၂၈။
ချစ်လှစွာသော လင်း
စာအုပ်ကို ဖွင့်ကာ ယခင်ရေးထားသော စာရွက်၏နောက်စာတမျက်နှာမှာ ရှယ်လီ စာတစောင် ထပ်ရေးသည်။
ဟိုတနေ့ကလို အပြင်မှာ လရောင်မရှိဘူး။ သစ်ရွက်တွေ မည်းနေတယ်၊ ကောင်းကင်နက်ပြာပြာမှာ ကြယ်လေးတွေ သင်းကွဲနေတာကို မြင်နေရတယ်။ ဒီလိုညတွေ ရှယ်လီ မြင်ရပေါင်း များပါပြီ။ လမင်းကြီးကွယ်နေတော့ ကောင်းကင်က ကြယ်လေးတွေဟာ မိဘမဲ့လေးတွေလိုပဲ၊ ကိုယ်ပိုင်အလင်းကိုပဲ အားကိုးနေကြရှာတယ်။
မနေ့က လင်းရဲ့ဒက်ဒီနဲ့မာမီက သား ဂျင်မီကို အင်္ဂလန်ကို ပညာတော်သင် ပို့မယ့်အကြောင်း ရှယ်လီတို့သားအမိကို ခေါ်ပြောတယ်။
ဘိုးဘိုးဘွားဘွားတို့ရဲ့ကျေးဇူးတရားကတော့ ကြီးလှပါတယ် လင်း၊ ရှယ်လီ့ရင်ထဲမှာ မကြည့်ရက်တာက သမီး အင်နီပါ၊ သူလည်း သူ့အကိုလို ဆရာဝန်လိုင်း မလိုက်ပေမယ့် အင်္ဂလိပ်စာနဲ့ အမ်အေဘွဲ့ယူပြီး တက္ကသိုလ်မှာ ဆရာမလုပ်နေတယ်။ သားတို့သမီးတို့ စာတော်တာကို လင်း သိစေချင်တယ်။
အင်နီဟာ အေးအေးချမ်းချမ်း တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နေတတ်တဲ့ မိန်းကလေး၊ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူဘဝမှာလည်း သူ့ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဒုက္ခမပေးတဲ့ မိန်းကလေးတယောက်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူခံစားနေရတဲ့ဝေဒနာကို မျိုသိပ်တတ်တယ်။ ဟိုတခါ သူ နေမကောင်းတော့ အဖျားက ၁၀၄အထိ တက်သွားတယ်။ သူ့ရင်ထဲရှိသမျှ ထုတ်ဖော်ပြီး တမ်းတတာကတော့ ဒက်ဒီတဲ့၊ ဒက်ဒီရေ ...ဒက်ဒီရေ ...နဲ့ ကြားရတဲ့သူ အဘိုးအဘွားရော ရှယ်လီနဲ့ဂျင်မီပါ ရင်ထဲမှာ နာကျင်လှပါတယ်၊ သူ မျိုသိပ်ထားသမျှ သတိလက်လွတ် ကယောင်ကတမ်းမြည်တမ်းနေတာပါ။ ရှယ်လီ ကြာတော့ သူ့မျက်နှာလေးကို မကြည့်ရက်ဘူး။
ခက်တာပဲ လင်းရယ်၊ ရှယ်လီ ဘယ်သူ့မှ အပြစ်မတင်ချင်ပါဘူး။ အတိတ်ကို အတိတ်မှာပဲ ထားခဲ့ပါရစေတော့ဆိုတဲ့ ရှယ်လီတို့ငယ်ငယ်က သီချင်းလိုပါပဲ၊ ရှယ်လီနဲ့ လင်းရဲ့အတိတ်ကို မေ့ပျောက်ကြရအောင်ပါ။ သား ဂျင်မီ အင်္ဂလန်ကို လာတော့မှာလေ၊ သားနဲ့တော့ လင်း တွေ့ရတော့မယ်။ သားဟာ လင်းလို အရပ်က ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း၊ လင်းမျက်လုံး စင်းစင်းလေးမျိုးနဲ့ ရှယ်လီ့ကို ကြည့်တတ်တယ်၊ အသားကဖြူတော့ အရွယ်ရောက်လာတဲ့အချိန်မှာ လူချောလေးပဲ၊ ဟုတ်တယ် ....လင်း သားတို့ အရွယ်ရောက်လာမှ မမြင်ဖူးသေးဘူးနော်။ သမီး အင်နီကတော့ ညိုညိုသွယ်သွယ် မြင့်မြင့်လေး၊ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့တဲ့မိန်းကလေးတယောက်၊ အရွယ်ရောက်လာမှ သူ့အလှက လင်းလက်လာတယ်။ သူလည်း ဆရာမတယောက် တက္ကသိုလ်မှာ ဖြစ်လာပြီ။
သားတို့သမီးတို့ ပညာစုံအောင် ရှယ်လီ ကြိုးပမ်းခဲ့ပါတယ်။ သမီး အင်နီနဲ့ လင်း တွေ့ဆုံနိုင်မယ့်အချိန်လေးကိုတော့ ရှယ်လီတသက်တာမှာ အမျှော်လင့်ဆုံးပဲ လင်း၊ ရှယ်လီလေ ...."
ရှယ်လီသည် အဆုံးသတ်မရေးတော့ပြန်ဘဲ စာအုပ်ကြီးကို ပိတ်လိုက်သည်။ ဆက်မရေးတော့ဘဲ ပြတင်းရှိရာ ထသွားမိသည်။ လရောင်မရှိသော မှောင်မိုက်ညကိုပဲ သူ စူးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။
နွေဦးပေါက်လေရူးများက သစ်ရွက်တွေကြားမှာ အော်မြည်ပြေးလွှားနေသည်။ ပြိုးပြိုးပျောက်ပျောက် ကြယ်စုလေးများသည် သူရေးခဲ့သလို လရောင်မဲ့ကောင်းကင်မှာကျတော့ သူတို့ကိုယ်ပိုင်အလှနှင့် လင်းလက်လာသည်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဝေ့ဝဲလာသော လေထဲမှာ စပယ်နံ့ သင်းပျံ့လာပြန်သည်။ ရှယ်လီ့ရင်မှာ ပန်းတွေ ပွင့်ပါဦးမည်လား။ ပွင့်သောပန်းကရော ပြန်လည်၍ ရနံ့မွှေးပျံ့နိုင်စွမ်းပါမည်လော။
သူ ခုတင်ကို ပြန်လာကာ တဖက်ခုတင်မှ သမီးကို သူလှမ်းကြည့်လိုက်၍ အိပ်ရာဝင်လိုက်သည်။ သူ့သမီးလေးသည် ညဦးက သူတို့ဖခင်နှင့်ပတ်သက်၍ သူပြောကြားသောစကားများကို ဘယ်လိုများ လက်ခံကြမည်မသိ။
နောက်နေ့မှာ ချိန်းထားသောအချိန် ဒေါ်လီ ရှယ်လီတို့ဆိုင်ကို ပေါက်ချလာသည်။ အင်နီနဲ့ ဂျင်မီက ကြိုဆိုနှုတ်ဆက်သည်။
"ဒေါ်လီရေ ...ရှယ်လီ့သားအတွက် ကောင်းသတင်းပဲ၊ သူ့ဘိုးဘိုးက အင်္ဂလန်ပို့ပေးမှာ၊ ရှယ်လီ အခြေအနေအရ ပါတီမပေးနိုင်လို့ မင်းကို တို့သားအမိက ထမင်းသုပ်ကျွေးမလို့"
ဒေါ်လီက ဝမ်းသာအားရ ဂျင်မီကို ဖက်၍ မွှေးမွှေးပေးလိုက်သည်။ မာမီက သူတို့သွားစားမည့် မခင်မေဆိုင်အကြောင်း ပြောပြရင်း ယမုန်နာစားသောက်ဆိုင်များဘက်သို့ ထွက်လာကြသည်။
မောင်တင်ဖေက ပြုံး၍ရယ်၍ သူတို့ကို ဆီးကြိုသည်။ မောင်တင်ဖေသည် ထွားကျိုင်းသော သူငယ်လေးတယောက်၊ မေးရိုးကားကား အသားညိုညိုနှင့် နှာတံက မပေါ်လှ၊ ပွင့်လင်းရိုးသားသောအမူအရာနှင့် သူရယ်လိုက်သောအခါ သွားများက ဖြူဖွေးစွာ ပေါ်လာသည်။ မခင်မေကလည်း သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်ထားလို့။
"ကျွန်တော့်ကိုမှတ်မိလား၊ ကျွန်တော်က ဂျင်မီပါ။ ကမ်းနားလမ်း အိမ်လေးတုန်းက ကိုတင်ဖေတို့အိမ် လာလည်တာ"
ဂျင်မီက မောင်တင်ဖေကို ဖော်ဖော်ရွေရွေ နှုတ်ဆက်သည်။
"သတိရပါတယ်၊ ကိုဂျင်မီတို့အမေကျေးဇူးကို အမေက အမြဲပြောပြပါတယ်။ ကျွန်တော်တော့ ၈တန်းမှာပဲ ဆက်မနေနိုင်လို့ ကျောင်းထွက်ရတယ်၊ ကဲ ...စားပါဦး"
