ရထားတွဲက ခပ်ဟောင်းဟောင်း။
တွဲနံရံမှ အစိမ်းရင့်ရောင် သင်္ဘောဆေးများက ပျက်ပြယ်နေပေပြီ။ခေါင်မိုးတွင် သုတ်ထားသော အဖြူရောင်သင်္ဘောဆေးများကမူ ၀ါညစ်ညစ် အရောင်သမ်းနေသည်။ တွဲနံရံတွင် မြေဖြူနှင့်ရေးထားသော “ကမြင်းမ၊ မိလှလှရွှေ" ဟူသော စာလုံးက ခပ်ပြားပြား၊ ခပ်ဝါးဝါး ဖြစ်နေပေပြီ။ အောက်ဘက်တွင် ရေးထားသော “ကိုလူမောင်၊ မသန်းအေး” ဟူသော စာတန်းကမူ အတန်ငယ် သစ်လွင်နေသေးသည်။ ရေးထားသည်မှာ ကြာပုံမရသေး။
“ညနေဆိုတော့ အနောက်ဘက်က နေပူမှာပဲ”
လှလှဆွေက အရှေ့ အနောက်ကို အသေအချာ တွက်ချက်ကာ အရှေ့ဘက်ခုံတွင် ထိုင်သည်။ သူထိုင်သောခုံက ခပ်နဲ့နဲ့ဖြစ်နေ၍ နောက်တခုံ ပြောင်းထိုင်သည်။ အချိန်စောသေးသဖြင့် လူရှင်းသေးသည်။ စိတ်ကြိုက်နေရာရွေး၍ ထိုင်နိုင်သည်။ သို့သော် ထိုင်မိပြီး မကြာမီပင် လှလှဆွေသည် ဆတ်ကနဲ ပြန်ထမိသည်။ ထိုင်ခုံသစ်သားပြားများအကြားမှ နှစ်ချို့ကြမ်းပိုးတို့က အားရပါးရ တွယ်လိုက်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။
“ဒီကမ္ဘာလောကကြီးထဲမှာ ကြမ်းပိုးတို့၊ ခြင်တို့ဆိုတဲ့ သွေးစုပ်ကောင်တွေ ဘယ်တော့များမှ ပျောက်သွားပါ့မလဲ မသိပါဘူး”
ကြိမ်ခြင်းထဲတွင် အသင့်ထည့်ထားသော သတင်းစာဟောင်း တစောင်ကို ဖြန့်ခင်းပြီး ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။ လှလှဆွေက သင်္ကန်းကျွန်းရထားကို အသွားအပြန် စီးနေသူဆိုတော့၊ သတင်းစာခေါက်လေးတခုကို ခြင်းတောင်းထဲ အမြဲထည့်ထားတတ်သည်။ ကြမ်းပိုးလွတ်သော ခုံနှင့်တွေ့သော် ကိစ္စမရှိ၊ ခုလိုခုံမျိုးနှင့် တိုးပါက သတင်းစာခေါက်လေးက ကောင်းကောင်း အသုံးကျသည်။ တခါတရံ အိုက်လွန်းမက အိုက်လျှင်လည်း ထိုသတင်းစာကိုပင် ယပ်တောင်လုပ်၍ ယပ်ခတ်ရသည်။
“အိမ်က ဖျာတွေမှာလဲ ကြမ်းပိုးစွဲနေပြီ၊ ဘယ်ကနေ ဘယ်လိုရောက်လာတယ် မသိဘူး၊ မီးရထားပေါ်က ကြမ်းပိုးပဲ ပါလာတာ ဖြစ်ချင်ဖြစ်နေမှာ၊ ဒါမှမဟုတ် ဟိုနေရာတွေကများလား”
လှလှဆွေက တွေးယင်း မအီမသာဖြစ်လာသည်။ ရှက်စိတ်လိုလို၊ ဝမ်းနည်းအားငယ်စိတ်လိုလို၊ အမည်မဖော်ပြတတ်သော စိတ်တမျိုးက သူ့အတွေးတဲတွင် စုန်ချည် ဆန်ချည် ပြေးလွှားနေသည်ဟု ထင်မိလေသည်။ ရုတ်တရက် ချွေးပြန်လာ၍ နဖူးပြင်မှ ချွေးကို လက်ဖမိုးနှင့် ပွတ်သုတ်လိုက်သည်။
"ငါ အခုလို ဖြစ်နေတာ ကိုကိုနိုင်များသိယင် ဘယ်လိုနေမယ် မသိဘူး"
ကိုကိုနိုင်ကို သတိရသည်။ ကိုကိုနိုင်သည် သူ၏အချစ်ဦး၊ လှလှဆွေ ငယ်ငယ် မလိမ်မိုး မလိမ်မာ ကလေးဘဝက အချစ်ဦးဖြစ်ပါသည်။ ကြာတော့ကြာခဲ့ပါပြီ၊ ကိုကိုနိုင်ကို မတွေ့ရ မမြင်ရသည်ပင် သုံးနှစ်ကျော်ကျော်လောက် ရှိပြီထင်သည်။ သို့သော် လှလှဆွေက မနေ့တနေ့က အဖြစ်အပျက်လိုပင် ထင်မိသည်။ ခုပြန်တွေးလျှင် ခု ပြန်ပြီး မျက်ရည်ဝဲရသည်။
“အင်း သူက ငါ့ကိုတွေ့ယင်တောင် မှတ်မိချင်မှ မှတ်မိတော့မှာ၊ သူ့ဘဝမှာ ငါလိုကောင်မလေးတွေ ဘယ်နှစ်ယောက်များ ရှိခဲ့သလဲမှ မသိတာ”
လှလှဆွေ ပင့်သက်ရှိုက်မိသည်။ ကိုကိုနိုင်သည် ဥစ္စာပေါ၊ ရုပ်ချော ပညာတတ်သော ရာထူးလက်ရှိတဦးဟုပင် အကြမ်းဖျင်း ဆိုရပေမည်။ ဦးနှောက်ကို အတော်အတန် အသုံးချသော မိန်းကလေးမှန်သမျှ ကိုကိုနိုင်နှင့်တွေ့လျှင် မဆွတ်မီက ညွှတ်ချင်ချင် ဖြစ်ကြရသည်။ မဆွတ်ပဲနှင့်ပင် ညွှတ်ချင်နေကြသူများပင် ရှိရာ၊ သူက အဆွတ်ခံရသောကြောင့် ညွှတ်မိခြင်းဖြစ်သည်ကိုတော့ အပြစ်မတင်သင့်ဟု လှလှဆွေ ထင်မိသည်။ သို့သော် ကိုကိုနိုင်ကို သူချစ်ခြင်းမှာ အထက်ပါအရည်အချင်းများကြောင့်တော့ မဟုတ်ပေ။ ထိုအရည်အချင်းများမရှိလည်း သူက ချစ်မည်ပင်ဖြစ်သည်။
ကိုကိုနိုင်သည်သာ မုန့်ဟင်းခါးရောင်းသူဖြစ်လျင် သူက ဟင်းရည်အိုးကို ပျော်ပျော်ကြီး ရွက်မည်ဖြစ်သည်။ ကိုကိုနိုင် ခြေလက်အင်္ဂါမသန်မစွမ်း ချွတ်ယွင်းလျှင်ပင် သူက ဝတ်ကြီးဝတ်ငယ် ပြုစုနေရန် ဝန်မလေး။ ထိုထိုသော ချစ်မြတ်နိုးခြင်း၊ အထင်ကြီးခြင်း၊ တွယ်တာခြင်း စသော ထောင့်ငါးရာတွေ၊ ငါးရာနှစ်ဆယ့်ရှစ်တွေ ရောထွေးလာသောအခါ ကိုကိုနိုင် ခေါ် သမျှ လိုက်မိလေသည်။ ရုပ်ရှင်ရုံ၊ စားသောက်ဆိုင်၊ အင်းယားစောင်း၊ ထို့နောက် သူ့သူငယ်ချင်းအိမ်သို့ မကြာခဏ။
