သုခမြို့တော် (အပိုင်း - ၁၉)(ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)

သူ့တွင် ရှိသမျှသော ဥစ္စာပစ္စည်းတို့ကို ကြေးလင်ပန်းကလေးတစ်ချပ်ထဲတွင် စုပုံထားသည်။ ယင်းတို့မှာ ခရုသင်းတစ်ခု၊ လန်ချားတွင် တပ်သည့် ချူကလေးတစ်လုံး၊ ဂင်္ဂါမြစ်ရေထည့်ထားသည့် အိုးကလေးတစ်လုံး၊ ထောပတ်ဆီ အိုးတစ်လုံး၊ ခွငါးခုရှိသည့် ဖယောင်းတိုင်တစ်ချောင်းတို့ဖြစ်သည်။ ထိုဖယောင်းတိုင်မှာ မီးနတ်ကို ပူဇော်သည့်အခါတွင် ထွန်းရန်ဖြစ်သည်။ သူ့အမည်မှာ ဟာရီဂီရိဖြစ်ပြီး အသက်လေးဆယ့်သုံးနှစ်ရှိပြီ။ သေးကွေးကျုံလှီသည့် ခန္ဓာ ကိုယ်ရှိပြီး နဖူးပေါ်တွင် မှဲ့ကြီးတစ်လုံးပေါက်လျက်ရှိသည်။ သူ့အလုပ်မှာ ဟိန္ဒူဘုန်းတော်ကြီးဖြစ်လေသည်။ သူသည် ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်တွင် အဆင်းရဲဆုံးသော မဒရာစီများနေသည့် တဲတန်းကလေးအနီးတွင် တဲကလေးတစ်လုံး ဖြင့် တစ်ယောက်တည်းနေသည်။ သူ့တဲရှေ့တွင် နတ်စင်ကလေးတစ်ခုရှိ၏။ ထိုနတ်စင်ကလေးကား ဆီတိုလာနတ်ခေါ် ကျောက်ရောဂါကို ကာကွယ်ပေးသည့် နတ်ဖြစ်သည်။ မည်းနက်သော မျက်လုံး၊ ဆေးနီရောင်ခြယ်ထားသည့် နဖူးနှင့် လည်ပင်းတွင် မြွေဟောက်ရုပ်များနှင့် ခြင်္သေ့ရုပ်များကို ထုထားသည့် ဆီတိုလာ နတ်ရုပ်သည် ကာလီနတ်ထက်ပင် ကြောက်စရာအသွင်ကို ဆောင်နေသေးသည်။ 

ထိုရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင် ဟိန္ဒူဘုန်းကြီးနာမည်ကြီးနေခြင်းမှာ ဆီတိုလာနတ်စင်ကြောင့် သက်သက်မဟုတ်။ သူ့ထံတွင် အိန္ဒိယအမျိုးသမီးငယ်တို့အား လင်ကောင်း သားကောင်းရှာပေးနိုင်သည်ဟု အဆိုရှိသော ဆင်၏ဦးခေါင်းရှိသော ဂါနက်သျှနတ်ဘုရား၏ သမီးတော်ဖြစ်သော ဆန်တိုရှိမာတာနတ်ရုပ်ကြောင့်လည်းဖြစ်သည်။ လင်သားဆုပန်လိုသော အမျိုးသမီးငယ်တို့သည် သင့်လျော်သော ပူဇော်ပသကြေးဖြင့် ဟိန္ဒူဘုန်းတော်ကြီး ဝီရိထံရောက်လာကြ ကာ သူတို့အတွက် ပသပူဇော်ပေးရန် ပြောကြသည်။ ဟိန္ဒူဘုန်းကြီးတကာတို့အနက် ပူဇော်ပသကြေး အများဆုံးရသူများမှာ လက်ထပ်ထိမ်းမြားရေးကိစ္စကို ဆောင်ရွက်ပေးသည့် ဘုန်းကြီးများဖြစ်သည်။ ဝီရိသည် တစ်ဖက်က ထိုသို့ပူဇော်ပသပေးသည့်အပြင် သူကိုယ်တိုင်ကလည်း ဗေဒင်အတတ်ကို တတ်သေးသည်။ ထို့ကြောင့် အမျိုးသမီးငယ်တို့၏ လက်ထပ်ထိမ်းမြားရေးကိစ္စနှင့် ပတ်သက်လာလျှင် ထိုရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင် ဝီရိဆီသို့သာ ရောက်လာကြမြဲ ဖြစ်သည်။

သမီး လင်ကောင်းသားကောင်းမရမှာကို စိတ်ပူရှာသည့် ဟာစရီပါးသည် နောက်ဆုံးတွင် ဝီရိထံသို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ တစ်ညနေ၌ ဝီရိသည် သူ့သမီးငယ်၏ မွေးနေ့နှင့် အချိန်ကိုမေးရန် လန်ချားသမား ဟာစရီပါးအိမ်သို့

ရောက်လာသည်။ ဟာစရီပါးက သူ့သမီး၏မွေးနေ့၊ မွေးချိန်တို့ကို ပေးလိုက်သည့်အခါတွင် ဝီရိက...“အေး...အေး...ကောင်းပြီ။ တွက်ချက်ပြီး မကြာခင် ပြန်လာပြောလှည့်မယ်” ဟု ဆို၍ ပြန်သွားသည်။

ပြောသည့်အတိုင်းပင် ဝီရိသည် ရက်အနည်းငယ်အကြာတွင် ဟာစရီပါး အိမ်သို့ ရောက်လာပြန်သည်။

“မင်းသမီးရဲ့ ဇာတာကို စစ်ဆေးကြည့်ပြီး သူ့ဇာတာနဲ့ကိုက်တဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို ငါတွေ့ထားတယ်ကွ၊ ငါ့အသိထဲက ဆိုပါတော့၊ ကောင်လေးရဲ့ မိဘမျိုးရိုးကတော့ အိုးထိန်းသည်တွေထဲကပဲ၊ ဒီနားတစ်ဝိုက်မှာ သူတို့အိုးဖုတ်တဲ့ဖို နှစ်ဖိုရှိတယ်။ တင့်တောင့်တင့်တယ်ထဲကပါပဲ။ မင်းတို့ဘက်က သဘောတူမယ်ဆိုရင် ကောင်လေးဘက်က မင်းတို့ကိုလာပြီး စကားပြောပါလိမ့်မယ်"

ဝီရိက ဝမ်းသာအားရဖြင့် ပြောသည်။ ဟာစရီပါး၏ဝမ်းသာပုံမှာကား ဆိုဖွယ်မရှိတော့ပြီ။ ဟာစရီပါးသည် ဝီရိ၏ခြေအစုံကို နဖူးဖြင့်ထိသည်။ ထို့နောက် လက်ကို နဖူးပေါ်သို့တင်၍ အရိုအသေပေးသည်။ ဝီရိကား ကိုယ့်သိက္ခာကိုယ် ရိုသေခြင်းမရှိသည့် ဘုန်းကြီး ဖြစ်သည့်အလျောက် မအောင့်နိုင်တော့ပြီ။ ဟာစရီပါးက ဤသို့ အားကိုးတကြီးအမူအရာပြလိုက်သည်နှင့် သူ့အခကြေးငွေအတွက် စရန်ငွေ ကြိုတင်ပေးရန် တောင်းသည်။

ဟာစရီပါး၏အိမ်သို့ ဟိန္ဒူဘုန်းကြီးဝီရိရောက်လာခြင်းသည် သနားစရာ ရယ်ရွှင်ဖွယ်ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ် အစပြုရန် ဖန်တီးလာခြင်းဖြစ်လေသည်။ ကိုဗာစကီးသည် ထိုအနီးတစ်ဝိုက်တွင်နေသူဖြစ်သည့်အလျောက် ထိုဇာတ်လမ်း တွင် အရေးကြီးသူတစ်ယောက်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ထုံးစံအားဖြင့်ဆိုလျှင် လက်ထပ်ထိမ်းမြားခြင်းမပြုမီ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် ကြောင်းလမ်းခြင်း၊ ခန်းဝင်ပစ္စည်းကိစ္စ၊ ငွေတင်တောင်းသည့်ကိစ္စတို့ကို အများရှေ့တွင် ပြောရမည်ဖြစ်သော်လည်း နှစ်ဖက်မိဘတို့သည် ငွေရေးကြေးရေးကိစ္စများကို လူပုံလယ်တွင် မပြောချင်ကြ။ လူရှင်းရာတွင် တိုးတိုးတိတ်တိတ်သာ ပြောချင်ကြသည်။

“ဒီလိုဆိုရင် ကျွန်တော့်အခန်းကိုလာခဲ့ပါလား” ဟု ကိုဗာစကီးက သူ့အခန်းကလေးကို အသုံးပြုရန် ဖိတ်ခေါ်သည်။

သို့ဖြင့် နှစ်ဖက်လူကြီးမိဘများသည် ကိုဗာစကီး၏အခန်းထဲရှိ ခရစ်တော်၏ ရုပ်ပုံကားချပ်ရှေ့တွင် ထိုင်၍ စကားပြောကြသည်။ လူကြီးများသာ တက်ပြီး သတို့သားနှင့်သတို့သမီးတို့ကား မတက်ကြရ။ သူတို့သည် မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှသာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မြင်ဖူးကြမည် ဖြစ်သည်။

သတို့သားဘက်မှ အဖေမှာ မျက်နှာထားဆိုးဆိုး၊ ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်ဖြစ်ပြီး ခေါင်းတွင် မုန်ညင်းဆီတွေ ရွှဲနေအောင် လိမ်းထားသည်။ နှစ်ဖက်လူကြီးများဆိုရာတွင် မျက်နှာထားဆိုး၊ ခေါင်းတွင် မုန်ညင်းဆီတွေ အရွှဲသား လိမ်းထားသည့် သတို့သား၏အဖေ၊ သတို့သမီး၏အဖေဖြစ်သည့် ဟာစရီပါး၊ ဗြဟ္မဏပုဏ္ဏားဖြစ်သည့် ဝီရိနှင့် ကိုဗာစကီးတို့ဖြစ်သည်။ နှစ်ဖက်မိဘများသည် နှုတ်ဆက်စကားပြောဆိုပြီးနောက် လိုရင်းကိစ္စကို စတင် ပြောဆိုကြသည်။ 

“ကျွန်တော့်သားက ရှာမှရှားဆိုတဲ့ သားမျိုး ခင်ဗျ။ ဒါ့ကြောင့် သူ့ဇနီးဟာလဲ သူ့လိုပဲ အရည်အချင်းရှိတဲ့ မိန်းကလေးဖြစ်စေချင်တယ်”

သတို့သား၏အဖေက ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့် ကြေညာသည်။ သတို့သား၏ဘက်က စကားအသွားအလာကို ကြည့်၍ သူတို့သဘောထားကို အားလုံး ရိပ်မိလိုက်ကြလေပြီ။ သတို့သား၏အဖေသည် သတို့သား၏ရုပ်ရည်ကို လည်းကောင်း၊ စာရိတ္တကိုလည်းကောင်း တစ်လုံးတစ်ပါဒမျှ ပြောဆိုခြင်းမရှိ။ သူလိုချင်သည့် ငွေကိုသာ တင်တောင်းရန် ပြောနေသည်။

ဟာစရီပါးသည် ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ။ ကိုဗာစကီး၏မျက်နှာကိုသာ လှမ်းကြည့်နေသည်။ ကိုဗာစကီးကို သူဖိတ်ခဲ့ခြင်းမှာလည်း သူ့ကိုယ်စား ပြောစရာရှိသည်ကို ပြောရန် အားကိုးတကြီးဖြင့် ဖိတ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုဗာစကီးရှိနေလျှင် သတို့သားဘက်က သူတို့ထင်သလို တစ်ဖက်စီးနင်း ပြောနိုင်မည်မဟုတ်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် ဟာစရီပါးအတွက် မှားသွားလေပြီ။ သတို့သားဘက်ကမူ ဟာစရီပါး ထင်သလို မဟုတ်။ ကိုဗာစကီးရှိနေခြင်းသည် သူတို့အတွက် အာမခံရန်လာသည်ဟု ထင်နေသည်။ သတို့သမီးဘက်က သူတို့တောင်းသောငွေကို မပေးနိုင်လျှင် ကိုဗာစကီးက ဝင်ပြောပေးလိမ့်မည်ဟု သူတို့ထင်နေသည်။

“ကျွန်တော့်သမီးကလဲ ခင်ဗျားသားလိုပါပဲ။ ခြွင်းချက်ထားရမယ့် သမီးမျိုးပါ” ဟု ဟာစရီပါးက အားကျမခံ ပြောသည်။

“ဟုတ်တာပေါ့ဗျာ၊ ကိုယ့်သမီးက အဖိုးတန်ဆိုရင် ခန်းဝင်ပစ္စည်းကိုလဲ များများပေးသင့်တာပေါ့” ဟု သတို့သား၏အဖေက ဆိုသည်။

“ဒါကတော့ ကျွန်တော်တို့ဘက်က ကိုယ့်တာဝန်ကို ကျေအောင်လုပ်မှာပါ"

“ကောင်းပါလေ့ဗျာ၊ ဒီလိုဆို ဘယ်လောက်များ တင်တောင်းမလဲ” ဟု ဆိုကာ သတို့သားအဖေက ဘီဒီဆေးလိပ်တစ်လိပ်ကို ညှိသောက်သည်။

အိန္ဒိယအမျိုးသမီးတစ်ယောက်အတွက် ခန်းဝင်ပစ္စည်းမှာ နှစ်မျိုးရှိသည်။ တစ်မျိုးမှာ သတို့သမီးတွင် ဝတ်စားထားသည့် လက်ဝတ်ရတနာများနှင့် အဝတ်အစားများဖြစ်၏။ ယင်းတို့မှာ သူ့ကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်းများ ဖြစ်သည်။ နောက်တစ်မျိုးမှာ လက်ထပ်ပြီး ဇနီးမောင်နှံအတွက် ဖွဲ့သည့် လက်ဖွဲ့ပစ္စည်းများဖြစ်သည်။ ဟာစရီပါးသည် နှစ်ခုစလုံးထည့်ရန်ဖြစ်၏။ စာရင်းမှာ သိပ်မများလှပါ။ သို့ရာတွင် ပစ္စည်းတစ်ခုတိုင်းသည် မိုးထဲရေထဲတွင် လန်ချားခေါက်ရေများစွာ ဆွဲပြီးမှ ရခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ စွန့်လွှတ်မှုပေါင်းများစွာကို လုပ်ပြီး၊ ခြိုးခြံမှုပေါင်းများစွာကို လုပ်ပြီးမှ ရခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ပစ္စည်းတစ်ခုပေးလိုက်ရခြင်းသည် သူ့အသွေးအသားကို တစ်ဖဲ့ ဖဲ့ပေးလိုက်ရသည်ဟု ထင်၏။ သတို့သမီးဘက်မှ စာရင်းတွင် ချည်ဆာရီနှစ်ထည်၊ ဘော်လီအင်္ကျီနှစ်ထည်၊ ​ရှောစောင်တစ်ထည်၊ အိုးခွက်ပန်းကန်များနှင့် ဥဿဖရားဖြင့် လုပ်ထားသည့် လက်ဝတ်လက်စားတို့ဖြစ်သည်။ သတို့သား၏မိသားစုအတွက် တင်တောင်းရသည့် ပစ္စည်းများမှာ ဒိုတီနှစ်ထည်၊ စွပ်ကျယ်အင်္ကျီများ၊ ပန်ချာပီ ဘောင်းဘီတစ်ထည်၊ လည်ပင်းမှ ဒူးအထိရှိသည့် အပေါ်အင်္ကျီရှည် တစ်ထည်တို့ဖြစ်သည်။ ထိုပစ္စည်းများသည် လူဆင်းရဲတစ်ယောက် ဖွဲ့ရသည့် ခန်းဝင်ပစ္စည်းများဖြစ်သည်မှာ မှန်သည်။ သို့ရာတွင် ထိုပစ္စည်းစုစုပေါင်းတန်ဖိုးသည် ငွေနှစ်ထောင်ခန့်ရှိလေရာ လူမမာ လန်ချားသမားတစ်ယောက်ဖြစ်သော ဟာစရီပါးလို ဆင်းရဲသားအဖို့ကား ဇောတိက၏စည်းစိမ်နီးပါးလောက်ရှိသည်။

သတို့သား၏ဖခင်သည် စာရင်းကိုဖတ်ပြီးသည့်နောက်တွင် မျက်ခုံးနှစ်ဖက်ကို အထက်သို့ ချီလိုက်ပြီး အတန်ကြာ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ ထို့နောက်မှ ...

“ဒါ အရေးကုန်ပဲလား”

ဟာစရီပါးက ဝမ်းပန်းတနည်းဖြင့် ခေါင်းယမ်းပြလိုက်၏။ သို့ရာတွင် သတို့သား၏ဖခင်ရှေ့တွင် မာနကို အချိုးမခံနိုင်။

“ကျန်တဲ့ တန်ဖိုးကတော့ဗျာ ကျွန်တော့်သမီးရဲ့ အရည်အချင်းတွေနဲ့ စာလိုက်ရင် ဘာမှ မပြောလောက်ပါဘူး”

“ဟုတ်တော့ ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နောက်ထပ် ခြေချောင်းမှာ ဝတ်ဖို့ ခြေကွင်းကလေးနှစ်ကွင်းလောက်တော့ ထည့်ဖို့ကောင်းတာပေါ့ဗျာ။ ပြီးတော့ နှာခေါင်းမှာတပ်တဲ့ ကွင်းကလေးတစ်စုံရယ်၊ နဖူးမှာတပ်တဲ့ ရွှေပြားကလေးရယ်လောက်တော့ ထည့်ဖို့ကောင်းတာပေါ့။ ကျုပ်တို့မိသားစုအတွက် လက်ဆောင်ဆိုပါတော့”

ထိုသို့ပြောနေစဉ် ပုဏ္ဏားကကြားဖြတ်၍...

“နေကြဦးဗျ...နေကြဦး၊ ခင်ဗျားတို့ချင်း အလဲအလှယ် မလုပ်ခင် ကျုပ်အတွက် ဘယ်လောက် ဘယ်ရွေ့ဘယ်မျှ ကန်တော့မယ်ဆိုတာတော့ သတ်မှတ်သင့်တယ်ဗျ”

“စဉ်းစားထားတာရှိပါတယ် ဆရာကြီးရယ်၊ ဆရာကြီးဖို့ ဒိုတီနှစ်ထည်နဲ့ ဆရာကြီးရဲ့ ဇနီးဖို့ ဆာရီတစ်ထည် ကန်တော့ပါမယ်”

“ဒိုတီနှစ်ထည်နဲ့ ဆာရီတစ်ထည် ဟုတ်စ၊ နောက်နေပြန်ပြီ ထင်တယ်” ဟု ပုဏ္ဏားက ပြောသည်။

သူ့မိတ်ဆွေ ဟာစရီပါး၏ နဖူးပြင်ပေါ်တွင် ချွေးသီးကြီးတွေ စို့လာသည်ကို ကိုဗာစကီး သတိပြုလိုက်မိသည်။

“အင်း...သင်းတို့တစ်တွေဟာ ဟာစရီးပါးကိုယ်မှာ အမွေးတစ်ပင်မှ မကျန်အောင် နှုတ်ယူကြတော့မယ် ထင်တယ်” ဟု သူ့ဘာသာသူ တွေးနေသည်။

ကာလီမာနှင့် အိမ်နီးချင်းတစ်သိုက်တို့ကား အပေါက်ဝမှ စုပြုံ၍ နားထောင်ကာ သူတို့သတင်းကို ဝိုင်းထဲရှိလူများသို့ အမြဲသတင်းပို့နေကြသည်။ သူတို့ဆွေးနွေးပွဲသည် နှစ်နာရီခန့်ကြာသည့်တိုင် မည်သည့်အဖြေမျှမရ။ နှစ်ဖက်စလုံးက တင်းခံနေကြသည်။ စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းသည့် ကိစ္စမျိုးဆိုသည်မှာ အလွန်လက်ဝင်သည့်အလုပ် မဟုတ်လော။

နောက်သုံးရက်အကြာတွင် ထိုနေရာမှာပင် ဒုတိယအကြိမ်ထပ်မံ တွေ့ဆုံ ပြောဆိုကြပြန်သည်။ ထုံးစံအတိုင်းပင် ဟာစရီပါးက သတို့သား၏မိဘများနှင့် ပုဏ္ဏားသို့ ကန်တော့မည့်ပစ္စည်းများ စာရင်းကို တင်ပြသည်။ နောက်ထပ် ပစ္စည်းကလေးတစ်ခု ထပ်ထည့်သည်မှအပ အခြားဘာမျှမထူး။ သို့ရာတွင် စောင့်ဆိုင်းနေရသည့် ထိုသုံးရက်အတွင်းတွင်မူ လန်ချားသမား၏ ခွန်အားတို့သည် ယုတ်လျော့ခဲ့ကြလေပြီ။ အသက်ရှူရသည်မှာ ပို၍ခက်လာ၏ ။ ယခင်က မက်စ်က ဆေးထိုးပေးခဲ့သဖြင့် သက်သာခဲ့သော်လည်း ယခုမူ ချောင်းသည် တဟွတ်ဟွတ်ပြန်ဆိုးလာသည်။ သူ့သမီးကလေးကိစ္စ မပြီးခင် သူသေမည်ကို စိုးရိမ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဟာစရီပါးသည် သူတို့တောင်းသမျှကို လက်ခံရန် အဆင်သင့်ဖြစ်နေသည်။ သူသေသွားလျှင် သူ့သမီးကလေးကို မင်္ဂလာဆောင်ပေးနိုင်တော့မည်မဟုတ်ဟု သူတွေး၍ စိုးရိမ်နေသည်။ 

ယခုတစ်ကြိမ်တွင်မူ ပုဏ္ဏားက စ,၍ စကားပြော၏။ သူ့တောင်းသည့် တောင်းဆိုချက်မှာ များလွန်းသဖြင့် သတို့သား၏ဘက်နှင့် သတို့သမီး၏ဘက်တို့ ပထမဆုံးအကြိမ် တစ်ထပ်တည်းဖြစ်နေကြသည်။ သူ့တောင်းဆိုချက်ကို နှစ်ဖက်စလုံးက တညီတညွတ်တည်း ငြင်းပယ်ကြသည်။

“ကောင်းပြီလေ၊ ဒီဆိုလိုရင် ကျုပ်က ဒီကိစ္စကို မလုပ်ဘဲနေလိုက်ရုံပေါ့” ဟု ပုဏ္ဏားက ဆိုသည်။

“ဒါတော့ ဘယ်ကောင်းမလဲဗျာ၊ ဒီလိုဆိုရင် ကျွန်တော်တို့မှာ နောက်ထပ် ဆရာတစ်ယောက် ရှာရတော့မလို ဖြစ်နေတာပေါ့” ဟု ဟာစရီပါးက ပြော၏။

ဆရာကြီးက ရယ်လိုက်ကာ... 