မခင်မေပြင်ပေးသော ထမင်းသုပ်ပွဲများကို မောင်တင်ဖေက သူတို့ကို ချပေးလိုက်သည်။ ခွေးခြေလေးတွေပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း သူတို့ စားသည်။ ဘူးသီးဟင်းခါးက ငရုတ်ကောင်းနံ့ သင်းပျံ့နေသည်။ ဆိုင်နောက်မှာ ဆံတိုလေးနှင့် ဆယ်နှစ်အရွယ် ကလေးမလေးက သူတို့ကို ငေးကြည့်နေသည်။ သနပ်ခါး ပါးကွက်ကျားလေးနှင့် ဂါဝန်ရှည်လေး ဝတ်ထားသည်။
"သမီးလေးတောင် အတော်ထွားလာပြီ"
ရှယ်လီက သမီးလေးကို လှမ်းနှုတ်ဆက်၍ သူ့ခမျာ မျက်နှာမထားတတ်ပါ။
"အမူလေ၊ သမီးက ပန်းကန်ဆေးဖော်ရတယ်၊ မမတို့မိသားစုကို ကျွေးချင်နေတာ ကြာပြီ"
မခင်မေက ဝမ်းသာအားရပြောသည်။
ရှယ်လီသည် ကြက်သွန်ဖြူကိုက်ရင်း
"နောက်မှကျွေး၊ အခုတခါတော့ ရှယ်လီက ဒီကသူငယ်ချင်း ဒေါ်လီကို ကျွေးတာမို့ ရှယ်လီကပဲ ပိုက်ဆံပေးပါရစေ၊ ရှယ်လီတောင် ဒီစျေးတန်းထဲမှာ ဆိုင်တခန်းယူပြီး ရခိုင်မုန့်တီရောင်းမလားလို့၊ မခင်မေ မြူရဲလိုက်လို့ မပြေးရတာပဲ ရှယ်လီဝမ်းသာနေတယ်"
မခင်မေက ရယ်လိုက်သည်။
စားသောက်ပြီး၍ ရှယ်လီပိုက်ဆံပေးသည်ကို အားနာပါးနာယူနေပေမယ့် မခင်မေက ရွှေရင်အေးတပန်းကန်စီ ဝယ်တိုက်လိုက်သည်။ သူတို့ မခင်မေကို ကျေးဇူးတင်စကားပြောကာ အားလုံးကိုနှုတ်ဆက်၍ ပြန်လာခဲ့ကြသည်။
ရှယ်လီ ဆိုင်ပြန်ရောက်တော့ သားနှင့်သမီးက အိမ်ပြန်သွားကြသည်။ ဒေါ်လီနှင့် ရှယ်လီပဲ ဆိုင်မှာ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။
"ဒေါ်လီရေ သစ်တပင်လဲရင် အပေါ်ဆုံးကလူက အထိနာတယ်ဆိုတာ ရှယ်လီ မယုံဘူး"
စကားစမရှိဘဲ ရှယ်လီပြောသည်ကို ဒေါ်လီက နားထောင်နေသည်။
"ဘာပြောတာလဲ၊ ကိုယ် နားမလည်ဘူး"
"ရှယ်လီတို့နဲ့ မခင်မေ ကြည့်လေ၊ ကုန်သွယ်ရေးစနစ်ပြောင်းတော့ ရှယ်လီတို့အသိမ်းခံရပေမယ့် ဒက်ဒီတို့အခံရှိတော့ ဣနြေ္ဒမပျက်ဘူး။ သစ်တပင်လဲပေမယ့် အမြင့်ကလူအတွက် အောက်က ခံပေးမယ့် ပိုက်တွေ၊ လူတွေရှိတော့ အကျမနာဘူးပေါ့။ အောက်ဆုံးသစ်ကိုင်းမှာ နေတယ်ဆိုပေမယ့် မခင်မေတို့လူတန်းစားမှာ ပိုးစိုးပက်စက် မြေပေါ် ဗြုန်းခနဲ ကျရတော့ အလူးအလဲပဲ။ ပလက်ဖောင်းလည်း စျေးမရောင်းရဲ၊ ပုစွန်ခြောက်လည်း ကင်းလွတ်ကုန်မဟုတ်တော့ မရောင်းရ။ ပြီးတော့ နေရာသစ်ပြောင်းသွားရတော့ ရုတ်တရက် မလုပ်တတ်မကိုင်တတ်နဲ့ အတော်ဒုက္ခရောက်သွားတယ်၊ ရှယ်လီ့ကို သူလာတွေ့တာနဲ့ ရှယ်လီ ထမင်းသုပ်ဆိုင်လေးဖွင့်ဖို့ အကြံဥာဏ်ပေးပြီး အရင်းထုတ်ပေးလိုက်တာ"
ဒေါ်လီက သာဓုခေါ်လိုက်သည်။
"အေးပေါ့ဟယ်၊ မင်း စီးပွားရေး ဘာဆက်လုပ်မယ်စိတ်ကူးလဲ"
"မခင်မေကိုသာ ကူညီနိုင်သလောက် ကူညီရတယ်၊ ရှယ်လီ့အဖို့ အခုအခြေအနေနဲ့ ဘာမှ လုပ်မဖြစ်ဘူးလေ သူငယ်ချင်းရယ်။ ရှယ်လီဖြင့် ညက သားနဲ့သမီးကြားမှာ အဖြေရခက်လိုက်တာ၊ သူတို့အဖေအကြောင်း မေးကြတယ်လေ"
ရှယ်လီသည် ယောက္ခမကြီး ဦးရွှေဇံအောင် ခေါ်တွေ့သည်ကအစ သားနှင့်သမီး ညကမေးသော မေးခွန်းများကိုပါ ပြောပြသည်။
"ဟုတ်တာပေါ့၊ သူတို့ အရွယ်ရောက်လာပြီ၊ သိချင်မှာပေါ့။ ဂျင်မီသွားမှ ကိုဖေသိန်းကို ဒေါ်လီ စာရေးခိုင်းဦးမယ်၊ လင်းဟာ ရှယ်လီကို အဆက်ဖြတ်ရုံတင်မဟုတ်၊ တို့များကိုပါ စာမရေးတာ၊ ဘာပဲပြောပြော သူငယ်ချင်းရာ၊ မင်း ကလေးတွေကို ဒီအခြေအနေထိရောက်အောင် ပြုစုပျိုးထောင်ပေးနိုင်တာ ဒေါ်လီ မင်းကို ချီးကျူးပါတယ်"
ရှယ်လီက ငေးငိုင်နေသည်။
"ရှယ်လီမသေခင် သူ့အဖေနဲ့ သူ့သားသမီးတွေ တွေ့စေချင်တယ်၊ အထူးသဖြင့် အင်နီ သူ သိပ်ပြီး ခံစားနေရတယ်။ ပြီးတော့ မျိုသိပ်တတ်တော့ ပိုဆိုးတာပေါ့။ ရှယ်လီ့ဘဝအတွက်တော့ အဆိုးဆုံးအချိန်ကို လွန်မြောက်ခဲ့ပြီလို့ ယူဆတယ်၊ ကိုယ့်သားနဲ့သမီးကို ပညာမပြည့်မစုံ တိုးလိုးတန်းလန်းနဲ့ လုပ်စားရမှာ ရှယ်လီ သိပ်စိုးရိမ်တယ်၊ အခု သူတို့ ပညာပြည့်စုံပြီ၊ ရှယ်လီ ရှေ့ရေးကို မကြောက်တော့ပါဘူး"
"ဒေါ်လီတို့ စာ သေသေချာချာ ရေးလိုက်မယ်၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဂျင်မီ့ကိုမြင်ရရင်သူ စိတ်လည်လာမှာ"
"ဒီလိုပဲ မျှော်လင့်ရတာပဲကွယ်"
ရှယ်လီက ညည်းညူစွာ ဖြေလိုက်သည်။
"ရှယ်လီ့ရင်ထဲမှာ အခုမှ ဟင်းချနိုင်တယ်"
ရှယ်လီက စကားဆက်ပြောသည်။
"သားနဲ့သမီး ကိုယ်ပေးတဲ့ပညာ ယူပါ့မလား။ အဖေအုပ်ထိန်းမှုမရှိတဲ့အတွက် စိတ်လေလွင့်မလားနဲ့ ပူလိုက်ရတာ၊ အဘိုးအဘွားအရှိန်က တမျိုးကောင်းသလို အောက်ခြေလွတ်မှာလည်း ရှယ်လီ စိုးရိမ်ခဲ့ရတယ်။ ဂျင်မီ့ကို နှုတ်ဆက်ပွဲအနေနဲ့ ဒေါ်လီ့ကို ရှယ်လီ ထမင်းကျွေးနိုင်ပါတယ်။ ပါတီပွဲလေးလုပ်ပေးနိုင်အောင်တော့ ရှယ်လီ့မှာ ငွေရှိပါသေးတယ်။ တမင် သားတို့ကို မခင်မေတို့လူတန်းစားတွေနဲ့ ထိတွေ့ပေးထားတယ်၊ အခုပဲ တမင် ဒီထမင်းသုပ်ဆိုင်မှာ ခေါ်ကျွေးတာ၊ ရှယ်လီ့ကို ခွင့်လွှတ်နော်"
"မင်း ဒီလောက်အသေးစ်တ်ကလေးတွေကို ဂရုစိုက်လေ့လာ ထိန်းသိမ်းလို့လည်း သူတို့ ဖရိုဖရဲမဖြစ်တာပါ။ ရှယ်လီ အခု စိတ်အေးရပြီဆိုတော့ ဒေါ်လီလည်း ဝမ်းသာပါတယ်။ ကဲ ဒေါ်လီ ပြန်ဦးမယ်"
၂၉။
