၂၄။
မာမီက သူ့ကိုယ်စား ဆိုင်ကိုသွားပေးသည်။ အင်နီ့ရောဂါ တွိုက်ဖွိုက် (typhoid)ဆန်ဆန်ဖြစ်နေ၍ ဆရာဝန်ကြီးက အစာကျွေးမလောပါ။ ယခုတော့ အင်နီ့အခြေအနေက စိတ်ချသွားရပြီ။ ဒါပေမဲ့ အစာကို ပျော့ပျော့ ကျွေးနေရဆဲဖြစ်သည်။
တနေ့နေ့လယ် ဒေါ်ခင်သက်တင် အင်နီ့ကို သတင်းမေးရန် ရောက်လာသည်။ အင်နီ့ကို ရှယ်လီကိုယ်တိုင် ပူတင်းကျွေးနေသည်။ အင်နီက ပြုံး၍ နှုတ်ဆက်နိုင်ပြီဖြစ်သောကြောင့် ရှယ်လီရော ဒေါ်ခင်သက်တင်ပါ ဝမ်းသာသွားသည်။ ပူတင်းစားပြီးတော့ အင်နီက အိပ်ရန်ပြင်သည်။
"အင်နီ ခဏအိပ်ဦးမယ်"
"ဆေးသောက်လိုက်ဦး သမီး၊ မကြည်ကို သမီးနားမှာ ထားခဲ့မယ်၊ အန်တီဒေါ်ခင်သက်တင်ကို မာမီ တခုခု ကျွေးလိုက်ဦးမယ်"
ရှယ်လီက အင်နီကို ဆေးတိုက်ပြီး သိပ်လိုက်သည်။
"နေပါစေ ရှယ်လီရယ်၊ သမီး အင်နီ စားချင်တာကို ဖုန်းဆက်လိုက်၊ အန်တီပို့ပေးမယ်"
"ကျေးဇူးပဲ အန်တီ"
အင်နီကပြောကာ အိပ်ရာပေါ်လှဲလိုက်သည်။ ရှယ်လီသည် အင်နီ့ကိုယ်ပေါ် စောင်လွှမ်းခြုံပေးခဲ့၍ မကြည်ကို အနားထားရစ်ကာ အောက်ထပ် ဆင်းလာကြသည်။
"မမ ဘာစားမလဲ၊ လက်ဖက်သုပ်နဲ့ ရေနွေးကြမ်းလုပ်ခိုင်းမယ်"
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပါကွယ်၊ စကားပဲ မမက ပြောချင်တာပါ"
သူတို့နှစ်ယောက် ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ရှယ်လီက မစီကို လက်ဖက်သုပ်နှင့် ရေနွေးကြမ်းလုပ်ခိုင်းလိုက်သည်။
"မမကလည်း အလုပ်များ၊ အင်နီကလည်း နေမကောင်းနဲ့ တို့နှစ်ယောက်မတွေ့ရဘူး။ မီရှယ် မမဆီ လာသွားတယ်"
"သူ ပြန်သွားပြီဆို"
"ဂျပန်ကို မသွားခင်တရက်ကပေါ့၊ မမကလည်း ရှယ်လီရဲ့လက်ဆောင်ထုပ်ပေးရင်း ရှယ်လီ့အခြေအနေကို ရှင်းပြလိုက်တယ်လေ"
"အားနာစရာကောင်းလိုက်တာ မမရယ်၊ မွန်စီယာမီရှယ်ကို ရှယ်လီက ဆိုင်ကိုလည်းဖိတ် အိမ်မှာလည်း မုန့်ဟင်းခါးကျွေးမယ် ဘာမယ်ပြောပြီးမှ ရှယ်လီ့ဘက်က ကတိပျက်ခဲ့တာ၊ တခုကလည်း ..."
ရှယ်လီက ခဏရပ်ပြီးမှ ဆက်ပြောသည်။
"အင်နီကလည်း တွိုက်ဖွိုက်ဖြစ်တော့မလို့၊ ဆေးလည်း ဦး၊ အပြုအစုကောင်းလို့ သက်သာသွားတာ။ အဲဒါလည်း တကြောင်း၊ နောက်တကြောင်းက ...."
ရှယ်လီသည် ဒေါ်ခင်သက်တင်အိမ်မှအပြန် နောက်နေ့နံနက် ကော်ဖီစားပွဲမှ ယောက္ခမကြီးဒေါ်စံကျော့ခိုင်ပြောသမျှ အားလုံး ဒေါ်ခင်သက်တင်ကို ပြောပြလိုက်သည်။
"သူ့ရင်ထဲ အဲဒီလို သံသယဝင်နေချိန် ရှယ်လီက မီရှယ်ကို ဖိတ်ခေါ်ကျွေးမွေး ရင်းရင်းနှီးနှီးဆက်ဆံရင် မာမီ့စိတ်ထဲ အထင်လွဲစရာဖြစ်မှာစိုးလို့ ရှယ်လီ မီရှယ့်ကို မဖိတ်တော့တာ"
ဒေါ်ခင်သက်တင်သည် လက်ကိုင်အိတ်ထဲမှ စာတစောင်ကို ထုတ်ကာ ရှယ်လီ့လက်ထဲ ထည့်လိုက်၏။
"မီရှယ်က ပေးသွားတာ ရှယ်လီ၊ သူ့စကားပြောပုံကြည့်ရတာ မင်းကို အတော်စိတ်ဝင်စားပုံရတယ်၊ မင်းအကြောင်းတွေမေးတယ်။ ယောက်ျားနဲ့ကွဲနေတဲ့အကြောင်း ကိုယ်ကလည်း ပြောမိတယ်။ ယောက်ျားက ဘယ်မှာလဲ၊ ကလေး ဘယ်နှယောက်လဲ၊ ဘယ်သူနဲ့နေလဲနဲ့ စပ်စုတဲ့သဘောတော့မဟုတ်ပါဘူး။ နိုင်ငံခြားသားတွေက မစပ်စုတတ်ပါဘူး၊ စိတ်ဝင်စားတဲ့သဘော။ မမက အကြောင်းစုံပြောပြတော့ သူကလည်း တအံ့တဩပဲ။ မိဘတောင်မဟုတ်ဘူး၊ ယောက္ခမနဲ့လည်း မိသားစု သိုင်းသိုင်းဝိုင်းဝိုင်း မြန်မာတွေနေကျင့်ရှိတာကို သူ အံ့ဩလို့မဆုံးဘူး။ အိန္ဒိယမှာဆို ယောက္ခမနဲ့အတူနေတဲ့ချွေးမတွေ မသက်သာဘူးတဲ့၊ ပြောသွားသေးတယ်။ မမကတော့ ပြောလိုက်တယ်၊ တို့ဆီမှာ တချို့ချွေးမတွေ ယောက္ခမတောင် နိုင်သေးတယ်လို့ ပြောတော့ သူက ရယ်တယ်"
မစီ ချလာသော လက်ဖက်သုပ်နှင့် ရေနွေးကြမ်းကို ရှယ်လီက ဒေါ်ခင်သက်တင်ကို ကျွေးနေသည်။ လက်ဖက်သုပ်ပန်းကန်ပြားလေး ကိုင်စားရင်း ဒေါ်ခင်သက်တင်က စကားဆက်သည်။
"သူ့နောက်ဆုံးမေးခွန်းကတော့ မမလည်း သံသယရှိတယ်"
"ဘာလဲဟင်"
"ရှယ်လီ ဒီလိုပဲ နေသွားတော့မှာလားတဲ့၊ အိမ်ထောင်ပြုဖို့ မစဉ်းစားဘူးလားတဲ့၊ သူတို့ဆီမှာ ဒီလို ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်မပြောနဲ့ ၆၀ကျော် ၇၀ကျော်တွေလည်း အိမ်ထောင်ပြုကြတယ်။ အထီးတည်းမနေဘူးတဲ့၊ ရှယ်လီ ဘာလို့နေတာလဲတဲ့၊ ရှယ်လီ့ဘဝ အထီးကျန်သလိုပဲတဲ့"
"အတော်လာတဲ့မေးခွန်းပဲ၊ အဓိပ္ပါယ်အများကြီးရှိတယ် မမ"
"အေးပေါ့၊ သူဆိုလိုတာကို မမက မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ပြောပြလိုက်တယ်၊ မီရှယ်တို့ အနောက်ဓလေ့ကတော့ လင်နဲ့မယားဟာ တယောက်မကောင်းရင် တယောက်၊ စိတ်သဘောထားချင်း မတိုက်ဆိုင်လည်း ခွဲခွာပြီး နောက်တယောက်နဲ့နေတာပဲ။ လက်မထပ်ဘဲလည်း အတူနေကြတဲ့အကျင့်ရှိတယ်လို့။ မြန်မာမှာက မိန်းမတယောက်ဟာ တခါ အိမ်ထောင်ကျပြီး ဒီအိမ်ထောင်ပျက်ရင် နောက်အိမ်ထောင်ပြုကြတယ်ဆိုတာ ခပ်ရှားရှားပဲလို့၊ အထူးသဖြင့် ယောက်ျားက သစ္စာဖောက်လို့ပဲ ကွဲကွဲ၊ သေလို့ပဲဖြစ်ဖြစ် မိန်းမတယောက်ဟာ နောက်အိမ်ထောင်ပြုဖို့ အတော်စဉ်းစားကြတယ်လို့ ပြောလိုက်ရတယ်၊ ပြီးတော့လည်း မြန်မာအမျိုးသမီးတွေမှာ ဇာတ်တို့ ဓလေ့ထုံးစံဥပဒေတွေနဲ့ ချုပ်ချယ်မထားပေမယ့် မျက်နှာများ လင်များရင် သုံးကျောင်းပြောင်းသောရှင် သုံးလင်ပြောင်းသောမိန်းမဆိုပြီး ပတ်ဝန်းကျင်က ကဲ့ရဲ့တယ်၊ မလေးစားဘူးလို့ "
ရှယ်လီက ရယ်လိုက်၏။
"မမ သုံးကျောင်းပြောင်းသော ရှင်၊ သုံးလင်ပြောင်းသော မိန်းမဆိုတဲ့ မြန်မာစကားကို အင်္ဂလိပ်လို ဘယ်လိုပြောမလဲ"
ဒေါ်ခင်သက်တင်ကပါ ရယ်မောရင်း ...
"အနီးစပ်ဆုံးအင်္ဂလိပ်စကားနဲ့ ပြောရတာပေါ့ဟ၊ ဘယ်တိုက်ရိုက်စကားလုံးတော့ရှိမလဲ၊ ဒါနဲ့ ဖိတ်စာလည်း ပါလာသေးတယ်။ မြန်မာကုန်သည်ကြီးအမှုဆောင်များနဲ့ အစိုးရကုန်သွယ်ရေး ဌာနတာဝန်ခံတွေ တွေ့ဆုံဆွေးနွေးဖို့ဖိတ်တာ။ နောက်စနေဆိုတော့ ရှယ်လီ တက်နိုင်မှာပါ။ မမလည်း တက်မယ်၊ ဖက်စပ်စနစ်ကို ပြောင်းဖို့ ရည်ရွယ်တယ်ထင်တယ်၊ ကဲ မမ ပြန်လိုက်ဦးမယ်"
ရှယ်လီသည် ဒေါ်ခင်သက်တင်ကို ကားပေါ်အထိ လိုက်ပို့လိုက်သည်။ ဧည့်ခန်းကို ပြန်လာရင်း ဆိုဖာပေါ် ထိုင်လိုက်၍ မီရှယ့်စာကို ဖတ်လိုက်သည်။
ချစ်လှစွာသော မြကြာဖြူ
ဒီစာနဲ့ နှုတ်ဆက်ခဲ့ပါတယ်၊ မြန်မာပြည်ရဲ့ကန်သာယာမှာ မြကြာဖြူဆိုတဲ့ပန်းတပွင့်ကို တွေ့ခဲ့ရတာ ကျွန်တော့်ရင်ထဲ တကယ်ပဲ အေးမြကြည်နူးခဲ့ပါတယ်။ ဒေါ်ခင်သက်တင်ထံမှ မြကြာဖြူအကြောင်း ကျွန်တော် အားလုံးသိခဲ့ရပါပြီ။ လေးစားအပ်တဲ့ဓလေ့ထုံးစံနဲ့ ကြင်ကြင်နာနာ ရိုသေကိုင်းရှိုင်းတတ်တဲ့ မိသားစုအသိုင်းအဝိုင်းမှာ မြကြာဖြူ လုံခြုံစွာ ရှိနေရစ်တာကို ကျွန်တော် အားရဝမ်းသာမိပါတယ်။
ကျွန်တော့် လိပ်စာကတ်ပြားလေး ပေးရစ်ခဲ့ပါတယ်။ ပဲရစ်ရောက်မယ်ဆိုရင် ကျွန်တော့်ကို အကြောင်းကြားပါ။ ကျွန်တော့်ဧည့်ခန်း စားပွဲခုံပေါ်မှာ အစိမ်းရောင်ဖန်ပန်းအိုးလေးပေါ်မှာ ကြာဖြူပန်းတပွင့် အမြဲစိုက်ထားလိုပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း ကြာပန်းဟာ အရှေ့တိုင်းပန်းဖြစ်ပါတယ်၊ အနောက်မှာ ရှားပါးလှပါတယ်။
ထမင်းစားတဲ့အခါ ကျွန်တော့်ရဲ့ပန်းကန်ပြားပေါ်မှာ ဟင်းတဖတ်ဦးချပေးမယ့် အမျိုးသမီးကို မျှော်လင့်နေပါတယ်။ မကြာခင် ကျွန်တော်ရဲ့နှလုံးသားမှာ ကြာဖြူပန်းလေးတပွင့် ပွင့်ကောင်းပါရဲ့။
ကျန်းမာပျော်ရွှင်ပါစေ
မင်းရဲ့မီရှယ်
ရှယ်လီသည် စာဆုံးတော့ တနိုင်ငံသား၏ရည်းစားစာကို အံ့ဩနေမိသည်။ သူ့ရင်ထဲမှာတော့ တက္ကသိုလ်၏နေ့ရက်များလို ရင်ခုန်လာခြင်းမရှိတော့ပါ။ မီရှယ်သည် ကုန်သည်တယောက်သာမဟုတ်၊ စာရေးအဖွဲအနွဲ့ကိုလည်း ဆန်သစ်လှပအောင် ရေးတတ်သူတယောက်ဖြစ်သည်။ မီရှယ့်စာကိုသာ ယောက္ခမကြီးဖတ်ရလျှင် မာမီမပြောဘူးလာဟု သူ့ကို ဆိုမည်ဖြစ်သည်။
"ကြာပန်းဟာ အပူပိုင်းဇုံရာသီမှာ ပွင့်တတ်တယ်။ အေးတဲ့အနောက်နိုင်ငံမှာ မပွင့်ပါဘူး မီရှယ်"
သူ တီးတိုးရေရွတ်မိသည်။
၂၅။
အင်နီ ကျောင်းပြန်တက်နိုင်ပြီဖြစ်၍ ရှယ်လီလည်း ဆိုင်ထွက်နိုင်လာသည်။ ကုန်သည်လောကမှာ ဆက်ဆံရေးလည်း ကောင်း၊ အင်္ဂလိပ်လို လည်လည်ဝယ်ဝယ်ပြောဆိုတတ်သော ရှယ်လီက သတင်းကြီးခဲ့သည်။ ကျောင်းမှာတုန်းက ကျောင်းသူအများနှင့်ဝင်ဆန့်၍ ကျောင်းသားအဖော်များနှင့် အဖွဲ့ကျခဲ့သလို ယခု ကုန်သည်ဘဝရောက်တော့လည်း လူတန်းစားမရွေး ဖော်ရွေစွာဆက်ဆံနိုင်သော ရှယ်လီသည် ကုန်သည်ကြီးများအသင်း အမှုဆောင်ထဲတွင် ပါဝင်လာခဲ့သည်။
