"အခုနေများ အဝါရည်လေး မော့လိုက်ရယင် စည်းစိမ်ပဲ၊ လောကကြီးတခုလုံးကို မေ့သွားအောင် သောက်ပစ်လိုက်ချင်တယ်”
ညီညီက ပြောသည်။ စီးကရက်ကို အစီခံနား ရောက်သည်ထိ တအား ဖွာရှိုက်လိုက်ပြီး ကားအပြင်ဘက်သို့ တောက်၍ထုတ်လိုက်သည်။
“အေးကွာ .. ။ ငါလဲ အရက်အိုးထဲ ကျွမ်းစိုက်ပစ်လိုက်ချင်တယ်”
“ဘာလဲ .. လောကကြီးကို မေ့ပစ်လိုက်ချင်လို့တဲ့လား”
“ဒါပေါ့ ”
“အမြဲမေ့သွားယင်တော့ ကောင်းသားပေါ့ဗျာ”
မှိန်မှိန်ပျပျလေး လင်းနေသော ကြယ်လေးများက မိုးကောင်းကင်တွင် ခပ်ကျဲကျဲ ပြန့်နေသည်။ လကွေးကွေးလေးကလည်း သူတို့ကားလေးနှင့် အပြိုင်ပြေးနေသလို သူတို့နောက်မှ တရိပ်ရိပ် ပါလာသည်ဟု ထင်ရသည်။
“အရက်မူးပြေတော့ အားလုံးကို ပြန်သတိရလာမှာ။ အဖေသေတာရော၊ အမေသေတာရော၊ နောက်ပြီး ခင်ဦးသေတော့မှာကိုရော”
“အင်း... "
ကိုကိုသည် သက်ပြင်းရှည်ကြီးကို ဆွဲ၍ချလိုက်မိသည်။ အရက်မသောက်ရသော်လည်း ခေါင်းထဲတွင် မူးယစ်ပြီး ရီဝေနေသည်။ နောက်ကျိနေသည်။
“ရင်ထဲမှာ ဟာလိုက်တာဗျာ ...။ ခုနတုန်းက ဝမ်းသွားလိုက်ရလို့လား မသိဘူး”
“မင်း.. ညစာ မစားရသေးဘူး မဟုတ်လား”
"????"
"????"
“မစားရသေးဘူး”
“ဆာနေလို့လား”
“မဆာပါဘူး၊ စားချင်စိတ်လဲ မရှိဘူး”
ကိုကို နွမ်းလျစွာ ဖြေသည်။ ရင်ထဲတွင် ဟာနေသော်လည်း ဘာမှ စားချင်စိတ်မရှိ၊ ဘာမှလည်း စား၍ရလိမ့်မည်မဟုတ်။ အဖေဆုံးတုန်းကလည်း ထိုအတိုင်း ဖြစ်ခဲ့သည်။ ရင်ထဲတွင် ကြွ၍ တက်နေသော အပူလုံးက ဝင်လာသမျှ အစာကို တွန်းထုတ်နေသည်။ ဘာလေး စားစား ပျို့အန်ချင်လာသည်။ ရေကိုသာ အတွင်သောက်နေမိသည်ကို သတိရသည်။ ယခုလည်း ထိုအတိုင်း ဖြစ်နေသည်။ အာခေါင်များ ခြောက်ကာ လည်ချောင်းတလျှောက်လုံး ပူလောင်နေလေသည်။
“ခင်ဦးသာဆိုယင် ကိုကို မစား စားချင်အောင် ဟင်းကောင်းကောင်းလေးတွေ ချက်ပြီး ချော့ကျွေးမှာ မြင်ယောင်တယ်”
ညီညီကမူ ကိုကို့လိုမဟုတ်၊ တော်ရုံတန်ရုံနှင့် အစားမပျက်တတ်ပေ။ အဖေဆုံးစဉ်ကလည်း ညီညီက စားချိန်တန်လျှင် စားသည်သာဖြစ်၏။ ကိုကိုတယောက်သာ တပိန်ပိန်၊ တလိမ်လိမ်နှင့် မစားနိုင် မသောက်နိုင်ဖြစ်နေသည်။
ခင်ဦးက သူတို့အိမ်မှ ဟင်းလေးများ လာပို့တတ်သည်။ တခါတရံလည်း သူတို့နှစ်ယောက်အား ထမင်းစားခေါ်သွားတတ်လေသည်။ ဘဲဥနှင့် ပဲပြုတ်ကို ရေလဲသုံးနေရသော ကိုကိုတို့ညီအစ်ကိုသည်လည်း ခင်ဦးတို့အိမ်တွင် ထမင်းမြိန်တတ်မြဲပင်၊ ဆီပြန်အသားဟင်း အမြဲမချက်နိုင်သော်လည်း ဟင်းချို၊ ငါးပိရည်ဖျော်၊ တို့စရာ စုံစုံလင်လင်နှင့်မို့ စား၍ကောင်းလှသည်။
“သူ့ခမျာ ကျွန်တော်တို့ညီအစ်ကိုကို အတော်သံယောဇဉ်ကြီးရှာ ချစ်ရှာတာ”
ညီညီက သူ့မျက်နှာမှ ချွေးစေးများကို လက်နှင့် ပွတ်သုတ်လိုက်သည်။ ကားနှင့်အပြိုင် တရိပ်ရိပ် ပြေးနေသော ကြယ်ကလေးများအား ငေးကြည့်နေသည်။ တိမ်နောက်ဘက် ဝင်သွားသော လတခြမ်းပဲ့လေးမှာ ပြန်ပေါ်မလာသေးချေ။
* * *
“ပေး... ခင်ဦး၊ ကိုကိုသယ်ခဲ့ပေးမယ်”
ကိုကိုသည် ခင်ဦး၏လက်ထဲမှ မုန့်ဟင်းခါးရည်အိုးကို လှမ်းယူလိုက်သည်။
“ရော့ ... ငါ့စာအုပ်တွေကို နင် ကိုင်ခဲ့”
ကိုကိုလှမ်းပေးသော မှတ်စုစာအုပ်များကို လှမ်းယူပြီး ခင်ဦးက တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူလေးများလို လက်တွင်ပိုက်၍ ကိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့ကိုယ်သူ့ကြည့်ပြီး ရယ်သည်။ စာအုပ်ကို ပိုက်၍ကိုင်ထားသော်လည်း လုံချည်နှင့် စည်းထားသော ခုံဖိနပ်တို့ကြောင့် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူနှင့်တော့ မတူပေ။
“နင် ... ဒီနေ့ကုန်တာ စောလှချည်လား”
“စောတယ်...။ အဖေတောင် ပြန်သွားတာ ကြာပြီ။ ဒေါ်ဒေါ်မိနဲ့ ခင်ဦးက ဆိုင်ဆက်သိမ်းနေတာ၊ ကိုကိုရော ကျောင်းကပြန်လာတာ စောလိုက်တာ”
“ဟုတ်တယ် ... ဆက်မတက်ချင်တော့တာနဲ့”
“ဘာဖြစ်လို့”
“စိတ်ညစ်လို့”
“ဘာလဲ ... ဘဘအကြောင်းပဲ တွေးနေမိလို့လား”
ကိုကို ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ အဖေဆုံးသည်မှာ တလကျော်ပြီဖြစ်သော်လည်း ကိုကို မေ့မရသေးချေ။ မကြာခဏ စဉ်းစားမိသည်။ စဉ်းစားမိတိုင်းလည်း နာကျင်ကြေကွဲရလေသည်။ ညီညီက "အားမငယ်ပါနဲ့ ကိုကိုရာ” ဟု အားပေးလျှင် ပို၍ဆိုးတော့သည်။ ညီညီ၏မျက်နှာကိုပင် ရဲရဲဝံ့ဝံ့ မကြည့်ရဲတော့။
“တွေးမနေပါနဲ့တော့ ကိုကိုရယ်၊ ဘာမှလဲ အကျိုးထူးလာမှာမှ မဟုတ်တော့တာ၊ ဘဘကို ကျေးဇူးဆပ်ချင်ယင် ကိုကို ဆရာဝန်ဖြစ်တော့မှ ဘဘလိုလူတွေကို အလကား ကုပေးပေါ့”
"ဟင်းရည်အိုးကြီးကို လူနဲ့ နည်းနည်းခွာပြီး သယ်လေ ကိုကို၊ အိုးဖင်က အိုးမည်းတွေက ကိုကို့ပုဆိုးကို ပေကုန်မယ်"
ကိုကိုက လက်ကို အတန်ငယ် ကားလိုက်သည်။ ခင်ဦးတို့မုန့်ဟင်းခါး ဟင်းရည်အိုးက သိပ်မကြီးလှပေ။ ထို့ကြောင့် ဟင်းရည်မပါလျှင် လက်တဘက်တည်းနှင့် ဆွဲကိုင်နိုင်သည်။ ပစ္စည်းပစ္စယတွေ သယ်ရသည်မှာ အခေါက်ခေါက် အခါခါ နိုင်လွန်း၍ ဦးလေးမောင်က လက်တွန်းလှည်းလေးတခု ရိုက်ပြီး တွန်းယူလျှင် ကောင်းမည်ဟု ပြောကာ အဖေ့ကိုပင် လှည်းရိုက်ခိုင်းနေသေးသည်။ အဖေသေဆုံးသွားတော့ သူတို့လှည်းလေး တပိုင်းတစ ကျန်ခဲ့သည်။ အပြီးမသတ်နိုင်သေး။
“ကိုကို ထမင်းလိုက်စားလှည့်ပါလား၊ အဖေက ထမင်းစားစောင့်နေမှာ”
“ဘာချက်လဲ”
“ငါးလေး အိုးကပ်ချက်တယ် ... ကိုကိုရော”
“မေးနေရသေးလားဟာ ... ဘဲကောင်လုံးကြော်ပေါ့ ”
ဘဲဥကြော်ကို ကိုကိုတို့ညီအစ်ကိုက ဘဲကောင်လုံးကြော်ဟု ခေါ်ကြလေသည်။ တခါတရံ ဆီမရှိလျှင်လည်း ဘဲဥပြုတ်ပြီး ဖြစ်သလို စားလိုက်ကြသည်သာ ဖြစ်သည်။ သူတို့ညီအစ်ကိုနှစ်ဦးလုံး အချက်အပြုတ် ကျွမ်းကျင်သူများ မဟုတ်ကြ၊ စိတ်ဝင်စားကြသူများလည်း မဟုတ်ကြ။ တခါတရံ ငွေကြေးအဆင်ပြေလျှင်မူ ညီညီက အသားကင် အခေါက်ကင်လေးများ ဝယ်ထားတတ်သည်။ သို့သော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက် ထမင်းလက်ဆုံစားရသောအချိန်က နည်းသည်။ ညီညီရော ကိုကိုရော အိမ်ကပ်သူများမဟုတ်ကြ။
“အံမယ် ဒေါက်တာလောင်းကြီးပါလား၊ မုန့်ဟင်းခါးအိုးကြီး ဆွဲလို့ ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ"
ကိုကိုနှင့် ခင်ဦးကို မြင်တော့ လမ်းထိပ်မှ ကြီးတော်မြက အိမ်ထဲမှ ထွက်လာသည်။
“ခင်ဦးတို့ကတော့ ပိုင်တယ်ဟေ့ ... ဆရာဝန်လောင်းကို အိုးဆေးခိုင်းမလို့လားကွယ်”
“ဟုတ်ပါဘူးဒေါ်ဒေါ်ရယ် ... ကိုကိုက ထမင်းစားမလို့ လိုက်လာတာပါ”
“အေး ... ကျွေးထား၊ ကျွေးထား၊ ဆရာဝန်လောင်း အဖိုးတန်ကြီးဟဲ့”
ကြီးတော်မြ၏စကားက အနှောင့်အသွား မလွတ်လှပေ၊ ခင်ဦး၏မျက်နှာလေးကမူ မသိမသာ တင်းသွားသည်။
“ကျွန်တော် ဆေးကျောင်းမတက်ရခင် နှပ်ချေးတွဲလောင်းနဲ့ ခွေလှိမ့်နေတဲ့ဘဝတည်းက ခင်ဦးက ကျွေးနေကျပါဗျာ”
“အေးလေကွယ် ... ခု ဆရာဝန်လောင်းဆိုတော့ ပိုပြီးကျွေးရတာပေါ့၊ ဟုတ်ဘူးလား”
“ဟုတ်တာပေါ့ ဒေါ်ဒေါ်ရယ်... အစ်ကိုရရ ညီရရ ခင်ဦးတို့က အမြတ်ပဲဟာ.. ကျွေးရတာပေါ့”
ငယ်သွားတွေ ကြွေမလဲခင်ကတည်းက နှောင်ဖွဲ့ခဲ့ရသော သူတို့၏မေတ္တာနှင့် သံယောဇဉ်ကို ဘာအတွက်ကြောင့်များ ပြောချင်ဆိုချင် ဝေဖန်ချင်ရလေသနည်းဟု စဉ်းစားပြီး ကိုကိုက မခံချင်ဖြစ်မိစဉ် ခင်ဦးက ပက်ကနဲ ပြန်ပြောတော့သည်။ သို့သော်လည်း သူ့စကားကြောင့် ကိုကို၏တမျက်နှာလုံး ထူပူပြီး အနေရ အထိုင်ရ ကျပ်သွားသည်။
“အလကား မိန်းမကြီး”
ဘာပြန်ပြောရမည်မသိပဲ ကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်သွားသော ကြီးတော်ကို နှုတ်ပင်မဆက်ပဲ ခင်ဦးက ဆက်၍လျှောက်လာသည်။
“ခင်ဦးကို ခဏ ခဏ မကြားတကြား ပြောတယ်။ အစ်ကိုနဲ့ ရမလား၊ ညီနဲ့ ရမလား၊ ဘယ်သူနဲ့ရရ အမြတ်ပါပဲတဲ့”
“ဟာ ... ကွာ”
“သူက သူ့သမီး သင်းသင်းမြတို့ နှင်းနှင်းမြတို့နဲ့ ကိုကို့ကို မှန်းနေတာ၊ သိရဲ့လား”
“ကြံကြံဖန်ဖန်ဟာ”
“အို.. တကယ်ပြောတာ.. သင်းသင်းမြကဆိုယင် ခင်ဦးကို ဗြောင်ကြီးတောင် မေးသေးတာ ... နင့်ဘင်္ဂလားအစ်ကိုကို ဘယ်ဈေးနဲ့ ရောင်းမှာလဲတဲ့”
ခင်ဦး၏မျက်နှာလေးက မခံချင်စိတ်နှင့် နီနေသည်။ ငယ်စဉ်တုန်းကလိုပင် သစ်သားပေတံကို လက်က ကိုင်ပြီး ကိုယ်တစောင်းတိုက်၍ ရန်ဖြစ်လိုက်ချင်သောပုံစံလေး ပေါ်လာသည်။
“ကြမ်းခင်းဈေး တသိန်းရှိတယ်လို့ ခင်ဦးက မပြောလိုက်ဘူးလား”
“ဘာလုပ်ဖို့လဲ အဲဒီတသိန်းကြီးကို”
“ခင်ဦး ငါးသောင်း၊ ညီညီ ငါးသောင်း ယူလေ”
“ငါးသောင်းလဲ မယူဘူး၊ ငါးသိန်းလဲမယူဘူး၊ ငါးကုဋေလဲ မယူဘူး”
ခင်ဦးက ကဲကဲဆတ် ပြောသည်။
“ဒီလောက်များတဲ့ပိုက်ဆံများဟာ နင်မို့လို့ မလိုချင်တယ်”
“လိုချင်ပါဘူး၊ ငွေအတွက်များ ကိုကို့ကို ရောင်းစားရမှာလား၊ ကိုကိုက မုန့်ဟင်းခါးမို့လို့လား”
“မုန့်ဟင်းခါးမဟုတ်လို့ အဲဒီလောက် ရတာပေါ့၊ နင့်မုန့်ဟင်းခါးက ဘယ်လောက်များတန်လို့လဲ”
ခင်ဦးက ဘာမှပြန်မပြောပဲ ကိုကို့အား မျက်စောင်းထိုးကြည့်သည်။ ကိုကိုက ရယ်ချင်လာသည်။ ညီညီ့လိုပင် ခင်ဦးကို ငိုသည်အထိ စချင်စိတ် ပေါ်လာသည်။
ခင်ဦးတို့အိမ်ရှေ့ ရောက်တော့ မွှေးပျံ့သောရနံ့လေးက ကြိုဆို နှုတ်ဆက်နေသည်။ အိမ်ရှေ့တွင် ကျန်သေးသော မြေကလေး တထွာတမိုက်တွင် အဘွားက ကတ်ကတ်သတ်သတ် စိုက်ထားခဲ့သော သနပ်ခါးပင်လေးသည် ခင်ဦးပန်၍ မနိုင်နိုင်အောင် ပွင့်နေပြီဖြစ်သည်။
“ငါသာဆိုယင် အဲဒီလောက်သာ ရစမ်းပါစေ၊ ဘုရားစူးရစေ့ နင့်ကို ရောင်းစားလိုက်မှာ အမှန်ပဲ”
“ယုံပါတယ်... ကိုကိုကတော့ ရောင်းမှာပေါ့။ ခင်ဦးကိုမှ မချစ်ပဲ”
ခင်ဦးက မကျေမချမ်း ပြောသည်။ ဝါဝါဝင်းသော သနပ်ခါးပန်းခက်ကလေးများကို လက်နှင့် အသာပုတ်ခတ်လိုက်သည်။ မှည့်ပြီးဝင်းနေသော ပွင့်ဝါဝါလေးများ သည်းသည်းလှုပ်အောင် ကြွေကျသွားကြသည်။
“ခင်ဦးကတော့ ဘယ်လောက်ရရ မရောင်းပါဘူး။ ကိုကိုတို့ကို ချစ်တာကိုး”
ငယ်စဉ်ကတည်းက မကြာခဏ ပြောနေကျစကားကိုပင် ခင်ဦးပြောခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ကိုကို့ရင်ထဲတွင် လှုပ်ခါသွားသည်။ ခင်ဦးကို ဖြတ်ကနဲ လှမ်းကြည့်မိသည်။ ခင်ဦး မငယ်တော့။ မျက်တောင်ကော့များအောက်မှ မျက်လုံး ညိုညိုလေးများသည် နူးညံ့ ရွှန်းစိုနေသည်။ ခင်ဦး၏မျက်လုံးလေးများ ဒီလောက်လှသည်ကို ယခင်က ကိုကို သတိမပြုမိချေ။ ခင်ဦးတို့ဆိုင်လေးတွင် မုန့်ဟင်းခါးစားရန် အကြောင်းပြပြီး အရပ်ထဲမှ လူပျိုလူရွယ်လေးများ ခပ်ကြာကြာ ထိုင်တတ်သည်ကို သတိရမိသည်။ ညီညီကလည်း တနေ့ညကပင် “ကောင်မလေးက ကြီးလာတော့လဲ လှသား” ဟု ပြောခဲ့လေသည်။ မျက်နှာလေး မသိမသာညှိုးနေသော ခင်ဦးက ကိုကို့အား အရိုးခံနှင့် ပြန်ကြည့်ယင်း ထပ်ပြောသည်။
