“ကဲ ... ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ”
ဦးထင်က သူ့သား ကိုကောင်းထက်ကို မေးသည်။ ကိုကောင်းထက်က အဖြေမပေးနိုင်၊ ကဲကဲ ယူလာပေးသော မုန့်လက်ညှိုးလေးကို စုံစုံမက်မက်နှင့် စုပ်၍ စုပ်၍ စားနေသော ကလေးငယ်အား ကြည့်နေသည်။ သူတို့ ဘာလုပ်ကြမည်နည်း။ ဘာလုပ်ရမည်နည်း။
“ဘာလုပ်ကြမလဲဟင်”
ကိုကောင်းထက်က သူ့ဘေးမှ မခင်လှကို လှည့်ကြည့်ပြီး အားကိုးတကြီး မေးလိုက်မိသည်။ သူ ဘယ်လိုဖြေမည်နည်းဟု စိတ်ဝင်တစား နားစွင့်နေသော မခင်လှခမျာလည်း ရုတ်တရက် လန့်သွားသည်။
“ဟုတ်ပါ့၊ ဘာလုပ်ကြမလဲဟင်”
အလျင်က ထိုပြဿနာသည် ကိုကောင်းထက်၏ ပြဿနာဟု လုံးလုံးလျားလျား ထင်ထားခဲ့သည်။ အခု ကိုကောင်းထက်က သူ့ကို မေးလိုက်တော့ သူနှင့်လည်း ပတ်သက်နေပြီဟု ယူဆမိပြီး ရင်တုန်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် သူရှေ့တွင် ထိုင်နေသော ဒေါ်ရွှေနုကို ကယောင်ကတမ်း လှမ်း၍ မေးလိုက်သည်။ ဒေါ်ရွှေနုကလည်း အဖြေမပေးနိုင်။ တစ်စုံတစ်ခု အဆုံးအဖြတ် ပေးတော့မလိုနှင့် “အဟမ်း”ဟု မရဲတရဲ ချောင်းဟန့်သည်။ ထို့နောက် ဟိုကြည့် သည်ကြည့်နှင့် တံတွေးမျိုချသည်။ ပင့်သက်ရှိုက်သည်။ ဘာသံမှတော့ ထွက်မလာ။
“ဂေဟာ သွားပို့လိုက်တာပဲ ကောင်းမယ် ထင်ပါတယ်ဗျာ နော်”
မည်သူဆီကမှ အဖြေမရတော့ ဦးထင်က သူ့ဟာသူပင် ဖြေသည်။
“ဒီလိုတော့လဲ သနားစရာ”
ဒေါ်ရွှေနုက မပွင့်တစ်ပွင့် ပြောသည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင် ဦးထင်တို့သားအဖ“သနားစရာကလေးဗျာ၊ ကျုပ်တို့ မွေးစားထားလိုက်မယ်”ဟု ပြောလိမ့်မည်ဟု ထင်နေသည်။ ထိုသို့ပင် ပြောစေချင်သည်။ သို့သော် သူပြောစေချင်သောစကားကို မကြားရတော့ တော်တော်လေး စိတ်ပျက်သွားသည်။
“အင်းလေး... သနားပါတယ်”
မခင်လှကလည်း သံယောင်လိုက်ကာ ပြောသည်။ သူ့အနေနှင့် တာဝန်ယူကာ မွေးစားသမှု မပြုနိုင်သော်လည်း တစ်စုံတစ်ဦးကိုတော့ ထိုတာဝန်ကို ယူစေချင်သည်။
“ဟုတ်ပါတယ်၊ သနားတော့ သနားစရာပါ”
ကလေးကို အကုန်လုံးက သနားနေကြပြီး သူတစ်ဦးတည်းက မသနားသလို ဖြစ်နေသောကြောင့် ဦးထင်သည် နည်းနည်းတော့ မခံချင်ဖြစ်မိသည်။ သူလည်း နှလုံးသားရှိသော လူသားတစ်ဦးမို့ သနားတော့ သနားမိသည်သာ ဖြစ်သည်။ ညတုန်းကလည်း အိပ်၍ပင် မပျော်ခဲ့၊ သူ့လက်မလေး သူစုပ်ကာ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေသော ကလေးငယ်အား ကြည့်ရင်း ရင်ထဲတွင် နင့်နင့်နဲနဲဖြစ်နေသည်။
သေဆုံးသွားသော မြေးငယ်ကလေးကိုလည်း သတိရနေသည်။ သူ့အနေနှင့် တာဝန်ယူကာ မမွေးစားနိုင်သော်လည်း တစ်စုံတစ်ဦးကများ သနားပြီး မွေးစားလိုက်လျှင် မည်မျှကောင်းလေမည်နည်းဟု တွေးနေမိသေးသည်။
“သနားတော့သနားစရာပါ၊ ကျုပ်လဲ သနားတတ်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့်”
ဦးထင်က စကားကို အဆုံးမသတ်ဘဲ သက်ပြင်းချသည်။ သနားခြင်း ဟူသည်မှာ အလွယ်ကူဆုံး အလုပ်တစ်ခုဖြစ်ပြီး တာဝန်ယူခြင်း ဟူသည်ကတော့ အလွန်ခက်ခဲသော အလုပ်တစ်ခုဖြစ်ကြောင်းကို သူတို့အားလုံး အခုမှပိုပြီး သဘောပေါက်မိကြသည်။
“ကလေးက အငယ်လေးပဲရှိသေးတယ်၊ ဒါ ကလေးကို အရွယ်ရောက်လာတဲ့အထိ ချေးကလူး သေးကလူး ပြုစုဖို့၊ ကျွေးမွေးဖို့၊ စောင့်ရှောက်ဖို့၊ နောက်ပြီး အဝတ်အစားဆင်ပေးဖို့၊ ကျောင်းထားဖို့၊ ကျောင်းထားတယ်ဆိုရင်လဲ ကျောင်းစရိတ်၊ ဒီကြားထဲ နေထိုင်မကောင်းရင် ဆေးဖိုးဝါးခ၊ ဟား...ငကောင်းရေ မလွယ်ဘူး ထင်တယ်ဟ.. မလွယ်ဘူး”
ကိုကောင်းထက်က သူ့ကိုယ်သူ စိတ်ထဲမှ ပြောနေမိသည်။
“ဒီလိုဆိုရင် ဒီကလေးကို ဂေဟာပဲ သွားပို့လိုက်တော့မှာလား”
တဆက်တည်းတွေးမိပြီး ကလေးငယ်အား လှမ်း၍ကြည့်လိုက်မိသည်။ ဘွားရွှေ၏ပေါင်ပေါ်တွင် ထိုင်နေသော မျက်နှာချိုချိုလေး? အောက်သွားလေးနှစ်ချောင်းပေါ်အောင် ရယ်နေသည်။ သူ့ရှေ့တွင် ငုတ်တုတ်လေးထိုင်ကာ “ကံကောင်းရေ” “ညီလေးရေ”နှင့် ခေါ် နေသော ကိုတူး၏ဆံပင်ကို မမှီတမှီ လှမ်းဆွဲနေသည်။
“အင်း... သူဟာ သေသွားတဲ့ ငါ့သားကလေး ဝင်စားတာများ ဖြစ်နေမလားပဲ၊ သားကလေးလဲ နောင်ဘဝရောက်ပြီး ဒီလိုအဖြစ်မျိုး ကြုံနေရမယ်ဆိုရင်”
ကိုကောင်းထက်က ဆက်၍ မတွေးရဲဘဲ အတွေးကို ဖြတ်လိုက်သည်။
“မနေ့တုန်းက ကလေးတွေပြောနေကြတယ်၊ သူ ကံကောင်းလို့ ငါနဲ့တွေ့တာတဲ့၊ ငါဆိုတဲ့အကောင်က သူ့ကို မိဘမဲ့ဂေဟာ သွားပို့မယ့်ကောင်ဆိုတာ သူတို့ မသိရှာကြဘူး"
ကိုကောင်းထက်က စိတ်မချမ်းသာစွာနှင့် တွေးနေမိသည်။ ထိုစဉ်တွင် ဖိုးမူနှင့် ဖိုးခွားပါ ရောက်လာကြတော့ ကလေးအုပ် အင်အားတောင့်တင်းကာ ဆူလာပြန်သည်။
“ကံကောင်းရေ” “ကံကောင်းရေ”နှင့် ခေါ်နေကြသော အသံများကို နားထောင်ရင်း သူ့ဟာသူ ရှက်သလိုလိုပင်ဖြစ်လာသည်။ မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကမျှ တာဝန်မယူနိုင်သည့်အတွက် မိဘမဲ့ဂေဟာတွင် ကြီးပြင်းရတော့မည့် ကလေးကို ကံကောင်းသည်ဟု ဆိုနိုင်ပါမည်လား၊ ဆိုသင့်ပါရဲ့လား။
“ကျုပ်အသက်က ခြောက်ဆယ်ကျော်နေပြီ၊ သားအဖနှစ်ယောက် ကိုယ့်ထမင်းတောင် ကိုယ်အနိုင်နိုင် ချက်စားနေကြရတာ၊ ဒီကလေး ပေါက်စနလေးကို တစ်နေကုန် ထိန်းဟယ်၊ ကျောင်းဟယ်၊ ချီဟယ်၊ ပိုးဟယ်နဲ့ ဘယ်လုပ်နိုင်ပါ့မလဲ”
“ဟုတ်တာပေါ့... အဘရယ်”
ရှင်းချက်ထုတ်နေသော ဦးထင်ကို ကရုဏာနှင့် ကြည့်ရင်း ကိုရန်ဝေးက ခေါင်းညိတ်၍ ထောက်ခံသည်။ သူတို့သားအဖ နှစ်ဦးသား ဘဲဥကြော်လိုက်၊ ငါးခြောက်ဖုတ်လိုက်နှင့် ဖြစ်သလို စားနေကြရသော ဘဝထဲသို့ ခြောက်လသား ကလေးငယ်ကလေးတစ်ဦးကို ဆွဲထည့်ရန် မလွယ်ကူမှန်း လူတိုင်းသိကြသည်။ ထိုကလေးကို ဝမ်းပန်းတသာ လက်မခံနိုင်ခြင်းအတွက် အပြစ်ရှိသူလို ခံစားနေရဟန်ရှိသော ဦးထင်ကိုလည်း သနားနေမိသည်။
“ထိန်းတာကတော့ ကျွန်မတို့လဲ ကူကက်ပြီး ထိန်းပေးနိုင်ပါတယ် အဘရယ်”
ထမင်းရည်ဇလုံကိုင်ပြီး ဝင်လာသော မမွှေးကြူက ပြောသည်။ ကံကောင်းကို တိုက်ရန်အတွက် ထမင်းရည်ထဲတွင် နို့မှုန့်အနည်းငယ်နှင့် သကြားတစ်ဇွန်းရော၍ ခေါက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သည်ကလေးကို ကိုကောင်းထက်တို့ သားအဖက မွေးစားကြမည်။ သူတို့က ဝိုင်းဝန်းပြီး ထိန်းကြမည်ဟု သူဖြစ်စေချသည့်အတိုင်း တွေးနေမိသည်။
“ဟုတ်သားပဲ ဘဖိုးထင်ကလဲ၊ သမီးလဲ ထိန်းပေးမှာပေါ့နော်"
တချိန်လုံးငြိမ်နေသော ကဲကဲက အားတက်သရော ဝင်ပြောသည်။
“ကံကောင်းလေးက ငယ်ငယ်ကလေးရှိသေးတာ၊ ဂေဟာကိုတော့ သွားမပို့လိုက်ပါနဲ့ ဦးကောင်းရယ် နော်၊ ဟိုကျတော့ သူ့ကို ဘယ်သူက ဂရုစိုက်မှာလဲ”
“ဟိုမှာ ဝန်ထမ်းတွေ ရှိပါတယ်ဟာ”
“ဟင်...ဦးကောင်းကလဲ၊ ဝန်ထမ်းက ဝန်ထမ်းပဲ၊ သူတို့က ကဲကဲမှ မဟုတ်တာ၊ ကိုဦးမှ မဟုတ်တာ၊ နောက်ပြီး . . အန်တီမွှေးတို့ ဦးကောင်းတို့မှ မဟုတ်တာ”
ကဲကဲစကားကို ရှင်းလင်းအောင် မပြောနိုင်သော်လည်း ဝန်ထမ်း ဟူသည်မှာ ကလေးကို သူတို့တတွေလောက် ဂရုတစိုက် ချစ်ချစ်ခင်ခင် ရှိနိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ဟု ဆိုလိုခြင်းဖြစ်ကြောင်း သူတို့အကုန်လုံး နားလည်ကြသည်။
“ဒီလိုဆို ညည်းက ကံကောင်း အီးအီးပါချင်ရင် တည်ပေးမှာလား”
ဦးထင်က မေးတော့ ကဲကဲက သွက်လက်စွာ ခေါင်းညိတ်သည်။
“ပေးပါ့မယ် ဘဖိုးထင်ရဲ့”
“အံမာ... ကဲကဲရယ်၊ ညည်းက အီးတည်တတ်လို့လား”
“တတ်ပါတယ် ဘဘကလဲ၊ သမီး မတတ်လဲ မေမေ ရှိသားပဲ၊ အဟိ”
ကဲကဲက လျှာကလေး ထုတ်ကာရယ်သည်။
“နောက်ပြီး ထမင်းခွံ့ ပေးမှာလား”
“အဟိ..မေမေ ရှိသားပဲ”
“ အိပ်ချင်တော့ရော သိပ်မှာလား”
“မေမေ သိပ်တတ်တယ်လေ”
“ကဲကဲ.. နေမကောင်းတော့ရော”
“ဒါလဲ မေမေရှိသားပဲ၊ နော် မေမေ”
“ဗိုင်းနာမလေး”
စိတ်လက် ညစ်ညူးနေကြသူများသည် ကဲကဲကိုကြည့်ရင်း တဖြည်းဖြည်း ပြုံးလာကြသည်။ မခင်လှက မျက်စောင်းကြီးခဲကာ ဆဲလိုက်သောအခါတွင်ကား ဝါးခနဲ ရယ်လိုက်ကြသည်။
