“မှောင်ခိုလုပ်တယ်ဆိုတာ အန္တရာယ်များပါတယ် အဖေရာ”
“မင်းညီလေးက တဇွတ်ထိုးပဲဟာ”
“တော်ကြာ ဖမ်းလား ဆီးလား ဖြစ်နေပါအုံးမယ်ဗျာ၊ ကျွန်တော်တော့ သိပ်ရင်တုန်တာပဲ ...”
“အေးကွယ် ... အဖေလဲ စိုးရိမ်တာပဲ၊ ဒီတခေါက်ပြန်လာယင်တော့ တို့သားအဖနှစ်ယောက် ဝိုင်းပြောကြသေးတာပေါ့ကွယ်”
အဖေက ဆေးပေါ့လိပ်တိုလေးကို ရှိုက်၍ဖွာယင်း အပြင်ဘက်သို့ ငေး၍ကြည့်နေသည်။ အဖေ၏ဆံပင်များက ခေါင်းတဝက်ခန့် ဖြူနေပြီဖြစ်သည်။ ဆံပင်အဖြူနှင့် အနက်တို့ ရောနေသော အဖေ့ခေါင်းသည် ကြောင်ကြောင်ကျားကျား ဖြစ်နေသည်။ အုန်းဆီလေးလူးပြီး ပိပိရိရိ ဖြီးထားလျှင် ကြည့်၍ တော်သေးသော်လည်း ဆီခြောက်ပြီး ဖွာနေလျှင် တော်တော်လေး ကြည့်ရဆိုးလေသည်။
“မနေ့တုန်းကတောင် ကျွန်တော်တို့ကျောင်းက ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီးနဲ့ တွေ့သေးတယ် အဖေ၊ ဆရာကြီးက ညီညီ ဘာလို့ ကျောင်းမတက်တော့တာလဲလို့ မေးနေတယ်၊ ကျွန်တော်ဖြင့် ဘာဖြေရမယ်တောင် မသိဘူး”
ကိုကိုတို့ကျောင်းမှ ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီးသည် သူတို့ညီအစ်ကိုအား ကောင်းစွာသိလေသည်။ တယောက်ကိုကား စာတော်၍သိခြင်းဖြစ်ပြီး ကျန်တယောက်ကိုကား မကြာခဏ ရန်ဖြစ်သောကြောင့် အမှုများသောကြောင့် သိခြင်းဖြစ်လေသည်။ ညီညီသည် ရန်ဖြစ်သောအမှုကိစ္စနှင့် ဆရာကြီး၏ရုံးခန်းသို့ မကြာခဏ ရောက်ရသူ ဖြစ်သည်။
“ဆရာကြီးက ပြောသေးတယ်၊ ကျွန်တော် စကောလားရှစ် ရနိုင်တယ်တဲ့၊ တကယ်လို့ အဲဒါမရလဲ စတိုင်ပင်ရမှာပါတဲ့”
အဖေက ကိုကို့အား ငေးကြည့်နေသည်။ ကိုကိုက ထပ်၍ရှင်းပြသည်။
“စကောလားရှစ်ဆိုတာ စာတော်တဲ့ကျောင်းသားတွေကို အစိုးရက ပေးတာ အဖေ၊ စတိုင်ပင် ကတော့ ဆင်းရဲတဲ့ကျောင်းသားတွေကို ပေးတာ၊ စတိုင်ပင် က အမှန်တကယ် ဆင်းရဲတဲ့အကြောင်းကို ရပ်ကွက်ထောက်ခံစာနဲ့ လျှောက်ရတယ်၊ အဲဒါကို စီစစ်ပြီး အစိုးရက ထောက်ပံ့ကြေးပေးတာ၊ ပညာသင်ဖို့ ထောက်ပံ့ကြေးပေါ့ ”
“တယ်ဟုတ်ပါလားကွ .. အဲဒါဆို ဘယ်လောက်ရသလဲ”
အဖေက စိတ်အားထက်သန်စွာ မေးသည်။
“တလ ခုနှစ်ဆယ့်ငါးကျပ် အဖေ”
“ဘယ်နည်းလို့လဲ သားရဲ့၊ သားတို့ကျောင်းလခက ဘယ်လောက်တုန်း”
“တလ ဆယ့်ငါးကျပ်”
“ဒီလိုဆို ပိုတောင်နေသေး၊ ကျောင်းစာအုပ်တွေ ဘာတွေတောင် ဝယ်လို့ရသေး”
အဖေ၏မျက်လုံးလေးများသည် တောက်ပြောင်လာသည်။
ကိုကိုသည် ညီညီ့ကို သတိရသည်။ ညီညီကမူ “ဆေးစာအုပ်တွေ၊ ဆေးကိရိယာ တန်ဆာပလာတွေက သိပ်ပြီးဈေးကြီးတာ” ဟု ပြောသည်။ ကိုကို ဆေးတက္ကသိုလ်သို့ ဝင်ရောက်ခွင့်ရသည်ဟု ဆိုကတည်းက သူ့မှာ ဖင်တကြွကြွ ဖြစ်နေသည်။ “မော်လမြိုင်ဆင်းပြီး မှောင်ခိုချမယ်" ဟု ပြောလိုပြော “မိုးကုတ်သွားပြီး ကျောက်တူးမယ်“ ပြောလိုပြောနှင့် ဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေသည်။ ကိုကိုကမူ နဂိုကတည်းက အစိုးရိမ်ကြီးပြီး ကြောက်တတ်သူမို့ ညီညီ့ကိုကြည့်ပြီး မျက်လုံးမျက်ဆန်ပြူးနေသည်။
အဖေကလည်း “အမြတ်မရပဲ အရင်းပါလျော်နေရပါဦးမယ်ကွာ” ဟု တားသည်။ သို့သော် ညီညီက “တခါလောက်တော့ စမ်းကြည့်လိုက်ဦးမယ်” ဟု ပြောသည်။ အပေါင်းအသင်းတွေဆီ ပိုက်ဆံလည်၍ချေးပြီး မော်လမြိုင်ဘက် ဆင်းသွားသည်။
“ဒီလိုပဲ ရတဲ့ထောက်ပံ့ကြေးလေးနဲ့ ခြစ်ခြစ်ခြုတ်ခြုတ်နေယင် ရပါတယ်အဖေရ၊ ညီညီ ဒီလောက် စွန့်စွန့်စားစားကြီး လုပ်ဖို့ မလိုပါဘူး”
ရွယ်တူချင်းပင် ရန်မဖြစ်ရဲသော ကိုကိုသည် မှောင်ခိုကုန်ကူးခြင်းကို တကယ့်စွန့်စားခန်းကြီးလို ထင်မိသည်။ အမြတ်အစွန်းများသော်လည်း အဆင်မသင့်လျှင် အမြတ်မရပဲ အရင်းပါဆုံးမည့် အလုပ်မျိုးကို သူ့အနေနှင့်မူ မလုပ်ဝံ့၊ မလုပ်ရဲ။
“ဟဲ့ .. ဘယ်ကကားတုန်း”
ကိုကို စဉ်းစား၍ကောင်းဆဲတွင် သူတို့အိမ်ရှေ့သို့ သုံးဘီးတစီး ဆိုက်လာသည်။ သုံးဘီးကားမှ ဖွတ်ချက် ဖွတ်ချက်နှင့် မြည်နေသော အသံက ဆူညံလှသည်။ နောက်ဘက်အိတ်ဇောမှ မီးခိုးများ တထောင်းထောင်း ထွက်နေသည်။ တော်ရုံတန်ရုံကား ဝင်ရန် မစဉ်းစားရဲအောင် ချိုင့်ခွက်ပေါများလှသော လမ်းပေမို့ ရှိရှိသမျှအိမ်များမှ ခေါင်းထောင်၍ ကြည့်ကြလေသည်။ ထိုစဉ် ကားနောက်ဘက်မှ ညီညီ ခုန်ဆင်းလာသည်။ လက်တဘက်စီတွင် အထုပ်တထုပ်စီဆွဲပြီး အိတ်တလုံးကို စလွယ်သိုင်း လွယ်ထားသည်။ အိမ်ပေါ်သို့ အူယားဖားယား ပြေးတက်လာသည်။
“ကိုကို ... သုံးဘီးခ ရှင်းလိုက်ပါကွာ”
ညီညီက အထုပ်များကို ပစ်ချကာ နောက်ဖေးအိမ်သာသို့ တန်း၍ပြေးလေသည်။ အိမ်သာနှင့်အိမ်ဆက်၍ ပေါင်းကူးထားသော ဝါးတံတား မခိုင့်တခိုင်လေးသည် အပြေးဖြတ်၍သွားသော သူ့ကိုယ်အလေးချိန်ကြောင့် ယိမ်းထိုးပြီး တကျိကျိ မြည်သွားသည်။
“ဟဲ့... ဘာဖြစ်လာတာလဲ”
အဖေက စိုးရိမ်တကြီး မေးသည်။ ညီညီက လှည့်မကြည့်အား။ အိမ်သာတံခါးကို ကမန်းကတန်း ဆွဲပိတ်ယင်း “ ဗိုက်နာလို့ အဖေ၊ ဗိုက်နာလို့ ” ဟု မပွင့်တပွင့် အော်လေသည်။
သုံးဘီးဆရာ၏မျက်နှာကြီး စူနေသည်။ “ဘယ့်နှယ်ဗျာ ဒီလောက်ကြမ်းတဲ့လမ်းထဲများ အတင်းဝင်ခိုင်းရတယ်လို့၊ ဒါ... ကားသွားတဲ့လမ်း မဟုတ်ဘူးဗျ” ဟု စူစူအောင့်အောင့် ပြောသည်။ ဟုတ်နေတော့လည်း ကိုကို ဘာမှမပြောနိုင်၊ ကျသင့်သောငွေထက် သုံးကျပ် ပိုပေးလိုက်ရသည်။
ညီညီပစ်ချခဲ့သော အထုပ်များကို အဖေက ဖွင့်ကြည့်နေသည်။ လေယာဉ်မောင် နှစ်အုပ်စီကို တထုပ်စီတွဲပြီး ထုပ်ထား၍ စုစုပေါင်း လေယာဉ်မောင် လေးအုပ်ဖြစ်သည်။ အပြင်ဘက်မှ စက္ကူထူထူနှင့်ထုပ်ပြီး ကြိုးစည်းထား၍သာ တော်တော့သည်။ အညိုရောင်စက္ကူတွင် ဖုန်များ၊ သဲများ၊ ရွှံ့များနှင့် ပေကျံနေလေသည်။
“ဟေး ညီညီ”
ကိုကိုက အော်ခေါ်မိသည်။
"ဗျိုး"
“မင်း ... ဘာဖြစ်လာတာလဲ”
“ပြီးတော့ .. အေးအေးဆေးဆေး ပြောပြပါ့မယ်၊ ဒီမှာ ကမ္ဘာပေါ်မှာ ဇိမ်အရှိဆုံး အလုပ်ကလေးကို အေးအေး လုပ်ပါရစေအုံး”
ညီညီက အိမ်သာထဲမှ ဖြေသည်။ ညီညီသည် အိမ်သာတက်ခြင်းအလုပ်ကို ကမ္ဘာပေါ် တွင် ဇိမ်အရှိဆုံးဟု ပြောလေ့ရှိသည်။ အခုတခါ အလောသုံးဆယ်ဝင်သွား၍ ဘာစာအုပ်မျှ ယူမသွားနိုင်။ အခါတိုင်း သူ အိမ်သာဝင်လျှင် ဝတ္ထုစာအုပ်တအုပ်လောက်တော့ ရှာကြံပြီး ဆွဲသွားတတ်သည်။
သူတို့အိမ်သာကလည်း ဇလားအိမ်သာဟု ဆိုရသော်လည်း ဇလားထဲ ပြည့်သည်ဟူ၍ မရှိ။ ခွေးလေခွေးလွင့်အပေါင်းက သန့်ရှင်းရေးတာဝန် ယူထားကြ၍ အနံ့အသက်တော့ စူးစူးဝါးဝါး မဆိုးလှပေ။ သို့သော် ကိုကိုကမူ အိမ်သာထဲ ကြာကြာထိုင်၍မရ၊ ညီညီကသာ မစင်နံ့ကို ရှူယင်း စာအုပ်တအုပ်နှင့် တမေ့တမော ထိုင်တတ်လေသည်။
ဒီတခါတော့ ကြာကြာမထိုင်။ ခဏနေတော့ ထွက်လာသည်။ ပုဆိုးလတ်လတ် တထည် ကောက်လဲကာ သူဝတ်လာသော ပုဆိုးကို ရေချိုးသော စဉ့်အိုးနားတွင် သွား၍ချထားလိုက်သည်။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ သား”
“ပုဆိုးထဲ ထွက်ကျလို့ အဖေရ၊ ဖင်မနိုင်ပဲ ပဲကြီးဟင်းသောက်မိတာ”
ညီညီက သူတို့နား လာထိုင်သည်။ ပြုံးစေ့စေ့နှင့် ရှင်းပြသည်။
“မုတ္တမက ထွက်ခါနီး ကုလားဆိုင်မှာ သွားစားမိတာ ဆာဆာနဲ့မို့ စားလို့ကောင်းလိုက်တာ အဖေရာ၊ ရန်ကုန်ရောက်ခါနီးတော့ ဗိုက်ကို တအားရစ်ပြီး နာတော့တာပဲ၊ အိမ်သာတက်မယ် လုပ်တုန်းရှိသေး အော်ကြဟစ်ကြနဲ့ ဆူညံကုန်တာပဲ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ပုဇွန်တောင်နားရောက်တော့ ရှာဖွေရေး ဝင်တာလေ၊ နှစ်ဘက်ညှပ်ပြီး ဝင်တာ။ ကျွန်တော်ဖြင့် မျက်စိတွေကို ပြာသွားတာပဲ။ ပိုက်ဆံလိုချင်လို့ လုပ်ကာမှ ပိုက်ဆံမရပဲ အရင်းဆုံးပြီး ကြွေးပတ်လည်ဝိုင်းတော့မှာပဲ ဆိုပြီး တကိုယ်လုံးကို ဇောချွေးပြန်လာတာဗျာ။ ချက်ချင်းကို ရွှဲနစ်သွားတာပဲ၊ တော်ပါသေးရဲ့ များများစားစားလဲ မဝယ်နိုင်ခဲ့လို့၊ တနိုင်စာပဲဆိုတော့ ရထားပြတင်းက ခုန်ဆင်းပြီး တအား ပြေးတာ”
“တော်ကြာ ... ကျိုးပဲ့နေလို့ သားရယ်”
အဖေက စိတ်မကောင်း၊ ကိုကိုက မျက်ရည်ဝဲနေသည်၊ ညီညီကမူ ရယ်နေလေသည်။