“ဟုတ်တယ် ... ကိုကိုရော ညီညီရော ခင်ဦးကို မချစ်ကြပါဘူး၊ ခင်ဦးကသာ သူတို့ကို ချစ်နေရတာ”
* * *
“ခင်ဦးရဲ့ မေတ္တာဟာ ကိုကိုနဲ့ မတန်ပါဘူးကွယ်”
ကိုကိုက စိတ်ထဲမှ တီးတိုး ပြောလိုက်မိသည်။ ခင်ဦးဟူသည့်မိန်းကလေးသည် မေတ္တာနှင့်စေတနာကိုသာ တန်ဖိုးထားတတ်သူဖြစ်သည်။ ကိုကိုကမူ မေတ္တာတို့ စေတနာတို့ သံယောဇဉ်တို့ထက် လောကတွင် ငွေကြေးက ပို၍အရေးကြီးသည်ဟု ထင်မှတ်ခဲ့သူဖြစ်သည်။
“လှည်းကူးရောက်တော့မယ် ဆရာ”
ကိုလှရွှေက လှည့်ပြောသည်။ ကိုကိုက နာရီကို ငုံ့ကြည့်မိသည်။ အမှောင်ထဲတွင် လင်းလက်နေသော လက်တံများက ခုနစ်နာရီခွဲကို ညွှန်ပြနေသည်။
“ဆရာတို့ ခဏနားအုံးမလား”
“မနားတော့ပါဘူးဗျာ၊ ဪ .. ခင်ဗျားရော ထမင်းစားပြီးခဲ့ရဲ့လား”
“ပြီးပါပြီ... ဆရာမစားရသေးဘူးဆိုလို့”
“ကျွန်တော်က ဘာမှစားလို့ဝင်မှာ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ ဆက်သာမောင်းပါတော့... မှန်မှန်နဲ့ မြန်မြန်လေးဗျာ”
ကိုကိုက မှန်မှန်နဲ့ မြန်မြန်လေးဟု ဆိုသော်လည်း မြို့ထဲအဝင်တွင် ကိုလှရွှေက ကားစက်ရှိန်ကို လျှော့ချလိုက်သည်။ လူသွားလူလာစည်ကားသော မြို့ထဲတွင် သိပ်မြန်မြန်မောင်းလိုဟန် မတူချေ။ ကားဘီးများက ချိုင့်ထဲသို့ ဒုတ်ကနဲ ကျသွားသည်။ ကိုကိုတို့ထိုင်နေသော ကူရှင်က အိကနဲ ငြိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။
“အင်း.. စည်းစိမ် စည်းစိမ်၊ ကားကောင်းလေးစီးရတာလဲ စည်းစိမ်တမျိုးပါပဲလား”
ညီညီက မပွင့်တပွင့် ရယ်ယင်း ပြောသည်။
“ကားက ကောင်းတော့ ချိုင့်ထဲကျတာပဲ တမျိုးစီးလို့ကောင်းသေး၊ သိမ့်ကနဲ ငြိမ့်ကနဲ၊ ဒါကြောင့်လဲ ဒီစည်းစိမ်ကို မက်တဲ့လူတွေက မက်ကြတာပဲ”
ညီညီ့မျက်နှာတွင် လှောင်ရိပ် သရော်ရိပ်များ ယှက်သန်းလာလိမ့်ဦးမည် ထင်သည်။ ကိုကိုက မသိချင်ဟန်ဆောင်၍ အပြင်ဘက်ကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ ခင်ဦးက ပြောဖူးသည်။ "ခင်ဦးသေတော့လေ... ကိုယ်လုပ်ပြီးတဲ့ အလုပ်ကို ဘယ်တော့မှ နောင်တရတဲ့သူ မဖြစ်ချင်ဘူး၊ ခင်ဦးရဲ့ဘဝမှာ နောင်တမရှိချင်ဘူး” ဟု ပြောဖူးလေသည်။ ကိုကိုကမူ ဘဝတခုလုံးကို နောင်တတရားများနှင့် တည်ဆောက်ထားသူဖြစ်နေသည်။ အဖန်တလဲလဲ နောင်တရသောဝေဒနာနှင့် သူ့နှလုံးသားသည် နာကျင်နေသည်။
“အရင်တုန်းက ကိုကို့မိန်းမကိုယ်တိုင် မောင်းတာ ဒီကားမဟုတ်သေးဘူးနော်”
“ဒီကားက ဝယ်လိုက်တာ မကြာသေးဘူး”
“ဟိုကားကို မကြိုက်တော့ဘူးလား”
“မသိပါဘူးကွာ”
ညီညီသည် ခပ်အုပ်အုပ်ကလေး ရယ်လိုက်သည်။
“တချို့တွေကျတော့လဲ ခေါင်းထဲမှာ ဂဏန်းတွက်စက်ကလေးတပ်ပြီး မွေးလာတော့ စည်းစိမ်တွေကို တိုးလို့”
ကိုကို ဘာမှ ပြန်မပြော၊ ပြောလျှင်လည်း သူပြောသည့်စကားပေါ်တွင် ညီညီက လိုက်နင်းကာ လှောင်ဦးမည်၊ သရော်ဦးမည်ကို သိနေသည်။ ညီညီပြောသကဲသို့ပင် ကားကောင်းကောင်းလေးစီးရသည်မှာ မက်မောဖွယ် စည်းစိမ်တမျိုးပင် ဖြစ်သည်။ အိမ်တွင် ထမင်းကြမ်းနှင့် ပဲပြုတ်ကို နယ်စားပြီး ဘတ်စကားခြေနင်းခုံတွင် တွဲလောင်း ခိုစီးကာ ကျောင်းမီအောင်လာရသော ကိုကိုသည် ခင်စိုးပိုင်က ကိုရိုလာကားဝါဝါလေးပေါ်တွင် ယှဉ်တွဲခေါ်သွားပြီး နန်းယုမှ ခေါက်ဆွဲကျွေးတော့ အမှန်တကယ်ပင် ညွှတ်နူးသာယာမိသည်။ ဆင်းရဲခြင်းကို ပြစ်မှုတခုလို ထင်မှတ်သော ကိုကိုသည် ချမ်းသာကြွယ်ဝခြင်းကို အကြီးမားဆုံး ဂုဏ်တရပ်လို့ ထင်မြင်မိခဲ့သည်မှာ ဆန်းတော့ မဆန်းလှပေ။
ကိုရိုလာကားလေးကို ခင်စိုးပိုင်က ကိုယ်တိုင်မောင်းတတ်သည်။ ဆံပင်တိုတိုနှင့် နေကာမျက်မှန်တပ်ထားသော ခင်စိုးပိုင်သည် အမေရိကန် ရုပ်ရှင်မင်းသမီးလို လှသည်ဟု ကိုကို ထင်မှတ်မိသည်။ သူ့ဘေးတွင် ယှဉ်တွဲထိုင်ရလေတော့ ကိုကိုသည် "ငါ့လိုလူ ဇမ္ဗူမှာ ရှိသေးရဲ့လား” ဟု အခါခါ တွေးမိလေသည်။
* * *
ခင်စိုးပိုင်က ကားစတီယာရင်ကို တည်ငြိမ်စွာ ထိန်းကိုင်ယင်း စီးကရက် မီးညှိသည်။
“စိုးပိုင် စီးကရက်သောက်တာ အံ့သြနေလား ဆရာ”
“ဪ .. အံ့သြတယ်လဲ ဟုတ်ပါဘူး”
“တချို့တွေကတော့ မိန်းကလေးတွေ ဆေးလိပ်သောက်တာကို ရှုတ်ချကြတာနော် ဆရာ”
“ဟုက်ကဲ့”
“ဆရာကရော”
“ကျွန်တော်က ... အဲ .... ကျွန်တော်က”
ကိုကို ထစ်အအ ဖြစ်သွားသည်။ ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမည်မသိ၊ ခင်ဦးသာ ခင်စိုးပိုင်လို စီးကရက်သောက်နေလျှင် ဆူပူမိမည်ဖြစ်သည်။ ကိုကိုတို့ဝန်းကျင်တွင် စီးကရက်သောက်သော မိန်းကလေးကို မတွေ့ဖူးပေ။ အိမ်ရှေ့အိမ်က အဘွားရင်၏မြေး မငွေစိန်က အသက်နှစ်ဆယ် မပြည့်သေးသော်လည်း ဆေးပေါ့လိပ် သောက်တတ်သည်။ သူ့ကလေးကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ ဒူးတဘက်ထောင်၍ထိုင်ယင်း ဆေးလိပ် တငေါ့ငေါ့ ဖွာနေတတ်လေသည်။
သို့သော် ခင်စိုးပိုင် စီးကရက်သောက်ပုံကမူ သူတို့လိုမဟုတ်၊ မျက်စိကလေး မှေးစင်းကာ အငွေ့များကို မထိမထိ မှုတ်ထုတ်ပုံက ရင်ခုန်စရာ။ လည်ကုပ်တွင် ဝဲနေသော ဆံပင်တိုတိုလေးကို လေထဲတွင် တလွင့်လွင့် ခါနေအောင် ကားကိုယ်တိုင်မောင်းတတ်သော မိန်းကလေး စီးကရက်သောက်နေတော့ ကိုကို ဘာပြောရမည်မသိ။ ကိုယ်နှင့်မသက်ဆိုင်သောကမ္ဘာမှ လူသားတဦးကို ကြည့်သလို မြင်သလို ကြည့်မိသည်။ သူ့အပြုအမူများသည် သူတို့ကျင်လည်ရာ သူတို့ဝန်းကျင်တွင်တော့ ဆန်းလိမ့်မည်မဟုတ်၊ ကိုကိုတို့ ဝေဖန်စရာ စကားတင်းဆိုစရာ မဟုတ်ဟူ၍သာ ခံစားမိသည်။
“စိုးပိုင်အသက် နှစ်ဆယ်ကျော်ပြီ ဆရာရဲ့၊ ကမ္ဘာအရပ်ရပ်သတ်မှတ်ချက်က ဆယ့်ရှစ်နှစ်ပြည့်ယင်တောင် လူကြီးဖြစ်ပြီပဲဟာ၊ စီးကရက်ကလေး သောက်တာလောက်ကို ဇာချဲ့ပြီး အပြစ်တင်ကြတဲ့မြန်မာတွေကို အားကြီး အမြင်ကတ်တာပဲ”
ခင်စိုးပိုင်၏စကားက ကိုကို၏နားထဲတွင် ကန့်လန့်ကြီး ဝင်သွားသည်။ “ဟင်... ပြောပုံကလဲ သူကိုယ်တိုင်တော့ မြန်မာမဟုတ်တဲ့အတိုင်း” ဟု တွေးယင်း လှည့်ကြည့်မိသည်။ ကြည့်မိတော့လည်း မြန်မာနှင့် မတူသည်ကတော့ အမှန်ပင်။ ကိုကိုသည် ခင်စိုးပိုင်နှင့် စတင်၍သိကျွမ်းခင်မင်ခဲ့ရပုံကို စဉ်းစားနေမိသည်။ များစွာသော ဆရာဝန်နှင့် မိန်းကလေးတို့ သိကျွမ်းခဲ့ပုံ လမ်းရိုးကြီးအတိုင်းဖြစ်သည်။
ခင်စိုးပိုင်၏မိခင် သည်းခြေတွင် ကျောက်တည်သောကြောင့် ဆေးရုံတက်ရသည်။ ခွဲစိတ်ရသည်။ ကိုကိုက ခွဲစိတ်ဌာနတွင် အလုပ်သင်ဆရာဝန်အဖြစ် စ၍ဝင်သောလတွင်ဖြစ်သည်။ ဒီတော့လည်း လူနာအဘွားကြီး၏သမီးနှင့် အလုပ်သင်ဆရာဝန်လေး သိကျွမ်းခဲ့ရသည်။ ရဲတင်းသွက်လက်သော နှစ်ဆယ်ရာစု၏ မိန်းမပျိုလေးက လူပျိုဆရာဝန်လေးအား အိမ်ထောင်ရှိသောဆရာဝန်များထက် ပို၍ အရေးပေးသည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့နှစ်ဦး ပို၍ခင်မင်ခဲ့ရလေသည်။ ရင်နှီးခဲ့ရလေသည်။ ဆေးရုံသို့ တံခါးမရှိ ဓားမရှိ ဝင်ထွက်နေသော ခင်စိုးပိုင်က သူ့အား အပြင်သို့ ခေါ်သွားကာ ထမင်းကျွေးတတ်သည်။ ခင်ဦးမှလွဲ၍ မည်သည့်မိန်းကလေးနှင့်မျှ ရင်းရင်းနှီးနှီးမနေဖူးသော ကိုကိုခမျာ သူ့ရင်ခုန်သံကို သူ စတင်ပြီး ကြားခဲ့ရလေသည်။
“ကြည့်လှချည်လား ဆရာရဲ့”
ခင်စိုးပိုင်က ခေါင်းလေးကို ငဲ့ကာ ခပ်ပြုံးပြုံး မေးသည်။ ခင်စိုးပိုင်၏မျက်ခုံးများမှာ အသေအချာပြုပြင်ပြီး ဆေးကူထားသောကြောင့် စင်ရော်တောင်လို ကော့ပျံနေသည်။ အစိမ်းရောင်လေး မသိမသာ ခြယ်ထားသော မျက်ခွံများက မို့နေသည်။ ရှည်လျား ညွှတ်ပျောင်းနေသော မျက်တောင်များကို ယခင်က ကိုကိုသည် အစစ်ဟု ထင်ခဲ့သည်။ သူနာပြုဆရာမလေးများက "အဲဒီအစ်မ မျက်တောင်တုတပ်တာ သိပ်သေသပ်တာပဲ။ မသိသာဘူး” ဟု ပြောနေကြသံကို ကြားသောအခါမှ အတုမှန်း သိခဲ့ရသည်။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ၊ လမ်းဘေးမှ တိုးဝင်နေသော နီယွန်မီးချောင်းရောင်လဲ့လဲ့ဝယ် ခင်စိုးပိုင်သည် အလှကြီး လှနေလေသည်။
“စိုးပိုင်က သူများနဲ့မတူပဲ ထူးဆန်းနေလို့လားဟင်”
“ဟင်... ဟင် .. ဟုတ်ပါဘူး”
ကိုကို အထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့ ဖြစ်သွားသည်။ သူ့ကိုလှမ်းကြည့်ကာ ခင်စိုးပိုင်က အသံသာသာလေးနှင့် ရယ်လေသည်။
“စိုးပိုင်အတွက်တော့ ဆရာက ထူးဆန်းနေ ????”
“ဟင် ..ဘာဖြစ်လို့ ”
“ဆရာက သိပ်ရိုးတာပဲ”
သူ့မျက်နှာတစ်ပြင်လုံး ရှိန်းခနဲ ပူသွားသည်။
“ဆရာ ရည်းစားမထားခဲ့ဖူးလား”
“ဟင့်အင်း”
“အင်း... ဟုတ်မှာပဲ”
ခင်စိုးပိုင်က ခေါင်းလေးတစ်ညိတ်ညိတ်နှင့် ပြုံးသည်။ ကိုကိုသည် ဆရာမရှေ့ ရောက်နေသော ကျောင်းသားလို အနေရအထိုင်ရ ကျပ်လာသည်။
“ဘဝရဲ့ ပျော်ရွှင်စရာကောင်းတဲ့ အချိန်တွေကို ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ကုန်ဆုံးခဲ့လဲဟင်၊ ဆရာက အသက် နှစ်ဆယ့်လေးနှစ်ရှိပြီဆို”
“ကျွန်တော် အားရင် စာကျက်တယ်”
ကိုကို၏အဖြေ ကြားသော ခင်စိုးပိုင်က ကိုယ်လေးတစ်သိမ့်သိမ့်လှုပ်အောင် ရယ်ပြန်သည်။ ကိုကိုသည် ခင်ဦးမှလွဲရင် မည်သည့်မိန်းကလေးနှင့်မျှ ဤမျှရင်းရင်းနှီးနှီး မပြောဖူးပေ။ မိမိကိုယ်မိမိ အားငယ်သော အရွံ့စိတ်နဲ့မို့ ကျောင်းမှ မိန်းကလေးများကိုလည်း ခပ်ရှောင်ရှောင်နေလေ့ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် ကိုကို့အား ကျောင်းတွင် "ဘုန်းကြီး” ဟု ခေါ်ကြသည်။ သန်းဦးမောင်တို့ကမူ ငယ်ဖြူ ဟုခေါ်ကြသည်။
“စိုးပိုင်ကတော့ လူဖြစ်လာတုန်း၊ လူဖြစ်ရကျိုးနပ်အောင် ထင်တာလျှောက်လုပ်တာပဲ၊ စာကျက်တာကလွဲရင်ပေါ့။ စာကိုတော့ ဆယ်တန်းထိတော့ ကျက်လာပြီပြီး၊ တော်ပြီ။ ဒက်ဒီတို့ မာမီတို့ ရှာထားတာတွေ ဒီတစ်သက်တော့ စားမကုန်ပါဘူး၊ ဘာကိစ္စ အပင်ပန်းခံပြီး စာကျက်နေရတော့မှာလဲ ..ရည်းစားစာ ရေးတတ်ဖတ်ယင် တော်လောက်ပြီပေါ့နော်”
ကိုကိုသည် ခင်စိုးပိုင်အား တအံ့တသြ ကြည့်နေမိသည်။ ဪ..သူတို့မှာချမ်းသာလိုက်တာနော် ဟူသော အထင်ကြီးခြင်းကတစ်ဝက်၊ စိတ်ထင်ရာလျှောက်လုပ်နေတဲ့ဟာ အထင်သေးခြင်းကတစ်ဝက် သူ့ရင်ထဲတွင် ဆန့်ကျင်ဘက် ထင်မြင်ချက်နှစ်ခုက ပဋိပက္ခ ဖြစ်နေကြသည်။
“စိုးပိုင်ရော ရည်းစားထားဖူးလို့လား”
သူက မရဲတရဲ မေးမိသည်။ ခင်စိုးပိုင်က ဟက်ဟက်ပက်ပက်လေး ရယ်လေသည်။
“ဘယ်နှစ်ယောက်မှန်းတောင် မသိတော့ဘူး”
“ဟာ...”