တိမ်ကြားသို့ တိုးဝင်ပျောက်ကွယ်သွားသော လေယာဉ်ပျံကို ကြည့်ရင်း ရှယ်လီ့ရင်ထဲ ဆို့လာသည်။ တချိန်က သားတို့အဖေကို ဤလေယာဉ်ပျံက သယ်ဆောင်၍ အနောက်က ကျွန်းကလေးမှာ ချထားခဲ့သည်။ ကလေးတို့အဖေသည် ဤကျွန်းကလေးမှ ပြန်မလာခဲ့တော့ပေ။ ယခု သား ထပ်မံထွက်ခွာသွားပြန်သည်။ သားကော သူ့အဖေနှင့်တွေ့လျှင် သူ့ထံ ပြန်လာပါမည်လော။ မျက်ရည်တွေကို မထိန်းနိုင်၊ သူ ဒီတခါတော့ ဣနြေ္ဒမဆောင်နိုင်၊ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုကြွေးမိသည်။
"ရှယ်လီ လာ၊ ပြန်ကြစို့"
ယောက္ခမကြီး ဒေါ်စံကျော့ခိုင်က အင်နီ့ကို မျက်စိမှိတ်ပြကာ ရှယ်လီကို ခေါ်လိုက်သည်။ အင်နီက မအေ့အနား ကပ်သွားကာ လက်ကို ဆုပ်ထားသည်။ ဒေါ်လီကလည်း ပြေးလာသည်။ ရှယ်လီ့ကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။
"ရှယ်လီရယ်... ဂျင်မီအတွက် တို့ ဝမ်းသာရမှာ၊ မင်းလည်း မငိုနဲ့လေ၊ လာ ပြန်ကြစို့။ အင်နီ့ကို သု့အဘွားနဲ့ ထည့်လိုက်၊ ရှယ်လီ ဒေါ်လီတို့အိမ် လိုက်လာခဲ့နော်၊ ညစာစားပြီးမှ ရှယ်လီ့ကို ဒေါ်လီတို့ လိုက်ပို့မယ် အန်တီ"
ဒေါ်လီက ဒေါ်စံကျော့ခိုင်ကို လှမ်းပြောကာ လေယာဉ်ကွင်း ဧည့်ခန်းမထဲမှ ထွက်လာကြသည်။ အင်နီက အဘိုးအဘွားများနှင့် လိုက်ပါသွားသည်။ ဒေါ်လီက နားလည်ပါသည်။ သားကို ခွဲခွာရခြင်းနှင့် လင်သည်ကို တမ်းတမိခြင်းမှ စုပေါင်းပေါက်ကွဲလာသော ရှယ်လီ၏ကြေကွဲဝမ်းနည်းမှု။
အိမ်ရောက်တော့ တခုပြီးတခု ကျွေးမွေးရင်း ဒေါ်လီသည် စိတ်ပြေလက်ပျောက် စကားတွေပြောကာ ရှယ်လီ့ကို ဖြေသိမ့်ပါသည်။
ညစာစားပြီးမှ ရှယ်လီ့ကို အိမ်ပြန်ပို့သည်။ အင်နီက အမေ့ကို တံခါးဝမှ ဆီးကြိုသည်။ ရှယ်လီသည် အပေါ်ထပ်ကိုပဲ တန်းတက်လာခဲ့သည်။ အဝတ်အစားလဲပြီး အိပ်ရာပေါ်လှဲနေသည်။
"မာမီ အအေးတခုခု သောက်ဦးမလား"
မအေကို အနားကပ်ကာ တယုတယနှင့် အင်နီက မေးလိုက်၏။
"မသောက်ဘူး သမီး၊ အိပ်ကာနီးမှ အိုဗာတင်းပူပူတခွက် မာမီသောက်မယ်။ ခုတော့ မာမီတယောက်တည်း နေချင်တယ်"
အင်နီသည် အလိုက်သိစွာ အခန်းထဲမှ ထွက်သွားသည်။ အိပ်ရာပေါ်မှာသာ လှဲနေသည်။ ရှးလီ့စိတ်ထဲ သားနှင့်လင်း တွေ့ချိန်လေးကို သူ မြင်ချင်လိုက်တာ၊ တနာရီလောက်ကြာတော့ သူ လှဲနေ၍မရ။ အိပ်ရာမှထကာ ပြတင်းနားရှိ စာရေးစားပွဲခုံရှိရာ လျှောက်သွားသည်။ အံဆွဲကိုဖွင့်၍ ရေးနေကျစာအုပ်ကို စားပွဲပေါ် တင်လိုက်သည်။
ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်ချရင်း စာအုပ်ကို ဖွင့်လိုက်တော့ သူ အံ့အားသင့်သွားသည်။ သူ ယခင်က လင်းထံ ရေးထားသောစာများ မရှိတော့။ စာရွက်များကို ဖြတ်ထားသည်။ ရှယ်လီသည် စားပွဲမှ ထလိုက်သည်။ အခန်းပြင်ကို ထွက်လိုက်သည်။
"အင်နီ ....အင်နီ"
အင်နီ့ကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ အင်နီက အခန်းဝမှာ အဆင်သင့် ရပ်နေသည်။
"အင်နီ ဘယ်မှမသွားဘူး မာမီ၊ အခန်းပြင်က စောင့်နေတာ၊ မာမီ့ကို အနှောင့်အယှက်မပေးချင်လို့"
ရှယ်လီသည် အင်နီ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ အခန်းထဲခေါ်ကာ စားပွဲပေါ်ရှိစာအုပ်ကို လက်ညှိုးထိုးပြသည်။
"အခန်းထဲမှာ မာမီနဲ့သမီးပဲရှိတာ၊ ဒီစာအုပ်ထဲကစာတွေ ဘယ်သူဖြတ်လဲ"
ရှယ်လီက တုန်တုန်ယင်ယင်နှင့် မေးလိုက်သည်။ အင်နီက မအေကို တယုတယ ဖက်လိုက်သည်။
"မာမီ ဒီကုလားထိုင်မှာ ထိုင်၊ စိတ်အေးအေးထားပါ"
ရှယ်လီသည် အရုပ်ကြိုးပြတ် ထိုင်ချလိုက်သည်။
"အင်နီဖြတ်တာ မာမီ"
အင်နီက တလုံးချင်း ဖြေလိုက်သည်။
"ဘာ"
ရှယ်လီသည် အကျယ်ကြီး အော်လိုက်၏။
"ဟုတ်တယ်၊ အင်နီဖြတ်တာ၊ မာမီ အင်နီ့ကို ပေးချင်တဲ့အပြစ်ပေးပါ။ သမီး တခါတခါ အိပ်မပျော်လို့ကြည့်လိုက်ရင် မာမီ စာရေးနေတာ တွေ့ရလို့ သမီးစိတ်ထဲ မာမီ ဘာတွေရေးနေလဲ သိချင်လာတယ်။ အံဆွဲကလည်း အမြဲလိုလို သော့ခတ်ထားတယ်၊ ဒီနေ့တော့ သော့ခတ်မထားဘူး။ သမီး အသိချင်ဆုံးက ဒက်ဒီ ဘာလို့ ပြန်မလာတာလဲ ဆိုတာ သိချင်တယ်။ မာမီ့ပြောစကားထဲမှာ ဒက်ဒီ ဘာလို့ပြန်မလာလဲဆိုတာ ဘယ်တော့မှမပါဘူး။ သုများစာမဖတ်ရဘူး ဆိုတဲ့ စည်းကမ်းကို အင်နီသိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒက်ဒီ့အကြောင်း သိချင်လွန်းလို့ မာမီ ဘာတွေရေးထားလဲလို့ အင်နီ ဖတ်ကြည့်မိတယ်"
ရှယ်လီသည် သက်ပြင်းချလိုက်၏။ ဒီနေ့ သူ့စိတ်တွေ ကယောင်ချောက်ချားနှင့် အံဆွဲကို သော့မခတ်မိ။
"မာမီ မှတ်တမ်းကိုသာ ခံစားရသမျှ ရေးထားတာ၊ သမီးတို့ဒက်ဒီဆီ ပို့ဖို့မဟုတ်ဘူး"
"သမီးနားလည်ပါတယ် မာမီ၊ ဒါပေမဲ့ ဒီစာတွေကို ဖတ်ရတော့ ဒက်ဒီ ပြန်မလာတဲ့အကြောင်း မသိရပေမယ့် ဒီစာဟာ ဒက်ဒီပြန်လာဖို့ အထောက်အကူပြုမယ်လို့ အင်နီယုံကြည်တယ်"
"ဘာ၊ သမီးတို့ဒက်ဒီက ဒီစာ ဖတ်ရတာနဲ့ ပြန်လာလိမ့်မယ်လို့ သမီးယုံကြည်တယ်"
"ဟုတ်တယ်လေ။ မာမီက ရေးသာထားတာ၊ ဒီစာကို ဒက်ဒီမဖတ်ရတော့ ဘယ်ခံစားရမလဲ၊ မာမီ့ခံစားချက်နဲ့ရေးတဲ့စာ ဒက်ဒီဖတ်ရမှ ဖြစ်မှာပေါ့"
"သမီးတို့ဒက်ဒီက မာမီစာပေးနိုင်လောက်အောင် လိပ်စာမှ မာမီ့ကို မပေးဘဲ"
