သည်နေရာ၊ သူသွားချင်နေသည့်နေရာသည် သည်နေရာဖြစ်သည်။ ယခု သူတို့အတူနေနိုင်သည့် နေရာသို့ ရောက်လေပြီ။ ညစ်ပတ်သော၊ မွဲညစ်နေသော၊ ဆင်းရဲသော၊ သနားစရာကောင်းသော၊ ရွှံ့ပုပ်စော် နံသော သည်နေရာသည် သူသွားချင်နေသည့်နေရာဖြစ်သည်။ မိန်းမတွေ၊ ယောက်ျားတွေ၊ ကလေးတွေ၊ တိရစ္ဆာန်တွေနှင့် လုံးထွေးနေသော သည်နေရာသည် သူသွားချင်ခဲ့သည့် နေရာဖြစ်သည်။ ရွှံ့တွေ၊ အညစ်အကြေးပုံတွေ၊ မြောင်းပုပ်တွေ၊ ကန့်နံ့နှင့် အနံ့အသက်ပေါင်းစုံတွေ၊ အသံဗလံမျိုးစုံတွေ၊ အော်သံတွေ၊ ငိုသံတွေ၊ တဒိုင်းဒိုင်းထုသံတွေ၊ တဂျုန်းဂျုန်းမြည်သံတွေ၊ အသံချဲ့စက်အသံတွေ ပြည့်နှက်နေသည့် သည်နေရာသည် သူသွားချင်ခဲ့သည့် နေရာဖြစ်သည်။ ဟုတ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာ့အစွန်အဖျားရှိ လူဆင်းရဲရပ်ကွက်ကလေးတစ်ခုသို့ သူ့ကို ပို့လိုက်လေ၏။
“ကျွန်တော် ရောက်ချင်လှတဲ့နေရာကို ရောက်ရတဲ့အတွက် ဘယ်လောက်ပျော်သလဲ ဆိုတာတော့ မပြောနဲ့တော့။ ပျော်လွန်းလို့ မီးကျီးခဲတွေပေါ် လျှောက်ပြဆိုရင်တောင် လျှောက်ပြမိမှာပဲ” ဟု နောင်တွင် ကိုဗာစကီးက ပြောသည်။
ကိုဗာစကီးသည် ရထားမှဆင်းလျှင်ဆင်းခြင်း ကာလကတ္တားရှိ ဂိုဏ်းချုပ်ထံသို့ သွားသည်။ ဂိုဏ်းချုပ်၏အိမ်မှာ ကိုလိုနီခေတ်က ဆောက်ထားခဲ့သည့် အိမ်ကြီး။ လှပ၍ ဘေးတွင် ပန်းခြံကြီးကလည်း ကျယ်သည်။ ဂိုဏ်းချုပ်မှာ အသက်ငါးဆယ်ခန့်ရှိသည့် အင်္ဂလိပ်-အိန္ဒိယ ကပြားတစ်ဦးဖြစ်ပြီး၊ ဝတ်ရုံဖြူကြီးနှင့် ခန့်ညားသောအသွင်ကို ဆောင်နေသည်။ ခေါင်းပေါ်တွင် ဗရင်ဂျီဘုန်းကြီးတို့ ဆောင်းသည့် ဦးရစ်ကလေး ဆောင်းထားကာ လက်တွင် ဗရင်ဂျီဘုန်းကြီးတို့ ဝတ်ဆင်လေ့ရှိသည့် လက်စွပ်ကို ဝတ်ထား၏။
“ဆင်းရဲသားတွေနဲ့ နေရအောင် ကျွန်တော်လာပါတယ်” ဟု ကိုဗာစကီးက ပြောသည်။
“ဆင်းရဲသားတွေကို တွေ့ဖို့ မခက်ပါဘူး၊ နေရာတကာမှာရှိပါတယ်” ဟု ဂိုဏ်းချုပ်က ပြောသည်။
ဗရင်ဂျီဂိုဏ်းချုပ်သည် မြစ်တစ်ဖက်ကမ်း အလုပ်သမားရပ်ကွက်ရှိ ဗရင်ဂျီဘုန်းကြီးကျောင်းတစ်ကျောင်းသို့ သူ့ကို ထောက်ခံစာရေးပေးလိုက်သည်။
ဗရင်ဂျီဘုရားရှိခိုးကျောင်းက ဖြူဖွေးနေသည့် စုလစ်မွမ်းချွန် အမြင့်ကြီးဘွေနှင့် အဝေးကပင် မြင်နိုင်သည်။ ပြတင်းပေါက်၊ တံခါးပေါက်ကြီးများတွင် ရောင်စုံမှန်တွေ တပ်ထားလျက်။ ဘုရားရှိခိုးကျောင်းထဲတွင်လည်း သူတော်စင် ရုပ်တုတွေ အများအပြားရှိသည်။ အချို့ နေရာများတွင် အလှူခံသေတ္တာကြီးများကို တွေ့ရသည်။ ဘုရားဝတ်ပြုရာ ခုံတန်းများအထက်တွင်မူ ပန်ကာများ တွဲလွဲဆိုင်းလျက်။ ရှေ့ကွက်လပ်နှင့် ဘေးပတ်ပတ်လည် လမ်းကျဉ်းကလေးများထဲတွင် စခန်းချနေကြသည့် ဒုက္ခသည်ဆင်းရဲသားများအား ဘုရားရှိခိုးကျောင်းအမည်က စိန်ခေါ်နေပုံရနေသည့်နှယ်။ ရှေ့ဝင်ပေါက်မုခ်ဦးကြီး တစ်ခုလုံးပေါ်တွင် စာလုံးကြီးများဖြင့် “ချစ်ခင်ကြင်နာသော နှလုံးသားပိုင်ရှင် မယ်တော် ဘုရားရှိခိုးကျောင်း” ဟု ကမ္ဗည်းထိုးထားသည်။
ထိုဘုရားရှိခိုးကျောင်း သင်းအုပ်ဆရာသည် ဂိုအာမှရောက်လာသော ဘုန်းတော်ကြီး အယ်လ်ဘာတိုကော်ဒေရိုဖြစ်သည်။ အသားမှာ မည်းနက်ပြောင်လက်လျက်ရှိပြီး၊ ဆံပင်မှာ လှိုင်းတွန့်လို ဝေ့လျက်ရှိ၏။ ပါးစုန့်အစ်အစ်၊ ဗိုက်ပူပူ၊ ဖြူဖွေးနေသည့် ဝတ်ရုံရှည်ကြီးနှင့်ဖြစ်ပြီး သူ့ကိုကြည့်ရသည်မှာ ဆင်းရဲသားတွေကြားတွင် သွားနေသည့် သာသနာပြုတစ်ဦးနှင့်မတူဘဲ၊ ရောမ မှူးမတ်ကြီးတစ်ဦးနှင့် တူနေသည်။ ဘုရားရှိခိုးကျောင်းဝင်းထဲတွင် သူ့ကားကြီးက အခန့်သားရပ်လျက်။ ဘုရားရှိခိုးကျောင်းတစ်ကျောင်းကို အုပ်ချုပ်ရသည့် သင်းအုပ်ဆရာတစ်ယောက်နှင့် ညီအောင် များစွာသော ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်တို့က သူ့ကို လိုလေသေးမရှိ လှူဒါန်းကြရသည်။
ယခု ဂျင်းဘောင်းဘီနှင့် ဘတ်စကက်ဘော ကစားသည့် ရွက်ဖျင်ဖိနပ်ဖြူတို့နှင့် ပေါက်လာသော သာသနာပြုဘုန်းကြီးတစ်ပါးကို တွေ့လိုက်သည့်အခါ၌ သင်းအုပ်ဆရာသည် တော်တော်စိတ်ပျက်သွား၏။
“ခင်ဗျားမှာ ကိုယ်ရုံ (သင်္ကန်း) မပါဘူးလား” ဟု သင်းအုပ်က မေးသည်။
“ဒီလောက် ပူတဲ့ အိုက်တဲ့ ခင်ဗျားတို့တိုင်းပြည်မှာ ဒါကြီးကို ဘယ့်နှယ်လုပ် ခြုံနေနိုင်မှာလဲဗျ”
“အင်း...ခင်ဗျားတို့နိုင်ငံသားတွေကတော့ ထင်ရာလုပ်ပြီး လုပ်တိုင်းလဲ တင့်တယ်နေကြတယ်ပေါ့လေ။ ကျုပ်တို့အိန္ဒိယတိုင်းရင်းသား ဗရင်ဂျီဘုန်းကြီးတွေကျတော့ ဒီကိုယ်ရုံသင်္ကန်းဟာ သာသနာတော်ရဲ့ သင်္ကေတဆိုလဲ ဟုတ်တာပဲ၊ ကျုပ်တို့အတွက် အကာအကွယ်ဆိုလဲ ဟုတ်တာပဲ၊ ဘာသာတရားကို အထွတ်အမြတ်ထားတဲ့ တိုင်းပြည်မျိုးမှာ ကိုယ်ရုံသင်္ကန်းကို ဝတ်ထားရင် အခွင့်အရေး ရတာပေါ့ဗျာ”
အိန္ဒိယတိုင်းရင်းသား သင်းအုပ်ဆရာသည် ဂိုဏ်းချုပ်ပေးလိုက်သော ထောက်ခံချက်ကို ဖတ်ကြည့်ပြီးနောက်...