“သတို့သားနဲ့ သတို့သမီးရဲ့ ဇာတာတွေက ကျုပ်လက်ထဲမှာဗျ၊ ခင်ဗျား သွားပြီး တခြားလူကို ငှားရင်လဲ ဘယ်သူမှလိုက်မှာမဟုတ်ဘူး၊ ကျုပ်အခါပေးနေတယ်ဆိုရင် ဘယ်သူဝင်ရဲမှာလဲ”

သူ့စကားကြောင့် ဝိုင်းထဲတွင် ဆူညံဆူညံဖြစ်ကုန်သည်။ သူ့စကားကို ကြားသည့်အခါတွင် တစ်ဦးက “ဒီပုဏ္ဏား တော်တော်ကောက်ကျစ်တဲ့ပုဏ္ဏား” ဟု ဆိုသူက ဆိုကြသည်။ တချို့ကလည်း “ဒီပုဏ္ဏားကြီးက သတို့သားအဖေနဲ့ တကျိတ်တည်း တစ်ဉာဏ်တည်းလားမှ မသိတာ” ဟု ဆိုကြသည်။ သူတို့တဲကလေးတွင် ဆွေးနွေးပွဲသည် ရှေ့မတိုးနိုင်၊ နောက်မဆုတ်နိုင်ဘဲ အကျပ်တွေ့နေသည်။ ဟာစရီပါးမှာ အဖျားတက်နေရာမှ လာရသဖြင့် အနည်းငယ် တုန်စပြုလေပြီ။

“ငါ့သမီး မင်္ဂလာပွဲကိုပျက်အောင် လုပ်ရဲလုပ်ကြည့်ပေါ့ကွာ၊ သင်းကို အရေခွံခွာပစ်မယ်” ဟု စိတ်ထဲတွင် ကြိမ်းဝါးနေသည်။

ဟာစရီပါးသည် နီရဲသော မျက်လုံးများဖြင့် ပုဏ္ဏားကြီးကို စိုက်ကြည့်နေလေသည်။

ပုဏ္ဏားဆရာကြီးက ပြန်ရန် မတ်တပ်ထသည်။ ဟာစရီပါးက သူ့လက်ကောက်ဝတ်ကို ဖမ်းဆွဲထားလိုက်ရင်း “မပြန်ပါနဲ့ဦး ဆရာကြီးရယ်” ဟု တောင်းပန်သည်။

“ဒီလိုဆိုရင် ခုချက်ချင်း ငွေတစ်ရာ လက်ငင်းပေးဗျာ”

အားကိုးရာမဲ့ ဖြစ်နေသည့် အဖေနှစ်ယောက်သည် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် လှမ်းကြည့်နေကြသည်။ ခဏကြာလျှင် ထိုနှစ်ယောက်သည် ဒိုတီခါးကြားထဲတွင် နှိုက်နေကြသည်။

“ရော့...ခင်ဗျ” ဟု ဟာစရီပါးက သံပြတ်နှင့် ပြောကာ နဖူးပေါ်တွင် မှဲ့ကြီးတစ်လုံး ပေါက်နေသည့် ပုဏ္ဏားဆရာကြီးလက်ထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။

ထိုအခါတွင်ကား ပုဏ္ဏားဆရာကြီး၏မျက်နှာသည် ဝင်းထိန်လာခဲ့ကာ သကာလောင်းထားသည့်နှယ် ဖြစ်နေလေပြီ။ သူတို့စေ့စပ်ဆွေးနွေးပွဲကိုလည်း ပြန်စနိုင်လေပြီ။ မည်သည့် ဘုရင်၊ သို့မဟုတ် မည်သည့် သန်းကြွယ်သူဌေး၏ စေ့စပ်ပွဲမှ လူဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကလေးထဲမှ ဆင်းရဲသားနှစ်ယောက်၏ စေ့စပ်ပွဲလောက် စကားများများ ပြောရမည်မထင်။ ခန်းဝင်ပစ္စည်းကိစ္စကို ဆွေးနွေးဖြေရှင်းရန်အတွက် သူတို့နှစ်ဖက်သည် ရှစ်ကြိမ်တိုင်တိုင် မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်၍ စကားပြောကြရသည်။ သူတို့ စေ့စပ်ဆွေးနွေးပွဲတွင် မျက်ရည် ကျချည်တစ်လှည့်၊ ခြိမ်းခြောက်ချည်တစ်ခါ လုပ်သည့်အခါများလည်းရှိသည်။ ခွာပြဲသွားကြသည့်အခါများလည်းရှိ၍ ပြန်လည်စေ့စပ်သည့်အခါများလည်း ရှိသည်။ ပြန်၍ဆုံကြသည့်အခါတိုင်းလည်း တောင်းဆိုချက်အသစ်တွေ ပါလာတတ်သည်။ 

ပထမနေ့တွင် သတို့သားဘက်က ဘိုင်စကယ်တစ်စီး တင်တောင်းရမည်ဆိုသော်လည်း နောက်တစ်နေ့တွင် ဘိုင်စကယ်မဟုတ်တော့။ ထရန်စစ္စတာ ရေဒီယိုတစ်လုံးတင်ရမည်ဟု ဆိုသည်။ ပထမနေ့က ရွှေ တစ်အောင်စ တင်ရမည်ဟု ဆိုပြီး နောက်တစ်နေ့တွင် ထိုမျှနှင့် မဖြစ်သေး။ ဒိုတီတစ်ထည် ပါရဦးမည်ဟု ဆိုပြန်သည်၊ မင်္ဂလာပွဲ မကျင်းပမီ ခြောက်ရက်အလိုတွင်ကား မင်္ဂလာပွဲသည် ဖျက်ပစ်လိုက်ရမည့်အခြေအနေသို့ပင် ရောက်သွားပြန်လေပြီ။ သတို့သားဘက်က တင်တောင်းသည့်ပစ္စည်းထဲတွင် ဆာရီဆယ့်နှစ်ထည်ဟု နားလည်၍ လက်ခံခဲ့ခြင်းဖြစ်ကြောင်း၊ သတို့သမီးဘက်က ပြောသလို ဆာရီခြောက်ထည် မဟုတ်ကြောင်းဖြင့် အငြင်းပွားကြသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဤတွင် သတို့သားဘက်က လူငယ်တစ်ယောက်က ကိုဗာစကီးထံသို့ ရောက်လာသည်။

“ဆရာကြီး ကြည့်ရှင်းပေးပါဦး၊ ပျောက်သွားတဲ့ ဆာရီခြောက်ထည်အတွက် ဆရာကြီးပဲ ကြားထဲက စိုက်ပေးပါ၊ ဆရာကြီး ကယ်တင်နိုင်ပါတယ်” ဟု လာ၍ပြောသည်။

သို့ဖြင့် သမီး မင်္ဂလာဆောင်နိုင်ရေးအတွက် မာရသွန်အပြေးပြိုင်ပွဲများကို ပြေးခဲ့ရသည့် ဂီလာန လန်ချားသမားသည် အားအင်ကုန်ခန်းလာခဲ့သည်။ နောက်တစ်နေ့မနက် လန်ချားကို သွား၍ကောက်သည့်အခါ၌ကား မဟာပထဝီ မြေကြီးသည် သူ့ခြေထောက်အောက်တွင် အရည်ပျော်သွားသည့်နှယ် ထင်လိုက်ရသည်။

“ဆရာကြီးရယ်၊ ခြေလှမ်း လှမ်းလိုက်တိုင်း ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ အောက်က မြောင်းကြီးထဲကို ကျသွားသလို စိတ်ထဲမှာ ထင်လိုက်ရတယ်၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ဘေးပတ်ပတ်လည်မှာရှိတဲ့ မော်တော်ကားတွေ၊ လန်ချားတွေ၊

ဓာတ်ရထားတွေ အားလုံးဟာလဲ ပွဲတော်မှာ ရဟတ်စီးသလို ချာချာလည်နေတယ်လို့ ထင်လိုက်မိတယ်၊ ကျွန်တော့်နားထဲမှာ ဥသြဆွဲသံတွေကို ကြားလိုက်ရပြီးတဲ့နောက် မိုက်ခနဲဖြစ်ပြီး မှောင်ကြီးအတိ ကျသွားတော့တာပဲ” ဟု ဟာစရီပါးက ကိုဗာစကီးကို ပြောသည်။ 

လန်ချား လှည်းသန်များသည် ဟာစရီပါး၏လက်မှ လွတ်ကျသွားသည်။ မူးမေ့လဲကျသွားခြင်းပေတည်း။ သတိရ၍ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါတွင် လန်ချားပိုင်ရှင်၏ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်သော မွတ်စတာဖာ၏ ပိန်ချုံးနေသောမျက်နှာကို မြင်လိုက်ရသည်။ မွတ်စတာဖာသည် တာဝန်အတိုင်း လန်ချားခများ လိုက်လံကောက်ခံစဉ် လန်ချားအနီးတွင် လဲကျနေသော ဟာစရီပါးကို တွေ့သွားခြင်းဖြစ်သည်။

“ဟေ့ကောင်...အရက်တွေ သောက်လာပြီး လန်ချားဆွဲလို့ မရတော့ဘူးလား” ဟု လဲကျနေသည့် ဟာစရီပါး၏ပခုံးကို လှုပ်၍ပြောသည်။

ဟာစရီပါးက သူ့ရင်ကို လက်ညှိုးဖြင့် ထိုးပြသည်။ ပါးစပ်က အသံမထွက်နိုင်တော့ပြီ။

“မဟုတ်ဘူး...အစ်ကိုကြီး၊ ကျွန်တော့်အင်ဂျင်ပျက်သွားပြီ ထင်တယ်”

“ဘာ...မင်းအင်ဂျင် ပျက်သွားပြီ ဟုတ်လား၊ ဒီလိုဆိုရင်လဲ မင်းလန်ချားကို အဘိုးကြီးဆီ ပြန်အပ်လိုက်တော့၊ အဘိုးကြီးက စည်းကမ်းကို မလိုက်နာရင် နည်းနည်းကလေးမှ မကြိုက်ဘူး။ သူ့အကြောင်း မင်းလဲ သိသားပဲ။ သူ မကြာခဏ ပြောတဲ့စကားကို မင်းကြားဖူးတယ် မဟုတ်လား။ ငါ့လန်ချားတွေကို ဆိတ်ပေါက်စကလေးတွေကို မဆွဲခိုင်းနိုင်ဘူး၊ ကျွဲပေါက်တွေကိုမှ အဆွဲခိုင်းမယ်ဆိုတာလေ”

ဟာစရီပါး ခေါင်းညိတ်သည်။ သူ့အမူအရာထဲတွင် ဝမ်းနည်းကြေကွဲဟန်လည်း မရှိ။ မကျေနပ်ဟန်လည်း မပါ။ ရိုကျိုးမာန်လျှော့သည့် သဘောသာပါသည်။ သူသည် မြို့တော်ကြီး၏ဥပဒေများကို သိပြီးဖြစ်၏။ အင်ဂျင်စက်ပျက်သွားသော လူတစ်ယောက်၏ဘဝသည် သည်မြို့တော်ကြီးတွင် အသက်ကင်းမဲ့သူမျှသာဖြစ်သည်။ သူသည် အသက်ရှင်နေသည့် လူတစ်ယောက်အဖြစ်မှ ရပ်စဲသွားခဲ့လေပြီ။ သူလန်ချားသမားဖြစ်ခါစက ဆေးရုံသို့ သူကိုယ်တိုင် လန်ချားဖြင့် သယ်ပို့ပေးခဲ့သည့် ကူလီကို သူသွား၍သတိရသည်။ လန်ချားတစ်စီး၏ လှည်းသန်နှစ်ဖက်ကြားတွင် လဲကျသေသွားကြသော ရမ်ကျန္ဒရာနှင့် အခြားသောလန်ချားသမားများကို သူသွား၍ သတိရသည်။ ရာသီဥတု၊ ငတ်မွတ်ခြင်းနှင့် လူလွန်မသား အလုပ်မျိုးကြောင့် သူတို့အင်အားသည် ကုန်ခန်းခဲ့ကြရသည်။ လောင်ကျွမ်းခဲ့ကြရသည်။ ပျက်စီးကြေမွသွားခဲ့ကြရသည်။

ဟာစရီပါးသည် လန်ချားဘီးကြီးနှစ်ဘီးကို လည်းကောင်း၊ မည်းနက်နေသော လန်ချားကိုယ်ထည်ကိုလည်းကောင်း၊ အပေါက်အပြဲတွေပြည့်နေသည့် ထိုင်ခုံကိုလည်းကောင်း၊ လန်ချားအမိုးကိုလည်းကောင်း၊ လန်ချားအမိုးလုပ် ထားသည့် ရွက်ဖျင်စကိုလည်းကောင်း သံယောဇဉ်ကြိုးတွယ်သည့်နှယ် နူးညံ့ကြင်နာစွာ ကြည့်နေသည်။ သည်အမိုး၊ သည်ထိုင်ခုံပေါ်တွင် ငယ်ရွယ်သူ မောင်မယ်တို့သည် ချစ်တင်းစကားဆိုခဲ့ကြသည်။ သည်အမိုး၊ သည်ထိုင်ခုံပေါ်တွင် မြို့တော်ကြီးရှိ ခရီးသည်အပေါင်းတို့သည် မုတ်သုံ၏ဒေါမာန်ကို ရင်ဆိုင်ခဲ့ကြသည်။

ဟာစရီပါးသည် ထိုအရာများကိုသာမက မိမိအား လန်ချားသမားဘဝတစ်လျှောက်တွင် ညှဉ်းပန်းခဲ့သည့် ပစ္စည်းကိရိယာနှစ်ခုဖြစ်သော လန်ချားလှည်းသန်နှစ်ချောင်းကိုလည်း သူလှမ်းကြည့်သည်။ မိမိ၏ ကွဲအက်ကြမ်းရှနေ

သော ခြေထောက်များသည် ဤတံလျှပ်မြို့တော်ကြီး၏ အရည်ပျော်နေသော ကတ္တရာစေးလမ်းမများပေါ်တွင် မိုင်ထောင်ပေါင်း ဘယ်မျှ ပြေးလွှားဖြတ်သန်းခဲ့ပြီနည်း။ ဤသည်ကို သူမသိ။ သူသိသည်မှာ သူ့ခြေလှမ်းတိုင်းသည် သူ့ဘဝ၏ ကြမ္မာရဟတ်ကြီးကို တစ်ပတ်လည်ရန်အတွက် ဆန္ဒ၏စေခိုင်းချက်အရ လုပ်ရသော အလုပ်တစ်ခုဟုသာ သူသိသည်။ အသက်နှင့်ကိုယ် အိုးစားမကွဲစေရန်အတွက် သိလျက်နှင့် ခံနေရသော ဝိပါက်တစ်ခုဟုသာ သူသိသည်။ ကံမကောင်း အကြောင်းမလှသည့်ဘဝမှ ထွက်ပြေးရန် ကြိုးစားနေသည့် ရုန်းကန်မှုတစ်ခုဟုသာ သူသိသည်။ ယခု ထိုကံကြမ္မာရဟတ်သည် ဆက်လက်လည်ပတ်ခြင်း မပြုတော့ဘဲ အပြီးတိုင် ရပ်နားတော့မည်။

ဟာစရီပါးသည် မြေကြီးပေါ်သို့ လဲနေရာမှနေ၍ ဘိုင်စကယ်ပေါ်တွင် ကားယားခွထိုင်နေသော လန်ချားသူဌေး၏ကိုယ်စားလှယ်ကို မျက်လုံးကြီး အပြူးသားဖြင့် လှမ်းကြည့်သည်။ 

“ဆရာတို့လန်ချားကို ပြန်သိမ်းပါတော့ဗျာ၊ တခြားတစ်ယောက်ကို ပေးလိုက်ပါတော့၊ သူ့အဖို့ ဟန်ကျတာပေါ့”

ဟာစရီပါးသည် လဲနေရာမှ အားယူ၍ထ၏။ ထို့နောက် သူ၏လန်ချား အမှတ် ၁၉၉၉ ကို နောက်ဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ပန်းခြံလမ်း အဝိုင်းကြီးရှိ မှတ်တိုင်သို့ ပြန်ဆွဲလာခဲ့သည်။ သူ့မိတ်ဆွေများကို နှုတ်ဆက်နေစဉ် လန်ချားသူဌေး၏ ကိုယ်စားလှယ်သည် ပလက်ဖောင်းအစွန်းတွင် ရပ်နေသည့် လူငယ်တစ်ယောက်ကို လှမ်းခေါ်နေသည်။ သူတို့သည်လည်း ဒုက္ခသည်များဖြစ်သည်။ ဘင်္ဂလားနှင့် ဘီဟာနယ်တို့တွင် မိုးခေါင်သဖြင့် ကျေးလက်မှ ပြောင်းရွှေ့လာကြသည့် နောက်ဆုံးအသုတ်ထဲမှ ဒုက္ခသည်များပေတည်း။ သူတို့အားလုံးသည် လန်ချားလှည်းသန်နှစ်ချောင်းကြားတွင် နဖားကြိုးအတပ်ခံလိုသဖြင့် တန်းစီစောင့်နေကြသူများဖြစ်သည်။ ဟာစရီပါးသည် လန်ချားသူဌေး၏ ကိုယ်စားလှယ်က ရွေးလိုက်သည့် လူငယ်ဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့ကာ ပြုံးပြသည်။ ထိုနောက် သူ့လက်ချောင်းတွင် စွပ်ထားသည့် ချူကလေးကို ချွတ်လိုက်၏။

ဟာစရီပါးသည် ကြေးချူကလေးကို လန်ချားလှည်းသန်ဖြင့် တချွင်ချွင် မြည်အောင်ရိုက်ရင်း.....

“ရော့...ငါ့သား၊ ဒါလေး ယူသွား၊ ဒီချူကလေးဟာ မင်းအတွက် အန္တရာယ်မရှိအောင် လုပ်ပေးတဲ့ အဆောင်လက်ဖွဲ့ကလေး”

အိမ်သို့မပြန်မီ ဟာစရီပါးသည် သူ့အရိုးကိုဝယ်သည့် အရိုးကုန်သည်ထံမှ နောက်ထပ်ကျန်သည့်ငွေကို တောင်းရန် အရိုးကုန်သည်ထံသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။ ငွေကိုင်စာရေးက သူ့ကို သေသေချာချာ ကြည့်သည်။ ဟာစရီပါး၏ကိုယ်ခန္ဓာပျက်စီးယိုယွင်းမှု အခြေအနေသည် စိတ်ချရလောက်ပြီဟု မြင်သည့်အခါမှ ကျန်သည့်ငွေကို ထုတ်ပေး၏။

ခန်းဝင်ပစ္စည်းကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ နှစ်ဖက်မိဘများသည် သုံးရက်တိုင်တိုင် အပြင်းအထန် ငြင်းခုံကြသည်။ ထုံးစံအတိုင်း ဟာစရီပါး၏အိမ်တွင် ကျင်းပသည့်အခမ်းအနားတွင် အများရှေ့မှောက်၌ ချိပ်ပိတ်ကြရသည်။ အမွှေးတိုင်ထွန်းညှိကာ အုန်းပွဲ၊ ငှက်ပျောပွဲများဖြင့် တင်မြှောက်ပြီး ပုဏ္ဏားဆရာကြီးက ဂါထာမန္တန်များ ရွတ်ဆိုသည်။ ပုဏ္ဏားဆရာကြီးက ဖိတ်ခေါ်သည့်အခါတွင် သတို့သမီး၏မိဘဖြစ်သော ဟာစရီပါးက မိမိ၏သမီးငယ်အား သတို့သားနောက်သို့ ထည့်လိုက်မည်ဖြစ်ကြောင်း၊ မိမိဘက်မှ ခန်းဝင်ပစ္စည်းများကိုလည်း တင်ပါမည်ဖြစ်ကြောင်းဖြင့် ပြောရသည်။ သို့ရာတွင် အခမ်းအနား၌ ပေါ်ပေါက်လာသော အဖြစ်အပျက်များကို မြင်သည့်အခါတွင် ကိုဗာစကီး များစွာစိတ်ဆိုးမိသည်။

သတို့သား၏ မိဘများက ခန်းဝင်ပစ္စည်းအဖြစ် တင်တောင်းသည့် ပစ္စည်းများကို ယခုစစ်ဆေးကြည့်လိုသည်ဟု တောင်းဆိုကြသည်။ ဤတွင် စာရင်းရှင်းကြရသည်။

“ကျွန်တော်ဖြင့် ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် တရားဘဇားဈေးကြီးထဲကို ရောက်သွားနေသလား ထင်မိတယ်ဗျ။ တင်တောင်းတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို တစ်ခုချင်း ကောက်ကိုင်ပြီး ဒီပစ္စည်းက ဒီလောက်တန်တယ်ဆိုတာ ဟုတ်ရဲ့လား၊ သူတို့ကိုတင်တောင်းတဲ့ ဆာရီက လှလဲမလှဘူး၊ ထရန်စစ္စတာ ရေဒီယိုကလဲ အညံ့စားကြီး၊ အို အရိုးများသော ချေးခါးသော လုပ်နေလိုက်ကြတာ၊ ဟာစရီပါးဗိုက်ထဲမှာ နောက်ဆုံးကျန်တဲ့ အသက်ကလေး ထွက်မသွားတာ တော်လှပြီ” ဟု ကိုဗာစကီးက နောင်တွင် ပြောပြသည်။

မင်္ဂလာပွဲ ကျင်းပခါနီးတွင်လည်း ပြဿနာတက်သေးသည်။ သတို့သား၏ဆွေမျိုးများသည် မင်္ဂလာအခမ်းအနားပြင်ဆင်ရာသို့ လာကြည့်ကြသည်။

“ကျုပ်တို့ဘက်ကချည်း လူတစ်ရာလောက် လာမှာဗျ၊ ကျွေးဖို့ မွေးဖို့ နေရာထိုင်ခင်းရှိရဲ့လား” ဟု သတို့သား၏အဖေက မေးသည်။ ကိုဗာစကီးသည် ထိုင်ရာမှထ၏။

“ဗျာ...လူတစ်ရာ ဟုတ်လား၊ အစတုန်းကတော့ လူငါးဆယ်လောက်ပဲ လာမယ်လို့ နှစ်ဖက်သဘောတူထားကြတာ မဟုတ်လား”

အကျွေးအမွေးနှင့် ပတ်သက်၍လည်း စကားများကြရသေးသည်။ သည်ပွဲတွင် အချိုထည့်ရမည်၊ ဟိုပွဲတွင် သစ်သီးထည့်ရမည်၊ သည်ပွဲတွင် ဟင်းသီးဟင်းရွက်ထည့်ရမည်ဟု လုပ်ကြရသေးသည်။ ဟာစရီပါးကား ချောင်ပိတ်မိနေလေပြီ။

“ကောင်းပြီ၊ ခင်ဗျားတို့ထည့်ခိုင်းတာတွေ ထည့်မယ်၊ ဒါပေမယ့် လူတစ်ရာကတော့ များတယ်၊ နှစ်ဆယ်လောက်လျှော့ဗျာ”

“အလိုလေးဗျာ၊ နှစ်ဆယ်တော့ မလျှော့နိုင်ဘူး၊ အများဆုံးလျှော့နိုင်ရင် ဆယ်ယောက်ပဲ”

“ဒါဖြင့် ဆယ့်ငါးယောက်တော့ လျှော့ဗျာ”

“ကဲ...ကဲ ကြာတယ်၊ ဆယ့်နှစ်ယောက်လျှော့မယ်၊ ဒီထက်တော့ တစ်ယောက်မှ မလျှော့နိုင်တော့ဘူး”

“ကဲ...ကဲ၊ ထားပါ၊ ဆယ့်နှစ်ယောက်ပဲထားပါ”

ပြဿနာ ပြီးပြတ်စေရန် ဟာစရီပါးက အလျှော့ပေးသည်။ သို့ရာတွင် ပြဿနာသည် ထိုမျှနှင့် မပြီးသေး။

“အတီးအမှုတ်သမားတွေကကော၊ ဘယ်နှစ်ယောက်ခေါ်ထားသလဲ” ဟု သတို့သား၏ ဦးလေးတော်သူတစ်ယောက်က မေးသည်။

“ခြောက်ယောက်”

“နည်းလှချေလားဗျာ၊ ကျွန်တော့်တူလို လူရဲ့ မင်္ဂလာဆောင်မှာ ဒီလောက်နဲ့တော့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ အနည်းဆုံး ဆယ်ယောက်ဝိုင်းလောက်တော့ ခေါ်မှာပေါ့”

“ကျွန်တော်တို့ရပ်ကွက်မှာတော့ အကောင်းဆုံးဝိုင်းပဲခင်ဗျ။ ကျွန်တော်တို့အရပ်ထဲက ဆရာကြီးရဲ့အိမ်မှာ တီးမှုတ်နေတဲ့ ဝိုင်းပဲ”

ဟာစရီပါးက ပြောသည်။ 

“အကောင်းဆုံးတွေဘာတွေ နားမလည်ဘူးဗျာ၊ နောက်ထပ်နှစ်ယောက်လောက်တော့ ထည့်ဦးဗျာ” ဟု ဦးလေးက ပြောသည်။ 

ထို့နောက်တွင် တောင်းဆိုချက်တစ်ရပ် လာပြန်သေးသည်။ ဗေင်ကိန်းခန်းကြောင့်လား၊ ဘာလားမသိ။ အိန္ဒိယမင်္ဂလာဆောင်များသည် ညသန်းခေါင်ယံတွင် ကျင်းပလေ့ရှိကြသည်။ ကိုယ်ရေရောဂါသည် အန်နွာနှင့် မိထာတို့၏ လက်ထပ်ပွဲကို သန်းခေါင်တွင် ကျင်းပခဲ့ကြသည်။ အမိတ္တာနှင့် သတို့သားလောင်း၏ဇာတာများကို တွက်ချက်သည့်အခါတွင်လည်း သူတို့၏အိမ်ထောင်ရေး အဆင်ပြေမှုသည် ထိုအချိန်ကို ပြဋ္ဌာန်းရွေးချယ်ပေးသည်။ ယခုလည်း ဗေဒင်ဆရာကြီးက သူတို့ကို တွက်ချက်ပေးပြီးနောက် ထိုအချိန်တွင် လက်ထပ်မည်ဟု ဆိုသည်။ 

