“အဲဒါကိုပဲကြည့်တော့ ဒေါ်ဒေါ်ရွှေရေ၊ အခုတော့ ကလေးတွေအကုန်လုံးက သူတို့ဘဘကြီးဘက်က”
မခင်လှက ကျေနပ်ခြင်းတစ်ဝက် မကျေနပ်ခြင်းတစ်ဝက်တို့ ရောနေသောမျက်နှာဖြင့် ပြုံးတမဲ့မဲ့ ပြောသည်။
သူ့ကလေးတွေနှင့် ဦးဘပွား အလွမ်းသင့်ပြီး အဆင်ပြေသွားကြသဖြင့် ဝမ်းသာမိသော်လည်း ကိုဦးက “မေမေရယ်၊ ဘဘကြီးကို ဘယ်တော့မှ ပုပ်ပုပ်ကြီးလို့ မခေါ်ပါနဲ့တော့ဗျာ၊ သူက သဘောကောင်းပါတယ် မေမေရဲ့၊ မေမေထင်သလို သဘောပုပ်ပုပ် မနောပုပ်ပုပ်ကြီးမဟုတ်ပါဘူး” ဟု မိကျောင်းမင်း ရေကင်းပြပြီး ပြောခဲ့သည်ကိုတော့ အတန်ငယ် မခံချင်ဖြစ်မိသည်။
“အေး အခုမှ မဟုတ်တော့ဘူး ဆိုရင်တော့ မပြောတတ်ဘူး။ ပုပ်တုန်းကတော့ တကယ့်ကိုပဲ ပုပ်ခဲ့တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးပါတော်” ဟု သူက ပြောတော့ ကိုဦးက ခေါင်းခါရင်း “ဘယ်တုန်းကမှ ပုပ်ခဲ့မှာ မဟုတ်ပါဘူး မေမေရာ၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် နားလည်မှုတွေ လွဲနေလို့နေမှာပါ” ဟု စကားကြီး စကားကျယ်ပြောပြီး ဦးဘပွားဘက်က ကာကွယ်ခဲ့သေးသည်။
“တကယ့် တကယ်ကျတော့လဲ စိတ်ရင်း တကယ်ကို ကောင်းရှာပါတယ်”
ဒေါ်ရွှေနုက ပြောတော့ မခင်လှသည် “အင်း သည်အဘွားကြီးလဲ မျက်နှာကြီးရာ ဟင်းဖတ်ပါသွားပြီ” ဟုတွေးသည်။ အလျင်တုန်းက ဦးဘပွား၏အတင်းကို အပြောဆုံးက ဒေါ်ရွှေနုပင်ဖြစ်ကြောင်း သူမှတ်မိသည်။
“ကြည့်ပါဦး ကံကောင်းအတွက် ဝင်ပြီး တာဝန်ယူတာ နည်းတဲ့စေတနာလား၊ ပေးပြန်တော့လဲ တိုရေးရှာရေး ပေးတာမဟုတ်ဘူး မခင်လှရဲ့ ၊ တစ်လ တစ်ထောင်တောင် ပေးတာ နည်းသလား”
“အင်းလေ၊ သူ့ စေတနာက ချီးကျူးစရာတော့ ချီးကျူးစရာပဲ”
မခင်လှက အင်တင်တင် ပြောသည်။ သူ့စိတ်စေတနာကို ချီးကျူးရမည်ဆိုသော်လည်း မခင်လှသည် အလျင်တုန်းက အမြင်ကတ်ခဲ့သည့် အရှိန်လေးနှင့်မို့ အနည်းအကျဉ်းတော့ ဆက်ပြီး ကတ်နေချင်သေးသည်။
“ငယ်ပေါင်းကြီးဖော်တွေ မဟုတ်တော့လဲ တစ်ယောက်အကြောင်းတစ်ယောက် ဘယ်သိပ်သိကြပါ့မလဲကွယ်။ အခုမှသာ ဖြည်းဖြည်းသိကြရတာ၊ လူအကြောင်း ပေါင်းမှသိရတယ် မဟုတ်လား”
ဒေါ်ရွှေနုက လက်ဖက်ကလေး တမြုံ့မြုံ့စားရင်း လေပျော့လေးနှင့် ဆက်ပြောသည်။ ဦးဘပွားကို မြင်ပြင်းကတ်ကတ်နှင့် “လူ့ခွစာကြီး” “လူ့ကန့်လန့်ကြီး” “လူ့ဘဝင်ကြီး” စသည်ဖြင့် အိမ်တကာလည်ပြီး ပြောမိဆိုမိသမျှကို ခုမှ ပြန်တွေးပြီး အားတုံ့အားနာ ဖြစ်နေပုံရသည်။ သူပြောခဲ့မိသမျှကို ကျေရာကျကြောင်း၊ အခုတော့လည်း သာသာထိုးထိုးနှင့် ချီးကျူး၍ မဆုံးနိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။
မခင်လှကတော့ ပြောတုန်းကပြောခဲ့မိပြီးမှ ချက်ချင်းကြီး မှားပါပြီဟု ပြောင်းပြန်လုပ်ရမည်ကို ကိုယ့်ကိုယ်ကို ရှက်နေသည်။ ထို့ကြောင့် “ကျွန်မတို့က ဒီအဘိုးကြီးကို တော်တော်ဆိုးတယ် ထင်နေတာ၊ အခုတော့လဲ မဆိုးရှာပါဘူး” ဟု လျော့လျော့ပေါ့ပေါ့ ပြောလေသည်။
“ငါတို့လမ်းထဲမလဲ လူသစ်တွေက အရမ်းရောက်??လာပြီကိုး မခင်လှရဲ့၊ တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်ယောက်??ဆိုတာ ချက်ချင်းကြီး ဘယ်သိနိုင်ကြတော့မှာလဲ”
ဦးဖီးလမ်းထဲတွင်သာမက စမ်းချောင်းတစ်ရပ်ကွက်လုံးတွင် ကန်ထရိုက်တိုက်တွေ မှိုလိုပေါက်ပြီး အိမ်ထောင်စုဦးရေများမှာလည်း လျင်မြန်စွာ တိုးတက်လာသည်။ မခင်လှတို့ ရောက်လာသည်မှာလည်း လေးငါးနှစ်သာ ရှိသေးသည်မို့ လူသစ်တန်းတွင် ပါဝင်သူများဖြစ်သည်။ ဒေါ်ရွှေနုတို့သားအမိကမူ နှစ်ပေါင်း အစိတ် သုံးဆယ် သက်တမ်းရပြီးဖြစ်သော စမ်းချောင်းသူစစ်စစ် မူလလက်ဟောင်းကြီးများ ဖြစ်လေသည်။
“စမ်းချောင်းကို ဟိုးအလျင်တုန်းက ရှမ်းတွေကစပြီး တည်သွားတာလို့ ပြောကြတယ် မခင်လှရဲ့ ။ သူတို့စီရင်ခဲ့တဲ့ ဆေးတွေ၊ အင်းတွေရဲ့ အစွမ်းကြောင့် စမ်းချောင်းရပ်ကွက်ဟာ မီးကွင်းနေတာပေါ့။ ဒေါ်ဒေါ်တစ်သက်တော့ စမ်းချောင်းမှာ မီးလောင်တယ်ဆိုတာ မကြားဖူးပါဘူး၊ အကြောင်းမသင့်လွန်းလို့ တစ်ခါ နှစ်ခါတော့ လောင်ဖူးတယ်၊ ဒါပေမယ့် အဲဒီမီးဟာ တစ်အိမ်အပြင် နှစ်အိမ်မကူးဘူး၊ ဒါကြောင့် ဒေါ်ဒေါ်တို့ စမ်းချောင်း လက်ဟောင်းသမားတွေဟာ အိမ်ကို မီးပေါင်ထားလေ့ မရှိကြဘူး၊ လိုမှ မလိုဘဲကိုး၊ ဟုတ်ဘူးလား”
ဒေါ်ရွှေနုက ဦးဘပွားဆီမှ ဦးလည်ပြီး သူချစ်သော စမ်းချောင်းကို ဆက်၍ ချီးမွမ်းခန်းဖွင့်သည်။ စမ်းချောင်းရပ်ကွက်ကို ဒေါ်ရွှေနု ချစ်သည်။ စမ်းချောင်းရပ်ကွက်တွင်းရှိ လူနေမှုကိုလည်း ချစ်သည်။ သူက ကိုယ့်ကိုယ်ကို သာမက ပတ်ဝန်းကျင်မှ လူများကိုပါ အမြဲတမ်း စိတ်ဝင်စားနေသူဆိုတော့ သည်ရပ်ကွက်တွင်းမှာ စိတ်ဝင်စားစရာ ဇာတ်လမ်းလေးများက ပြည့်ကျပ်နေသည်။
သူက အိမ်လည်ပြီး အတင်းပြောတတ်သူ (ထိုအထဲတွင် သူကိုယ်တိုင်လည်း ပါဝင်သည်)များကိုလည်းကောင်း၊ အိမ်မှာထိုင်ပြီး ပြောသမျှအတင်းကို စောင့်၍နားထောင်တတ်သူများကိုလည်းကောင်း သဘောကျသည်။ သူတို့သာ မရှိလျင် ယခု လောကကြီးသည် သည်မျှ စိုစိုပြည်ပြည် စည်စည်ကားကား ရှိမည်မဟုတ်ဟုပင် တွေးမိတတ်သည်။
တစ်ခါတရံလည်း တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး စကားပြော၍ အပေါက်အလမ်းမတည့်ဘဲ စိတ်ဆိုးကြ စိတ်ကောက်ကြလည်း ဖြစ်တတ်သည်။ သို့သော် ကြာကြာမခေါ်ဘဲ မနေနိုင်ကြ။ အရေးအကြောင်း၊ သာရေးနာရေးရှိလျှင် ဝိုင်းကြ ဝန်းကြသည်။ ကူညီကြသည်။ ကိုယ့်အိမ်က ဟင်းခွက်လည်း သူ့အိမ်ရောက်၊ သူ့အိမ်က ဟင်းခွက်လည်း ကိုယ့်အိမ်ရောက်နှင့်မို့ ဒေါ်ရွှေနုပျော်သည်။
အိမ်ဝမှနေပြီး “မဟိုဒင်းရေ ဘာချက်လဲ”ဟု မေးကာ မီးဖိုချောင်ထဲအထိ တန်းပြီး ဝင်သွားနိုင်သည့်အရသာမျိုးကို ဝင်ဒါမီယာ ယခုသံလွင်လမ်းတွင် ရနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။ သူ့မှာ သည်ထက်မက ချမ်းသာကြီးချမ်းသာပြီး ဝင်ဒါမီယာ ယခု (သံလွင်လမ်း)၊ ရွှေတောင်ကြားတွင် တိုက်ဆောက်နိုင်မည် ဆိုလျှင်ပင် ဒေါ်ရွှေနုတို့ကတော့ စမ်းချောင်းမှ ခွာနိုင်မည် မထင်။ ဘေးခန်းက အဖိုးကြီး ဦးဘပွားလို ရွှေတောင်ကြားကအိမ်ကို သံရုံး ငှားပြီး သူကတော့ သည်တိုက်ခန်းလေးဆီသို့သာ ပြန်ပြေးလာမည် ဖြစ်လေသည်။
“အင်း ဦးဖီးလမ်းထဲက လူဟောင်းတွေလည်း အတော်ကို ဆုံးပါးကုန်ကြပြီ။ ဟိုဘက်လမ်းထိပ်က ဦးထွန်းရှိန်၊ လမ်းလယ်က ဦးလှနဲ့ ဦးအောင်သိန်း၊ နောက်ပြီး ခင်မောင်ဆွေတို့အဖေ ဦးဟုတ်စိန်၊ နောက်ပြီး အဲဒီအိမ်ရှေ့ တွင်ခုံက ဦးမြအေး၊ သူ့တွင်ခုံမှာ ဆီစက်ကလိုသမျှ ပစ္စည်းရလို့ ဆီဘုရားလို့တောင် ခေါ်တယ်တဲ့။ နောက်တော့ ဦးဇေယျာရဲ့ ဇနီး ဒေါ်ဒေါ်နု၊ သူက ပိန်ပိန်ပါးပါး ညက်ညက်ကလေးနဲ့ မိန်းမချောပေါ့၊ နောက်တစ်အိမ်က ဦးမြတ်ထွန်းဦးတို့ ဇနီးမောင်နှံ၊ နောက်တော့ မာမီကြီး၊ ဒီဘက်ပိုင်းရောက်လာတော့ ဆန်နီဘွိုင်တို့အဖေ ဦးစိုးညွန့်၊ တင်တင်အေးအမေ ဒေါ်နှင်းသင်၊ အဲဒီ ဒေါ်နှင်းသင်ထိုးတဲ့ရှောက်ယိုများ ဘယ်လိုစားကောင်းမှန်း မသိဘူး။ ရှောက်သီးအလုံးလိုက်ကို အစိမ်းရောင်မပျက်ဘဲ ယိုထိုးထားတာ ဆိုတော့ လှလိုက်တာလဲလွန်ရော”
ဒေါ်ရွှေနုက ဦးဖီးလမ်းထဲတွင် လှုပ်ရှားသွားလာခဲ့သူများကို တစိမ့်စိမ့် သတိရနေသည်။
“နောက်ပြီး ရွှေရိုးတစ်ယောက်ရှိသေးတယ်၊ သိပ်စိတ်မနှံ့ရှာပေမယ့်လည်း ဘယ်သူ့ကိုမှ ဒုက္ခမပေးဘူး။ သူ့ကိုလည်း အကုန်လုံးက ခေါ်ကြပြောကြကြတယ်၊ ဆွမ်းကျွေး ကွမ်းကျွေးများရှိရင် ဘာမှပြောမနေနဲ့၊ ဘုန်းကြီးပွဲပြီးရင် ရွှေရိုးပွဲပဲ၊ သူက အရင်ဆုံး တက်လာတာ။ ဘယ်ဧည့်သည်မှ မစားရသေးဘူး၊ ရွှေရိုးက အရင်ဆုံးစားတာပဲ၊ ဒါပေမယ့် သူ့ကိုလည်း ဘယ်သူကမှ အပြစ်မယူကြဘူး၊ အကုန်လုံးက မေတ္တာထားကြတယ်။ ခွင့်လွှတ်ကြတယ်။ အခုတော့ မရှိရှာတော့ဘူး။ ရွှေရိုးရော သူ့အမေကြီးရော ဆုံးကြရှာပြီ"
တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် တိုင်ပင်ကြ၊ မေတ္တာထားကြပုံတွေကို ပြန်တွေးရင်း ဒေါ်ရွှေနုက ကြည်နူးနေသည်။
အခုတော့လည်း လူဟောင်းတွေ တဖြုတ်ဖြုတ် ပဲ့ကြွေကာ လူသစ်များက အစားထိုးဝင်ရောက်လာသည်။ ရွက်ဝါတွေ တသဲသဲ ကြွေသွားသော်လည်း ရွက်သစ်တွေဝေနေသော သစ်ပင်ကြီးလိုပင် ဦးဖီးလမ်းကတော့ စည်ကားနေမြဲသာဖြစ်လေသည်။ သူ့မျက်စိရှေ့တွင်ပင် ကျည်းသားရိုက်၊ ဂေါ်လီပစ်၊ ဂျင်ပေါက် ကစားနေခဲ့ကြသော နေဝင်းတို့၊ ခင်မောင်ဆွေတို့ပင်လျှင် အခုတော့ ဆံပင်တွေ ဖြူစပြုနေကြပြီ ဖြစ်သည်။
“ဪ အချိန်တွေ ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး၊ ကုန်သွားလိုက်တာနော်”
“ဟုတ်တယ် ဒေါ်ဒေါ်ရွှေရဲ့ ၊ ကျွန်မတို့ ဦးဖီးလမ်းထဲ ရောက်တာတောင် ငါးနှစ်လောက်ရှိပြီ၊ ဘာမှ ကြာလိုက်ရတယ် မထင်ပါဘူး”
မခင်လှက တွေးတွေးဆဆ ပြောသည်။ ထိုငါးနှစ်အတွင်း အမေ့ကို နှစ်ခါသာ တွေ့ခဲ့ရသည်ကိုလည်း ချက်ချင်းဆက်ပြီး သတိရသည်။ ဒါတောင် သူက အမေ့ဆီသွားနိုင်တာမဟုတ်၊ အမေကသာ သူ့ဆီသို့ အရောက်လာခဲ့ရခြင်းဖြစ်လေသည်။
“အင်း လောကကြီးထဲမလဲ လူငယ်တွေက ကြီး၊ လူကြီးတွေက အို၊ လူအိုတွေက သေ၊ သေပြန်တော့လဲ တဖြည်းဖြည်း မေ့သွားကြရတော့တာပဲ။ သံသရာဆိုတာ ဒီလိုပဲ လည်နေကြရတာ ထင်ပါရဲ့ အေ”
“အင်း အမေ့ခမျာလည်း ကြီးရှာပြီ၊ အိုရှာပြီ”
မခင်လှကတော့ အမေ့အကြောင်း ဆက်သွားသည်။ သူ့အမေသည် အသက်ခြောက်ဆယ်ကျော်ပြီမို့ ဒေါ်ဒေါ်ရွှေထက် အနည်းငယ် ကြီးလေသည်။ ဒေါ်ဒေါ်ရွှေလို ပိန်ပိန်ပါးပါး ပြားပြားလေးလည်းမဟုတ်၊ ဝဝအိအိကြီးဖြစ်သည်။
“မခင်လှရဲ့ အမေကြီးရော နေကောင်းရဲ့လား"