“ဒါ ဘာရထားလဲဟင်”
စင်္ကြန်ပေါ်မှ ကောင်လေးတယောက်က မေးသည်။ အင်္ကျီနွမ်းနွမ်း၊ ပုကိုးနွမ်းနွမ်းနှင့် အဆီပြန်နေသော မျက်နှာက ခပ်ညှိုးညှိုးဖြစ်နေသည်။
“သင်္ကန်းကျွန်း"
"တိုးကြောင်လေး ရောက်မှာလား“
"ရောက်မယ်"
“ဘယ်အချိန် ထွက်မှာလဲဟင်"
“လေးနာရီ သုံးဆယ့်ငါး”
ကောင်ကလေး လှည့်ထွက်သွားတော့ တွေးလက်စအတွေးက ခေါင်းထဲ ပြန်ဝင်လာသည်။ “အတူနေကြပါစို့ ကိုကိုရယ်”ဟု ပြောစဉ်က မျက်နှာ မသာမယာရှိခဲ့ပုံကိုလည်းကောင်း၊ အတွေ့ပင် မခံတော့ပဲ ရှောင်နေပုံကိုလည်းကောင်း၊ သတင်းစာထဲမှ “လက်ထပ်ပြီးစီးခြင်း” ကြော်ငြာကိုတွေ့တော့ သူ လူးနေအောင် ငိုခဲ့ရသည်များကိုလည်းကောင်း ဆက်တိုက် သတိရလာသည်။ ကိုကိုနိုင် အချစ်ဦးကို ရူးရူမူးမူးချစ်ခဲ့မိလေတော့ သူ၏အသည်းကိုလည်းကောင်း၊ နှလုံးကိုလည်းကောင်း၊ အသွေးအသားကိုလည်းကောင်း၊ အလုံးစုံကို ပုံပြီး အပ်နှင်းခဲ့မိသည်။ သို့သော် ကိုကိုနိုင်ကမူ သူ့အား မေတ္တာအတုအယောင်မှတပါး ဘာကိုမှ ပြန်မပေးခဲ့ပေ။
“အခုလို ပိုက်ဆံနဲ့များ ပြန်ပြီး တွက်ယူလိုက်ရယင် နည်းမှာ မဟုတ်ဘူး'
လှလှဆွေက အံကြိတ်ယင်း မိုက်မိုက်ကန်းကန်း၊ ရူးရူးနှမ်းနှမ်း တွေးမိသည်။ ခုတော့ လှဆွေတို့က ပါးနေပြီ။ ဘယ်သူ့ကိုမှ အလကား မပေးတော့၊ အင်း ငွေနှင့် ကြေးနှင့် ဆိုလျှင်တော့...။
"ဒါ အရောင်းအဝယ်လုပ်တာပဲ၊ ဘာဖြစ်သေးလဲ၊ ကိုယ့်ဆီမှာ ငွေမရှိဘူး၊ ငွေလိုတယ်။ စိန်တွေ ရွှေတွေ အဝတ်အထည်တွေကို ဆိုင်ခင်းပြီး မရောင်းနိုင်ဘူး။ ဒါကြောင့် ကိုယ်ပိုင်တဲ့ပစ္စည်း ကိုယ်ရောင်းတာ ရောင်းစရာမရှိလို့ ရှိတာကို ရောင်းရတာ။ အမေ့အတွက် ဆေးဖိုး၊ ညီမလေးအတွက် ကျောင်းဝတ်စုံ၊ မောင်လေးအတွက် စာအုပ်ဖိုး၊ နောက်ပြီး အိမ်မိုးဖို့၊ ကြမ်းခင်းဆွေး လဲဖို့၊ ဒါတွေ ဒါတွေအတွက် ဘယ်သူကများ ပိုက်ဆံကို အလကားပေးမှာမို့လဲ"
မီးရထား ပြတင်းပေါက်ဘောင်ကို ခေါင်းနှင့် ခပ်နွဲ့နွဲ မှီလိုက်သည်။ ရင်ထဲတွင် မောလျလျ ဖြစ်နေသည်။ စင်္ကြန်တဘက်မှ ရထားသံလမ်းဘေးတွင် ပြောင်းဖူးရိုးနှစ်ရိုး တွေ့ရသည်။ စက်ဆီများ ပေကျံကာ မည်းညစ်နေသည်။
"အဖေ နာတာရှည် ဖြစ်နေတုန်းကလဲ ဘာမှ မတတ်နိုင်င်၊ ဒီအတိုင်း ငုတ်တုတ်ကြည့်နေရတယ်။ မိုရီရာမင်းဆိုတာ အကြောထဲကနေ သွင်းလိုက်ယင် အားပြည့်သတဲ့၊ ကြက်သားကို ပေါင်းစားပါတဲ့၊ ကြက်ပြုတ်ရည် သောက်ပါတဲ့၊ ဆရာဝန်ကြီးက ပြောတယ်။ လွယ်လိုက်တာ၊ ပိုက်ဆံများရှိယင်တော့ ဘာခက်မှာလဲ၊ ပိုက်ဆံမရှိတော့ ကြက်ခြေထောက်ကလေး တချောင်းကအစ ရဖို့ ခက်တာပဲ”
လှလှဆွေ သက်ပြင်းချသည်။ အဖေ ဆုံးသွားသည်မှာ တနည်းအားဖြင့်တော့ ကောင်းသည်။ ဝဋ်ကျွတ်သွားခြင်း ဖြစ်သည်ဟု လှလှဆွေ ယူဆမိသည်။ အဖေဆုံးပြီး မကြာမီပင် ကိုကိုနိုင်နှင့် တွေ့သည်။ သူ၏ဖြူစင်သော ဘဝလေးမှာလည်း လူမသိ၊ သူမသိ ပျက်ယွင်းခဲ့ရသည်။ ညစ်နွမ်းခဲ့ရသည်။ ယခုတဖန် အမေက နေမကောင်းဖြစ်ပြန်ချေပြီ။ တနေ့တခြား ပိန်ကာ မူးလိုက် မောလိုက်နှင့် ညှိုးညှိုးငယ်ငယ် မရွှင်မပျ ဖြစ်လာသည်။ ဆရာဝန်က “အသား များများစား၊ ပဲများများ စား'ဟု ပြောပြန်နေပြီ။ ကြက်ဥ၊ နွားနို့ သောက်ခိုင်းပြန်နေပြီ။ “မိုရီရာမင်း’သောက်ခိုင်းပြန်ချေပြီ။ “ဂျယ်ရီယာဗစ်”သောက်ခိုင်းပြန်ချေပြီ။ ဒီတခါတော့ လှလှဆွေသည် အဖေ့တုန်းကလို ငုတ်တုတ်ထိုင်ပြီး ကြည့်မနေတော့။ မရ ရသည့်နည်းနှင့် ငွေရှာခဲ့သည်။ ဆေးဝယ်ခဲ့သည်။
“ဘယ်တတ်နိုင်မှာလဲကွယ်၊ ငါ့လခက နှစ်ရာလောက်ရယ်။ ကြက်သားက နှစ်ဆယ့်ခြောက်ကျပ်ဈေး၊ ဂျယ်ရီယာဗစ်က တပုလင်း လေးဆယ်၊ အိမ်မှာ စားမယ့် ပါးစပ်က လေးပေါက်"
စင်္ကြန်ပေါ်တွင်ရပ်ကာ ဖရဲသီးစိတ်စားနေသော မိန်းမကြီးတယောက်က ဖရဲခွံကို ရထားလမ်းပေါ် ပစ်ချလိုက်သည်။ ပေနေသောလက်ကို ထဘီနှင့် ပွတ်သုတ်လိုက်သည်။
“ခဏ ခဏလုပ်လို့တော့ မဖြစ်ဘူး၊ တော်ကြာ လူသိကုန်ယင် ဒုက္ခ။ အမေသာ သိယင်တော့ သေလိမ့်မယ် ထင်တယ်။ မောင်လေးနဲ့ ညီမလေး သိယင်ရော ... အို မတွေးချင်တော့ပါဘူး။ တနေ့တုန်းကတော့ တည်းခိုခန်း တက်ဖမ်းတာ မိကုန်ကြတယ် ကြားတယ်။ ငါ့ကိုများ အဲဒီလို မိသွားယင် ရှက်တာနဲ့ ချက်ချင်း လဲသေလိမ့်မယ် ထင်ပါရဲ့"
