မြကြာဖြူ(အပိုင်း - ၂)

၄။

တက္ကသိုလ်နယ်မြေရှိ သူငယ်ချင်းတွေ အားလုံးက ရှယ်လီတယောက် အောင်မြင်မှုသရဖူကို ဆက်လက်ထိန်းသွားကြပြီဟု ထင်သည်။ ကြာတော့လည်း သူတို့အသိုင်အဝိုင်းလေးမှာ ရှယ်လီ့ကို မေ့ပျောက်သွားကြသည်။ 

တူးတူးကတော့ ဒီဂရီရပြီး ရူပဗေဒဂုဏ်ထူးတန်းဆက်တက်ကာ တက္ကသိုလ်မှာ နည်းပြဆရာမ ဝင်လုပ်သည်။ သူ့ရည်ရွယ်ချက်အတိုင်း သထုံတောပိုင်က ဒူးရင်းခြံကို အငှားချ၍ သီးနှံတွေစိုက်ထားသောယာခင်းကို ရောင်းချကာ အဖေကြီးကို ရန်ကုန်တပါတည်း ခေါ်လာခဲ့သည်။ တူးတူးသတင်းကိုတော့ ရှယ်လီ ဘာမှမကြားရတော့ပါ။ 

လင်းရွှေအောင် ဆရာဝန်ဖြစ်တော့ တောင်ပေါ်မြို့လေးကို ပြောင်းလာကြသည်။ သားဦး ဂျင်မီကို မွေးဖွားစကတော့ လင်းတယောက် 'ဒက်ဒီရေ ...သားသားရေ ...'နှင့် အဆင်ပြေသား။ ဆေးရုံကို အလုပ်ဆင်းပြီး ညဦးပိုင်းတွင် ဆေးခန်းထိုင်သည်။ ညဘက် ဆေးခန်းမှအပြန်မှာတော့ လင်းက တကိုယ်တော်သောက်ပွဲလေး ကျင်းပသည်။

"ရှယ်လီ ... အိမ်မှာ ဣနြေ္ဒရရသောက်တာကို မဆူနဲ့၊ အမြည်းလေး အကြော်လေး လုပ်ပေး"

အိမ်နီးချင်း သစ်တောဝန်ထောက်ကတော်ကြီး ဒေါ်ခင်သက်တင်က အိမ်ထောင်ဝါရင့်ပြီဖြစ်၍ ရှယ်လီကို အကြံဥာဏ်ပေးသည်။ ရှယ်လီသည် လင်းအကြိုက် အရက်နှင့်အမြည်းကို အဆင်သင့် လုပ်ထားရသည်။ 

"တောင်ပေါ်မြို့ဆိုတော့ ရာသီဥတုက အေးတယ် ရှယ်လီ၊ အပြင်ထွက်သောက်ရင် ကလပ်သွားသောက်ရင် ငွေလဲ ပိုကုန်တယ်၊ ရန်ဖြစ်ဘာဖြစ်နဲ့ စိတ်ညစ်ရတယ် "

"ရှယ်လီတို့ ချမ်းတော့ကော အရက်မသောက်ရဘူးလား မမရယ် "

ရှယ်လီက မေးလိုက်တော့ ကတော်ကြီးက ရယ်နေသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ လင်း အိမ်မြဲဖို့ အရေးကြီးသည်။ သူသည် နမ္မတူမှ ဒက်ဒီကို သတိရသည်။ ဒယ်ဒီကလည်း အအေးကို ကာကွယ်ကောင်းလိုက်တာ အရက်သမားကြီးဖြစ်နေတော့၏။ 

နမ္မတူမှာ လွတ်လပ်ရေးမရခင်က ဘော်တွင်းသည် အင်္ဂလိပ်ပိုင်ဖြစ်၍ အင်္ဂလိပ်ဆန်သောမြို့လေးဖြစ်သည်။ လွတ်လပ်ရေးရပြီးတော့ မြန်မာအစိုးရနှင့် အင်္ဂလိပ်ကုမ္ပဏီတခု တွဲဖက်လုပ်သည်။ ဒက်ဒီကလည်း ကပြားဖြစ်၍ ကလပ်မှာ သောက်ကြရာမှ ယခုတော့ ဒယ်ဒီသည် အရက်၏ကျေးကျွန်ဖြစ်သွားပြီ။ မာမီဆုံးပြီးတော့ နောက်ထပ်ယူသောအမျိုးသမီးက ဒယ်ဒီနှင့်အတူ သောက်ဖော်သောက်ဖက်။ 

သူ့မှာ အမေတူ မောင်တယောက်၊ နောက်မိထွေးနှင့် ညီမနှစ်ယောက် ရှိသည်။ သူ့ဆီကို ခဏခဏ ဒယ်ဒီက အကူအညီတောင်းသည်။ သူ ကြိုးစားပို့ပါသည်။ သူ့အဖြစ်က အများထင်သလို သူဆောင်းရသော ရွှေသရဖူကြီးသည် အစစ်မဟုတ်။ လင်း မိဘတွေက သူတို့သားကို ဆရာဝန်ဖြစ်သည်အထိ ကျောင်းထားပေးရသည်။ ရခိုင်ထုံးစံ (အထူးသဖြင့် စစ်တွေ)မှာဆို သမက်အတွက်ကြေးကို မိန်းကလေးရှင်ဘက်က တင်တောင်းရသည်ဖြစ်သည်။ ရှယ်လီတို့ဘက်မှ ဘာမှတင်မတောင်း၍ လက်ထပ်ပြီးတော့ ဘာမှ လက်မဖွဲ့လိုက်ပါ။ သူတို့သေမှ လင်းက အမွေရမည်ဆိုသည်။ လက်ထပ်ပွဲကိုလည်း မလာမဖြစ်၍ လာသည့်ပုံစံမျိုး လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲမရှိလှ။ 

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီတုန်းကတော့ လင်းနှင့် လက်ထပ်ဖြစ်ဖို့ပဲ အရေးကြီးသည်။ အလုပ်သင်ဆရာဝန်အချိန်ပိုင်းက မပြီးသေးတော့ ကမာရွတ်မှာ အိမ်ခန်းလေးငှား၍ သူတို့နှစ်ယောက်နေသည်။ လင်းမိဘတွေက မကျေနပ်ဆိုသော်လည်း လက်ထပ်ပွဲမှာ မိဘများအရှိန်အဝါနှင့် သူတို့ရသော လက်ဖွဲ့ပစ္စည်းများကို ထုခွဲ၍ ထိုအချိန်ကို ဖြတ်သန်းခဲ့ရသည်။ 

သားဂျင်မီကို မရခင်က စိတ်ညစ်ဖို့ အချိန်အားမရ။ အဝတ်ကိုယ်တိုင်လျှော်၊ ထမင်း ကိုယ်တိုက်ချက်နှင့် ရှယ်လီ အလုပ်နှင့်လက် မပြတ်ပေ။  လင်းက ဆရာဝန်မှ မဖြစ်သေးဘဲ ဝငိငွေမကောင်းသေးတော့ အိမ်ဖော်တွေလည်း မငှားနိုင်ပါ။ သူ့ကို လင်းက တနေ့နေ့တော့ အိမ်ဖော်နှင့်ဘာနှင့် ထားမည်ဟု ထင်သည်။ 

တောင်ပ်ါမြို့လေး ရောက်လာ၍ ဂျင်မီကို မွေးပြီးမှ ကလေးမလေးတယောက် လင်းက ထားခွင့်ပြုသည်။ ကလေးမလေး မရခင်က လင်း၏တပည့် ဟံအေးနှင့် ချက်ရေးပြုတ်ရေးရော အဝတ်လျှော်တာရော သူ လုပ်ခဲ့ရသည်။ အလုပ်များရသည့်အထဲမှ လင်းက စာရေး၍ တပည့်ကျော်ကို ဆေးရုံမှ လွှတ်တတ်သည်။ 

"ရှယ်လီ လင်းရဲ့လူနာတယောက် ထမင်းပို့မယ်လူမရှိလို့ သူ့ဖို့ပါ ထမင်း ပိုထည့်ပေးပါ "

ခဏခဏဆိုသလို ဆင်းရဲသားလူနာတွေအတွက် ထမင်း ပို ပို့ခဲ့ရသည်။ 

လင်းရသော လခနှင့် ညနေပိုင်း ဆေးခန်းထိုင်ချိန်မှ ဝင်ငွေရပေမယ့် လင်းက စာရင်းကိုက်အင်းကိုက် လူတယောက်ဖြစ်သည်၊ နေ့စဉ်သုံးစျေးဖိုးကလွဲ၍ ရှယ်လီ့ကိုမအပ်၊ အပိုသုံး လိုအပ်သည်များကို လင်းထံမှာ ရှယ်လီကတောင်းရသည်ဆိုတော့ ဒယ်ဒီ့ထံ ငွေမပို့နိုင်ပါ။ 

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူက အလျှော့ပေးရသောအပိုင်းကို ရောက်လာပြီပဲ။ ရသည့်ငွေကို စာရင်းနှင့်အင်းနှင့် သုံးစွဲလာရတော့သည်။ အပျိုတုန်းကလို ပါတိတ်ထည်လဲ မဝတ်နိုင်တော့။ သားဂျင်မီကို ကျောင်းထားချိန်မှာတော့ ကျောင်းစရိတ်ကော အဝတ်အစားအတွက်ပါ  ပိုပိုသာသာ လင်းက ပေးသည်။ ဒီအထဲမှ သူက ပိုအောင် စုရသည်။ 

ညဉ့်ပိုင်း အရက်အမူးလွန်လာလျှင် လင်း ညာဉ်ဆိုးလေးဝင်လာတတ်သည်။ 

"တူးတူးရေ ...တူးတူး ...မိရှယ်လီ မင်း ငါ့ကို တူးတူးလက်ထဲက လုလာတယ်"

အာလေး လျှာလေးကြီးနှင့် လင်း ပြောတတ်သည်။ ကြားကြားချင်းကတော့ ဒေါသထွက်လာသည်။ ရန်ပြိုင်ဖြစ်ချင်လာသည်။ ဒါပေမဲ့ မူးမူးရူးရူးနှင့် အိပ်ပျော်သွားတော့လည်း ရန်မဖြစ်လိုက်ရတော့ပေ။ 

နောက်ညတွေမှာ ကြားပါများတော့ သူ ရိုးသွားပြီ။ တူးတူးကလည်း အနီးကပ် ရှိနေသည်မဟုတ်။ သူ ဝန်တိုစရာမရှိ။ သူတို့၏အတိတ်ဇာတ်ကြောင်းက အင်းလျားကန်စောင်းတနေရာတွင် မြုပ်ကွယ်သွားပြီ။ သူတို့မြို့လေး ပတ်ဝန်းကျင်မှာ သူတို့အကြောင်း သိသူမရှိ။ သူ၏အိမ်နီးချင်း ဒေါ်ခင်သက်တင်ကိုတော့ သူ အားကိုးသည်။ တမြေရပ်ခြားမှာ အိမ်ဖော်မိန်းကလေးတယောက်ပဲ သူ့အနားမှာရှိသည်။ သူနှင့်ဒေါ်ခင်သက်တင်က ဝါသနာတူသည်။ တခြားကတော်များလို အားလျှင် ဖဲစုရိုက်သော အသိုင်းအဝိုင်းကို မဝင်ကြ။ လင်းရွှေအောင်တပည့်ကျော် ဟံလင်းက လင်းသွားရာ လိုက်ရသည်။ ဒေါ်ခင်သက်တင်က အောက်လံဇာတိဖြစ်သည်။ 

ဒေါ်ခင်သက်တင်လာလျှင် သူ စကားပြောဖော်ရသည်။ ဒေါ်ခင်သက်တင်သည် သူ့ထက် ၁၀နှစ်လောက်ကြီးသည်။ အရပ်မြင့်မြင့် ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း အသားဖြူဖြူနှင့် ရုပ်ရည်မဆိုးလှ။ ဒီဂရီရပြီး အလုပ်ဝင်နေရာမှ သစ်တောဝန်ထောက် ဦးဖေမြင့်နှင့် လက်ထပ်ပြီး အလုပ်မှထွက်ကာ လင်သည်သွားရာ လိုက်နေရသည်။ ဝန်ထောက်ကြီးက ပုပုဝဝ ဗိုက်ပူပူနှင့် စကားပြောလျှင် ရယ်လိုက်လျှင် သူ့မျက်လုံးလေးက ကျဉ်းသွားသည်။ အစဉ်လိုလို ရယ်ပြုံးနေတတ်သည်။ သူတို့အိမ်ဘက်ဆီက ဆူဆူညံညံ မကြားရ။ သားသမီးက မရှိသည့်အပြင် ဒေါ်ခင်သက်တင်က တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နေတတ်သူ အမျိုးသမီးတယောက်။ သူ အားလပ်ချိန်မှာ စာဖတ်နေတတ်သည်။ ဒေါ်ခင်သက်တင် နေပုံထိုင်ပုံကို ရှယ်လီ အားကျမိသည်။ သူ့မှာတော့ သား သမီးတွေနှင့်ဆိုတော့ ဒေါ်ခက်သက်တင်လို စာဖတ်ချိန် သိပ်မရ။ ဒေါ်ခင်သက်တင်ရောက်လာလျှင် စာအကြောင်း ပေအကြောင်းကို စိတ်ဝင်စားဖွယ် ပြောတတ်သည်။ သူကတော့ သူခံစားနေရသောဝေဒနာတွေကို ထုတ်ဖော်ပြောတတ်သည်။ 