ပြည်ထောင်စုကလပ် (ယခု ကန်တော်ကြီးဟိုတယ်)အပေါ်ထပ်မှာ ပြုလုပ်သော မြန်မာကုန်သည်ကြီးများအသင်း အမှုဆောင်အစည်းအဝေးကို သူ တက်ရောက်ခဲ့သည်။ အစည်းအဝေး စားပွဲခုံထိပ်မှာ အသင်းဥက္ကဌ၊ အတွင်းရေးမှူးတို့နှင့်အတူ ကုန်သွယ်ရေးဌာနအတွင်းဝန် ဦးဘခက်၊ သူနှင့်ကျောင်းနေဘက် အတွင်းဝန်လေး ဦးသန်းထွန်းတို့ကိုပါ ရှယ်လီ လှမ်းမြင်ရသည်။
အစည်းအဝေးအဖွင့်မှာ ဦးဘခက်က အစိုးရ၏မြန်မာကုန်သည်များအပေါ်ထားသည့် သဘောထားကို ပြောပြ၍ မြန်မာကုန်သည်ကြီးများအသင်းဥက္ကဌ ဦးစိန်မောင်က သူနှင့်အတွင်းရေးမှူးကို ကုန်သွယ်ရေးဝန်ကြီးက ခေါ်ယူဆွေးနွေးသည်များကို ပြောပြသည်။
ညနေ ၃နာရီလောက်မှ အစည်းအဝေးပြီး၍ အားလုံးပြန်ကုန်ပေမယ့် ဒေါ်ခင်သက်တင်က စကားပြောစရာရှိ၍ စားပွဲတခုမှာ ကုန်သည်ကြီး ဦးမြရင် (မြနန္ဒာ)ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်နှင့် စကားလက်ဆုံကျနေသည်။ ရှယ်လီက ခွင့်တောင်း၍ အောက်ထပ် ဆင်လာခဲ့သည်။ ငြီးစီစီနှင့် ခေါင်းနောက်တောက်တောက်ဖြစ်နေ၍ အောက်ထပ်ကန်ရေပြင်နှင့် အနီးဆုံးဝရန်တာဘေးက ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်လိုက်သည်။ ထိုအနားမှာ လူရှင်းကာ အခြားစားပွဲများနှင့် ဝေးကွာသောနေရာဖြစ်သည်။ ရေပြင်ပေါ်ဖြတ်သန်းလာသော ဆောင်းနှင်းလေကို ရှူရှိုက်လိုက်ရမှ သူ နည်းနည်းကြည်လင်သလိုဖြစ်လာသည်။ စားပွဲထိုးလေးက အနားကပ်လာသည်။
"မမ ဘာအလိုရှိပါသလဲ"
"လိမ္မော်ရည်တခွက်လောက်"
ရှယ်လီက မှာကာ ကန်ရေပြင်ကို ကြည့်နေသည်။ ကန်တော်ကြီးရေပြင်သည် စိမ်းညို့နေသည်။ ရေဂယက်လေးများ သိမ်မွေ့စွာ လူးလွန့်နေကြသည်။
"ရှယ်လီ မပြန်သေးဘူးလား"
ရှယ်လီသည် အသံကြားရာကြည့်လိုက်တော့ ဦးသန်းထွန်း။
"မပြန်သေးဘူး၊ မမဒေါ်ခင်သက်တင်ကို စောင့်နေတယ်"
"ကျွန်တော်လည်း ပြန်မလို့ ကားစောင့်နေတာ၊ ရှယ်လီ့ကိုမြင်တာနဲ့ ဒီဘက်လျှောက်လာတာ"
ဦးသန်းထွန်းသည် သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ထိုင်လိုက်သည်။ စားပွဲထိုးလေးက လိမ္မော်ရည် လာချသည်။
"ကိုသန်းထွန်း လိမ္မော်ရည် သောက်လိုက်ပါဦး။ နောက်တခွက် ယူခဲ့ပါဦးကွယ်"
ရှယ်လီသည် စားပွဲထိုးလာချသော ဖန်ခွက်ကို ဦးသန်းထွန်းဘက် လှမ်းပေးလိုက်၏။
"နေပါစေ ရှယ်လီ၊ ရှယ်လီသောက်ပါ"
"ရှယ်လီ ထပ်မှာလိုက်ပါတယ်"
"အစည်းအဝေးကလည်း ကြာတော့ ကျွန်တော်တောင် ငြီးစီစီပဲ၊ ရှယ်လီ နေမကောင်းဘူးလား၊ မျက်နှာကြည့်ရတာ မလန်းဘူး"
"ခု ကောင်းသွားပါပြီ။ အစည်းဝေးခန်းထဲတုန်းက ခေါင်းနောက်လို့"
"အေးဗျာ၊ အလုပ်က ပိနေတော့ လူလည်း အရုပ်လိုဖြစ်နေတယ်၊ ဒီညနေမအားဘူးလား၊ ကျွန်တော်တို့ အင်းလျားကန် လှေသွားလှော်ရအောင်"
ရှယ်လီသည် စားပွဲထိုးနောက်ထပ်လာချသော လိမ္မော်ရည်ဖန်ခွက်ကိုယူကာ တကျိုက်သောက်လိုက်သည်။
"ကိုသန်းထွန်းကလည်း ကလေးလေးကျနေတာပဲ၊ ရှယ်လီတို့ ကျောင်းသားတွေမှမဟုတ်တော့ဘဲ"
ရှယ်လီက ခပ်ထေ့ထေ့ပြုံးကာ ပြောလိုက်သည်။
"ဒါတော့ ဒါပေါ့ဗျာ၊ ဒါပေမဲ့ အလုပ်များလွန်းတော့ အားလပ်ချိန်ကိုမျှော်လင့်မိတယ်၊ သိပ်ဦးဏှောက်ခြောက်တယ်၊ အိမ်ရောက်ရင် တယောက်တည်းဆိုတော့ သာပြီးချောက်ချားသေးတယ်"
"ရှယ်လီကတော့ အိမ်ရောက်ရင် သားတွေသမီးတွေနဲ့ အလုပ်ဆက်ရှုပ်နေတော့ ဦးဏှောက်ခြောက်ချိန်တောင်မရဘူး"
ရှယ်လီက ဦးသန်းထွန်းစကားကို ဆီးပိတ်လိုက်သည်။
"ရှယ်လီလည်းပဲ တယောက်တည်းနေရတာကြာတော့ အထီးကျန်ဖြစ်မလာဘူးလား"
လိမ္မော်ရည်သောက်ရင်း ဦးသန်းထွန်းက မေးလိုက်၏။ ဒီမေးခွန်းမျိုး မီရှယ်ကလည်း မေးခဲ့ဖူးပြီ။
"ရှယ်လီက တယောက်တည်းမှ မဟုတ်ဘဲ"
ရှယ်လီက ဖြေလိုက်၏။
ဦးသန်းထွန်းက သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချလိုက်သည်။ အဝေးရှိ ကန်လယ်ကျွန်းလေးကို ငေးမောနေရင်း ညည်းတွားနေသလို ဆက်ပြောနေသည်။ နေက တဖြည်းဖြည်း ညိုစပြုလာပြီ။
"ကျွန်တော်ကတော့ တယောက်တည်း၊ ရှယ်လီ့မှာ သားသမီးရှိနေပေမယ့် ရှယ်လီ တကယ်တော့ တယောက်တည်းပါ။ ရှယ်လီ ငယ်ပါသေးတယ်၊ ကျွန်တော့်လိုပဲ အထီးကျန်ဝေဒနာ ခံစားရမှာ ကျွန်တော်သိပါတယ်၊ ရှယ်လီ စကားပြောတာ သိုသိပ်လိုက်တာ။ တို့ ကျောင်းတုန်းကလို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောစမ်းပါ"
ရှယ်လီက ရယ်လိုက်သည်။
"ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင် ရှယ်လီတယောက်တည်းနေရတာ အနေကြာလာတော့ တယောက်တည်းနေရတာကို နှစ်သက်တယ်"
ပြောရင်း လက်ကျန်လိမ္မော်ရည်ကို ရှယ်လီ ဆက်သောက်လိုက်၏။ ဦးသန်းထွန်းက ရှယ်လီ့မျက်လုံးကို စေ့စေ့ပြန်ကြည့်လိုက်၏။
"တယောက်တည်းနေရတာ အန္တရာယ်မများဘူးလား၊ ပြီးတော့ မိန်းမသားတယောက်တည်း သားနဲ့သမီးတာဝန် ထမ်းနေရတာ ရှယ်လီပင်ပန်းလှတယ်"
ဦးသန်းထွန်းစကားတွေက အဓိပ္ပါယ်အများကြီးရှိသည်ကို ရှယ်လီနားလည်ပါသည်။ ရှယ်လီက အေးအေးဆေးဆေးပြန်ပြောပါသည်။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဦးသန်းထွန်း၊ ရှယ်လီ့မှာတွေ့ရမယ့်အန္တရာယ်ကို စိုးရိမ်တယ်ဆိုလို့ ကျေးဇူးတင်တာပါ။ ရှယ်လီပြောချင်တာက အန္တရာယ်ဆိုတာ အဆန်းမဟုတ်ပါဘူး။ လူမှာဖြစ်ဖြစ် တိရစ္ဆာန်မှာဖြစ်ဖြစ် အန္တရာယ်ဆိုတာ အမြဲရှိနေတာပဲ"
"ဘယ်လို ..."
ဦးသန်းထွန်း ဖျော်ရည်တကျိုက်သောက်ရင်း စိတ်ဝင်စားစွာ မေးလိုက်သည်။
"ရှယ်လီတို့နေရတဲ့ လူတောအန္တရာယ်ဟာ သစ်ပင်တောတောင်တွေရှိတဲ့ တောအန္တရာယ်လိုပါပဲ၊ ခြင်္သေ့မတကောင်ဟာ သားသမီးတွေကို အစာရှာကျွေးရတယ်၊ ခြင်္သေ့မတကောင်အတွက် အစာရှာရတယ်ဆိုတာ မလွယ်ပါဘူးနော်၊ သားကောင်ကို ဖမ်းတတ်၊ တိုက်တတ်၊ ခိုက်တတ်မှ ရတာပါ။ အလွယ်တကူမရပါဘူး။ အချိန်တန်ရင် ကလေးတွေ ကိုယ့်သားကောင် ကိုယ်ရှာစားတတ်ဖို့၊ သူတို့ကိုယ်လည်း သူတို့ကာကွယ်တတ်ဖို့ အမေခြင်္သေ့မက သင်ပေးရတယ်၊ ဒါက ခြင်္သေ့မရဲ့တာဝန်။ တခါ ကိုယ့်အချင်းချင်း တိုက်ခိုက်တတ်တဲ့ရန်သူတွေ ဒါမှမဟုတ် တခြားသားကောင်အန္တရာယ်ကလည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကာကွယ်တတ်ရပါတယ်။ ရှယ်ခီလည်း ခြင်္သေ့မလိုပဲ လူ့ဘဝတောမှာ ကျွမ်းကျင်လာပါပြီ။ တာဝန်နဲ့အန္တရာယ်ကို မကြောက်ပါဘူး။ သားသမီးတွေကို ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ် ကိုယ်ရပ်တည်နိုင်အောင် ပညာပေးနေဆဲပါ။ တွေ့လာတဲ့အန္တရာယ်ကို ကာကွယ်နိုင်ဖို့လည်း သင်ကြားပေးနေရပါတယ်။ သူတို့တွေကို အဲဒီလို သင်ကြားပေးနေရ၊ ဝမ်းစာလည်း ရှာနေရနဲ့ ရှယ်လီ့မှာ အားလပ်တဲ့အချိန်ဆိုတာလည်း မရှိပါဘူး။ တခုကလည်း အဲဒီ ရှယ်လီပြောခဲ့တဲ့ခြင်္သေ့မလိုပဲ ကိုယ့်ကို အန္တရရာယ်ပြုမယ့် ခြင်္သေ့ထီးတွေ သားကောင်တွေနဲ့ ရင်ဆိုင်ရရင် တိုက်ခိုက်ဖို့ အသင့်ပဲ"
ရှယ်လီ့စကားက ပြတ်သားလှပါသည်။ ဦးသန်းထွန်းကလည်း ပါးနပ်သည်။ ရှယ်လီ စကားစပြတ်၍ ထသွားမှာကို စိုးနေသည်။
"ကိုယ်ဆိုလိုချင်တာက ဒီတောမှာ ရှယ်လီ အန္တရာယ်တခုခုတွေ့ရင် ရှယ်လီ့ကို ကိုယ် ကာကွယ်ပိုင်ခွင့် မရနိုင်ဘူးလား၊ ရှယ်လီရယ် ....ကိုယ်ဟာ ဘဝကို နားလည်ပါတယ်၊ မင်း တခါတခါမှာတော့ အားမငယ်ဘူးလား။ အထီးကျန်တဲ့အခါ ဆာလောင်မွတ်သိပ်တဲ့ဝေဒနာကို မခံစားရဘူးလား။ ဒါကိုတော့ ကိုယ်က ခံစားရဖူးသူမို့ ကိုယ့်ကို မညာစေချင်ဘူး။ မင်းက ခံစားရမှုကို ထိန်းချုပ်ပြီး ဣနြေ္ဒလုပ်နေတာဖြစ်နိုင်တယ်။ ရှယ်လီ့ရင်ထဲမှာတော့ ဝမ်းနည်းကြေကွဲနေမှာပါ"
"ကိုယ့်ယောက်ျား ကိုယ်လွမ်းလို့ ဝမ်းနည်းတာတခုပါပဲ၊ ဒါပေမဲ့ အရင်က လင်းနဲ့နေတုန်းက လင်းကို ဘာဖြစ်ဖြစ် အားကိုးတယ်၊ နောက်ကပဲ မှီတွယ်လိုက်ချင်တယ်၊ ခု တယောက်တည်းနေရတော့ သတ္တိတောင် ပိုရှိလာသေးတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဖန်တီးရမယ်ဆိုတဲ့အသိက ရှယ်လီ့ကို အားပေးလာတယ်၊ ရှယ်လီ တယောက်တည်းပဲ နေချင်တယ်"
ဦးသန်းထွန်းမျက်လုံးများက ရှယ်လီ့ကို စူးစိုက်ကြည့်နေရာမှ ပြောင်းလဲလာသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် မျက်လုံးက သရော်လာသလိုလို လေးစားမှုမဲ့လာသလို ဖြစ်လာသည်။