လှလှဆွေက တွေးယင်း ရင်ခုန်လာသည်။ ရထားလမ်းပေါ်မှ ဖရဲခွံကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ လွှင့်ပစ်လိုက်သည့်အရှိန်နှင့်မို ခါးလယ်က အက်နေသည်။ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ဖို့ အရောင်အသွေး မပျက်ပြယ်သေး။ အတန်ငယ် စိုပြည်နေသေးသည်။ သို့သော်လည်း မကြာမီပင် သူ့နားမှ ပြောင်းဖူးရိုး နှစ်ရိုးလို ဖုံအလိမ်းလိမ်းနှင့် ညစ်ပတ်ပေကျံသွားတော့မည် ဖြစ်သည်။
“အပုပ်နံ့ဆိုကာ ကြာကြာဖုံးလို့ ရတာမဟုတ်ဘူး၊ သိကုန်ကြယင်တော့ ဒုက္ခပဲ။ စောစောစီးစီး ဖြတ်နိုင်ယင် ကောင်းမယ်။ ဒီတခါ လက်ထဲမှာ စုမိယင်တော့ စာအုပ် အငှားဆိုင်လေး ဖွင့်ရယင် ကောင်းမလား မသိဘူး”
ခက်သည်က လက်ထဲတွင် များများစားစား မစုမိခြင်းပင်။ နောက်ပြီး ငွေအရလွယ်သောလမ်းကို လိုက်မိပြီဆိုတော့လည်း ဆီးငန်စေ့ထုပ်ခြင်း၊ စက္ကူစာအိတ်လုပ်ခြင်း စသော တကျပ်းငါးမတ်အလုပ်မျိုးလေးတွေကိုလည်း မလုပ်ချင်တော့ပေ။ အမေ့ချောင်းသံ အဟွတ်ဟွတ်ကိုကြားလျှင်၊ မောင်လေးက မှတ်စုရေးဖို့ ဗလာစာအုပ်လိုပြန်ပြီ အစ်မရယ်၊ နောက်ပြီး ကျောင်းက ဆရာကန်တော့ပွဲကျယင် ကျွန်တော်တို့တွေကို ဦးရွှေရိုးယိမ်း ကခိုင်းနေတယ်၊ ဝတ်စုံလိုပြန်ပြီဟု ပြောသံကြားရလျှင် သူသည် သက်ပြင်းရှိုက်ယင်း ထိုအခန်း မှောင်မှောင်လေးကိုပင် ပြေးပြီး သတိရမိတတ်လေသည်။
“ဒါ မင်္ဂလာဒုံ ရထားနော်”
“မဟုတ်ပါဘူး သင်္ကန်းကျွန်းပါ”
“ဟဲ့ ငါက မင်္ဂလာဒုံ အောက်မေ့လို့
သူ့ဘေးသို့ ဝင်ထိုင်တော့မည်ပြုသော အမျိုးသမီးဝဝကြီးက ရထားပေါ်မှ ပြန်ဆင်းသွားသည်။ အမျိုးသမီးကြီး ကိုင်ထားသော ပလတ်စတစ်ခြင်းဝါဝါထဲမှ သုံးဆင့်ချိုင့်လေးက အရောင်ပြောင်လက်နေသည်။ စတီးချိုင့်ဖြစ်သည်။ ခြင်းတောင်းထဲမှ ဒန်သတ္တု ထမင်းဗူးလေးလို ချေးညှော်စင်စေရန် ကွမ်းသီးဆံဖတ်နှင့် တိုက်၍ ဆေးစရာမလို၊ အလိုလိုပြောင်ပြီး လက်နေလေသည်။ စိန်ဂျွန်းဈေးရောက်တုန်းက ထိုထမင်းချိုင့်မျိုးလေး တွေ့၍ ဘယ်လောက်လဲ မေးကြည့်တော့ “တစ်ရာ့ငါးဆယ်”ဟု ပြောခဲ့သည်ကို သတိရသည်။
“အဟမ်း
လှေကားရင်းတွင် ရပ်နေသူတဦးက ချောင်းဟန့်သည်။ သူ့ကို စူးစူးဝါးဝါးကြည့်နေသည်။
“မြတ်စွာဘုရား”
လှလှဆွေ ရင်တွေခုန်လာသည်။ သူနှင့် အခန်းထဲတွင် ဆုံဖူးသူတဦးဖြစ်ကြောင်း ချက်ချင်း မှတ်မိလိုက်သည်။ ချက်ချင်း မှတ်မိသည်နှင့် ချက်ချင်းလည်း ဣန္ဒြေဆည်လိုက်နိုင်သည်။ လှမ်းကြည့်မိသောမျက်လုံးကို လျှမ်း၍ကျော်လိုက်ပြီး မသိလိုက် မသိဘာသာ လွှဲလိုက်သည်။ တွဲနံရမှ စာတမ်းကို ငေးကြည့်ပြီး ထပ်ပြန်တလဲလဲ ဖတ်နေမိသည်။
"ကမြင်းမ၊ မိလှလှရွှေတဲ့၊ ငါ့နာမည်နဲ့ ခပ်ဆင်ဆင်ပဲ၊ ဘယ်သူများ ရေးထားတယ်မသိပါဘူး”
လှေကားရင်းမှလူက ရထားပေါ်တက်လာသည်။ သူ့ဘေးတွင် ထိုင်မည်ပြုသည်။ လှလှဆွေသည် ကြိမ်ခြင်းကို ပေါင်ပေါ် မတင်ပဲ ဘေးတွင်ချထားမိသည်ကို ကိုယ့်ကိုကိုယ် ကျေးဇူးတင်မိသည်။
“လူရှိတယ်”
လှလှဆွေက လေသံအေးအေးနှင့် ပြောလိုက်သည်။ သို့သော် ထိုအခါမှ ပို၍ဆိုးဘော့သည်။ ထိုသူက ရှေ့ဘက်ခုံတန်းတွင် ဝင်ထိုင်သည်။ သူဝတ်ထားသော ရုံးဝတ်စုံကိုလည်းကောင်း၊ ကြိမ်ခြင်းတောင်းဟောင်းဟောင်းကိုလည်းကောင်း၊ မပြုမပြင် မလိမ်းမခြယ်နှင့် ရိုးသားသော မျက်နှာအဆင်အပြင်ကိုလည်းကောင်း ကြည့်ကာ အသေအချာ အကဲခတ်သည်။ သို့သော် မသေမချာနှင့် ဇဝေဇဝါဖြစ်နေပုံ ရသည်။
“တနေ့နေ့တော့ ဒီလိုဖြစ်မှာပဲ၊ ဒါပေမယ့် ဘယ်သူက အသေအချာ မှတ်မိမှာလဲ၊ အဲဒီတုန်းက ငါ ဒီလိုမဟုတ်ပါဘူး၊ နှုတ်ခမ်းနီကိုလဲ အရဲသား ဆိုးထားတာ၊ ဆံပင်ကိုလဲ ဖြန့်ချထားတယ်။ နောက်ပြီး ဒီလို လင်းလင်းချင်းချင်းမှမဟုတ်ပဲ"
လှလှဆွေသည် သူ့ကိုယ်သူ အားတင်းသည်။ စိတ်ကို အေးအေးထားကာ လက်ထဲက လက်ကိုင်ပဝါကလေးနှင့် လေကို ယပ်၍ယပ်ခတ်သည်။ ရထားတွဲထဲမှ လူအနည်းငယ်ကို မျက်စိဝေ့၍ကြည့်ယင်း “အိုက်လိုက်တာလွန်ရာ” ဟု တဦးတည်း ပြောလိုက်မိသည်။