ဒေါ်ခင်သက်တင်က သူ့ကို အမြဲတမ်းနှစ်သိမ့်သည်။ လင်သည်နှင့်ပတ်သက်သော ဝေဒနာမှာ မိန်းမတွေအတွက် ခံစားရမြဲ အာဝေနိကဒုက္ခတဲ့။ 

တခါတုန်းကလည်း သူက လင်းအကြောင်း ရင်ဖွင့်သည်။ 

"အများက ထင်မှာပေါ့ မမရယ်၊ လင်းလို သူဌေးသားကို ရှယ်လီရလာတာ အောင်မြင်မှုပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ အများထင်သလို လင်းမိဘတွေက ရှယ်လီကို မဆက်ဆံဘူး။ ရှယ်လီမှာ မပေါ့မပါးဖြစ်နေလို့သာ သမီးချင်းစာနာပြီး ပေးစားလိုက်ရတာပေါ့။ လက်ထပ်တုန်းက ကုန်ကျတာလည်း ဒယ်ဒီက ခံရတာပဲ။ လက်ထပ်ပြီးတော့လည်း လင်းအဖြစ်ကို မမ မြင်တယ်မို့လား။ လူပျိုတုန်းက သောက်တတ်တယ်လို့ မကြားမိပါဘူး "

ဒေါ်ခင်သက်တင်က ပြုံးနေသည်။ ရှယ်လီကိုတော့ သနားဟန်နှင့် ကြည့်နေသည်။ 

"လူပျိုတုန်းက သောက်သောက်မသောက်သောက် ခု သောက်လည်း ဣနြေ္ဒရရသောက်ရအောင် တို့က ဖန်တီးပေးရမှာပဲ ရှယ်လီ၊ လင့်အကြိုက်လိုက်လျောပေးရမှာက တို့မိန်းမတွေရဲ့ အာဝေနိကဒုက္ခလို့ ဆိုရမှာပေါ့၊ မသောက်တတ်တဲ့ယောက်ျားရခဲ့ရင်တော့ ဒီမိန်းမ အင်မတန်ကံကောင်းတယ်ဆိုရမှာပဲ၊ မမဆိုရင် သစ်တောဘက်အရာရှိဆိုတော့ လူသူဝေးတဲ့အရပ်တွေမှာ နေရတာ၊ ရာသီဥတုကလည်း အေးတော့ သူသောက်တာ ခွင့်လွှတ်ရတာပဲ။ ဒါပေမဲ့ မိန်းမဖြစ်ရတဲ့ဘဝမှာ တို့မြန်မာမိန်းမတွေဟာ အင်မတန်ကံကောင်းပါတယ်" 

ဒေါ်ခင်သက်တင်စကားကို ရှယ်လီက လေးလေးစားစား နားထောင်နေသည်။ 

" ဟုတ်တယ်လေ၊ မမသိရသလောပ် တရုတ်အမျိုးသမီးကို မယူခင်က ယောက္ခမလောင်းတွေက နွားဝယ်သလို သွားဘယ်နှချောင်းရှိလဲ ရေတွက်ပြီး သွားဖြဲကြည့်တယ်ဆိုတာ၊ တကယ်ရပြီးတော့လည်း ယောက္ခမအိမ်မှာ ကျွန်လိုနေရတာ၊ ခု သူတို့ခေတ်ပြောင်းမှ အမျိုးသမီးအခွင့်အရေး မနည်း လိုက်ယူရတာ၊ ဒါတောင် အတွင်းကျတဲ့နေရာဒေသတွေမှာ ချွေးမတွေကို ကျွန်လိုခိုင်းတဲ့စနစ်ရှိနေတာပဲ။ လင်သားကလည်း လက်ထပ်ကတည်းက ထည့်လိုက်တဲ့အိမ်ဖော်ကို ခြေတော်တင်ခွင့်ရှိနေတာ၊ လင်သေတော့လည်း အမွေဆက်ခံပိုင်ခွင့်မှာ မယားက အဓိကမဟုတ်ဘူး။ အိန္ဒိယကျတော့ ဒေါင်ရီခေါ်တယ်လေ၊ လင်ရဖို့ မိန်းကလေးက တင်တောင်းရတာ။ အဲဒီတင်တောင်းဖို့ပိုက်ဆံ မတတ်နိုင်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေကြရတဲ့ အိန္ဒိယသူတွေ အများကြီး။ မမ မဂ္ဂဇင်းတွေထဲမှာ ဖတ်ဖူးတယ်။ လင်ရပြီးတော့လည်း ဒေါင်ရီ မတန်တဆတင်တောင်းထားရပေမင့် ယောက္ခမတွေက နောက်ထပ်ဒေါင်ရီရချင်သေးရင် ဒီချွေးမကို ကြံဖန်သတ်ပြီး နောက်ဒေါင်ရီ တင်နိုင်တဲ့မိန်းမနဲ့ ပေးစား။ ဒါတွေဟာ အိန္ဒိယမှာ တပုံတပင်ပဲ။ အိန္ဒိယနဲ့တရုတ်အမျိုးသမီးတွေဟာ မဟာဖိုဝါဒအောက်မှာ ပြားပြားဝပ်နေရတာ။ မြန်မာလို လင်မယားကွဲရင် သရက်စေ့ ထက်ခြမ်းခွဲ နှစ်ဦးပိုင်ပစ္စည်းကို အညီအမျှ ခွဲဝေခွင့်မရဘူး။ သေရင်လည်း တို့မြန်မာတွေအဖို့က လင်သေရင် မယားပိုင်၊ မယားသေရင် လင်ပိုင်တာပဲ "

" သူတို့ အရက်သောက်တာ အပြင်မှာ ပျော်ပါးတာကတော့ ဂျပန်မိန်းမတွေရော ထိုင်းမိန်းမတွေရော တခြားနိုင်ငံက မိန်းမတွေပါ လင်ကို လက်ပိုက်ကြည့်နေရတာပဲ။ ဒီတော့ လင်း အိမ်မှာ သောက်ဖော်ရတာ ကျေးဇူးတင်ပါဦး၊ မိန်းမတွေမှာ လင်က မယားငယ်နေ အရက်သောက်ဆိုတာတွေဟာ အာဝေနိကဒုက္ခလို့သာ မှတ်၊ ထူးဆန်းတာမဟုတ်ဘူး။ ဖြစ်တတ်တဲ့ ဝမ်းနာခေါင်းကိုက်လို့ပဲ မှတ်။ ဒါတွေကို စိတ်မချမ်းမသာမဖြစ်နဲ့။ ကိုယ်နွမ်း စိတ်ပန်းဖြစ်မယ့် ဒီစိတ်သောကတွေနဲ့ အိပ်မောကျနေလို့ မဖြစ်ဘူး "

သူ့ဩဝါဒက ဒါပဲဖြစ်သည်။ ရှယ်လီကို တပ်လှန့်နှိုးလိုက်၏။ ဒေါ်ခင်သက်တင်ကြီး ရှိနေပေလို့ သူ့ကို ဖျောင်းဖျနှစ်သိမ့်ဖော်ရသည်။ ကျေးဇူးတော့ အထူးတင်ပါသည်။  ဒါပေမယ့် သူ ခွင့်မလွှတ်နိုင်လောက်အောင် နာကြည်းခံခက်သောအဖြစ်ကတော့ သမီးအင်နီ့ကို ကိုယ်ဝန်ရှိစဉ်ကဖြစ်သည်။ 

စနေ၊ တနင်္ဂနွေ ရုံးအားရက်ဖြစ်စေ၊ ဆေးရုံမှ အားလပ်ရက် ရသည်ဖြစ်စေ၊ မြင်းတစီးနှင့် သူ့တပည့်ဟံအေးကိုခေါ်ကာ ဆေးအိတ်နှင့်အတူ ခရီးထွက်သွားသည်။ တောင်ပေါ်ရွာလေးကို ဆေးကုထွက်သည်ဟု ဆိုသည်။ မြင်းကိုယ်စီ စီးထွက်သွားသောဆရာတပည့်နှစ်ယောက်ကို စားသောက်စရာ ပစ္စည်းစုံ ထည့်ပေးရသည်။ တခါတရံမှ နေ့ချင်းပြန်သည်။ ညဉ့်အိပ်သည်က များသည်။ တောရွာများမှာ ဆေးရုံဝေး၊ ဆရာဝန်ဝေး၍ လင်းတယောက် စေတနာ့ဝန်ထမ်း ဆေးကုထွက်သည်ဟုပဲ သူ ထင်သည်။ 

အင်နီ့ကို မွေးသည့်နေ့က ဗိုက်နာလာသည်။ လင်းက မရှိ။ တောရွာများကို ဆေးကုထွက်နေသည်။ အိမ်မှာ ယောက်ျားဖော်ဟူ၍ သား ဂျင်မီပဲရှိသည်။ ထမင်းချက်ကလေးမလေးက ခေတ္တ အိမ်ပြန်နေသည်။ ထိုညဉ့်က မိုးတွေ သည်းလိုက်သည်မှာ အလွန်။ လျှပ်စီးတွေ ဝင်းကနဲ ဝင်းကနဲ လက်၍ သွားကြသည်။ မိုးကြိုးပစ်လိုက်တိုင်း သားဂျင်မီသည် သူ့လက်ကို မျက်စိသူငယ်နှင့် ဆွဲကိုင်ထားသည်။ ဗိုက်ထဲမှာ နာကျင်မှု ပြင်းထန်လာတိုင်း သူသည် သားဂျင်မီလက်ကို နာနာ ဆုပ်ထားမိသည်။ ဒေါ်ခင်သက်တင်တို့ဘက်ကို လှမ်းခေါ်ရအောင်က ခြံဝန်းကျယ်နေ၍ အလှမ်းဝေးလှသည်။ မိုးရေထဲမှာ ဂျင်မီကိုလည်း တယောက်တည်း မလွှတ်ရက်။ သူ့နဖူးမှာ ချွေးသီးချွေးပေါက်တွေ ကျလာသည်။ ဂျင်မီက သူ့မျက်နှာကို ငေးစိုက်ကြည့်နေသည်။ ဆေးရုံကို ဘယ်လိုသွားရပါ့။ လေက ပြင်းထန်စွာ တိုက်ခတ်နေသည်။ လေသံကြားမှ အိမ်၏အပြင်မှ လူသံ ကြား၍ အားတက်သွားသည်။ တပည့်ကျော်က တံခါးဝရောက်လာသည်။ 

"မမ..... ဆရာရယ် မြင်းပေါ်က လိမ့်ကျပြီး ခေါင်းကွဲသွားလို့ ဆေးရုံမှာ တင်ထားခဲ့တယ် "

ကြားကြားချင်း ရှယ်လီ ထိတ်ထိတ်ပြာပြာဖြစ်သွားပေမင့် သူ ဘာမှမတတ်နိုင်။ သူ့ဝေဒနာက ပိုဆိုးသည်။ 

"ဟံအေး ...မမ ဗိုက်နာလာပြီ၊ ဟိုဘက်က ဒေါ်ခင်သက်တင် သွားပြောပြီး ကားယူခဲ့၊ မမကို ဆေးရုံ ပို့ပေး "

သူက ရှုံ့မဲ့ ပြောလိုက်၍ ဟံအေးထွက်သွား၏။ ဒေါ်ခင်သက်တင်အိမ်က ကားရောက်လာတော့မှ ဂျင်မီပါခေါ်ကာ ဆေးရုံထွက်လာခံ့ရသည်။ လင်းကို ကြည့်ချင်ပေမယ့် ဗိုက်က တအား နာလာပြီ၊ ဘယ်လိုမှ မဟန်နိုင်။ ဆေးရုံမွေးခန်းသို့သာ တန်း၍သွားရသည်။ 

လင်းကိုလည်း ကြည့်ချင်၊ မွေးခန်းခုတင်မှလည်း မထွက်နိုင်။ ဂျင်မီက ဟံအေးနှင့်အတူ သူ့အဖေနား သွားနေရသည်။ 

သမီးလေး မွေးပြီး သစ်တောဝန်ထောက် ကတော်ကြီး ရောက်လာသည်။ 

"ရှယ်လီရယ် ...နေကောင်းရဲ့လား၊ ညက ကိုဖေမြင့် နေမကောင်းလို့ မမကိုယ်တိုင် မလာနိုင်တာ ခွင့်လွှတ်ပါ။ ကားပဲပေးလိုက်ရတယ်၊ ဒေါက်တာ့အတွက် စိတ်မပူပါနဲ့၊ ခေါင်းကို နှစ်ချက် ချုပ်ရတယ်၊ သူ သတိရရင် ရှယ်လီကို လာကြည့်မှာ "