"ရှယ်လီရယ် ... ဟန်တွေ သိပ်မလုပ်စမ်းပါနဲ့၊ ဒီညနေတော့ တို့နှစ်ယောက် အင်းလျားကန်မှာ လှေလှော်ရအောင်၊ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ခေတ္တပဲ မေ့ရမေ့ရ မေ့ပစ်လိုက်ပြီး ငယ်မူပြန်လိုက်ရအောင်။ ဟိုတုန်းက ကိုယ်ခေါ်ရင် ရှယ်လီ မငြင်းခဲ့ဖူးပါဘူး။ ရှယ်လီတို့ ကျောင်းသားဘဝတုန်းက ကိုယ့်ကိုလှိမ့်ခဲ့တာတွေ အမှတ်တရ ကန်လယ်ကျွန်းမှာ ပြန်ပြောရမယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် တခါက အပျော်တွဲခဲ့တဲ့ ဒီကောင်ကို စိတ်ချမ်းသာမှုပေးတဲ့အနေနဲ့ ကိုယ်ခေါ်ရာ မလိုက်နိုင်ဘူးလား"
ဦးသန်းထွန်းအသံက ဇွတ်တိုးမည့်အသံပါလာသည်။ သူ့စကားလုံးများက စော်ကားလွန်းလာသည်။ ခေါ်ရာလိုက်မည့်မိန်းမစားမျိုး ပြောလာသည်။
ရှယ်လီသည် မျက်လုံးများ ဝင်းဝင်းတောက်လာသည်။ ရုတ်တရက် ကုလားထိုင်မှ ထလိုက်ကာ စားပွဲပေါ်ရှိဖန်ခွက်ကို ဆွဲ၍ ဦးသန်းထွန်းမျက်နှာကို ပေါက်ရန် ကိုင်လိုက်သည်။
နောက်ဘက်လှမ်းလှမ်းစားပွဲမှ လူတွေကို မြင်လိုက်ရတော့မှ သူ စိတ်ကိုထိန်းကာ ချာကနဲလှည့်၍ ဒေါ်ခင်သက်တင်ရှိရာ အပေါ်ထပ်သို့ ပြေးတက်လာခဲ့သည်။ ဒေါ်ခင်သက်တင်ကို သူ ဘာမှပြန်မပြော၊ ကုန်သည်ပေါက်စဘဝ ရှယ်လီ့အနေနှင့် ဦးခင်ဆွေ သူ့ကို ရိသဲ့သဲ့လုပ်တုန်းက သူ ပါးဆွဲချခဲ့သည်။ ယခုလည်း ဦးသန်းထွန်းကို ဖန်ခွက်နှင့် မျက်နှာကို ပေါက်လိုက်ချင်သည်။
ဒါပေမဲ့ ဦးသန်းထွန်းက စကားနှင့်သာ စော်ကားသည်။ ဦးခင်ဆွေလို လက်ရောက်ကျူးလွန်သူမဟုတ်။ ပြီးတော့ ဦးသန်းထွန်းက အစိုးရဌာနမှ အတွင်းဝန်လေးဖြစ်သည်။ ဆက်ဆံရေးပျက်ပြားသွားလျှင် သူတို့ကုန်သွယ်ရေးလုပ်ငန်းကိုပါ ထိခိုက်နိုင်သည်။ ဒါကြောင့် သူ စိတ်ကိုထိန်းကာ ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။
ခု သူကလည်း ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင် ဒေါ်မြကြာဖြူ။ ဒေါ်ခင်သက်တင်၏ဆုံးမစကားကို သတိရလာသည်။
ဟိုတုန်းကရှယ်လီမဟုတ်တော့ တခုခုများ စိတ်မထိန်းနိုင်၍ ဖြစ်လိုက်လျှင် ဟိုးလေးတကျော်ကျော် ဖြစ်သွားနိုင်သည်။ ဒေါ်ခင်သက်တင်နှင့်အတူ ပြန်လာခဲ့ပေမယ့် မနည်း စိတ်ကို တည်ငြိမ်အောင် ထိန်းလာခဲ့ရသည်။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိပ်ခန်းထဲ တန်းဝင်ကာ ခုတင်ပေါ် ပစ်လှဲမိသည်။ ရင်မောလိုက်တာ၊ ရှေ့လျှောက် ဘယ်လိုများ စခန်းသွားရပါ့။ ငယ်တုန်းက ရည်စားများခဲ့သောအရိပ်က ခုချိန်ထိလွှမ်းမိုးကာ သူ့အနာဂတ်ကို ထိခိုက်စေပါသလား။ သူ့ကို အထင်သေးစွာ ဆက်ဆံသော ဦးသန်းထွန်းကို သူ နာကျည်းနေသည်။
"မာမီ ဘာလို့အဝတ်အစားမလဲဘဲ ဘယ့်နှယ်အိပ်နေလဲ"
အင်နီက ကျောင်းကပြန်လာ၍ အခန်းထဲဝင်လာရင်း မေးလိုက်သည်။သူသည် မျက်နှာထားကိုပြင်လိုက်၏။
"အစည်းအဝေးက ကြာလွန်းလို့ မာမီ ခေါင်းကိုက်လွန်းတာနဲ့ အိပ်ရာထဲလှဲနေတာ"
"လိမ္မော်ရည်သောက်လိုက်ဦး၊ အင်နီ သွားဖျော်မယ်"
အင်နီသည် အပြေးအလွှားသွားကာ လိမ္မော်ရည်တခွက်ယူလာသည်။
သူ အိပ်ရာမှ ထကာ အဝတ်အစားလဲလိုက်၍ အင်နီပေးသော လိမ္မော်ရည်ကို သောက်နေသည်။
"တယ်လီဖုန်းလာပါတယ် မမ"
မကြည် လာပြော၍ သူ အောက်ဆင်းကာ တယ်လီဖုန်းကို ကိုင်လိုက်သည်။
"ရှယ်လီ"
တဖက်မှ ဒေါ်လီ့အသံ၊ ရှယ်လီ ဝမ်းသာလိုက်သည်ဖြစ်ချင်း။
"ဒေါ်လီ ပြော ....ပြော"
"ကိုယ်တို့ ရန်ကုန်ပြောင်းရမယ်၊ အမိန့်ထွက်ပြီး ရန်ကုန်ရောက်ရင် ဦးဝိစာရအိမ်မှာ ခဏနေဦးမယ်"
"ဟုတ်လား၊ ရှယ်လီ သိပ်ဝမ်းသာတာပဲ ဒေါ်လီ၊ တွေ့ရအောင်နော်၊ ရန်ကုန်ရောက်ရောက်ချင်း ရှယ်လီ့ဆီ ဆက်လိုက်ပါ"
ထိုညက သူ အိပ်မရ၊ သားနှင့်သမီးကလည်း စာမကြည့်။ ဂျင်မီပါ သူ့အခန်းလာ၍ စကားပြောနေသောကြောင့် သူ စိတ်သက်သာရာရပါသည်။
"အင်နီ ဘီအေအောင်ပြီးရင် အမ်အေဆက်တက်ချင်တယ် မာမီ"
မတ်လတွင် အင်နီ ဘီအေစာမေးပွဲ ပြီးစီးမည်ဖြစ်သည်။ ထိုခေတ်က အမ်အေတက်ချင်လျှင် ကျူတာလုပ်ရသည်။
"သမီး အမှတ်ဝင်ရင် ကျူတာလုပ်ပြီး တက်ပေါ့။ သမီး စကားနည်းတာနဲ့ ကျူတာလုပ်ရမှာ မာမီ မြင်ယောင်သေးတယ်။ တက္ကသိုလ်မှာ အမ်အေဘွဲ့ယူပြီး ဆရာမလုပ်မှာတော့ မာမီ သဘောကျပါတယ်။ လက်ထောက်ကထိဖြစ်လာရင် လက်ချာပေးရမယ်နော်"
ရှယ်လီက သမီး၏အေးစက်စက်ဟန်နှင့် ဆရာမ ဖစ်ပါ့မလားဟု စိတ်ပူနေသည်။
သူ့ဟာနဲ့သူတော့ ဖြစ်လာမှာပေါ့ မာမီ၊ သမီးကတော့ အင်္ဂလိပ်စာ အမှတ်ဝင်မယ်ထင်တယ်၊ သမီးတို့မြန်မာစာဌာနမှာ ကထိက ဒေါ်သန်းဆွေရော၊ ဒေါ်ခင်စောရော အပြင်မှာ သိပ်အေးတာ၊ စကားနည်းကြတယ်။ စာသင်ရာကျတော့ စကားပြောကောင်းလိုက်တာ ငေးယူရတယ်။ တခုက အင်နီ အင်္ဂလိပ်စကားပြောရင် မာမီလို ဘိုသံမပေါက်ဘူး"
"အို ...မာမီက ငယ်ငယ်ကတည်းက ကွန်ဗင့်မှာ နေလာတာ၊ မြန်မာတယောက် အင်္ဂလိပ်စကားပြောရင် မြန်မာသံနဲ့ပဲ ပြောမှာပေါ့၊ မှန်ရင်ပြီးတာပဲ။ ဘိုသံပေါက်ဖို့မလိုပါဘူး"
"မာမီ ...မာမီ၊ အင်နီ ဆရာမဖြစ်တော့ ပထမဆုံး သူ လက်ချာပေးမယ့်ကလပ်စ်ကို သားနဲ့မာမီ သွားတက်ရအောင်"
ဂျင်မီက ဝင်နောက်ရင်း ရယ်မောနေကြသည်။
ဂျင်မီက နှုတ်ဆက်ရင်း သူ့အခန်းပြန်သွားသည်။
ဘာလိုလိုနှင့် ဂျင်မီလည်း ရှေ့နှစ်ပြီးလျှင် (House surgeon) အလုပ်သင်ဆရာဝန်ဖြစ်တော့မည်။
သူ့ပခုံးပေါ်တင်နေသော သားနှင့်သမီးတို့တာဝန်က တစတစ ပေါ့စပြုလာပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဒီည သူ အိပ်မရ။ ဦးသန်းထွန်းနှင့် တွေ့ဆုံရသောအချိန်က ဖြစ်ခဲ့ရသောဒေါသ၊ ဒေါ်လီပြန်လာ၍ ဝမ်းသာသောပျော်ရွှင်ခြင်း ရောယှက်ကာ သူ စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ သမီးကတော့ တဖက်ခုတင်မှာ အိပ်ပျော်နေပြီ။
သူသည် ပြတင်းရှိရာ လျှောက်လာခဲ့၍ သံတိုင်ကိုကိုင်ကာ ခြံအပြင်ကို ငေးနေမိသည်။ နီလာရင့်ကောင်းကင်မှာ လမင်းရွှေအိမ်သည် ဝင်းပရွှန်းလက်နေသည်။ သစ်ရွက်များပေါ်မှာ ဖိတ်လျှံကျနေသော ရွှေရည်များသည် ဆောင်းနှောင်းလေ ဝေ့ဝဲသွားတိုင်း ပြိုးပျက်နေကြသည်။ ရင့်ကျက်လာပြီဖြစ်သော ဆောင်းနှောင်းလေသည် ဖြည်းညင်းစွာ သစ်ရွက်များကြားတိုးဝင်ရင်း ညမွှေးပန်းရနံ့ကို ကြဲဖြန့်သွားသည်။
ပန်းရနံ့သည် ရှယ်လီ့ရင်ကို လှိုက်ဖိုသွားစေသည်။ ဒီပန်းကလည်း ညမှာမှ ပွင့်သတဲ့။ သူသည် ပြတင်းမှ ခွာလိုက်ကာ စားပွဲတင်မီးကို ပိတ်လိုက်သည်။ အခန်းထဲကိုဖြာကျလာသော လရောင်၏စင်းလုံးချောအလှကို ငေးမောနေမိသည်။ သူ့ရင်ထဲမှ ပန်းကရော ရနံ့သစ်များ ထုတ်လွှင့်နေလေသလား။
တခါက ညှိုးလျနွမ်းငုံနေသော ရင်တွင်းပန်း၏ဝေဒနာကို နှိုးဆွသလိုဖြစ်လာသည်။ သူသည် စားပွဲခုံပေါ်မှ မီးအိမ်ကို ပြန်ဖွင့်လိုက်၍ အံဆွဲထဲမှ စာအုပ်ရှည်ကြီးကို ယူလိုက်သည်။ ပြတင်းမှ လျှောကျသောလရောင်အလှသည် မီးရောင်အောက်မှာ ပျောက်သွားသည်။ ကုလားထိုင်မှာထိုင်ကာ စာအုပ်ကို ဖွင့်လိုက်၍ သူ စာစရေးလိုက်သည်။
ချစ်လှစွာသော လင်း
ခြံပြင်မှာ လရောင်တွေ ဖြာကျနေတယ်၊ လရောင်ခြည်ဟာ လပြည့်နေ့တစ်ညမှာ မိုက်မဲခဲ့တဲ့ မိန်းမတယောက်အကြောင်းကို ပြောပြကြတယ်။ ဒီမိန်းမက ယောက်ျားတယောက်ကို စတင်ချစ်ခဲ့မိတာကိုး။ ချစ်လာရင် ရအောင်ယူတတ်ဖို့ပညာ ဒီမိန်းမက တတ်တယ်၊ သူက အချစ်မှော်အောင်ထားသူတယောက်ပေပဲ။ ဒါပေမဲ့ တောင်းခံလာမှ အချစ်ကိုပေးဖို့ မေ့လျော့ခဲ့တဲ့မိန်းမတယောက်ဟာ သူက အချစ်ကို စတင်သိမ်းသွင်းမိတဲ့အတွက် သူ့မှော်ပညာဟာ အခု တန်ဖိုးမရှိတော့ဘူး။
လင်းရဲ့သား ဂျင်မီလည်း ဆရာဝန်ဖြစ်တော့မယ်။ အင်နီလည်း အမ်အေတက်ရတော့မယ်။ လင်းရဲ့သားသမီးများကို ရှယ်လီစောင့်ရှောက်တာထက် လင်းမိဘများက ကူညီစောင့်ရှောက်အုပ်ထိန်းပေးတယ်ဆိုရင် မှန်မယ်။
ရှယ်လီ သားသမီးတွေအတွက် အလုပ်ကြိုးစားလုပ်ပေမယ့် အရွယ်မလွန်သေးတဲ့မိန်းမတယောက်အတွက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို လုံခြုံမှု၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကာကွယ်နိုင်ဖို့ဟာ သိပ်အရေးကြီးတာပဲလို့ သိရတဲ့အခါ လင်းကို အထူးသတိရတယ်။ အလုပ်လုပ်ရင်း ပတ်ဝန်းကျင်မှာထိတွေ့ရတဲ့ သင်ခန်းစာတွေကြောင့် ရှယ်လီ အရွယ်ငယ်ငယ်နဲ့ဖြစ်ရတဲ့ တခုလပ်တွေ မုဆိုးမတွေဘဝကို သိပ် နာသာခံခက်တာပဲ၊ အခုတော့ ရှယ်လီ အသက်လေးဆယ်ကျော်ခဲ့ပြီလေ၊ မိန်းမတယောက်ဟာ လေးဆယ်အရွယ်မှာမှ အလှပြည့်စုံဆုံးပေါ့။ အလုပ်ရဲ့အခက်အခဲ၊ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းအတွက် ကြိုးစားရတာ စိတ်မပျက်ပါဘူး၊။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တဖက်က ကာကွယ်ရတဲ့အလုပ်အတွက်တော့ စိတ်ပင်ပန်းလှတယ်၊ အဲဒီအခါမှာ လင်သားတယောက်ရဲ့အရှိန်အဝါ အကာအကွယ်ဟာ ဇနီးအတွက် တန်ဖိုးဘယ်လောက်ရှိတယ်ဆိုတာ ရှယ်လီ ပိုမိုနားလည်လာတယ်။ အထူးသဖြင့် ရှယ်လီမွေးဖွားလာရတာ မြန်မာပြည်ဆိုတာက မိန်းမဣနြေ္ဒဆိုတဲ့ စည်းကမ်းဟာ ရုံးတော်တွေက ပြဌာန်းတဲ့ဥပဒေတွေထက် စောင့်စည်းရပါတယ်။
