တင်သက်မာ လာမည်ဟု ဖုန်းဆက်ပြောကတည်းက အေးအေးက ဝမ်းသာနေသည်။ နံနက်စာ ထမင်းကျွေးဖို့ ဦးပြူးကို စီစဉ်ခိုင်းထားသည်။ သူကလည်း ဘယ်ကိုမှ မထွက်ချင်၊ တစ်ယောက်တည်း အိမ်ထဲ ကုပ်နေသူဆိုတော့ တင်သက်မာလာလျှင် စကားပြောဖော်ရတော့မည်။ မန္တလေးက တင်သက်မာ ပြောင်းလာစကလည်း ဖုန်းဆက်သည်။ တင်သက်မာ ကိုအောင်ဝင်းနှင့် လက်မထပ်ခင် ညစာထမင်းကျွေးပွဲလေးလုပ်တုန်းက သူ့ကို ဖုန်းဆက်ဖိတ်ခေါ်ပေမယ့် ရှိန်းကို အရွဲ့တိုက်ချင်၍ သူ မသွား။ တင်သက်မာက လက်ထပ်ပွဲကို အကျဉ်းရုံးကျင်းပ၍ ဧည့်ခံပွဲမလုပ်သောကြောင့် သူ မသွားဖြစ်။ တင်သက်မာသည် ကလေးနှစ်ယောက်ရပြီးမှ လက်ထပ်ရသော ကိုအောင်ဝင်းက နောက်အိမ်ထောင်ဖြစ်၍ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ဧည့်ခံပွဲမလုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ လက်ထပ်ပွဲလုပ်တောင် သူ သွားချင်စိတ်မရှိပါ။
ဧည့်ခန်းမှာ တင်သက်မာကိုစောင့်ရင်း စီးကရက်တစ်လိပ်ပြီးတစ်လိပ် ညှိသောက်နေသည်။ ဒီအိမ်၊ ဧည့်ခန်း၊ ပြီးတော့ အိပ်ခန်း၊ တစ်ခါတစ်ရံ ထမင်းစားခန်းကိုတောင် မဆင်း၊ အိပ်ခန်းထဲမှာ ထမင်းယူစားသည်။ ဘယ်သူနဲ့မှလည်း မတွေ့ချင်၊ ဘာကိုမှလည်း မျှော်လင့်ချက်မရှိသလို စိတ်ကုန်နေသည်။
“မမကြီး ဧည့်သည်ရောက်လာပြီ”
ဦးပြူးအသံကြားမှ အေးသည် အခန်းဝကို ကြည့်မိသည်။ တင်သက်မာ မားမားကြီး ရပ်နေသည်။ ကားဆိုက်သံ မကြားမိအောင် သူ့စိတ်တွေ လွင့်နေသည်။
"လာ လာ သက်မာ၊ အေး စောင့်နေတာ ကြာပါပြီ၊ ဝမ်းသာလိုက်တာကွယ်”
ပါးစပ်ကသာ ဝမ်းသာသည်ဆိုပေမယ့် လူက ထိုင်ရာမှ မထ၊ တင်သက်မာကိုသာ လက်လှမ်း ကြိုသည်။ နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာပေါ်က သူ့ဘေးမှာ တင်သက်မာက ထိုင်လိုက်သည်။ အေးသည် တင်သက်မာမျက်နှာကို အထူးအဆန်း တစ်ကိုယ်လုံး အပြန်အလှန် ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ မျက်ရည်တွေဝဲလာသည်။ မျက်ရည်စတွေနှင့် ပြုံးပြန်သည်။ တင်သက်မာ လက်များကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ စကားတစ်လုံးမှ ပြောမထွက်။ သက်မာက စီးကရက်ဆေးစွဲနေ၍ ဝါနေသော အေးလက်များကို ကြည့်ရင်း...
“ဘာဖြစ်နေတာလဲ အေး၊ သက်မာကို စိုက်ကြည့်နေလိုက်တာ"
“ဝမ်းသာလွန်းလို့ပါ၊ အေးဆီကို ဘယ်သူမှမလာဘူး”
“အေးကရော တင်သက်မာ ကိုအောင်ဝင်းနှင့် လက်မထပ်ခင် ထမင်းစားဖိတ်တော့ မလာဘူး၊ သက်မာကိုယ်တိုင် ဖိတ်တာပဲ၊ ရှိန်းတစ်ယောက်တည်း လာတယ်”
အေးသည် ခပ်တွေတွေလေး ငေးနေပြန်သည်။
“ဘယ်မှလည်း မသွားဖြစ်ပါဘူး”
"နေမကောင်းလို့လား”
“နေမကောင်းတာလည်း ပါတယ်၊ စိတ်ကိုက မသွားချင်တာ"
"နေပါဦး၊ တခြား မသွားချင်နေ၊ ရှိန်း ဆေးတိုက်ဖွင့်တုန်းက လာသင့်တာပေါ့၊ ဒီလောက်ကြီးကျယ်တဲ့လုပ်ငန်း”
အေးသည် မခိုးမခန့်လေး ပြုံးနေသည်။ သက်မာက အေးမျက်နှာကို အထူးအဆန်းသဖွယ် ကြည့်နေသည်။
"ရိန်း ဆေးတိုက်ထက် ကြီးမားတဲ့ ရှိန်း မော်တော်ကား ကုမ္ပဏီ၊ ရှိန်း စူပါမားကတ်တွေ ဖွင့်တုန်းကတောင် အေး မတက်ဘူး၊ ဘာလုပ်မလဲ၊ ဦးဗညားရှိန်းကြီးကိုသာ ကြိုဆိုဧည့်ခံကြမှာ"
"ဟဲ့... ဘယ်ဟုတ်မလဲ အေးရယ်၊ မင်းဟာ ရှိန်းဇနီး၊ အေးက အိမ်ရှင်အနေနဲ့ ဧည့်ခံရမှာပေါ့”
“ဟို စူပါမားကက်က အရောင်းစာရေးမတွေနဲ့လည်း မတွေ့ ချင်ပါဘူး၊ မော်တော်ကားကုမ္ပဏီကရော ဒီဝပ်ရှော့က အကောင်တွေနဲ့လည်း မတွေ့ချင်ဘူး”
သက်မာက အေးစကားကို အံ့သြနေသည်။
”ဘာဖြစ်လို့"
“အရောင်းစာရေးမတွေဆိုတာ တော်ကြာ မင်းတို့ရှိန်းရဲ့ ခြေတော်တင်ခံကြမှာ၊ ဒီဟာမတွေလည်း မတွေ့ချင်ပါဘူး၊ ဝပ်ရှော့က ကောင်တွေက ဘယ်ကလဲမသိ၊ ကလေကချေတွေ။ သူက အိမ်ခေါ် လာ ထမင်းကျွေးချင်တယ်၊ စူပါမားကက်က ကောင်မတွေကိုလည်း ခေါ်လာချင်တယ်၊ အေးက သူတို့ထမင်းစားပွဲမှာ ဝင်မထိုင်တော့ နောက်လည်း ရှိန်းက ခေါ်မလာတော့ဘူး၊ ပြီးရော၊ အေးလည်း သူ့ကုမ္ပဏီတွေကို ဘယ်တော့မှမသွားဘူး”
“အပြင်မှာကျွေးတာမှ မဟုတ်ဘဲ၊ အိမ်မှာကျွေးတာ ကောင်းတာပေါ့၊ မဟုတ်သေးပါဘူး အေး၊ အရောင်းစာရေးမလေးတွေကို ရှိန်းက ခြေတော်တင်နေလို့လား"
"အို... အခု မတင်လည်း တစ်နေ့တင်မှာ၊ ရှိန်းအကြောင်း မင်းတို့ မသိပါဘူး၊ သက်မာ ရန်ကုန်ပြောင်းလာတော့ ..."
"မေမေ"
ဧည့်ခန်းထဲသို့ လူငယ်တစ်ယောက်ဝင်လာ၍ အေး စကားစ ပြတ်သွားသည်။ လူငယ်က အဝတ်အစား လဲားသည်။ သက်မာက ထိုလူငယ်ကို ရှိန်း ဆေးခနမးဖွင့်ပွဲတုန်းက မြင်ဖူးသည်။
"ငွေတစ်ထောင်လောက်ပေးပါ၊ သား အပြင်သွားမလို့”
"ထိုင်ဦးလေ၊ မေမေ ငွေသွားယူဦးမယ်၊ သက်မာ သားကို သိလား၊ သူက ဝဏ္ဏရှိန်း၊ သားကြီးရော အန်တီသက်မာကို သိလား”
"ရှိန်းဆေးတိုက် ဖွင့်ပွဲနေ့က တွေ့ဖူးပါတယ်"
သက်မာကလည်း ပြုံးလိုက်ရင်း ပြန်ပြော၏။
"အဲဒီနေ့က ရှိန်းက သူ့သားသမီးတွေနဲ့ ဆရာဝန်တွေ ဆရာမတွေနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးတယ်”
"ဟုတ်လား မိတ်ဆက်ပေးတယ်လား၊ သား.. ဒီက ဒေါက်တာတင်သက်မာက မန္တလေးမှာ မေမေနဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်း၊ ကဲ ... စကားပြောရစ်ကြဦး၊ ငွေသွားယူဦးမယ်"
တင်သက်မာတို့ကို ထားရစ်၍ အေး အပြင်ထွက်သွားသည်။ မကြာခင် ပြန်ဝင်လာ၍ ဝဏ္ဏရှိန်းကို ငွေတစ်ထောင်ပေးလိုက်သည်။
"သွားဦးမယ် အန်တီ"
တင်သက်မာကို နှုတ်ဆက်ကာ ၀ဏ္ဏရှိန်းက ထွက်သွားသည်။ ဦးပြူးက ထမင်းပြင်ပြီးကြောင်း လာပြော၍ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်လာသည်။
"ဦးပြူး ဘာချက်လဲ"
အေးက မေးလိုက်သည်။
"ကိုထွန်းကို ဈေးမှာလိုက်တယ်၊ ဆိတ်ကလီစာတစ်ခုပဲ မရတာပါ၊ ငါးဖယ်သုပ်၊ ဘူးသီးဟင်းခါး၊ ငါးမြင်းဟင်းဆီပြန်၊ ငါးပတ်ငါးပိလည်း အညာချက် ချက်ထားပါတယ်၊ တို့စရာ အစုံပဲ၊ ပုစွန်ထုပ်ကြီးဆီပြန်လည်း ပါတယ်”
"ကဲ သက်မာ ထိုင်၊ အားရပါးရစားနော်၊ ထမင်းချက်တွေလက်ရာ မဆိုးပါဘူး”
အိမ်ဖော် မကြည်သန်းက ထမင်းဟင်း လိုက်ထည့်ပေးသည်။
"ဟင်းတွေကလည်း စုံတယ်နော်၊ ပုစွန်ထုပ်ကြီးဆို တောင့်နှစ်ရာ တစ်ထောင်ဈေးရှိတာ၊ ဒါလောက် အဖိုးတန်တာတွေ မကျွေးပါနဲ့ သူငယ်ချင်းရာ၊ တို့အညာသူက အညာငါးပိချက်နဲ့ တို့စရာစုံစုံဆို ရပါတယ်”
"စားစမ်းပါ သက်မာရယ်၊ ဘာဈေးတွေ ဘယ်လောက်ဖြစ်နေလဲ အေး မသိပါဘူး၊ ဈေးလည်း အေး မသွားဘူး၊ ဝင်လည်း မချက်ဘူး၊ သူငယ်ချင်းကိုကျွေးတာ ဘယ်လောက်ကုန်ကုန်၊ ဝဏ္ဏတို့ တစ်ခါဖြုန်း မရှိဘူး၊ ခု ဝဏ္ဏထွက်သွားရင် တစ်ထောင်ပဲ၊ အာကာက ပြန်လာရင် အမြည်းနဲ့ မူးဦးမှာ၊ ကြာတော့ မတတ်နိုင်ဘူး၊ အပြင် မသောက် ပြီးရောဆိုပြီး အိမ်မှာ တိုက်၊ ညကျ သောက်ကြစားကြ၊ ... ဒါတွေဘေးချိတ်၊ စားမှာ စားစမ်း"
သက်မာသည် စားရင်း တွေးနေမိသည်။ အေး ပြောပုံက လေးလေးနက်နက် မရှိ။
“သက်မာတို့ ရှိန်းက အိမ်မှာ စားချင်မှစားတာ”
“နေပါဦး၊ သက်မာတို့ ရှိန်း သက်မာတို့ရှိန်းနဲ့၊ အေးစကားပြောပုံကလည်း၊ ရှိန်းက အေးယောက်ျားပဲဟာ”
"ဟဲ.. ဟဲ... အေး လင်ပေမယ့် အေး မပိုင်ပါ၊ သူက အေးဆိုတဲ့မိန်းမကိုတောင် ညားသာထားတာ၊ သူက ရံရွေတော်တွေဆီကို အဆောင်ကူးတာ”
အေး စကားမဆက်ခင်...