"ဒါတွေ အင်နီ သိပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ မာမီ့ခံစားချက်တွေ ဒက်ဒီသိအောင် လုပ်ရမယ့်ဝတ္တရား အင်နီ့မှာရှိတယ်လို့ အင်နီယူဆတယ်။ ဒါကြောင့် စာရွက်တွေကို ဆုတ်၊ စာအိတ်မှာ ထည့်၊ ဒက်ဒီလို့ အပေါ်ကရေးပြီး အင်နီ့စာတစောင်နဲ့အတူ ကိုကို့လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ကိုကို့ကိုလည်း မာမီရဲ့စာတွေပြပြီး နှစ်ယောက်တိုင်ပင်လုပ်ကြတာ၊ အဖေနဲ့အမေ မပြေလည်တဲ့အရေးအခင်းမှာ သားသမီးတွေအနေနဲ့ လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တယ်လို့ အင်နီ ယူဆပြီး လုပ်လိုက်တာပါ။ အင်နီ့ကို ကြိုက်သလို အပြစ်ပေးနိုင်ပါတယ်"
ရှယ်လီသည် ဘာမှ ပြန်မဖြေနိုင်တော့ပါ။ သမီးလည်ပင်းကို ဖက်ကာ ငိုကြွေးမိသည်။
အင်နီက ရှယ်လီ့ကို တွဲခေါ်ကာ ခုတင်ဆီ ပို့လိုက်သည်။ ရှယ်လီ လှဲနေတော့မှ အပြင်ထွက်ကာ အိုဗာတင်းတခွက် ဖျော်ယူလာသည်။
"မာမီ... ဒါသောက်ပြီး အိပ်လိုက်တော့နော်"
ရှယ်လီသည် အိုဗာတင်း ထသောက်ကာ အိပ်လိုက်တော့သည်။ ဒီတနေ့လုံး စိတ်လှုပ်ရှားရသောမိခင် အိပ်ပျော်စေရန် မီလီယံတပြား အိုဗာတင်းထဲ အင်နီ ထည့်တိုက်လိုက်သည်ကို ရှယ်လီ မသိပါ။
* * *
၃၀။
ဂျင်မီ့ထံမှ ရှယ်လီ့ဆီကိုရော အဘိုးအဘွားများထံကိုပါ ချောချောမောမော ရောက်ကြောင်း၊ သူ ပါရဂူဘွဲ့ ဆက်ယူဖို့အားလုံး ဖိုးလေးစံထွန်းအောင်က စီစဉ်ပေးကြောင်း ပါသည်။
ညီမလေး
ဒက်ဒီနဲ့တွေ့ဖို့ ဖိုးလေးက စီစဉ်ပေးမယ်တဲ့။ ညီမလေး ပေးတဲ့စာကို ဒက်ဒီနဲ့တွေ့ရင် ကိုကို ပေးဖြစ်အောင်ပေးမယ်။ ဖိုးလေးက သင်တန်းတွေ နေရာတကျရှိမှ အားလပ်ရက်တရက်ရက်မှာ ဆွမ်ဆီးကို ပို့ပေးမယ်တဲ့။ သူကိုယ်တိုင် ပို့ပေးမယ်ဆိုတယ်။ နောက်တချိန်မှာတော့ ကိုကိုတယောက်တည်း ဒက်ဒီ့ကို ခနခနသွားတွေ့မယ် စိတ်ကူးတယ်။ မာမီ့ကို ဂရုစိုက်ပါ။ သူ့စာတွေပျောက်တော့ အင်နီ့ကို ဆူသေးလား။
ဒါပါပဲ။ ကျန်းမာ ချမ်းသာပါစေ။
ကိုကို
အင်နီကတော့ အကိုထံမှ စာဖတ်ပြီး သူ့အကိုနဲ့ ဒက်ဒီ မြန်မြန်တွေ့ပါစေဟု ကျိတ်ဆုတောင်းနေမိသည်။
ဂျင်မီ့ထံမှ ၆လလောက်အကြာ ရောက်လာသောစာကတော့ ရှယ်လီ့ရင်ကို လှုပ်ရှားစေပါသည်။
ဇွန်လ ၅ရက်၊ ၁၉၇၂။
မာမီ
ပြီးခဲ့တဲ့တနင်္ဂနွေက သား အလွန်မျှော်လင့်ခဲ့တဲ့ဆန္ဒ ပြည့်ခဲ့တယ်။ ဒက်ဒီနဲ့သား တွေ့ကြတယ်။
ရှယ်လီသည် စာကို ဆက်မဖတ်နိုင်သေး။ ခေတ္တ ရင်ဘတ်မှာ ကပ်ထားပြီးမှ အသက်ရှူမိသည်။ ပြီးတော့မှ ဆက်ဖတ်ရသည်။
ဖိုးလေးထွန်းလှအောင်က သူ့ကား ကိုယ်တိုင်မောင်းပြီး သားကို ဆွမ်းဆီးလိုက်ပို့တယ်။ လန်ဒန်နဲ့ ၂နာရီလောက် မောင်းရတယ်။ ဆွမ်းဆီးဟာ ပင်လယ်ကမ်းခြေမြို့လေးပဲ။ ဒက်ဒီနဲ့ ဖိုးလေး ဘယ်လိုချိန်းထားလဲ မသိဘူး။ ဒက်ဒီက ဆွမ်းဆီးဆေးရုံကပေးတဲ့အိမ်မှာ သားတို့ကို မတွေ့ပါဘူး။ ဟိုတယ်တခုမှာ တွေ့ကြတယ်။ သားကိုမြင်မြင်ချင်း သူ တအားဖက်ထားတယ်။ သားရင်ထဲမှာလည်း လှိုက်လှိုက်လာတယ်။ မငိုမိအောင် စိတ်တင်းထားရတယ်။ ဟိုတယ်မှာ နေ့လည်စာစားပြီး ဖိုးလေးက သူ ကားလျှောက်မောင်းဦးမယ်လို့ ဆိုတယ်။ သားတို့သားအဖနှစ်ယောက်တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်ထားရစ်ချင်လို့ ထင်ပါတယ်။
သားနဲ့ဒက်ဒီ ဆွမ်းဆီးပင်လယ်ကမ်းခြေဘက်ကို ထွက်လာတယ်။ ပင်လယ်ကမ်းခြေမှာ လမ်းလျှောက်ရင်း ဒက်ဒီက သားလက်ကို မြဲမြဲ ဆုပ်ထားတယ်။ စကားတော့ နည်းနည်းပဲ ပြောတယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေဟာ ဟိုးအဝေး ပင်လယ်ပြင်ကြီးကိုပဲ ငေးနေတယ်။ သူ မြန်မာပြည်မှာလိုမဟုတ်ဘူး၊ ပိန်တယ်၊ အသားတွေလည်း ညိုတယ်။ သူက မာမီနဲ့ ဘိုးဘိုးအကြောင်းမေးလို့ သားက ဒက်ဒီ ဘယ်တော့ပြန်လာမလဲ မေးတော့ ပြန်လာမှာပါတဲ့။ ဒါပဲ ဖြေတယ်၊ သိပ်စကားနည်းသွားတယ်။ သားက ခရစ်စမတ်အားလပ်ရက်မှာ လန်ဒန်လာဖို့ ဖိတ်တော့ သူ မလာချင်ဘူးတဲ့။ သားပဲ ဆွမ်းဆီးကို အားလပ်ရက် လာပါတဲ့။ မလာခင်ကြိုပြီး ဖုန်းဆက်ဖို့လည်း မှာတယ်။ သူ ဆေးရုံက ဖုန်းပေးထားတယ်။
ဒါပါပဲ မာမီ၊ သား အဝေးက ကန်တော့လိုက်ပါတယ်။
ကျန်းမာချမ်းသာပါစေ။
သား-ဂျင်မီ
သားစာဖတ်ရတော့ အမောပြေသင့်သလောက်ပြေသလို ရှယ်လီ ခံစားရသည်။ သလ်မာနှင့်တွေ့သည် မတွေ့သည်ကို သားက မဖော်ပြ။ သလ်မာနှင့် တွေ့ဆုံမှာစိုး၍ အိမ်မှာ သားကို ခေါ်ယူတွေ့ဆုံခြင်းမပြုဘဲ ဖြစ်ရမည်။ တကယ်တော့လည်း သလ်မာအကြောင်းကို သားက သိသည်မဟုတ်၍ တစုံတရာ ဘာမှ ဖော်ပြရေးဖို့ အကြောင်းမရှိဘူးဆိုတာကိုတော့ ရှယ်လီ သဘောပေါက်ပါသည်။
အင်နီ့ကိုတော့ ဂျင်မီက စာတစောင် သတ်သတ်ရေးသည်။
ညီမလေး အင်နီ
ကိုကိုနဲ့ဒက်ဒီ ပြီးခဲ့တဲ့တနင်္ဂနွေနေ့က တွေ့ကြတယ်။ မာမီ့ဆီ အကြောင်းစုံ စာရးလိုက်တယ်။ ဒက်ဒီနဲ့ခွဲကာနီးတော့ ကိုကိုက အင်နီပေးတဲ့စာ ဆိုပြီး ဒက်ဒီ့လက်ထဲ စာထည့်လိုက်တယ်။ ချက်ချင်းတော့ ဖောက်မဖတ်ဘူး။ ကိုကိုပြန်လာတဲ့အချိန်အထိ စာကိုဖတ်ပြီး အကြောင်းဘယ်လိုထူးတယ်ဆိုတာ ဒက်ဒီက သူ့သဘောထားကို ဘာမှ ကိုကို့ဆီ စာမရေးသေးဘူး။ ကိုကို့ဆီ ဖုန်းဆက်တော့လည်း စာအကြောင်း တလုံးမှမပြောဘူး။ ညီမလေး အကြောင်းပဲမေးတယ်။ နောက် အကြောင်းထူးမှ စာရေးဦးမယ်။
ကျန်းမာပါစေ
ကိုကို
အင်နီ့စိတ်ထဲ ဘာဖြစ်ဖြစ် သူ့မိခင်စာ ဒက်ဒီ့လက်ထဲ ရောက်သွားသည်ကိုပဲ ဝမ်းသာသည်။
ရှယ်လီ နောက်လထဲ ဒေါ်လီတို့အိမ် သွားလည်သည်။ ကိုဖေသိန်းမှာ ဆေးတက္ကသိုလ် (၁)မှာ ပါမောက္ခဖြစ်နေသည်။ ကိုဖေသိန်းကိုပါ အိမ်မှာ တွေ့ရသည်။