သူ ဆက်မရေးချင်တော့ စာအုပ်ကို အသာပိတ်ထားလိုက်ကာ အံဆွဲထဲ ပြန်သွင်းလိုက်သည်။ မီးမှိတ်လိုက်၏။ လရောင်မှေးမှေးကျရောက်နေသော အခန်းထဲက ခုတင်ပေါ်မှာ သူ လှဲလိုက်၏။ စာကိုသာ ရေးချင်၍ရေးလိုက်သည်။ လင်းရှိရာသို့ ဘယ်လိုပို့ရမှန်းမသိ။ ပြတ်ပြတ်တောင်းတောင်း လင်းက လိပ်စာမပေးဘဲထားသည်ကို သူများထံမှ စုံစမ်း၍တော့ ရှယ်လီမပေးချင်ပါ။ ဒီမာနတော့ သူ့မှာရှိ၏။ နောက်နေ့တွင် စိတ်ရှိရင် သူ ဆက်၍တော့ ရေးချင်ရေးမိမည်ဖြစ်သည်။
မှုန်ပျပျရောင်ခြည်မှာ မိန်းမောခဲ့စဉ်က ပြုသင့်မပြုသင့်ကို မစဉ်းစားမိ။ ကောလိပ်ကျောင်းသူဘဝသည် လမင်းရိပ်အောက်မှ ညဉ့်လယ်နှင့်တူသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိမထားမိ။ ပန်းပွင့်၏သင်းရနံ့၊ သန်းခေါင်ယံညဉ့်လေပြည်၏အေးမြလန်းဆတ်ခြင်း၊ စိတ်ကို လှုပ်ရှားနိုးကြွစေသော တိတ်ဆိတ်ခြင်း၊ မှိန်မှိန်နွဲ့နွဲ့ လရောင်ခြည်ပွေ့ဖက်မှုအောက်မှာ အရူးအမူး သူဖြစ်ခဲ့သည်။
ပထမတော့ မနာလိုမှု၊ တူးတူးမှာ ချစ်သူရှိနေသည်ကို ဝန်တိုမိသည်။ သူ့ထက် အလှအပ ဆွဲဆောင်မှုမရှိသော တူးတူးလို မိန်းကလေးတယောက်က လင်းလိုချစ်သူနှင့် ဘာကြောင့်တွဲနေနိုင်သည်ကို မနာလိုဝန်တိုမိခဲ့သည်။
လင်းကိုရအောင် သူ့အစွမ်းနှင့် ဆွဲဆောင်ခဲ့ပြီးတော့ လင်းကို သူ အရူးအမူးချစ်သည်။ သူ လင်းကိုတော့ ရခဲ့ပြီ။။သူ၏ရရှိခြင်းသည် တရားသောရရှိခြင်း ဟုတ်မဟုတ် စိစစ်နိုင်ခြင်းမရှိခင်မှာ လင်းက သူ့ကို စွန့်ခွာသွားသည်။ တူးတူးထက် သူသည် ဆွဲဆောင်မှုရှိသည်။ ကျော့ရှင်းသည်။ ဖော်ရွေသည်။ ဒါပေမဲ့ ဘာကြောင့် လင်းကို သူ့ရင်ခွင်မှာ အစဉ်ထိန်းထား၍မရပါလိမ့်။
လရောင်ဖျော့ဖျော့၏အလင်းသည် တက္ကသိုလ်ရိပ်မှာ မှေးမှိတ်ခဲ့ပြီ။
ယခု ပြင်းပြသော နေခြည်လင်းလင်းမှာ သူလျှောက်လှမ်းလာခဲ့ရသော ဘဝက မိန်းမောစရာမရှိ။ လက်တွေ့ရင်ဆိုင်ရသည်က စွန့်စားခန်းတွေနှင့်ပါတကား။
* * *
၂၆။
နောက်နေ့နံနက်တွင် နေမြင့်မှ သူ အိပ်ရာက နိုးလာသည်။ သူ ချက်ချင်းပင် သတိရသည်။ သူတက်ခဲ့သောအစည်းအဝေးအကြောင်း ဒက်ဒီနှင့်မာမီကို ပြောပြရဦးမည်။ မျက်နှာ ကမန်းကတန်းသစ်၍ ထမင်းစားခန်းသို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။ တော်ပါသေး။ ဒက်ဒီနှင့်မာမီသည် နံနက်စာ စားသောက်ပြီးပေမယ့် စားပွဲမှ ထမသွားကြသေး။
"မနေ့က ရှယ်လီ နေမကောင်းတာနဲ့ အိပ်မရလို့ မာမီ၊ ဒီမနက်နိုးတာ နောက်ကျသွားတယ်"
သူက ကိုယ်ကို ယို့ကာ တောင်းပန်စကားပြော၍ ကုလားထိုင်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
"အေး ...ဒက်ဒီကလည်း အစည်းအဝေးအကြောင်း မေးမလို့ အတော်ပဲ"
ရှယ်လီသည် ကော်ဖီငှဲ့သောက်ကာ အစည်းအဝေးကို အတိုချုန်းပြောပြသည်။
"အစိုးရဘက်က ဆိုလိုတာကတော့ မြန်မာကုန်သည်တွေကို ဦးစားပေးပြီး သွင်းကုန်ထုတ်ကုန်လိုင်စင်တွေကို ချပေးခဲ့တယ်ပေါ့။ စီးပွားရေးကို နိုင်ငံခြားသားလက်က မြန်မာလက်ရောက်အောင် လုပ်ပေးခဲ့တယ်၊ လွတ်လပ်ရေးရပြီးနောက် မြန်မာ့ကုန်သွယ်ရေးလုပ်ငန်းကို မြန်မာတွေ ဦးစီးစေချင်တယ်။ အခု အချို့ကုမ္ပဏီအတော်များများကို OGL (Open General Licence) ချပေးခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ မြန်မာကုမ္ပဏီအတော်များများဟာ နိုင်ငံခြားနဲ့ဆက်သွယ်လုပ်ရတဲ့ ကုန်သွယ်ရေးအလုပ်ကို မကျွမ်းကျင်တာလည်း တကြောင်း၊ ငွေရင်းငွေနှီး မပြည့်စုံလို့လည်းတကြောင်း၊ စိတ်ရှည်သည်းခံပြီး ကိုယ်တိုင်ရောင်းဝယ်ဖို့စိတ်မဝင်စားဘဲ ဆူလွယ်နပ်လွယ် သဘောထားပြီး လိုင်စင်ကို နိုင်ငံခြားသားကို ရောင်းစားတဲ့ အလွယ်လမ်းကို လိုက်ကြတယ်တဲ့။ အစိုးရရည်ရွယ်ချက်လည်း မအောင်မြင်ဘူး။ မြန်မာကုန်သည်တွေက လိုင်စင်ရောင်းစားတော့ အသားစားရမယ့်အစား အရိုးကိုက်ရတယ်။ အဆီအနှစ် အသားစားရတာက နိုင်ငံခြားသား တရုတ်၊ ကုလားပဲ။ မြန်မာကုန်သည်တွေမှာ ကျွန်ဘဝနဲ့ ဘာထူးလဲ။ သူများနောက်လိုက်ပဲတဲ့။
အဲဟာကြောင့် အစိုးရက စနစ်တခု ထွင်ချင်တယ်၊ ကုန်သွယ်ရေးမှာ ကျွမ်းကျင်တဲ့ကုန်သည်ကြီးတွေက ဦးဆောင် ငွေရင်းနည်းတဲ့ကုန်သည် နိုင်ငံခြားနဲ့ဆက်သွယ်ရာမှာ လုပ်ငန်းမကျွမ်းကျင်တဲ့ကုန်သည်တွေ ပူးပေါင်းပြီး ဖက်စပ်စနစ်လုပ်စေချင်တယ်။ ကိုယ့်ဖာသာညှိနှိုင်းပြီး ဖက်စပ် ၁, ၂ အစရှိသဖြင့် ဖွဲ့စည်းပြီး လုပ်ရင် ငွေရင်းလည်းတောင့်မယ်။ လုပ်ငန်းလည်း ကျွမ်းကျင်လာမယ်၊ လိုင်စင်ရောင်းစားတဲ့စနစ်လည်း ပျောက်သွားမယ်။ ဒီဖက်စပ်အဖွဲ့တွေကို အစိုးရက လိုင်စင်ချပေးမယ်တဲ့။ တခု အစိုးရက မေတ္တာရပ်ခံချင်တာက ကုန်သည်ကြီးတွေဟာ သွင်းကုန်ကိုပဲ အားမကိုးစေချင်ဘူး။ နိုင်ငံခြားကို ထုတ်ကုန်တင်ပို့နိုင်အောင် ကြိုးစားပါတဲ့။ ထုတ်ကုန်တရာဖိုး ထုတ်လုပ်နိုင်တိုင်း ၂၀ရာခိုင်းနှုန်း သွင်းကုန်လိုင်စင် ချပေးမယ်တဲ့၊ ဒါဟာ ထုတ်လုပ်နိုင်တဲ့ကုန်သည်တွေအတွက် ခံစားခွင့်ပါတဲ့ ဒက်ဒီ။ အတွင်းဝန် ဦးဘခက်က ရှင်းလင်းပြောပြပါတယ်"
"ကုန်သည်ကြီးတွေက ဘာပြန်ပြောလဲ"
ဦးရွှေဇံအောင်က မေးလိုက်၏။
"သူတို့ကုန်သည်အချင်းချင်း ဖက်စပ်လုပ်ဖို့ စုစည်းတိုင်ပင်မယ်လို့ ပြောပါတယ် ဒက်ဒီ"
"အေးပေါ့ကွယ်၊ ဒက်ဒီလည်း ထုတ်ကုန်လုပ်ငန်းတခု စဉ်းစားနေတယ်။ ပြည်တွင်းမှာတော့ ဟံသာအေးကုမ္ပဏီက နိုင်လွန်တွေဘာတွေ စက်တည်ပြီး ထုတ်လုပ်နေကြပြီ၊ ဒါက နိုင်ငံခြားက နိုင်လွန်မသွင်းရဘဲ ပြည်တွင်းမှာ ရောင်းဖို့ပါပဲ၊ ဒက်ဒီကတော့ အခု သခင်ပုလုပ်နေတဲ့ ပုလဲဆင်ဒီကိတ်လို တခြားထုတ်ကုန်လုပ်ငန်းတခု လုပ်ချင်တယ်။ သူလည်း အခက်အခဲတွေ အတော်များများကြားက ပုလဲမွေးမြူရေး မြိတ်မှာ ကြိုးစားခဲ့တာ အခုမှ ဂျပန်ကို ပုလဲတင်သွင်းနိုင်တယ်။ နိုင်ငံခြားငွေရှာနိုင်တာပေါ့"
"ရှယ်လီလည်း ရှယ်လီ့လိုင်းကနေ စဉ်းစားနေပါတယ်။ ချိတ်လုံချည်တွေ နိုင်ငံခြားပို့နိုင်အောင်ပေါ့။ ဟိုတနေ့က ဒေါ်ခင်သက်တင်အိမ်က ရှယ်လီအပြန်နောက်ကျတာ ချိတ်လုံချည်စျေးကွက်ရဖို့ မွန်စီယာမီရှယ်ဆိုသူနဲ့ ဆွေးနွေးနေလို့ပါ။ သူက ပဲရစ်က အိဗ်စိန့်လောရင့် ဖက်ရှင်ကုမ္ပဏီကပါ"
ရှယ်လီက မာမီကိုပါ ဖြေရှင်းသည့်အနေနှင့် ပြောလိုက်သည်။ ဒက်ဒီကတော့ စဉ်းစားနေရင်းမှ သူ့အတွေ့အကြုံကို ပြောပြသည်။
"အင်္ဂလိပ်လက်အောက်တုန်းက ကုန်သွယ်ရေးမသမာမှု ဒက်ဒီတို့ တွေ့ဖူးတယ်၊ ဆန်ခိုးဂိုဏ်းဆိုတာ ရှိတယ်၊ နိုင်ငံခြားတင်ပို့မယ့်ဆန်ထဲက တအိတ်မှာ နို့ဆီဘူးတစ်လုံး ခိုးတယ်လေ၊ သင်္ဘောကြီး ကူလီကအစ သူဌေးတွေ ဒီဂိုဏ်းမှာပါတယ်။ တန်ချိန်အများကြီး နိုင်ငံခြားတင်ပို့ရတော့ တအိတ် နို့ဆီဘူးတစ်လုံးနဲ့ ဆန်အများကြီးရပြီး ရောင်းစားကြတယ်။ မကြာပါဘူး၊ အစိုးရက ဖမ်းမိပြီး ပါဝင်တဲ့နာမည်ကြီးသူဌေးတွေ အဖမ်းခံရတယ်။ လွတ်လပ်ရေးမရခင်ကတော့ လွတ်လပ်စွာ ကုန်သွယ်ခွင့်မရှိဘူးပေါ့။ ကုန်သွယ်ရေးဆိုတာ နိုင်ငံရေးစနစ်ပေါ်မှာလည်း တည်တယ်။ လွတ်လပ်ရေးရလာလို့ လွတ်လပ်စွာ ကုန်သွယ်ခွင့်ရလာတဲ့အခါမှာ ကုန်သည်တွေဖက်ကလည်း သစ္စာရှိဖို့လိုတယ်။ ဘုရားကလည်း ဟောတာပဲ၊ သမ္မာအာဇီဝ ဆိုတာ ကောင်းသောအသက်မွေးမှု ဆိုတယ်။ မသမာမှုတွေ၊ ဝိသမလောဘတွေ များလာရင်တော့ အခြေအနေ ပြောင်းလဲတတ်တယ်။
အခု ကုန်သည်တွေ လွတ်လပ်ခွင့်ရလာတာမှန်တယ်။ ဒက်ဒီကြည့်နေတယ်၊ လိုင်စင်ဆိုင်းဘုတ်နှစ်ခုလောက် ချိတ်ပြီးလို့ လိုင်စင်ရရင် ကုန်သွယ်မှုတိုးတက်ရေးအတွက် ဆက်မစဉ်းစားဘူး၊ လိုင်စင်ရောင်းစားပြီး လိုင်စင်သူဌေးအဖြစ် မယားငယ်သာ ကားပေါ်တင်တော့တာပဲ၊ ရလာတဲ့အခွင့်အရေးကို လမ်းမှန်ကမ်းမှန်အသုံးမချရင် အခွင့်အရေး ဆုံရှုံးတတ်တယ်။
ခေတ်တခေတ်မှာ လူတွေ ဖောက်ပြန်လွန်းအားကြီးလာရင် ပွန်ပီအိုင်ရဲ့ နောက်ဆုံးနေ့လို ဖြစ်လာတတ်တယ်။