“ဘယ်ကနေ ဘယ်လိုပြေးမိတယ်တောင် မသိပါဘူး အဖေရာ၊ ဘုန်းကြီးကျောင်းတံတိုင်းကိုလဲ ကျော်တက်ပြီး ကျောင်းဝင်းထဲ ဝင်ပြေး၊ အရေးထဲ ခွေးတွေက ဝိုင်းလိုက်သေး၊ ကောင်းတော့ ကောင်းတာပေါ့၊ ခွေးလိုက်တော့ ပိုပြီးမြန်တာပေါ့ဗျာ၊ နောက် ကားလမ်းမရောက်တော့ တွေ့တဲ့ကား အတင်းတားပြီး ခုန်တက်လာခဲ့တာ၊ အရေးထဲ ဗိုက်ကလဲနာလိုက်တာ၊ မနေနိုင်တော့ ထွက်ကျကုန်ရော”
“မင်းကလဲ ကြောက်ချေး ထင်ပါရဲ့ကွာ”
“ဟုတ်မှာပဲ”
ညီညီက တသောသော ရယ်နေသည်။ အခုသာ ရယ်နေနိုင်သော်လည်း သူ့ခမျာ မျက်လုံးပြူး မျက်ဆန်ပြူးနှင့် မည်မျှ အားသွန်၍ ပြေးခဲ့ရကြောင်း အဖေရော ကိုကိုရော စဉ်းပင်မစဉ်းစားရက်။
“အခုမှ နာလာတယ်၊ ကြည့်ပါအုံးဗျာ”
ညီညီက အသားနီ ရဲရဲလန်နေသော သူ့တံတောင်ဆစ်ကို ပြသည်၊ ဒူးနှစ်ဘက်သည်လည်း ပွန်းနေလေသည်။
“တော်ပါပြီဗျာ၊ နောက်တော့ နို့ဆီခွက်ပဲ လိုက်ဝယ်ရမလား၊ ပလတ်စတစ်အိတ် လိုက်ကောက်ရမလား မသိပါဘူး၊ လွတ်လွတ်ကင်းကင်းပဲ လုပ်တော့မယ်”
အဖေက ညီညီ့အနာများကို ရေနွေးနှင့် ဆေးပေးသည်။ အိမ်တွင်လည်း ဘာဆေးမှ မရှိ၍ ညီညီက နနွင်းပုလင်းကို ဖွင့်ကာ နနွင်းသိပ်သည်။ စပ်သဖြင့် ရှုံ့မဲ့နေသည်။
“အမြတ်ကတော့ ဘယ်လောက်ရမယ် မသိဘူး၊ မှောင်ခိုလုပ်တယ် ဆိုတာနဲ့ ရှိသမျှ သိက္ခာလေးတွေလဲ ကုန်ရော။ ကောင်မလေးတွေဆိုယင် ကိုယ်မှာ အဝတ်တွေ အထပ်ထပ်ပတ်လို့၊ တချို့က ပေါင်ကြားထဲမှာ ကက်ဆက်ချည်ထားတယ်ဗျာ၊ အဲဒီကက်ဆက်ကြီး ပေါင်ကြားမှာ ချည်ထားရက်နဲ့ လမ်းလျှောက်တတ်သေးသဗျ”
“ကဲပါကွာ ခဏအိပ်လိုက်ပါဦးလား၊ မင်းကြည့်ရတာ မောလိုက်တာ ညီညီရာ”
“နောက်ဆိုယင်လဲ တော်ပါပြီဗျာ၊ ဒီတခါပါပဲ။ ဟော.. မိခင်ဦး နင်က မှောင်ခိုဝယ်မလို့လား၊ ပေါက်ဈေးပဲနော်၊ လျှော့မပေးနိုင်ဘူး”
အိမ်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လာသော ခင်ဦးအား ညီညီက ဆီး၍ ပြောသည်။ ခင်ဦး၏လက်ထဲတွင် မုန့်ဟင်းခါးချိုင့်ကလေး ကိုင်ထားသည်။ အဘွားက အဖေ့အတွက် ပို့ခိုင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်လေသည်။
“ဟောဒီမှာ ခင်ဗျားတို့မမတွေလောကမှာ ခေတ်စားနေတယ်ဆိုတဲ့ ကိုရိုလာရောင်၊ ရွှေအိုရောင်လို့လဲ ခေါ်သေးသဗျ။ ဟောဒီမှာက နီညိုရောင်၊ ဟောဒါကတော့ ကျီးကန်းဥရောင်တဲ့ခင်ဗျာ။ ကျီးကန်းဥက ဒီလို စိမ်းပြာပြာအရောင် ရှိတယ်ဆိုတာ အခုမှ သိရတော့တာပဲ”
ခင်ဦးက ညီညီပြနေသော လေယာဉ်မောင်အုပ်များကို အပေါ်ယံပင် ရှပ်၍ကြည့်သည်။ သိပ်ပြီး စိတ်ဝင်စားပုံ မရပေ။
“ဟောဒီအိတ်ထဲမှာ ဖော့ရှန်စတွေ ပါသေးတယ်၊ အဲဒီ ကိုရိုလာရောင် နီညိုရောင်တွေပဲ၊ နင် .. ဝမ်းဆက် ဝယ်ပါလားဟ၊ ငါ့မှာ အိမ်ရောက်အောင် မနည်းသယ်လာရတာ၊ ချေးတွေ ဘာတွေတောင် ထွက်လို့”
ခင်ဦးက ညီညီဘာပြောမှန်းမသိ၊ ညီညီ၏စွန့်စားခန်းကို ကိုကိုက ပြန်လည်ပြောပြရသည်။ ခင်ဦးက မျက်လုံးလေးဝိုင်းနေလေသည်။ ခင်ဦးသည်လည်း ကိုကိုနည်းတူပင် ရမည့်အမြတ်ထက် ဆုံးသွားနိုင်သည့်အရင်းကို တွေးပြီး ထိတ်လန့်တတ်သူဖြစ်လေသည်။
“မှတ်မိလား ခင်ဦး၊ ငါတို့ငယ်ငယ်တုန်းက ခွေးတွေ ချေးပါခါနီးယင် လက်သန်းချင်း ချိတ်ပြီး ပါမရအောင် လုပ်ခဲ့တာလေ၊ ငါ့မှာလဲ ပါချင်ရက်နဲ့ တော်တော်ကို မပါရဘူး”
“အေး .. နင်ဝဋ်လည်တာနေမှာပဲ”
“ဟုတ်မှာပဲ”
ညီညီနှင့် ခင်ဦးတို့ ရယ်ကြသည်။ ဟုတ်မဟုတ်တော့ မသိ။ ခွေး ကျင်ကြီးစွန့်နေသည်ကို မြင်လျှင် ညီညီနှင့် ခင်ဦးတို့သည် တဦး၏လက်သန်းနှင့် အခြားတဦး၏လက်သန်းကို ချိတ်ပြီး ဆွဲထားကြသည်။ ထိုသို့ချိတ်ပြီး ဆွဲထားလျှင် ထိုခွေးသည် စွန့်လက်စ ကျင်ကြီးကို ဆက်၍ မစွန့်နိုင်ပဲ တစ်နေတတ်သည်ဟု အယူရှိကြသည်။ ငယ်စဉ်တုန်းက ခင်ဦးရော ညီညီပါ ထိုအကျင့် ရှိသည်။ တခါတရံ အနီးတွင် မည်သူမျှ မရှိလျှင် ကိုယ့်ဟာကိုယ် တဦးတည်း ဗယ်လက်သန်းနှင့် ညာလက်သန်းကို ချိတ်ပြီး ဆွဲတတ်ကြလေသည်။
“ဝဋ်လည်တတ်ဆိုယင်လဲ ငါတယောက်တည်း လည်တာတော့ ဘယ်တရားမလဲ၊ နင်ပါ လည်ရမှာပေါ့”
ညီညီက ပြောယင်း ဆိုယင်း နေရာမှ ထသည်။ ဖင်ကို လိမ်ကျစ် လိမ်ကျစ်နှင့် ရှုံ့ယင်း အိမ်သာသို့ ပြေးပြန်လေသည်။
အဖေက မီးငွေ့ငွေ့ ကျန်သေးသော မီးဖိုထဲသို့ ကြက်သွန်ဖြူလေး နှစ်လုံး ပစ်ထည့်လိုက်သည်။ "ညီညီ .. ငယ်ငယ်တုန်းက ဝမ်းပျက်ယင် မခင်မေက ကြက်သွန်ဖြူလေး မီးဖုတ်ပြီး ကျွေးတာပဲ” ဟု ပြောလေသည်။
“နေ့ခင်းတုန်းက စားခဲ့တဲ့ ကုလားပဲသုပ်က အစွမ်းပြပြီထင်တယ်”
* * *
ညီညီက လမ်းဘေးမှ ပြန်တက်လာသည်။ သူ့ကို ရပ်စောင့်နေသော ကိုကို၏ဘေးတွင် ယှဉ်လျက် ရပ်ယင်း ခပ်တိုးတိုး ပြောသည်။
သူ့ထက် အရပ်မြင့်သောညီအား ကိုကိုသည် မော်၍ ကြည့်မိသည်။ ပါးရိုးနားရိုး ကျကာ ပိန်နေသောအခါ ညီညီသည် အမေနှင့် ပို၍တူနေလေသည်။ သူ့ဆံပင်များသည် အမေ့လိုပင် ပြေပြေလေး တွန့်နေသည်။
“မင်းကလဲကွာ၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ်လဲ ဖင်မလုံမှန်း သိလျက်သားနဲ့ အဲဒါမျိုးတွေပဲ သွားသွားစား”
ကရုဏာဒေါသော ပြောသော ကိုကို့အား ညီညီက မပွင့်တပွင့် ပြုံးပြသည်။
“မစားတာ ကြာလှပါပြီ၊ ဒီနေ့တော့ ပဲခူးကားဆိပ် ရောက်ပြီးမှ ဘာမှ မစားရသေးတာနဲ့ ပပဝင်းရုံအောက် ပြေးပြီး တွေ့တာ ကောက်စားလိုက်မိတာ၊ ဘာစားလို့ ဘယ်လိုဝင်သွားမှန်းတောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတိမထားမိပါဘူး”
လရောင်မှိန်မှိန်ဝယ် မြင်ရသော ညီညီ၏အသွင်က အတန်ငယ် နွမ်းလျနေသည်။ ညီညီ၏ရုပ်ရည်သည် ကြာလေ အမေနှင့်တူလေဖြစ်သည်။ တခုပဲ ကွာသည်။ အမေက မှုန်ရီ ဝေသီသော မျက်လုံးများနှင့် မဝံ့မရဲ ပြုံးတတ်သော်လည်း ညီညီကမူ အားရပါးရ ရယ်ချလိုက်ချင်သည်ကို အတင်းထိန်းချုပ်ထားရသလို သရော်ပြုံး ပြုံးတတ်လေသည်။
“ဒီဗိုက်ကတော့ ကျွန်တော့်ကို တသက်လုံး ဒုက္ခပေးနေတာပဲ၊ ဟိုးတခါတုန်းကလဲ သတင်းစာစက္ကူတွေ လိုက်ဝယ်ယင်း ဗိုက်နာလွန်းလို့ ဒုက္ခရောက်ရဖူးတယ်”
“ပြည်ထောင်စုရိပ်သာမှာ မဟုတ်လား”
“အင်းပေါ့ .. မလှစုန်းရိုး မရှိခိုးနိုး ဆိုတာများ အင်မတန်ကို မှန်တာ။ သတင်းစာလိုက်ဝယ်တဲ့ကောင်ဆိုတော့ ဗိုက်နာလွန်းလို့ အိမ်သာ တက်ပါရစေ ဆိုတာတောင် သူတို့အိမ်သာထဲက ဆပ်ပြာခဲတို့ အိမ်သာသုံးစက္ကူတို့ ခိုးမှာ စိုးလို့ထင်ပါရဲ့။ တက်ခွင့်မရတဲ့အဖြစ်”
ညီညီက ပြုံးနေသော်လည်း အပြုံးက မပီပြင်လှ၊ ကိုကို၏ရင်ထဲတွင်မူ နာကျင်သွားသည်။
* * *
“သား ..... သူငယ်ချင်းကို ထမင်းစားခေါ်လေ”
မျိုးကျော်ဟန်၏အမေက ပြောသည်။ ကိုကို့ရင်ထဲတွင် ဒိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။
“ကျွန်တော်စားခဲ့ပါပြီ အန်တီ”
“ငါ စားခဲ့ပြီးပြီကွ”
“ဟာကွာ... မင်း ကျောင်းမလာခင်က စားခဲ့တာ၊ အခုဆိုယင် ဗိုက်ထဲမှာ ဘာမှ မကျန်တော့ပါဘူး”
မျိုးကျော်ဟန်က ခေါ်သော်လည်း ကိုကိုသည် နေရာတွင်ပင် ပေ၍ထိုင်နေသည်။ ဗိုက်ထဲတွင်မူ အမှန်ပင် ဘာမှမရှိတော့ပေ။ နံနက်က စားခဲ့သော ထမင်းကြမ်းနှင့် ပဲပြုတ်သည်လည်း ညက်ညက်ကြေပြီး အစာဟောင်း ဖြစ်လုနီးနေပေပြီ။ သို့သော် သူတို့ထမင်းဝိုင်းသို့ ကိုကို မဝင်ရဲ၊ ငါးပိရည်နှင့် နိုင်နိုင်နယ်ထားသော ထမင်းကို အားပါးတရ ဆုပ်ကာ စားတတ်သော ကိုကိုသည် ဇွန်းနှင့် ခက်ရင်းကို သူတို့လို လှလှပပ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး မကိုင်တွယ်တတ်ပေ။ ကိုယ့်ပန်းကန်ထဲ ကြက်သားတုံးရောက်နေပါလျက်နှင့် ဖဲ့၍မရပဲ ကြွေပန်းကန်ကိုသာ ဇွန်းနှင့် တခွပ်ခွပ် ခေါက်မိနေမည်ကို စိုးရိမ်သည်။ ထို့ကြောင့် စားပွဲပေါ်မှ သတင်းစာကိုသာ ကောက်ပြီး သဲသဲမဲမဲ ဖတ်နေလိုက်သည်။
မျိုးကျော်ဟန် အလည်ခေါ်၍ သူ့အိမ်သို့ လိုက်ပြီး လည်မိသည်ကို နောင်တရသည်။ ဆိုဖာကုလားထိုင်များသည်လည်းကောင်း၊ ဇာခန်းဆီးများသည်လည်းကောင်း၊ ကြမ်းပေါ်တွင် ခင်းထားသော မွှေးပွကော်ဇောများသည်လည်းကောင်း သူတို့၏လူနေမှုကို ဖော်ပြနေသည်။ ကိုကိုသည် သတင်းစာကို ဇွတ်စိတ်ဝင်စားဟန်ပြုယင်း ကုလားထိုင်တလုံးမှမရှိသော သူတို့၏အိမ်ကို သတိရသည်။
“သားက ဘယ်မှာနေလို့လဲ”
“သင်္ကန်းကျွန်းမှာပါ အန်တီ”