"ရှယ်လီရေ ... ဂျင်မီနဲ့ ကိုယ်ပေးတဲ့စာ လင်း ဖတ်ရတယ်ထင်တယ်။ တနေ့က သူ့ဆီက စာလာတယ်"
ကိုဖေသိန်းက ရှယ်လီ့ကို ရောက်ရောက်ချင်း ပြောပြသည်။
"သူ့စာထဲမှာ သူ အလုပ်လုပ်ရတာ တခါတခါ မပျော်ဘူးတဲ့။ သူတို့ အင်္ဂလန်တိုင်းပြည်မှာဆိုတော့ မြန်မာတွေ (နိုင်ငံခြားသားတွေပေါ့လေ)ဘယ်လိုတော်တော် နံပါတ်၂နေရာမှာပဲ နေရတယ်တဲ့။ နှစ်နှစ်တစ်ခါလည်း ကိုယ်လုပ်ချင်တဲ့ဆေးရုံမှာ ဆက်လုပ်ဖို့ လျှောက်ရတယ်တဲ့။ သူတို့ မလိုချင်ရင် ပြောင်းရပြန်ရောတဲ့။ သလ်မာကတော့ ဆော်ဒီအာရေးဗီးယားမှာ အလုပ်လျှောက်ထားတယ်တဲ့"
ကိုဖေသိန်းစကားအရ သလ်မာနှင့်အတူရှိနေသည်ကို သိရသည်။
"သူကရော ဆော်ဒီအာရေးဗီးယားကို ပြောင်းမှာလား"
ရှယ်လီက မေးလိုက်၏။
"ဒီအကြောင်းတော့ ဘာမှမပါပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်သဘောတော့ အင်္ဂလန်မှာ လုပ်တော့လည်း သူတို့အင်္ဂလိပ်လူမျိုးကို နံပါတ်၁နေရာမှာ ထားမှာပေါ့။ ဒါကို မခံချင်လို့တော့ မဖြစ်ဘူး။ မခံချင်ရင် ကိုယ့်တိုင်းပြည် ကိုယ်ပြန်လာပေါ့။ သူ ပါရဂူဘွဲ့ရရချင်း ဆွမ်းဆီးသွားရတယ်။ ဆွမ်းဆီးက အီဒင်ဗာရာ၊ အီဒင်ဗာရာကနေ အခု ဆွမ်းဆီး ပြန်ရောက်တာတဲ့"
ရှယ်လီသည် ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ပါ။ လင်း ပြန်လာသည်ဖြစ်စေ မပြန်လာသည်ဖြစ်စေ သားလေးပြန်လာလျှင် သူ ဖြေသာပါသည်။
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သလ်မာကို ပွဲမထုတ်တာဟာ ဂျင်မီနဲ့တွေ့မပေးတာဟာ သူ့သားကို လေးစားတဲ့သဘောပေါ့"
ဒေါ်လီက ဝင်ပြောသည်။
ရှယ်လီကတော့ ဘာထင်မြင်ချက်မှ မပေးလိုတော့ပါ။ ယခုနောက်ပိုင်း သူ့စိတ်တွေ ရှုပ်ထွေးလာလျှင် ဒေါ်လီအိမ်သွားလိုက်၊ မည်မည်ရရမရှိသော သူ့ဆိုင်ကို သွားလိုက်၊ ဒီလိုနှင့် သူ စိတ်ဖြေရသည်။
အင်နီကတော့ ...
"မာမီ မပူပါနဲ့၊ ဘိုးဘိုးဘွားဘွားတို့ကို ပေးနေကျ ဆန်တအိတ်၊ ဆီတပုံး သမီးပေးနိုင်ပါတယ်"တဲ့။
လခထုတ်တိုင်း အဘွားမီးဖိုချောင်ကို ဆန်တအိတ် ဆီတပုံး ဝယ်လာပေးသည်။
၃၁။
ဂျင်မီ သားဖွားမီယပ်နှင့်ပါရဂူဘွဲ့ ယူ၍ ပြန်လာတော့မည်။ သားပြန်လာမည်ဆိုတော့ ရှယ်လီ အထူးဝမ်းသာပါသည်။ အဘိုးအဘွားတွေကလည်း ဝမ်းသာအားရနှင့် သူ့မြေးကို ကြိုဆိုဖို့ စီစဉ်ကြသည်။
အင်နီ့အဖို့တော့ သူ့ဒက်ဒီ ပြန်လာမည် မလာမည်ကို ဘာသတင်းမှ ဂျင်မီက ဆက်လက်မပို့၍ စိတ်က မကျေနပ်။ သို့သော်လည်း အကိုပြန်လာမည်ဖြစ်၍ သူတို့မိသားစု ပြန်လည်ဆုံဆည်းရတော့မည်။ တကယ့် သူတို့မိသားစုက သုံးယောက်တည်းပဲ ရှိသည်မဟုတ်လား။
လန်ဒန်မှ မထွက်လာခင်ပို့လိုက်သော ဂျင်မီ့ထံမှ စာတစောင် ရှယ်လီ ဖတ်ရသည်။
နိုဝင်ဘာလ ၈ရက်၊ ၁၉၇၄။
မာမီ ...သား ဒက်ဒီ့ကိုနှုတ်ဆက်ဖို့ ဆွမ်းဆီးကို မနေ့က သွားတယ်။ သားတယောက်တည်းပဲ သွားတယ်။ ဒီတခါ သားကို ဆေးရုံနောက်က ပန်းခြံကြီးထဲမှာ ဒက်ဒီက တွေ့တယ်။ သစ်ပင်ကြီးတွေက အုံ့ဆိုင်းနေပြီး နိုဝင်ဘာလဆိုတော့ နေက ညနေ လေးနာရီလောက်မှာ ဝင်စပြုလာပြီ။ အေးလွန်းရတဲ့အထဲ ဒက်ဒီက လမ်းမလျှောက်ဘဲ ခုံတန်းလျားမှာ ထိုင်နေတယ်။ လမ်းများများလျှောက်ဖို့ အားမရှိသလိုပဲ။ သားလက်ကို သူ့ရင်ဘတ်မှာ ကပ်ထားတယ်။ ဒက်ဒီ့လက်တွေ တုန်နေသလိုပဲ မာမီ၊ ပြီးတော့ ဒက်ဒီ ပိန်လွန်းတယ်။ မျက်နှာတွေက ဝါဖျော့ပြီး ခြောက်ကပ်ကပ်နဲ့။ ဒက်ဒီနေကောင်းလား မေးတော့ ကောင်းတယ်တဲ့၊ သိပ်လည်း စကားများများမပြောဘူး။ မာမီ့ဆီ ဘာမှာမလဲ မေးတော့ မှာစရာမရှိပါဘူး။ မင်းမာမီဟာ အစွမ်းရှိတဲ့မိခင်ကောင်းတယောက်၊ ဒက်ဒီ့အကူအညီမပါလဲ သားတို့ကို ပညာပြည့်စုံအောင်ပေးနိုင်တဲ့ မိန်းမတယောက်တဲ့။ ဒါပဲပြောတယ်။ အဲဒီညနေက သားနဲ့ဒက်ဒီ ဟိုတယ်မှာ ညစာသွားစားပြီး သူ အိမ်မပြန်ဘူးတဲ့။ ဟိုတယ်မှာ နှစ်ယောက်တွဲအခန်းယူပြီး သားနဲ့အတူ အိပ်ကြတယ်။ ဒက်ဒီ အိပ်မပျော်ဘူးထင်ပါရဲ့။ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မပျော်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဒက်ဒီ သားလည်ပင်းကို ဖက်ပြီး အိပ်တယ်။ သား လူပျိုဖြစ်နေပေမယ့် ဒက်ဒီနဲ့ ဒီလိုပဲ နေချင်တယ်လို့ သားက ပြောတော့ သူ မျက်ရည်တွေဝဲနေတယ်။ မာမီ ... သား ပြန်မယ့်ရက်မှ အကြောင်းကြားမယ်။
ကျန်းမာ ချမ်းသာပါစ။
သား-ဂျင်မီ
ဖေဖော်ဝါရီလ ပထမအပတ်မှာ ဂျင်မီ ပြန်ရောက်ခဲ့သည်။ တအိမ်လုံး စိုပြည်သွားသလို ထင်ရသည်။ မိသားစုတွေ့ဆုံ၍ လန်ဒန်အကြောင်းပြောပေမယ့် လင်းအကြောင်းက မပြည့်စုံလှပါ။ အင်နီ့အတွက် သိုးမွေးဆွယ်တာလေးတထည်မှလွဲ၍ ကျန်မိသားစုအတွက် ဘာလက်ဆောင်ပစ္စည်းမှ လင်းက မပေးလိုက်။ ဂျင်မီကတော့ အဘိုးနှင့်အဘွားရော ရှယ်လီ့ဖို့ပါ ဝယ်လာသော လက်ဆောင်များ ပေးရင်း ကန်တော့လိုက်သည်။
ဆရာဝန်ကြီး သာဇံလင်းအမည်နှင့် ဆိုင်းဘုတ်တခုကို ဂျင်မီ ပိုင်ဆိုင်ခဲ့သည်။ ဆေးရုံကြီးမှာ နံနက်အလုပ်ဆင်းကာ ညနေပိုင်းတွင်တော့ သူ ဆေးခန်းထိုင်သည်။ ဦးရွှေဇံအောင်က သူပိုင် မြို့ထဲမှ တိုက်ခန်းလေးကို ပုဂ္ဂလိကသားဖွားခန်းလေး သီးသန့်ဖွင့်ထားပေးသည်။ အမျိုးသမီး ဆယ်ယောက်လောက်တော့ မွေးဖို့ လက်ခံနိုင်သည်။ လက်ထောက်ဆရာဝန်တယောက်၊ သူနာပြုဆရာမနှစ်ယောက် ခန့်ထားသည်။