“အဟုတ်ပြောတာ၊ စိုးပိုင်က ထမင်းစားတတ်ကတည်းက ရည်းစားထားတတ်တာ၊ ဒါပေမဲ့ စိုးပိုင် တကယ့်ချစ်မိတဲ့သူက တယောက်ပဲရှိတယ်၊ သူက ဆရာဝန်”
“ဘယ်သူလဲ”
“မသိချင်ပါနဲ့တော့ ဆရာရယ်၊ သူက စိုးပိုင်ကို ကန်သွားတာ..”
အစိုးရပိုင်းလူကြီး၏ သားဖြစ်ကြောင်းကို ခင်စိုးပိုင်က ခေတ်သုံးစကားနှင့် ပြောသည်။ ကားဟွန်းကို တတီတီ နှိပ်ရင်း ရှေ့မှကားများကို ကျော်တက်သည်။
ခင်စိုးပိုင်သည် ကားမောင်းကြမ်းပြီး ခပ်ရမ်းရမ်း မောင်းတတ်သည်။ ကိုကိုသည် ဂျပ်စသက်သင်းပြောဖူးသော စကားကို သတိရနေသည်။ ဂျပ်စသက်သင်းက "ဒီ ခင်စိုးပိုင်ဆိုတဲ့ဟာမက ထောတော့ အတော်ကို ထောတာ မောင်။ သူ့ အမေ၊ အဖေကလဲ သူ့ကို မနိုင်ဘူး။ အိတ်ထဲမှာ ရာတန်အထပ်လိုက်ထည့်ပြီး သူထင်ရာအကုန် လျှောက်လုပ်တာပဲတဲ့။ ငါ့လိုကောင်နဲ့တောင် ယှဉ်ပြီး ဂျင်ကစားဖူးတာကြည့်၊ စိတ်ထင်ရာ အကုန်လုပ်တဲ့ ခပ်ရမ်းရမ်းကောင်မ” ဟုပြောဖူးသည်။
“ကဲ.. ရောက်ပြီ ဆရာ”
ခင်စိုးပိုင်က ကားကလေးကို ဆေးရုံကြီးရှေ့တွင် ညင်သာစွာ ရပ်လိုက်သည်။
“ကဲ .. ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ခင်ဗျာ၊ နောင်လည်း ကျွေးနိုင် မွေးနိုင်ပါစေဗျာ”
“ဟုတ်ကဲ့ ကျွေးပါရစေဆရာ။ ကျွန်မလည်း ငယ်ဖြူဘုန်းကြီးကို ခင်မင်ချင်ပါတယ်။ ဆွမ်းကပ်ချင်ပါတယ်”
ခင်စိုးပိုင်က ရယ်မောနောက်ပြောင်သွားသည်။ လျှောကနဲ လိမ့်ထွက်သွားသော ကားဝါဝါလေးကို ကိုကို မျက်စိတစ်ဆုံး လိုက်၍ကြည့်နေမိသည်။ နောက်ဘက်တွင်ရောက်လာသော ကျော်ဦးနှင့် တင်မောင်မောင်တို့၏ ခြေသံကိုပင် မကြား၊ သူ့ကျောကို လှမ်းပုတ်လိုက်တော့မှ ရင်ထဲ အေးခနဲ ဖြစ်သွားသည်။
“ဟာ... ကိုကို ပိုင်လှချည်းလာ။ ဘယ်သူတုန်း”
တင်မောင်မောင်က အထင်တကြီးနဲ့ စိတ်ဝင်းစားစွာ မေးသည်။
“ဆံပင်တိုလေးနဲ့ မိုက်တယ်မောင်”
ကျော်ဦးက ချီးကျူးသည်။ “မင်း မလိုချင်ရင် ငါ့ဘက် ပို့လိုက်ကွာ” ဟုဆက်၍ ရယ်သလို မောသလို ပြောလေသည်။ ကိုကို အတန်ငယ် ဘဝင်မြင့်သွားသည်။ ပျော်လည်းပျော်ရွှင်သွားသည်။ " ငါ့ကိုခင်နေတဲ့ ကောင်မလေးပါကွာ” ဟု အရေးမကြီးသလိုပြောရင်း ဆေးရုံလှေကားထစ်များကို ခပ်သွက်သွက် နင်းပြီး တက်ခဲ့သည်။
* * *
“ရှေ့နားက ဆိုင်လေးမှာ ခဏလေး ရပ်ပေးပါလား.. ကိုလှရွှေ”
ညီညီက ဒူးယားဗူးခွံလေးကို အပြင်သို့ လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။
“ကျွန်တော် စီးကရက်ဝယ်ချင်လို့”
လှည်းကူးကားဂိတ်တွင် မီးရောင်ထိန်ထိန်လင်းနေသည်။ သူ့တို့ ကားရပ်လျှင် ကားဆီသို့ ဈေးသည်ကလေးများ ပြေးလာကြဦးမည်။ စာကလေးကြော်၊ ဆီထမင်း၊ ကောက်ညှင်းထုပ်၊ ကြံပန်းခိုင်များ သူ့ထက်ငါ လုယက်ပြီး ရောင်းကြဦးမည်။ သူ့တို့အသံ ကြားရလျှင် အတွေးထဲမှ အဖေသည်လည်းကောင်း၊ အမေသည်လည်းကောင်း၊ ခင်စိုးပိုင်သည်လည်းကောင်း၊ ထို့နောက် ခင်ဦးသည်လည်းကောင်း ထွက်၍ပြေးကြပေတော့မည်။ ပြန်လည်းတွေးနေရသည်မှာ နာကျင်ကြေကွဲရသော်လည်း ကိုကိုသည် အတွေးထဲပင်လျှင် ဝဲလည်လည် လှည့်နေချင်သေးသည်။
“ဂျာကင်အင်္ကျီအတွင်းအိတ်ထဲမှာ စီးကရက်တစ်ဗူးပါတယ် ညီညီ၊ ကိုလှရွှေ ဆက်မောင်း "
ညီညီက ဂျာကင်အင်္ကျီအိတ်ထဲမှ စီးကရက်ဗူးကို စမ်းပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ အလင်းရောင်တွင် ထောင်ကြည့်ပြီး လေတစ်ချက် ချွန်လိုက်သည်။
“အား ... ဟား.. ဒါက တို့အစ်ကို အမြဲစွဲသောက်တဲ့ စီးကရက်ထင်ပါရဲ့”
ညီညီက ပျက်ချော်ချော် ပြောသည်။ စီးကရက်ဗူးကို ချက်ချင်း ဖောက်ပြီး တလိပ် ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
“ဒန်းဟီးလ်ဆိုတာ မြန်မာပြည်မှတော့ အတော့်ကိုရှားရှားပါးပါး ဝယ်ရမှာနော်”
ညီညီအား “ငွေရှိရင် ဘာမှမရှားပါဘူးကွာ” ဟု ပြောလိုက်ချင်သော်လည်း မပြောဖြစ်။ ပြောဖြစ်လျှင်လည်း ညီညီက လှောင်ရယ်ရယ်ဦးမည်ဖြစ်သည်။
“မင်း စီးကရက်သောက်ပုံက ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တာ၊ ဒီလောက်သောက်နေရင် မကောင်းဘူး ညီညီ”
“ခါတိုင်းတော့ ဒီလောက်မသောက်ပါဘူး။ ဒီနေ့မှ”
ညီညီက စီးကရက်ကို နှုတ်ခမ်းမှာတပ်ရင်း မီးခြစ်?? မီးစွဲသွားသောအခါ သက်ပြင်းတစ်ချက် ရှိုက်ကာ ဆက်ပြောသည်။
“ဒီကနေ့မှ အရမ်းသောက်နေမိတာပါ၊ မိခင်ဦးလေးကြောင့်”
ညီညီသည် ခင်ဦးကို မလိုမကျလျှင် “မိခင်ဦး” ဟုခေါ်ကာ ကရုဏာသက်နေသောအခါများတွင်မူ 'မိခင်ဦးလေး” ဟု ခေါ်တတ်သည်။
“ဒီကောင်မလေးက သေရမှာ သိပ်ကြောက်ရှာတာ။ သူက ခဏခဏ ပြောတယ်။ ငါ့မှာ ကလေးတစ်ယောက်ရှိနေပြီးတဲ့ ကလေးအမေတဲ့။ ငါသာ သေသွားရင် ငါ့သားကလေးကို ဘယ်သူကဆက်ပြီး စောင့်ရှောက်မလဲတဲ့”
ညီညီပြောသောအခါမှပင်လျှင် ကိုကိုသည် ခင်ဦးသားကလေးကို သတိရသည်။ ပါးစုန့်ဖောင်းဖောင်း မျက်နှာချိုချိုနှင့် ချစ်စရာသားငယ်ခမျာ မိခင်မဲ့ရှာတော့မည်။
“အဖေက အသုံးမကျသလောက် အမေက အင်မတန်တာဝန်သိတယ်.. ခင်ဦးလို မိခင်မျိုးကတော့ ရှားမှရှား”
ကိုကို့မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ကာ ညီညီက မကျေမချမ်း ပြောသည်။
“အေးကွာ..ကလေးတော့ ဒုက္ခပဲ”
“သြ....ဒုက္ခပဲတဲ့လား၊ ကိုကိုက သနားတယ်လား”
“သနားတာပေါ့ကွာ”
ညီညီက ရုတ်တရက် ရူးသွပ်သွားသလို ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်လေသည်။ မျက်လုံးများသည် ခါးခါးသီးသီးနှင့် အစိမ်းရောင်တောက်လာသလို ထင်ရသည်။
“မိ.. ခင်ဦးရေ... နင့်သားကို နင့်ကိုကိုက သနားတယ်တဲ့”
ပြက်လုံးကောင်းတစ်ခု ကြားလိုက်ရသလို ရယ်နေသော ညီညီ့အား ကိုကိုသည် ငေးကြောင်ကြောင် ပြန်ကြည့်နေမိသည်။ တစုံတစ်ခုတော့ မှားနေပြီဟု တွေးရင်း တုန်လှုပ်အားငယ်စိတ်များ လွှမ်းမိုးလာသည်။
“မချစ်တတ်ပေမဲ့၊ တာဝန်မသိတတ်ပေမဲ့ သနားတော့ သနားတတ်သေးသကိုးဗျ။ တို့အစ်ကိုက သနားတော့ သနားတတ်သားနော်”
ညီညီ၏အသံတွင် လှောင်သံ ပြောင်သံ၊ နာကျည်းသံများ ရောစွက်နေသည်။
“မှတ်မိလား ကိုကို၊ တို့ငယ်ငယ်က အိမ်အောက်မှာ သားလာပေါက်တဲ့... ခွေးနီမရဲ့ သားသမီးတွေကိုတွေ့တော့ သူ့မှာ ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ တွေးပြီး စိုးရိမ်ခဲ့သေးတာ”
* * *
အိမ်အောက်တွင် ခွေးနီမ ကလေးမွေးနေကြောင်းကို ပထမဆုံးသိသူမှာ ညီညီဖြစ်သည်။ ခွေးနီမ၏ တအိအိ အော်သံကြောင့် အိမ်အောက်ထဲသို့ တကုန်းကုန်းနှင့် ဝင်သွားသည်။
“နီမ .. နီမ.. အို.. အို့..”
ညီညီ့နောက်မှ ခင်ဦးက ထန်းလျက်ခဲလေး ကိုင်ကာ လိုက်သွားသည်။ ကိုကိုကတော့ ထုံးစံအတိုင်း နောက်ဆုံးမှဖြစ်သည်။ သားပေါက်ပြီးစ ခွေးမများသည် လူအနားလာသည်ကို မကြိုက်၊ သူတို့သားလေးတွေကို ယူမှာစိုး၍ ရန်လိုပြီး ကိုက်တတ်သည်ဟု ကြားဖူး၍ လန့်နေသည်။ နီမကလည်း ခွေးသားအုပ်မမို့ ရန်လိုချင် လိုနေမည်ဖြစ်သည်။ အလျင်က ထမင်းကျန် ဟင်းကျန်များ ချကျွေးဖူးသည်ကိုမေ့ပြီး ထ၍ကိုက်ချင် ကိုက်နေမည်ဖြစ်၏။
“ဒီမှာ ... ဒီမှာ .. တွေ့ပြီ”
ညီညီက အော်သည်။ မြေကို ကျင်းယက်ပြီး လဲလျောင်းနေသော နီမကို ထန်းလျက်ခဲလေး ပစ်ပေးလိုက်သည်။ နီမက ညီညီ့ကိုကြည့်ပြီး မသိမသာ အမြီးနှံ့ပြသည်။ ညီညီက ပါးစပ်မှ စုတ်သပ်၍ ချော့ယင်း အနားသို့ ကပ်သွားလေသည်။
“ဟာ... အနက်လေး၊ လှတယ်ကွာ... ဝဝလုံးလုံးလေး၊ ဟာ... ကိုကို လာကြည့် .. လာကြည့်။ ဒီအကျားလေးက ပိုလှတယ်၊ အထီးလေးကွ၊ သိလား”
“ဒီမှာ .. ဒီမှာ၊ ဒီနှာခေါင်းအဖြူလေးနဲ့ဟာက ခင်ဦးဖို့ ၊ အမ လေးနော်”
ခင်ဦးက ခွေးနီမကို ခေါင်းပွတ်၍ချော့ယင်း ခွေးလေးတကောင်ကို ဆွဲကိုင်သည်။ ခွေးနီမက မသိမသာ ဟိန်းလိုက်၍ ကြောက်လန့်ပြီး ဖြတ်ကနဲ ပြန်လွှတ်လိုက်သည်။
“အားလုံးပေါင်း ခြောက်ကောင် သိလားကိုကို၊ အထီးက နှစ်ကောင် အမက လေးကောင်”
ညီညီက အသေအချာ ကြည့်ရှု ရေတွက်နေသည်။ အိမ်အောက်တွင်မို့ အနံ့အသက်က မကောင်းလှ။ စွတ်စိုပြီး ထိုင်းမှိုင်းနေသည်။ ခွေးနီမ၏ဝပ်ကျင်းကမူ မြေငွေ့နှင့် ပူနွေးနေလေသည်။ ဝပ်ကျင်းထဲတွင် ခွေးကလေးများက တကောင်ပေါ်တကောင် တွား၍တက်နေသည်။ ခွေးနီမ၏နို့ကို တိုးဝှေ့ပြီး စို့နေကြသည်။ ခွေးနီမသည် တစောင်း လှဲအိပ်ယင်း ကိုကိုတို့သုံးယောက်အား မျက်ခြည်မပြတ် လိုက်၍ ကြည့်နေသည်။
“အိမ်အောက်က မှောင်လိုက်တာဟာ”
“အေးဟာ၊ နံလဲနံတယ်”
“ညီညီရာ၊ နင်တို့အိမ်အောက်ကလဲ ကြွက်တွင်းတွေချည်းပဲ၊ ညစ်ပတ်လိုက်တာ”
“အောင်မာ ကြီးကျယ်လို့၊ နင်တို့အိမ်အောက်များ ဆင်းကြည့်ပါအုံး၊ ဒီလိုပဲနေမှာပါ”
မြေကြီးက ကျစ်စာခဲများဖြစ်နေသည်။ ခင်ဦး ပြောလည်းပြောစရာ၊ ကြွက်တွင်းက နေရာအနှံ့ပင်။ ကြွက်တွေကလည်း သေးသေးကွေးကွေးမဟုတ်၊ ခွေးနီမ ယခုမွေးထားသော ခွေးပေါက်စလေးတွေလောက်ရှိလေသည့် အမွေးစုတ်ဖွားနှင့် မြေကြွက်ကြီးများဖြစ်သည်။
“လာကွာ.. ထွက်ကြပါစို့။ နံလိုက်တာ အောက်သိုးသိုးနဲ့”
သူတို့သုံးဦးသား တကုန်းကုန်းနှင့် ပြန်ထွက်လာကြသည်။ အပြင်ရောက်တော့ သူတို့ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်က ခွေးနီမကို သတိမရတော့ပေ၊ ဂေါ်လီရိုက်စကားရန်သာ စိုင်းပြင်းသည်။ သို့သော် ခင်ဦးသည် သူတို့ကစားရာသို့ ခါတိုင်းလိုဝင်ပြီး မရှုပ်တော့ပေ။ အဘွားရင် စိုက်ထားသော ပိတောက်ပင်အောက်တွင် ထိုင်နေသည်။
ညီညီက လှမ်းခေါ်သည်။ ခင်ဦးက ရှုတည်တည်နှင့် မျက်လွှာလှန်၍ ကြည့်သည်။
“နင် ဘာတွေ စဉ်းစားနေတာလဲ”
“ငါ ကံကောင်းပေလို့ လူဖြစ်တာ ညီညီရ၊ ခွေးများဖြစ်ယင် ဒုက္ခ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ခွေးဖြစ်ရတာ စာမကျက်ရဘူး၊ ကျောင်းမသွားရဘူးဟ။ ဇိမ်ပဲ။ အိပ်ချင်သလောက်အိပ်၊ သူတို့အမေက ငါတို့အမေလို ထ ... ထ နေမြင့်လှပြီ ဆိုပြီးတော့လဲ မနှိုးဘူး”
ညီညီက ဟန်နှင့်ပန်နှင့် ပြောယင်း အင်္ကျီလက်နားစကို လှန်ကာ နှပ်ချေးသုတ်သည်။ သားရေကြိုးတပ်ထားသော ဘောင်းဘီအစင်းကျားလေးမှာ လျှောကျနေ၍ လက်နှစ်ဘက်နှင့် ပင့်တင်လိုက်သည်။
