သုခမြို့တော် (အပိုင်း - ၁၃)

ရေအိမ်ထဲမှ ကိုဗာစကီး ထွက်လာသည့်အခါတွင် ထိုရှုခင်းကို လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။ အော်သံများကို ကြားရပြီးနောက် ကလေးများနှင့် လူကြီးများသည် သူ့ထံသို့ ပြေးလိုက်လာနေသည်ကို ကိုဗာစကီး မြင်လိုက်ရ၏။ ကျောက်ခဲ များ၊ တုတ်တိုများ စသည့် ပစ္စည်းမျိုးစုံတို့သည် ရေအိမ်အနီးတစ်ဝိုက်သို့ မိုးသီး မိုးပေါက်များနှယ် ကျလာကြသည်။ ကံကောင်း၍သာ သူ့ကို မမှန်ခြင်းဖြစ်၏။

ကိုဗာစကီးသည် နောက်သို့ ပြန်၍ခုန်လိုက်၏။ ထိုအခါတွင်မှ သူတို့တစ်တွေ ပစ်နေသည့် ပစ်မှတ်ကို သူသွားတွေ့သည်။ အခြားမဟုတ်၊ စုတ်ပြတ်နေသည့် အဝတ်အစားတို့ကို ဝတ်ထားသည့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်။ ဆံပင် ဖရိုဖရဲ၊ မျက်နှာတွင် အိုးမဲတွေ၊ သွေးတွေ စွန်းပေလျက်။ ထိုအမျိုးသမီး၏မျက်လုံးများသည် မုန်းတီးစက်ဆုတ်သော အရောင်ဖြင့် ဝင်းဝင်းတောက်နေသည်။ သူ့ပါးစပ်သည် အမြှုပ်တစီစီ ထွက်နေသည်။ အသားမရှိတော့သော လက်နှစ်ဖက်ကို ဝှေ့ကာယမ်းကာဖြင့် ပါးစပ်မှ အယုတ္တ အနတ္တတို့ကို ရေရွတ်နေသည်။ သူက ဆဲလေလေ လူအုပ်ကြီးကလည်း သူ့နောက်သို့ သဲသဲမဲမဲလိုက်လေလေ။ 

ကျူးကျော်ရပ်ကွက်ကလေးတစ်ခုလုံးတွင်ရှိသည့် မျိုသိပ်ထားရသော ဒေါသတို့သည် ရုတ်တရက် ပေါက်ကွဲထွက်လာသလောဟုပင် ထင်ရသည်။ ဟုတ်သည်၊ သုခမြို့တော်သည် ထွက်ပေါက်တစ်ခုတော့ လိုနေပြီ။ ကိုဗာစကီးသည် သူ့ထံသို့ ပြေးလာခဲ့ကာ ကံဆိုးသည့်အမျိုးသမီးကို ကယ်ဆယ်ရန် ကြိုးစားသည်။ သို့ရာတွင် တစ်ယောက်က သူ့ကို လှမ်းဆွဲထားပြီး နောက်ဘက်သို့ ပြန်တွန်းနေသည်။

လူအုပ်ကြီးမှာ အမျိုးသမီးကို မီလုမီခင်ဖြစ်နေလေပြီ။ ယောက်ျားများက ဓားတွေကို ထုတ်ထားကြသည်။ မိန်းမတွေက ဝိုင်း၍ အော်ပြီး အားပေး အားမြှောက်လုပ်နေကြသည်။ ထိုမြင်ကွင်းကို ကြည့်ရသည်မှာ ကြောက်စရာကောင်းသည်။ထိုစဉ် တုတ်တစ်ချောင်းကို မြှောက်၍ ထွက်လာသော ဆံပင်ဖြူဖြူ ခပ်သေးသေး လူတစ်ယောက်ကို ကိုဗာစကီး လှမ်းမြင်လိုက်၏။ ထိုသူမှာ မိမိတဲနှင့် မျက်စောင်းထိုးတွင် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖွင့်နေသည့် ဟိန္ဒူအဘိုးကြီး ဖြစ်သည်။ ဟိန္ဒူအဘိုးကြီးသည် တုတ်ကြီးကို ဝှေ့ယမ်းကာ အမျိုးသမီးအနီးသို့ လာပြီးနောက် သူ၏ ပိန်လှီသော ကိုယ်ကလေးဖြင့် အကာအကွယ်ပေးရင်း လူအုပ်ကြီးကို ပြောနေသည်။

“ဟေ့ကောင်တွေ၊ ဒီမိန်းမကို ဘာမှမလုပ်ကြနဲ့၊ ဘုရားအလိုတော်အတိုင်း ဖြစ်ပေ့စေ”

သောင်းကျန်းနေသော လူအုပ်သည် တွန့်သွားကာ ငြိမ်ကျသွား၏။ အော်သံများအားလုံးသည်လည်း တိတ်သွား၏။ သူတို့မျက်လုံးများအားလုံးသည် ဟိန္ဒူအဘိုးကြီးဆီသို့ ရောက်နေကြသည်။ထိုခဏသည် စက္ကန့်ပိုင်းမျှသာ ကြာသော်လည်း ကိုဗာစကီး၏စိတ်တွင် တစ်ကမ္ဘာလောက် ကြာသည်ဟု ထင်မိသည်။ ထိုစဉ် လူအုပ်ထဲမှ တစ်ယောက်သည် ဓားမြှောင်တစ်ချောင်းကို ကိုင်ကာ အဘိုးကြီးအနီးသို့ ကပ်လာသည်။ အနားသို့ရောက်သည်နှင့် လက်မှဓားမြှောင်ကို လွှတ်ချလိုက်၏။ အဘိုးကြီး၏ခြေအစုံကို နဖူးဖြင့်တိုက်ရင်း ငို၏။ ထို့နောက် ထိုလူသည် မတ်တတ်ထကာ လှည့်၍ပြန်ထွက်သွားသည်။ အခြားသူများကလည်း သူ့လိုပင် ဦးချပြီး ပြန်ထွက်သွားကြသည်။ မိနစ်ပိုင်းအတွင်း၌ လူအုပ်ကြီး မရှိတော့။

ဟိန္ဒူအဘိုးအိုသည် စိတ်မနှံ့သော မိန်းမဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့၏။ အရူးမသည်လည်း ထိုအဘိုးကြီးအား စိုက်ကြည့်နေသည်။ အဘိုးအိုသည် သူ့အင်္ကျီစဖြင့် ထိုအရူးမ၏မျက်နှာတွင် ပေကျံနေသည့် သွေးစသွေးနများကို ဖြည်းညင်းစွာ သုတ်ပေးသည်။ ထိုနောက် လဲကျ​နေသော အရူးမကို ဆွဲထူပေးကာ သူ့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သို့ ခေါ်လာခဲ့လေသည်။

* * *

အတန်ကြာသည့်အခါမှပင် ကိုဗာစကီးသည် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပိုင်ရှင် ဟိန္ဒူအဘိုးကြီး ဆူရေးယားအကြောင်းကို သိလာရခြင်းဖြစ်သည်။

လွန်ခဲ့သည့် သုံးနှစ်တုန်းက ယခုလက်ဖက်ရည်ပန်းကန်များနှင့် လက်ဖက်ရည်ကရားတို့ကို ကိုင်တွယ်နေသည့် အဘိုးကြီး ဆူရေးယား၏လက်များသည် ကျောက်ဘီးကြီးတစ်ခုပေါ်တွင် ပါလာသည့် ရွှံ့လုံးများကို တဖတ်ဖတ်ဖြင့်ရိုက်၍ အိုးလုပ်ခဲ့ရသည်။ ကာလအတန်ကြာသည့်အခါတွင် အိုးထိန်းသည်၏ဘီးနှင့် သူ့လက်ချောင်းများကြားတွင် ထိုရွှံ့လုံးများသည် အိုးပုတ်ကလေးများ၊ ခွက်များ၊ အိုးများ၊ ပန်းကန်ပြားများ၊ ဆီမီးခွက်များ၊ ရေတကောင်းများကိုလုပ်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ မင်္ဂလာဆောင်များအတွက် ခြောက်ပေခန့် အမြင့်ရှိသည့် ရေတကောင်းကြီးများကိုပင် လုပ်တတ်သည်။ ဆူရေးယားသည် ဘီလီဂူရီမှ အိုးသည်တစ်ဦးဖြစ်သည်။ 