ရှယ်လီ ဒီစာအုပ် ဖတ်ဖူးမှာပါ၊ မတရားတာတွေ လုပ်လာပြီး အကုသိုလ်အမှုတွေ များလွန်းတော့ ပွန်ပီအိုင်မြို့ကြီးကို ပီဇူးမီးယတ်စ်မီးတောင်ကြီးရဲ့ပြာပူတွေ အလွှမ်းခံသွားရတယ်။ ရှယ်လီလည်း ကုန်သွယ်ရေးမှာ တရားမျှတမှု ရှိပါစေပေါ့။ အလုပ်ချဲ့ဖို့တော့ ဖြည်းဖြည်းစဉ်းစားပါ"
ဒက်ဒီက ဒါပဲပြောကာ ထသွားသည်။ မာမီကတော့ မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။
သူသည် ဒီတော့မှ ပေါင်မုန့်ကို ထောပတ်သုတ်ကာ စားရင်း ဒက်ဒီ့စကားများကို စဉ်းစားနေမိသည်။
၂၇။
မကြာမီမှာပင် ခေတ်က ပြောင်းသွားသည်။ ဦးရွှေဇံအောင်ပြောသလို ကုန်သွယ်ရေးဆိုတာ နိုင်ငံရေးစနစ်ပေါ်မှာ တည်တယ်ဆိုသောစကားလိုပင် နိုင်ငံရေးအခြေအနေက ပြောင်းလဲသွားသည်နှင့်အမျှ ကုန်သွယ်ရေးစနစ်ကလည်း ပြောင်းလဲသွားသည်။
ပြည်သူပိုင်စနစ်လုပ်လိုက်လေတော့ ရှယ်လီတို့ သွင်းကုန်လိုင်စင်ပါမက ထုတ်ကုန်လိုင်စင်စနစ်တွေအားလုံး ရပ်ဆိုင်းသွားသည်။ ကုမ္ပဏီများနှင့်အထည်ဆိုင်ငယ် အတော်များများ ပြည်သူပိုင်သိမ်းတာခံရသည်။ ခေတ်ပေါ်လိုင်စင်သူဌေးတွေလည်း ရန်ကုန်မြို့လယ်မှ ပျောက်သွားကြသည်။
အခြေမတောင့်သူတွေမှာ အရင်အနှီးပြုတ်သွားသည်။ ဒေါ်ခင်သက်တင်က ကုမ္ပဏီအလုပ်ကို ရှေ့ဆက်မလုပ်လိုတော့ဆိုကာ ဆိုင်ကိုရောင်း၍ ကုမ္ပဏီကို ပိတ်လိုက်သည်။ ရှယ်လီ့အဖို့တော့ ဦးရွှေဇံအောင်၏ အမြော်အမြင်ရှိမှုကြောင့် သူ အလူးအလဲမခံရပါ။ ပြည်သူပိုင်သိမ်းမည်ကို ကြိုတင်သတင်းရလေသလားမသိ။ ဦးရွှေဇံအောင်က ဆိုင်မှာ တော်ရုံလောက်သာ အထည်များပြထား၍ ကျန်ကုန်များကို နေရာရွှေ့ပြောင်းထားခိုင်းသည်။ ရတနာတွေကိုလည်း သဘောလောက်သာပြထား၍ ပြည်သူပိုင်သိမ်းချိန်တွင် တခြားသူတွေလောက် အရင်းပြုတ်အောင် မခံရပါ။
သို့သော် ဆိုင်ခန်းကိုတော့ အရှိန်မပျက် ဆက်ထွက်ခိုင်းသည်။ တိုလီမုတ်စ ပစ္စည်းအတိုအထွာလေးတွေ ဆက်ရောင်းခိုင်းသည်။
ရှယ်လီ့ရင်ထဲမတော့ သက်ပြင်းခါခါချမိသည်။ ဒီဆိုင်သာ ပြုတ်သွားလျှင် သူ ပြီးပါရော။ သူ့အသက်သွေးကြောပြတ်သလိုပင်၊ ယခုတော့ ယောက္ခမကြီးများက ကုန်ပစ္စည်းများများမတင်ဘဲ သနပ်ခါးတုံး၊ ပုန်းရည်ကြီးနှင့် ချည်ပုဆိုးနည်းနည်းပါးပါး ရောင်းခိုင်းသည်။ ပြည်သူပိုင်သိမ်းတုန်းကလည်း နစ်နစ်နာနာမခံရလေတော့ သူ ဣနြေ္ဒမပျက်နေနိုင်သည်။
အင်နီကလည်း အင်္ဂလိပ်စာနှင့် အမ်အေအောင်ကာ အင်္ဂလိပ်စာဌာနမှာပဲ ဆရာမလုပ်သည်။ ဂျင်မီကတော့ တနင်္ဂနွေနေ့တိုင်းတော့ သူငယ်ချင်းများနှင့် လည်ပတ်ခွင့်တောင်းကာ လည်သည်ကလွဲ၍ ပြဿနာမရှိပါ။ သူ ရင်အေးရပါသည်။
အရောင်းစာရေးမလေးနှစ်ယောက်ကိုဖြုတ်၍ သူနှင့် ကိုကျော်မင်းဝေ၊ သူ့ညီမနှင့်သူပဲ ဆိုင်ဆက်၍ ထွက်ကြသည်။
"အေမရ ..."
သူ ဆိုင်မှာထိုင်နေတုန်း အမျိုးသမီးတယောက် အော်ဟစ်ခေါ်ကာ ဝင်လာသည်။ သူ အံ့အားသင့်သွားသည်။ ဝင်လာသူက မခင်မေ၊ ဟိုတခါက ပလက်ဖောင်းပေါ်မှာ ပုစွန်ခြောက်ရောင်းသောခင်မေ။
"လာပါ၊ ထိုင်ပါဦး မခင်မေ၊ ဘယ်ကလှည့်လာလဲ"
သူက ဆီးကြိုလိုက်၏။ မခင်မေက ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ရင်း အမောဖြေလိုက်၏။
"အမကို မတွေ့ရတာ ကြာပြီနော်၊ ဝမ်းသာလိုက်တာအမရယ်၊ ကျွန်မလည်း ကမ်းနားလမ်း ပလက်ဖောင်းပေါ်က အိမ်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး"
"ဘယ်ရောက်နေလဲ"
"ကျွန်မတို့လမ်းဘေးအိမ်တွေ၊ ကွက်သစ်တွေအားလုံး ပြောင်းရတယ်လေ အမ "
"ဟုတ်တယ်၊ ကျွန်မလည်းကြားတယ်၊ အခု ဘယ်ပြောင်းသွားလဲ"
"တောင်ဥက္ကလာပမှာ၊ မြေကွက်တော့ရပါရဲ့၊ တဲတလုံး အနိုင်နိုင် ဆောက်ထားရတာလား အမရယ်"
"မြေပိုင်ရှင်ဖြစ်သွားတာပေါ့"
"မြေတော့ ပိုင်ပါရဲ့၊ အိမ်တော့မဖြစ်သေးဘူး၊ မြွေတွေလေ မိုးတွင်းတုန်းက မြွေတော့ ကြောက်လိုက်ရတာ၊ တဲကလည်း လေးစင်တိုင်သာသာပါ အမရယ်၊ အမကို သတိရလို့ လိုက်ရှာတာ"
"ကောင်းတာနဲ့မကောင်းတာ တွဲနေတာပေါ့ မခင်မေရဲ့၊ မခင်မေတို့တဲအကွက်တွေက အရင်က လယ်ကွက်တွေဆိုတော့ အစမှာ ဒီလိုပေါ့။ နောက်တော့ ကောင်းလာမှာပါ။ ခု ပုစွန်ခြောက်က ကင်းလွတ်ကုန်မဟုတ်တော့ဘူး၊ ဘာရောင်းလဲ"
"ကျွန်မ အရင်းအနှီးမရှိဘူး၊ ဒေါ်သန်းရီတို့လည်း ပြည်သူပိုင်အသိမ်းခံရတော့ ဆိုင်ဟောင်းလောင်း၊ ကျွန်မကို ပုစွန်ခြောက်မပေးနိုင်ဘူး။ ကျွန်မတို့ကလည်း တောင်ဥက္ကလာပြောင်းသွားတော့ ဘာမှမလုပ်တတ်။ အခု ကျွန်မယောက်ျား ကိုဘထွန်းက ကားပြင်ဝပ်ရှော့မှာ အခုမှ အလုပ်သင်တုန်း၊ သားက ကျောင်းမတက်နိုင်ဘူး။ ဘတ်စ်ကားဆိပ်မှာ ဆေးလိပ်လေး မီးခြစ်လေးရောင်းဝယ်၊ သမီးလေးလည်း ကျောင်းမထားရပါဘူး။ ကျွန်မ တခုခု ရောင်းချင်တယ်အမရယ်၊ ကျွန်မကို မကူညီနိုင်ဘူးလား"
ရှယ်လီမှာ ငိုအားထက် ရယ်အားသန်နေဖြစ်နေသည်။ သူ့မှာလည်း အရှိန်ရစလုပ်ငန်းများ ရပ်ဆိုင်းသွားရပြီ။ ရှင်ဘုရင်ပွဲတော်အုပ်ပျောက်တာ အရေးမကြီး၊ သူတောင်းစား ခွက်ပျောက်တာက ပိုဆိုးသည်။ မခင်မေကို ဘယ်လိုလုပ်ပေးရပါ့။ မခင်မေက ခြောက်သယောင်းနေသော ဆံပင်နီနီတွေကို ကော်ဘီးနှင့် ပြင်ပတ်လိုက်သည်။
ဖွပ်လွန်း၍ ဝါနေသော နိုင်လွန်အင်္ကျီနှင့် အဆင်ပျက်နေသော လုံချည်ပွင့်ရိုက်က ခင်မေ့အခြေအနေကို ဖော်ပြနေသည်။
"ကျွန်မဆိုင်လည်း ကြည့်ဦးလေ၊ ပြည်သူပိုင်အသိမ်းခံရတာ ပုဆိုးလေး ဆယ့်လေးငါးထည်နဲ့ ပုံးရည်ကြီးလေး သနပ်ခါးတုံးလေး တင်ထားရတယ်။ အဲဒါက ပြည်သူပိုင်မသိမ်းဘူး"
ရှယ်လီက သူ့ဆိုင်မှ ကုန်ပစ္စည်းအများကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်သည်။ မခင်မေကလည်း ဗီရိုဟောင်းလောင်းများကို လှမ်းကြည့်နေသည်။
"ကျွန်မ တခုတော့ အကြံဥာဏ်ပေးချင်တယ်။ ကျွန်မတို့ရှေ့မှာ ယမုံနာဆိုပြီး စားသောက်ဆိုင်ခန်းတွေဖွင့်ဖို့ နေရာပေးလိမ့်မယ်။ အဲဒီမှာ ရှင် ထမင်းသုပ်ရောင်းပါလား"
ရှယ်လီ့အကြံဥာဏ်ကို မခင်မေက စဉ်းစားနေသည်။
"ထမင်းသုပ်ဆိုတော့ ပုစွန်ခြောက်ပါမှလေ၊ ပုစွန်ခြောက်က ကင်းလွတ်ကုန်မဟုတ်ဘူးဆို၊ ကျွန်မ ဘယ်က ရမလဲ"
"ရှယ်လီ စာရေးပေးမယ်၊ ရှင်က တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ဒေါ်သန်းရီကို ကျွန်မစာ သွားပေး၊ ထင်ထင်ပေါ်ပေါ် မရောင်းရဲပေမယ့် သူတို့လည်း သိမ်းထားတာ ကျန်မှာပေါ့၊ ငါးဆယ်သားလောက်ဆွဲခဲ့ပေါ့၊ ကဲ ကျန်တာ ဆီဖိုး၊ အာလူး၊ ကြက်သွန်၊ ကြာဇံဝယ်ဖို့
ရှယ်လီ အရင်းထုတ်ပေးမယ်၊ ဝယ်စားတဲ့လူတွေကို ထမင်းသုပ်ပန်းကန်နဲ့အတူ အခွံသင်ပြီးသား ကြက်သွန်ဖြူဥလေးတွေလည်း ပန်းကန်ပြားတချပ်နဲ့ သပ်သပ်ထည့်ပေး"
စကော့စျေး (ဗိုလ်ချုပ်စျေး) မှာ ခြေရာချ ဦးခဲ့သော ရှယ်လီက မခင်မေကို စျေးရောင်းနည်း သင်တန်းပေးနေသည်။
"မောင်တင်ဖေက ဝယ်သူခေါ်၊ ထမင်းသုပ်ပန်းကန် ချပေး၊ မခင်မေသမီးက ပန်းကန်ဆေး၊ မခင်မေက ထမင်းသုပ်ပြင်ပေါ့"
"ဒီလို သူဌေးတွေလာတဲ့ စကော့စျေးမှာ ကျွန်မလို လက်နှီးစုတ် လက်သုတ်ဖတ်ဝတ်ပြီး ထမင်းသုပ်ရောင်းလို့ ဘယ်သူ ဝယ်စားမလဲ"
မခင်မေက သူ့အင်္ကျီကို ငုံ့ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
"ဒါအတွက် ရှယ်လီ့တာဝန်ထားစမ်းပါ။ ဆိုင်ခန်းလည်း ရှယ်လီ ရအောင်လုပ်ထားလိုက်မယ်၊ ဘာမှစိတ်မပူနဲ့။ ရှယ်လီတောင် မုန့်ဟင်းခါးရောင်းရင် ရောင်းနေမှာ"
ရှယ်လီက ရယ်ရယ်မောမောပြောလိုက်သည်။
မခင်မေက လိုက်မရယ်၊ တစုံတရာ တွေးနေပုံရသည်။
"အမကို ကျွန်မ တခုမေးမယ်၊ ပြည်သူပိုင်သိမ်းတယ်ဆိုတာ ဘာလဲ"
ကဲ ...မှတ်ကရော၊ အမေး နွားကျောင်း၊ အဖြေ ဘုရားလောင်းတဲ့။ မခင်မေက မေးလေပြီ၊ သူကလည်း ဘုရားလောင်းမဟုတ်၍ မဖြေတတ်။ နိုင်ငံရေးစကားလုံးကို မသုံးတတ်ခြင်းပါ။
"ဘာဖြစ်လို့ကော သိမ်းတာလဲ"
ထပ်မံ၍ မခင်မေက မေးပြန်သည်။
ရှယ်လီ ခေတ္တစဉ်းစားပြီးမှ ဖြေလိုက်၏။ သူ၏အဖြေသည် စကားလုံးခန့်ညားမှု မလို၊ မခင်မေ နားလည်လွယ်ဖို့ အရေးကြီးသည်။ သူ တတ်နိုင်သလောက် အလွယ်ဆုံးစကားလုံးနှငိ ပြောပြလိုက်သည်။
"သူဌေးတွေ၊ ငွေရင်းကြီးတဲ့လူတွေ ကုန်သွယ်တော့ သူတို့ အမြတ်များများရအောင် စျေးတင်ရောင်းတယ်။ သူတို့တော့ အမြတ်များများရတာပေါ့။ စားသောက်ရတဲ့ပြည်သူလူထုမှာ စျေးကြီးပေးရတယ်။ ဒါကြောင့် အစိုးရကုမ္ပဏီကြီးတွေ လုပ်ငန်းရှင်ကြီးတွေရဲ့အလုပ်အကိုင်တွေကို ပြည်သူပိုင်သိမ်းလိုက်ပြီး ပြည်သူတွေကို ဝေစားမှာပေါ့"