“ဒီလိုဆိုရင် မီးစက်တို့ဘာတို့ ဘယ်မှာလဲဗျ၊ သန်းခေါင်မှာဆောင်တဲ့ မင်္ဂလာဆောင်က မှောင်ကြီးမည်းမည်းထဲ ဆောင်ရမှာလား၊ မီးတို့ဘာတို့ ရှိမှ ကောင်းမှာပေါ့” ဟု သတို့သားအဖေက ဆိုသည်။

ဟာစရီပါး ဘာမျှမပြောနိုင်။ ချွေးတွေ စိုရွှဲနေသည့် ကျောကို နံရံတွင် ကပ်ထားသည်။ ရင်ထဲတွင် အသက်ရှူကျပ်လာကာ ပျို့ချင်အန်ချင်လာသဖြင့် မနည်းချုပ်တည်းထားရသည်။ ယခုတစ်ကြိမ်တွင်လည်း သူ့အောက်မှ မြေကြီး သည် အရည်ပျော်၍ ဆင်းသွားသည်ဟု ထင်လိုက်ရသည်။ မျက်နှာများ၊ နံရံများ၊ အသံများသည် မြူမှုန်ဝိုးဝါးတို့အထဲတွင် ရောထွေးကုန်ကြသည်။ ဟာစရီပါးသည် ဝရန်တာတိုင်ကို ကိုင်ထားရင်း "ငါဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ။ ငါဘယ့်နှယ်လုပ်ပြီး မီးစက်ကြီးတစ်လုံးကို ငှားနိုင်ပါ့မလဲ၊ ငါ့သမီးမင်္ဂလာဆောင်ကို အမြတ်ထုတ်ပြီး ငါ့ကို လည်မျိုညှစ်နေကြတာ” ဟု စိတ်ထဲတွင် ညည်းနေသည်။

သို့ရာတွင် သတို့သားဘက်မှ တောင်းဆိုချက်သည်လည်း မတရားဟု မပြောသာ။ လျှပ်စစ်ဓာတ်အားမရသဖြင့် အမှောင်ထဲတွင် အသက်ရှင်နေကြရသည့် သုခမြို့တော်မှ ဆင်းရဲသားများအဖို့ မီးရောင်တွေ ထိန်လင်းခြင်းမရှိသော ပွဲတော်ဟူ၍ မရှိနိုင်။ အန်နွာတို့မင်္ဂလာဆောင်တုန်းကပင် မီးရောင်တွေ ထိန်ထိန်ဝေအောင် ထွန်းခဲ့သေးသည် မဟုတ်လော။ သည်လို မီးရောင်ထိန်နေခြင်းသည်ပင်လျှင် မိမိတို့၏ဆင်းရဲဒုက္ခအပေါင်းတို့ကို ခုခံဆန့်ကျင်ရာနည်း မဟုတ်လော။

ဟာစရီပါးသည် ခေါင်းကို ဝမ်းပန်းတနည်း ယမ်းကာ လက်နှစ်ဖက်ကို ခါပြသည်။ မိမိသည် ဘဝတွင် မိဘတို့ပြုအပ်သော နောက်ဆုံးဝတ္တရားတစ်ခုကို ထမ်းဆောင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ယခု မိမိသည် ကြာကြာနေရတော့မည်မထင်။

သည်အချိန်ရောက်ခါမှ နောက်သားစဉ်မြေးဆက်တိုင်အောင် ကြွေးတင် ကျွန်ဖြစ် ကျန်ရစ်ခဲ့အောင် လုပ်ခဲ့သည်ဆိုလျှင် ရာဇဝင်ရိုင်းတော့မည်။ ယခုပင် မိမိလက်ထပ်စဉ်က ဇနီးသည် တင်တောင်းခဲ့သည့် လက်စွပ်နှစ်ကွင်းနှင့် နားဆွဲတို့ကိုလည်းကောင်း၊ အမှိုက်ပုံထဲမှ သူ့သားငယ် ရှန်ဘူကောက်ရခဲ့သည့် နာရီကိုလည်းကောင်း၊ အပေါင်ဆိုင်ပို့ခဲ့ပြီးပြီ။ သူကိုယ်တိုင်လည်း သေသည်အထိ အလုပ်လုပ်ခဲ့ပြီးပြီ။ သူ့အရိုးတို့ကိုလည်း ရောင်းခဲ့ပြီးပြီ။ သူတတ်နိုင်သည်ထက် လုပ်ခဲ့ပြီးပြီ။ ခုတစ်ကြိမ်တွင်မူ သူမတတ်နိုင်တော့။

“ဒါမှ မကျေနပ်သေးဘူးဆိုရင်တော့ ကျွန်တော်လဲ မတတ်နိုင်တော့ဘူးဗျာ၊ ခင်ဗျားတို့ မကျေနပ်ရင် မင်္ဂလာကိစ္စကို ဖျက်လိုက်ဖို့ပဲ ရှိတော့တယ်၊ ကျွန်တော့်မှာတော့ တစ်ပြားမှ မရှိတော့ဘူး”

ဟာစရီပါးက စကားတစ်လုံးနှင့်တစ်လုံးကြား အသက်ကို ခက်ခဲစွာ ရှူရင်း တစ်လုံးချင်း ပြောသည်။ သို့ဖြင့် လက်ထပ်မင်္ဂလာကျင်းပဖို့ နှစ်ဆယ့်လေးနာရီပင် မလိုတော့သော အချိန်အထိ နှစ်ဖက် အကျပ်တွေ့နေကြသည်။ ထိုအကျပ်အတည်းသည် မင်္ဂလာကိစ္စကြီးတစ်ခုလုံးကိုပင် ပျက်စီးသွားစေနိုင်သည်။ ဘာမဟုတ်သည့်ကိစ္စကလေးဖြင့် မင်္ဂလာပွဲပျက်တော့မည့် အခြေအနေကို မြင်သည့်အခါတွင် ကိုဗာစကီး စိတ်မကောင်းဖြစ်နေသည်။

“ဒီနားက မလှမ်းမကမ်းမှာ လျှပ်စစ်မီးရတဲ့ ဝိုင်းတစ်ဝိုင်း ကျွန်တော်တွေ့ ထားတယ်၊ ဒီတော့ အဲဒီကလူတွေကို ပြောပြီး လျှပ်စစ်ကြိုးသွယ်လိုက်ပါလား။ မီးလုံး လေးငါးလုံးလောက် ထွန်းထားလိုက်ရင် လင်းသွားမှာပါ”

ဟာစရီပါးက သူ့ကို ကျေးဇူးတင်သည့်အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်ပုံကို သူ့တစ်သက် မေ့နိုင်တော့မည်မထင်တော့။

သို့ရာတွင် ကိစ္စမပြတ်သေးပါ။ လက်ထပ်မင်္ဂလာပွဲကျင်းပဖို့ ၇ နာရီ လောက်အလိုတွင် ပြဿနာတစ်ခု တက်လာပြန်သည်။ သို့ရာတွင် ပြဿနာတက်သူမှာ ဟာစရီပါးကိုယ်တိုင်ဖြစ်သည်။ မင်္ဂလာဆောင်တစ်ခု မည်မျှအဆင့်အတန်းရှိမရှိဆိုသည့် ကိစ္စမှာ မင်္ဂလာသတို့သားက မင်္ဂလာသတို့သမီးအိမ်သို့ မည်သို့မည်ပုံ လာသနည်း၊ မည်သည့်အခမ်းအနားမျိုးဖြင့် လာသနည်းဆိုသည့်အချက်ကို တည်၍ အကဲဖြတ်လေ့ရှိကြသည်။ ပစ္စည်းတတ်နိုင်လျှင် တတ်နိုင်သလို လာကြသည်။ ခမ်းခမ်းနားနား မလုပ်နိုင်လျှင်ရှိစေ၊ သည်လောက် ရွှံ့တွေ၊ ဗွက်တွေ ထူထပ်သည့်အချိန်မျိုးတွင် မြင်းဖြင့် လာလေ့ရှိကြသည်။ ထို့ကြောင့် ဟာစရီပါးက သတို့သား မည်သည့်ယာဉ်ဖြင့် လာမည်နည်းဟု သတို့သားအဖေကို မေးသည်။

“လန်ချားနဲ့ လာမှာဗျ”

ဟာစရီပါးသည် ထိုစကားကြောင့် တက်သွားတော့မည်လားဟုပင် ကိုဗာစကီး ထင်လိုက်မိသည်။

“ဘာ ...လန်ချားနဲ့ ဟုတ်လား” 

သတို့သား၏အဖေက ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ဟာစရီပါးက သူ့ကို စိမ်းစိမ်းကြီး ကြည့်လိုက်၏။

“ကျုပ်သမီးဟာ သူ့ဆီကို လန်ချားနဲ့လာတဲ့ သတို့သားမျိုးကို ဘယ်တော့မှ လက်မထပ်ဘူးဗျ၊ ဒီလောက်တော့လဲ ကျုပ်တို့ အောက်တန်းမကျသေးဘူး၊ တော်ပြီ၊ ခင်ဗျားသားကို တက္ကစီနဲ့လာခိုင်းပါ၊ တက္ကစီလောက်မှ မစီးရင်တော့ ကျုပ်သမီးကို ကျုပ်ပြန်ခေါ်သွားရလိမ့်မယ်” 

ဤတွင် သူတို့ရပ်ကွက်ထဲတွင်ရှိသည့် တက္ကစီဒရိုင်ဘာက ထိုကိစ္စကို တာဝန်ယူပါမည်ဟု ဆိုသဖြင့် ပြေလည်သွားသည်။

သူ့သမီး အမိတ္တာသည် ကြွေတွေဖောက်ထားသည့် မရမ်းရောင်ဆာရီကို ဝတ်ကာ မျက်နှာကို ချည်ပဝါပါးပါးကလေးဖြင့် အုပ်ထားပြီး ခေါင်းကိုငုံ့၍ လိုက်လာသည်။ ဖိနပ်မပါသော သူ့ခြေထောက်များသည် ပန်းဆီဆိုးထားသဖြင့် နီပြေပြေအရောင်သန်းနေကြ၏။ ခြေချောင်းများနှင့် ခြေကျင်းဝတ်တွင် သူ့ခန်းဝင်ပစ္စည်းအဖြစ် တင်တောင်းရသည့် ကျောက်မျက်ရတနာများကို ဆင်ယင်ထားသည်။ သူ့အမေနှင့် ဝင်းထဲမှ အမျိုးသမီးများနောက်မှ လိုက်လာသည့် အမိတ္တာသည် ဝင်းအလယ်ခေါင်တွင်ရှိသည့် ကောက်ရိုးဖျာပေါ်တွင် နေရာယူတော့မည်။ ထိုကောက်ရိုးဖျာ၏ ရှေ့တည့်တည့်တွင်မူ အမွှေးတိုင်များ ထွန်းညှိထားသည့် မီးဖိုတစ်လုံးရှိသည်။ 

ဟာစရီပါးသည် မိဘတို့၏ နောက်ဆုံးဝတ္တရားကြီးတစ်ခုကို ကျေပွန်စွာ ထမ်းဆောင်ပြီးလေပြီဟု ပီတိသောမနသတို့ ဝေဖြာသောမျက်နှာဖြင့် သူ့သမီးကိုကြည့်နေသည်။ ထိုရှုခင်းသည် သူ့ဘဝတွင် အလှအပဆုံးရှုခင်းတစ်ခု၊ သူ့ဘဝတွင် ခြောက်လှန့်နေခဲ့သော အိပ်မက်များကို မျက်လှည့်ပြလိုက်သည့်နှယ် တမုဟုတ်ချင်း ပျောက်ကွယ်သွားစေသော ရှုခင်းတစ်ခု မဟုတ်လော။ သူတို့ကာလကတ္တားမြို့ကြီးကို ရောက်ခါစက ပလက်ဖောင်းပေါ်တွင်နေစဉ် ဆာလောင်ချမ်းအေးသဖြင့် တစာစာ အော်ငိုနေခဲ့သော သမီးငယ် အမိတ္တာ။ ဂရင်းဟိုတယ်ရှေ့က အမှိုက်ပုံတွေထဲတွင် မောင်ငယ် ရှန်ဘူနှင့်အတူ စားစရာသောက်စရာတို့ကို ရှာဖွေခဲ့ရသည့် အမိတ္တာ။ ချောင်ရင်ဂီလမ်းမကြီးတွင် ခွက်ကလေးတစ်လုံးဖြင့် တောင်းရမ်းခဲ့သည့် အမိတ္တာ...၊ ကဲ အခု ဟာစရီပါး အောင်ပွဲခံပြီ။ အနိုင်ရပြီ။ ဆိုးရွားလှသည့် ကံကြမ္မာကို ဂလဲ့စားချေနိုင်ပြီ။ ဘာတတ်နိုင်သေးသနည်း။

ဘင်ခရာဝိုင်းက တဒုန်းဒုန်းတီးသည်။ ထိုနောက် သီချင်းဆိုသံ၊ အော်သံများကို ကြားရသည်။ သူ့တီးဝိုင်းရှေ့တွင် ဒန်းနီရောင်ဆိုးဆေးများကို ပိန်းနေအောင် ဆိုးထားသည့် ကချေသည်များက ကခုန်လိုက်ပါလာကြသည်။ သို့ဖြင့် ခမ်းနားသော မင်္ဂလာဆောင်လူတန်းကြီးသည် မီးခိုးငွေ့တွေ ဖုံးနေသည့် ဝင်းထဲသို့ ဝင်ရောက်လာလေသည်။

ထုံးစံအရ သတို့သားက သတို့သမီးကို ဆီးကြိုကာ မျက်နှာဖုံးကို ဖွင့်ရသည်။ ထိုအခါကျမှ သတို့သားနှင့် သတို့သမီးသည် မျက်လုံးချင်းဆုံမိကြသည်။ ထို့နောက် ပုဏ္ဏားက သတို့သားအား သတို့သမီးဘေးတွင် ဝင်ထိုင်ရန် အချက်ပြသည်။ သတို့သမီးနှင့် သတို့သား စုံညီယှဉ်တွဲထိုင်ပြီးသည်နှင့် ပုဏ္ဏားက ရှေးအစဉ်အဆက် ရွတ်ဖတ်ခဲ့သည့် ဂါထာမန္တန်တို့ကို သင်္သကရိုက် ဘာသာဖြင့် ရွတ်ဆိုသည်။ ထိုမန္တန်များကို နားထောင်သူများလည်းမသိ၊ ရွတ်နေသည့် ပုဏ္ဏားကိုယ်တိုင်လည်း နားလည်၍တော့မဟုတ်။

သတို့သား၏ လက်ယာဘက်တွင် လူပျိုရံအတွက် နေရာရှိသည်။ သို့ရာတွင် ထိုနေရာသည် လွတ်နေကြောင်းကို မင်္ဂလာပွဲ ပရိသတ်တို့ သတိထားမိကြသည်။ ဟာစရီပါးက ထိုနေရာကို သူတို့ဆရာကြီးဖြစ်သည့် ကိုဗာစကီးထိုင်ရန် မေတ္တာရပ်ခံသည်။ ကိုဗာစကီးကလည်း ထိုင်မည်ဟုဆိုသည်။ သို့ရာတွင် ထိုင်ချိန်မရလိုက်ပါ။

မင်္ဂလာဆောင်လူတန်းကြီး သူတို့ဝင်းထဲ ဝင်လာသည်နှင့် ဟာစရီပါးမှာ ရင်ကျပ်လာကာ အသက်ရှူမရအောင်ဖြစ်လာသဖြင့် ကိုဗာစကီးသည် သူ့ကို တဲထဲသို့ ခေါ်လာခဲ့သည်။ ခပ်စောစောက ရွှင်လန်းသောပီတိဖြင့် ပြုံးရယ်နေခဲ့ သည့် ဟာစရီပါး၏မျက်လုံးများနှင့် ပါးစပ်သည် ပြင်းပြသောဝေဒနာကြောင့် မှိတ်သွားကာ ရှုံ့မဲ့လျက်ရှိလေပြီ။ ခိုက်ခိုက်တုန်နေရာမှ ရပ်သွားသည့်အခါတွင်ကား ဟာစရီပါး၏ခန္ဓာကိုယ်ကြီးသည် တောင့်တင်းကာ မလှုပ်မယှက်ဖြစ် နေသည်။ ထို့နောက် လျှပ်စစ်နှင့် ထိလိုက်သည့်နှယ် သူ့ရင်နှင့် သူ့ကြွက်သားများသည် ဆတ်ခနဲဆတ်ခနဲ လှုပ်နေကြသည်။ ပါးစပ်မှာ ဟနေသည်။ နှုတ်ခမ်းများမှာလည်း ပြာနှမ်းလေပြီ။ ဤသည်မှာ အသက်ရှူရန် ခက်ခဲကြောင်း ကို ပြနေသည့် လက္ခဏာများဖြစ်သည်။

ကိုဗာစကီးသည် သူ့အပေါ်တွင် ခွထိုင်လိုက်ကာ ရင်ခေါင်းတစ်လျှောက်ကို အားကုန်နှိပ်ပေးသည်။ ထိုအချိန်၌ကား လန်ချားသမား ဟာစရီပါး၏ကိုယ်မှာ အရိုးပေါ်အရေတင်မျှသာ ရှိတော့သဖြင့် သူ့ကို နှိပ်ရခြင်းသည် လူကို နှိပ်ရသည်နှင့်မတူ၊ ကမ္မဋ္ဌာန်းကောင်ကြီးကို နှိပ်နေရသကဲ့သို့သာရှိတော့သည်။ သူ့လက်ချောင်းများအောက်တွင် ဟာစရီပါး၏နံရိုးများသည် တကျွတ်ကျွတ်မြည်နေကြ၏။ လူပျိုရံအဝတ်အစားကို ဝတ်ထားသည့် ကိုဗာစကီးက အတင်းနှိပ်သည့်အခါတွင် အံ့သြစရာကောင်းသည်ဟုပင် ပြောရတော့မည်။ ဖြူဖွေးနေသည့် လူပျိုရံအဝတ်အစားကို ဝတ်ထားသည့် ကိုဗာစကီးက တအားနှိပ်ပေးသည့်အခါတွင် အသားမရှိသော ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှ အသက်မြှင်းမြှင်းကလေး တစ်ချက်ထွက်လာသည်။ မိမိသည် အင်ဂျင်စက်ကို ပြန်လည်အောင်တော့ လုပ်နိုင်ပြီဟု ကိုဗာစကီး ယူဆလိုက်၏။ ထို့နောက် ကိုဗာစကီးသည် အားတက်လာကာ ဟာစရီပါး၏ပါးစပ်ကို တေ့ပြီးလျှင် အနီဖျားစွဲကပ်နေသည့် သူ့အဆုတ်များထဲသို့ လေကို ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် မှုတ်သွင်းသည်။ နောင်တွင် ကိုဗာစကီးက ပြင်သစ်ပြည်ရှိ သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် သာသနာပြုတစ်ဦးထံသို့ ဤသို့ရေးခဲ့သည်။

“ကျွန်တော်က ပါးစပ်ချင်းတေ့ပြီး လေမှုတ်သွင်းတော့ ဟာစရီပါး မျက်လုံးပွင့်လာတယ်။ သူ့မျက်လုံးမှာ မျက်ရည်တွေဝဲလို့။ တော်တော် ဝေဒနာခံစားရမယ် ထင်တာပဲ။ ကျွန်တော် သူ့ပါးစပ်ထဲကို ရေတစ်စက်ချင်း ချလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ရေကို မမျိုနိုင်တော့ဘူး ထင်တယ်။ ချပေးသမျှ ရေဟာ ပါးစပ်က စီးကျလာတယ်။ အသက်လည်း မြှင်းမြှင်းကလေးပဲ ရှူတော့တယ်။ တစ်ခါတလေကျတော့ နားကို ဖွင့်ပြီး အသံတွေကို နားထောင်နေတယ် ထင်တယ်။ မင်္ဂလာဆောင်က တီးမှုတ်နေကြတဲ့ အသံတွေ၊ လူသံတွေကို သူကြားဟန်တူတယ်။ ပြီးတော့ ဝမ်းသာလို့လား မသိဘူး။ တစ်ချက်ပြုံးတယ်။ ပြီးတော့ အားတက်လာလို့ ထင်ရဲ့။ ကျွန်တော့်အနားကို ကပ်ပြီး တလှုပ်လှုပ်နဲ့ စကားတွေ ပြောနေတယ်။ ကျွန်တော့်နားမှာတော့ ဆရာကြီး၊ ဆရာကြီးဆိုတဲ့ အသံကိုပဲ သဲသဲကွဲကွဲကြားရတယ်။ ကျန်တဲ့အသံတွေကိုတော့ ဘာမှ မသဲကွဲဘူး"

“ခဏကြာတော့ ဟာစရီပါးဟာ ကျွန်တော့်လက်ကို ဖမ်းဆုပ်ပြီး ညှစ်နေတယ်။ သူ့လက်ချောင်းတွေက အားရှိသလိုလို ဖြစ်နေလို့ ကျွန်တော်တောင် အံ့အားသင့်နေတယ်။ လန်ချားလှည်းသန်နှစ်ချောင်းကို နှစ်ပေါင်းများစွာ ကိုင်ခဲ့တဲ့ သူ့လက်တွေဟာ ခုထက်ထိ ပြုတ်ထူကြီးတွေလို သန်မာနေတုန်းပါပဲလား။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကို တောင်းပန်တိုးလျှိုးနေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ မော့ကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကို ဆရာကြီး, ဆရာကြီးလို ဘင်္ဂလီဘာသာနဲ့ခေါ်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူ့ ဇနီးနဲ့ သားသမီးတွေကို ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ဖို့ ပြောချင်တယ်ဆိုတာ ကျွန်တော် နားလည်လိုက်ပြီလေ။ ကျွန်တော်ကလည်း သူ့ကို စိတ်အေးအေးထားဖို့ ပြောတယ်။ ဟာစရီပါး ကြာကြာ မနေရတော့ဘူးဆိုတာ ကျွန်တော်သိလိုက်ပြီ။ ဒါကို သူလည်း သိပုံရတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လည်းဆိုတော့ ကျွန်တော့်ကို မကြာခဏ လှမ်းလှမ်းကြည့်ပြီး သူ့ဝင်းထဲက လူမသိသူမသိ အသာထွက်ခွာသွားချင်တဲ့သဘောကို လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ ပြတယ်"

" ကြည့်ရတာကတော့ သူသေသွားတဲ့အတွက် သူ့သမီးကလေးရဲ့မင်္ဂလာဆောင်ပျက်သွားမှာ စိုးရိမ်ပုံရတယ်။ သူနောက်ဆုံးမှာ ဒီလိုပဲ ဖြစ်မယ်ဆိုတာ ကျွန်တော် သိတယ်လေ။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်က ဟာစရီပါးကို သူ့ဝင်းထဲကို မြန်မြန်ပြောင်းရွှေ့ဖို့ စီစဉ်ရတယ်။ မနက် ၃ နာရီလောက်ကျတော့ ကျွန်တော်ရယ်၊ ကာလီမာရယ်၊ အဝတ်စုတ်ကောက်တဲ့ သူ့သား ရှန်ဘူရယ်၊ ကျွန်တော်တို့သုံးယောက် လန်ချားသမား ဟာစရီပါးကို လူမသိအောင် သူ့ဝင်းထဲကို အသာပြန်ရွှေ့ပြောင်းလာခဲ့ကြတယ်။ မင်္ဂလာဆောင်မှာ ပျော်နေသူတွေကတော့ ဒါတွေကို ဘာမှမသိကြဘူးပေါ့။ ကျွန်တော်တို့ရပ်ကွက်ဖခင်ကြီး နောက်ထပ် အရက်တွေပို့ပေးလို့ မင်္ဂလာဆောင်လာတဲ့လူတွေလည်း သောက်ကြ စားကြနဲ့ တော်တော်မူးကုန်ကြပြီ။ ဟာစရီပါးဟာ သူ့အိမ်က ထွက်ရတော့မယ်ဆိုတာကို သိပုံရတယ်။ ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ သူ့ကို ရွှေ့လာတော့ နာမာစတေး လုပ်တယ်ဗျ။ လက်နှစ်ဖက်ကို ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ တင်ထားတယ်။ အားလုံးကို နှုတ်ဆက်ပါတယ်ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့လေ”

“ဒီနောက်တော့ သိပ်မကြာပါဘူး။ မနက် ငါးနာရီလောက်ကျတော့ ဟာစရီပါး အမောဖောက်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တုန်လာတယ်။ ပြီးတော့ ပါးစပ်ကိုဟပြီး အသက်ပြင်းပြင်းရှူတာ၊ ပါးစပ်ထဲက သွေးတွေ ဒလဟော ထိုးအန်တော့တာပဲ။ ဒီနောက်မှာ ရင်ဘတ်ထဲက ချွဲသံတွေ ပေါ်လာတယ်။ ဒီနောက် တစ်ချက် ရှိုက်လိုက်ပြီး အသက်ထွက်သွားတော့တာပါပဲ။ ကျွန်တော်လည်း သူ့မျက်လုံးကို ပိတ်ပေးလိုက်ပြီး သေသူတွေအတွက် တောင်းတဲ့ဆုတောင်းကို ရွတ်နေတယ်”

ဟာစရီပါး၏အလောင်းကို အဝတ်တစ်စဖြင့် လွှမ်းထားပြီး ပန်းတွေ တင်ထားသည်။ နောက်နာရီဝက်ခန့်အကြာတွင် အလောင်းကို အနီးအနားတွင်ထားကာ ထိုင်နေသော ကိုဗာစကီး၊ ကိုအံ့ဘွယ်တို့၏ အခန်းတံခါးကို ခေါက်သံပြင်းပြင်းကို ကြားရသည်။ တက္ကစီဒရိုင်ဘာက တံခါးကို သွား၍ ဖွင့်ပေးလိုက်၏။ ခပ်မှောင်မှောင်အရိပ်ထဲတွင် မည်းနက်နေသော အသားမည်းမည်း မျက်နှာနှစ်ခုကို သူမြင်လိုက်ရသည်။ သူတို့အထဲမှ တစ်ယောက်က...