မျိုးကျော်ဟန် ထမင်စားနေစဉ် သူ့မိခင်က လိမ္မော်ရည် တပုလင်း လာချပေးလေသည်။ လိမ္မော်ရည်ပုလင်းကို ဖောက်ပြီး ပလတ်စတစ်စုပ်တံ ဖြူဖြူလေး တပ်ပေးထားသည်။ ပုလင်း၏ဘေးတွင် ရေမှုန်ရေငွေ့များ ကပ်နေသည်။ ရေခဲသေတ္တာထဲတွင် အအေးခံထားသောပုလင်းဖြစ်ကြောင်း မြင်ရုံနှင့် သိသာလေသည်။
“မိဘတွေက ဘာလုပ်တုန်းကွယ့်”
“အမေတော့ မရှိတော့ပါဘူး၊ အဖေကတော့ အရောင်းအဝယ်လုပ်တာပါပဲ”
ကိုကိုသည် "အဖေက လက်သမားပါ” ဟု အမှန်အတိုင်း မပြောရဲသော သူ့ကိုယ်သူ မကျေနပ်မိသော်လည်း ထို့သို့ပြောရန်လည်း သတ္တိမရှိပေ။ အရောင်းအဝယ်ဟုပြောသည်ကိုပင် အန်တီကြီး၏မျက်နှာက စိတ်ပျက်သွားသလို အမူအရာပေါ်လာသည်ဟု ကိုကိုထင်မိသည်။ လက်သမားဟု အမှန်အတိုင်းပြောလိုက်လျှင် ရှုံ့မဲ့သွားလိမ့်မည်ထင်သည်ဟု ကိုကိုက အားငယ်စိတ်နှင့် တွေးနေမိသည်။
“အန်တီတို့အိမ်ကတော့ သားရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေအားလုံး လာပြီး စားသောက်နေကျပဲကွယ့် .. ။ ဟိုဗိုလ်မှူးကြီးမောင်ဟန်ရဲ့ သားလေးဆိုယင် သားနဲ့လိုက်လာတိုင်း ထမင်းဝင်စားတာပဲ... ။ ခင်မောင်ချိုကတော့ အန်တီ့လက်ဖက်သုပ်ဆိုယင် အသည်းစွဲ၊ သူ့အဖေက ဒီဂျီလေ။ ဟဲ့သား မျိုးကျော်ဟန်၊ ခင်မောင်ချို့အဖေက ဘယ်ရုံးမှာလဲကွယ့်၊ အေး..အေး၊ အန်တီကလဲ မေ့တတ်တယ်ကွယ်။ နောက်ပြီး ဝန်ကြီးသားလေးတယောက် ရှိပါသေးတယ်၊ မျိုးကျော်ဟန် သူငယ်ချင်းပဲ၊ သူကတော့ ပေါင်မုန့်ကို ကင်ပြီးမှ ထောပတ်သုတ်တာ မကြိုက်ဘူး၊ ထောပတ်သုတ်ပြီးမှ နည်းနည်း ကင်ပေးပါတဲ့”
ကိုကို၏ပခုံးသည် အလိုလိုကျုံ့ဝင်ပြီး ဦးခေါင်းက အလိုလို ငုံ့လျှိုးလာသည်။ ဒီအိမ်ကိုလည်း နောက်ထပ် လိုက်မလာမိစေရန် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတိပေးနေမိသည်။ ကိုယ့်ဘဝကိုယ် မကျေမနပ်နှင့် အားငယ်စိတ်က ရင်ထဲတွင် ကြီးထွားလာသည်။
“ကိုကိုအောင်က စာသိပ်တော်တာ မေမေ၊ စကောလားရှစ်လဲ ရတယ်”
မျိုးကျော်ဟန်က ထမင်းစားနေယင်းမှ လှမ်းပြောလေသည်။ သူ့မိခင်၏ရှေ့တွင် ကိုကိုတယောက် အနေကျုံ့နေသည်ကိုလည်း ရိပ်မိပြီး အားနာနေပုံရ၏။
“အေးကွယ်၊ ဒီလိုစာတော်တဲ့သူတွေနဲ့ သားကို ပေါင်းစေချင်တယ်...။ မျိုးရိုးကောင်းလေးတွေနဲ့ ပေါင်းပါလို့ ဆုံးမရတယ်ကွယ့်။ လူဆိုတာ အဆင့်အတန်းကလဲ စကားပြောသေးတယ်”
အန်တီကြီးက စိတ်လက်စွပ်ကြီး တခါခါနှင့် ဆက်ပြောသည်။ ကိုကိုကတော့ ထွက်ပြေးချင်လှပြီ။
“တနေ့တုန်းကကွယ်၊ သတင်းစာဝယ်တဲ့ကောင်လေးခေါ်ပြီး သတင်းစာရောင်းမိပါတယ်၊ ကိုယ်တော်က အိမ်သာတက်ချင်လို့တဲ့လေ”
အန်တီက သက်ပြင်းချသည်။ ကိုကိုက ဘုမသိ ဘမသိနှင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
“ဘယ်နှယ့်ကွယ်၊ တွေ့ကရာ ပေါက်သောက် အိမ်ထဲဝင် အိမ်သာတက်ခိုင်းနေလို့ဖြစ်ပါ့မလား၊ တော်ကြာ ပစ္စည်းအလစ်သုတ်ပြေးယင် အခက်။ ဒီခေတ်မှာ ဆပ်ပြာတတုံးဖြစ်ဖြစ်၊ စက္ကူတရွက်ဖြစ်ဖြစ် အဖိုးတန်တာချည်းပဲ မဟုတ်လားကွယ့်။ အန်တီကတော့ ရှင်းရှင်းပဲ၊ မင်းဟာမင်း အိမ်သာတက်ချင်ယင် လမ်းဘေးမှာ သွားထိုင်ပေတော့လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ဟော.. ဟော... ပြောယင်းဆိုယင်း အဲဒီကောင်လေးထင်တယ်... အော်နေတာ ကြားလား”
“သတင်းစာ ဝယ်တယ်၊ ဗလာစာအုပ်ဝယ်တယ်၊ ဝတ္ထုစာအုပ်အဟောင်းတွေ ဝယ်တယ်”
ကိုကို၏ရင်ထဲမှ နှလုံးသားသည် သွက်သွက်ခါအောင် လှုပ်ရှားလာသည်။ အန်တီကြီးက ကုလားထိုင်ကို ပုတ်၍ "ဟုတ်တယ်၊ သူပဲ" ဟုပြောသည်။ လက်သူကြွယ်မှစိန်လက်စွပ်က အရောင်တဖျပ်ဖျပ် ဝင်းလက်သွားသည်။
ကိုကိုသည် နေရာမှထကာ ဝရန်တာမှ ကဲ၍ကြည့်မိသည်။ တောင်းနှစ်လုံးကို ထမ်းပိုးနှင့် လျှိုကာ ထမ်းထားသော ညီညီသည် ခပ်ဖြည်းဖြည်း ခပ်လေးလေး လျှောက်သွားသည်။ အဝတ်ဦးထုပ် အညိုရောင်လေးကို ခပ်ငိုက်ငိုက် ဆောင်းထားသည်။ နဖူးမှ ချွေးကို လက်ဖမိုးနှင့်ပင် သုတ်လိုက်ယင်း တိုက်အပေါ်ကို မော့ကြည့်ကာ အော်သည်။
“သတင်းစာ ဝယ်တယ်... ဗလာစာအုပ်ဝယ်တယ်၊ ဝတ္ထုစာအုပ်အဟောင်းတွေ ဝယ်တယ်"
* * *
“အဲဒီတုန်းကလဲ ဒီလိုပဲ ပဲဟင်းတွေစားမိပြီး ဗိုက်နာတာ... ဒါကြောင့်မို့ အိမ်သာခဏတက်ပါရစေလို့ ပြောမိတာပါဗျာ”
ညီညီက သက်ပြင်းရှိုက်ယင်း ကားဆီသို့ ခပ်ဖြည်းဖြည်း လျှောက်သွားသည်။ ဂျာကင်အင်္ကျီအိတ်ထဲ လက်နှိုက်ပြီး ပခုံးနှစ်ဘက်ကို ကျုံ့ကာ ခပ်ကိုင်းကိုင်း လျှောက်သွားသောအခါ သူ့ကိုကြည့်ရသည်မှာ အဖေနှင့် ဆင်နေပြန်လေသည်။
“အဲဒီတုန်းကများ မိခင်ဦးခမျာ မခံချင်လွန်းလို့ အဲဒီအိမ်အောက်သွားပြီး အော်ဆဲပါမယ် လုပ်နေသေးတာ၊ အဘွားက တားထားရတယ်”
ညီညီ၏စကားကို ကြားတော့ “သူတို့အိမ်သာထဲများ ချေးတုံးအပြင် ဘာများရှိလို့လဲ ” ဟု ဒေါနှင့်မောနှင့် ပြောသော ခင်ဦး၏သဏ္ဌာန်လေးကို တွေးထင်မြင်ယောင်မိယင်း ကိုကိုသည် မသဲမကွဲ ပြုံးမိသည်။
“သူ့နဲ့လဲ မတွေ့ဖြစ်တာကြာပြီ၊ ဒီတခေါက်တော့ ပုသိမ်မကဘူး၊ ကျွန်တော်က ဟိုင်းကြီးဘက်အထိ ဆင်းသွားတော့ အတော်ကြာသွားတယ်”
“ပုသိမ် ဟိုင်းကြီးဘက် ... ဟုတ်လား”
“ဟုတ်တယ်”
“ဘာလုပ်ဖို့လဲဟင်”
“ဪ ... ကိုကိုက ကျွန်တော် အခု ငါးခြောက်ရောင်းနေတာကိုမှ မသိပဲကိုး၊ အခု ကျွန်တော် ငါးခြောက်ရောင်းနေတာ ပင်လယ်ခြောက်ရောင်းတဲ့အခါ ရောင်း၊ ရေချိုခြောက် ရောင်းတဲ့အခါရောင်း အဆင်ပြေသလိုပေါ့၊ အဲဒီဘက်က ပင်ရင်းတွေဆိုတော့ ပေါပေါများများ ရတယ်လေ”
ညီညီသည် ကားဆီသို့ ခပ်သုတ်သုတ်လေး သွားယင်း ပြောသည်။ ညီညီ မရောင်းဖူးသောကုန်ပင် ရှိတော့မည်မထင်။ ညီညီသည် စာအုပ်လည်း ရောင်းဖူးသည်။တခါတရံ ဆောင်းဦးပေါက်ရာသီများတွင် ပန်းဂေါ်ဖီ၊ ဆလတ်ရွက်၊ ဂေါ်ဖီထုပ် စသည်များကိုလည်း ဖောက်သည်ယူကာ လည်ရောင်းတတ်သည်။မိုးကလေး တဖြိုက်နှစ်ဖြိုက် ကျလာပါက ပဲခူးရထားနှင့် ပါလာတတ်သော ဖက်ဆွတ်မှို၊ ကောက်ရိုးမှိုများကို သင်္ကန်းကျွန်းဘူတာမှ စောင့်ဝယ်ကာ မြို့ထဲ နှစ်ဆယ့်ခုနစ်လမ်းဈေး၊ သုံးဆယ့်ရှစ်လမ်းဈေးများတွင် သွားပြီး ရောင်းလျှင် ရောင်းတတ်သည်။"သတင်းစာဝယ်တယ်၊ ဗလာစာအုပ်ဝယ်တယ်” ဟု အထမ်းနှင့် လည်၍ အော်ရန်လည်း ဝန်မလေး။ "ပန်းပွင့်တွေ၊ ပန်းပွင့်တွေ၊ ဖွေးတယ်၊ လတ်တယ်၊ တထုပ်မှ တကျပ်ခွဲ” ဟု ဈေးလယ်ကောင်တွင် လွယ်အိတ်စလွယ်သိုင်းပြီး အော်ရန်လည်း ဝန်မလေးပေ။“ဘာဖြစ်လဲကွ၊ ကောင်းရောင်းကောင်းဝယ် လုပ်တာ ဘာမှမရှက်ဘူး၊ မှောင်ခိုထုပ်ကြီး ထမ်းပြီး ခွေးပြေးဝက်ပြေး ပြေးရတာသာ ရှက်ဖို့ကောင်းတာ” ဟု ပြောခဲ့လေသည်။
“ကိုကို လာလေ .. ဘာလုပ်နေတာလဲ”
ညီညီက ကားနားရောက်တော့ လှည့်ကြည့်သည်။ တွေးတောငေးမောနေသော ကိုကို့အား ရပ်စောင့်သည်။ကိုကို သူ့နားရောက်လာတော့ "အယင်တခေါက်က ကျွန်တော် ငါးရံ့ခြောက်တွေ သယ်လာတယ်၊ တော်တော်ရောင်းရသွက်တယ်လေ၊ ကောင်းလဲကောင်းတာကိုး။ ခင်ဦးကတော့ အဘွားကို ကျွေးချင်လွန်းလို့တဲ့၊ တဖွဖွ ပြောနေသေးတာ”
အဘွားသည် ငါးရံ့ခြောက်ကို အတော်ကြိုက်လေသည်။ သူ့တွင် ငွေကြေး အတန်ငယ်ပြေလည်လျှင် ငါးရံ့ခြောက်ကိုသာ ပြေးဝယ်တတ်သည်။ ထို့နောက် နပ်နေအောင် ဖုတ်ပြီး ဆီရွှဲရွှဲဆမ်းကာ တမြုံ့မြုံ့ စားတတ်သည်။ ညီညီတို့ ခင်ဦးတို့ ငယ်စဉ်က အဘွား ငါးရံ့ခြောက်စားနေလျှင် မယောင်မလည်နှင့် ရစ်သီရစ်သီ ပြုတတ်မြဲ။ အဘွားကလည်း ငါးရံ့ခြောက်ကိုဖြဲကာ လှမ်း၍ ပေးတတ်မြဲ ဖြစ်လေသည်။အဘွားသည် သားစို ငါးစိုများကို မကြိုက်တတ်ပဲ ငါးခြောက်၊ ပုစွန်ခြောက် စသည်များကိုသာ စွဲစွဲမြဲမြဲ ကြိုက်နှစ်သက်တတ်သည်ကို သတိရမိသည်။
“အဘွားသာ ရှိသေးယင်တော့ နင့်ဖောက်သည် ဖြစ်နေမှာ ညီညီရ လို့ ... ခင်ဦးက ခဏခဏပြောတယ်”
ညီညီက ကားကိုကွေ့ပြီး လျှောက်သွားကာ တံခါးဖွင့်၍ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ဦး ကားပေါ်သို့ ရောက်သည်နှင့် ကိုလှရွှေက ကားကို တရှိန်ထိုး မောင်းထွက်လိုက်သည်။ ကားအရှိန်ကြောင့် နောက်ဘက်သို့ ယိုင်ပြီး ဆိုဖာထဲ အိဝင်သွားသည်။
“အင်း .. ခင်ဦး .. ခင်ဦး၊ သူ့ခမျာ ဆုတောင်းမပြည့်ရှာဘူး”
