟန်က ထင်းနေသည်။ မမှားနိုင်ပါ။ 

ယူဘီအေ လေယာဉ်ပျံကြီးက ထွက်သွားပြီ။ ကလေးတွေက အော်ဟစ်နေသည်။ ရှယ်လီ့မျက်လုံးမှာ မျက်ရည်တွေ ဝဲနေသည်။ 

မျက်နှာညှိုးနေသော ရှယ်လီကိုကြည့်ပြီး ယောက္ခမကြီးက ပစ်ပယ်ထားသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သော ချွေးမကို သနားစိတ်ဝင်လာဟန်ရှိသည်။ 

"ရှယ်လီ ပြန်ကြစို့၊ ကလေးတွေနဲ့အတူ ဒက်ဒီတို့အိမ် လိုက်ခဲ့ပါလား"

ရှယ်လီသည် ကလေးနှစ်ယောက်ကို တဖက်တယောက် ကိုင်ထားသည်။ သူ ခြေလှမ်းမမှန်ချင်တော့။ 

"နောက်နေ့တွေမှ မာမီ့ကိုမေးရင်း ရှယ်လီလာပါ့မယ် ဒက်ဒီ၊ ရှယ်လီ အိမ်မှာ လုပ်စရာရှိနေသေးလို့"

"ဒီလိုဆို သားတို့ ဘိုးဘိုးဆီ လိုက်သွားမယ်"

ဂျင်မီက ပြောလိုက်သည်။ 

ကလေးတွေဆန္ဒအတိုင်း သူသည် ယောက္ခမကြီးနှင့် ကလေးတွေထည့်လိုက်ကာ အိမ်ကို ပြန်လာသည်။ အိမ်ကိုရောက်တော့ အိမ်ထဲ မဝင်။ ကလေးနေမကောင်း၍ လင်းကိုလိုက်မပို့နိုင်သော ဒေါ်လီအခန်းကို သူ ဝင်လာသည်။ ဧည့်ခန်းမှာ စိတ်ပျက်လက်ပျက် ထိုင်လိုက်သည်။ 

ကလေးမလေးက သွားပြော၍ ဒေါ်လီ အခန်းထဲမှ ထွက်လာသည်။ ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ခြေပစ်လက်ပစ်လှဲနေသော ရှယ်လီကိုတွေ့၍ အံ့ဩသွားသည်။ 

"ရှယ်လီ၊ နေမကောင်းဘူးလား၊ ဘာဖြစ်လာလဲ"

ဒေါ်လီက အနားမှာ ထိုင်၍ ရှယ်လီ့ပခုံးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ကာ မေးလိုက်သည်။ ရှယ်လီသည် ခေါင်းကို ယမ်းလိုက်၏။ 

အင်မတန် နွမ်းဖျော့သောဟန်နှင့် ဒေါ်လီ့လည်ပင်းကို လှမ်းဖက်ကာ ပခုံးကို မျက်နှာအပ်၍ငိုသည်။ 

"ဟဲ့ ရှယ်လီ၊ ဘာဖြစ်တာလဲ။ ကလေးတွေရော"

"သူတို့ဘိုးဘိုးနဲ့ ပါသွားတယ်၊ သလ်မာ ....သလ်မာ ...လင်းနဲ့ ပါသွားပြီ"

ရှယ်လီသည် ယခုမှ ရှိုက်ရှိုက်၍ ငိုသည်။ ဒေါ်လီကလည်း ဘာမှမပြောနိုင်။ ယခင်က လင်းရွှေအောင်ကိစ္စ သိုးသိုးသန့်သန့် ကြားဖူးပေမယ့်  ရှယ်လီက ဖွင့်ပြောခဲ့ခြင်းမဟုတ်။ ယခုမှ ရှယ်လီက ပြောပြသည်။ 

"ရှယ်လီရယ် ...စိတ်ချမ်းသာအောင်နေပါ။ သလ်မာနဲ့အတူထွက်သွားတာ ဟုတ်ချင်မှ ဟုတ်မယ်။ တို့ စုံစမ်းသေးတာပေါ့။ လင်း ဒီလောက် မပက်စက်ပါဘူး။ အခု ကလေးတွေမှ မရှိဘဲ၊ ဒီမှာ ဒေါ်လီနဲ့အတူ ထမင်းစား"

ဒေါ်လီက နှစ်သိမ့်ရင်း ရှယ်လီကို ထမင်းကျွေးသည်။ 

"တော်ပြီ ဒေါ်လီ၊ ကိုယ် ဘာမှ မစားချင်ဘူး။ ကိုယ် အေးအေးဆေးဆေး တွေးနေချင်တယ်။ သွားမယ်"

အိပ်မက်မက်ရာက နိုးလာသူလို ဒယိမ်းဒယိုင်နှင့် ရှယ်လီ အခန်းပြင်ထွက်သွားသည်။ သူ့အိမ်ရောက်တော့ ဘယ်သူနှင့်မှလည်း စကားမပြောချင်။ 

အိပ်ရာထဲ ဝင်ခွေနေသည်။ ဟံအေးနှင် ထမင်းချက်ကလေးမကလည်း ဘာမှမမေးရဲ။ သူတို့ဆရာကတော် လင်ကို လွမ်းသည့်စိတ်နှင့် ခွေနေသည်ဟု ထင်သည်။ 

ရှယ်လီကတော့ လင်းကိစ္စကို ဘယ်လိုစုံစမ်းရမည်ကိုပဲ စဉ်းစားနေသည်။ စဉ်းစားရင်းမှ လင်းနှင့် စတွေ့ရသည့်အချိန်ကို သတိပြန်ရသည်။ 

တွေ့စက လင်းက အေးအေးငြိမ်ငြိမ် သိုသိုသိပ်သိပ်။ အင်မတန်အေးချမ်းသောလူတယောက်။ လက်ထပ်ပြီးတော့ လင်းကို အစစ အလိုလိုက်ခဲ့သည်။ 

ဒေါ်ခင်သက်တင်ဝါဒအတိုင်း အရက်ကိုလည်း ကိုယ်တိုင် စားပွဲခင်းပေးခဲ့သည်။ တောင်ပေါ်က မိန်းကလေးကိစ္စ၊ သလ်မာကိစ္စတွေမှာ သူ လင်းသိက္ခာကို မထိခိုက်အောင် ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။ 

မလုပ်ချင်ဆုံးအလုပ်ဖြစ်သည့် ရည်းစားလုဘက်ဖြစ်ခဲ့ရသော တူးတူးထံ မျက်နှာအောက်ချ၍ မြေထဲမှ ရန်ကုန်ပြောင်းဖို့၊ ရန်ကုန်မှ နိုင်ငံခြားပညာသင်သွားဖို့၊ သူ တောင်းပန်တိုးလျှိုးပြောခဲ့ရသည်မှာ မိန်းမတယောက်အတွက် သိက္ခာအကျဆုံးအလုပ် မဟုတ်ပါလား။ 

သူ့အပေါ် လင်း ဘာမကျေနပ်ပါသလဲ။ သူ တွေးရင်း အိပ်ရာမှ မထတော့။ 

ဒေါ်လီတို့အခန်းမှာတော့ ကိုဖေသိန်း ဆေးရုံမှ ပြန်ရောက်လာသည်။ 

ထမင်းစားပြီး ဒေါ်လီက ပြောပြသည်။ 

"ကိုသိန်းရေ ... မိရှယ်လီတော့ ချုံးပွဲချ ငိုနေပြီ"

ဒေါက်တာဖေသိန်းက အံ့အားသင့်သွားသည်။ 

"ဘာဖြစ်လို့လဲ"

"လင်း လေယာဉ်ပျံပေါ်အတက်မှာ သလ်မာပါသွားတာ မြင်လိုက်လို့တဲ့"

"ဘာ မြေထဲက သူနာပြုဆရာမလေးလား"

"ဟုတ်တယ်တဲ့။ ဒေါ်လီကလည်း သားကြီးနေမကောင်းလို့ လိုက်မပို့တော့ မမြင်ရဘူး"

"အို ...သေသေချာချာ စုံစမ်းပါဦး။ ကိုယ်လည်း စုံစမ်းကြည့်ဦးမယ်၊ ဒီကောင်ကလည်း လူကြည့်ရင် အေးစက်စက်နဲ့ ဘယ်လိုလုပ်သွားတာလဲမသိဘူး။ တကယ်မှန်ရင်ပေါ့လေ၊ တခုကလည်း သလ်မာ သူ့ဘာသာ သင်တန်းသွားတက်တာလဲ ဖြစ်နိုင်တယ်။ 

"ဒေါ်လီတို့ ရှယ်လီ့အခန်း ကူးသွားရအောင်လား၊ သူ့ကလေးတွေလည်း သူ့ယောက္ခမကြီးက ခေါ်သွားတယ်"

"ခုအချိန်မှာ အေးအေးဆေးဆေး သူတယောက်တည်းထားလိုက်တာ ကောင်းတယ်။ ကိုသိန်း စုံစမ်းပြီး သေချာမှ ဘာဆက်လုပ်သင့်တယ်ဆိုတာ ဆွေးနွေးရင် ကောင်းမယ်"

ကိုဖေသိန်းစကားကို နားထောင်နေပေမယ့် ဒေါ်လီက ရှယ်လီထံ သွားချင်နေသည်။ 

"ကိုသိန်း ကလေးအနား နေရစ်ဦး။ ဒေါ်လီ ခဏတော့ သူ့အနား သွားလိုက်ဦးမယ်၊ ရှယ်လီစိတ်သက်သာရာရအောင် တခုခုတော့ ပြောဦးမှပေါ့"