ဘီလီဂူရီမှာ ကာလကတ္တားမြောက်ဘက် မိုင်တစ်ရာ့နှစ်ဆယ်ဝေးပြီး လူဦးရေ တစ်ထောင်ခန့်ရှိသည့် ရွာကြီးတစ်ရွာဖြစ်သည်။ သူ့ဘိုးဘေးများသည်လည်း အိုးသည်များဖြစ်ကြသည်။ ပုဏ္ဏားနှင့် ငွေတိုးချေးစားသူလို အိုးသည်သည် ကျေးရွာတွင် အရေးပါသူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ဟိန္ဒူမိသားစုတိုင်းသည် နှစ်တိုင်း အခမ်းအနားတွေလုပ်တတ်ကြသည်။ အခမ်းအနားလုပ်တိုင်းလည်း အိုးတွေကို ခွဲကြရသည်။ 

ကလေးမျက်နှာမြင်လျှင်လည်း လူ့လောကသို့ရောက်လာသူတစ်ဦးကို ကြိုဆိုသည့်အနေဖြင့် အိုးခွဲရသည်။ အသုဘဖြစ်လျှင်လည်း နောင်တမလွန်တွင် ရေအိုးနှင့် ထမင်းထုပ် အပြည့်အစုံရှိပါစေဆိုသည့် သဘောဖြင့် ရေအိုးကို ခွဲရသည်။ မင်္ဂလာဆောင်လျှင်လည်း သတို့သမီး အိမ်ထောင်စုအနေဖြင့် သမီးငယ်တစ်ယောက် ဆုံးရှုံးပြီဆိုသည့် သဘောဖြင့် အိုးခွဲရသည်။ သတို့သားအိမ်ထောင်အနေဖြင့် အိမ်ထောင်စုသားတစ်ယောက် မွေးဖွားလာသည် ဆိုသည့် သဘောဖြင့် အိုးခွဲရသည်။ အမျိုးမျိုးသော ပွဲတော်အခါများတွင်လည်း အိုးခွဲရသေးသည်။ နတ်ဒေဝတာများက ကမ္ဘာမြေကြီးပေါ်တွင် အစစအရာရာကို အသစ်ဖြစ်စေလိုသည့် ဆန္ဒရှိသဖြင့် ထိုသို့ ရိုက်ခွဲရခြင်းဖြစ်သည်။ ခြုံ၍ပြောရလျှင် အိန္ဒိယပြည်တွင် အိုးသည်တစ်ယောက်အတွက် အလုပ်မရှိမှာကို မပူရ။

ဆူရေးယားတို့ရွာတွင် သူတို့အပြင် အခြားအိုးလုပ်သမား ၇ ဦး ခန့်လည်း ရှိသေး၏။ သူတို့အိုးဆိုင်များကို ရွာလယ်က ကွက်လပ်တွင် ဖွင့်ထားကြသည်။ သူတို့အနားတွင် ပန်းပဲဆရာ၊ လက်သမား၊ ခြင်းတောင်းရက်သူ၊ ငွေပန်းထိမ်ဆရာ၊ ရက်ကန်းသမား၊ ဖိနပ်ချုပ်သမား၊ ဆံပင်ညှပ်ဆရာ စသူတို့လည်းရှိသည်။ ဆူရေယား၏ အိုးဆိုင်တစ်ဖက်တစ်ချက်၌ ကုန်စုံဆိုင်ပိုင်ရှင်နှင့် မုန့်ဆိုင်ပိုင်ရှင်တို့ရှိသည်။ ရွာတွင် အလှူအတန်း၊ ပွဲတော် စသည်တို့ လုပ်လျှင် သူ့မုန့်ဆိုင်က သကြားထက် ပို၍ချိုသည့် အချိုမုန့်တွေ မပါလျှင် ပွဲမစည်။

ထိုနှစ် မိုးရာသီအကုန်၌ သူတို့ ဘီလီဂူရီရွာကလေးတွင် အရေးမကြီးဟု ထင်ရသည့် အဖြစ်အပျက်ကလေးတစ်ခု ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ထိုစဉ်က ထိုအဖြစ်အပျက်ကလေးကို မည်သူမျှ သတိမပြုမိခဲ့ကြ။ 

တစ်နေ့၌ ရက်ကန်းသည်၏ သားအကြီးဖြစ်သူ အ​ရှော့သည် ကာလကတ္တားတွင် အလုပ်သွားလုပ်နေရာမှ ရွာသို့ပြန်လာခဲ့သည်။ သူ့တွင် မိန်းမဖို့ ဝယ်လာသည့် ရဲရဲနီနေသော ပလတ်စတစ်ရေပုံးတစ်ပုံး ပါလာခဲ့သည်။ သူတို့လို ချောင်ကျသည့် ရွာကလေးတစ်ရွာတွင် ပလတ်စတစ်ပုံးကို တစ်ခါမျှ မမြင်ဖူးသေး။ ပေါ့ပါး၍ ပျော့ပျောင်းသော ပလတ်စတစ်ပုံးသည် သူတို့အတွက် အထူးအဆန်းဖြစ်နေသည်။ သူတို့တစ်သိုက်သည် ပလတ်စတစ်ပုံးကို ကိုင်ကြည့်ကြ၏။ ထိုပလတ်စတစ်ပုံး၏ အသုံးဝင်ပုံကို ပထမဆုံး သဘောပေါက်သူမှာ ကုန်စုံဆိုင်ရှင်ဖြစ်သည်။ 

နောင်သုံးလအကြာတွင်မူ သူ့ကုန်စုံဆိုင်တွင် အရောင်အသွေးအမျိုးမျိုး၊ အရွယ်အစားအမျိုးမျိုးရှိသော ပလတ်စတစ်ပုံးတွေ ရောက်နေလေပြီ။ အိုးများ၊ မြေပန်းကန်များ၊ ဘူးခြောက်များသည် ချောင်ထဲသို့ ရောက်သွားကြလေပြီ။ ပလတ်စတစ်သည် ဈေးကွက်သစ်တစ်ကွက်ကို ရသွားလေပြီ။ ဤတွင် ရွာထဲရှိ အိုးသည်တို့သည် အကြီးအကျယ် ထိခိုက်ကြသည်။

ဆူရေးယား၏ အိုးဆိုင်တွင် အိုးဝယ်သူတွေ ကျဲသွားသည်။ တစ်နှစ်မပြည့်မီတွင် ဆူရေးယားနှင့်သူ့သားနှစ်ယောက်သည် စီးပွားရေး ကျပ်တည်းလာခဲ့သည်။ သားနှစ်ယောက်နှင့် သူတို့အိမ်ထောင်များမှာ ရေကြည်ရာ မြက်နုရာ မြို့ကြီးများသို့ ပြောင်းသွားကြပြီး ဆူရေးယားသည် သူ့ရွာတွင် ကုတ်ကတ်နေရန် ကြိုးစား၏။ ပလတ်စတစ်အဖျားရောဂါ မရောက်သေးသည့် သူတို့ရွာနှင့် မိုင်သုံးဆယ်အကွာရှိ ရွာကလေးတစ်ရွာတွင် အိုးထိန်းအလုပ်ကို ရသည်။ သို့ရာတွင် ပလတ်စတစ်ရောဂါပိုးသည် ပျံ့နှံ့လျက်ရှိရာ အတန်ကြာသည့်အခါ၌ကား ထိုရွာသူရွာသားတို့မှာလည်း ပလတ်စတစ်ရောဂါ ကူးစက်သွားကြလေပြီ။

ထို့နောက် ပြည်နယ်အစိုးရက ကာလကတ္တားမှ လုပ်ငန်းရှင်ကြီးတစ်ဦးအား ငွေထုတ်ချေးကာ ပလတ်စတစ်စက်ရုံ ထောင်ခွင့်ပေးလိုက်၏။ နောက်တစ်နှစ်တွင်မူ ထိုဒေသက အိုးသည်အားလုံး ချွတ်ခြုံကျသွားကြလေပြီ။

ဆူရေးယားအဖို့ ကာလကတ္တားသို့သွား၍ အလုပ်ရှာရန်မှအပ အခြားလမ်းမရှိတော့။ သူနှင့်အတူ ဇနီးသည်ကိုလည်း ခေါ်ခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် ပန်းနာရောဂါသည် သူ့ဇနီးမှာ ကာလကတ္တားမြို့ကြီး၏ လေထုညစ်ညမ်းမှုဒဏ်ကို မခံနိုင်ရှာ။ ရောက်၍ တစ်လခန့်အကြာမှာပင် သူတို့ခေတ္တစခန်းချရာဖြစ်သည့် ကာလကတ္တားမြို့တော်ကြီး၏ တစ်ခုသောပလက်ဖောင်းပေါ်တွင် ကွယ်လွန်အနိစ္စရောက်သွားခဲ့သည်။ 