သတိရရင်တဲ့ ...။ သတိမရနိုင်အောင် ဖြစ်သွားသည်ဆိုတော့ ဘယ်လိုဒဏ်ရာများလဲ။ သူကလည်း မထနိုင်သေး။ အိမ်မှာလည်း ထမင်းချက်ကလေးမလေးနှင့် ဂျင်မီပဲရှိသည်။ 

"မမသက်ရယ် ...အိမ်လည်း ဂရုစိုက်ပါနော်၊ သူ့တပည့်က သူ့အနား နေရမှာ "

ဒေါ်ခင်သက်တင်ကိုပဲ တဖွဖွ မှာမိသည်။ ဒေါ်ခင်သက်တင်ပြန်သွားတော့ ခုတင်ဘေးရှိ သမီးလေးကို လှမ်းကြည့်ရင်း သူ့ရင်တွေ ပူလာသည်။ ဆရာဝန်ကတော်ဖြစ်၍ ဆေးရုံက အထူးဂရုစိုက်ကြပါသည်။ ဒါပေမဲ့ သူ ဆေးရုံမှာ ကြာကြာမနေချင်။ အမျိုးသားဆောင်ဘက်က လင်းတယောက် သူ့ဆီကို ဘာကြောင့် လာမကြည့်နိုင်တာလဲ၊ ဒဏ်ရာ ဘယ်လောက်ပြင်းထန်လို့လဲ၊ သူ့စိတ်ထဲ သံသယတွေ ဝင်လာသည်။ ဆေးရုံအုပ်ကြီး သူ့ကို သတင်းလာမေးမှ သူ သတင်းမေးကြည့်ရသည်။ 

"လင်း ဒဏ်ရာက သိပ်များသလား ဆရာကြီး "

ဆရာကြီးက ပြုံးနေသည်။ 

"စိတ်မပူနဲ့ရှယ်လီ၊ ခေါင်းဆိုတော့ ဂရုစိုက်ရတယ်လေ၊ မတော်တဆ အတွင်းဒဏ်ရာက ဦးနှောက်ထဲ သွေးစိမ့်မှာစိုးလို့ နားခိုင်းထားရတာ၊ စောင့်ကြည့်နေရတာ။ ခုတော့ မစိုးရိမ်ရတော့ပါဘူး "

ရှယ်လီသည် ကြာကြာမနေလိုတော့ပါ။ သုံးရက်နှင့် ဆေးရုံက ဆင်းလာသည်။ လင်းအဆောင်ကိုသွား၍ လင်းကို ကြည့်ရသေးသည်။ လင်း အခြေနေကောင်း၍ စိတ်သက်သာသွားသည်။ ရှယ်လီ အိမ်ရောက်တော့မှ ဟင်းချနိုင်သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အိမ်ရှင်မကိုယ်တိုင် အိမ်မှာရှိနေတော့ မထနိုင်ဘူးဆိုတောင် သူ ခုတင်ပေါ်မှ စီမံခန့်ခွဲနိုင်သည်။ ဒေါ်ခင်သက်တင်ကလည်း လာရောက်ကူညီပါသည်။ 

တပတ်လောက်ကြာမှ လင်းရွှေအောင် ဆေးရုံမှ ဆင်းရသည်။ ခေါင်းမူးတာက တော်တော်နှင့်မပျောက်၊ အိပ်ရာပေါ် နားခိုင်းကာ ရေပတ်တိုက်တာ ကျွေးတာမွေးတာအကုန် ရှယ်လီက လုပ်ပေးသည်။ ကလေးကတဖက်နှင့် ရှယ်လီ တော်တော် ပင်ပန်းသွားသည်။ သွေးနုချိန်ကို သတိမရနိုင်။ 

သမီး အင်နီ တစ်လရတော့ လင်တော်မောင် သတင်းမှန် ကြားရသည်။ ရှယ်လီသည် လင်း ညဦးဆေးခန်းမှအပြန် အမြည်းတွေ၊ အရက်ပုလင်း၊ ဖန်ခွက်တွေ ပြင်ပေးပြီး သူပါ စားပွဲမှာ ထိုင်လိုက်သည်။ 

"ဒီမြို့လေးမှာ လင်းသတင်းက ပျံ့နေပြီလေ "

ရှယ်လီက စလိုက်သည်။ 

"ဘာသတင်းလဲ "

လင်း အမြည်းကို တစိမ့်စိမ့်ဝါးရင်း ဖန်ခွက်မှ အရက်တကျိုက်မော့ရင်း မေးလိုက်သည်။ 

"တောရွာကို ဆေးကု ဆင်းတယ် ဆင်းတယ်နဲ့၊ ရှယ်လီ အဟုတ်မှတ်လို့ လင်းခေါင်းမှာ ရလာတဲ့ဒဏ်ရာက ရွာက ကောင်မလေးမောင်တွေက ရိုက်လို့ရတဲ့ဒဏ်ရာကိုး "

ရှယ်လီသည် အသားတွေ ဆတ်ဆတ်တုန်ကာ မျက်ရည်တွေ ကျလာသည်။ သူ့သတင်းက အမှန်၊ ဆေးကုဆင်းသည်ကလည်း အမှန်။ ဒါပေမဲ့ ဆေးခန်းဖွင့်သည့်အနေနှင့် လင်း မိန်းကလေးအိမ် စတည်းချစဉ်က မောင်တွေက လင်းကို လူပျိုဟု ထင်သည်။ ရွာသူရွာသားများကို ဆေးကုပေး၍လည်း လေးစားကြသည်။ အိမ်မှာ ညအိပ်ခွင့် ပြုသည်။ ၆လလောက်ကြာတော့ လင်းရွှေအောင်က မိန်းကလေးမိဘထံမှာ မိန်းကလေးကို တောင်းသည်။ မောင်ဖြစ်သူတွေ စုံစမ်းတော့မှ လင်းရွှေအောင်မှာ မိန်းမနှင့်ဟု သိလာကြသည်။ မိန်းကလေးနှင့် လင်းရွှေအောင် စကားပြောနေဆဲ မောင်တွေက ဝိုက်းရိုက်လိုက်ကြခြင်းဖြစ်သည်။ 

"ပြောလေ လင်း ....အမှန်ကို ပြောပါ "

လင်းက ရှယ်လီ့အမေးကို မဖြေ၊ ဆက်တိုက် အရက်ကို တဖန်ခွက်လုံး မော့ချလိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးထဲမှာ ရှယ်လီသည် ချာချာလည်နေပြီ။ ရှယ်လီ ဘာမေးနေသည်ကိုလည်း သူ မသိ၊ သိလည်း ဖြေလိုစိတ်မရှိ။ 

"လင်းသိက္ခာ လင်းဂုဏ်ကိုလည်း ထိန်းသိမ်းဖို့ သတိရပါဦး "

"ဘာ....ဂုဏ် ....သိက္ခာ ....ဘာ ...မှ မရှိ ....ငါ့မှာ ဘာမှ မ ...ရှိ..."

လင်းသည် သတိလက်လွတ် အော်နေသည်။ အခန်းထဲမှ အေမီ၏ငိုသံက ထွက်လာတော့ လင်းနှင့် ဆက်ရန်မဖြစ်နိုင်ဘဲ သူသည် ကလေးရှိရာ ပြေးသွားရသည်။ အေမီ့နားမှာ သား ဂျင်မီ လက်ကလေးကိုင်ကာ ချော့နေသည်ကို မြင်တော့ သူ့ရင်ထဲ ဆို့သွားကာ ကလေးကို ပွေ့ယူ၍ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ငိုမိသညိ။ ဂျင်မီသည် သူ့လက်ကို ကိုင်ကာ မျက်နှာလေး ငယ်နေသည်။

* * * 

၅။

မိန်းကလေးမိဘများကို ထိုက်သင့်သော လျော်ကြေးပေး၍ အမှုကိစ္စပြီးပြတ်သွားရသည်။ သက်ဆိုင်ရာ အထက်လူကြီးများကို ရှယ်လီကိုယ်တိုင် ဝင်ထွက်တောင်းပန်၍ ဌာနတွင်းစုံစမ်းမှုပြုလုပ်ကာ အပြစ်တစုံတရာ မပေးဘူးဆိုသော်လည်း မျက်စိမလှ မျက်နှာမလှနှင့် တောင်ပေါ်မြို့လေးမှ အောင်လံသို့ သူတို့ ပြောင်းလာရသည်။ 

မပြောင်းခင် ရှယ်လီ့မိတ်ဆွေကောင်းကြီး ဒေါ်ခင်သက်တင်က သူ့ကို လာရောက်နှုတ်ဆက်သည်။ 

"မမက အောင်လံသူ၊ အောင်လံမှာ မမအမအကြီးဆုံး ဒေါ်ခင်အေးမေဆိုတာ ရှိတယ်၊ သူက သမီးတယောက်တည်းရယ်။ သူ့သမီးက သူနာပြုဆရာမပဲ၊၊ သူ့နာမည်က သလ်မာ၊ လိုအပ်တဲ့အကူအညီ တောင်းပါကွယ် "

ရှယ်လီက မျက်နှာညှိုးနေသည်။ 

"ဘာမှ စိတ်မပျက်ပါနဲ့၊ ဒီမိန်းမမှုကလွဲလို့ သူ လူနာတွေအပေါ်မှာ အင်မတန်ဂရုစိုက်သဘောကောင်းတယ်ဆိုတာ ဒီမြို့လေးမှာ နာမည်ရနေတာပဲဟာ၊ အောင်လံရောက်သွားရင် သူလည်း စိတ်ပြောင်းသွားမှာပေါ့ "

ဒေါ်ခင်သက်တင်ပြောတာ ဟုတ်သည်။ လင်းသည် အပြင်ဆေးခန်းထိုင်လျှင် ဆင်းရဲသားလူနာက များ၍ လင်းကပင် ဆေးကုရသည်က များသည်။ 

နောက်တပတ်အတွင်း အောင်လံကို သူတို့ ပြောင်းရွှေ့လာခဲ့သည်။ သူတို့ အောင်လံကိုရောက်စက တိုင်းမင်ကြီး ဦးဘဇံ မရောက်လာသေး။ ယခုမှ ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ 

* * * * *

ရှယ်လီသည် အတွေးစပြတ်၍ ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ လခြမ်းကွေးလေးသည် အနောက်ဘက်မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းမှာ အနားယူတော့မည်။ ခုနစ်စင်ကြယ်ပင် အမြီးထောင်ရုံမက တဘက်သို့ ယိုင်လာပြီ။ အားလုံးမြင်ကွင်းသည် မှုန်ပျပျနှင့်။ သစ်ရွက်တွေ ယိမ်းယိုင်နေသည်ကို ဝိုးတဝါး မြင်ရသည်။ ကြက်တွန်သံကို အဝေးဆီမှ ကြားရသည်။ 

ဒေါ်ခက်သက်တင်ပြောသလိုပဲ အောင်လံရောက်မှတော့ လင်းတယောက် ခြေငြိမ်နေသည်။ အတွေးစ ရပ်ကာ ကုလားထိုင်မှ ထလိုက်သည်။ အခန်းတွင်း ပြန်ဝင်လာကာ ခုတင်နား ကပ်လာသည်။ ဇာခြင်ထောင်ထဲမှာ အိပ်မောကျနေသော လင်တော်မောင်သည် ညနေကမှ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ကြီး တွေ့ခဲ့ရသော တူးတူးကိုများ အိပ်မက် မက်နေမလား။ 

ခြင်ထောင်ကို မကာ လင်အပါးမှာ လှဲလိုက်သည်။ လင်မယားနှစ်ယောက်ကြားသည် တတောင်မျှပင်မဝေးပေမယ့် ကန္တာရကြီးခြားနေသလို နှစ်ယောက်ဆက်ဆံရေးက ခြောက်သွေ့လှသည်။ 

တူးတူးကို ငယ်ချစ်ဦးမို့ မမေ့နိုင်သည်ကို သူ ခွင့်လွှတ်နိုင်သည်။ ဒါပေမဲ့ ဟိုကျေးရွာက မိန်းကလေးနှင့် ဇာတ်လမ်းအသစ်ထွင်လာသည်ကတော့ လင်းဘက်က လွန်လာပြီ။ အထူးသဖြင့် အထက်လူကြီးတွေအသိုင်းအဝိုင်းမှာ လင်းသိက္ခာကျခဲ့ပြီ။ စာရိတ္တမှာ အမည်းစက်ကြီး ထင်ခဲ့ပြီ။ ကလေးနှစ်ယောက်ဆွဲကာ ဒက်ဒီတို့ဆီ ပြန်ရကောင်းမည်လား၊ သူ့မှာ ကလေးနှစ်ယောက်ကလွဲ၍ ဘာမှ စုမိဆောင်းမိမရှိ။ ဒက်ဒီတို့လင်မယားက ပင်စင်ယူပြီးဖြစ်၍ သားသမီးများလုပ်စာကို ထိုင်စားနေကြရသည်။ သူ အပျိုဘဝက ကိုယ်တိုင်မောင်းခဲ့သော ကားလေးပင် ရောင်းလိုက်ပြီတဲ့။ အရက်ဖိုးတောင် မလုံလောက်။ ညီမလေးများသည် သူ့လို တက္ကသိုလ်ကိုပင် မရောက်လိုက်ကြရ။ အထက်တန်းပညာနှင့်ရသော အလုပ်က ဝင်ငွေဘယ်လောက်ရှိမှာလဲ။ 