ဒေါ်ရွှေနုက အမှတ်တရ မေးသည်။ သူတို့နှစ်ဦး ယှဉ်တွဲထိုင်နေလျှင် ဝသူက ပိုဝပြီး ပိန်သူကလည်း ပိုပြီးပိန်နေဟန်ရှိသဖြင့် မြင်သူတိုင်းက ရယ်မောခဲ့ကြသည်ကို သတိရသည်။
“တစ်နေ့တုန်းက စာထဲမှာတော့ နေကောင်းပါတယ်လို့ ပါတာပဲ။ အမေက ဖျားခဲနာခဲပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် သွေးတိုးတော့ ရှိနေတယ်။ အစားလဲ နည်းနည်းမှမရှောင်ဘူး”
“ရခိုင်ဘက်မှာ အုန်းသီးပေါပေါနဲ့ အုန်းနို့တွေ သိပ်စားနေရင်တော့ မတည့်ဘူးနော်”
“အဲဒါပေါ့ ...ဒေါ်ဒေါ်ရွှေရယ်”
သူ့အမေသည် သူ့ထက် ညီမဖြစ်သူ မခင်မြကို ပိုချစ်သည်ဟု မခင်လှထင်သည်။
“ကျွန်မနဲ့ နေပါလား အမေရယ်” ဟု သူခေါ်သော်လည်း တစ်လအပြင် ပိုပြီးမနေနိုင်။
“ညည်းတို့ရန်ကုန်အိမ် ကျဉ်းကျဉ်းကျပ်ကျပ်ကလေးတွေမှာ အသက်ရှုလို့မဝဘူး အေရဲ့” ဟုပြောကာ ပြန်သွားတတ်သည်။
မခင်မြ၏ယောက်ျားက ဆရာဝန်ဆိုတော့လည်း နယ်တကာအနှံ့ လျှောက်ပြောင်းနေရသည်။ အိမ်ကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်းလည်း ရသည်။ အစားအသောက်လည်း ပေါပေါများများ ရှိသည်ဆိုတော့ “အမေ့အတွက် ပိုကောင်းပါတယ်လေ”ဟု သူက မကြာခဏ စဉ်းစားမိသည်။
သူ့အိမ်မှာ မခင်မြလောက် ပေါပေါမကျွေးနိုင်၊ ကျယ်ကျယ် မထားနိုင်တာကတော့ အမှန်ပင်။ နောက်ပြီး မခင်မြက ကလေးတွေ တသွတ်သွတ်မွေးသည်။ အပြင်မှာလည်း ခုနှစ်ယောက်၊ အခုလည်း နောက်တစ်ဗိုက်နှင့် လရင့်ပြီဟု ဆိုသည်။ ရခိုင်ပြည်နယ်ရောက်သွားတော့ အမေလည်း မခင်လှဆီ မလာဖြစ်တော့ပေ။ အသွားအလာ ခက်ခဲသည်ကတစ်ကြောင်း၊ ကလေးတစ်အုပ်နှင့် မခင်မြကို စိတ်မချသည်ကလည်းတစ်ကြောင်း ဖြစ်လေသည်။
ကလေးတွေ ကျောင်းပိတ်စကတော့“ဒီတစ်ခါ သမီးတို့မိသားစု အမေ့ဆီလာခဲ့ပါလား၊ မခင်မြက ငပလီလိုက်ပို့မယ်လို့ ပြောတယ်၊ ကလေးတွေကျောင်းပိတ်တုန်း မောင်ရန်ဝေး ခွင့်ရရင်တော့ လာခဲ့စေချင်တယ်” ဟုရေးထားခဲ့သည်။
“အင်း သွားမယ်၊ လာမယ် ကြံရင် လမ်းစရိတ်နဲ့ စားဖို့သောက်ဖို့ တွက်နေရတာနဲ့ပဲ မသွားဖြစ်၊ မလာဖြစ်တော့ဘူး၊ သင်္ကြန်ကျရင်တော့ တစ်မိသားစုလုံး ကားနဲ့ သွားလိုက်ရရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ။ အမေလဲ တကယ့်ကို
ပျော်ရှာမှာ။ သွားမယ် သွားမယ်။ ဒီနှစ်သင်္ကြန်မှာတော့ မျက်စိမှိတ်ပြီး ဖြစ်အောင်ကိုသွားမယ်၊ ကလေးတွေလဲ ငပလီရောက်ရင် ပျော်လိုက်မယ့်ဖြစ်ချင်း”
မခင်လှက မိခင်ဖြစ်သူကို ထူးထူးခြားခြား သတိရနေသည်။ သည်က အသွားတွင် ယိုးဒယားပစ္စည်းလေး ဘာလေး ဝယ်သွားမည်။ ဟိုကအပြန်တော့ အိန္ဒိယပစ္စည်းနှင့် ငါးခြောက် ငါးခြမ်းလေး ဝယ်လာမည်။ သည်ပြန်ရောက်မှ တစ်အိမ်တက်ဆင်း လိုက်ရောင်းလိုက်လျှင် စရိတ်ကလေး အတန်အသင့်တော့ ကျေနိုင်သည်။ စိတ်ကူးဖဲရိုက်နေမိသည်။
“ဟော မေးလိုက်စမ်း ကံကောင်းလေး၊ မေးလိုက်စမ်း .. အန်တီလှရယ် ကျွန်တော်လှရဲ့ လားလို့”
ကံကောင်းကိုချီပြီး ထွက်လာသော မမွှေးကြူက သူတို့ဘေးရောက်လာမှ မခင်လှ၏အတွေးများ ပြတ်သွားသည်။
“အောင်မလေး...လှလိုက်တာနော်”
သနပ်ခါးတွေအဖွေးသား လိမ်းထားသော ကံကောင်း၏ပါးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲကာ ဒေါ်ရွှေနုက မပီကလာ ပီကလာနှင့် မြူချော့နေသည်။
“လူဂျိုကြီးရယ်၊ လူဂျိုကြီး ဦးကံကောင်းရယ်၊ မမကဲကို ကြိုက်ရား၊ အန်တီမွှေးမွှေးကို ကြိုက်ရား”
“ဘွားဘွားချွေချွေကိုပဲ ကြိုက်တယ်”
မမွှေးကြူ၏ဘေးတွင် ကပ်လျက်ပါလာသော ကဲကဲက ကံကောင်းကိုယ်စား ဝင်ဖြေသည်။
“ဘွားဘွားချွေချွေကို ကြိုက်တယ်ရား၊ အဘွားကြီးကို ကြိုက်တာရား၊ အမယ်ကြီးကို ကြိုက်တယ်ရား၊ ပြောဂျမ်း... ပြောဂျမ်း"
သနပ်ခါးနံ့ မွှေးနေသော ကံကောင်း၏ပါးလေးနှစ်ဖက်ကို ဒေါ်ရွှေနုက ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းသည်။ ကံကောင်းက စကားတွေ တဝူးဝူး တဂဲဂဲပြောကာ တခစ်ခစ်နှင့် ရယ်သည်။
“ရော့....အမေ၊ ကလေးကို ခဏခေါ်ထားပါဦး”
မမွှေးကြူက ကံကောင်းအား လှမ်းပေးပြီး ကဲကဲနှင့်အတူ ဖိုထဲ ပြန်ဝင်သွားသည်။ ကဲကဲ၏လက်ထဲတွင် သံဇလုံလေးတစ်လုံး ကိုင်ထားသည်ကို မခင်လှ မြင်လိုက်သည်။
“ဟဲ့သမီး ....လက်ထဲက ဇလုံက ဘာလုပ်ဖို့လဲ”
“ ဦးကောင်းအတွက်တဲ့၊ ငါးပိရည် လာတောင်းနေတာလေ”
ကဲကဲ မကြားသဖြင့် ဒေါ်ရွှေနု ဝင်ဖြေသည်။ ဟုတ်သည်။ ကိုကောင်းထက်တစ်ယောက် ငါးပိရည်ဖျော်ကို တော်တော်လေး တောင့်တောင့်တတ စားချင်နေပုံရသည်။ မနေ့တုန်းကလည်း ကဲကဲအား “ကဲကဲရယ် ညည်းငါးပိရည်ကို စောင့်နေရတာ ငါ့မှာ လည်ပင်းကြီးကိုရှည်လို့၊ ဒီတစ်သက် စားရောစားရဦးမှာလား” ဟု ရန်တွေ့ နေသော အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။
“သားအဖနှစ်ယောက်တည်း နေကြတာဆိုတော့ ငါးပိရည်ကို တတန်တက ဘယ်ကျိုပါ့မလဲအေ၊ သူ့ဦးကောင်း ငါးပိရည် စားချင်တယ်၊ နည်းနည်းပေးပါဆိုပြီး မနက်ကတည်းက လာချွဲနေတာလေ”
“ဟုတ်တယ်၊ အိမ်မှာလဲ ကျွန်မတစ်ယောက်တည်း ငါးပိကြိုက်တာဆိုတော့ တစ်ခါတစ်လေ စားချင်လွန်းမှသာ ကျိုဖြစ်တာ”
သို့သော် မခင်လှ၏ငါးပိရည်က မီးဖိုပေါ်တင်ကျိုထားသော ငါးပိရည်ထဲသို့ ငရုပ်သီးအခြောက်မှုန့်ထည့်ထားခြင်းသာဖြစ်သည်။ ဒေါ်ရွှေနုတို့သားအမိလို ပုစွန်ခြောက်တို့၊ ကြက်သွန်ဖြူတို့၊ ငရုပ်သီးစိမ်းတို့ကို ထောင်းထည့်ပြီး စားချင်စဖွယ် ဖျော်ထားသည်မဟုတ်ပေ။
“ကိုကောင်းထက်ကိုတော့ ကလေးတွေက အတော်ကိုခင်ကြတယ်နော်”
“ဪ... ခင်ဆို သူကလဲ ကလေးတွေကို ခင်တာကိုး၊ ဘတ်စ်ကားပေါ်ကနေတောင် ကလေးတစ်ကောင် ပါလာတာ ကြည့်ပါတော့လား"
တစ်သွေးတစ်မွေးဖြစ်နေသော ကံကောင်းကို ကြည့်ရင်း သူတို့နှစ်ဦးသား ကြည်နူးစွာ ရယ်မိကြသည်။ သူတို့ဆီသို့ ကံကောင်းရောက်လာသည်မှာ ဝတ္ထုဆန်လှသည်မို့ ပြန်တွေးမိတိုင်း ရယ်ရွှင်ကြည်နူးရမည့် အဖြစ်အပျက်တစ်ခု ဖြစ်လေသည်။ ခဏနေတော့ မမွှေးကြူနှင့်ကဲကဲတို့ မီးဖိုချောင်မှ ပြန်ထွက်လာသည်။ ကဲကဲ၏လက်ထဲမှ ငပိရည်ဖျော်ဇလုံက ငရုပ်သီးစိမ်း၊ ကြက်သွန်ဖြူနံ့သင်းပြီး မွှေးနေသည်။
“ငါးပိနံ့ရတာ ငါတောင် ထမင်းဆာလာပြီ”
ငါးပိရည်ဖျော်မွှေးမွှေးကို စိုင်သရက်သီး ကြွပ်ကြွပ်ကလေးနှင့် တို့ကာစားလိုက်ရလျှင် ထမင်းမြိန်လိုက်မယ်ဖြစ်ချင်းဟု မခင်လှ တွေးမိသည်။ အိမ်မှာ သရက်သီးကင်းတော့မရှိ၊ သရက်ဖူးကလေးတစ်စည်း ရှိသည်မို့ အတော်ပင်။ ပြန်တော့မှ မမွှေးကြူ၏ငါးပိရည်ကို တစ်ခါစားလောက် တောင်းသွားပြီး သရက်ဖူး မွှေးမွှေးလေးမြှုပ်ကာ ထမင်းမြိန်မြိန်စားလိုက်ဦးမည်။
“ဟော...ဟိုမှာ ဦးကောင်းတောင် ပြန်လာပြီ”
သူ့ဟန်အတိုင်း ခေါင်းကိုငုံ့ကာ ခပ်စိုက်စိုက်လျှောက်လာသော ကိုကောင်းထက်ကို တွေ့တော့ ကဲကဲဝမ်းသာသွားသည်။ နှုတ်သွက်လျှာသွက်နှင့် လှမ်းခေါ်သည်။
"ဦးကောင်းရေ ... ဦးကောင်း၊ ကံကောင်းက ဒီမှာ”
နဂိုကတည်းက လာချင်ချင်ဖြစ်ဟန်တူသော ကိုကောင်းထက်က ပြုံးသွားသည်။ အလယ်လှေကားဆီသို့ မသွားဘဲ မမွှေးကြူတို့အခန်းဘက်သို့ လှည့်ဝင်လာသည်။ လာသာလာရသော်လည်း ရှက်တက်တက်ဖြစ်နေသဖြင့် ဘယ်သူ့ကိုမှ မကြည့်ဘဲ ဒေါ်ရွှေနုလက်ထဲမှ ကလေးကိုသာ “ကံကောင်းရေ ..အံမယ် ငါ့သားက သနပ်ခါးတွေ ဘာတွေနဲ့ပါလားကွာ” ဟု လှမ်းပြောသည်။
ကံကောင်းကလည်း ကိုကောင်းထက်ကိုမြင်တော့ မြူးသွားသည်။ ဒေါ်ရွှေနုပေါင်ပေါ်တွင် ခြေထောက်ကလေး နှစ်ဖက်ထောက်ကာ ခုန်ဆွ ခုန်ဆွနှင့် လုပ်နေသည်။
“ဟေး ကံကောင်း ခဏနေဦးကွာ၊ ငါ ရေကလေး မိုးကလေး ချိုးလိုက်ပါရစေဦး”
ကိုကောင်းထက်က ကံကောင်းအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် မြှောက်ချီကာ တစ်ချက် နမ်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်နေသော ဒေါ်ရွှေနုလက်ထဲသို့ ပြန်ပေးလိုက်ပြီး “ခဏလေးပါ၊ ကျွန်တော် ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်နော် ဒေါ်ဒေါ်” ဟု ခွင့်တောင်းသလို ပြောသည်။
"ဦးကောင်းရေ”
ကဲကဲ ခေါ်သည်။
“ဦးကောင်းရေ ...ဒီမှာကြည့်”
သူ့လက်ထဲမှ ငါးပိရည်ဖျော်ဇလုံကို မြှောက်ပြရင်း ကဲကဲက မမွှေးကြူဘက်သို့ မေးကလေးထိုးပြသည်။
“ငါးပိရည်ဖျော်လေ၊ အန်တီမွှေး ပေးလိုက်တာ”
ကိုကောင်းထက်လည်း ငါးပိရည်ဖျော်မွှေးမွှေးကို ငုံ့ကြည့်ရင်း မခင်လှလိုပင် ချက်ချင်း ထမင်းဆာသွားဟန်ရှိသည်။ တံတွေးတစ်ချက် မျိုချလိုက်သည်။ ထို့နောက် မမွှေးကြူအား ကျေးဇူးတတင် လှမ်းကြည့်ရင်း သူ့ဝသီအတိုင်း အလွဲလွဲအချော်ချော် ပြောတော့သည်။
“ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ ငါးပိရယ်၊ ကျွန်တော်လေ မမွှေးကြူလေး စားချင်နေတာ ကြာလှပြီ” တဲ့။
* * *
"ဦးကောင်းက အဲဒီလိုပြောလိုက်တော့ အန်တီမွှေးက အရမ်းရှက်သွားတာပေါ့ ဘဘကြီးရဲ့ ၊ မျက်နှာကြီးကို နီရဲသွားတာပဲ”
တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း ပြောပြနေသော ကဲကဲကို ကြည့်ရင်း ဦးဘပွားသည် ကိုကောင်းထက်၏အူတူတူပုံကိုရော၊ မမွှေးကြူ၏ ရှက်အမ်းအမ်းမျက်နှာကိုရော အတွေးမျက်စိထဲတွင် ထင်းထင်းကွင်းကွင်း မြင်ယောင်လာသည်။ ရယ်ချင်စိတ်ကလည်း လိပ်ပြီး တက်လာလေသည်။
“အဲဒီတော့ ဦးကောင်းက သူမှားသွားမှန်း သိပြီး အရမ်းအားနာသွားပြီး ဘယ်လိုပြန်ပြောလဲ၊ သိလား ဘဘကြီး”
“ဆိုပါဦးကွာ”
ကဲကဲက သူ့ဟာသူ ရယ်နေသဖြင့် စကားကို တော်တော်နှင့် မဆက်နိုင်၊ သိပြီးဖြစ်ဟန်တူသော ကိုဦးနှင့် ကိုတူးတို့ကလည်း ကဲကဲနှင့်အတူရော၍ ရယ်နေကြသည်။