“သူတို့အဖေကလဲ စာမကျက်လို့ဆိုပြီး ဆူမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ငါတို့ဆို အမေက ဆူလိုက်၊ အဖေက ဆူလိုက်”
“နင် ဘာသိလို့လဲ ညီညီ၊ အခု နင်က လူဖြစ်နေလို့ အဖေနဲ့နေရတာဟ။ နင်သာ ခွေးဖြစ်ယင် နင့်အဖေ ဘယ်သူမှန်းတောင် သိမှာမဟုတ်ဘူး၊ ခွေးနီမရဲ့ ကလေးတွေကို ကြည့်စမ်း၊ သူတို့အဖေ ဘယ်သူလဲ ... ကဲ”
ခင်ဦးက မျက်နှာလေးရှုံ့နေသည်။ သူ့ရှေ့ မြေကြီးပေါ်ကြွေကျလာသော ပိတောက်ရွက်ဝါဝါလေးတရွက်ကို ကောက်ယူပြီး အမှတ်မထင် ဆုတ်ဖဲ့နေသည်။ ထို့နောက် ညီညီ့အား လှမ်း၍ကြည့်ကာ ပခုံးလေး တွန့်ကာ ပြောလေသည်။
“ကံကောင်းလို့ ညီညီရ၊ ငါသာ လူမဟုတ်ပဲ ခွေးဖြစ်နေယင် ခွေးနီမလိုပဲ အဖေမရှိတဲ့ ကလေးတွေ မွေးနေရမှာ ဒုက္ခ”
ခင်ဦး၏အဘိဓမ္မာကို ကြားတော့ ညီညီက ခွက်ထိုးခွက်လန် ရယ်သည်။ အိမ်ရှေ့ထွက်လာသော အမေကလည်း ကြားသွားသည်။ ရယ်ခဲ ပြုံးခဲလှသော အမေပင် မနေနိုင်။ “ဪ .. ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ သမီးရယ်” ဟု ခင်ဦး၏ခေါင်းကို ပုတ်ကာ ပြောယင်း ရယ်လေသည်။
* * *
“သူသာ ခွေးဖြစ်ယင် အဖေမရှိတဲ့ကလေး မွေးရမှာဆိုပြီး ကြံကြံဖန်ဖန် တွေးပြီး ပူပန်ခဲ့တဲ့ ကောင်မလေး၊ ခုတော့ သူ့ဘဝဟာ နီမနဲ့ ဘာထူးလဲ"
ညီညီက နာနာကျည်းကျည်း ပြောသည်။ ကိုကို ဘာမှ ပြန်မပြောမိ၊ သူ မမြင်ဖူးလိုက်သော ခင်ဦး၏ယောက်ျားအကြောင်းကို တွေးကြည့်သည်။ ခင်ဦးနှင့် ကွဲသွားသည်ဟု ကြားရသည်။
“အင်းလေ ... ငါနဲ့ခင်ဦးအကြောင်း သိပြီး ကွဲသွားတာဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာ၊ ငါ့ကြောင့်များလား မသိဘူး၊ ငါကလဲ ငါပဲ”ဟု စဉ်းစားယင်း ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်မိသည်။ ညီညီ့ကို မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲပဲ ခေါင်းငုံ့ထားလိုက်သည်။
“အဲဒီတုန်းက ငါလဲ မှားသွားတယ်ကွာ”
“ဘာ မှားတာလဲ၊ ဘာ အခုမှ မှားတာလဲ”
ညီညီ့အသံက ဒေါသလှိုင်းခတ်ကာ တုန်ယင်နေသည်။ ကိုကို့ရင်ထဲတွင်မူ အဖန်တလဲလဲ နောင်တရခြင်းဝေဒနာနှင့် တစစ်စစ် နာကျင်နေသည်။ ကိုက်နေသည်။
“ခင်ဦးကို ခင်ဗျားကြီး ချစ်လဲ မချစ်ခဲ့ဘူး၊ သနားလဲ မသနားခဲ့ဘူး”
ညီညီက စွဲချက်တင်သည်။
* * *
ထိုနေ့ညက ကိုကို မူးနေသည်။ ခင်စိုးပိုင်နှင့်အတူ အင်းလျားလိတ်ဟိုတယ်သို့ ပထမဆုံးအကြိမ် ရောက်ဖူးရသည်။ ခင်စိုးပိုင် စပ်ပေးသော ဒရိုင်းဂျင်ကို ပထမဦးဆုံးအကြိမ် သောက်ဖူးရသည်။ ရီဝေဝေမှ တကယ့်ကို ရီရီဝေဝေ။
ကိုကိုသည် ခင်စိုးပိုင်နှင့်တွေ့မှ စီးကရက်သောက်သော မြန်မာမိန်းကလေးကို တွေ့ဖူးခြင်းဖြစ်သည်။ ယခုတဖန် အရက်သောက်သော မိန်းကလေးကို တွေ့ဖူးရပြန်သည်။ ခင်စိုးပိုင်သည် ကိုကိုနှင့်အတူ အရက်သောက်လေသည်။
“ကို ... ကို”
ခင်စိုးပိုင်က ဆရာဟု ခေါ်နေကျမှ ကိုကိုဟု ပြောင်း၍ခေါ်သည်။
“ကိုကို ပျော်လား”
“သိပ်ပျော်တာပဲ”
ကိုကိုက အမှန်အတိုင်း ဖြေမိသည်။ ခင်စိုးပိုင်နှင့်သာ အမြဲတမ်း ဒီလိုသွားလာနေထိုင်ရလျှင် မည်မျှကောင်းလိမ့်မည်နည်းဟု တောင့်တခဲ့မိသည်မှာလည်း အမှန်ပင်။ခင်စိုးပိုင်နှင့်အတူ ဘဝ၏အေးချမ်းသက်သာခြင်း၊ စည်းစိမ်ဥစ္စာ ပြည့်စုံပေါများခြင်းများ ယှဉ်တွဲနေသည်။ ထိုသို့သောဘဝကို ကိုကို လိုချင်သည်။
“ဒီလိုပဲ အမြဲနေချင်လား”
“နေချင်တာပေါ့ ”
“နေချင်ယင် နေကြမယ်လေ”
“ဒါပေမယ့် ... ဟို ... ဟို ... ကိုယ်တို့က ”
“ဘာလဲ.. ကိုယ်တို့က ချစ်သူတွေမဟုတ်ကြဘူးလို့ ပြောမလို့လား”
“အင်း”
ခင်စိုးပိုင်က တခစ်ခစ် ရယ်သည်။ ကိုကို့ပခုံးပေါ် မေးတင်ကာ တိုးတိုးလေး ပြောသည်။
“ ဒီတော့လဲ ဘာခက်လဲ ကိုကိုရာ၊ ချစ်သူတွေ လုပ်လိုက်ကြရုံပေါ့ ... ဟုတ်ဘူးလား”
ကိုကိုသည် တိမ်တိုက်ထဲတွင် လွင့်မျောသွားသည်။ ရီဝေတိမ်းမူးစွာနှင့် ခင်စိုးပိုင်၏ပခုံးလေးကို ပြန်ဖက်လိုက်သည်။ ပွင့်လင်းစွာ ဝန်ခံရလျှင် ကိုကိုသည် “ဒီစည်းစိမ် ဒီချမ်းသာတွေ ကို ငါပိုင်ဆိုင်ရတော့မယ်” ဟု ချက်ချင်း တွေးလိုက်မိကြောင်း ဝန်ခံရမည်ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ တွေးမိပြီး ပျော်ရွှင်သွားသည်။ "တယ်စွံတဲ့ငါ၊ တယ်ဟုတ်တဲ့ ငါ” ဟု တွေးကာ ဘဝင်ပင် မြင့်ချင်ချင်ဖြစ်လာသည်။ ထို့နောက် ခင်စိုးပိုင်၏ခါးကျဉ်းကျဉ်းလေးကို မရဲတရဲ ဖက်သည်။
ခင်စိုးပိုင်က တွန်းများ ပစ်လေမလားဟု စိုးရိမ်သော်လည်း တွန်းမပစ်ချေ။ "အင်း... ဟုတ်သားပဲ၊ ချစ်သူတွေဆိုတာ ဒီလိုနေကြရမှာပဲ” ဟု စဉ်းစားယင်း ကိုကို အရက်ထပ်မော့သည်။
“စိုးပိုင် တခါ ပြောဖူးတဲ့လူလေ၊ စိုးပိုင်ကို ခွာထုတ်တဲ့သူက အခု စေ့စပ်လိုက်ပြီ ကိုကိုရဲ့”
ခင်စိုးပိုင်ကလည်း သူနှင့်အပြိုင် မော့ကာ ရီဝေဝေနှင့် ပြောသည်။
“ဂျင်းစိမ်းနှင့် မိတ်သလင်၊ သူ မကြင်လို့ သွားတာ အရေးမစိုက်ပါနဲ့ကွာ”
ကိုကိုက တတ်သမျှမှတ်သမျှ အားပေးသည်။ ခင်စိုးပိုင်က ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်သည်။
“ဟုတ်တယ်.. ဒါကြောင့်မို့ စိုးပိုင်လဲ စေ့စပ်လိုက်တာ”
“အယ်... ဘယ်တုန်းကလဲ”
“အခုပဲလေ၊ ကိုကိုနဲ့လေ... ၊ ကိုကိုနဲ့စိုးပိုင်တို့ စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းပြီးပြီနော်”
ခင်စိုးပိုင်က မူးမူးနှင့် သူ့ကို နမ်းသည်။ သူ့တကိုယ်လုံးရှိ အိပ်ပျော်နေသော သွေးများသည် ဆူဝေလှုပ်ရှားလာသည်။ ဓာတ်လိုက်ခံရသလို တုန်တုန်လှုပ်လှုပ် ဖြစ်နေသည်။
ခင်စိုးပိုင်က “သိပ်ရိုးတဲ့ကိုကို” ဟု ပြုံးရယ်၍ ပြောတော့ သူက ရှက်စရာဟု အောက်မေ့မိသည်။ မရိုးကြောင်း ပြရသည်။ ခင်စိုးပိုင်ကို သူ ဖက်၍မဝ၊ နမ်း၍မဝ။ "တယ်စွံတဲ့ငါ” "ချမ်းသာပြီဟဲ့ ငါ” ဟု တွေး၍ မဝ။
တွေးပြီးယင်း တွေးယင်း၊ ပျော်ပြီးယင်း ပျော်ယင်းနှင့် အိမ်ကိုပင် ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ပြန်ရောက်လာသည် မသိတော့။ ခင်စိုးပိုင်လိုက်ပို့သည်ကိုတော့ မှတ်မိသည်။
“ဟိုး... ဟိုး၊ တော်ပြီ။ အဲဒီလမ်းထိပ်မှာ ရပ်၊ ကောင်းကောင်းပြန်နော်၊ ဂွတ်နိုက် ဒါလင်..ဂွတ်နိုက်”
ကိုကိုက မူးမူးနှင့် လျှာချောင်နေသည်။ ခင်စိုးပိုင် ထွက်သွားမှ လမ်းထဲသို့ ဒယီးဒယိုင်နှင့် ဝင်လာသည်။ သီချင်းအော်ဆိုချင်သော်လည်း ဘာသီချင်းမှမရ၍ မဆိုဖြစ်။
မိုးဖွဲဖွဲ ကျနေသော်လည်း လမ်းတွင် လူရှင်းနေသည်။ လမ်းထိပ်က ဓာတ်မီးရောင်မှာ မှိန်လှသည်။ လကလည်း မိုးသားတွေအောက် ရောက်နေ၍ လုံးဝ မလင်း။
အိမ်တွင် ညီညီ မရှိ၊ တံခါးဝမှာ သော့တန်းလန်းက ဆီးကြိုသည်။ ကိုကိုက သော့ဖွင့်ပြီး တံခါးကို ခြေနှင့် ကန်ဖွင့်လိုက်သည်။ "တယ်စုတ်ချာတဲ့အိမ်” ဟု ချီးကျူးဂုဏ်ပြုစကား ရွတ်ဆိုကာ အိပ်ရာဆီသို့ တန်း၍ လျှောက်သွားသည်၊ အိပ်ချင်ပြီ။
ကိုကိုသည် အိပ်ရာထဲတွင် လှဲအိပ်လိုက်သည်။ အိမ်အမိုးနှင့် နံရံများက သူ့မျက်စိထဲတွင် စောက်ထိုးမိုးမျှော် ဖြစ်နေကြသည်။ ထမင်းစားပွဲဝိုင်းလေးပေါ်တွင် စားလက်စ ထမင်းပန်းကန်ကို တွေ့ရသည်။ ထမင်းစားလက်စတန်းလန်းကြီး ညီညီ ဘယ်များထွက်သွားပါလိမ့်ဟု မတွေးမိ။ ချာတူးလန်တဲ့ ထမင်းနဲ့ ဟင်း နေမှာပါဟုသာ တွေးမိသည်။ ခုနက သူ အရက်နှင့် မြည်းခဲ့သော ဝက်အူချောင်းကြော်၊ အသားလုံးကြော်များကို မြင်ယောင်လာသည်။
“ဘဲဥကြော်ကို တသက်လုံး မစားတော့ဘူးကွ”
ကိုကိုက အသံထွက်အောင် ပြောယင်း တဦးတည်း ရယ်သည်။ အခါတိုင်း တွေးထင် မြင်ယောင်နေကျဖြစ်သော အဖေ့ကိုလည်းကောင်း၊ အမေ့ကိုလည်းကောင်း လုံးဝ မတွေးမိ။ ခင်စိုးပိုင်ကိုသာ မြင်ယောင်နေမိသည်။ သူ့နှာခေါင်းထဲတွင် ယခုတိုင် မွှေးနေသေးသည်။ ခင်စိုးပိုင်၏ ဆံပင်ကလည်း မွှေးသည်၊ ပါးကလေးကလည်း မွှေးသည်၊ နှုတ်ခမ်းလေးကလည်း မွှေးသည်၊ ရင်ညွှန့်ကလေးကလည်း မွှေးသည်။ ကိုကိုသည် မူးမူးထွေထွေနှင့် ခေါင်းအုံးကို တအား ဖက်ထားလိုက်သည်။ ခင်စိုးပိုင်က သူ့ဆီပြေးလာလိုက်၊ ပြန်ပြေးသွားလိုက်နှင့် ကိုကို့ခေါင်းထဲတွင် ယစ်ဝေသည်ထက် ယစ်ဝေလာသည်။
“ကိုကို”
ခင်စိုးပိုင်က တိုးတိုးခေါ်သည်။
“ဘာလဲကွယ်”
“ကိုကို ဘယ်သွားနေလဲ”
“ဘယ်မှ မသွားပါဘူးကွယ်”
“ခုနတုန်းက မရှိပါဘူးကွယ်”
“ရှိပါတယ်”
ကိုကိုက ပြုံးချင်ရယ်ချင်နေသည်။
“အို .. မရှိပါဘူး၊ အိမ်မှာလဲမရှိ ဆေးရုံမှာလဲမရှိ၊ ဘယ်လျှောက်လည်နေတာလဲ။ အဖေမူးလဲလို့ ကိုကို...။ အဖေရယ် မူးပြီးလဲလို့ အခု ဆေးရုံမှာ ညီညီစောင့်နေရစ်တယ်။ ညီညီက ကိုကို့ကို ဆေးရုံလိုက်ခဲ့အုံးတဲ့”
တရစပ်ထွက်ပေါ်နေသော စကားသံများကို နားထောင်ယင်း ကိုကို့ခေါင်းထဲတွင် ဝေဝေဝါးဝါးကြီး ဖြစ်လာသည်။ စကားပြောနေသူကို အသေအချာ အားယူပြီး ကြည့်သည်။ မျက်နှာက နှစ်ထပ်ဖြစ်နေသည်။ ခင်ဦးဖြစ်သွားလိုက်၊ စိုးပိုင်ဖြစ်သွားလိုက်၊ နီးလိုက်၊ ဝေးလိုက်၊ ရှည်လိုက်၊ ပိန်လိုက်နှင့် ကိုကို့မျက်စိထဲတွင် တိမ်လှိုင်းစီးနေသူလိုဖြစ်နေသည်။
“စိုးပိုင်ရယ်”
ကိုကိုက ချော့မော့သလို ပြောသည်။
“ကိုကို ဘာဖြစ်နေတာလဲ ... အူကြောင်ကြောင်နဲ့”
“ဘာဖြစ်လို့လဲကွယ်”
သူ့ပခုံးကို အားမလိုအားမရနှင့် ကိုင်၍လှုပ်သော လက်ကလေးများကို ကိုကို ဆီး၍ ဖမ်းထားလိုက်သည်။ အပြင်ဘက်တွင် မိုးက တအုန်းအုန်း ရွာလာသည်။
“စိုးပိုင်လေးကလဲကွာ”
“ဘာ စိုးပိုင်လဲ.. ဘယ်က စိုးပိုင်လဲ၊ ခင်ဦးပါ ကိုကိုရ၊ ခင်ဦး.. ဟင်၊ အရက်စော် နံလိုက်တာ... ။ ဟောတော့ ကိုကိုအရက်တွေ သောက်ထားတယ်လား”
“နည်းနည်းလေးပါကွယ်”
ကိုကိုက ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့ ပြောသည်။ ကိုကို၏သွေးများက ဆူဝေလှုပ်ရှားနေသည်။ စိုးပိုင်ဖြစ်ဖြစ်၊ ခင်ဦးဖြစ်ဖြစ်၊ အမီနာဖြစ်ဖြစ်၊ မကျင်လွမ်ဖြစ်ဖြစ် အရေးမကြီး။ အရေးကြီးသည်က ထိုမိန်းကလေးကို သူ ဖက်ပွေ့ထားချင်သည်၊ နမ်းရှိုက်ချင်သည်၊ ခုအချိန်မှာတော့ ကိုကိုသည် အရူး၊ အမဲသားကို တပိုင်းတစ စားခဲ့ရသည့် အရူး။
“ကိုကို ဘာလုပ်တာလဲ”
“ဘာလုပ်လို့လဲကွယ်”
“အဖေမူးလဲလို့... ကိုကို၊ ခင်ဦးပြောတာ နားထောင်စမ်းပါ၊ အဖေဆေးရုံမှာ... အို... ကိုကို လွှတ်”
“မလွှတ်ဘူး...”