ခုနတုန်းက ရှင်းနေသောရထားတွဲထဲတွင် ထိုင်နေကြသူများကို အနည်းအကျဉ်း တွေ့ရသည်။ တွေ့နေကျမျက်နှာက သုံး လေးဦး ပါသည်။ သူ့လိုပင် သင်္ကန်းကျွန်းရထားကို အသွားအပြန် စီးနေကြသူများဖြစ်သည်။ အချို့မျက်နှာများကိုကား မမြင်ဘူးသေး၊ အိမ်သာခန်းဘက် ထောင့်ကျကျတွင် ကောင်ကလေးတယောက် ထိုင်နေသည်။ တွဲပြတင်းပေါက်ဘောင်ကို ခေါင်းမှီယင်း အပြင်ဘက်ကို ငေးကြည့်နေလေသည်။
"ဒါ ခုနတုန်းက ဘာရထားလဲ လာမေးတဲ့ ကောင်ကလေး ထင်တယ်"
လှလှဆွေက တွေးမိသည်။ ဘေးတွင် ချထားသော ခြင်းကို ပေါင်ပေါ် ကောက်တင်မည်ပြုပြီးမှ လူရှိသည်ဟု ပြောထားမိသည်ကို သတိပြီး လူမျှော်သလိုလိုနှင့် တွဲပြတင်းပေါက်မှခေါင်းပြူ၍ ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်သည်။ အသိတယောက်ယောက် လာလျှင် ကောင်းမည်။ ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်ပြီး အကဲခတ်နေသူ၏မျက်စိရှေ့တွင် အနေခက်လှသည်။
“ကြက်ဥပြုတ်... ငုံးဥပြုတ် ...ကြက်ဥပြုတ်'
“လာအုံး"
ကြက်ဥပြုတ်ရောင်းသော ကောင်ကလေးကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ စားချင်လို့ဘော့မဟုတ်၊ လုပ်မိလုပ်ရာလုပ်ခြင်း ဖြစ်လေသည်။
‘ငုံးဥပြုတ်က ဘယ်လိုရောင်းလဲ”
“တကျပ် ငါးလုံး”
“ခြောက်လုံးထားပါလားဟယ်”
“မရဘူးအစ်မ၊ အလုံး အကြီးကြီးတွေ”
လှလှဆွေက ကျပ်တန်တရက် ထုတ်ပေးသည်။ အတန်ငယ်ကြီးသယောင်ရှိသော ငုံးဥများကို ရွေးယူသည်။ အသားလွတ်ကြီး ယိုင်နေရသည်ထက် တခုခုလှုပ်ရှားနေရသည်က နေရထိုင်ရ သက်သာသလိုလိုရှိသည်။
“ငုံးဥပြုတ် ကောင်းလားဗျ “
"မပြောတတ်ဘူး၊ ကောင်းမယ်တော့ထင်တာပဲ"
အရှေ့ကလူက မေးသည်။ လှလှဆွေသည် ငုံးဥ ရွေးနေရာမှ အမှတ်မဲ့ဟန်နှင့် မော်ကြည့်ယင်း အရိုးခံမျက်နှာထားနှင့် ဖြေသည်။
“ကလေးတွေကတော့ သိပ်ကြိုက်တာ၊ ခါတိုင်းတော့ အစိမ်းဝယ်ပြီး ပြုတ်ပေးနေကျ၊ ဒီနေ့မှ ဝယ်မလာမိလို့"
ဘာကြောင့် ထိုသို့ ပြောမိသည်လဲတော့ သူ့ကိုယ်သူပင် အသေအချာ မသိ။ သို့သော် ထိုသို့ပြောဖြစ်လိုက်သည့်အတွက် အရှေ့ဘက်ကလူ၏ ပြုံးကျဲကျဲမျက်နှာက အတန်ငယ် တည်သွားသည်။ "ငါလူမှားတာထင်ပါရဲ့"ဟု တွေးမိပြီး အားနာသယောင်ယောင် ဖြစ်သွားကြောင်းကိုလည်း လှလှဆွေ မသိမသာ မော်ကြည့်ယင်း သိလိုက်ရသည်။
* * *
“ကောင်းတယ် အမရဲ့၊ လတ်လတ် ဆတ်ဆတ် ပြုတ်ထားတာ၊ အလုံးအကြီးကြီးတွေ"
ထိုအသံကြားတော့ တက်ပု ပို၍ဆာလာသည်။ သူ့လက်တွင် ဆုပ်ထားသော ပိုက်ဆံအကြွေ ငါးမူးကို ဖြန့်၍ ကြည့်မိသည်။
“တလုံး ဘယ်လောက်လဲဟင်”
“ပြားခုနစ်ဆယ်”
တက်ပု နောက်တွန့်သွားသည်။ ပိုက်ဆံအကြွေလေးများကို ပြန်၍ဆုပ်ထားလိုက်မိလေသည်။
“ငုံးဥပြုတ် ယူပါလား”
“တလုံး ဘယ်လောက်လဲ”
“ပြားနှစ်ဆယ်၊ တကျပ်ဖိုး ငါးလုံး”
တကျပ် ငါးလုံးဆိုတော့ ငါးမူးဖိုးဝယ်လျှင် ငုံးဥပြုတ် နှစ်လုံးခွဲ ရမည်ဖြစ်သည်။ တက်ပုသည် စိတ်တွက် တွက်ကြည့်ယင်း စိတ်ပျက်သွားသည်။
“နှစ်လုံး ပေးလေ”
သူက ပြားလေးဆယ် လှမ်းပေးလိုက်သည်။ သူ့ကို ထိုးပေးလိုက်သော ခြင်းတောင်းထဲမှ ငုံးဥပြုတ်နှစ်လုံးကို ရွေးယူသည်။ ငုံးဥလေးတွေကလည်း စာကလေးပစ်သော လောက်စာလုံးအရွယ်လေးတွေ ဖြစ်သည်။ ၀ါးစားစရာပင်မလို၊ မျိုချလိုက်လျှင်ပင် ပါးစပ်ထဲ လျောကနဲ ကျသွားမည် ထင်သည်။ နှစ်လုံးတည်းနှင့်တော့ ဆင့်ပါးစပ်ကို နှမ်းပက်သလို ဖြစ်နေပေမည်။ သူ့ဗိုက်က အလုံးနှစ်ဆယ်လောက် ဆက်တိုက်စားလျှင်ပင် ၀မှ ဝပါလေမည်လား မပြောတတ်။
ငုံးဥနှစ်လုံးကလည်း တော်တော်နှင့် ရွေး၍မရ၊ အလုံးအရွယ်တွေက ညီတူ ဖြစ်နေသည်။ လက်ထဲမရောက်ခင် တောင်းထဲမှာတုန်းက အကြီးဆုံးဟုထင်မိသော ငုံးဥသည် ကိုယ့်လက်ထဲ ရောက်ပြီး ကိုင်မိတော့ သေးသွားသည်ဟု ထင်မိပြန်သည်။
“ငုံးဥရွေးတာများ သူ့ကိုယ်သူ စိန်တွေ၊ ပတ္တမြားတွေ ရွေးနေရတယ် ထင်နေလား မသိဘူး၊ ကြာလိုက်တာဗျာ”
ငုံးဥပြုတ်သည်က မကြားတကြား ပြောသွားသည်။ တက်ပုက မျက်စောင်းထိုး၍ ပြန်ကြည့်သည်။ လက်ထဲမှ ငုံးဥကို ပြတင်းပေါက်ဘောင်နှင့် အသာ ခေါက်လိုက်ယင်း အမေ့ကို သတိရသည်။
ဘယ်သွားလိုက် သွားလိုက်၊ ဒီရွှေအကြောင်း စိန်အကြောင်းချည်းပဲ၊ အမေကလဲ ဒါပဲ"
မနေ့ညတုန်းက အမေက ပြောသည်။ အမေ နောက်အိမ်ထောင်ပြုတော့မည်ဟု ပြောသည်။ တနေ့နေ့တွင် ဒီစကား ကြားရတော့မည်ကို စိတ်ထဲမှ အလိုလိုသိထားပြီးဖြစ်သော်လည်း တက်ပု မကျေနပ်၊ “တတ်နိုင်ယင်တော့ အမေလဲ နောက်အိမ်ထောင်မပြုချင်ပါဘူး သားရယ်၊ သားတို့မောင်နှမကိုလဲ ပထွေးနဲ့ မနေစေချင်ပါဘူး”ဟု အမေက လေချိုလေးနှင့် ပြောသည်။