ဒေါ်လီက ကိုဖေသိန်းကို ထားခဲ့ကာ ထွက်သွားသည်။ ကိုဖေသိန်းက တယောက်တည်း စဉ်းစားနေရစ်သည်။ 

ရှယ်လီက ဒေါ်လီ့သူငယ်ချင်းဖြစ်သလို လင်းရွှေအောင်က သူ၏ကျောင်းနေဘက်သူငယ်ချင်း။ 

လင်းရွှေအောင်အတွက် သူလည်း စိတ်မကောင်း၊ ရှယ်လီကိုလက်မထပ်ခင်က လင်းနှင့် လက်ထပ်ပြီးသောလင်းက မတူ။ လုံးဝပြောင်းလဲသွားသည်။ 

လင်းနှင့်ဆွေးနွေးခဲ့သော ညတညကို သူ သတိရနေသည်။ 

ရှယ်လီ သူ့ဒက်ဒီရှိရာ နမ္မတူသို့ ပြန်နေတုန်းက တညဦးက လင်းအခန်းသို့ ကူးကာ သူတို့ အရက်သောက်ကြသည်။ လင်းက ဖိတ်ခေါ်၍ဖြစ်သည်။ 

ဣနြေ္ဒရရ အိမ်မှာ အရက်သောက်တတ်သောအကျင့်အတွက် သူငယ်ချင်းကို ကျေးဇူးတင်မိသည်။ ဒါပေမဲ့ လင်းက သောက်လျှင် အလွန်အကျွံသောက်သည်။ သူက ဟန်လောက်ပဲ သောက်သည်။ 

"အရက်သောက်တာလည်း နည်းနည်းလျှော့ဦး လင်း၊ ကိုယ့်ကျန်းမာရေး ကိုယ်ပြန်ထိမယ်၊ မိန်းမပွေတာလည်း သတိထားဦးမှပေါ့"

ကိုဖေသိန်းက အရက်သောက်ရင်း သတိပေးသည်။ 

"သူငယ်ချင်း ... ငါ့ကို ဘာလို့တရားဟောချင်ရတာလဲ၊ လောကကြီးမှာ လူတွေဟာ လိုချင်တာတခုကို ရအောင်လုပ်ကြတယ်၊ ရလာခြင်းရဲ့နောက်ဆက်တွဲအကျိုးကို ရအောင်လုပ်တဲ့လူက ခံရမှာပေါ့"

လင်းက သူ့အဘိဓမ္မာနှင့်သူ ကိုဖေသိန်းကို တရားပြန်ဟောသည်။ 

"ရှယ်လီရော ငါရော လိုချင်တာကို လုပ်တဲ့လူတွေ၊ ရှယ်လီက ငါ့ကိုလိုချင်တယ်၊ ရအောင်လုပ်တယ်။ ငါကလည်း ရှယ်လီရဲ့အတွေ့ကို ပိုသာယာတယ်။ တူးတူးကိုပစ်ပြီး ရှယ်လီကို ယူတယ်။ ဒီကိစ္စမှာ ဘယ်သူမှ တရားခံမဟုတ်။ တို့နှစ်ယောက်လုံး စိတ်တူသဘောတူလုပ်ပြီး တို့နှစ်ယောက်ခံရတာ မင်းအပူမပါပါဘူး ဖေသိန်းရာ"

"ငါ ပူစရာတော့ မရှိဘူးပေါ့ သူငယ်ချင်း။ ဒါပေမဲ့ မင်းက ထင်ရာ စွတ်လုပ်နေတော့ ရှယ်လီမှာ စိတ်လည်း ထိခိုက်တယ်။ မင်းအလုပ်မှာလည်း ထိခိုက်တယ်"

လင်းက ကိုဖေသိန်းစကားကြားတော့ ရယ်သည်။ 

"အလုပ်ထိခိုက်တယ်၊ ငါ့ကို နေရာမပေးချင်လို့ မပေးကြတာပါကွာ၊ လူနာတွေအပေါ် ငါ ဘာတာဝန်မကျေခဲ့သလဲ၊ ပြောစမ်းဖေသိန်း၊ တောင်ပေါ်မြို့မှာ ညနေပိုင်း ငါ GPဆေးခန်းထိုင်ရင် တခါတခါ လူနာတွေ ဆင်းရဲလွန်းလို့ ငါ့အိတ်ထဲကတောင် ငွေထုတ်ပြီး ဆေးကုလာတဲ့အကောင်။ မိဘတွေကလည်း ငါ့ကို လျစ်လျူရှုထားတော့ ဒီတုန်းက ငါ ငွေရေးကြေးရေး သိပ်ကျပ်တည်းခဲ့တယ်။ ငါ ဘော်မချက်ပါဘူး။ ရှိသမျှနဲ့ လူနာတွေကို ငါ ကူညီတာ၊ ချမ်းသာတဲ့လူဆီက ငွေယူပြီး ဆင်းရဲတဲ့လူကို ကုခဲ့တယ်၊ ငါ လူနာအပေါ်မှာ လျစ်လျူရှု တာဝန်မကျေတာရှိရင် ပြောပြ၊ လက်ထောက်ပြ၊ အေး ...မင်းလဲ ဆရာဝန်ပဲ၊ ငါတို့ ဆရာဝန်ဘွဲ့ယူတော့ ကတိသစ္စာခံယူရတယ်လေ။ လူနာအပေါ်မှာ မိမိရင်ဝယ်သားကဲ့သို့ ပြုစုစောင့်ရှောက် ကုသပါမည် ဆိုတာ၊ ပြီးတော့ လူနာရဲ့လျှို့ဝှက်ချက်တွေကို မည်သူ့ကိုမျှ မပေါက်ကြားရဘူးဆိုတာ၊ သစ္စာပြုရတယ်လေ၊ ငါ တတ်သလောက် မြန်မာလို ဆီလျှော်အောင် ဘာသာပြန်ပြတာ သူငယ်ချင်း။ တို့ ကတိသစ္စာခံယူတဲ့အထဲမှာ လူနာအပေါ်မှာသာ သစ္စာရှိရမယ်ပြောတာ။ မိန်းမအပေါ်မှာ သစ္စာရှိရမယ်လို့ မပါဘူး ...ဟဲ ...ဟဲ ..."

အရက်မူးမူးနှင့် ပြောပေလို့သာ၊ 

ကပ်သီးကပ်သပ် လင်း၏စကားကို ကိုဖေသိန်းက စိတ်ပျက်လာသည်။ လင်းပြောတာ တစိတ်တပိုင်းမှန်သည်။ လူနာနှင့်ပတ်သက်လို့တော့ လင်း ကိုယ်ဖိရင်ဖိ စောင့်ရှောက်ပြုစုသည်။ ချွတ်ယွင်းချက်မကြားခဲ့ရ။ 

"ငါက သူငယ်ချင်းအနေနဲ့ သတိပေးတာ လင်း၊ မင်း လူနာတွေအပေါ် ဂရုစိုက်သလို ရှယ်လီအပေါ်လည်း ဂရုစိုက်မှပေါ့၊ မင်းက အဆန်းပဲ၊ ငါကြားဖူးတာ တစ်မြစ်ရိုးလုံးနောက်သော်လည်း သောက်ရေအိုးကြည်ရင် ပြီးရောတဲ့။ မင်းကတော့ တစ်မြစ်ရိုးလုံးကြည်ပြီး သောက်ရေအိုးကျမှ ကွက်နောက်တယ်ကွာ"

ကိုဖေသိန်းပြောသည်ကို ရုတ်တရက် ပြန်မဖြေ။ လင်းက အရက်စုပ်ယူကာ ဇိမ်ခံသောက်နေသည်။ ပြီးမှ တဖြည်းဖြည်း ပြောသည်။ 

"မင်လည်း နားမလည်ပါဘူးဖေသိန်း၊ ငါ့ဝေဒနာကို ဘယ်သူမှ နားမလည်ဘူး။ ငါလည်းမပြောချင်ဘူး။ ငါ့ရင်ထဲက နောင်တကို ငါ မချေဖျက်နိုင်ဘူး။ ဘာနောင်တလဲဆိုတာ မင်းမေးဖို့မလိုဘူး။ ရှယ်လီအတွက်တော့ကွာ မင်းပြောသလို တစ်မြစ်ရိုးလုံး ကြည်နေပါလျက်နဲ့ သူ့သောက်ရေအိုးကို ခပ်ရာမှာ ရေနောက်ပါလာတယ်ဆိုတော့ သူ့ကံတရားပေါ့၊ တော်ပြီ သူငယ်ချင်း၊ ထပ်ပြီးပြောမယ်။ ငါ့ကိုတရားမပြနဲ့၊ ငါဟာ ဆရာဝန်ကောင်းတယောက် ဖြစ်ကောင်းဖြစ်ပေမယ့် လင်ကောင်းတယောက်တော့ မဖြစ်ဘူး"

လင်းရွှေအောင်နှင့် သူ နှစ်ယောက်တည်းသောက်ကြသော အရက်ပွဲမှာ လင်း၏ပြောစကားကို ကိုဖေသိန်း သတိရသည်။ 

ရှယ်လီပြောသလို သလ်မာကို အင်္ဂလန်ကို ခေါ်သွားသည်ဆိုသည်မှာ ဖြစ်နိုင်ချေရှိသည်။ တဘက်ခန်းတွင် ဒေါ်လီကတော့ ရှယ်လီစိတ်သက်သာအောင် မည်သည့်စကားလုံးများနှင့် နှစ်သိမ့်နေသည်မသိပါ။ 

* * * 

၁၂။

ရှယ်လီသည် နေမကောင်းသေး၍ ကလေးများကို လာမခေါ်သေးကြောင်း လင်း၏ဒက်ဒီထံ ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ အမှန်တော့ လူအကောင်း စိတ်က မကောင်းခြင်းဖြစ်သည်။ 