“ဟာ .. ကိုကို ... မလုပ်နဲ့ ... မလုပ်ပါနဲ့”
“စိုးပိုင်ရယ်... ဘာလို့ရုန်းနေတာလဲ”
“စိုးပိုင်မဟုတ်ဘူး၊ ခင်ဦး”
“ခင်ဦးဆိုလဲ ငြိမ်ငြိမ်နေ၊ အစိန်ဖြစ်ဖြစ်၊ အလှဖြစ်ဖြစ်၊ အမြဖြစ်ဖြစ် မရုန်းပါနဲ့ကွယ်”
“.. ကိုကိုဘာဖြစ်နေတာလဲ ကိုကို... ညီညီက မှာလိုက်တယ်၊ ဆေးရုံကိုလိုက်ခဲ့ပါတဲ့... အို... သတိထားပါအုံး ကိုကိုရဲ့ ၊ ခင်ဦးကိုလွှတ်ပါ”
ခင်ဦး ဘာပြောပြော ကိုကိုမကြားတော့၊ နားတဘက်မှ ဝင်ပြီး တဘက်မှ တောက်လျှောက် ပြန်ထွက်သွားသည်။ မုန်ယို လှုပ်ရှားနေသော စိတ်ဆင်ရိုင်း၏နောက်သို့သာ အတားအဆီးမရှိ လိုက်ခဲ့သည်။ အပြင်ဘက်တွင် မိုးမှောင်ကျနေလေသည်။
* * *
“ခင်ဦးရဲ့ဘဝကို ကိုကို မစာနာ ဖျက်ဆီးခဲ့တာပဲ”
ညီညီက မကျေမချမ်း ထပ်ပြောသည်။
ခင်စိုးပိုင်ပြောဖူးသော စကားကို သတိရသည်။
“မြန်မာတွေကသာ ရူးကြောင်ကြောင်နဲ့၊ အပျိုစစ်မှ မစစ်မှ ပြဿနာတွေ တက်တတ်တာ၊ တကယ်တော့ ဒါဟာ ပြဿနာမဟုတ်ပါဘူး ကိုကိုရာ နော်” ဟု ပြောဖူးသည်။
ကိုယ့်အပြစ်ကို ကိုယ်ဖုံးလို၍ ပြောခြင်းတော့ ဖြစ်ကောင်းဖြစ်မည်။ “တခါတလေ မှားတာလောက်နဲ့တော့ ခင်ဦး၏ဘဝ မပျက်စီးနိုင်” ဟု ပင် သူက ယူဆခဲ့မိသည်။
ခင်စိုးပိုင်သည် အပျိုစင် မဟုတ်ကြောင်း သူသိသည်ပင်၊ သို့သော် သူက လက်ထပ်ယူရန် ဝန်မလေးခဲ့၊ ခင်ဦးကိုလည်း ထိုနည်းတူ လက်ထပ်လိုသူ ရှိလိမ့်မည်သာတည်းဟု ခပ်ပေါ့ပေါ့ တွက်ခဲ့မိသည်။ ညီညီကသာ ဒေါသထွက် နာကျည်းနေသော်လည်း ခင်ဦးက ကိုကို့အား ဒေါသဖြစ်ခဲ့ပုံ မရ၊ နာကျည်းခဲ့ပုံလည်း မရချေ။
* * *
မူးမူးရူးရူးနှင့် အိပ်ပျော်သွားပြီး ဖြတ်ကနဲ နိုးလာတော့ နံရံကိုမှီကာ ထိုင်ယင်း သူ့ကို ငေးကြည့်နေသော ခင်ဦးအား တွေ့ရသည်။ ခင်ဦး၏ပါးပြင်တွင် မျက်ရည်စများ စွန်းထင်းနေလေသည်။
“ဟင်.. ခင်ဦး”
သူက အလန့်တကြား ထထိုင်သည်။ ဖြစ်ခဲ့ပျက်ခဲ့သော အခြေအနေအရပ်ရပ်ကို ချက်ချင်း သဘောပေါက်သွားသည်။ ခင်ဦး၊ ညီမလေးလိုနေခဲ့သော ခင်ဦးကို သူကျူးလွန်ခဲ့မိလေပြီ။
“အဖေ ဆေးရုံမှာ ကိုကို”
ခင်ဦးက တိုးတိုးလေး ပြောသည်။ သူက ခင်ဦးကိုကြည့်ယင်း အာခေါင်များခြောက်ကာ ရေငတ်လာသည်။
“အဖေရယ် ညနေတုန်းက အိမ်မှာ မူးလဲတာ ဆေးရုံပို့လိုက်ရတယ်”
“ကိုကို လိုက်သွားရမလား”
“လိုက်သွားဖို့ လာပြောတာပဲ”
“ခင်ဦးရော”
“အိမ်ပြန်မယ်လေ”
သူက ဒယီးဒယိုင်နှင့် ထကာ မျက်နှာသစ်သည်။ ရင်ထဲတွင် နောင်တတရားက အစိုင်အခဲဖြစ်လာသည်။ ရယ်ချင်သလို ငိုချင်သလိုနှင့် ကတုန်ကယင် ချောက်ချောက်ချားချား ဖြစ်နေလေသည်။
ခင်ဦးကမူ သူ့ကို မကြည့်တော့၊ ဒူးနှစ်လုံးကို လက်နှင့်ပိုက်ကာ ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်ယင်း ဖရိုဖရဲပြန့်ကျဲနေသော အိပ်ရာလေးကို ငေးကြည့်နေသည်။
ကိုကိုက ရေအေးအေးကို သုံးခွက်ဆင့်ပြီး သောက်သည်။ ပွရောင်းနေသော ဆံပင်ကို လက်နှစ်ဘက်နှင့် သပ်လိုက်သည်။ တံတွေးကို အခါခါ မျိုချသည်။ ချွေးစေးပြန်နေသော မျက်နှာကို လက်ဖမိုးနှင့် ပွတ်သည်။ ရင်ထဲတွင် လှိုက်ပြီး မောနေသည်။ ခဲဆွဲထားသလို လေးလံနေသည်။
“ခင်.. ဦး”
သူက တုန်ယင်စွာ ခေါ်လိုက်သောအခါ ခင်ဦးက မျက်လွှာလေး ပင့်၍ကြည့်သည်။
“ခင်ဦး ... ကိုကို့ကို စိတ်ဆိုးနေလား”
ခင်ဦးက ကိုကို့အား တွေတွေဝေဝေလေး ငေးကြည့်နေပြီးမှ ခေါင်းကို အသာ ခါယမ်းပြသည်၊ မျက်လုံးညိုလေးများက ရီဝေကာ နှုတ်ခမ်းလေးက အတန်ငယ် တုန်ယင်နေသည်။
“ကိုကို့အပြစ်ချည်း မဟုတ်ပါဘူး၊ ခင်ဦးလဲ မှားတာပဲ”
ခင်ဦးက ငိုသံလေးနှင့် ပြောသည်။ သူ့ကို တောင်းပန်တိုးလျှိုဟန်နှင့် ကြည့်နေသော ကိုကို့အား မချိပြုံးလေး ပြုံးပြသည်။ “ပြန်မယ်” ဟု တိုးတိုးလေး ပြောကာ နေရာမှ ဖြည်းညင်းစွာ ထသည်။
“ပြန်မယ်”
တံခါးဝရောက်တော့ ခင်ဦးက ထပ်ပြောသည်။ ငိုတော့မလို ဖြစ်နေသော ကိုကို့အား အတန်ကြာအောင် စိုက်ကြည့်နေပြီးမှ ချာကနဲလှည့်ကာ အိမ်ပေါ်မှ ခပ်သုတ်သုတ် ဆင်းသွားသည်။
“ခင်ဦး... နေအုံးလေ၊ ကိုကို လိုက်ပို့မယ်”
“ရပါတယ် ... ဆေးရုံကိုသာ သွားပါ”
လရောင်က မှိန်မှိန်လေး လင်းနေသည်။ မိုးဖွဲလေးများကမူ တဖြောက်ဖြောက် ကျဆဲပင်။ ခင်ဦးက ထီးမဆောင်းချေ။ ဆောင်းစရာထီးလည်း ပါပုံမရ။ ပုစဉ်းရင်ကွဲလေးများ၏အသံကို အဖော်ပြုကာ ခေါင်းလေးငိုက်စိုက်နှင့် လျှောက်သွားသည်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်သို့ မိုးပေါက်လေးများက ခုန်ဆင်းလာကြသည်။ ခင်ဦး၏မျက်နှာတွင် မိုးစက်နှင့် မျက်ရည်တို့ ရောနေလိမ့်မည် ထင်သည်။
ကိုကိုသည် ခင်ဦးကို မျက်စိတဆုံး လှမ်းကြည့်နေမိသည်။ သူတို့နေရာ လမ်းချိုးလေးထဲ ကွေ့ဝင်သွားသောအခါမှ နံရံကိုမှီကာ ခြေဆင်း၍ ထိုင်ချလိုက်သည်၊ အသက်ကို ရှိုက်၍ ရှူသော်လည်း အသက်ရှူ၍မဝချင်။ တိမ်ပဝါပါးပါး အုပ်ထားသော လကလေးကို အဓိပ္ပါယ်မရှိ မျှော်ကြည့်နေစဉ် သင်းသင်းလေး မွှေးပျံ့သော ရနံ့တမျိုးကို ရှူရှိုက်ရသည်။ ထိုအနံ့ကို သူမှတ်မိသည်။ သနပ်ခါးပန်းအနံ့၊ ခင်ဦးပန်နေကျ သနပ်ခါးပန်းအနံ့။
သူက ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်မိသည်။ သူ့အိပ်ရာထဲတွင် နွမ်းကြေနေသော သနပ်ခါးပန်းခက် ဝါဝါလေးများကို တွေ့ရလေသည်။
* * *
“ ဒါတောင် ... မိခင်ဦးက ကိုကို့ကို အပြစ်တင်စကား လုံးဝမပြောခဲ့ဘူး”
ညီညီက မကျေမချမ်း ပြောယင်း ချောင်းတဟွတ်ဟွတ် ဆိုးသည်။ ကိုကိုသည် ညီညီ့အား ကြည့်ယင်း စိတ်မကောင်းဖြစ်ရလေသည်။ ညီညီသည် ထင်သလိုနေ၊ ထင်သလို စားယင်း ကျန်းမာရေး ချွတ်ယွင်းနေပုံရသည်။
“သောက်နေကျ မဟုတ်လို့လားမသိဘူး၊ ဒူးယားလောက် မကြိုက်ပါဘူးဗျာ”
ညီညီသည် သူ့လက်ထဲမှ စီးကရက်ကို ကားအပြင်ဘက်သို့ လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။ တဝက်လောက် ကျန်နေသေးသော ဒန်းဟီးလ်စီးကရက်လေးသည် ကားလမ်းပေါ်တွင် ကျွမ်းထိုးမှောက်ခုန်နှင့် ကျန်ခဲ့သည်။
"ဪ ... မိခင်ဦး အချစ်ကြီးပုံများ၊ ကျွန်တော်က အပြစ်တင်စကား ပြောယင်တောင် ..... သူ့အကြောင်းနဲ့ သူဖြစ်တာ၊ ကိုကို့အပြစ်မဟုတ်ပါဘူး တဲ့၊ ကာကွယ်ပြီး ပြောသေးတာ”
ကားလမ်းဘေးမှ ကုက္ကိုပင်အိုကြီးများက ထီးထီးချည်း ငြိမ်သက်နေကြသည်။ အကိုင်းအခက်အရွက်များကို ပင်စည်ဘေးတွင် ဖြန့်ကြက်ထားယင်း ငိုက်မျဉ်းအိပ်ပျော်နေကြဟန်ရှိသည်။ လူ့လောက၏ ဝမ်းနည်းဖွယ်၊ ပူဆွေးဖွယ်၊ ဒေါသဖြစ်ဖွယ်၊ ရယ်ရွှင်ဖွယ် ကိစ္စအရပ်ရပ်ကို လုံးဝ လျစ်လျူရှုထားဟန်တူလေသည်။
“မိခင်ဦးက ကိုကို့ကို အသည်းနှလုံးအားလုံး ပုံပြီး ချစ်ရှာတယ်... ကိုကို စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မယ့် စိတ်မချမ်းသာမယ့်ကိစ္စကို ကိုကို မတွေးခင် သူက တွေးပြီးသား”
“ငါသိတာပေါ့ ညီညီရယ်”
ကိုကိုက စိတ်ထဲမှ ပြောမိသည်။
“ခင်စိုးပိုင်ကတော့ ကိုကို့ကို ပစ္စည်းဥစ္စာတွေ အားလုံးပုံပေးပြီး ယူခဲ့တယ်... အဲ... ချစ်ခဲ့တယ်ပဲ ဆိုပါတော့... ဟဲ... ဟဲ... ကိုကို့စိတ်ကို သူ ဘယ်တော့မှမတွေးဘူး၊ သူတွေးတာက သူ့စိတ်အကြောင်းပဲ၊ သူ့စိတ်အလိုကို သူလိုက်ဖို့ပဲ”
ညီညီက မပွင့်တပွင့် ရယ်နေသည်။
“အဲဒါကိုလဲ ငါသိခဲ့တာပါပဲ ညီညီရယ်”
ကိုကိုက စိတ်ထဲမှ ပြောမိပြန်သည်။ သူ မသိမဟုတ်၊ တကယ့်တကယ်တော့ သူ အားလုံးကို သိခဲ့သည်ပင်။
* * *
“ဒီဆေးလေးသွင်းတုန်းတော့ အဖေ့ဘေးမှာ စောင့်ပေးပါကိုကိုရယ်၊ ခင်ဦးတယောက်တည်းဆို တော်ကြာ ဆေးကုန်ခါနီးယင် ဘာလုပ်ရမှန်းလဲ မသိဘူး၊ ဆေးက ကျတာ မြန်လာလိုက် နှေးလာလိုက်နဲ့၊ ဆရာမလေးတွေကိုလဲ ခဏခဏခေါ်ရတာ အားနာတယ်”
ခင်ဦးက မျက်နှာငယ်လေးနှင့် ပြောသည်။ ကိုကိုက ခေါင်းညိတ်သည်။ ဦးလေးမောင်၏လက်ချောင်းများကို အားပေးသလို ဆုပ်ကိုင်ယင်း ထိုင်စောင့်သည်။
ဦးလေးမောင်သည် လေဖြတ်ခြင်းဖြစ်၏။ နဂိုကတည်းက ခြေထောက်တစ်ချောင်းသာ ရှိရသည့်အထဲ ကျန်သည့်ခြေထောက်တစ်ချောင်းနှင့် လက်တဘက်တို့ကပါ လှုပ်၍ ရှား၍မရပဲ ကိုယ်တပိုင်းသေသည့်ဘဝသို့ ရောက်ရသည်။
“ခိုင်းထားဟ ခင်ဦး၊ ခိုင်းထား... ။ ဟိုကလဲ ဘယ်လျှောက်လည်နေမှန်းမသိဘူး၊ တစ်ညလုံး ပျောက်နေတယ်၊ ငါ့မှာ ဦးလေးမောင်ဘေးမှာ မလုပ်တတ်မကိုင်တတ်နဲ့ တယောက်တည်း”
ညီညီက ကိုကို့အား မကျေနပ်ချေ။ ဟိုညကလည်း ကိုကိုပေါ်မလာသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ မိုးလင်းသောအခါမှ ရောက်လာသော ကိုကိုသည် ဦးလေးမောင်၏ကုတင်ပေါ်တွင် ခေါင်းတင်ပြီး အိပ်ပျော်နေသော ညီညီ့အား အသာလှုပ်နှိုးလေသည်။
“ကိုကိုရာ ... မင်းကွာ တညလုံး ဘယ်ပျောက်နေလဲ... အိမ်မပြန်ဘူးလား... ဆေးရုံလိုက်ခဲ့ဖို့ မိခင်ဦး လာမပြောဘူးလား”ဟု မကျေမချမ်းပြောနေသော ညီညီ့အား ဂရုမပြုပဲ ဦးလေးမောင်ကိုသာ အရေးတကြီး စမ်းသပ်သည်။ ခုတင်ခြေရင်းက ကတ်ပြားကို ဖတ်ကြည့်လိုက်၊ ဆရာဝန်များအခန်းသို့ သွားလိုက်နှင့် ကိုကိုက အလုပ်ရှုပ်နေတော့ ညီညီ့ခမျာလည်း ထပ်ပြီး အပြစ်မတင်သာတော့ပေ။
အမှန်စင်စစ် ကိုကိုကလည်း အလုပ်ရှုပ်ချင်လွန်း၍ ရှုပ်သည်မဟုတ်။ ဦးလေးမောင်နှင့်ရော ညီညီနှင့်ရော ကြာရှည် မျက်နှာချင်းမဆိုင်ချင်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ မနေ့ညကလည်း ခင်ဦးပြန်သွားကတည်းက ကိုကိုသည် ဆေးရုံသို့လာရန် အားယူသည်။ သို့သော် အားက ပြည့်၍မလာပေ။ ဦးလေးမောင်နှင့်ညီညီ့ကို သူ ဘယ်လိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ရမည်မသိ။ ဖြစ်ခဲ့ပျက်ခဲ့သမျှကို သူတို့မသိစေအုံးတော့ ကိုကို စိတ်မလုံပေ။ ထို့ကြောင့် သွားမည်ဟု နေရာမှထလိုက် ရေသောက်ပြီးပြန်ထိုင်လိုက်နှင့် တဦးတည်း ယောက်ယက်ခတ်နေသည်။ တသက်လုံး စာအုပ်ထဲတွင်သာ ခေါင်းစိုက်ပြီး မည်သည့်မိန်းကလေးနှင့်မှ မပတ်သက်ခဲ့သော ကိုကိုသည် ရှုပ်မည့်ရှုပ်တော့လည်း တနေ့တည်းတွင်ပင် မိန်းကလေးနှစ်ဦးနှင့် ဇာတ်လမ်းရှုပ်ခဲ့ပေပြီ။
တွေးယင်းတွေးယင်း ခေါင်းတခုလုံး အုံခဲကာ တစစ်စစ် ကိုက်လာသည်။ တညလုံးလည်း ထိုင်လိုက်ထလိုက်နှင့် အချိန်ကုန်ပြီး မိုးသာစင်စင်လင်းတော့သည်၊ တရေးမှလည်း မအိပ်ဖြစ်။ ဆေးရုံသို့လည်း လိုက်မသွားဖြစ်။ မနက်လင်းတော့မှ ရှိသမျှ အင်တွေအားတွေကို အကုန်စုစည်းပြီး ဆေးရုံသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ဦးလေးမောင်က သတိမေ့မနေပေ။ သူ့အပေါ်ကို အုပ်မိုး၍ကြည့်သော ကိုကို့အား အားကိုးတကြီးနှင့် ကြည့်သည်။ “ကိုကိုလား” ဟု မပီမသမေးသည်။ ဦးလေးမောင်၏ပါးစပ်သည် အနည်းငယ်ရွဲ့နေပြီး ကောင်းစွာ စကားမပီချင်လှပေ။