“နော်... မေမေရယ်နော်... ကံကောင်းလေးကို ထိန်းကြရအောင်နော်”
“တစ်နေကုန်တော့ ဘယ်သူ ထိန်းနိုင်မှာလဲ သမီးရယ်၊ တော်စမ်းပါ”
ကလေးတစ်ယောက်၏ကရိကထသည် မည်မျှများကြောင်း ကလေးသုံးယောက် မွေးဖူးသော မခင်လှက အသိဆုံးဖြစ်သည်။ ကျန်းမာလျှင်တော့ ကိစ္စမရှိ၊ ကံမကောင်း အကြောင်းမလှ၍ ထိုကလေးက ကဲကဲ ငယ်စဉ်တုန်းကလို ချူတိ ချူချာလေး ဖြစ်နေမည်ဆိုပါက မခင်လှသည် ဆက်၍ မတွေးရဲ။ ခေါင်းကို ယမ်းခါလိုက်သည်။ ကဲကဲလေး ငယ်စဉ်က ခံစားခဲ့သော စိတ်ဒုက္ခ လူဒုက္ခများ ပြန်၍ပင် မစဉ်းစားချင်၊ ပင်ပန်းလှသည်။
“မေမေကလဲ ကလေးဆိုတာ အကြာကြီး မထိန်းရပါဘူး၊ နောက်တော့ ကြီးသွားမှာပဲဟာ”
ကိုတူးက မျက်နှာငယ်လေးနှင့် ဝင်ပြောသည်။
“အခု သားတို့ ကျောင်းကြီး ပိတ်နေတာပဲ၊ သားတို့ပါ ကူထိန်းပေးမယ်လေ ... နော်.. မေမေ”
မည်သည့်အခါကမျှ နားပူနားဆာ မလုပ်တတ်သော သားကြီး ကိုဦးကပါ မရဲတရဲလေး ဝင်ပြောသည်။
“မေမေကပဲ ပြောတယ်၊ သမီးဖို့ မောင်လေးတစ်ယောက်လောက် မွေးပေးချင်သေးတယ်ဆို"
မခင်လှသည် သူ့ကို ဝိုင်းပူဆာနေကြသော ကလေးသုံးဦးကို ကြည့်ရင်း မျက်လုံးမျက်ဆန်ပြူးလာသည်။ အိမ်ဦးနတ်ဖြစ်သော ကိုရန်ဝေးအား ကလေးတွေကို ပြောဦးလေဟူသော မျက်နှာထားနှင့် အကူအညီတောင်းသလို လှမ်းကြည့်သည်။ သို့သော် ကိုရန်ဝေးက သူ့ကို မကြည့်အား၊ သူ့လက်မောင်းကို အားကိုးတကြီး ဆုပ်ကိုင်ကာ “ကျွန်တော်တို့လဲ ကူထိန်းပေးပါ့မယ် ဦးဦးရာ၊ ကံကောင်းလေးကို ခေါ်ထားလိုက်ပါ”ဟု ပူဆာနေသော ဖိုးခွားတို့ကို ငေးကြည့်နေသည့်အတွက်ကြောင့် ဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် ... မခင်လှသည် "ကိုကောင်းထက် သယ်လာတဲ့ ပြဿနာထုပ်ကြီးတော့ ငါ့ခေါင်းပေါ် လုံးလုံးရောက်တော့မယ် ထင်တယ်” ဟု အထိတ်တလန့် တွေးလိုက်မိသည်။
“ထိန်းတာကတော့ ကျွန်မတို့လဲ ကူကက်ပြီး ထိန်းပေးနိုင်ပါတယ်နော် အမေ”
မမွှေးကြူက ထပ်ပြောသည်။ သူ့မိခင်၏ရင်ခွင်ထဲမှ ကလေးငယ်လေးအား ကြည့်ရင်း... “ငါလဲ အိမ်ထောင်ကျလို့ ကလေးမွေးမယ်ဆိုရင် ဒီလို သားလေးတစ်ယောက်လောက်တော့ ရနိုင်ပါသေးတယ်” ဟုတွေးနေမိသည်။ ကလေးအား ယုယပိုက်ထွေးပြုစုချင်သော မိခင်စိတ်က နိုးကြွနေသည်။
“ဒီလိုပဲ တစ်ယောက်တစ်လက် ဝိုင်း??ထိန်းကြရင်းနဲ့ ကလေးဆိုတာ ကြီးမှန်းမသိ ကြီးသွားတာပါပဲဟယ်”
ဒေါ်ရွှေနုကလည်း မရေမရာ ပြောသည်။ တစ်စုံတစ်ဦးက ကဝန်ယူမည် ဆိုလျှင်တော့ သူက ကူညီပြီး ထိန်းကျောင်းပေးမည် ဆိုသော သဘောမျိုးဖြစ်သည်။
“ထိန်းမယ်ဆိုရင် ပါးစပ်နဲ့ မပြီးဘူး၊ တကယ့်ကိုထိန်းမှ ဖြစ်မှာဗျ”
ချည်ပြီး တုပ်ပြီးပြောသော ဦးထင်၏စကားကိုကြားတော့ သူတို့အားလုံး တစ်ဦးကိုတစ်ဦး လှမ်းကြည့်ကြသည်။ မျက်နှာတွေ မရေမရာ တွေတွေဝေဝေနှင့် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အကဲခတ်နေကြသည်။
“သမီးတို့က ကျောင်းမသွားခင် မနက်ပိုင်း”
“ဟုတ်တယ်... သားတို့က မနက်ပိုင်း ထိန်းပေးမယ်”
ကလေးများ၏အသံက အလျင်ထွက်လာသည်။
“ဒီလိုဆို ကျုပ်က ထမင်းစားပြီး နောက်ပိုင်းပေါ့”
ဦးထင်က ခပ်ဆိုင်းဆိုင်း ပြောသည်။ နံနက်ခင်း ထမင်းစားပြီးလျှင် ကလေးက အိပ်တတ်သည်။ ကရိကထ သိပ်များမည်မဟုတ်။ နေ့ခင်းပိုင်း တာဝန်ယူထား၍ မနက်ပိုင်း ချက်ပြုတ်ရေး လုပ်နိုင်သည်။ ထို့ပြင် ညနေပိုင်းကျတော့လည်း အရက်ဆိုင်ကို အေးအေးဆေးဆေး သွားနိုင်သည်ဟူသော တွက်ကိန်းကို ခေါင်းထဲတွင် ချနေမိသည်။
“ကျွန်မတို့သားအမိက ညနေပိုင်း ထိန်းပေးမယ်လေ နော် အမေ”
ညနေပိုင်းကျလျှင် ကလေးကို ရေမိုးချိုး သနပ်ခါးလိမ်းပေး ထမင်းပါခွံ့ပေးမည်။ သူက ကလေးကို ချီပြီး အပြင်ဘက်ထွက်နေတုန်း ကိုကောင်းထက် ရုံးမှပြန်လာသည်နှင့် ဆုံမိပါက သူ့လက်ထဲက ကလေးငယ်ကို “ကံကောင်းရေ” .... “လူကလေးရေ”... နှင့်။
မမွှေးကြူသည် ဆက်၍ မတွေးရဲဘဲ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်သွားသည်။
“ငါ့စိတ်ထဲက တွေးမိတာ ဘယ်သူမှ မကြားနိုင်ပါဘူးလေ” ဟု သူ့ကိုယ်သူ အားပေးကာ သက်ပြင်းကို တိတ်တိတ်လေး ချလိုက်သည်။
“ညကျရင်တော့... ကျွန်တော် ခေါ်သိပ်နိုင်ပါတယ် ညရေး ညတာ ထ,စရာရှိရင်လဲ ကျွန်တော် ထ,နိုင်ပါတယ်"
ကိုကောင်းထက်က ညဘက်ကို တာဝန်ယူလိုက်တော့ ကလေးများက ဝမ်းသာအားရနှင့် “ဟေး...” ခနဲ အော်လိုက်ကြသည်။ ကဲကဲက ကံကောင်း၏ပါးလေးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲကာ “ကံကောင်းရေ ....မောင်လေး ဘယ်မှမသွားရတော့ဘူး” ဟု ဝမ်းသာအားရအော်သည်။
သူက ဝမ်းသာသော်လည်း ပါးနှစ်ဖက်လုံး နာသွားသော ကံကောင်းက ဝမ်းမသာချေ။ လန့်ဖျပ်ပြီး “ဝါး”ခနဲ ထငိုသည်ကို သဘောကျပြီး ကလေးတွေက တဝါးဝါး ရယ်ကြပြန်သည်။ ခြောက်ခြောက်ကပ်ကပ်ဖြစ်နေသော အခန်းသည် ချက်ချင်းပင် ပြန်ပြီး ဆူဆူညံညံဖြစ်သွားသည်။ ဖိုးခွားနှင့်ကိုတူးက တစ်ဦးကိုတစ်ဦး လက်တွဲပြီး ဝိုင်းကြီးပတ်ပတ် ထကကြတော့ ပိုပြီး ဆူသွားသည်။ ကိုတူးက ဖိုးမူ၏ခြေထောက်ကို တက်နင်းမိသည်။ ဖိုးမူက အော်သည်။
“နေကြဦးလေ နေကြဦး၊ ကိုတူး ထိုင်စမ်း”
ကိုရန်ဝေးက အသံကိုမြှင့်၍ အော်သည်။
“နေကြဦး... သိပ်ပျော်မနေကြနဲ့ဦး၊ ငါတို့မှာ စဉ်းစားစရာတွေ ကျန်သေးတယ်၊ သိပ်မဆူကြနဲ့ကွာ၊ ခဏတိတ်ကြစမ်း”
ကလေးသံတွေ ငြိမ်သွားသောအခါမှ ကိုရန်ဝေးက စကားဆက်ပြောသည်။ သူ့မျက်နှာက တည်ငြိမ်နေသည်။
“ကလေးဆိုတာ ထိန်းနေရုံနဲ့ မပြီးဘူး၊ ကျွန်တော်တို့အားလုံး တစ်ယောက်တစ်လက် ဝိုင်းထိန်းကြရင် ကိုတူးပြောသလိုပဲ ခဏနေရင် ကြီးသွားမှာပါ။ တကယ့်ပြဿနာက ငွေ၊ ဟုတ်တယ်... ငွေ၊ သူရဲ့ စားဝတ်နေရေးအပြင် ကျန်းမာရေးနဲ့ ပညာရေး အဲဒါတွေအတွက် ကုန်ကျလာမယ့်ငွေ၊ အဲဒီငွေကို ဘယ်သူပေးမလဲ”
ဒေါ်ရွှေနုက သူ့သမီး မမွှေးကြူကို ကြည့်သည်။ မမွှေးကြူက မခင်လှကို ကြည့်သည်။ မခင်လှက ဦးထင်ကို ကြည့်သည်။ ဦးထင်က ကိုကောင်းထက်ကို ကြည့်သည်။ ကိုကောင်းထက်ကတော့ ကိုရန်ဝေးကို စိတ်မကောင်းသော မျက်နှာနှင့် ကြည့်နေရင်း “အဟက်...”ဟု မရယ်ချင်ဘဲ ရယ်လေသည်။ ထိုပုစ္ဆာသည် သူ တစ်ချိန်လုံး စဉ်းစားနေမိသော ပုစ္ဆာပင် ဖြစ်လေသည်။
“ဒီကလေးကို မွေးစားပြီဆိုတာနဲ့ သူရဲ့ တာဝန်ကို ကျွန်တော်တို့ ယူရတော့မယ်။ ကျွေးရမယ်၊ အဝတ်အစား ဆင်ရမယ်၊ နေမကောင်းရင် ဆေးကုသပေးရမယ်၊ နောက်ပြီး ပညာသင်ပေးရမယ်”
ကလေးတစ်ဦး မွေးဖွားသည်မှစ၍ ဘွဲ့ရ ပညာတတ်တစ်ယောက် ဖြစ်လာသည်အထိ ကုန်ကျမည့်ငွေများကို သူတို့အားလုံး စိတ်ထဲ အပြေးအလွှား တွက်ချက်ကြည့်မိကြသည်။
ကဲ... ဘွဲ့ ရသည်အထိ ကျောင်းထားမပေးဘူးဟု ဆိုဦးတော့ ဆယ်တန်းအောင်သည်အထိပင် ကုန်ကျငွေက နည်းမည်မဟုတ်။
“ငါ့သားလေးသာ မသေဘဲ ရှိနေရင် ငါ့သားကို ငါ ဖြစ်အောင်မွေးမှာပါ၊ ပညာတွေလဲ အတန်းကုန်အောင် သင်ပေးမှာပါ။ ဘယ်လောက်ကုန်မလဲလို့ ငါ စဉ်းစားနေမှာတောင် မဟုတ်ပါဘူး။ ခြစ်ခြစ်ခြုတ်ခြုတ်နဲ့ ဆရာဝန်ကြီးဖြစ်အောင်၊ အင်ဂျင်နီယာကြီးဖြစ်အောင်”
ကိုကောင်းထက်က စဉ်းစားသည်။ ကံကောင်းသည် သူ၏သွေးလည်း မဟုတ်လေသည့်အတွက် သူက မလွယ်သည့်ဘက်၊ မဖြစ်နိုင်သည့်ဘက်များကို ဇောင်းပေးပြီး စဉ်းစားဆုံးဖြတ်နေမိခြင်းဖြစ်ကြောင်းကို သူ့ကိုယ်သူ ရုတ်တရက် သိသွားသည်။
“ငါ့သားလေးသာဆိုရင် ငါ ဖြစ်အောင်လုပ်မှာ သေချာတယ်” ဟု ဆက်တွေးမိပြီး အသက်ကို တစ်ဝကြီး ရှိုက်၍ရှူလိုက်သည်။ သူရှိုက်၍ရှူလိုက်သော လေထဲတွင် ဖြစ်လာသမျှဒုက္ခတွေကို ရင်ဆိုင်ရဲသောသတ္တိတွေ ပါလာသလို ခံစား လိုက်ရသည်။
“ဒီလိုပဲ ခြစ် ..ခြစ်... ခြုတ်... ခြုတ်”
ကိုကောင်းထက်က ထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့ ပြောသည်။ သူ၏တစ်လတာ အသုံးစရိတ်ကို မည်မျှထိ လျှော့ချရလေမည်နည်းဟု မသက်မသာ တွေးမိသော်လည်း “ငါ့သားကလေး ငါ့ဆီပြန်လာတာ” ဟူသော အတွေးက လွှမ်းနေ၍ ကြည်နူးသလိုလို ဖြစ်နေသည်။
“ကျွန်မတို့လဲ အနည်းအပါးတော့ တတ်နိုင်...”