ဒေါ်လီမှတပါး သူ ဘယ်သူမှ အတွေ့မခံချင်ပေ။ အိပ်ရာထဲမှာ ခွေနေချင်သည်။ ဒါပေမဲ့လည်း မဖြစ်သေး။ လင်းရဲ့မာမီကိုလည်း သွားရောက်တွေ့ဆုံရဦးမည့်ဝတ္တရားရှိသည်။ လင်း သွားစဉ်က သူ့မာမီ နေမကောင်း၍ လိုက်မပို့နိုင်။ 

ချက်ချင်းလိုပင် သူ၏တောင်ပေါ်မြို့ကလေးက ရန်ကုန်ပြောင်းလာသောအိမ်နီးချင်း ဒေါ်ခင်သက်တင်ကို သတိရသည်။ ဒေါ်ခင်သက်တင်၏ကုမ္ပဏီကို တခေါက်နှစ်ခေါက်ပဲ ရောက်သေးသည်။ သူ့တူမ သလ်မာအကြောင်းကို သိကောင်းသိမည်။ 

သူသည် တပတ်လောက် အိမ်ကုပ်နေပြီးမှ စကော့စျေး (ဗိုလ်ချုပ်စျေး) ထွက်ခဲ့သည်။ မာမီ့ဖို့ ဟောလစ်နှင့်သစ်သီးများဝယ်ကာ ဒေါ်ခင်သက်တင်ဆိုင်ရှိရာ စကော့စျေးအရှေ့ဘက်တန်းကို ထွက်လာသည်။ 

ဒေါ်ခင်သက်တင်ဆိုင်မှာ ဝယ်သူတွေများကာ ဒေါ်ခင်သက်တင်က ကောင်တာမှာ ငွေသိမ်းနေသည်။ ရှယ်လီကို ဒေါ်ခက်သက်တင်က နေရာပေးပေမယ့် သူက မထိုင်။ 

"မထိုင်တော့ဘူး မမ၊ မာမီနေမကောင်းတာ ပစ္စည်းတွေ သွားပို့မလို့၊ မမ ညနေဆိုင်သိမ်းပြီး ရှယ်လီ့အိမ် ဝင်ခဲ့ပါ"

ဒေါ်ခင်သက်တင်ကို နှုတ်ဆက်ကာ မာမီ့အိမ်ရှိရာ အင်းလျားလမ်းသို့ ထွက်လာသည်။ 

ယောက္ခမများအိမ်ရောက်တော့ သားတို့နှင့် အဘိုးအဘွားများ ပြေလည်နေကြ၍ သူ စိတ်သက်သာရာရပါသည်။ မာမီ့အိပ်ခန်းသို့ဝင်ကာ ပစ္စည်းများကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်သည်။ 

မာမီသည် အိပ်ရာပေါ်မှာ အိပ်နေသည်။ အဖျားကျစဖြစ်၍ အားမရှိသေး၊ အသံက ပျော့နေသည်။ 

"မာမီ၊ ဟောလစ်သောက်ပေးပေါ့၊ ရှယ်လီလည်း လင်းမရှိတော့ အားနေတယ်။ မာမီ့ကို ပြုစုဖို့လိုရင် ခေါ်လိုက်ပါ။ ရှယ်လီလာခဲ့မယ်။ တခုပဲ မာမီ့ရဲ့မြေးတွေကတော့ ဆူမယ်"

မာမီက ပြုံးနေသည်။ ဒီလိုတော့လည်း သူ့ယောက္ခမကြီးသည် ပျော့ပျောင်းနူးညံ့သား။ 

"ကိစ္စမရှိပါဘူးကွယ်၊ နှင်နုထွေးကလေးတွေလည်း တခါတခါလာကြတော့ ဆူနေကျပဲ၊ သူတို့လည်း ကလေးအချင်းချင်းတွေ့ကြတာပေါ့"

သူတို့စကားပြောနေစဉ် ဒက်ဒီဝင်လာသည်။ သူ့အနားမှာ ထိုင်လိုက်၏။ 

"လင်းရွှေအောင်အတွက် မပူနဲ့ရှယ်လီ၊ စံကျော့ခိုင်အကို ဝတ်လုံထွန်းလှအောင်က လန်ဒန်မှာ ရှိတယ်၊ လင်း လိုအပ်တဲ့ငွေ ပေါင်နဲ့ လင်းကိုပေးပါလို့ မှာထားတယ်။ သူက အိပ်ခန်းလည်း ငှားနေချင်သေးတာကို။ တို့က ဘဏ်မှာရှိတဲ့ထွန်းလှအောင် ဘဏ်ကစာရင်းထဲ မြန်မာငွေထည့်ရုံပဲ၊ အစိုးရစရိတ်နဲ့ သူ မလောက်မှာစိုးလို့"

သူက ဘာမှမပြောချင်။ သူ့မိဘများသည် ခုတော့လည်း လင်းအပေါ် ကောင်းရှာကြသည်။ 

မိဘတွေပေးသောငွေနှင့် သလ်မာကို လန်ဒန်မှာ လင်း ကောင်းကောင်းထားနိုင်မှာပါ။ လင်းလိုအပ်သမျှ ဖြည့်ဆည်းသည့် မိဘများဖြစ်သည်။ 

သလ်မာအကြောင်းကိုတော့ ယောက္ခမကြီးများကို သူ ဘာတခုမှ ဖွင့်မပြောသေး။ မကြာခင် ကလေးတွေ ကစားရာမှ ဝင်လာသည်။ 

"သားတို့ ကျောင်းဖွင့်မှလာမယ် မာမီ"

သီတင်းကျွတ်ကျောင်းပိတ်ရက်က ၁၀ရက်ဖြစ်သည်။ 

"သားတို့ ဖုန်းဆက်လိုက်၊ မာမီ လာခေါ်မယ်"

"ရှယ်လီကလဲ ဒက်ဒီကိုယ်တိုင် လာပို့မယ်၊ ကဲ ထမင်းစားပြီးမှ ပြန်"

ရှယ်လီသည် မာမီအတွက် ဟောလစ်ဖျော်၍ ကိုယ်တိုင်တိုက်၏။ ဘာပဲပြောပြော သားတို့ရှေ့ရေးက ရှိသေးသည်။ 

လင်းက အပြတ်လုပ်သွားပေမယ့် ဒီကလေးတွေနောင်ရေးကို သူ့အဘိုးအဘွားများက ဖန်တီးမည်ဖြစ်လေတော့ သူ့ယောက္ခမများကို ပြေလည်စွာ ဆက်ဆံရမည်။ 

ဒေါ်ခင်သက်တင်နှင့် ချိန်းထား၍ ညနေမစောင်းခင် သူ အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။ ၅နာရီလောက်မှာ ဒေါ်ခင်သက်တင် ရောက်လာသည်။

"မမရေ ထိုင်၊ ရှယ်လီ့မှာတော့ အရေးပေါ်ပြန်ပြီ"

ရှယ်လီက နေရာပေးရင်း ပြောလိုက်၏။

"ဘာအရေးလဲဆိုတာ မမ သိပါတယ်၊ မမကိုယ်တိုင်က အစောကြီး လာပြောဖို့ အသိနောက်ကျသွားတယ်"

ရှယ်လီက ငိုင်နေ၏။ 

"မမ သိပြီးသားပေါ့"

"သိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ မနေ့ကမှ သိတယ်၊ မမရဲ့အမကြီး ဒေါ်ခင်အေးမေက မြေထဲမှာ နေတယ်လေ၊ မနေ့က ရန်ကုန်ရောက်လာတယ်၊ သူကလည်း ကောင်းကောင်းမမာဘူး။ ရောက်ရောက်ချင်း မမကို စာတစောင်ပြတယ်၊ အဲဒါက လင်းနဲ့သလ်မာ လက်ထပ်စာချုပ်၊ မသွားခင်လေးပဲ တိတ်တိတ် လက်ထပ်ထားတာ"

"ဟင်"

ရှယ်လီက အလန့်တကြား ရေရွတ်လိုက်သည်။ 

"သူတို့ အင်္ဂလန်သွားတဲ့နေ့မှ ထည့်လိုက်တာ၊ ငါးရက်လောက်ကြာမှ မမကြီးလက်ထဲရောက်တာ။ မမကြီးလည်း ငိုလို့ ယိုလို။ လုပ်တာကိုင်တာ ပိရိလိုက်တာ"

ရှယ်လီက မလှုပ်၊ ဘာမှလည်း မပြောချင်၊ သွားကာနီး ၂ရက် ၃ရက် အရေးတကြီးကိစ္စရှိသည်ဟု အကြောင်းပြကာ လင်းထွက်သွားသည်က ဒီကိစ္စလည်း ပါပေမည်။ 

"အဲဒါ မမကြီးက ရှယ်လီ့ကို သွားတောင်းပန်ပေးဖို့ ပြောတယ်။ ရှယ်လီရောက်လာတာနဲ့ အတော်ဖြစ်သွားတယ်။ မမလည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး ရှယ်လီ၊ ဒီကိစ္စမှာ မမရော၊ မမကြီးရော မပါဘူးဆိုတာ ယုံပါ။ ရှယ်လီ့ကို အနူးအညွတ်တောင်းပန်ပါတယ်"

ရှယ်လီသည် သက်ပြင်းလေးချကာ ငြိမ်နေသည်။ ဘာမှဆက်မပြောချင်၊ အဘွားကြီးတွေကိုလည်း အပြစ်မတင်သာ။ 