“မမကြီး... မမကြီး... မြန်မြန်လာပါ”ဟု ခေါ်ကာ ဦးပြူး ထမင်းစားခန်းထဲ အရေးတကြီး ပြေးဝင်လာသည်။ အေးအေးသည် ကမန်းကတန်း ထလိုက်သွား၍ တင်သက်မာက လိုက်သွားရသည်။ မီးဖိုကိုဖြတ် အပြင်ထွက်၍ ကားဂိုဒေါင်ဆီသို့ ဦးပြူးက ရှေ့ကပြေး၊ နောက်မှ အေးက လိုက်သည်။ တင်သက်မာကလည်း ဘာမှန်းမသိ အပြေးအလွှား လိုက်သွားသည်။ ကားဂိုဒေါင်ထဲမှာ ရုန်းကန်နေသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို ယောက်ျားကြီးတစ်ယောက်နှင့် မိန်းမကြီးတစ်ယောက်က ချုပ်ကိုင်ဆွဲထားရင်း ချော့မော့နေကြသည်။
"မေမေ လာနေပြီ၊ မူရာ မေမေ လာနေပြီ”
ယောက်ျားကြီးက အော်ပြောနေစဉ် အေးသည် မိန်းကလေး ရှိရာ ပြေးသွား၍ နဖူးကို ပါးနှင့်အပ်ထားသည်။
“သမီး မူရာ သတိထားလေ၊ မေမေ လာပြီ”
မိန်းကလေးသည် အနည်းငယ် ငြိမ်သက်သွားပေမယ့် သည်းထန်စွာ ငိုကြွေးနေသည်။
“ကိုကိုကြီးနဲ့ ဒီမှာ အတူနေမယ်၊ ကိုကိုကြီးရေ ..."
ကလေးမလေးက သံကုန်ဟစ်အော်ရင်း ငိုနေသည်။
"သမီးရဲ့ ဒါက ကားဂိုဒေါင်ကြီး၊ ဘယ်မှာနေလို့ဖြစ်မလဲ၊ ကိုကိုကြီးက အိမ်ပေါ်မှာ၊ လာ မေမေနဲ့ လိုက်လာခဲ့၊ ဦးထွန်းနဲ့ ဒေါ်သိန်းမေ သမီးကိုပွေ့၊ လာ လာ အိမ်ပေါ်သွားရအောင်”
မူရာကို ပွေ့ချီခေါ်ကာ အိမ်ထဲသွင်းလာကြသည်။ အိမ်ထဲ ရောက်မှ အိမ်ပေါ်အိပ်ခန်းကို သယ်သွားသည်။ ခုတင်ပေါ်လှဲနေရင်း အငိုက မတိတ်။ အေးက ပျာယာခတ်နေသည်။
“အေး သူက ဖြစ်နေကျလား”
သက်မာက မေးလိုက်သည်။
"ဟုတ်တယ်၊ အိပ်ခန်းတံခါးကို ဘယ်သူဖွင့်ပေးလဲ၊ ဒီ ဂိုဒေါင်ကို မသွားပါစေနဲ့ဆိုတာ၊ ဂိုဒေါင်တံခါးကိုရော ဦးထွန်းတို့က ဘာလို့ဖွင့်တာလဲ”
"ကားဘီးအဟောင်းတွေ ဒရိုင်ဘာက လိုချင်လို့ ထုတ်ယူပြီး မပိတ်ခဲ့တာ မမ"
သက်မာသည် အေးအေးလက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ရင်း...
"ဒါတွေထားလိုက်၊ တစ်ခုခုလုပ်မှ၊ သက်မာ ဆေးအိတ် ဒရိုင်ဘာကို ပြန်ယူခိုင်းလိုက်မယ်”
သက်မာက ဖုန်းဆက်ကာ ကားကိုပြန်လွှတ်၍ ဆေးအိတ်ယူခိုင်းရသည်။ မူရာဘေးတွင် အေးနှင့် သက်မာတို့ ထိုင်၍နှစ်သိမ့်နေရသည်။ အကျိုးအကြောင်း လူနာရှေ့တွင် ဘာမှမမေးရဲသော သက်မာမှာ မူရာ့လက်လေးကိုသာ ညင်သာစွာ ဆုပ်နယ်ပေးနေရသည်။
"ကိုကိုကြီးက ဘယ်သွားနေလဲ၊ အပေါ်ထပ်မှာလည်း မရှိဘူး မေမေ”
“အပြင်ထွက်သွားတယ်လေ၊ မကြာခင် ပြန်လာမှာ၊ သမီးက စောင့်နေပေါ့၊ မေမေမှာထားတယ်မို့လား၊ အပေါ်ထပ်က အောက်မဆင်းနဲ့ ဆိုတာ"
"ကိုကိုကြီးက ကားဂိုဒေါင်ထဲကို လာခဲ့တဲ့... ခေါ်နေလို့ "
သက်မာ ဒေါ်သိန်းမေ နားနားကပ်၍ လိမ္မော်ရည်အေးအေး ဖျော်ဖို့ မှာလိုက်ရသည်။ လိမ္မော်ရည်ရောက်လာမှ မူရာကို ချော့တိုက်ရသည်။ မူရာသည် လိမ္မော်ရည်ဝင်သွားမှ အသက်ရှူ နည်းနည်းမှန်လာသည်။ နဖူးမှစို့နေသော ချွေးများကို သက်မာက လက်ကိုင်ပဝါနှင့် သုတ်ပေးနေသည်။
“ဒါက မေမေ့သူငယ်ချင်း ဒေါက်တာ တင်သက်မာ၊ သမီး နေကောင်းအောင် ဆေးကုပေးမှာ"
"သမီးက နေကောင်းပါတယ်၊ မေမေတို့က ကိုကိုကြီးနဲ့ အတူမနေရဘူးတဲ့"
ပြောရင်း မူရာက ငိုတော့သည်။ မကြာခင် ဆေးအိတ် ရောက်လာ၍ နှလုံးခုန်နှုန်းနှင့် သွေးများတိုင်းတာ၍ ဆေးတစ်လုံး သက်မာက ထိုးပေးလိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်း မူရာ ငြိမ်သက်သွားကာ အိပ်ပျော်သွားသည်။ မကြည်သန်းကို မူရာ့အနားမှာ ထားခဲ့ကာ သက်မာက အေးကို အိပ်ခန်းအပြင် ခေါ်ခဲ့သည်။ အပြင်ဘက် ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်မိတော့မှ သက်မာက အကြောင်းစုံ မေးကြည့်ရသည်။
“သက်မာရေ.. ဒီအကြောင်းကို အေး မပြောချင်ဘူး၊ ဖြစ်နေကျပဲ၊ သူ့ကိုကုတဲ့ စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံ ဆရာဝန်ဒေါ် မေမေသန်း ရှိပါတယ်၊ ခုလောလောဆယ် မင်းရှိနေလို့ မခေါ်တာ”
အေးသည် ငိုင်တွေနေသည်။ ပြီးတော့မှ မျက်ရည်ပေါက်တွေ တွေတွေကျလာသည်။
“အေး ... မင်းတို့အတွင်းရေးကို သက်မာ မသိချင်ပါဘူး၊ ရောဂါဖြစ်ရင်းကို သိချင်လို့မေးတာ၊ ပြောဖို့မသင့်ရင် စိတ်ညစ်ခံပြီး မပြောနဲ့"
"မဟုတ်ပါဘူး၊ ဆရာဝန်တစ်ယောက်အနေနဲ့ရော သူငယ်ချင်းအနေနဲ့ရော အေးက ပြောပြရမှာပေါ့၊ တို့အကြောင်းသိရင် အေး မှားတယ်လို့ ပြောကြမှာပါ၊ ခုတော့ ပြောစရာပေါ့"
အေးသည် ချုံးပွဲချ ငိုပြန်သည်။ သက်မာက တော်တော်စိတ်ညစ်သွားသည်။ ဆက်၍ မမေးချင်တော့ပေ။
“အေးမှာ ဖြူပြာထက်အကြီး သီဟရှိန်းဆိုတဲ့ သားအကြီးဆုံးရှိတယ်၊ ရှိန်းကလည်း အရပ်အမောင်း ရုပ်ရည်ကစပြီး သူနဲ့တူလို့ သိပ်ချစ်တယ်၊ အေးကလည်း သားဦးဆိုတော့ ချစ်တယ်လေ၊ လိုလေသေးမရှိ ထားပေးတယ်၊ ဘာမဆို လိုတရနေတော့ သီဟရှိန်းဟာ တက္ကသိုလ်လည်းရောက်ရော အပေါင်းအသင်းလည်း ပါတယ်၊ ဘိန်းဖြူရှူတော့တာပဲ၊ တစ်နေ့ ရဲက မိလို့ ဖမ်းသွားပြီး ရဲဘက်ပို့တယ်၊ လွှတ်လာတော့လည်း ပြန်ရှူ၊ နောက်ဆုံး ကျန်းမာရေးထိလာပြီး ဒီဆေးမရ မနေနိုင်တော့ဘူး၊ အပြင်လွှတ်ထားပြန်ရင်လည်း ရဲနဲ့မိမှာစိုးလို့ ဒီဂိုဒေါင်အဟောင်းထဲမှာ လှောင်ထားရတာ၊ ဘယ်လိုက ဘယ်လို ဆေးထိုးအပ်ရလဲ မသိ၊ တစ်နေ့မှာ ဘိန်းဖြူဆေးရည် ဘယ်လောက် သူ့အကြောထဲ သွင်းလဲ မသိဘူး၊ အပ်တန်းလန်းနဲ့ သေနေတာပဲ”.