သူ့ဇနီးကို ဟူဂလီမြစ်ဘေးရှိ အခမဲ့သင်္ဂြိုဟ်ရသည့် သင်္ချိုင်းတွင် သင်္ဂြိုဟ်ပြီးနောက် ဆူရေးယားသည် မြစ်ဘေးတွင် ယောင်လည်လည်ဖြင့်လျှောက်နေသည်။ ဟောင်ရာတံတားကြီးမှ တစ်မိုင်ခန့်ဝေးသည့် မြစ်ကမ်းဘေးတွင် ရွှံ့များကို ခူးကာ ခြင်းတောင်းတစ်​တောင်းထဲသို့ ထည့်နေသည့် လူတစ်ယောက်ကို သူလှမ်းမြင်သည်။ ဆူရေးယားသည် သူ့အနားသို့ ရောက်သွားပြီး စကားပြောကြည့်၏။ ထိုလူမှာ သုခမြို့တော်အစွန်ရှိ အိုးဆိုင်တစ်ခုတွင် အလုပ်လုပ်သူဖြစ်သည်။ သူတို့ဆိုင်မှ လက်ကိုင်မပါသည့် လက်ဖက်ရည်ပန်းကန်များကို ထုတ်လုပ်သည်ဟု သိရသည်။ 

နောက်တစ်ရက်တွင် ဆူရေးယားသည် အိုးဆိုင်ရှိ အိုးထိန်းဘီးနောက်တွင် ထိုင်ရင်း မြေပန်းကန်လေးတွေ လုပ်သည်ကို တွေ့ရသည်။ သူတို့ဆိုင်က သုခမြို့တော်ရှိ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်များအားလုံးသို့ လက်ဖက်ရည်ပန်းကန်များ သွင်းသည်။

တစ်နေ့တွင်မူ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်အလုပ်သမား အဘိုးကြီးသည် သူ့အခန်းလေးထဲတွင် ကြိုးဆွဲချ၍ သေနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဆူရေးယားသည် အလုပ်ကြမ်းကောင်းကောင်း မလုပ်နိုင်တော့။ ထို့ကြောင့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သို့ သွားကာ သူ့ကို အလုပ်ပေးရန် တောင်းသည်။ ဆိုင်ရှင်ကလည်း သူ့ကို အလုပ်ပေးလိုက်၏။ ထိုအချိန်မှစ၍ ဆူရေးယားသည် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပိုင်ရှင်ဖြစ်လာခဲ့လေသည်။သူ့မီးဖိုမှ မီးခိုးများသည် ရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင် အမြဲမွှန်နေသည့်တိုင် စိတ်ရင်းကောင်းသဖြင့် တစ်ရပ်ကွက်လုံးက သူ့အပေါ်တွင် ကြည်ဖြူကြသည်။ 

ကိုဗာစကီး ထိုရပ်ကွက်ကလေးထဲသို့ ရောက်ပြီး မကြာမီ ဆူရေးယားသည် သူ့ထံသို့ ရောက်လာလေသည်။ ဟိန္ဒူအဘိုးကြီး ဆူရေးယားသည် လက်နှစ်ဖက်ကို ရင်တွင်ယှက်ကာ သူ့တဲကလေးထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။ အဘိုးကြီး၏ ပါးစပ်မှာ သွားတွေ မရှိတော့သည့်တိုင် သူ့အပြုံးသည် နွေးသွားစေသည်။ 

ကိုဗာစကီးက သူ့ကို နေရာထိုင်ခင်းပေးသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် အတန်ကြာမျှ ရပ်ကာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စိုက်ကြည့်နေကြသည်။

“အနောက်တိုင်းမှာဆိုရင်တော့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် သမန်ကာ လျှံကာလောက်ပဲ လှမ်းကြည့်လိုက်ကြတာပဲ၊ ဒီအဘိုးကြီးရဲ့ မျက်လုံးတွေကတော့ သူ့ဝိညာဉ်ကို ဖွင့်ပြသွားသလိုပဲ" ဟု နောင်တွင် ကိုဗာစကီးက ပြော၏။

ဟိန္ဒူအဘိုးကြီးသည် ဆယ်မိနစ်ခန့် ရပ်နားနေပြီးနောက် ဦးခေါင်းကို ညွှတ်၍ တဲပြင်သို့ ထွက်သွားသည်။ နောက်တစ်နေ့တွင်လည်း ထို့အတူ ရောက်လာပြန်သည်။ ထို့အတူပင် စကားတစ်လုံးမျှ မပြောဘဲ ရပ်ပြီး နောက်ပြန်ထွက်သွားသည်။ တတိယနေ့တွင် ကိုဗာစကီး မအောင့်နိုင်တော့။ အဘယ့်ကြောင့် စကားမပြောဘဲ ပြန်သွားရသနည်းဟု အကျိုးအကြောင်း မေးကြည့်သည်။

“ဆရာကြီးဟာ သူတော်ကောင်းမဟုတ်လား၊ သူတော်ကောင်းတွေရှေ့မှာ စကားလုံးတွေကို ပြောဖို့ မလိုပါဘူး”

ဤသို့ဖြင့် သူတို့နှစ်ယောက်သည် မိတ်ဆွေများ ဖြစ်လာခဲ့ကြသည်။

* * * 

ဖလော်ရီဒါနယ်ရှိ မီယာမီမြို့သည် ကာလကတ္တားမြို့၏ အနောက်ဘက် မိုင် ရှစ်ထောင်အကွာတွင်ရှိသည်။ သို့ရာတွင် ထိုမြို့နှစ်မြို့၏ ကွာဟချက်ကား အလင်းနှစ်များနှင့်သာ တိုင်းထွာ၍ ရနိုင်လိမ့်မည်။

မှန်ပါသည်။ ကာလကတ္တားမှာကဲ့သို့ပင် မီယာမီတွင်လည်း ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်များရှိပါသည်။ ကျူးဘား၊ ဟေတီနှင့် အခြားသော တောင်အမေရိကတိုင်းပြည်များမှ ထွက်ပြေးလာကြသော ဒုက္ခသည်များ ထူထောင်ခဲ့ကြသော ကျူးကျော်ရပ်ကွက်များနှင့် လူမည်းများ၏ကျူးကျော်ရပ်ကွက်များ ရှိပါသည်။ ၁၉၇၀ ခုနှစ်များအတွင်းကဆိုလျှင် ဆေးစွဲသူဦးရေ တိုးပွားလာသည့်အလျောက် လုယက်မှုများ၊ ဖောက်ထွင်းမှုများ၊ အနုကြမ်းစီးမှုများ၊ အဓမ္မကျင့်မှုများနှင့် ကြီးကျယ်သည့် ရာဇဝတ်မှုကြီးများ အများအပြား ပေါ်ပေါက်ခဲ့သည်။ လူကောင်းများမှာ အထိတ်ထိတ် အလန့်လန့်ဖြင့် နေကြရသည်။ ထို့ကြောင့် လူကောင်းသူကောင်း အများအပြားသည် တခြားနေရာသို့ ပြောင်းရွှေ့ချင် ကြသည်။ 

ကာလကတ္တားမှ လူဆင်းရဲရပ်ကွက်များတွင်ကား ထိုသို့မဟုတ်။ ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်တွေရှိသည့်တိုင် ကာလကတ္တားမြို့သူမြို့သားတို့သည် မိမိတို့၏လုံခြုံရေးအတွက် ထိုမျှစိုးရိမ်ခြင်း မဖြစ်ကြရ။ ကာလကတ္တားတစ်မြို့လုံးတွင်ဖြစ်သည့် ရာဇဝတ်မှုများသည် မီယာမီမြို့လယ်ခေါင်တွင် ဖြစ်သည့် ရာဇဝတ်မှုလောက်ပင် အရေအတွက်များပြားခြင်းမရှိ။ ချုပ်၍ပြောရလျှင် ကာလကတ္တားမှ လမ်းမများပေါ်တွင် အန္တရာယ်ဟူ၍ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်မရှိ။ မိန်းမပျိုတစ်ယောက်သည် ကာလကတ္တားမြို့လယ်ခေါင်ရှိ ချောင်ရင်ဂီလမ်းမကြီးပေါ်တွင် လည်းကောင်း၊ အခြားလမ်းမလမ်းပေါ်တွင်လည်းကောင်း ညသန်းခေါင်ယံတွင် တစ်ယောက်တည်း လျှောက်သွားသည့်တိုင် မည်သည့်အန္တရာယ်ကိုမျှ မတွေ့နိုင်။ ဈေးဝယ်ပြန်လာသည့် အိမ်ရှင်မအမျိုးသမီးသည် လမ်းတွင် ပါးစပ်ပိတ်၍ အလုခံရမည်ကို မကြောက်ရဘဲ အေးအေးဆေးဆေး ပြန်လာနိုင်သည်။