ကိုကိုသည် ကောင်းကင်ပေါ်မှ လတခြမ်းပဲ့ ကွေးကွေးလေးကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ ညီညီ့အသံသည် အဝေးကြီးမှ လေဟုန်စီးပြီး လာသလို သူ့နားထဲတွင် တိုးတလှည့် ကျယ်တလှည့် ဖြစ်နေလေသည်။
“သူ ခဏ ခဏ ပြောဖူးတာ သတိရတယ်၊ သူသေယင် အဘွားလိုပဲ သေချင်တယ်တဲ့၊ အဘွားသေပုံက သိပ်ပြီး အေးချမ်းတာပဲတဲ့လေ”
* * *
အဘွားကို ဆေးရုံတင်ထားရသည်။ ကိုကိုက ဆေးကျောင်းသားဖြစ်နေပြီမို့ အစစအရာရာ ကူညီနိုင်ခဲ့သည်။
“အဘွား သေမှာလား ကိုကို”
“မသေပါဘူးဟာ”
ပြောမယ့်သာ ပြောရသော်လည်း အဘွား၏အခြေအနေကို အားမရလှပေ။ ကိုကိုသည် ဆေးကျောင်းတက်နေရသော်လည်း အတန်းငယ်သေး၍ အဘွား၏ရောဂါကို အတိအကျ အမည်မတပ်တတ်သေးပေ။ သို့သော် အဘွား၏အသည်းသည် ကျောက်ခဲလိုမာပြီး တင်းနေသည်ကိုတော့ စမ်းသပ်တွေ့ရှိသည်။
“ခင်ဦးကတော့ သိပ်အားမရပါဘူး ကိုကိုရယ်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“အဘွားက အဲဒီရင်ခေါင်း အောင့်နေတာ ကြာပြီ ထင်ပါရဲ့၊ လက်ကလေးနဲ့ ဖိပြီး မျက်နှာလေး မဲ့မဲ့သွားတတ်တယ်။ ခင်ဦးက မေးယင် လေထိုးတာပါတဲ့။ အလုပ်ပျက်မှာ စိုးလို့ အဘွားက ဘယ်သူ့မှ မပြောပဲ ဇွတ်မှိတ်ခံနေတာ။ မခံနိုင်မှ သိကြရတာ”
ခင်ဦးက အဘွားကွယ်ရာတွင် ပြောယင်း မျက်ရည်တလည်လည် ဖြစ်နေသည်။ အဘွားကမူ အပြုံးမပျက်ပေ။ အရေခွံများ ရှုံ့နေသော လက်ချောင်းပိန်ပိန်လေးများကမူ စိပ်ပုတီးကို မပြတ် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ တခါတရံလည်း မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားကာ ထွက်သက် ဝင်သက် မှတ်နေတတ်သည်။ ညီညီက အဘွားအတွက် ယိုးဒယားဘီစကစ် တထုပ် ဝယ်လာသည်။ ဘီစကစ်ကို နို့နှင့်စိမ်ကာ သူကိုယ်တိုင် အဘွားကို ခွံ့၍ ကျွေးသည်။
“အဘွားရေ .. နက်ဖြန်မှ ငါးသေတ္တာ ဝယ်ခဲ့အုံးမယ်၊ အဘွား စားမယ် မဟုတ်လား”
“ဈေးကြီးပါတယ်ကွယ်၊ သေယင် ပုပ်ရမယ့် ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို ဒီလောက် ကျွေးမွေးနေဖို့ မလိုပါဘူး သားရဲ့”
"ဒါကြောင့် ကျွေးရတာပေါ့ အဘွားကလဲ၊ သေသွားယင် စားချင်အုံးတော့ ဘယ်လိုလုပ် စားရမှာလဲ၊ အခုလို စားနိုင်တုန်းလေး စားရတာ”
“ဒီခန္ဓာကိုယ်ဟာ ဒီဘဝ ခဏအငှားရတဲ့ ကိုယ်ကြီးပါကွယ်။ ဒီခန္ဓာ ပျက်စီးယင် နောက်ခန္ဓာအသစ်နဲ့ ကျင်လည်ကြရဦးမှာ။ လိုရာမရောက်မချင်း လည်နေကြရဦးမှာကွယ့်။ အဲ ..?? မရှိတော့ယင်တော့ မင်းတို့ညီမလေးကို ဆက်ပြီးစောင့်ရှောက်ကြ”
“ယောက်ျား ပေးစားလိုက်မယ်လေ အဘွား”
ညီညီက ရွှတ်နောက်နောက် ပြောသည်။ အဘွားက ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ပဲ ပြုံးနေလေသည်။ ခြောက်နာရီထိုးခါနီးသောအခါ သူတို့ကို ပြန်ခိုင်းသည်။
“ကဲ .. ပြန်ကြ၊ ကားတွေ သိပ်ကျပ်နေလိမ့်မယ်၊ မောင်အေးမောင်ကိုလဲ ပြော၊ အဘွားဆီကို မလာနဲ့လို့။ သူ့ခမျာ ဒုက္ခိတကြီး၊ သွားရလာရတာ လွယ်တာမှတ်လို့။ အဘွားနေကောင်းပါတယ် ပြောလိုက်နော်။ ခင်ဦးကရော မမိဆီစာရေးပြီးပြီလား၊ သူ့ယောက်ျား ဆုံးသွားပြီဟာ၊ ဒီမှာပဲ လာနေခိုင်း။ ငါ့မြေးလဲ ဒွေးတော်မိကြီးရယ်လို့ အဖော်လဲ ရ၊ အားကိုးလဲ ရတာပေါ့”
အဘွားက တသီတတန်းကြီး မှာကာ စိပ်ပုတီးလေး စိပ်၍နေရစ်သည်။ အဘွားသည် ခင်ဦးအမေ၏အမေ ဖြစ်သော်လည်း ခင်ဦးအဖေကို သားတယောက်လိုပင် သံယောဇဉ်ရှိလေသည်။ သားမက်ဟူ၍ သဘောထားပုံမရ။
“အဘွားပြောတဲ့ မမိဆိုတာ ဘယ်သူတုန်း”
“အဖေ့ညီမဝမ်းကွဲလေ၊ ရေကြည်မှာနေတာ၊ သူ့ယောက်ျားဆုံးတော့ သူတယောက်တည်း ကျန်နေခဲ့တာ၊ အဘွားက ရန်ကုန်လာနေဖို့ ခေါ်ခိုင်းတယ်"
“နင့်ကို စိတ်မချလို့နေမှာပေါ့ ”
“အံမာ ... ငါက ဘာလုပ်နေလို့လဲ”
ခင်ဦးက ညီညီ့အား မျက်စောင်းခဲသည်။
“ဟုတ်ပါဘူး၊ ငါပြောတာ အဘွားက သူ့ကိုယ်သူ သေမယ်ထင်နေတော့ နင်နဲ့ အဖော်အလှော်ရအောင် ခေါ်ထားချင်တာပြောတာပါ”
ခင်ဦးက မျက်ရည်များ ဝဲလာသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက အမေဆုံးသွား၍ အဘွားကိုသာ အမေလို တွယ်တာခဲ့ရသဖြင့် ခင်ဦးသည် အဘွားသေမည်ဟု ဆို၍ ချက်ချင်း ငိုချင်လာသည်။
“အဘွားက သေရမှာ မကြောက်ဘူး ”
ခင်ဦးက ငိုသံလေးနှင့် ပြောသည်။
“ကိုယ်အသက်ရှင်တုန်း ကိုယ်နဲ့ပတ်သက်သမျှ လူတွေကို တတ်နိုင်သမျှ ကူညီမယ်၊ ပြုစုမယ်၊ ပေးကမ်းမယ်တဲ့။ သေမင်းလာခေါ်တဲ့နေ့ကျယင်လဲ အေးအေးဆေးဆေး လိုက်သွားမှာပဲတဲ့"
“သေမင်းက သူ့ကို မကြောက်တဲ့သူတွေဆိုယင် တော်တော်နဲ့ မခေါ်ပါဘူးဟ၊ စိတ်ချ”
ညီညီက အားပေးသည်။ သို့သော် ... နောက်တနေ့ မနက်စောစော မုန့်ဟင်းခါးချိုင့်လေးဆွဲကာ ညီညီ သွားသောအခါ အဘွားမရှိတော့ပေ၊ ဆုံးနှင့်ပြီ ဖြစ်လေသည်။
* * *
“အဲဒီနေ့က အဘွားကို မြင်ရတာ အေးချမ်းလိုက်တာ၊ စိပ်ပုတီးလေးကို လက်ကကိုင်လျက် အိပ်ပျော်နေတဲ့အတိုင်းပဲ။ သူဆုံးတာကို ဘယ်သူမှတောင် မသိလိုက်ဘူး၊ ညင်ညင်သာသာလေး ဆုံးသွားတာ။ ဒါကြောင့်လဲ ခင်ဦးက သူသေယင် အဖွားလို အေးအေးချမ်းချမ်း ညင်ညင်သာသာလေး သေချင်တယ်လို့ပြောတာ၊ ခုတော့ သူ့ခမျာ ဆုတောင်းမပြည့်ရှာဘူး၊ ခံစားလိုက်ရတာ မချိမဆံ့”
“ညီ... ညီ”
ကိုကိုက ထိတ်လန့်စွာ အော်လိုက်မိသည်။ "ခံစားလိုက်ရတာ..” ဟူသော စကားသည် ကိုကို၏နားထဲတွင် ပဲ့တင်ထပ်နေသည်။
“သူ ... သိပ်ခံစားနေရသလား ညီညီ”
ညီညီသည် ကိုကို့အား လှည့်ပြီး စူးစိုက်၍ ကြည့်သည်။ ထို့နောက် ခြောက်ကပ်ကပ် ရယ်သည်။ သို့သော် ညီညီ၏ရယ်သံသည် ရယ်သံနှင့်မတူ၊ ကိုကို၏နားထဲတွင် ငိုသံလိုလို ညည်းညူသံလိုလို ဖြစ်နေလေသည်။
“ဪ ... ဆရာဝန်ကြီးရယ်၊ ကျားကိုက်တာ အပေါက်ကလေးနဲ့လားလို့ မေးနေတာလား”
ညီညီက လှောင်သည်။ ကိုကိုသည် ညီညီ့အား မကြည့်ပဲ တိမ်ဖုံးနေသော လကွေးကွေးလေးအား မျှော်ပြီး ကြည့်နေမိသည်။ မိုးတိမ်မိုးသားများက လကလေးကို တရိပ်ရိပ် ဖြတ်သန်းပြီး ပြေးလွှားသွားနေကြသည်။ မိုးရိပ်မိုးသားများ နောက်ကွယ်မှ လတခြမ်းပဲ့လေးကို ခပ်မှိန်မှိန် ခပ်ရေးရေးသာ တွေ့မြင်ရသည်။
“ဟိုတခါတုန်းက လက်ကို ဓားရှတာတောင် ကိုကို ဘယ်လောက်နာသလဲ”
* * *
“ကိုကို”
ညီညီက တိုးတိုး ခေါ်သည်။ ကြက်သွန်နီဥ ပါးပါးလှီးနေသော ကိုကိုက လှည့်မကြည့်အား၊ အထူအပါး ဂရုစိုက် လှီးနေသည်။ ကြက်သွန်နီက ထူလိုက်ပါးလိုက် ဖြစ်နေပါက ကြိုးစားပမ်းစား သုပ်၍ စားရသော မရမ်းသီးသုပ်၏ အရသာက အလကား ပျက်သွားပေလိမ့်မည်။
“ကိုကို ဝယ်စရာတွေ စုံပြီလား”
“ စုံတော့ ဘယ်စုံအုံးမှာလဲကွာ၊ တဖြည်းဖြည်းပေါ့ ”
“နားကျပ်ရော မဝယ်ရသေးဘူးနော်”
“ဈေးက တော်တော်ကြီးတယ်ကွ”
“စာအုပ်တွေရော”
“ဒီလိုပဲ အဆောင်သွား ကျက်တန်ကျက်၊ အဟောင်း ဝယ်တန်ဝယ်ရမှာပေါ့ကွာ”
ညီညီ့အား မော့်မကြည့်သော်လည်း ညီညီသည် သူ့အား စိတ်မကောင်းသောမျက်နှာနှင့် ငေး၍ ကြည့်နေမည်ကို သိနေလေသည်။
“အေးကွာ၊ ဒါတောင် ကိုကိုက စကောလားရှစ်ရထားပေလို့နော်၊ ရများမရယင် မလွယ်ဘူး၊ ကျွန်တော်လုပ်လို့ရသမျှကလဲ တခါတလေကျတော့ စားတဲ့အထဲ ပါကုန်ရော”
“စားဖို့က ပိုအရေးကြီးတာပဲ ညီညီရာ၊ ငါက မင်းအလုပ်လုပ်နေရတာကို နည်းနည်းမှ စိတ်မကောင်းဘူး၊ အဖေကလဲ အသက်ကြီးလှပြီ”
ကိုကိုက ခပ်တိုးတိုး ပြောမိသည်။ အဖေရော ညီညီပါ သူ့ကို အဖိုးတန်ရတနာတခုလို အရိပ်ကြည့်နေကြလေသည်။ ဆေးတက္ကသိုလ်သို့ စ၍တက်သည့်အချိန်မှစ၍ အဖေနှင့် ညီအား အားနာပြီး သနားသောစိတ်က ရင်ထဲတွင် အမြစ်တွယ်လာလေသည်။ တချိန်တည်းမှာပင် မိမိ၏ချို့ငဲ့သောဘဝကို မကျေနပ်သောစိတ်နှင့် အားငယ်ရှက်ရွံ့ သော အရွံ့ စိတ်တို့က ပိုပြီးကြီးထွားလာလေသည်။
“အိုကွာ... အဖေလုပ်နိုင်ပါသေးတယ်၊ အိမ်ရှေ့အိမ်က အဘွားရင်ကို ကြည့်၊ သူ့အသက်က ရှစ်ဆယ်နား နီးနေပြီ၊ မျက်စိလဲ မှုန်တယ်၊ နားလဲ ကောင်းကောင်းမကြားရတော့ဘူး၊ ဒါပေမယ့် အလကားမှ မနေပဲ၊ သူ့အိမ်ရှေ့မှာတော့ သူ တကုန်းကုန်းနဲ့ စိုက်ပျိုးနေတာပဲ မဟုတ်လားကွာ၊ သူစိုက်နေတာ သူစားဖို့မှမဟုတ်ပဲ”