“ဆင်းရဲသား ရပ်ကွက်တွေထဲမှာ ခင်ဗျား တကယ်သွားနေမှာလား၊ နေကော နေနိုင်ပါ့မလား”
“နေဖို့ ကျွန်တော် ဒီကိုရောက်လာတာပဲ”
ဘုန်းတော်ကြီး ကော်ဒရိုသည် မျက်နှာဖြူဖပ်ဖြူရော်ဖြစ်သွား၏။ ထို့နောက် လေးနက်စွာ စဉ်းစားလျက်ရှိဟန်ဖြင့် အခန်းထဲတွင် ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လျှောက်နေသည်။
“ကျွန်တော်တို့ သာသနာပြုအဖွဲ့ရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်က ဒီလို ဆင်းရဲသားတွေထဲကို သွားနေဖို့ မဟုတ်ဘူးလေ၊ သူတို့အထဲသွားနေရင် ခင်ဗျားဒုက္ခရောက်သွားမှာပေါ့။ ခင်ဗျားကတော့ လက်ဖျားထိပ်ကလေးလောက်ကိုပဲ ပေးတာပဲ၊ ဒါပေမယ့် သူတို့က ဒီလောက်နဲ့ ကျေနပ်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ လက်မောင်းတစ်ဖက်လုံးကို ဖြုတ်ယူသွားကြမှာ။ ဒီမှာ ခင်ဗျား သူတို့နဲ့အတူသွားနေလို့လဲ သူတို့မှာ ဘာမှ အကျိုးထူးလာမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ခင်ဗျား ဒီလိုသွားနေရင် သူတို့ပျင်းတာ ဖျင်းတာတွေကို အားပေးသလို ဖြစ်နေမှာပေါ့၊ ပြီးတော့ သူတို့ကလဲ ခင်ဗျားအပေါ်မှာ အစဉ်သဖြင့် မှီခိုနေကြတော့မှာပေါ့”
ဘုန်းတော်ကြီး ကော်ဒေရိုသည် လမ်းလျှောက်နေရာမှ ကိုဗာစကီးရှေ့သို့ အရောက်တွင် မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်လိုက်သည်။
“ပြီးတော့ ခက်တာက ခင်ဗျားလဲ သူတို့အထဲမှာ အစဉ်အမြဲနေနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ခင်ဗျားက တစ်နေ့ကျရင် ကိုယ့်တိုင်းပြည် ကိုယ်ပြန်သွားမှာ၊ ဒီတော့ အဲဒီလူတွေ ကျုပ်အိမ်ထဲလာပြီး သာသနာဘက်က ပုဂ္ဂိုလ်တွေက သူတို့အတွက် ဘာမှလုပ်မပေးဘူးလို့ ပြောကြဆိုကြဦးမှာ၊ တကယ်လုပ်ပေးတော့လဲ ကျုပ်တို့လို အိန္ဒိယသင်းအုပ်ဆရာတွေကို အထင်ကြီးတာ မဟုတ်ပါဘူး”
ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ထဲသို့ သွားပြီး သူတို့နှင့်အတူနေထိုင်ဖို့ ဆိုသည်ကို ဘုန်းတော်ကြီး ကော်ဒေရို တစ်ခါမှ စိတ်ကူးမထည့်ဖူးသေး။ အမှန်အားဖြင့် အိန္ဒိယသင်းအုပ်ဆရာများသည် ဆင်းရဲသားများပေါ်တွင် စေတနာတရားကင်း သောကြောင့် မဟုတ်၊ သာမန်ဆင်းရဲသား လူထုများနှင့် ရင်းရင်းနှီးနှီး ပွန်းပွန်းတီးတီး မနေလိုခြင်းကြောင့်ဖြစ်ကြောင်းကို ကိုဗာစကီး တွေ့လာရ၏။ အိန္ဒိယပြည်တွင် ဇာတ်နိမ့် ဇာတ်မြင့် ခွဲခြားသည့်ထုံးစံအတိုင်း အိန္ဒိယတိုင်းရင်း သား သာသနာပြုဆရာများသည်လည်း သူတို့နှင့် ဆင်းရဲသားများသည် လူနေမှု အဆင့်အတန်းချင်း မတူကြဟု ယူဆကြပုံရသည်။
သင်းအုပ်ဆရာ ကော်ဒေရိုသည် ခပ်အင်အင် လုပ်သည့်တိုင် တတ်နိုင်သမျှ ကူညီပါ၏။ ကော်ဒေရိုသည် သူတို့ဘုရားရှိခိုးကျောင်းအနီးရှိ အာနန်နဂရအမည်ရှိ သုခမြို့တော်ခေါ် ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင် အခန်းတစ်ခန်းရှာပေးရန် သူ့လက်ထောက်တစ်ယောက်ကို သူနှင့်အတူ ထည့်လိုက်သည်။
ကိုဗာစကီးနှင့် သူ့လမ်းပြတို့သည် နောက်တစ်နေ့ ညနေ ငါးနာရီခန့်တွင် ထိုဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကလေးထဲသို့ ရောက်လာကြ၏။ နေလုံးကြီးသည် မှိုင်းမှောင်သည့် မီးခိုးများကြားထဲတွင် ဖျော့တော့လျက်ရှိ၏။ ညနေစာ ချက်ပြုတ်ချိန်ဖြစ်သဖြင့် အိန္ဒိယပြည် အနှံ့အပြားတွင် တွေ့ရတတ်သည့်အတိုင်း လေသည် နောက်ချေးနံ့၊ ထင်းမီးဖိုနံ့ဖြင့် မွှန်နေသည်။ လမ်းကျဉ်းကလေးများထဲသို့ ရောက်လျှင် စူးရှနံစော်သည့်အနံ့များကြောင့် အဆုတ်တွေ၊ လည်ပင်းတွေ ပူလောင်သွားမည်လောဟုပင် ထင်ရ၏။ အခြား အသံဗလံများထဲမှ ထူးထူးခြားခြား သိသိသာသာ ပေါ်ထွက်နေသော အသံတစ်သံကိုကား အမြဲကြားနေရ၏။ ထိုအသံမှာ ရင်ဘတ်များစွာတို့ကို ပွင့်ထွက်စေမည့် ချောင်းဆိုးသံများဖြစ်သည်။