“ဦးကောင်းက အန်တီမွှေးကို မျက်လုံးကြီးပြူးကြည့်ပြီး ဆောရီးဗျာ ဆောရီး၊ ကျွန်တော်က မမွှေးကြူကို အရမ်းစားချင်နေလို့ မှားပြီးပြောမိတာပါ ငါးပိရယ်တဲ့”
“ဟား....ဟား....ဟား....... ကောင်းရောဗျာ”
သည်တစ်ခါတော့ ဦးဘပွားသည် ပြုံးရုံမျှမက ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်မိတော့သည်။ ကိုကောင်းထက်ဆိုသည့်လူ အူတူတူနိုင်ပုံကိုတော့ သူလက်တွေ့ သိပြီးဖြစ်သည်။ ဟိုတစ်ခါ သူ့ကို တည့်တည့်ကြီး ဝင်တိုက်မိတုန်းကလည်း ဆောရီးဟုမပြောဘဲ “သိုင်းကျူးဗျာ နော် သိုင်းကျူး” ဟု အလွဲလွဲအချော်ချော် ပြောခဲ့ဖူးသေးသည်။
“အဲဒီတော့ အန်တီမွှေးလဲ ရှက်ပြီး မီးဖိုချောင်ထဲ ဝင်ပြေးရော၊ ဦးကောင်းထက်ကတော့ ငါးပိရည်ခွက်ကြီးကိုင်ပြီး လှေခါးတက်တာ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ဘာနဲ့ ခလုတ်တိုက်လိုက်မှန်း မသိပါဘူး ဘဘကြီးရယ်၊ ဟပ်ထိုးကြီး လဲလိုက်တာ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးလည်း မွှေးကြိုင်နံစော်သွားတာပဲ၊ ငါးပိနံ့....ငါးပိနံ့”
“ဟို .... အဘွားကြီး ဒေါ်ရွှေနုရော”
ဒေါ်ရွှေနု၏မျက်နှာ မည်သို့ရှိလိမ့်မည်နည်း၊ ဦးဘပွားက သိချင်သွားသည်။
“ဟာ..... ဘွားရွှေလား....ဘွားရွှေရော မေမေရော ဘာပြောကောင်းမလဲ၊ တအားရယ်လိုက်ကြတာ ဘဘကြီးရေ၊ ဘယ်သူ့ကိုမှတော့ မပြောနဲ့နော်၊ ရှူးရှူးတွေ ဘာတွေ ထွက်လို့"
တိုးတိုးလေးပြောသော စကားကို နားထောင်ရင်း ဦးဘပွားသည် အကျယ်ကြီး ရယ်လိုက်မိလေသည်။ ရယ်ရင်းမှ ချောင်းဆိုးပြီး သီးသွားသဖြင့် ကိုတူးက ရေတစ်ခွက် ပြေး၍ ခပ်ပေးသည်။ ချောင်းဆိုးသည်က တော်တော်နှင့် မရပ်။ ကိုဦးက ဦးဘပွား၏ကျောကို အသာလေး ဖိပေးသည်။
“အံမာလေး........ မောလိုက်တာ”
ဦးဘပွားက ရေကို တစ်ငုံချင်း နား၍သောက်သည်။ ရယ်ရလွန်းသဖြင့် ချွေးစို့ကာ ရင်ထဲတွင် ရှင်းသွားဟန်ရှိသော်လည်း မောသွားသော အမောက တော်တော်နှင့်မပြေဘဲ ရင်ထဲတွင် နာကျင်ကာ ပန်းဟိုက်ကျန်ခဲ့သည်။
“နင်က ရယ်စရာတွေ တအားပြောတာကိုးဟ”
ကိုတူးက ကဲကဲကို အပြစ်တင်သည်။ ကဲကဲက ဆင်ခြေကန်သည်။
“အံမာ....ရယ်လို့ မောတာမဟုတ်ပါဘူး ကိုတူးကလဲ၊ ဘွားရွှေကြည့်ပါလား၊ ဦးကောင်းကို မျက်လုံးကြီး ပြူးကြည့်နေပြီးမှ တအားထရယ်တာ ရှူးရှူးတွေသာ ထွက်လာတယ်၊ မောတော့ မောပါဘူး”
သေးထွက်အောင် တအားရယ်နေမည့် အဘွားကြီးအား မြင်ယောင်လာရင်း ဦးဘပွားက ရယ်ချင်လာပြန်သည်။ ထို့နောက် “အင်း ဒီလူပျိုကြီးနှင့် အပျိုကြီးလဲ တစ်ခါတည်း အဆင်ပြေသွားကြရင် ကောင်းသား၊ ကံကောင်းအတွက်လဲ အဖေရော အမေရော ရသွားတာပေါ့” ဟု ဆက်၍ စဉ်းစားနေမိသည်။
“ဘဘကြီး မောရင် သွေးဆေးသောက်မလား၊ မေမေကတော့ မောရင် သွေးဆေးလေး ထသောက်တတ်တာပဲ"
“နေပါစေကွာ၊ ဒီအမောက သွေးဆေးသောက်လို့ ပျောက်မယ့်အမောမှ မဟုတ်တာ”
“ဒီလိုဆို သံပရာရည်ရောဟင်”
“အေး.....ကောင်းသားပဲ”
ဦးဘပွား ခေါင်းညိတ်တော့ ကိုဦး ဝမ်းသာသွားသည်။ သူတို့ကို ပျော့ပျောင်းချိုသာစွာ ဆက်ဆံလာသော၊ အိမ်ထဲဝင်ပြီး တီဗွီကြည့်ခွင့်ပေးသော ဦးဘပွားကို သူက ခင်မင်စိတ်တွေ ပွားနေသည်။ မောနေသည်ကိုတွေ့တော့ သက်သာလာအောင် တစ်ခုခု လုပ်ပေးချင်နေသည်။
“ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ သံပရာသီးရှိတယ်၊ ဂလူးဂိုစ်ကတော့ စားပွဲပေါ်မှာ၊ သွားဖျော်ပေးမလား”
“ကဲကဲ ဖျော်ပေးမယ်”
“ဟ....နင်က ဖျော်တတ်လို့လား”
ကိုဦးက မယုံသလိုမေးတော့ ကဲကဲက ပြုံးစပ်စပ်နှင့် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
“လာ.....ကိုတူး၊ ကဲကဲတို့ သံပရာရည်ဖျော်ရအောင်”
ကဲကဲနှင့် ကိုတူးက ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်သွားကြသည်။ အခုတော့ ဘဘကြီး ဦးဘပွားနှင့် သူတို့ ရင်းနှီးနေပြီမို့ မီးဖိုချောင်ထဲအထိ တံခါးမရှိ၊ ဓါးမရှိ ဝင်ခွင့်ရနေပြီဖြစ်သည်။ သူတို့ကလည်း ကိုင်သမျှပစ္စည်းများကို ဆေးကြောကာ နေရာတကျ ပြန်ထားတတ်သည့်အတွက် ဘဘကြီးက သဘောကျဟန် ရှိလေသည်။
ဘဘကြီးက ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ချော့ကလက်တို့ ကိတ်မုန့်တို့ကို ယူစားဟုဆိုသော်လည်း ကဲကဲတို့က တစ်ခါမျှ ယူမစားပေ။ တော်ကြာ သည်ကလေးတွေ ချောကလက်စားချင်လို့ လာနေတယ်လို့ ထင်သွားလျှင် ဘယ်ကောင်းမှာလဲဟု ကိုဦးက အငယ်နှစ်ဦးကို ခပ်ကျိတ်ကျိတ်လေး သတိပေးထားလေသည်။
“ဘဘကြီး နောက်ဖေးက ပန်းကန်တွေ ကျွန်တော် ဆေးလိုက်မယ်နော်၊ မကွဲစေရဘူး.....စိတ်ချ”
ကိုတူး၏အသံ ပေါ်လာသည်။ ကိုဦးကတော့ စားပွဲပေါ်တွင် ပြန့်ကျဲနေသော တိုင်း(မ)နှင့် နယူး(စ)ဝိခ်မဂ္ဂဇင်းများကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြန်၍စီသည်။ ထို့နောက် အိမ်နောက်ဖေးမှ တံမြက်စည်းသွားယူကာ ဧည့်ခန်းကြမ်းပြင်ကို လှည်းသည်။
“သံပရာရည်က ချိုချိုလား၊ ချဉ်ချဉ်လား ဘဘကြီး”
“ချဉ်ချဉ်ကွာ”
“ရေခဲထည့်မယ်နော်”
“အေး ..”
ဦးဘပွားသည် ပက်လက်ကုလားထိုင်တွင် သက်တောင့်သက်သာထိုင်ရင်း တံမြက်စည်းလှည်းနေသော ကိုဦးကို ကြည်နူးစွာ ကြည့်နေသည်။ မောင်နှမသုံးဦးက သူ့ကို ချစ်ခင်ကြင်နာစွာ ဝိုင်း၍ ပြုစုနေကြသည်ကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ခံယူရင်း ရင်ထဲတွင် လှုပ်လှုပ်ခတ်ခတ် ဖြစ်နေသည်။ သူ တိတ်တခိုး တောင့်တနေသည့်ဘဝ၊ သူ့ရင်ထဲမှ ငြင်းပြင်းထန်ထန် လိုချင်နေသည့်ဘဝသည် ထိုသို့သောဘဝမျိုးပင် ဖြစ်လေသည်။
“ဟား......ဦးဘပွား၊ ပရိသတ်တွေ ဘာတွေနဲ့ ပါလား”
အိမ်ထဲဝင်လာသော ဦးကံမြင့်က တအံ့တသြ ရေရွတ်သည်။ သူ့ဆေးခန်းတွင် သည်နေ့ မနက်ပိုင်းက လူနာတော်တော်များ၍ အတော်လေးပင်ပန်းသည်။ နေ့ခင်းပိုင်းတွင် ခဏတဖြုတ် အနားယူရန် ဇနီးသည်က တိုက်တွန်းသော်လည်း သူ့စိတ်က ဦးဘပွားဆီ ရောက်နေသည်။ သည်နှစ်ရက် သုံးရက်လောက်အတွင်း သူတို့ မဆုံဖြစ်သည့်အတွက် ဦးဘပွားတစ်ယောက် ပျင်းများနေမလား၊ စိတ်အားများ ငယ်နေမလား၊ တွေ့ကရာတွေများ တွေးပြီး တုန်လှုပ်ချောက်ချားနေမလားဟု တွေးတောစိုးရိမ်နေမိသည်။ ထို့ကြောင့် “ဦးဘပွားနဲ့ ချက်(စ်)သွားထိုးလိုက်ဦးမယ်” ဟုဆိုကာ မနားဘဲ ထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
“ဟာ...ဦးကံမြင့်၊ လာဗျာ”
ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် အေးဆေးသက်သာထိုင်ရင်း ကျေနပ်ပြီး ပြုံးနေသော ဦးဘပွားက ဆီးကြိုနှုတ်ဆက်သည်။
“ ကဲကဲရေ..... ဆရာဝန် ဘဘကြီးအတွက်လဲ ဖျော်ခဲ့ဟေ့”
ကိုဦးက ထမင်းစားခန်းထဲ လှမ်းအော်သည်။
“ရမယ်.........ရမယ် ”
ကိုတူးက အခန်းထဲမှနေပြီး အားတက်သရော ပြန်အော်သည်။ ကလေးတွေအကုန်လုံးသည် အခန်းထဲရောက်နေ၍ ကံကောင်းဟူသည့် ကလေးလေး ပါလိမ့်မည်ဟု ဦးကံမြင့်ထင်သည်။ ကံကောင်းကို သူတစ်ခါမျှ တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင် မတွေ့ဖူးသေးပေ။
“ကံကောင်းက ဟိုဘက်ခန်းမှာ အန်တီမွှေးနဲ့ အတူတူ အိပ်နေတယ် ဘဘကြီးရဲ့ ”
ဦးကံမြင့်က မမေးဘဲနှင့် ကိုဦးက အလိုက်တသိ ဖြေသည်။ ထိုနောက် “ခုနတုန်းက ဘဘကြီး မောနေတယ် ခင်ဗျ”ဟု ပြောသည်။
“နည်းနည်းပါဗျာ....ရယ်ရင်းနဲ့ သီးသွားလို့”
“ရယ်ရင်းနဲ့”
ဦးဘပွားတစ်ယောက် သီးသွားလောက်အောင် ရယ်သည်ဆို၍ ဦးကံမြင့် တော်တော် အံ့သြသွားသည်။ ထို့ပြင် တော်တော်လည်း ဝမ်းသာသွားသည်။ မည်သည့်အကြောင်းကြောင့် ရယ်ရယ်၊ ထာဝစဉ် တင်းမာနေသော ဦးဘပွားအတွက် ရယ်မောခြင်း၊ ပျော်ရွှင်ခြင်းသည် ဆေးတစ်ခွက်ပင် ဖြစ်သည်။
“ကလေးတွေ ပြောပြတာ နားထောင်ရင်းနဲ့ ရယ်လိုက်တာဗျာ ရယ်ရင်းနဲ့ ချောင်းဆိုးတော့ တံတွေးသီးသွားလို့"
“ချောင်းက တော်တော်ဆိုးလို့လား”
“အင်း..... ခုတစ်လောတော့ တော်တော်လေးဆိုးလာတယ်”
ဦးဘပွားက မမှုလောက်ပါဘူးဟူသော မျက်နှာထားနှင့် ခပ်ပြုံးပြုံး ဖြေသည်။
“ချောင်းဆိုးရုံပဲလား”
“သွေးလဲပါတာပေါ့”
ဦးဘပွားက ခပ်ပေါ့ပေါ့ ပြောသည်။ ထိုသို့ ခပ်ပြုံးပြုံး၊ ခပ်ပေါ့ပေါ့ ပြောလိုက်နိုင်ခြင်းအတွက်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျေနပ်နေသည်။ မျက်လုံးတွင် စိုးရိမ်သော အရိပ်အရောင်တွေ သမ်းလာသော်လည်း “ဒါက ဒီလိုပဲ ဖြစ်တတ်ပါတယ်။ အရေးမကြီးပါဘူး” ဟု ဟန်ဆောင်ရန် ကြိုးစားနေသော ဦးကံမြင့်ကို အရသာခံ၍ ကြည့်နေမိသည်။
“သံပရာရည် .....ဘဘကြီး”
ကဲကဲနှင့်ကိုတူးက သံပရာရည်ဖန်ခွက်ကို တစ်ခွက်စီ ကိုင်လာကြသည်။ စားပွဲပေါ်တွင် တရိုတသေ လာတင်သည်။
“အခု ကျုပ်မှာ မြေးတွေရနေပြီလေ”
“ကောင်းပါ့ဗျား”
ကျေနပ်စွာပြောသော ဦးဘပွားကို ဦးကံမြင့်က ခေါင်းညိတ်၍ ထောက်ခံသည်။ တစ်ပြည်တစ်ရွာမှ တစ်ခေါက်တစ်လေ ပြန်လာရန်ပင် မစဉ်းစားတော့သော မြေးများကို မှန်းဆပြီး လွမ်းနေခြင်းထက် အနီးအနားမှ ကလေးများကို ချစ်ခင်လိုက်ခြင်းက ပို၍ လက်တွေ့ ကျကြောင်း ဦးဘပွား နားလည်သွားလေပြီဟု တွေးရင်း ဝမ်းသာသွားသည်။ လူဟူသည်မှာ လူနှင့်ကင်းကွာ၍ မနေနိုင်ကြောင်း ဦးဘပွားတစ်ယောက် သဘောပေါက်လောက်ပြီ ထင်သည်။
“သောက်လိုက်ဦးဗျ”
ဦးဘပွားက ဦးကံမြင့်အား သံပရာရည်ကမ်းပေးသည်။ ကိုယ်တိုင်လည်း ဖန်ခွက်ကို မ,ကာ အားရပါးရ သောက်လိုက်သည်။
“အားပါး... ပါး”
ဦးဘပွား၏မျက်နှာက ရှုံ့မဲ့သွားသည်။
“အား .....ပါး.....ပါး ချဉ်ဆို တကယ့်ကိုချဉ်တော့တာကိုး ... ဟိုး .. ဟိုး "
“ဟင်... ဘဘကြီးပဲ ချဉ်ချဉ်ဆို ”
ကဲကဲ၏မျက်နှာလေးက ဆီးရွက်ခန့်သာရှိသည်။
“ကဲကဲတို့မှာ ညှစ်လိုက်ရတဲ့သံပုရာသီး၊ နောက်ပြီး သကြားလဲ မထည့်ရဲဘူး”
“လုပ်လိုက်ဟ ...”