ဦးလေးမောင်သည် ဆေးရုံတွင် တပတ်ခန့်ကြာပြီဖြစ်သည်။ သို့သော် အခြေအနေက သိပ်မတိုးတက်လှပေ။ ဆရာဝန် ဆရာမတို့၏ ကြိုးပမ်းမှုကြောင့် အားအင်ပြည့်ကာ မျက်နှာက လန်းဆန်းသော်လည်း ခြေနှင့်လက်တို့က လှုပ်၍မရသေးပေ။ အကြောအခြင်တို့ ပြန်လည်သန်မာရန် လေ့ကျင့်ခန်းပြုလုပ်ရမည်ဖြစ်သော်လည်း ခင်ဦးက တရုတ်ဆေးလိမ်းကာ မြန်မာအနှိပ်သည်နှင့် နှိပ်ချင်သေးသည်။ ဒီနေ့တော့ ဦးလေးမောင်ကို အားဆေးသွင်းပေးမည်ပြော၍ ခင်ဦးက ကိုကို့အား အနားမှာ ရှိနေစေချင်လေသည်။
“ညီညီ နင်ပြန်ချင်ပြန်တော့လေ၊ ညကရော အိပ်ရရဲ့လား၊ နင်လဲ ပင်ပန်းတယ်ဟာ... ။ နောက်နေ့ကျယင်တော့ ငါ လူငှားပါတော့မယ်၊ နင့်မှာလဲ အလုပ်ပျက် အကိုင်ပျက်”
“ရပါတယ် ခင်ဦးရယ်၊ ဦးလေးမောင်ကသာ ဆီးသွားချင်ယင် ငါ့ကို လှမ်းနှိုးရတာ၊ ငါက သူ့ဘေးမှာ အိပ်လို့ချည်းပျော်သွားတာပဲ”
ညီညီက ဦးလေးမောင်ဘေးတွင် နေ့ရောညပါ စောင့်ပေးလေသည်။ စိတ်တွေ ယောက်ယက်ခတ်နေသော ကိုကိုကမူ ဦးလေးမောင်ဆီ လာရမည်ကိုပင် အလိုလို ကြောက်နေသူ ဖြစ်သည်။ အလုပ်များသည်ကို အကြောင်းပြပြီး ကြာကြာမထိုင်ပဲ ထပြေးလေ့ရှိသည်။ ခင်ဦးတစ်ယောက်သာ ကိုကိုအကြောင်း သိသည်။ ဘာမှမဖြစ်သလို ကြိုးစားပြီး ဣန္ဒြေမပျက်နေသည်။ ကောင်းစွာ မကျေနပ်သော ညီညီ့ကိုပင် “ကိုကိုအလုပ်များလို့ပါဟာ” ဟု ဖြေသိမ့်စကား ပြန်ပြောနေသေးလေသည်။
“ရပါတယ်၊ ဒီမှာ ငါရှိနေမှပဲ၊ ညီညီ မင်းပြန်ပြီး ရေမိုးချိုး၊ တဝအိပ်ပြီးမှ လာခဲ့”
ကိုကိုကလည်း ဒီတရက်တော့ ဦးလေးမောင်ဘေးတွင် နေမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ ထို့ကြောင့် ညီညီ့အား ပြန်လွှတ်လေသည်။ သို့သော်... ညီညီ မပြန်ဖြစ်၊ ခင်စိုးပိုင် ရောက်လာသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
“ကိုကိုရာ ရှာလိုက်ရတာကွာ”
ခင်စိုးပိုင်က ကိုကို၏လက်မောင်းများကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ အထူးအဆန်းကြည့်နေသော ညီညီနှင့် ခင်ဦးကို တာဝန်ကျေ ပြုံး၍ပြသည်။
“ဆရာကိုကိုအောင် ဒီဘက်သွားတယ်လို့ နာ့စ်မလေးက ပြောတာနဲ့ လိုက်လာတာ၊ စိုးပိုင်နဲ့ လိုက်ခဲ့စမ်းပါ”
“ဟင်... ဘယ်ကိုလဲ”
“အိုကွာ ... လိုက်ခဲ့ပါလို့၊ ဘယ်ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ ”
“ဒီမှာ .. ဒီပေးရှင်းကို ဒရစ်(ပ) သွင်းမလို့”
“ခေါက်ထားလိုက်စမ်းပါ ကိုကိုရယ်၊ စိုးပိုင်က အရေးကြီးလို့ပါ.. ။ ဒရစ်(ပ)သွင်းတာများ ဘယ်သူသွင်းသွင်းပါ”
ခင်စိုးပိုင်၏ပြောဟန်ဆိုဟန်ကို ကြည့်ပြီး ညီညီ၏မျက်နှာက မသိမသာ တင်းလာသည်။ ခင်စိုးပိုင်က အရေးပင်မစိုက်။ ညီညီ့ကိုသာမဟုတ် မည်သူ့ကိုမျှ အရေးမစိုက်၊ ပတ်ဝန်းကျင်ကို အရေးစိုက်ခြင်းသည် ခင်စိုးပိုင်၏ အဘိဓမ္မာတွင် မရှိဖူးခဲ့ပေ။
“စိုးပိုင် .. ဒါ ကိုယ့်ရဲ့ညီနဲ့ ညီမ.. ဒါက ဦးလေး”
ကိုကိုက ကြားဖြတ်ပြီး မိတ်ဆက်ပေးသည်။ ခင်စိုးပိုင်က အားလုံးကို ဝေ့၍ကြည့်ကာ ပြုံးသည်။ သူ့ကို မျက်နှာငယ်ငယ်လေးနှင့်ကြည့်နေသော ခင်ဦး၏ပခုံးလေးကို အသာပုတ်ယင်း သူလိုချင်သည်ကိုသာ ပြောလေသည်။
“ညီမရေ .. ညီမရဲ့ကိုကိုကို ခဏခေါ်သွားမယ်နော်”
ခင်ဦးက ယောင်ကန်းကန်းနှင့် ခေါင်းညိတ်သည်။ မျက်နှာလေးကမူ ဖြူရော်သွားလေသည်။
“ကဲ ... အားလုံးပဲ သွားလိုက်အုံးမယ်နော် .. လာလေ ကိုကို”
ခင်စိုးပိုင်သည် ကိုကို၏လက်ကို ဆွဲ၍ခေါ်သည်။ ကိုကို မငြင်းနိုင်ခဲ့။ ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားခဲ့သည်။
သူ၏နောက်ဘက်မှ ညီညီ၏တောက်ခေါက်သံကို ကြားလိုက်ရတော့ ကိုကို၏ပခုံးသည် အလိုလို ကျုံ့ဝင်သွားသည်။ ကိုကို၏နှလုံးသားသည်လည်း ဖုတ်လှိုက်ဖုတ်လှိုက် ဖြစ်နေသည်။ ခင်စိုးပိုင် မုန်းမည်ကိုလည်း ကြောက်သည်။ ညီညီ မုန်းမည်ကိုလည်း ကြောက်သည်။ ခင်ဦးလေး ငိုမည်ကိုလည်း စိုးရိမ်သည်။
“မင်္ဂလာဆောင်တခု သွားစရာရှိလို့ ကိုကိုရဲ့”
ခင်စိုးပိုင်က ကိုကို့အား အဝတ်အစားသစ်များ ဆင်ပေးသည်။
“ကမန်းကတန်း ဝယ်လိုက်ရတာတွေလေ၊ ဈေးကြီးပေမယ့် အဆင်ပြေသားပဲ၊ ကိုကိုက ပိုချောသွားတယ်ဟယ်၊ ဖက်နမ်းချင်စရာလေး” ဟု ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်ပြီး ပြောသေးသည်။
ထို့နောက် ကိုကို့အား စထရင်းဟိုတယ်မှ မင်္ဂလာဆောင်တခုသို့ ခေါ်သွားသည်။ သတို့သားကိုလည်းကောင်း၊ သတို့သမီးကိုလည်းကောင်း ကိုကို မသိ။ ဧည့်ခံပွဲလာသော ပရိသတ်များကိုလည်း ကိုကို မသိ။ ညီညီနှင့်ခင်ဦး၊ ထို့နောက် ဦးလေးမောင်ကိုသာ သတိရနေသည်။ ဒီကအပြန် ဘယ်လိုရင်ဆိုင်ရမည်ကို စဉ်းစား၍မရ။
“ဪ ... ကိုခင်မောင်အေးပါလား”
ဧည့်ခံပွဲလာသော လူတဦးဆီသို့ ခင်စိုးပိုင်က ကိုကို့အား ဆွဲခေါ်သွားသည်။ ကိုကို၏လက်မောင်းကို မှီခိုပြီး အလှဆုံး ပြုံးသည်။ ထိုလူ့ဆီသို့ တမင်လျှောက်လာသော်လည်း အနားရောက်သောအခါ အမှတ်မဲ့ မြင်လိုက်ရသလို နှုတ်ဆက်သည်။
“ကြုံတုန်း မိတ်ဆက်ပေးရအုံးမယ်”
ခင်စိုးပိုင်က ကိုကို၏တက်ထရက်တိုက်ပုံအင်္ကျီထဲသို့ သူ့လက်ထဲမှ ကျေးဇူးတင်ကတ်ပြားလေးကို လှမ်းထည့်လိုက်သည်။
“ကိုကိုရေ ဒါက ဒေါက်တာခင်မောင်အေးတဲ့၊ ကိုကိုတို့ထက် စီနီယာဖြစ်မယ်ထင်တယ်။ ဒါကတော့ ကိုကိုပါ။ စိုးပိုင်ရဲ့ ဒေါက်တာကိုကိုပါ”
အမျိုးသားနှစ်ဦး လက်ချင်းဆွဲ၍ နှုတ်ဆက်ကြသည်။ “တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်” ဟု ထုံးစံအတိုင်း ဝမ်းသာလိုက်ရသော်လည်း ကိုကို အမှန်တကယ် ဝမ်းမသာနိုင်။ ခင်စိုးပိုင်ကြိုးဆွဲရာသို့ အရုပ်ကလေးတစ်ရုပ်လို လိုက်ပြီးလှုပ်နေ ရကြောင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သိနေသည်။
ခင်စိုးပိုင်ကလည်း ပွင့်လင်းစွာပင် "အဲဒါ စိုးပိုင်ကို ခွာထုတ်တဲ့ ငနာပေါ့” ဟု ပြောလေသည်။ မည်မျှပင် ရိုးသည်၊ အ သည်ဟု ဆိုသော်လည်း ဒီလောက်တော့ နားလည်လိုက်ရသည်။
ထိုသူ၏ရှေ့တွင် ခပ်ကြွားကြွားလေး ပြုံးပြချင်သောကြောင့် သူ့အား ကတိုက်ကရိုက် လာ၍ဆွဲခေါ်ကြောင်း နားလည်လိုက်ရလေသည်။ သူပြန်ရောက်လျှင် ညီညီက မျက်မှောင်ကလေးကုပ်ပြီး “ကိုကိုတို့ ဘယ်သွားတာလဲ။ ဘာများ ဒီလောက်အရေးကြီးနေလို့လဲ” ဟု မေးတော့မည်။ သူ ဘယ်လိုဖြေရမည်နည်း။
“စိုးပိုင်ရယ် ဒီမင်္ဂလာဆောင်က ဘာများအရေးကြီးနေလို့လဲကွယ်၊ ဟိုမှာ ဦးလေးကို ဒီအတိုင်း ထားခဲ့ရတာ”
သူက မရဲတရဲနှင့် ပြစ်တင်စကားပြောမိသည်။ ခင်စိုးပိုင်၏မျက်လုံးလေးများက စူးစူးရဲရဲ အရောင်တောက်သွားသည်။ ကိုကို့အား မလေးမခန့်နှင့် ကြည့်သည်။
“စိုးပိုင်အတွက်တော့ မင်္ဂလာဆောင်က အရေးကြီးတယ်ကိုကိုရဲ့၊ ကိုကိုက အဲဒီဦးလေး အရေးကြီးတယ် ထင်ယင်လဲ အဲဒီဦးလေးဆီမှာပဲ နေတော့လေ၊ စိုးပိုင်ဆီကို မလာနဲ့တော့ပေါ့။ အရေးမဟုတ်ပါဘူး”
ကိုကိုသည် ခင်စိုးပိုင်အား ထိတ်လန့်တကြား ကြည့်မိသည်။ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း ရင်းနှီးပြီးဖြစ်သော်လည်း လမ်းခွဲရန်စကားကို လွယ်လွယ်ကူကူလေး ပြောသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ယောက်ျားတို့၏မာနတရားက သူ့ရင်ထဲတွင် လူးလွန့်ပြီးထကြွလာသည်။ သူ့နှလုံးသားက ခင်စိုးပိုင်၏ဘေးမှ ရုတ်ကနဲ ထပြေးရန်၊ ခင်ဦးဆီ သွားရန် တိုက်တွန်းနေကြသည်။ သို့သော် ခေါင်းထဲမှဦးနှောက်က လူးလွန့်လာသော အသိတရားကို ဖိပြီး ချိုးနှိမ်နေသည်။ နှလုံးသားကို ခြေကန်၍ဆွဲပြီး တီးတိုးပြောနေသည်။
“ဟေ့ .. မင်းက မုန့်ဟင်းခါးအိုး သယ်ချင်လို့လား၊ နံနံပင် ကူလှီးချင်လို့လား၊ ကိုရိုလာ စီးစမ်းပါ၊ ဘီယာစုပ်စမ်းပါ ကိုယ့်လူရယ် ... တဲ့”
* * *
ထိုစဉ်ကတည်းက သူသိခဲ့သည်။ ခင်စိုးပိုင်သည် သူ့ကို အရေးမထားခဲ့ကြောင်း သူသိခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း "အို.. ဒါက သူ့အကျင့်ပဲ၊ ငါ့ကိုသာမှ မဟုတ်ဘူး၊ သူက အဖေ အမေကိုတောင် သိပ်ပြီးအရေးစိုက်တာမှ မဟုတ်တာ” ဟုတွေးရင် ကြံဖန်ပြီး ခွင့်လွှတ်ရန် ကြိုးစားခဲ့လေသည်။
ခင်ဦး၏ မျက်နှာညှိုးညှိုးလေးကို မြင်ရပြန်တော့လည်း စိတ်မကောင်း။ ဦးလေးမောင်သည် ဆေးရုံပေါ်တွင် တစ်ပတ်ကျော်နေပြီး အိမ်သို့ ပြန်ရောက်လာသည်။ ခင်ဦးက မြန်မာအနှိပ်သည်များနှင့် ကြိုးစားပြီး ကုပြန်လေသည်။ မနက်တိုင်း မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်ပြေးထွက်ပြီး တစ်နေ့လုံး ဖခင်အနားတွင်သာ အချိန်ကုန်တတ်သည်။ ကိုကိုနဲ့လည်း အေးအေးဆေးဆေး မတွေ့ဖြစ်ပေ။
“သေတာချင်းအတူတူ အဖေတို့၊ အမေတို့၊ အဘွားတို့သေတာတွေက.... ကောင်းတယ်။ ဝုန်းခနဲ၊ ဒိုင်းခနဲ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပဲ။ ဦးလေးမောင်ကတော့ ပွေ့ထူ ပွေ့ချ၊ အိမ်သာတောင် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် မတက်နိုင်၊ စကားတောင် ကောင်းကောင်းမပြောနိုင်တဲ့ဘဝမှာ ဝဋ်ခံနေရသလိုပဲ”
ညီညီက မချိတင်ကဲ ပြောတတ်သည်။ အချိန်အားရင်အားသလို ခင်ဦးတို့အိမ် ရောက်သွားတတ်သည်။ ဦးလေးမောင်ကိုလည်း သတင်းစာဖတ်ပြတတ်သည်။ ကိုကိုကတော့ ခင်ဦးနှင့် နှစ်ဦးချင်း ရင်ဆိုင်ရမှာကို ကြောက်ပြီး ဦးလေးမောင်ဆီသို့ မသွားဖြစ်၊ သွားပြန်လျှင်လည်း ခဏတဖြုတ် မေးစမ်း၊ စမ်းသပ်ပြီး ပြန်ပြေးတတ်သည်။
“အဲဒီတစ်ချိန်လုံး.. ခင်ဗျားက ဟိုမိန်းမနဲ့ တစ်ချိန်လုံး တွဲခုတ်နေတာပဲ၊ ခင်ဗျားမှာ အကြင်နာတရား နည်းနည်းမှမရှိဘူး”
ကိုကို့ရင်ထဲတွင် ပူပူဆာဆာကြီး ဖြစ်လာသည်။ ညီညီ့စကားကို ချေပရန် မကြိုးစား၊ ညီညီ့စကားများသည် မှန်သောစကားများဖြစ်သည်။ ခင်ဦးပေါ်တွင် သူ အကြင်နာတရားနည်းခဲ့သည်မှာလည်း အမှန်။ ဦးလေးမောင်အား ဂရုစိုက်သင့်သလောက် ဂရုမစိုက်သည်မှာလည်း အမှန်ပင်။ ထိုအချိန်က သူ့ခေါင်းထဲတွင် ခင်စိုးပိုင်သာရှိသည်။ သူ့ဦးနှောက်ထဲတွင် ခင်စိုးပိုင်သာရှိသည်။
* * *