"သမီး ရှယ်လီ ... အားနေတော့ ဆေးခန်းကို အုပ်ချုပ်ပေါ့"
ယောက္ခမကြီး တာဝန်ပေးသည့်အတိုင်း ဒေါက်တာသာဇံလင်းက ညနေမှ ဆေးခန်းရောက်ပေမယ့် ရှယ်လီက နံနက်စောစော ဆေးခန်းရောက်နှင့်ကာ ဆရာဝန်၊ သူနာပြုများနှင့် လူနာများ လိုအပ်သမျှကို နားထောင်၍ ဖြည့်ဆည်းပေးရသည်။
ဆေးခန်း အရှိန်ရလာတော့ ဦးရွှေဇံအောင်က ရှယ်လီကိုခေါ်ပြောသည်။
"ဂျင်မီ မသွားခင် ဒက်ဒီ ပြောခဲ့ဖူးတယ်၊ မြန်မာမကိုပဲ ယူရမယ်လို့ဆိုတာ ရှယ်လီအသိပဲ။ ဒက်ဒီတို့နဲ့ခင်တယ်၊ အငြိမ်းစား အိုက်စီအက်စ် ဦးလှဘူးမြေးနဲ့ ဒက်ဒီ ဂျင်မီ့ကို ပေးစားချင်တယ်"
ရှယ်လီက ဘာမှမဖြေသေး။
"ကလေးမလေးက ရိုးရိုးဘီအေပါပဲ။ စောနှင်းရည်တဲ့။ ကလေးချင်း ရင်းနှီးအောင် မာမီ ဆက်သွယ်ပေးပါ့မယ်။ ရှယ်လီ့သဘော ဘယ်လိုလဲ"
ဒေါ်စံကျော့ခိုင်ကပါ ဝင်ပြောလာသည်။
"ဒီကိစ္စမှာ ဂျင်မီကျေနပ်ဖို့ အရေးကြီးပါတယ် မာမီ။ ဂျင်မီသဘောတူရင် ရှယ်လီ မကန့်ကွက်ပါဘူး"
သူတို့မြေးကို သူတို့ ပြုစုပျိုးထောင်လာခဲ့သူများဖြစ်လေတော့ အိမ်ထောင်ဘက်ရွေးချယ်ပေးဖို့ သူတို့မှာလည်း အခွင့်အရေးရှိပါသည်။
မကြာခင်မှာပဲ ဒေါ်စံကျော့ခိုင် အဝင်အထွက်နှင့် ကလေးမလေး စောနှင်းရည်နှင့် ဂျင်မီတို့မောင်နှမ ရင်းရင်းနှီးနှီးရှိလာကြသည်။
နောက်နှစ်မှာ စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းပွဲလေးလုပ်ကာ ဧပြီလ ပထမပတ်မှာ လက်ထပ်ဖို့ စီစဉ်ကြသည်။
ရှယ်လီသည် ဒေါ်လီထံ ပြေးသွားရပြန်သည်။
"ဂျင်မီတို့ လက်ထပ်ပွဲမှာ အိပ်ရာခမ်နားပြင်ဖို့ ဒေါ်လီတို့ဇနီးမောင်နှံ တာဝန်ယူပါ။ သားစုံသမီးစုံလည်းရှိ အိမ်ထောင်သက်ရတဲ့ လင်စုံမယားဘက်က အိပ်ရာခမ်းနားပြင်ရတယ်ဆို"
ရှယ်လီက သူ့ဆန္ဒကို ပြောပြသည်။
"ရှယ်လီရယ်... ခိုးရာလိုက်ပြေးတဲ့စုံတွဲတွေ ဘယ်သူက အိပ်ရာလာပြင်ပေးလို့လဲ၊ သက်ဆုံးတိုင် ကြင်ကြင်နာနာ ပေါင်းသွားကြတာပဲ။ ဒေါ်လီတော့ အယူမရှိဘူး။ ဒါပေမဲ့ မင်းဆန္ဒအတိုင်း ဂျင်မီ့ကို ငါတို့ လုပ်ပေးရမှာပေါ့"
"ဒေါ်လီ့သား မြင့်ငွေသိန်းကိုလည်း လူပျိုရံ လုပ်စေချင်တယ်"
"လုပ်ပါဗျာ ... လုပ်ပါ၊ ဘာတာဝန်ပေးပေး ကိုယ်တို့ ယူပါတယ်"
ကိုဖေသိန်းက ပြောပြောဆိုဆို သူတို့စကားပြောရာ အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုဖေသိန်းရယ်၊ ယောက္ခမတွေ အစီအစဉ်နဲ့ အားလုံးအဆင်ပြေပါတယ်။ ရှယ်လီ့ရင်ထဲမှာတော့ သူတို့အဖေ ရှိနေစေချင်တာပေါ့"
"ဖိတ်စာရိုက်ပြီးရင် စောစော ပို့လိုက်ပေါ့၊ ကိုယ်လည်း စာရေးမယ်၊ ဒီမင်္ဂလာဆောင် ဆက်ဆက်တက်ဖို့"
"မိစုံဖစုံ ရှိလျက်နဲ့ သတို့သားမိဘနေရာမှာ ရှယ်လီတယောက်တည်း ထိုင်ရတာ ဘယ်စိတ်ချမ်းသာပါ့မလဲ"
ကိုဖေသိန်းက ခေတ္တ တွေးနေရာမှ လင်းဆီက တလောက စာရတယ်ဟု ပြောလိုက်သည်။ ရှယ်လီက အားတက်စွာ နားထောင်နေသည်။
"သလ်မာက ဆော်ဒီအာရေးဗီးယားက အလုပ်ရလို့ သွားမယ်တဲ့။ သူတယောက်တည်း ဆွမ်းဆီးမှာ နေရစ်ခဲ့ရမယ့်ပုံ ပေါက်တယ်။ သူ လာနိုင်မယ်လို့ ကိုယ်ထင်တယ်လေ"
"ကဲပါ၊ စကားပြောရင်း မုန့်ဟင်းခါးစားရအောင် ... လာ"
ဒေါ်လီက လာခေါ်၍ သူတို့ ထမင်းစားခန်းထဲ ထသွားသည်။ မုန့်ဟင်းခါး စားရင်း ဂျင်မီ ကံကောင်းကြောင်း၊ နောက်ဆရာဝန်တွေမှာ မြန်မာပြည်မှ ထွက်ရဖို့ ခဲယဉ်းကြောင်း၊ စနစ်တွေ ပြောင်းသွားကြောင်း ပြောပြနေကြသည်။
* * *
၃၂။
မင်္ဂလာပွဲက နံနက်ခင်းမှာ စပါပြီ။ နှစ်ဖက် အဘိုးအဘွားတွေက မျက်နှာကြီးတွေမို့ ပရိသတ်က အင်းလျားကန်ဟိုတယ်ခန်းမမှာ အပြည့်။
ဒေါ်လီနှင့်တူးတူးက တိုင်ပင်ကာ မြန်မာဘီးဆံထုံးတွေ ထုံးကာ ရွှေဖလားရောင်ချိတ်ထဘီ ဆင်တူဝတ်ကြသည်။ ရွှေရောင်ဇာပဝါလွှမ်းခြုံထားသော တူးတူးက ခန့်ညားလှသည်။ ဆံထုံးမှာ စိန်ဘီးတချောင်းပဲ စိုက်ထား၍ ကံ့ကော်ပန်းတွေ ဆံထုံးမှာ ဝေအောင် ပန်ထားသည်။
ရှယ်လီကတော့ ဘရိုကိတ်အဖြူခံမှာ ခရမ်းရောင်ပွင့်လေးတွေ ခက်ထားသော လုံချည်ကို ဝတ်ထား၍ ပုလဲလုံးလေးတွေဖောက်ထားသော ဇာပဝါဖြူ ခြုံထားသည်။ သူ့လည်တိုင်မှ ပုလဲသွယ်အရောင်ဟပ်ကာ ဖြူအိနေသောနှင်းခက်လေးနှင့် တူနေသည်။ ဆံထုံးကိုတော့ ရိုးရိုးမြင့်မြင့်ထုံး၍ စိန်ဆံထိုးတခုပဲ ထိုးထားသည်။ ယောက္ခမကြီးက လက်ဝတ်လက်စား ထုတ်ပေးပေမယ့် သူက ဆံထိုးတခုပဲ ယူသည်။
ဧည့်သည်များကို သူတို့သုံးယောက်က အခန်းဝမှ ဧည့်ခံကြိုဆို၍၊ နေရာချပေးသူများကတော့ ဂျင်မီ့သူငယ်ချင်းများဖြစ်သည်။
သတို့သားသတို့သမီး ထွက်လာတော့ ရှယ်လီ့ရင်ထဲမှာ မနည်း အားတင်းထားရသည်။ အဘိုးနှင့်အဘွားက ရှယ်လီ့နောက်မှ လိုက်ပေးသည်။ သတို့သမီးအပျိုရံနှစ်ယောက်အနက် တယောက်က အင်နီဖြစ်သည်။ သတို့သမီးမှာ မိစုံဖစုံဆိုတော့ လင်မယားစုံတွဲ ခြံရံလိုက်လာကြသည်။ ရှယ်လီသာ တယောက်တည်း။ အားလုံး နေရာယူပြီးတော့ ဦးရွှေဇံအောင်နှင့် ဒေါ်စံကျော့ခိုင်က ကိုယ်တိုင်လက်ထပ်ပေးမည်ဖြစ်၍ သတို့သားသတို့သမီးရှေ့မှာ ထိုင်လိုက်သည်။
ယခုခေတ်လို တရားသူကြီးရှေ့မှာ လက်မှတ်ရေးထိုးသည်မဟုတ်။ တကယ့်ဘိသိက်သွန်း၍ လက်ချင်းယှက်ကာ ရွှေဇာဖျင်ပဝါပါးနှင့် ပတ်၍ ရေဖြန်းလက်ထပ်သော အခမ်အနားအပြည့်အစုံလုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။