အေးအေးသည် စကားဆက်မပြောနိုင်သေး။ သက်မာက ဆက်လက်ပြောဖို့ မတိုက်တွန်းတော့။
“သူ့အလောင်းကို ဒရိုင်ဘာက စမြင်တော့ အော်ဟစ်ခေါ် နဲ့ ဆူညံသွားတာပေါ့၊ အိမ်သားတွေ ပြေးအကြည့်မှာ မူရာလည်းပါတယ်၊ သူ့အစ်ကိုကို သူက သိပ်ချစ်တာ။ အပ်တန်းလန်းနဲ့ သေတာ မြင်ကတည်းက စိတ်ဖောက်သွားတာ၊ ဒီဂိုဒေါင်ဘက် သူ့ကို မသွားစေရဘူး၊ ဒီနေ့ ဘယ်လိုဖြစ်လဲ မသိဘူး”
အေးက နိဂုံးချုပ်လိုက်သည်။
“အပျိုဖော်ဝင်စ မီးယပ်ပေါ်ချိန်တွေဘာတွေမှာ စိတ်ထိခိုက်စရာတွေ့ရင် ဒီလိုပဲ ဖြစ်တတ်တယ်၊ ကုရင် ရနိုင်ပါတယ်၊ အားမငယ်ပါနဲ့၊ သတိတော့ထားပေါ့၊ ဒေါက်တာမေမေသန်းက တော်ပါတယ်”
“ခုတလော ငြိမ်နေတာ၊ ဒီနေ့မှ သူ့အခန်းကို အေးကလည်း မပိတ်မိဘူး၊ မနက်က သူဇာ ကျောင်းထွက်သွားတော့ ဖွင့်ပစ်ခဲ့တယ်ထင်တယ်”
အေးက ပြောရင်း သက်ပြင်းကြီး ချလိုက်သည်။
“မူရာ့စိတ်ထဲက သူ့အစ်ကို ဂိုဒေါင်ထဲမှာ ရှိနေတယ်၊ သူ့ကို ခေါ်နေတယ်လို့ပဲ စိတ်ဖောက်လာရင် ပြောတာပဲ၊ သီဟရှိန်း မကျွတ်ဘဲ ဂိုဒေါင်ထဲရှိနေလား မသိ"
“မဟုတ်ဘူး အေး၊ အဲဒီလို ပေါက်ကရမတွေးနဲ့၊ ပယောဂတွေ ဘာတွေနဲ့ သွားမကုနဲ့၊ ဒါမျိုးဟာ စိတ်စွဲရောဂါ ခေါ်တယ်၊ သွေးရိုးသားရိုးပါ၊ သီဟရှိန်းက ဂိုဒေါင်ထဲမှာမှ မရှိဘဲ”
သက်မာက သူငယ်ချင်း၏အတွေးအခေါ်ကို ရှင်းပြနေရသည်။
“ဒီဂိုဒေါင်ဟောင်းကို အေးလည်း မကြည့်ချင်ဘူး၊ ဖြစ်နိုင်ရင် မီးရှို့ပစ်ချင်တယ်”
“အေးကလည်း ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ကြံကြံဖန်ဖန်”
“သက်မာ ဘာသိလို့လဲ၊ သူတို့အဖေက သူ့သား သေရတာ အေးတရားခံ၊ အေးအလိုလိုက်လို့ဆိုပြီး အေးကို အဲဒီကတည်းက အဆောင်မကူးဘူး၊ အေးကလည်း သူ့ကိုတွဲပြီး ဘယ်ပွဲမှ မတက်ဘူး၊ ဘာရမလဲ ပြန်ဘက်တိုက်တာပေါ့၊ အေးဘက်က စဉ်းစားကြည့်စမ်း၊ သားလည်းသေရ၊ လင်ကလည်းပစ်တယ်၊ သား မုန့်ဖိုးတောင်းတော့ ပေးမိတာပဲ၊ ဒါ အေးအပြစ်လား၊ သားသေလို့လည်း တစ်ကြောင်း၊ ဒီဂိုဒေါင်က ပြဿနာစလာလို့ အေးက မီးရှို့ပစ်ချင်တာ”
သက်မာက အခြေအနေကို ရိပ်မိစပြုလာပါပြီ။ ဖြစ်လာသော ပြဿနာကို လေ့လာသုံးသပ်ရာမှာ အတွေးမှား အမြင်မှားလာပြီဆိုတော့လည်း ပြဿနာ၏အဖြေမှန် မရနိုင်တော့ပါ။ အာကာရှိန်းတို့၊ ဝဏ္ဏရှိန်းတို့ကို မြင်စကတည်းက သက်မာ မသင်္ကာခဲ့။ သက်မာ ရောက်စ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်စဉ်က ဝဏ္ဏရှိန်း တောင်းငွေကို အေးက အလွယ်တကူ ထုတ်ပေးခဲ့သည်။ သူတို့အိမ်တွင်းရေး ဝင်ရောက်မစွက်ဖက်လိုပေမယ့် ရှိန်းနှင့် အေးတို့ အိမ်တွင်းရေးက စိတ်ပျက်ဖွယ်ရာ ဆိုသည်ကို သူ နားလည်လိုက်ပါသည်။ အခြေအနေအရပ်ရပ်ကို အသေးစိတ် မသိဘဲနှင့်တော့ ဘယ်သူ့အပြစ်ဆိုသည်ကို ကောက်ချက် မချနိုင်သေး။ သူငယ်ချင်းထံ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ထမင်းစားလာခဲ့သည့်ခဏမှာ ဖြစ်ပျက်ပေါင်းစုံ သူတွေ့ခဲ့ရသည်။
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အရေးပေါ်ဆိုရင် သက်မာကို အကြောင်းကြား၊ အိမ်ဖုန်းရော ဆေးရုံကြီးဖုန်းပါ ပေးခဲ့မယ်၊ ဖြစ်ပြီးတာတွေအတွက် အေး စိတ်မညစ်ပါနဲ့၊ ကျန်တဲ့သားတွေသာ ထိန်းပေတော့၊ စီးကရက်လည်း လျှော့သောက်လေ”
“ထိန်းစရာ မလိုပါဘူး၊ နှစ်ယောက်စလုံး ဘိန်းသမားတွေ အရက်သမားတွေ ဖြစ်နေပြီ၊ တက္ကသိုလ်တောင် မရောက်ကြသေးဘူး၊ ဟား ဟား...ဟား...ဟား တရားခံမကြီးလေ၊ သားတွေကို ဖျက်ဆီးတဲ့ မိအေး”
အေးက ကယောင်ကတမ်းလို အော်နေ၍ သက်မာက ချော့ရသည်။
“အေး အော်သံ မူရာကြားရင် လန့်နေဦးမယ်၊ တော်တော့”
"မတော်နိုင်ဘူး သက်မာ၊ အာကာဆိုတဲ့ ကောင်က ပြုပြင် ထိန်းသိမ်းရေးစခန်း ငှက်အော်စမ်းကို ဘယ်နှခေါက်ရှိပြီလဲ ရောက်တာ၊ ဝဏ္ဏကတော့ ရဲဘက်စခန်းပြန်၊ ရပ်ရည်တွေသာ ကြည့်တော့၊ သူတို့ကလည်း မိခင်အချစ်ကို နားမလည်ပါဘူး၊ တောင်းတဲ့ပိုက်ဆံ မရရင် မအေကို ဆဲချင်သေးတာ”
သက်မာသည် ကလေးတွေအခြေအနေ ဒါလောက်ဆိုးဝါးနေသည်ဟု မထင်ပေ။ ယခုတော့ ထင်တာထက် ဆိုးနေပါပကော။
"သူငယ်လေးတွေကို ဆေးရုံမှာ ကြပ်ကြပ်မတ်မတ်ထား ကုရင် ရပါတယ်၊ သက်မာ ရှိန်းနဲ့ တိုင်ပင်ပါဦးမယ်”
"အမယ်လေး……… ဆေးရုံက ထွက်ထွက်ပြေးတာ ဘယ်နှခါရှိပြီလဲ၊ ဆရာဝန်တွေက အေးတို့သားဆိုရင် လက်မြှောက်ပြီ"
ပြောပြောဆိုဆို အေးသည် စီးကရက်ကို မီးညှိကာ အားရပါးရ ရှိုက်ဖွာလိုက်သည်။
“စီးကရက် စွဲနေပြီပေါ့”
သက်မာက မေးလိုက်သည်။
"စွဲပြီလေ"
"အရက်တင် မဟုတ်ဘူး၊ စီးကရက်လည်း အသည်းကင်ဆာ ဖြစ်တတ်တယ်”
"အသည်းကင်ဆာ ဖြစ်မဖြစ်တော့ မသိဘူး၊ ခုတော့ နှလုံးရောဂါရနေပြီ၊ ဆေးမသောက်ဘဲ အိပ်မရဘူး၊ မပူစမ်းပါနဲ့ သူငယ်ချင်းရာ၊ မိအေး သေတော့ အေးတာပဲ၊ ဒီကောင်တွေလည်း နှိပ်စက်စရာ အမေမရှိဘူး၊ မင်းတို့ရှိန်းလည်း အပြစ်တင်စရာ မိန်းမ မရှိဘူး၊ သူ တွဲချင်တာတွေနဲ့ တွဲ"
"အေးရယ် ဘာတွေလျှောက်ပြောနေလဲ၊ သားတွေ ဖြစ်ပြီးတာ ထား၊ သမီးလေးတွေ ကျန်တာ ထိန်းရဦးမယ်“
သက်မာစကားကို မကြားသလို အေးက စီးကရက်မီးခိုးကို မှုတ်ထုတ်ရင်း မီးခိုးတန်းကို ငေးကြည့်နေသည်။ သက်မာသည် စိတ်မောသွားသည်။
"ကဲ . . . သက်မာပြန်ဦးမယ်၊ ကိစ္စရှိရင် ဆက်"
"လိုက်ပို့မယ်"
"မလိုက်ပို့ပါနဲ့၊ မူရာ့အနားမှာ အေး နေဦးလေ"
အေးသည် ဒယီးဒယိုင် ထကာ မူရာ့ခုတင်ဘေးမှာ စီးကရက်ကို ဆက်ဖွာနေသည်။ သားကြီး သီဟရှိန်းကို ပြန်လည်သတိရလာသည်။ အမှတ်ရစရာတွေ တသီကြီး၊ သီဟရှိန်း မွေးစတုန်းကများ ယုံနိုင်စရာမရှိ၊ ရှိန်းသည် ယခုလို လုပ်ငန်းတွေ တိုးချဲ့ခြင်းမပြုသေး၍လားမသိ၊ အေး သီဟရှိန်းကိုမွေးပြီး ဆေးရုံကဆင်းလာချိန်မှာ အေး ဆပ်ပြာမကိုင်ရ။
"သားရဲ့အနှီးတွေ၊ ရှိန်းကိုယ်တိုင် လျှော်မယ်၊ သန်းရှင် လျှော်လို့ မစင်ရင် ကလေး ကျန်းမာရေးနဲ့ညီမှာမဟုတ်ဘူး”
ရှိန်းက ကလေးအနှီး ကိုယ်တိုင်လျှော်သည်။ နံနက်ဘက် အလုပ်မသွားခင် ကလေးကို ရေနွေးနှင့် ရေချိုးပေးပြီးမှ အနှီးနှင့် သေသေချာချာထုပ်၍ အေးလက်ထဲ ထည့်သည်။ ပထမ သားဦးဆိုလျှင် မိခင်တောင် အချိုးကျအောင် အနှီးမတွေးတတ်၊ ရှိန်းက ထွေးထားလိုက်သည်မှာ ဗိုင်းတောင့်လေးအတိုင်းပဲ။ အေး စားမကောင်းမှာစိုး၍ မီးဖိုထဲလည်း သူကိုယ်တိုင် ဝင်ချက်သည်။
"ရှိန်းလေ မီးနေသည် ဟင်းခါးဆိုတာ ဘယ်လိုချက်ရတယ် ဆိုတာ မေးလာခဲ့တယ်၊ မြန်မာလို အဲဒီဟင်းခါးသောက်မှ နို့ကောင်းကောင်းထွက်သတဲ့"