မခင်လှက ကိုရန်ဝေးကို လှမ်းကြည့်သည်။ “ကျွန်မတို့ရော ဘယ်လောက်တတ်နိုင်မလဲ”ဟူသော မေးခွန်းကို သူ့မျက်လုံးများက မေးနေကြသည်။
ကိုရန်ဝေးက တံတွေးမျိုသည်။ သူ့လခထဲမှ လစဉ် တစ်ပြားတစ်ချပ်မျှ မပိုသည်ကို ကောင်းစွာသိသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။ သူတို့မိသားစုအနေနှင့် ကိုယ်စားသည့်အထဲက ဖဲ့ပြီး ကျွေးနိုင်သော်လည်း လစဉ် ငွေကြေးကို ပုံမှန်ထားပြီး ဖဲ့ပေးနိုင်ဖို့က မလွယ်။ မခင်လှခမျာ သူ့မိခင်ကြီးကို တစ်လ တစ်ရာ ထောက်ပံ့ချင်သည်ဟု ပြောနေသည်ကိုပင် လက်တွေ့အကောင်အထည် မဖော်နိုင်သေးပေ။ နောက်လမှ နောက်လမှနှင့် လတွေ ရွှေ့ လာသည်မှာ ကြာနေပြီ။
ထို့ပြင် ကဲကဲလေး ငယ်စဉ်က ကုန်ခဲ့ရသော ဆရာဝန်ဖိုး၊ ဆေးဖိုးများကို သူ တစ်ဆက်တည်း သတိရသည်။ ကံကောင်းကလေးသာ ထိုသို့ ချူချာနေလျှင် ထိုဆေးဖိုးဝါးခများကို မည်သူက မဆိုင်းမတွ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ ပေးနိုင်ပါမည်နည်း၊ ပေးချင်ပါမည်နည်း။
“အဲဒါက ပြဿနာမဟုတ်ပါဘူး”
သိပ်မကျယ်သော်လည်း ပြတ်ပြတ်သားသားရှိသော အသံကို ရုတ်တရက် ကြားလိုက်ရသည်။ သူ့တို့အားလုံး လုံးဝ မျှော်လင့်မထားမိသူတစ်ဦး၏ အသံဖြစ်လေသည်။
“အဲဒါက ပြဿနာ မဟုတ်ပါဘူး”
တံခါးပေါက်ဝတွင် ရပ်နေသော ဦးဘပွားက ထပ်ပြောသည်။ သူ့မျက်နှာကတော့ ခါတိုင်းလိုပင် မရယ်မပြုံး ခပ်တည်တည် ခပ်တင်းတင်း ဖြစ်သည်။
“ဒါဆို... ဘာ... ဘာက ပြဿနာလဲ ခင်ဗျ”
ကိုကောင်းထက်က အူကြောင်ကြောင် ပြန်မေးသည်။ အပေါ်ထပ်သို့ တစ်ခါတစ်ရံမျှ တက်လာဖူးခြင်းမရှိသော ဦးဘပွားကို သူ၏အိမ်တံခါးဝတွင် ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်ရ၍ တအံ့တဩ ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ဦးဘပွားကို အိမ်ထဲသို့ ထိုင်ပါဟု ဖိတ်မန္တကပြုရန်ပင် လုံးဝ သတိမရခဲ့ချေ။
“ဒီကလေးအတွက် တစ်လကို ဘယ်လောက်ကုန်မလဲ၊ တစ်နှစ်ကို ဘယ်လောက်ကုန်မလဲ”
ဦးဘပွားက မေးသည်။ သို့သော် သူ့ကို ဖြေမည့်သူမရှိ။ သူ့ကို အဖြေပေးရမည့်အစား “ဒီလူကြီး ဒီနေရာမှာ မဆီမဆိုင် ဘာလာလုပ်ပါလိမ့်”ဟု တွေးနေမိကြသောကြောင့် ဖြစ်သည်။
“ကြီးလာပြီး တက္ကသိုလ်တက်တော့ရော စရိတ် ဘယ်လောက်ရှိမယ်ထင်လဲ”
ဦးဘပွားက ဆက်၍မေးသည်။ သူ့ကို တအံ့တသြ ကြည့်နေကြသူများကို အထက်မှစီးကြည့်ရင်း အကဲခတ်နေဟန်ရှိသည်။
“ဒါကတော့ အတိအကျ ဘယ်သူသိနိုင်မှာလဲတော်”
ဒေါ်ရွှေနုက သူ့ကို ပြောသလိုလို ကိုယ့်ကိုပြောသလိုလိုနှင့် မကြားတကြား ပြောသည်။ သူ၏အောက်နှုတ်ခမ်းသည်လည်း အပြင်ဘက်သို့ ထော်၍ထွက်လာသည်။
ဦးထင်ကမူ သူတို့အခန်းထဲသို့ လှမ်းဝင်လာရန် စဉ်းစားဟန်မရှိဘဲ တံခါးပေါက်ဝတွင် ဟန်ကြီးတစ်ခွဲသားနှင့် ရပ်နေသော ဦးဘပွားကို အမြင်ကတ်လက်စနှင့်မို့ ပိုပြီးကတ်သွားသည်။
“ဘယ်လောက်ကုန်လဲသိတော့ ခင်ဗျားက ပေးမှာမို့လား ဦးဘကြွားရဲ့”ဟု စိတ်ထဲမှနေပြီး ဘုကန်တန်တန် မေးနေမိသည်။ မခင်လှ၏မျက်လုံးများကမူ “အရေးထဲမှာ ဆရာလာလုပ်မနေပါနဲ့ ပုပ်ပုပ်ကြီးရယ်”ဟု ပြောနေဟန်ရှိသည်။
“ကျုပ်မှာ ငွေ... အဲ... ငွေတွေ အများကြီးရှိပါတယ်”
ဦးဘပွား သူ့ဟန်အတိုင်း ခပ်ကြွားကြွား ပြောသည်။
“ဟုတ်ကဲ့၊ သိပါတယ်ခင်ဗျ”
ကိုကောင်းထက်က ရိုသေစွာ ပြောသည်။ တကယ်ရိုသေခြင်းလော၊ ငေါ့တော့တော့ပြောခြင်းလော၊ မခင်လှ မခွဲခြားတတ်ပေ။
“တစ်ကယ်အရေးကြီးတာက ငွေမဟုတ်ဘူး”
“ဟုတ်ပါတယ်၊ အဲ... မဟုတ်ပါဘူးခင်ဗျ...”
ကိုကောင်းထက်က အယောင်အယောင်အမှားမှား ပြောပြန်သည်။ သို့သော် မည်သူမျှ ရယ်မောရန် သတိမရကြ။
“တကယ်အရေးကြီးတာက စိတ်စေတနာ၊ အင်း... ဟုတ်တယ်၊ စိတ်စေတနာ.... ဟုတ်တယ်၊ စိတ်စေတနာ အရေးအကြီးဆုံးပါ”
သည်စကားကိုတော့ ဦးဘပွားသည် သူတို့ကို ပြောနေခြင်းမဟုတ်ဘဲ သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ပြောနေဟန် ရှိသည်ဟု မခင်လှ ထင်မိသည်။
“ခင်ဗျားတို့မှာ စိတ်စေတနာရှိသားပဲ”
“ဟုတ်ကဲ့... ဒါပေမယ့် ငွေတော့ မရှိဘူး ခင်ဗျ”
သည်စကားကိုတော့ ကိုရန်ဝေးက ဝင်ပြောသည်။ ဦးဘပွားသည့် ကိုရန်ဝေးကို လှမ်းကြည့်ရင်း ခပ်သဲ့သဲ့ ပြုံးလိုက်သည်။
“ငွေက ကျုပ်မှာ ရှိပါတယ်”
ဦးဘပွားက သူ့အကြည့်ကို ကိုရန်ဝေးမှတစ်ဆင့် ကလေးငယ်ဆီသို့ လွှဲပြောင်းလိုက်သည်။ မုန့်လက်ညှိုးလေး ကိုက်နေသော ကလေးငယ်က သူ့ကို မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနှင့် ပြန်ကြည့်နေသည်။ ဦးဘပွား၏မျက်နှာပေါ်တွင် သူတို့ တစ်ခါမျှ မမြင်ဖူးသော နူးညံ့သည့်အရိပ်အရောင်ကို ပျပျလေး မြင်လိုက်ရသည်။
“လိုတဲ့ငွေကို ကျုပ်ပေးနိုင်ပါတယ်၊ အဲ... ပေးပါ့မယ်”
ဦးဘပွား၏စကားကို ကြားတော့ ဒီဇင်ဘာမျက်ခုံးမွှေးခဲတံ အကူအညီနှင့် ထင်ထင်ရှားရှား မည်းမည်းနက်နက် ဖြစ်နေသော ဒေါ်ရွှေနု၏မျက်ခုံးနှစ်ဖက်သည် အပေါ်ဘက်သို့ ဆတ်ခနဲ ပင့်တက်သွားသည်။ အရှေ့သို့ ထော်ထွက်နေသော အောက်နှုတ်ခမ်းကမူ အောက်ဘက်သို့ ဟက်ခနဲ ပြုတ်ကျသွားလေသည်။ ကြားလိုက်ရသောစကားကို မယုံချင်။
“ဒါဆိုရင် ဒီကလေး အေးအေးချမ်းချမ်း ကြီးလာအောင် ကျုပ်တို့ တတ်နိုင်မယ် ထင်ပါရဲ့” ဟူသော စကားကို ကြားတော့ ကိုရန်ဝေး၏ရင်ထဲတွင် သိမ့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဝမ်းသာအားရနှင့်....“တကယ်လား၊ ဒါဟာ တကယ်ပြောနေတာလား၊ ဦး တကယ်ပေးမှာလား” ဟု လျှာခလုတ်တိုက်အောင် စိတ်ထဲမှ မေးနေမိသော်လည်း တကယ့်လက်တွေ့တွင်တော့ သူ့နှုတ်မှ ဘာသံမှ ထွက်မလာခဲ့ချေ။
ဦးဘပွားသည် သူ၏အကြည့်ကို ကလေးငယ်မှတစ်ဆင့် ကိုရန်ဝေးဆီသို့ ပြန်၍ ကူးပြောင်းလိုက်သည်။ သူ့ကို တအံ့တသြ ကျေးဇူးတတင် ကြည့်နေသော ကိုရန်ဝေး၏မျက်လုံးများကို စိုက်၍ ကြည့်သည်။
“ကျုပ်တို့ .. တတ်နိုင်ကြမှာပါ၊ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား”
ဦးဘပွားက ထပ်ပြောသည်။ ထိုနောက် ခေါင်းကို ဆတ်ခနဲ ညိတ်ကာ မျက်နှာကို မော့လိုက်သည်။ ခုနတုန်းက ပျပျလေး မြင်နေရသော နူးညံ့သည့်အပြုံးသည် ပြန်၍ပျောက်သွားသည်။ နဂိုမျက်နှာထားအတိုင်း ခပ်တည်တည် ခပ်တင်းတင်း ပြန်ဖြစ်သွားလေသည်။
“ကဲ... ဒါပါပဲ”
ဦးဘပွားသည် မည်သူ့ကိုမျှ နှုတ်မဆက်ဘဲ ပြန်လှည့်ပြီး ထွက်သွားသည်။ သူ ထွက်သွားတော့မှ ကိုကောင်းထက်လည်း အခန်းထဲသို့ ဖိတ်ခေါ်ရန် သတိရတော့သည်။ သို့သော် တအံ့တဩနှင့် အာစေးထည့်ထားသလို ဖြစ်နေ၍ ဘာစကားမျှ ပြော၍မထွက်ပေ။
လှေကားကို တစ်ထစ်ချင်း နင်းကာ ခပ်လေးလေး ဆင်းသွားသော သူ့ခြေသံကို နားထောင်ရင်း သူတို့အားလုံး ငြိမ်နေကြသည်။ လူတွေကသာ ငြိမ်နေသော်လည်း ရင်ထဲတွင်တော့ တသိမ့်သိမ့် လှုပ်ရှားနေကြသည်။ အမျိုးအမည် မခွဲခြားတတ်သော ဝေဒနာတစ်ခုက ရိုက်ခတ်ပြီး မျက်ရည်တွေလည်း လည်နေကြလေသည်။
* * *
ဦးဘပွားသည် သူကိုယ်သူ အံသြနေသည်။ သူ ဘာဖြစ်လို့ သည်လိုတာဝန်ယူလိုက်မိမှန်း သူ့ကိုယ်သူပင် အသေအချာ မသိပေ။
“အင်း... ဦးကံမြင့် ပြောသလို ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ ဒီကလေးရဲ့ ကံကြောင့်ပဲ ဖြစ်ရမှာပေါ့လေ”
သည်နေ့ မနက် လမ်းလျှောက်ပြီး ပြန်လာတော့ သူ တော်တော်လေး မောသည်။ ဦးကံမြင့်က သူ့ကို စိုးရိမ်သလို ကြည့်ရင်း "မောသလား ဦးဘပွား”ဟု ဆိုတော့ သူက နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်း စေ့ကာ ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။ ရင်ထဲတော့ “အင်း .. လာပြီ လာပြီ... ဝေဒနာတွေတော့ ဖြည်းဖြည်း လာနေပြီ”ဟု တွေးကာ တုန်တုန်လှုပ်လှုပ် ဖြစ်နေသည်။ သို့သော်လည်း သူတုန်လှုပ်နေသည်ကို ဦးကံမြင့် သိမှာ စိုးရိမ်နေပြန်သည်။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ နံနက် ခုနှစ်နာရီခန့် ရှိပေပြီ။ တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်လျက်ရှိသော သူ၏အခန်းငယ်ကလေးသည် သူ့ကို ခါတိုင်းလိုပင် အေးစက်စွာ ဆီးကြိုသည်။ သူသည် ဧည့်ခန်းက ကုလားထိုင်တွင် မောလျစွာ ထိုင်ရင်း စားပွဲမှန်ပြားအောက်မှ သားတွေ သမီးတွေ၏ပုံများကို ငေးငေးစိုက်စိုက် ကြည့်နေမိသည်။ သည်အချိန်ဆိုရင် သူတို့တွေ ဘာများလုပ်နေကြမလဲဟု တွေးရင်း ခေါင်းထဲတွင် ရီဝေဝေဖြစ်လာသည်။
ဘာပဲလုပ်နေသည်ဖြစ်စေ၊ သူတို့၏ဖခင်သည် သူတို့ကို လွမ်းဆွတ် တမ်းတလျက်ရှိကြောင်းကိုကား ယောင်၍မျှ တွေးတောမိလိမ့်မည် မဟုတ်သည်မှာ သေချာသည်။ သူတို့၏ဖခင် ဦးဘပွားသည် ချစ်တတ်လိမ့်မည်၊ လွမ်းတတ်လိမ့်မည်ဟုလည်း ထင်ကြလိမ့်မည် မဟုတ်ပေ။ သမီးကြီး၏ စာတစ်စောင်ထဲတွင် “သမီးလဲ မြန်မာပြည်ကို သတိရပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် အလုပ်များလွန်းလို့ ကြာရှည်တော့ သတိမရနိုင်ဘူး၊ ဖေဖေရော သမီးတို့ဆီ လာမလည်သေးဘူးလား၊ ဒီနှစ် နွေမှာ အားရင် လာခဲ့ပါလား ဖေဖေ၊ သမီးကတော့ ဖေဖေ့ကို သတိရနေပါတယ်”ဟု ဆိုခြင်းအားဖြင့် ဖေဖေကတော့ သတိရနေလိမ့်မည် မဟုတ်၍ သွယ်ဝိုက်၍ ဆိုလိုခြင်းဖြစ်ကြောင်းကို သူ နားလည်လိုက်သည်။ သမီးကြီးသည် သူတို့၏ဖခင်သည် သူတို့အား နှစ်နှစ်ကာကာ ချစ်ခင်ခြင်းမရှိခဲ့ဟု စွဲလမ်းယုံကြည်နေဆဲပင် ဖြစ်ပုံရလေသည်။