တခါက ဒက်ဒီက ရှင်းရှင်းပဲ စာရေး၍ သူ့ကို ပြောဖူးသည်။ 

"ရှယ်လီ ...မင်း သူဌေးသားရတယ်ဆိုလို့ မင်းမာမီရှိစဉ်က နောက်ဆုံးကျန်ခဲ့တဲ့ စိန်လက်စွပ်ရောင်းပြီး မင်းလက်ထပ်ပွဲကို ဒက်ဒီလုပ်ပေးလိုက်တယ်"

ဟုတ်သည်။ ဒက်ဒီသည် ရှိစုမဲ့စုလေး သူ့လက်ထပ်ပွဲမှာ အသုံးချလိုက်သည်။ ဒါတောင် လင်းမိဘတွေက မကျေနပ်။ ယောက္ခမတွေဆီက ဘာမှ မျှော်လင့်စရာမရှိသလို ဒက်ဒီ့ဆီပြန်၍လည်း ဒက်ဒီက မချောင်လည်။ သားတို့ သမီးတို့နောင်ရေးက ရှိသေးသည်။ သူသည် ခေါင်အုံးမှာ မျက်နှာကို နှစ်လိုက်သည်။ ဂျင်မီနှင့် အင်နီ၏မျက်နှာက ပေါ်လာသည်။ ကလေးနှစ်ယောက်အတွက် ဆက်လက်၍ ထိန်းချုပ်ရဦးမည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့။ ကလေးတွေအဖေက ဖောက်ပြန်လာသည်ပဲ ထား၊ သူတို့ဖခင် သူတို့ရှေ့မှာ မားမားရှိနေသေးသည်ဆိုသည်က သားတို့အတွက် အင်အားမဟုတ်ပါလား။ 

သားနှင့်သမီးတို့ စိတ်ဓာတ်မကျဖို့က အရေးကြီးသည်။ တောင်ပေါ်မြို့ကလေးက ပြောင်းလာကတည်းက ကလေးတွေရှေ့မှာ လင်းနှင့် ရန်မဖြစ်မိအောင်နေသည်။ ဒါပေမဲ့ ခေါင်းအုံးပေါ်မှာတော့ သူ့မျက်ရည်တွေ စိုရွှဲနေသည်။ 

လင်းကို ရရှိရေးအတွက် သူ အားထုတ်ကြိုးပမ်းခဲ့သောအချိန်ကို ပြန်တွေးမိလျှင် အစက ရင်ဖိုသည်။ ယခုတော့ သူ ထိတ်လန့်လာသည်။ ဟိုတချိန်က တက္ကသိုလ်ပတ်ဝန်းကျင်မှာ သူ့လို ကွန်ဗင့်ကျောင်းထွက်ကျောင်းသူတွေနှင့် မြန်မာဆန်ဆန်ကျောင်းသူတွေအလယ်မှာ သူက ဧကရီ။ Queen ဆိုသည်က မိဖုရား၊ သူက မိဖုရားထက် သာသည်။ (Empress)ဧကရီဘုရင်မ။ ရှယ်လီ၏ နှင်းဆီငုံနှုတ်ခမ်းအစုံက  ဆွဲဆောင်မှုအရှိဆုံး၊ တပ်မက်စရာအကောင်းဆုံးဟူ၍ ကျောင်းသားတွေ သတ်မှတ်ထားကြသည်။ နှုတ်ခမ်းအလှပိုင်ရှင် ဧကရီအဖြစ် လင်းကို လက်ထပ်ခြင်းဖြင့် အောင်နိုင်ခြင်းသရဖူကို ဆောင်းခဲ့စဉ်က သူ၏ဝမ်းမြောက်ပျော်ရွှင်မှု ပီတိတွေ လှိုင်းထခဲ့ရသည်။ ခုတော့ သူ့ခေါင်းပေါ်မှ သရဖူသည် ရွှေစင်နှင့် လုပ်ထားခြင်းမဟုတ်။ တစစီကျိုးပဲ့နေသော ရွှေရည်စိမ်သရဖူဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရတော့ ထိတ်လန့်မိသည်။ ကျောက်သံပတ္တမြားတွေကလည်း ကျွတ်ထွက်နေသည်။ ပြန့်ကျဲနေသော ရတနာတွေကို သူ ကောက်ကြည့်လိုက်တော့ ချက်ကျောက်များဖြစ်နေသည်။ 

သူ့ရင်မှဖြစ်လာသော ရင်သွေးငယ် ရတနာအစစ်နှစ်ယောက်ကို ပွေ့ပိုက်ကာ လင်းနောက်ကို ဆက်လက်လိုက်ဖို့ သတ္တိမွေးရဦးမည်။ ထိတ်လန့်စရာကောင်းသော သရဖူအကျိုးအပဲ့ကြီးကိုလည်း ဆက်လက်ဆောင်းထားရဦးမည်ပေါ့။ လွှတ်ပစ်၍လည်း မရနိုင်ပါ။

၆။

"ဒေါက်တာ ပြန်ရောက်ပါပြီလား "

အိမ်ရှေ့မှ အသံကြား၍ ရှယ်လီ ထွက်လာသည်။ 

"ဘာကိစ္စရှိလို့ပါလဲ၊ ဆေးခန်းမှာ ရှိပါတယ်"

ရှယ်လီက ဧည့်သည်အမျိုးသားကို နေရာပေးပေမယ့် ဧည့်သည်က မထိုင်။ 

"ခု ကိုးနာရီထိုးနေပြီ။ ဆေးခန်းက ရှစ်နာရီပိတ်သွားတော့ ကလပ်မှာလည်း မရှိလို့ အိမ်လိုက်လာတာပါ၊ လူနာ နည်းနည်းအရေးကြီးနေလို့၊ ကျွန်တော် သွားတော့မယ်"

ဧည့်သည်ထွက်သွားရာကို ငူငူကြီး ကြည့်နေမိသည်။ ဆေးခန်းက ည ၆နာရီ မှ ၈နာရီထိ ဖွင့်သည်။ ယခုထိ ဆေးခန်းမှ လင်း ပြန်မရောက်လာသေး။ ကလပ်မှာလည်း မရှိ ဆိုတော့ လင်းတယောက် ဇာတ်လမ်းအသစ်များ ထွင်လေပြီလား။ 

ကိုးနာရီ၊ ဟုတ်ပါ့။ ကလေးများပင် အိပ်ရာဝင်ကြပြီ၊ သူသည် ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ရင်း စောင့်နေသည်။ ဆယ်နာရီထိုးမှ ကားဆိုက်သံကြားသည်။ တပည့်ကျော်က ဆေးအိတ်ဆွဲကာ လင်း အိမ်ထဲ ဝင်လာသည်။ 

"လင်းကိုတွေ့ချင်လို့ လူနာရှင်တယောက် လာခေါ်တယ် "

ရှယ်လီက ဒါပဲပြောလိုက်၏။ ဆေးခန်းက ၈နာရီပိတ်တာ၊ ၁၀နာရီထိ ဘယ်သွားနေလဲဆိုသော မေးခွန်းကိုပင် သူ မမေးရဲ။ ကလပ်မှာ မတွေ့ခဲ့သည်ကိုလည်း သူ မပြောတော့။ 

"လူနာတယောက် အရေးကြီးလို့ သွားကြည့်ရတယ်၊ အပြန်ကျတော့ သလ်မာကို လိုက်ပို့ရသေးတယ်"

လင်းက ဒါပဲပြောကာ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ အမြည်းတွေ အရက်တွေ ဘာမှ မတောင်းတော့။ အိပ်ရာထဲတန်းဝင်သွားသော လင်တော်မောင်ကို သူ အံ့ဩနေသည်။ အိပ်ရာဝင်တော့ လင်းရဲ့ပါးစပ်က အရက်နံ့ရနေသည်။ ကလပ်မှာလည်း မသောက်၊ အိမ်မှာလည်း မသောက်။ ထူထူးဆန်းဆန်း တနေရာရာမှာတော့ သူ အရက်သောက်လာခဲ့ပြီ။ သူငယ်ချင်းတယောက်က တိုက်တာပဲဖြစ်ပါစေတော့။ ကလပ်ကို သွားနေသည်ဆိုလျှင် တော်သေးသည်။ 

တောင်ပေါ်မြို့တုန်းကလည်း ကလပ်ကို မသွားတော့ဘဲ အပြင်မှာ ဇာတ်ထုပ်အသစ်ခင်းလေတော့ ယခု ကလပ်မသွားတော့သည်ကို သူ စိုးရိမ်လာရတော့သည်။ ဘယ်မှာ ဘယ်သူနှင့်သောက်သလဲ။ အောင်လံရောက်တော့ လင်း ဂျစ်ကားတစီးဝယ်သည်။ 

ကိုယ်ပိုင်ကားနှင့်ဆိုတော့ လင်း ပို၍ အပြင်မှာ ခြေသွက်သည်။ တောင်ပေါ်မြို့လေးမှာတော့ မြင်းနှင့်။ ယခု အောင်လံမှာတော့ ကားနှင့်။ လင်း ခြေနင်းစကြ်ာ ရနေပြီ။ 

နောက်နေ့ လင်း ဆေးရုံသွားနေစဉ် နံနက်စာအတွက် တပည့် ဒရိုင်ဘာဟံအေး ထမင်းလာယူသည်။ ထမင်းချိုင့်များကို ပြင်ဆင်ပေးရင်း ရှယ်လီ စကားစသည်။ 

"ဟံအေး  ...မင်းဆရာကို မင်း ချစ်သလား"

ဟံအေးသည် ရုတ်တရက် မေးခွန်းအဓိပ္ပါယ်ကို နားမလည်၊ ကြောင်တက်တက်ဖြစ်နေသည်။ 

"မမ မေးနေတယ်လေ"

"ဟုတ်ကဲ့၊ ချစ်ပါတယ်"

ရှယ်လီ့မေးခွန်းကို ကတုန်ကရင်နှင့် ဖြေလိုက်၏။ 

"မင်းဆရာ ခေါင်းကွဲခဲ့ရတုန်းကအဖြစ်ကို မင်း ကောင်းကောင်းသိတယ်မဟုတ်လား၊ အလုပ်ပြုတ်မလိုဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် ဆရာကောင်းသမားကောင်းတွေ မ စ၊ မမ အပေါင်းအသင်းကောင်းလို့၊ ဆေးရုံအုပ်ကြီးတွေက ဝိုင်းကူလို့၊ မင့်ဆရာ အလုပ်မပြုတ်တာ။ မင်းဆရာကို မင်းချစ်ရင် မင်း ထိန်းရမယ်"

ဟံအေးသည် အဓိပ္ပါယ်ကို နားမလည်သေးပုံရသည်။ 

"အခုကော ဘာဇာတ်ထုပ်သစ် ခင်းလာပြန်ပြီလဲ၊ ဆေးခန်းက ၈နာရီပိတ်တယ်၊ ၁၀နာရီမှ အိမ်ပြန်ရောက်တယ်။ ကလပ်လည်းမသွား အိမ်မှာလည်းမသောက်၊ ပါးစပ်ကတော့ အရက်နံ့ရနေတယ်၊ မမဘဝမှာ အရက်သောက်တာ မထူးတော့ဘူး။ ဘယ်လောက်သောက်မလဲ။ စည်ပိုင်းနဲ့ ထည့်တိုက်ရမလား၊ စည်ပိုင်းထဲဝင် အရက်နဲ့ ရေစိမ်ဦးမလား။ မမလုပ်ပေးမယ်။ အခု ဘယ်မှာ ဘယ်သူနဲ့သောက်သလဲ၊ သောက်ရုံက အရေးမကြီးဘူး၊ ဟိုတခါလို ပြဿနာပေါ်လာလို့ အလုပ်ထိခိုက်ရင် မင်းဆရာ မသက်သာဘူး"

ဟံအေးသည် သက်ပြင်းချလိုက်၏။ 

"မမ မင်းဆရာကို မဆူပါဘူး၊ မင်းနဲ့မမနဲ့ ဝိုင်းပြီး ကူထိန်းရမှာ၊ မင်းဆရာကို တခုခုဖြစ်မှာ မသနားဘူးလား "