ဘယ်သူ့ဆီက ဘယ်လိုမေးလာမှန်း မသိ၊ ငါးခူငါးပိကောင်နှင့် ငရုတ်ကောင်းနိုင်နိုင်၊ ကြက်သွန်ဖြူများများ ထည့်ချက်ထားသော မီးနေသည့်ဟင်းခါးက သောက်၍ကောင်းသည်။ အေးက နို့ထွက်ကောင်း၍ပဲ ထင်သည်။ သီဟရှိန်းသည် တစ်ပွေ့တစ်ပိုက် ဖြူဖြူထွားထွားကြီး၊ ချစ်စရာကောင်းသောကလေး။
ရှိန်းက အလုပ်ကပြန်လာလျှင် သားကို လက်ကမချ၊ အေးသည် ထိုစဉ်ကတည်းက ရှိန်းအချစ်ကို စိတ်ချသည်။ ယုံသည်။ ရှိန်းသည် သားသံယောဇဉ် ချီတွယ်လာလေတော့ သူ့အပေါ် ပိုမိုတွယ်တာလာပြီဟု အိမ်ထောင်ရေးခိုင်မာမှုကို သူ စိတ်ချလက်ချ ဖြစ်သွားသည်။
ကလေးကြီးလာလည်း ရှိန်းပြန်လာလျှင် သားကိုသာ ထိုးပေးလိုက်သည်။ သူ့ဘက်ကတော့ မီးဖိုဝင်ဖို့ ရှိန်းကို ဂရုစိုက်ဖို့ သတိမရ၊ အိမ်ထောင်ရေးဆိုသော မာယာတောက နားလည်ဖို့ ခဲယဉ်းပါဘိ။ ကြက်ဥအရောင် တိမ်တောင်သဖွယ် မင်းရေးကျယ် ဆိုသော စကားသည် ရှိခဲ့သည်။ အိမ်ထောင်ရေးကလည်း ကြိုတင် ခန့်မှန်း၍မရသော၊ ကျယ်ပြောသော မာယာတောတစ်ခုပါပဲ။ အေးသည် တော၏မာယာကို မသိသူလို လမ်းစပျောက်ခဲ့ရခြင်းပါပဲ။ တောအုပ်ဝင်စက ပန်းပွင့်များမွှေး၍ စမ်းရေအေးက တသွင်သွင်၊ ငှက်ကလေးများ၏တေးသံက ချိုလေတော့ ဒီလိုပဲ သာယာမှုတွေ တောတွင်းတစ်လျှောက် ရှိလိမ့်မည်ထင်သည်။ နက်ရှိုင်း၍ သိရခက်သော တောဝက်န္တကို အေး မမျှော်မှန်းခဲ့။
သီဟရှိန်း ကျောင်းထားစဉ် ပြဿနာက စလာခဲ့ချိန်။ ရှိန်းကလည်း လုပ်ငန်းတွေ တိုးချဲ့ချိန်နှင့် ရှိန်း ယခင်လို အိမ်ကို ဂရုမစိုက်နိုင်၊ မောလာတော့လည်း အဆင်သင့် အဆင်ပြေသော ထမင်းပွဲကို စားချင်သည်။ အေးက ဖန်တီးမပေးနိုင်။ သား သီဟရှိန်း တက္ကသိုလ်ရောက်ပြီး သေတော့ ပြဿနာပေါက်ကွဲတော့သည်။
အေးကတော့ နောက်ကလေးတွေလည်း မွေးလာ၍ သတိမထားမိပေမယ့် ရှိန်းသည် သူ့ထံကို အဆောင်မကူးတော့။ အပြင်မှာ ရှိန်းသတင်းများ သိုးသိုးသန့်သန့် ကြားလာရသည်။ ရုံးအမှုထမ်း အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နှင့် တွဲနေသတဲ့။ ရှိန်း ဒါလောက် အပြောင်းအလဲမြန်လိမ့်မည်ဟု သူ မထင်၊ အစက ဈေးဝယ်ထွက်ရင်း ရုပ်ရှင်ရုံဘက်အသွား၊ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှ စုံတွဲထွက်လာသော ရှိန်းတို့နှစ်ယောက်ကို သူ ရင်ဆိုင်လိုက်သည်။
"အေးမှာ ကားပါတယ်လေ သမီးတို့ ဖေဖေ၊ ဘယ်ကို လိုက်ပို့ရမှာလဲ"
သူက စတင်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ရှိန်းကို တစ်ခါမှ သမီးတို့ဖေဖေဟု သူ မခေါ်ပါ။ ဒါပေမဲ့ ရှိန်း လက်တွဲထားသော အမျိုးသမီးသိအောင် တမင် ရှိန်းသည် ကလေးတို့အဖေ၊ သူ့လင်မှန်း သိအောင် မဏ္ဍပ်တိုင် တက်ပြလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ရှိန်းက အမျိုးသမီး လက်ကို ဖြုတ်လိုက်ရင်း မျက်နှာကြီး နီရဲသွားသည်။ အမျိုးသမီးကလည်း မျက်စိမျက်နှာ ပျက်နေသည်။ အေးက အားလုံးသိပါတယ် ဟူသော အမူအရာနှင့် မထိတထိ ပြုံးနေသည်။
“သမီးတို့ကို သွားကြိုမလို့၊ သမီးတို့ဖေဖေပါ လိုက်ခဲ့ပါ။ ဒီက ညီမကို အိမ်အထိ လိုက်ပို့လိုက်ပေါ့"
"မလိုဘူး၊ ရှိန်းမှာ ကားပါတယ်”
ရှိန်းက အမျိုးသမီးလက်ကို ဆောင့်ဆွဲကာ လူအုပ်ထဲ တိုးဝင်သွားသည်။ အေးက ရှိန်း ကားတစ်စီး သတ်သတ်ယူထားသည်ကို မသိသည်မှ မဟုတ်ဘဲ၊ တမင် အရွဲ့တိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
အိမ်ကျတော့ ရန်ဖြစ်လိုက်သည်မှာ ဝက်ဝက်ကွဲ။ တစ်အိမ်သားလုံး မကြားချင်အဆုံး။
“ငါ ဘယ်သူနဲ့တွဲတွဲ၊ မယားငယ် မယူရင် ပြီးရောမို့လား"
“ဒါ မယားငယ်ပဲ၊ အေး မသိဘဲ ယူရင် မယားငယ်ပဲမှတ်”
“မင်း သိပ်မိုက်ရိုင်းတယ်”
"ဟား.. ဟား... အမျိုးသမီးကို ပါးဆွဲမချတာပဲ ကျေးဇူးတင်ဦး"
ရှိန်း၏အော်သံ၊ အေး၏ တွေ့သမျှ ရိုက်ခွဲသံတွေနှင့် တစ်အိမ်လုံး ပွက်ပွက်ညံသွားသည်။
ခုတော့ သားတွေကိုရော လင်ကိုရော သူ မကြည့်ချင်၊ စိတ်ကုန်နေသည်။ စီးကရက်သည်သာ သူ့အဖော်၊ တစ်နေ့ အနည်းဆုံး အလိပ် နှစ်ဆယ့်ငါးလိပ်လောက် ကုန်သည်။
သူကတော့ သီဟရှိန်းကစ၍ သားတွေကို ပညာကောင်းကောင်းပေးချင်၍ အ.ထ.က တစ်မှာ ထားခဲ့သည်။ သားတွေကို ကာကွယ်ချင်သောစိတ်က အစစများနေသည်။ အတန်းပိုင်ဆရာမထံမှ Report Card လာတိုင်း သူ့ဘာသာ လက်မှတ်ထိုး၍ ပြန်ပို့သည်။ ရှိန်းကို မပြ။ မပြရဲ၍ဆိုလျှင် ပိုမှန်မည်။ သားတွေ ကျောင်းတစ်ရက် ပျက်၍ ဆရာမက အကြောင်းကြားလည်း သူကသာ သွားတွေ့သည်။ ရှိန်းကို ပြောမပြခဲ့ပေ။ သားတွေအတွက် တိုးတက်မှုက လစဉ်အစီရင်ခံစာမှာ မပြ၊ အတန်းငယ်မှာပင် ကျရှုံးသောဘာသာက အနည်းဆုံး သုံးဘာသာဆိုတော့ ရှိန်း သားများကို ရိုက်မှာဆူမှာစိုး၍ သူ မပြခြင်းသာဖြစ်သည်။ ကျူရှင်ပေးလည်း သားတွေအခြေအနေက မတိုးတက်။ ပထမနှစ် သီဟရှိန်း ဆယ်တန်းကျတော့ ရှိန်းက ဆူသည်။
"ငါ မသင်္ကာလို့ ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီးဆီ တိုက်ရိုက် ဖုန်းဆက်တယ်၊ Report Card တွေ ကြည့်ချင်တယ်ဆိုတော့ မင်း လက်မှတ်ထိုး ပြန်ပို့တယ်ဆို"
အေးကို မေးလိုက်သည်။
"ဟုတ်တယ်"
“အခြေအနေမကောင်းရင် ငါ့ကိုပြောပေါ့၊ နည်းလမ်းရှာရမယ်၊ ငါက မနေ့က ကျောင်းကို တိုက်ရိုက်သွားတယ်၊ ဆရာမကြီးနဲ့ဆွေးနွေးတော့လည်း မှန်မှန်ပို့သတဲ့၊ ကျောင်းပျက်ရင်လည်း မိဘကို ကြောင်းကြားတယ်ဆို၊ ဘာလို့ ငါ့ကို မင်းမပြောလဲ”
“အေးသွားရင် ပြီးတာပဲမို့လား"
"မပြီးလို့ပေါ့၊ မပြီးလို့၊ ခု မင်းရဲ့သား စာမေးပွဲကျပြီ၊ သားတွေလုပ်တာ ဖုံးထား၊ တစ်နေ့ မင်း ဒုက္ခတွေ့မယ်”
ရှိန်းသည် ထိုနှစ်က သူငယ်ချင်း ကျောင်းဆရာနှင့် ဆရာမ လင်မယားထံ သီဟရှိန်းကို အပ်တော့မှ နောက်နှစ် ဆယ်တန်းအောင်သည်။ ဝဏ္ဏရှိန်းနှင့် အာကာရှိန်းတို့ကျတော့ သူ နိုင်ငံခြားသွားနေရသည်က များ၊ ပြီးတော့ သီဟရှိန်း ဘိန်းစွဲပြီး သေကတည်းက ရှိန်းသည် အေးကို ပြန်လှည့်မကြည့်တော့ပေ။ အာကာရှိန်းကတော့ ဘိန်းကိုသာရှူသည်။ မအေကိုရန်မလုပ်။ ဝဏ္ဏရှိန်းကတော့ ငွေမရလျှင် "ခင်ဗျားကြီး… ခင်ဗျား လင်ပေးတဲ့ငွေတွေ ဘယ်ထားလဲ၊ မပေးရင် အသိပဲ”ဟု ခြိမ်းခြောက်တတ်သည်။
"အေး မင်းတို့ကို မေမေက ကြိတ်ပေး၊ မင်းတို့ဘက်က ကာကွယ်ခဲ့ရတယ်၊ မင်းတို့ကလည်း အမေကို အကောင်းမထင်ဘူးပေါ့"
သားအငယ်တွေနှင့်လည်း အဆင်မပြေတော့ပါ။ မျက်နှာချင်းဆိုင်လျှင် သားတွေနှင့်လည်း ရန်ပွဲပါပဲ။