“ကျုပ်တို့က အရိုးရောင်းတဲ့ဆိုင်ကပါ၊ သေသွားတဲ့လူက ကျုပ်တို့ဆီကို အရိုးရောင်းထားတဲ့ စာချုပ်ရှိတယ်၊ ဒါကြောင့် အရိုးတွေလာယူတာ” ဟု ပြောသည်။

* * *

ဘုရားရှိခိုးကျောင်းမှ ခေါင်းလောင်းသံများသည် ဆူညံစွာ မြည်ဟည်းနေကြသည်။ ကိုဗာစကီးသည် မျက်စိကို မှိတ်ထားလိုက်ကာ လက်ညှိုးကို ထောင်လိုက်ပြီး စတင်၍ တရားဟောသည်။

“ခေါင်းလောင်းတွေ တီးနေပြီ၊ နားထောင်” ဟု ကိုဗာစကီးက ပြောသည်။

ထိုခေါင်းလောင်းသံများက “အချင်းတို့၊ ငါတို့၏ ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်သော ခရစ်တော် မွေးဖွားချိန်သို့ ရောက်လေပြီ” ဟု ကြွေးကြော်နေကြသကဲ့သို့ ရှိသည်။ ထိုနေ့ကား နာတာလူးပွဲတော် အကြိုညတည်း။

ထိုအချိန်မှာပင် ကာလကတ္တားမြို့တော်ရှိ ဘုရားရှိခိုးကျောင်းမှ ခေါင်းလောင်းသံများသည် မြည်ဟည်းကာ မင်္ဂလာအခါတော်ကို ကြွေးကြော်ကြသည်။ ကာလကတ္တားတွင် ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင် ဦးရေသည် အနည်းငယ်မျှသာ ရှိသည့်တိုင် ကာလကတ္တားမြို့သူမြို့သားများသည် အခြားသောဘာသာ မိုဟာမက်၊ ဗုဒ္ဓ၊ ကရိသျှဏ၊ ဆစ်ဘာသာဝင်တို့၏ ဂုရုနာနတ်၊ ဂျိန်းဘာသာဝင်တို့၏ မဟာဝိရတို့၏ အထိမ်းအမှတ်နေ့များကို ကျင်းပကြသကဲ့သို့ ခရစ်တော်၏ အထိမ်းအမှတ်ကိုလည်း စည်ကားသိုက်မြိုက်စွာ ကျင်းပလေ့ရှိကြသည်။ အိန္ဒိယပြည်တွင် အစိုးရရုံးပိတ်ရက်များအနက် ရက်ပေါင်း နှစ်ဆယ်မှာ ဘာသာရေးနေ့များဖြစ်ကြသည်။

ထိုည၌ ဘုရားရှိခိုးကျောင်းတွင် ပြင်ဆင်မွမ်းမံထားပုံမှာ နန်းတက်ပွဲ ကျင်းပသည့် မဟာရာဇာတစ်ဦး၏ ဟော်နန်းတစ်ခုနှင့် တူနေသည်။ လူသွားစင်္ကြံများနှင့် မလှမ်းမကမ်းရှိ ဘုရားရှိခိုးကျောင်းဝင်းကွက်လပ်ထဲတွင် ပုခက်တစ်လုံးကို ဆင်ထားပြီး ထိုပုခက်အနီးတွင် သက်ရှိနီးပါး အရွယ်ရှိသော ရုပ်ပုံများကို ထုထားသည်။ ယင်းမှာ ဘက်သယ်ဟမ်မြို့ နွားစာခေါင်းထဲတွင် ခရစ်တော်ကို မွေးဖွားခဲ့သည့် အထိမ်းအမှတ်အဖြစ် ထုလုပ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုနေရာ တစ်ဝိုက်တွင် ထောင်ပေါင်းများစွာသော အိုးမဲ့အိမ်မဲ့များသည် ချမ်းအေးသည့် ညများတွင် တိုးဝှေ့အိပ်ခဲ့ကြဖူးသည်။ လူတွေကလည်းမျိုးစုံ၊ တောက်ပသည့် ဆာရီရောင်စုံများကို ဝတ်ကာ ရွှေချည်ထိုးပဝါများကို ခေါင်းတွင် ခြုံထားသည့် အမျိုးသမီးများ၊ မင်းညီမင်းသားများသဖွယ် ဝတ်ဆင်ထားကြသည့် အမျိုးသားများနှင့် ကလေးလူငယ်အားလုံးသည် ပန်းကုံးများ၊ မီးရောင်စုံများ ဆင်ယင်ထားသည့် ဘုရားရှိခိုးကျောင်း မုခ်ဦးကွက်လပ်တစ်ဝိုက်တွင် ကြိတ်ကြိတ်တိုးနေတော့သည်။ 

နှင်းဆီပန်းများ၊ စံပယ်ပန်းများနှင့် သစ္စာပန်းကုံးများသည် တရားပလ္လင်ကို ဖုံးအုပ်လျက်။ သုခမြို့တော်မှ အမျိုးသမီးတစ်ဦးက သူ့ခင်ပွန်းအား ကာလဝမ်းရောဂါမှ ပျောက်ကင်းအောင် ကုသပေးခဲ့သည်ကို ကျေးဇူးဆပ်သည့်အနေဖြင့် ဓမ္မသီချင်းဆိုသည့် အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့ လာရောက်ကူညီသည်။ လွန်ခဲ့သည့် နှစ်ပေါင်းနှစ်ရာက ထိုဘုရားရှိခိုးကျောင်း ဆောက်ပြီးနောက် ထိုဝင်းထဲတွင် မြှုပ်နှံခဲ့သည့် ဗြိတိသျှလူမျိုးတို့အမည် ကမ္ပည်းစာများ ထိုးထားသည့် စာတန်းကြီးများကို ချိတ်ဆွဲထားရာ တိုင်လုံးကြီးများအနီးတွင် ပန်းကုံးတွေ၊ သစ်ကိုင်းတွေ ဖုံးအုပ်နေသည်မှာ မုခ်ဦးကြီးတစ်ခုသဖွယ် ဖြစ်နေသည်။

 

ထိုစဉ် ဗြောက်အိုးဖောက်သံကို ကြားရသည်။ ထို့နောက် အော်ဂင်တီးသံ၊ ထို့နောက် ဓမ္မတေးဆိုသံ၊ ဤသည်တို့မှာ မြင့်မြတ်သန့်စင်သော ကလေးငယ် မွေးဖွားခြင်းကို ကြိုဆိုသည့်အထိမ်းအမှတ်ဖြစ်သည်။ ဦးပေါင်းထုပ်ဖြူနှင့် ပိုးဝတ်ရုံနီကြီးကို ဝတ်ထားသဖြင့် ခါတိုင်းထက် သားနားတောက်ပနေသည့် ဂိုဏ်းအုပ် ဘုန်းတော်ကြီး အယ်ဘာတိုကော်ဒေရိုသည် ဘုန်းတော်ကြီးများ ဝတ်ရွတ်စဉ်ဆိုသည့် အဖွဲ့သားများ ခြံရံလိုက်ပါလျက် ဘုရားရှိခိုးကျောင်း မုခ်ဦးကို ဖြတ်သန်းကာ တရားပလ္လင်ဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ သန်းခေါင်ယံ ဝတ်ပြုဆုတောင်းပွဲကို ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူးသည့် မက်စ်က “ဒီလောက် နုံချာဆင်းရဲတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဒီလောက် ကြီးကျယ်ခမ်းနားတာမျိုးကို ဒီတစ်ခါပဲ မြင်ဖူးသေးတယ်” ဟု နောင်တွင် ပြောခဲ့သည်။ 

တစ်ခါတုန်းကမူ ထိုဂိုဏ်းအုပ် ဘုန်းတော်ကြီးသည် ကိုဗာစကီးအား အရိုအသေတန်မည် စိုးသဖြင့် ထိုလူဆင်းရဲ ရပ်ကွက်ထဲသို့ သွားပြီး မနေဖို့ တားခဲ့ကြောင်းကို မက်စ်မသိ။ ကာလကတ္တားမြို့တစ်မြို့လုံးရှိ ဘုရားရှိခိုးကျောင်းထဲတိုင်းတွင် အလားတူ ဆုတောင်းပွဲများ ကျင်းပခဲ့ကြသည်။ ပန်းခြံလမ်းအနီးရှိ စိန့်တောမတ် ဘုရားရှိခိုးကျောင်းရှေ့တွင်မူ ကိုယ်ပိုင်ကားများ၊ တက္ကစီများနှင့် လန်ချားများသည် ခရစ်တော်၏ မွေးနေ့အကြိုညတွင် လာရောက်ဝတ်ပြုသူတို့ကို လာရောက်ပို့ပေးကြသည်။ ပန်းခြံလမ်းနှင့် အနီးတစ်ဝိုက်ရှိ လမ်းသွယ်များတွင်လည်း ပန်းကုံးတွေ၊ မီးရောင်စုံတွေဝေလျက်။ ထိုတစ်ညလုံး ကာလကတ္တားမြို့ကြီးသည် နာတာလူးပွဲတော် သီချင်းသံများဖြင့် ပဲ့တင်ထပ်လျက်ရှိတော့သည်။ လမ်းမများပေါ်တွင် ကလေးများသည် သူတို့ဆင်းရဲသားရပ်ကွက် အလုပ်ရုံများမှ ထုတ်လုပ်လိုက်သည့် စန်တာကလော့စ်အရုပ်များကို ရောင်းနေကြသည်။ တချို့က ကတ်ထူပြားဖြင့် လုပ်ထားသည့် နာတာလူးထင်းရှူးပင်များနှင့် ပုခက်ကလေးများ၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်ကလေးများကို ရောင်းနေကြသည်။ 

ဆိုင်ကြီးဆိုင်ငယ်အသွယ်သွယ်တို့သည် ပြတင်းပေါက်များကို ဖွင့်ထားကြကာ နာတာလူးလက်ဆောင်များကို ရောင်းနေကြသည်။ ဝိုင်အရက်ပုလင်းများ၊ အရက်ပုလင်းများ၊ ဘီယာပုလင်းများ၊ သစ်သီးခြင်းများ၊ မုန့်မျိုးစုံနှင့် သစ်သီးခြောက်များ စသည်ဖြင့် စားသောက်ဖွယ်တွေ စုံနေသည်။ ချမ်းသာသည့် အိန္ဒိယအမျိုးသမီးများက အစေခံများ လိုက်ပါလျက် သန်းခေါင်ယံ ညစာစားပွဲအတွက် ဝယ်စရာရှိသည်တို့ကို ခပ်သုတ်သုတ် ဝယ်နေကြသည်။ နာမည်ကျော် ရေခဲမုန့်နှင့် မုန့်မျိုးစုံဆိုင်ကြီးဖြစ်သည့် ဖလူရီ မုန့်ဆိုင်တွင် ဝယ်သူတွေ ကြိတ်ကြိတ်တိုးနေကြသည်။ အချို့ကလည်း မော်လင်ရု၊ ဂရင်းဟိုတယ်၊ ပန်းခြံဟိုတယ် စသည်တို့သို့ သွားကြသည်။ ဂရင်းဟိုတယ် ဆိုလျှင် ထိုင်စရာနေရာပင် မရှိတော့။ စားပွဲများကို ကြိုတင်ဝယ်ထားသဖြင့် နောက်မှ ရောက်လာသူတို့ကို ရောင်းခြင်းမပြုနိုင်တော့ပြီ။ ဂရင်းဟိုတယ်မှ နှစ်ယောက်စာ ညစာအတွက် ကျသင့်ငွေမှာ ကျပ်သုံးရာဖြစ်သည်။ ယင်းမှာ ဟာစရီပါး၏အရိုးများကို ရောင်းရသည့်ငွေနှင့် ညီမျှသည်။ 

သို့ရာတွင် သုခမြို့တော်ရှိ လမ်းကြားကလေးများထဲတွင်မူ နာတာလူးပွဲတော် အကြိုညသည် ထိုမျှလောက် ခမ်းနားခြင်းမရှိ။ ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်တို့၏ နေအိမ်များတွင်မူ ပန်းကုံးများ၊ မီးပွင့်များကို ဆင်ယင်ထားကြသည်။ အသံချဲ့စက်များက နာတာလူးသီချင်းများနှင့် ဓမ္မသီချင်းများကို ဖွင့်နေကြသည်။ အိမ်တိုင်းအိမ်တိုင်း သူ့နည်းနှင့်သူ နာတာလူးပွဲတော် အကြိုညအတွက် ပြင်ဆင် မွမ်းမံကြသည်။ မာဂရီတာမှာ ကိုဗာစကီး မရှိခိုက်တွင် သူ့အိမ်ကို ဆေးပြန်သုတ်ကာ ကြမ်းပြင်ကို ဆေးခြယ်ထားပေးသည်။ ခရစ်တော်၏ပုံတော်အောက်တွင် ပုခက်ကလေးတစ်လုံးကို ချထားသည်။ ခရစ်တော်မွေးဖွားသည့် ဇာတိကို မွမ်းသော ဓမ္မသစ် ကျမ်းစာအုပ်ကို ဖွင့်ထားသည်။ အမွှေးတိုင်များနှင့် ဖယောင်းတိုင်များကို ထွန်းညှိထားသည်။ မျက်နှာကြက်တွင် ပန်းကုံးတွေ ချိတ်ဆွဲထားသည်။

သုခမြို့တော်က နာတာလူးပွဲတော် အကြိုည၌ မည်သည့်နေရာတွေ မည်မျှပြင်ဆင်ထားကြသည်ဆိုစေ၊ ကိုဗာစကီး၏အိမ်ခေါင်းကလေးရှေ့တွင် ထူထားသည့် ဝါးလုံးတိုင်ပေါ်မှ ကြယ်ပွင့်ပုံ ချိုးထားသော မီးပုံကြီးမှာ အလှဆုံးဖြစ်သည်။ ဟိန္ဒူအဘိုးကြီး အဇီးနှင့် မူဆလင်အမျိုးသား ဆာလာဒင်တို့သည် စိတ်ကူးရကာ ထိုကြယ်ပွင့် မီးပုံးကြီးကို ဝါးလုံးတိုင်ထိပ်ဖျားတွင် ချိတ်ဆွဲခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုကြယ်မီးပုံးကြီးသည် သုခမြို့တော်ရှိဆင်းရဲသား အပေါင်းတို့အား “အို ...အချင်းတို့၊ ကြောက်ရွံ့ခြင်း မဖြစ်ကြကုန်လင့်၊ သင်တို့ချည်းသာ အထီးတည်းရှိသည်မဟုတ်။ သခင်ခရစ်တော်သည် ဤလို မင်္ဂလာအချိန် ညချမ်းအချိန်တွင် မွေးဖွားသန့်စင်တော်မူခဲ့၏။ သင်တို့အား ကယ်တင်မည့်သူသည် ရောက်လာတော့မည်” ဟု သုခမြို့တော်ရှိ ဆင်းရဲသားအပေါင်းတို့အား ပြောဆိုနေသကဲ့သို့ရှိသည်။

 

ထိုည၌ သူတို့ပြောသည့် “ကယ်တင်ရှင်” သည် ဘုရားရှိခိုးကျောင်းမှ သင်းအုပ်ဆရာ၏တိုက်တွန်းချက်အရ သူတို့နှင့်အတူ ရှိနေသည်။ ခိုက်ခိုက်တုန်အောင် အေးချမ်းသဖြင့် ကိုဗာစကီးသည် ပခုံးနှင့်ခေါင်းကို တဘက်တစ်ထည်ဖြင့် ခြုံကာ မာဂရက်တာတို့ဝင်းထဲတွင် လာရောက်စုဝေးကြသော ဝတ်ပြုသူ ငါးဆယ်တို့ကို တရားရေအေးတိုက်ကျွေးလျက်ရှိသည်။ သေတ္တာကြီးနှစ်လုံးပေါ်တွင် ကန့်လန့်တင် ခင်းကျင်းထားသည့် သစ်သားစင်ကလေးပေါ်တွင် သူဝတ်ပြုဆုတောင်းပွဲ ကျင်းပပေးခဲ့သည်မှာ ဘယ်နှစ်ကြိမ်ရှိပြီနည်း။ ဘယ်နှစ်နာရီ ရှိပြီနည်း။ လေး ငါးနှစ်လော၊ ခြောက်နှစ်လော၊ ခုနှစ်နှစ်လော။ အတိတ်နှင့် အနာဂတ်တို့မပါဘဲ ဤကမ္ဘာလောကတွင် အချိန်ကို မည်မျှတိုင်းထွာခြင်း ပြုနိုင်မည်နည်း။ လူများစွာတို့၏ဘဝသည် ပစ္စုပ္ပန်ဟူသော ပတ္တာကလေးပေါ်တွင် တွယ်မှီထားသည့် အရာမျှသာ မဟုတ်လော။

ကိုဗာစကီးသည် ညအမှောင်ထဲတွင် ဝေ့ဝဲပျံ့လွင့်လာသည့် ဓမ္မသီချင်းသံများကို နားထောင်ရင်း တွေးနေသည်။

သူ့အဖို့ ဤသူဆင်းရဲရပ်ကွက်သည် ဘုန်းကြီးကျောင်း၊ တရားဓမ္မကို ရှာမှီးရာနေရာ။ ဘုရားသခင်၏အလိုတော်အတိုင်း ကျင့်ကြံရာတွင် လူဆင်းရဲရပ်ကွက်တစ်ခုထက် ကောင်းသောနေရာသည် လောက၌ မရှိဟူသော အတွေးသည် ထိုနာတာလူးညတွင် ပို၍လေးနက်လာခဲ့သည်။ ခရစ်တော် သခင်ယေရှုကို မွေးဖွားသန့်စင်ခဲ့ရာ ဘယ်သယ်ဟမ်မြို့နှင့် ဤသုခမြို့တော်တို့သည် ဘာခြားနားသေးသနည်း။ ကိုဗာစကီးသည် ကောင်းချီးမင်္ဂလာပေးခြင်းမပြုမီ ပရိသတ် အား စကားအနည်းငယ် ပြောချင်စိတ်ပေါ်လာသည်။

“ကျုပ်တို့ကမ္ဘာလောကကြီးမှာ စည်းစိမ်ချမ်းသာကြွယ်ဝသူတွေကို အသိအမှတ်ပြုဖို့၊ ချီးကျူးဖို့ကိစ္စဟာ အင်မတန်လွယ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဆင်းရဲမှုရဲ့ ချမ်းသာစည်းစိမ်၊ ဒုက္ခရဲ့ ချမ်းသာစည်းစိမ်ကိုတော့ လူဆင်းရဲများသာလျှင် နားလည်နိုင်ပေတယ်” 

ထိုစကားများမဆုံးမီတွင် ထူးဆန်းသည့်အချင်းအရာတစ်ခု ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ ပထမတွင် လေပြင်းကြီးတစ်ချက် တိုက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဝင်းကြီးတစ်ခုလုံး ပူလောင်သည့်လေပွေကြီး တစ်ချက် ဝင်တိုက်လိုက်သဖြင့်

ပန်းကုံးတွေ ပြုတ်ကျကုန်ကြသည်။ မီးတိုင်တွင် ထွန်းထားသည့်မီးတွေ ငြိမ်းကုန်ကြသည်။ ကိုဗာစကီး၏အိမ်ရှေ့တွင် စိုက်ထားသည့် ဝါးလုံးတိုင်မှ ကြယ်ပွင့်မီးပုံးကြီး ပြုတ်ကျသွားသည်။ တချို့ အိမ်မိုးတွေ လန်ကုန်ကြသည်။ ထို့နောက်တွင် ကောင်းကင်အနှံ့မှ မြည်းဟည်းသော မိုးချုန်းသံကြီး ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ မုတ်သုံသည် နောက်တစ်ခေါက်များ ပြန်ဝင်လာလေသလောဟု ကိုဗာစကီး တွေးလိုက်မိသေး၏။ သို့ရာတွင် လေသည် ချက်ချင်းတိတ်သွား ကာ အားလုံးပြန်၍ ငြိမ်သက်သွားကြသည်။

"ဒါ့ကြောင့် ဆင်းရဲသားများသာလျှင် ဒုက္ခရဲ့စည်းစိမ်ချမ်းသာကို သိနိုင်တယ်။ ဒီလိုမှသာလျှင် လောကကြီးမှာ တွေ့ရမယ့် ဆင်းရဲဒုက္ခအပေါင်းကို ရဲရဲရင့်ရင့် ခံနိုင်စွမ်းရှိတယ်။ မတရားမှုတွေကို ရင်ဆိုင်နိုင်စွမ်းရှိကြတယ်။ သခင်ယေရှုဟာ ဆင်းရဲသားတွေကြားမှာ မွေးဖွားသန့်စင်လာတာ တခြားကြောင့် မဟုတ်ဘူး။ သူ့ရဲ့ ကရုဏာတော်ရဲ့ တရားတော်ကို လူဆင်းရဲများက ကမ္ဘာလောကကြီးကို သင်ကြားပေးနိုင်အောင် မွေးဖွားလာခြင်း ဖြစ်တယ်”

“သုခမြို့တော်က ဒကာဒကာမ အပေါင်းတို့၊ မျှော်လင့်ချက် မီးတိုင်ကို ကိုင်ဆောင်သူများဟာ သင်တို့တစ်တွေသာဖြစ်တယ်။ ကျားတို့သည် ကလေးငယ်နှင့်အတူ လှဲ၍အိပ်နိုင်သော နေ့တစ်နေ့ကို မကြာမီ ရောက်တော့အံ့။ မြွေပွေးသည် ချိုးငှက်နှင့်အတူ နေနိုင်သော နေ့တစ်နေ့ကို မကြာမီရောက်တော့အံ့။ တစ်နေ့ ကမ္ဘာပေါ်တွင် လူမျိုးအားလုံးတို့ ညီရင်းအစ်ကို မောင်ရင်းနှမကဲ့သို့ နေနိုင်သော နေ့တစ်နေ့သည် မကြာမီ ရောက်တော့အံ့”