ကာလကတ္တားကို မလာခင်တုန်းက ကိုဗာစကီးသည် မဒရပ်အနီးရှိ သတ္တုတွင်းတစ်ခုနားက ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကလေးတစ်ခုထဲမှာ နေကြည့်ခဲ့ဖူးသေးသည်။ ထိုဆင်းရဲသားရပ်ကွက်မှာ အလင်းရောင်နှင့် မျှော်လင့်ချက်တို့ အပြည့်ရှိနေသော ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ဖြစ်သည်။ အလုပ်သမားများသည် မနက်စောစော အလုပ်ဆင်းကြသည်။ တစ်နေ့တွင် သူတို့နေရာကလေးသည် ကြီးမားသည့် စက်မှုရပ်ကွက်ကလေးတစ်ခုဖြစ်လာလိမ့်မည်ဟု သူတို့ သိကြသည်။
အာနန်နဂရခေါ် သုခမြို့တော်တွင်မူ ထိုသို့မဟုတ်။ သူတို့ဘဝသည် မျောက်လောင်း၊ မျောက်လောင်းမျှသာဟုသာ သဘောထားကြသည်။ သူတို့ရပ်ကွက်ကလေးသည် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား၊ သွားသွားလာလာ၊ ပြေးပြေးလွှားလွှား၊ ရုတ်ရုတ်ရက်ရက်ဖြင့် အသက်ဝင်နေသည်။ ထိုမျှ လှုပ်ရှားနေသော လူများသည် ဂိုဏ်းအုပ်ပြောလိုက်သလို လူပျင်းလူဖျင်းများ ဖြစ်နိုင်ပါမည်လောဟု ကိုဗာစကီး သံသယရှိသည်။ အဘိုးအိုမှ ကလေးငယ်အထိ သူတို့အားလုံးသည် ပုရွက်ဆိတ်များလို အလုပ်များနေကြသည်။ အိမ်လှေကားရင်းများ၊ အိမ်တံခါးပေါက်များ၊ အလုပ်ရုံကလေးများ၊ အိမ်ဆိုင်ကလေးများထဲတွင် လူတွေ ရောင်းလျက်၊ ဝယ်လျက်၊ သန့်ရှင်းရေးလုပ်လျက်၊ ထုတ်လုပ်လျက်၊ ဖိနပ်ချုပ်
လျက်၊ ဖာထေးလျက်၊ ပြင်ဆင်လျက်၊ ရွေးချယ်လျက်၊ လှဲကျင်းလျက်၊ တူထုလျက်၊ သံရိုက်လျက်၊ ကော်ကပ်လျက်၊ လွန်ပူဖောက်လျက်၊ သယ်ယူလျက်၊ ဆွဲငင်လျက်၊ တွန်းပို့လျက်။
အမှတ် ၄၉၊ နိုင်ဇာမူဒင် လမ်းသွယ်၊ ရွှံ့တဲကလေးတစ်လုံးရှေ့တွင် တံခါးအဖြစ် သံရိုက်ပိတ်ထားသည့် ပျဉ်ပြားနှစ်ချပ်ပေါ်တွင် အိမ်နံပါတ် ရေးထား၏။ အကျယ်မှာ သုံးပေ၊ အလျား ခြောက်ပေလောက် ရှိလိမ့်မည်။ မြေကြီးက ရွှံ့မံလျက်၊ ခေါင်မိုးက အုပ်ကြွပ်ပြားအချို့ လပ်နေသဖြင့် ကြယ်မြင်, လမြင်။ အိမ်ထောင်ပရိဘောဂမရှိ၊ လျှပ်စစ်မီးမရှိ၊ ရေမရှိ။ သူရှာနေသည့် ဆင်းဆင်းရဲရဲ စုတ်စုတ်ချာချာ ပတ်ဝန်းကျင်မျိုးဖြစ်သဖြင့် ကိုဗာစကီး သဘောကျသည်။
တံခါးမှ ထွက်လိုက်လျှင် အန်ချင်စရာကောင်းသည့် ညစ်ပတ်နံစော်သော မြောင်းပုပ်ရှိသည်။ မြောင်းပုပ်၏တစ်ဖက်တွင် အမှိုက်ပုံကြီးက ဟည်းလျက်။ လက်ဝဲဘက်နားတွင် မြောင်းကို ခွဆောက်ထားသည့် ဝါးကပ်မိုး လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်ရှိသည်။ သည်ရပ်ကွက်တွင် နေသူများအားလုံးမှာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပိုင်ရှင် အဘိုးကြီးမှလွဲလျှင် အားလုံး မွတ်ဆလင်များ ဖြစ်ကြသည်။ လက်ဖက်ရည် ရောင်းသည့် အဘိုးကြီးတစ်ယောက်သာလျှင် ဟိန္ဒူဖြစ်၏။
ကိုဗာစကီး ငှားနေသည့် အခန်းကလေးကို ပိုင်သူမှာ အနောက်တိုင်းဝတ်စုံကို ဝတ်ထားသည့် ဘင်္ဂါလီအမျိုးသားတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူတို့ ရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင်မူ ဧရာမသူဌေးကြီးပေတည်း။ လမ်းထိပ်ရှိ အိမ်သာများ၊ ရေတွင်းများ တစ်ဝိုက်တွင်လည်း သူပိုင်သည့် အိမ်တန်းလျားတစ်လုံးရှိသေးသည်။
“ဒီနေရာဆိုရင် ဆရာကြီး သဘောကျမှာပါ” ဟု အိမ်ပိုင်ရှင်ကဆို၏။
“သဘောကျပါတယ်၊ အိမ်လခကကော ဘယ်လောက်ပေးရမလဲ”
“တစ်လကို နှစ်ဆယ့်ငါးကျပ်ပါ၊ ကြိုတော့ ပေးထားရမယ်”
“ဘာ...နှစ်ဆယ့်ငါးကျပ် ဟုတ်လား၊ ဒီလောက် နေရာကလေးကို နှစ်ဆယ့်ငါးကျပ် ပေးရမလား၊ သက်သက် ဓားပြတိုက်တာ” ဟု ကိုဗာစကီးကို ပို့သည့် ကပြားသင်းအုပ်ဆရာက ပြောသည်။
“ရပါတယ်” ဟု ကိုဗာစကီးက ပြောကာ သုံးလစာ ကျသင့်ငွေကို ထုတ်ပေး၏။
သို့ဖြင့် ကိုဗာစကီး၏ အိန္ဒိယညဦးသည် အစပြု၏။