“ပထွေးနဲ့ မနေစေချင်ယင် နောက်ယောက်ျား မယူနဲ့ပေါ့ဗျ" ဟု သူက အမေ့ကို မအော်စဖူး ပြန်၍အော်မိသည်။ ဒီတော့ တဘက်အိမ်မှ ကြီးတော် ဒေါ်အေးက “နင် ဘာသိလို့လဲ၊ နင်က တနေ့တနေ့ ဆော့ဖို့ စားဖို့လောက် သိတာ။ အမေကို နင် ဘာကူသလဲ၊ ဈေးတောင်းခေါင်းရွက်ပြီး ပြန်လာတဲ့ အမေကို ရေတခွက် ခတ်ပေးဖော် ရရဲ့လား။ ဟိုမှာ ကြည့်စမ်း၊ အငယ်မ ထွေးထွေးက နင့်ထက် သုံးနှစ်ငယ်ပေမယ့် ရေဆွဲယင်လဲ သူ၊ ထင်းခွဲယင်လဲ သူ၊ ထမင်းချက်ယင်လဲ သူ၊ အရွယ်နဲ့တောင် မလိုက်ဘူး၊ လုပ်လိုက်ရတာ"ဟု ဝင်ပြောသည်။
ဒီတော့လည်း သူက ကြီးတော် ဒေါ် အေးကို ရန်သူလို ကြည့်သည်။
“ထွေးထွေး ရေဆွဲရတာနဲ့ အမေ လင်ယူတာက ဆိုင်လို့လဲဗျ" ဟု ကန့်လန့်မေးခဲ့သည်။
အမေက “အင့်”ကနဲ ရှိုက်ကာ မျက်ရည်သုတ်သည်။
ကြီးတော်ဒေါ်အေးက “ဆိုင်တယ်တဲ့ ဆိုင်တယ်။ ဦးညွန့်မောင်က မုဆိုးဖိုကြီး။ ချမ်းသာတယ်၊ အသောက်အစား ကင်းတယ်၊ နင့်အမေကို ရွှေတွဲလွဲ ငွေတွဲလွဲနဲ့ ချမ်းချမ်းသာသာ ထားမှာ။ နင်တို့လဲ ချမ်းချမ်းသာသာနေရမှာ”ဟု ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး ပြောလေသည်။
“အလကား ဟာမကြီးတွေ၊ အမေ့ကို သူတို့ပဲ မြှောက်ပေးနေကြတာ”
ငုံးဥခွံပါးပါးလေးများကို ရထားအပြင်ဘက် လွှင့်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ပါးစပ်ထဲသို့ အလုံးလိုက် ပစ်ထည့်လိုက်သည်။ ဆားမပါတော့ စား၍မကောင်းလှ။
“ကြက်ဥပြုတ်၊ ငုံးဥပြုတ်၊ ကြက်ဥပြုတ် ငုံးဥပြုတ်"
ကြက်ဥပြုတ်သည်လေးက တွဲထဲမှ ပြန်လျှောက်သွားပြန်သည်။ ခရီးသည်များ၏မျက်နှာကို ဝယ်နိုးနိုးနှင့် အကဲခပ်၍ ကြည့်သွားလေသည်။
“ဟင်၊ ငါ့လက်ထဲမှာ ဆယ်ပြားပဲ ကျန်တော့တာ သိလို့ ငါ့ကို လှည့်တောင် ကြည့်မသွားတော့ဘူး။ တီးထည့်လိုက်ဖို့ ကောင်းတယ်”
တက်ပုက မျက်မှောင်ကုပ်ယင်း တွေးသည်။ ထိုကောင်လေးနှင့်ဆိုလျှင် ရွယ်တူလောက်ပင် ဖြစ်သည်။ ရန်ဖြစ်လျှင် တရားမျှတသော ရန်ပွဲပင် ဖြစ်သည်။ ရုပ်ရှင်ထဲမှာကို လက်တဘက်ကို ရင်ဝနားတွင် ကာထားကာ လက်တဘက်ကိုထောင်၍စောင့်မည်။ အနားသို့ ရောက်လာလျှင် ခုန်၍ဝင်ကာ ဇက်ပိုးကို လက်ဝါးစောင်းနှင့် ခုတ်ထည့်လိုက်မည်။ တက်ပုသည် အတွေးထဲတွင် ပြန်မြင်သည်။ တရုတ်သိုင်းမင်းသား ဝမ်ယုလိုလို၊ တီလုံးလိုလို၊ ဒေးဗစ်ချန်းလိုလိုနှင့် သားသားနားနားရှိလှသည်။
တက်ပုက ထစ်ကနဲဆိုလျှင် ရန်ဖြစ်ချင်သည်။ အသက်ကသာ နှစ်ဆယ်ကျော်ကျော် ရှိသေးသော်လည်း သူ ဆင်နွှဲခဲ့သော ရန်ပွဲပေါင်းက အတော်လေးများနေပြီဖြစ်သည်။ စီကနဲဆိုလျှင် သူက လက်ဦးအောင် ဆော်ထည့်လိုက်ပြီးပြီဖြစ်သည်။ အဘွားကတော့ “သင်္ကြန်တွင်း မွေးတဲ့ကလေးမို့ ရေလိုအေးမလား အောက်မေ့မိပါတယ်၊ သူက သင်္ကြန်တွင်းရဲ့ ရေဓာတ်ကိုမယူပဲ ရန်ဖြစ်တတ်တဲ့ ရန်ဓာတ်ကို ယူလာတာကိုးကွယ်”ဟု ပြောဖူးလေသည်။
“အလကား ဏှာဘူးကြီး၊ အဲဒီ ဦးညွန့်မောင်ဆိုတဲ့လူကြီး အိမ်ကို ရစ်သီရစ်သီနဲ့ လာနေကတည်းက ထင်တော့ ထင်သားပဲ၊ အမေကလဲ သနပ်ခါးအဖွေးသား လိမ်းလိမ်းပြီး ဧည့်ခံနေတာ။ ဟွန်း အဖေသေတာ သုံးနှစ်တောင် မပြည့်သေးဘူး”
လက်ထဲတွင် ကျန်နေသေးသောငုံးဥကို ဆက်ပြီး အခွံနွှာသည်။ ခုမှ ပိုပြီး ဆာလာသည်။ လက်ထဲတွင် ကျန်သော ဆယ်ပြားနှင့် ဘာကို ဝယ်စားရမည်နည်း။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် တွေ့နေရသော စင်္ကြန်ပေါ်မှ ဆိုင်လေးကို လှမ်းကြည့်သည်။ ငါးမုန့်ကြော်က တထုပ်တစ်ကျပ်၊ အာလူးကြော်က တစ်ကျပ်၊ ဖီးကြမ်း ငှက်ပျောသီးက ပြားသုံးဆယ်၊ အချဉ်ထုပ်က တမတ်၊ ဆယ်ပြားတန်စားစရာက ဗလာနတ္ထိ မရှိ၊ ဒါတောင် ရထားလက်မှတ် မဝယ်ပဲ ခိုးစီးသောကြောင့် ငုံးဥနှစ်လုံး ဝယ်စားနိုင်ခြင်းဖြစ်လေသည်။
“အလကားအမေ၊ ဒီလူကြီးလာယင်ကို တပြုံးပြုံးနဲ့။ ကြီးဒေါ် အေးတို့ကလဲ လှော်ပေးနေကြတာ၊ အကုန်လုံး ဓားနဲ့ လိုက်ခုတ်ပစ်ဖို့ ကောင်းတယ်"