ကိုဗာစကီးသည် တရားဟောပြီးနောက် စားသောက်ဖွယ်တို့ကို စားသောက်မည်ဟု ပြင်သည်။ မုန့်ကို ကောက်ယူ၍ ကောင်းကင်သို့ ပသသည်။ ကောင်းကင်ကို မျှော်ကြည့်လိုက်စဉ် ထူးဆန်းသောအရာတစ်ခုကို အိမ်ခေါင်မိုးများထက်တွင် သူသတိပြုလိုက်မိသည်။ လျင်မြန်စွာ သွားနေသော မည်းမှောင်သည့် တိမ်တိုက်ကြီးများထဲတွင် လျှပ်စီးတို့ ဝိုးဝိုးဝင်းဝင်း လက်နေသည်ကို သူမြင်လိုက်ရသည်။ ထို့နောက် ကောင်းကင်တစ်ခုလုံး မြည်ဟည်းကာ မိုးချုန်းသံများ ပေါ်ထွက်လာပြန်သည်။ ထို့နောက် လေပြင်းကြီးတွေ တိုက်လာလေသည်။ လေပြင်းသံဖြင့် သူတို့အားလုံးကို လေထဲသို့ စုပ်ယူတော့မလားဟု ထင်ရသည်။ ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် မိုးတိမ်တို့သည် ပူနွေးသည့် မိုးရေများကို

 ဒလဟော သွန်ချလိုက်လေသည်။ 

ထိုစဉ် “မုန်တိုင်းဝင်ဆောင့်နေတယ်။ မုန်တိုင်း မုန်တိုင်း” ဟူသော ဂျွန်၏အော်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။

* * *

ထိုညက ကာလကတ္တားမြို့တော်၏ တစ်ဖက်အစွန်း အလီပူရပ်ကွက်ရှိ ကိုလိုနီခေတ် အိမ်ကြီးတစ်ဆောင်ထက်တွင် လူတစ်ယောက်သည် တဖြည်းဖြည်း ပြင်းထန်လာနေသော လေမုန်တိုင်းကြီး ဟစ်အော်သံကို နားစိုက်ထောင် လျက်ရှိသည်။ သူ့အလုပ်မှာ ထိုလုပ်ငန်းနှင့်ဆိုင်သော အလုပ်ဖြစ်သဖြင့် ထိုသို့ စူးစိုက်နားထောင်နေရခြင်းဖြစ်၏။ ပန်ဂျပ်ပြည်နယ်သား တစ်ဦးဖြစ်သည့် အသက်သုံးဆယ့်ရှစ်နှစ်အရွယ် ရန်ဂျစ်ဆင်းသည် ထိုနာတာလူးပွဲတော်ည ကာလကတ္တားမြို့တော်ဒေသရှိ မိုးလေဝသနှင့် ဇလဗေဒဌာနတွင် တာဝန်ကျလျက်ရှိသည်။ သူတို့ဌာနရုံးဝင်းထဲမှ သက်တမ်းတစ်ရာရှိ ညောင်ပင်ကြီးများကြားတွင် တစ်ခါက ဘင်္ဂလီစာဆိုကြီး ရာဗိန္တယာနတ်တဂိုးသည် သူ့ကဗျာများကို စပ်ဆိုခဲ့ဖူးသည်။ ထိုညောင်ပင်ကြီးများကြားတွင်ရှိသည့် သူတို့ဌာနမှ အသံဖမ်းတိုင်များသည် အိန္ဒိယပြည် ကမ်းရိုးတန်းတစ်လျှောက်တွင်ရှိသည့် မိုးလေဝသဌာနများမှ သတင်းပို့ချက်များကို ဖမ်းယူရရှိနေသည်။ ဘင်္ဂလားပြည်နယ်၊ အာသံပြည်နယ်၊ ကပ္ပလီကျွန်းစုနှင့် မြန်မာနိုင်ငံ ရန်ကုန်မှ အသံလွှင့်သတင်းပေးပို့ချက်များကိုလည်း ဖမ်းယူရရှိနေသည်။ ထိုမျှမက အမေရိကန်နှင့် ဆိုဗီယက်တို့ လွှင့်တင်ထားသည့် မိုးလေဝသဂြိုဟ်တုများမှ သတင်းပို့ချက်များနှင့် မြေပုံများကိုလည်း တစ်နေ့လျှင် နှစ်ကြိမ်ရနေသည်။ 

အာရေဗျ ပင်လယ်နှင့် ဘင်္ဂလား ပင်လယ်အော်တို့သည် အမြဲတမ်းလိုလို မုန်တိုင်းကြီးများကို အားပျိုးပေးနေသည့် လေဖိအားနည်းရပ်ဝန်းဒေသများဖြစ်ကြသည်။ ပင်လယ်မျက်နှာပြင်နှင့် ကောင်းကင်အမြင့်ကြားတွင် လေဖိအားနည်းရပ်ဝန်းဒေသများဖြစ်ကြသည်။ ပင်လယ်မျက်နှာပြင်နှင့် ကောင်းကင်အမြင့်ကြားတွင် လေဖိအားနည်းရပ်ဝန်းများဖြစ်ပေါ်ခြင်း၊ အပူချိန်ကွာခြားမှု များပြားခြင်းတို့ကြောင့် လေပြင်းမုန်တိုင်းကြီးများ ဖြစ်ပေါ်လာလေ့ရှိကာ မီဂါတန်များစွာ အားရှိသော ဟိုက်ဒရိုဂျင်ဗုံးများနှင့် ညီမျှသည့် အားတို့ကို လွှတ်ပေးတတ်သည်။ ထိုလေမုန်တိုင်းများကြောင့် တစ်ခါတစ်ရံတွင် လူရာပေါင်းများစွာ၊ တစ်ခါတစ်ရံ ထောင်ပေါင်းများစွာ သေကြေပျက်စီးတတ်သည်။ 

အင်္ဂလန်ပြည်လောက်ရှိသော ဒေသကြီးတစ်ခုကို တစ်ခဏအတွင်း ရေအောက်သို့ ဆွဲမြှုပ်ပစ်လိုက်တတ်သည်။ အိန္ဒိယပြည်ကြီး၏ အတိတ် အမှတ်သညာသည် ထိုလေမုန်တိုင်းကြီးများ၏ ခြောက်အိပ်မက်များကြောင့် သွေးပျက်လုခမန်းဖြစ်ရသည့်အကြိမ်တွေ မရေတွက်နိုင်တော့။ ထိုညကမူ မိုးလေဝသဌာနမှ ရန်ဂျစ်ဆင်းသည် ဘာမျှ အထူးစိုးရိမ်ခြင်းမဖြစ်။ အပူပိုင်းဇုန် လေဖိအားနည်းမှုများသည် မုန်တိုင်းကြီးများ အမြဲဖြစ်လာသည် မဟုတ်။ အထူးသဖြင့် ယခုလို မုတ်သုံရာသီနှောင်းပိုင်းတွင်ဆိုလျှင် ဘာမျှစိုးရိမ်ဖွယ်မရှိ။ ည ၇ နာရီတွင် အမေရိကန်မိုးလေဝသဂြိုဟ်တုက ပေးပို့သည့် ဓာတ်ပုံများကို ကြည့်လိုက်လျှင်လည်း စိတ်အေးစရာ။ 

ရန်ဂျစ်ဆင်းသည် ဂြိုဟ်တုမှပေးသည့် ဓာတ်ပုံကို သေချာစွာကြည့်သည်။ စထရာတိုရို မြူးလက်စ် တိမ်တိုက်များ စုဝေးနေသည့် နေရာတစ်ဝိုက်လည်း သည်လောက်အန္တရာယ်ဖြစ်မည့် လက္ခဏာ မတွေ့ရ။ ထိုတိမ်တိုက်သည် ကာလကတ္တားမြို့တောင်ဘက် မိုင်ရှစ်ရာအကွာ ပင်လယ်ပြင်တွင် ရှိနေပြီး အရှေ့မြောက် မြန်မာနိုင်ငံဘက်ဆီသို့ ဦးတည် ရွေ့လျားနေသည်။ ကမ်းရိုးတန်းရှိ မိုးလေဝသဌာနများမှ တယ်လီပရင်တာဖြင့် ပို့ပေးသည့် နောက်ဆုံး သတင်းပို့ချက် ရောက်လာသည်မှာလည်း ဘာမျှ မကြာသေး။ တစ်နာရီလောက်သာ ရှိသေးသည်။ ထိုနေရာတစ်ဝိုက်တွင် လေဖိအားနည်းရပ်ဝန်းဒေသ ဖြစ်ပေါ်နေသည်ဟု သတင်းပို့ချက်များတွင် ဖော်ပြသည့်တိုင် လေတိုက်နှုန်းမှာ တစ်နာရီမိုင်သုံးဆယ်မျှသာရှိသည်။ 

ရန်ဂျစ်ဆင်းသည် စိတ်ချသွားကာ သူလည်း အများနည်းတူ နာတာလူးပွဲတော်ကို ဇိမ်ကျကျ ဆင်နွှဲမည်ဟု စိတ်ကူးရသည်။ ရန်ဂျစ်ဆင်းသည် သူ့လက်ဆွဲအိတ်ကိုဖွင့်ကာ သူ့ဇနီးပြင်ဆင်ပေးလိုက်သည့် သံဘူးနှစ်ဘူးကို ထုတ်သည်။ ဘူးထဲတွင် ချိစ်တုံးကလေးများကို ဆော့စ်နှင့် လူးထည့်ထားသည့် ငါးဟင်း၊ ဟင်းသီးဟင်းရွက်ကြော်နှင့် ပေါင်မုန့်တို့ ဖြစ်သည်။ သန်းခေါင်ယံ ညစာအတွက်မူ အသင့်လျော်ဆုံးပေတည်း။ ရန်ဂျစ်ဆင်းသည် အခြားဘူး, တစ်ဘူးကို ဖွင့်ကာ အထဲမှ ရမ်အရက်ကို ဖောက်ပြီး ဖန်ခွက်တစ်လုံးတွင် ထည့်သည်။ ရန်ဂျစ်ဆင်းသည် လေပြင်းတိုက်သဖြင့် ပြတင်းပေါက်များက တချုန်းချုန်းမြည်နေသည်ကို သတိမထားမိ။ ရမ်တစ်ခွက်ကို အားရပါးရ မော့ချလိုက်ကာ အစာကို စားနေသည်။ စားသောက်ပြီးသည့်အခါတွင် နောက်ထပ် ရမ်တစ်ခွက်ကို ထပ်ယူသည်။ ထိုင်ရာမှ ထ,ပြီး တစ်ဖက်ခန်းရှိ တယ်လီပရင်တာကို လှမ်းကြည့်သည်။ သေချာသည်။ ဘာသတင်းမျှ နောက်ထပ် ဝင်ရောက်လာခြင်းမရှိ။ ထို့ကြောင့် နေရာတွင် ပြန်ထိုင်ကာ လက်ကျန် ရမ်တစ်ခွက်ကို ထပ်သောက်သည်။ သည်လိုဖြင့် ဘာမျှ ထူးခြားခြင်းမရှိသည့် ညတစ်ညကို ကုန်ဆုံးရဦးတော့မည်။

ည နာရီပြန်နှစ်ချက်တွင်မူ တယ်လီပရင်တာမှ မြည်သံကြောင့် သူ အိပ်ရာမှ လန့်နိုးလာသည်။ မဒရပ်ကမ်းခြေရှိ ဝိရှခါဖတ္တနံ မိုးလေဝသစခန်းမှ သတင်းပို့ချက် ဝင်လာနေသည်။ တစ်နာရီလျှင် မိုင်တစ်ရာ့သုံးဆယ်ခန့်ရှိသည့်

လေမုန်တိုင်းတစ်ခု တိုက်ခတ်နေကြောင်း သတင်းဖြစ်သည်။ ခဏကြာလျှင် နီကိုဘာ ကျွန်းစုရှိ မိုးလေ၀သစခန်းမှ ထိုသတင်းကို အတည်ပြုသည်။ ယမန်နေ့က ရှိခဲ့သော လေဖိအားနည်းမှုကြောင့် မုန်တိုင်းကြီးတစ်ခုဖြစ်ပေါ်နေလေပြီ။ မိုးနတ်ဖြစ်သည့် ဣန္ဒြာ၏ဒေါသသည် ဘင်္ဂလားပင်လယ်အော်တစ်ဝိုက်ကို ဖြတ်သန်းနေလေပြီ။

နောက်တစ်နာရီခန့်အကြာတွင် မုန်တိုင်းထဲတွင် ရောက်နေသည့် အင်ဒိုနီးရှားသင်္ဘောတစ်စီးမှ လွှင့်လိုက်သော အက်စ်အိုအက်စ် အသံလွှင့်ချက် တစ်ခုကို ရရှိသည်။ သည်အတိုင်းဆိုလျှင် အန္တရာယ်ကြီးသည်မှာ သေချာနေပြီ။ သင်္ဘောမှာ လတ္တီကျု ၁၇ ဒီဂရီနှင့် လောင်ဂျီကျု ၉၁ ဒီဂရီတွင် ရောက်နေသည်။ ထိုအတိုင်းဆိုလျှင် မုန်တိုင်းသည် ဘင်္ဂလားကမ်းခြေနှင့် မိုင်, သုံးရာ့ငါးဆယ်ခန့် ဝေးသည်။ လေမုန်တိုင်းသည် ယမန်နေ့က အရှေ့မြောက်ဘက်သို့ ရွေ့လျားနေရာမှ ဦးတည်ချက် ပြောင်းသွားကာ မြောက်ဘက် ကာလကတ္တားဆီသို့ တည့်တည့်ကြီး လာနေသည်။

ရန်ဂျစ်ဆင်းသည် အချိန်မဖြုန်းနိုင်။ ရုံး, အဆောက်အအုံတောင်ပံတစ်ဖက်ရှိ မိသားစုနှင့်အတူ အိပ်ပျော်နေသော သူ့အထက်အရာရှိဖြစ်သူ အင်ဂျင်နီယာချုပ် ဂုပတ္တားကို လှမ်း၍ သတင်းပို့သည်။ ထို့နောက် အနီးတွင်ရှိသည့်

အောလ်အင်ဒီးယား အသံလွှင့်ဌာနခွဲသို့လည်းကောင်း၊ ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီးရုံးသို့လည်းကောင်း လှမ်း၍သတင်းပို့သည်။ ယင်းမှာ ပြင်းထန်သည့် ဆိုင်ကလုံးမုန်တိုင်းကြီး ကျရောက်တော့မည်ကို ဒေသရှိ လူထုကို အသိပေးနိုင်ရန်ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် သူ့စားပွဲအောက်ဘက်ရှိ ဗီရိုတစ်လုံးပေါ်တွင်ရှိသော ရေဒီယိုတယ်လီဖုန်းကို ကောက်ကိုင်သည်။ ပြီး မိုးလေဝသဌာနချုပ်သို့ တိုက်ရိုက် သတင်းပို့သည်။ ဌာနချုပ်က ကာလကတ္တားမြို့ထဲရှိ အမြင့်ဆုံး အဆောက်အအုံပေါ်တွင် ထားသည့် နောက်ဆုံးပေါ် ကိရိယာတစ်ခုဆီသို့ သတင်းပို့သည်။

အိန္ဒိယမိုးလေဝသဌာနရုံး မှန်ခုံးအမိုးကြီးအောက်မှ ထိုးထွက်နေသော အသံဖမ်းတိုင်များက မိုင်ပေါင်းလေးရာအကွာတွင်ရှိနေသည့် ဆိုင်ကလုံးမုန်တိုင်းကို ရှာဖွေနိုင်သည်။ လေမုန်တိုင်း၏ ဗဟိုချက်မ အကျယ်အဝန်းကို တိုင်းတာနိုင်သည်။ ပစ်မှတ်ကို သိသည်နှင့် ရွာသွန်းနိုင်ဖွယ်ရှိသည့် မိုးရေထုထည်ပမာဏကို တွက်ချက်နိုင်သည်။ 

သို့ရာတွင် လွန်ခဲ့သည့် ဆယ်နှစ်အတွင်း ဘင်္ဂလားကမ်းခြေကို ဝင်ဆောင့်ခဲ့သည့် မုန်တိုင်းများစွာကို ဖမ်းယူပေးခဲ့သော ရေဒါကြီးသည် ထိုညက ပိတ်ထားလျက်သားဖြစ်သည်။ နောက်တစ်နေ့မနက် ၇ နာရီအထိ ထိုရေဒါကို မဖွင့်နိုင်ခဲ့။

* * *

သုခမြို့တော်သို့ ခြောက်နှစ်ကြာမျှ စွန့်စွန့်စားစား သွားရောက်နေထိုင်ပြီး ရွာသို့ ပြန်လာခဲ့သည့် လယ်သမား ဟာရှစ်ဂို့ရှ်သည် ထိုညက မအိပ်နိုင်သေး။ ဂို့ရှ်၏ဇနီး ကလေးသုံးယောက်တို့နှင့်အတူ သက်ကယ်မိုး ရွှံ့တဲကလေးကို ဝိုင်းဝန်း တိုက်ခတ်နေသည့် မိုးဒဏ်နှင့် လေဒဏ်တို့ကို ကြိုးစားတွန်းလှန်နေသည်။ ဗန်ဂါလာအမည်ရှိ သူ့ရွာကလေးသည် မြေသြဇာမကောင်းသည့်လယ်ကွင်းများ အလယ်ကောင်တွင် အထီးကျန်တည်ရှိနေပြီး တစ်ခါက အရှေ့ပါကစ္စတန်ဟု ခေါ်၍ ယခု ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်ဟုခေါ်သော နေရာမှ ပြေးလာကြသည့် ဒုက္ခသည်များ စုဝေးနေထိုင်သည် ရွာကလေးဖြစ်သည်။ တစ်ရွာလုံးမှာ သူ့လိုပင် ရွှံ့ တဲကလေးများဖြင့် ဖြစ်ကတတ်ဆန်း တည်ထားသည့် ရွာကလေးဖြစ်သည်။ ထိုဒေသသည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် အဆင်းရဲဆုံး ဒေသကလေးတစ်ခုဖြစ်ပြီး စိမ့်တောကြီးဖြစ်သည်။ လမ်းဟူ၍ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်မရှိ။ နေရာအနှံ့ တွင် မြစ်များ၊ ချောင်းများ၊ တူးမြောင်းများ၊ မြစ်ဝများဖြင့် ရှုပ်ယှက်ခတ်နေသည်။ 

သူတို့ဒေသသည် လူသူ မှီတင်းနေထိုင်ဖို့ ကောင်းသည့်နေရာမဟုတ်။ အမြဲတစေပင် သဘာဝဘေးအန္တရာယ် တစ်ခုခုနှင့်တော့ ကြုံနေရသည်။ ရေကြီးခြင်း၊ လေမုန်တိုင်းတိုက်ခြင်း၊ လေဆင်နှာမောင်းကျရောက်ခြင်း၊ မိုးခေါင်ခြင်း၊ ကမ်းပြိုခြင်း၊ ရေကာတာကျိုးခြင်း၊ ပင်လယ်ရေငန်ဝင်ခြင်း စသည်တို့သည် သူတို့ရွာကလေးသို့ အမြဲတစေ ရောက်လာတတ်သည်။ မြေကလည်း ညံ့လိုက်သည့်မြေ။ တစ်ဧကထွက် စပါးသည် ဘာမျှမပြောလောက်။ ဆန်ကြိတ်လိုက်လျှင် ဆယ့်ငါးပေါင်လောက်သာရသည်။ ထိုဒေသရှိ လယ်သမားနှစ်သန်းကျော်တို့သည် ထိုမြေရိုင်းရေရိုင်းထဲတွင် မဝရေစာကို မသေရုံတမည် ရှာဖွေစားနေရကြခြင်းဖြစ်သည်။ 

ထိုအထဲတွင် ပင်လယ်သို့ထွက်၍ ငါးဖမ်းကြရသည်။ ထိုဒေသတွင် ငါးပေါသည့်တိုင် သူတို့တွင် ခေတ်မီ ငါးဖမ်းကိရိယာဆို၍ ဘာမျှမရှိ။ ထိုအခါတွင် သူတို့သည် ငါးရအောင် နတ်သိကြားများကိုသာ အားကိုးရတော့သည်။ ယင်းတို့အနက် ငါးသိန်းခန့်မှာ ဘာအလုပ်မှ မရှိသည့် လယ်ကူလီများဖြစ်ပြီး သူတို့အလုပ်မှာလည်း ကောက်စိုက်ချိန်နှင့် လယ်ရိတ်ချိန်တို့တွင်သာရှိသည်။ ကျန်အချိန်များတွင်မူ တောထဲသို့သွား၍ ထင်းခုတ်ခြင်း၊ ပျားဖွပ်ခြင်းတို့ဖြင့်သာ အသက်မွေးကြရသည်။ သူတို့ဝင်ရသည့် တောကြီးကလည်း နည်းသည့်တောကြီး မဟုတ်။ အင်္ဂလန်တစ်ပြည်စာလောက် ကျယ်ပြီး အမေဇုန်တောကြီးလို လူသူရောက်ရန် ခဲယဉ်းသည့်နေရာ ဖြစ်သည်။ မြွေ၊ မိကျောင်းများနှင့် ကျားရဲတို့ပေါပြီး တစ်နှစ်လျှင် ထိုသတ္တဝါများ လက်ချက်ဖြင့် အနည်းဆုံး လူ လေး ငါးရာခန့် အသက်ဆုံးရှုံးကြရသည်။

ဟာရှစ်ဂို့ရှ် သုခမြို့တော်မှ ပြန်လာသည့်အခါ၌ ဟာရှစ်ဂို့ရှ်တွင် တောသားတစ်ယောက်အဖို့ စီးပွားရေးကောင်းသည်ဟု ပြောနိုင်သော အမှတ်အသားတစ်ခုပါလာခဲ့သည်။ ယင်းမှာ အခြားမဟုတ်။ ထရန်စစ္စတာ ရေဒီယိုကလေးတစ်လုံးဖြစ်သည်။ ထိုနေ့မနက် ခြောက်နာရီခန့်တွင် ဂို့ရှ်၏ရေဒီယိုအသံဖမ်းစက်မှ အသံသည် မပီမသဖြစ်နေသည်။ သို့တိုင် တဂျစ်ဂျစ်မြည်နေသည့် ရေဒီယိုထဲမှ နေ၍ မကြာခဏ သတိပေးနေသော အသံလွှင့်ချက်တစ်ခုကို သူကြားနေရသည်။ သူသည် ရေဒီယိုကို နားနားသို့ကပ်၍ နားထောင်သည်။ ထိုအခါတွင်ကား သတိပေးချက်ကို သူ ချက်ချင်းနားလည်လိုက်လေပြီ။ ခဏကြာလျှင် ဂို့ရှ်နှင့် သူ့မိသားစုသည် မိုးရေထဲသို့ ပြေးထွက်လာခဲ့ကြသည်။ 

သုခမြို့တော်ဆိုသည့် လူဆင်းရဲရပ်ကွက် ငရဲခန်းတွင် ခြောက်နှစ်လုံးလုံး အငတ်ခံကာ ပင်ပန်းတကြီး ရှာဖွေလုပ်ကိုင်ခဲ့ရသည့် အသီးအပွင့်ကလေးများဖြစ်သော အိမ်ကလေးနှင့်တကွ မျိုးစပါးများ၊ ဓာတ်မြေသြဇာများကို ထားပစ်ခဲ့ရလေပြီ။ ထိုမျှမက သူ့လယ်ကွင်း၊ ပင်ပင်ပန်းပန်း တူးခဲ့ရသည့် ငါးကန်ကလေးနှင့် ကန်ထဲမှ ငါးကြင်းသားပေါက်ကလေးများ၊ နွားခြံထဲတွင် အော်ဟစ်နေကြသည့်နွားနှစ်ကောင်၊ ဟိမန္တာမှ သိုးကြီးများကဲ့သို့ ချိုကုပ်ကုပ်နှင့် နို့အုံကြီးတွဲလောင်း ကျနေသည့် သူ့နွားမကလေး မိနီတို့ကိုလည်း ထားပစ်ခဲ့ရလေပြီ။ 

ဂို့ရှ်သည် မိုးပြိုသလို ပြိုဆင်းလာသော လေမုန်တိုင်းကြီးကြားမှနေ၍ သူ့တဲအိမ်ကလေးကို ပြန်ကြည့်သည်။ ထို့နောက် ငိုနေသော သူ့မိန်းမ၏လက်မောင်းကို ဖျစ်ညှစ်၍ အားပေးစကား ပြောသည်။ မုန်တိုင်းကြီးတစ်ချက် အဝှေ့လိုက်တွင် ငှက်သိုက်ကလေးလို ပြုတ်ပါသွားသော သူ့တဲအိမ်ကို မိုးရေစက်တွေကြားမှာ သူ ခပ်ဝါးဝါး မြင်လိုက်သည်။