"ဟင်"
မခင်မေက အံ့ဩသံတချက်ပြုလိုက်ပြီး ခေါင်းခါလိုက်သည်။ တကယ့်ကို သဘောမပေါက်သေးဟန် ပြနေသည်။
"ကျွန်မတို့လို ဆင်းရဲသားပြည်သူတွေဆီက အစိုးရသိမ်းသွားတာမဟုတ်ဘူးလား"
ဘုရားရေ ...၊ မခင်မေ၏ ဒုတိယမေးခွန်းသည် သာ၍ဖြေရန် ခက်ခဲသည်။ ရှယ်လီ ဘာမှမဖြေခင် မခင်မေက ဆက်ပြောသည်။
"ကျွန်မတို့ထမင်းစားတယ်ဆိုတာ အမကို ပြောပြရဦးမယ်၊ ငါးလေး ဝက်သားလေး ဘာလေးက တပတ်တခါလောက်မှ စားနိုင်တာပါ။ တခါတလေ မစားရပါဘူး။ အမြဲတမ်းက စိမ်းစားငါးပိ၊ သုံးဦးစပ်အရေကျိုငါးပိနဲ့ ပုစွန်ခြောက်တို့က ဟင်းဖြစ်နေတာ"
မခင်မေက ရှယ်လီကို ပြန်၍ရှင်းပြနေသည်။
"ငါးပိစိမ်းစားနဲ့ ပုစွန်ခြောက်တမတ်ဖိုး ရေနဲ့ပြုတ်၊ ဘူးသီးခတ်ပြီး ဟင်းချိုချက်၊ သုံးဦးစပ် ငါးပိရည်ကို ကျိုပြီး ပိန္နဲသီးကွင်းတို့လို ကန်စွန်းရွက်တို့စရာစုံစုံနဲ့ စားရတာ များပါတယ်၊ ပြီးတော့ တမတ်တန် အချိုမှုန့်က ငါးပိရည်ဖျော်ထဲလည်း ထည့်တာပဲ၊ ဟင်းချိုလည်း ခတ်တာပဲ၊ ဒါကြောင့် ဟိုတုန်းက ကျွန်မ ဒေါ်သန်းရီဆီက ပုစွန်ခြောက်ယူစျေးရောင်းတော့ ပုစွန်ခြောက်မှုန့် တမတ်တန်ထုပ် အချိုမှုန့်တမတ်တန် နဲ့တွဲရောင်းတာ ကွက်သစ်ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်မှာ အလုပ်ဖြစ်လို့။ အခု ပြည်သူပိုင်သိမ်းပြီးတော့ ငါးပိစိမ်းစားလည်း ပျောက်၊ ပုစွန်ခြောက်လည်းပျောက်၊ ကင်းလွတ်ကုန်မဟုတ်ဘူးတဲ့လေ။ ကျွန်မတို့ ဘာနဲ့သွားစားရမလဲ။ လောလောဆယ် ကျွန်မတို့ဆင်းရဲသားကို ထိတာ"
ရှယ်လီက မဖြေတတ်။
"ဥက္ကလာကတော့ တောစျေးလိုဖြစ်နေလို့ ငါးပနော်တကောင်ရရင် မီးဖုတ်ပြီး မနက်ညစာ ဟင်းချိုခတ်နိုင်အောင် လုပ်။ ချက်စားရတာအမရဲ့။ အမပြောတော့ သူဌေးကြီးတွေဆီက သိမ်းပြီး ကျွန်မတို့ကို ဝေဖို့ဆို၊ အခု ကျွန်မတို့ ဘူးသီးဟင်းချိုတောင် ကောင်းကောင်းချက်မစားနိုင်ဘူး"
ရှယ်လီသည် တကယ့်ကို ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိ။
"သူဌေးတွေဆီကလည်း သိမ်းတာပါပဲ မခင်မေ" ဟု ပြောလိုက်၏။
"အမတို့သူဌေးတွေမှာတော့ အခြေအနေမပျက်ပါဘူး။ ကျွန်မတို့ဆင်းရဲသားပိုင်တဲ့ ငါးပိလေး ပုစွန်ခြောက်လေး သိမ်းတာလားလို့"
ေဩာ် ....မခင်မေက သူ့ကို သုဌေးတဲ့၊ ဟုတ်ပါ့။ သူတို့အမြင်မှာ သူဌေးပါပဲ။ ယောက္ခမငွေရင်းနှင့် ကုန်သွယ်နေရသူ၊ ပြည်သူပိုင်သိမ်းတော့ သူလည်း အထိနာ၊ ဘာလုပ်စားရမှန်းတောင်မသိ။ မခင်မေက သူ့အဖြစ်မသိ။ ဘာပဲပြောပြောပေါ့လေ။ မခင်မေထက် သူက သာသေးသည်ဆိုရမည်။ ပေါင်မုန့်ထောပတ်သုတ် စားနိုင်သေးသည်။ အခြေနေဟန်မပျက် ထိန်းထားနိုင်တော့ မခင်မေ ပြောလည်းပြောစရာပေါ့။
"အမကို ပြောရဦးမယ်"
မခင်မေက ဆက်ပြန်သည်။ သူ ပလတ်စတစ်ခြင်းတောင်းလေးထဲမှ စက္ကူနှင့်ပတ်ထားသော အထုပ်တထုပ်ကို ဖြေ၍ပြလိုက်၏။ ချည်ပုဆိုးတထည်နှင့် အနားပြာပေါ်ပလင်ပိတ်စ နှစ်စဖြစ်သည်။
"တနေ့လုံး ရပ်ကွက်လိပ်ပြာတောင်မှာ ကျွန်မတန်းစီလာတာ။ အဲဒါကလည်း အလုပ်တခု၊ အချိန်ကုန်သလား မပြောနဲ့၊ အဲဒီလုံချည်နဲ့ပိတ်စ အမယူထားပါ။ ကျွန်မကို အမ အဖိုးဖြတ်ပေး၊ အပြန် ဟင်းချက်စရာ ဝယ်သွားချင်လို့၊ ေဩာ် တခုလည်း အမ ဒီလိုလုပ်ပါလား"
မခင်မေ ဥာဏ်ကြီးရှင်က သူ့ကို အကြံဥာဏ်တခု ပေးပြန်သည်။
"ကျွန်မ နေ့တိုင်းတန်းစီပြီး ရသမျှပစ္စည်း အမဆိုင် လာအပ်မယ်လေ၊ အမ ရောင်းကုန်ရတာပေါ့"
ရှယ်လီသည် စိတ်မရှည်နိုင်တော့ ရယ်မိသည်။
"မခင်မေရယ်၊ ကိုဘထွန်းတို့ မောင်တင်ဖေတို့ ဒီပုဆိုးဝတ်ပါစေ၊ ပြန်ရောင်းမနေနဲ့တော့၊ အခု ကျွန်မ ရင်းဖို့နှီးဖို့ငွေလည်း ပေးလိုက်မယ်။ စာလည်း ရေးပေးလိုက်မယ်၊ ဒေါ်သန်းရီဆီ သွားပေါ့၊ ဟုတ်လား။ ထမင်းသုပ်ဆိုင် ထွက်ဖို့ပဲ ပြင်ပေတော့။ ပုဆိုးနဲ့ပိတ်စကို သွားရောင်းမနေနဲ့ဦးနော်"
ခင်မေ့မျက်နှာက ရယ်ကျဲကျဲနှင့် မရောင်းပါဘူးဟု အာမမခံ၊ ရှယ်လီ့ဆိုင်ကအပြန် သူ တနေရာရာမှာ ရောင်းချင်လည်းရောင်းမည်ဟု ပြောနေပုံရသည်။
ရှယ်လီပေးသောငွေနှင့် စာကိုယူကာ မခင်မေ ဆိုင်ပြင်ထွက်သွားတော့သည်။ ရှယ်လီက ပြည်သူပိုင်သိမ်းခြင်းကို အကျယ်ချဲ့ပြောလိုက်သော မခင်မေ၏ယူဆချက်ကို သဘောကျနေသည်။ မခင်မေက စာအုပ်ကြီးဖတ်၍ ပြောနေခြင်းမဟုတ်။ သူ့လက်ရှိခံစားချက်ကို ပြောနေခြင်းဖြစ်သည်။
မခင်မေပြောသလိုပါပဲ၊၊ တကယ့်ငွေရှင် အရင်းရှင်ကြီးများမှာ ပြည်သူပိုင်သိမ်း၍ အလုပ်ဆက်မလုပ်ဘဲ ထိုင်နေသည်ကလွဲ၍ အခြေနေကို မထိခိုက်ပါ။ မြကြာဖြူကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်အမည်ခံထားသော သူ့အဖြစ်က ငွေရှင်ကြီးများလိုမဟုတ်။ ပိုဆိုးသည်။ ယောက္ခမနောက်ခံနှင့် မထိခိုက်သယောင်ရှိပေမယ့် သူ့မှာ ကိုယ်ပိုင်လုပ်ငန်းမရှိ၊ ပုဂ္ဂလိကလုပ်ငန်းမရှိလေတော့ သူ ဘယ်လိုဆက်လက် ခရီးသွားရမှန်းမသိ။ ယခင်ကတည်းက ယောက္ခမကြီးများကို ကူညီသည့်အနေနှင့် သူတို့မိသားစု စားစရိတ်အတွက် သူက အလိုက်သိတတ်စွာ ဆန်တအိတ်နှင့်ဆီတပုံးကို ဝယ်ကာ မီးဖိုကုန်ကျစရိတ်ကို ဖြည့်စွမ်းပါသည်။ ဆီတပုံး ၄၀ကျပ်၊ ဆန်တအိတ် ၅၀ကျပ်ဖြစ်သည်။
ရှေ့ဆက်လည်း ဒီလိုပဲ လုပ်သွားရမည်။ မခင်မေတို့လိုဆိုလည်း ယမုန်နာမှာ ဆိုင်ခန်းတခန်းတောင်း၍ မုန့်ဟင်းခါးရောင်းလိုက်ချင်သည်။ သူက အထည်ကြီးပျက်လည်းမဟုတ်၊ ဒါပေမဲ့ လက်ရှိလုပ်ငန်းတော့ အရှိန်ပျက်သွားပြီ။ အချိုးကျ သူရသော ငွေထဲမှ ပိုငွေကို သူစုထားသည်။ ဒီငွေနှင့် သူတို့မိသားစု ဆက်၍နေရဦးမည်။ အလုပ်တခုခုလုပ်ဖို့ အချိန်အခါ မပေးသေးပါ။ မီရှယ်နှင့် ဆက်သွယ်၍ လုပ်လိုသော သူ့ချိတ်ထဘီဖက်ရှင်ကိစ္စကလည်း တခန်းရပ်သွားပြီ။
မကြည်နှင့် ဟံအေးစရိတ်၊ သူစီးနေသော ကားစရိတ်၊ ဒါတွေအတွက် ဝင်ငွေမရှိတော့၊ သူ့အဖို့ ဆက်လက်၍ အကုန်အကျမခံနိုင်တော့ပါ။ ကားကိုရောင်းပစ်မည်။ ဟံအေးနှင့်မကြည်လည်း ရရာအလုပ်လုပ်ဖို့ သူပြောရရင်ကောင်းမလား။
* * *
ထိုညနေက အိမ်အပြန်မှာ သူ့သားနှင့်သမီးကို ပြောရသည်။
"ကုန်သွယ်ရေးအခြေအနေတွေ ပြောင်းသွားတာ သားနဲ့သမီးလည်းအသိပဲ။ မာမီ့မှာ စုထားတဲ့ငွေ အနည်းအကျဉ်းတော့ရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ လုပ်ငန်းတွေက ဘယ်တော့မှ စရမယ်မသိဘူး။ လောလောဆယ်ဆယ် ချွေတာသုံးဖို့လိုတယ်။ ဒီတော့ ကုန်ကျစရိတ်တွေ လျှော့ချတဲ့အနေနဲ့ မာမီ ဟံအေးတို့ကိုလည်း အလုပ်ဖြုတ်လိုက်ချင်တယ်။ သူတို့အတွက် အရင်းအနှီးလေးပေးပြီးတော့ပေါ့။ ကားလည်း ရောင်းလိုက်ချင်တယ်"
အင်နီက မျက်လုံးလေး ပေကလပ်ပေကလပ်နှင့် ငြိမ်သက်စွာ နားထောင်နေရာမှ အားတက်လာဟန်နှင့် စကားစသည်။
"မာမီ ကားရောင်းချင်ရောင်းပါ၊ သမီး ခြေလျင် ကျောင်းတက်နိုင်တယ်၊ ဝင်ငွေအတွက်လည်း မပူပါနဲ့၊ သမီး ဆရာမအလုပ်ရပြီပဲ၊ ပဝါလေး လက်ကိုင်အိတ်ထဲ ထည့်ယူသွား၊ လမ်းလျှောက်သွားမယ်။ ကျောင်းမှာ ကလပ်စ်တက်တော့မှ ပဝါခြုံရတာပဲ။ ဣနြေ္ဒမပျက်ပါဘူး။ ဘတ်စ်ကားနဲ့ ကျောင်းတက်နေတဲ့ဆရာမတွေ ပြည့်လို့၊ သမီးတို့အိမ်နဲ့ကျောင်းက မဝေးပါဘူး"
ရှယ်လီမှာ အင်နီ့စကားနားထောင်ရင်း အံ့အားသင့်သွားသည်။ အေးတိအေးစက်ပျော့နွဲ့နွဲ့မိန်းကလေးက သူထင်သလိုမဟုတ်။ ဖြစ်လာသောအခြေအနေကို ရင်ဆိုင်တတ်ပေသားပဲ။
ဂျင်မီကတော့ ကားရောင်းဖို့ကို ကန့်ကွက်သည်။
"ကိုဟံအေးတို့တာဝန် မာမီမယူနိုင်တဲ့အတွက် သူတို့ကို အလုပ်ဖြုတ်တာတော့ မာမီ့သဘောပါ။ သူတို့ သင့်တော်တဲ့အလုပ် လုပ်နိုင်ဖို့တော့ မာမီ အရင်းအနှီး ထုတ်ပေးသင့်တယ်။ ကားကိုတော့ မရောင်းပါနဲ့၊ မာမီရော သားရော မောင်းတတ်တာပဲ၊ သားလည်း အလုပ်ရမှာပါ မာမီ၊ သားတို့မိသားစု စားဖို့မပူရပါဘူး"
"မာမီကလည်း အခြေနေကိုရှင်းပြတာ၊ တချို့အမေတွေက သားသမီးကို သူတို့အဖေတွေရှိသလို ထားနိုင်ရမယ်ဆိုတာ ဂုဏ်ယူပြီး ကိုယ့်အခြေအနေကို ဖုံးဖိပြီး အဝတ်အစား အနေအထိုင် အသုံးအစွဲမှာ သားသမီးကို အလိုလိုက်ပြီး ငွေကို သုံးစွဲစေတယ်၊ မာမီကတော့ ဒီလိုမျိုး အလိုမလိုက်နိုင်ဘူး။ မာမီ့ရဲ့စီးပွားရေးအခြေအနေမှန်ကိုတော့ သားတို့ကို အသိပေးရမယ်၊ ဒီအိမ်ကိုမပြောင်းခင်က မာမီပြောခဲ့ဖူးတယ်။ တို့အိမ်လေးနဲ့ သီသန့်နေရအောင် ကြိုးစားရမယ်လို့ပြောခဲ့ပေမယ့် အခုမာမီ့မှာ တောင်အတက်