ကိစ္စက သေချာသွားပြီ၊ မမမေးသလိုပဲ သူ ဘာဆက်လုပ်မလဲ။ 

ရှယ်လီသည် ဒေါ်ခင်သက်တင်နှင့် ခွဲခွာလာကတည်းကစ၍ လင်း အင်္ဂလန်ထွက်သွားသည်အထိ အကြောင်းစုံ ပြောပြသည်။ တူးတူးနှင့် လင်းအကြောင်းလည်းပါသည်။ 

"ဖြစ်ပြီးတဲ့ကိစ္စတော့ ဖြည်းဖြည်းစဉ်းစားပေါ့၊ မမ အကြံပေးချင်တာက ရှယ်လီ ထိုင် စိတ်မညစ်နေစေချင်ဘူး။ ရှယ်လီ အလုပ်လုပ်ပါ၊ အခု အစိုးရအမှုထမ်းကတော်တွေကအစ သွင်းကုန်ထုတ်ကုန်လိုင်စင် လုပ်နေကြတာ၊ လုပ်ပုံလုပ်နည်းကို မမ အားလုံးသင်ပေးမယ်၊ ကုလား တရုတ်နဲ့ မပတ်သက်ဘဲ ကောင်းသောကုန်သွယ်ခြင်းဖြစ်ဖို့လိုတယ်။ မြန်မာမမှာ မုဆိုးမဖြစ်ဖြစ် တခုလပ်ဖြစ်ဖြစ် အပျိုကြီးပဲဖြစ်ဖြစ် အိမ်ထောင်တခုရဲ့စီးပွားရေးကို ဦးဆောင်လာခဲ့တဲ့ အစဉ်အလာရှိတာပဲ၊ အခုလည်း အိမ်ထောင်နဲ့ပေမယ့် မမ စီးပွားရေးလုပ်ရပြီ။ မမယောက်ျား ပင်စင်ယူတော့ မမ ကုမ္ပဏီဖွင့်ပြီး မမပဲလုပ်တာပဲ၊ သူ အနားယူပြီလေ၊ မောင်တထမ်း မယ်တရွက်ပေါ့၊ ရှယ်လီကျတော့ သူ ပြန်မလာဘူးပဲ ထား၊ ကလေးတွေနောင်ရေး ရှိသေးတယ်"

ရှယ်လီသည် ဒေါ်ခင်သက်တင်ကို ကြည့်နေမိ၏။ ကျောက်တိုင်ကြီးသဖွယ် အားကိုးအားထားလောက်သော အဆွေခင်ပွန်းပါပေတည်း။ မှောင်ထဲမှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသော သူ့ကို အလင်းပေးသူဖြစ်သည်။ 

နာလန်ထလူမမာလို ချောင်ကျသွားသော ရှယ်လီ့မျက်နှာကို ဒေါ်ခင်သက်တင်က စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ ရှယ်လီ အခု ရက်သတ္တပတ်အတွင်း မည်မျှခံစားရသည်ကို ရှယ်လီရုပ်က ဖော်ပြနေသည်။

သွယ်ပြောင်းသော နှာတံဘေးမှာ မျက်ကွင်းဟောက်ပက်နှင့် မျက်လုံးနှစ်ခုက ပြူးကြောင်ကြောင် အရောင်ကင်းမဲ့နေပုံရသည်။ 

"ရှယ်လီ အိပ်မပျော်ဘူးလား၊ အစာလည်း ကောင်းကောင်းမစားဘူးထင်တယ်" 

" စားလို့မရတာ "

"အို ရောဂါမှမဟုတ်ဘဲ၊ ရှယ်လီ ဒီလိုနေလို့ လဲသွားမှာပေါ့၊ ရှယ်လီ မိန်းမတို့ဝတ္တရားရှိသည့်အတိုင်း အိမ်မှုမီးဖိုချောင်ကိစ္စတွေနဲ့ လုံးပမ်းနေရတာ အိမ်ထောင်တသက်လုံးပဲ၊ ပြီးတော့ ကလေးမွေးရ၊ လင်ပြုစုရနဲ့ လုံးလည်လိုက်နေတာ။ တို့မှာ ဥပဒေတို့ ဇာတ်တို့ကြောင့် လင်ကို ပြုစုနေတာမဟုတ်ဘူး၊ တို့လူမျိုးအစဉ်အလာ ယဉ်ကျေးမှုအရ မယားဝတ်ငါးပါး၊ လင့်ဝတ်ငါးပါးတွေနဲ့ နေလာတာ၊ ချစ်လို့ ပြုစုတာ၊ အနောက်နိုင်ငံတွေမှာ ဒီဝတ်ငါးပါးတွေ ဘာတွေ ရှိတာမဟုတ်ဘူး။ အခု သူထွက်သွားပြီ၊ ကိုယ့်တာဝန်လည်း ကျေခဲ့ပြီ၊ ကိုယ့်ဘဝကိုယ်စဖို့ အချိန်ရောက်ပြီ။ စလည်းစရမယ်။ ဘယ်နှယ့်တော် သူတို့မယားငယ်ယူတိုင်း အရက်နာကျတိုင်း တို့မိန်းမတွေက ဘုန်းဘုန်းလဲရမယ်ဆိုရင် သေရချည်ရဲ့၊ မြန်မာအမျိုးသမီးတယောက်ရတဲ့ အခွင့်အရေးလွတ်လပ်မှုကို မီးဖိုချောင်ထဲမှာ အသုံးမချလိုက်စမ်းပါနဲ့ ရှယ်လီ။ ဘာလုပ်ရမလဲဆိုတာ စဉ်းစား၊ မမကူညီမယ်၊ တောင်ပေါ်မြို့လေးတုန်းက မမပြောခဲ့တယ်၊ ဒီလင်သား မီးဖိုချောင် စိတ်သောကတွေနဲ့ အိပ်မောကျမနေပါနဲ့လို့ ပြောခဲ့တာမှတ်မိသေးလား"

ရှယ်လီ ငိုင်၍နားထောင်ရာမှ 

"ရှယ်လီ ဒီလိုလုပ်မယ်၊ မမ စာချုပ်ကို ရှယ်လီ့ပေးပါ၊ မာမီကောင်းကောင်းနေကောင်းမှ ဒီစာချုပ်ပြပြီး ရှေ့ ဘာဆက်လုပ်ရမယ်ဆိုတာ စီစဉ်မယ်လေ၊ မမပြောသလို ကုမ္ပဏီထောင်ရင်လည်း အရင်းအနှီးက သူတို့ပဲ ထုတ်ပေးရမှာ "ဟု ပြောလိုက်သည်။ 

ဒေါ်ခင်သက်တင်က စဉ်းစားနေသည်။ 

"မမ တခုသံသယဖြစ်တယ်။ ရှယ်လီ အခုန တူးတူးအကြောင်း ပြောခဲ့တဲ့အထဲမှာ လင်းနဲ့တူးတူးက တခါက ချစ်သူတွေဆိုတော့ တူးတူးယောက်ျားဦးဘဇံက လင်းလင်းနဲ့တူးတူး ဝေးအောင် စီစဉ်တာများလား"

ဒေါ်ခင်သက်တင် စဉ်းစားသလို ရှယ်လီ တခါမှမစဉ်းစားမိ။ ရှယ်လီရော တူးတူးရော လင်းကောင်းစားရေး ရှေ့ရေးအတွက် ကြိုးစားကြခြင်းဖြစ်သည်။ သလ်မာကိစ္စက ကြားဖောက်ဝင်လာခြင်းဖြစ်သည်။ 

"ဒါတော့မဖြစ်နိုင်ဘူးမမ"

" အေး ဒါပေမဲ့ စဉ်းတော့စဉ်းစားစရာပဲ"

ဒေါ်ခင်သက်တင်ပြန်သွားတော့ ရှယ်လီသည် တယောက်တည်း ဒေါ်ခင်သက်တင်၏တွေးခေါ်ချက်ကို အပြန်ပြန်စဉ်းစားနေမိသည်။ မဖြစ်နိုင်ဘူးဟူ၍လည်း ပြောနိုင်သည်။ သို့သော် ဖြစ်နိုင်ချေများလည်း ရှိနေသည်။ 

ဖြစ်နိုင်ချေရှိသည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်နှင့်တပြိုင်နက် ရင်တွေက ခုန်လာသည်။ အာခေါင်တွေ ခြောက်သလို မောသလို ဖြစ်လာသည်။ စိတ်ကယောင်ခြောက်ခြား ဖြစ်ချင်လာသည်။ တူးတူးနှင့် ပထမဆုံး မြေထဲမှာ တွေ့ခဲ့သောညက ကောင်းကင်ကို ကြည့်ရင်း သူ့အတွေးထဲက ညနတ်သမီးလို စိန်လည်ဆွဲတွေ ဘာတွေ ဖြတ်တောက်ပစ်ပေါက်လိုက်ချင်သည်။ ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်လာသည်။ 

ဒေါ်လီ့စကားအရ တူးတူးက သူနှင့်လင်း ကျောင်းမှာနေစဉ်က ချစ်ခဲ့ကြောင်း ဦးဘဇံကို ဖွင့်ပြောပြီးပြီဆိုတော့ ဦးဘဇံရင်ထဲမှာ ဘယ်လိုပဲပြောပြော သံသယရှိနိုင်သည်။ ပြီးတော့ လင်းကလည်း တူးတူးကို ခွဲစိတ်စဉ်က ပြုစုယုယမှုတွေ ပိုခဲ့သည်။ ဒီလိုသာ နီးနီးစပ်စပ်အနေကြာလာလျှင် လင်းနှင့်တူးတူးအခြေအနေက အန္တရာယ်ကို မရောက်လာနိုင်ဘူးလို့ မပြောနိုင်။