* * *

အလယ်တွင် မည်းမည်း အစက်ကလေးတစ်စက်ရှိသည်။ အဖြူရောင် ပက်ကျိကြီးတစ်ကောင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်သည် အစိမ်းရောင်လဲ့လဲ့ ပြေးနေသည့် ဖန်သားပြင်တွင် ရုတ်တရက်ပေါ်လာသည်။ ဂဏန်းတွေ ရေးထားသည့် ခရိုနိုမီတာ၏ လက်ဝဲဖက်ထိပ်တွင်မူ အချိန်နာရီကို လိမ္မော်ရောင် စာလုံးများနှင့် ရေးထားသည်။ အချိန်က နံနက် ၇ နာရီ ၃၀ မိနစ်။ ကာလကတ္တားမြို့ဆီသို့ လာနေသော လေမုန်တိုင်းကြီးကို ကာလကတ္တားရေဒါက ယခုတွေ့နေပြီ။ နေရာမှာ မြောက်လတ္တီကျု့ ၁၉ ဒီဂရီနှင့် အရှေ့လောင်ဂျီကျု့ ၈၉ ဒီဂရီ။ မုန်တိုင်း၏ အကျယ်အဝန်းမှာ ငါးရာ့ငါးမိုင်။ မုန်တိုင်း၏မျက်လုံးဟုခေါ်ကြသော ဗဟိုချက်မ၏အကျယ်အဝန်းမှာ နှစ်ဆယ့်နှစ်မိုင်။ ကမ်းရိုးတန်းတစ်လျှောက်ရှိ မိုးလေဝသစခန်းများမှ ပေးပို့သော သတိပေးချက်များကို ရေဒါစခန်းက အတည်ပြုနေပြီ။ 

သူတို့တွေ့နေရသည့် လေမုန်တိုင်းသည် သာမန်လေမုန်တိုင်း မဟုတ်။ အိန္ဒိယ မိုးလေဝသပါရဂူများ အဆိုအရ အပြင်းထန်ဆုံးသော ဆိုင်ကလုံး မုန်တိုင်းကြီးဖြစ်သည်။ နာရီဝက်ခန့်အကြာတွင်မူ အသေးစိတ်သတင်းများ ရနေလေပြီ။ ထိုအသေးစိတ် အချက်အလက်များသည် သူတို့၏စိုးရိမ်မှုကို ကြီးထွားလာစေခဲ့သည်။ ပက်ကျိပုံသဏ္ဌာန်အဖြူစက် အလယ်ကောင်ရှိ အနက်ပြောက်ကလေးမှာ ဆိုင်ကလုံးမုန်တိုင်း၏ “မျက်စိ” ဖြစ်သည်။ ထိုနေရာသည် ဆိုင်ကလုံး၏ဗဟိုချက်မဖြစ်သည်။ ဆိုင်ကလုံးမုန်တိုင်း “မျက်လုံး” ကို မြင်နေရသည့်တိုင် ဘေးပတ်ပတ်လည်တွင် အငွေ့လိုလို ဖြူဖြူအရိပ်များကို မြင်နေရကာ တဖြည်းဖြည်း များပြားလာသဖြင့် တစ်ခါတစ်ခါတွင် “မျက်လုံး” ကို သဲကွဲစွာ မမြင်ရတော့ဘဲ မှုန်ဝါးပျောက်ကွယ်သွားတတ်သည်။ အခြားကြောင့်မဟုတ်။ လေမုန်တိုင်းသည် တန်သန်းပေါင်းများစွာရှိသော ရေထုကို ယူဆောင်လာသည့်သဘောဖြစ်သည်။

ထိုနေ့မနက်က ရေဒါကြည့်သည့် စက်မှုပညာရှင် ဟာရက်ခါနာသည် တာဝန်ကျသဖြင့် ရေဒါစင်ပေါ်တွင် ရောက်နေသည်။ ခါနာသည် ရေဒီယိုတယ်လီဖုန်းကို ကောက်ကိုင်ကာ မိုးလေဝသနှင့် ဇလဗေဒရုံးချုပ်သို့ သတင်းပို့သည်။ ခါနာသည် အိန္ဒိယဆိုင်ကလုံးများ မကြာခဏဝင်ရောက် မွှေနှောက်ရာ ဘုံဘေနယ်သားဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ရေဒါမျက်နှာပြင်ပေါ်တွင် ပေါ်လာသော လေပွေမုန်တိုင်းများကို အကြိမ်ပေါင်းများစွာ လိုက်လံခြေရာခံခဲ့ဖူးသည်။ သို့ရာတွင် ထိုလေမုန်တိုင်းများ၏ “မျက်လုံး” များပေါ်တွင် ယခုလို နဂါးငွေ့တန်းလို ဖြူဖြူအငွေ့တွေ ထွက်နေသည့် လေမုန်တိုင်းမျိုးကား တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးသေး။ 

ခါနာသည် သူတွေ့ရှိသည့် အချက်အလက်များကို ဆိုင်ရာသို့ သတင်းပို့ပြီးနောက် မျှော်စင်ပေါ်သို့ တက်လာခဲ့သည်။ မျှော်စင်ပေါ်မှ လှမ်းကြည့်လျှင် ကာလကတ္တားမြို့ကို အပေါ်စီးမှ လှမ်းမြင်ရသည်။ ခါနာသည် ထီးစုတ်ကလေးကို ခေါင်းပေါ် ဆောင်းကာ မိုးရေများကြားမှ မြင်ရသော ရှုခင်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်၏။ သံပေါင်ကြီးတွေ ခတ်ထားသည့် ဟောင်ရာတံတားကြီးကို မိုးရေတွေကြားထဲမှာ မြင်ရသည်။ သူ့အနီးတွင်မူ သုခမြို့တော်မှ အမိုးများ၊ လက်ဝဲဘက်တွင်မူ ကာလကတ္တားဘူတာရုံကြီး၏ ပန်းနုရောင် အမိုးခုံးခုံးကြီးကို မြင်ရ၏။ ထို့နောက် လှေသမ္ဗန်တွေ ဆိုက်ထားသည့် မြစ်ဆိပ်၊ ထို့နောက် ကျယ်ပြန့်သည့် မိုင်ဒန်ကွင်းကြီး၊ ရှည်လျားလှသည့် စာရေးဆရာအသင်းတိုက် အဆောက်အအုံ၊ နောက်ဆုံးတွင် ကာလကတ္တားမြို့တော်ကြီး၏ များပြားလှသော အဆောက်အအုံတို့၏ အမိုးများ၊ လသာဆောင်များ။

ကံကောင်းသည်ဟု ဆိုရမည်။ မုန်တိုင်းတည်းဟူသော ကြောက်ဖွယ် သတ္တဝါကြီးသည် ကာလကတ္တားမြို့ထဲသို့ ရောက်မလာသေး။ ပင်လယ်ပြင်မှာ ရှိနေသေးသည်။ မနေ့ညကတည်းက ကာလကတ္တားမြို့ကြီးကို သဲသဲမဲမဲ ဖျန်းပက်နေခဲ့သော လေနှင့် မိုးတို့သည် ထိုမုန်တိုင်းကြီး၏ ရှေ့ပြေးမျှသာရှိသေးသည်။

* * * 

တံငါသည် ဆူဘတ်စ်နစကာသည် အသက် နှစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ သူအသက်ရှင်နေခြင်းမှာ ပကတိစိတ်ဖြင့် အလိုအလျောက်

လှုပ်ရှားခဲ့ခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။ သူတို့ရွာထဲသို့ ရေလုံးကြီးတွေ နံရံကြီးတစ်ခုလို ဝင်လာသည့်အခါတွင် နာစကာသည် ထွက်ပြေးခြင်းမပြု။ သူ့ဆီသို့ လာနေသော ဒီရေလှိုင်းလုံး မြင့်မြင့်ကြီးထဲသိ ခုန်ဆင်းလိုက်ပြီး ကုန်းပေါ်သို့ ပါသွားသည်။ ထို့နောက်တွင် သူဘာဖြစ်သွားသည်ကို သူကောင်းကောင်း မမှတ်မိတော့။ သတိရ၍ ကြည့်လိုက်သည့်အခါတွင် သူသည် သူ့ရွာမှ ခြောက်မိုင်ခန့်ဝေးသည့် ဘုရားကျောင်းတစ်ကျောင်းရှိ ပြတင်းပေါက်ကို တွယ်ဖက်မိလျက်သား ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူ့အနီးပတ်ဝန်းကျင်တွင် အပျက်အစီးတွေချည်း။ အသက်မသေ ကျန်ရစ်သူဆို၍ သူတစ်ယောက်တည်းသာ ရှိသည်။ 

အချိန်က မနက် ၁၀နာရီ။ လည်နေသောဂျင်ကြီးသည့် ကမ်းခြေကို ဝင်ဆောင့်နေလေပြီ။ တကယ့်ငရဲလေ။ ရေနှင့် မီးတို့၏ ငရဲကြီး။ ပထမတွင် ကြီးမားသော မျက်လုံးကြီးတစ်ခု ဆင်းလာသကဲ့သို့ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးသည် လင်းထိန်သွားကာ ကောင်းကင်တစ်ခုလုံးသည် မျက်စိကျိန်းလုမတတ် တဝင်းဝင်း တလျှပ်လျှပ်ဖြစ်နေသည်။ တိမ်တိုက်များတွင်ရှိသည့် လျှပ်စစ်ဓာတ်တို့ ပွတ်တိုက်မိရာမှ ပေါ်ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ သည်လောက်ပြင်းထန်၍ သည်လောက်ကြောက်ဖွယ်ကောင်းသော လောင်မီးကြီးကို သူတို့တစ်သက်တွင် တစ်ခါမျှ မတွေ့စဖူး။ 

ထိုလောင်မီးကြီးကြောင့် အလျား မိုင်တစ်ရာ့နှစ်ဆယ်၊ အနံမိုင် သုံးဆယ်ခန့် ကျယ်သော ဒေသအတွင်းရှိ သစ်ပင်ထိပ်ဖျားများအားလုံးသည် လောင်ကျွမ်း ညှိုးခြောက်သွားကြသည်။ ထို့နောက် ပင်လယ်ကြီးသည် ပွက်ပွက်ဆူလာကာ လှိုင်းတို့သည် နံရံကြီးပမာ အလျားလိုက် ပြေးတက်လာကာ ကုန်းပေါ်သို့ ရောက်လာကြသည်။ လေအားနှင့်အညီ ပြင်းစွာတက်လာသော ဒီရေအားတို့ကြောင့် အိမ်များ၊ တဲများ၊ သစ်ပင်များသည် ထောင်းထောင်းညက်ညက် ကြေပျက်သွားကြသည်။ အမှုန့်ဖြစ်သွားကြသည်။ ကောက်ကွေး တွန့်လိမ်သွားကြသည်။ တံငါလှေများသည် လေထဲတွင် မြောက်တက်သွားကြကာ အဝေးမိုင်ပေါင်းများစွာသို့ ရောက်သွားကြသည်။ ဘတ်စ်ကားများ၊ မီးရထားတွဲများသည် ကောက်ယူလွှင့်ပစ်လိုက်သော ကောက်ရိုးမျှင်ကလေးများပမာ ကောက်ရိုးထုံးများသဖွယ် မြောက်တက်သွားကြပြီး အဝေးသို့ လွင့်စဉ်သွားကြသည်။ လူနှင့် ကျွဲနွား တိရစ္ဆာန်ထောင်ပေါင်းများစွာရှိသော ကုန်းမြေတစ်ဝိုက်သည် ပင်လယ်ရေငန်၊ သဲ၊ ရွှံ့၊ အပျက်အစီး၊ အသေကောင်များနှင့် ပြည့်နှက်ဖုံးလွှမ်းနေတော့သည်။ စက္ကန့်အနည်းငယ်အတွင်း၌ လူသုံးသန်း မှီတင်းနေထိုင်ပြီး ဂွါတီမာလာနိုင်ငံလောက်ကြီးသည့် နယ်မြေတစ်ဝိုက်သည် မြေပုံပေါ် မှ ချက်ချင်းပျောက်သွားသည်။

အခြားလူထောင်ပေါင်းများစွာကဲ့သို့ မုန်တိုင်းကြီး၏ ပြင်းထန်သော စီးကြောင်းအလယ်တွင် ရောက်နေသည့် ဂို့ရှ်နှင့် သူ့မိသားစုသည် ကုန်းကလေးတစ်ခုပေါ်တွင်ရှိသည့် ပလီတစ်ခုကြောင့်သာလျှင် အသက်ရှင် ကျန်ရစ်ခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။

“နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်တော့်မိန်းမနဲ့ ကလေးတွေက ကျွန်တော့်ကို ဆွဲထားကြတယ်၊ ကျွန်တော်ကလဲ သူတို့ကို အတင်းဆွဲပြီး တောင်ကုန်းကလေးဆီကို ရောက်အောင် အတင်းလာရတယ်၊ ကျွန်တော်တို့ရောက်တော့ ပလီထဲမှာ လူတွေ ပြည့်နေပြီလေ၊ ဒါနဲ့ ပလီနားရောက်တော့ ကျွန်တော်က ပြတင်းပေါက်သံတိုင်ကို ဆွဲတက်တယ်၊ တစ်ဖက်ကလဲ မိန်းမနဲ့ ကလေးကို လှမ်းဆွဲထားရသေးတယ်၊ အဲဒီနေ့က တစ်နေ့လုံးနဲ့ တစ်ညလုံး အဲဒီပြတင်းပေါက်ပေါင်ကလေးပေါ်မှာ တွဲလောင်းခိုနေကြရတယ်၊ နောက်တစ်နေ့ မနက်ရောက်တော့ ပလီပေါ်မှာ အသက်ရှင် ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ လူဆိုလို့ နှစ်ဆယ်လောက်ပဲ ကျန်တော့တယ်”

ကြောက်ဖွယ် လေမုန်တိုင်းကြီး တိုက်နေသည်မှာ ဆယ်နာရီမျှ ကြာသည်။ နောက်ဆုံးတွင် မုန်တိုင်းသည် ပင်လယ်ပြင်ဘက်ဆီသို့ ပြန်ထွက်သွားသည်။ နောက်နှစ်ရက်အကြာတွင် ဂို့ရှ်မိသားစုများ၊ ကျန်ရစ်သူများသည် အတွင်းဘက် မိုင်သုံးဆယ်ကွာ ကင်းနင်းမြို့ကလေးသို့ ရောက်လာခဲ့ကြသည်။ မျက်တွင်းတွေ ဟောက်လျက်၊ ဆာလောင်မွတ်သိပ်လျက်၊ လဲကျမသွားရန် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်တွဲလျက်။ သူတို့အားလုံး အိပ်ပျော်ရင်း လမ်းလျှောက်နေကြသူများပမာ ဝဲယာကိုလည်း မကြည့်။ သူတို့သည် အပျက်အစီးတွေ ပြည့်နေသည့်နေရာများကိုဖြတ်ကာ မိုင်ပေါင်းများစွာ ခြေကျင်လျှောက်လာခဲ့ကြသည်။ နေရာတကာတွင် မကြာခဏဆိုသလို အလောင်းများကို တက်နင်းမိပြီး လဲကျကြသည်။ ကင်းနင်းရှိ ဆေးပေးခန်းကလေးတွင် ရှိနေသည့် သူနာပြုဆရာမသည် ထိုဒုက္ခသည်များ၏ မြင်ကွင်းကို ဘယ်တော့မှ မေ့ပျောက်နိုင်ဖွယ်မရှိတော့။

“ဟို...မိုးကုတ်စက်ဝိုင်းမှာ တရွေ့ ရွေ့လာနေတဲ့ ဒုက္ခသည်လူတန်းကြီး မြင်လိုက်ရတော့ စိတ်မကောင်းလိုက်တာရှင်၊ အဝေးကြီးက မြင်ရတာတောင် သူတို့ကို ကြည့်ရတာ စိတ်မချမ်းသာစရာကြီး။ တစ်ချို့က အိုးခွက်ကလေးတွေကို ထုပ်ပြီး ခေါင်းပေါ်မှာ ရွက်လို့၊ တစ်ဖက်က ကလေးကိုချီ၊ တစ်ဖက်က ဒဏ်ရာရတဲ့လူတွေကို တွဲခေါ်လာရသေးတယ်။ တစ်ချို့လဲ မိဘတွေ ရေနစ်သေခဲ့ကြတဲ့လူနဲ့၊ သားသမီးရေနစ်သေခဲ့တဲ့လူနဲ့၊ လင်တို့ မယားတို့ ရေနစ်သေခဲ့ကြတဲ့လူနဲ့၊ အသေအပျောက်မရှိတဲ့ မိသားစုရယ်လို့ မရှိသလောက်ဘဲ။ သူတို့အားလုံးဟာ ကလေးတွေ ရေနစ်သေခဲ့တာ၊ အိမ်တွေ ရေအောက်ရောက်သွားတာ၊ လယ်ကွင်းတွေ ရေအောက်ရောက်သွားတာကို မြင်ခဲ့ကြရတယ်လေ”

* * *

ထိုမုန်တိုင်းကြီး၏ ပမာဏသည် ဘယ်မျှကြီးမားသည်ကို ကာလကတ္တားမြို့ကြီးသည် ကောင်းကောင်း မသိသေး။ သုံးရက်ကြာမှသာ သိကြတော့သည်။ မုန်တိုင်းကြီးကြောင့် တယ်လီဖုန်းတိုင်တွေ၊ ကြိုးတွေ၊ ကြေးနန်းဆက်သွယ်ရေး လမ်းကြောင်းတွေ၊ မော်တော်ကားလမ်းမတွေ၊ ရေကြောင်း သွားလာရေးယာဉ်တွေ ပျက်စီးကုန်ကြသည်။ အာဏာပိုင်များသည် ထိုမုန်တိုင်းကြီးအတွက် ကြိုတင်သတိပေးခြင်း၊ ကြေညာခြင်း မပြုနိုင်ခဲ့သည့်အတွက် သူတို့အပေါ်တွင် တာဝန်ရှိမည်ကို စိုးရိမ်သဖြင့် အပျက်အစီးစာရင်းကို ရုတ်တရက် ကြေညာခြင်း မပြုသေး။ 

ပထမဆုံး ထုတ်ပြန်သည့် ကြေညာချက်တွင် အပျက်အစီးစာရင်းကို အနည်းငယ်မျှသာ ဖော်ပြခြင်း ပြုသည်။ ထိုလေမုန်တိုင်းသည် သာမန်လေမုန်တိုင်းတစ်ခုသာ ဖြစ်ကြောင်း၊ ထိုမုန်တိုင်းမျိုးသည် အိန္ဒိယပြည် ကမ်းရိုးတန်းတစ်လျှောက်တွင် နှစ်တိုင်း ကြုံတွေ့ရတတ်ကြောင်းဖြင့် ဖော်ပြသည်။ ထိုဒေသတစ်ဝိုက်ကို အပြင်လူများ လာရောက်ကြည့်ရှုမည်စိုးသည့်အတွက် ရဲများ၊ အစောင့်များ ချ၍ ပိတ်ထားသည်။ ထွက်ပြေးလာသည့် ဒုက္ခသည်များထံမှ သတင်းများကို ကြားသိရသည့်အခါတွင်မူ အားလုံး ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်ကုန်ကြသည်။ သတင်းစာများမှာ အဆိုးဆုံးဖြစ်သည်။ အချို့သတင်းစာများက လူပေါင်းတစ်သောင်းမှ နှစ်သောင်းအထိ သေဆုံးသည်ဟု ရေးကြသည်။ ကျွဲနွားပေါင်း ငါးသောင်းခန့် ရေနစ် သေဆုံးသည်ဟု အချို့ ရေးကြသည်။ အိမ်ခြေပေါင်း နှစ်သန်းခွဲခန့် ပျက်စီးသည်ဟု တချို့ကဆိုကြသည်။ အချို့ကလည်း လယ်မြေဧက တစ်သန်းခန့် ပျက်စီးကြောင်း၊ ရေကာတာမိုင်ပေါင်း တစ်ထောင့်ငါးရာခန့် ကျိုးပျက်သွားကြောင်း၊ ရေတွင်းပေါင်း သုံးလေးထောင်ခန့် ပျက်စီးသွားကြောင်းဖြင့် အမျိုးမျိုး ရေးကြသည်။ စနစ်ကျသော ကယ်ဆယ်ရေးလုပ်ငန်းများ မရှိသောကြောင့် ငတ်မွတ်ခြင်း၊ ရေရှားခြင်း၊ အအေးမိခြင်းတို့ကြောင့် လူပေါင်းနှစ်သန်းခန့် သေဘေးနှင့် ကြုံနေရကြောင်းဖြင့် ဆိုကြသည်။

ကမ္ဘာတွင် ကပ်ရောဂါဖြစ်စေ၊ သဘာဝကပ်ဆိုးများဖြစ်စေ ကျရောက်လာသည်နှင့် မည်သည့်နေရာတွင်မဆို ကယ်ဆယ်ရေးလုပ်ငန်းနှင့် ပတ်သက်၍ အငြင်းအခုံဖြစ်ရသည်များ ရှိသည်။ အချင်းချင်း သဘောကွဲလွဲရသည်များ ရှိသည်။ ဆင်းရဲလွန်းလှသည့် ထိုနေရာမျိုးလောက် ကယ်ဆယ်ရေးလုပ်ငန်း အရေးတကြီး လိုအပ်နေသည့်နေရာမျိုးဟူ၍ ကမ္ဘာတွင် တခြားရှိမည်မထင်။ သို့ရာတွင် ကာလကတ္တားနှင့် ဒေလီအာဏာပိုင်တို့သည် ကယ်ဆယ်ရေးလုပ်ငန်းကို တော်တော်နှင့် မလုပ်နိုင်ကြသေး။ သုံးရက်ကြာမှ သူတို့ ကယ်ဆယ်ရေးလုပ်ငန်းကို စတင်လုပ်ဆောင်နိုင်ကြသည်။

ထိုသုံးရက်အတွင်း၌ အစိုးရမဟုတ်သည့် အခြားပုဂ္ဂိုလ်များသည် လုပ်စရာရှိသည်တို့ကို ကောက်ကာငင်ကာ လုပ်ကြသည်။ ဘင်္ဂလီသူတော်စင်တစ်ဦးဖြစ်သည့် ရာမကရိသျှဏမစ်ရှင်မှ ဘုန်းတော်ကြီးများသည် ဟိန္ဒူနှင့် အခြားသောလူမျိုးများ အချင်းချင်းကြားတွင် မေတ္တာတရား ကရုဏာတရား ပွားများကြရန် လိုက်လံ ဆော်ဩကြသည်။ သူတို့သည် ဒေလီ၊ မဒရပ်နှင့် ဘုံဘေမြို့တို့မှ အမြန်ရောက်လာကြကာ ကယ်ဆယ်ရေးလုပ်ငန်းများကို စတင် လုပ်ဆောင်ကြသည်။ ပျက်စီးသည့်ဒေသတစ်ဝိုက်ကို စောင့်ကြပ်နေသည့် ရဲများက သူတို့အား မုန်တိုင်းတိုက်သည့် ဒဏ်ခံရသည့် ဒေသထဲသို့ ဝင်ခွင့်ပြုလိုက်ကြသည်။ ဖိနပ်မပါသည့် အလှူဒါန၏ တမန်တော်များဖြစ်သော သူတို့တစ်တွေသည် မုန်တိုင်းဒဏ်ခံရသည့် ဒေသထဲသို့ ဝင်ရောက်လာကြကာ ကျန်ရစ်သူများကို လိုက်ရှာကြသည်။ မိဘမဲ့ကလေးများကို ကယ်ဆယ်လာခဲ့ကြသည်။ သူတို့တစ်တွေ လုပ်ပုံနှင့် ပတ်သက်၍ အသက်သုံးဆယ့်ငါးနှစ်ခန့်ရှိ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က ဤသို့ ပြောသည်။