သူ့မျက်လုံးထဲမှာ အပ်တန်းလန်းနှင့် သေနေသော သားအလောင်း၊ ငယ်စဉ်ကလို ဖြူဖြူထောင်ထောင်မောင်းမောင်း မဟုတ်၊ ခြောက်သွေ့ပိန်ညှော်ကာ ညှဉ်းသိုးသိုးဖြစ်နေသော ဆံပင်ရှည်နှင့် သား၏ရုပ်က တွေးလိုက်တိုင်း သူ့မျက်လုံးထဲမှာ ပေါ်လာလျှင် ရင်ထဲမှာ နာကျင်သွားသည်။ မအေဆိုတော့ ပို၍ခံစားရသည်။ ဒါပေမဲ့လည်း စိတ်ဖြေရာဖြေကြောင်းရယ်လို့ မိန်းမသားဆိုတော့ အပြင်မှာ ဖြေစရာမရှိ။ တစ်နေ့ တစ်နေ့ စီးကရက်များ တစ်လိပ်ပြီး တစ်လိပ် ထိုင်သောက်နေသည်။
ရှိန်းကလည်း အပြင်မှာ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ထည်လဲတွဲရင်း အိမ်ထောင်ရေးအဆင်မပြေလို့၊ သားသေလို့ ဟူသော စိတ်ဒုက္ခတွေကို အကြောင်းပြသည်။
အေးသည် နောက်ကို ပြန်မတွေးချင်လည်း မရ။ မေ့ပျောက်ပစ်ပေမယ့် သူ့ရင်ထဲမှာ အမြဲ သားကို ဆုံးရှုံးရမှု၊ လင်သည်၏ပစ်ပယ်မှုတွေက ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်ရကာ တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ ပိုဆိုးလာသည်။ ထစ်ခနဲဆို သူ ရန်ဖြစ်ချင်သည်။ ခြောက်မိုင်ခွဲ တိုက်ကြီးကို ပြောင်းလာမှ သားများနှင့်မဟုတ်လျှင် လင်နှင့် တစ်နေ့ တစ်နေ့ ရန်ပွဲဖြစ်နေသည်။ သူတို့ကြားမှာ နေ့စဉ်လိုလို ရန်ပွဲများကို ရင်ဆိုင်နေရသူက ဖြူပြာပါပဲ။
အချိန်ကြာလာလေလေ အေးနှင့် ရှိန်းတို့၏ အိမ်ထောင်ရေးသည် အက်ကြောင်းရာ ရေးရေးထင်ရာမှ ထင်ထင်ရှားရှားဖြစ်လာသည်။ သီတင်းကျွတ် ရှိန်း ပြန်နေကျ မန္တလေးပြန်လျှင် မိဘများကို ကန်တော့ပွဲတွင် အေးသည် သူ့မိဘဆီတောင် မလိုက်တော့။ ရှိန်းသာ သားသမီးများနှင့် သွားသည်။
ရှိန်းသည် ဖေဖေနှင့် မေမေကို ကန်တော့ပြီး မေမေနှင့် နှစ်ယောက်တည်း စကားပြောနေသည်။
“သားတော့ အေးကို သိပ်စိတ်ပျက်ပြီ မေမေ၊ ဒီလိုပုံနဲ့တော့ ကွဲကြမှပဲ ဖြစ်မယ်”
ရှိန်းက သီဟရှိန်းအကြောင်းကို အားလုံးပြောပြသည်။
“ကျွန်တော့်သားကြီးဟာ လူတော်လူကောင်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်၊ ကျွန်တော်လည်း ကြပ်မတ်ပေမယ့် အလုပ်က တစ်ဖက်မို့လား၊ ပြီးတော့ အေးက အချစ်လွဲနေတယ်၊ သူ့သားတွေ လိုသလောက် ငွေပေးတယ်၊ ကျောင်း Report Card ကျွန်တော့်ကို မပြတာ အဆိုးဆုံးပဲ၊ သားတွေ အခြေအနေကို ကျွန်တော့်ကို အသိပေးရမှာပေါ့၊ သီဟရှိန်းဟာ အသေဆိုးသေရတာ၊ ရောဂါနဲ့မှ မဟုတ်ဘဲ”
မေမေကတော့ ငြိမ်သက်စွာ နားထောင်နေသည်။
“အေးပေါ့ …… သီဟရှိန်းကိစ္စကတော့ လွန်သွားပြီ၊ ဝဏ္ဏနဲ့ အာကာကို သတိထား၊ ယောက်ျားလေးတွေ ဒီဆေးစွဲရင် ဘဝတုံးတာပဲ"
“ကျွန်တော်လည်း သတိထားတာပဲ မေမေ၊ မိခင်က အထိန်းသိမ်းမတတ်တော့ ခက်တယ်”
မေမေက သူပြောသမျှ ငြိမ်သက်စွာ နားထောင်နေသည်။
“သားတွေလည်း အထိန်းသိမ်းမတတ်၊ သူ ထမင်းမချက်တတ်ဘူးဆိုလို့ ကျွန်တော် မေမေ့ဆီက ထမင်းချက်ခေါ်ယူရတာလည်း မေမေအသိပဲ၊ ကျွန်တော် လိုချင်တာက အစက ဘယ်သူတတ်မလဲ သင်ယူရတာပေါ့၊ ကျွန်တော်ငယ်ငယ်က အငယ်ဆုံးသားမို့လို့ ဆိုးတယ်၊ ဘာမှ မလုပ်ချင်ဘူးလို့ ဖေဖေကလည်း ထင်တယ်၊ ကျွန်တော် ကျောင်းထွက်တော့ ဖေဖေ ဘယ်လိုလုပ်လဲ၊ လေ့လာပြီး ကြိုးစားတာပဲ၊ လုပ်ငန်းတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု အောင်မြင်လာတယ်၊ မေမေ့အသိ၊ ဒီလုပ်ငန်းတွေ ထားလိုက်၊ သီဟရှိန်းကို မျက်နှာမြင်တုန်းက ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် သားဖွားခန်းလိုက်သွားပြီး ဆရာမတွေကို မေး၊ ကလေးထွေးနည်းရအောင် သင်တယ်၊ ကဲလေ ယောက်ျားပေမယ့် ကျွန်တော့်သားကို ကျွန်တော် အနှီးနဲ့ထွေးပေးတယ်၊ အေးက မလုပ်တတ်ဘူး၊ ပြီးတော့ ဝပ်ရှော့က ဆရာမြင့်သောင်းရဲ့ မိန်းမကြီးကိုမေးပြီး မီးနေသည် ဟင်းခါးချက်နည်း မေး၊ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် အေးကို ချက်ကျွေးတယ်၊ နို့ကောင်းကောင်းထွက်မှ ကလေး ဝအောင် စို့ရအောင်လို့၊ ကျွန်တော့်အဆိုးပဲ မေမေတို့ထင်နေမှာစိုးလို့ ကျွန်တော် ပြောပြတာ၊ ဆိုလိုချင်တာက ကြိုးစားရင် ရတယ်ပြောတာ၊ အခုတော့ ကျွန်တော်ကြိုးစားတာ တစ်ဝက်၊ အေးက လိုက်မလာဘူး၊ သူ မလုပ် တတ်တာပဲ ထိုင်ပြောနေတာပဲ၊ ကြာတော့ ကျွန်တော် သည်းမခံနိုင်ဘူး”
“တစ်ခုကလည်း ..."
မေမေက စကားမဆက်ဘဲ ခဏရပ်၍ စဉ်းစားနေသည်။
“ဘယ်လိုလဲ မေမေ”
“သားတို့အိမ်ထောင်ရေးက မေမေပေးစားတာ မဟုတ်ဘူး၊ သားတို့ဘာသာ ချစ်လို့ယူတာ၊ ပြီးတော့ အေးက တစ်ဦးတည်းသမီး၊ အစိုးရလခစားပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကြီးလာတာ၊ ဒါကို သားသိသားပဲ၊ သူတို့နယ်က မေမေတို့ ကုန်သည်လောကလို မကျယ်ပြန့်ဘူး၊ အမြင်ကျယ်ရာမှာလည်း ကွာခြားသွားကြတယ်၊ အေး အမြင်ကျဉ်းတာတွေ အမြော်အမြင်နည်းတာတွေ အပြစ်တင်နေတာထက် သားက သူ့ကို နားလည်အောင် ကြိုးစားရမယ်”
“ကျွန်တော်က ..."
"အေးလေ .... မေမေဆိုချင်တာက သားက ပညာရေးမှာ အမ်အေအောင်ထားတာ၊ သူက ဆယ်တန်းရယ်။ ပညာအရည်အချင်းမှာ သားက သာတယ်၊ အဲဒီတော့ သားကိုယ်တိုင်က သူ့ကိုသင်ကြားရမယ်၊ လက်တွဲခေါ်ယူရမှာပေါ့။ မေမေတောင် ခုချိန်အထိ ဖေဖေနဲ့ အတူတွဲပြီး လုပ်ငန်းတွေလုပ်ရာမှာ မှားတယ်ထင်တာတွေ့ရင် မေမေ့ကို ဖေဖေက ဆုံးမတာပဲ”
"မေမေက အိမ်က ဆီစက်ကို မမနဲ့ ဦးစီးနေတာကိုး၊ သူက ဘာလုပ်လို့လဲ၊ မီးဖိုလည်း မဝင်၊ ကျွန်တော်က ဆုံးမရအောင် ကလေးခြောက်ယောက်အမေ ဖြစ်နေပြီပဲ၊ ဒီအရွယ်ကျမှ မဆုံးမချင်တော့ဘူး၊ ကျွန်တော် အခု ရန်ဖြစ်ရင် လက်ပါလာပြီ”
"ဒီလိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့ သား၊ သူများ သားသမီးကို ပေါင်းမရလောက်အောင် ဆိုနိုင်၊ ခက်ခဲဖြစ်ရင် သူ့မိဘလက်ထဲ ပြန်အပ်ပါ။ ပါးရိုက်လား နှက်လားတော့ မလုပ်နဲ့၊ ဖေဖေနဲ့ မေမေ လက်ထပ်သက် အနှစ်ငါးဆယ်ကျော်လာခဲ့ပြီ၊ ဖေဖေဟာ တစ်ခါမှ မေမေ့ကို လက်ဖျားနဲ့မတို့ဖူးဘူး၊ သဘောကွဲလွဲတာ မရှိဘူး မဟုတ်ဘူး၊ ရှိလည်း ဖေဖေက အေးအေးပြောပြတာပဲ”
“မေမေတို့ကလည်း မေမေတို့မိန်းမတွေဘက်ကပဲ ကာကွယ် ပြောနေတယ်”
“မဟုတ်ဘူး သား၊ ဒီမိန်းကလေးကို မေမေ ပေးစားတာမှမဟုတ်ဘဲ၊ ကာကွယ်ရအောင်က သားချစ်လို့ သား ယူလာတာ"
“ခုတော့ ချစ်လို့မရတော့ဘူး”
သူသည် ကလေးငယ်တစ်ယောက်လို စွတ်ပြောနေသည်။
"ဪ... ခက်ပါလား၊ တစ်နေ့နေ့ ပြန်ချစ်လာမှာပေါ့၊ မေမေ တစ်ခုပဲ သားကို ကတိတောင်းချင်တယ်၊ ဘယ်လိုပဲ သဘော ကွဲလွဲ ကွဲလွဲ အငယ်အနှောင်းတော့ မထားပါနဲ့"