ဦးဘဇံက ပညာတတ်တယောက်၊ အခြေနေတခုကို သိမ်မွေ့စွာ ကိုင်တွယ်တတ်သည်။ ကိုင်တွယ်နိုင်စွမ်းရှိသည်။ အခုကိစ္စမှာရော ဦးဘဇံဆင်ထားသောအကွက်များ မဖြစ်နိုင်ဘူးလား။ ဦးဘဇံအပေါ် သံသယတွေ ဝင်လာသည်။ ဒီလိုတွေးမိလျှင် သူ့ရင်တွေ ပူလောင်လာပြန်သည်။ ဒေါ်လီအိမ်ဘက်ကူးသွားကာ တူးတူးဆီ သွားချင်သည်ပဲ ပူဆာသည်။ 

ဒေါ်လီက ယောက်ယက်ခတ်ဖြစ်နေသော ရှယ်လီအတွက် စိုးရိမ်လာသည်။ 

"လိုက်ပို့ပါ့မယ် ရှယ်လီရယ်"

သူငယ်ချင်း၏အခြေအနေကိုကြည့်ကာ ဒေါ်လီက နှစ်သိမ့်လိုက်၏။ ရှယ်လီ၏မျက်လုံးတွေက ပြူးကြောင်ကြောင်နှင့် ဇွတ်တရွတ်လုပ်ချင်နေပုံရသည်။ 

ဒေါ်လီသည် ရှယ်လီကိုခေါ်ကာ တူးတူးအိမ်သို့ရောက်ခဲ့ပြန်သည်။ ကြိုတင်မချိန်းထား၍ အိမ်စေမိန်းကလေးက သူတို့ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နေခိုင်းပြီးမှ တူးတူး ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်လာသည်။ 

"စောင့်နေရတာ ကြာပြီလား၊ တူးတူး သားတို့ကျောင်းကို အစားတွေပို့ဖို့လုပ်နေလို့ အားနာလိုက်တာ"

တူးတူးက တောင်းပန်စကားပြောကာ ရှယ်ခီတို့အနား လာထိုင်သည်။ ဒေါ်လီက ရှယ်လီကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်၏။ 

"ရှယ်လီမှာ ကိစ္စအရေးကြီးလာပြန်လို့ မချိန်းဘဲလာရတာ၊ တူးတူး အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သလား"

"မဖြစ်ပါဘူးကွယ်၊ ပြောနေရမယ့်လူတွေ မဟုတ်ပါဘူး"

တူးတူးက ရှယ်လီ့မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်၏။ ဆံပင်ကလည်း ကပိုကရို၊ ဟို ညစာစားစဉ်ကလို သူ့အလှသည် လန်းဆတ်စိုပြေခြင်းမရှိ။ နှင်းဆီလွှာနှုတ်ခမ်းများသည် သစ်ရွက်ခြောက်သဖွယ် ဖျော့တော့ရင့်ရော်နေသည်။ နားထင်နားရင်းကျကာ နာလံထလူမမာလိုဖြစ်နေသည်။ မျက်လုံးများက မျက်ရည်နှင့် စိုစွတ်နေသည်။ ဘာအကြောင်းကများ ရှယ်လီကို ဒါလောက်ပြောင်းလဲလိုက်ပါလိမ့်။ 

"ဘာအကြောင်းများလဲရှယ်လီ၊ တူးတူးကိုပြောပါ၊ တူးတူးမှာ ကူညီရမယ့်ဝတ္တရားရှိပါတယ်"

ရှယ်လီသည် ရုတ်တရက် စကားမပြောနိုင်၊ ဝေ့လာသော မျက်ရည်တို့ကို လက်ကိုင်ပဝါဖြင့် တို့လိုက်သည်။ သူ့ဟန်ပန်က မတည်ငြိမ်၊ စိတ်လှုပ်ရှားနေပုံရသည်။ 

"လင်းကိစ္စပါပဲ"

ရှယ်လီက အားတင်း၍ စကားစလိုက်သည်။ တူးတူးက ရှယ်လီ့စကားစကို ကြားရတော့ ထိတ်သွား၏။ 

"လင်း အင်္ဂလန်ကို ထွက်သွားတာ တယောက်တည်းမဟုတ်ဘူး တူးတူး၊ ဆရာမသလ်မာကို ခေါ်သွားတယ်၊ ပထမတော့ လေဆိပ်မှာ မြင်လိုက်ရုံပဲ၊ နောက် စုံစမ်းကြည့်မှ သူတို့မသွားခင် လက်ထပ်သွားတာ"

တူးတူးသည် ဘာမှမပြောနိုင်ပါ။ ပါးစပ်လေး အဟောင်းသားဖြစ်နေသည်။ 

"ဒီဆရာမက ဘယ်သူလဲ "

တူးတူးက မေးလိုက်၏။

"ရှယ်လီ မြေထဲမှာနေတုန်းက လင်း ရန်ကုန်ပြောင်းရအောင် တူးတူး လာပြောတယ်လေ၊ အဲဒီတုန်းကအကြောင်း တူးတူးကို ရှယ်လီ ဖွင့်မပြောခဲ့ဘူး။ မြေထဲမှာ အဲဒီဆရာမနဲ့ မရှင်းမရှင်းဖြစ်နေလို့ ရှယ်လီက လင်း ရန်ကုန်ပြောင်းရအောင် တူးတူးကို လာပြောတာ"

တူးတူး သတိရသွားသည်။ 

"တူးတူးရဲ့သူငယ်ချင်းကို ကူညီရာလည်းရောက်၊ လင်းရွှေအောင် ဆရာမနဲ့ပြဿနာလည်း ရှင်းသွားအောင် လုပ်ပေးရမှာပေါ့"

တချိန်က မြေထဲမှာ ဦးဘဇံပြောခဲ့သောစကားကို တူးတူးသတိရသည်။ ဦးဘဇံဆိုခဲ့သော ဆရာမဆိုသူမှာ သလ်မာပဲဖြစ်ရမည်။ 

"သေချာတယ်နော်"

"သေချာပါတယ်၊ သူတို့ ရန်ကုန်ကထွက်မှ လက်ထပ်စာချုပ်ကို သူ့အမေရှိတဲ့မြေထဲကို ပို့လိုက်တယ်၊ သူတို့ အင်္ဂလန်ရောက်မှ သူ့အမေက သိရအောင်လို့ပေါ။ အမေက ကောင်းကောင်းမမာဘူး၊ အခုမှ ရန်ကုန်လိုက်လာနိုင်တယ်။ သူတို့က တိတ်တိတ်စီစဉ်တာ၊ အခု သူ့အမေက သူ့ညီမ ဒေါ်ခင်သက်တင်ဆီရောက်လာလို့ ရှယ်လီ သေသေချာချာသိရတာ၊ ခုလည်းပဲ လင်းသွားတာ တပတ်ရှိပြီ၊ ရောက်ကြောင်း ရှယ်လီ့ဆီ စာလည်းမပေး ဖုန်းလည်း မရဘူး"

တူးတူးက သက်ပြင်းချလိုက်၏။ ရှယ်လီ့ရင်ထဲမှာ ယောက်ယက်ခတ်နေပုံကို သူ စာနာမိပါသည်။ 

"ရှယ်လီက ဘယ်လိုလုပ်ချင်လို့လဲ"

"ဆရာမကို ပြန်ခေါ်လို့ မရဘူးလား"

"ဘယ်လို ...ဘယ် လို ရှယ်လီ"

တူးတူးက အံ့ဩစွာမေးလိုက်၏။ 

" လင်းကို ပြန်ခေါ်ရင် လင်း စာသင်ပျက်မယ်၊ ဆရာမကို ပြန်ခေါ်လို့ရရင် ပြန်ခေါ်ချင်တယ်"

ဒေါ်လီရော တူးတူးရော အံ့အားသင့်သွား၏။ ရှယ်လီလို ပညာတတ်တယောက်အနေနှင့် ဒီလိုအကြံဥာဏ်မျိုး ထွက်မလာသင့်။ 

သလ်မာတယောက်တည်း သူနာပြုသင်တန်း ပညာသင်သွားသည်ဖြစ်စေ၊ လင်းနှင့် လက်ထပ်သွားသည်ဖြစ်စေ၊ ပြန်လည်ခေါ်ယူဖို့ဆိုသည်က မဖြစ်နိုင်။ 

အကယ်၍ အစိုးရအကူအညီယူထားလျှင်တောင်မှ ချမှတ်ထားသောစည်းကမ်းကို ဖောက်ဖျက်လျှင် ထောက်ပံ့ကြေးနှင့် အကူအညီ ရပ်ဆိုင်းရုံပဲရှိသည်။ အစိုးရက ပြန်ခေါ်လည်း သူတို့က မလာချင်လျှင် နိုင်ငံကူးလက်မှတ်သက်တမ်းမကုန်မချင်း ဆက်၍ အလုပ်လုပ်နေနိုင်သည်။ 

သံရုံးဝန်ထမ်းတွေသာ ပြန်ခေါ်ပိုင်ခွင့်ရှိသည်။ ရှယ်လီ ဒါလောက်တော့ နားလည်ဖို့ကောင်းသည်။ 

သို့သော် ယခုအခြေအနေအရ လင်းနှင့်ပတ်သက်လာလျှင် သူ့အတွေးအခေါ်တွေက အကြောင်းပြခိုင်လုံမှုမရှိတော့ပေ။ 

တူးတူးက ရှယ်လီ့မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ 

ရှယ်လီ့ခံစားမှုက တင်းမာလာပုံရသည်။ နှုတ်ခမ်းတွေကို ကိုက်ထားရင်း ရှယ်လီသည် ဒေါ်ခင်သက်တင်ပြောသွားသောစကားများကို သတိရလာသည်။ 