ဦးဘပွားက မျက်နှာ ရှုံ့ရှုံ့ကြီးနှင့် ရယ်သည်။
“အင်း ဦးဘပွားကလဲ အခုမှပဲ လူနဲ့တူလာတော့တယ်၊ အလျင်တုန်းက သူ့ကိုကြည့်ရတာ သံပတ်ပေးထားတဲ့ စက်ရုပ်ကြီးလို တင်းတင်းတောင့်တောင့်ကြီး”
ရယ်နေသော ဦးဘပွားအား ဦးကံမြင့်က ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ကြည့်နေမိသည်။ အေးစက်မာကျောသော သူ့မျက်နှာကြီးမှ အကြောဆိုင်များကို ပြေလျော့သွားအောင် လုပ်ပေးသော ကလေးများကိုလည်း ကျေးဇူးတင်လိုက်မိသည်။
“ကျွန်တော်တို့ ပြန်ဖျော်ပေးမယ်လေ”
“တော်ပါပြီဗျာ၊ နေပါစေတော့”
ဦးဘပွားက အလိုမကျဟန်နှင့် ပြောသော်လည်း မျက်နှာကတော့ ပြုံးနေသည်။ သံပုရာရည်ချဉ်ချဉ်ကို ကုန်သည်အထိ သောက်လိုက်သည်။
“သံပုရာရည်ချဉ်ချဉ်က သွေးတိုးကျတယ်ဆို၊ ကဲ ... ဦးကံမြင့် နှိပ်လေဗျာ”
ဦးကံမြင့်က သံပုရာရည်ဖန်ခွက်ကို မြှောက်ကြည့်ရင်း “ဘယ်လောက်များ ချဉ်မှာမို့လဲ” ဟု တွေးကာ အားတင်းလိုက်သည်။
ထို့နောက် တစ်ရှိန်ထိုး မော့ချလိုက်သည်။ ချဉ်လွန်းသဖြင့် ပါးတွေ ကျဉ်တက်သွားသော်လည်း သူ့မျက်နှာကို စူးစိုက်အကဲခတ်နေသူများအား ချိုသာစွာ ပြုံးပြလိုက်သည်။
သို့သော် သူ့အပြုံးက မပီပြင်။ မျက်ခုံးများက ကုတ်ကာ မျက်နှာက ရှုံ့နေသည်။ ကြိုးစားပြီး ပြုံးနေသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကလည်း တွန့်နေသည့်အတွက် သူ့မျက်နှာသည် ကာတွန်းရုပ်နှင့် တူနေသည်။ ဦးဘပွားက ဣန္ဒြေမဆည်နိုင်ဘဲ တဟားဟားရယ်တော့ အနေခက်နေဟန်ရှိသော ကလေးများကလည်း မနေနိုင်တော့ဘဲ ဝါးခနဲ ဝိုင်းရယ်ကြသည်။ သည်အခန်းထဲတွင် သည်လိုရယ်သံများ ပေါ်ပေါက်လာခြင်းအတွက် ဦးကံမြင့်သည် ကလေးများအား ထပ်၍ ကျေးဇူးတင်နေမိပြန်လေသည်။
“ဘဘကြီးအတွက် ကျွန်တော်တို့ အသစ်ထပ်ဖျော်.....ဟင် ... ဖေဖေ”
အားတုံ့အားနာပြောရင်း လမ်းမဘက်သို့ အမှတ်မဲ့ လှမ်းကြည့်လိုက်မိသော ကိုဦးက တအံ့တသြ ရေရွတ်သည်။
“ဖေဖေရယ် အစောကြီး ပြန်လာတယ်"
နေပူကျဲကျဲတွင် ထီးမဆောင်း ဘာမဆောင်းနှင့် တစိုက်စိုက် လျှောက်လာနေသော ကိုရန်ဝေးကို တွေ့ရသည်။ အခါတိုင်း ညနေပိုင်းမှသာ ပြန်ရောက်တတ်ရာ အခုလို နေ့လယ်ခင်းကြီး ပြန်လာသည်ကို တွေ့တော့ ကိုဦးစိတ်ထဲတွင် တော်တော်လေး ထူးဆန်းနေသည်။
“ဖေဖေရေ ... ကဲကဲတို့ ဒီမှာ”
ကဲကဲက လှမ်းအော်သည်။ အလယ်လှေကားကို လှမ်းတက်တော့မည့်ဟန် ဖြစ်နေသော ကိုရန်ဝေးလည်း ခြေလှမ်းတုံ့သွားသည်။ ဦးဘပွား၏ အခန်းထဲတွင် သူ့သားသမီးသုံးဦးလုံးကို မြင်တော့ အံ့သြသွားဟန်ရှိသော်လည်း ဘာမှမပြောဘဲ “သမီးတို့မေမေရော” ဟု ခပ်လောလော မေးသည်။
“မေမေ .......အပေါ်မှာလေ”
“အေး.... အေး”
ကိုရန်ဝေးက အပေါ်ထပ်သို့ ခပ်သွက်သွက် လှမ်းတက်သွားသည်။
“ဖေဖေ ဘာဖြစ်လာလဲမသိဘူး”
ကိုဦး စိုးရိမ်သွားသည်။ သူလက်ထဲမှ တံမြက်စည်းကို ကဲကဲအား လှမ်းပေးလိုက်ပြီး ဖခင်နောက်သို့ ပြေးလိုက်သွားလေသည်။
* * *
“ဒါကြောင့်မို့လို့ မနေ့တုန်းက အမေ့ကို အရမ်းသတိရနေတာ။ အမှန်အတိုင်းပြောစမ်းပါ ဦးရန်ဝေးရယ်၊ ကျွန်မအမေ အသက်မှရှိသေးရဲ့လား”
မခင်လှသည် ကြမ်းပေါ်တွင် ပုံ့ပုံ့အိအိကြီး ထိုင်ချပြီး ငိုသည်။ သူ့စိတ်တွေ လှုပ်ရှားလာလျှင် ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိသည့်အတိုင်း ခင်ပွန်းသည်ကို ခါတိုင်းလို “အစ်ကို” ဟု မခေါ်တော့ဘဲ “ဦးရန်ဝေး” ဟုခေါ်သည်။
“တယ်လီဖုန်းလိုင်းကလဲ သိပ်ပြီးကောင်းတာမဟုတ်ဘူး၊ အသံတွေဝါးနေတယ်၊ အမေမူးလဲလို့ မြန်မြန်လိုက်ခဲ့ပါလို့ ပြောတာပဲ”
“ဘယ်သူဆက်တာလဲ”
“ကိုသက်ထွန်းလေဟာ”
ကိုသက်ထွန်းသည် မခင်မြ၏ယောက်ျားဖြစ်သည်။ သူကိုယ်တိုင် ဆရာဝန်ဆိုတော့ အမေ့အခြေအနေကို ကျန်လူအားလုံးထက် ပိုပြီးနားလည်မည်ဖြစ်သည်။ “မြန်မြန်လိုက်ခဲ့ပါ” ဟု ဆိုကတည်းက အရေးကြီးလို့ပေါ့ဟု တွေးရင်း မခင်လှသည် မျက်ရည်တွေထပ်ကျလာပြန်သည်။
“မူးလဲတယ်လို့ ပြောတာနော်”
မခင်လှက မယုံသလို ထပ်မေးနေသည်။
“အေးပါဟ”
“ဘာဆက်ပြောသေးလဲဟင်”
“လိုင်းတွေက အသံမကြည်ပါဘူးဆို၊ ဘာမှ သဲသဲကွဲကွဲ မကြားရဘူး၊ မြန်မြန်လိုက်ခဲ့ပါဆိုတာပဲ ကြားရတယ်"
ကိုရန်ဝေးက ဇနီးသည်၏အကဲကိုကြည့်ရင်း မယုတ်မလွန် ဖြေသည်။ မခင်လှက သွေးပူတတ် သွေးဆူတတ်သည်။ ကိုယ့်စိတ်ကိုလည်း ကိုယ်ထိန်းတတ်သူမဟုတ်။ အမှန်အတိုင်း ပြောလိုက်ပါက ငိုယိုပြီး တက်ချက်သွားမည်ကို သူစိုးရိမ်နေသည်။
“ဒီ့ပြင် ဘာမှ မကြားရဘူးလား”
“ဪကွယ် အသံတွေ ဝါးနေပါတယ် ဆိုမှ”
အမှန်က ကိုသက်ထွန်း၏အသံကို သူ ကြည်ကြည်လင်လင် ပြတ်ပြတ်သားသား ကြားခဲ့ရသည်။
“မနေ့ည ဆယ်နာရီလောက်က မူးလဲတာ လုံးဝ သတိလည်မလာဘူး၊ မနက် ရှစ်နာရီက ဆုံးသွားပြီ” တဲ့။
“မနေ့တုန်းက တစ်နေ့လုံး အမေ့ကို အရမ်းသတိရနေတယ်၊ ညတုန်းကလဲ အိပ်လို့ ကောင်းကောင်း မပျော်ဘူး။ အိပ်မက်တွေကလဲ ကယောက်ကယက်နဲ့။ ကျွန်မစိတ်ထဲ လေးလိုက်တာ။ ဦးရန်ဝေးရယ် အမေ တစ်ခုခုများ ဖြစ်နေပြီလား.....ဟီး”
မခင်လှက တအိအိ ငိုသည်။
“ကဲပါကွာ....ဘာမှန်းညာမှန်း မသိဘဲ တအား ငိုမနေပါနဲ့၊ လုပ်စရာရှိတာလုပ်၊ ထည့်စရာရှိတာ ထည့်ကွာနော်၊ နက်ဖြန်မနက် အစောကြီး ရရာကားနဲ့ လိုက်ကြရအောင်။ လေယာဉ်လက်မှတ်တော့ ဘယ်နည်းနဲ့မှ ရနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး”
ကိုရန်ဝေးက ခပ်ပျော့ပျော့ ပြောသည်။ မျက်နှာငယ်လေးများနှင့် ရောက်လာကြသော ကဲကဲတို့မောင်နှမတစ်တွေအား မျက်ရိပ်ပြသည်။
“ကဲ....ကိုတူးက မေမေ့ကို ကူပြီးထည့်ပေး၊ သမီးကလဲ လိုတာလုပ်ပေးရအောင် မေမေ့နားမှာနေ၊ ဖေဖေ ဘွားရွှေတို့ဆီ သွားပြောလိုက်ဦးမယ်”
ကိုရန်ဝေးက အောက်ထပ်ဆင်းရန် ဟန်ပြင်တော့ မခင်လှက မျက်ရည်သုတ်ရင်း လှမ်းမေးသည်။
“ကလေးတွေပါ ခေါ်သွားမယ်မဟုတ်လား”
“ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲကွယ်”
“ဟင်.....ထားခဲ့လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ”
“ဖြစ်ပါတယ်၊ အိမ်နီးချင်းတွေက ကောင်းသားပဲ အလှရယ်၊ နေမကောင်းတဲ့ကိစ္စ (အသုဘကိစ္စဟု ကိုရန်ဝေးက မပြောရဲချေ) သွားရမှာ ကလေးတွေ တရုန်းရုန်းနဲ့ဆို ဘယ်ကောင်းပါ့မလဲလို့"
“အမေကတော့ သူ့မြေးလေးတွေကို တွေ့ချင်ရှာမှာပေါ့”
မခင်လှက ခပ်ပျော့ပျော့ ထပ်ပြောနေသော်လည်း ကိုရန်ဝေး မကြားချင်ဟန်ဆောင်ကာ ကိုဦး၏လက်ကိုဆွဲပြီး အောက်ထပ်သို့ ဆင်းခဲ့သည်။ ကိုဦးက သားကြီးလည်းဖြစ် လူကြီးလည်းဆန်သဖြင့် ကိုရန်ဝေးက အားကိုးသည်။ အခြေအနေမှန်ကိုလည်း ဖွင့်ပြီးပြောပြရဲသည်။
* * *
“အမှန်ကတော့.....ဆုံးပြီ....ဒေါ်ဒေါ်ရဲ့”
ကိုဦးသည် သူ့ဖခင်၏လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကာ ခေါင်းငုံ့ထားရင်း သေဆုံးနေပြီဖြစ်သော ဘွားဘွားကြီး၏ ရုပ်အသွင်ကို မှန်းဆ၍ ကြည့်မိသည်။ အတူနေမဟုတ်ဘဲ တစ်ခါတစ်လေမှသာ တွေ့ရသောကြောင့် ဘွားဘွားကို သူတို့မောင်နှမတစ်တွေက စွဲစွဲလမ်းလမ်းတော့ မချစ်ခင်လှပေ။
"ဒါပေမယ့် မခင်လှကို အမှန်အတိုင်းမပြောရဲသေးဘူး၊ သူက သူ့စိတ်ကို သူနိုင်တာမဟုတ်ဘူး၊ လမ်းကျတော့မှပဲ အခြေအနေကြည့်ပြီး ပြောရတော့မှာပဲ”
“ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေကွယ်၊ မခင်လှက သူ့အမေမှာ သွေးတိုးရှိတယ်လို့ မနေ့တုန်းကပဲ ပြောနေသေးတာ”
ဒေါ်ရွှေနု စိတ်မကောင်းစွာ ပြောသည်။ ထို့နောက် သူ့ဟာသူလည်း ခေါင်းထဲတွင် မူးသလိုလို၊ ရင်ထဲတွင် မောသလိုလို ဖြစ်လာသည်။
“ကလေးတွေကိုတော့ ထားခဲ့ရရင် ကောင်းမလား မသိပါဘူး ဒေါ်ဒေါ်ရယ်၊ နာရေးကိစ္စဆိုတော့လဲ ခေါ်မသွားချင်ဘူး၊ နောက်ပြီး အဲဒီကို ကားနဲ့ သွားရတဲ့ခရီးက သိပ်ပင်ပန်းတယ်လို့ ပြောကြတယ်”
ရခိုင်ရိုးမကို ကားနှင့်ကျော်ဖြတ်ပြီး ကုန်းလမ်းခရီးမှ သွားဖူးသူတိုင်းက ခရီးကြမ်းလှ ပန်းလှ ပြောကြသံများကို ခဏခဏကြားဖူးနေခဲ့သည်။
နာရေးကိစ္စလည်းဖြစ်ပြန်၊ ခရီးကလည်း ကြမ်းပြန်ဆိုတော့ ကိုရန်ဝေးသည် ကိုဦးတို့မောင်နှမတစ်တွေကို ခေါ်မသွားချင်ပေ။ ထို့ပြင် မခင်မြသည် သူ၏သားသမီးများကို တရားလွန် အလိုလိုက်တတ်သည်။ နယ်မှာနေသည့် ဆရာဝန်ကြီး၏သားသမီးတွေဖြစ်ပြီး အမေကလည်း အလိုလိုက် အကြိုက်ဆောင်နေတတ်တော့ မခင်မြ၏ကလေးများသည် အတော်လေးဆိုးသည်။ (ကိုရန်ဝေးက ဆိုးသည်ဟုထင်သော်လည်း မခင်လှကမူ“ကလေးဆိုတာ သူသူကိုယ်ကိုယ် ဒီလိုပါပဲ။ ကဲလို့ရရင် ကဲတာပေါ့” ဟု ကာကွယ်ပြီးပြောတတ်သည်။) ကိုဦးကတော့ အေးအေးနေတတ်၍ ကိစ္စမရှိ၊ ကိုတူးနှင့် ကဲကဲက အတန်ငယ် ကျွတ်ဆတ်ဆတ်နိုင်တော့ ငယ်ငယ်တုန်းကဆို ဆုံမိကြတိုင်း သူတို့မောင်နှမဝမ်းကွဲချင်း နပမ်းထလုံးကြသည်ကို ကိုရန်ဝေး သတိရနေသည်။