ညီညီက ကိုကို့အား စိတ်သက်သာရာရအောင် ပြောသည်။ ကိုကို၏စိတ်ထဲတွင် သူ ဆေးတက္ကသိုလ်တက်နေ၍ အဖေနှင့် ညီညီတို့ ပင်ပန်းနေသည် ဟူသော အတွေးမျိုးကို မဝင်စေလို၍ဖြစ်ကြောင်း ကိုကိုသိလေသည်။
“အဖေကတောင် ပြောနေတယ်၊ ငါ့သားကြီး ဂျူတီကုတ်မှာ မင်တွေစွန်းနေတယ်တဲ့၊ အသစ်ဝယ်ပေးချင်တယ်တဲ့”
“မင်စွန်းလဲ ဝတ်လို့ရပါသေးတယ်ကွာ၊ ရုပ်ရှင်ရုံတွေအောက်မှာ တခါတလေ အစွန်းချွတ်ဆေး ရောင်းတယ်၊ မီးရထားပေါ်မှာလဲ ရောင်းတယ်၊ မင်း ကြုံယင် ဝယ်ခဲ့စမ်းပါ၊ ကဲ .. ညီညီ လာကွာ၊ မင်းကလဲ အလကား လေကန်နေတယ်၊ တော်ကြာ အဖေပြန်လာယင် ဆာတော့မှာ၊ အဲဒီငါးပိကို မီးဖုတ်လှည့်အုံး၊ မရမ်းသီးသုပ်ထဲ ထည့်ရအောင်”
ကိုကိုက ပြောတော့ ညီညီသည် ငါးပိရည်အိုးဖုံးတွင် မျှင်ငါးပိကို အပြားလိုက်ကပ်ပြီး မီးဖိုပေါ် တင်လိုက်သည်။
“ပုစွန်ခြောက်လဲ မပါပဲနဲ့ကွာ”
“ထည့်နိုင်မလားကွ ..။ မင်းပုစွန်ခြောက်ကြီးက တပိဿာ ငါးဆယ် ခြောက်ဆယ်။ ငါ ဆရာဝန်ဖြစ်မှ အကောင်းစားသုပ်ကျွေးမယ်၊ အခုတော့ ငါးပိနဲ့ပဲ ချိုထားပါအုံးကွာ၊ အား ... လား ... လား "
ကိုကိုသည် လက်ထဲမှ ဓားကို လွှတ်ချလိုက်သည်။ ညီညီ့ကို လှည့်အကြည့်တွင် ကြက်သွန်ဥအစား လက်ညိုးကို စွေပြီး လှီးမိသွားသည်။ အသားက ဟက်တက်လန်သွားပြီး သွေးများ ရဲကနဲ ထွက်လာသည်။
“ဟာ ... ထိပြီလား”
ညီညီက ကိုကို၏လက်ကို ဆွဲကြည့်သည်။ သွေးများက တတောက်တောက် ကျနေသည်။ ဟက်တက်ကွဲသွားသော အသားနေရာတွင် လက်နှင့်ဖိပြီး ပိတ်တော့ ကိုကိုအော်မိသည်။
“အာ ... ဟေ့ကောင် နာတယ်ကွ”
“နေအုံး ... အရက်ပျံရှိတယ် မဟုတ်လား”
ညီညီသည် ကိုကို တနေ့က ဝယ်လာသော အရက်ပျံပုလင်းလေးကို ပြေးယူလာသည်။ အဖေနှင့် ညီညီတို့ ထိခိုက်အနာ ဖြစ်တတ်လွန်း၍ အရက်ပျံဝယ်လာမိသည်ကို ကိုကိုသည် နောင်တရသလိုလိုရှိသည်။ ပိုးမွှားကင်းစင်စေသည်မှာ မှန်သော်လည်း ဓားရှရာကို အရက်ပျံလောင်းလျှင် အသည်းခိုက်အောင် စပ်ပေတော့မည်။
“ဟေ့ကောင် ... နေအုံး ... နေအုံး”
ကိုကိုက တားသော်လည်း ညီညီက အသားနီဖတ်ကို လှန်ကာ အရက်ပျံ လောင်းထည့်သည်။
“အား .. စပ်တယ်၊ စပ်တယ် .. မှုတ်ပါဟ”
ညီညီက အရက်ပျံပုလင်းကို ချကာ အနာကို တဖူးဖူးနှင့် ကုန်း၍ မှုတ်သည်။ စပ်လွန်း၍ မျက်ရည်များပင် လည်နေသော ကိုကို့အား ကြည့်ကာ တဟားဟား ထ၍ ရယ်သည်။
“ကိုကိုကလဲကွာ ဒီလောက်ကလေးများ”
“ဒီလောက်လဲ နာတာပဲကွ၊ မင်းဘိုးအေ”
“အသက်နဲ့ အဝေးကြီးပါ ကိုကိုရာ”
“ဝေးဝေးကွာ ... နာတာပဲ”
ထည့်စရာဆေး မရှိ၍ အပေါ်မှ အဝတ်စနှင့် နာနာပတ်သည်။ ညီညီ့လိုတော့ နနွင်း မသိပ်ချင်၊ ဆေးကျောင်းတက်ပြီး ဆေးပညာလေး မတောက်တခေါက်တတ်လာတော့ ကိုကိုသည် ယခင်ကထက် ကြောက်တတ်လာသည်။ သူတို့ပတ်ဝန်းကျင်တွင် သာမန်မျက်စိနှင့် မမြင်နိုင်သော ရောဂါပိုးများ ပျံ့နှံ့နေသည်ဟု သိနေသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။ တသက်လုံး အသုံးပြုလာသော ဇလားအိမ်သာကြီးကိုလည်း အတော်လေး စိတ်ပျက်နေပြီဖြစ်သည်။
“အဲဒီဓားက အယင်ကတော့ အတော့်ကို တုံးတာ၊ မနေ့တုန်းက အဖေသွေးထားလို့ အဲဒီလောက်ထက်သွားတာကွ၊ ငါကလဲ ထက်နေမှန်းတော့သိသား၊ လှီးကောင်းကောင်းနဲ့ သတိမထားမိလို့”
ကိုကို၏အနာက ခပ်သေးသေးပင်ဖြစ်သော်လည်း ပတ်ထားသော အဝတ်များနှင့် အကြီးကြီးလိုဖြစ်နေသည်။ အိမ်တွင် ပတ်တီးစလည်း မရှိ၊ ဂွမ်းခံပြီး ပလာစတာ ကပ်ထားရအောင်ကလည်း ဂွမ်းမရှိ၊ ပလာစတာ မရှိ။
“မနက်ဖြန်ကျယင် လူသေလောင်း ခွဲရမှာကွ၊ အရေးထဲ လက်က နာပြီ”
ကိုကိုက စိတ်ညစ်နေသည်။
“အေးကွယ် ... ငါ့သားကြီး နုပါတယ်ဆိုမှ ဓားထိရသေး၊ သိပ်နာသလားကွာ”
အဖေက ကြင်နာစွာ မေးသည်။ ထိုအခါမှ တစစ်စစ် ကိုက်လာသလို ထင်မိပြီး ကိုကိုက “နာတာပေါ့ အဖေရာ၊ အဖေ့ဓါးကလဲ ထက်လိုက်တာ ရွှိကနဲ လွှာပစ်လိုက်သလိုပဲ” ဟု ပြောမိလေသည်။ ညီညီကမူ သူတို့သားအဖကို ကြည့်ကာ ပြုံးလေသည်။
* * *
“အဲဒီတုန်းက ကိုကို့မှာ သုံးရက်လောက် နာနေတာ၊ လက်ကလေးကို ထောင်ကြည့်လိုက် စုတ်သတ်လိုက်”
ညီညီက ပြန်တွေးယင်း မပွင့်တပွင့် ရယ်သည်။
"အဖေကတော့ တဖြစ်တောက်တောက်၊ ငါ့သားကြီး နုပါတယ်ဆိုမှ ဒီဓားက ရှရသေးတာကိုးတဲ့၊ တတ်နိုင်ယင် ကိုကို့အစား သူကဝင်ပြီး ဓားရှခံချင်သေးတာ၊ အဖေ့မေတ္တာဟာ သိပ်ကြီးတာပဲ”
ကိုကိုသည် ညီညီ့အား မကြည့်ရဲပဲ တိမ်ဖုံးနေသော လလေးကို မျှော်ကြည့်နေမိသည်။ ရိပ်ရိပ်ကလေးမြင်နေရသော လခြမ်းကွေးကွေးထဲဝယ် အဖေ့ရုပ်သွင်ကို မြင်ယောင်လာသည်။ ဆံပင်များ ကြောင်ကြောင်ကျားကျား ဖြူနေသော အဖေ၊ ဆေးလိပ်တိုလေး ဖွာနေတတ်သောအဖေ၊ သူ့ကို မှုန်ရီသောမျက်လုံးများနှင့် ငေး၍ကြည့်တတ်သော အဖေ။
“ဖေဖေဟာ ကိုကို့ကို သိပ်ပြီးအားကိုးရှာတယ်၊ ကိုကို အခုလို ချမ်းသာနေတာ တွေ့ယင် ဘယ်လောက်ဝမ်းသာမလဲ မသိဘူး”
ကိုကို မျက်ရည်လည်လာသည်။ ညီညီ့ကို ဘာမှ ပြန်၍မပြောနိုင်။ ပြော၍လည်းမထွက်။ ရင်ထဲတွင် ဆို့လာသည်။
“အဲဒီလို လခြမ်းကွေးတွေမြင်ယင် အဖေပြောဖူးတာ သိပ်သတိရတာပဲ”
ညီညီ၏အသံကို နားထောင်ယင်း ကိုကိုသည် မျက်စိမှိတ်ထားလိုက်မိသည်။ သူ့ကို ခွင့်လွှတ်စွာ ပြုံးကြည့်နေသော အဖေ့ကို မြင်ယောင်လာပြန်သည်။
“တခါတုန်းက အခုလိုပဲ တိမ်ဖုံးနေတဲ့ လခြမ်းကွေးကွေးလေးကို ကြည့်ပြီး အဖေက ပြောဖူးတယ်၊ ငါတို့ဆင်းရဲသားတွေရဲ့ဘဝနဲ့ တူလိုက်တာတဲ့၊ နဂိုကမှ တခြမ်းပဲ့မို့ အလင်းရောင်နည်းရတဲ့အထဲ တိမ်က ဖုံးသေးသတဲ့”
ညီညီ၏သက်ပြင်းချသံကို ကြားရသည်။ ကိုကိုသည် မျက်စိဖွင့်၍မကြည့်သော်လည်း ညီညီ၏မျက်နှာတွင် ဆွေးမြည့်ကြေကွဲသော အရိပ်အရောင်များ ထင်ဟပ်နေမည်ကို သိလေသည်။ ညီညီသည်လည်း သူ့လိုပင် အဖေ၏သဏ္ဌာန်ကို မြင်ယောင်နေပေလိမ့်မည်။
“အဖေက ပြောခဲ့ပါသေးတယ် ညီညီရာ၊ အဖေက ငါ့ကို အားကိုးတကြီးနဲ့ ပြောခဲ့ပါသေးတယ်၊ အခု ဘာတိမ်တွေ ဖုံးနေနေ ငါ့သားကြီးသာ ဆရာဝန်ဖြစ်ယင်တော့ အဖေတို့ဘဝ ထိန်ထိန်သာပြီကွယ်တဲ့လေ”
ကိုကိုက စိတ်ထဲမှ ပြောနေမိသည်။ အဖေ့ဘဝ ထိန်ထိန်သာအောင် အဖေ့သား ဆရာဝန်ကြီးက လုပ်ဆောင်ပေးနိုင်ခဲ့ရဲ့လား။ ထိုမေးခွန်းကို သူ့ကိုယ်သူ ပြန်မေးမိတိုင်း ကိုကိုသည် ကြေကွဲစိတ် နောင်တစိတ်များနှင့် နှလုံးသားတခုလုံး နာကျင်လာရမြဲဖြစ်သည်။ အဖေ၏မှုန်ရီသောအပြုံးကို မြင်ယောင်လာယင်း ကိုကိုသည် မျက်ရည်လည်လာသည်။ အဖေ့ဘဝ ထိန်ထိန်သာအောင် သူ ဘာမှလုပ်မပေးခဲ့ချေ။ သို့သော် .. အဖေ့ဘဝ အမှောင်လုံးလုံးကျအောင်ကား အဖေ့သား ပညာတတ်ကြီးက လုပ်ခဲ့လေသည်။
ကိုကိုသည် စီးကျလာသောမျက်ရည်များကို လက်ခုံနှင့် ပွတ်သုတ်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်း ကိုက်လိုက်သည်။
* * *
“ဒီကမ္ဘာ ဒီလောကကြီးမှာ ဆင်းရဲလို့မပျောက်တဲ့ရောဂါတွေ အများကြီးရှိတယ်ကွယ့်၊ ဥပမာ တီဘီဆိုပါတော့ကွယ်၊ လူချမ်းသာတယောက်နဲ့ ဆင်းရဲသားတယောက် ဒီရောဂါကို အတူတူဖြစ်တယ်ဆိုပါတော့၊ လူချမ်းသာက အချိန်ပေးပြီး အနားယူနိုင်တယ်၊ ဆေးကို မှန်မှန် ဝယ်သောက်နိုင်တယ်၊ အားရှိတဲ့အစာတွေကို ကောင်းကောင်းစားနိုင်တယ်၊ ဒီတော့ သူ့ရောဂါပျောက်ဖို့က တစ်ရာမှာ တစ်ရာ အခွင့်အလမ်းရှိတယ်ကွယ့်"
"ဆင်းရဲသားကတော့ တနေ့လုပ်မှ တနေ့စားရတာ၊ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အနားယူနိုင်မလဲ။ ဆေးရုံကပေးတဲ့ ဆေးကလွှဲလို့ သူ့ဟာသူ တန်ဖိုးကြီးပေးပြီး ဝယ်သောက်နိုင်ဖို့ ဝေးရော။ အားရှိတဲ့ ကြက်ဥ၊ နွားနို့ထားလို့ ပဲပြုတ်တောင် မှန်မှန်မစားနိုင်တော့ သူ့ရောဂါပျောက်ဖို့က အင်မတန် အခွင့်အလမ်းနည်းသွားပြီ"
" နိုင်ငံတော်အစိုးရက အခမဲ့ဆေးရုံတွေ ဖွင့်ပေးထားတာတောင် သူတို့က အချိန်ပေး တက်ရောက်ပြီး ကုသမှုကို မခံယူနိုင်ကြဘူး၊ ဒါတောင် ဆရာတို့တိုင်းပြည်မှာမို့ အခမဲ့ဆေးရုံတွေရှိတာ။ ဒီမှာ ဖျားနာနေမကောင်းယင်ဖြစ်ဖြစ်၊ ထိခိုက်ဒဏ်ရာရယင်ဖြစ်ဖြစ်၊ ကလေးမီးဖွားယင်ဖြစ်ဖြစ် ရှိရှိသမျှဆေးရုံတွေက အကုန် အခမဲ့။ ဆေးရုံမှာ ရှိသမျှဆေးတွေက အလကား ကုပေးဖို့။ ဒါပေမယ့် ကမ္ဘာ့နိုင်ငံတော်တော်များများမှာ ဒီလိုအခမဲ့ဆေးရုံတွေ မရှိကြဘူး၊ ဆေးရုံတင် ပိုက်ဆံပေးတက်ကြရတာ များတယ်”