ငုံးဥလေးကို ပါးစပ်ထဲ ပစ်သွင်းပြီး ကြီးဒေါ်အေး အမှတ်နှင့် ဖိ၍ ဝါးလိုက်သည်။ အမေ့ကိုလည်း မကျေနပ်။ ကြီးဒေါ် အေးကိုလည်း မကျေနပ်။ လိမ္မာသည်ဟု ချီးမွမ်းခံနေရသော သူ့ညီမ ထွေးထွေးကိုလည်း မကျေနပ်။ တက်ပုသည် အားလုံးကို မကျေမနပ်ဖြစ်နေသည်။ ဦးညွန့်မောင်ကိုတော့ ပြောမနေနှင့်တော့။ တူးတူးခါးခါး မုန်းမိသည်။ အိမ်ရှေ့အိမ်က ကိုစိုးတင့် ပြောပြသည့် သိုင်းဝတ္ထုထဲကလို အဝေးရောက်အကြောပိတ်သိုင်းနှင့် အကြောပိတ်ပြီး သတ်ပစ်လိုက်ချင်တော့သည်။
“ဟဲ့ တက်ပု"
ခေါ်သံကြားတော့ ရုတ်တရက် လန့်သွားသည်။ သူ့ရှေ့မှု အမျိုးသမီးကြီးကို မော့်ကြည့်ယင်း ဝမ်းသာသွားသည်။
“ကြီးကြီးလှ”
“နင် ဘယ်သွားမလို့လဲ”
“ကြီးကြီးလှဆီ လာမလို့”
"ဟဲ့ ငါ့ဆီကို"
“ဟုတ်ပါတယ်”
တက်ပု၏အသံက ဘုန်ခါသွားသည်။ ခုနတုန်းကတော့ သူ့ကိုယ်သူ ဝမ်ယုလိုလို၊ ဒေးဗစ်ချန်းလိုလို တွေးထင်နေ၊ အားတွေ အင်တွေ ပြည့်ဖြိုးနေသော်လည်း ခုတော့ ချက်ချင်းပင် ဝမ်းနည်းစိတ်တွေက ပြိုဆင်းလာသည်။
"နင် ဘာဖြစ်လာတာလဲ"
ကြီးကြီးလှက တက်ပု၏ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်သည်။ တက်ပုက ချက်ချင်း မပြောနိုင်။ မျက်ရည်အဝဲသား ဖြစ်နေသည်။ လည်ချောင်းတွင် စကားလုံးတို့က တစ်ဆို့နေသည်။ ကြီးကြီးလှကို မြင်တော့ အဖေ့ကို ပိုပြီး သတိရသည်။ ကြီးကြီးလှသည် အဖေ့အစ်မ ဖြစ်သည်။ အမေနှင့်လည်း ရုပ်ရည်ချင်း ဆင်တူလေသည်။
“အမေရယ်ပေါ့"
“ဟင် နင့်အမေက နင့်ကို ရိုက်လို့လား”
တက်ပု ခေါင်းခါပြသည်။ ကြီးကြီးလှ၏ ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးတွင် မျက်နှာတင်ပြီး ကျူကျူပါအောင် ငိုပစ်လိုက်ချင်နေသည်။
“အမေရယ် ယောက်ျား ယူမလို့တဲ့
“အော် ဒါလား”
ကြီးကြီးလှကို “ဟင် တကယ်လား”၊ “ဘယ်သူနဲ့တုန်း”၊ “ဘာဖြစ်လို့ ယူတာတုန်း”စသည်ဖြင့် ပြိုးပြိုးပျာပျာ ဖြစ်စေချင်သော်လည်း ကြီးကြီးလှက မဖြစ်။ “ရေထဲမှာ ငါးရှိတယ်ဗျ”ဟု ပြောသံကို ကြားလိုက်သလို “ဪ ဒါလား”ဟု ပြောသည်။ သူ့လက်ထဲမှ ကြိမ်ခြင်းတောင်းကြီးကို ခုံနှစ်ခုံကြား အလယ်နေရာတွင် ထားရာမှ နံရံဘက်သို့ တွန်းရွှေ့လိုက်သည်။
“နင့်အမေကလဲ တတ်သမျှ မှတ်သမျှ လုပ်ကိုင်စားနေတာပဲ ငါ့တူရယ်၊ ဒါပေမယ့် ငွေတွင်းက တယ်ပြီး နက်သဟဲ့။ အရွယ်ကလေးကလဲ ရှိ၊ ရုပ်ကလေးကလဲ ရှိတော့ တင့်တောင့်တင့်တယ် ထားနိုင်မယ့်သူဆိုယင် ယူရမှာပေါ့ဟယ်၊ နင်တို့အဖေ ငါ့မောင်က သေနေပြီပဲဟာ”
တက်ပုသည် ကြီးကြီးလှကို မော်ကြည့်ယင်း ပိုပြီး ငိုချင်သွားသည်။ ခုနတုန်းက သူ မကျေမနပ်ဖြစ်နေသောလူများ စာရင်းတွင် ကြီးကြီးလှတယောက်ပါ ထပ်၍ တိုးသွားသည်။
“နင့်အမေ ငါ့ကို ပြောပြီးပါပြီ၊ အဲဒီလူက မဆိုးပါဘူး၊ ဟို မုဆိုးဖိုကြီး မဟုတ်လား၊ အသက်ကြီးပေမယ့် စိတ်ကောင်း သဘောကောင်း ရှိပါတယ်။ နောက်ပြီး ပထမ အိမ်ထောင်နဲ့လဲ ကလေး မကျန်ခဲ့ဘူးတဲ့"
“အလကား အားလုံးအတူတူပဲ၊ တကျိတ်တည်း တဉာဏ်တည်း”
တက်ပုက စိတ်ထဲမှ အော်လိုက်မိသည်။ အဖေ့ အစ်မမို့ သူ့ဘက်များ ပါမလား၊ အားကိုးများ ရလေမလားဟု ထင်ခဲ့သော်လည်း အလကားပင်။ ကြီးကြီးလှကလည်း ဒေါ်ကြီးအေးလို လေသံမျိုးပင် ထွက်လာလေသည်။
"နင့်အမေက နင်တို့မောင်နှမကို အင်မတန်ချစ်တာပါ တက်ပုရယ်၊ အထင်မလွဲစမ်းပါ”
“ဘာချစ်တာလဲ အလကား”
ရုတ်တရက် ဝေကျလာသော မျက်ရည်များကို လက်ဖမိုးနှင့် ပွတ်သုတ်လိုက်သည်။ ဝမ်းနည်း အားငယ်သောစိတ်နှင့် ရန်လို အာခံသော ဆန့်ကျင်ဘက်စိတ်နှစ်မျိုးသည် သူ့ရင်ထဲတွင် တပြိုင်တည်း ဖြစ်ပေါ်နေသည်။
“ငါ့ဆီ လာမယ်ဆိုတာကိုရော နင့်အမေ သိရဲ့လား”
“သိတယ်”
သူ မနက်တုန်းက အိပ်ရာမှ နိုးတော့ အမေ မရှိတော့ပေ။ ဈေးရောင်းထွက်သွားပြီဖြစ်သည်။ အမေ့ခေါင်းအုံးအောက်ကို လှန်ကြည့်တော့ ငွေသုံးကျပ် တွေ့ရသည်။ သူက သုံးကျပ်လုံး ကောက်ယူလာခဲ့သည်။ နောက်ဖေးတွင် ထမင်းရည် ငှဲ့နေသော ထွေးထွေးက “အစ်ကို နင် ဘယ်သွားမလို့လဲ" ဟု မေးသည်ကို မကြားချင်ဟန် ဆောင်နေလိုက်သည်။ အိမ်အောက်ရောက်သောအခါမှ “ငါ ကြီးကြီးလှဆီမှာ သွားနေမလို့' ဟု လှမ်း၍ အော်ပစ်ခဲ့သည်။