ယခုလည်း ငယ်ငယ်တုန်းကလို နပမ်းထမလုံးဘူးဟု မပြောနိုင်။ ကိုယ့်ကလေး ခံလာရလျှင်လည်း စိတ်ညစ်ရမည်။ ကိုယ့်ကလေးက တီးလိုက်ပြန်လျှင်လည်း အားနာရမည်။ သည်တော့လည်း ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာမှာပင် အေးအေးဆေးဆေး ထားခဲ့သည်က အကောင်းဆုံး ဖြစ်မည်ဟုပင် ကိုရန်ဝေး ဆုံးဖြတ်မိသည်။
“ထားတာကတော့ စိတ်ချပြီးထားခဲ့ပါကွယ်၊ ဒေါ်ဒေါ်တို့ ရှိသားပဲ၊ စားရေးသောက်ရေးလဲ မပူနဲ့”
“ကျွန်တော် ထမင်းချက်တတ်ပါတယ် ဖေဖေရဲ့ ။ ဘဲဥပြုတ်ကို ဆီဆမ်းပြီးစားရင် ကဲကဲတို့လဲ ကြိုက်တယ်"
ကိုဦးက လူကြီးလေးလို ပြောသည်။ မမွှေးကြူ ကိုဦးခေါင်းကို ချစ်စနိုး ပွတ်လိုက်သည်။
“ဘဲဥမပြုတ်ရပါဘူး ကိုဦးရယ်၊ အန်တီမွှေး ချက်ပေးမှာပေါ့”
“အေးလေ ညရေးညတာကျတော့လဲ အပေါ်ထပ်မှာ ကိုကောင်းထက်တို့သားအဖရှိသားပဲ။ ကဲကဲကိုတော့ သူ့အန်တီမွှေးနဲ့ လာအိပ်ပစေပေါ့၊ ဟုတ်ဘူးလား၊ ကလေးတွေ ကျောင်းကြီးပိတ်နေတာပဲ၊ ကျောင်းတက်ရတာလဲမဟုတ်၊ ဘာမှပူမနေနဲ့၊ စိတ်ချသာ သွား၊ အဲ မခင်လှကိုသာ ဂရုစိုက်”
ဒေါ်ရွှေနု ပြောရင်းဆိုရင်း သွေးဆေးတစ်ခွက် ထသောက်သည်။ သူတကာ၏ နာရေးသတင်းကိုကြားတိုင်း သူ့ခမျာ နှလုံးတုန်ရင်ခုန် ဖြစ်တတ်လေ့ရှိသည်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်သေးသေးလေးအထဲတွင်လည်း ရောဂါအဆောက်အအုံ ကြီးကြီးမားမားတစ်ခုခု ရှိနေသည်ဟု ထင်နေတတ်လေသည်။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဒေါ်ဒေါ်ရယ်၊ တစ်ပတ် ဆယ်ရက်တော့ ဒေါ်ဒေါ်တို့သာ ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ထားပါတော့နော်၊ ကိုကောင်းထက်နဲ့ အဘထင်ကိုလဲ ပြောပြီး အပ်ခဲ့ပါဦးမယ်။ နောက်ပြီး ဟိုဘက်ခန်းက အန်ကယ်ကြီးကိုရောပေါ့”
ထားခဲ့လျှင် အကောင်းဆုံးဟု ယူဆ၍သာ ထားခဲ့ရမည်ဖြစ်သော်လည်း ကလေးသုံးဦးကို တကယ်တမ်း ထားခဲ့ရမည်ဆိုတော့လည်း ကိုရန်ဝေးက စိတ်မချချင်ပြန်ပေ။ သို့သော်လည်း အကူအညီတောင်းစရာ ဆွေမျိုးရင်းချာလည်း အနီးအနားမှာမရှိပေ။ အင်းစိန်တွင် ဘကြီးတစ်ယောက်ရှိပြီး ညီဝမ်းကွဲတစ်ယောက်က ဒဂုံမြို့သစ်တွင် နေသည်။ အနီးဆုံးဟူ၍ ကြည့်မြင်တိုင်တွင် နှစ်ဝမ်းကွဲအစ်မတစ်ယောက်ရှိသည်။ သို့သော် ပစိပစပ်များလှသည်ဆိုပြီး မခင်လှက ကြည့်၍မရချေ။
ကိုရန်ဝေး၏ စိတ်ထဲတွင် လေးတေးတေးကြီး ဖြစ်နေသည်။ မတတ်သာ၍ သွားရမည်သာဖြစ်သော သည်ခရီးကို ရှောင်လွှဲ၍မရမှန်း သိလျက်နှင့် အတွင်းစိတ်က ရှောင်လွှဲချင်နေသည်။ သည်အသက်အရွယ်အထိ အမေနှင့် တစ်ခါမျှ ခွဲ၍မအိပ်ဖူးသော ကဲကဲကိုသာ သနားနေသည်။ နေရာတကာတွင် အတတ်ဆန်းချင် ဆော့ချင်လှသော ကိုတူးကိုလည်း စိတ်မချ။ နောက်ပြီး သူတို့သွားနေတုန်း ဖျားကြ နာကြမှာကိုတော့ အစိုးရိမ်ဆုံးဖြစ်သည်။
“ကိုဦး သားကြီး၊ ငါ့သားကြီးကိုပဲ ဖေဖေ အားကိုးရတော့မှာပဲ၊ ညီလေးနဲ့ ညီမလေးကို ဂရုစိုက် ဟုတ်လား”
“စိတ်ချပါ ဖေဖေ”
ကိုဦးက အသက်ကို တစ်ဝကြီးရှိုက်၍ ရှူလိုက်သည်။ သူ့ကို စူးစိုက်ကြည့်နေသော ဖခင်၏မျက်လုံးများကို တည့်တည့်ရင်ဆိုင်ကာ ကြည့်ရင်း ပြုံးပြလိုက်သည်။ ထို့နောက် ခပ်တိုးတိုး ထပ်ပြောသည်။
“စိတ်ချပါ ဖေဖေ၊ သားဂရုစိုက်ပါ့မယ်”
* * *
အိပ်မပျော်သော ညဟူသည်ကို ယခင်က ကိုဦး တစ်ခါတစ်ရံမှ မကြုံဖူးခဲ့ပေ။ ဖေဖေသည် ကိုဦး၏ရင်ထဲသို့ တာဝန်သိစိတ်နှင့်အတူ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြ ပူပင်တတ်ခြင်းများကိုပါ တပါတည်း ထည့်ပေးခဲ့ဟန်တူသည်။ အခုတော့ ကိုဦး အကုန်လုံးအတွက် စိတ်ပူနေမိသည်။ အောက်ထပ်တွင် အန်တီမွှေးနှင့်အတူတူ သွား၍အိပ်သော ကဲကဲတစ်ယောက် ကောင်းကောင်းအိပ်မပျော်နိုင်ဘဲ ဖြစ်နေရှာမည်ကို တွေးပြီး စိုးရိုမ်သည်။ ထို့နောက် ကိုတူး၊ ကိုတူးက အသက်သာ ဆယ်နှစ်ရှိပြီ ဖြစ်သော်လည်း သေးမလွတ်သေး၊ အဆင်မသင့်လျှင် အိပ်ရာထဲ သေးပေါက်ချတတ်သည်။ အခါတိုင်း မေမေက တစ်ရေးနိုးထလာပြီး ကိုတူးကို အိမ်သာထဲ ဆွဲခေါ်သွားတတ်သည်။ အခုတော့ ထိုတာဝန်သည် သူ၏တာဝန်လုံးလုံးဖြစ်ချေပြီမို့ ကိုဦးခမျာ သူ့ညီငယ်ကို ရှူရှူးတည်ရန် စိတ်စောနေသည့်အတွက် အိပ်မပျော်နိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။
သူတို့ညီအစ်ကိုနှင့်အတူ လာအိပ်သော ဘဖိုးထင်ကို အိမ်ရှေ့ခန်းတွင် နေရာပေးပြီး သူတို့က မေမေတို့ကုတင်ပေါ် တက်အိပ်နေရသည့်အတွက်လည်း ပိုပြီးစိုးရိမ်နေမိသည်။ တော်ကြာ သူအနိုးနောက်ကျလျှင် မေမေတို့၏မွေ့ရာကြီးသည် ကိုတူး၏ရှူးရှူးများနှင့် ရွှဲနစ်သွားနိုင်လေသည်။ ခုနတုန်းက ကိုတူးကို တစ်ခါနှိုးသေးသည်။ သို့သော် ကိုရွှေတူးက မထ၊ “မပေါက်ချင်ဘူး မပေါက်ချင်ဘူး” ဟု အော်ကာ တရှူးရှူးနှင့် ပြန်၍ အိပ်ပျော်သွားလေသည်။
“ဆယ့်နှစ်နာရီ ထိုးရင်တော့ ရအောင်ကို နိုးမယ်”
ကိုဦးက ဆုံးဖြတ်ရင်း ခြင်ထောင်အမိုးဖြူဖြူကို စိုက်၍ကြည့်နေသည်။ ခြင်ထောင်အမိုးက ပိတ်ကားလိုဖြစ်ပြီး သူ့ကို ယုံကြည်အားကိုးစွာ ကြည့်နေသော ဖေဖေ့ကိုလည်းကောင်း၊ “ကျွန်မစိတ်ထဲလေးလိုက်တာ ဦးရန်ဝေးရယ်၊ အမေ တစ်ခုခုများ ဖြစ်နေပြီလား” ဟု မေးရင်းက တအိအိငိုနေသော မေမေ့ကိုလည်းကောင်း မြင်ယောင်လာသည်။ အခုအချိန်လောက်ဆိုလျှင်လည်း ဘွားဘွားကြီး ဆုံးသွားကြောင်း မေမေသိသွားလောက်ပြီမို့ ဘယ်လောက်များ ငိုနေမလဲ တွေးပြီး ကိုဦး၏ရင်ထဲတွင် ပန်းဟိုက်ဟိုက် ဖြစ်နေသည်။
“သူ့အမေသေသွားပြီဆိုတော့ မေမေ အရမ်းဝမ်းနည်းမှာပေါ့။ အင်း ငါတို့လဲ တကယ်လို့များ ဖေဖေသေတယ်ဆို၊ မေမေသေတယ်ဆိုရင် အမလေး.....ဘုရား.....ဘုရား”
ကိုဦးသည် အိပ်ရာထဲမှ ဆတ်ခနဲထ၍ ထိုင်လိုက်မိသည်။ ဘုရားကို မတ, စဖူး တ,ရင်း ရင်တွေ တအားခုန်လာသည်။ ထိုသို့သာဆိုလျှင် သူဘာလုပ်ရမည်နည်း။ မိမိကိုယ်ကိုလည်းကောင်း၊ ညီလေးနှင့် ညီမလေးကိုလည်းကောင်း၊ သူ မည်ကဲ့သို့ တာဝန်ယူ စောင့်ရှောက်ရမည်နည်း။
"ဖေဖေရော မေမေရော နေကောင်းပါတယ်၊ ဘာလို့ သေရမှာလဲ၊ ဖွဖွ လွဲပါစေ၊ ငါ ဘာတွေတွေးနေမိတာလဲ”
ကိုဦးက သူ့ကိုယ်သူအပြစ်တင်ရင်း သမ္ဗုဒ္ဓေဂါထာကို ရွတ်သည်။ သံဗုဒ္ဓေကို ကိုဦး အမြဲရွတ်သည်။ စိတ်ညစ်လျှင်သော်လည်းကောင်း၊ ကြောက်လျှင်သော်လည်းကောင်း၊ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြ ဖြစ်မိလျှင်သော်လည်းကောင်း၊ နောက်ဆုံး ဆရာမ စာမေးခါနီးလျှင်ပင် ဖေဖေ သင်ပေးထားသော ထိုသံဗုဒ္ဓေဂါထာကို ရွတ်မြဲဖြစ်သည်။ ငါးခေါက်လောက် ဆက်တိုက်ရွတ်ပြီးလျှင်ကား အတန်အသင့် စိတ်သက်သာရာ ရတတ်လေသည်။
အိမ်ရှေ့ခန်းတွင် ချိတ်ထားသော တိုင်ကပ်နာရီမှ တစ်တောက်၊ တစ်တောက်နှင့် အသံကို ကြားနေရသည်။ ကိုဦးသည် သံဗုဒ္ဓေရွတ်လက်စကို ဆက်မရွတ်မိဘဲ စိတ်ထဲမှ တစ်တောက် တစ်တောက်နှင့် လိုက်၍ ဆိုနေမိပြန်သည်။
အောက်ထပ်မှ ဘဘကြီး၏ချောင်းဆိုးသံကို ကြားသည်။ ထို့နောက် အိပ်ရာမှ ထပြီး ရေချိုးခန်းတံခါးဖွင့်သံ၊ ချောင်းထပ်ဆိုးသံ။
“ဘဘကြီးက ချောင်းဆိုးပျောက်ဆေးလဲ သောက်ရဲ့ လား မသိပါဘူး”
ကိုဦးက စိတ်မကောင်းစွာ တွေးမိသည်။ ချောင်းဆိုးပြီးတိုင်း မျက်စိမျက်နှာမကောင်းဘဲ မောနေတတ်သော်လည်း ဆေးသောက်ရန်ကိုကား ဘာဖြစ်လို့များ မေ့လျော့နေရလေသနည်းဟု အံ့သြနေမိသည်။
သူတို့ချောင်းဆိုးလျှင်ကား မေမေသည် လျှက်ဆားကို ကွမ်းရွက်ကလေးနှင့်ထုပ်ကာ ပါးစောင်တွင် ငုံထားတတ်သည်။ ကွမ်းရွက်စိမ်းက အာငွေ့နှင့်နွေးကာ အစိုပြန်ပြီး လျှက်ဆားနှင့်အတူ လည်ချောင်းထဲသို့ တစိမ့်စိမ့် ကျဆင်းသွားတတ်သည်။ ခဏနေလျှင် လည်ချောင်းယားနေခြင်း ပျောက်ပြီး ချောင်းဆိုးလည်း သက်သာသွားတတ်သည်။ ကဲကဲကတော့ လျှက်ဆားက ငန်သည်။ ကွမ်းရွက်က စပ်သည်နှင့် ချေးများချင်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံလည်း မေမေလစ်လျှင် လစ်သလို ထွေးထုတ်ပစ်တတ်သည်။ သည်တော့လည်း သူ တစ်ခုခုဖြစ်လျှင် တော်တော်နှင့် မပျောက်တတ်ချေ။
“ချောင်းဆိုးရင် ပုစွန်တို့၊ ခရမ်းသီးတို့ မစားရဘူးတဲ့။ အဲဒါတွေက လည်ချောင်းယားတယ်လို့ မေမေကပြောတယ်။ ဘဘကြီးကတော့ ပုစွန်ကြိုက်တယ် ထင်တယ်၊ ဒါကြောင့် ချောင်းဆိုး မပျောက်တာလား မသိ”
တစ်နေ့တုန်းက ထမင်းစားပွဲပေါ်တွင် စားမကုန်ဘဲ ကျန်နေသော ပုစွန်ထုပ်ဟင်းကိုမြင်ယောင်ရင်း ကိုဦးက ပုစွန်ထုပ်ကို တရားခံစွဲလိုက်မိသည်။
“မေမေက အန်တီမွှေးကို ဈေးဖိုးပေးသွားတယ်၊ အန်တီမွှေးက နက်ဖြန်ကျရင် ဘာဟင်းစားမလဲတဲ့၊ အင်း ဘဘကြီးစားတဲ့ ပုစွန်ထုပ်မျိုးကြီးသာ”
ကိုဦး တွေးရင်းတောရင်း တံတွေးမျိုလိုက်မိသည်။