တောင်အမေရိကတိုက်သို့ သွားသည့် တံခါးမဟု ခေါ်ကြသည့် မီယာမီမြို့တွင် ကျူးကျော်ရပ်ကွက်တွေ၊ ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်တွေရှိသလို ကာလကတ္တားတွင် အချမ်းသာဆုံးဆိုသည့် လူများပင် စိတ်ကူးမထည့်နိုင်သည့် လူချမ်းသာတို့၏ရိပ်မြုံတွေရှိသည်။ ထိုသို့သော ရိပ်မြုံတစ်ခု၏အမည်မှာ ကင်းအက်စတိတ်ဟု ခေါ်သည်။ ကင်းအက်စတိတ်သည် လှပသော အုန်းပင်တန်းများနှင့် ကုက္ကိုပင်များကြားတွင် လဲလျောင်းနေသည့် လှေဆိပ်တစ်ခုလည်းဖြစ်သည်။ သန်းကြွယ်သူဌေးကြီးများ၏ရိပ်မြုံဖြစ်ပြီး သူတို့၏ခမ်းနားထည်ဝါသော ဂေဟာလည်းဖြစ်သည်။ 

ထိုဂေဟာများတွင် ရေကူးကန်ရှိသည်။ တင်းနစ်ကစားကွင်းများလည်းရှိသည်။ ပင်လယ်ကူးသင်္ဘောကြီးတွေတမျှရှိသော အပျော်စီးရွက်လှေများ၊ သင်္ဘောများ ဆိုက်ကပ်ရာ ကိုယ်ပိုင်သင်္ဘောဆိပ်များလည်း ရှိသည်။ အချို့ ဂေဟာများတွင် ရဟတ်ယာဉ်ကွင်းများရှိပြီး အချို့ဂေဟာများတွင် ပိုလိုရိုက်ကွင်းများနှင့် မြင်းကောင်ရေ တစ်ဒါဇင်ကျော်လောက်ထားနိုင်သည့် မြင်းဇောင်းများရှိသည်။ ထိုရိပ်မြုံကြီးကို သံပန်းဝန်းထရံကြီးများဖြင့် ပတ်ပတ်လည်ကာထားသည်။ ကိုယ်ပိုင်လက်နက်ကိုင် အစောင့်များ၊ မီးမောင်းများနှင့် ဥဩများ တပ်ဆင်ထားသည့် သူတို့ပတ်တရောင်ကားများက ထိုရိပ်မြုံကို နေ့ရောညပါ လှည့်ပတ်စောင့်ကြပ်နေကြသည်။ ထိုရိပ်မြုံထဲသို့ မည်သူမျှ ဝင်ခွင့်မရှိ။ အပတ်စဉ် စကားဝှက်ကို ပြောင်းပေးထားသည့် သံလိုက်ပြားဝင်ခွင့်လက်မှတ် ရှိမှသာလျှင် ဝင်ခွင့်ရသည်။ သို့မဟုတ်လျှင်လည်း အစောင့်များက စိတ်တိုင်းကျ စစ်ဆေးပြီးသူများသာလျှင် ဝင်ခွင့်ရသည်။

စင်စစ် ထိုရိပ်မြုံသည် လူချမ်းသာတို့၏အကျဉ်းထောင်ကြီးတစ်ခုနှင့် တူသည်။ ထိုအကျဉ်းထောင်မှ ထင်ရှားသည့်အကျဉ်းသားတစ်ဦးမှာ အလွန်နာမည်ကြီးသည့် ခွဲစိတ်ဆရာဝန်ကြီးတစ်ဦးဖြစ်သော အာသာလို့အက်ဆိုသူ ဖြစ်သတည်း။ 

ဖြူဖွေးသောနံရံများဖြင့် လှပသည့် မက္ကစီကို ဗိသုကာဆန်ဆန်အိမ်ကြီး။ ထိုအိမ်ကြီးမှ လသာဆောင်များ၊ ထိုအိမ်ကြီးရှေ့မှ ရေပန်းများနှင့် ကျောက်တိုင်ကြီးများ ထောက်ထားသည့် စင်ကြံများသည် ထိုရိပ်မြုံကြီးတစ်ခုလုံး၏ အလှအပပစ္စည်းများဖြစ်သည်။ 

အာသာလို့အက်သည် အလုံးအထည်ကြီးခိုင်သည့် လူတစ်ယောက်ဖြစ်၏။ သူ့ဆံပင်နီနီများတွင် ယခုအထိ အဖြူရောင် မသမ်းကြသေး။ အာသာလို့အက်သည် လောကကြီးတွင် အရာလေးခုကိုသာ စိတ်ဝင်စားသည်။ ယင်းတို့မှာ စုံထောက်ဝတ္ထုဖတ်ခြင်း၊ ပင်လယ်ရေနက်တွင် ငါးမျှားခြင်း၊ ကျေးငှက်ဗေဒနှင့် ခုတင် ၁၄၀ ရှိသည့် သူ၏ခမ်းနားသော ဘဲလ်အဲယား ဆေးကုခန်းတို့ပင်ဖြစ်သည်။ ထိုဆေးရုံတွင် အသက်ရှုလမ်းကြောင်းတွင် ဖြစ်တတ်သည့် ရောဂါများကို ကုသပေးသည်။

ဂလိုရီယာလာဇာအမည်ရှိ အမျိုးသမီးနှင့် လက်ထပ်ခဲ့သည်မှာ နှစ်ဆယ့်ကိုးနှစ်ရှိလေပြီ။ ဂလိုရီယာက ငွေရောင်ဆံပင်တွေရှိသည့် မိန်မချောတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး အသံထွက် ရုပ်ရှင်ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်ကြီးတစ်ဦး၏ သမီးဖြစ်သည်။ သူတို့တွင် သားသမီးနှစ်ယောက်ရှိသည်။ အငယ်မ ဂါဘီမှာ အသက် နှစ်ဆယ်ရှိပြီး ဆံပင်နက်နက်နှင့်ဖြစ်သည်။ ဂါဘီသည် မီယာမီ အနုပညာကောလိပ်တွင် ဗိသုကာပညာကို သင်ကြားလျက်ရှိ၏။ နောက်တစ်ယောက်မှာ အသက်နှစ်ဆယ့်ငါးနှစ်ရှိ မက်စ်လို့အက်ဖြစ်ပြီး သူ့အဖေလိုပင် ဆံပင်နီနီနှင့် ဖြစ်သည်။ မက်စ်သည် နယူးမော်လီယန်းရှိ ကျူလိန်းဆေးကောလိပ်မှ ဘွဲ့ ရပြီး နောက်နှစ်နှစ်အတွင်းတွင် ခွဲစိတ်ကုသမှုတွင် အထူးလေ့လာရန် စိတ်ကူးထားသည်။ အာသာလို့အက်သည် သူ့သား မက်စ်ကိုကြည့်၍ ဂုဏ်လည်းယူသည်။ ဝမ်းလည်းသာသည်။ မက်စ်သည် အဖေ၏ခြေရာကို နင်းရုံမျှမက တစ်နေ့တွင် ဘဲလ်အဲယားဆေးတိုက်ကြီးကိုလည်း ဆက်ခံ၍ စီမံအုပ်ချုပ်မည်ဟု သူ့အဖေမျှော်လင့်ထားသည်။

“ပါမောက္ခကြီး၊ ကျွန်တော် နိုင်ငံခြားကို သွားမယ်လို့ စိတ်ကူးထားတယ်”

ထိုအမည်ကို သူ့သားသမီးများက အပြောင်အပြက်ခေါ်ကြခြင်းမဟုတ်။ ကိုလံဗီယာတက္ကသိုလ်မှ သူ့ကို ဂုဏ်ထူးဆောင် ဆေးပညာပါမောက္ခအဖြစ် ခန့်အပ်လိုက်သည့်နေ့မှစ၍ သူ့သားသမီးများက အမြတ်တနိုးခေါ်ကြခြင်း ဖြစ်သည်။အာသာလို့အက်သည် မြင်းဇက်ကို တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ထားရာမှ လျှော့ထားလိုက်ရင်း သူ့သားကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

“ဘာပြောတယ်ကွ၊ ဘယ်နိုင်ငံခြားကို သွားမှာလဲ” 

“ကျွန်တော် အိန္ဒိယပြည်ကို တစ်နှစ်လောက်သွားချင်လို့ပါ”

“ဘာ အိန္ဒိယကို သွားမယ် ဟုတ်လား၊ ကျောင်းစာမေးပွဲကကော” 

“ကျွန်တော် ဆိုင်းဖို့ ခွင့်တောင်းထားတယ် ခင်ဗျ" 

“ဘာ...ဆိုင်းရမယ် ဟုတ်လား” 

“ဟုတ်ပါတယ်” 