ဦးဘဇံ အကွက်ဆင်ထားခြင်း ဖြစ်နိုင်သည်။ ချက်ချင်းပင် မျက်လုံးက မျက်ရည်စိုစွတ်ရီဝေနေခြင်း ပျောက်သွားကာ ဒေါသနှင့် ဝင်းဝင်းတောက်လာပုံရသည်။ 

"ရှယ်လီ တမျိုးလည်း တွေးမိတယ်"

အသံက မာလာသည်။ ဒေါ်လီပင် သူ့အသံကို အံ့ဩသွားသည်။ 

"ဦးဘဇံဟာ တူးတူးနဲ့ လင်းအကြောင်းလည်း သိတယ်၊ လင်းနဲ့သလ်မာအကြောင်းလဲ သိတယ်ဆိုတော့ လင်းနဲ့တူးတူး ပြန်မဆုံဘဲ လင်းတယောက် အဝေးမှာ အမြဲနေအောင် သလ်မာကိုပါ စီစဉ်ပြီး ထည့်လိုက်တာလား"

"ဘာ"

တူးတူးက အလန့်တကြားအော်ရင်း ဘာစကားမှမဆက်ခင် ဒေါ်လီက အော်လိုက်သည်။ 

"ရှယ်လီ မင်း ဘာစကားတွေပြောနေတာလဲ၊ မင်း ရူးနေပြီလား၊ တူးတူးကို ဒီလိုမပြောသင့်ဘူးလေ၊ မင်း အထင်မှားနေပြီ"

ဒေါ်လီက သူ့ပခုံးကို တင်းကျပ်စွာ ကိုင်၍ ဆွဲလှုပ်သည်။ ဒီတော့မှ ရှယ်လီ ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုပါတော့သည်။ 

တူးတူးရင်ထဲမှာတော့ ဒေါသထွက်လာသည်။ တူးတူးမျက်လုံးအရောင်ကို ဒေါ်လီ ရိပ်မိသည်။ 

"တူးတူးရယ် သည်းခံပါ၊ သူ သိပ်ခံစားနေရလို့ သူ့စိတ်တွေ ချောက်ချားနေတာ"

ဒေါ်လီက တူးတူးကို တောင်းပန်လိုက်၏။ 

တူးတူးသည် ဒေါ်လီ့စကားကြောင့် ပေါက်ကွဲလုဆဲဆဲ သူ့စိတ်ကို ထိန်းချုပ်လိုက်၏။ နေရာမှ ထသွားကာ အခန်းပြင်ထွက်သွား၏။ 

"ရှယ်လီ မင်း မပြောသင့်တာတွေ ပြောနေပြီ၊ ကယောင်ချောက်ချားဖြစ်လွန်းတယ်၊ စိတ်ကို ထိန်းပါ"

ဒေါ်လီက ရှယ်လီကို ခပ်မာမာလေးပြောလိုက်၏။ 

တူးတူးသည် လိမ္မော်ရည်အေးအေးသုံးခွက်ကို ယူလာသော မိန်းကလေးနှင့်အတူ ဝင်ရောက်လာကာ ဖန်ခွက်များကို စားပွဲပေါ်ချ၍ သူ့နေရာ ပြန်ထိုင်လိုက်သညိ။ 

ခုလို လှုပ်ရှားလိုက်တော့မှ သူ့စိတ် နည်းနည်းထိန်း၍ရသည်။ 

"ရှယ်လီ လိမ္မော်ရည်အေးအေးသောက်လိုက်၊ ရင်ထဲ အေးသွားမှ တူးတူးတို့ စကားအေးအေးဆေးဆေး ပြောကြရအောင်"

တူးတူးက လှမ်းပေး၏။ တူးတူးလက်မှ ဖျော်ရည်ခွက်ကို ဒေါ်လီက လှမ်းယူကာ ရှယ်လီကို တိုက်၏။ 

တူးတူးပြောတာမှန်သည်။ ရှယ်လီသည် ဖျော်ရည်အေးကို သောက်လိုက်မှ ရင်ထဲမှ လှုပ်ရှားမှု နည်းနည်းငြိမ်ကျသွား၏။ 

"တူးတူးပြောတာကို ရှယ်လီ သေသေချာချာနားထောင်ပါ။ ရှယ်လီလည်း ပညာတတ်မိန်းမတယောက်ပါ၊ နောက်ကြောင်းကို ပြန်မနူးချင်ပေမယ့် အရည်လည်အောင် တူးတူး ပြန်ပြောရတာပါ။ တူးတူးနှလုံးသားမှာ လင်းကို ချစ်တဲ့အချစ်ဟာ အမြစ်တွယ်နေတာပါ။ ရှယ်လီက ဒီအချစ်ကို အမြစ်က ဆွဲနုတ်သွားတယ်။ ပန်းတပင်ကို မြေကြီးကနေဆွဲနုတ်တော့ အမြစ်ပါ ကျွတ်ထွက်သွားရင် ဒီမြေကြီး အစိတ်စိတ် ကြေမွကျန်ရစ်တာကို ရှယ်လီမြင်ဖူးမှာပေါ့၊ တူးတူးနှလုံးသားမှာလည်း ဒီလိုပဲ။ မြေကြီးက အသိဓာတ်မရှိဘူး။ နှလုံးသားက ခံစားရတယ်။ နှလုံးသားကို တူးဆွခံရရုံမက နှလုံးသားမှာ အမြစ်တွယ်နေတဲ့အပင်ကို နုတ်ယူခံရတဲ့တူးတူးဝေဒနာကို ရှယ်လီခံစားကြည့်စမ်းပါ။ ဒါပေမဲ့ ကြာတော့ ဒဏ်ရာပျောက်ပေမယ့် အမာရွတ်က ခုထိ ရှိဆဲ၊ ဒီတော့ ရှယ်လီမေးမယ်။ လင်းကို ချစ်သေးလားဆိုရင် ချစ်နေသေးတယ်လို့ တူးတူး ဝန်ခံမယ်။ သိုသော် ယူမလားမေးရင် တူးတူး မယူနိုင်တော့ဘူး"

တူးတူးစကား ခေတ္တရပ်သွားတော့ ရှယ်လီက အံ့ဩသွားသည်။ စကားလုံးကိုလည်း အံ့ဩသွားသည်။ သူ ထင်ထားသလိုမဟုတ်။ 

"တူးတူးနဲ့တွေ့စက အမူအကျင့်မျိုး လုံးဝမရှိတော့တဲ့လင်းကို တူးတူး လက်မထပ်နိုင်တာအမှန်ပဲ၊ မြေထဲကနေ ရှယ်လီ မကွေးလာပြီး လင်း ရန်ကုန်ပြောင်းဖို့ ရှယ်လီလာပြောတုန်းက တူးတူးဖွင့်ပြောမယ်၊ လူကြီးမယားမို့လို ဣနြေ္ဒရရလက်ခံပေမယ့် ရှယ်လီကို တူးတူး မတွေ့ချင်ဘူး။ မြေထဲလက်ဖက်ရည်ပွဲမှာ လင်းတို့ကို တွေ့ခဲ့ပြီးတဲ့ညမှာလည်း တူးတူး အိပ်မပျော်အောင် ခံစားရတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ခွင့်မလွှတ်နိုင်တဲ့စိတ်ရိုင်းကို ပြောင်းလဲအောင်လုပ်နိုင်တာက ကိုယ့်ယောက်ျား ဦးဘဇံ"

တူးတူးသည် ဖျော်ရည်တကျိုက်သောက်ပြီးမှ အေးအေးဆေးဆေး ဆက်ပြောသည်။ 

"ရှယ်လီတို့ကို ရန်ကုန်ပြောင်းပေးဖို့အကြောင်း ကိုကို့ကို တူးတူးမပြောခင် တူးတူး ငါးခြောက်နဲ့လက်ဖက်ရည်ကြမ်း ကိုကို့ကိုတိုက်ရင်း တွေးမိတယ်၊ ကိုကိုရဲ့ အေးမြတဲ့အရှိန်အဝါ အစွမ်းထက်တဲ့အာဏာ ကြည်ညိုစရာကောင်းတဲ့သမာဓိကို ခိုလှုံရတဲ့ငါ၊ ဒီအာဏာ အရှိန်အဝါကို တဝက်ပိုင်ဆိုင်တဲ့ငါဟာ ဘယ်လိုအသုံးချမလဲဆိုတာ တူးတူးပြန်တွေးတယ်။ ခွင့်လွှတ်ခြင်း၊ ကူညီမစခြင်း၊ တရားမျှတခြင်းအပေါ်မှာ အသုံးချမှ ငါမှန်ကန်မယ်ဆိုတာကို တွေးမိလိုက်လို့ တူးတူး ရှယ်လီ့အပေါ် စိတ်ပြောင်းပြီး ကူညီလိုက်တာ ရှယ်လီ "

ရှယ်လီသည် မျက်လွှာချ၍ ငြိမ်သက်စွာ နားထောင်နေသည်။ 

"ကိုကို့အပေါ်မှာလည်း အထင်မလွှဲပါနဲ့။ လင်း ရန်ကုန်မှာ နေနေ၊ အင်္ဂလန်ကပဲပြန်လာလာ ကိုကိုက သဘောထားကြီးစွာနဲ့ လင်းနဲ့တူးတူးကို လက်ထပ်ပေးစားလဲ တူးတူးမယူဘူး။ ဦးဘဇံရဲ့ တရားမျှတတဲ့အာဏာ အေးချမ်းတဲ့အရှိန်အဝါနဲ့ သမာဓိကိုပဲ တူးတူးခိုလှုံမယ်၊ လင်းဟာ တူးတူးအတွက် ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ချစ်သူတယောက်ဟုတ်ခဲ့ပေမယ့်  လင်သားအဖြစ် လက်ထပ်ဖို့ကောင်းတဲ့လူတယောက်မဟုတ်ပါဘူး။ နောက်ဆုံး တူးတူးပြောချင်တာက လင်းပြန်လာဖို့ တူးတူး ဘာအကူအညီမှ မပေးပါရစေနဲ့"