“အင်း... တကယ့်တကယ်ကတော့ ငါကလဲ ငါပါပဲလေ”
ဦးဘပွားက သူ့ကိုယ်သူ အပြစ်တင်မိသည်။ သူသည် သားသမီးများအပေါ်တွင်ပင် မာနကြီးခဲ့သူဖြစ်သည်။ သမီး၏စာကို ဖတ်ရတော့ သူစိတ်ထိခိုက်မိသည်။ ထို့ကြောင့် “ဖေဖေက သမီးတို့ကို မချစ်ဘူး၊ သတိမရဘူးလို့ သမီးထင်နေလား၊ တွေ့ ရာအရပ်မှာ တွေ့ရာမိန်းမတွေနဲ့ပဲ နေတယ်လို့ သမီး ထင်နေသလား၊ မှားလိုက်တာ သမီးရယ်၊ အခု ဖေဖေ တကယ့်ကို တစ်ယောက်တည်း နေနေတာပါ။ အားရင် သမီးတို့ သားတို့အကြောင်းကိုပဲ ထိုင်တွေးပြီး လွမ်းနေ တတ်တာကိုရော သမီးသိရဲ့ လား။ သားတွေ၊ သမီးတွေ၊ မြေးတွေနဲ့ သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်း ပျော်ပျော်ပါးပါး နေရမယ့်ဘဝကို ဖေဖေ သိပ်ပြီးတမ်းတနေမိတယ်ဆိုတာကိုရော သမီးတို့ သားတို့ ယုံရဲ့လားဟင်”ဟု ချက်ချင်း စာပြန်ရေးမိသည်။
သို့သော် ညတုန်းက ရေးထားသော စာကို မနက်ကျတော့ သူပြန်ဖတ်ကြည့်ပြီး အစိတ်စိတ် အမွှာမွှာ ဆုတ်ပစ်ခဲ့သည်။
“နင်တို့ကို ချစ်တယ် ချစ်တယ်နဲ့ ထိုင်အော်နေရမှာလား၊ ပုံပြောပြီး ပုတ်သိပ်နေရမှာလား”ဟု ဒေါသတကြီး အော်ဟစ်ပြောခဲ့သော အသံများကို သူပြန်၍ ကြားယောင်မိသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
သမီးကြီးက သူ့စာကို ဖတ်ကြည့်ပြီး “အဘိုးကြီးတော့ အခုမှ နောင်တတွေရနေပြီ”ဟု တွေးကာ မဲ့ပြုံးပြုံးလိုက်မည်ကို သူကြောက်သည်။
ထိုသို့ အတွေးခံ အပြုံးခံရမည့်အစား “သူ့ဟာသူ ပျော်နေတာ၊ သားသမီးတွေကို ချစ်တာ သတိရတာ မဟုတ်ဘူး”ဟုသာ အထင်ခံလိုက်တော့မည်။ ဦးဘပွားက သမီးကြီး၏ဓာတ်ပုံကို ကြည့်ကာ သက်ပြင်းချသည်။ ထိုသို့ပင် ထင်နေသည့်အတွက်လည်း သမီးက တစ်ခေါက်တလေလောက်ပင် အလည်ပြန်လာရန် မစဉ်းစားခဲ့ချေ။
“သမီးတို့ရော... မြန်မာပြည်ကို မေ့နေပြီလား၊ ဖေဖေ့မြေးတွေရော မြန်မာစကား တတ်သေးလား”ဟု သူက မေးတော့ သမီးကြီးက “မြန်မာပြည်ကို မမေ့ပါဘူး ဖေဖေရဲ့။ ကိုယ့်အဖေတစ်ယောက်လုံးရှိနေတဲ့ တိုင်းပြည်ကို ဘယ်မေ့မှာလဲ”ဟု စာပြန်ရေးခဲ့သည်။ ''သမီးကြီးသည် သမီးက မြန်မာလူမျိုးပဲဟာ၊ မြန်မာပြည်ကို မေ့ပါ့မလား”ဟု မရေးခဲ့သည်ကို သူသတိထားမိသည်။
“ဖေဖေ့မြေးတွေကတော့ မြန်မာစကား မတတ်သလောက်ပဲ ဖေဖေရေ။ သမီးတို့က အိမ်မှာတော့ မြန်မာလို ပြောပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ကလေးတွေက သိပ်ပြီး နားမယဉ်ဘူးပေါ့၊ တနေ့တုန်းကတော့ သားအလတ်ကောင်က သီးမွှေးငှက်ပျောသီးတစ်လုံးကို ကြည့်ပြီး ဒီဘာနာနားက အရပ်အမြင့်ကြီးပဲတဲ့၊ သမီးတို့တွေ ရယ်လိုက်ရတာ” ဟု ရေးခဲ့သည်ကို သတိရသည်။
“မြန်မာလူမျိုးတစ်ယောက်က မြန်မာစကား မတတ်တော့တာဟာ ရယ်စရာလား၊ ဒါဟာ ရယ်စရာဖြစ်နေသလား”
သူက တွေးရင်းတွေးရင်း ရင်ထဲတွင် အောင့်လာကာ ချောင်းဆိုးသည်။ ပထမတော့ လည်ချောင်းထဲတွင် ယားလာကာ ခါတိုင်းလိုပင် တစ်ချက် နှစ်ချက်လောက် ဆိုးသည်ဟု ထင်သည်။ သို့သော်လည်း တစ်မိနစ်ခန့် အဆက်မပြတ် ဆိုးနေ၍ သူ အတန်ငယ် လန့်သွားသည်။ ချောင်းဆိုးရပ်တော့လည်း ရင်ထဲတွင် ဟိုက်၍ ကျန်ရစ်သည်။
“ရေဆာလိုက်တာ”
သူက တီးတိုး ညည်းညူမိသည်။ သို့သော်လည်း နေရာမှ ထကာ ထမင်းစားခန်းထဲရှိ ရေခဲသေတ္တာဆီသို့ လျှောက်သွားရမည်ကိုပင် ပင်ပင်ပန်းပန်း ဖြစ်နေ၍ သည်အတိုင်း ပေ၍ ထိုင်နေမိသည်။
“ဒီနေ့မနက် လမ်းလျှောက်တာ များသွားပြီ ထင်တယ်” ဟု တွေးရင်း ချောင်းထပ်ဆိုးပြန်သည်။
စားပွဲပေါ်တွင် ညကတည်းက ကျန်နေသော ရေနွေးကြမ်းခွက်ကို တွေ့ရသည်။ တစ်ဝက်ခန့် ကျန်နေသေးသဖြင့် အသာလှမ်းယူကာ တစ်ကျိုက် မော့သောက်လိုက်သည်။
“အလတ်ကောင်ကတော့ စာထဲမှာ မေးထားတယ်။ ဖေဖေတို့တိုင်းပြည်မှာရော နိုင်ငံရေးရာသီဥတု ကောင်းရဲ့ လားတဲ့”
အတန်ငယ် အမောပြေသွားတော့ သူက ဆက်၍ တွေးမိပြန်သည်။ "ဖေဖေတို့တိုင်းပြည်မှာရော"ဟု မေးထားသည်ကို ထောက်ရှုခြင်းအားဖြင့် မြန်မာပြည်သည် သူ၏တိုင်းပြည် မဟုတ်ဟု ဆိုလိုဟန်ရှိလေသည်။
“အင်း...ဟိုနိုင်ငံသူကို ယူ၊ ဟိုနိုင်ငံမှာနေပြီး ဟိုနိုင်ငံသားကလေးတွေရဲ့အဖေ ဖြစ်လာမယ့်သူ ဆိုတော့လဲ ဒီလိုပဲ မေးတော့မှာပေါ့လေ”
သူက ရေနွေးကြမ်း အေးစက်စက်ကို တစ်ကျိုက် ထပ်သောက်သည်။ လည်ချောင်းတစ်လျှောက် မျောပြီး ဆင်းသွားသော ရေသည် သူ၏လက်ရှိဘဝလိုပင် အေးစက်စက် ဖွယ်တယ်တယ်နှင့် အနံ့အရသာကင်းမဲ့နေသည်။
“သားငယ်ဆီက စာမရတာတော့ အတော်တောင် ကြာနေပြီ”
သူ၏သားအငယ်သည် သူ၏မိခင်နှင့် အတူဆုံးမို့ အချောဆုံးဖြစ်သည်။ သူ့မိခင်လိုပင် နက်ရှိုင်းသောကန်ရေပြင်နှင့်တူသည့် မျက်လုံးများကို ပိုင်ဆိုင်သည်။ ရယ်ခဲ ပြုံးခဲသည်။ မိသားစုသံယောဇဉ် သိပ်မရှိဘဲ ကင်းကင်းပြတ်ပြတ် နေလေ့ရှိသည်။ ဖခင်ဆီသို့သာမဟုတ်၊ အစ်မနှင့် အစ်ကိုဆီသို့လည်း စာရေးခဲသည်။ ရေးလျှင်လည်း ဖွဲ့ဖွဲ့နွဲ့နွဲ့ မရေးတတ်ဘဲ တိုတိုရှင်းရှင်းနှင့် လိုရင်းကိုသာ တဲ့တိုးရေးလေ့ရှိလေသည်။ သူများအကြောင်းကိုလည်း ဘာမျှ မစပ်စု၊ သူ့အကြောင်းကိုလည်း ဘာမျှ မပြောတတ်ပေ။ သားငယ်၏နေရေး၊ ထိုင်ရေး၊ စားရေး၊ သောက်ရေး၊ လူမှုဆက်ဆံရေး စသည်များကို သူက မှန်းဆတွေးတော၍သာ ကြည့်ရသည်။
သားငယ်ကတော့ ... “အဆင်ပြေပါတယ် ဖေဖေ” ဟုသာ တိုတိုတုတ်တုတ် ရေးလေ့ရှိလေသည်။
“ဖေဖေရော နေကောင်းရဲ့လား၊ သွေးရော တိုးသေးလား၊ တစ်လောက ဆေးစစ်တာရော ဘာရောဂါတွေ့သလဲ” စသည် စသည်ဖြင့်လည်း ဖခင်ဖြစ်သူကို တစ်ခါမျှ မမေးခဲ့ဖူးချေ။
“မင်းတို့တွေအတွက် ငါရဲ့ ကျန်းမာရေးနဲ့ သေရေးရှင်ရေးဟာ ဘာမှ စိတ်ဝင်စားစရာကိစ္စ မဟုတ်ဘူး ထင်ပါရဲ့”
ဦးဘပွားက ညှိုးငယ်စွာ တွေးသည်။ အတန်ကြာအောင် ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်နေမိပြီးမှ နေရာမှ ထသည်။ ရေအေးအေး တစ်ခွက်ကို အလျင် သောက်မည်။ ပြီးတော့ ရေချိုးမည်။ ထိုနောက် အဆင်သင့်ဖျော်သောက်၍ ရသော ကွေကာအုပ်တစ်ထုပ် ဖျော်သောက်ပြီး ခေတ္တမျှ အိပ်လိုက်ဦးမည် စဉ်းစားသည်။
သို့သော် သူသည် ရေအေးအေးကိုလည်း မသောက်ဖြစ်၊ ရေလည်း မချိုးဖြစ်ခဲ့ပေ၊ အိမ်ရှေ့တွင် စကားတပြောပြောနှင့် လျှောက်လာကြသော ဖိုးမူနှင့် ဖိုးခွား မောင်နှမနှစ်ဦးကြောင့် ဖြစ်?သည်။
“ကံကောင်းလေး သနားပါတယ်နော်”
ဖိုးခွားက ပြောသည်။
“သူ့ကို မိဘမဲ့ဂေဟာပဲပို့မယ် ထင်တယ်တဲ့၊ ပါးပါးက ပြောတယ်”
“ဘာဖြစ်လို့ မမွေးစားတာလဲ ဟင်”
“ကလေးတစ်ယောက် မွေးစားရတယ် ဆိုတာ လွယ်တာမှ မဟုတ်ဘဲတဲ့”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ဟ... နွားကြီးရ ပိုက်ဆံကုန်တာပေါ့ဟ”
“ငါမှာသာ ပိုက်ဆံရှိရင် ကံကောင်းလေးကို မွေးစားမယ် သိလား၊ အဟုတ်ပြောတာ”
“အေး ... ဒါပေမယ့် နင့်မှာမှ ပိုက်ဆံမရှိဘဲ”
“သိကြားမင်းကြီး မ,ပါခင်ဗျာ၊ ကျွန်တော့်မှာ ပိုက်ဆံတွေ အများကြီးရှိလာအောင် မ,စပါ ခင်ဗျ”
ဖိုးခွားက ဆုတောင်းသည်။ ဖိုးမူက ရယ်သည်။
“နင့်မှာ ပိုက်ဆံတွေ အများကြီးရှိအောင် စောင့်နေရရင်တော့ ကံကောင်းလေး အိုပြီး သေတော့မှာပဲ”
“ဒီလိုဆိုရင် သိကြားမင်းကြီးရေ၊ ကံကောင်းကို သူဌေးကြီးတစ်ယောက်ယောက် မွေးစားအောင် လုပ်ပေးပါ ခင်ဗျ”
ဖိုးခွားက သူ့ဆုတောင်းကို ပြင်ဆင်ပြီး ထပ်မံ ဆုတောင်းသည်။
“အဲဒီ သူဌေးကြီးက သဘောလဲ ကောင်းပါစေလို့ ထည့်ပြီး ဆုတောင်းဦးလေးဟာ”
ဖိုးမူက ဖြည့်စွက်သည်။ ပြောပြောဆိုဆို ရယ်ရယ်မောမောနှင့် လှေကားကို သွက်သွက် နင်းကာ တက်သွားကြသော သူတို့မောင်နှမ၏ခြေသံကို နားထောင်ရင်း ဦးဘပွား ငိုင်နေမိသည်။
“သူဌေးကြီး တစ်ယောက်ယောက်တဲ့”
ဖိုးခွား ရေရွတ်သွားသော စကားကို ထပ်၍ ရေရွတ်ကြည့်သည်။ ထို့နောက် သူ့တွင်ရှိသော ပစ္စည်းအင်အား၊ ငွေအင်အားကို စိတ်ထဲမှ တွက်ကြည့်နေမိသည်။ ခြံများ၊ တိုက်တာအဆောက်အအုံများ၊ (စိန်ရွှေရတနာတော့ သိပ်မရှိလှ။ ဇနီးသည်၏လက်ဝတ်လက်စားများကို သမီးကြီးအား အကုန်ပေးလိုက်ပြီဖြစ်သည်။) လစဉ်ဘဏ်သို့ ဝင်နေသော အိမ်ငှားခငွေများ (အိမ်ငှားခကို နိုင်ငံခြားနှင့် ရသည်)။ ထိုငွေများကို ဘယ်လိုမှ သုံး၍ မကုန်ပေ။ ဘုရားရွှေချရန်၊ အုတ်တံတိုင်းပြုပြင်ရေး၊ ကျောင်းကန်ဇရပ်ဆောက်ရန် စသော ကုသိုလ်ရေးများကိုလည်း ဝါသနာမပါလေတော့ ဘယ်ကိုမျှလည်း လုံးလုံးခဲခဲ မလှူဖြစ်ပေ။ လစဉ်ပိုနေသော ငွေပေါင်းများစွာကို သူက စိတ်ဝင်စားခြင်း ကင်းမဲ့စွာနှင့် မျက်နှာလွှဲထားခဲ့သည်မှာ အတန်ကြာပေပြီ။
“ငါ့မှာ ငွေတွေအများကြီး ပိုနေတာပဲ”
သူက တွေးသည်။
“ဟုတ်တယ်၊ ငါ့မှာ ငွေတွေ အများကြီး ပိုနေတာပဲ”
သူက ရင်ဘတ်ထဲတွင် အောင့်ပြီး နာနေသည်ကိုရော ချောင်းဆိုးပြီး မောနေသည်ကိုရော ခေတ္တမျှ မေ့သွားသည်။
“ငါမှာတော့ ငွေတွေ အများကြီး ပိုနေတယ်၊ ဟိုကလေးကတော့ ငွေအနည်းအပါးလိုနေတယ်”ဟု တွေးမိသည်။ (ကံကောင်းအတွက် လိုသောငွေသည် ဦးဘပွား၏အတိုင်းအတာနှင့်တော့ အနည်းအပါးသာဖြစ်သည်။)