မက်စ်လို့အက်က အသံတုန်တုန်နှင့် ပြောသည်။သူ့အဖေ အာသာလို့အက်သည် မြင်းဇက်ကို ဆောင့်ဆွဲကာ ခပ်သော့သော့ စီး၍ ထွက်သွား၏။

“ငါတော့ အံ့သြတယ်ကွာ၊ မင်း ဘာစိတ်ကူးနဲ့ သွားမှာလဲ"

နှစ်ယောက်သား မြင်းဆက်စီးလာကြသည့်အခါတွင် အဖေက ပြောသည်။ မက်စ်သည် သူ့အဖေ မနှစ်သက်ဟန်ပြသည်ကို မသိယောင်ပြုနေလိုက်၏။

“ဘာကြောင့်မှတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်တော် အပြောင်းအလဲကလေး ဘာလေးလဲ တွေ့ချင်၊ ပြီးတော့ တစ်ယောက်ယောက်ကို ကျွန်တော်အကျိုးပြုချင်တယ်လေ"

“တစ်ယောက်ယောက်ကို အကျိုးပြုချင်တယ်ဆိုတာ ဘာလဲကွ၊ ဘာကို ပြောတာလဲ”

“ဘာရယ်လို့ မဟုတ်ပါဘူး၊ အကူအညီလိုတဲ့ လူတွေကို အကူအညီပေးချင်တာပါ”

မက်စ်လို့အက်သည် ဝေ့လည်ကြောင်ပတ် ပြောနေ၍ မဖြစ်တော့ကြောင်းကို သိသဖြင့် တိုက်ရိုက်ပင် ပြောလိုက်သည်။

“ဆေးတိုက်တစ်တိုက်မှာလာပြီး အလုပ်လုပ်ဖို့ ကျွန်တော့်ကို ခေါ်နေလို့ပါ”

“ဘယ်မှာလဲ၊ အိန္ဒိယမှာလား၊ အိန္ဒိယပြည်ဆိုတာ အကျယ်ကြီးပဲကွ” 

“ကာလကတ္တားမှာပါ ပါမောက္ခကြီး”

အာသာလို့အက်သည် သူ့စကားကြောင့် အံ့အားသင့်သွားကာ ခြေနင်းကွင်းတွင် စွပ်ထားသည့် ခြေထောက်များပင် ဘေးသို့ ချော်ထွက်သွားကြသည်။

“ကမ္ဘာကြီးက အကျယ်ကြီးပါကွာ၊ ဒီလောက်ကျယ်တဲ့ ကမ္ဘာကြီးထဲမှာ ကာလကတ္တားကိုမှ သွားချင်ရသတဲ့လား” ဟု ဆိုကာ ခေါင်းကို ယမ်းနေသည်။

ဒေါက်တာ အာသာလို့အက်သည် အခြားသော အမေရိကန်များလိုပင် အိန္ဒိယပြည်ကို နှစ်သက်ခြင်းမရှိလှ။ ကာလကတ္တားမြို့ကိုကား မနှစ်သက်ရုံမျှမက စက်ဆုတ်ရွံရှာသလိုပင်ဖြစ်သေးသည်။ ကာလကတ္တားဆိုသည်မှာ သူတောင်း စားပေါခြင်း၊ ဆင်းရဲခြင်း၊ ပလက်ဖောင်းများပေါ်တွင် လူတွေသေရခြင်း စသည်တို့ကို ဖော်ပြသည့် ကြောင်းတူသံကွဲ စကားလုံးတစ်လုံးဖြစ်သည်ဟု သူထင်သည်။ ကာလကတ္တားမြို့၏အနိဋ္ဌာရုံများ စိတ်မချမ်းမြေ့ဖွယ်အဖြစ်များကို ရုပ်မြင်သံကြားအစီအစဉ်များတွင် သူကြည့်ခဲ့ဖူးပြီ၊ စာနယ်ဇင်းများတွင် သူဖတ်ခဲ့ဖူးပြီ။ 

ဒေါက်တာလို့အက်သည် ငတ်မွတ်ခြင်း၊ လူဦးရေ ထူထပ်ခြင်းနှင့် ဆင်းရဲခြင်းတို့ကြောင့်သာ ကာလကတ္တားကို စက်ဆုပ် ရွံမုန်းသည် မဟုတ်။ လူတစ်ယောက်ကြောင့်လည်း ကာလကတ္တားကို မုန်းတီးခြင်းဖြစ်၏။ ထိုလူမှာ အခြားမဟုတ်။ ကုလသမဂ္ဂစင်မြင့်မှနေ၍ မောက်မာဝင့်ကြွားသော မျက်နှာဖြင့် ကမ္ဘာကြီးအား လူ့ကျင့်ဝတ်အကြောင်းကို ဟောကြားနေသော လူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ၁၉၅၀ ခုနှစ်များတစ်ဝိုက်က ထိုစဉ်က အိန္ဒိယပြည်၏ကုလသမဂ္ဂကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်သော ကရစ်ရှနားမီနွန်သည် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုအား အပြင်းအထန် ပုတ်ခတ်ပြောဆိုခဲ့ခြင်းကို များစွာသော အမေရိကန်များနည်းတူ ဒေါက်တာ လို့အက်လည်း မမေ့နိုင်သေး။ မီနွန်သည် အန္တရာယ်ကြီးသည့် ပုရောဟိတ်တစ်ယောက်ဟု သူထင်သည်။ တတိယကမ္ဘာ၏ ယဉ်ကျေးမှုဟုဆိုကာ အဆိပ်ငွေ့တို့ကို မှုတ်ထုတ်နေပြီး တတိယကမ္ဘာ၏တန်ဖိုး စသည်တို့ကို လူဖြူတို့က ဖျက်ဆီးပစ်ခဲ့ကြသည်ဟု ကရစ်ရှနားမီနွန် ကြွေးကြော်ခဲ့ဖူးသည်။

“မင်းနှယ်ကွာ၊ ကိုယ့်အစွမ်းအစကို ပြဖို့နေရာ ကမ္ဘာမှာ ဒီလောက်ပဲရှားသလား၊ တော်တော်လဲ နုံတဲ့ကောင်ပဲ၊ ဟိုရောက်တော့ မင်းကိုရော နွေးနွေးထွေးထွေး ကြိုဆိုမယ်လို့များ ထင်သလား၊ မင်းပြန်လာလို့ရှိရင် မင်းနဲ့ အတန်းတူ ကောင်တွေက ဘွဲ့တွေရပြီး မင်းပဲ ယောင်ချာချာဖြစ်ကျန်ရစ်ခဲ့မှာ”

မက်စ်က မည်သို့မျှမပြော။ 

“မင်းအမေရော သိပြီလား”

 “သိပါတယ်” 

“သူကကော သဘောတူလို့လား”

“တူတယ်ရယ်လို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ရှင်းပြတော့ မေမေနားလည်သွားတယ်လို့ ထင်တာပဲ”

“ဆယ်ဗီယာကကော”

ဆယ်ဗီယာပိန်းမှာ မက်စ်၏ရည်းစားဖြစ်သည်။ အရပ်မြင့်မြင့်၊ ရုပ်ချောချောနှင့် အသက်နှစ်ဆယ့်သုံးနှစ်ရှိ အားကစားမယ်ကလေးတစ်ဦးဖြစ်၏။ သူ့မိဘများမှာ လို့အက်တို့ခြံနှင့် ကပ်လျက်ခြံတွင် နေကြသည်။ သူ့အဖေသည် မီယာမီနေ့စဉ်သတင်းစာတစ်စောင်ဖြစ်သော “သမာဓိ” သတင်းစာတိုက်ပိုင်ရှင်ဖြစ်၏။ သူတို့နှစ်ယောက်မှာ ငယ်စဉ်ကတည်းက သိကျွမ်းလာခဲ့ကြသူများဖြစ်သည်။ မက်စ်စာမေးပွဲပြီးလျှင် လက်ထပ်ကြရန် စီစဉ်ထားသည်။

“ဟုတ်ကဲ့၊ ဆယ်ဗီယာလဲ သိပါတယ် ပါမောက္ခကြီး” 

“သူကကော ဘာမှမပြောဘူးလား” 

“သူလဲ ကျွန်တော်တို့နဲ့အတူ လိုက်မယ်လို့ ပြောပါတယ်”