ဆရာဦးသက်ထွန်းက လေရှည်ကြီး ပြောပြီးမှ မောသွားသလို လက်ဖက်ရည်ခွက်ကို တကျိုက်တည်း မော့ချလိုက်သည်။ ထွန်းဦးမောင်က ဆရာ့ရှေ့သို့ ပေါင်မုန့်ကြော်ပန်းကန်ကို ထိုးပေးသည်။ ကိုကိုကမူ အိတ်ထဲမှ ပိုက်ဆံကို တွက်နေမိသည်။ သူ့အိတ်ထဲတွင် လေးကျပ်သာ ရှိသည်။ လက်ဖက်ရည် သုံးခွက်အပြင်၊ ပေါင်မုန့်ကြော်ပါ တိုးလာလျှင် ရှင်းရန် မလွယ်ကူတော့။ လမ်းစရိတ် ချန်ရဦးမည်။ ထွန်းဦးမောင်က အလိုက်တသိ ရှင်းသွားလျှင်မူ တော်သေးသည်။ သို့သော်လည်း သူများပိုက်ဆံနှင့် လက်ဖက်ရည် ကပ်သောက်ရမည်ကို ကိုကိုရှက်သည်။ ထို့ကြောင့် တတ်နိုင်လျှင် စားသောက်ဆိုင် မထိုင်။ ကိုယ်ကလည်း မကျွေးနိုင်၊ သူများ ကျွေးသည်ကိုလည်း ထာဝစဉ် မစားချင်။ ဒီတခါတော့ ဆာဆာရှိသည်နှင့် စားသောက်ဆိုင် ထိုင်မိသည်။ ဆရာဦးသက်ထွန်း ဝင်လာသည်။ ကိုကို့အား စာတော်သောကျောင်းသားအဖြစ် မျက်မှန်းတန်းမိပြီးဖြစ်၍ တဦးတည်းထိုင်နေသော ကိုကို့စားပွဲ ဝင်ထိုင်သည်။ ထို့နောက် ထွန်းဦးမောင် ရောက်လာသည်။ ဆရာ့ကိုမြင်တော့ သူတို့ဝိုင်းသို့ လာ၍ ထိုင်ပြန်သည်။
“ကိုကို၊ မင်း အခုဘယ်မှာလဲ”
“အော်သိုမှာ ဆရာ”
“ကဲ ပြောစမ်း၊ မင်းတို့အရိုးဌာနက လူနာတွေထဲမှာ ချမ်းသာတာ ဘယ်နှစ်ယောက်ပါသလဲ"
ကိုကိုပြုံးမိသည်။ ချမ်းသာသောသူ ဘယ်နှစ်ဦး ပါသနည်းတော့ ကိုကိုမသိ။ ဆင်းရဲသောသူ အတော်များသည်ကိုကား သိသည်။ မန်ကျည်းရွက်နု တက်ခူးယင်း .. မန်းကျည်းပင်ပေါ်မှ လိမ့်ကျ၍ တင်ပါးဆုံရိုး အက်သွားသော ကောင်မလေးဆိုလျှင် ဆေးရုံပေါ်မှာ တလကျော်ပြီဟု ဆိုသည်။ သူ့အမေ တခေါက်လာဖူးသည်မှအပ သူ့ဆီ လာသူမရှိ။
“ကျွန်မတို့ရွာက ရန်ကုန်နဲ့အဝေးကြီး၊ ရထားစီးပြီး ကားစီး၊ ပြီးတော့ လှည်းစီးမှ ရောက်တာ။ အမေက အားမှ မအားတာ၊ ဘယ်လာနိုင်ပါ့မလဲ။ အခုအချိန်က ပျိုးနုတ် ကောက်စိုက်ချိန် ” ဟု မျက်နှာညှိုးညှိုးနှင့် ခွင့်လွှတ်စကားဆိုသည်။
ဆေးရုံကကျွေးသော ထမင်းကို နှစ်သက်မက်မောစွာနှင့် စားသည်ကိုတွေ့တော့ ကိုကိုပင် စိတ်မကောင်း။ တတ်နိုင်သူများက ဆေးရုံထမင်းကို ဆီနည်းသည်၊ ဆားငန်သည်၊ ညံ့သည်ဟု အမျိုးမျိုး ထောပနာပြုတတ်ကြသော်လည်း သူတို့လေးများအတွက်တော့ အသက်ဆက်နေရသော အာဟာရများဖြစ်သည်။
“လူချမ်းသာတော့ မသိဘူးဆရာ၊ ဆင်းရဲတာတော့ အတော်များတယ်”
“ကဲ .... ထွန်းဦးမောင်ကရော”
“ကျွန်တော်က မက်ဒီဆင်မှာပါ”
“ကဲ ... ဆင်းရဲတဲ့သူ ဘယ်လောက်များလဲ”
“ဆရာကလဲ မိုးပေါ်မှာ ကြယ်တွေကို ရေခိုင်းနေပြန်ပြီ”
ထွန်းဦးမောင်က ရယ်သွမ်းသွေးသည်။ ကိုကိုကမူ အဖေနှင့်အမေကို သတိရသည်။ ထို့နောက် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတိရသည်။ ဆရာက “ကဲ .. ကိုကို၊ မင်းရော ဆင်းရဲလား... ချမ်းသာလား ” ဟု မေးလိုက်မည်ကို ကြောက်ပြီး ရင်တဒိတ်ဒိတ် ခုန်လာသည်။ "မင်းအဖေ ဘာလုပ်သလဲ” ဟု မေးလိုက်လျှင် မည်ကဲ့သို့ ဖြေရမည်နည်း။
“အေး... အဲဒါပြောတာပေါ့ကွာ၊ ဆင်းရဲတဲ့သူတွေ စီးပွားရေးမပြေလည်တဲ့သူတွေဟာ အများကြီးပေါ့၊ ဆရာတို့နိုင်ငံတင် မဟုတ်ဘူး၊ ဒါက ကမ္ဘာနဲ့ အဝှန်း”
“အရင်းရှင်နိုင်ငံကြီးတွေမှာရော ဆရာ”
“ပိုဆိုးတာပေါ့ကွာ ... ဒီမှာ လူချမ်းသာနဲ့ လူဆင်းရဲ ဆယ်ဆကွာယင် သူတို့ဆီမှာ အဆတရာ ကွာတော့မပေါ့၊ ဘယ်နေရာမှာမဆို ချမ်းသာ ဆင်းရဲ ကွာဟချက် ရှိနေတာပဲ။ လူသားတွေဟာ ရောဂါအမျိုးမျိုးကို အောင်နိုင်ခဲ့ကြတယ်၊ ပလိပ်ရောဂါ၊ ကျောက်ရောဂါ၊ ခွေးရူးရောဂါ၊ ငှက်ဖျားရောဂါ၊ နောင်လာမယ့် နှစ်အနည်းငယ်အတွင်းမှာ ကင်ဆာကိုပါ နိုင်အောင်တိုက်နိုင်မယ်လို့ မျှော်လင့်ကြတယ်”
“မဟာလူသားတို့ရဲ့ အောင်နိုင်မှုပေါ့ ဆရာ”
ထွန်းဦးမောင်က ရယ်ပြန်သည်။ ကိုကိုကမူ လက်ဖက်ရည်ဖိုးကို စိတ်ထဲမှ တွက်ချက်နေမိသည်။ ဆရာရော ထွန်းဦးမောင်ပါ ပေါင်မုန့်ကင်တချပ်စီ ကုန်သွားပြီဖြစ်သည်။
“အဲဒီမဟာလူသားတွေ မအောင်နိုင်တဲ့ရောဂါတခုကတော့ ကမ္ဘာတည်သရွေ့များ ရှိနေမလားလို့ ဆရာစိုးရိမ်မိတယ်”
“ဘာရောဂါလဲ ဆရာ”
“ဆင်းရဲခြင်း ဆိုတဲ့ ရောဂါလေ”
ဆရာက ခပ်တိုးတိုး ရယ်သည်။ ထို့နောက် အိတ်ထဲမှ ဆယ်တန်တချပ်ကို ထုတ်သည်။ ကိုကိုရော ထွန်းဦးမောင်ကပါ "ဟာ နေပါစေဆရာ” ဟု ပျာပျာသလဲ တားကြသော်လည်း မုန့်ဖိုးကို ဆရာပင် ရှင်းသွားသည်။
“ဆရာ့မှာ အဓိဋ္ဌာန် နှစ်ခု ရှိတယ်။ တခုက တတ်နိုင်သမျှ မြန်မာလိုပြောဖို့ပဲ၊ ဒီ ဆေးတက္ကသိုလ်က ဆရာတော်တော်များများဟာ အင်္ဂလိပ်လိုပြောတာ အကျင့်ပါနေကြပြီး မြန်မာလိုပြောလဲ ဆေးစကားတွေက ကြားညှပ်ပြီး အင်္ဂလိပ်လိုပြောနေရတာပဲ။ ဆရာကတော့ မြန်မာလိုပဲပြောချင်တယ်၊ ပြောနိုင်အောင်လဲ ကြိုးစားတယ်။ နောက်တခုကတော့ တပည့်တွေဆီက ဘာမှ မယူမိဖို့ပဲ၊ ဆရာကပဲ ပေးချင်တယ်၊ ဆရာကပဲ ကျွေးချင်တယ်၊ အဲဒါကိုတော့ ခွင့်ပြု ဟုတ်လား ...။ အဲ .. မင်းတို့ ပါရဂူကြီးတွေဖြစ်တဲ့နေ့ ဆရာ့ကို မမေ့ယင် သတိရသေးယင် .. လက်ဖက်ရည် လာတိုက်လှည့်ကြလေ”
ဆရာက ခပ်ပြုံးပြုံး ပြောသွားသည်။ ဘာပြောပြော ကိုကို၏အခက်အခဲကတော့ ပြေလည်သွားသည်။ ဆရာ့ကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ကျေးဇူးတင်မိသည်မှာ အမှန်ပင်။ ထွန်းဦးမောင်ကမူ ကျေးဇူးတင်ပုံမရ။
“ဆရာ့ကိုတွေ့လို့ ကွက်ရှင်လေးများ အောက်မလားလို့ ဝင်ထိုင်မိပါတယ်၊ ဘာတွေ တရားဟောသွားမှန်းလဲ မသိဘူး”
“ဆရာ ပြောသွားတာတွေ ဟုတ်သားပဲ”
“ဟုတ်ဟုတ် မဟုတ်ဟုတ်ကွာ၊ သူများဆင်းရဲတာ ကိုယ့်အပူမှတ်လို့၊ ဒီကောင်က ဆင်းရဲတယ်ဆိုတာ သိပ်ကြားချင်တာမဟုတ်ဘူး။ ဆရာကလဲ အဲဒီရောဂါက ကုလို့မရသေးတဲ့ ရောဂါဆိုတော့လဲ အခက်၊ ငါကလဲ အဲဒီဆင်းရဲတာကို အကြောက်ဆုံး၊ ကိုယ်တိုင် ဆင်းရဲဖို့ မပြောနဲ့၊ ဆင်းရဲတဲ့လူနဲ့တောင် တယ်အပေါင်းအသင်းလုပ်ချင်တာ မဟုတ်ဘူး”
ကိုကို၏မျက်နှာသည် ရေနွေးနှင့် အပက်ခံရသလို ရှိန်းကနဲ ပူသွားသည်။ “ငါ့အကြောင်းသိလို့.. တမင်စောင်းပြောတာ” ဟူသောအတွေးနှင့် ရင်ထဲက အရွံ့ စိတ်က ဘောင်ဘင်ခတ်ပြီး လည်ချောင်းဝအထိ တက်လာသည်။ ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ထွက်လာခဲ့သည်။ ထွန်းဦးမောင်က လမ်းခွဲမသွားပဲ သူ့ဘေးမှ ပါလာသည်။
“မျိုးဝင်းအခန်းမှာ ရှိုးဝိုင်းရှိတယ် ... မနေ့ညက ငါ သုံးရာ ရှုံးသွားတယ်”
ထွန်းဦးမောင်က လေသံလေးနှင့် ပြောသည်။ “သုံးရာ” ဟု ကိုကိုက စိတ်ထဲမှ ရေရွတ်လိုက်မိသည်။ သုံးရာဟူသောငွေကို ရအောင် အဖေရော ညီညီပါ အနည်းဆုံး ဆယ်ရက်ခန့်တော့ တပင်တပန်း အလုပ်လုပ်ကြရလိမ့်မည် ထင်သည်။ ထွန်းဦးမောင် ရှုံးသွားသော ငွေသုံးရာကိုသာ သူရခဲ့လျှင် သူလိုချင်နေသော ဂျူတီကုတ်အသစ်ကိုလည်းကောင်း၊ နှစ်ဆယ့်ကိုးလမ်းက အဟောင်းရောင်းသော ဆိုင်တွင် တွေ့ထားသော ရောဂါဗေဒစာအုပ်ကို လည်းကောင်း ဝယ်နိုင်ပေလိမ့်မည်။
ကိုကိုက ဆေးရုံကြီးအဆောင် (၁၉-၂၀) ဘေးမှပတ်ကာ အနောက်ပေါက်မှ ထွက်ခဲ့သည်။ ထွန်းဦးမောင်ကလည်း သံဈေးဘက်သို့ သွားဦးမည်ဟုဆိုကာ လိုက်လာသည်။ ညတုန်းက ရှိုးဝိုင်းအကြောင်းကို ဖောက်သည်ချသည်။ ကိုကို စိတ်မဝင်စား။
“ငါ့ကွာ ... အစပိုင်းက ဟုတ်နေတာ၊ နောက်ဆုံးလှည့်မှာ ပုံအောလိုက်တော့မှ ကွဲတာပဲ... ။ နာရီ တခါတည်း ပြုတ်ထွက်သွားတယ်၊ ဒက်ဒီ့ကိုတော့ ခါးပိုက်နှိုက်ခံရတယ် ပြောရမယ်၊ ဘတ်စကားကျပ်လို့ ခံရတာ၊ နောက်ထပ် ခါးပိုက်နှိုက်မခံရအောင် ကားပေးထားပါ ဆိုပြီး ကားတောင်းထားရမယ်။ ကားရတော့မှ ကားပေါင်ပြီး အောထည့်လိုက်အုံးမယ်”
ထွန်းဦးမောင်၏စကားကို စိတ်ညစ်ညူးစွာနှင့် နားထောင်နေမိစဉ် အဖေ့ကို လှမ်း၍ တွေ့လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ အဖေက ကိုကို့အား အလျှင်မြင်ပြီး ဖြစ်ပုံရသည်။ ကိုကိုတို့ဆီသို့ ခပ်ပြုံးပြုံးနှင့် လျှောက်လာသည်။ အဖေ့ပခုံးပေါ်တွင် အဖေ၏လက်သမားသုံး ကိရိယာများ ထည့်ထားသော မည်းညစ်ညစ်အိတ်ကြီးကို လွယ်ထားသည်။ အဖေ့အင်္ကျီက ထုံးစံအတိုင်း ဇင်ပြာစ၊ ညစ်ထတ်ထတ်။ အဖေ့နဖူးပြင်မှာ ချွေးစို့နေသည်။ အဖေ့ကိုယ်ကလည်း ထုံးစံအတိုင်း ချဉ်စုတ်စုတ် ချွေးနံ့ နံလိမ့်မည် ထင်သည်။