“အစတုန်းကတော့ သူတို့ကို တစ်ကယ့်သူတော်စင်တွေလို့ ထင်ခဲ့တာပေါ့ရှင်၊ တစ်ယောက်ကတော့ ခင်ဗျားသမီးအတွက် ဘာမှစိတ်မပူနဲ့၊ ကျွန်တော် စောင့်ရှောက်ထားမယ်တဲ့၊ ခင်ဗျားလုပ်စရာရှိတာကိုသာ လုပ်တဲ့၊ ဒီအတောအတွင်းမှာ ကျွန်တော်တို့ အလုပ်ရှာပေးထားမယ်တဲ့၊ နှစ်လလောက်ဆိုရင် ငွေ လေး ငါးရာ စုပြီးဆောင်းပြီးတာနဲ့ အိမ်ကိုပြန်ပို့ပေးမယ်တဲ့၊ လောလောဆယ်မှာလဲ ခင်ဗျားသုံးဖို့ ငွေတစ်ရာ ယူသွားဦးတဲ့၊ ကျေးဇူးတင်လိုက်တာရှင်၊ မောင်မင်းကြီးသားတွေရဲ့ ကျေးဇူးကြီးပါပေတယ်ဆိုပြီး ကျွန်မ သူတို့ ခြေရင်းမှာ ထိုင်ပြီး ဦးသုံးကြိမ်ချမိတယ်၊ သမီးလေးကိုလဲ သူတို့နဲ့ ထည့်လိုက်တယ်”

သို့ရာတွင် ထိုအမျိုးသမီးသည်လည်း အခြားသော လေဘေးဒုက္ခသည်များနည်းတူ သူ့သမီးငယ်ကို နောက်ထပ်မတွေ့ရတော့။ ဘုန်းကြီးဟန်ဆောင်လာသူများသည် ပြည့်တန်ဆာခေါင်းများဖြစ်ကြောင်းကို သူမသိ။

သို့ရာတွင် ကာလကတ္တားမြို့သူမြို့သားများ၊ အထူးသဖြင့် ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ရှိ လူများ၊ စေတနာရှင်များကြောင့် လေဘေးဒုက္ခသည်များအဖို့ တော်သေးသည်ဟုဆိုရမည်။ မက်စ်သည် မြို့သူမြို့သားများ၏ စေတနာကို ဘယ်တော့မျှ မေ့နိုင်မည်မဟုတ်တော့။ လေဘေးသတင်းကို ကြားသည်နှင့် လူထောင်ပေါင်းများစွာတို့သည် ဆေးရုံများ၊ အလှူခံဌာနများ၊ လေဘေးဒုက္ခသည်စခန်းများ၊ ကျန်းမာရေးဌာနများ၊ ကလပ်များ၊ ပလီများ၊ ဆေးပေးခန်းများသို့ အပြေးအလွှားရောက်လာကြကာ စောင်တစ်ထည်၊ အဝတ်တစ်ခု၊ ဖယောင်းတစ်တိုင်၊ ဆန်တစ်ဘူး၊ ဆီတစ်ဇွန်း၊ သကြားတစ်ခဲ၊ ရေနံဆီတစ်ပုလင်း၊ မီးထည့်သည့်နွားချေးတစ်ခဲ စသဖြင့် တတ်နိုင်သမျှ ယူလာကြသည်။ အမျိုးအမည်မသိသော အဖွဲ့အစည်းများစွာတို့သည် စက်တပ်ယာဉ်များ၊ ဆိုက်ကားများ၊ မော်တော်ကားများ၊ တက္ကစီများ၊ လက်တွန်းလှည်းများဖြင့် ကယ်ဆယ်ရေး ပစ္စည်းများကို လိုက်လံအလှူခံကာ လာရောက်ပို့ပေးကြသည်။ ဘုရားရှိခိုးကျောင်းများ၊ ဘာသာရေးအသင်းများ၊ သမဂ္ဂများ၊ ခရစ်ယာန်ဂိုဏ်းများက စုဆောင်းလှူဒါန်းကြသည်။ ထိုအဖွဲ့အစည်းများ၏ လှုပ်ရှားဆောင်ရွက်ပုံသည် အိန္ဒိယပြည်ရှိ ဘဝအမျိုးမျိုးမှ လှုပ်ရှားမှုများကို ဆက်စပ်ရေးထားသည့် မိုးဆေး ပန်းချီကားကြီးတစ်ချပ်နှင့် တူနေသည်။ 

ကိုဗာစကီး၊ မက်စ်၊ အရစ္စတိုတယ်၊ မာဂရက်တာ၊ ဆာလာဒင် စသည့် သုခမြို့တော်ရှိ ကူညီရေး အသင်းဝင်များသည် ထိုကိစ္စတွင် အားတက်သရော ပါဝင်လှုပ်ရှားကြသည်။ ထိုတို့အထဲတွင် ဆွံ့အ, နားမကြား ဖြစ်နေသည့် ဂွန်ပါတစ်ယောက်ပင် ပါလိုက်သေးသည်။ သူတို့က ဆန်၊ နို့မှုန့်၊ ဆေးဝါး၊ စောင်နှင့် ရွက်ဖျင်တဲများကို ထရပ်ကားတစ်စီးတိုက်စာ ရှာပေးသည်။ ယင်းတို့မှာ ဖခင်ကြီးနှင့် အမေရိကန်ပြည်ရှိ မက်စ်၏ဖခင်တို့က လှူဒါန်းခြင်းဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သူတို့ပစ္စည်းများကို လေဘေးဒေသသို့ သွားရောက် မပို့နိုင်။ စာရွက်ကလေးတစ်ရွက်က တားဆီးထားသည်။ ထိုစာရွက်ကလေးမှာ အာဏာပိုင်တို့ထံမှ ခွင့်ပြုချက် လက်မှတ်ကလေး တစ်စောင်ဖြစ်သည်။ မက်စ်နှင့်ကိုဗာစကီးသည် ထိုသီတင်းတစ်ပတ်လုံး တစ်ရုံးမှတစ်ရုံးသို့ ပြေးကာ ထိုလက်မှတ်ကလေးကို ရအောင် လိုက်ကြသည်။ သို့ရာတွင် သူတို့ မျှော်လင့်သလို လွယ်လွယ်နှင့်မရ။ မျက်နှာဖြူတွေ ဖြစ်နေသဖြင့် သူတို့ကို သင်္ကာမကင်းအကြည့်ဖြင့် ကြည့်ကြသည်။ ဤတွင် မက်စ်သည် ကြံဖန်ပြောရတော့သည်။

“ကျွန်တော်တို့က မာသာထရီဇာနဲ့ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ လူတွေပါ” 

ကိုဗာစကီးကလည်း လိုက်၍ ခေါင်းညိတ်သည်။ 

“ဪ ဟုတ်လား၊ ဒီလိုဆိုရင် သွားသွား”

ဆိုင်ရာအစောင့်က သူတို့ကို ဝင်ခွင့်လက်မှတ်စာရွက်ကလေးကို လက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်သည်။

မြစ်ဝကျွန်းပေါ်က လမ်းခရီးသည် အောက်ဆုံးထပ်ငရဲသို့ သွားရသည့်လမ်းနှင့် တူသည်။ ကာလကတ္တားမြို့တော်နှင့် ဆယ်မိုင်ခန့်ကွာပြီး လမ်းတစ်လျှောက်လုံးမှာ ရွှံ့ဗွက်တွေချည်းဖြစ်သည်။ လမ်းတစ်လျှောက်လုံးတွင် ပြိုလဲပျက်စီးနေသော အိမ်တွေကိုချည်း မြင်ရသည်။ သူ့အသားမည်းနှင့် မလိုက်သည့် ဦးပေါင်းနီကို ပေါင်းထားသည့် ဒရိုင်ဘာသည် ရေခဲလျှောစီး ပြိုင်သူတစ်ယောက်လို ရွှံ့ဗွက်တွေ ဒရစပ်ပေါက်နေသည့် လမ်းတစ်လျှောက်တွင် မော်တော်ကားကို ကျင်လည်စွာ မောင်းလာခဲ့သည်။ ပါးစပ်မှ ကျိန်ဆဲသည်။ ဘရိတ်ကို နင်းသည်။ ကိုယ်မှ ချွေးယိုစီးသည်။ စက်ခေါင်းထိ ရောက်နေသည့် ရေတွေထဲတွင် လေးလံသည့် ထရပ်ကားဘီးကြီးများသည် အမြဲလိုလို ချော်နေကြသည်။ ခဏကြာလျှင် လေဘေး ဒုက္ခသည်အုပ်ကြီးများကို ပထမဆုံး စ၍ မြင်ရလေပြီ။

“ဒုက္ခသည်တွေမှာ ထောင်သောင်းချီပြီး ရှိမယ်ထင်တယ်။ သူတို့အားလုံး ရင်ဆို့လောက် ရေထဲမှာ ရောက်နေကြတယ်။ ကလေးတွေကို ပခုံးပေါ်မှာ တင်လို့။ တချို့ကလည်း အိမ်ထုပ်တန်းတွေမှာ ခြောက်ရက်လုံးလုံးထိ တွယ်တက်ပြီး ကယ်ဆယ်မယ့်သူအလာကို စောင့်နေကြတယ်။ အားလုံး အစာလည်း မစားရ၊ ရေလည်း မသောက်ကြရဘူး။ ကျွန်တော်တို့ကားလာတာမြင်တော့ ထုပ်တန်းတွေပေါ်က ရေထဲကို ခုန်ဆင်းလာပြီး ကျွန်တော်တို့ကားဆီ ပြေးလာကြတယ်။ ကားပေါ်ကို အတင်းလုတက်ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့က ကားပေါ်ကို မတက်ဖို့၊ ကျွန်တော်တို့မှာ ပစ္စည်းပါတဲ့အတွက် ပြန်ဆင်းဖို့၊ ဆေးဝါးတွေပို့ဖို့ ရောက်လာတာလို့ ပြောပေမယ့် အချည်းနှီးပဲ။ နောက်တော့ မနည်းပြောယူတော့မှ ကျွန်တော်တို့ကားပေါ်က ဆင်းပေးပြီး ကားကို ဆက်သွားခွင့်ပြုလိုက်ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကားဟာ ရေထဲမှာ စမ်းပြီး မောင်းလာခဲ့တယ်။ ခဏနေတော့ ကားစက်ထဲ ရေတွေဝင်ပြီး ကားလည်း ရပ်သွားတယ်။ ရှေ့ဆက်မောင်းလို့ မရတော့ဘူး။ ဒီတွင် ကျွန်တော်တို့တစ်တွေမှာပါလာတဲ့ ရော်ဘာလှေတွေကို ချပြီး အဲဒီလှေတွေပေါ်မှာ ပစ္စည်းတွေ တင်တယ်"

“အဲဒီတော့ ညရောက်နေပြီ။ ကျွန်တော်တို့ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး မှောင်မည်းလို့။ မီး၊ ရေဆိုလို့ တစ်ချက်မှ မရှိဘူး။ အဲ ပိုးစုန်းကြူးတွေက လက်တဲ့အရောင်ထဲမှာတော့ ကျိုးပဲ့နေတဲ့ သစ်ပင်တွေ၊ ပြိုပျက်နေတဲ့ အိမ်တွေကို ရေးရေးမြင်ရတယ်။ ချုံတွေပေါ်မှာလဲ လေမုန်တိုင်းကြောင့် ရွှံ့တွေ၊ သဲတွေဖုံးလို့။ အစိမ်းရောင်ဆိုလို့ ဘာမှမရှိတော့ဘူး။ ဓာတ်ကြိုးတွေ ပြတ်ကျလို့ ဓာတ်လိုက်သေတာတွေကလဲ မနည်းဘူး။ ဒီတုန်းမှာ အမှောင်ထဲက ဗုံသံတွေ၊ အော်သံတွေကို ကြားရတယ်။ လေဘေး ဒုက္ခသည်တွေလေ။ ကုန်းမြင့်ကလေးတစ်ခုပေါ်မှာရှိတဲ့ ရွာကလေးတစ်ရွာထဲမှာ ဝင်ခိုပြီး ကယ်ဆယ်မယ့်သူတွေအလာကို စောင့်နေကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့မှာ ဘာတွေပါလာမှန်းမသိ။ ဘယ်သူတွေမှန်းလဲ မသိပေမယ့် သူတို့ကို ကယ်ဆယ်ဖို့ ရောက်လာတဲ့လူတွေဆိုပြီး ဝမ်းသာလို့ မဆုံးကြဘူး။ ကျွန်တော်တို့ကို မူလာကြီးတစ်ယောက် လာကြိုပြီး ပလီတဲတစ်ခုထဲကို ခေါ်သွားတယ်” 

မက်စ်က သူ့အိမ်သို့ အထက်ပါအတိုင်း စာရေးသည်။

ထိုညတွင် ရွာထဲသို့ ခြေချလိုက်သည်နှင့် ဆရာဝန်ဖြစ်သော မက်စ်သည် ထူးခြားသည့်အချင်းအရာတစ်ခုကို သတိပြုလိုက်မိသည်။ သူတို့ ရောက်လာသည့်အတွင်းမှာ သူတို့ထံသို့ ဝမ်းသာအားရပြေးလာသည့် ကလေးငယ်များ၏ဝမ်းဗိုက်များဖြစ်သည်။ သူတို့ဝမ်းဗိုက်များမှာ စူထွက်ယောင်းကိုင်းလျက်ရှိကာ ဝမ်းဗိုက်တစ်ခုလုံး သန်ကောင်များ ပြည့်နှက်နေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ထိုအထဲတွင် ကိုဗာစကီးသည် ထူးခြားသည့် မိန်းမတစ်ယောက်ကို သတိပြုလိုက်မိသည်။ ထိုမိန်းမသည် ကလေးငယ်တစ်ယောက်ကို ရင်ခွင်တွင် ပိုက်ကာ ကုန်းကလေးတစ်ခုပေါ်တွင် ရပ်နေသည်။ ထိုအမျိုးသမီးငယ်သည် ညည်းတွားခြင်းလည်း မရှိ၊ တောင်းပန်တိုးလျှိုးခြင်းလည်းမပြု၊ ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်လို အပျက်အစီးပုံတွေကြားထဲတွင် မားမားမတ်မတ် ရပ်နေသည်။ ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးတွင်ရှိသည့် ဆင်းရဲဒုက္ခအပေါင်းတို့သည် သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် လာ၍ အရုပ်ရေးထားသကဲ့သို့ ရှိတော့သည်။ ဣန္ဒြေကြီးလှသော သူ့ဟန်ပန်သည် အချိန်ကာလ၏အပြင်ဘက်၊ အချိန်ကာလ၏အလယ်ဗဟို၌ ရပ်တန့်ရနေသကဲ့သို့ရှိသည်။ ထို မိခင်ပျိုသည် အစမရှိသော အနာဒိကာလကြီး၊ အဆုံးမရှိသော အနန္တကာလကြီးတစ်ခုလုံး ထိုအတိုင်းပင် ရပ်နေတော့မည်လောပင် ထင်ရတော့သည်။ ဟုတ်သည်။ ထိုကလေးငယ်နှင့် မိခင်ပျိုသည် ဘင်္ဂလီမိခင်ပျိုဖြစ်သည်။ ဒုက္ခဆင်းရဲတို့ဖြင့် ကြုံတွေ့လိုက်ရသော ထိုနှစ် နာတာလူးကာလ၏သင်္ကေတဖြစ်သည်။

ကိုဗာစကီးသည် ထိုရှုခင်းကို ကြည့်၍ အံ့အားသင့်နေသည်။ သူသည် အရာအားလုံးကို မြင်ခဲ့ဖူးသည်ဟု ထင်ခဲ့သည်။ အရာအားလုံးကို ခွဲဝေ ခံစားခဲ့ပြီးပြီဟု ထင်ခဲ့သည်။ အရာအားလုံးကို နားလည်ခဲ့ပြီးပြီဟု ထင်ခဲ့သည်။ အပြစ်ကင်းမဲ့သူတို့၏ ဒုက္ခအပေါင်းတို့နှင့် ပတ်သက်၍ သူသိခဲ့ပြီးပြီ၊ နားလည်ခဲ့ပြီးပြီ၊ သူ မျှဝေခံခဲ့ပြီးပြီဟု ထင်ခဲ့သည်။ ကမ္ဘာတွင် အစွန့်ပယ်ခံရဆုံး၊ လျစ်လျူအပြုခံရဆုံး၊ အငြင်းပယ်ခံရဆုံးသော ထိုလူများကို သနားကြင်နာတော်မူသော ဘုရားသခင်သည် အဘယ်ကြောင့် ထိုမျှသော ဆင်းရဲဒုက္ခအပေါင်းတို့ကို ခံစားရန် လျစ်လျူပြုခဲ့သနည်း။ ဘုရားဝတ်ကျောင်းအဆောင်ဆောင်တို့တွင် ထွန်းညှိပူဇော်ခဲ့သည့် အမွှေးတိုင်များမှ အမွှေးနံ့များသည် အပြစ်မဲ့သောသူများအနီးမှ မရဏ၏အနံ့အသက်ကို အဘယ့်ကြောင့် လွင့်စဉ်အောင် ဖယ်ရှားခြင်းမပြုခဲ့ပါသနည်း။

ဟုတ်သည်။ မရဏ၏ အနံ့။ ထိုနေရာတစ်ဝိုက်မှ အလောင်းများ၊ လူသေကောင်များကို ဖယ်ရှားရန် ငွေကြေးမြောက်မြားစွာပေး၍ ဆိုင်ရာတို့က ခိုင်းလိုက်သော်လည်း အစိုးရက လွှတ်လိုက်သည့် သုဘရာဇာများသည် နှစ်ရက်နှင့် တစ်ပိုင်းသာ လုပ်ပြီးနောက် ထွက်ပြေးကုန်ကြသည်။ ထိုမျှ များပြားသော လူသေအလောင်းများထဲမှ မည်သူသည် ဟိန္ဒူ၊ မည်သူသည် မူဆလင် ဟု မည်သို့ ရွေးထုတ်နိုင်မည်နည်း။ မည်သူ့ကို မီးသင်္ဂြိုဟ်၍ မည်သူ့ကို မြေမြှုပ်ရမည်ဟု မည်သို့ခွဲခြားနိုင်မည်နည်း။ အကျဉ်းထောင်တစ်ခုမှ အကျဉ်းသားများအား ဆုလာဘ်ပေး၍ ထိုအလောင်းကောင်များကို ဖယ်ရှားခိုင်းသည့်တိုင် သူတို့လည်း ကြာကြာမလုပ်နိုင်ကြ။ နောက်ဆုံးတွင် အစိုးရက စစ်သားများကို လွှတ်လိုက်သည်။ စစ်သားများတွင် မီးကျည်များ ပါလာခဲ့ကြသည်။ ထိုမီးကျည်များဖြင့် အဝေးမှ ပစ်ဖောက်၍ အလောင်းများကို မီးရှို့ကြရသည်။ အလောင်းတို့ကို မီးရှို့သည့် အနံ့ကြီးသည် ကာလကတ္တားမြို့ အထိပင် ရောက်လာသည်။

ယခုမူ အသက်ရှင်ကျန်ရစ်ခဲ့သူများကို ကယ်ဆယ်ရဦးမည်။ ကိုဗာစကီးနှင့် အပေါင်းအသင်းများသည် မိုင်ပေါင်းများစွာ ကျယ်ဝန်းသည့် ရေလွှမ်းဘေးကြီးသည့်ဒေသထဲတွင် လေးပတ်လုံးလုံး ဒုက္ခသည်များကို လိုက်လံရှာဖွေကြသည်။ သူတို့သည် ဒုက္ခသည်အစုများ တစ်စုပြီး တစ်စုထံ သွားရောက်ကာ ကာကွယ်ဆေးများကို ထိုးပေးကြသည်။ မကျန်းမာသူ တစ်သောင်းငါးထောင်ခန့်ကို ဆေးဝါးကုပေးခဲ့ကြသည်။ ကလေးငယ် နှစ်သောင်းခန့်ကို ဆေးထိုးပေးခဲ့ကြသည်။ ရိက္ခာထုပ် နှစ်သောင်းငါးထောင်ခန့်ကို ဝေငှပေးကြသည်။ ထိုမျှသော ပစ္စည်းတို့သည် ပင်လယ်ကြီးထဲတွင် ရေတစ်ပေါက်ချသည့်နှယ်သာ ရှိသည်။ သို့ရာတွင် ထိုရေတစ်ပေါက်သည် ထိုနေရာသို့ မရောက်လျှင် အလဟဿဖြစ်ရမည့်ရေတစ်ပေါက်ဖြစ်သဖြင့် ရောက်သလောက် အမြတ်ဟုပင် သဘောထားရတော့သည်။ 

သူတို့ ပစ္စည်းများ ဝေငှပြီးနောက် သုခမြို့တော်သို့ ပြန်မည့်မနက်တွင် ဒုက္ခသည်များက သူတို့အတွက် နှုတ်ဆက်ပွဲကလေးတစ်ခု ကျင်းပသည်။ သူတို့တွင် ဘာမျှကျန်ရစ်ခဲ့ခြင်းမရှိ။ သူတို့အိုးအိမ်ပစ္စည်းနှင့် လယ်ယာတို့သည်ပင် အားလုံး ရေအောက်သို့ ရောက်ခဲ့ကြပြီ။ သို့တိုင် ထိုလူများသည် သူတို့ကို လာရောက် ကယ်ဆယ်ခဲ့သည့် ကျေးဇူးရှင်များအား ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြသနိုင်ကြသေးသည်။ သူတို့ကို ဖြေဖျော် က,ပြနိုင်ကြသေးသည်။ သူတို့ကို သီဆို က, ပြနိုင်ကြသေးသည်။ ကျေးဇူးတရားနှင့်ပျော်ရွှင်မှုကို ထုတ်ဖော်ပြသနိုင်ကြသေးသည်။ သူတို့ကို ကြည့်၍ “ဒုက္ခတို့သည် များမြောင်ကြီးကျယ်ပါပေ၏။ သို့ရာတွင် လူသားသည်ကား ထိုဒုက္ခဆင်းရဲတို့ထက် ကြီးကျယ်ပေ၏” ဆိုသည့် ဘင်္ဂလီစာဆိုကြီး တဂိုး၏စာကို ကိုဗာစကီး အမှတ်ရမိသေးသည်။ အခမ်းအနားပြီးဆုံးသည့်အခါတွင် အဝတ်အစား စုတ်စုတ်ပြတ်ပြတ် ဝတ်ထားသည့် ကလေးမလေးတစ်ယောက်က အားလုံးကိုယ်စား ကိုဗာစကီးကို လက်ဆောင်တစ်ခုပေးသည်။ သူတို့သည် အခြားသောဘာသာဝင်များဖြစ်သည့်တိုင် ခရုခွံကလေးဖြင့် လုပ်ထားသည့် လက်ဝါးကပ်တိုင်တစ်ခုကို ပေးခြင်းဖြစ်သည်။

ကလေးမကလေးက လက်ရေးခပ်သော့သော့ဖြင့် စာရွက်ကလေး တစ်ရွက်ကိုလည်း ပေးသည်။ ကိုဗာစကီးသည် ထိုစာရွက်ကလေးကို ဖတ်ကြည့်လိုက်၏။

“သင်တို့အား ကောင်းချီးမင်္ဂလာဖြစ်စေသောဝ်။ သင်တို့သည် ကျွန်ုပ်တို့တွင် အားလုံး ဆုံးရှုံးချိန်၌ ကျွန်ုပ်တို့အား လာရောက်ကူညီခဲ့ကြ၏။ ကျွန်ုပ်တို့နှလုံးသားထဲတွင် မျှော်လင့်ချက်အလင်းရောင်တို့ ဆိတ်သုဉ်းချိန်၌ သင်တို့သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို လာရောက်ကူညီခဲ့ကြပေ၏။ သင်တို့သည် ငတ်မွတ်သူတို့ကို ကျွေးမွေးခဲ့၏။ အဝတ်အစားမရှိသူတို့ကို အဝတ်ဆင်ပေးခဲ့၏။ ဒုက္ခဆင်းရဲရောက်သူတို့ကို ဂရုစိုက်ခဲ့ကြ၏။ သင်တို့ကျေးဇူးကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ဇာတိကို ပြန်လည်ရရှိခဲ့ကြ၏"