ဟံအေးသည် ငိုင်နေရာမှ ကြိုးစား၍ စကားပြောလာ၏။ 

"ဆေးခန်းပိတ်ရင် ကျွန်တော့်ကို ဆေးခန်းမှာထားခဲ့ပြီး ဆရာမသလ်မာကို သွားပို့တယ်၊ ပြီးမှ ပြန်လာပြီး ကျွန်တော့်ကိုခေါ်တာပဲ သိတယ်"

"ဆရာမသွားပို့တာ ၁နာရီတောင် ကြာတယ်ဆိုတာ ဖြစ်နိုင်မလား"

ဟံအေးသည် ခေါင်းကုတ်နေ၏။ 

"ကျွန်တော် ဒါပဲသိတာပါ။ မမ စုံစမ်းနိုင်ပါတယ်"

"ကဲ ...ဒါဖြင့် သွားတော့၊ မမ မင်းကိုမေးတာတွေ မင်းဆရာကို ပြောမပြနဲ့နော်၊ မင်းဆရာ ဒုက္ခရောက်မှာစိုးလို့ မမ စုံစမ်းရတာ"

ဟံအေးထွက်သွားတော့ သက်ပြင်းကြီး ချမိသည်။ လင်း မီးစာမွှေးလာပြီဖြစ်လေတော့ ရင်ထဲမှာ ပူလာရပြန်၏။ နောက်နေ့ညဦးမှာ သူ့မိတ်ဆွေတယောက်ဆီက ကားငှားလိုက်၏။ လင်း ဆေးခန်းထွက်သွားတော့မှ လင်း ဆေးခန်းနားက သူ့မိတ်ဆွေအိမ်ကို ရှယ်လီကိုယ်တိုင် ကားမောင်းထွက်သွားသည်။ ည ၇နာရီလောက်ဖြစ်၍ ရှယ်လီ့ကို ဘယ်သူမှ မမြင်နိုင်။ 

ရှယ်လီသည် မိတ်ဆွေအိမ်မှာ ခေတ္တနား၍ ဆေးခန်းကို စောင့်ကြည့်ပြီး နေသည်။ ညဉ့်၈နာရီ ဆေးခန်းပိတ်တော့ ဆေးခန်းထဲမှ လင်းရွှေအောင်နှင့် ဆရာမသလ်မာ ထွက်လာသည်။ လက်ထဲမှာ ပစ္စည်းထည့်ထားသောခြင်းတောင်းကို ဆရာမက ကိုင်ထားသည်။ ကားပေါ် နှစ်ယောက်သားတက်ကာ မောင်းသွားတော့မှ ရှယ်လီ နောက်က ဖြည်းညင်းစွာ လိုက်သွားသည်။ လင်းတို့ကားသည် သလ်မာတို့အိမ်ဘက်ကို မမောင်း၊ မြို့ပြင်ကို မောင်းသွားသည်။ သစ်ခွနှင့်မာလကာပင်တွေ အများအပြားစိုက်သော ဦးကျော်အေးခြံအဝမှာ ကားကို ခေတ္တရပ်လိုက်သည်။ တစုံတယောက်က ခြံတခါးကို လာဖွင့်ပေးတော့ လင်းရွှေအောင်က ခြံထဲ ဝင်သွားသည်။ 

ရှယ်လီသည် နောက်လှမ်းလှမ်းမှာ ကားကိုရပ်ကာ စောင့်ကြည့်ရင်း ခြံတခါးပြန်အပိတ်မှာ သူ လှည့်ပြန်လာသည်။ ကားကို သတိနှင့်မောင်းရင်း ဦးကျော်အေးအိမ်ရှိရာ မြို့လယ်ကို သူ မောင်းလာသည်။ ဦးကျော်အေးတို့မိသားစုမှာ လင်းတာဝန်ယူကုနေရသော မိသားစုဖြစ်၍ အလွန်ပင် သူတို့နှင့် ရင်းနှီးသည်။ ရှယ်လီကို ဦးကျော်အေးတို့လင်မယားနှစ်ယောက်လုံး ဆီးကြိုကြ၏။ 

"ညကြီးမင်းကြီး ရှယ်လီ ဘာဖြစ်လာတာလဲ"

ဦးကျော်အေးဇနီး သန်းသန်းက ဆီးကြိုမေးသည်။ 

ရှယ်လီသည် ဣနြေ္ဒဆောင်သော်လည်း စိတ်ကို ထိန်းရင်းမှ မျက်ရည်ကျလာသည်။

"ဒီမြို့မှာ ရှယ်လီက သူစိမ်းပါ၊ မမသန်းတို့မြို့ခံတွေကို ရှယ်လီက အားကိုးနေရတာပါ၊ ရှယ်လီကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖွင့်ပြောကြပါ"

ရှယ်လီက မျက်ရည်တွေတွေကျရင်း သူမြင်ခဲ့သမျှ ပြောပြသည်။ ဦးကျော်အေးက ငြိမ်သက်စွာ နားထောင်နေရင်းမှ ခေါင်းကို ဖြည်းညင်းစွာ ယမ်းခါလိုက်သည်။ 

"ရှယ်လီတို့ကျေးဇူးတွေ ကျွန်တော်တို့အပေါ် အများကြီးရှိပါတယ်၊ သန်းသန်းအသက်ကို ကယ်ခဲ့တာ ဒေါက်တာလင်းရွှေအောင်ပါ၊ သူဟာ ကျွန်တော်တို့အိမ်ထောင်ရဲ့မိသားစုဆရာဝန်ပါ။ ခုလည်း သူ ညဦးပိုင်း အေးအေးဆေးဆေး နားချင်တယ်၊ ခြံထဲ လာချင်တယ်ဆိုလို့ ကျွန်တော်က ခြံစောင့်ကို မှာထားပြီး ခြံထဲမှာ နားခွင့်ပြုထားတာ၊ ဆရာမနဲ့ကိစ္စတော့ ကျွန်တော် လုံးဝမသိပါဘူး၊ ကျွန်တော်တို့အပေါ်မှာ အထင်မလွဲပါနဲ့ "

ဦးကျော်အေးက စိတ်ထိခိုက်စွာ ရှင်းပြနေ၏။ 

"ဒီလိုလုပ်လေ ရှယ်လီ၊ မနက်ကျ မမသန်း ခြံစောင့်ကို ခေါ်မေးပေးမယ်၊ ဟုတ်လား။ ညဉ့်နက်ပြီ၊ ရှယ်လီပြန်တော့၊ တယောက်တည်း ကားမောင်းလာတာလား"

"တယောက်တည်းပေါ့မမရယ်၊ ရှယ်လီသေလဲ အေးတာပါပဲ၊ မမတို့မောင်ကို မမတို့ ကူထိန်းပေးပါ"

ရှယ်လီက ဦးကျော်အေးတို့ကို နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်လာသည်။ လင်းအရင် သူက စော၍ အိမ်ကို ပြန်ရောက်သည်။ ထိုညက လင်းကို ဘာစကားမှ မပြောတော့။ ပြောတော့ကော အကြောင်းက ထူးမည်မဟုတ်။ ရန်ဖြစ်ရုံပဲ။ သူ ရန်မဖြစ်ချင်တော့၊ အထူးသဖြင့် ကလေးတွေကြီးလာလေလေ သူ ရန်ဖြစ်ဖို့ရှောင်လေလေဖြစ်သည်။

နောက်နေ့ လင်း ဆေးရုံသွားတော့ မမသန်း ပေါက်လာသည်။ 

"ကဲ...ရှယ်လီ၊ ခြံစောင့်ကပြောတယ်၊ ခြံထဲက အိမ်လေးမှာ သူတံခါးဖွင့်ပေးရုံပဲတဲ့၊ အကြော်တွေ အမြည်းတွေ ဆရာမက လုပ်ပေးပြီး အဲဒီအိမ်မှာ သူတို့နှစ်ယောက် အရက်သောက်ကြတာပါတဲ့။ သူက သူ့တန်းလျားပြန်နေတာ၊ ၁၀နာရီပြန်ကာနီးမှ သူ့ကိုလာခေါ်လို့ ခြံတံခါးလိုက်ပိတ်ရတာပါတဲ့။ 

မမသန်းက ခရီးရောက်မဆိုက် ထမင်းစားပွဲမှာတင် ထိုင်ကာ ပြောပြနေသည်။ 

"ရှယ်လီ ဘာလုပ်ချင်သလဲ ပြော၊ ရှယ်လီကျေနပ်သလို မမသန်း သီစဉ်ပေးဖို့ အဆင်သင့်ပဲ၊ အဲဒီခြံထဲကအိမ်ကို မပေးရဘူးဆိုလည်း သော့ပြန်သိမ်းပေးမယ်"

ရှယ်လီသည် တွေနေသည်။ မမသန်းတို့ကိုလည်း သံသယရှိစရာမလိုတော့ပါ။ သူ စဉ်းစားရသမျှ ပြောပြသည်။ 

"မမသန်းရယ် ခြံထဲက အိမ်သော့ကို ပြန်သိမ်းလိုက်ရင် မမသန်းတို့နဲ့လင်း မျက်နှာပျက်စရာဖြစ်လာမယ် "

ရှယ်လီသည် သက်ပြင်းလေး ချကာ ခေတ္တရပ်နေ၏။ 

"လင်းရဲ့အကြောင်းကို ရှယ်လီနဲ့မမသန်းတို့ အခုမှ သိရတာ၊ ဒီအကြောင်းဟာ မြို့ထဲမှာ သတင်းပျံ့နေရောပေါ့နော် မမသန်း"

မမသန်းက ခေါင်းညိတ်၍ပြ၏။

"ရှယ်လီ တနည်းတဖုံ ကြံပါဦးမယ်၊ ခုတော့ ပိုနေမြဲ ကျားနေမြဲ ထားလိုက်ပါလေ၊ သိပ်ဆိုးဆိုးဝါးဝါးမဖြစ်ခင် ရှယ်လီတို့ အခြေအနေကို ထိန်းသိမ်းနိုင်မှာပါ။ ရှယ်လီ့မှာ အရေးအကြောင်းရှိလို့ ကားတောင်းရင်သာ မမသန်း ပို့ပေးပါနော်"

"စိတ်ချပါညီမရယ်၊ မမသန်းတို့လည်း စိတ်မကောင်းပါဘူး။ ဒီပြဿနာမှာ မမသန်းတို့ အလိုတူအလိုပါမဟုတ်ဘူးဆိုတာပဲ ရှယ်လီသိစေချင်တယ်"

"မမသန်းတို့ကို ယုံပါတယ်"

"တို့မိန်းမတွေမှာ ရှယ်လီ၊ မရခင်က တို့အလှဟာ ယောက်ျားတွေကို ဆွဲငင်နိုင်ဖို့ စွမ်းအားရှိပေမယ့် သူတို့ကိုရပြီးရင် တို့က ယုယပြုစုနိုင်မှ သည်းခံနိုင်မှ သူတို့ကို ထိန်းထားနိုင်မှာ၊ သည်းခံပါရှယ်လီ၊ မမသန်း ပြန်မယ်"

စေတနာကောင်းနှင့် ကရုဏာအပြည့်ပါသော မမသန်းစကားကို နားထောင်ရင်း ရှယ်လီ မျက်ရည်တွေ ဝဲလာသည်။ မမသန်းကို ကားပေါ်အထိ လိုက်ပို့လိုက်သည်။ 

အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာကာ ဆရာမသလ်မာအကြောင်းကို တွေးလာသည်။ 

ဒေါ်ခင်သက်တင်၏တူမ၊ အောင်လံမှာ သူတို့ စရောက်ရောက်ချင်းတွေ့ရသော ပထမဆုံး မိတ်ဆွေ၊ ဒေါ်ခင်သက်တင်မိတ်ဆက်စာနှင့် သူတို့ကို အစစ ကူညီခဲ့သည်။ လင်းရွှေအောင်၏ဆေးခန်းမှာပါ သူနာပြုဆရာမအဖြစ် ဝင်လုပ်ပေးသည်။ ဒေါ်ခင်သက်တင်ထံကိုပဲ စာရေးတိုင်ကြားရကောင်းမည်လား၊ ဒေါ်ခင်သက်တင်တို့ရော တောင်ပေါ်မြို့လေးမှာ ရှိပါဦးမလား၊ ဒါမှမဟုတ် ဒေါ်ခင်အေးမေဆီ တိုက်ရိုက်သွား၍ သလ်မာအကြောင်း တိုင်ရမည်လား။ အဖွားကြီးကလည်း ကောင်းကောင်းမမာ၊ လင်းကိုယ်တိုင် ကုပေးနေရသည်။

တဖက်သားကို သွား၍ လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးသည်ထက် ကိုယ့်ဘက်ကလူ ကိုယ်နိုင်အောင်ထိန်းကာ ပြဿနာကို ဖြေရှင်းဖို့ပဲ လိုသည်။ လင်းကို ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနှင့် လက်ဦးမှုရယူနိုင်အောင် စီစဉ်ရမည်။ သလ်မာကို သွားရောက်ရင်ဆိုင်ဖို့အစီအစဉ်ကို သူ လက်လျှော့လိုက်သည်။ 