* * * 

ပန်းကုံးတွေ ချိတ်ထားသည့် ရွှေပေါင်ထဲမှ ရုပ်ပုံသည် ခွန်အားရှိခြင်းနှင့် လှပတင့်တယ်ခြင်းကို ဖော်ပြနေသည်။ ကျောက်မျက်ရတနာတွေ စီခြယ်ထားသည့် ကော်ဇောကြီးခင်းထားသည့် ဆင်ကိုယ်ပေါ်တွင် လိုက်ပါလာသည့် သူ့သဏ္ဌာန်သည် အောင်ပွဲတစ်ပွဲကို ရလာသည့် မဟာရာဇာတစ်ဦးနှင့် တူသည်။ သူ့ဒူးကျပ်ဘောင်းဘီတွင် ရွှေမျှင်တို့ဖြင့် ရွှေချည်ထိုးထားပြီး ကျောက်မျက်ရတနာတွေ ခြယ်ထားသည်။ သူ့ကိုယ်ခန္ဓာတွင် ပေါက်နေသည့် တောင်ပံနှစ်ဖက်နှင့် ပုဆိန်၊ တူ၊ မြားနှင့် ချိန်ခွင်တို့ကို ကိုင်ထားသည့် လက်လေးဘက်တို့သာလျှင် လူနှင့် ခြားနားသွားခြင်းဖြစ်၏။

သူ့အမည်မှာ ဘိသျှဝါကာမဖြစ်၏။ သူသည် လူလည်းမဟုတ်၊ မင်းသားတစ်ပါးလည်းမဟုတ်ဘဲ ဟိန္ဒူနတ်တစ်ပါးဖြစ်သည်။ ဘိသျှဝါကာမသည် အိန္ဒိယဒဏ္ဍာရီများထဲရှိ နတ်အပေါင်းတို့တွင် တန်ခိုးအကြီးဆုံးသော နတ်တစ်ပါးဖြစ်ပြီး ဖန်တီးခြင်းစွမ်းအား၏ ပြယုဂ်လည်းဖြစ်သည်။ ရှေးဝေဒကျမ်းများ၌ ဘိသျှဝါကာမအား “စကြာဝဠာကြီးကို တည်ဆောက်သည့် ဗိသုကာ၊ ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးကို ဖန်တီးသောတန်ခိုးရှင်၊ ကမ္ဘာများစွာကို ဖန်တီးသူ၊ ထိုကမ္ဘာများ၏ဖခင်နှင့် နတ်ဒေဝတာတို့ကို အမည်ပေးသူ၊ အမတဘုံတွင် မှီတင်းနေထိုင်သူ” ဟု ဆိုညွှန်းကြ၏။ 

မဟာဘာရတကျမ်း အလိုအရဆိုလျှင် ဘိသျှဝါကာမသည် အမွန်အဦးဖြစ်သော ဗိသုကာမျှသာမက နတ်ဒေဝတာတို့နှင့်တကွ ယင်းတို့ကိုင်ဆောင်သော လက်နက်စက်ကြာများကိုဖန်တီးသူ၊ သိပ္ပံအတတ်မျိုးစုံတို့၏အရှင်၊ အနန္တ စကြဝဠာတို့ကို တည်ဆောက်သည့် လက်သမား၊ နတ်ရထားတို့ကို ပြုလုပ်သူ၊ အဆင်တန်ဆာအားလုံးတို့ကို ဖန်တီးသူလည်းဖြစ်၏။ ဘိသျှဝါကာမသည် လက်မှုအတတ်ပညာမျိုးစုံတို့ကို ကာကွယ်စောင့်ရှောက်သူဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင်လျှင် အိန္ဒိယပြည်တွင် အလုပ်သမားများ၊ လက်မှုပညာသည်များက သူ့ကို ကိုးကွယ်လေ့ရှိကြသည်။

ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်တို့သည် စကြဝဠာကြီးကို ဖန်ဆင်းတော်မူ၍ မိမိတို့အား ပေါင်မုန့်ပေးသော ထာဝရဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်ကြသည့်နည်းတူ အိန္ဒိယတိုင်းရင်းသားများသည်လည်း လုပ်အားနှင့်ဘဝကို ဖန်တီးပေးသော ဘိသျှဝါကာမကို ပူဇော်ကိုးကွယ်ကြသည်။ စက်တင်ဘာလသို့ရောက်သည်နှင့် ကာလကတ္တား လူဆင်းရဲရပ်ကွက်များရှိ အလုပ်ရုံကလေးများတွင်လည်းကောင်း၊ ခေတ်မီစက်ရုံကြီးများတွင် လည်းကောင်း သူ့ပုံတော်များကို ချိတ်ဆွဲကာ နှစ်ရက်တိုင်တိုင် ပူဇော်ပွဲကျင်းပလေ့ရှိကြသည်။ ထိုပွဲတော်သို့ ရောက်လျှင် အလုပ်သမားနှင့် အလုပ်ရှင်၊ ဆင်းရဲသားနှင့် လူချမ်းသာတို့သည် အဆင့်အတန်းခွဲခြားခြင်း မပြုကြတော့။ ဘိသျှဝါကာမနတ်မင်းသားအား သဒ္ဒါရိုညွှတ်ခြင်း၌ အချင်းချင်း ပေါင်းစည်းမိကြတော့သည်။

ကာလကတ္တားရှိ အခြားသောလူဆင်းရဲရပ်ကွက်များမှာကဲ့သို့ပင် သုခမြို့တော်တွင်လည်း ဘိသျှကာမနတ်မင်းအား ပူဇော်ပွဲကို ခြိမ့်ခြိမ့်သဲသဲ ကျင်းပလျက်ရှိ၏။ အမှန်အားဖြင့်လည်း သုခမြို့တော်သည် အလုပ်သမားတို့စုဝေးရာ ရပ်ကွက်မဟုတ်လော။ နေ့တိုင်းလိုလိုပင် စက်ဖြင့် တစ်စုံတစ်ခုကို သွေးသံတို့ကို ကြားရတတ်သည်။ ပစ္စည်းအတိုအစတို့ ပုံထားသည်ကို မြင်ရတတ်သည်။ ဘယ်နေရာသွားသွား အလုပ်ရုံလေးတစ်ရုံကို တွေ့ရတတ်သည်။ တစ်နေရာ တွင် အင်္ကျီဗလာဖြစ်နေသည့် ကလေးငယ်တစ်သိုက်သည် ဒန်ခွက်ကလေးများ လုပ်ရန် ဒန်ပြားများကို ထုနေကြသည်။ အချို့က လုပ်ပြီးသား သံဖြူခွက်များကို အဆိပ်ငွေ့တွေ ထွက်နေသည့် သံကန်ထဲသို့ နှစ်,နေကြသည်။ အချို့ကလေးများမှာ မီးခြစ်များ ဗြောက်အိုးများကို လုပ်ကြရသည်။ မီးစုန်းဓာတ်၊ သွပ်အောက်ဆိုက်၊ အက်စဘက်တော့အမှုန့်၊ ကော်စသည့် ပစ္စည်းမျိုးစုံကို ကိုင်ရသဖြင့် သူတို့ကိုယ်သူတို့ အဆိပ်သင့်အောင်လုပ်သည့်နှယ် ဖြစ်နေသည်။

ကိုဗာစကီး၏တဲနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ပန်းပဲဖိုတစ်ခုရှိသည်။ ထိုပန်းပဲဖိုထဲတွင် မည်းနက်နေသောသဏ္ဌာန်များသည် သံကြွပ်အပိုင်းအစများကို မီးဖုတ်ကာ ထုရိုက်နေကြသည်။ သံကြွပ်ကို မီးလောင်သည့်အနံ့၊ ညှော်နံ့တို့က မွှန်ထူလျက်။ ပြတင်းပေါက်မရှိသည့် ကပ်လျက် အခန်းတစ်ခန်းထဲတွင် မည်းမည်းအရိပ် တစ်ဒါဇင်ခန့်တို့သည် ဘီဒီလိပ်နေကြသည်။ သူတို့အားလုံးလောက်မှာ လန်ချားတစ်စီးကို မဆွဲနိုင်တော့သော ချောင်းဆိုးသွေးပါရောဂါ စွဲကပ်နေကြသူများဖြစ်သည်။တစ်နေကုန် တစ်မိနစ်မျှ မနားဘဲ လိပ်လျှင် တစ်နေ့ကို ဘီဒီဆေးလိပ်ပေါင်း တစ်ထောင့်သုံးရာလောက် လိပ်နိုင်သည်။ ဘီဒီတစ်ထောင်လျှင် လိပ်ခ ဆယ့်တစ်ကျပ်ခန့်ရ၏။ 