မေမေ သူ့သတင်းတွေ ကြားသည်ထင်သည်။ သူသည် အငယ်အနှောင်းကို တရားဝင်မယူခဲ့ပါ။ ဒါပေမဲ့ မေမေက ဒါလောက် အေးအပေါ် ကောင်းပါလျက်နှင့် မေမေ့အပေါ် နားမလည်နိုင်သော အေးကို သူ ခွင့်မလွှတ်နိုင်ပါ။
"တစ်ခု မေမေ နောက်ဆုံးမေးချင်တယ်”
မေမေ ဘာမေးချင်သည်ကို သူ စိတ်ဝင်စားစွာ နားထောင်နေပါသည်။
“သားလိုချင်တာတွေ၊ ဖြစ်ချင်တာတွေ သားပြောခဲ့ပြီ၊ အေးထံက သား မရနိုင်တာတွေပေါ့”
"ဟုတ်ပါတယ်”
“သားကရော အေး လိုချင်တာတွေ ဘာတွေ ပေးခဲ့နိုင်သလဲ ဆိုတာလည်း ပြန်စဉ်းစားကြည့်ပါဦး”
“ကျွန်တော့်အနေနဲ့ လုပ်ငန်းကိုင်ငန်းတွေ မတိုးတက်ခင်က တစ်လ ငါးထောင်ရှာပေးခဲ့တယ်။ အခု တိုးတက်လာချိန်မှာ ကလေးတွေကလည်း များလာတော့ တစ်လတစ်သိန်း သူ့လက်ထဲ ထည့်ခဲ့တယ်၊ ကျွန်တော် ယောက်ျားတစ်ယောက်အနေနဲ့ တာဝန်ကျေပါတယ်"
"ဟုတ်ပြီ၊ ဖြည်းဖြည်းစဉ်းစားပါ၊ ငွေဟာ အချစ်မှမဟုတ်ဘဲ၊ ငွေပေးရင် ပြီးရောဆိုရင် ပြည့်တန်ဆာတွေလို ဖြစ်နေမှာပေါ့၊ မိန်းမတွေဟာ သူတို့ယောက်ျားအချစ်ကို သေတဲ့အထိ ခံယူချင်ကြတယ်။ သူတို့ကပဲ ရှာကျွေးပါရစေ၊ သူတို့နှလုံးသားကို နာကျင်အောင် လုပ်တဲ့လူကိုတော့ မလိုချင်ဘူး၊ သားကရော အေးအပေါ်မှာ နှလုံးသားရေးရာနဲ့ ပတ်သက်ပြီး စောင့်စည်းထိန်းသိမ်းခဲ့ရဲ့လား"
ရှိန်း ငိုင်နေသည်။ သီဟရှိန်း ဆုံးပြီးကတည်းက သူ ခြံခုန်ခဲ့သည်ကို မေမေလည်း ကြားမှာပေါ့။ နောက်တော့ သူသည် တစ်ခြံပြီးတစ်ခြံ ခုန်ခဲ့သည်ကို မေမေ ရည်ညွှန်းဟန်တူသည်။ မေမေ့ကိုတော့ သူ မလိမ်ချင်ပါပေ။
“ကျွန်တော် အပျော်တော့ မိန်းမတွေနဲ့ ဆက်ဆံခဲ့ပါတယ်၊ မေမေပြောသလို တရားဝင် အငယ်မယူပါဘူး"
"အငယ်တို့ အကြီးတို့ဆိုတာ ပညတ်အခေါ်အဝေါ်ပါ၊ မေမေဆိုလိုချင်တာက အကြီးနာမည်ခံပြီး ဒီယောက်ျားအချစ်ကို မရတော့ရော ဒီမိန်းမ နှလုံးသား ဘယ်လောက်နာကြည်းမလဲ၊ တရားဝင်မယူလည်း ကိုယ့်ယောက်ျားက ကိုယ့်ကိုပစ်ပယ်ပြီး တခြားမိန်းမနဲ့ ဆက်ဆံနေမှတော့ အငယ်အနှောင်းယူတာနဲ့ အတူတူပဲ သားရေ၊ မိန်းမတွေ နာကြည်းလာရင် လက်စားချေတတ်တယ်၊ လက်စားချေတယ်ဆိုတာ ဓားကြီးနဲ့ထိုးသတ်မှ လက်စားချေကာ မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်ယောက်ျား စိတ်ဓာတ်ထိခိုက်အောင် တစ်နည်းတစ်လမ်း လုပ်လာတတ်ကြတယ်၊ သူကိုယ်တိုင်က မလုပ်လည်း မယားအပေါ် သစ္စာမစောင့်စည်း ဖောက်ပြန်တဲ့လူကို သူ့အလုပ်က သူ့ကို ပြစ်ဒဏ်ပေးတတ်တယ်၊ မယားကလည်း လင်အပေါ် သစ္စာမရှိရင် ဖြစ်တတ်တာပဲ၊ မေမေ မသေခင် သားတို့အိမ်ထောင်ရေးအတွက် စိတ်မချမ်းသာစရာသတင်း မကြားပါရစေနဲ့”
မေမေက သူ့ကို သမာသမတ်ကျစွာ ဆုံးမခဲ့သည်။ သူချစ်သော သားမို့လို့ သားဘက်ကလိုက်ပြီး မဆုံးဖြတ်ခဲ့ပါ။ မေမေ့စိတ်ရင်းကို အေး သိစေချင်ပါသည်။ သူ မေမေ့ကို နှုတ်ဆက်ရင်း ကန်တော့ခဲ့သည်။
* * *
ဆေးတိုက်၏အရှိန်မှာ ခြောက်လအတွင်းမှာတော့ တိုးတက်မှု အခြေအနေကို မပြ။ ငွေစာရင်းကလည်း ထည့်ဝင်ငွေကသာ များနေသည်။ လည်ပတ်မှု မရှိသေး။ မလေးနုသည် ငွေစာရင်းများကိုကြည့်နေစဉ်
"အန်တီ မလေး လက်မှတ်ထိုး”
ငွေသွင်းငွေထုတ်များကို ဖြူပြာက သူ့ကို လက်မှတ်ရေးထိုးခိုင်းသည်။
“ဖြူပြာကို အန်တီမလေး အလုပ်လုပ်ဖို့ခေါ်တော့ ဖြူပြာ ဝမ်းသာသွားတယ်၊ မေမေကတော့ အိမ်မှာ နေစေချင်တယ်၊ ဖြူပြာက သမီးအကြီးဆုံးမို့လား၊ ဒါပေမဲ့ အိမ်မှာနေရတာ စိတ်ညစ်တော့ ဖြူပြာကလည်း အလုပ်လုပ်ချင်နေတာနဲ့ အတော်ပဲ”
"စိတ်ညစ်တယ်၊ ဘာဖြစ်လို့ စိတ်ညစ်တာလဲ”
ဘာမှမသိသော မလေးနုက မေးလိုက်တော့ ဖြူပြာသည် စကားကြောင်း ပြောင်းလိုက်သည်။
“ပျင်းတာပေါ့လေ၊ ဖေဖေ့ကိုလည်း ဒီစာရင်းတွေ ပြရမှာပေါ့နော် အန်တီမလေး"
"လချုပ်စာရင်း ပြရင် တော်ပါပြီ"
စာရင်းစာအုပ်များကို ဖြူပြာ့လက် အပ်ရင်း မလေးနုက ပြောလိုက်သည်။ ဖြူပြာ အပြင်သို့ထွက်သွားပြီး မကြာခင် ဆူဆူ ဆူဆူနှင့် ထဘီနီဆရာမလေး ဦးဆောင်၍ အခန်းထဲသို့ လူတစ်စု ဝင်လာကြသည်။ တစ်ယောက်က ဂိတ်စောင့် ကိုအောင်သန်း၊ ကိုအောင်သန်းနောက်မှာ ကုလားဆင် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်။
"ကဲ.. လာကြ၊ ထိုင်ကြဦး"
သူနာပြုဆရာမလေးမှာ စေတနာခန်းမှဖြစ်၍ မလေးနုကို အရိုအသေပြုပြီးမှ ထိုင်သည်။
“ဘာဖြစ်လာကြတာလဲ"
ကိုအောင်သန်းနှင့် ကုလားမလေးက မထိုင်။
“ကိုင်း... ကိုအောင်သန်း ဖြစ်တာတွေအားလုံး ပြောပြလိုက်လေ၊ မမကို ရှင်းပြလိုက်ပါ"
သူနာပြုဆရာမလေးက ပြောလိုက်မှ ကိုအောင်သန်းက ကုလားမလေးဘက် လှည့်လိုက်သည်။
“ညွန့်ရီ နင့်ခြင်း စားပွဲပေါ်တင်"
ကုလားမလေးသည် ပလက်စတစ်ခြင်းကို စားပွဲပေါ် တင်လိုက်သည်။
“အဝတ်ဖုံးထားတာ ဖွင့်ပြလေ"
ကုလားမလေးက အဝတ်စ ဖွင့်လိုက်တော့ အောက်မှာ ကြက်ဥတွေ ပေါ်လာသည်။ မလေးနုသည် မတ်တတ်ရပ်၍ ကြက်ဥများကိုကြည့်ရင်း အဓိပ္ပာယ်ကို နားမလည်။
"အဲဒါ ဘာဖြစ်တာလဲ ကိုအောင်သန်း"
"သူ ရှင်းပြလိမ့်မယ်”
ကုလားမလေးသည် စကားပြော မထွက်၊ ကြောက်နေပုံရသည်။
"ဆရာဝန်မကြီးကို ပြောလိုက်လေ၊ နင်ရှင်းမပြရင် နင့်ကို ဖမ်းနိုင်တယ်”
ကိုအောင်သန်းက ခြိမ်းခြောက်လိုက်မှ ကုလားမလေး အသံထွက်လာသည်။
"ဒီကြက်ဥတွေ ကျွန်မ လာကောက်တာပါ၊ ကြက်ဥပြုတ်ပြီးသား ဒီဆေးခန်းမှာ ခြောက်ကျပ်နဲ့ ရတယ်ဆိုလို့၊ ကျွန်မ လာလာ ကောက်တာ တစ်လရှိပါပြီ၊ ဒီနေ့မှ ဒီလူနဲ့တွေ့လို့ ကျွန်မကို ဒီခေါ် လာတာ"
မလေးနုသည် ရုတ်တရက် နားမလည်။
“တို့ဆေးခန်းက ကြက်ဥရောင်းတယ်”
ပြဿနာက မရှင်း၍ မလေးနုက ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်ချကာ မေးလိုက်သည်။
"ထိုင်ပြီး အေးအေးဆေးဆေး ပြောကြစမ်း"
"ဒီလိုပါ မမ"
သူနာပြု ဆရာမလေးက ရှင်းပြသည်။
“နေ့တိုင်း နံနက်စောစော စားဖို့ ပေါင်မုန့် ကြက်ဥနဲ့ စားဖို့ ကော်ဖီကို စေတနာခန်းလူနာတွေအတွက် ကျွန်မတို့ ပေးတယ်လေ၊ တည့်တဲ့ လူနာတွေအတွက်လည်း နံနက်စောစောစာအတွက် ခေါက်ဆွဲ၊ မုန့်ဟင်းခါး၊ ကြာဆံကြော်ကျွေးတယ်၊ မတည့်တဲ့ လူနာတွေအတွက် ပေါင်မုန့် ကြက်ဥပြုတ်ပေးတယ်။ အဲဒါ တချို့လူနာတွေက မစားဘူး၊ ကြက်ဥကို စုထားပြီး တစ်လုံးခြောက်ကျပ်နဲ့ ရောင်းစားတယ်"
"ဘုရားရေ"
မလေးနုသည် ဘုရားတမိသည်။
“မင်းကို ဘယ်သူဝင်ခွင့်ပြုလဲ”