ကိုကို၏လက်များသည် ရုတ်ခြည်း အေးစက်သွားသည်။ အဖေသည် ထွန်းဦးမောင်၏အရှေ့တွင် သူ့အား “သား” ဟု လှမ်း၍ ခေါ်ပေတော့မည်။ (၁၉-၂၀) အဆောင်အနောက်ဘက်တွင် ကျောက်ကပ်ဆေးရုံအဆောင်သစ် ဆောက် နေသည်။ ထိုအဆောင်ကို အဖေတို့ လာရောက်ဆောက်နေရကြောင်းကို မည်သည့်အတွက်ကြောင့် မေ့လျော့လေရလေသနည်း။ မည်သည့်အတွက်ကြောင့် ထွန်းဦးမောင်လို သူငယ်ချင်းနှင့်အတူ ဒီဘက်ကို လာခဲ့ရလေသနည်း။
အဖေ့ကိုတွေ့လျှင် ထွန်းဦးမောင် နှာခေါင်းရှုံ့လိမ့်မည်ထင်သည်။ "ဟာ... ကိုကိုအောင့်အဖေက လက်သမားကြီးကွ၊ ချွေးစော်ကလဲ နံလို့ ဟောင်လို့” ဟု လျှောက်၍ပြောလေတော့မည်။
အဖေက တဖြည်းဖြည်း နီးလာသည်။ ကိုကို၏ရင်ထဲတွင် အပြင်းအထန် လှုပ်ရှားနေသည်။ သူ့ဘေးမှ ထွန်းဦးမောင်က တရစပ် ပြောနေသော်လည်း ဘာတွေပြောနေမှန်း သူ မသိ။ ကြားလည်းမကြား။ “ကိုကို့အဖေက တကယ့်ကို ညစ်ထတ်ထတ်ကြီးကွ” ဟူသော စကားကိုသာ ကြိုပြီး ကြားယောင်နေသည်။ မိမိကိုယ်မိမိ ဘာလုပ်မှန်း မသိလိုက်မှာပင် ကိုကို ဗြုန်းကနဲ ရပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် “ဟာ .. ငါ့နားကျပ် ကျန်ခဲ့ပြီ” ဟု ပြောမိပြောရာ ပြောယင်း ချာကနဲ လှည့်ကာ မပြေးရုံတမည် ထွက်လာခဲ့သည်။
“မင်း စတက်သိုကို နဂိုတည်းက မင်းလက်ထဲမှာ မတွေ့မိပါဘူး” ဟု လှမ်းအော်နေသော ထွန်းဦးမောင်ကိုပင် လှည့်မကြည့်တော့။ ရင်ထဲမှ နှလုံးသားက တဒိုင်းဒိုင်းနှင့် ဆူညံစွာ ခုန်ပေါက်နေသည်။ အဖေသည် သူ့နောက်ကျောကို အံ့သြစွာ ကြည့်လေမလား၊ ကြေကွဲစွာ ကြည့်လေမလား၊ ဒေါသရိပ် ဒေါသအရောင်နှင့် ခက်ထန်စွာ ကြည့်လေမလား၊ သူ မဝေခွဲတတ်။ လောလောဆယ်တော့ အဖေနှင့် ဝေးရလျှင် တော်ပြီ။ အဖေက သူ့ကို “သား” ဟူ၍ လှမ်းမခေါ်လိုက်လျှင် တော်ပြီ။ သူငယ်ချင်းများကို “ဒါ ..ငါ့အဖေပါ” ဟု မပြောရလျှင် တော်ပြီ။
ထိုနေ့က သူ တော်တော်နှင့် အိမ်မပြန်ဖြစ်။ ဗိုလ်တထောင်ဆိပ်ကမ်းတွင် သွားထိုင်နေမိသည်။ အဖေ့ကို ရှောင်ပြေးခဲ့ပြီမို့ အဖေနှင့် ရင်ဆိုင်ရမည်ကို ကြောက်နေသည်။ ထို့ကြောင့် အတော်လေး မိုးချုပ်မှ အိမ်သို့ပြန်ဖြစ်သည်။
အဖေသည် သူတို့အိမ်ရှေ့ လှေကားထစ်တွင် ဆေးလိပ်တိုလေး ဖွာကာ ထိုင်စောင့်နေသည်။ ဆုတ်ကန်ကန်နှင့် လျှောက်လာသော ကိုကို့အား "လာလေ .. သား” ဟု ဆီးကြို၍ ခေါ်သည်။ ဘာမှမဖြစ်သလို “သား .. ထမင်းစားခဲ့ပြီးပြီလား” ဟု မေးလေသည်။
ကိုကိုက အဖေ့ကို မရဲတရဲ ကြည့်မိသည်။ အဖေ့မျက်နှာက အေးဆေး တည်ငြိမ်နေသော်လည်း မျက်လုံးများကမူ ရီဝေနေလေသည်။ အဖေက ကိုကို့အား ကြည့်ကာ ခွင့်လွှတ်စွာ ပြုံးသည်။
“အဖေနားလည်ပါတယ်ကွာ .. ငါ့သား ဘာမှ စိတ်မကောင်းဖြစ်မနေနဲ့... အဖေ့ကို ဘာမှ ရှင်းပြမနေနဲ့”
အဖေက တိုးတိုးပြောယင်း ကိုကို၏ပခုံးများကို ညှစ်ကိုင်လိုက်လေသည်။ ကိုကိုသည် မျက်လွှာချယင်း တံတွေးကို အခါခါ မျိုချနေမိသည်။ ဘာမှ မပြောမိ၊ ပြောစရာလည်း စကားမရှိ။
ထိုနေ့ညက ကိုကို အိပ်မပျော်။ အဖေကလည်း အိပ်ပျော်ပုံမရ။ အမှောင်တွင် ဆေးလိပ်ထိုင်ဖွာနေသော အဖေ့ဆေးလိပ်မီးလေးကို ကိုကိုက အိပ်ရာထဲမှ ငေးကြည့်နေမိသည်။
ထို့နောက် တပတ်ခန့်အကြာတွင် အဖေ သေခဲ့ရသည်။
အိမ်ခေါင်မိုး မိုးရန်အတွက် ထုပ်တန်းများ တက်၍ ရိုက်စဉ် မူးပြီး လိမ့်ကျခြင်းဖြစ်လေသည်။ ကိုကိုကမူ သူ့ကိုယ်သူ တရားခံဖြစ်ကြောင်း ချက်ချင်းသိပြီး ယူကျုံးမရဖြစ်ရသည်။ အဖေသည် ဖွင့်၍မပြောသော်လည်း ရင်ထဲတွင် ထိခိုက်ကြေကွဲခဲ့မည်သာတည်း။ ညတိုင်း အိပ်မပျော်နိုင်ပဲ ဆေးလိပ်တိုကိုသာ ထ၍ ဖွာနေတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် အလုပ်ခွင်တွင် မူးဝေခြင်းဖြစ်ရမည်ဟု တထစ်ချ သူ ယူဆမိသည်။
အကြောင်းမသိသော ညီညီကမူ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုနေသော ကိုကို၏ပခုံးသားများကို ချစ်ခင်စွာ ဖက်ရင်း "အဖေမရှိတော့ပေမယ့် ညီရှိပါတယ် ကိုကိုရာ၊ ကိုကို ဆရာဝန်ဖြစ်တဲ့အထိ ညီ ကြိုးစားမှာပေါ့” ဟု အားပေးစကား ဆိုခဲ့သည်။
* * *
ကိုကိုသည် ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ယင်း မျက်စိကို စုံမှိတ်ထားလိုက်သည်။ အင်္ကျီမွဲပြာပြာကြီးကို ဝတ်ထားသော အဖေက သူ့မျက်စိထဲတွင် ပျောက်လိုက် ပေါ်လိုက်ဖြစ်နေသည်။ အဖေ့အကြောင်းကို စဉ်းစားမိတိုင်း မိမိကိုယ်မိမိ ခွင့်မလွှတ်နိုင်အောင် ရှိသည်။ သူသည် ဆင်းရဲခြင်းကို ဘာကြောင့်များ ပြစ်မှုတခုလို ယူဆမိရလေသနည်း။ ပြည်သူ၏ငွေကို အလွဲသုံးစားပြုကာ လာဘ်စားသော အချို့ဖခင်များအတွက် သူတို့၏သားသမီးများက ပြုံးပျော်ဂုဏ်ယူနေချိန်ဝယ် သူတတ်သည့်ပညာနှင့်သူ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စွာ ပင်ပန်းကြီးစွာ ငွေရှာလေသော ဖခင်အတွက် ကိုကိုသည် ဘာကြောင့်များ ဒီမျှ ရှက်ခဲ့ရလေသနည်း။ အဖေသည် အရာရှိကြီးမဟုတ်ပဲ လက်သမားဖြစ်ရလေသည့်အတွက်လော၊ အဖေ၏နုံချာသော အသွင်အပြင်ကြောင့်လော။
သူ့ကိုယ်သူ ဖွင့်ဟဝန်မခံချင်သော်လည်း ထိုနှစ်ခုလုံးကြောင့် အဖေ့ကို အဖေခေါ်ရန် သူရှက်ခဲ့ကြောင်း သူသိလေသည်။
“တကယ့် .. တကယ်တော့ အဖေရော အမေရော လူ့လောကကို ဆင်းရဲဒုက္ခခံဖို့၊ အပင်ပန်းခံဖို့သက်သက် အလည်လာရတဲ့သူတွေပဲ။ သူတို့ဘဝမှာ ဘာပျော်ရွင်မှု ဘာဖြေဖျော်မှုမှ ရှိမသွားခဲ့ကြဘူး”
ညီညီ၏အသံကို ကြားရသည်။ ဒီတော့လည်း ကိုကို့မျက်စိထဲတွင် မြင်ယောင်နေသော အဖေ့ရုပ်သွင်ဘေးတွင် "အမေ့ဖို့ ကွမ်းရွက်ဆယ်ပြားဖိုး သွားဝယ်ပေးနော်” ဟု ညှိုးငယ်စွာ ပြောသော အမေ့ရုပ်သွင်က ယှဉ်တွဲ၍ ပေါ်လာပြန်သည်။
“ဒါပေမယ့် စဉ်းစားကြည့်စမ်းပါ ကိုကို၊ တို့အဖေ တို့အမေဟာ ဒီကမ္ဘာ ဒီလောကကြီးမှာ ဘာမကောင်းမှု ဒုစရိုက်ကိုမှ လုပ်မသွားခဲ့ကြပါဘူး”
ညီညီက လေးလေးနက်နက် ပြောသည်။ ညီညီသည် မျက်စိကို စုံမှိတ်ထားသော ကိုကို့အား ငဲ့ကြည့်ယင်း ဒူးယားဗူးကို ဖွင့်၍ကြည့်ပြန်သည်။ တလိပ်တည်းကျန်တော့သည်ကို တွေတော့ “ကိုကို စီးကရက်သောက်အုံးမလား ” ဟု လှမ်းပြောသည်။ ကိုကိုက မျက်စိမဖွင့်ပဲ ခေါင်းကိုသာ အသာ ယမ်းပြသည်။
“တိုင်းပြည်အကျိုး ရပ်ရွာအကျိုးရယ်လို့ စွမ်းစွမ်းတမံ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ဆောင်ရွက်မသွားနိုင်ကြပေမယ့် သားနှစ်ယောက်ကိုတော့ လူလားမြောက်အောင် ကျွေးမွေးပြုစုနိုင်ခဲ့တယ်။ ပညာကိုလဲ ထိုက်သင့်သလောက် ပေးနိုင်ခဲ့တယ်။ အဖေတို့အမေတို့ဟာ လူသားတာဝန်တော့ ကျေခဲ့ပြီပဲ”
ညီညီက စီးကရက်မီးခိုးများကို အဆုတ်ထဲသို့ ရှိုက်၍သွင်းသည်။ ညီညီ စီးကရက်သောက်ပုံမှာ အငြိုးတကြီးနိုင်လှသည်။ အငွေ့ ကလေးအနည်းငယ်ကိုပင် အလွတ်မပေးပဲ ရှိရှိသမျှ အကုန်လုံးကို ရင်ထဲရောက်အောင် သောက်မျိုပစ်နေသည်။ ဒီပုံအတိုင်းသာ ကြာရှည်သောက်လျှင် အန္တရာယ်ကို ဖိတ်ခေါ်နေသကဲ့သို့ ရှိချေမည်ဟု စဉ်းစားယင်း ကိုကိုသည် ညီညီ၏လက်ထဲမှ စီးကရက်ကို ဆွဲယူပြီး လွင့်ပစ်ချင်စိတ် ပေါ်လာသည်။
“ဒီကမ္ဘာ ဒီလောကမှာ လူရယ်လို့ဖြစ်လာရတာ ဒီကမ္ဘာအလှ လောကအလှကို ဖျက်ဆီးဖို့မှမဟုတ်ပဲဗျာ၊ ဒါပေမယ့် လူအများစုဟာ ကောင်းမှုထက် မကောင်းမှုကိုသာ လုပ်ပြီး သေသွားကြတာ များတယ်၊ ကျွန်တော်တော့ ကြာလေစိတ်ကုန်လေပဲ”
“တောများ ထွက်ချင်နေပြီလား ညီညီရာ”
“ဒီလောက်လဲ ပါရမီမရင့်ပါဘူးဗျာ”
ညီညီက ပခုံးကို မသိမသာ တွန့်သည်။ သူ့အား ငေးကြည့်နေသော ကိုကို့အား စောင်း၍ကြည့်ကာ ကြေကွဲစွာ ပြုံးသည်။
“ခင်ဦးကတော့ ပြောဖူးတယ်... ညီညီ နင်ဘုန်းကြီးဝတ်ယင် ငါ ပစ္စည်းလေးပါး ဒကာခံမယ်တဲ့”
“ငါ့ကိုလဲ တခါ ပြောဖူးသေးတယ်”
ကိုကို့ခေါင်းထဲတွင် မူးရိပ်ရိပ်ဖြစ်နေသည်။ ကားထဲတွင် တိုးဝှေ့ဝင်နေသော လေများက တဝူးဝူး အော်မြည်နေသလို ထင်ရသည်။ အတိတ်ဆီသို့ ပြေးလေသော စိတ်အား ဆွဲမထားချင်။
* * *
“ကိုကို ... ဘာဖြစ်လို့ သေချင်တယ် သေချင်တယ်နဲ့ ခဏခဏ ပြောနေရတာလဲ...”