သူ့ခေါင်းထဲမှာ အကြံဥာဏ်တခု ရလာသည်။ မျက်နှာအောက်ချရမည့်အလုပ်၊ လင်းအတွက် အောက်ကျပါရစေလေ၊ လင်းရော သလ်မာရော မသိအောင် သူ ပိပိရိရိလုပ်နိုင်လျှင် ဒီပြဿနာပြီးပြတ်သွားနိုင်သည်။ 

စနေနေ့ည အိပ်ရာဝင်ကာနီးမှာ ရှယ်လီက လင်းရွှေအောင်ကို ပြောလိုက်သည်။ 

"လင်း နက်ဖြန် တနင်္ဂနွေနေ့ ရှယ်လီနဲ့ကလေးတွေ နယ်ပိုင်ကတော်နဲ့အတူ မကွေးမြသလွန်ဘုရားဖူး သွားမလို့၊ မနက်စောစော ထွက်သွားမယ်။ လင်းနဲ့ဟံအေး စားသောက်ဖို့ ရှယ်လီ အားလုံးလုပ်ထားခဲ့တယ်။ လင်း အပြင်သွားချင်လည်း အိမ်သော့ခတ်ခဲ့ပေါ့"

ရှယ်လီ့အသံက ပေါ့ပါးသွက်လက်လွန်းနေ၍ လင်းက အံ့အားပင်သင့်နေသည်။ အမှန်တော့ ရှယ်လီပြောချင်သည်က 'နက်ဖြန် ဆရာမနဲ့အတူ ခြံထဲကို လင်း သွားပေတော့' ဟူ၍သာ ပြောလိုက်ချင်သည်။ ရှယ်လီမပြောလည်း လင်းရွှေအောင် တနင်္ဂနွေအားလပ်ရက်ကို သူ့စိတ်တိုင်းကျ အသုံးချမည်ဖြစ်သည်။ 

* * *

၇။

တနင်္ဂနွေနေ့မှာ နယ်ပိုင်ကတော်နှင့် အခြားအရာရှိကတော်လေးများက ကားနှစ်စီး၊ ရှယ်လီနှင့် ကလေးတွေက မမသန်းကားနှင့် တစ်စီး၊ ကား သုံးစီး ထွက်လာသည်။ မြသလွန်ဘုရားရောက်တော့ ကလေးများကို နယ်ပိုင်ကတော်လက်ထဲ အပ်ခဲ့ကာ ရှယ်လီ ကားယူ၍ ထွက်လာခဲ့သည်။ 

သူ့ကားကို တိုင်းမင်းကြီးခြံထဲ မောင်းဝင်လာတော့ တူးတူး အိမ်တံခါးဝမှာ ဆီးကြိုနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ တူးတူးက ကားပေါ်မှဆင်းလာသော သူ့လက်ကို လှမ်း၍ကိုင်လိုက်သည်။ 

"မနေ့က ရှယ်လီ့ဆီက ဖုန်းရကတည်းက ဝမ်းသာနေတာ၊ ကြိုတင်ချိန်းပြီးမှ လာရမယ့်လူတွေမဟုတ်ပါဘူး ရှယ်လီ၊ တူးတူးသူငယ်ချင်းတွေအတွက် အိမ်တံခါး အမြဲဖွင့်ထားပါတယ်"

တူးတူး စကားပြောရင်း သူ့ကို ဧည့်ခန်းသို့ ခေါ်သွားသည်။ 

"ထိုင် ရှယ်လီ"

ရှယ်လီက ထိုင်ရင်း ကျယ်ဝန်းသပ်ရပ်သောဧည့်ခန်းကို မျက်စိဝေ့၍ ကြည့်လိုက်ရာ ဧည့်ခန်းထောင့်တွင် တူးတူးနှင့်တိုင်းမင်းကြီး မင်္ဂလာဆောင်စဉ်က ရိုက်ထားသည်ထင်သည့် စုံတွဲဓာတ်ပုံအကြီးကြီးကို ခုံတခုပေါ်မှာ ထောင်ထားသည်။ တူးတူးက ဘီးဆံထုံးနှင့် ပဝါစုံချထားသည်။ တိုင်းမင်းကြီးက ခေါင်းပေါင်းနှင့် တိုက်ပုံရိုးရိုး ချိတ်ပုဆိုး ဝတ်ထားသည်။ ချိတ်လုံချည်က တူးတူးနှင့်ဆင်တူ၊ ဓာတ်ပုံ၏ကျက်သရေက ဧည့်ခန်းကို လွှမ်းမိုးနေပုံရသည်။ 

"တူးတူး တခြားများ ခရီးထွက်နေမလား၊ တယောက်ယောက်နဲ့ ချိန်းထားမလားလို့ ကြိုဆက်တာပါ။ တူးတူးစေတနာကို ရှယ်လီ နားလည်ပါတယ်"

"အတော်ပဲ တူးတူး၊ မန္တလေးကြာဇံချက် ချက်ထားတယ်၊ စားသောက်ပြီးမှ အေးအေးဆေးဆေးပြန်ပေါ့၊ ကိုကိုလည်း မရှိဘူး"

"တိုင်းမင်းကြီး ...."

"ဟုတ်တယ်၊ ခရီးထွက်နေတာ၊ သန်ဘက်ခါမှ ပြန်ရောက်မယ်"

"ကြာဇံချက်တော့ မသောက်ပါရစေနဲ့၊ ကလေးတွေ နယ်ပိုင်ကတော်နဲ့ မြသလွန်ဘုရားမှာ ထားခဲ့တယ်"

"အို ...သူတို့ပါ ခေါ်ခဲ့ရောပေါ့"

"တူးတူးနဲ့  ..... ရှယ်လီ အရေးတကြီး ပြောစရာစကားရှိလို့ပါ၊ ကြာကြာလည်း မနေနိုင်ဘူး"

"ဒီလိုဆို ကြာဇံချက် သောက်ရင်းပြော ....လာ"

တူးတူးက သွက်လက်စွာ သူ့ကိုခေါ်၍ ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ထမင်းစားပွဲမှာ ထိုင်လိုက်ကြသည်။ ကလေးမလေးတယောက် ဝင်လာကာ ကြာဇံချက်ပန်းကန်များ ချပေးသည်။ တူးတူးက နံနံပင် ငရုတ်သီးမှုန့် ကိုယ်တိုင်ထည့်ပေးသည်။ 

"ရှယ်လီ့အပေါ် တူးတူး ခုလို ဂရုတစိုက်ပြုစုတာ တွေ့မြင်ရလေ ရှယ်လီ ဝမ်းနည်းလေပဲ"

ရှယ်လီက တူးတူးမျက်နှာကိုကြည့်ရင်း ဝမ်းနည်းစွာ ပြောပြသည်။ တကယ်လည်း တူးတူးမျက်နှာက အပြစ်ကင်းစင်သော ကလေးငယ်တယောက်မျက်နှာလို ကြည်လင်ငြိမ်းချမ်းနေသည်။ 

"ကျောင်းနေတုန်းက တူးတူးအပေါ် ရှယ်လီ ပြစ်မှားခဲ့မိတာတွေ ...."

"တော် ...တော် ရှယ်လီ၊ တူးတူးတို့ ဒါတွေ မေ့လိုက်ကြရအောင်၊ ကဲ ...ရှယ်လီ ပြောစရာရှိတာပြော ...ကြာဇံချက်လည်း သောက်" 

ရှယ်လီသည် ကြာဇံချက်ကို သောက်ရင်း ဘာစကားပြောရမည်ကို စဉ်းစားနေသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လင်းသိက္ခာကို ထိန်းဖို့ တာဝန်ရှိသည်။ ပြဿနာပြေလည်ဖို့ပဲ အဓိကဖြစ်သည်။

"ရှယ်လီတို့ အောင်လံမှာနေရတာ ကောင်းပါတယ် တူးတူးရယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကလေးတွေရဲ့ပညာသင်ကြားရေးရော လင်းအတွက်ရောပေါ့၊ ရှယ်လီတို့ ရန်ကုန်ပြောင်းချင်တယ်၊ ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးမှာဆိုရင် လင်းလည်း ပညာရပါတယ်။ အက်ဖ်အာရ်စီအက်စ်(F.R.C.S)တို့ ဘာတို့ တဆင့်သွားသင်ဖို့လည်း ကြိုးစားနိုင်တယ်။ တူးတူးသူငယ်ချင်း ဒေါ်လီယောက်ျား ဒေါက်တာဖေသိန်းကို သိတယ်မို့လား၊ သူတောင် အင်္ဂလန်မှာ မေ့ဆေးပါရဂူဘွဲ့ယူပြီး ပြန်လာပြီတဲ့။ လင်းကိုလည်းပဲ တူးတူးရဲ့တိုင်းမင်ကြီးက ရန်ကုန်ပြောင်းနိုင်အောင် စီစဉ်ပေးမယ်ဆိုရင် ရှယ်လီတို့ အဆင်ပြေမှာပဲ"

တူးတူးက ခေတ္တ စဉ်းစားနေသည်။ 

"ဟုတ်တယ်နော်၊ အမ်ဘီဘီအက်စ် ဘွဲ့တခုတည်းနဲ့ မလုံလောက်ဘူး။ အမ်အာစ်စီပီတို့ အက်ဖ်အာရ်စီအက်စ်တို့ ရဖို့လည်း လိုတယ်။ ကိုကို့ကို တူးတူး ပြောကြည့်ပါ့မယ်။ ကျန်းမာရေးဝန်ကြီးဌာန အတွင်းဝန်ဦးကျော်သာကတော့ ကိုကိုနဲ့ ရင်းနှီးပါတယ်၊ ဖြစ်နိုင်ပါလိမ့်မယ် ထင်တယ်၊ ကြာဇံချက် သောက်လို့ကောင်းရဲ့လား ရှယ်လီ"

"ကောင်းပါတယ် တူးတူးရယ်၊ တူးတူးတို့မှာ ကလေး မရှိဘူးလား"

"နောက်တော့ ရှိချင် ရှိမှာပေါ့၊ တူးတူးက ဓာတုဗေဒဌာနမှာ လက်ထောက်ကထိကလုပ်နေတုန်း ဖေဖေ့ဆွေမျိုးတွေက လက်ထပ်ဖို့စီစဉ်တာ၊ ဖေဖေ့ကို တူးတူးက အတူခေါ်ထားပြီး သထုံခြံကို အငှားချထားတာ၊ ဦးဘဇံက တိုင်းမင်းကြီးဖြစ်စ သူ့ဇနီး ဆုံးသွားတယ်။ ဦးဘဇံက သထုံသား၊ သူတို့မိဘတွေနဲ့ ဖေဖေနဲ့ ခင်တာနဲ့ စကားစပ်မိပြီး တူးတူးတို့ လက်ထပ်ဖြစ်တာ နှစ်နှစ်ပြည့်တော့မယ်၊ တူးတူးထက် ၁၀နှစ်လောက် ကြီးပါတယ်၊ ကိုကို့မှာ ကလေးနှစ်ယောက်ပါတယ်၊ သားနှစ်ယောက်လုံး တက္ကသိုလ်ရောက်ပါပြီ။ ဘော်ဒါမှာ ထားခဲ့တယ်။ တူးတူးက ကလေးတစ်ယောက်ပါတယ်"

"ဟယ် ...ဘယ်တုန်းက ရတာလဲ"

ရှယ်လီက အလန့်တကြားမေးလိုက်သည်။ တူးတူးက အားရပါးရ ရယ်နေသည်။ 

"တူးတူးကလေးက ဖေဖေလေ၊ လက်ထပ်ဖို့ လာကမ်းလှမ်းကတည်းက တူးတူးမှာ အဖေတယောက်ရှိတယ်၊ ဒီအဖေကို ဘယ်မှ ခွဲမထားနိုင်တဲ့အကြောင်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြထားရတယ်လေ၊ ဖေဖေ အပေါ်ထပ်မှာ ရှိတယ်၊ ကျန်းမာပါတယ်"

ရှယ်လီက ငြိမ်သက်စွာ ကြာဇံချက်ကို သောက်နေရင်း တွေးနေသည်။ လက်ထပ်ဖို့ကို သူတို့ဘက်က စတင်တောင်းခံလာတော့လည်း မိန်းကလေးအနေနှင့် လိုလားချက် သို့မဟုတ် ကန့်သတ်ချက်ကို အထက်စီးနှင့် တောင်းခံနိုင်သည်ပေါ့။ 

ရှယ်လီ့အဖို့က သူက တူးတူးအချစ် လင်းကို လုယူခဲ့သည့်အဖြစ်မျိုးဆိုတော့ အစကတည်းက ဦးကျိုးလာခဲ့ရသည်။ အလျှော့ပေးလာခဲ့ရသည်။ 