“ဒါပေမယ့် မဖြစ်ပါဘူး၊ ပုစွန်ထုပ်က သိပ်ဈေးကြီးတာ၊ အန်တီမွှေးက ကောင်းမယ်ထင်တာ ဝယ်ပြီးချက်ပေးပါလိမ့်မယ်လေ၊ ဖေဖေကပြောဖူးတယ်။ ဆာမှစားတဲ့။ ဆာတဲ့အခါကျမှ စားရင် ဘာဟင်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ် သိပ်ပြီးစားလို့ကောင်းတာပဲတဲ့”
ကိုဦးက ဟိုတွေး သည်တွေးနှင့် မျက်တောင်တွေ တဖြည်းဖြည်း မှေးစင်းလာသည်၊ ထို့နောက် မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားသည်။
ထို့နောက် အိပ်မက်မက်သည်။ အိပ်မက်ထဲတွင် ကိုဦးသည် ငပလီကမ်းခြေသို့ ရောက်သွားသည်။ ထို့ပြင် ဘွားဘွားကြီးကိုလည်း တွေ့ရသည်။ ဘွားဘွားကြီးက ပုန်းညက်ပင်ကြီးအောက်တွင် မေမေ၊ ဖေဖေတို့နှင့်အတူ ထိုင်ကာ စကားပြောနေသည်။ ကိုဦးတို့ကတော့ သောင်ပြင်တွင် ပြေးလွှားဆော့နေကြသည်။ ခရုတွေ ကောက်ကြသည်။
ကမ်းစပ်တွင် ခရုကောက်နေစဉ် လှိုင်းလုံးကြီးတစ်လုံးက သူ့ဆီသို့ တလိမ့်လိမ့် ပြေးလာသည်။ ကိုဦးက နောက်ဘက်သို့ဆုတ်ကာ ပြေးသော်လည်း မလွတ်၊ ရေလှိုင်းက သဲသောင်ပြင်ကို ဖြန်းကနဲရိုက်ကာ ရေစက်ရေမှုန်များ ဖွားကနဲ လွင့်သွားသည်။ ကိုဦး၏အင်္ကျီတွင်လည်း ရေများရွှဲကုန်သည်။ ထိုအချိန်တွင် အိပ်မက်မှ ကိုဦးလန့်နိုးလာလေသည်။
“သွားပါပြီဗျ”
ကိုဦးက အိပ်ရာမှ လူးလဲထလိုက်သည်။ သူ့အင်္ကျီတွင်လည်း တကယ့်ကို စိုရွှဲနေသည်။ ပင်လယ်ဆားငန်ရေတော့မဟုတ်၊ ကိုတူးက သူ့လည်ပင်းကိုခွကာ ရှူရှူးပန်းလိုက်ခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။
“ဟေ့ကောင်.......ကိုတူး.... ထ”
ပုဆိုးတခြား လူတခြားဖြစ်နေသော ကိုတူးကို နှစ်ချက်ဆင့် ထုပစ်သော်လည်း ကိုတူးက မနှိုးချေ၊ အီးခနဲအော်ကာ တစ်ဘက်သို့ လှိမ့်ဝင်သွားပြီး ဆက်၍ အိပ်နေသည်။
“ကောင်းတယ် သေးပန်းတာက မင်း၊ စိုတာကတော့ ငါ ဟင်း ခွေးကောင်”
ကိုဦးက အိပ်ရာထဲမှ မြန်မြန်ထွက်ကာ အင်္ကျီလဲရသည်။ တစ်ခုတော့ တော်ပါသေးသည်။ သူ့ကိုခွကာ ပန်းလိုက်ခြင်းဖြစ်၍ ချက်ချင်းနိုးသည်။ မွေ့ရာတွေတော့ ရွှဲစိုမသွားချေ။
* * *
“ကိုတူးက ဒီအသက်အရွယ်အထိ အိပ်ရာထဲမှာ သေးပေါက်တုန်းလားဟ”
“ပေါက်တုန်းပဲ အဘဖိုးထင်ရေ၊ နက်ဖြန်ညကျရင်တော့ ဒီကောင့်ဟိုဒင်းကို သားရေကွင်းနဲ့ ချည်ထားမှဖြစ်မယ်”
ဘဖိုးထင်က ခြင်ထောင်ကို ပင့်ထွက်လာကာ တဟဲဟဲနှင့်ရယ်နေသည်။ အိပ်ရာဘေးရှိ နို့ဆီခွက်လွတ်ထဲမှ ဆေးလိပ်တိုလေးကို လှမ်းဆွဲကာ မီးညှိသည်။
“ဘဖိုးထင် အိပ်မပျော်ဘူးလား"
“ပျော်ပါတယ်ကွ၊ ခုနကမှနိုးတာ၊ ဟိုအဘွားကြီး အော်နေတဲ့အသံ ကြားလို့”
သံနေသံထားနှင့် ဘုရားရှိခိုးနေသော ဘွားရွှေ၏အသံက သူတို့တစ်တိုက်လုံး လွှမ်းခြုံထားသည်။ နာရီကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ နံနက်ငါးနာရီရှိပြီဖြစ်သည်ကို တွေ့ရသည်။
“အဲဒီအသံက ငါ့ရဲ့ နှိုးစက်ပဲ၊ ဒီအချိန်ဆိုရင် ဒီအဘွားကြီးက အချိန်မှန် ထအော်တော့တာပဲ၊ ငါလဲ အိပ်ရာကနိုးပြီး ထထိုင်ရတော့တာပဲ”
ဦးထင်က မကျေမနပ်ပြောသည်။
“ဘုရားရှိခိုးတယ်ဆိုတာ အေးအေးချမ်းချမ်း သာသာယာယာနဲ့ ကြားရတဲ့သူ စိတ်ကြည်နူးလာအောင် ရှိခိုးတတ်မှ ကောင်းတာပေါ့ကွာ။ အခုဟာက ဒီအချိန်ဒီအခါမှာ ဘုရားရှိခိုးနေတယ်ဆိုတာကို တစ်ရပ်ကွက်လုံးက သိနေအောင် အသံကုန်ဟစ်နေတာကွ၊ သူ့အသံက ကြည်နူးဖို့နေနေသာသာ ငါ့ကွာ ဟင်း မပြောလိုက်ချင်ဘူး”
အခါတိုင်း စောစောနိုးလေ့မရှိသော ကိုဦးက ဘွားရွှေ၏ဘုရားရှိခိုးသံကို ယခင်က သတိမထားခဲ့မိပေ။ အခုမှသာ နားစိုက်၍ထောင်မိသည်။ ထို့နောက် မျက်နှာကြီးရှုံ့နေသော ဘဖိုးထင်ကို ကြည့်ကာ ရယ်မိသည်။ ဘွားရွှေ၏ အသံက လိုအပ်သည်ထက် အများကြီး ပိုကျယ်နေသည်ကတော့ အမှန်ပင်။
ဦးထင်က ခြင်ထောင်ဘေးတွင် ဒူးတစ်လုံးထောင်ထိုင်ရင် “အကျိုးနည်းဗျား၊ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ လောက်စပီကာကြီးများ ငုံထားလားမသိဘူး” ဟု စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ရေရွတ်သည်။ ထို့နောက် ဆေးလိပ်မီးကို တရဲရဲဖြစ်လာအောင် ဆက်တိုက် ဖွာရှိုက်သည်။
“ငါလဲ သူနဲ့ ပြိုင်ရရင်ကောင်းမလား မသိပါဘူး” ဟုတွေးရင် ကိုဦးတို့ဘုရားစင်ကို မော်ကြည့်သည်။ ကိုဦးတို့၏ဘုရားစင်က သူ့ဘုရားစင်လို ခြောက်ကပ်ကပ်မဟုတ်။ သပြေပန်း၊ သစ္စာပန်းများနှင့် ဝေဝေဆာ လှလှပပရှိနေသည်။ ပြောင်လက်အောင် တိုက်ချွတ်ထားသော ကြေးရေတော်ခွက်များက မီးရောင်မှိန်မှိန်ဝယ် အရောင်လက်သည်။ ဘုရားစင်အောင်တွင် အသင့်ချိတ်ဆွဲထားသော ကြေးစည်ကိုတွေ့ တော့ ဦးထင် သဘောကျသွားသလို ပြုံးရင်း နေရာမှ ထသွားသည်။ ဘုရားစင်အောက်မှ ကြေးစည်လက်ခတ်ကလေးကိုပါ အဆင်သင့်တွေ့တော့ အသံထွက်အောင်ပင် ရယ်လိုက်သည်။
“ကြားကြားသမျှ အမျှ အမျှ အမျှ ယူတော်မူကြပါ”
ဦးထင်က အသံကျယ်ကျယ်နှင့် ရေရွတ်ကာ ကြေးစည်လေးကို လက်ခတ်နှင့်ရွယ်ပြီး ခပ်သာသာ ရိုက်ခတ်လိုက်သည်။ သာယာသော ညွှတ်နူးဖွယ်အသံလေးနှင့်အတူ ချာချာလည်သွားသော ကြေးစည်လေးကို ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်နေသည်။ ကြေးစည်လေး အလည် နှေးလာကာ အသံတိုးသွားတော့ ဘဖိုးထင်က ခုနကထက်ကျယ်သော အသံနှင့် ထပ်၍ ရေရွတ်ပြန်သည်။
“ကြားကြားသမျှ အမျှ အမျှ အမျှ ယူတော်မူကြပါ”
သုံးကြိမ်သုံးခါ အမျှဝေကာ ကြေးစည်ကိုလည်း သုံးခါရိုက်ခတ် ပြီးသောအခါမှ သူ့ကို တအံ့တသြကြည့်နေသော ကိုဦးအား လှည့်ကြည့်သည်။
“မင်းကို အောက်ထပ်က အဘွားကြီးမေးရင် အဘထင်က အစောကြီးကတည်းက နိုးနေတာ၊ ဘုရားရှိခိုးပြီးလို့ တရားထိုင်နေတာ၊ ဘွားရွှေ ဓမ္မစကြာရွတ်တော့မှ တရားဖြုတ်ပြီး အမျှဝေတာလို့ပြောနော်၊ ဟုတ်လား ကိုဦး၊ မင်းတို့ကို အဘ ပေါက်စီဝယ်ကျွေးမယ်နော်”
ဦးထင်က ကိုဦးအား နှုတ်ပိတ်ပြီး အိပ်ရာထဲပြန်ဝင်သည်။ ထို့နောက် ရယ်နေသောကိုဦးအား “အစောကြီးရှိသေးတယ်၊ ပြန်အိပ်ဦးကွ” ဟု လှမ်းပြောသည်။ မကြာမီပင် သူ့ဆီမှ တခူးခူးနှင့် ဟောက်နေသောအသံ ထွက်ပေါ်လာလေသည်။
* * *
ဦးထင်၏ အမျှဝေသံကြားတော့ ဒေါ်ရွှေနု တော်တော် အံ့ဩသွားသည်။
“ကြံကြံရယ်မှစည်စည်၊ သူ့မှာ ဘာကုသိုလ်များ အမျှဝေစရာရှိလို့လဲ၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုကို အမျှဝေတာ မဟုတ်ဘဲ သူရာမေရိယ အကုသိုလ်တွေကို အမျှဝေနေတာဆိုရင်တော့ ဒုက္ခ”
စိတ်ထဲမှ မလိုတမာ တွေးလိုက်မိ၍ ဒေါ်ရွှေနုခမျာ ရွတ်လက်စ ဓမ္မစကြာပင် ထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ ဖြစ်သွားသည်။ ဦးထင်လို အမူးသမားကြီးက သူ့ထက်အလျင် အမျှဝေသွားတော့ အတော်ကလေး ကသိကအောက် ဖြစ်သွားသည်ကတော့ အမှန်ပင်။
“အို ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူက ငါ့လို ရွတ်တတ် ဖတ်တတ်လို့လား"
ဒေါ်ရွှေနုက ရင်ထဲမှ အတွေးကို ဖျောက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အနတ္တလက္ခဏာသုတ်ကို အသံသာသာယာယာနှင့် (သူ့ကိုယ်သူ ထင်ခြင်းဖြစ်သည်။) ဆက်၍ ရွတ်သည်။
“မေမေ”
ကဲကဲက သူ့မိခင်ကို အိပ်ရင်းမှ ယောင်ယမ်းပြီး ခေါ်နေသည်။
“အန်တီမွှေးရှိတယ်၊ ကဲကဲရေ အိပ် အိပ်နော်” ဟုပြောသော မမွှေးကြူ၏အသံနှင့်အတူ တဖျတ်ဖျတ် ပုတ်ပေးနေသော အသံကိုပါ ကြားရသည်။
“အင်း ငါ့သမီးအပျိုကြီးလဲ ကံကောင်းကို ချစ်ရ၊ ကဲကဲတို့ မောင်နှမကို ချစ်ရနဲ့ သူများကလေးတွေကို ချစ်ရင်းပဲ အချိန်ကုန်တော့မယ်ထင်ပါရဲ့၊ ဒီတစ်သက်တော့ အိမ်ထောင်ပြုဖြစ်တော့မှာ မဟုတ်ပါဘူး”
အလွတ်ရနေသည့်အတွက်သာ နှုတ်မှ အရှိန်ကောင်းကောင်းနှင့် အဆက်မပြတ် ရွတ်နေသော်လည်း စိတ်ကတော့ ပျံ့ပြီးလွင့်ထွက်သွားပြန်သည်။
“အင်း အပေါ်ထပ်က လူပျိုကြီးကတော့ ငါ့သမီးကို စိတ်ဝင်စားပုံပဲ၊ ဒါပေမယ့် အူတူတူ အတတနိုင်တာက ခက်လှတယ်”
မမွှေးကြူလေးစားချင်နေတာ ကြာလှပြီ ဟူသော အသံကို ပြန်လည်ကြားယောင်ရင်း ဒေါ်ရွှေနုက ရယ်ချင်သွားသည်။
“တစ်ခါမှားတာဆို တော်သေး၊ အခုတော့ ဘသားချောက နောက်တခါ ဆက်လိုက်သေးတယ်၊ ကျွန်တော်လေ မမွှေးကြူလေးကို အရမ်းစားချင်နေလို့ မှားပြီး ပြောမိတာပါ ငါးပိရယ်တဲ့ ဟီ ဟိ”
ဘုရားရှိခိုးနေသော ဒေါ်ရွှေနု၏မျက်နှာသည် ပြုံးစိစိဖြစ်သွားသည်။ ရှက်ရွံ့အားနာစွာ အိုးတိုးအန်းတန်းဖြစ်နေသော ကိုကောင်းထက်၏ ခရမ်းချဉ်သီးမှည့်ရောင် မျက်နှာကြီးကို အခုပြန်တွေးကြည့်လျှင် အခု ရယ်ချင်သေးသည်။ မျက်နှာနားတွင် ခြင်တွေ တဝီဝီဝဲလာတော့ ဒေါ်ရွှေနုသည် မှိတ်ထားသောမျက်စိကို မသိမသာဖွင့်ကာ ခြင်ဆေးခွေကို လှမ်းကြည့်သည်။ မီးညှိထားသော ခြင်ဆေးခွေက ဘယ်အချိန်က ငြိမ်းနေသည် မသိ။ ခြင်ဖို၊ ခြင်မ၊ ခြင်ပိစိကွေးတို့က ခြင်ဆေးခွေကို ပတ်ကာ စိမ်ပြေးတမ်း ကစားနေကြသည်။