ခင်ဦးက စိတ်မရှည်သလို မေးသည်။
“ကိုကို ယောက်ျားပဲဟာ၊ ဘဘသေတာ ခင်ဦးလဲ ဝမ်းနည်းတာပါပဲ၊ ကိုကိုက အဖေဆိုတော့ ပိုဝမ်းနည်းယင်လဲ နည်းမှာပေါ့လေ၊ ဒါပေမယ့် သေချင်စရာတော့ မလိုပါဘူး”
“နင်ဘာသိလို့လဲ မိခင်ဦးရ၊ ငါမကောင်းဘူးဟ”
“ဘာလဲ ငါ ဆေးကျောင်းတက်လို့ အဖေ ပင်ပန်းပြီးသေတယ်၊ ဒါကြောင့် ငါမကောင်းဘူးလို့ ပြောမလို့မဟုတ်လား။ မပြောနဲ့။ ဒါကြောင့် သေချင်တာလား၊ မသေနဲ့။ သေမယ့်အစား ဘုန်းကြီးဝတ်လိုက်ပါလား၊ အဲဒါကမှ ကုသိုလ်ရအုံးမယ်”
ခင်ဦးက မေမြို့ပန်းများ ဝေဝေဆာဆာထိုးထားသော ဘုရားပန်းအိုးကို ဘုရားစင်ပေါ်သို့ ဆောင့်၍တင်မိသည်။ ဝမ်းနည်းပက်လက်ဖြစ်နေသော ကိုကို့အား ငဲ့ကြည့်ယင်း "လာ .. ဒီမှာ ဖုန်တက်နေတဲ့ ဘုရားစင်ကို လာရှင်း၊ သေတာထက် ကောင်းတယ်” ဟု အာဏာသံပါပါလေးနှင့် ပြောသည်။
ဒီနေ့ အဖေဆုံးသည်မှာ တလပြည့်သည့်နေ့ ဖြစ်သည်။ ခင်ဦးက အမှတ်တရ မေမြို့ပန်းများ လာပို့သည်။ ဘုရားပန်းအိုးများ လဲပေးသည်။ ဒီတော့ ကိုကိုလည်း အဖေ့ကို တမ်းတလွမ်းမောစိတ် ကြေကွဲစိတ်များနှင့် ဝမ်းနည်း ပက်လက်ဖြစ်ရပြန်လေသည်။
“အဟုတ်ပြောတာ .. ကိုကိုများ ဘုန်းကြီးဝတ်ယင် လိုလေသေးမရှိ ဒကာခံပြီး တသက်လုံး ကိုးကွယ်ထားမယ်။ သေချင်နေမယ့်အစားတော့ ဘုန်းကြီးဝတ်ဖို့ပဲ စဉ်းစားစမ်းပါ ကိုကိုရယ်”
ခင်ဦးကလည်း ညီညီ့လိုပင်၊ တခါတရံ ကိုကိုအား သူ့ထက်အငယ်လို ဆက်ဆံတတ်သည်။ အားမလိုအားမရ မျက်မှောင်လေး ကြုတ်ပြီး ကြည့်တတ်သည်။
“ငါများ ဘုန်းကြီးဝတ်လို့ အဖေပြန်ရှင်လာမယ် ဆိုယင်လေ... ငါ တသက်လုံး ဘုန်းကြီးဝတ်နဲ့ နေပါရဲ့ .. ။ ငါ့အပြစ်တွေများ ကျေမယ်ဆိုယင် တောထွက်သွားပါရဲ့”
“ဘာအပြစ်တွေလဲ”
“ဘာအပြစ်တွေလဲဆိုတော့ အဖေ့ကို အဖေလို့ ခေါ်ရမှာ ရှက်ခဲ့တဲ့အပြစ်ပေါ့ မိခင်ဦးရယ်”
ခင်ဦးက ကိုကို့အား နားမလည်သလို ကြည့်နေသည်။ အဖေသည် ထိုအကြောင်းကို မည်သူ့ကိုမျှ ဖွင့်ပြောခဲ့ပုံမရပေ။ ယုတ်စွအဆုံး ညီညီ့ကိုပင် ပြောပြခဲ့ပုံမရ။
ကိုကိုသည် အဖေ့အကြောင်းကို တွေးယင်း ရင်ထဲတွင် ကျင်၍စူးလာသည်။ ခင်ဦးကိုသာ အမှန်အတိုင်း ဖွင့်မပြောရလျှင် ထိုလျှို့ဝှက်ချက်သည် သူ့နှလုံးသားကို တစစီ ပေါက်ကွဲ လွင့်စဉ်သွားစေလိမ့်မည် ထင်သည်။
“ငါ ကျောင်းမှာ အဖေ့ကို တွေ့တယ်... အဖေတို့က နောက်ဘက်က ကျောက်ကပ်ဆေးရုံ အဆောင်သစ်ကြီး လာဆောက်နေကြတာလေ၊ ငါ့ကိုမြင်တော့ အဖေ့ခမျာ ငါ့ဆီကို ဝမ်းသာအားရနဲ့ လျှောက်လာတာ..။ ငါလေ ငါဆိုတဲ့ကောင်ကတော့ အဖေ့ကို လူရှေ့မှာ အဖေလို့ နှုတ်ဆက်လိုက်ရမှာ ခေါ်လိုက်ရမှာ ကြောက်ပြီး ထွက်ပြေးမိတယ်လေ”
“ဟင် ...”
“ဟုတ်တယ် ခင်ဦး၊ အဖေ့ကို နှုတ်ဆက်လိုက်ရမှာ ခေါ်လိုက်ရမှာ ကြောက်ပြီး ထွက်ပြေးခဲ့တယ်”
ကိုကိုက ပြောယင်း မျက်ရည်ကျလာသည်။ ခင်ဦးသည် ကိုကို့အား မယုံနိုင်သလို ငေးကြည့်နေသည်။
“နင်စဉ်းစားကြည့်စမ်း ခင်ဦး၊ အဖေ ဘယ်လောက် စိတ်ထိခိုက်သွားမလဲ၊ ဝမ်းနည်းသွားမလဲလို့”
“မစဉ်းစားပါရစေနဲ့ ကိုကိုရယ်”
ခင်ဦးက ခေါင်းလေး ယမ်းနေသည်။ အဖေ မည်မျှ စိတ်ထိခိုက်သွားမည်ကို စဉ်းစား၍ပင် ကြည့်ရက်ဟန် မတူချေ။ ကိုကို့အား အပြစ်တင်စကား ပြောချင်နေသော်လည်း ကိုကို၏မျက်ရည်များကြောင့် သူ့ကိုယ်သူ မျိုသိပ်ထားရဟန်တူလေသည်။ ဟိုးငယ်စဉ် ကလေးဘဝကတည်းက ကိုကိုငိုလျှင် “မငိုပါနဲ့ ကိုကိုရာ” ဟု ပြောလေ့ရှိသော ခင်ဦးသည် ဒီတခါတော့ ကိုကို့အား မငိုပါနဲ့ဟု မပြောတော့ချေ။
“အဖေ့ခမျာ ညည အိပ်မပျော်နိုင်ရှာဘူး၊ ထလိုက် ထိုင်လိုက် ဆေးလိပ်ကလေးဖွာပြီး နေလိုက်နဲ့”
“ ဒါတောင် ကိုကိုက ဘဘကို ထပြီးမကန်တော့ဘူးလား၊ မတောင်းပန်ဘူးလား... ဟင်”
“စိတ်ထဲကတော့ အခါတရာမက တောင်းပန်နေပါတယ်ခင်ဦးရယ်”
“ကိုကို ပါးစပ်ကနေပြီးတော့ မတောင်းပန်ခဲ့ဘူး မဟုတ်လား၊ ဘဘကို မျက်နှာချင်းမဆိုင်ဘူး မဟုတ်လား၊ ဘဘ ဆေးလိပ်ထဖွာနေယင် ကိုကိုက အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတယ် မဟုတ်လား”
ကိုကို၏အကြောင်းကို အူမချေးခါးမကျန် သိသော ခင်ဦးက ကရုဏာဒေါသနှင့် ပြောလေသည်။ စိတ်ထိခိုက်တုန်လှုပ်မှုနှင့် မှိုင်း၍နေသော ခင်ဦး၏မျက်လုံးညိုညိုလေးများကို ရင်မဆိုင်ရဲသောကြောင့် ကိုကို ခေါင်းငုံ့၍ ထားမိသည်။ မျက်ရည်စက်များက သူ၏လက်ဖမိုးပေါ်သို့ တပေါက်ပေါက် ခုန်ဆင်းလာသည်။ ခင်ဦးက သူ့ဘေး လာထိုင်ကာ "ငိုမနေပါနဲ့တော့ ကိုကိုရယ်” ဟု ဖြေသိမ့်စကားများ ပြောလေမလားဟု မျှော်လင့်မိသည်။ သို့သော် ခင်ဦးက သူ ပြောစေချင်သလို မပြော။
“ဘဘအကြောင်း စဉ်းစားမိတိုင်း ကိုကို အမြဲမျက်ရည်ကျနေရတော့မှာပဲ”
“ငါ မှားပါတယ် ခင်ဦးရယ်”
“မှားတာမှ သိပ်မှားတာပေါ့ ”
ခင်ဦးက မညှာမတာ ပြောသည်။ ဖြူဖပ်ဖြူရော်ဖြစ်နေသော ကိုကို့အား အတန်ကြာအောင် ကြည့်နေပြီးမှ ပင့်သက်ကလေး ရှိုက်သည်။
“ကိုကိုသာ ခင်ဦးရဲ့မောင်ကလေးဆိုယင် ခင်ဦး ရိုက်တယ်သိလား.. စပ်စပ်လေး ရိုက်ပစ်လိုက်ချင်တယ်”
“ခုလဲ ရိုက်ချင်ယင် ရိုက်ပစ်လိုက်စမ်းပါဟာ... အသုံးမကျတဲ့အကောင်ကို ရိုက်ချင်ယင် ရိုက်ပစ်လိုက်စမ်းပါ”
ကိုကိုသည် ခင်ဦး၏လက်များကို ဖမ်းဆွဲကာ တုန်တုန်ခိုက်ခိုက် ပြောမိသည်။ သူ့ကို တလောကလုံးက အထင်သေး အပြစ်တင်နေသလို စိတ်အားငယ်နေသည်။ ပင်ပင်ပန်းပန်း အလုပ်လုပ်ထားရသူလို မောပန်းနွမ်းနယ်နေသည်။
“ကိုကို့စိတ်ထဲမှာ သိပ်ပြီးအားငယ်တာပဲ ခင်ဦးရယ်.. ။ မနေ့တုန်းကဆိုယင် တညလုံး အိပ်မပျော်ဘူး၊ အဖေ့ကို မြင်ယောင်နေတယ်။ ဆေးလိပ်မီးလေး တရဲရဲနဲ့ ကိုကို့အနားမှာ လာထိုင်နေသလိုပဲ။ “ အဖေ ခွင့်လွတ်ပါတယ် သားရယ်” လို့ပြောနေသလိုပဲ။ ခင်ဦးရယ် ... ကိုကို့ကို ရိုက်ချင်ရိုက်၊ ထုချင်ထုလိုက်စမ်းပါ။ အထင်တော့ မသေးလိုက်ပါနဲ့၊ မုန်းတော့ မမုန်းလိုက်ပါနဲ့နော် ခင်ဦး၊ ကိုကို့ကို အားပေးပါအုံး”
ခင်ဦးသည် ကိုကို့အား အတန်ကြာအောင် ကြည့်နေပြီးမှ မျက်နှာလေးက တဖြည်းဖြည်း ပျော့လာသည်။ မလိမ္မာသော မောင်လေးတဦးအား ဆုံးမနေသော အစ်မကြီးတဦးလို သူ့အသွင်က တည်ငြိမ်လာသည်။
“ကိုကိုရယ် ... ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင် အားငယ်နေရတာလဲ ဟင်”
“ကိုကို မသိဘူး”
“တခါတလေတော့လဲ မထင်မှတ်ပဲ၊ မကြံရွယ်ပဲ အခြေအနေအရ ရုတ်တရက် မှားမိတတ်တာလေးတွေ ရှိတာပေါ့ ကိုကိုရာ၊ စဉ်းစားမနေပါနဲ့တော့၊ ကိုကို အခုလိုဖြစ်နေတာကို ဘဘ သိနိုင်ယင်လဲ စိတ်ကောင်းမှာ မဟုတ်ဘူး”
ခင်ဦးက ဖြေသိမ့်စကားပြောသောအခါမှ ကိုကို ပို၍ ဝမ်းနည်းလာသည်။ ခင်ဦး၏ရှေ့တွင် ကိုကိုငိုရမှာ မရှက်၊ ငယ်စဉ်ကတည်းက ခင်ဦးနှင့် ညီညီတို့နှစ်ဦးရှေ့တွင် အခါခါ ငိုတတ်ခဲ့ဖူးပြီမို့ ကိုကို့အား သူတို့နှစ်ဦးက “မျက်ရည်အိုးကြီး” ဟုပင် နောက်ပြောင် ခေါ်ခဲ့ကြသေးသည်။
“ကဲပါ.. ကိုကိုရယ်... ငယ်ငယ်တုန်းကလို မျက်ရည်အိုးကြီး လုပ်မနေပါနဲ့တော့။ ပြီးတာလဲ ပြီးပါပြီ၊ စဉ်းစားမနေနဲ့တော့။ ကိုကိုငိုနေလို့လဲ ဘဘက ကြားမှာမဟုတ်၊ ပြန်ရှင်လာမှာလဲမဟုတ်”
ကိုကို၏လက်မောင်းများကို ခင်ဦးက အားပေးသလို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ယင်း ခပ်တိုးတိုး ပြောသည်။ ခင်ဦး၏လက်ကလေးများက ပူနွေးနူးညံ့နေသည်။ ထိုလက်ချောင်းလေးများမှတဆင့် ဘဝကို ရင်ဆိုင်ရဲသော သတ္တိသွေးများ သူ့ကိုယ်ထဲ စီးဝင်လာသလို ကိုကို ခံစားရသည်။ နွမ်းလျမောပန်းနေရာမှ ရုတ်တရက် အင်အားတွေပြည့်လာသလို ထင်ရသည်။ သူ၏မသိစိတ်က ညီညီနှင့် ခင်ဦးကို ဘာကြောင့်များ ဒီလောက် အားကိုးတွယ်တာမိလေသနည်း မပြောတတ်ပေ။
အပိုင်း(၄)ဆက်ရန်
မစန္ဒာ
No comments:
Post a Comment