“ညက မှောင်ပိန်းနေတာပဲ၊ အပူပိုင်းဇုံဒေသမှာ ခပ်စောစော မိုးချုပ်တတ်တယ်၊ အိမ်တစ်အိမ်က ငှားလို့ရတဲ့ ရေနံဆီမီးခွက်ကလေးကို ထွန်းလိုက်တယ်။ အလိုက်တသိပဲ ကျွန်တော့်ဖို့ဆိုပြီး မီးခြစ်ဘူးလည်း ထားပစ်ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်ကို လာပေးထားတဲ့ ဖျာကလေးတစ်ချပ်ကို မြေကြီးပေါ်ခင်း၊ နံရံကို ကျောမှီပြီး ခြေဆင်းထိုင်နေမိတယ်။ မာဆေးလ်မှာတုန်းက အာရပ်ရပ်ကွက်တစ်ခုက ဝယ်လာခဲ့တဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ အိတ်ထဲက မုတ်ဆိတ်ရိတ်ဓားကိုထုတ်၊ မုတ်ဆိတ်ရိတ်သုံး ဝက်မှင်ဘီး၊ သွားပွတ်တံ၊ မိတ်ဆွေတွေက ပေးလိုက်တဲ့ ဆေးသေတ္တာကလေးနဲ့ သမ္မာကျမ်းစာအုပ်ကို ထုတ်တယ်။ တစ်နည်းပြောရရင်တော့ ကျွန်တော့်မှာရှိတဲ့ စည်းစိမ်ဥစ္စာအားလုံးဆိုပါတော့။ ခရစ်ဝင်ကျမ်းစာကြားထဲမှာတော့ တစ်လျှောက်လုံး ကျွန်တော့်ကိုယ်နဲ့မကွာ ဆောင်ခဲ့တဲ့ ဓာတ်ပုံကလေး ညှပ်ထားတယ်။ အထူးသဖြင့် ဆင်းရဲဒုက္ခကြုံတုန်းမှာ ဆိုရင် ကျွန်တော်ကြည့်နေကျ ဓာတ်ပုံကလေး။ ခုလဲ အဲဒီဓာတ်ပုံကလေးကို ကျွန်တော် ဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်”
ထိုဓာတ်ပုံမှာ ကျူရင်မြို့မှ အလောင်းတော်ခြုံလွှာဆိုသည့် ဓာတ်ပုံဖြစ်ပြီး၊ သူ့အဖေက ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ ထိုခြုံလွှာပေါ်တွင်မူ ခရစ်တော်၏မျက်နှာတော်။ စက္ခုနြေကိုချလျက်၊ ပါးတို့က ယောင်အန်းလျက်၊ နဖူးပြင်တွင် ဒဏ်ရာတွေ ပြည့်လျက်၊ မုတ်ဆိတ်တို့က ဖရိုဖရဲဖြစ်လျက်၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသက်ကို စွန့်လှူခဲ့ရသော ကိုယ်တော်၏ရုပ်ပုံတော်။ ထိုနေ့ညနေတွင်မူ ထိုရုပ်ပုံတော်သည် သူ့လိုဆင်းရဲသားရပ်ကွက်တွင် လာရောက်၍ သာသနာပြုကြသော သာသနာ့အာဇာနည်တို့ ဝင်စားထားရာ ရုပ်ပုံတော်ဟု ထင်မိ၏။
ကိုဗာစကီးသည် ခရစ်တော်ပုံတော်ကို နံရံတွင်ကပ်ကာ မီးခြစ်ဆံတစ်ချောင်းဖြင့် ညှပ်ထား၏။ ဝတ်ပြုဆုတောင်းရန် ကြိုးစားသေးသည်။ သို့ရာတွင် ဝတ်ပြု၍မရ၊ သူသည် ကြောင်တက်တက်ဖြစ်နေသည်။ သူ့ပတ်ဝန်းကျင်၊ သူ့ဘဝသစ်နှင့် နေသားကျအောင် လုပ်ရဦးမည်။ ထိုသို့ သူစဉ်းစားနေစဉ် တံခါးဝတွင် ကလေးမတစ်ယောက် လာ၍ ရပ်သည်။ ဖိနပ်မပါ၊ အဝတ်အစားတို့က စုတ်စုတ်ပြတ်ပြတ်။ သို့ရာတွင် ကျစ်ဆံမြီး ကျစ်ထားသည့် ဆံပင်အဖျားတွင် ပန်းပွင့်ကလေးတစ်ပွင့် ပန်ထားလျက်။ သူ့လက်ထဲတွင် ထမင်းနှင့် ဟင်းသီးဟင်းရွက်ကြော်များ ထည့်ထားသည့် ဒန်ထမင်းဘူးကလေးတစ်ဘူးကို ကိုင်ထား၏။ ကလေးမကလေးသည် ထမင်းဘူးကို ကိုဗာစကီးရှေ့တွင် ချကာ လက်နှစ်ဖက်ကို ယှက်၍ နှုတ်ဆက်ပြီးနောက် ထွက်ပြေးသွားသည်။
“ကျွန်တော့်ကို လာပြီး ထမင်းကျွေးတဲ့အတွက် ဘုရားသခင်ကို ကျေးဇူးတင်မိတယ်။ ပြီးတော့ သူတို့တစ်တွေစားသလို လက်နဲ့စားတယ်” ဟု ကိုဗာစကီးက ပြောသည်။
ညကိုးနာရီလောက်တွင်မူ လမ်းမမှ အသံဗလံများသည် တိတ်ဆိတ်သွားကြလေပြီ။ ထိုအခါတွင်မူ ကိုဗာစကီးသည် သူ့ပတ်ဝန်းကျင်မှ ပဲ့တင်သံများကို သတိပြုမိသည်။ အခန်းနီးချင်းမှ စကားပြောသံ၊ ငြင်းခုံသံ၊ ငိုသံ၊ ချောင်းဆိုးသံ။
ထို့နောက် အသံချဲ့စက်မှ မိန်းမသံစူးစူးဖြင့် ရွတ်ဖတ်နေသော ကိုရန်ကျမ်းစာဖတ်သံကို ကြားရသည်။ ထိုအသံပြီးလျှင် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှ ဟိန္ဒူအဘိုးကြီး၏ “ဥုံ” ရွတ်သံ ပေါ်လာပြန်သည်။ သန်းခေါင်ကျော်သည့်အခါတွင်မူ သုခမြို့တော်သည် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်စပြုလေပြီ။ ဘုရားစာရွတ်သံ၊ ဥုံရွတ်သံ၊ ကလေးငိုသံ၊ ချောင်းဆိုးသံတို့သည်လည်း တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့လေပြီ။ သုခမြို့တော်သည် အိပ်မောကျလေပြီ။
ကိုဗာစကီးသည် စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ အိပ်စက်အနားယူချင်လှပြီ။ သူသည် သူ့ဂျင်းဘောင်းဘီနှင့် ရှပ်အင်္ကျီကို ခေါက်၍ ခေါင်းအုံးလုပ်၏။ ဖျာကျဉ်းကလေးပေါ်တွင် ကိုယ်ဆန့်၍ လှဲလိုက်သည်။ ယခုမှ သူ့အခန်းသည် သူ့အရပ်ခြောက်ပေနှင့် အံကိုက်ဖြစ်နေသည်ကို သူသတိပြုမိသည်။ ကိုဗာစကီးသည် နံရံတွင် ညှပ်ထားသည့် ရေစ်တော်ပုံကို ကြည့်ကာ မှန်အိမ်ကို ငြိမ်းလိုက်သည်။