လက်ထပ်ပွဲပြီးတော့ သတို့သား သတို့သမီးတို့ အခန်းအပ်ရန် ကိုဖေသိန်းနှင့်ဒေါ်လီ သတို့သမီးအိမ်ရှိရာ ရွှေတောင်ကြားကို ရှယ်လီတို့နှင့်အတူ လိုက်ပို့သည်။
အားလုံးကိစ္စပြီးမှ ရှယ်လီတို့လည်း ပြန်ကာ သူတို့လင်မယားနှစ်ယောက် ဦးဝိစ္စရလမ်းအိမ်ကို ပြန်လာကြသည်။ အိမ်ထဲဝင်လာကြတော့ ဧည့်ခန်းမှာ ဧည့်သည်တယောက် ဆိုဖာပေါ် ထိုင်နေသည်။
"ဆရာတို့ကို စောင့်နေတာ"ဟု ထမင်းချက် ဒေါ်စိန်က ဆိုသည်။ ဧည့်သည်က မျက်မှန်အနက်တပ်ထား၏ အနောက်တိုင်းဝတ်စုံ ဝတ်ထားသည်။
ဧည့်သည်က ...
"ဖေသိန်း ... ငါ့ကို မမှတ်မိတော့ဘူးလား"
မျက်မှန်ကို ချွတ်၍ ပြောလိုက်သည်။
ကိုဖေသိန်းရော ဒေါ်လီပါ အလန့်တကြားဖြစ်အောင်ကို အံ့ဩသွားသည်။
"လင်းရွှေအောင်"
ကိုဖေသိန်းသည် အော်ဟစ်လိုက်ကာ ဆိုဖာဆီ အပြေးအလွှားသွား၍ လင်းဘေးမှာ ထိုင်လိုက်ကာ လင်းကို ဖက်လိုက်၏။ ရုတ်တရက် စကားမပြောနိုင်။ တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်နေကြသည်။ ဒေါ်လီက တဖက်ဆိုဖာမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
"ဒေါ်လီတို့ ဂျင်မီ့မင်္ဂလာဆောင်က ပြန်လာတာ"
"ကိုယ်လည်း မင်္ဂလာဆောင်က ပြန်လာတာ"
လင်းရွှေအောင်က ပြောလိုက်သည်။
"ဟင် ..တို့ မင်းကို မတွေ့ပါလား"
"ဘယ်တွေ့မလဲ၊ ငါ ကောင်တာနားက ကုလားထိုင်မှာ စောင့်ကြည့်နေတာ၊ ငါ့ကို ဘယ်သူမှ မတွေ့ရဘူး။ ငါက အားလုံးကို တွေ့ရပါတယ်။ ငါ့သားရောသမီးရာ ချောတယ်နော်၊ တူးတူးက ကံ့ကော်ပန်းတွေ ဝေလို့ ပန်ထားတာ၊ ရှယ်လီကတော့ မနှင်းဖြူပါပဲ"
လင်းရွှေအောင်က မောဟိုက်လာသလိုနှင့် စကားရှေ့မဆက်။
"စကားဖြည်းဖြည်းပြောပါ လင်း၊ ဒေါ်လီ ... လိမ္မော်ရည်သွားယူလိုက်ဦး"
ကိုဖေသိန်းက သူငယ်ချင်းလက်ကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ မျက်နှာကိုလည်း စေ့စေ့ကြည့်နေမိသည်။ မှတ်မိနိုင်စရာမရှိ။ အသွေးအရောင်တွေ အားလုံး ပြောင်းနေသည်။ သွေ့ခြောက်ဝါဖျော့နေသော အသားအရည်၊ ဆံပင်တွေက ကျိုးတိုးကျဲတဲ၊ မျက်တွင်းက ဟောက်ပက်၊ မျက်မှန်တပ်မထားလည်း လင်းရွှေအောင်ဆို၍ ရုတ်တရက် မှတ်မိနိုင်စရာမရှိ။
"သားရဲ့လက်ထပ်ပွဲကို ငါ အမှီလာတာ၊ ငါ ရသင့်တဲ့အမွေ အဲဒါတွေအားလုံး ဂျင်မီနဲ့အင်နီ့ကို ပေးပါလို့ တရားဝင်လွှဲပြောင်းတဲ့စာ ရေးပြီး လက်ထပ်ပွဲအမှီ ဒက်ဒီတို့ဆီ ငါ ပို့လိုက်တယ်၊ မရောက်သေးဘူးထင်တယ်၊ ငါကတော့ မနေ့ညက ရောက်ပြီး အင်းလျားကန်ဟိုတယ်မှာပဲ တည်းတယ်"
"လင်း လိမ္မော်ရည်သောက်လိုက်ဦး"
ဒေါ်လီက ဖန်ခွက်ကို လှမ်းပေးလိုက်သည်။ ဖန်ခွက်ကို လှမ်းယူသော လင်းလက် တုန်နေသည်။
"မင်းရောက်လာတယ်ကြားရင် ရှယ်လီရော ဂျင်မီပါ ဝမ်းသာမှာ၊ ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်"
"မလိုဘူး... မလိုဘူး။ အကြောင်းမကြားပါနဲ့၊ ဘယ်သူ့ကိုမှ အကြောင်းမကြားနဲ့။ သူတို့ မင်္ဂလာယူချိန်မှာ ဝမ်းသာနေကြမယ်၊ ငါ့သားရဲ့မင်္ဂလာဦးညကို အနှောင့်အယှက်မဖြစ်ပါစေနဲ့"
လိမ္မော်ရည်တကျိုက် လင်းက သောက်ရင်း ချောင်းဆိုးလာသည်။ လည်ချောင်းသံကြီးပါလာကာ လိမ္မော်ရည်တွေ ပြန်ထွက်လာသည်။ ပြီးတော့ သွေးခဲတွေ ပါးစပ်ထဲက ကျလာသည်။
ကိုဖေသိန်းက လင်းကို ဖက်လိုက်တော့ ကိုဖေသိန်းလက်ထဲ ခွေကျသွားသည်။ ကိုဖေသိန်းရော ဒေါ်လီရော ထိတ်ထိတ်ပျာပျာဖြစ်သွားသည်။
"သူငယ်ချင်း .... နောက်ဆုံး ငါ့ဆန္ဒကိုဖြည့်ပါ။ တူးတူးကို ခေါ်ပေးပါ၊ ငါတွေ့ပါရစေ"
"ခေါ်ပေးမယ်ကွာ၊ မင်းကို ငါ ဆေးရုံတင်ပါရစေ၊ ဆေးရုံမှာ ခေါ်ပေးမယ် စိတ်ချ၊ ဒေါ်လီ.... ကားပြင်"
ကားပေါ်သို့ လင်းကို တင်ကြကာ လင်မယားနှစ်ယောက် ဆေးရုံဘက် မောင်းလာကြသည်။ ဆေးရုံပေါ်မှာ လင်းကို လိုအပ်တာတွေ လုပ်ကာ သွေးသွင်းထားကြသည်။ ဒေါ်လီက တယ်လီဖုန်း သွားဆက်သည်။
"ငါ လန်ဒန်မှာ ဒီလိုပဲ အန်ခဲ့ဖူးပါပြီ၊ ဘာမှမလုပ်ပါနဲ့၊ ငါ့အသည်းက အလုပ်မလုပ်တော့ဘူး"
တလုံးချင်း မောဟိုက်စွာ လင်းက ပြောနေသည်။ ကိုဖေသိန်းက အနားမှမခွာ။
"မင်း ဘာမှမပြောနဲ့၊ ငြိမ်ငြိမ်နေ"
လင်းရွှေအောင်သည် အသာလေး မျက်စိမှိတ်ကာ မှိန်းနေသည်။
မကြာခင် တူးတူး အခန်းထဲကို ဒေါ်လီနှင့်အတူ ဝင်လာသည်။
"တူးတူးလာပြီ လင်း"
ကိုဖေသိန်းကပြောလိုက်တော့ လင်း မျက်လုံးဖွင့်လိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးတွေ တောက်ပလာသည်။ လက်ကို အသာမကာ တူးတူးကို လှမ်းပေးသည်။ လင်း၏လက်ကို တူးတူးက ဆုပ်ကိုင်ရင်း အံ့ဩခြင်း၊ ကြေကွဲခြင်းတွေနဲ့ ရင်ထဲမှာ ကတုန်ကရင်ဖြစ်လာသည်။
"လင်းကို ခွင့်လွှတ်ပါလို့ မဆိုလိုပါဘူး တူးတူး၊ ချစ်သူရှိတဲ့မြေမှာ ခေါင်းချဖို့ လင်း ပြန်လာတာ၊ တူးတူးခေါင်းမှာ ကံ့ကော်ပန်းတွေ ဝေလို့"
ဆက်မပြောနိုင်တော့ဘဲ ပါးစပ်က ပြုံးသလိုဖြစ်နေရာမှ အင့်ခနဲဖြစ်ကာ သွေးတွေ အန်ကျလာပြန်သည်။ မျက်နှာက ဖြူဖွေးသွားသည်။ တူးတူးသည် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ လင်းလက်ကို သူ့ရင်ဘတ်မှာ ကပ်ထားရင်းမှ လင်းကို ဒီအချိန်မှာ ရတနာသုံးပါးကို အာရုံလွှဲပြောင်းပေးဖို့ သတိရလာသည်။
"ဟုတ်တယ် လင်း၊ ကံ့ကော်ပန်းတွေ မွှေးလိုက်တာ၊ မြသပိတ်တောင်ဘုရားမှာ လင်း ကပ်ခဲ့တယ်လေ၊ ဆည်းလည်းသံတွေက သာလိုက်တာ၊ ကြားလား လင်း"
"ဟင်း ....."