“ငါက ဒီလောကကြီးထဲက ထွက်သွားရတော့မယ်၊ ဒီငွေတွေကိုလဲ ထားခဲ့ရတော့မယ်၊ တစ်ပြားတစ်ချပ်မှလဲ ယူသွားနိုင်မှာမဟုတ်"
ထမင်းစားခန်းထဲသို့ ဝင်မည်ဟန်ပြင်နေသော ဦးဘပွား၏ ခြေထောက်အစုံသည် အိမ်ပြင်သို့ ထွက်လာမိလျက်သား ဖြစ်နေသည်။ ထိုနောက် သူ့ကိုယ်သူ သတိမထားမိခင်မှာပင် လှေကားမှ တက်လာမိသည်။
ကိုကောင်းထက်တို့အခန်းထဲတွင် လူစုံရောက်နေသည်။ “နေကြဦးလေ၊ သိပ်ပျော်မနေကြနဲ့ဦး၊ ငါတို့မှာ စဉ်းစားစရာတွေ ကျန်သေးတယ်”ဟု ကိုရန်ဝေးက ကလေးတွေကို အော်နေသည်။
သူသည် အခန်းထဲသို့ လှမ်းမဝင်ဘဲ တံခါးအကွယ်တွေ ရပ်နေမိသည်။ သူတစ်ပါးအရေး သူတစ်ပါးကိစ္စကို တစ်ခါတစ်ရံ သိချင်ခဲ့ခြင်း၊ စပ်စုခဲ့ခြင်း မရှိခဲ့သော သူ့အနေနှင့် အခုလို သူများအိမ်တံခါးဝအထိ ရောက်အောင် တက်လာခဲ့ခြင်းအတွက်လည် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ပြီး အံသြနေသည်။
“တကယ့်ပြဿနာက ငွေ၊ ဟုတ်တယ် ငွေ၊ သူ့စားဝတ်နေရေးအပြင် ကျန်းမာရေးနဲ့ ပညာရေး၊ အဲဒါတွေအတွက် ကုန်ကျမယ့်ငွေ၊ အဲဒီငွေကို ဘယ်သူပေးမလဲ”
“ငါပြန်ဆင်းသွားရရင် ကောင်းမလား မသိဘူး”
စဉ်းစားနေမိစဉ် ကိုရန်ဝေး၏စကားကို ကြားရတော့ သူက အပြင်မှနေပြီး ခေါင်းညိတ်၍ ထောက်ခံမိသည်။ ကိုရန်ဝေးပြောသလို အဲဒါတွေအတွက် ကုန်ကျလာမယ့်ငွေ၊ ထိုငွေကို သူတို့ ဘယ်လိုရှာကြမည်နည်း။ ထိုအချက်ကို သူတို့ ဘယ်လို့ ဖြေရှင်းကြမည်နည်း၊ ဒါကို သူသိချင်နေသည်။
“ဒီလိုပဲ ခြစ် ခြစ်... ခြုတ်... ခြုတ်”
လူပျိုကြီး ကိုကောင်းထက်၏အသံကို အလျင်ဆုံး ကြားရသည်။ ထို့နောက် “ကျွန်မတို့လဲ အနည်းအပါးတော့ တတ်နိုင် ..."ဟု တုံ့ဆိုင်းဆိုင်းပြောသော ဒေါ်ရွှေနု၏အသံ၊ ကထိက ကတော်ကြီး ဒေါ်ခင်လှဆီကတော့ ဘာသံမျှပင် ထွက်မလာချေ။
“ငွေ”
သူက စဉ်းစားသည်။ လူသားတစ်ဦး၏ဘဝ၊ လူသားတစ်ဦး၏ကြမ္မာ၊ သူ၏အသက်ရှင်သန်ရေး၊ ကြီးပွားတိုးတက်ရေး စသည်တို့အတွက် ငွေသည် မည်မျှ အရေးကြီးနေသနည်း။ ငွေသည် ထိုမျှ အရေးကြီးသောကဏ္ဍတွင် နေရာယူထားသင့်ပါသလား။ မိဘမဲ့နေသည့် ကလေး၊ ခိုကိုးရာမဲ့နေသည့်ကလေး၊ လူမှန်းမသိသေးသည့်ကလေး၊ ထိုခြောက်လသားကလေးငယ်ကလေး၏ ရှင်သန်ကြီးထွားရေးအတွက် ငွေဟူသည်မှာ အဓိကပြဿနာ ဖြစ်သင့်ပါသလား။
“အဲဒါက ပြဿနာမဟုတ်ပါဘူး”
ဦးဘပွားသည် တံခါးဝတွင် မားမားရပ်ကာ သူ့ကိုယ်သူ အဖြေပေးလိုက်သည်။
“အဲဒါက ပြဿနာမဟုတ်ပါဘူး၊ အဓိကအရေးကြီးတာက အဲဒီကလေးကို ပေးကြမယ့်မေတ္တာ၊ နောက်ပြီး ကရုဏာနဲ့ စေတနာ”
သူသည် ကလေးငယ်အား စူးစိုက်ကြည့်ရင်း တွေးနေမိသည်။ သူ့ကို မျက်လုံးဝိုင်းလေးနှင့် ကြည့်နေသော ကလေးငယ်၏မျက်နှာသည် လွန်ခဲ့သောနှစ်ပေါင်းများစွာက သူမြင်ခဲ့ဖူးသော သူ့သား၊ သူ့သမီးများ၏ မျက်နှာလေးများနှင့် တူနေသည်။ ထိုသို့သော ချိုရွှင်လန်းဆန်းသော၊ အပြစ်ကင်းစင်သော မျက်နှာကို ကလေးငယ်များထံမှလွဲ၍ မည်သူ့ဆီမှာမျှ သူ မတွေ့ခဲ့ဖူးသေးချေ။
“ဒီကလေးကို အေးအေးချမ်းချမ်း ကြီးပြင်းလာရအောင် ကျုပ်တို့ တတ်နိုင်မယ် ထင်ပါရဲ့”
ထိုသို့ပြောရင်း သူ့ရင်ထဲတွင် ထိထိခိုက်ခိုက်ဖြစ်လာသည်။ ဝမ်းနည်းခြင်းလော၊ ပျော်ရွှင်ခြင်းလော၊ ကြေကွဲခြင်းလော၊ ကြည်နူးခြင်းလော ဘာမှန်းမသိ။ ကျောက်ပြင်ကျောက်သားကြီးလို တင်းမာနေသော နှလုံးသားထဲတွင် နင့်နင့်နည်းနည်းကြီး ဖြစ်သည်ကို ခံစားသိရှိနေရသည်။
“အပေါ်ထပ်တက်သွားမိတာ မမှားပါဘူး”
လှေကားမှ ပြန်ဆင်းလာရင်း ဦးဘပွားက တွေးသည်။ သူသည် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း မကျေနပ်တတ်၊ သူတစ်ပါးကိုလည်း အလွန်ကျေနပ်ခဲသော လူစားမျိုးဖြစ်သည်။ သို့သော် သည်တစ်ခါတော့ ထူးထူးခြားခြား ကျေနပ်နေမိသည်။
သူ့ကို မြင်လိုက်တော့ တအံတသြဖြစ်သွားသော မျက်နှာများ၊ သူ့ဆီက ဘာဆိုဘာမျှ မျှော်လင့်မထားသော မျက်နှာများ၊ သူ့စကားကြားတော့ ကျေးဇူးတတင်ဖြစ်သွားသောမျက်နှာများ၊ မျက်နှာဖုံးမပါသော ပကတိမျက်နှာများ၊ ထိုမျက်နှာများကို မြင်ခဲ့ရသည့်အတွက် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ဖြစ်နေသည်။
“တစ်ကယ့် တစ်ကယ်ဆိုရင် ဟို... အူကြောင်ကြောင်လူ ကိုကောင်းထက်တို့သားအဖဟာ ခပ်မွဲမွဲပဲ၊ အောက်ထပ်က သားအမိကတော့ မမွဲပေမယ့် အတော်ကို ကပ်စေးနှဲမယ့်ပုံ၊ ကထိကမိသားစုကတော့ ကလေးတွေနဲ့ဆိုတော့ လုံးလည် ချာလည်လိုက်နေမှာ၊ ဘယ်လိုမှ ချောင်ချောင်လည်လည် ရှိနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် သူတို့အားလုံးက ဒီကလေးကို တစ်ယောက်တစ်လက် ဝိုင်းပြီး ထိန်းကြဖို့၊ ကျွေးမွေး စောင့်ရှောက်ကြဖို့ ကြိုးစားပြီး ဆုံးဖြတ်ကြတယ်၊ အဲဒါဟာ ချီးကျူးစရာပဲ”
ဦးကပွားသည် သူ၏အခန်းနီးချင်းများကို ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် အကောင်းမြင်မိလေသည်။
“သူတို့က ကလေးကို မေတ္တာနဲ့ထိန်းကြမယ်၊ စေတနာနဲ့ ပြုစုကြမယ်၊ ကရုဏာနဲ့ ကျွေးမွေးကြမယ်။ လိုတဲ့ငွေကို ငါက ပေးမယ်”
အခန်းထဲပြန်ရောက်သောအခါ ဦးဘပွားသည် သူရေဆာနေသည်မှာ အတော်ကြာပြီဖြစ်ကြောင်း သတိရသည်။ ထို့ကြောင့် ထမင်းစားခန်းထဲ တန်း၍ ဝင်လာခဲ့ကာ ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ရေအေးအေးကို တစ်ခွက်လုံး ကုန်အောင် တစ်ရှိန်ထိုးမော့သောက်လိုက်သည်။
မြမြအေးနေသော ရေသည် သူ၏လည်ပင်းတစ်လျှောက်ကိုသာမက အစာအိမ်ထဲထိပါ အေးပြီး လျောဆင်းသလို ခံစားရသည်။
“လိုတဲ့ငွေကို ငါကပေးမယ်၊ ဟုတ်တယ်၊ ငါ့မှာလဲ ငွေကလွဲလို့ ဘာမှ ပေးစရာမရှိပါဘူး”
သူ၏နှလုံးသား တင်းတင်းမာမာထဲတွင် အတ္တနှင့် မာနတရားများကသာ ခဲကျပ်နေခဲ့သည်။ မေတ္တာ၊ စေတနာနှင့် ကရုဏာစိတ်များ အတော်လေးနည်းပါးခဲ့သည်ကို သူသိသည်။
“မင်းမှာ သူများကို ပေးစရာ ဘာမေတ္တာမှ မရှိ၊ အဲဒီမေတ္တာဆိုတာကြီးကိုလဲ တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် မင်း ဘယ်သူ့ဆီကမှလဲ မရဖူးခဲ့၊ အဟက် အဟက်”
ဦးဘပွားသည် သူကိုယ်သူ သရော်သလို ရယ်ရင်း နံရံတွင် ချိတ်ဆွဲထားသော မှန်ထဲသို့ လှမ်း၍ ကြည့်မိသည်။ ဇရာနှင့် ဝေဒနာတို့၏ အရိပ်အရောင်များ လွှမ်းနေ သမ်းနေသော မျက်နှာတစ်ခုသည် သူ့ကို ပြန်ကြည့်နေသည်။ ထိုမျက်နှာသည် အတ္တကြီးခဲ့သူ၊ မာနကြီးခဲ့သူ၊ ကာမရာဂအားကြီးခဲ့သူ ဦးဘပွားဟူသည့် သူ၏မျက်နှာပင် ဖြစ်သည်။
“ဦးဘပွားဆိုတာ သူပဲ”
ဦးဘပွားသည် မှန်ထဲမှ ရုပ်သွင်ကို သူစိမ်းပြင်ပြင်တစ်ဦးလို ငေးပြီး ကြည့်နေမိသည်။
“ငါဟာ ဦးဘပွားပဲ မဟုတ်လား”
ဦးဘပွားက သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ပြီး မေးမိပြန်သည်။
“ဗုဒ္ဓအဘိဓမ္မာအရ အတ္တမရှိဘူး၊ ငါဆိုတာ မရှိဘူး၊ အားလုံး အနတ္တချည်းပဲလို့ ဆိုပေမယ့် ပညတ်သဘောအရတော့ ဦးဘပွားဆိုတာ ငါပဲမဟုတ်လား၊ ဒီရုပ်နာမ် ခန္ဓာငါးပါးကြီးကို ဦးဘပွားလို့ပဲ ခေါ်ကြတယ် မဟုတ်လား”
ခါတိုင်းထက် မသိမသာ နားထင်နားရင်းတွေ ကျကာ ပိန်နေသောမျက်နှာ၊ ဖြူဖတ်ဖြူရော် ဖြစ်နေသော မျက်နှာ၊ ဆံပင်တွေ ကျဲပါးကာ နားသယ်ဆံစပ်တွေ ဖြူနေသောမျက်နှာ၊ တဖြည်းဖြည်း ချဉ်းကပ်လာသော ဝေဒနာကို တွေးတောကြောက်ရွံ့ နေသော မျက်နှာ၊ ထိုမျက်နှာသည် သူတကယ်ပိုင်ဆိုင်သော မျက်နှာမဟုတ်ကြောင်းကို ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် အတွေးပေါက်သွားသည်။
“မဟုတ်ဘူး... ငါဟာ သူ... မဟုတ်ဘူး၊ သူက သေတော့မှာ၊ ချုပ်ငြိမ်းတော့မှာ၊ မကြာခင် ပြာဖြစ်တော့မှာ၊ ဘုရား ... ဘုရား၊ ဒါတွေဟာ တကယ်ပဲဖြစ်လာတော့မှာပါလား”
မှန်ထဲက ဦးဘပွား၏မျက်နှာ ပိုပြီး ချုံးကျသွားသည်။
“ငါလို့ထင်နေတဲ့ ရုပ်ကြီးကို စွန့်ထားခဲ့ပြီး ဘဝအဆက်ဆက်နဲ့ အခုဘဝက လုပ်ခဲ့တဲ့ ကံ ဟုတ်တယ်၊ အဲဒီကံတွေအရ ဘဝတွေ ဆက်ကာဆက်ကာနဲ့ ဆက်ပြီး သံသရာမှာ လည်ရဦးမှာပဲ”
ဦးဘပွားသည် သူ၏တစ်သက်တာတွင် ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ရှည်လျားလှသော သံသရာအကျိုးဆက်ကို မျှော်၍ ကြည့်လိုက်မိသည်။
“နောင်ဘဝကျတော့ နောက်ခန္ဓာတစ်ခုကို တည်ဆောက်မှီတွယ်ဦးရမယ်။ လူဖြစ်ရင်လဲ လူခန္ဓာ၊ ခွေးဖြစ်ရင်လဲ ခွေးခန္ဓာ၊ ဘုရား...ဘုရား၊ ဒီသံသရာကြီးထဲမှာ ဘဝအမျိုးမျိုးနဲ့ ကျင်လည်ရဦးမှာပါလား၊ ပဋိသန္ဓေစိတ်တွေ ဖြစ်မှာပါလား”
သူ တစ်ခါမျှ လေးလေးနက်နက် မတွေးမိသော နောင်ဘဝကို တွေးမိရင်း ဦးဘပွားသည် အားအင်ကုန်ခန်းကာ ပန်းဟိုက်သွားသည်။
မိရိုးဖလာမို့သာ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တစ်ဦးဖြစ်ခဲ့ရသော်လည်း သူသည် ဦးကံမြင့်လို ဘာသာတရားကို သက်ဝင်ယုံကြည်ခြင်း မရှိလှပေ။ နောင်ဘဝကိုလည်း မယုံချင်၊ သံသရာဆိုသည်ကိုလည်း မရှိစေချင်။ သို့သော် ဘယ်အချိန် ဘယ်ကာလက ဘယ်လို ယုံကြည်နေမိမှန်းတော့မသိ။ သူ၏အတွင်းစိတ်ထဲတွင် သံသရာနှင့် နောက်နောင်ဘဝများကို ယုံကြည်မိပြီး ဖြစ်နေသည်ကို သူ့ကိုယ်သူ အံ့သြစွာ သိလိုက်ရသည်။
“ကဲ.. နောင်ဘဝဆိုတာ ရှိချင်ရင်လဲရှိ၊ မရှိချင်နေ ငါဟာ ငါဟုတ်ရင်လဲဟုတ်၊ မဟုတ်ချင်ရင်လဲနေ၊ ငါ ....အင်း... ငါပဲ ထားပါတော့လေ၊ ငါကတော့ စီးကရက်သောက်မယ်”