အင်းလျားရေပြင်ပေါ်တွင် ရွက်လှေဖြူဖြူလေးများက လျှပ်တိုက်ပြီး ပြေးနေသည်။ သူသည် ကမ်းနဖူးတွင် ရပ်ရင်း လေပြည့်ပြီး ဖောင်းနေသော အဖြူရောင်ရွက်ကလေးကို ငေးကြည့်နေမိသည်။
“ဟေး...ကိုကို”
လှေပေါ်တွင် ခင်စိုးပိုင်က လှမ်းပြီး လက်ပြသည်။ အင်္ကျီဖြူ၊ ဘောင်းဘီတို အဖြူကလေးနှင့် လည်ပင်းတွင် ပဝါနီနီလေး စည်းထားသည်။ ပဝါ၏အစနှစ်စသည် သူ့နောက်ဖက်တွင် တဖျပ်ဖျပ် လွင့်နေသည်။
“ကိုကို..လာမလား”
“ကိုယ်...ရေမကူးတတ်ဘူး”
“ခက်တော့တာပဲ၊ ဒီတောသားကလေးကလဲ”
ခင်စိုးပိုင်က ရွက်ကိုထိန်းကာ ကမ်းသို့ ကပ်လာသည်။ ကမ်းပေါ်သို့ ခုန်တက်သည်။
“ပြောစရာရှိလို့ နေ့ခင်းကတောင် ဆေးရုံကို ဖုန်းဆက်သေးတယ်”
“ကိစ္စထူး ရှိလို့လား”
“အင်း ..သိပ်အရေးတကြီးတော့ မဟုတ်ပါဘူး”
ခင်စိုးပိုင်က ခပ်ပေါ့ပေါ့ပင် ဖြေသည်။ ကိုကို့လက်မောင်းကို မှီခိုကာ ကမ်းပေါ်သို့ တက်လာသည်။ ခင်စိုးပိုင်၏ကိုယ်မှ သင်းသင်းပျံ့နေသော ရေမွှေးနံ့ကို ရှူရှိုက်ရင်း ကိုကိုသည် သနပ်ခါးပန်းနံ့ သင်းသင်းကို သတိရနေသည်။
ဆံပင်ပုံသွင်းဆေးများကြောင့် အတန်ငယ်စေးထန်ထန်ဖြစ်နေသော ခင်စိုးပိုင်၏ ဆံပင်များက ကိုကို၏ ပါးပြင်တို့ကို မထိတထိနှင့် ဆော့ကစားနေကြသည်။
“ကိုကို ဘီယာသောက်အုံးမလား”
“ကောင်းသားပဲ”
ခင်စိုးပိုင်သည် ရွက်လှေအသင်းအဆောက်အအုံထဲ ဝင်သွားပြီး ဘီယာနှစ်ခွက်ကို အမြုပ်တဝေဝေနှင့် ယူလာသည်။ ထို့နောက် ထမီပြန်မလဲသေးပဲ ကိုကိုနဲ့အတူ ကားရှေ့ခန်းတွင် ထိုင်သည်။ မွှေးညင်းစိမ်းနုနုကလေးများ ယှက်သန်းနေသော ခင်စိုးပိုင်၏ပေါင်တံများသည် နူးညံ့ဖြူဖွေးနေသည်။
“ကဲ ..ပြော”
“သြ..နေပါအုံး၊ စိုးပိုင်ကို အရင်နမ်းပါအုံး ကိုကိုကလဲ”
ခင်စိုးပိုင်သည် ကိုကို့အား ခပ်နွဲ့ နွဲ့ မှီလိုက်သည်။ ကိုကိုကလည်း အမဲသားကြိုက်သော အရူးဖြစ်နေပြီမို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲပွေ့လိုက်လေသည်။ ခင်စိုးပိုင်၏ မျက်တောင်လေးများက မှေးစင်းပြီး နှုတ်ခမ်းလေးက မပွင့်တစ်ပွင့် ဟနေသည်။
“စိုးပိုင်တို့ လက်ထပ်ကြပါစို့ ကိုကိုရာ”
ခင်စိုးပိုင်က ခပ်တိုးတိုး ပြောသည်။ မျက်လုံးကလေးများက ရီဝေလာသည်။ ကိုကိုသည် ရင်တဒိန်းဒိန်း ခုန်လာပြီး ခင်စိုးပိုင်အား တအံ့တသြ ကြည့်မိသည်။ ထိုစကားပြောရန် သူ အားမွေးခဲ့သော်လည်း ခုထိ မပြောဖြစ်သေး။
ခင်စိုးပိုင်ကမူ ခပ်ပေါ့ပေါ့လေး ပြောလေသည်။ သူ့ကြည့်ရသည်မှာ ကိုကို့အား... “ကရဝိတ်မှာ ရေခဲမုန့်သွားစားရအောင်” ဟု ပြောနေသလိုရှိသည်။
“ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်”
“ဪ.. ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး၊ လက်ထပ်လိုက်ရင် ပိုများပျော်မလားလို့ ”
“စိုးပိုင်က တို့ကို တစ်ကယ်ချစ်လို့လား”
“ချစ်တာပေါ့ ”
“ဘာဖြစ်လို့ ချစ်တာလဲ”
“ကိုကိုက ဆရာဝန်၊ နောက်ပြီး ရိုးတယ်၊ စိုးပိုင်က ရိုးရိုးသားသား ဆရာဝန်လေးတယောက်ယောက်ကို လက်ထပ်ချင်တယ်”
ခင်စိုးပိုင်က အမြင်ကတ်စရာကောင်းလောက်အောင် ပွင့်လင်းနေသည်။ အမြှုပ်တွေဝေနေသော ဘီယာခွက်ကို မော့သောက်လိုက်ရင်း ကိုကို့အား မျက်စိတစ်ဘက်မှိတ်ပြသည်။ ချိုမည်ထင်၍ ထန်းလျက်ကောက်စားလိုက်ရာ ထန်းလျက်မဟုတ်ပဲ ရှောက်သီးဆေးပြားစားမိပြီး ချဉ်သွားသလို ကိုကို့ရင်ထဲတွင် အောင့်သက်သက်ဖြစ်နေသည်။
“ဒီလိုဆိုရင် ကိုကို ဆရာဝန်မဟုတ်ယင် စိုးပိုင် မချစ်ဘူးပေါ့”
“ဒါပေါ့ ”
ခင်စိုးပိုင်က ခေါင်းညိတ်သည်။ “မင်း အလကားမိန်းမပဲ၊ ဒါဆို ဆရာဝန်ကိုချစ်တာ၊ ငါ့ကိုချစ်တာမှ မဟုတ်ပဲ မိစိုးပိုင်” ဟု ပြောရန် ကြိုးစားသည်။ ပြောချင်သည်။ သို့သော် အသံမထွက်၊ အခံရခက်နေဟန်ရှိသော ကိုကို့အား ကြည့်ရင်း ခင်စိုးပိုင်က ရယ်လေသည်။
“ကိုကိုကရော စိုးပိုင်သာ ဟိုခင်ဦးဆိုတဲ့ကောင်မလေးလို မုန့်ဟင်းခါးရောင်းနေရင် ချစ်မှာမို့လား”
“ချစ်မှာပေါ့ ”
“စိုးပိုင် အခုလိုမချမ်းသာရင် ချစ်မှာမို့လား”
“ချစ်မှာပေါ့ ”
ကိုကိုက လိမ်ရန်ကြိုးစားသည်။ ခင်စိုးပိုင်က ပွင့်လင်းသော်လည်း သူက မပွင့်လင်းရဲပေ။ ထိုတိုက်၊ ထိုအိမ်၊ ထိုငွေ၊ ထိုကားများ၏အရှိန်အဝါကို မက်မောသာယာသည် မှန်သော်လည်း ဝန်မခံနိုင်။ သူသည် ခင်စိုးပိုင်ကိုသာ ချစ်သည်၊ ပစ္စည်းဥစ္စာ ဂုဏ်ဓနကို ချစ်ခြင်းမဟုတ်ကြောင်း သက်သေထူချင်နေလေသည်။
“အဟုတ်လားကိုကို”
ခင်စိုးပိုင်သည် ကိုကို၏မေးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ မျက်နှာကို အသေအချာကြည့်သည်။ သူ့မျက်လုံးများကို ကိုကို ရင်မဆိုင်မဖြစ်၍ ရင်ဆိုင်ကြည့်ရသော်လည်း စိတ်ထဲတွင် သိပ်မလုံပေ။ သူ့အတွင်းစိတ်ကို ရိပ်မိသွားမည်ကို စိုးရိမ်နေသည်။
ခင်စိုးပိုင်သည် မည်မျှပင် ပေပေတေတေ ရမ်းရမ်းကားကားလေး နေသော်လည်း ကိုကို့အား ခုချိန်ထိ တစ်ခါမျှ လိမ်မပြောခဲ့ဖူးပေ။ အမှန်အတိုင်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောခဲ့သည်ချည်း ဖြစ်သည်။ ပြောလွန်း၍ပင် ခက်နေသည်။ သူ့အကြောင်း အမှန်အတိုင်းသိပြီး ကိုယ့်ကို စိတ်ပျက်သွားမှာကိုလည်း စိုးရိမ်ပုံမရ။
“ကဲပါလေ.. စိုးပိုင်တို့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြိုက်ကြသားပဲ”
ခင်စိုးပိုင်က ချစ်သည်ဟူသောစကားကို အသုံးမပြုသည်ကို ကိုကို သတိထားလိုက်မိသည်။
“ရှေ့လ ဆယ်ရက်နေ့ လက်ထပ်ရအောင်လေ”
“ဟာ.. ဒီလိုဆိုရင် နှစ်ပတ်လောက်ပဲ လိုတော့တာပေါ့ ”
“ဟုတ်တယ်”
“မမြန်လွန်းဘူးလား၊ ဘာမှလဲ မစီစဉ်ရသေးဘူး”
ခင်စိုးပိုင်က ကိုကို၏ပါးကို မထိတထိ နမ်းရင်း ရယ်သည်။
“ပိုက်ဆံရှိယင် အားလုံးပြီးတယ် ကိုကိုရဲ၊ စီစဉ်စရာတွေ ချက်ချင်း ပြီးသွားရစေ့မယ်၊ ကရဝိတ်မှာ ညနေသုံးနာရီနော်”
ခင်စိုးပိုင်က အချိန်ကိုပါ အတိအကျပြောသည်။
“ဟိုဘက်ခန်းရော ဒီဘက်ခန်းရော နှစ်ခန်းလုံး ငှားရမှာပဲ၊ လူက အတော်များမှာ၊ ဖိတ်စာရိုက်ရအောင် ကိုကိုအကြမ်းရေးလေ”
“ဘာလို့ အင်းလျားလိတ်မှာ မလုပ်လဲ”
“အင်းလျားလိတ်က အဲဒီအချိန် မအားဘူး ကိုကိုရဲ့”
“ဪ...စိုးပိုင်က စုံစမ်းပြီးသားကိုး”
“ဟုတ်တယ်၊ အင်းလျားလိတ်မှာ ကိုခင်မောင်အေးက ညနေသုံးနာရီ လက်ထပ်မှာတဲ့၊ ဒီတော့ စိုးပိုင်ကလဲ ကရဝိတ်မှာ ညနေသုံးနာရီပေါ့ ”
ကိုကိုသည် တလောကလုံးအား တီးတိုးကျိန်ဆဲပစ်လိုက်သည်။ ခင်စိုးပိုင်တယောက် မည်သည့်အတွက်ကြောင့် ချက်ချင်းကြီး အလောသုံးဆယ် လက်ထပ်လိုကြောင်း ယခုမှပင် သိရတော့သည်။
“ဒီပုံဒီနည်းနဲ့တော့ အိမ်ထောင်မကျချင်ဘူး စိုးပိုင်ရာ” ဟု ပြောချင်သော်လည်း ပြောမထွက်ခဲ့ပေ။ ငူငူငိုင်ငိုင် ဖြစ်သွားသော သူ့ကိုကြည့်ယင်း စိုးပိုင်က ပြုံး၍မေးသည်။
“ဘာလဲ၊ စိုးပိုင်နဲ့ လက်ထပ်ရမယ်ဆိုတော့ ခင်ဦးကို သတိရသွားလို့လား”
“ဟင်..ဘာဆိုင်လို့လဲ”
“ဪ..ဆိုင်များ ဆိုင်သလားလို့”
“ဟိုက ညီမလေးလို နေတာပါကွယ်”
ကိုကို ဝန်မခံရဲ။ ခင်စိုးပိုင်သည် ခင်မောင်အေးအား မေးထိုးပြကာ "အဲဒါ စိုးပိုင်ကို ခွာထုတ်တဲ့ငနာ” ဟု ပွင့်လင်းစွာ ပြောရဲသော်လည်း သူက ခင်ဦးကို ညီမအရင်းလို မဆက်ဆံခဲ့ကြောင်း ပွင့်လင်းစွာ မပြောရဲပေ။
“ကောင်မလေးကတော့ ဆွေးသွားမှာပဲ၊ သနားတော့ သနားပါတယ်”
ခင်စိုးပိုင်က ခင်ဦး၏ခံစားမှုကို ထူးထူးဆန်းဆန်း တွေးနေသည်။
“စိုးပိုင်သိပါတယ်၊ သူ ကိုကို့ကို ကြိုက်နေတာ စိုးပိုင်သိပါတယ်”
မည်သူ့ကိုမျှ အရေးမစိုက်ခဲ့သော ဂရုမစိုက်ခဲ့သော စိုးပိုင်သည် ခင်ဦးကို တခါ နှစ်ခါ မြင်ဖူးရုံနှင့် ခင်ဦး၏အတွင်းစိတ်များကို သိသွားခဲ့လေသည်။
ကိုကိုသည် ဘာမှပြန်မပြောပဲ ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ဘီယာနံ့သင်းနေသော စိုးပိုင်၏နှုတ်ခမ်းလေးများကို နမ်းယင်း ခင်ဦးကို သတိရနေသည်။ မျက်ရည်စလေးများနှင့် ရီဝေနေသော မျက်လုံးလေးများကို မြင်ယောင်နေသည်။ “ငါမှားပြီ ထင်ပါရဲ့” ဟု စဉ်းစားယင်း ခင်စိုးပိုင်အား တိုး၍ဖက်မိသည်။ "ခွင့်လွှတ်ပါတော့ ခင်ဦးရယ်” ဟု စိတ်ထဲမှ တောင်းပန်နေမိသည်။
* * *
အေးမြသောလေကို တဝကြီး ရှိုက်၍ ရှူလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း အသက်ရှူ၍ မဝချင်။ ရင်ထဲတွင် ဘာကလီစာမှမရှိတော့ပဲ အကုန်လုံး ဆွဲထုတ်ထားသလို ဟာနေသည်။ လေတွေကို ရင်နှင့်အပြည့် ရှူသွင်းတာမှ သက်သာတော့မည်ဟု ထင်မှတ်ရသည်။
“အံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင် မျိုသိပ်နိုင်တဲ့ ကောင်မလေး”
လရောင်က မှိန်ပျပျ လင်းလာသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ထောက်ကြံ့စစ်သင်္ချိုင်းကို မြင်ရသည်။ တိုင်လုံးမြင့်မြင့်ကြီးများနှင့် အဆောက်အအုံသည် လရောင်မှိန်မှိန်ဝယ် ငြိမ်ငြိမ်ကြီး ရပ်နေသည်။
“သူ့ကို ဒီလိုကျူးလွန်ထားပြီး ဒီ့ပြင်မိန်းမနဲ့ တတွဲတွဲများ သွားသွားလာလာနေတာကို သူ ဘာတခွန်းမှ မပြောပဲ ကြည်နေရရှာတယ်”
ကိုကိုသည် ညီညီ၏လက်များကို လှမ်း၍ ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိသည်။ “တော်ပါတော့ ညီညီရယ်” ဟု စိတ်ထဲမှ တောင်းပန်မိသည်။ သို့သော် ညီညီက သူ့စကားကို မရပ်ချေ။
“သူ့ရင်ထဲကို ခဏလောက်များ ဝင်ကြည့်စမ်းပါဗျာ၊ ကိုကိုက သူ့ဘက်က လုံးဝမစဉ်းစားခဲ့ဘူး၊ ကိုကို့ခေါင်းထဲမှာ စိန်တွေရွှေတွေ တိုက်တွေကားတွေပဲ ရှိခဲ့တာနော်”
“ဒါပေမယ့် ငါလက်ထပ်မယ်ဆိုတာ ခင်ဦးကို အရင်ဆုံးပြောခဲ့တာပါကွာ၊ သူ လုံးဝမတားခဲ့ပါဘူး"
“တားမလားဗျ”
ညီညီ၏အသံက ခါးသီးလှသည်။
“ခင်ဦးဟာ ကိုကို့ခင်စိုးပိုင်လို ပစ္စည်းမရှိပေမယ့် မာနရှိတယ် သိလား၊ ဘယ်တော့မှ မျက်ရည်ခံထိုးမှာမဟုတ်ဘူး၊ ကိုကိုကသာ နှမချင်း မစာနာတာ၊ ငွေမက်တာ၊ ဂုဏ်မက်တာ”
ညီညီက ပစ်ပစ်ခါခါ ပြောသည်။ ကိုကိုက ဘာပြန်ပြောရမည်နည်း။ "ဘယ်တော့မှ မျက်ရည်ထိုးခံမှာ မဟုတ်ဘူး” ဟူသော ညီညီ၏အသံက သူ့နားထဲမှတဆင့် နှလုံးသားထိအောင် တောက်လျှောက်ကြီး ပြေးဝင်သွားသည်။
ဟုတ်သည်။ ခင်ဦးသည် လုံးဝမျက်ရည်ခံမထိုးခဲ့ပေ။ ခင်ဦးကသာ "ခင်စိုးပိုင်ကို မယူပါနဲ့” ဟု ပြောခဲ့လျှင် သူ ယူချင်မှ ယူဖြစ်ခဲ့မည် ထင်သည်။ အတိတ်ကို ပြန်တွေးရသည်မှာ ရင်မောလှပေသည်။
* * *