ထိုစဉ် ခေါင်းပေါ်မှ တရုန်းရုန်းအသံများကို ကြားရ၏။ မှန်အိမ်ထွန်း ကြည့်လိုက်သည့်အခါတွင် ကြွက်တစ်အုပ်သည် ဝါးလုံးထုပ်တန်းပေါ်တွင် ပြေးလွှားနေကြရာမှ ဆူညံသောအသံကိုပြုကာ နံရံအတိုင်း အောက်သို့ ဆင်းလာသည်ကို မြင်ရ၏။ ကိုဗာစကီးသည် ထ၍ခုန်ကာ ကျူးကျော်သူတို့ကို ဖိနပ်ဖြင့် အသာလိုက်ရိုက်သည်။ အခန်းနားနီးချင်းတွေ နိုးမည်စိုးသဖြင့် ဆူဆူညံညံမလုပ်ရဲ။ သို့ရာတွင် တစ်အုပ်ထွက်သွားသည်နှင့် နောက်တစ်အုပ်သည် ခေါင်မိုးပေါ်မှ အောက်သို့ဆင်းလာပြန်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် မတတ်နိုင်သည့်အတွက် ကိုဗာစကီးသည် လက်လျှော့လိုက်ရ၏။ ကြွက်များနှင့် ပေါင်းဖော်နေထိုင်ရသည်မှာ မည်မျှစက်ဆုပ်ရွံ့ရှာဖွယ်ကောင်းပါသနည်း။ သို့ရာတွင် မတတ်နိုင်ပြီ။ ထိုအရာများသည် သူ့ဘဝသစ်တွင် လွှဲရှောင်၍ရသော အရာများမဟုတ်။ ထို့ကြောင့် ကိုဗာစကီးသည် စိတ်နှလုံးကို ဒုန်းဒုန်းချကာ အိပ်ရာပေါ်သို့ ပြန်လှဲသည်။
ထိုစဉ် ဆံပင်တွေထဲက လှုပ်လှုပ်, လှုပ်လှုပ်ဖြစ်လာသဖြင့် ကိုဗာစကီးသည် မှန်အိမ်ကို ထွန်းရပြန်သည်။ ကြည့်လိုက်သည့်အခါတွင် အမွေးထူထူနှင့် ကင်းခြေများကြီးတစ်ကောင်။ ကိုဗာစကီးသည် မဟတ္တမဂန္ဒီကို ကြည်ညို၍ ဂန္ဒီ၏ အကြမ်းမဖက်ရေးတရားကို ယုံကြည်သည့်တိုင် ကင်းခြေများကိုမူ နင်းချေသတ်ပစ်လိုက်၏။
ကိုဗာစကီးသည် အိပ်ရာပေါ်သို့ ပြန်၍လှဲ၏။ သို့ရာတွင် သုခမြို့တော်ကြီး၏ အံ့သြဖွယ်တို့သည် ကုန်နိုင်ဖွယ်မရှိ။ ခြင်ကောင်များသည် မကိုက်ခင်တွင် ကိုက်ရအံ့လော, မကိုက်ရအံ့လောဟု စဉ်းစားနေဟန်ဖြင့် တဝီဝီသော မြည်သံကို ပြုနေကြ၏။
သို့ဖြင့် ကိုဗာစကီးသည် သုခမြို့တော်၏ အံ့ဖွယ်တို့ကို တစ်ခုပြီးတစ်ခု တွေ့ကြုံပြီးနောက် အိပ်ပျော်သွား၍ မကြာမီမှာပင် ဝုန်းခနဲမြည်သော အသံကြီးတစ်သံကြောင့် အိပ်ရာမှ နိုးလာ၏။ တံခါးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ မီးသွေးဆိုင်သို့လာ၍ မီးသွေးပို့သည့် လှည်းဖြစ်နေကြောင်း တွေ့ရသည်။ ပြန်အိပ်မည်ပြုစဉ် အမှောင်ထဲတွင် ချောင်းနေသည့် သူခိုးပေါက်စနှစ်ယောက်ကို လှမ်းမြင်ရပြန်သည်။ မီးသွေးဆိုင်ရှင်လည်း ထိုသူခိုးလေးများကို မြင်ပုံရသည်။ ထို့နောက် သူခိုး ဟူသော အော်သံများနှင့်အတူ လိုက်သံပြေးသံများကို ကြားရပြီးနောက် အညစ်အကြေးမြောင်းကြီးထဲသို့ လူတစ်ယောက်ကျသွားသံကို ကြားလိုက်ရသည်။
* * *
သွေးရောင်းရသည့် ပိုက်ဆံကလေးသည် ဟာစရီပါးတို့မိသားစု၏ လေးရက်စာ ထမင်းဖိုးဖြစ်၏။ ထမင်းဖိုးဆိုသည့်တိုင် ထိုရက်များအတောအတွင်း၌ သူတို့မိသားစုသည် ငှက်ပျောသီးဖြင့် ကိစ္စပြီးရသည်။ ငှက်ပျောသီးမှာ ပစ္စည်းလည်းပေါ၊ ဈေးလည်းချိုသဖြင့် သူတို့အဖို့ ဘုရားပေးသည့် အစာဟုပင် ဆိုရတော့မည်။ အာဟာရလည်းဖြစ်၊ ဆေးဖက်လည်းဝင်သည့်အတွက် ကာလကတ္တားမှ သူဆင်းရဲများသည် ငှက်ပျောကို ကိုးကွယ်လေ့ရှိကြသည်။ အခါကြီး ရက်ကြီးများ၌ သူတို့သည် မြို့စောင့်နတ်သမီး ဒူးရ်ဂါးကို ပူဇော်သောအားဖြင့် ပလ္လင်များပေါ်တွင် ငှက်ပျောပင်များကိုတင်၍ ကိုးကွယ်ကြသည်။ ပစ္စည်းဥစ္စာကို စောင့်ရှောက်သော နတ်မင်းဂါနက်သျှ၏ ကြင်ရာနတ်သမီးကို ပူဇော်သောအားဖြင့် ငှက်ပျောပင်လုံးပတ်ကို အနီကွပ်သည့် ဆာရီတွေပတ်၍ လွှမ်းခြုံကိုးကွယ်လေ့ရှိကြသည်။
ဟာစရီပါးက အလုပ်ထွက်ရှာနေချိန်တွင် ကလေးအကြီးနှစ်ယောက် ဘရားဘဇားထဲက ကောက်လာခဲ့သည့် စားစရာကလေးများကို စားကြရ၏။ သူတို့ကောက်လာသည့် အာလူး ဟင်းသီးဟင်းရွက်တို့ကို အိမ်နီးချင်း၏မီးဖိုပေါ်တွင်ချက်ပြုတ်ရန်အတွက် နွားချေးလေး လေးပြား ဝယ်လိုက်သည့်အခါတွင်ကား သူတို့တွင် ရှိသမျှသော နောက်ဆုံးပိုက်ဆံကလေးသည် ကုန်သွားလေပြီ။ နောက်ဆုံး ဘာမျှမကျန်တော့သည့်အခါ၌ ဟာစရီပါးသည် ရဲရင့်သော ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ရပ်ကို ချရပြန်သည်။ အခြားမဟုတ်။ သွေးပွဲစားဆီသို့ သွား၍ သွေးရောင်းရန်ဖြစ်သည်။