အတန်ကြာအောင် နေမိပြီး ဦးဘပွားသည် သူ၏အတွေးကို သူ တိခနဲ ဖြတ်ချလိုက်သည်။ ထမင်းစား စားပွဲပေါ်တွင် အဆင့်သင့်ရှိသော စီးကရက်ဘူးကို ကောက်ယူသည်။ စီးကရက် တစ်လိပ်ကို မီးညှိကာ အေးအေးဆေးဆေး အရသာခံပြီး ဖွာရှိုက်လိုက်သည်။
“ဦးကံမြင့်က ငါ့ကို စီးကရက်မသောက်ပါနဲ့တဲ့၊ တားတယ်၊ ဟား... ဟား မသောက်ဘဲ နေတော့ရော မသေမှာမို့လို့လား၊ သောက်တော့ ချက်ချင်းသေသွားမှာမို့လို့လား”
စီးကရက်မီးခိုးများကို အဆုပ်ထဲသို့ မက်မက်မောမော ရှိုက်သွင်းလိုက်ရင်း ဦးဘပွားက ခပ်လှောင်လှောင် တွေးသည်။
“ကံကောင်းဆိုတဲ့ ချာတိတ်ကလေး ကြီးလာရင်ကော သူတို့က ပြောပြကြမှာပေါ့၊ မင်းကို ငွေရေးကြေးရေး အကူအညီပေးခဲ့တဲ့ ဦးဘပွားဆိုတဲ့ လူကြီးဟာ ဆေးလိပ်တွေ နင်းကန်သောက်လို့ အဆုပ်ကင်ဆာနဲ့ ကြွသွားတာပေါ့လို့
ပြောပြကြမှာပေါ့၊ အဟက်... ဟက်”
အပေါ်ဘက်သို့ လွင့်ပျံတက်သွားသော မီးခိုးများကို ကျေနပ်စွာ ကြည့်ရင်း ဦးဘပွားက ပြုံးသည်။ သို့သော် နောက်တစ်ကြိမ် ရှိုက်ပြီး ဖွာလိုက်စဉ် ရင်ထဲတွင် အောင့်ပြီး နာကာ ချောင်းတဟွတ်ဟွတ် ဆိုးလာပြန်သည်။ ထို့နောက် ရုတ်တရက် ပျို့ပြီး အန်ချင်လာသည်။
ဦးဘပွားသည် လည်ချောင်းထဲမှ သလိပ်များကို ဟတ်ကာ လက်ဆေးကြွေဇလုံထဲသို့ ထွေးချလိုက်သည်။ ရဲခနဲ ပါလာသော သွေးများကို တွေ့ရလေသည်။
* * *
အပြင်ဘက်အခန်းတွင် ရယ်သံတွေ ဆူညံနေသည်။ ကလေးတစ်သိုက် ခေါင်းပုတ်တမ်းကစားနေကြခြင်းဖြစ်သည်။
“ကို.....ဦး”
"ဟုတ်ဘူး....မှားတယ်”
“ဒါဖြင့်....ဖိုးခွားလား”
“ဟုတ်ဘူး....ကံ ကောင်း၊ ဟား....ဟား...ဟား”
ကလေးတွေ ဝါးခနဲ ရယ်ကြပြန်သည်။ ခိုးခိုးခစ်ခစ်ရယ်နေသော ကံကောင်း၏အသံကိုပါ ကြားရတော့ ဦးထင်သည် ထမင်းရည်ငှဲ့ရင်းမှ ပြုံးနေမိသည်။
“အဖေ ထမင်းရည်ကို သွန်မပစ်နဲ့နော်၊ ကံကောင်းကို တိုက်ရအောင်”
“အေးပါကွာ”
“ဖွားရွှေကပြောတယ်၊ ထမင်းရည်ထဲကို နို့မှုန့်နည်းနည်း၊ သကြားနည်းနည်း ရောထည့်ပြီး တိုက်ရင် ကလေးဖွံ့ တယ် တဲ့”
“အေး ဒါပေမယ့် အဲဒီနို့ထမင်းရည်ကို ဖွားရွှေ အလျင်သောက်ပါဦးလို့ မင်းက ပြောလိုက်ဖို့ကောင်းတယ်”
“ဘာလို့တုန်း အဖေရ”
“ကလေးက ပိန်တယ်ဆိုပေမယ့် သူ့လောက်တော့မပိန်ပါဘူးကွာ”
ဖွားရွှေခန္ဓာကိုယ် ပိန်ပိန်ကပ်ကပ် ပြားပြားချပ်ချပ်ကလေးကိုတွေး၍ မြင်ယောင်ရင်း ကိုကောင်းထက်က ရယ်လိုက်မိသည်။ သို့သော်လည်း သူဖွံ့ တုန်းက ဖွံ့ ခဲ့လိမ့်မည်ထင်သည်။ အခုအချိန်တွင် ငါးဖောင်ရိုးဖြစ်နေသော်လည်း တစ်ချိန်တုန်းကတော့ သူ့သမီး မမွှေးကြူလို ငါ့ရံ့ကိုယ်လုံးကလေး ဖြစ်ချင်လျှင် ဖြစ်ခဲ့နိုင်သည်။
“ဒီလိုဆိုရင် မမွှေးကြူလဲ အသက်ကြီးရင် သူ့အမေလို ငါးဖောင်ရိုးဖြစ်လာမလား မသိဘူး နော်....အဖေ”
ကိုကောင်းထက်က ကြောင်အိမ်ထဲမှ ဝက်သားပြုတ်ကို ထုတ်ကာ ပါးပါးလှီးရင်း ပြောသည်။ ဝက်သားကို ပဲတောင့်ရှည်နှင့် ရော၍ ကြော်လျှင် သူတို့သားအဖနှစ်ဦးလုံး ထမင်းမြိန်တတ်သည်။
“မဖြစ်နိုင်ဘူးကွ၊ သူ့ကိုယ်လုံးက ငါးရံ့ကိုယ်လုံး”
“အဖေကလဲ သမီးလိုချင်ရင် အမေကို ကြည့်ရတယ်ဆို၊ အခု သူ့အမေက”
ကိုကောင်းထက်သည် စကားကို ဆုံးအောင် မပြောနိုင်ဘဲ ရပ်သွားသည်။ ဦးထင်က တဟားဟားနှင့် ထ၍ရယ်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။
“ဟ...ငကောင်း၊ မင်းက အမေကို ကြည့်နေပြီဆိုတော့ ဟား....ဟား....ဟား....သမီးကို လိုချင်နေလို့လား”
“ဟာ....အဖေကလဲ”
ကိုကောင်းထက် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်သွားသည်။ ဘာပြန်ပြောရမည် မသိဘဲ အိုးတိုးအန်းတမ်း ဖြစ်သွားပြီး တဟားဟားရယ်နေသော ဖခင်ကို ကြောင်အမ်းအမ်းပြန်ကြည့်နေမိသည်။
“သမီးကိုလိုချင်ရင် သမီးကိုပဲ တည့်တည့်ကြည့်ကွ၊ သူ့အမေကြီးကို အသာဘေးဖယ်ထားလိုက်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ အဖေရ”
ကိုကောင်းထက်က ရှက်အမ်းအမ်းနှင့် မေးသည်။
“ဟာ ဒီငါးဖောင်ရိုးကြီးကို အလျင်ကြည့်နေလို့ကတော့ မင်း ဟိုဟာလေကွာ၊ မင်းတို့ပြောတတ်တာ ဘာတဲ့ အဲအဲ ဖီလင်လေ ဖီလင်ဆိုတာ အောက်သွားမှာပေါ့ ဟုတ်ဘူးလား”
“လုပ်တော့မယ် .... အဖေက”
သည်တစ်ခါတော့ သူတို့နှစ်ဦးလုံး ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်မိကြသည်။
သူတို့သားအဖနှစ်ဦး အခုလို ရယ်ရယ်မောမော ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် မနေဖြစ်ကြသည်မှာ အတော်ကြာနေပြီ။ သူ၏သားငယ်လေး ဆုံးပါးသွားပြီး ဤဦးဖီးလမ်းထဲ ပြောင်းရွှေ့လာပြီးကထဲက သူကလည်း သူ့အလုပ်သူသွား၊ သူ့အဖေကလည်း သူ့အရက်သူသောက်ပြီး အေးတိအေးစက် နေလာကြသည်မှာ ကြာလှပြီ ဖြစ်သည်။ သောကနှင့် ပရိဒေဝကို ကြောက်ရွံ့သွားသဖြင့် သူကလည်း အိမ်ထောင်ရေးကို စိတ်မဝင်စားတော့။ သူ့အဖေကလည်း စပ်၍ပင် မပြောတော့ဘဲ အေးစက်ခြောက်ကပ်စွာ နေလာခဲ့ကြရာ အခုလို သူ့ဖခင်က တဟားဟား ရယ်နေသည်ကိုမြင်တော့ ကိုကောင်းထက် အလိုလို ပျော်လာသည်။
“ဘ...ဖိုး....ထင်”
ကဲကဲက မီးဖိုချောင်ထဲသို့ တဒိုင်းဒိုင်း ပြေးဝင်လာသည်။
“ဘ....ဖိုး....ထင်....ဘာဟင်းချက်လဲ”
ဦးထင်က ထမင်းအိုးကို တစ်ချက်နှစ်ချက်ဆောင့်ကာ မီးဖိုပေါ် ပြန်တင်လိုက်သည်။
“ဒီမှာ ကလေးရယ်၊ ကျုပ်ကို ဘဘဆိုရင်လဲ ဘဘ၊ ဖိုးဖိုး ဆိုရင်လည်း ဖိုးဖိုး၊ ကြိုက်သလိုခေါ်ပါ။ အဲဒီလို ဘဖိုးထင် ဘဖိုးထင်နဲ့ မခေါ်စမ်းပါနဲ့၊ အူယားလွန်းလို့ပါ”
“ဟင်....ဘာဖြစ်လို့လဲ”
ကဲကဲက မျက်လုံးကလေးအဝိုင်းသားနှင့် မေးသည်။
အူရွှင်နေသော ကိုကောင်းထက်ကမူ“ဒီလမ်းထဲက သတ္တဝါလေးတွေက ငါ့ကို ဖိုးထင် ဖိုးထင်နဲ့ မဆင်မခြင်ခေါ်လိုက်ကြတာ သောသောကို ညံနေတာပဲ၊ ဖိုးထင်ဆိုတာကြီးကို မင်း ပြောင်းပြန် ဆိုကြည့်စမ်း ငကောင်း၊ တော်တော် ဆိုးတယ်နော်” ဟု သူ ဖခင်က မကျေမနပ်နှင့် ပြောဖူးသည်ကို သတိရပြီး ရယ်မိပြန်သည်။
“ဘဘထင် ... အဲ... ဖိုးဖိုးထင် ... အား.... ခေါ်လို့လဲမကောင်းဘူး ဘဖိုးထင်ရဲ့၊ ဘဖိုးထင်ဆိုတာပဲကောင်းတယ်”
“လခွမ်းမှပဲ”
ဦးထင်က ဆဲသည်။ ထို့နောက် ရယ်သည်။
“ညည်းတို့အိမ်ရော ဘာဟင်းချက်လဲ၊ ငါတို့တော့ ပဲသီးနဲ့ ဝက်သားနဲ့ကြော်မယ်၊ ဘူးသီးဟင်းခါးချက်မယ်၊ ငါးပိရည် စားချင်တာတော့ ညည်းအမေဆီက တောင်းမလို့”
“ ဦးကောင်းက ငါးပိရည်ကြိုက်လို့လား”
“သိပ်ကြိုက်တာ”
“တို့စရာဖြင့်ရှိပဲနဲ့”
“ရှိပါတယ်၊ ဒီမှာ မတွေ့ဘူးလား၊ မနက်ကတည်းက အဖေဝယ်လာတာ၊ ဒါက ခံတက်ချဉ်၊ ဟောဒါက ခရမ်းကြွပ်သီးနဲ့ ဖန်ခါးသီး”
"မေမေက ငါးပိရည်ကြိုသေးဘူး ဦးကောင်းရ၊ ခုနတုန်းက ကံကောင်းဖို့ ဆန်ပြုတ်ပြုတ်နေတယ်”
ကဲကဲ၏စကားကို ကြားတော့ ကိုကောင်းထက်သည် "ကံကောင်းတို့ကတော့ နံမည်နဲ့လိုက်အောင် ကံကောင်းတော့တာပဲ"ဟု ကြည်နူးစွာ စဉ်းစားမိသည်။ သူ့အပေါ်ထပ် တက်လာပြီး နောက်တစ်နေ့တွင်ပင် ဦးဘပွားက ငွေတစ်ထောင်လာပေးသည်။ ကိုကောင်းထက်က သူ့ကို ကျေးဇူးတင်စွာ ကြည့်ရင်း “လိုသမျှသုံးပြီး ပိုတာကို ကျွန်တော် စာရင်းဇယားနဲ့မှတ်ထားပါ့မယ်” ဟု ပြောတော့ ဦးဘပွားက ခေါင်းကိုသာ ဆတ်ခနဲညိတ်ပြပြီး လှည့်ထွက်သွားသည်။
တစ်လှမ်းနှစ်လှမ်း လျှောက်သွားပြီးမှ သတိရသလို ပြန်လှည့်လာပြီး “တစ်လတစ်ထောင်ဆိုရင် ရပြီလား” ဟု ခပ်တိုးတိုး မေးသည်။
“သိပ်ရတာပေါ့ ဦးရယ်၊ ပိုတောင် ပိုဦးမှာပါ” ဟု သူက ပြောတော့ နားလည်ရခက်သော အပြုံးတစ်ခုသည် ဦးဘပွား၏မျက်နှာပေါ်တွင် ရိပ်ခနဲ ဖြတ်သန်းသွားလေသည်။
“အင်းလေ ဒီလိုဆိုရင်လည်း တစ်လတစ်ထောင် လစဉ်ထုတ်လို့ရအောင် စီစဉ်ပေးခဲ့ပါ့မယ်” ဟု ခပ်တိုးတိုးပြောသည်။ စီစဉ်ပေးခဲ့မည်ဆိုတော့ သူ ခရီးဝေးများသွားမှာမို့လားဟု တွေးမိပြီး “ဦး ခရီးထွက်မှာမို့လားခင်ဗျ” ဟုမေးတော့ ကိုကောင်းထက်ကို ခပ်တွေတွေ ခပ်ငေးငေးကြည့်ရင်း ခေါင်းကို လေးပင်စွာ ညိတ်ပြခဲ့လေသည်။
“သူ့သားသမီးတွေက နိုင်ငံခြားမှာချည်းပဲတဲ့၊ သူ လိုက်သွားမလို့ထင်တယ်”
ကိုကောင်းထက်က စဉ်းစားရင်း ပဲတောင့်ရှည်များကို ဆက်၍လှီးသည်။ သူက အကောင်းမြင်ဝါဒသမားမို့ ဦးဘပွားကို နဂိုကတည်းက အမြင်မကတ်ခဲ့ပေ။ သူ့ဟာသူ ထည်ထည်ဝါဝါနေခြင်း၊ ခပ်ကြွားကြွား ပြောတတ်ခြင်းများသည် သူ့ဘဝ အကျိုးပေးကောင်း၍ ထည်နိုင်ခြင်း၊ ကြွားနိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်ဟုသာ သဘောထားသည်။
သူ တယ်လီဖုန်းဆက်ချင်၍ ခွင့်တောင်းတုန်းက “ကျုပ်က အိမ်မှာ လူဝင်လူထွက်ရှုပ်ရင် မကြိုက်ဘူးဗျ” ဟု ပြောခဲ့သည်ကိုလည်း ခဏသာ စိတ်မကောင်းဖြစ်ပြီး ဖျောက်ပစ်လိုက်သည်။ "ဟုတ်သားပဲ၊ တစ်ယောက်တည်း အေးအေးဆေးဆေးနေချင်တဲ့သူကို ငါက နှောက်ယှက်မိတာကိုး” ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသာ ပြန်ပြီးအပြစ်တင်ခဲ့သူဖြစ်သည်။
ထိုကဲ့သို့ နဂိုကတည်းက အကောင်းဘက်က ကြည့်တတ် မြင်တတ်သူဆိုတော့ အခုလို ကံကောင်းအတွက် ငွေရေးကြေးရေး အကူအညီပေးသောအခါတွင်ကား ဦးဘပွားကို ကျေးဇူးတွေ တစ်ထပ်ပြီးတစ်ထပ် တင်နေမိတော့သည်။ တကယ့်ကို လူသူတော်ကောင်းကြီးလို မြင်ပြီး ကြည်ညိုလေးစားနေမိလေသည်။