“ဒီခြင်ဆေးခွေကလဲ ထွန်းလိုက်ရင်း ငြိမ်းလိုက်ရင်း တကယ့်ကို ထွန်းငြိမ်း ခြင်ဆေးခွေပါပဲတော်”
လက်အုပ်ချီထားသော လက်တစ်ဖက်ကို အသာဖြုတ်ကာ ယောဂီတဘက်ကလေး ယမ်းပြီး ခြင်ခြောက်သည်။ လေထက်လည်းကောင်း၊ အလင်းနှုန်းထက်လည်းကောင်း၊ အဆပေါင်းများစွာ လျင်မြန်သောစိတ်က ကိုကောင်းထက်ဆီမှ ခြင်ဆေးခွေ၊ ထို့နောက် ခြင်ဆေးခွေဆီမှ မခင်လှ၏မိခင်ကြီးဆီသို့ ချက်ချင်းရောက်သွားသည်။
မခင်လှ၏ မိခင်ကြီးသည် ခြင်ဆေးခွေကို ခြင်ဆေးခွေဟုပင် မခေါ်။
“ခြင်တွေကလဲ နေ့ခင်းတောင်မှ မနည်းပါလား၊ ကိုထွန်းငြိမ်းကလေး မထွန်းထားဘူးလား”ဟု ပြောတော့ ဘာပြောမှန်း သူချက်ချင်းပင် နားမလည်ခဲ့ပေ။ ထို့နောက် ခြင်ဆေးကိုပြောမှန်းသိပြီး “ဟုတ်ပါရဲ့ တော်” ဟု ထောက်ခံကာ ရယ်ခဲ့ရသည်။
"အင်း ခုတော့ သူ့ခမျာ သေရှာပြီ၊ ဒီအိမ်လာတုန်းက ငါနဲ့အတူတူ ဟောဟိုနားမှာ ထိုင်ပြီး စကားတွေပြောလိုက်ကြတာ”
စင်စစ် သူကချည်းသာ ပြောခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး ဟိုက နားထောင်သမားသက်သက်ဖြစ်သည်ကို သူမေ့နေသည်။ သူပြောသမျှ သတင်းပလင်းပေါင်းစုံကို ခေါင်းလေးတညိတ်ညိတ်နှင့် မညည်းမညူ နားထောင်တတ်သူဖြစ်၍ သူက ငယ်ပေါင်းကြီးဖော်လို နှစ်နှစ်ကာက ခင်မင်သွားခဲ့မိသည်။
“သူလာတုန်းက ဟောဟိုနားမှာ ပုံ့ပုံ့ကြီးထိုင်ပြီး လက်ဖက်တမြုံ့မြုံ့စားနေတာ အခုတော့ အခုတော့”
ဇာပဝါပါးပါးလွှမ်းကာ ပက်လက်ကြီးဖြစ်နေမည့် ရုပ်ခန္ဓာကြီးကို တွေးပြီး မြင်ယောင်မိရင်း ဒေါ်ရွှေနု၏ကျောထဲတွင် စိမ့်သွားသည်။
“အခုတော့ အဲဒီခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို မြေကျင်းထဲထည့်ပြီး မြှုပ်ပစ်တော့မယ်”
ခေါင်းတလားပေါ်သို့ မြေစိုင်မြေခဲများ ကျသံကို ကြားယောင်လာမိပြန်သည်။ ဘုရားမသိဘူးဆိုဆို၊ တရားမရှိဘူးဆိုဆို၊ ဆိုချင်သလို ဆိုပေတော့၊ ထိုအသံကို ဒေါ်ရွှေနုကြောက်သည်။ အသုဘတွင် ခွမ်းကနဲ ချခွဲလေ့ရှိသော ရေအိုးခွဲသံကို ကြောက်သည်။ မီးသင်္ဂြိုဟ်စက် တံခါးကြီးကို “ဂျိမ်း” ခနဲ ပိတ်လိုက်သောအသံကိုလည်း ကြောက်လေသည်။
“ကြောက်...ကြောက်.....အမျှ....အမျှ....အဲ ... အဲ ယောင်လို့.....ကြား....ကြား...သမျှ.....သမျှ....အမျှ.. အမျှ.... အမျှ....ယူတော်မူကြ..."
ဒေါ်ရွှေနုသည် ရွတ်ရိုးရွတ်စဉ် အမျှဝေခြင်းကိစ္စကို ခါတိုင်းလို မပြီးလိုက်ဘဲ မခင်လှ၏မိခင်ကြီးကိုပါ အာရုံပြုပြီး အမည်ကိုခေါ် အမျှတပ်စေသည်။ အမျှဝေအပြီး ဦးသုံးကြိမ်ချပြီးသောအခါတွင်ကား ဒေါ်ရွှေနု မနေနိုင်တော့။ သူ့နှာခေါင်းနားတွင် ပတ်ချာလှည့်ပြီး တဝီဝီ ဝဲသော ခြင်ကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် အားရပါးရ ညှပ်ကာ ရိုက်လိုက်သည်။
အခုလေးတင် ငါးပါးသီလကို ခံထားတာဟူသော အသိစိတ် ဝင်လာ၍ လက်ကို အရှိန်လျော့ရန် ကြိုးစားသော်လည်း မအောင်မြင်၊ သူ၏ ဘယ်ဘက်လက်ဝါးနှင့် ညာလက်ဝါးတို့က အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ဖြန်းခနဲမြည်အောင် ရိုက်ခတ်သွားသည်။ လက်ဝါးဖြန့်ကြည့်လိုက်တော့ လက်ဖမိုးပေါ်တွင်ထပ်ကာ ပြားနေသော ခြင်က တစ်ကောင်မက နှစ်ကောင် ဖြစ်နေသည်။
“မရည်ရွယ်ဘဲ သတ်မိတာပါဘုရား ... ဘွာခတ်ပါဘုရား ... ဘွားတေးပါ”
သူက ခြင်သတ်ချင်သော်လည်း ငရဲကြောက်လှသူဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့လက်ဖမိုးကို ထဘီနှင့်ပွတ်သုတ်ရင်း အယောင်ယောင် အမှားမှား ရေရွတ်လိုက်မိလေသည်။
* * *
ဦးဘပွားသည် ခုတင်ခြေရင်းမှ ပေါင်ချိန် ခပ်ပြားပြားလေးပေါ် တက်ရပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် လှုပ်ရှားသွားသော မြားတံလေးကို ငုံ့ကြည့်နေသည်။ မြားတံလေးက ငြိမ်သွားသည်အထိ စောင့်နေရင်း မဲ့ပြုံးပြုံးလိုက်သည်။
“အင်း နောက်ထပ် တစ်ပေါင် ထပ်ကျသွားပြန်ပြီ”
ပေါင်ချိန်စက်ကလေးကို စိတ်အလိုမကျစွာ ကြည့်ရင်း ဦးဘပွားက ရေရွတ်နေမိသည်။ ထိုသို့ ဖြစ်နေရခြင်းအတွက် သူသည် တစ်စုံတစ်ဦးကို အပြစ်တင်ချင်နေသည်။ သို့သော် မည်သူ့ကိုမျှလည်း အပြစ်တင်ရန် အကြောင်းမရှိသည်ကို သူ့ရင်ထဲတွင် ပူဆာဆာကြီးဖြစ်လာတတ်သည်။
“ငါ အမြဲတမ်းပဲဖျားနေတယ်၊ နောက် တစ်နေ့တစ်ခြားလဲ ပိန်လာနေပြီး ထမင်းကလဲ ဘယ်လိုမှ စားမကောင်းဘူး၊ ဘာဆိုဘာမှလဲ တမ်းတမ်းတတ မစားချင်ဘူး၊ အင်း ဒီရောဂါဆိုတာ ဒီလိုပဲ မစားနိုင် မသောက်နိုင် ဖြစ်လာ
တာပဲ”
ဦးဘပွားက ခုတင်ပေါ်တွင် စိတ်ပျက်အားလျော့စွာ ထိုင်လိုက်သည်။
“လူကသာ ပိန်လာတယ်၊ မျက်နှာကျတော့ အမ်းနေတယ်။ အဲဒါဟာ ရောဂါလက္ခဏာပဲ၊ ငါ့ဗိုက်ထဲမှာ အဲဒီဆဲလ်တွေ ဘယ်လောက်ထိ ပျံ့သွားပြီလဲမသိ”
ဦးဘပွားသည် သူ၏အဆုပ်ရှိမည်ထင်သည့် နေရာကို လက်နှင့် အသာအုပ်၍ထားမိသည်။ သူ့လက်အောက်တွင် အရေပြား၊ ထိုအရေပြားအောက်တွင် အသား၊ ထိုအောက်တွင်ကား ရောဂါဝေဒနာများ ပျံ့နှံ့လွှမ်းခြုံထား၍ ပင်ပန်းကြီးစွာ အလုပ်လုပ်နေရရှာသော သူ၏အဆုပ်။
“ငါ့ကိုတော့ သိပ်ပြီး မနာပါစေနဲ့၊ သေရမှာထက် နာရမှာကို ငါပိုပြီးကြောက်တယ်၊ မင်း ပြန်မကောင်းနိုင်တော့ဘူး၊ ပျက်စီးရတော့မယ်ဆိုရင် မြန်မြန်ကြီးသာ ဆက်တိုက် ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်ပါကွာနော်၊ တမျှဉ်းမျှဉ်းနဲ့တော့ အချိန်တွေ ဆွဲမနေပါနဲ့၊ နာကျင်ခံစားနေရမယ့်ဝေဒနာတွေ ငါကြောက်လွန်းလို့ပါ”
သူက သူ့ရင်ထဲမှ အဆုပ်ကို လှမ်းပြီး တောင်းပန်နေမိသည်။
“ပြောမယ့်သာပြောရတာ၊ ဒီဆဲလ်တွေက အဆုပ်တင်မ အသည်းတွေ ကလီစာတွေဆီကိုလဲ ပျံ့ချင်ပျံ့ နေလောက်ပါပြီ"
သူက ဆရာဝန် ဦးကံမြင့်အား “ကျွန်တော် နာတာ ကျင်တာကိုတော့ ကြောက်တယ် ဆရာ၊ အဲဒီဝေဒနာတွေ ကျွန်တော့်ဆီရောက်လာရင်တော့ ဆရာ ကျွန်တော့်ကို ပတ်သဒင်းသာ အလျင်မပြတ် ထိုးပေးထားပါနော်” ဟုပင် ပြောထားခဲ့ဖူးလေသည်။
“အင်း ...အချိန် .. အဲဒီအချိန်က တဖြည်းဖြည်းနဲ့တော့ နီးလာနေပါပြီ"
ဦးဘပွားက မွေ့ရာပေါ်တွင် အသာလဲလျောင်းလိုက်သည်။ သူသေလျှင် သည်နေရာ သည်မွေ့ရာပေါ်မှာပဲ သေမှာထင်ပါရဲ့ဟု တွေးနေမိသည်။
"ငါသေရင် ဟိုမောင်နှမသုံးယောက်တော့ ငိုကြမှာပဲ၊ အထူးသဖြင့် ကိုဦး ... သူ့မျက်လုံးလေးတွေ ငါ့ကို အမြဲတမ်း တစ်ခုခု အကူအညီပေးချင်နေတဲ့မျက်လုံး၊ မေတ္တာပြည့်နေတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေ”
ကိုဦးသည် သူ့ကို အမြဲတမ်းကူညီနေသည်ကို ဦးဘပွား သတိထားမိသည်။ သူ တစ်ခါ ချောင်းဆိုးပြီး ထသီးတုန်းကလည်း ပြေးလာကာ ကျောကိုဖိပေးသည်။ နောက်ကျောတွေတက်ပြီး ကိုက်ခဲနေတုန်းကလဲ ကျောဖက်ကို ပရုပ်ဆီလိမ်းကာ နှိပ်ပေးသေးသည်။ သူ့လက်က မပေါက်၍ အကိုက်အခဲမပျောက်လှသော်လည်း ဦးဘပွားက အနှိပ်ခံရင်း ကြည်နူးနေမိလေသည်။
ဦးဘပွားသည် လက်ကို အရွှေ့ လိုက်တွင် ခေါင်းအုံးဘေးမှ ဓာတ်ပုံလေးကို ဖမ်းမိ၍ လှမ်းယူကာ မြှောက်ကြည့်လိုက်သည်။ သုံးလသား ကလေးငယ်လေးတစ်ဦး၏ပုံဖြစ်သည်။ အသားကတော့ ဖြူဖွေးပြီး ဆံပင်နီနီကလေးများက ကောက်လိမ်နေသည်။ မျက်လုံးကတော့ အနက်ရောင်ဖြစ်၍ သားလတ်နှင့်တူသော အချက်ကလေး တစ်ချက်တော့ ပါလာသည်ဟု ဆိုရမည်ဖြစ်သည်။
“ကလေးက ချစ်စရာကောင်းပေမယ့် ငါ့စိတ်ထဲမှာ ငါ့မြေးရယ်လို့ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲလဲ မခံစားရဘူး၊ သူစိမ်း ကလေးလေး တစ်ယောက်ရဲ့ ဓာတ်ပုံကို ကြည့်နေရသလိုပဲ”
ဦးဘပွားက ဓာတ်ပုံလေးကိုကြည့်ရင်း ဝမ်းနည်းလာသည်။ ထိုမြေးငယ်နှင့် သူသည် ဘယ်သောအခါမှ ဆုံစည်းနိုင်တော့မည် မဟုတ်ချေ။ ထိုမြေးကိုလည်း မြန်မာပြည်မှ ဦးဘပွားဟူသည့် လူကြီးအကြောင်းကို သားလတ်က ပြောပြလိမ့်မည်ဟု သူ မထင်လှပေ။
“ငါသေရင်တော့ သူတို့ ခဏတဖြုတ်တော့ ပြန်လာလိမ့်မယ်ထင်ပါရဲ့ ။ ကျန်ခဲ့တဲ့ အိမ်တွေ၊ မြေတွေကို ရောင်းချ ခွဲစိတ် ယူကြရဦးမှာကိုး”
ဦးဘပွား ဝမ်းနည်းပမ်းနည်း တွေးလိုက်မိသည်။ သူသေပြီဟူသောသတင်းကို ကြားလျှင် သူ့သားသူ့သမီးတွေ ဘယ်လိုခံစားကြရမလဲဟု တွေးနေသည်။ သမီးကြီးကတော့ မျက်ရည်ကျလိမ့်မည်ဟု သူထင်သည်။ သားနှစ်ယောက်ကတော့ အံ့အားတသင့် ဖြစ်သွားမည်ဟု သူယုံကြည်သည်။ သို့သော် စိတ်နှလုံး ထိခိုက်ကြေကွဲခြင်းမျိုးတော့ ဖြစ်လိမ့်မည် မဟုတ်ပေ။ လူတိုင်း လူတိုင်း မလွဲမသွေလျှောက်ရမည့်လမ်းကို သူတို့ဖခင်လည်း လှမ်းလျှောက်သွားပြီဟုသာ သတ်မှတ်လိုက်ကြမည်ဟု သူထင်နေမိလေသည်။
“ဘ...ဘ.......ကြီး"