ဆေးပညာအမြင်ဖြင့် ကြည့်လျှင် ကိုယ့်သွေးကို ရောင်းစားရသည့်ကိစ္စသည် ရူးသွပ်မှုတစ်ခုဖြစ်သည် မဟုတ်ပါလော။ များစွာသော မြို့နေဆင်းရဲသားများသည် ကြံရာမရသည့်အဆုံးတွင် သွေးဘဏ်သို့လာ၍ နေ့စဉ်နှင့်အမျှ သွေးရောင်းလျက်ရှိကြောင်းဖြင့် ဆေးဘဏ် အစီရင်ခံစာတစ်စောင်တွင် ဖော်ပြထားသည်။ ထိုသူများသည် အသက်ရှည်ရှည် မနေကြရတော့။ သွေးအားနည်းရောဂါကြောင့် လမ်းမပေါ်တွင် လဲကျသေဆုံးသူတို့ သေဆုံးကြသည်။ အချို့မှာလည်း သီလရင် ထရီဇာ၏ဂေဟာသို့ လာရောက်ပြီး သေကြသည်။ အောက်စီဂျင်မရသဖြင့် ဟုတ်ကနဲ ငြိမ်းသွားသော ဖယောင်းတိုင်တစ်တိုင်မှ မီးတောက်ပမာ ဤသို့ ဘဝဆုံးသွားခဲ့ကြရသည်။
ထိုအစီရင်ခံစာအရ သွေးရောင်းသူတို့အနက် လေးယောက်လျှင် တစ်ယောက်သည် သတ်မှတ်ထားသည့် ဟေမိုဂလိုဗင်ဓာတ်၏ တစ်ဝက်မျှပင် မပြည့်။ သွေးဝယ်သည့်ဌာနများကလည်း သွေးထဲတွင် ဟေမိုဂလိုဗင် ရာနှုန်းပြည့်မပြည့်ကို ဂရုမစိုက်ကြတော့။ သို့ရာတွင် ဟေမိုဂလိုဗင်အတုကို ဘယ်လိုဖန်တီးရသည်ကို နောင်တွင် ဟာစရီပါးတို့လို တောသားတွေပင် သိလာခဲ့သည်။
ထိုနေ့က စီအာစီသွေးဘဏ်မှပေးသော ဈေးနှုန်းမှာ မက်လောက်သဖြင့် သွေးဘဏ်ရှေ့တွင် လူတွေ ကျိတ်ကျိတ်တိုးနေကြသည်။ အချို့သော သွေးဘဏ်များမှ ပွဲစားများလည်း စီအာစီသွေးဘဏ်ရှေ့သို့ မယောင်မလည် ရောက်လာ ကြကာ သူတို့ဘဏ်အတွက်လာ၍ မြူဆွယ်ကြသည်။ ထိုစဉ် ဟာစရီပါးအနီးသို့ ရွှေသွားနှစ်ချောင်းတပ်ထားသည့် လူတစ်ယောက် ရောက်လာသည်။ သူက ပြည့်တန်ဆာဈေးခေါ်သည့် လေသံမျိုးဖြင့် “လေးဆယ်ပေးမယ်လေ။ မင်းအတွက် သုံးဆယ်၊ ငါ့အတွက် တစ်ဆယ်” ဟုပြောသည်။
သုံးဆယ်ဆိုတော့ အရင်တစ်ခါ ဆိုင်ထက် ထက်ဝက်ကြီးတောင် ပိုသည်။ ကာလကတ္တားတွင် သွေးဈေးနှုန်းသည် ဒါလဟိုဇီပန်းခြံရပ်ကွက်က ကုန်စည်ဒိုင်မှ ဂုံလျှော်ဈေးနှုန်းလို၊ မုန်ညင်းဆီဈေးနှုန်းလို နေ့တိုင်းပြောင်းနေသည်ကို ဟာစရီပါးမသိ။ သွေးဈေးနှုန်းသည် ကြားပွဲစားများ ပါးစပ်ထဲက ပြောတိုင်းဖြစ်နေသည်။ သူတို့ပွဲခများများယူလိုလျှင် ဈေးနှိမ်သည်။ သူတို့ ပွဲခလျှော့လျှင် ဈေးပိုသည်။ သွေးပွဲစားသည် ဟာစရီပါး၏လက်မောင်းမှ အပ်ရာကို မြင်လိုက်သည်နှင့် ဟာစရီပါးကို သွေးရောင်းသူမှန်း ချက်ချင်းသိလိုက်လေပြီ။
ထိုလူက သူ့ကို နိဗ္ဗာန်ကူးတို့ သွေးဘဏ်သို့ ခေါ်သွားသည်။ အမည်နှင့်လိုက်ပါပေ၏။ ဆေးခန်းနံရံများကို ပန်းနုရောင်ခြယ်ထားပြီး ထိုင်ခုံကြီးတွေကလည်း အိနေသည်။ သွေးဘဏ်ကို ကာလကတ္တားရှိ နာမည်ကျော်ဆေးခန်းကြီး တစ်ခန်းနှင့် တွဲပြီး ဖွင့်ထားသည်။ ထိုဆေးခန်းသို့ ချမ်းသာသည့် မာရဝါရီကုန်သည်ကြီးများ၊ သူတို့မိသားစုများသာ လာရောက်ပြသလေ့ရှိကြသည်။
တစ်ကိုယ်လုံး ဖွေးနေသည့်ဝတ်စုံကို ဝတ်ထားပြီး ဦးထုပ်ဖြူကလေးကို ဆောင်းထားသည့် သူနာပြုဆရာမသည် သွေးလာရောင်းသူကို မြင်လိုက်သည့်အခါတွင် မျက်နှာတစ်ချက် ရှုံ့လိုက်၏။ ထို့နောက် ဟာစရီပါးကို နောက်မှ ကုလားထိုင်တစ်လုံးပေါ်တွင် အထိုင်ခိုင်းသည်။ သူနာပြုဆရာမသည် စီအာစီ သွေးဘဏ်မှ သူနာပြုများလို သူ့သွေးကြောထဲသို့ အပ်စိုက်သွင်းမပြု။ လက်ညှိုးထိပ်ကို အပ်ကလေးဖြင့်ပေါက်၍ မှန်ပြားပေါ်တွင် သွေးစက်ကို ချလိုက်သည်။ ရွှေသွားနှင့် ပွဲစားက သူနာပြုဆရာမ ပညာပြနေကြောင်းကို ရိပ်မိလိုက်လေပြီ။
သူထင်သည့်အတိုင်းပင်၊ ခဏအကြာတွင် ယခုသွေးမှာ သူတို့ဆေးခန်းက သတ်မှတ်ထားသည့် အဆင့်ကို မမီဟု ဆိုသည်။ အခြားမဟုတ်။ ကာလကတ္တားမှ လူဆင်းရဲများအားလုံးထုံးစံ သွေးထဲတွင် လိုအပ်သည့် ဟေမိုဂလိုဗင်ဓာတ် မပြည့်ခြင်းဖြစ်သည်။
ဟာစရီပါးသည် စိတ်ပျက်သွား၏။
“သွေးဝယ်တဲ့ တစ်ခြားနေရာများ နောင်ကြီးသိသေးသလား”
သူတို့နှစ်ယောက် လမ်းကြားသို့ ပြန်ရောက်လာသည့်အခါတွင် ဟာစရီပါးက ပြော၏။ ပွဲစားသည် ပခုံးကို ဖက်လိုက်ကာ