“ဦးကောင်း ငါးပိရည်စားချင်ရင် ခဏစောင့်၊ သမီးသွားတောင်းပေးမယ်”
““ညည်း....အမေဆီကလား”
“ဟင့်အင်း...... ဟုတ်ဘူး။ အန်တီမွှေးဆီက”
ကဲကဲက ပြုံးကျဲကျဲလေးပြောသည်။ ကိုကောင်းထက်ကတော့ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။
"ဟ ကောင်းပါ့မလား”
သူက သူ့ဖခင် ဦးထင်လို ဇလုံတစ်လုံးနှင့် ထမင်းလိုက်တောင်းတတ်သူမဟုတ်။ အထာကလေးနှင့် နေချင်သည်။ အထူးသဖြင့် မမွှေးကြူတို့သားအမိရှေ့တွင် နည်းနည်းတော့ ဟန်လုပ်ချင်သည်။
“ကောင်းပါတယ် ဦးကောင်းကလဲ၊ အန်တီမွှေးက ဦးကောင်းအတွက်ဆိုရင် ပေးချင်လွန်းလို့ မနေ့တုန်းကတောင် မေးနေသေးတယ်”
“ဘာတဲ့တုန်း”
ကိုကောင်းထက်က အလောတကြီး မေးမိသည်။
“သူတို့တွေ ဘာဟင်းတွေ ချက်စားနေကြရှာသလဲတဲ့”
“ဒီတော့ ညည်းက”
“ဪ.....ပဲပင်ပေါက်ကြော်လေးနဲ့ စားနေတာတွေ့ တယ်လို့၊ အန်တီမွှေး မသနားဘူးလားလို့တောင် မေးလိုက်သေးတယ်”
“ဒီတော့”
“အန်တီမွှေးက သနားတာပေါ့ ကဲကဲရယ်တဲ့”
ကိုကောင်းထက်၏ရင်ခုန်သံသည် တော်တော်လေး မြန်သွားသည်။ သို့သော်လည်း ကဲကဲကို မယုံသလို မျက်လုံးပြူးပြီး ကြည့်သည်။
“ဘာလဲ၊ ဦးကောင်းက မယုံဘူးလား”
ကဲကဲက ရယ်ကျဲကျဲလေး ထပ်ပြောသည်။ ထို့နောက် ခစ်ကနဲ ရယ်လိုက်သည်။ တကယ့်တကယ်က မမွှေးကြူကလည်း ထိုသို့ပြောသည်မဟုတ်။ သူက “အန်တီမွှေး မသနားဘူးလား” ဟု ဆိုတော့ “အို....ကဲကဲကလဲ ဘာဆိုင်တာလိုက်လို့“ ဟုသာ ပြောခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
“မယုံရဲပါဘူး ကဲကဲရယ်၊ ညည်းတို့တစ်တွေက တယ်ပြီး ယုံရတဲ့ဟာလေးတွေ မဟုတ်ပါဘူး”
“ကြည့်နေ....ကဲကဲ တောင်းပြမယ်”
“ဟဲ့....ကဲကဲ”
ကိုကောင်းထက်က ဟန့်သော်လည်း ကဲကဲက မီးဖိုချောင်မှ လှစ်ခနဲ ပြေးထွက်သွားသည်။ ထို့နောက် လှေကားမှ တဒိုင်းဒိုင်း ပြေးဆင်းသွားလေသည်။ ဆင်းလာတုန်းက ငါးပိရည်တောင်းဖို့ဆင်းလာခြင်း ဖြစ်သော်လည်း တကယ်တန်း အောက်ထပ်ကို ရောက်သောအခါတွင်ကား ကဲကဲသည် လာရင်းကိစ္စကို မေ့သွားသည်။ ဦးဘပွား၏အခန်းဘက်မှ ခပ်သဲ့သဲ့ကြားနေရသော ရုပ်မြင်သံကြားစက်သံကြောင့် ဖြစ်လေသည်။
“မြန်မာ့ရိုးရာ စားစရာ ပူတူးတူးလေးယိုစုံပါ၊ မြန်မာ့ရိုးရာ စားစရာ”
ထိုအသံလေးက ကဲကဲကို ဆွဲဆောင်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ကဲကဲ၏ခြေထောက်များသည် မမွှေးကြူ၏အခန်းဘက်သို့ မလျှောက်မိတော့ဘဲ ဦးဘပွား၏အခန်းဘက်သို့ ဖြည်းဖြည်းလေး လျှောက်သွားသည်။ လှေကားဘေးမှ အုတ်ခုံပေါ်တက်ပြီး ခြေဖျားထောက်ကာ သံစကာပေါက်မှနေပြီး အသာလေး ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ဧည့်ခန်းထောင့်တွင်ရှိသော ရုပ်မြင်သံကြားဖန်သားပြင်တွင် တင်ပါးထိလျှောကျနေသော ဘောင်းဘီရှည်လေးဝတ်ကာ ဆတ်တောက် ဆတ်တောက်နှင့် လှည့်ပတ်ကနေသော ကလေးကာတွန်းရုပ်ကလေးကို တွေ့ရသည်။
“ဖေဖေကလဲ တီဗွီလေးတစ်လုံးလောက်ကို ဘယ်တော့များကျမှ ဝယ်နိုင်မယ်မသိပါဘူး”
ကဲကဲက တောင့်တောင့်တတ တွေးမိသည်။ သူတို့ဖခင် ဦးရန်ဝေးထံတွင် ရေဒီယိုကက်ဆက်လေး တစ်လုံးရှိသော်လည်း ကဲကဲတို့ ကိုင်ခွင့်မရှိပေ။ ရေဒီယိုကက်ဆက်ဟုဆိုသော်လည်း ဖေဖေက ကက်ဆက်ကို အသုံးမပြုဘဲ ရေဒီယိုကိုသာ သုံးလေ့ရှိသည်။ ရေဒီယိုမှ လာသောသတင်းကို မှန်မှန်နားထောင်သည်။ ရေဒီယိုဇာတ်လမ်းနှင့် သောတရှင်လိုရာကိုလည်း ကြိုက်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ကက်ဆက်ခွေဖွင့်နားထောင်ပြန်တော့လည်း မာမာအေးတို့ ချိုပြုံးတို့၏အသံကိုသာ ကြားရသည်။ ကဲကဲတို့အကြိုက် ကော်နီတို့၊ ဟေမာနေဝင်းတို့၊ ချစ်ကောင်းတို့၏အသံများကို မကြားရ၍ ကဲကဲတို့ကလည်း ဖေဖေ့ကက်ဆက်ကို စိတ်မဝင်စားလှပေ။
သူတို့တကယ်စိတ်ဝင်စားသည့် တီဗွီကျတော့လည်း ဖေဖေက မဝယ်နိုင်၊ သည်တော့လည်း အစီအစဉ်လေးကောင်း၍ ကြည့်ချင်လျှင် သားအဖတွေအားလုံး သူများအိမ်ပြေးပြီး ကြည့်ကြရသည်။ သူများအိမ်ဆိုတော့လည်း အိမ်ရှင်၏မျက်နှာရိပ် မျက်နှာကဲကို ကြည့်ရ အားနာရသည်ပင်။
“အောက်ထပ်က ဘဘကြီးကသာ ငါတို့ကို ကြည့်ခွင့်ပေးရင် ဒီပြင်အိမ်မသွားဘဲ နီးနီးနားနား ကြည့်ရမှာ”
ကိုတူးက မကြာခဏပြောလေ့ရှိသည်။
“ကြည့်ခွင့်ပေးမလားကွ၊ တယ်လီဖုန်းတောင် မဆက်ရတာ မင်းတီဗွီကြည့်ဖို့များ ဝေလာဝေး...”
ကိုဦးကပြောလျှင် ကဲကဲက အကယ်၍ ကြည့်ခွင့်ရလျှင်ပင် မကြည့်ရဲပါဘူးဟု တွေးနေမိတတ်လေသည်။ ဘဘကြီး၏မျက်နှာထား တင်းတင်းမာမာကြီးကိုကြောက်၍ သူတို့စကားပင် ကျယ်ကျယ် ပြောရဲမည်မဟုတ်။ ဇာတ်လမ်းထဲ ရယ်စရာပါလျှင်လည်း ရယ်မောရဲမည်မဟုတ်ချေ။
“သခွားရည်နဲ့ ထုတ်လုပ်ထားတဲ့ ပင်တိုင်စံမိတ်ကပ်နဲ့ စနိုးကရင် (မ်)ကို နာမည်ကြီးလွန်းလို့ လိမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရမ်းအရမ်းကို ....”
ရုပ်မြင်သံကြား ဖန်သားပြင်တွင် ဦးထုပ်ဆောင်းထားသော ခင်သန်းနု၏ရုပ်သွင်က ပြုံးပြုံးလေး ပေါ်လာပြန်သည်။ ကြော်ငြာတွေ့ကြည့်ရသည်ကို ကဲကဲတို့ကလေးတွေအားလုံး ကြိုက်နှစ်သက်ကြသည်။ ပျော်ကြသည်။ ကြော်ငြာတော်တော်များများကိုလည်း အလွတ်ရကြသည်။
“ဟဲ့....မိကဲ”
ကဲကဲ၏ကျောကို ကိုတူးက ဖျတ်ခနဲ ပုတ်လိုက်သည်။
“ဟာ....ကိုတူးကလဲ လန့်လိုက်တာ”
“နင် ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ ဘာချောင်းကြည့်နေတာလဲ”
ကဲကဲက ပခုံးလေးတွန့်ကာ သွားကျဲလေးနှင့် ရယ်သည်။
“ကိုတူး လာကြည့်၊ ကြော်ငြာတွေလာနေတယ်”
“ငါ့ကို ဘဖိုးထင်က အချိုမှုန့်ဝယ်ခိုင်းလိုက်လို့ဟ။ နင့်တီဗွီ မကြည့်အားပါဘူး”
မကြည့်အားပါဘူးဟု ဆိုသော်လည်း ကိုထူးသည် ကဲကဲရပ်နေသော အုတ်ခုံပေါ်သို့ လှမ်းတက်လာသည်။ သူ့အရပ်က ကဲကဲထက် ပိုမြင့်သဖြင့် သူခြေဖျားထောက်လိုက်တော့ ကဲကဲထက်ပိုပြီး ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်ရသည်။
“ဒီနေ့ စနေနေ့၊ ကလေးအစီအစဉ်ရှိမလား မသိဘူး ကိုတူး”
“ကလေးအစီအစဉ်ဆိုရင်တော့ ချစ်စရာ့အရွယ် ကကြိုးသွယ်တွေနေမှာပဲ၊ ငါတော့ မကြိုက်ပါဘူး”
“ဘာဖြစ်လို့”
“ချွတ်တားမလေးတွေက မျက်စပစ်ပြီး ဂျိန်းတုတ်တုတ် ဂျိန်းတုတ်တုတ်လုပ်နေတာ”
“အာ ကိုတူးကလဲ ကောင်းပါတယ်၊ ကဲကဲသာ သူတို့လို ကတတ်ရင် တီဗွီမှာပါရမှာ”
“တော်သေးတာပေါ့၊ နင် မကတတ်လို့ အများပြည်သူတွေ ကံကောင်းသွားရတာ”
သူ့ကို မခံချင်အောင် ပြောနေမှန်းသိသဖြင့် ကဲကဲသည် ကိုတူးကို စိတ်ဆိုးမနေတော့ပေ။ တကယ့်တကယ်ကတော့ ကဲကဲလည်း ကိုတူးလိုပင်ဖြစ်သည်။ တပင်တိုင်အက ငြိမ့်ငြိမ့်ညောင်းညောင်းထက် ဒိုးပတ်တို့၊ အိုးစည်တို့၊ ဦးရွှေရိုး၊ ဒေါ်မိုးတို့လို မြူးမြူးသွက်သွက်တွေကိုသာ ပိုပြီး ကြိုက်လေသည်။
“တော်ပြီဟာ၊ ခြေဖျားထောက်ကြည့်ရတာ ညောင်းလိုက်တာ၊ သွားမယ်”
“နေပါဦး ကိုတူးရ၊ ဟော ပွဲတိုးတဲ့ပုဆိုး မျိုးမျိုးလုံချည်တဲ့”
ကိုတူးက သွားမည်ဟန်ပြင်တော့ ကဲကဲက ဆွဲထားသည်။ တစ်ဦးတည်း ချောင်းကြည့်နေရသည်ထက် နှစ်ဦးချောင်းကြည့်ရသည်က ပိုပြီးအားရှိသောကြောင့် ဖြစ်သည်။
“ကြော်ငြာပြီးရင် သွားမယ်လေနော်”
ကဲကဲက ကိုတူးကို ချော့သည်။ ညောင်းနေသော ခြေချောင်းလေးများကို ကွေးလိုက် ဆန့်လိုက်နှင့် အညောင်းပြေအောင် လုပ်ရင်း“ခဏလေးပါ ကိုတူးရ” ဟုထပ်ပြောသည်။ ထို့နောက် ကိုတူး၏လက်မောင်းကို ကိုင်ကာ ခြေဖျားပြန်ထောက်ပြီး အခန်းထဲသို့ တဖန်မျှော်၍ ကြည့်လိုက်သည်။
“ ဟော....တော့”
တီဗွီရှေ့မှာ မားမားကြီးရပ်ပြီး သူတို့ကိုလှမ်းကြည့်နေသော ဦးဘပွားကို တွေ့ရတော့ ကဲကဲ လန့်သွားသည်။
“အဲဒါမှဂြိုဟ်ပဲ”
ကဲကဲသည် အုတ်ခုံလေးပေါ်မှ ကမန်းကတန်း ခုန်ချလိုက်သည်။ အလျင်လိုမှ အနှေးဖြစ်တာ ဖိနပ်တစ်ဖက်က လွင့်ပြီး အိမ်ရှေ့ရေမြောင်းထဲ ကျသွားသည်။
“ဘာဖြစ်တာလဲဟ”
ကဲကဲ ဘာဖြစ်သွားမှန်း မသိသော ကိုတူးက အခန်းထဲသို့ ယောင်နနနှင့် ခြေဖျားထောက်ပြီး လှမ်းကြည့်သည်။ သူ့ကိုကြည့်ရင်း သံဇကာနားကို လျှောက်လာသော ဦးဘပွားကိုမြင်တော့ ရုတ်တရက် မှင်တက်မိသွားသည်။
“ကိုတူး...လာလေဟာ”
မြောင်းထဲမှ ဖိနပ်ကို ကောက်ရန် မစဉ်းစားအားသေးဘဲ ကဲကဲက အုတ်ခုံပေါ်မှ သူ့အစ်ကိုအား လှမ်းဆွဲသည်။ ခြေထောက်ကို လှမ်းဆွဲခြင်းဖြစ်သော်လည်း အလန့်လန့်အဖျပ်ဖျပ်ဆိုတော့ ပုဆိုးကိုသာ အားရပါးရ ဆွဲမိသည်။
“ဟာ....ခွေးမလေး”
ကျွတ်ကျသွားသော ပုဆိုးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်ပြန်ဆွဲရင်း ကိုတူးက အော်သည်။ ထို့နောက် ပုဆိုးကို ပြန်မဝတ်အားသေးဘဲ ရင်ခေါင်းတွင် လက်နှစ်ဖက်နှင့်စုကိုင်ထားရင်း အုတ်ခုံလေးပေါ်မှ ခုန်ချလိုက်သည်။ မြေပေါ်သို့ လေးဘက်ထောက်လျက်သား မကျသော်လည်း ဟန်ချက်လွဲပြီး ငိုက်စိုက် ငိုက်စိုက် ဖြစ်သွားသည်။ ထို့နောက် ကိုယ့်ပုဆိုးကိုယ်နင်းမိကာ မှောက်လျက်ကြီး လဲတော့သည်။
“ဟာ....ကိုတူး....ဖွ....ဖွ....ဥုံဖွ"
ကဲကဲက ကိုတူးကို မနိုင်မနင်း ဆွဲထူသည်။ ဒူးနှစ်ဖက်လုံး ပွန်းသွားသော ကိုတူး၏မျက်နှာလေးက ရှုံ့နေသည်။ သို့သော် သူ့ဒူးကိုပင် သူအသေအချာ မပွတ်အားသေးဘဲ အိမ်ပေါက်ဝအထိ ရောက်လာသော ဦးဘပွားအား....