လှည်းစီးခုံးပြတ်သွားပြီ။ ဒီအတွက် ဝမ်းနည်းစရာမရှိဘူး။ စိတ်ဓာတ်ကျစရာမရှိဘူး။ တနေ့နေ့တော့ အလုပ်တခုခုပေါ်လာမှာပဲ၊ သားတို့သာ အလုပ်ကြိုးစားလုပ်ပါ။ အခု ပညာပြည့်စုံကြပြီ။ နေဖို့ အိမ်တလုံးရအောင် ကြိုးစားရမှာပဲ။ အဘိုးအဘွား အားကိုးရပေမယ့် သူတို့က အိုမင်းလာပြီလေ"
သားနှင့်သမီးသည် သူ့အစီအစဉ်ကို လက်ခံသွားကြသည်။ ကားကိုတော့ မရောင်းပါ။ ယောက္ခမကြီးကလည်း ဆိုင်ခန်းများကိုမရောင်းဘဲ ဒီအတိုင်း မှေး၍သွားပါ ဟု ဆိုသည်။
"တနေ့နေ့ ကုန်သွယ်ရေးအခြေအနေပြောင်းလဲလို့ လွတ်လပ်ခွင့်ရလာရင် တို့ဆိုင်တွေ တန်ဖိုးရှိလာမှာ၊ ကိုယ်တယောက်တည်းဖြစ်တာမှမဟုတ်ဘဲ ရှယ်လီ"
သူ့ယောက္ခမကြီးက အားပေးပါသည်။ ဦးရွှေဇံအောင်သည် ကုန်သွယ်ရေးမှာ အမြော်အမြင်ကြီးသူတယောက်၊ သူ့ကို အကြံဥာဏ်ကောင်းပေးနိုင်သည်။ ဟန်မပျက်ဆိုင်ထွက်နေပေမယ့် ခါတိုင်းလို နေ့စဉ်မသွားတော့။ နှစ်ရက် သုံးရက်ကြာမှ တခါလောက်သွား၍ ဆိုင်ထိုင်သည်။
မခင်မေတော့ ယမုန်နာစားသောက်ဆိုင်မှ အရှိန်ရလာပြီ။ မေ ထမင်းသုပ်ဆိုင်ဟူ၍ ဆိုင်းဘုတ်လေး တင်ထားသည်။ ရှယ်လီ ပထမဆုံး သွားရောက်လည်ပတ်စဉ်က မိသားစု ဝမ်းသာအားရဆီးကြိုကာ ရှယ်လီ့ကို ကျွေးမွေးသည်။ ရှယ်လီပေးသော ဝတ်စုံနှင့် မခင်မေသည် သပ်သပ်ရပ်ရပ် သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်လေး ဝတ်ထားသည်။ ထမင်းသုပ်ရောင်းသောဆိုင်ကို ပြင်ထားသည်က စားချင်စဖွယ်။ ဇာလွှာပါးလေးများ ယင်မနားအောင် အုပ်ထားသည်။
ရှယ်လီတောင် ဆိုင်ခန်းတခန်းယူကာ ယောက္ခမကြီးထံက ချက်နည်းသင်၍ ရခိုင်မုန့်တီ ရောင်းရကောင်းမည်လား စဉ်းစားမိသည်။ နေ့စဉ် ဝင်ငွေက လိုသည်။ ဒေါ်လီကလည်း ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ပြီဖြစ်၍ တနေ့နေ့ သွားတွေ့၍ တိုင်ပင်ဦးမည်ဟု စိတ်ကူးထားသည်။
တညနေ ဆိုင်ကပြန်တော့ "ဘိုးဘိုးက ညစာစားပြီးရင် စာဖတ်ခန်းထဲ လာခဲ့ပါတဲ့ မာမီ"ဟု ဂျင်မီက ဆီးကြိုပြောသည်။
ညဘက် စာဖတ်ခန်းထဲဝင်သွားတော့ သူ့တယောက်တည်းကို ဒက်ဒီခေါ်ထားသည်မဟုတ်။ မာမီပါရှိနေသည်။ မကြာခင် အင်နီရော ဂျင်မီပါ ဝင်လာသည်။ ဒက်ဒီတို့နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် စားပွဲတဖက်မှာ သူတို့မိသားစု ထိုင်ကြရင်း ဒက်ဒီဘာပြောမည်ကို သူတို့မိသားစု မျှော်လင့်နေသည်။
"ဒက်ဒီ ရှယ်လီ့ကို တိုင်ပင်ချင်လို့၊ ဂျင်မီလည်း သိရအောင် အားလုံးကိုခေါ်လိုက်တာ၊ မိသားစု စုစုဝေးဝေး တိုင်ပင်ဆွေးနွေးရတာပေါ့"
ရှယ်လီက စိတ်အားထက်သန်လာသည်။ ဂျင်မီနှင့် အင်နီကလည်း သိလိုစိတ်စောနေသော မျက်နှာထားလေးများနှင့် ဘိုးအေကို ကြည့်နေသည်။
"ဂျင်မီ ဆယ်တန်းအောင်ကတည်းက သားကို ဘိုးဘိုးက အင်္ဂလန်လွှတ်ပြီး စာသင်ပေးချင်တာ။ ရှယ်လီ့သားက အရွယ်ငယ်သေးတော့ မြန်မာပြည်မှာပဲ ဆရာဝန်ဖြစ်အောင် သင်စေချင်တယ်။ ဘွဲ့လွန်ကျမှ အင်္ဂလန်လွှတ်ပါလို့ ပြောခဲ့တယ်၊ ဟုတ်တယ်မို့လား ရှယ်လီ"
"ဟုတ်ပါတယ် ဒက်ဒီ"
ရှယ်လီက ဖြေလိုက်၏။
"အခု ငါ့သား ဆရာဝန်ဘွဲ့ရပြီ၊ အစိုးရအလုပ်ကို မဝင်ပါနဲ့ဦး။ လျှောက်လွှာမတင်နဲ့ဦး၊ ဘွဲ့လွန်တခုခုယူဖို့ အင်္ဂလန်သွားဖို့ စဉ်းစားပါ။ ဘိုးဘိုး အားလုံးစီစဉ်ထားတယ်"
ရှယ်လီ့ရင်ထဲမှာတော့ ဒက်ဒီ့စကားကြားရ၍ ဝမ်းသာဝမ်းနည်းဖြစ်သွားသည်။ ဂျင်မီကတော့ လူငယ်ပီပီ ဝမ်းသာသွားသည်။
"ဘိုးဘိုး တခုပြောချင်တာက သား ဟိုမှာ ဘိုလေးစံထွန်းလှအောင်နဲ့အတူနေရမှာပါ၊ မင်းဒက်ဒီ လင်းရွှေအောင်က ပထမ ဆွမ်းဆီးပြောင်းရတယ်၊ ဆွမ်းဆီးကနေ အီဒင်ဗာရာကို ပြောင်းရတယ်၊ အခု ဆွမ်းဆီးဆေးရုံကို ပြန်လျှောက်ထားတယ်ဆိုတယ်။ ဒက်ဒီ့ဆီကိုလည်း သွားရောက်လည်နိုင်တယ်၊ သွားတွေ့နိုင်ပါတယ်"
ဒက်ဒီက ခေတ္တစကားရပ်ထားလိုက်၏။
သက်ပြင်းချလိုက်ကာ ပြောရမှာ စိတ်မကောင်းနေပုံရသည်။ ပြီးတော့မှ တလုံးချင်း ဆက်ပြောသည်။
"ဘိုးဘိုးရဲ့သား လင်းရွှေအောင်ဟာ လူတော်တယောက်၊ ဒါပေမဲ့ လူကောင်းတယောက် သူ မဖြစ်လာခဲ့ဘူး။ သူပြန်လာဖို့ အစီစဉ်မရှိတော့ဘူးလေ။ ဘိုးဘိုးတို့ သူ့ကို လက်လွှတ်လိုက်ရပြီ၊ သား အင်္ဂလန်ရောက်ရင် သားဒက်ဒီနဲ့တွေ့ပါ။ ဒါပေမဲ့ ဒက်ဒီလိုတော့ အရက်ကို အလွန်အကျွံမသောက်စေချင်ဘူး။ ဘိုးဘိုးဟာ ဆန်ကုန်သည်ကြီးအဖြစ် စတီးလ်ဘရားသားနဲ့ ဆက်ဆံလာကတည်းက နိုင်ငံခြားသားတွေ ဧည့်ခံရင် အရက်သောက်တတ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘိုးဘိုးက မှန်မှန်သောက်တယ်၊ အချိန်အဆရှိလို့ မင်းတို့ဘွားဘွားကိုယ်တိုင် ဘိုးဘိုးကို ခွင့်ပြုခဲ့တယ်။ အရက်ဟာ ဘိုးဘိုးတို့အိမ်ထောင်ရေးကိုရော ကျန်းမာရေးကိုရော မထိခိုက်ခဲ့ဘူး။ အရက်ကို သောက်ပါ။ ဘိုးဘိုးက မကန့်ကွက်ဘူး။ ဟိုမှာက အေးပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ မင်းဒက်ဒီ ...."
အဘိုးကြီးသည် စကားပြောရင်း ဆို့နင့်လေသံနှင့် ဆက်ပြောသည်။
"မင်းဒက်ဒီလိုတော့ ဘဝပျက်အောင် မသောက်ပါနဲ့"
ရှယ်လီပြောချင်သောစကားများ၊ သူ မပြောရက်သောစကားများကို ဘိုးဘိုးက သူ့မြေးများကို ပြောပြနေသည်။ ကလေးများသည် သူတို့ဖခင် ဘဝပျက်သည်အထိ အရက်သောက်နေပြီ သိရတော့ မျက်နှာများ ညှိုးငယ်သွားသည်။ သူတို့ဖခင် ဘယ်လိုအခြေအနေရောက်နေပြီလဲ သိချင်သောစိတ်လေးများမှာ သူတို့မျက်နှာမှာ ပေါ်နေသည်။ အထူးသဖြင့် အင်နီ ခေါင်းလေးငုံ့ကာ လက်များကို ဆုပ်နယ်နေပေမယ့် သူ့မျက်လုံးမှာ မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းနေမှာပါ။
"နောက်တခု ဘိုးဘိုးပြောချင်တယ်၊ သား ပါရဂူဘွဲ့ယူပြီးရင် မြန်မာပြည်ပြန်လာပါ။ ဘိုးဘိုးတို့ ဆွေစဉ်မျိုးဆက် အင်္ဂလန်သွားပညာသင်ကြတာများတယ်။ ဝတ်လုံဘွဲ့ ဆရာဝန်ဘွဲ့ အင်ဂျင်နီယာဘွဲ့တွေ ယူလာခဲ့တယ်။ ဘိုးဘိုးသား အကြီးနှစ်ယောက် မင်းရွှေအောင်နဲ့ ထွန်းရွှေအောင်တော့ အင်ဂျင်နီယာ ပညာသွားသင်ပြီး နိုင်ငံခြားမှာ အလုပ်လုပ်တယ်။ နှင်းကျော့ခိုင်ကတော့ လင် အလုပ်သွားလုပ်လို့ ပါသွားရတာ။ ဘိုဘိုး သူတို့အားလုံးကို ကတိတောင်းထားတယ်။ လုပ်ခကြေးငွေ ပိုရလို့ ဝမ်းစာအတွက် တနိုင်ငံကို သွားလုပ်ရပေမယ့် တနေ့ မြန်မာပြည်ပြန်လာရမယ်လို့ တိုက်တာကြီးတွေနဲ့ ခမ်းခမ်းနားနားနေရပေမယ့် တကယ့်ရေကြည်ရာမြက်နုရာ စိတ်အေးချမ်းမှုရနိုင်တဲ့အရပ်ကတော့ ကိုယ့်မြန်မာပြည်ပဲလို့ထင်တယ်၊ နေကြည့်တော့ သိကြတာပေါ့လေ။ ဘိုးဘိုးအကိုတွေ အမျိုးတွေလည်း ပညာသာသွားသင်တယ်၊ အားလုံး မြန်မာပြည်ပြန်လာတယ်၊ လင်းရွှေအောင်တယောက်ကိုတော့ ဘိုးဘိုး ဆုံးရှုံးရပြီပေါ့"
ဘိုးဘိုး၏ဝမ်းနည်းသံသည် ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်ခြင်းကို ပို၍ နက်ရှိုင်းသွားစေသည်။
"နိုင်ငံခြား သွားအလုပ်လုပ်တဲ့ သားသမီးတွေအားလုံးကို ဘိုးဘိုး တိုက်တလုံးစီ ဝယ်ပေးထားတယ်။ ဒါပေမဲ့ မြန်မာပြည်လာမှ သူတို့ကို အမည်တရားဝင်လွှဲပြောင်းပေးမယ်၊ သူတို့ပြန်မလာရင် ဘိုးဘိုးရဲ့အမွေကို ဆက်ခံနိုင်ခွင့် မရတော့ဘူးပေါ့။ ဘိုးဘိုးမသေခင် အားလုံး လှူပစ်မယ်၊ သားဂျင်မီ ဘိုးဘိုးပြောချင်တယ်၊ တချိန်က အင်္ဂလိပ်လူမျိုးဟာ ဘိုးဘိုးတို့တိုင်းပြည်ကို ကျွန်အဖြစ် သိမ်းပိုက်ခဲ့သူတွေ၊ အခုချိန်မှာ ဘိုးဘိုးတို့ လွတ်လပ်ပြီ။ သူတို့ကို အင်မတန် နာကျည်းခဲ့ပေမယ့် သိပ္ပံပညာရပ်တွေမှာ တို့ထက် သူတို့တော်တာတွေ ရှိတယ်။
နည်းယူစရာကောင်းတဲ့ စည်းကမ်းထိန်းသိမ်းမှုရှိတာတွေ သူတို့မှာ ရှိနေတယ်။ အဲဒါတွေကို ငါတို့ သင်ကြားရမယ်၊ ရယူရမယ်၊ ရလာတဲ့ပညာနဲ့ ကိုယ့်တိုင်းပြည်ပြန်လာပြီး ဒီပညာတွေ ကိုယ့်လူမျိုးကို ပေးပါ။ နောက်ဆုံး ဘိုးဘိုးပြောချင်တာက သားတို့တာဝန်ကို ဘိုးဘိုး ဝတ္တရားမပျက်ယူခဲ့တယ်၊ သားရဲ့လွတ်လပ်ခွင့်ကိုလည်း ဘိုးဘိုး မချုပ်ချယ်ခဲ့ဘူး၊ ဘိုးဘိုးရဲ့ကျေးဇူးတရား ပြန်ဆပ်ချင်တယ်ဆိုရင်သာ မြန်မာပြည်ပြန်လာမှ မြန်မာအမျိုးသမီးကို လက်ထပ်ပါ၊ ဒါတခုတော့ ဘိုးဘိုးချုပ်ချယ်ပါရစေ၊ သို့သော် လွတ်လပ်စွာ သားစိတ်ကြိုက်ရွေးခွင့်တော့ ဘိုးဘိုးပေးပါမယ်၊ ကဲ ဒါပါပဲ၊ ရှယ်လီရော သားတို့ရော သွားနိုင်ပြီ"