သက်ပြင်းရှည်ချကာ လင်းခေါင်းက တဖက် ငိုက်ကျသွားသည်။
"အမလေး ...လင်း ....လင်း ....."
တူးတူးက အော်လိုက်သည်။ ကိုဖေသိန်းက လင်း၏လည်ပင်းကို စမ်းလိုက်သည်။ လင်း အသက်မရှိတော့ပါ။ တူးတူး အော်ငိုချင်သည်။
အခန်းထဲသို့ ခြေသံများ အပြေးအလွှား ရောက်လာသည်။ တူးတူး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ရှယ်လီ။
တူးတူး နားလည်လိုက်ပါသည်။ လင်းလက်ကို အသာချကာ နေရာရွှေ့လိုက်၍ ရှယ်လီကို တူးတူးနေရာမှာ ရပ်စေသည်။
ရှယ်လီက လင်းကို စေ့စေ့ကြည့်သည်။ လင်းနဖူးကို ဖြည်းညင်းစွာ နမ်းလိုက်သည်။ ရှယ်လီ့ပါးပြင်မှ လိမ့်၍လိမ့်၍ ဆင်းလာသော မျက်ရည်ပေါက်တွေက လင်းရင်ဘတ်ပေါ်မှ စိမ့်ဝင်ကာ နှလုံးသားကို ထိမတတ်။
ရှယ်လီသည် တွတ်တွတ်နှင့် တီးတိုးရေရွတ်နေသည်။
"လင်းရေ ...ရှယ်လီနားလည်ပါတယ် လင်းရယ်၊ မြကြာဖြူဆိုတဲ့မိန်းမတယောက်ဟာ တရားဝင်လက်ထပ်ထားပေမယ့် အပယ်ခံမိန်းမတယောက်ပါ"
တူးတူးသည် ရှယ်လီ၏ရေရွတ်မြည်တမ်းသံကို နားထောင်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ပါ။ တူးတူးကို ဖုန်းဆက်ပြီး ရှယ်လီ့ထံ ထပ်မံဆက်သွယ်လိုက်သော ဒေါ်လီကလည်း ရှယ်လီ့ကို မကြည့်ရက်။
တူးတူးသည် နှုတ်ခမ်းသားကို ပြတ်မတတ် ကိုက်ထားမိသည်။ ရှယ်လီပြောတာ မှန်သည်။ လင်း တရားဝင်လက်ထပ်ထားသူက ရှယ်လီပါ။ ချစ်သူ၏နောက်ဆုံးဆန္ဒကို ဖြည့်စွက်ချင်ဇောနှင့် ဒေါ်လီ့ဆီက ဖုန်းရရချင်း အပြေးအလွှား လာခဲ့မိသည်။ သူ့အပြုအမူသည် မှားယွင်းသွားပြီလား။
'ခွင့်လွှတ်ပါ ရှယ်လီ' ဟု သူ ပြောချင်သည်။ သူ့ရင်ထဲမှာလည်း စကားတလုံးမှ ထွက်မလာနိုင်အောင် မွန်းကျပ်ဆို့နင့်နေပါသည်။ လင်းအပါးမှာ တကယ်တော့ သူ နေခွင့်မရှိ။ လှိုက်လှဲစွာ လူသိရှင်ကြား ငိုကြွေးရမည်က ရှယ်လီ။
သူသည် ရှယ်လီ့အပါးမှ ခွာလိုက်သညိ။ ခေါင်းငိုက်စိုက်ချ၍ ချစ်သူကို ကျောခိုင်းကာ ထွက်လာခဲ့သည်။ အခန်းဝမှာ နောက်ထပ် အရေးတကြီးဝင်လာသူ အင်နီ၊ ဒေါ်စံကျော့ခိုင်၊ ဦးရွှေဇံအောင်တို့ကို သူ မော့မကြည့်ပါ။
ဝရန်တာတလျှောက် ဖြည်းညင်းစွာ လျှောက်ရင်း ရင်ထဲမှာ လှိုက်ငိုမိသည်။
သူ့ရင်ထဲမှာ လမင်းပျောက်ခဲ့သည်။ ကြာခဲ့ပြီကော၊ တန်ခူးနွေ၏ဝေဒနာကို သူ ခံစားခဲ့ရဖူးလေပြီ။ နှလုံးသား၏ဒဏ်ရာက အသားနုတက်ကာ အမာရွတ်ပင် ထင်ခဲ့ပြီပဲ။ ဒါပေမဲ့ ကံ့ကော်ဦးရနံ့ မွှေးပျံ့ခြင်းကို ပိုင်ဆိုင်ခဲ့ရသူမို့ သူ ခံနိုင်ရည်ရှိပါသည်။
ကလေးနှစ်ယောက်ရသည်အထိ ပေါင်းသင်းခဲ့ရသော ရှယ်လီ၏ဝေဒနာ နက်ရှိုင်းမှုကို သူ စာနာမိပါသည်။ ရှယ်လီ၏ရင်မှာတော့ တန်ခူးနွေသည် ဘယ်တော့မှ ရွက်သစ်ဝေတော့မည်မဟုတ်။ ရွက်ကြွေတော၏သစ်ကိုင်းကျိုးကျဲမှာ ပန်းကံ့ကော်ကလည်း မသင်း။ နွေလေပူမှာ ရှယ်လီ့နှလုံးသားတွေ ကျွမ်းခြောက်ရှာတော့မည်။ ရှယ်လီ ငိုကြွေးပါ။
အနှစ်နှစ်အလလ မျိုသိပ်ထားသမျှ ပွင့်အန်၍ ရှယ်လီ ငိုကြွေးလိုက်ပါ။
ပြီးပါပြီ။
---------------------------
(မြကြာဖြူဝတ္ထုရေးသားရာတွင် အကူအညီပေးကြသော ဆရာဝန်ကြီး ဦးကြည်ပေါ၊ ဆေးတက္ကသိုလ်(၁) ပါမောက္ခဆရာဝန်ကြီး ဒေါက်တာမောင်မောင်ညို၊ ဒေါ်တင်လတ်သန္တာဗိုလ်တို့အား ကျေးဇူးတင်ပါသည်။ အထူးသဖြင့် တကယ့်ဖြစ်ရပ်မှန်ကျောရိုးကို တင်ပြစဉ်က ဝတ္ထုအဖြစ် ရေးဖြစ်အောင်ရေးရန် အကြံပေး တိုက်တွန်းပါသော စာရေးဆရာကြီး မြသန်းတင့်၊ စာရေးဆရာမ ကလျာ(ဝိဇ္ဇာ/သိပ္ပံ)တို့အား ကျေးဇူးတင်ရှိပါသည်။)
ချမ်းမြေ့ရွှင်လန်းပါစေ။
ခင်နှင်းယု
၅၊၂၊ ၁၉၉၅။
No comments:
Post a Comment