“တွေ့ရာဆိုင်တွေကို လျှောက်ပြီး ရောင်းမနေနဲ့လေကွာ၊ ခုလို ဆိုင်ကြီးတွေကို ရောင်းမှ ပိုက်ဆံရတာ၊ ခု မင်းသွေးကြောထဲမှာ သွေးကောင်းကောင်း မရှိဘဲ ရေတွေချည်းဖြစ်နေလို့ မဝယ်တာ၊ ဒီအတိုင်းသာ ကြာကြာနေရင် မင်းလဲ မကြာခင် ကိစ္စချောပြီး ပြာကို ဟူဂလီမြစ်ထဲ မျှောချရတော့မှာ”
သူပြောသဖြင့် ဟာစရီပါးသည် တကယ်ပင် လန့်သွားသည်။
“ကျွန်တော်တို့အားလုံး စားရမဲ့ သောက်ရမဲ့ ဖြစ်နေပြီဗျ၊ ဒီအတိုင်းဆို ငတ်ပြီး သေတော့မှာ ထင်ပါရဲ့” ဟု ဟာစရီပါးက ညည်းသည်။
“ဒီလောက်လဲ အားမလျှော့နဲ့ဦးကွာ၊ လာ လိုက်ခဲ့၊ မင်းကို လက်ဆောင်ပေးလိုက်မယ်” ဟု ဆိုကာ ပွဲစားသည် သူတို့အနီးရှိ ဆေးဆိုင်တစ်ဆိုင်သို့ ခေါ်သွားပြီး ဆေးတစ်ပုလင်းကို ဝယ်ပေးလိုက်သည်။ ဆွမ်ဇာလန်ပြည် ဆေးဝါးစက်ရုံများမှ ဓာတ်ခွဲပါရဂူများသည် ကမ္ဘာတွင် သူတို့ဆေးများအား မည်သို့ သုံးစွဲကြောင်းကို ကြိုတင်သိဟန်မတူ။
ပွဲစားသည် သူ့ကို သံဓာတ်ပါသည့် ဆေးပုလင်းကို လှမ်းပေးလိုက်ရင်း
“ရော့ ဟောဒီဆေးကို တစ်နေ့ သုံးလုံးနဲ့ တစ်ပတ်စားပြီးတော့ ငါ့ဆီလာခဲ့၊ မလာဘဲတော့ မနေနဲ့နော်၊ မလာရင် မင်းသွေးကြောထဲမှာ သွေးတွေ သိပ်များပြီး ပေါက်ကွဲကုန်ရင်တော့ ငါ့တာဝန်မဟုတ်ဘူး။ အဲဒီတော့ သွေးကောင်းကောင်းဝယ်တဲ့ ဆေးခန်းကို လိုက်ပို့မယ်၊ သွေးကောင်းပုံတော့ မပြောနဲ့၊ မင်းသွေးကို အကြောထဲမှာ တစ်စက်မကျန်အောင် ထုတ်မယူရင် ကံကောင်း”
* * *
သုခမြို့တော်သို့ ကိုဗာစကီးရောက်ပြီး နောက်တစ်နေ့တွင် ဘာမျှ ထူးထူးခြားခြားမရှိ။ သို့တိုင်အောင် လူပေါင်း ခုနစ်သောင်းမျှ အရောရောအနှောနှော နေထိုင်၍ သန့်ရှင်းရေးအစီအစဉ် ညံ့ဖျင်းသည့်နေရာမျိုးတွင် နေ့စဉ် လုပ်ဆောင်ဖွယ်ကိစ္စကို ပြုလုပ်ရသည်မှာ အများကြီး ပြဿနာရှိသည်။ ဥပမာအားဖြင့် ကိုယ်လက်သန့်ရှင်းရေးကို ကြည့်လျှင် သိနိုင်သည်။ သင်းအုပ်ဆရာက ကိုယ်လက်သန့်ရှင်းရေးကိစ္စများတွင် ဟိန္ဒူခရစ်ယာန်များနေသည့် ရပ်ကွက်များက ရေအိမ်များသို့သွားရန် ကိုဗာစကီးကို အကြံပေးသည်။
ဟိန္ဒူတစ်ယောက်အဖို့ “သဘာဝကိစ္စ” ကို ဆောင်ရွက်ရခြင်းသည် ထုံးတမ်းစဉ်လာများနှင့်အညီ ပြုလုပ်ရသော ကိစ္စတစ်ခုဖြစ်သည်။ ဟိန္ဒူတစ်ယောက် ကိုယ်လက်သန့်စင်ရန် ရွေးချယ်သောနေရာသည် ဘုရားကျောင်းဆောင်တစ်ဆောင်၊ ညောင်ပင်တစ်ပင်၊ မြစ်ကမ်းတစ်ခု၊ ရေတွင်းတစ်တွင်း၊ ရေကန်တစ်ကန်၊ သို့မဟုတ် လူအများ သွားလာလေ့ရှိသော လမ်းဆုံလမ်းခွတစ်ခုအနီးတွင် မဖြစ်စေရ။ ညီညာပြန့်ပြူး၍ လူနှင့်သူနှင့်ဝေးသော နေရာအရပ်ဖြစ်ရမည်။ ပြုဖွယ်ကိစ္စကို မပြုမီတွင် ဖိနပ်ကို ချွတ်ရမည်။ နိမ့်နိုင်သမျှ နိမ့်နိမ့်ထိုင်၍ ကိစ္စမပြီးခင် တိုးလို့တန်းလန်းဖြင့် မတ်တတ်ထခြင်း မပြုရ။ ကိစ္စကို ပြုနေစဉ် နေ၊ လ၊ ကြယ်တာရာ၊ မီး၊ ဗြဟ္မဏမျိုးနွယ်၊ သို့မဟုတ် အထွတ်အမြတ်ထားသော ရုပ်ပုံကို မကြည့်ရ။ တိတ်ဆိတ်စွာနေပြီးနောက် မိမိ၏ကိစ္စဝိစ္စတို့ မည်သို့ရှိမည်ဟူသော သဘောဖြင့် ဘေးပတ်ပတ်လည်သို့ လှည့်၍ မကြည့်ရ။ နောက်ဆုံးတွင် မြေကြီးနှင့် ရေကိုသုံး၍ ကိုယ်လက်သန့်စင်ခြင်းအမှုကို မည်သို့ အဆုံးသတ်ရမည်ဆိုသည့် နည်းလမ်းများအထိ အစဉ်အဆက် ကျင့်သုံးခဲ့သည့်ဓလေ့တွေရှိနေသည်။
ထိုထုံးတမ်းဓလေ့များကို ချမှတ်ခဲ့သူတို့သည် နောင်နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာသည့်အခါ၌ မြို့ကြီးများထဲတွင် လူသန်းပေါင်းများစွာ နေထိုင်ကြမည်ကို စဉ်းစားမိခဲ့ဟန် မတူကြ။ ထို့ကြောင့် သုခမြို့တော်တွင် မှီတင်းနေထိုင်ကြသော ဟိန္ဒူတို့အဖို့မူ ဟင်းလင်းဖြစ်နေသော မြောင်းကြီးများဘေးတွင်သော်လည်းကောင်း၊ မြို့စီမံကိန်း ရေးသူများက တည်ဆောက်ပေးခဲ့သည့် ခပ်ကျဲကျဲမျှသာရှိသော “ရေအိမ်” များတွင်သော်လည်းကောင်း သူတို့သဘာဝကိစ္စများကို ဆောင်ရွက်ကြရသည်။