လင်း သူ့အပေါ် သည်နိုင်ချက်လေးတခုကိုင်ကာ တသက်လုံး အပေါ်စီးက ဆက်ဆံလာခဲ့တော့သည်။ သူများခေါင်းပေါ်က သရဖူကို ကိုယ့်ဆန္ဒအလျောက် ဆွဲယူဆောင်းခဲ့မိလေတော့ သရဖူအလေးချိန်ဒဏ်ကို သူ ခံရတော့မည်။ သရဖူကို စွန့်ပစ်ဖို့က သည်သရဖူ၏အစိတ်အပိုင်းဖြစ်သော သားနှင့်သမီးရတနာကို သူ ပိုမိုတွယ်တာလေတော့ မစွန့်နိုင်။ 

"တူးတူးရယ် ... ကျေးဇူးလည်းတင်တယ်၊ ရှယ်လီကိုပြန်ခွင့်ပြုပါဦး၊ ကလေးတွေက နယ်ပိုင်ကတော်နဲ့ ထားခဲ့ရတာ"

သူက ထိုင်ရာမှ ထကာ တူးတူးကို နှုတ်ဆက်၍ ကားရှိရာ ထွက်လာခဲ့သည်။ တူးတူးက ကားနားအထိ လိုက်ကာ နှုတ်ဆက်ရင်း ကားထွက်သွားမှ အိမ်ထဲ ဝင်ခဲ့သည်။ 

တူးတူး အိမ်ပေါ်တက်လာခဲ့သည်။ တိုင်းမင်းကြီးကလည်း မရှိ။ သူတယောက်တည်း လွတ်လပ်စွာ တွေးခေါ်ချိန်ရသည်။ 

ရှယ်လီသည် တချိန်က အင်းလျား၏အလှဧကရီ၊ ယောက်ျားသားတွေကို သူမ၏အလှမှာ မိန်းမောအောင် ညှို့စွမ်းနိုင်သူ။ သူ့အလှမှာ ဒူးထောက်ခဲ့ရသူ အများကြီး။ ဘဝမှာ အထက်စီးနှင့် နေလာခဲ့သောသူတယောက်။ 

ယခု သူ့ထံ ရောက်လာသည်။ ကျောင်းတုန်းကလိုပဲ သု့အလှသည် မက်မောဖွယ် ရှိနေသေးပေမယ့် သောကရှိန်ကြောင့် ညှိုးနွမ်းနေပုံရသည်။ ကျောင်းနေဘက်သူငယ်ချင်တယောက် သူ့ခင်ပွန်းအလုပ်ပြောင်းရဖို့အတွက် သူ့ထံ အကူအညီ လာတောင်းသည်။ သူ့မှာ လုပ်နိုင်စွမ်းရှိသည်။ သု့ခင်ပွန်းဖြစ်သူ တိုင်းမင်းကြီးကို အကျိုးအကြောင်း ဖွင့်ပြောလိုက်ရုံပဲဖြစ်သည်။ 

ဒါပေမဲ့ ရှယ်လီ၏ခင်ပွန်းသည်က တခါက သူ့ချစ်ဦးသူ၊ သူ့နှလုံးသားမှ ပွင့်ဦးကို ရှယ်လီသည် အပင်မှ ကိုင်ဆွဲနုတ်ကာ ယူသွားခဲ့သူတယောက်။ သူ့နှလုံးသားမှာ ဒဏ်ရာ မည်မျှပြင်းထန်စွာ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်ကို ရှယ်လီ သိမည်မဟုတ်။ 

နှလုံးသားမှာ အမြစ်တွယ်နေသောပန်းပင်ကို နုတ်ယူသည်ဆိုကတည်းက နှလုံးသားကို ခွဲစိတ်ပြီးမှ သည်ပန်းကို ယူရမည်ဖြစ်သည်။ သူ့နှလုံးသားကို မည်မျှကုစားခဲ့ရသည်ကို ရှယ်လီသိစေချင်သည်။ အနာတရဖြစ်ခဲ့သောနှလုံးသားမှာ ကွဲကြေပျက်စီးမသွားပေမယ့် အမာရွတ်ကတော့ ထင်ခဲ့သည်။ 

အချစ်ပြယ်ခဲ့သော်လည်း ဘဝမပျက်အောင် သူ အပြင်းအထန်ကြိုးစား၍ M.Scဘွဲ့ကို ရခဲ့သည်။ ဒါပေမဲ့ တက္ကသိုလ်ဆရာမကြီးဘဝနှင့်ရော တိုင်းမင်းကြီးကတော်ဘဝရောက်သည်အထိ သူ့ဘဝ အဆင်ပြေခဲ့ပေမယ့် နှလုံးသားက အမာရွတ် အသားမသေ၊၊ နာသာခံခက်သော နာကြည်းမှုက ပေါ်ချင်လာတိုင်း နေမထိထိုင်မထိဖြစ်ခဲ့ရသည်။ 

ကျောင်းမှာတုန်းက သူ့အပေါ်မှာ ကိုကိုလင်းရော ရှယ်လီရော ရက်စက်သည်ထက် ပက်စက်စွာ မျက်နှာပြောင်တိုက်ခဲ့သည်။ 

တိုင်းမင်းကြီး လင်မယားနှစ်ယောက်အနေနှင့် အောင်လံကို ဖြတ်လာသော ညနေခင်းက လက်ဖက်ရည်ပွဲကို သတိရသည်။ ထိုလက်ဖက်ရည်ပွဲမှာ ပထမဆုံးချစ်ဦးသူနှင့် သူ၏ဇနီးကို ပြန်လည်ဆုံရခြင်းဖြစ်သည်။ 

ထိုနေ့က သူ့နှလုံးသား၏လှုပ်ရှားမှုကို သူ ပိရိစွာ သိုသိပ်၍ လှပစွာ ဆက်ဆံနိုင်ခဲ့သည်ကို သူ့ကိုယ်သူ အံ့ဩမိပါသည်။ အမှန်တော့ သရုပ်ဆောင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ 

သူ့နှလုံးသားလှုပ်ရှားမှုကို လင်းသည်လည်းကောင်း၊ ရှယ်လီသည်လည်းကောင်း ရိပ်မိသိရှိကောင်း သိရှိပါလိမ့်မည်။ 

တိုင်းမင်းကြီးကတော့ ဘာမှမသိ။ သူ၏သရုပ်ဆောင်မှုသည် ပိရိသည်မှန်သည်။ လူကြီးမယားပီပီ လှိုက်လှဲဖော်ရွေစွာ ဣနြေ္ဒရရ ရှယ်လီကို ဆက်ဆံခဲ့သည်။ 

ဒါပေမဲ့ အောင်လံကထွက်၍ မကွေးကို ရောက်သောညက ပင်ပန်းပါလျက်နှင့် အိပ်မပျော်သောဝေဒနာကို ခံစားရသည်။ နှလုံးသားမှအမာရွတ်က ပြန်လည်နာကျင်လာသည်။ 

ယခုပြဿနာကို ဘယ်လိုဖြေရှင်းမလဲ၊ အလှည့်ကျ မနွဲ့ရသောလမ်းစဉ်ကို လိုက်မလား။  ပေဖြစ်ရင်ခံ၍ တူဖြစ်ရင် ထုသောလမ်းစဉ်ကို လိုက်မလား။ ယခု သူက တူဘဝ၊ အင်အားအပြည့်နှင့် ရှယ်လီ၏ပေဘဝကို ဝက်ဝက်ကွဲအောင် ထုပစ်လိုက်နိုင်သည်။ သို့သော် လင်းဆိုသူက သူ၏ကိုကို၊ လင်းပြဿနာက သူ၏ချစ်ဦးသူ၏ဘဝပြဿနာ။ သူ့ရင်ထဲတွင် ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် လက်စားချေခြင်းသည် တိုက်ခိုက်နေကြသည်။ လင်းရယ် ... ပြဿနာကိုများ ဘာဖြစ်၍ တူးတူးနဲ့ရှယ်လီကြား ထားခဲ့ပါသလဲ။ 

တခါတုန်းက လင်းသည် ပြဿနာရှင်းခဲ့သည်။ သူတို စတွေ့သောနှစ်က ကျောင်းပိတ်ရက်၊ လင်း သထုံကို လိုက်လာသည်။ သထုံမြို့ထဲတွင် သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ တည်းသည်။ သူငယ်ချင်းမောင်နှမနှင့် တခြား ရန်ကုန်မှပါလာသောသူငယ်ချင်များနှင့်အတူ လင်းက သထုံမြို့ပြင်ရှိ တူးတူးတို့အိမ် လာသည်။ တူးတူးက ဖေဖေနှင့်လင်းကို မိတ်ဆက်ပေးသည်။ 

နေလောင်သောမျက်နှာကြီးနှင့် ဖေဖေ၏ ကြံ့ခိုင်တောင့်တင်းသောခန္ဓာကိုယ်က စိုက်ပျိုးရေးသမားဘဝကို ဖော်ပြနေသည်။ ဖော်ရွေသောအပြုံးနှင့် လင်းကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဆက်ဆံစကားပြောသည်။ 

"တူးတူး ဧည့်သည်တွေ မနက်စာကျွေးလိုက်၊ ဖေဖေ ခြံထဲသွားဦးမယ်"

တူးတူးဖေဖေက ဒူးရင်းခြံနှင့် သူ့ယာတောရှိရာကို ထွက်သွားသည်။ သူငယ်ချင်းတွေက ခြံထဲလျှောက်ကြည့်ကြသည်။ တူးတူးနှင့်လင်းက ကံ့ကော်ပင်အောက်က ကွပ်ပျစ်မှာ ထိုင်နေကြသည်။

ရွက်စိပ်ပင်ကြီးများသည် တန်ခူး၏နွေအပူကို ကာကွယ်ထားသည်။ ကံ့ကော်ရနံ့က နွေလေတွင် သန့်စင်စွာ မွှေးပျံ့နေသည်။ 

"လှလိုက်တာတူးတူးရယ်၊ ပန်းတွေကလည်းမွှေး၊ သစ်ပင်ရိပ်ကလည်း အေးနဲ့၊ သထုံမြို့ထဲကနဲ့တောင် မတူဘူး "

ပန်းများကို မော့ကြည့်ကာ လင်းကပြောသည်။ 

"တူးတူးက ဒီခြံထဲမှာ မွေးတာ၊ ဒါကြောင့် တူးတူးက အေးတိအေးစက်ဖြစ်နေတာ၊ လင်းက တူးတူးတို့ဇာတိမှာ ပျော်တယ်ပေါ့"

"ပျော်တာပေါ့၊ လင်း ကျောင်းပြီးရင် ဒီနေရာလေးမှာ အခြေချပြီး ဆေးခန်းဖွင့်ရရင်ကောင်းမယ်နော်၊ မြို့ကြီးမှာထက် နယ်ကကျေးလက်တွေမှာ ဆေးခန်းက လိုတာ"

တူးတူးက သူ့ဇာတိမှာ ချစ်သူပျော်သည်ဆိုတော့ စိတ်ချမ်းမြေ့သွားသည်။ သူ့ဘဝက ဖေဖေ့ဇာတိမှာ အခြေချချင်ချ၊ မချလျှင် သူသွားရာ ဖေဖေ့ကို အပါခေါ်သွားဖို့ပဲရှိသည်။ 

"သုံး လေး နှစ် ဆိုရင် တူးတူးတို့ အစီအစဉ် လုပ်နိုင်တာပေါ့ "

"တူးတူး ဆွဲထားလို့သာ၊ လင်းက ခုတောင် လက်ထပ်ထားချင်တာ"

"ဘယ်ဖြစ်မလဲ လင်း၊ နှစ်ယောက်လုံး ပညာစုံမှ ဖြစ်မှာပေါ့"

နောက်နေ့မှာတော့ ဖေဖေ့ခွင့်ပြုချက်နှင့် သူငယ်ချင်းများနှင့်အတူ မြသပိတ်တောင်ကို တက်ကြသည်။ 

လင်းက ကိုယ်တိုင်ခူးသော ပံ့ကော်ပန်းတွေ ဘုရားဖို့ တချို့ဦးချကာ ကျန်တာတွေ တူးတူးခေါင်းမှာ ဝေနေအောင် ပန်ပေးသည်။ သူငယ်ချင်များကလည်း ကံ့ကော်ပန်းကိုယ်စီနှင့် မြသပိတ်တောင် တက်ကြသည်။ 

တူးတူးလက်ကို တဖက်က ကိုင်ကာ ပန်းစည်းကို တဖက်ကကိုင်၍ လင်းက တောင်ကို တက်သည်။ ချစ်သူချင်း လက်တွဲတက်ရလေတော့ တောင်အမြင့်သည် သူတို့ကို မောအောင် မစွမ်းနိုင်ပါ။ မြသပိတ်တောင်မှ ဆီး၍မြင်ရသော သထုံမြို့ကလည်း စိမ်းညှို့ရီမှိုင်းနေသည်။ 

"လင်း ...မောလားဟင်"

တူးတူးက မေးလိုက်၏။ 

"တူးတူးနဲ့သာ အတူလက်တွဲပြီး တောင်တက်ရမယ်ဆိုရင် ယုဇနာရှစ်သောင်းလေးထောင်မြင့်တဲ့ မြင်းမိုရ်တောင်ကို တက်ရမလား လင်း မမောပါဘူး"

တူးတူးက ရယ်၏။ 

"ဆေးကျောင်းသားကလဲ မြန်မာစာတော်သားပဲ"

သူတို့သည် သူငယ်ချင်းများကို မေ့နေသည်။ လင်းအတွက် တူးတူး၏ချိုမြသောအသံ၊ ခေါင်းမှ သင်းပျံ့သောကံ့ကော်ရနံ့တွေက ရင်ကို အေး၍ အမောပြေစေပါသည်။ တူးတူးအတွက်ကလည်း ချစ်သူ၏လက်က အားတက်စေပါသည်။ 

တောင်ပေါ် ဘုရားရင်ပြင်ရောက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် ဘုရားပန်းကပ်ကာ ရှိခိုးကြသည်။ 

"ပတ္တမြားရောင်ဝါ  ...ကံ့ကော်ဖူးတွေနဲ့ .... ဆုထူးပန်ရွယ်ကာ ...."