သို့သော် ကြီးကြီးလှဆီကိုတော့ ချက်ချင်း မသွားဖြစ်။ သူတို့နေရာ ဖဆပလကွက်သစ်မှ သမ္မတရုံအထိ လမ်းလျှောက်လာသည်။ ရုပ်ရှင်ကြည့်ရကောင်းမလားဟု တကျပ်ခွဲတန်းတွင် ဝင်၍ တန်းစီပြီးမှ ကြည့်ချင်စိတ် မရှိတော့၍ ပြန်ထွက်လာသည်။ ကျောင်းမှ သူငယ်ချင်းများနှင့် တွေ့သေးသည်။ "ဟေ့ မင်း ကျောင်းမတက်ဘူးလား”ဟု မေးတော့ သူက “မင်းတို့ကရော ရေသွားကူးမလို့ မဟုတ်လား”ဟု ပြန်ပြောယင်း သူတို့နှင့် လိုက်သွားရကောင်းမလား စဉ်းစားသေးသည်။ သို့သော် နောက်ဆုံးတော့ ရဲရင့်ရုံမှ ကုလားကား ဝင်ကြည့်သည်။ ရုံအောက်မှ ကုလားပဲသုပ် ဝယ်စားသည်။ ရုပ်ရှင်က တကျပ်ခွဲ၊ ပဲသုပ်က တကျပ်၊ ငုံးဥက ပြားလေးဆယ်၊ ခုတော့ လက်ထဲတွင် ဆယ်ပြားသာ ကျန်တော့သည်။
"နင့်အသက် ၁၀ နှစ် ကျော်ပြီနော်”
“၁၂-နှစ်ထဲမှာ”
“၁၂-နှစ်ဆိုတာ ကလေးမဟုတ်တော့ဘူး တက်ပုရဲ့၊ ကလေးလို မတွေးနဲ့။ နင့်အမေကို နားလည်စမ်းပါ"
“ဘာ နားလည်ရမှာလဲ”
တက်ပုအသံက ငိုသံပါနေသည်။ ရန်လို အာခံသော စိတ်များက ပျောက်ကွယ်သွားပြီး ဝမ်းနည်းစိတ်များ လျှံတက်လာသည်။
“နင်တို့မောင်နှမကို ချမ်းချမ်းသာသာ နေစေချင်လို့၊ သူ့ခမျာ နောက်အိမ်ထောင်ပြုဖို့ ကြံတာပါဟယ်"
“ဘာ ချမ်းသာစေချင်တာလဲ၊ ချမ်းသာစေချင်ယင် ဒီ့ပြင်အလုပ်တွေ လုပ်စရာအများကြီး ရှိသားပဲ၊ ခုတော့ အမေက... အမေက လင်ယူတာကလွဲလို့ မလုပ်တတ်ဘူးလား”
တက်ပုက ခပ်ရိုင်းရိုင်း ပြောပြီး ရှိုက်ငိုမိသည်။ စီးကျလာသော မျက်ရည်များကို ပုဆိုးအောက်နားနှင့် ငုံ့၍ သုတ်သည်။ နှာရည်များကို ရှီးကနဲ ညှစ်ပစ်လိုက်သည်။
" အေး ဒါက ဒိပြင်ဟာတွေထက် တွက်ခြေကိုက်လို့ဟေ့၊ နင့်အမေ လင်ယူတာက အလကားယူတာမဟုတ်ဘူး၊ ဈေးတွက် တွက်ပြီး ယူတာ"
ကြီးကြီးလှက သူ့ကိုမျက်လုံးပြူးကြည့်ကာ ခပ်ကျိတ်ကျိတ် ပြောသည်။ တက်ပု နှာရည် ထပ်ညှစ်သည်။ ဆင့်၍ ဆင့်၍ တက် လာသော ရှိုက်သံများကို သည်။ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ကာ မျိုချ
တက်ပု မကျေနပ်။ ဘယ်သူ့ကိုမှ မကျေနပ်။
လောကကြီးတခုလုံးကို မကျေနပ်။
* * *
မျက်စောင်းထိုးခုံတွင် ငိုမဲ့မဲ့နှင့် ထိုင်နေသော ကောင်ကလေးကို တွေ့ရသည်။ ကောင်ကလေးက မျက်ရည်များကို လက်ဖမိုးနှင့် ပွတ်သုတ်ယင်း "ချမ်းသာစေချင်ယင် ဒိပြင် လုပ်စရာတွေ အများကြီး ရှိသားပဲ၊ ခုတော့ အမေက လင်ယူတာကလွဲလို့ မလုပ်တတ်ဘူးလား" ဟု ပြောသည်။
ထိုစကားကို ကြားရတော့ အေးမွန်၏သူငယ်ချင်း မငယ် ပြောခဲ့သောစကားကို အောင်ဖြိုးဝင်း သတိရသည်။ မငယ်ကလည်း သူ့ကို စေ့စေ့ကြည့်ကာ “ငဖြိုးရယ်၊ နင် ချမ်းသာချင်ယင် လုပ်စရာတွေ အများကြီးပါ။ ချမ်းသာတဲ့မိန်းမကို ယူတာက လွဲလို့ ဒိပြင်ဟာ မလုပ်တတ်တော့ဘူးလား။ နင်က အေးမွန်ကို လွယ်လွယ်လေး သစ္စာဖောက်တော့မှာလား”ဟု ပြောခဲ့သည်။ အဲဒီတုန်းက သူက ပါးစပ်မှတော့ ဘာမှ ပြန်မပြောခဲ့။ စိတ်ထဲတွင်တော့ ခုနတုန်းက မိန်းမကြီးပြောသလို "ဒါက ဒီပြင်ဟာတွေထက် တွက်ခြေကိုက်လို့ဟဲ့”ဟု ပြောမိလေသည်။
“ဈေးတွက် တွက်တာ မိန်းမတွေမှ တွက်တတ်တာ မဟုတ်ဘူး၊ တို့ယောက်ျားလေးတွေလဲ တွက်တတ်တာပဲ။ အင်းလေ ဘယ်လောက်ထွက်တွက်၊ တွက်ခြေကတော့ ကိုက်ချင်မှ ကိုက်မှာပေါ့လေ"
အောင်ဖြိုးဝင်း သက်ပြင်းတချက် ချမိသည်။ အေးမွန်ကို သတိရသည်။ အထူးသဖြင့် တခုံကျော်မှ မိန်းကလေးကိုမြင်တိုင် အေးမွန်ကို ပိုပြီးသတိရမိသည်။ ထိုမိန်းကလေးသည် သူ့လိုပင် သင်္ကန်းကျွန်းရထား စီးနေကျ ဖြစ်သည်။ နူးညံ့ပြီး အေးဆေးသောမျက်နှာထားလေးက အေးမွန်နှင့် တူသည်။ သူက ပုစွန်တောင်ဘူတာတွင် ဆင်းသူတက်သူမို့ ထိုမိန်းကလေး ဘယ်ဘူတာကတည်းက ပါလာသနည်း မသိရပေ။ သို့သော်လည်း ရထားပေါ်တွင်တော့ မကြာခဏ ဆုံမိကြသည်။ တဦးနှင့်တဦး မျက်မှန်းတန်းမိနေသည်။ ခုနတုန်းက ထိုမိန်းကလေး ငုံးဥဝယ်တော့ ရှေ့ခုံမှ လူက စကားရော ဖောရောနှင့် အရောဝင်ရန် အားထုတ်နေသည်ကို သတိပြုမိ၏။
“ကောင်မလေးက အေးအေးဆေးဆေး ရိုးရိုးသားသားလေး။ ဟိုကောင့် ကြည့်ရတာ စပ်ဖြဲဖြဲ၊ ပြီတီတီနဲ့ အတော်ပွေမယ့် ရုပ်မျိုး။ ကြည့်ပါအုံး ရင်ဘတ် ဟပြဲ။ ရွှေဆွဲကြိုးက ဆွဲသေး"