ထိုသို့သော နေရာမျိုးသို့ ပထမဦးဆုံးအကြိမ် သွားရောက်ခြင်းသည် ကိုဗာစကီးအဖို့ ကြီးစွာသော စွန့်စားခန်းကြီးတစ်ခုကို လုပ်ရသည်နှင့်တူသည်။ မနက်လေးနာရီမျှသာရှိသေးသည့်တိုင် ထိုနေရာသို့ ဝင်သည့်အဝတွင် လူတွေ တန်းစီလျက်ရှိနေလေပြီ။ ရှေ့ဆုံးမှလူမှာ ထိုနေရာတွင် စောင့်နေရသည်မှာ နှစ်နာရီမျှပင် ရှိနေလေပြီ။ သူတို့အထဲသို့ ဂျင်းဘောင်းဘီဝတ်၍ ဘတ်စ်ကတ်ဘောဖိနပ်ကိုစီး၍ ရောက်လာသော သခင်ဆပ်တစ်ယောက်ကို မြင်ရသည့်အခါတွင် သူတို့အားလုံး လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်သွားကြသည်။ ဟိန္ဒူတို့၏ထုံးစံကို မသိဘဲ ခွင့်မလွှတ်နိုင်သည့် အမှားတစ်ခုကို ကျူးလွန်သည့်အတွက်လည်း သူ့ကိုကြည့်၍ လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုအမှားကား အခြားမဟုတ်ပါ။ ရေအိမ်စက္ကူ သုံးလေးစကို ယူလာခဲ့မိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
ဤတွင် လူငယ်တစ်ယောက်က သူ့လက်ထဲတွင် ကိုင်လာသည့် ရေထည့်ထားသည့် ဒန်ခွက်ကိုပြရင်း ရေဖြင့် သုံးသင့်ကြောင်း၊ ရေသုံးပြီးခွက်ကို ဆေးကြောပစ်ရမည်ဖြစ်ကြောင်း လက်ဟန်ခြေဟန်ဖြင့် ပြောပြသည်။ ကြည့်လိုက်သည့်အခါ၌ လူတိုင်း၏လက်ထဲတွင် ရေအပြည့်ထည့်ထားသည့် ခွက်တွေနှင့်။ ဤတွင် အဘိုးအိုတစ်ယောက်က ရေခွက်ကို လာပေးသည်။
“ကျွန်တော်က ကျေးဇူးတတင်နဲ့ ခွက်ကို လှမ်းယူလိုက်တယ်။ လှမ်းထုလိုက်လို့ သူတို့တစ်တွေ ဝိုင်းရယ်တော့ ကျွန်တော် နောက်ထပ်အမှားတစ်ခု လုပ်မိပြန်ပြီဆိုတာ သိရတယ်။ ကျွန်တော်က ခွက်ကို ဘယ်ဘက်နဲ့ ကိုင်လိုက်မိတာကိုး။ ဘယ်ဘက်ဆိုတာ အညစ်အကြေးတို့ ဘာတို့ သုတ်သင်တဲ့လက်တဲ့၊ မသန့်ဘူးပေါ့။ ရေအိမ်ဆီမရောက်ခင် အညစ်အကြေးအိုင်ကြီးကို ကျော်ဖြတ်ရသေးတယ်။ ဒါကလဲ တခြားကြောင့် မဟုတ်ဘူးဗျ။ မိလ္လာသိမ်းသမားတွေက သပိတ်မှောက်နေလို့၊ သူတို့ သပိတ်မှောက်နေတာ ငါးလကျော်သွားပြီတဲ့။ အနံ့ကလဲ ဆိုးလိုက်တာ မပြောပါနဲ့တော့။ အနံ့ကပဲဆိုးသလား၊ မြင်ကွင်းကပဲ ဆိုးသလားဆိုတာ ကျွန်တော်ဖြင့် ခွဲတောင် မခွဲတတ်တော့ဘူး။ သူတို့အဖို့ကတော့ ရိုးနေပြီပေါ့လေ၊ ရယ်လိုက်, မောလိုက်, စကားပြောလိုက်နဲ့။ ကျွန်တော်လဲ ခပ်သုတ်သုတ် ကိစ္စပြီးအောင်လုပ်ပြီး ရေအိမ်ဘက်က ပြန်လာခဲ့တယ်။ လူကတော့ လက်ဝှေ့ကြိုးဝိုင်းအတွင်း ပထမဆုံးအချီမှာ အလဲထိုးခံလိုက်ရတဲ့ လက်ဝှေ့သမားလို ယိုင်တိုင်တိုင်ဖြစ်နေပြီ။ ဒီလောက်ဆိုးဝါးတဲ့ အနိဋ္ဌာရုံမြင်ကွင်းမျိုးကို တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးသေးဘူး” ဟု ကိုဗာစကီးက ပြောသည်။
သူပြန်လာသည့်အခါတွင် သူ့ကို မကျေနပ်သည့် အမူအရာများဖြင့် ကြည့်နေသူများကို တွေ့ရ၏။ တခြားကြောင့်မဟုတ်။ ကိုဗာစကီးသည် ဗရင်ဂျီဘုန်းကြီးတစ်ပါးဖြစ်ကြောင်း သိသွားကြသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ မွတ်ဆလင်များအကြားတွင် ထိုသို့ ဗရင်ဂျီဘုန်းကြီးတစ်ပါး ရောက်လာခြင်းသည် သူတို့ကို စော်ကားသည့်နှယ်ဖြစ်နေသည်။
“အဲဒီနေ့က စိတ်ဓာတ်ကျလိုက်ပုံတော့ မပြောပါတော့။ အစာစားချင်စိတ်လဲ မရှိတော့ဘူး။ စကားပြောချင်စိတ်၊ လှုပ်ရှားချင်စိတ်ဆိုတာလဲ မရှိတော့ဘူး။ အဲ...ဘုရားဝတ်ပြုလို့ရသေးလို့ တော်သေးတာပေါ့”
ကိုဗာစကီးသည် မနက်လင်းသည်နှင့် တစ်နာရီခန့် ဘုရားဝတ်ပြု၊ တရားထိုင်ခဲ့သည်မှာ ကာလအတန်ကြာခဲ့လေပြီ။ လေယာဉ်ပျံပေါ်တွင် ဖြစ်စေ၊ ရထားပေါ်တွင်ဖြစ်စေ မည်သည့်နေရာသို့ ရောက်ရောက် ထိုဝတ်ကို မပျက်အောင် လုပ်ခဲ့သည်။ ခရစ်ဝင်ကျမ်းကို ကောက်လှန်ကာ တွေ့ရာ အပိုဒ်တစ်ပိုဒ်ကို ကောက်ဖတ်သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် သူ့စိတ်သည် အညစ်အကြေးတို့မှ ကင်းဝေးလျက် ငြိမ်းချမ်းသာယာမှုကိုရသည်။ ထိုနေ့မနက်တွင် ကိုဗာစကီးသည် တရားကို နှလုံးသွင်းသည့်တိုင် ဖြောင့်ဖြောင့် မသွင်းနိုင်တော့ပြီ။
အပိုင်း(၅)ဆက်ရန်
မြသန်းတင့်
No comments:
Post a Comment