"နံပါတ်ခြောက် ခုတင်က လူနာရှင်က ဆက်သွယ်ပေးတာပါ၊ ဒီလူနာကို လာတွေ့ရင်း အဆက်ရသွားတာပါ၊ ကျွန်မ ဒီကြက်ဥကို အပြင်မှာ ပြန်သွင်းတော့ တစ်ဆယ်ရပါတယ်၊ လူနာတိုင်းကတော့ ပြန်မရောင်းပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ လူနာငါးယောက် နှစ်ရက် စုထားရင် ကြက်ဥဆယ်လုံး ရပါတယ်၊ ခုအပတ် လူနာများတော့ အလုံးသုံးဆယ်ရတယ်”
မလေးနုသည် ငိုင်ကျသွားသည်။ ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ။ ဘယ်လိုတွေမှန်း မသိ။ ဒီပြဿနာကို ဘယ်လိုကိုင်တွယ်ရပါ့။
"ကဲ... ကိုအောင်သန်း၊ မညွန့်ရီကို ခေါ်သွား၊ မှတ်ပုံတင်ပါ မှတ်ထား၊ နောက်ကို ဝင်ခွင့်မပြုနဲ့၊ မင်းလည်း ကြက်ဥကောက်ဖို့ ဒီဆေးခန်းကို နောက် ဘယ်တော့မှ မလာနဲ့နော်၊ နောက်လာရင် မင်းကို ရဲလက်အပ်မယ်၊ ခုတော့ မင်း ငွေနဲ့ဝယ်ထားတဲ့ ကြက်ဥမို့ တို့ ပေးလိုက်ပါတယ်၊ နောင်ကို ကြက်ဥလည်း သိမ်းမယ်၊ လူလည်း ဖမ်းမယ်၊ နပ်စ် နေရစ်ခဲ့၊ ကိုအောင်သန်းတို့ သွားတော့”
ကိုအောင်သန်းနှင့် ကုလားမလေး ခြင်းဆွဲကာ ထွက်သွားတော့သည်။
"ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ နပ်စ်ရယ်၊ ပြောပြစမ်းပါဦး"
နပ်စ်မလေးကလည်း သက်ပြင်းချ၏။
“ကျွန်မတွေးရသလောက် နံနက်စာ စောစောအတွက် စေတနာခန်းမှာ ကြက်ဥပေါင်မုန့် မှန်မှန်ပေးတယ်လေ။ မုန့်ဟင်းခါးတို့ ဘာတို့ မကျွေးတဲ့အခါလည်း ကြက်ဥပေါင်မုန့်ကတော့ မှန်မှန် ကျွေးတယ်။ လူနာတွေက မုန့်ဟင်းခါးတို့၊ ခေါက်ဆွဲတို့ ကျွေးချိန်မှာတော့ ထားမရတော့ စားပစ်တယ်၊ ကြက်ဥကျတော့ သူတို့ဝေစုရတာ စုထားတယ်၊ ပြီးတော့ ဒီလို လာကောက်တဲ့ ကုလားမဆီ ပြန်ရောင်းတဲ့သဘောပဲ၊ တစ်နေ့ ခြောက်ကျပ်ဆို ကြက်ဥတစ်လုံး တစ်လုံး စုထားတော့ လေးငါးရက် ငွေသုံးဆယ်လောက်ရတယ်၊ ဆင်းရဲသားတွေအတွက် ငွေသုံးဆယ်ဟာ မနည်းဘူး၊ သူ့မိသားစုကို တစ်ပတ်တစ်ခါ ငွေပြန်ပေးနိုင်တယ်၊ ခုတင်ခြောက် လူနာက ဒီကုလားမလေးကို လာဆက်တာ၊ ကုလားမကလည်း အပြင်မှာ ကြက်ဥတစ်လုံး ဆယ့်တစ်ကျပ်နဲ့ ပြန်ရောင်းတော့ ကိုက်တယ်”
ဆရာမလေးက သိသလောက် ရှင်းပြသည်။
"စီးပွားဖြစ်နေလိုက်ကြတာ”
မလေးနုက ညည်းတွားလိုက်ရင်း ဆက်ပြောသည်။
“ဒီပြဿနာကို လပတ်အစည်းအဝေးအထိ မစောင့်ဘဲ အရေးပေါ်တင်ပြမှပဲ နပ်စ်ရယ်၊ တစ်ခုလည်း တို့ စောင့်ကြည့်ဦးမှ၊ တို့ပေးတဲ့ဆေးတွေ လူနာတွေ သောက်ရဲ့လား၊ ဘာဖြစ်လို့လဲဆို ဆေးပေးချိန်မှာ ဆရာမလေးတွေက လူနာတွေလက်ထဲပဲ ထည့်သွားတာ၊ သူတို့သောက်တာမှ စောင့်မကြည့်နိုင်ဘဲ”
မလေးနု စကားကြောင့် ဆရာမလေးပါ တွေသွားသည်။
"ဟုတ်တယ် မမ၊ ဆေးလည်း သတိထားမှ၊ ကျွန်မတို့ကလည်း ဝေပေးရုံပဲ ဝေပေးသွားတာ၊ စောင့်မကြည့်နိုင်ဘူးလေ”
"အေး… မမတို့ စည်းဝေးပြီး လူနာတွေ ဆေးမှန်မှန် မသောက်တာကအစ ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်ဆိုတာ စဉ်းစားကြမယ်လေ၊ ပြီးတော့ မင်းတို့ကို ပြောမယ်၊ ကဲ... သွားနိုင်ပြီ"
ဆရာမလေး ထွက်သွားတော့ မလေးနုသည် တော်တော်လေး စိတ်ပျက်သွားသည်။ သူ့ရင်ထဲမှာ ဒီပြဿနာ ဘယ်လိုရှင်းရပါ့ ဆိုတာကိုပဲ တွေးနေမိသည်။ ရုံးအလုပ်တွေကို စိတ်မဝင်စားနိုင်တော့ပေ။
“မလေးနု"
အခန်းဝမှ သူ့အမည်ကိုခေါ်၍ ဝင်လာသူက ဒေါက်တာ ကျော်လှိုင် (အဆုတ်နာ၊ ရင်ခေါင်းဆိုင်ရာ အထူးကု ဆရာဝန်ကြီး) ဖြစ်သည်။
"ဟာ... ဆရာကြီး၊ ကြွပါ”
မလေးသည် ထ၍ အရိုအသေပေးလိုက်ရင်း ဆရာဝန်ကြီး ထိုင်မှ ကုလားထိုင်မှာ ပြန်ထိုင်သည်။
“မလေးနုကို ဝမ်းနည်းသတင်း ပေးရဦးမယ်"
ဆရာကြီးက ထိုင်ထိုင်ချင်း ပြောလိုက်သည်။
“ဘာသတင်းများလဲ ဆရာကြီး”
"ဟို လွန်ခဲ့တဲ့ ခြောက်လလောက်က မလေးနု ဆရာတို့ဆေးရုံကို လူနာတစ်ယောက် လွှဲပေးခဲ့တယ်၊ မှတ်မိမယ်တော့ မထင်ဘူး၊ အဆုတ်နာ လူနာမှတ်တမ်းထဲ ပြန်ကြည့်ရင် သိမယ်၊ သူ့နာမည်က ကိုမြအောင်၊ သူ့ရောဂါက curable case ပါပဲ၊ ကုလို့ရနိုင်တယ်"
လူနာတွေများ၍ မလေးနုသည် စဉ်းစားနေသည်။ အဆုတ်နာ လူနာများကို အပြင်လူနာအဖြစ် ဆရာဝန်ကြီး ဦးကျော်လှိုင်ကိုယ်တိုင် တစ်ပတ်နှစ်ခါ ရှိန်းဆေးကုခန်းမှာ ကြည့်ပေးသည်။ ဆေးရုံတင်သင့်သော သူများကို သူ့ထောက်ခံစာနှင့် အောင်ဆန်း အဆုတ်နာကု ဆေးရုံကြီးကို ပို့ပေးသည်။ လူနာအတွက် စားသောက်စရိတ်ငွေနှင့် ဆေးဝါးခကို ရှိန်းဆေးကုခန်းက ကျခံပါသည်။
"မလေး မမှတ်မိသေးဘူး၊ ပြန်ကြည့်ပါ့မယ် ဆရာကြီး၊ သူ့အတွက် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ"
မလေးနုက ပြန်မေးလိုက်သည်။
“ဘာမှလုပ်ပေးဖို့ မလိုတော့ဘူး၊ သူ ဆုံးသွားပြီ”
"ဘုရားရေ.…… ဘာများ ချို့ယွင်းလို့ပါလိမ့်၊ ဒီလူ့ caseက ဆေးဝါးလုံလောက်ရင် သေနိုင်တဲ့ case မဟုတ်ဘူး၊ ကုလို့ ရနိုင်တယ်လို့ ဆရာကြီး ပြောတယ်လေ”
“မလေးတို့ ရှိန်းဆေးကုခန်းဘက်က မချို့ယွင်းပါဘူး၊ ဆေးဝါးနဲ့ ငွေအလုံအလောက် ရပါတယ်၊ ဆရာလည်း စိတ်မကောင်းဘူး၊ ဒါလောက် အစားအစာ ဆေးဝါး လုံလောက်ပါလျက်နဲ့ ဒီလူ တိုးတက်မှု မရှိဘူး၊ အခုလို ဆုံးသွားတဲ့အထိ ဖြစ်ရတာ ဘာဖြစ်လို့လဲလို့ ဆရာဝန် ဆရာမတွေရော တာဝန်ရှိတဲ့လူတွေကို စုံစမ်းခိုင်းရတယ်။ မလေးနုရေ စိတ်မကောင်းမဖြစ်နဲ့၊ သူ့မိသားစုအတွက် သူ့အသက်ကို စတေးတာ၊ sacrific လုပ်တာပဲ"
မလေးနုသည် ထိတ်လန့်သွားသည်။
“ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ ဆရာကြီး"
“ကိုယ်လည်း သိပ်စိတ်ထိခိုက်တယ်၊ ကိုယ်တို့ပေးတဲ့ တီဘီဆေးတွေက အကောင်းစား။ အိုက်စိုနက်စ်၊ ရီဖင်ပိုင်စင် ဖရာဇီနမိုက်၊ စထရက်တိုမိုင်စင်၊ သိုင်ရာစက်တက်ဇုံ ဆိုတာတွေက တရုတ်လုပ်လည်း မပေးဘူး၊ ဂျာမဏီနဲ့ ဆွစ်ဇာလန်က ထုတ်တဲ့ ဆေးတွေ၊ သူ့ကို ပေးသမျှဆေး မသောက်ဘဲ အပြင်ထုတ်ရောင်းတယ်၊ ရတဲ့ပိုက်ဆံ အိမ်က လူနာလာမေးရင် ပေးတယ်လေ၊ ဆေးတွေက အကောင်းစားဆိုတော့ ငွေက မြက်မြက်လေးရတယ်၊ ဆေးမသောက် တော့ ခုတော့ သေရော"
“ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ ဆရာကြီးရယ်”
"ဟုတ်တယ်၊ ဒီလူသေတော့ သူ့အိမ်က မိန်းမက ငိုတယ်၊ ဆေးရုံပေါ်မှာ ဆေးကုခံရင်းတောင် လုပ်ကျွေးသွားတဲ့ ကျေးဇူးရှင်ကြီးတဲ့၊ ဒီငိုပုံက အဓိပ္ပာယ်ရှိလို့ ဆရာလည်း လာစုံစမ်းခိုင်းတာ၊ ဆေးရုံမှာက ပွဲစားတွေ ခြေချင်းလိမ်နေတာ၊ လူနာရှင်လိုလို လူနာမေးသလိုလိုနဲ့ ဆေးပြန်ထုတ်ရောင်းတာကို ဝယ်တယ်လေ၊ သူတို့က အပြင်မှာပြန်ရောင်း အလုပ်ဖြစ်နေကြတာ၊ အဲဒီကိစ္စ နမူနာထားပြီး ဆေးရုံမှာ ဆေးရုံအုပ်ကြီးပါ တိုင်ပင်ပြီး ဆေးပွဲစားတွေကို စစ်ဖို့၊ ပြီးတော့ သူနာပြုလေးတွေကို တောင်းပန်ပြီး တာဝန်ပိုပေးရတာပေါ့၊ ဆေးကို လူနာလက်ထဲ ထည့်ရုံတင်မဟုတ်ဘူး၊ ချက်ချင်း သောက် မသောက် စောင့်ကြည့်ပါ၊ လူနာကို ရေနဲ့ ဆေးတိုက်ပြီးမှ လူနာအနားက ခွာပါလို့ သူနာပြုဆရာမလေးတွေကို မေတ္တာရပ်ခံရတယ်”