“ယခုအချိန်မှစ၍ သင်တို့သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ရင်းချာသော မိတ်ဆွေများဖြစ်ခဲ့ကြပြီ။ သင်တို့ ထွက်ခွာသွားသဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ ဝမ်းနည်းခြင်းဖြစ်ရပါ၏။ ကျွန်ုပ်တို့၏ထာဝရကျေးဇူးစကားကို အစဉ်ဖော်ပြပါ၏။ ဘုရားသခင်သည် သင်တို့အား အသက်ရာကျော်ရှည်ရန် မှိုင်းမပါစေဟု ကျွန်ုပ်တို့ ဆုတောင်းလိုက်ပါသည်။ လေဘေးဒုက္ခသည်များ” ဟု ပါရှိသည်။

ထိုသဘာဝကပ်ဘေးကြီး ဆိုက်ပြီး တစ်ပတ်အကြာ တစ်မနက်တွင် သုခမြို့တော်နှင့် ကာလကတ္တားမြို့ရှိ ရပ်ကွက်များအားလုံးသည် ထူးထူးခြားခြား လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်လျက်ရှိ၏။ မက်စ်သည် ဗြောက်အိုးဖောက်သံများနှင့် အော်သံများကြောင့် အိပ်ရာမှ လန့်နိုးလာခဲ့ကာ အပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ သူ့အိမ်နီးချင်းများသည် က, ခုန်လျက်၊ တေးဆိုလျက်၊ လက်ခုပ်သြဘာတီးလျက်၊ အော်ဟစ်လျက်။ ကလေးငယ်များက အော်ဟစ်မြူးတူးကာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် လိုက်တမ်းပြေးတမ်း ကစားနေကြသည်။ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မုန့်တွေ၊ သကြားလုံးတွေ ဝေငှကာ လက်ဖက်ရည်ဖြင့် တည်ခင်း ဧည့်ခံနေကြသည်။ လူငယ်များက ဗြောက်အိုးများကို အိမ်ခေါင်မိုးများပေါ်သို့ ပစ်တင် ဖောက်နေကြသည်။ ယနေ့တွင် မည်သည့်ပွဲတော်မျှ ရှိသည်ဟု တစ်ခါမျှ ပြောသံမကြားစဖူး။ ဘာကြောင့် ထိုမျှ ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေကြသည်ကို မက်စ် စဉ်းစား၍မရ။ 

ထိုစဉ် လက်ထဲတွင် ပန်းကုံးတစ်ကုံးကို ကိုင်ကာ သူ့ထံပြေးလာနေသော ဗန်ဒိုနာကို လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။ အာသံသူ မိန်းမပျိုကလေးအား ထိုမျှ ရွှင်လန်းမြူးတူးနေသည်ကို သူတစ်ခါမျှ မမြင်ဖူးသေး။ သူ့မျက်လုံးများသည် တစ်လက်လက် တောက်ပလျက်။ အနီးသို့ရောက်လာသည့် အခါတွင် ဗန်ဒိုနာက အမောတကော ပြောသည်။

“ဆရာကြီး၊ ဆရာကြီး၊ ဘာမှ မကြားသေးဘူးလား၊ ခု ကျွန်မတို့နိုင်ပြီ၊ ကျွန်မတို့လဲ ဆရာကြီးတို့လို အားကြီးတဲ့နိုင်ငံတစ်ခုဖြစ်လာပြီ။ ဆရာကြီးတို့လို၊ အင်္ဂလိပ်တွေလို၊ တရုတ်တွေလို၊ ရုရှားတွေလို ကျွန်မတို့လဲ နိုင်ငံကြီးဖြစ်လာပြီလေ။ ကျွန်မတို့လယ်တွေအတွက် တူးမြောင်းတွေ ဖောက်ပြီး ရေသွယ်နိုင်တော့မယ်၊ တစ်နှစ်ကို သီးထပ်တွေ အများကြီးစိုက်နိုင်တော့မယ်။ ကျွန်မတို့ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်တွေမှာ မီးရောင်တွေ ထိန်ထိန်ဝေတော့မယ်။ ကျွန်မတို့တစ်တွေ မတောင့်မတ၊ မကြောင့်မကြ စိတ်တိုင်းကျ ဝဝစားနိုင်တော့မယ်။ ကျွန်မတို့တစ်တွေ ရှေ့လျှောက် မဆင်းရဲတော့ဘူး၊ ချမ်းသာတော့မယ်။ ဒီနေ့မနက်တွင် ကျွန်မတို့ခေါင်းဆောင် အင်ဒီရာဂန္ဒီက ရေဒီယိုက ကြေညာသွားတယ်၊ ကျွန်မတို့ရဲ့ ပထမဆုံး အဏုမြူဗုံးကို ဖောက်ခွဲစမ်းသပ်လို့ အောင်မြင်သွားပြီတဲ့”

* * * 

နိဂုံး

ဤစာအုပ်တွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသည့်အဖြစ်အပျက်များ ပြီးသည့်နောက် သုခမြို့တော်တွင် နေထိုင်သူများ၏ နေထိုင်မှုအခြေအနေများမှာ အတော်အတန် တိုးတက်လာခဲ့ပါပြီ။ တစ်နေ့တွင် လူငယ် ပြင်သစ်ကျောင်းဆရာမတစ်ဦး သုခမြို့တော်သို့ ရောက်သွားခဲ့သည်။ ထိုဆရာမလေးသည် ပြင်သစ်ပြည်သို့ ပြန်ရောက်သည့်အခါတွင် သုခမြို့တော်တွင် သူတွေ့ခဲ့ရပုံများကို သူ့တပည့်များအား လှိုက်လှဲစွာ ပြောပြသည်။ တပည့်များသည် သူတို့ ဆရာမလေးပြောသည့် စကားများကြောင့် လွန်စွာ စိတ်ထိခိုက်ခြင်းဖြစ်ကာ သုခမြို့တော်မှ ဆင်းရဲသားများကို ကူညီရန်အတွက် အသင်းကလေးတစ်သင်းကို ဖွဲ့ကြသည်။ ထို့နောက် မိမိတို့ရှာဖွေရရှိသည့် ရန်ပုံငွေများ၊ ပစ္စည်းများကို သုခမြို့တော်ရှိ အပြန်အလှန်ကူညီရေးကော်မတီသို့ ပို့ပေးသည်။ မကြာမီ သူတို့အသင်းကလေးသည် အသင်းဝင်သုံးရာခန့် ဖြစ်လာခဲ့သည်။ မကြာမီ ပြင်သစ်မဂ္ဂဇင်းတစ်စောင်ထဲတွင် ဆောင်းပါးတစ်ပုဒ်ပါလာသဖြင့် အသင်းဝင်ဦးရေသည် ဆယ်ဆတိုးလာခဲ့သည်။ နောက်တစ်နှစ်အကြာတွင် ဆောင်းပါးတစ်စောင်ကြောင့် အသင်းဝင်ဦးရေသည် နှစ်ဆတိုးလာပြန်သည်။

ထို့နောက်တွင် အိန္ဒိယပြည်ကို ချစ်သည့် ပြင်သစ်လူငယ်နှစ်ယောက်တို့က သုခမြို့တော်တွင် သွားရောက်နေထိုင်ကာ ဝိုင်းဝန်းကူညီခဲ့ကြသဖြင့် သုခမြို့တော်ရှိ အပြန်အလှန် ကူညီရေးကော်မတီသည် ခွန်သစ်အားသစ်တွေ တိုးလာခဲ့သည်။ ဥရောပမှ ပေးပို့သည့် ရန်ပုံငွေများ၊ အလှူငွေများဖြင့် သုခမြို့တော်ရှိ ကော်မီဝင်တို့သည် သုခမြို့တော်တွင် ဆေးပေးခန်းများ၊ မကျန်းမာသော ကလေးငယ်များအတွက် ဂေဟာများ၊ ကိုယ်ဝန်ဆောင် စောင့်ရှောက်ရေးဌာနများ၊ အသက်ကြီးသူများနှင့် မရှိဆင်းရဲသူများအတွက် စားမြိန်ရိပ်သာများ၊ လူငယ်များအတွက် သင်တန်းကျောင်းများ၊ လူကြီးများအတွက် စက်မှုပညာသင်ပေးသည့် ဝပ်ရှော့များ စသည်တို့ကို ထူထောင်ပေးခဲ့ကြသည်။ အဆုတ်ရောဂါ ရှာဖွေရေးနှင့် ကာကွယ်ဆေးများထိုးရန် လူထုကို ဆော်သြခဲ့ကြသည်။ ထိုလုပ်ငန်းများသည် တဖြည်းဖြည်းကျယ်ပြန့်လာခဲ့ကာ ယခင်က ဆင်းရဲနွမ်းပါးလှသော ဘင်္ဂလားပြည်နယ်အနှံ့အပြားတွင် တူးမြောင်းများဖောက်ခြင်း၊ ရေတွင်းများ တူးပေးခြင်းစသည့် ဖွံ့ဖြိုးရေးလုပ်ငန်းများကို လုပ်လာနိုင်ခဲ့သည်။

ဘင်္ဂလားပြည်နယ်အစိုးရနှင့် ကာလကတ္တား မြူနီစီပယ်တို့သည်လည်း သူတို့တတ်နိုင်သလောက် ဝိုင်းဝန်းကူညီပါသည်။ ယခုအချိန်တွင် ကမ္ဘာ့ဘဏ်၏အကူအညီဖြင့် လူဆင်းရဲရပ်ကွက်များတွင် ပြန်လည် ထူထောင်ရေးလုပ်ငန်းများကို လုပ်နေလေပြီ။ သုခမြို့တော်ထဲက လမ်းကြားလမ်းမြှောင်ကလေးများကို လမ်းခင်းပြီးလေပြီ။ တချို့လမ်းများကို ရေမဝင်အောင် ဖို့ပြီးလေပြီ။ ယင်လုံအိမ်သာများကိုလည်း တူးပြီးလေပြီ။ အဝီစိတွင်းများကို တူးပြီးလေပြီ။ အချို့သောနေရာ တော်တော်များများတွင် လျှပ်စစ်မီးများကိုလည်း သွယ်ပြီးလေပြီ။ ဤတိုးတက်မှုများသည် ကြိုတင် မျှော်မှန်းထားခြင်းမရှိသော ရလဒ်များကိုလည်း ယူဆောင်လာခဲ့သည်။ သုခမြို့တော်ထဲက လမ်းမများပေါ်သို့ လန်ချားများ၊ တက္ကစီများ ဝင်ထွက်လာနိုင်သဖြင့် သုခမြို့တော်ထဲက ကုန်သည်ကလေးတွေ၊ လက်မှုလုပ်ငန်းရှင်ကလေးတွေ၊ အရောင်းအဝယ်လုပ်ငန်းကလေးတွေ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာခဲ့ကြသည်။ တကယ်ပြောရလျှင် သုခမြို့တော်သည် ကာလကတ္တားမြို့၏ အချက်အချာနေရာ၊ ဟောင်ရာတံတားကြီးနှင့် ဘူတာကြီးရှိရာနှင့် ဆိုလျှင် ဘာမျှမဝေး။ ဆယ်မိနစ်လောက် လျှောက်လိုက်လျှင် ရောက်သွားသဖြင့် ဆယ့်ငါးမိုင်၊ မိုင်နှစ်ဆယ်ဝေးသည့် မြို့စွန်က လူချမ်းသာရပ်ကွက်တွေ၊ လူနေရပ်ကွက်တွေထက် အများကြီး ကောင်းသည်။ သို့ဖြင့် သုခမြို့တော်ထဲတွင် အခန်းခ၊ အိမ်ခတို့သည် ရုတ်ခြည်းတိုးတက်သွားကာ ရွှေပေါင်လုပ်ငန်းသည်လည်း ဖွံ့ဖြိုးလာခဲ့သည်။ ဤသို့ဖြင့် သုခမြို့တော်၏ စီးပွားရေးအခြေအနေသည်လည်း ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ ဤတွင် အချို့သော စီးပွားရေးသမားတို့ကလည်း မြေယာများကို ဝယ်၍ တိုက်တာအိမ်ခြေသစ်တွေဆောက်ကြသည်။ အချို့နေရာများတွင် သုံးထပ် လေးထပ်တိုက်တွေ နေ့ချင်း ညချင်း ပေါ်လာကြသည်။ ဤတွင် နဂိုဌာနေတို့မှာ တခြားနေရာသို့ ပြောင်းရွှေ့ကြရသည်။

အခြေအနေသစ်တွင် ပထမဆုံးသားကောင်ဖြစ်ရသူများမှာ ကိုယ်ရေပြားရောဂါသည်များဖြစ်သည်။ ဘင်္ဂလားပြည်နယ်တွင် အစိုးရပြောင်းသဖြင့် သုခမြို့တော်ထဲက လူမိုက်ခေါင်းဆောင်အဖို့လည်း သူယခင်ကရရှိနေခဲ့သည့် ထောက်ခံမှုမျိုးကို မရတော့ဘဲ ဖြစ်သွားသည်။ သို့ရာတွင် သုခမြို့တော်တွင် နောက်ထပ် လူမိုက်ဂိုဏ်းတစ်ဂိုဏ်းပေါ်လာပြန်ကာ ထိုဂိုဏ်းမှ လူမိုက်များကကိုယ်ရေပြားရောဂါသည်များကို အတင်းပြောင်းခိုင်းခဲ့သည်။ ကိုယ်ရေပြားရောဂါသည်များသည် တစ်စုံတစ်ရာ ကန့်ကွက် ဆူပူခြင်းမပြုဘဲ အသာအယာပင် ထွက်ခွာသွားခဲ့ကြသည်။ 

အန်နွာတို့မိသားစုနှင့် ကိုယ်ရေပြားရောဂါသည် တော်တော်များများသည် ကိုဗာစကီး၏ဆောင်ရွက်ပေးမှုကြောင့် သီလရှင်ထရီဇာ၏ဂေဟာတွင် ခိုလှုံရာရခဲ့ကြသည်။

ဆိုင်ကလုံးမုန်တိုင်း တိုက်ပြီးသည့်နောက် သုံးပတ်အကြာတွင် အရှစ်နှင့် ရှန်တာဂို့ရှ်တို့သည် စန္ဒာဗန်တောအနီးရှိ လေမုန်တိုင်းကြောင့် ပျက်စီးနေသော သူတို့ရွာကလေးသို့ ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည် သုခမြို့တော်ထဲတွင် ကြမ်းတမ်းသည့်ဘဝကို တွေ့ခဲ့ရပြီးပြီ။ ထို့ကြောင့် ဒေါင်ကျကျ၊ ပြားကျကျ ခံနိုင်သော ခွန်အားကို သူတို့ရခဲ့ကြပြီ။ ထိုခွန်အား၊ ထိုသတ္တိတို့ဖြင့် သူတို့သည် သူတို့လယ်ကွင်းကို ရှင်းလင်းသည်။ လယ်သမားဘဝဟောင်းကို ပြန်ခဲ့ကြသည်။ သုခမြို့တော်တုန်းက အေးအတူပူအမျှ ခွဲဝေခံစားခဲ့ဖူးသော အကျင့်တို့ကြောင့် ရွာသို့ ပြန်ရောက်သည့်အခါတွင်လည်း ဖြစ်သမျှအကြောင်းကို အိမ်နီးချင်းအပေါင်းနှင့်အတူ ခွဲဝေခံစားနိုင်သော သတ္တိအားမာန်ကို ရခဲ့ကြပြီ။ သူတို့အတွက် အကျိုးကျေးဇူးကို ဆောင်ရွက်ရကောင်းမှန်း သိလာခဲ့ပြီ။သို့ရာတွင် ဝမ်းနည်းစရာကောင်းသည်မှာ ရှန်တာတို့မိသားစု၏ နမူနာသည် တစ်ခုတည်းသော နမူနာဖြစ်နေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ယနေ့ထက်တိုင်အောင် သုခမြို့တော် အိမ်ခေါင်းကလေးတွေထဲမှ ထွက်လာကာ မိမိတို့ဇာတိသို့ ပြန်လာသူဟူ၍ ရှားလှဘိခြင်း။ 

သို့ရာတွင် မကြာမီက ဖြစ်ပေါ် တိုးတက်မှုများကြောင့် မျှော်လင့်ချက်နည်းနည်းတော့ ရှိလာသည်။ ဘင်္ဂလားပြည်နယ်က စိုက်ပျိုးရေး ဈေးကွက်သည် တိုးတက်လာခဲ့သဖြင့် ကျေးလက်မှ ကာလကတ္တားမြို့တော်ကြီးသို့ ထွက်ပြေးလာသည့် လူဦးရေ တဖြည်းဖြည်းလျော့လာခဲ့သည်။ ယနေ့အချိန်တွင် ပြည်နယ်၏ သုံးပုံနှစ်ပုံသော ဒေသများတွင် တစ်နှစ်လျှင် နှစ်သီးထွက်အောင် သီးထပ်စိုက်ပျိုးနိုင်လာခဲ့သည်။ ကျန်တစ်ပုံမှာ သုံးသီးစိုက်ပင် စိုက်နိုင်လာသည်။ လွန်ခဲ့သည့် အနှစ်နှစ်ဆယ်တုန်းကဆိုလျှင် အိန္ဒိယပြည် အရှေ့တောင်ပိုင်းတစ်ခုလုံးတွင် အလုပ်အကိုင် ရှာဖွေရနိုင်မည့်နေရာသည် ကာလကတ္တားတစ်ခုတည်း တစ်နေရာတည်းသာရှိခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် ယခု ဩရိဿ၊ ဘီဟာ စသည့် ပြည်နယ်များတွင် စက်မှုလုပ်ငန်းသစ်များ ပေါ်ထွန်းလာခဲ့သဖြင့် ကျေးလက်လူထုသည် ယခင်ကလို ကာလကတ္တားတစ်မြို့တည်းကို လာရောက်စုရုံးခြင်းမရှိတော့ဘဲ ပျံ့နှံ့သွားခဲ့သည်။ ထိုကြောင့် နောက်ထပ် ကပ်ဆိုးကြီးတစ်ခုခုသာ ပေါ်ပေါက်ခဲ့ခြင်းမရှိလျှင် ကာလကတ္တား၏ လူဦးရေကို တည်ငြိမ်အောင် လုပ်နိုင်သောအနေအထားတွင် ရောက်ရှိနေမည်ဖြစ်သည်။ မြို့ကြီးပေါ်တွင် ခိုလှုံနေသည့် ဆင်းရဲသားများကို သူတို့နေရပ်ဌာနဆီသို့ ပြန်ပို့နိုင်သည့် အနေအထားသို့ ရောက်ရှိနိုင်မည်ဖြစ်သည်။

မက်စ်သည် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုသို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ သုခမြို့တော်တွင် နေခဲ့သည့်အကြောင်းကို ပြန်ပြောင်းပြောရာတွင် သူက နှစ်ဆယ်ရာစုနှစ်အတွင်း လူသားတစ်ယောက် ဖြတ်သန်းခဲ့ရသည့် အတွေ့အကြုံအမျိုးမျိုးတို့အနက် လကမ္ဘာသို့သွားသည့်ခရီးမှလွဲ၍ သုခမြို့တော်သို့ ရောက်ခဲ့ရသည့်အတွေ့အကြုံသည် အလွန်ထူးခြားဆန်းကြယ်သော အတွေ့အကြုံဖြစ်သည်ဟု ပြောသည်။ အခြားသောဆရာဝန်များနှင့် အမျိုးသမီးများလည်း သုခမြို့တော်နေသူတို့အား ကူညီရန်အတွက် နောက်ထပ် ရောက်လာခဲ့ကြသည်။ မက်စ်အဖို့သော်မူ သုခမြို့တော်တွင် နေထိုင်ရခြင်းကြောင့် အခြားလူများနှင့် ဆက်ဆံရာတွင်လည်းကောင်း၊ ဘဝကို ကြည့်မြင်ရာတွင်လည်းကောင်း အများကြီး ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။

“သုခမြို့တော်က ကျွန်တော့်ညီတော်နောင်တော်တွေရဲ့ အပြုံးတွေဟာ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ ဘယ်တော့မှ ငြိမ်းမှာမဟုတ်တဲ့ အလင်းရောင်တွေ” ဟု မက်စ် မကြာခဏပြောတတ်သည်။

တစ်နေ့သ၌ ဟာစရီပါး၏ဇနီးသည် မုဆိုးမဖြစ်သူ အာလောကသည် တံဆိပ်ခေါင်းတွေ အပြည့်ကပ်ထားသည့် အညိုရောင်စာအိတ်တစ်လုံးကို ကိုဗာစကီးထံ ယူလာပြီး ပြသည်။ 

ထိုစာမှာ ပြည်ထဲရေးဌာနမှ စာတစ်စောင်ဖြစ်ကြောင်း ကိုဗာစကီး ချက်ချင်း သိလိုက်ရသည်။ ကိုဗာစကီးသည် ရင်တထိတ်ထိတ်ဖြင့် စာကို ဖောက်ဖတ်လိုက်သည်။ 

“အိန္ဒိယပြည်အစိုးရသည် ဖော်ပြပါ ကိုဗာစကီးဆိုသူလျှောက်ထားသော နိုင်ငံသားလက်မှတ်ကို ထုတ်ပေးကာ အခွင့်အရေးများနှင့် တာဝန်များ၊ ပိုင်ဆိုင်ခွင့်များကို အပ်နှင်းခံရပြီ ဖြစ်ကြောင်းဖြင့် စာတွင် ဖော်ပြထားသည်။

အိန္ဒိယနိုင်ငံသားဖြစ်ပြီတဲ့။ ကိုဗာစကီး၏ရင်ထဲတွင်မူ သုခမြို့တော်ရှိ နှလုံးသားပေါင်းမြောက်များစွာတို့သည် သူ့ရင်ထဲတွင် စုပေါင်းခုန်လျက် ရှိသည်ဟု ထင်သည်။ ကိုဗာစကီးသည် ဝမ်းသာလွန်းသဖြင့် မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ကာ ဝရန်တာတိုင်ကို မှီထားလိုက်သည်။

အတန်ကြာတော့မှ မျက်လုံးကို ဖွင့်ပြီး သူ့လည်တွင် ဆွဲထားသည့် လက်ဝါးကပ်တိုင် ဆွဲကြိုးကလေးကို သေသေချာချာ ငုံ့ကြည့်သည်။လက်ဝါးကပ်တိုင်ကလေးပေါ်တွင် သူ့အမေက ရေးထိုးပေးလိုက်သည့် နေ့စွဲနှစ်ခုရှိသည်။ တစ်ခုက စ,မွေးသည့် နေ့စွဲ။ နောက်တစ်ခုက သူ သာသနာ့ဘောင်သို့ ဝင်သည့် နေ့စွဲ။ 

သူ့မျက်လုံးများသည် မှုန်ဝါးသွားကြကာ မျက်ရည်များသည် ပါးပြင်ပေါ် သို့ စီးကျလာကြသည်။ ပီတိမျက်ရည်၊ ဝမ်းသာ၍ ကျသည့်မျက်ရည်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် လွန်ခဲ့သည့် နှစ်များက သူကိုယ်တိုင် ရေးထိုးခဲ့သည့် အိန္ဒိယအမည်ကလေးတစ်ခုရှိသည်။ သူသည် ထိုအမည်ကလေးရှေ့က ကွက်လပ်ကလေးကို သေချာစွာ ကြည့်နေမိသည်။ ထိုအမည်မှာ “ပရမ္မာနန်” ဟူသော အမည်ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင် ချစ်မြတ်နိုးသူတို့၏ ကောင်းချီးပေးခံရသူဟု အဓိပ္ပာယ် ထွက်သည်။

ဟုတ်သည်။ ထိုအမည်သည် သူနှင့် ဆင်းရဲသူ၊ အနှိမ်ခံရသူ၊ အောက်ကျသူ၊ အဖိနှိပ်ခံရသူ၊ သုခမြို့တော်မှ နင်းပြားများနှင့် သူ့ကိုတစ်သား တည်းဖြစ်အောင် ဆက်စပ်ပေးလိုက်သည့် အမည်ဖြစ်သည်။ သူကိုယ်တိုင် ရေးထိုးထားသည့် အမည်ကလေးနောက်တွင် ကိုဗာစကီးသည် အိန္ဒိယမိသားစု ညီနောင်ရင်းချာများနှင့် တစ်သားတည်းဖြစ်သွားသည့် ထိုရက်စွဲကို သည်နေ့ပင် ထပ်၍ ရေးထိုးရပေဦးမည်။ထိုနေ့သည် သူ့တစ်သက်တွင် တတိယ အရေးကြီးသည့် ရက်စွဲ မဟုတ်လော။ 

မြသန်းတင့်