သားအမိသုံးယောက် အဘိုးနှင့်အဘွားကိုနှုတ်ဆက်ကာ ရှယ်လီ့အိပ်ခန်းကို တက်လာကြသည်။ ရှယ်လီသည် သူ့ခုတင်ပေါ် ပစ်ထိုင်လိုက်၍ အင်နီက သူ့အမေနားတိုးကပ်ကာ လဲလျောင်းရင်း လက်တဖက် ရှယ်လီ့ကိုဖက်ထားကာ မျက်နှာကို ခေါင်းအုံးနှင့် ကပ်ထားသည်။ ဂျင်မီကတော့ ရှယ်လီ့ဘေး ခုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်သည်။ အမေ့လက်ကို တယုတယ ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ သူတို့ သုံးယောက်စလုံး ကိုယ်ပိုင်ခံစားချက်တွေကိုယ်စီနှင့် ခေတ္တတော့ တိတ်ဆိတ်နေသည်။
"မာမီ ဘိုးဘိုးက ဘာဖြစ်လို့ ဒက်ဒီ့ကို ဘဝပျက်ပြီ ပြောတာလဲ၊ ပြီးတော့ ဒက်ဒီ့ကိုဆုံးရှုံးရပြီတဲ့"
ဂျင်မီက ငြိမ်သက်ရာမှ မေးခွန်းမေးလိုက်သည်။ ရှယ်လီ ရုတ်တရက်မဖြေနိုင်သေး။
"တကယ်တော့ ဒက်ဒီဟာ ဘိုးဘိုးပြောသလို မြန်မာပြည်ကိုပြန်မလာတော့ဘူးလား မာမီ"
မျက်နှာ ခေါင်းအုံးအပ်ထားသော အင်နီက မျက်နှာလှည့်လိုက်ကာ မျက်ရည်စက်လက်နှင့် စိတ်ဝင်တစားမေးလာရုံမက ဆက်၍ သူ စကားတွေပြောလာသည်။
"ဟိုတုန်းက ဒက်ဒီ နိုင်ငံခြားသွားစက ဒက်ဒီ့အကြောင်း မာမီ့ကို ဘာမှမမေးရဘူးလို့ ဘိုးဘိုးဘွားဘွားတို့ ပြောထားလို့ အင်နီတို့ မာမီ့ကို ဘာမှမမေးဘူး။ အဲဒါ ဒက်ဒီ့အကြောင်းမေးရင် မာမီစိတ်ထိခိုက်စရာ ဘာရှိလို့လဲ"
စကားနည်းပါသည်ဆိုသောသမီးက ရှည်လျားသောမေးခွန်းကြီး မေးလာပြီ။ ရှယ်လီဖြေရတော့မည်။ သူ့အဖြေသည် သားတို့သမီးတို့ စိတ်ထိခိုက်စရာလည်း မဖြစ်စေရ၊ လင်း၏ဂုဏ်သိက္ခာကို ထိခိုက်ခြင်းမရှိအောင် သူ ဖြေဆိုရမည်။
သလ်မာနှင့် ထွက်သွားကတည်းက လင်းပြန်လာဖို့ မျှော်လင့်ချက်သိပ်မထားခဲ့သော သူတောင်မှ ယောက္ခမကြီးထံမှ ပြတ်ပြတ်သားသားပြောကြားချက်ကို ကြားရသောအခါ စိတ်ထိခိုက်ရပါသေးလျှင် နှလုံးသားနုနယ်သော သားနှင့်သမီး၏ခံစားရချက် မည်မျှပြင်းထန်မည်ကို သူ နားလည်ပါသည်။ အထူးသဖြင့် အုံ့ပုန်းပူ ပူတတ်သော သမီးနှလုံးသားတို့ နာကျင်ခြင်းမဖြစ်စေလိုပါ။
"သားရယ်... ဘိုးဘိုးက အရက်အလွန်အကျွံသောက်တာကို မကြိုက်ဘူးမို့လား၊ အရက်ဆိုတာ အလွန်အကျွံသောက်ရင် ဘယ်သူ့ကိုဖြစ်ဖြစ် ထိခိုက်တာပဲ၊ အင်္ဂလန်ကလည်း အေးတော့ ဒက်ဒီ အရက်ပိုသောက်တာကို ဘိုးဘိုးက သိမှာပေါ့။ အရက်က နိုင်လာတော့ လူကိုထိခိုက်လာမှာ ဘိုးဘိုးက စိုးတယ်၊ ဘဝပျက်ပြီဆိုတာ သူ့သားကို သူ ကရုဏာဒေါသော ပြောခဲ့တာပါ။ သားတို့ဒက်ဒီ အခု ဆွမ်းဆီးဆေးရုံမှာ အလုပ်လုပ်နေတာ လူကောင်းတယောက်ဖြစ်နေလို့ပေါ့။ မာမီထင်တာတော့ ဟိုမှာ လခလည်း ကောင်း၊ မင်းတို့ဒက်ဒီပညာနဲ့ အခွင့်အရေးပိုရလို့ လန်ဒန်မှာ အလုပ်ဆက်လုပ်နေတာထင်တယ်။ လောလောဆယ်ဆယ် ပြန်မလာလို့ ဘိုးဘိုးက စိတ်ဆိုးတာဖြစ်မယ်"
ရှယ်လီသည် သမီးကို ပြန်၍ဖက်လိုက်သည်။ သားနှင့်သမီးက တိတ်ဆိတ်နေသည်။
"အခု သားကို ဘိုးဘိုးတို့လွှတ်လို့ အင်္ဂလန်သွားရရင် ဒက်ဒီနဲ့တွေ့မှာပဲ၊ အခြေနေမှန်ကို သိရမှာပေါ့။ ဘာပဲပြောပြော သားကိုမြင်ရရင် မြန်မာပြည်ကို သူ ပြန်လာချင်မှာပေါ့၊ မာမီပြောချင်တာက သားရောသမီးရော စာမေးပွဲမကျတာ စာတော်တာတွေဟာ ဒက်ဒီ့သွေးပါလို့ပေါ့။ ဒက်ဒီဟာ လူတော်တယောက်၊ အင်္ဂလန်မှာတောင် အမှတ်ကောင်းကောင်းနဲ့ ပါရဂူဘွဲ့ရတာ။ အရက်ဆိုတာကတော့ လူသားကို ဒုက္ခပေးတတ်တာကိုး၊ ဒါကြောင့် ဆင်ခြင်ဖို့ သားကို ဘိုးဘိုးက ပြောတာပါ"
ရှယ်လီက ပင့်သက်ရှူလိုက်၏။
"တခုကလည်း ဒက်ဒီ ဘယ်မှာပဲနေနေ ဒက်ဒီ့အရှိန်အဝါကို သားတို့ မာမီတို့ ခိုလှုံနေရတာပဲ။ ဟုတ်တယ်မို့လား။ ဆေးရုံအိမ်က ပြောင်းရမယ်ဆိုတော့ မာမီ့မှာ စုပြီးဆောင်းပြီးလည်း မရှိဘူး။ အိမ်တခန်းငှားနေဖို့ စပေါ်တင်စရာတောင် ငွေမရှိဘူး၊ ဘိုးဘိုးက သူ့သားရဲ့သွေးတွေဆိုပြီး သားတို့နဲ့မာမီ့ကို သူ့အိမ်ပြောင်းခိုင်းပြီး နေခိုင်းတာ၊ ဒက်ဒီ့အရှိန်အဝါကြောင့်ပေါ့၊ သားတို့မှာ ဘာပဲပြောပြော တိုက်နဲ့ခြံနဲ့ ဝန်းနဲ့နေရတာ၊ ဘိုးဘိုးဟာ သူ့သားကို စိတ်မပြတ်လို့သာ တို့ကိုကြည့်ရှုတာပေါ့"
အင်နီ့ရင်ထဲမှာတော့ ရှယ်လီဖြေသမျှသည် ဒယ်ဒီပြန်မလာခြင်းအကြောင်းနှင့် ဘာမှမဆိုင်ဟု ထင်သည်။ မာမီသည် တကွက်မြုပ်ထားသည်ကို သူ ဆရာမတယောက်ပဲ သိပါသည်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ထုံးစံ ဘာမှပြန်မမေးဘဲ ငြိမ်သက်စွာ နားထောင်နေသည်။
"ဘိုးဘိုးတို့တိုက်ကို ပြောင်းမလာခင်တရက်က သားနဲ့သမီးကို မခင်မေအိမ်ခေါ်သွားတာ သားတို့ မှတ်မိလား၊ ကမ်းနားလမ်းက ပလက်ဖောင်းပေါ်ကအိမ်"
ဂျင်မီက ခေတ္တစဉ်းစားနေပြီးမှ "မှတ်မိတယ် မာမီ"ဟု ဖြေသည်။
"တွေ့လား၊ အိမ်တအိမ်နဲ့ နေနိုင်ဖို့ဆိုတာ မလွယ်ဘူးဆိုတာ သားတို့ကို မာမီပြချင်လို့၊ ပြီးတော့ ပညာသင်ကြားဖို့ဆိုတာလည်း မခင်မေသား မောင်တင်ဖေမှာ ကျောင်းအားချိန် သင်္ဘောဆိပ် စျေးရောင်းရတယ်၊ သူ့အဖေကလည်း ကူလီထမ်းရတယ်၊ သားတို့မှာ ဒက်ဒီ့အရှိန်နဲ့ ဘိုးဘိုးဘွားဘွားတွေက ဂရုတစိုက် ပညာသင်ပေးတာ သားတို့ ဘယ်လောက်ကံကောင်းလဲ။ အိမ်တခုရဖို့၊ ရှောရှောရှူရှူ ပညာသင်ရဖို့ဆိုလည်း အခွင့်အရေးရဖို့ဟာ မလွယ်ဘူး။
ဒက်ဒီ့အရှိန်အဝါ၊ ဒက်ဒီ့အပေါ် ဘိုးဘိုးတို့သံယောဇဉ်ကြောင့် ဒီတိုက်ကြီးနဲ့ မာမီတို့သားအမိတတွေ နေရတာ။ နို့မို့ရင် မခင်မေတို့လို ပလက်ဖောင်းပေါ် ရောက်ချင်ရောက်သွားမှာ။ ဒက်ဒီ့ကျေးဇူးတရားကို ခံစားရတာကိုက သားတို့ကံကောင်းတယ်လို့ ဆိုရမယ်၊ မာမီဆိုလိုတာက ကံကြမ္မာအထောက်အပံ့ရတဲ့အခိုက် ဒီအခွင့်အရေးကို ရယူဖို့ကြိုးစားရမှာက သားတို့သမီးတို့တာဝန်ပဲ"
ဂျင်မီက ပြတင်းအပြင်ကို ငေးနေသည်။ အင်္ဂလန်ပညာတော်သင်သွားရ၍ ဝမ်းသာရမည့်အစား သူ ဝမ်းနည်းနေသည်။ အင်နီကတော့ ခြင်ထောင်အမိုးကို မော့ကြည့်နေသောမျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်စတွေနှင့်။
ရှယ်လီလည်း အတတ်နိုင်ဆုံးစကားတွေနှင့် သူတို့ဖခင်အပေါ် ကလေးတွေ အထင်မသေးအောင် သူ ကြိုးစားပြောပြသည်။
"တခုကလည်း စိတ်ကောင်းရှိဖို့က ပထမဆိုတဲ့စကား၊ မာမီတို့ငယ်ငယ်က မာမီ့အမေ သားတို့ဘွားဘွားက ပြောခဲ့ဖူးတယ်၊ သူတို့ကိုးကွယ်တဲ့ဆရာတော်ဘုရားက သူ့ကို သင်ထားတာ၊ ဒက်ဒီဟာ အရက်သောက်တာတော့မှန်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ စိတ်ကောင်းရှိတဲ့လူတယောက်ဖြစ်တယ်။
နယ်မှာ တာဝန်ကျလို့ ဆေးရုံမှာလုပ်ရင်း ဆေးခန်းဖွင့်တုန်းကဆို ဆင်းရဲသားလူနာတွေဆို ဒက်ဒီဟာ ငွေမယူပဲ ဆေးကုပေးရုံမဟုတ်၊ ထမင်းလည်းကျွေးတယ်၊ ငွေရေးကြေးရေးပါ ကူညီတယ်၊ ငွေကို ဦးစားပေးတဲ့ဆရာဝန်တယောက်မဟုတ်လို့ မာမီတို့မချောင်လည်ခဲ့ပါဘူး။ သားတိုဒက်ဒီဟာ စိတ်ကောင်းရှိတဲ့လူတယောက်ပါ။ သူ အရက်သောက်လို့ စိတ်ကောင်းမရှိဘူးလို့တော့ မပြောနိုင်ဘူး"
ရှယ်လီ ဒါပဲ ပြောနိုင်သည်။ မိန်းမနှင့်ပတ်သက်၍ လင်း၏အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်မှုတော့ သားသမီးများ သူတို့အလိုအလျောက် သိချင်သိပါစေ၊ သူတို့ဖခင်အကြောင်းကို ရှယ်လီ့နှုတ်ကတော့ ဖွင့်ဟပြောမည်မဟုတ်။ သူ့အဖြေသည် သားသမီးတို့စိတ်ကို ကျေနပ်နှစ်သိမ့်မှု ပေးချင်မှ ပေးလိမ့်မည်။ ဒါပေမဲ့ သူ အစွမ်းကုန် ဖြေနိုင်သမျှတော့ ဖြေပြီးပြီ။
"ကဲ သားတို့ ... ဒေါ်လီ ရန်ကုန်ရောက်ကတည်းက မတွေ့ရသေးဘူး။ ဒေါ်လီ့ဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်ဦးမယ်။ သားတို့လည်း ရောက်ဖူးအောင် နက်ဖြန် မခင်မေဆိုင် သွားမယ်"
ရှယ်လီသည် စကားကြောင်းပြောင်းလိုက်သည်။
"မခင်မေဆိုင် ဘာလုပ်မလို့လဲ မာမီ"
ဂျင်မီက မေးလိုက်၏။
"မခင်မေတို့ ကွက်သစ်တွေရော ပလက်ဖောင်းအိမ်တွေရော ဖျက်ရလို့ တောင်ဥက္ကလာအစွန်ကို ပြောင်းသွားရတယ်၊ ဟိုနေ့က မာမီ့ကို လာတွေ့လို့ သူ စျေးရောင်းချင်တာနဲ့ မာမီ အရင်းထုတ်ပေးတာ အခု ယမုန်နာစားသောက်ဆိုင်ရုံထဲမှာ ဆိုင်တဆိုင်ဖွင့်ပြီး ထမင်းသုပ်ရောင်းနေတယ်၊ နက်ဖြန် အန်တီဒေါ်လီပါဖိတ်ပြီး သားတို့သမီးတို့လည်း လိုက်ခဲ့၊ သွားစားမယ်။ ကဲ မာမီ ဖုန်းသွားဆက်လိုက်ဦးမယ်၊ နက်ဖြန် စနေ သားတို့အားပါတယ်"
ရှယ်လီက ခုတင်ပေါ်မှ အသာထကာ အောက်ကို ဆင်းလိုက်သည်။ သူ ဖုန်းဆက်ရန် အောက်ထပ်ဆင်းသွားတော့ မောင်နှမနှစ်ယောက် တီးတိုးတိုင်ပင် ကျန်ရစ်ကြသည်။
အပိုင်း(၈) ဆက်ရန်
ခင်နှင်းယု
No comments:
Post a Comment