"တူးတူးစကားက ပြတ်သားသည်။ ရှယ်လီကတော့ ငိုနေမြဲ။ ဒေါ်လီကသာ မျက်နှာပူလာသည်။ 

"တူးတူးရယ် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လင်းကလည်း အကွက်ဆင်တာတွေ များလွန်းတော့ ရှယ်လီ စိတ်ကယောင်ချောက်ချားဖြစ်ပြီး ပြောမိတာတွေ ခွင့်လွှတ်ပါ။ ဒေါ်လီတောင်းပန်ပါတယ်"

သူက ကြားမှ ဖျန်ဖြေလိုက်၏။ 

" အမှန်တော့ ရှယ်လီလည်း မနာနဲ့။ တူးတူးလည်း မနာနဲ့။ လင်းရွှေအောင်ဆိုတဲ့လူတယောက်က မိန်းမနှစ်ယောက်ရဲ့အချစ်ကို လှလှပပကစားပြီး အမြတ်ထုတ်သွားတာပဲ။ ဟုတ်တယ်မို့လား"

ရှယ်လီက ခေါင်းမော့လာ၏။ တူးတူးက မတုန်လှုပ်။ ဒေါ်လီက ဆက်ပြော၏။ 

"တို့မိန်းမတွေက အချစ်နဲ့တွေ့လာရင် မိုက်မဲတယ်။ မဆင်မခြင်လုပ်တတ်တယ်။ ကိုယ့်အရေးထက် ချစ်သူအရေးကို ဦးစားပေးတယ်၊ ယောက်ျားတွေက အချစ်နဲ့တွေ့ရင် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ လိမ္မာပါးနပ်စွာ သူတို့ကိုယ်ကျိုးအတွက် ကစားသွားတတ်တယ်။ မင်းတို့နှစ်ယောက် လင်း ကစားသွားတာကို ခံရတာပဲ"

"ဒေါ်လီ မင်းပြောတာတွေ လင်းအတွက်မှန်ပေမယ့် တူးတူးရဲ့ဦးဘဇံအတွက် မမှန်ဘူး။ ဒေါ်လီပြောတဲ့ယောက်ျားတွေထဲမှာ ဦးဘဇံမပါဘူး။ ရှယ်လီ့အတွက်လည်း တူးတူး နောက်ဆုံးပြောချင်တယ်။ လင်းအကြောင်းကိုတော့ ဒီနေ့ကစပြီး မပြောပါနဲ့တော့၊ လင်းဟာ တူးတူးအသက်သခင်မို့ တူးတူးတို့ ကျေးဇူးဆပ်ခဲ့ပြီ၊ သူ့အတွက် ခင်းပေးတဲ့လမ်းမှာ သူဆက်လျှောက်တာနဲ့ပတ်သက်လို့တော့ တူးတူးတို့ စွက်ဖက်ခွင့်မရှိပါဘူး။ ရှယ်လီ့အဖို့ လင်းလုပ်သမျှ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေပါ။ လင်းရဲ့အိပ်ခန်းမှာ နေပိုင်ခွင့်က ရှိသေးတယ်။ ပညာတော်သင်နှစ်စေ့တော့ အစိုးရနဲ့လင်း စကားပြောကြမှာပေါ့"

တူးတူးသတိပေးတာ လမ်းကျသည်။ ဒေါ်လီမှာ တူးတူးစေတနာကို ကျေးဇူးတင်သလောက် ရှယ်လီ့အတွက် သူ စိတ်ညစ်သည်။ မျက်နှာပူသည်။ တူးတူးမျက်နှာမှာ ဒေါသအရိပ်အယောင် ပြေစပြုလာ၍ တော်ပါသေးသည်။ ဒေါ်လီက ပြန်ချင်လာသည်။ 

"ဟုတ်တယ်၊ တူးတူးပြောတာမှန်တယ် ရှယ်လီ၊ ဒီအကြောင်းကို ရှယ်လီ့အနေနဲ့ လူကြီးတွေကို အသိမပေးနဲ့။ မင်းယောက္ခမတွေကိုလည်း အသိမပေးနဲ့၊ ပညာတော်သင် နှစ်စေ့တဲ့အခါ အစိုးရနဲ့လင်းနဲ့ စကားပြောကြလိမ့်မယ်၊ သူ ဒီကိုပြန်လာလည်း ဣနြေ္ဒမပျက် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ပေါင်း၊ ကိုယ်ဟာ မယားကြီးပဲ။ မပြန်လာဘူးဆိုလည်း တမျိုးပေါ့။ အခုအချိန်မှာ ဆေးရုံအိမ်မှာပဲ နေရမှာ၊ နေပိုင်ခွင့်လည်း ရှိတယ်။ လင်းရဲ့အဖေအမေတွေ သူတို့အလိုအလျောက်သိလာရင်လည်း မင်းက ဒီတော့မှ ဖွင့်ပြောပေါ့၊ သူတို့အကြံဥာဏ်ကို ယူ"

ဒေါ်လီရော တူးတူးရော ငိုင်၍တွေနေသောရှယ်လီကို စူးစိုက်ကြည့်နေကြသည်။ 

တခါက တက္ကသိုလ်သောင်ယံမှာ ရွှေသရဖူဆောင်းကာ ကျော့ကျော့မော့မော့နှင့် တင့်တယ်ခဲ့သော ဟင်္သာငှက်မယ်၊ သူ့အလှကို တခြားငှက်တွေ ငေး၍ကြည့်ခဲ့ရသည်။ လင်းနှင့်အတူ သောင်ယံထက်မှာ မောင်နှံဝဲပျံခဲ့စဉ်က ကြည်လင်တောက်ပခဲ့သော မျက်လုံးများက မှေးမှိန်၍ ကော့ပျံသွက်လက်သောတောင်ပံများ ညောင်းကာ သောင်စပ်မှာ နွမ်းလျခွေလဲနေပြီ။ 

ရုတ်တရက်တော့ တူးတူးအပေါ် ရှယ်လီ သဘောပေါက်နားလည်လိမ့်မည် မဟုတ်သေး။

ဒေါ်လီသည် ထိုင်ရာမှ ထလိုက်၏။ တူးတူးကို လှမ်းကြည့်ရင်း "တူးတူး ဒေါ်လီတို့ပြန်မယ်နော်၊ ကဲ ...ရှယ်လီ ပြန်ကြစို့"ဟု ပြောကာ ရှယ်လီ့လက်ကို တွဲထူလိုက်သည်။ 

ရှယ်လီက ဖြည်းညင်းစွာ ထလိုက်သည်။ တူးတူးအနီး ကပ်သွားကာ တူးတူးလက်ကို ယူ၍ သူ့ပါးမှာ ဖြည်းညှင်းစွာ ကပ်ထားသည်။ ရှယ်လီ၏ပါးပေါ်မှ စိမ့်၍စီးလာသော မျက်ရည်များသည် တူးတူးလက်ကို စိုစွတ်လာသည်။ ရှယ်လီ့နှလုံးသားမှခံစားချက်ကို လက်များမှတဆင့် တူးတူး သဘောပေါက်နားလည်ပါသည်။ 

စကားတလုံးမှမဆိုဘဲ မျက်လုံးများဖြင့် ရှယ်လီက တောင်းပန်နေသည်။ စိုသောလက် မခြောက်စေရဆိုသလို သူနှင့်တူးတူဆက်ဆံရေး ခန်းခြောက်ပြတ်တောက်စေသော သူ့စကားလုံးများအတွက် နှလုံးသားမှ ကျဆင်းလာသော မျက်ရည်များဖြင့် သူတောင်းပန်ရင်း ဒေါ်လီနှင့်အတူ ဧည့်ခန်းအပြင်ထွက်လာသည်။ 

တူးတူးသည် ဆိုဖာနားမှာ ရပ်နေမိသည်။ ဧည့်ခန်းဝအထိ လိုက်ပို့ရမည့်ဝတ္တရားကို သူသိပေမယ့် လိုက်ပို့ချင်သောဆန္ဒ သူ့မှာမရှိ။ ဒီတခါ သူ့စိတ်ကို သူ ဆုံးမ၍မရ။ 

သူ၏နှလုံးသားရေစင်ဦးကို မွှေနှောက်ခဲ့သော မိန်းမတယောက်။ ငယ်စိတ်နှင့်ဆိုလျှင် သူ ခွင့်လွှတ်နိုင်စရာမရှိ။ 

သို့သော် တခါက ဒီစိတ်ရိုင်းကို သူ ထိန်းချုပ် နိုင်နင်းခဲ့သည်။ အခါအားလျော်စွာရရှိခဲ့သော လင်သား၏အာဏာလုပ်ပိုင်ခွင့်ကို ရှယ်လီ့အတွက် အသုံးချကူညီခဲ့သည်။ 

ခွင့်လွှတ်ခြင်း၊ သည်းခံခြင်းစိတ်များက လုပ်ပိုင်ခွင့်ကို ထိန်းချုပ်နိုင်ခဲ့တုန်းက အေးမြငြိမ်းချမ်းစွာ ရှယ်လီ့ပြဿနာကို ဖြေရှင်းကူညီနိုင်ခဲ့သည်။ 

ရှယ်လီ့စကားကြောင့် သူ၏အနည်ကျနေသောစိတ်ကို ပြန်၍ နောက်ကျိလာပြန်သည်။ ရှယ်လီ့အပေါ် နာကျည်းစိတ်တွေ ပြန်ပေါ်လာပြန်သည်။ 