ထိုအခန်းနှင့် ခပ်လှမ်းလှမ်း တဲကလေးတစ်လုံးထဲတွင်မူ ကြီးမားသော သင်္ဘောပန်ကာကြီးတစ်ခုကို ပန်းပဲဖိုကြီးအနီးတွင် မြင်ရ၏။ ငမန်းယက်ကြီးမှာ ကြီးမားလှသဖြင့် ပန်းပဲဖိုလုပ်သည့်အခန်း တဲကလေးမှ မြေဖြင့် ဖို့ထားသည့် နံရံပေါက်ကိုခွဲ ပုဆိန်ဖြင့် ဖေါ်ထုတ်ပြီးမှ အပြင်သို့ ထုတ်ယူနိုင်သည်။ လူသုံးယောက်တို့သည် ထိုငမန်းယက်ကြီးကို ချယ်ဂါရီတစ်စီးပေါ်သို့ ကုတ်ဖြင့် ကော်၍ တင်ကြ၏။ ထို့နောက် ကြိုးများကို ပခုံးတွင် သိုင်း၍ ရှေ့မှ အားကုန် ကျိတ်၍ ဆွဲကြ၏။ ခဏကြာလျှင် ချယ်ဂါရီဘီးကြီး လိမ့်စပြုလာသည်။ ထိုအခါကျမှပင် ပန်းပဲဖိုပိုင်ရှင်သည် စိတ်သက်သာရာရသွားဟန်ဖြင့် သက်ပြင်းချလိုက်၏။ သုံးယောက်တည်းဖြင့် ဆွဲနိုင်သဖြင့် နောက်ထပ်အလုပ်သမား အပိုမငှားရတော့သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် ဟောင်ရာတံတားကြီးနားက ဟာရိုးသို့ရောက်လျှင် သူတို့သုံးယောက်တည်းဖြင့် ထိုချယ်ဂါရီကြီးကို ဘယ်လိုရောက်အောင် ဆွဲတင်လေမည်မသိ။

သူတို့ရပ်ကွက်ကလေးမှ ကလေးလူကြီးအားလုံးသည် အလွန်လက်ရာ​​မြောက်သည်ဟု ပြောနိုင်သည်။ မော်တော်ကား အပိုပစ္စည်းများ၊ စပရိန်များ၊ ရက်ကန်းစင်အတွက် လွန်းများ၊ မူလီများ၊ လေယာဉ်ပေါ်တွင် တင်သည့် တိုင်ကီများ၊ တာဘိုင်များကအစ လုပ်ကြသည်။ အစုတ်အပဲ့များ၊ သံတိုသံစများမှနေ၍ အကောင်းပကတိဖြစ်အောင် လုပ်နိုင်သည်။ ပုံတူ လုပ်ပေးနိုင်သည်။ သူတို့ရပ်ကွက်ထဲတွင် အသေးဆုံးသော သံကြွပ်စကလေးနှင့် အသေးဆုံးသော အပျက်အစီးကလေးသည် လွှင့်မပစ်ရ၊ အချည်းနှီးမဖြစ်၊ ပြန်သုံး၍ရအောင် လုပ်သည်၊ အသစ်ဖြစ်အောင်လုပ်သည်။

“ဘယ်လောက်စုတ်တဲ့ ပစ္စည်းဖြစ်ဖြစ် လွှင့်ပစ်ဖို့ မလိုဘူးဗျ၊ အသစ်ဖြစ်အောင် ပြန်လုပ်တတ်တယ်” ဟု ကိုဗာစကီးက ပြောသည်။

အိန္ဒိယပြည်ဖွဲ့စည်းအုပ်ချုပ်ပုံ အခြေခံဥပဒေ ပုမ်မ ၂၄ ၌ စက်ရုံတစ်ခုတွင် ဖြစ်စေ၊ သတ္တုတွင်းတစ်ခုတွင် ဖြစ်စေ၊ သို့မဟုတ် အန္တရာယ်ရှိသည့် အခြားနေရာဌာနတစ်ခုခုတွင်ဖြစ်စေ ကလေးငယ်တစ်ဦးအား အလုပ်လုပ်ခိုင်းခြင်း မပြုရဟု ပြဋ္ဌာန်းထားသည်။ သို့ရာတွင် အကျိုးအမြတ်အတွက်လည်းကောင်း၊ သြဇာအာဏာတည်စေရန်အတွက်လည်းကောင်း၊ အိန္ဒိယပြည်အနှံ့အပြားတွင် ကလေးငယ်များအား ခိုင်းနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ အလုပ်ရှင်များကလည်း ကလေးကို ပို၍သဘောကျကြသည်။ ကလေး၏လက်ချောင်းများမှာ အလုပ်လုပ်ရာတွင်လည်း ကျွမ်းကျင်ကြသည်။ လုပ်ခကလည်း လူကြီးလောက် မပေးရဘဲ နည်းနည်းသာ ပေးသည်။

ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်များမှ အလုပ်သမားများမှာ အခြေအနေအဆိုးဆုံးဖြစ်သည်။ သူတို့တွင် လူမှုဖူလုံရေးမရှိ။ ကမ္ဘာတစ်ဝန်းရှိ တိရစ္ဆာန်ရုံများတွင် တိရစ္ဆာန်များကိုပင် မထားကြသော အခန်းကျဉ်းကလေးမျိုးထဲတွင် တစ်နေ့လျှင် နာရီပေါင်း ဆယ့်နှစ်နာရီအထိ အလုပ်လုပ်ကြရသည်။ အများအားဖြင့် ထိုအလုပ်သမားများသည် ထိုနေရာတွင် အလုပ်လုပ်၊ ထိုနေရာတွင်ပင် ထမင်းစားပြီး ထိုနေရာတွင်ပင် အိပ်ကြရသည်။ သူတို့နေရာတွင် လေဝင်ပေါက်မရှိ၊ အလင်းရောင်မရှိ။ သူတို့အဖို့ သီတင်းပတ်ကုန် နားရက်မရှိ။ နွေရာသီရက်အား မရှိ။ တစ်နေ့ အလုပ်မဆင်းမိသည်နှင့် အလုပ်လက်မဲ့ဖြစ်ရတော့သည်။ စကားပြော မှားလျှင်၊ တောင်းဆိုချက်တင်လျှင်၊ စောဒကတက်လျှင်၊ အလုပ်ကို တစ်နာရီလောက် နောက်ကျရောက်မိလျှင် အလုပ်မှ ချက်ချင်း ထုတ်ပစ်ခံရတော့သည်။ လျော်ကြေးရဖို့ဆိုသည်မှာ ဝေလာဝေး။ ပုံနှိပ်စက်တတ်သူ၊ သံပြားတတ်သူ၊တွင်ခုံ ကိုင်တတ်သူလောက်သာလျှင် အလုပ်မပြုတ်ကြခြင်းဖြစ်သည်။ 

သုခမြို့တော်တစ်ခုတည်းအတွင်းမှာပင် ထိုသို့သော ပျံကျအလုပ်သမားတွေ ထောင်ချီရှိသည်။ ကာလကတ္တားတစ်မြို့လုံးတွင်ဆိုလျှင် မရေတွက်နိုင်ပြီ။

"ပျံကျအလုပ်သမားတွေ၊ အလုပ်လက်မဲ့တွေ သည်လောက်များပါလျက်နဲ့ သည်အင်အားကိုသုံးပြီး သူတို့ကံကြမ္မာကို ပြောင်းလဲအောင် မလုပ်နိုင်ကြတော့ဘူးတဲ့လားဗျာ"

"ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲမှာ သူတို့ကို ကြည့်ပြီး သည်အမေးကိုချည်း မေးနေမိတယ်။ သူတို့အများစုဟာ ကျေးလက်ကလာကြသူတွေဖြစ်တော့ သည်လိုတောင်းဆိုတာတို့ ဘာတို့ကိုလည်း မလုပ်တတ်ကြတော့ဘူး ထင်ပါရဲ့။ ဆင်းရဲလိုက်တာကလည်း မပြောပါနဲ့တော့။ မုန့်ဆိုင်ကလေးတစ်ဆိုင်လောက်မှာ အလုပ်ရရင်ကို သူတို့အဖို့တော့ တကယ့်လာဘ်ကြီးတစ်ပါးဖြစ်နေပြီ။လူတွေမှာ သည်လောက် အလုပ်အကိုင်မဲ့ဖြစ်နေတော့ သူတို့ကို ထမင်းကလေး တစ်လုပ်ကျွေးထားတဲ့ အလုပ်ကို ကောင်းကောင်း၊ မကောင်းကောင်း လုပ်ရတော့တာပေါ့၊ ဘယ်မှာ တောင်းဆိုချက်တွေ ဘာတွေ လုပ်နေနိုင်ပါတော့မလဲ။ အိမ်ထောင်စုမှာ အဖေမကျန်းမာလို့၊ ဒါမှမဟုတ် သေလို့ရှိလျှင် ဘယ်ကမှ ဝင်ငွေ မရှိတော့ဘူး။ သည်တော့ ရှိတဲ့ကလေးတွေဟာ အလုပ်မလုပ်ဘဲ ဘယ်နေလို့ရပါတော့မလဲ။ သူတို့ဟာ အစတုန်းကတော့ စာရိတ္တအရာမှာ ကောင်းကြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သေရေးရှင်ရေးနဲ့ ကြုံလာတဲ့အခါကျတော့ စာရိတ္တကို စဉ်းစားမနေနိုင်တော့ဘူးလေ"