ကိုဦး၏အသံကို ကြားရသည်။ သူက လဲလျောင်းနေရာမှ အသာထကာ အိမ်ရှေ့ခန်းသို့ ထွက်ခဲ့သည်။
“ဘဘကြီးအတွက် ပူတင်းလာပို့တာ”
ကိုဦးက ပြုံးချိုစွာ ပြောသည်။
“အန်တီမွှေး လုပ်ပေးလိုက်တာ ဘဘကြီးရဲ့ ၊ ကြက်ဥပူတင်းလေ”
“တယ်ဟုယ်ပါလားကွ”
“ဘဘကြီး ထမင်းမစားနိုင်ဘူး၊ ဖျားနေတယ်ဆိုတော့ အန်တီမွှေးက ချောင်းတွေလဲအရမ်းဆိုးနေတာ ကြားရတယ်တဲ့၊ အားရှိအောင် ပူတင်းလေး ဖုတ်ပေးမယ်ဆိုပြီး လုပ်ပေးလိုက်တာ၊ သိပ်ကောင်းတာပဲ ဘဘကြီးရ၊ အခု စားမလားဟင်”
“အေး ကောင်းသားပဲ”
စားချင်စိတ် မရှိလှသော်လည်း ဦးဘပွားက အလိုက်သင့် ပြောလိုက်သည်။ ဝမ်းသာသွားဟန်ရှိသော ကိုဦးက ထမင်းစားခန်းထဲမှ ဇွန်းကလေးတစ်ချောင်း ပြေးယူသည်။ ပူတင်းပန်းကန်လေးတွင် ဇွန်းကို အသင့်တင်ကာ လှမ်းပေးသည်။ကိုဦး ကျေနပ်စေရန် တစ်ဇွန်းခပ်၍ ပါးစပ်ထဲ သွင်းလိုက်သော်လည်း ဦးဘပွားက အရသာရှိလိမ့်မည်ဟု မထင်။ သို့သော် မထင်မှတ်ပဲ စားကောင်းသွား၍ “ကောင်းတယ်ဟေ့” ဟုပြောကာ နောက်တစ်ဇွန်းထပ်၍ ခပ်သည်။
“အန်တီမွှေးကပြောတယ်၊ ဘဘကြီး ကြိုက်ရင် ??? လုပ်ပေးမယ်တဲ့၊ ဟော.....တယ်လီဖုန်း"
အိပ်ခန်းထဲမှ တယ်လီဖုန်းသံကြားတော့ ဦးဘပွား အတန်ငယ် စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သွားသည်။ သူက မိတ်ဆွေ အပေါင်းအသင်းများကို အကုန် အဆက်ဖြတ်ပြီး အေးအေးနေသဖြင့် သူ့ဆီသို့ အရေးကိစ္စ အထူးတလည်မရှိဘဲ တယ်လီဖုန်းဆက်သူ မရှိလှ။ အခုအချိန်မှာ မည်သူ၏အရေးကိစ္စကိုမှ သူစိတ်မဝင်စား။ ကုန်ကုန်ပြောလျှင်ကိုယ့်ကိစ္စ၊ ကိုယ့်အရေး (ဥပမာ ဘဏ်မှ ငွေရေးကြေးရေးကိစ္စ)ကိုပင် မကြားချင်။
“ဘဘကြီး တယ်လီဖုန်း”
“မင်း သွားကိုင်လိုက်စမ်းပါကွာ”
“ဟင် ကျွန်တော်”
“အေး ... ဦးဘပွား အပြင်ထွက်သွားတယ်၊ ဘယ်သူ ဆက်တာလဲလို့ မေးထားလိုက်”
ပူတင်းပျော့ပျော့လေးက နူးနူးညံ့ညံ့ရှိလှသည်။ သူ့လည်ချောင်းတစ်လျှောက် ရှောခနဲ ရှောခနဲ ဆင်းသွားသည်။ မနက်ခင်းကတည်းက ဘာဆိုဘာကိုမှ မည်မည်ရရ စားမထားသည့်အတွက် ရင်ထဲတွင် ဟာကာ ဆာလောင်နေသည်ကို ယခုမှပင် သတိထားမိသည်။
“ဟုတ်ကဲ့ခင်ဗျ၊ ဦးဘပွားအိမ်ကပါ၊ ဟုတ်ကဲ့ ဦးဘပွား အပြင်ထွက်သွားပါတယ်၊ ဟယ်လို ဟယ်လို ... ဟာ ဖေဖေ ... ဖေဖေလား... ကျွန်တော်ပါ၊ ကိုဦးပါ”
ကိုဦးက တယ်လီဖုန်းပြောရင်းမှ ဝမ်းသာအားရ လှမ်းအော်သည်။
“ဘဘကြီးရေ ... ဖေဖေရယ်၊ ဖေဖေဆက်တာ”
ရွှင်မြူးနေသော ကိုဦး၏အသံကြောင့် ဦးဘပွားပါ ရောပြီး ဝမ်းသာသလို ဖြစ်သွားသည်။
“သားတို့ နေကောင်းပါတယ် ဖေဖေရဲ့ ”
“ကဲကဲလဲ လိမ်မာပါတယ်။ မဆိုးပါဘူး”
“အန်တီမွှေးက နေ့တိုင်း ဟင်းချက်ပေးပါတယ်၊ စားကောင်းပါတယ် ဖေဖေရ”
“ဘဖိုးထင်က သားတို့နဲ့အတူ လာအိပ်ပေးတယ်လေ”
ထိုစဉ်တွင် ကိုတူးနှင့် ကဲကဲတို့ ယောင်လည်လည်နှင့် ရောက်လာကြသည်။ ကဲကဲ၏လက်ထဲတွင် စလေဆီးသီးတစ်ထုပ်ကို ကိုင်ထားပြီး ကိုတူးကတော့ ကံကောင်းကို ချီထားသည်။
“မင်းတို့အဖေ တယ်လီဖုန်းဆက်နေတယ်”
“ဟာ ဟ ... ဘဘကြီးကလဲ ဖေဖေမှ ပြန်မရောက်သေးတာ”
“ဟ .. ပြန်မရောက်သေးလို့ ဟိုကနေ ဆက်တာပေါ့။ ဟိုအိပ်ခန်းထဲမှာ မြန်မြန်သွား၊ ကိုဦးနဲ့ ပြောနေတာ ကြားတယ် မဟုတ်လား”
ဦးဘပွားပြောသည်ကို ကလေးနှစ်ဦးက ရုတ်တရက် နားမလည်။
“မေမေရော နေကောင်းရဲ့လားဟင်၊ ဘယ်တော့ပြန်မှာလဲ” ဟူသော ကိုဦး၏အသံကို ကြားမှ သဘောပေါက်သွားသည်။
ကဲကဲက "ကိုဦးရေ ...ကဲကဲလဲပြောမယ် ... ကဲကဲလဲပြောမယ်"ဟု အော်ကာ အခန်းထဲပြေးဝင်သွားသည်။ ကိုတူးကတော့ သူ့လက်ထဲမှ ကံကောင်းကို ကြမ်းပေါ်ချတော့မလိုလို စားပွဲပေါ် တင်တော့မလိုလို လုပ်နေပြီးမှ တောင်းပန်ပြုံးကလေး ပြုံးပြပြီး ဦးဘပွား ပေါင်ပေါ် သို့ လာတင်သည်။ ထို့နောက် “ငါလဲပြောမယ်ဟေ့” ဟု အော်ကာ ဒရောသောပါး ပြေးသွားသည်။
“မေမေရေ သမီးပါ၊ ကဲကဲပါ မေမေ၊ ငိုသေးလားဟင်။ မငိုနဲ့တော့နော်၊ မေမေ့ကို သမီးလွမ်းလှပြီ မေမေရဲ့”
ကဲကဲက ချွဲနေသည်။
“မေမေတို့ သွားကြတာ ကြာလှပြီ၊ ဟာ.... မေမေကလဲ ခုနှစ်ရက်တောင် ရှိပြီလေ၊ ဘယ်တော့ ပြန်လာမှာလဲဟင်၊ ဟာ....နက်ဖြန် ဟုတ်လား၊ တကယ်နော် နက်ဖြန်နော်၊ ဟေ့.....ပျော်တယ်ဟေ့”
ဦးဘပွားသည် သူ့ပေါင်ပေါ်သို့ အူကြောင်ကြောင်နှင့် ရောက်လာသော ကံကောင်းကို ကြည့်နေမိသည်။ သည်ကလေးကို သူ တစ်ခါမျှ ချီပိုးယုယခြင်း မပြုခဲ့ဖူးပေ။ သူ့ကို မျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနှင့် ကြည့်နေသော ကလေးငယ်ကို ထွေထွေစိုက်စိုက်ကြီး ပြန်ကြည့်နေရင်း "အေး... ကြည့်ထား၊ အဲဒါ မင်းကို ငွေကြေးထောက်ပံ့မယ့် အဘိုးကြီးဘဲ၊ ကြည့်၊ ဝအောင်ကြည့်ထားဟဲ့ ကောင်လေးရ"ဟု စိတ်ထဲမှ ပြောနေမိသည်။
သူ၏မျက်နှာက ခပ်တည်တည် ခပ်တင်းတင်းကြီး ဖြစ်နေတော့ ကံကောင်းက မလှုပ်ရဲ၊ မျက်နှာလေး မဲ့တဲ့တဲ့နှင့် ငြိမ်နေသည်။ သနားသလို ဖြစ်သွားသော ဦးဘပွားက မသိမသာ ပြုံးပြလိုက်သောအခါမှ သူ့မျက်နှာလေးက ရွှင်လာသည်။ သွားလေးနှစ်ချောင်း ပေါ်အောင် ရယ်ရင်း “ဝူး ဝူး” ဟုပြောသည်။
“ဘာလဲကွ ဝူး ဝူး ဆိုတာ”
ပြည့်ပြီးဖောင်းလာသော ကံကောင်း၏ပါးကလေးကို လက်ညှိုးနှင့် တို့ကြည့်လိုက်၊ မေးစေ့လုံးလုံးလေးကို ဆွဲကြည့်လိုက်နှင့် ဦးဘပွားသည် အတန်ငယ်စိတ်ရွှင်လာသည်။
“ရော့ကွ၊ ပူတင်း စားမလား”
ဦးဘပွားက ဘေးတွင်ချထားသော ပူတင်းပန်ကန်ကို သတိရကာ တစ်ဇွန်းခပ်ပြီး ခွံ့လိုက်သည်။ ကံကောင်းက စုံစုံမက်မက် မျိုချလိုက်ပြီး အရသာတွေ့သွားသည့် ပါးစပ်ကလေးက ချက်ချင်း ထပ်ဟပေးသည်။
“သား သေးမပေါက်ပါဘူး မေမေရ၊ တစ်ခါတည်းပါ။ တစ်ခါတည်းပေါက်တာ၊ အာ.....သားလဲပေါက်ရော ကိုဦးက ဘုံးခနဲ အုန်းခနဲ ထုရော.....”
ကလေးသုံးဦးက တယ်လီဖုန်းခွက်နားတွင် အုံကာ အလုအယက် ပြောနေကြသည်။ ဦးဘပွားသည် ကလေးများ၏အသံကို နားစွင့်လိုက်၊ သူ့ပေါင်ပေါ်မှ ကံကောင်းကို ပူတင်းခွံ့လိုက်နှင့်မို့ သူ့ရောဂါကိုသူ မိနစ်အနည်းငယ်မျှ မေ့ပျောက်သွားလေသည်။
“ဘဘကြီးက မဆူပါဘူး မေမေရဲ့ ၊ သားကို ဘဘကြီးက တယ်လီဖုန်းသွားကိုင်ချေတဲ့၊ အဟုတ်ပြောတာပါ၊ ဘဘကြီးက ခွင့်ပေးတာပါ”
ကိုဦး၏အသံကိုကြားတော့ ဦးဘပွား နှုတ်ခမ်းကို မသိမသာမဲ့ကာ ပြုံးလိုက်မိသည်။
“အင်း ဒေါ်ခင်ဝဝကတော့ ငါ့ကို သဘောပုပ်၊ မနောပုပ်ကြီးလို့ ထင်နေတုန်းပဲလား မသိပါဘူး”
ဦးရန်ဝေးက သူ့အပေါ်တွင် ပျူပျူငှာငှာရှိသော်လည်း ဦးရန်ဝေးကတော် မခင်လှကမူ သူ့ကို မနှစ်သက်လှကြောင်း သူသိသည်။ သူရောက်လာကာစက မခင်လှသည် တစ်ခါ နှစ်ခါ ပြုံးရယ်ပြီး နှုတ်ဆက်သည်။ သူက သိပ်အရေးမလုပ်သလို ခပ်တည်တည်နေတော့ မခင်လှသည် သူ့ကို နောက်ထပ် မနှုတ်ဆက်တော့ပေ။ တစ်ခါတစ်ရံ မျက်နှာချင်းဆိုင် တိုးလျှင်ပင် မျက်နှာလွှဲသွားတတ်လေသည်။ ကံကောင်းကိစ္စပြီးတော့ တစ်တိုက်လုံး ရှိရှိသမျှ လူတွေအကုန် အပေါ်ထပ်က ဦးထင်ပါမကျန် သူ့ကို ကျေးဇူးတင်တင်နှင့် ခင်ခင်မင်မင် လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ဆက်ဆံကြသည်။ သို့သော် မခင်လှကတော့ မပွင့်တစ်ပွင့် ပြုံးပြရုံသာ ရှိလေသည်။ သို့သော် ခရီးမသွားခင် ညကတော့ သူ့အခန်းထဲသို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ သူ့ကို ခင်မင်ကျေးဇူးတင်သော မျက်လုံးများနှင့် ကြည့်ကာ “ကျွန်မတို့သွားနေတုန်း ကလေးတွေကို ကြည့်ရှု စောင့်ရှောက်ပေးပါ ဦးရယ်၊ အမြင်မတော်ရင်လဲ ဆုံးမပါ” ' ဟု ပြောခဲ့လေသည်။
ခဏနေတော့ ကလေးသုံးဦးလုံး အိပ်ခန်းထဲမှ မြောက်ကြွ မြောက်ကြွနှင့် ထွက်လာကြသည်။
“ဘဘကြီးရေ ... မေမေ ပြန်လာတော့မယ်တဲ့”
ကဲကဲက ဝမ်းသာအားရ လှမ်းပြောသည်။
ကိုတူးကတော့“မေမေပြန်လာမယ်ဟေ့ ... ဖေဖေပြန်လာမယ်ဟေ့.. ဟေ့ မေမေပြန်လာမယ်”ဟုသီချင်းလုပ်ဆိုကာ ဆတ်တောက် ဆတ်တောက်နှင့် လှည့်ပတ်၍ က,နေသည်။ ကိုဦးကတော့ အူမြူးနေသော အငယ်နှစ်ဦးကို ကြည့်ကာ ကြည်နူးပီတိဖြစ်နေသည်။ သူ့ကျောပေါ်တွင် ပိနေသော ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကြီးလည်း အတန်ငယ်ပေါ့သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
“ဖေဖေတို့ရဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရရုံနဲ့တောင် အားရှိလိုက်တာ၊ ပျော်လိုက်တာ”
ဦးဘပွား၏ပေါင်ပေါ်တွင် ဖင်ဆောင့်ပြီး ခုန်ရန် ကြိုးစားနေသော ကံကောင်းကို ကြည့်ရင်း တွေးနေမိသည်။ သူချစ်သော မိခင် ဖခင်တို့၏အသံများကို သည်တစ်ခါ နောက်ဆုံးကြားရခြင်း ဖြစ်သည်ကိုလည်းကောင်း၊ သည်တစ်သက်တွင် နောက်ထပ် ကြားရတော့မည် မဟုတ်ကြောင်းကိုလည်းကောင်း သူ လုံးဝ မသိခဲ့ရှာပေ။
အပိုင်း(၆)ဆက်ရန်
မစန္ဒာ
No comments:
Post a Comment