“ကျွန်တော်တို့ အချိုမှုန့်သွားဝယ်မလို့ပါ” ဟု တောင်းပန်သလိုပြောသည်။
သူ့အိမ်ရှေ့တွင် လာရှုပ်နေ၍ သူ့တီဗွီကို ချောင်းကြည့်နေ၍ ဦးဘပွားဟူသည့် လူ့ခွစာကြီးသည် သူတို့ကို စိတ်ဆိုးပြီး အော်လိုက်တော့မည်ဟု ထင်နေသည်။ သို့သော် ဦးဘပွားသည် သူတို့ထင်သလို စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် မအော်ခဲ့။ သူတို့ကို စိုက်ကြည့်ရင်း“မင်းတို့ တီဗွီကြည့်ချင်လို့လား” ဟုမေးလေသည်။
ကိုတူးသည် ကြားလိုက်ရသော စကားကို မယုံနိုင်သလို ဦးဘပွားအား ကြောင်တက်တက်နှင့် ပြန်ကြည့်နေမိသည်။
“ပြောလေ.....တီဗွီကြည့်ချင်လို့လားဆို”
“ဟုတ်....ဟုတ်....ဟုတ်ကဲ့”
မောင်နှမနှစ်ဦးသား အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ နှင့် ဖြေလိုက်မိကြသည်။
“မင်းတို့နဲ့ ဘာဆိုင်လို့ ကြည့်ချင်တာလဲ သွား” ဟု တအားအော်လိုက်သောအသံကို ကြားရတော့မည်ဟု ယူဆပြီး ကဲကဲ၏လက်ဖျားလေးများသည် ချက်ချင်း အေးစက်လာသည်။ သူတို့ကို စိုက်ကြည့်နေသော ဦးဘပွားအား ခါတိုင်းလို သွားကျဲလေးနှင့် ဝင်ရယ်မပြရဲဘဲ“ကိုတူးက "ပြန်မယ်လို့ပြောတုန်းက ပြန်လိုက်ရရင် ကောင်းသား” ဟု နောင်တစိတ်နှင့် တွေးလိုက်မိသည်။
“ဒီလိုဆို လာခဲ့လေ”
“ဗျာ”
ထွက်ခွာရန် ခြေလှမ်းပြင်နေသော ကိုတူးသည် ပါးစပ်အဟောင်သား ဖြစ်သွားသည်။ ကဲကဲကတော့ ကြားလိုက်သောစကား ဟုတ်မှဟုတ်ရဲ့ လားဟု ထင်လိုက်မိသည်။
“လာခဲ့၊ အိမ်ထဲ လာကြည့်လှည့်ကြ”
ဦးဘပွားက တံခါးကို ဖွင့်ပေးလေသည်။
“သမီးတို့ လာရမှာလား”
ကဲကဲက နောက်ဘက်သို့ လှည့်ကြည့်ပြီး မယုံမရဲနှင့် မေးသည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင် ဦးဘပွားက သူတို့ကို ပြောခြင်း မဟုတ်ဘဲ ကျောဘက်မှ တစ်ဦးဦးကို လှမ်းပြောခြင်းဖြစ်သည်ဟု ထင်နေသည်။
“အေးလေ.....မင်းတို့ကိုခေါ်နေတာပေါ့”
“ဟင်....တကယ်”
ကလေးနှစ်ဦး၏မျက်နှာလေးများသည် ချက်ချင်းပင် ရွှင်ပြီး ဝင်းထိန်သွားသည်။
“တကယ်ပါကွာ”
ဦးဘပွား အတန်ငယ်ပျော့ပျောင်းသောအသံနှင့် ထပ်ပြောသည်။သူ့မျက်နှာက နဂိုနေအတိုင်း ခပ်တင်းတင်းဖြစ်သော်လည်း မျက်လုံးများကမူ ရိပ်ရိပ်ကလေး ပြုံးနေကြသည်။ ရှိသင့်ရှိထိုက်သော ပစ္စည်းတစ်ခုအနေနှင့်သာ ဧည့်ခန်းတွင် ထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သော်လည်း သူ့အတွက် ရုပ်မြင်သံကြားစက်တစ်လုံးသည် အပိုပစ္စည်းလိုဖြစ်နေသည်။သူက ကြော်ငြာတွေ သီချင်းတွေကို စိတ်မဝင်စားသဖြင့် ပြည်တွင်းပြည်ပသတင်းလောက်သာ ဖွင့်ပြီးကြည့်ဖြစ်သည်။ အခုတော့ တိုင်းရေးပြည်ရေးတွေကိုပါ စိတ်မဝင်စားတော့သဖြင့် ပိတ်ထားဖြစ်သည်သာ များတော့သည်။
သည်နေ့မနက်တော့ စိတ်ထဲတွင် လစ်ဟာလွန်းလှသဖြင့် တီဗွီခလုတ်ကိုဖွင့်ပြီး အရှေ့တွင် ထိုင်နေမိခြင်းဖြစ်သည်။ တီဗွီမှအရုပ်တွေ လှုပ်ပြီး အသံတွေကြားနေရသဖြင့် သူ့အနားတွင် အဖော်တစ်ယောက်ယောက် ရှိနေသလို ခံစားရသည်။ သို့သော် သူက အရုပ်တွေကိုလည်းမမြင်၊ အသံတွေကိုလည်းမကြား၊ သူ့စိတ်က ဟိုရောက် သည်ရောက်နှင့် လွင့်ချင်တိုင်း လွင့်နေခဲ့လေသည်။
အတန်ကြာအောင် တငေးတမောထိုင်နေပြီး ပျင်းလာပြန်သဖြင့် တီဗွီပိတ်ရန် ထအလာတွင် အိမ်ထောင့်ဖက်အကွယ်လေးမှ ချောင်းကြည့်နေကြသော ကဲကဲတို့မောင်နှမအား သတိပြုလိုက်မိခြင်းဖြစ်သည်။
“ဘဘကြီး တကယ်ပြောတာနော်”
ကဲကဲက ထပ်မေးသည်။ သူက ခေါင်းကို ညင်သာစွာ ညိတ်ပြလိုက်သည်။
“ကျွန်တော်တို့ ဟို.... အဲ ကိုဦးနဲ့ ကံကောင်းကိုရော ခေါ်လို့ရမလားခင်ဗျ”
ကိုတူးက မရဲတရဲ မေးသည်။ ဝမ်းသာခြင်း၊ စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းတို့ကြောင့် သူ့မျက်နှာလေးသည် အနီရောင်ပြေးနေသည်။
“ခေါ်လိုက်ပါကွာ”
“ ဟေး”
ကိုတူးက ဝမ်းသာအားရနှင့် ခပ်အုပ်အုပ်ကလေး အော်သည်။ ကဲကဲကလည်း လက်ခုပ်ကလေးတီးကာ ခုန်ဆွလုပ်နေသည်။ ထို့နောက် အိမ်ပေါ်သို့ ဒရောသောပါး တက်ပြေးသွားကြသည်။ ခဏနေတော့ သူတို့နှင့်အတူ ကံကောင်းကို ခါးတစ်ခွင်ပြီး ချီထားသော ကိုဦးလည်း မယုံမရဲမျက်နှာလေးနှင့် ပါလာလေသည်။
“ဘဘကြီး ကဲကဲတို့ကို တကယ်ခေါ်တာနော်၊ ဟုတ်တယ်နော်၊ ဟောဒီ ကိုဦးက မယုံဘူးတဲ့”
မခံချင်သလို ပြောနေသော ကဲကဲကိုကြည့်ရင်း ဦးဘပွားက မသိမသာ ပြုံးလာသည်။ သူ ခေါင်းညိတ်ပြသည်ကို မြင်တော့ ကိုဦး၏မျက်နှာလေးသည်လည်း ဝင်းပြီးရွှင်သွားသည်။
“သူတို့ကို ဝမ်းသာသွားအောင် ပျော်သွားအောင် ငါလုပ်လိုက်နိုင်ပါလား”
ဝမ်းမြောက်ခြင်း၊ ကျေးဇူးတင်ခြင်းတို့ ယှက်သန်းနေသော မျက်နှာလေးများကို ကြည့်ရင်း ဦးဘပွား၏ အေးအေးစက်စက် နှလုံးသားကြီးသည် နွေးခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သူတစ်ပါးကို ကူညီရခြင်း၊ အလိုဖြည့်ရခြင်းသည် မိမိကိုယ်တိုင်ကိုလည်း မည်မျှစိတ်ချမ်းသာစေကြောင်းကို အခု ရေးရေးမျှ နားလည်ခံစားမိနေပြီး ဖြစ်သည်။
“ကဲ ..ထိုင်ကြ....၊ ကြည့်ကြ”
ကဲကဲတို့မောင်နှမတစ်စုသည် ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် ရို့ရို့လေးတွေ ဝင်ထိုင်ကြသည်။ ကံကောင်းက စားပွဲပေါ်မှ ဆေးလိပ်ပြာခွက်ကို လှမ်းဆွဲတော့ ကိုဦးခမျာ ထိတ်ထိတ်ပျာပျာ ဖြစ်သွားသည်။
“ကဲ ကြည့်ကြ ... ကြည့်ကြ၊ ဘဘကြီးတော့ ခဏမှိန်းလိုက်ဦးမယ်”
သူ့ကိုကြောက်နေဟန်ရှိသော ကလေးတစ်သိုက်ကို ဧည့်ခန်းထဲ ထားခဲ့ကာ ဦးဘပွားက အိမ်ခန်းထဲ ဝင်ခဲ့သည်။ ထိုင်ရသည်မှာ ကြာပြီမို့ သူညောင်းနေသည်။ ခေတ္တခဏမျှ ခြေဆန့်လက်ဆန့် အနားယူချင်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။
“ပြောမယ့်သာ ပြောရတာ အိပ်လိုတော့ ပျော်မှာမဟုတ်ပါဘူး”
အခါတိုင်း တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ရှိတုန်းကပင် နေ့ခင်းပိုင်း အိပ်ပျော်သည်မဟုတ်။ လေအေးစက်ဖွင့်ထားသော အခန်းထဲတွင် သက်တောင့်သက်သာ လဲလျောင်းရင်း ဟိုတွေး သည်တွေး တွေးနေတတ်သည်သာဖြစ်သည်။
အခုလို တီဗွီသံတွေ၊ လူသံတွေ ကြားနေရလျှင် ဘယ်နည်းနှင့်မျှ အိပ်ပျော်နိုင်လိမ့်မည်မဟုတ်ဟု ထင်မိသည်။ သို့သော်လည်း အတန်ငယ် ပန်းဟိုက်ဟိုက်ဖြစ်နေသဖြင့် ဦးဘပွားသည် အိပ်ရာပေါ်တွင် လဲလျောင်းရင်း မျက်စိကိုမှိတ်ထားလိုက်သည်။
ကလေးတို့၏ အသံအုပ်ကလေးများနှင့် စကားပြောသံ၊ ရယ်သံများကို ကြားနေရသည်။ သို့သော်လည်း ထိုအသံများသည် သူ့စိတ်ကို ခါတိုင်းလို အနှောင့်အယှက်မဖြစ်စေသဖြင့် ဦးဘပွား အံ့သြနေမိသည်။ အနှောင့်အယှက် မဖြစ်သည့်အပြင် သူ အခါတိုင်း ခံစားနေရမြဲဖြစ်သော အထီးကျန်ဝေဒနာကိုပင် ခေတ္တမျှ မေ့ပျောက်နေမိသည်။ သူ့ဘေးတွင် အဖော်တွေရှိနေသလို ခံစားရပြီး ထူးထူးခြားခြား လုံခြုံနွေးထွေးနေလေသည်။ ခဏနေတော့ သူသည် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွားခဲ့လေသည်။
အပိုင်း(၅) ဆက်ရန်
မစန္ဒာ
No comments:
Post a Comment