"ဘင်္ဂလားမှာ အလုပ်သမားအဖွဲ့တွေရှိပါတယ်။ အင်အားလည်း ကောင်းပါတယ်။ သည်အဖွဲ့ တွေက သူတို့အတွက် ဘာတွေများလုပ်ပေးနိုင်မလဲ။ အိန္ဒိယပြည်တစ်ဝန်းလုံးမှာ အလုပ်သမားအဖွဲ့ပေါင်း တစ်သောင်းခြောက်ထောင်လောက်ရှိတယ်။ သည်အထဲမှာ အဖွဲ့ပေါင်း ၇၄၅ဝ က ဘင်္ဂလားပြည်နယ်ထဲမှာရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် သုခမြို့တော်လို နေရာမျိုးမှာ ဘယ်သူလာပြီး သပိတ်မှောက်ဖို့ လှုံ့ဆော်ရဲမှာလဲ။ သူတို့ သပိတ်မှောက်သွားလျှင် သူတို့နေရာကို ဝင်လုပ်မယ့် အလုပ်လက်မဲ့တွေက အဆင်သင့်။ သည်သုခမြို့တော်က လူတွေဟာ ကမ္ဘာမှာအောက်တန်းအကျဆုံးလူတွေလို့တောင် ကျွန်တော်ပြောချင်တယ်။ သူတို့ဟာ အငတ်ဘေးရဲ့ ကျေးကျွန်တွေ။ ဒါပေမယ့် နှစ်စဉ် ပွဲတော်ချိန်ရောက်လျှင် ဘိသျှဝါကာမကိုတော့ ပူဇော်ကြတာပဲ"

ပူဇော်ပွဲမတိုင်မီ တစ်နေ့ကတည်းကပင် အလုပ်သမားများသည် သူတို့စက်များ၊ သူတို့ပစ္စည်းကိရိယာများကို ဆေးကြောသုတ်သင်ကာ ပန်းကုံးများ၊ သစ်ရွက်သစ်ခက်များဖြင့် အလှဆင်ကြသည်။ ပိုင်ရှင်များသည် ဟောင်ရာတံတားကြီးနားက အိုးဆိုင်များသို့သွားကာ ဆင်စီးနေသည့် လက်လေးဖက်နှင့် ဘီသျှဝါကာမနတ်၏ပုံတော်ကို ဝယ်ကြသည်။တတ်နိုင်သူက နတ်ရုပ်ကြီးကြီး ဝယ်သည်။ မတတ်နိုင်သူက ခပ်သေးသေး ဝယ်သည်။ အချို့စက်ရုံကြီးများတွင်ဆိုလျှင် ဘီသျှဝါကာမနတ်ရုပ်မှာ လူ့ထက် နှစ်ဆသုံးဆလောက် ကြီးပြီး တန်ဖိုးအားဖြင့်လည်း ထောင်ချီပေးရသည်။

အကြိုနေ့ည၌ကား ဆင်းရဲဒုက္ခတို့ ခိုအောင်းနေရာ တဲသိုက်ကလေးများသည် ပူဇော်ပွဲများကျင်းပရာ ပလ္လင်ကြီးများနှင့် တူနေသည်။ ပန်းကုံးတွေ ဆင်ထားသည့် ယာယီပလ္လင်များကို အများအပြားတွေ့ရသည်။ မနက်လင်းအားကြီး အချိန်အထိ ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကလေးသည် ပွဲတော်၏အသံဗလံများဖြင့် ဆူညံနေတော့သည်။

မနေ့က ကျွန်အဖြစ်ရုန်းခဲ့ကြရသော သူများသည် ပွဲတော်နေ့သို့ရောက်သည့်အခါတွင် ဝတ်ကောင်းစားလှတို့ ဝတ်ဆင်၍ ထွက်လာကြ၏။ သူတို့ဇနီးများ၊ သားသမီးများကလည်း သေတ္တာထဲတွင် နှစ်လုံးပေါက်အောင် သိမ်းထားခဲ့သည့်ဆာရီများ၊ အင်္ကျီများကို ထုတ်၍ဝတ်လာကြသည်။ ကလေးများကလည်း မင်းသားကလေးများနှယ် အဝတ်အစားသစ်တွေဖြင့်။ ခါတိုင်း စက်သံပြားထုသံ၊ တွင်ခုံလှည့်သံတို့ဖြင့် ဆူညံနေသည့်တိုင် ထိုနေ့တွင် ထိုအသံများကို မကြားရတော့။ ဗုံမောင်းသံ၊ ခရုသင်းသံ စသည်တို့ကိုသာ ကြားရသည်။ ရှေ့ဆုံးတွင် ပုဏ္ဏားက လက်တစ်ဖက်တွင် ခေါင်းလောင်း၊ လက်တစ်ဖက်တွင် သန့်စင်သော မီးရှူးတိုင်ကို ကိုင်လျက်။

ထိုနေ့တွင် အချို့မိတ်ဆွေများက ကိုဗာစကီးထံ ရောက်လာပြီး သူတို့အတွက် ဆုတောင်းပေးပါရန် ပြောသဖြင့် ကိုဗာစကီးသည် သူတို့အတွက် ဆုတောင်းပေးရသေးသည်။ 

ထို့နောက် ပွဲတော်ကြီး စလေပြီ၊ ပိုင်ရှင်နှင့် ကိုယ်စားလှယ်တို့က အလုပ်သမားများနှင့် သူတို့သားသမီးတို့အား ထမင်းဟင်းတို့ ကျွေးမွေးသည်။ ပူရီကျွေးသည်။ ထန်းရည်တိုက်သည်။ ကသူ က၊ ရယ်သူရယ်၊ သောက်သူသောက်ဖြင့် သူတို့အားလုံး သူတို့၏ဘဝကို မေ့ပစ်လိုက်ကြသည်။ ဘီသျှဝါကာမနတ်မင်းသည် ထောင်ပေါင်းများစွာသော ပန်းကုံးများအောက်မှ သူတို့ကို ကြည့်၍ ပြုံးပေလိမ့်မည်။ မိမိသည် အလုပ်သမားနှင့်အလုပ်ရှင်တို့အား အလုပ်ဖြင့် ညီညွတ်အောင် ပေါင်းစည်းပေးနိုင်သူ မဟုတ်ပေလော။

သို့ဖြင့် သူတို့သည် တစ်ညလုံး ပျော်ကြသည်။ တစ်နေရာမှ တစ်နေရာ၊ အလုပ်ရုံတစ်ခုမှ တစ်ခုသို့သွားပြီး ဘီသျှဝါကာမနတ်မင်း၏ပုံတော်ကို ကြည့်ကြသည်။ မည်သည့်စက်ရုံ၏ပုံတော်က အလှဆုံး၊ မည်သည့်စက်ရုံ၏ ပုံတော်က အကြီးဆုံးစသည်ဖြင့် အချင်းချင်း ဝေဖန်ကြသည်။

နောက်တစ်နေ့တွင်မူ စက်ရုံအသီးသီးမှ အလုပ်သမားများသည် မိမိတို့စက်ရုံတွင် ဆင်ထားသည့် ဘီသျှဝါကာမ၏ပုံတော်ကြီးကို ချယ်ဂါရီများပေါ်သို့ တင်ကြ၏။ အိုးစည်ဗုံမောင်းများဖြင့် ပုံတော်များကို ဟူဂလီမြစ်ကမ်းသို့ ပင့်လာကြ၏။ မြစ်ကမ်းရောက်သောခါ လှေများပေါ်သို့တင်ကာ မြစ်လယ်သို့ လာခဲ့ကြ၏။ ထို့နောက်တွင် ရွှံ့ရုပ်များ ရေနက်တွင် အရည်ပျော်စေသောငှာ လှေပေါ်မှ ရေထဲသို့ ပစ်ချကြ၏။ ဘီသျှဝါကာမနတ်မင်း သက်တော်ရာကျော် ရှည်ပါစေဟု ဆုတောင်းကြသည်။ထို့နောက်တွင်ကား သူတို့စက်ရုံများသို့ ပြန်လာကြကာ စက်များဘေးတွင် ခါတိုင်းကဲ့သို့ ပင်ပန်းကြီးစွာ အလုပ်လုပ်ကြပြန်လေသတည်း။

အပိုင်း(၁၄)ဆက်ရန်

မြသန်းတင့်