သူက တွေးမိသည်။ ထိုနောက် တဆက်တည်း သူနှင့်အေးမွန်နှင့်တုန်းကလည်း ဘေးလူများက ထိုသို့ပင် ပြောလေ့ရှိကြသည်ကို သဘိရသည်။ အေးမွန်က ရိုး၍ အေးကာ သူကတော့ လူလည်ရုပ်ဟု အေးမွန်၏သူငယ်ချင်း မငယ်ကပြောဖူးသည်။ အေးမွန်အား သူ့ကို ပြန်မကြိုက်ရန် ကပျက်ယပျက် လုပ်ဖူးသည်။ မငယ်က ပြောလွန်းလို့လားမသိ၊ အေးမွန်ကလည်း သူ့ကို သိပ်မယုံချင်ပေ။ "အေးမွန် မောင့်ကို မယုံရဲဘူးကွယ်”ဟု ပြောလျှင် သူ့က ပြုံး၍သာနေသည်။ သူ့ကိုယ်သူလည်း သိသည်။ သူက ယုံကြည်လောက်သော စိတ်ချလောက်သော ပုဂ္ဂိုလ်မျိုး မဟုတ်ပေ။
အဖေသေတော့ အမေ့တွင် အတွင်းပစ္စည်းလေး အနည်းပါးသာ ကျန်ခဲ့သည်။ သူ့အစ်မက ၁၈-နှစ်၊ သူက ၁ ၅-နှစ်၊ ညီမလေးက ၁၃-နှစ်။ အမေသည် သူ၏လက်ဝတ်လက်စားများနှင့် သားသမီးတို့၏ပညာရေးကို လဲခဲ့သည်။ သူတို့မောင်နှမ သုံးဦးလုံး ဘွဲ့ရခဲ့သည်။ အစ်မကြီးက ပညာရေးတက္ကသိုလ်မှ အောင်ကာ အထက်တန်းပြဆရာမ ဖြစ်ခဲ့သည်။ သူက စက်မှုတက္ကသိုလ်မှအောင်ကာ အင်ဂျင်နီယာ ဖြစ်ခဲ့သည်။ ညီမလေးကမူ ဝိဇ္ဇာသိပ္ပံတက္ကသိုလ်မှ ရိုးရိုးသိပ္ပံဘွဲ့နှင့် အင်ဂျင်နီယာကတော်ဘွဲ့ကို တပြိုင်နက်တည်း ဆွတ်ခူးခဲ့သည်။ ညီမလေး ဘွဲ့ရမည့်နှစ်တွင်ပင် အိမ်ကိုဝင်ထွက်နေသော သူ့သူငယ်ချင်း ကိုကိုလတ်နှင့် အကြောင်းဆက်၍ ပေါင်းဖက်မိကြသောကြောင့် သားသမီး သုံးဦးလုံးကို ပညာအပြည့်ပေးပြီးသောအခါ၌ကား အမေ့ဆီတွင် ရွှေဆို၍ မူး၍ပင် ရှူစရာမရှိတော့ပေ။
“အမေ့သားတွေ သမီးတွေကို အမေက ပညာအမွေပဲ ပေးနိုင်တယ်ကွယ်၊ ဟောဒီက သားကြီး ငဖြိုးအတွက်တော့ အမေ စိတ်မကောင်းဘူး။ သားကြီးက အင်မတန် အကောင်းကြိုက်၊ အင်မတန် ဇိမ်ယူတတ်တာ။ ခုတော့ အမေက ဘွဲ့တခုက လွဲလို့ ဘာတိုက် ဘာကားမှလဲ မပေးနိုင်”
အမေက မျက်ရည်အဝဲသားနှင့် ပြောခဲ့သေးသည်။ ဟုတ်သည်။ သူအစ်မနှင့် ညီမက ရှိသမျှနှင့် ရောင့်ရဲကာ ခပ်အေးအေး နေတတ်သော်လည်း သူက ကြားထဲမှ ဖောက်ကာ အင်မတန် အကောင်းကြိုက်တတ်နေသည်။ ရေအိုးထဲက ရေအစား ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေကိုမှ သောက်ချင်သည်။ ယပ်တောင် တဖြတ်ဖြတ် ခတ်ရသည်မှာ ညောင်း၍ ပန်ကာလေလေးနှင့် အအေးခံချင်သည်။ ဒတ်ဆန်း ဝမ်းတွမ်တီးဝိုင်လောက် မစီးရလျှင်တောင်မှ ဖင်မလီယာလောက်တော့ စီးချင်သည်။
"နင် ဒီလောက်တောင် အကောင်းကြိုက်နေယင်လဲ သဌေးသမီး ရှာယူပါတော့ဟယ်"ဟု အစ်မကြီးက ပြောခဲ့သည်။ ဟုတ်သည်။ သူ့ကိုယ်သူလည်း သိသည်။ သဌေးသမီးကို ရှာယူမှ ဖြစ်မည်။ သို့သော် ခက်သည်က သဌေးသမီးကို ရှာ၍ မတွေ့ခင် အေးမွန်နှင့် အနေနီးကာ ချစ်ရေးဆိုမိပြီး ချစ်သူဖြစ်လာကြရခြင်း ဖြစ်သည်။
“လူရှိလား ဟင်”
“မရှိပါဘူး”
သူက ဘေးတွင်ချထားသော သားရေအိတ်ကို ပေါင်ပေါ် တင်ကာ တွဲနံရံဘက်သို့ တိုးပေးလိုက်သည်။ ရုံးဝတ်စုံ ဝတ်ထားသော အမျိုးသမီး ခပ်ဝဝတဦးက ဝင်ထိုင်သည်။ သူ့လက်ထဲမှ ငါးမူးတန် ပလတ်စတစ်အိတ်ပျော့လေးကို ကြမ်းပေါ်သို့ ချပြီး အပေါ်ဘက်မှ လက်နှင့်ထိန်း၍ ကိုင်ထားလိုက်သည်။
“အိုက်လိုက်တာလွန်ရော”
အမျိုးသမီးက သူ့ကိုလှမ်းကြည့်ကာ ပြောသည်။ ရုံးသွား ရုံးပြန် တွေ့ဖူးနေကျ မျက်နှာဖြစ်၍ သူက အလိုက်သင့် ပြန်၍ ပြုံးပြလိုက်သည်။
“ရန်ကုန်မှာ အပူချိန် တရာ့နှစ်တဲ့"
"ဟုတ်လား"
သူက သတင်းစာထဲတွင် ဖတ်လာကာ အပူချိန်ကို ပြောတော့၊ မင်းသမီးက “ဟုတ်လား”ဟု စိတ်မဝင်စားသလို၊ ဝင် စားသလိုနှင့် အူကြောင်ကြောင် ပြောသည်။ ထို့နောက် သူ့ လက်ထဲမှ ပလတ်စတစ်အိတ်ကို ဖွင့်ကြည့်ကာ “ဟောတော့ ထောပတ်သီးတွေ မေ့ထားခဲ့ပြီ”ဟု အလန့်တကြား ပြောလေသည်။
အောင်ဖြိုးဝင်း စိတ်ညစ်သွားသည်။ သူဘာပြောပြော အမျိုးသမီးကြီးက စိတ်ဝင်စားတော့မည်မဟုတ်၊ သူ့အနားတွင် အနုမြူဗုံးကြီး ကျကွဲလျှင်ပင် မသေခင် “အောင်မလေးတော့၊ ထောပတ်သီးဟု အော်ကာ အငွေ့ဖြစ်သွားလိမ့်မည်ထင်သည်။ရသည်မှာ ထောပတ်သီး ကျန်ခဲ့သည် မဟုတ်ပဲ၊ စိန်လက်စွပ် ကျန်ခဲ့သောပုံမျိုး ဖြစ်နေလေသည်။
“တောင်ကြီးက တိုက်ရိုက်လာတဲ့ အသီးကြီးတွေကွယ့်၊ ကောင်းကကောင်းနဲ့၊ ကြွက်စားကုန်ယင်တော့ ဒုက္ခပဲ”
အမျိုးသမီးကြီးက ညည်းညည်းညူညူ ပြောသည်။ အောင်ဖြိုးဝင်း ဘာပြန်ပြောရမည်မှန်း မသိ၍ ပြုံးနေလိုက်ရသည်။ ထောပတ်သီးကို သူ စိတ်မဝင်စား၊ ကြိုက်လည်းမကြိုက်။ ထိုကြောင့် အေးမွန်းအကြောင်းကို ဆက်၍တွေးသည်။
အပိုင်း(၂)ဆက်ရန်
မစန္ဒာ
No comments:
Post a Comment