သူငယ်ချင်းတွေက အဝေးမှ သီချင်းစောင်းဆိုကြသည်။ 

တန်ခူးလကောင်းကင်သည် ကြည်လင်နေသည်။ တိမ်စင်၍ နေခြည်တောက်ပေမယ့် တောင်ထိပ်သည် နွေလေညှင်းနှင့် အေးမြနေသည်။ ဘုရားမှ ဆွဲလွဲသံသည် ကြည်နူးချမ်းမြေ့ဖွယ် ဓမ္မဂီတကို သီကျူးနေကြသည်။ 

ထိုတချိန်ပဲ လင်းနှင့်နှစ်ယောက်တည်း တွေ့ခဲ့ရသည်။ ကျောင်းရောက်တော့ အဆောင်ဧည့်ခန်းမှလွဲ၍ လင်းကို တူးတူးအတွေ့မခံခဲ့ပါ။ 

ကံကော်ပွင့်တွေ ခြံထဲမှာ သင်းပျံ့လာလျှင် ကြေကွဲဆွေးမြေ့သောဝေဒနာက တူးတူးရင်ထဲမှာ ပေါ်လာသည်။ တခါတရံ ညဦးအိပ်မက်များတွင် ကံ့ကော်ရနံ့များ သင်းပျံ့လာတတ်သည်။ အိပ်ရာက နိုးလျှင် ပန်းများကို ရှာမတွေ့၊ သူ့ရင်ထဲမှာတော့ ဆယ့်နှစ်ရာသီမပြတ် တန်ခူးနွေပဲဖြစ်၍ ကံ့ကော်ပန်းများက ပွင့်လျက်။ 

ယခုတော့ လမ်းတထောက်တွင် ပန်းပျောက်ခဲ့ရသည်။ သူ၏ပွင့်ဦးကေသာပန်းကို ဆွဲယူသွားသူ ရှယ်လီက ပြဿနာတင်လာပြန်သည်။ လင်း၏ပြဿနာ၊ သူနှင့် အလွန်ဝေးကွာသွားပြီဖြစ်သော လင်း၏ပြဿနာ။ 

နံနက်ရောက်တော့ တိုင်းမင်းကြီး ခရီးထွက်ရာမှ ပြန်လာခဲ့သည်။ ရှယ်လီလာသည့်အကြောင်းကို မပြောဖြစ်သေး။ ညကျမှ အိမ်ပေါ်ထပ် ဆင်ဝင်ခန်းမှာ နှစ်ယောက်သား ထိုင်မိကြသည်။ 

ကိုကိုကလည်း သထုံသားဖြစ်၍ ရေနွေးကြမ်းနှင့် ငါးရံ့ခြောက်ဖုတ်ကြိုက်သည်။ အအေးတွေ အရက်တွေ မကြိုက်သည်ကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ရသည်။ 

သူသည် ရေနွေးကြမ်းငှဲ့ပေးရင်း အသောက်အစားမရှိသော လင်သည်ကို ကျေးဇူးတင်မိသည်။ တချို့အရာရှိကတော်များဆိုလျှင် ယခုအချိန် အရက်နှင့်အမြည်း တည်ခင်းကျွေးမွေးနေရပြီ။ 

သူသည် တိုင်းမင်းကြီး ငြိမ်သက်တည်ငြိမ်မှုကိုကြည့်ရင်း လေးစားသောစိတ်နှင့် အရှိန်အဝါကို တွေးနေမိသည်။ 

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လင်သည်က အာဏာရှိသည်၊ တန်ခိုးရှိသည်၊ ဒါထက်မက လေးစားထိုက်သော စာရိတ္တရှိသည် ဆိုလျှင် ထိုအရှိန်အဝါကို ဇနီးဖြစ်သူက ခိုလှုံရမြဲဖြစ်သည်။ ခင်ပွန်းသည်ထံမှ ရရှိသောအရှိန်အဝါကို ဘယ်လိုအသုံးချမလဲ။ သူ ခိုလှုံရသော အရိပ်၏အေးချမ်းမှုကို သူ ခွဲဝေပေးစွမ်းနိုင်ရမည်။ သူ တွေးရင်း အဖြေရလိုက်သည်။ 

"တူးတူး ငြိမ်လှချည်လား"

ငါးခြောက်တမြောင်းကို ဝါးရင်း ဦးဘဇံက ပြောလိုက်သည်။ 

"တူးတူး စဉ်းစားနေလို့ ကိုကို"

"ဘာကိုလဲ"

"ဟို ...တူးတူးတို့ မကွေးအလာ အောင်လံကိုဖြတ်တဲ့နေ့  သတိရသေးလား၊ ညနေ လက်ဖက်ရည်ပွဲနဲ့ ဧည့်ခံတယ်လေ"

ဦးဘဇံသည် ခေတ္တ စဉ်းစားနေသည်။ 

"ဆိုပါဦး တူးတူး၊ အဲဒါ ဘာဖြစ်လဲ"

"တူးတူးသူငယ်ချင်း ရှယ်လီဆိုတာနဲ့ ကိုကို့ကို မိတ်ဆက်ပေးတယ်လေ"

"ေဩာ် ...ဒေါက်တာလင်းရွှေအောင်ရဲ့ဇနီးဆိုတာ "

ကိုကိုသည် လင်းရွှေအောင်နာမည်ကိုလည်း မှတ်မိနေ၍ သူ့ရင်ထဲ ဒိတ်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ 

"ဟုတ်တယ်ကိုကို၊ သူ့နာမည်က ရှယ်လီ၊ သူ မနေ့က တူးတူးဆီလာသွားတယ်၊ အကြောင်းကတော့ ဒေါက်တာလင်းရွှေအောင်ကို ရန်ကုန်ပြောင်းဖို့ လုပ်ပေးပါတဲ့၊ ရန်ကုန်မှာဆို နောက်ထပ်ဘွဲ့တွေအတွက် စာကြည့်နိုင်တယ်၊ ကြိုးစားနိုင်တယ်ပေါ့"

တူးတူးသည် စကားပြောရင်း အသံမှန်အောင် သတိနှင့် ထိန်းနေသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ ထိုအကြောင်းပြောရသည်ကို စိတ်ကမလုံ။ ဦးဘဇံက ဘာမှမဖြေသေးဘဲ ငြိမ်သက်စွာ တွေးနေသည်။ အတန်ကြာမှ စကားစသည်။ 

"ဒီမိန်းမ တော်တော်ချောတယ်နော်"

ဦးဘဇံ စကားစလိုက်တော့ တူးတူး အံ့အားသင့်သွားသည်။ 

"ဟုတ်တယ်ကိုကို၊ အင်လျားဆောင်မှာဆို ကွင်း (Queen)လို့တောင် မခေါ်ဘူး။ ဧကရီ (Empress)လို့ ကျောင်းသူတွေက ခေါ်ကြတာ"

"တက္ကသိုလ်မှာ တခေတ်တော့ တယောက်ပဲ ရှိတာပဲ၊ မယ်တက္ကသိုလ်တွေလည်း တော်တော်ခေတ်စားလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ တချို့မယ်တွေ လင်ကောင်းသားကောင်း များသောအားဖြင့် မရကြဘူး။ လင်ကံဆိုးတာပေါ့"

သူပြောသောအကြောင်းနှင့် ဦးဘဇံစကားသည် ဘယ်လိုအဆက်အစပ်ရှိသည်ကို တူးတူးက တွေးနေသည်။

"တူးတူးသူငယ်ချင်း ရှယ်လီယောက်ျားက လူတော်ပါပဲ၊  လူနာတွေအပေါ်မှာ အင်မတန်ဂရုစိုက်တဲ့လူ"

 

ဘုရား ...လင်းရွှေအောင်အကြောင်းကို ကိုကိုသိနေပြီဆိုတော့ သူနှင့်လင်းအကြောင်းကိုရော ကိုကိုသိနေပါပြီလား။ 

"အခွဲအစိတ်ပညာတော်တော့ ရှေ့တိုးတက်ဖို့ အများကြီးရှိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဟိုတောင်ပေါ်မြို့လေးမှာ မိန်းကလေးတယောက်နဲ့ သူဖြစ်ခဲ့တဲ့အဖြစ်အပျက်အတွက် လူကြီးတွေက မကျေနပ်ကြဘူး"

"တူးတူး အဲဒါတွေ မသိပါဘူး "

" ကိုကို့ကိုလည်း အောင်လံက နယ်ပိုင်နဲ့ တောင်ကြီးက အရေးပိုင်ပြောလို့ ကိုကိုသိတာ၊ အေးလေ တူးတူးသူငယ်ချင်းလည်းဖြစ်နေ၊ ပြီးတော့ ဆရာမနဲ့ ပြဿနာရှင်းသွားအောင် လင်းရွှေအောင် ရန်ကုန်ပြောင်းတာပဲ ကောင်းပါတယ်"

"ဆရာမနဲ့ ပြဿနာ ...."

တူးတူးက ထပ်၍မေးလိုက်၏။ သူ ဘာမှမသိ။ 

"ဟုတ်တယ်၊ တူးတူး ဘယ်သိမလဲ။ ကိုကို့ကို ကလပ်မှာ အောင်လံက နယ်ပိုင် လာတုန်းက ပြောသွားတယ်။ ဆေးဝါးကုသမှုမှာတော့ လူတော်ပဲတဲ့၊ မိန်းမကတော့ ပွေသတဲ့"

သူ့ချစ်ဦးသူသည် ရှယ်လီ့လက်ထဲမှာပင် တောင်ပေါ်မြို့လေးမှာလည်း မိန်းမပြဿနာဖြစ်ခဲ့သေးသည်။ ယခုလည်း ဆရာမနဲ့တဲ့။ ရှယ်လီ ထိုစိတ်ဒုက္ခတွေကြောင့် နွမ်းဖျော့ဖျော့ဖြစ်ဟန်ရှိသည်ကို သူ သတိပြုမိသည်။ 

ရှယ်လီတို့အကြောင်း တွေးရင်း ဦးဘဇံစကားများကို သတိရသည်။ ပြီးတော့ ဦးဘဇံသဘောထားနှင့် စာရိတ္တ၊ ဦးဘဇံလိုလူမျိုးကို သူ ရခြင်းသည် အိမ်ထောင်ရေးမှာ သူ အလွန်ကံကောင်းသည်။ 

ဦးဘဇံမှာ အာဏာနှင့်အရှိန်အဝါတွင်မက သမာဓိလည်း ရှိသည့်သူတယောက်ဖြစ်သည်။ လင်၏အရှိန်အဝါကို မှီခိုအသုံးချ၍  ရှယ်လီကို သူ ကူညီလိုက်နိုင်သည်ကို သူ ကျေနပ်မိပါသည်။ 

သို့သော် တနေ့နေ့တော့ သူနှင့်ကိုကိုလင်း တက္ကသိုလ်မှာ နေစဉ်က အကြောင်းတွေကိုတော့ ဦးဘဇံကို ဖွင့်ဟပြောရမည်။ ရင်ထဲမှာ အစဉ်မွှေးပျံ့နေသော ကံ့ကော်ပန်းရနံ့အကြောင်းကို ဦးဘဇံ သိထားဖို့လိုသည်။ 

ယခု သူ၏ကူညီခြင်းသည် ရှယ်လီကို ကူညီခြင်းလား၊ ချစ်ဦးသူကို ကူညီခြင်းလား။ ချစ်ဦးသူအတွက် ဦးဘဇံထံမှ  အကူအညီတောင်းမိသည်ဆိုရင်တော့ သူသည် ဦးဘဇံအပေါ်မှာ မတရား၊ သူ့စိတ်က သူ့ကို ခြောက်၍နေသည်။

အပိုင်း(၃) ဆက်ရန်

ခင်နှင်းယု