သို့သော် သူက ချစ်ဦးသူကိုလက်လွှတ်ရပေမယ့် တရားမျှတသောနေရာမှာ ခိုင်မြဲစွာ ရပ်တည်နေနိုင်သူ။ သူ့အချစ်ကို လုယူပြီး ရပ်တည်ရာမရဖြစ်နေသူက ရှယ်လီ။ 

အထက်စီးနေရာရနေတိုင်း အကြင်နာမဲ့စွာ ရှယ်လီကိုထိုးနှက်ဖို့တော့ သူ စိတ်မရှိပါ။ ဒါပေမဲ့ တံခါးဝအထိလိုက်ပို့ဖို့ သူ့စိတ်က မလိုက်လျောနိုင်။ 

သူသည် ဆိုဖာမှာ ပြန်ထိုင်လိုက်၏။ ရှယ်လီ၏မျက်ရည်များဖြင့် စိုစွတ်ခဲ့သောလက်ကို သူ ပြန်ကြည့်နေသည်။ မျက်ရည်များမှာ လက်မှာမရှိ။ ခန်းခြောက်သွားပြီ။ ဤလက်ဖြင့် ရှယ်လီ့ပါးကို ထိတွေ့ခဲ့၏။ ဤလက်သည် ရှယ်လီ၏ပူပန်သောမျက်ရည်ကို သုတ်ရမည်။ သူ့လက်များသည် မျက်ရည်ကိုသုတ်ရင်း ပါးပြင်မှတဆင့် ရှယ်လီ၏နှလုံးသားတိုင် အေးမြမှုကိုပေးစွမ်းနိုင်အောင် သူ့စိတ်ကို ထိန်းချုပ်ရဦးမည်။ 

ခံခက်နာကျည်းသောစိတ်ကို မထိန်းချုပ်နိုင်ဘဲ သူ ပြတ်ပြတ်သားသားပြောခဲ့စဉ်က သူ့မျက်နှာကို ငေးကြောင်ကြောင်ကြည့်နေသော ရှယ်လီ့ပုံပန်းကို သူ ပြန်သတိရလာသည်။ 

လှပသော မိန်းကလေးတယောက် ငိုကြွေးနေသည်။ ယုယကြင်နာသော နှစ်သိမ့်စကားကို သူ မဆိုမိ။ သူ့ခံစားချက်ကို ရှေ့တန်းတင်ကာ သူ ရန်တွေ့စကားဆိုခဲ့မိသည်။ 

ဒေါ်လီပြောသလိုပါပဲ၊၊ လင်း၏စွန့်ပစ်လျစ်လျူရှုထားသော နယ်ပယ်မှာ သူနှင့်ရှယ်လီသည် အပယ်ခံဘဝတူမိန်းမသားချင်းဖြစ်သည်ကို သူ မေ့လျော့သွားသည်။ 

ချစ်သူကိုဆုံးရှုံးရခြင်း နာကျည်းမှုနှင့် သူ ဘဝတူခြင်းအပေါ် ရက်စက်စကား ဆိုခဲ့မိလေသလား။ 

လင်းသာ သူနှင့်လက်ထပ်ပြီး ခုလိုခြေလှမ်းနှင့် နည်းမျိုးစုံ ပွေနေလျှင် သူ ဘယ်လိုခံစားရမလဲ။ သူ ရှယ်လီနေရာမှာ နေကြည့်သည်။ 

ရှယ်လီ၏မျက်ရည်စိုစိုနှင့် ပါးပြင်သည် ဝင်းပလာသလို ထင်လာသည်။ ဤမျက်နှာတွင် တန်ဖိုးရှိသောရတနာကို သူ တွေ့ရှိလိုက်သည်။ 

ယောက်ျားတွေသည် သားအဖြစ်နှင့်လည်း ဆိုးကြတေကြ။ အရက်သောက် ဖဲရိုက်။ ဆိုးသောသားကို မိခင်က အချစ်ပိုခဲ့သည်။ သားဆိုးအမေ တတေတေဆိုသော စကားပင်ရှိခဲ့သည်။ မပစ်ပယ်နိုင်ခဲ့ကြပါ။ 

ယောက်ျားတွေ လင်သားအဖြစ် ဆိုးတေလာတော့လည်း မိန်းမက သည်းခံပေါင်းသင်းခွင့်လွှတ်နိုင်ကြခြင်းမှာ သားအပေါ်ထားခဲ့သော မိခင်မေတ္တာမျိုး လင်အပေါ် ထားနိုင်၍ဖြစ်သည်။ 

ရှယ်လီသည် တကယ်တော့ မိခင်စိတ်ရှိခဲ့သူ၊ လင်းအပေါ် လင်သားတယောက်လို ရာဂနှင့်ယှဉ်သောစိတ်နှင့်သာ ချစ်သည်ဆိုလျှင် အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်မှုကို ခွင့်လွှတ်နိုင်မည်မဟုတ်။ ကရုဏာနှင့်ယှဉ်သော မေတ္တာစိတ်ကြောင့် ရှယ်လီ လင်းအပေါ် သည်းခံခွင့်လွှတ်ခဲ့သည်။ 

လင်ကောင်းစားရေးအတွက် တခါက ရည်းစားလုဘက်ဖြစ်ခဲ့သော သူ့အပေါ် မျက်နှာအောက်ချ ဒူးထောက်ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်မှာ သာမာန်မိန်းမတယောက် မလုပ်နိုင်သောအလုပ်တခု။ လင်အပေါ်ထားရှိသော ကရုဏာစိတ်၏အတိုင်းအတာကို ရှယ်လီ၏အပြုအမူက ဖော်ပြနေပြီဖြစ်သည်။ 

မိခင်စိတ်ဟူသော မေတ္တာရတနာက ရှယ်လီ့နှလုံးသားမှာ ရွှန်းပဝင်းလက်နေလေတော့သည်။ ရှယ်လီ့မျက်နှာမှာလည်း ရောင်ပြန်ဟပ်နေသည်ကို သူ ခုမှ သတိပြုမိသည်။ 

"တူးတူးကို ခွင့်လွှတ်ပါ ရှယ်လီ"

သူ့ရင်ထဲမှ တီးတိုးရေရွတ်ကာ တောင်းပန်စကား ဆိုမိသည်။ လင်းကို မမေ့နိုင်သည်ကတော့ အမှန်။ ကံ့ကော်ပန်းရနံ့များ သင်းပျံ့လာသော နွေဦး။ ရွှေရည်ရော်ရွက်တို့ ကြွေလွင့်ကြပြီ။ မြဝတ်လွှာကို ခြုံထားသော ရွက်သစ်နုတို့ နိုးထလာသောရာသီ။ 

လေရူးက သစ်လွင်သောနွေဦးကို ကြိုဆိုရင်း မြူးပျံလှုပ်ရှားနေသော်လည်း ဥဩငှက်၏ သာယာချိုမြသော တေးသံသည် နွေလေရိုင်းကို ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနှင့် အေးမြညံ့သက်စေသည်။ 

ထိုနွေဦးကို ရောက်ရင်တော့ 

"ပတ္တမြားရောင်ဝါ ကံ့ကော်ဖူးတွေနဲ့  ဆုထူးပန်ရွယ်ကာ..."ဆိုသော သီချင်းလေးလိုပင် မြသပိတ်တောင်ပေါ်မှာ လင်းနှင့်အတူ ဆုထူးပန်ခဲ့သည်ကို အစဉ်သတိရသည်။ 

ကံ့ကော်ရနံ့ သင်ပျံ့တိုင်း တူးတူးရင်ထဲမှာ လှုပ်ရှားမှုက တိုးတိတ်စွာ ပေါ်လာမြဲ။ လင်းကို မမေ့သေးကြောင်း တီးတိုးစွာ ပြောလာပေမယ့် ပစ္စုပ္ပန် လင်းလိုလူအပေါ်မှာတော့ သူသည် ရှယ်လီလို သဘောမထားနိုင်ပါ။ 

ရှယ်လီတော်ပါသည်။ သူ့ထက် မိခင်စိတ်ရှိသည်။ လူကောင်းအပေါ် သည်းခံနိုင်သည်ထက် လူဆိုးကို ခွင့်လွှတ်နိုင်ဖို့က လွယ်သည့်အလုပ်မဟုတ်။ ရင့်ကျက်သောစိတ်ရှိဖို့ လိုသည်။ 

သူသည် စကားတခုကို သတိရ၏။ 

'ဘုရားသခင်သည် နေရာတိုင်းမှာ မရှိနိုင်သောကြောင့် မိခင်များကို ဖန်ဆင်းထားသည်' တဲ့။ မိခင်စိတ်ရှိသော ရှယ်လီ၊ သူ့ထက်တော်ပါသည်။ 

ဒီမိန်းမနဲ့ တက္ကသိုလ်မှာ ခွဲခွာလာရပြီးကတည်းက ကိစ္စပြတ်ပြီထင်သည်။ ပြန်လည်၍တွေ့ဆုံကြရန် ဖန်တီးမှုတွေ ကြုံရသည်။ 

ပြန်လည်တွေ့တိုင်း သူ့ရင်မှာ နာကျည်းခံခက်မှုကြောင့် အာဃာတက ပြန်လည်နိုးကြွလာရပြန်သည်။ ခွင့်လွှတ်စိတ်နှင့် အာဃာတကို ချိုးနှိမ်ရတိုင်း ရင်ထဲမှာ ပဋိပက္ခဖြစ်နေသော စိတ်နှစ်ခု၏တိုက်ခိုက်မှုကြောင့် သူ ပြင်းပြသောဝေဒနာကို ခံစားရသည်။ 

ရှယ်လီနှင့် နောက်တဖန် မတွေ့ပါရစေနှင့်တော့။ 

အပိုင်း (၄) ဆက်ရန်

ခင်နှင်းယု