မထနိုင် မသွားနိုင်သောဘဝတွင် ဦးလေးမောင်က ကြာရှည်စွာ ဝေဒနာမခံစားခဲ့ပေ။ ဆေးရုံမှ ဆင်းလာပြီး တလခန့်အကြာတွင် သေဆုံးခဲ့ရလေသည်။ ဦးလေးမောင် ရက်လည်ပြီး နောက်တနေ့တွင်ပင် ကိုကိုက သူ လက်ထပ်တော့မည့်အကြောင်းကို ခင်ဦးအား ဖွင့်၍ပြောခဲ့လေသည်။
“ခင်စိုးပိုင်နဲ့လား”
ခင်ဦးက တိုးတိုးလေး မေးသည်။ သူ့ကို တောင်းပန်သလိုကြည့်နေသော ကိုကို့အား ပြန်၍ ကြည့်နေလေသည်။
“ကိုကို သူ့ကို ချစ်လားဟင်... သူကရော ကိုကို့ကို ချစ်ရဲ့လား”
“ကိုကို ချမ်းချမ်းသာသာနေချင်တယ် ခင်ဦးရယ်၊ ကိုကိုတို့ မွေးကတည်းက ကပ်ပါလာတဲ့ဆင်းရဲခြင်းကနေ ထွက်ပြီးပြေးချင်တယ်”
ခင်စိုးပိုင်အား အမှန်အတိုင်း ဝန်မခံသော်လည်း ခင်ဦးအား အမှန်အတိုင်းဝန်ခံရန် ဝန်မလေးခဲ့ပေ။
“ကိုကို ဆရာဝန်ဖြစ်ပြီပဲ.. ငွေရှာနိုင်သားပဲ၊ ချမ်းသာနိုင်သားပဲ”
“ဪ ... ခင်ဦးရယ်၊ ဘယ်လောက်များများရအောင် ရှာနိုင်မှာမို့လဲ၊ ဒီပုံစံနဲ့ ဘယ်တော့ ကားစီးနိုင်မှာလဲ၊ ဘယ်တော့ တိုက်ဆောက်နိုင်မှာလဲ၊ ဒီပဲပြုတ်နဲ့ ဒီဘဲဥနဲ့ ကန်စွန်းရွက်ကို ဘယ်လောက်ကြာအောင် ဆက်ပြီး စားနေရမှာလဲဟင်”
ခင်ဦး၏မျက်လုံးလေးများသည် ရီဝေလာသည်။ ကိုကို့အား ငေးကြည့်ယင်း နှုတ်ခမ်းလေးများ တရွရွ လှုပ်လာသော်လည်း ဘာမှမပြောပဲ မျက်တောင်လေးသာ တဖျပ်ဖျပ် ခတ်နေသည်။
“လူယုတ်မာ ရှင့်ကိုမကျေဘူး၊ ကျွန်မကို နှမချင်းမစာမနာ ဖျက်ဆီးခဲ့တယ်” ဟူသော စကားများကို ကြားရလေမည်လားဟု ကိုကိုရင်ခုန်နေသည်။ သို့သော် ခင်ဦးက ဒေါသစကားကိုလည်းကောင်း၊ ဝမ်းနည်းစကားကိုလည်းကောင်း လုံးဝမပြောပေ။ “ကိုကို ထမင်းမစားရသေးယင် စားသွားပါလား၊ ဒေါ်ဒေါ်က ပဲကြီးဟင်းနဲ့ ဆူးပုတ်နဲ့ ချက်တယ်” ဟု အသံတိမ်တိမ်လေးနှင့် ပြောသည်။
ရန်တွေ့သံ၊ ဒေါသသံကိုသာ ကြားရလျှင် ကိုကို ဒီမျှ စိတ်ထိခိုက်ရမည်မဟုတ်၊ ခုတော့ မမျှော်လင့်သည့်ဘက်မှ အတိုက်ခံလိုက်ရသလို ရင်ထဲတွင် ဝုန်းကနဲ ဗြောင်းဆန်သွားသည်။
“ခင်ဦး၊ ကိုကို့ကို စိတ်မဆိုးဘူးလား”
ခင်ဦးက မချိပြုံးလေးနှင့် ခေါင်းခါသည်၊ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို မသိမသာ ကိုက်လိုက်သည်။
“ကိုကို လက်ထပ်တာကို သဘောတူရဲ့လား”
မျက်ရည်တွေဝဲနေသော ကိုကို့အား ငေးကြည့်နေပြီး ခင်ဦးက ခေါင်းကို ဖြည်းလေးစွာ ညိတ်ပြသည်။
“ကိုကိုက ကလေးမှ မဟုတ်ပဲ၊ ကိုကို့ဟာကိုကို ဆုံးဖြတ်ပြီး လျှောက်တဲ့လမ်းကို ခင်ဦးက ဘာမို့လို့ တားနိုင်မှာလဲ ကိုကိုရယ်”
ခင်ဦးက တုန်ယင်သော အသံလေးနှင့် ပြောပြီး နေရာမှ ကမန်းကတန်း ထသည်။ ကိုကိုနှင့် မျက်နှာချင်းမဆိုင်တော့ပဲ အိမ်အောက်ဆင်းပြီး သနပ်ခါးပန်းများ ခူးသည်။ အခက်လိုက် အခိုင်လိုက် ခူးလာသော ပန်းများကို ရေစင်စင်ဆေးသည်။ စဉ့်သုတ်ထားသော မြေပန်းအိုးလေးကို ဘုရားစင်ပေါ်မှ ယူသည်။ ပန်းအိုးထဲတွင် အမြစ်ပင်ထွက်နေပြီဖြစ်သော ဇော်စိမ်းပန်းများကို နုတ်ပြီး ရေဆေးသည်။ ဘုရားပန်းအိုးကို ရေလဲသည်။
ကိုကိုသည် အငူသား အငိုင်သား ထိုင်ယင်း ခင်ဦး လှုပ်သမျှ ရှားသမျှကို လိုက်၍ကြည့်နေမိသည်။ ရင်ထဲတွင် ကျင်နေအောင် နာနေသည်။ ခင်ဦးကသာ သူ့ကို ထုရိုက်ပြီး ငိုယိုရန်တွေ့လိုက်လျှင် ဒီမျှခံစားရလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။
“တကယ့် တကယ်တော့ ခင်ဦးတို့အားလုံးဟာ လူ့လောကကို ခဏလာရတဲ့ ဧည့်သည်တွေချည်းပါပဲ ကိုကိုရယ်၊ အဖေတို့ အဘွားတို့က အချိန်တန်တော့ ပြန်သွားကြပြီလေ၊ ခင်ဦးတို့အလှည့် ရောက်လာယင်လဲ ခင်ဦးတို့ သွားရအုံးမှာပေါ့”
ဆယ့်ငါးမိနစ်ခန့် ဇယ်ဆက်အောင် လျှောက်လုပ်ပြီးသောအခါမှ ခင်ဦးသည် ကိုကို့ဘေးတွင် လာပြန်ထိုင်သည်။ ရေဆေးထားသော ပန်းခိုင်များကို ဗန်းနှင့် ထည့်ယူလာပြီး မလိုသောအရွက်များကို ခြွေပစ်သည်။ ခင်စိုးပိုင်၏အကြောင်းကို စကားမစတော့။
“လူ့တန်ဘိုးဆိုတာ ဒီလူဟာ လူ့ပြည် လူ့ရွာမှာ နေတုန်း ဘာကောင်းမှု ကောင်းကျိုးတွေ လုပ်သွားသလဲ ဆိုတာနဲ့ ဆုံးဖြတ်တာမဟုတ်လား”
ခင်ဦးက တိုးညင်းစွာ ပြောသည်။ ကိုကိုသည် သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ပြီး ဆန်းစစ်မိသည်။
သူသည် ဆရာဝန်တဦး ဖြစ်လာပြီဖြစ်သော်လည်း လူ့ကောင်းကျိုးကို ဘာမှ မည်မည်ရရ မလုပ်ဆောင်ခဲ့သေးပေ။ သူ့အတွက်ကြောင့် အဖေက သေကာ ညီက ကြုံသမျှရောင်းသော ဈေးသည်ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ သူက ဆရာဝန်ဖြစ်ပြီး ဆေးရုံရောက်လာသော လူနာများကို ဝတ်ကျေတန်းကျေ ကြည့်ရှုကုသခဲ့သည်။ ချမ်းချမ်းသာသာနေနိုင်ရေးအတွက် သူကလည်း တကယ်မချစ် သူ့ကိုလည်း တကယ်မချစ်သည့်မိန်းကလေးတစ်ဦးအား လက်ထပ်ယူရန် ကြံစည်နေသည်။ ဒီလိုစဉ်းစားမိတော့လည်း ရှက်သလိုလို ဖြစ်သွားသည်။ သူ့ကိုများ ရည်ရွယ်စောင်းချိတ်ပြောလေသလားဟု ခင်ဦးအား အကဲခတ်သလို ကြည့်မိသည်။ ခင်ဦးက သူ့ကို မကြည့်၊ သနပ်ခါးပန်းလေးများကိုသာ စိုက်ကြည့်နေသည်။
“ခင်ဦးကတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မကျေနပ်ဘူး၊ ဒီလိုပဲ မုန့်ဟင်းခါးရောင်းပြီး အချိန်တွေကုန်မနေချင်ဘူး၊ ဆယ်တန်းအောင်ယင်တော့ မူလတန်းဆရာမလုပ်ချင်တယ်၊ ကလေးတွေကို စာသင်ပေးချင်တယ်”
ညီညီနှင့်ခင်ဦးသည် နှစ်ဦးလုံး ပညာတပိုင်းတစနှင့် ကျောင်းထွက်ကြသူများဖြစ်သည်။ ညီညီက စာဆိုလျှင် လုံးဝလှည့်မကြည့်ချင်သော်လည်း ခင်ဦးက ပညာရေးကို စိတ်မကုန်ချေ။ ကျူရှင်မယူဖြစ်သော်လည်း စာကျက်ပြီး အလွတ်ဖြေသည်။ နှစ်ခါကျပြီးဖြစ်သည်။ သို့သော် စိတ်မပျက်သေး။
“ဒီနှစ် ဖြေမှာလား”
“ဒီနှစ်တော့ ဖြေဖြစ်မှာ မဟုတ်ပါဘူး၊ နောက်နှစ်တွေ အများကြီး ကျန်သေးတာပဲ၊ တနှစ် မအောင် တနှစ်တော့ အောင်ရမှာပေါ့”
ခင်ဦးသည် အရွက်ချွေပြီးသော ပန်းခိုင်များကို ဇော်စိမ်းများနှင့်ရောပြီး ပန်းအိုးထဲတွင် ဝေဆာလှပစွာ ထိုးစိုက်သည်။ ကိုကိုသည် နှင်းဆီနှင့် စံပယ်က လွှဲလျှင် ဘာပန်းကိုမျှ မည်မည်ရရ သိသူမဟုတ်ချေ။ သို့သော် သနပ်ခါးပန်း ဝါဝါလေးများကို ခင်ဦးနှင့်အတူ တွဲပြီး အမြဲသတိရ မှတ်မိနေတော့မည်ဖြစ်သည်။
“ကလေးတွေအများကြီးကို မသွန်သင်နိုင် မဆုံးမနိုင်အုံးတော့၊ အနည်းဆုံး ကိုယ့်သား ကိုယ့်သမီးကို လူလားမြောက်အောင် နည်းမှန် လမ်းမှန်နဲ့ ထိန်းကျောင်းနိုင်တဲ့ မိခင်ကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်ချင်တယ်”
“မိခင်ကောင်း”
ကိုကိုသည် ဆတ်ကနဲ တုန်လှုပ်သွားသည်။ ခင်ဦးအား တအံ့တသြ ကြည့်မိသည်။ သူကမူ အိမ်ထောင်ပြုရန် ကြံစည်နေသော်လည်း သားသမီးဟူသည်ကို မစဉ်းစားမိ။ ဖခင်ကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်ရမည်ဟု တခါမျှ မတွေးခဲ့မိ။
“ခင်ဦးက ယောက်ျားယူတော့မလို့လား၊ ကလေးတွေ မွေးတော့မလို့လား”
ခင်ဦးသည် ကိုကို့အား စိုက်ကြည့်ရင်း မျက်ရည်လည်လာသည်။ နှုတ်ခမ်းလေးက တဆတ်ဆတ် တုန်ယင်လာသည်။ ကိုကို၏အမေးကို မဖြေပဲ ကြေကွဲစွာ ပြုံးလေသည်။ သနပ်ခါးပန်းနံ့က လေသင့်တိုင်း မွှေးနေသည်။ ခင်ဦးသည် ပန်းများနှင့် ဝေဆာလှပနေသော ဘုရားပန်းအိုးလေးကို ဘုရားစင်ပေါ်သို့ လှမ်းတင်လိုက်သည်။ ရွှေရောင်ပျက်ပြယ်နေသော ဆင်းတုတော်က လူ့လောကမှ သောကဗျာပါဒများကို လျစ်လျူရှုလိုဟန်နှင့် မျက်လွှာချထားသည်။ ဘုရားစင်အောက်ဘက် သစ်သားတန်းတွင် သံချောင်းသုံးလေးချောင်း ရိုက်ပြီး စိပ်ပုတီးသုံးကုံး ချိတ်ဆွဲထားသည်။ တစ်ကုံးက အဘွား၏ပုတီး၊ နောက်တကုံးက ဦးလေးမောင်၏ပုတီး၊ ဗယ်ဘက်စွန်က ဆင်ရိုးပုတီးလေးမှာ ခင်ဦး၏ပုတီးလေး ဖြစ်လေသည်။ ခင်ဦးသည် အဘွားနှင့် အဖေတို့၏စိပ်ပုတီးများကို မည်သူ့ကိုမျှ မပေးရက် မလှူရက်ပဲ အမှတ်တရ သိမ်းဆည်းထားလေသည်။
“ကိုကိုတို့မင်္ဂလာဆောင်ကို ခင်ဦး ဘာလက်ဖွဲ့ရမလဲ”
“မလိုပါဘူးဟာ”
ကိုကိုက ဆို့နင့်စွာ ပြောသည်။ ခင်စိုးပိုင်နှင့် လက်ထပ်ပြီးလျှင် ခင်ဦးနှင့် လုံးဝဝေးကြရတော့မည်ကို စဉ်းစားမိတော့လည်း ရင်ထဲတွင် တမြည့်မြည့် နာကျင်လာသည်။
“ခင်ဦးက တခုခုတော့ အမှတ်တရလေး ပေးချင်တယ်၊ ကိုကိုလိုချင်တာ ပြောပါလား”
ခင်ဦးက အသံထိန်း၍ပြောသည်။ သူ့မျက်လုံးတွင် မျက်ရည်တွေ ဝေလာလိုက် မျက်တောင်လေး တဖျပ်ဖျပ်ခတ်ပြီး အတင်းပြန်သိမ်းလိုက်နှင့်မို့ မျက်ခွံတွေ နီလာသည်။
“ခင်ဦးရဲ့ စိပ်ပုတီးလေး ပေးလိုက်ပါလား”
ကိုကိုက စိတ်ကူးရရာ တောင်းလိုက်မိသည်။ ခင်ဦး တချောက်ချောက် စိပ်တတ်၍ လက်ဆီတက်ကာ ဝါကြန့်ကြန့်အရောင်များပင် သမ်းနေပြီဖြစ်သော ထိုဆင်ရိုးပုတီးလေးကို ခင်ဦးကိုယ်စား အမှတ်တရ ယူသွားချင်သည်။
“ဟင် ... စိပ်ပုတီးကြီးကို”
“ဟုတ်တယ်”
“ဘာလုပ်ဖို့လဲ ကိုကိုရယ်၊ ဟောင်းပဲဟောင်းလှပြီ၊ ကိုကို စိပ်ပုတီးလိုချင်ရင် နံ့သာဖြူပုတီး အသစ်ဝယ်ပေးမယ်လေ”
“ခင်ဦး စိပ်နေကျ ပုတီးလေးကိုပဲ လိုချင်လို့ပါကွယ်”
“ကိုကိုက သူဌေးဖြစ်တော့ ပုတီးစိပ်ဖို့ သတိရအုံးမှာမို့လား ကိုကိုရယ်”
ခင်ဦးက ညည်းညူသလို ပြောသော်လည်း သူ့စိပ်ပုတီးလေးကို အလွယ်တကူ ဖြုတ်ပေးလေသည်။ ကိုကိုသည် စိပ်ပုတီးကိုသာမက ခင်ဦး၏လက်ချောင်းလေးများကိုပါ ဖမ်းဆွဲပြီး တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။ တချိန်တုန်းက အဘွား၏လက်ကဲ့သို့ပင် ခင်ဦး၏လက်ထိပ်များသည် ခြစ်ရာရှရာများနှင့် မွမွကျဲနေသည်။ မည်းနေသည်။
“ခင်ဦးရယ် ... ကိုကို့ကို လူယုတ်မာကြီးလို့ မပြောဘူးလားဟင်”
ခင်ဦး၏မျက်လုံးလေးများတွင် မျက်ရည်များ ချက်ချင်း ဝေလာသည်။
“ငွေမက်လိုက်တာ ဂုဏ်မက်လိုက်တာလို့ မပြောဘူးလား၊ ရန်မတွေ့ဘူးလား ဟင်”
“ဂုဏ်မက်တာ၊ ငွေမက်တာ အပြစ်မဟုတ်ပါဘူး ကိုကိုရယ်”
ခင်ဦးက တုန်တုန်ခိုက်ခိုက် ပြောသည်။ ခင်ဦး၏လက်ကလေးများသည် အေးစက် တုန်ယင်လာသည်။ ချွေးစေးများ ပြန်နေသည်။
“ဆင်းရဲတာဟာလဲ အပြစ်မဟုတ်ပါဘူး”
သနပ်ခါးပန်းနံ့က မွှေးပျံ့လှသည်။ ကိုကို၏ရင်ထဲတွင် ကြေကွဲစိတ်များနှင့် ပြည့်သိပ်နေသည်။ “ငါမှားပြီ ထင်တယ်” ဟု တွေးယင်း ခေါင်းထဲတွင် တရိပ်ရိပ် မူးလာသည်။
“ကိုကို့ကို အပြစ်တင်စမ်း၊ ရန်တွေ့စမ်းပါ ခင်ဦးရယ်”
သူက ခင်ဦး၏လက်ကလေးများကို ယုယစွာ နမ်းမိသည်။ ခင်ဦးက ရှိုက်ငင်ယင်း တိုးတိုးလေး ပြောလေသည်။
“ကိုကိုရွေးတဲ့ဘဝမှာ ကိုကို မပျော်တော့ယင်တော့ ခင်ဦးတို့ဆီ ပြန်လာပါ ကိုကိုရယ်”
အပိုင်း(၅)ဆက်ရန်
မစန္ဒာ
No comments:
Post a Comment