ဆရာကြီးက ရှည်လျားစွာ ရှင်းပြသည်။ မလေးနုရင်ထဲ အတော်မောသွားသည်။ သူသည် ကြက်ဥကိစ္စကို သတိရသည်။
“ခုပဲ မလေးတို့ဆေးတိုက်မှာလည်း ပြဿနာပေါ်လို့"
မလေးနုသည် ဆရာဝန်ကြီး ဦးကျော်လှိုင်အား ကုလားမ နှင့် ကြက်ဥပြဿနာကို ရှင်းလင်းပြောပြသည်။ မလေးနု စကား ဆုံးတော့ ဆရာဝန်ကြီးက ခေါင်းတညိတ်ညိတ်လုပ်နေသည်။
“ဟုတ်ပါ့ လေးနုရေ၊ အဆုတ်နာ အပြင်ဆေးပေးဌာနမှာတော့ ဆေးလည်း ရှေ့တင်တိုက်ရတယ်၊ ဆေးလှူတဲ့ အစားအစာလှူတဲ့ အလှူရှင်တွေရှိတယ်၊ ဒီတော့ သူနာပြုဆရာမလေးတွေမှာ ကြက်ဥ၊ နွားနို့ကို ရှေ့မှာတင် တိုက်ရတယ်၊ နို့မို့ရင် ဆင်းရဲတဲ့လူတွေက အိမ်သယ်၊ အိမ်က သားသမီးတွေ ကျွေး၊ မင်းတို့ဆေးခန်းလို ကြက်ဥအပြုတ်လည်း ပြန်ရောင်းပေါ့လေ။ သူတို့လည်း ပညာပေးပြီး အမျိုးမျိုး တရားဟောရတယ်ကွယ်”
ဆရာကြီးမှာ အသားဖြူဖြူ၊ အရပ်မြင့်မြင့်၊ မျက်လုံး မျက်ခုံးကောင်းကောင်း၊ နှာတံပေါ်ပေါ် လူချောတစ်ယောက်ဖြစ်သလို စကားပြောလည်း ကောင်းသည်။
“မလေးတော့ ဒီကိစ္စကို လပတ်အစည်းအဝေးအထိ မစောင့်ဘဲ ရှိန်းကို ဖုန်းဆက်ခေါ်ပြီး မလေးနဲ့ ဆရာကြီး တင်ပြရင်ကောင်းမယ်၊ ဆရာကြီး သန်ဘက်ခါ တနင်္ဂနွေ အားလား၊ ခေတ္တ ကြွနိုင်ပါသလား"
"အားပါတယ်၊ အချိန်သာ ဖုန်းနဲ့ ဆက်လိုက်လေ၊ ကိုင်း . . . သွားတော့မယ်၊ ရှိန်းဆေးခန်းက ပို့တဲ့ ကျန်တဲ့လူနာတွေတော့ အခြေအနေ တိုးတက်ပါတယ်၊ စတက်ဖ် (staff) နဲ့ အစီရင်ခံစာတွေ ပို့လိုက်မယ်၊ ကိုမြအောင်အတွက်တော့ ဆောရီးပဲ မလေး၊ ကဲ... သွားမယ်”
ဆရာကြီးကို အခန်းဝအထိ မလေးနုက လိုက်ပို့သည်။ စားပွဲဆီပြန်လာရင်း ရှိန်းထံ ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ အရေးပေါ်ကိစ္စရှိ၍ တနင်္ဂနွေနံနက် လာဖို့ဖြစ်သည်။ ရှိန်းက အချိန်ကို ကိုးနာရီသတ်မှတ်၍ ဆရာဝန်ကြီး ဦးကျော်လှိုင်ထံ ပြန်ချိန်းလိုက်သည်။
တနင်္ဂနွေနေ့ ကိုးနာရီမှာတော့ အရေးပေါ်ဖြစ်၍ ဌာနဆိုင်ရာ ဆရာဝန်အားလုံး မလို။ အဆုတ်နာကု ဆရာကြီး ဦးကျော်လှိုင်၊ မလေးနု၊ ဂိတ်စောင့်၊ သူနာပြုဆရာမကြီးနှင့် ဆရာမလေးများပဲပါသည်။
ပထမ ဆရာကြီးဦးကျော်လှိုင်က ကိုမြအောင် သေဆုံးရခြင်းကိစ္စကို တင်ပြ၍ ဒုတိယ မလေးနုက စေတနာဆေးခန်းရှိ ကြက်ဥကိစ္စကို တင်ပြသည်။ နိဂုံးမှာတော့...
"ဆေးတိုက်ပိုင်ရှင် ဦးဗညားရှိန်းလည်း အခြေအနေ အရပ်ရပ်ကို သိပြီဆိုတော့ ဒီကိစ္စကို ဘယ်လိုဖြေရှင်းမလဲလို့ စုပေါင်း တိုင်ပင်ရအောင် အရေးပေါ် အစည်းအဝေးခေါ်ပြီး တင်ပြရတာပါ”ဟု ပြောလိုက်သည်။
ဗညားရှိန်းက ထ၍ စကားစတင်ပြောသည်။
"ကျွန်တော် ဒီဆေးခန်းကို စေတနာနဲ့ တည်ထောင်တာပါ၊ တစ်ဖက်ကလည်း အရှည်တည်တံ့အောင် ချမ်းသာတဲ့လူနာတွေထားပြီး ထိုက်တန်တဲ့ ငွေယူတယ်၊ ဆင်းရဲတဲ့လူနာကို အခမဲ့ ဆေးဝါးရော အစားအစာရော ထောက်ပံ့ခဲ့တယ်၊ ငွေကြေးမလည်ပတ်သေးခင် စေတနာခန်းအတွက် လိုငွေကို ကျွန်တော့်မော်တော်ကားကုမ္ပဏီက အမြတ်ငွေထဲက ပံ့ပိုးခဲ့တယ်၊ အခုလို အပြုအမူတွေ့ရတော့ ဝမ်းနည်းစရာပဲပေါ့၊ စဉ်းစားကြည့်တော့လည်း ဆင်းရဲခြင်းရဲ့ ဝေဒနာပေါ့၊ ဆင်းရဲတော့လည်း မပြုသင့်တာကို ပြုကြတယ်၊ ဒီဆေးဝါး အစားအစာဟာ စားရမှာ၊ မစားဘဲပြန်ရောင်းတယ်ဆိုတာ မလုပ်သင့်ဘူးလို့လည်း အမှန်ကို မတွေးနိုင်တော့ဘူး၊ ဒီတော့ ကျွန်တော်တို့ဟာ သူတို့ကောင်းကျိုးအတွက် စည်းကမ်းကြပ်မတ်ရတော့မှာပေါ့၊ ခုန ဆရာဝန်ကြီးဦးကျော်လှိုင် အဆုတ်နာကုဆေးရုံမှာ လုပ်သလို လူနာတွေကို ဆေးကြပ်မတ်တိုက်ရမယ်၊ ဒီကိစ္စအတွက် သူနာပြု ဆရာမကြီး ဒေါ်အေးအေးမြင့်က သူနာပြုဆရာမကလေးများကို ညွှန်ကြားပေးပါ၊ ဆေးတင်မဟုတ်၊ ခုန ကြက်ဥလိုဟာမျိုး တကယ်စား မစား စောင့်ကြည့်ပေးပါ၊ အချိန်ကုန်တယ်လို့ မညည်းညူစေချင်ဘူး။ ကျွန်တော့်ဆေးခန်း တိုးတက်လာတာနဲ့အမျှ အချိန်ပိုလုပ်ရတဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးတွေ၊ စားပွဲထိုး၊ ထမင်းချက်တွေအတွက် နှစ်စဉ် ဆုကြေးပေးဖို့ အစီအစဉ်ရှိပါတယ်၊ ကျွန်တော် မေတ္တာရပ်ခံချင်တာကတော့ ဒါပါပဲ”
တာဝန်ခံ သူနာပြုဆရာမကြီး ဒေါ်အေးအေးမြင့်က တာဝန်ယူပြီး သူ့အခက်အခဲအချို့ကို တင်ပြသည်။
"ငွေကြေးခန်းလို စေတနာခန်းက လူနာတွေ စပါယ်ရှယ် နပ်စ် မထားနိုင်ဘူး၊ ဒီတော့ စေတနာခန်းက သူနာပြုဆရာမလေးတွေဟာ လူနာကို ရေပတ်တိုက်တာကအစ လုပ်ပေးပါတယ်၊ အခု ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးမှာတောင် ယခင်ကလို လူနာများကို ရေပတ် တိုက်မပေးပါဘူး။ စပါယ်ရှယ်နပ်စ်ကလွဲလို့ အခု ကျွန်မတို့ လူနာလည်းပြုစုရ၊ ဆေးလည်းစောင့်တိုက်ရ၊ အစာလည်း စောင့်ကျွေးရမယ်ဆိုတော့ ဆရာမလေးတွေ ဦးရေတိုးချဲ့ခန့်ထားဖို့ ကျွန်မ တောင်းဆိုပါတယ်”
ဆရာမကြီး ပြောသမျှ ပြန်လည်ဆွေးနွေးကြ၍ ဆရာမကြီး တောင်းဆိုသည်ကို လိုက်လျောဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြသည်။ အစည်းအဝေးပြီး၍ အားလုံးပြန်ကုန်ကြတော့ မလေးနုနှင့် ရှိန်း နှစ်ယောက်တည်း ကျန်ရစ်သည်။
"မလေး ပြောပြတော့ ရှိန်းဖြင့် မယုံနိုင်လောက်အောင်ပဲ၊ လူတွေ ဒါလောက်ပဲ ဆင်းရဲကြတယ်နော်”
ရှိန်းက စားပွဲပေါ်လက်တင်ရင်း ညည်းလိုက်သည်။
"ဒီဆေးရုံမှာ မလေး လုပ်တော့မှ ဆင်းရဲချမ်းသာ ကွာဟလာတာကို တွေ့လာရတယ်၊ အပေါ်က ငွေကြေးခန်းကျတော့လည်း လူနာ့အတွက်ရော လူနာလာမေးကြသူတွေအတွက်ရော ပျော်ပွဲစား ထွက်သလား အောက်မေ့တယ်။ ချိုင့်ကြီးချိုင့်ငယ်နဲ့ သယ်လာပြီး စားလိုက်ကြတာ၊ စေတနာခန်းကျတော့လည်း ဆေးရုံကပေးတဲ့ ဆေးနဲ့ အစာကို ပြန်ရောင်းစားရတဲ့အထိ ဆင်းရဲကြတယ်”
“မတတ်နိုင်ဘူး မလေး၊ ဒီလိုအခြေအနေထဲက တစ်နေ့ တို့လုပ်ငန်း အောင်မြင်ရမှာပေါ့၊ အောင်မြင်တယ်ဆိုတာ ငွေကြေးကို ပြောတာ မဟုတ်ဘူး၊ စေတနာခန်းက လူဘယ်နှယောက် ရောဂါ ကုသပျောက်ကင်းတယ်ဆိုတဲ့ အပေါ်မှာ တွက်ကြည့်ပြီး များလာလေလေ တို့ အောင်မြင်တယ်လို့ ပြောရမယ်။ စိတ်မပျက်ပါနဲ့၊ ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးမှာလည်း အရင်က အစားအစာ ပေးတယ်၊ လူနာဝတ်ဖို့ ဆေးရုံယူနီဖောင်း၊ အဝတ်၊ အိပ်ရာခင်း၊ ခေါင်းအုံးစွပ်၊ ခြင်ထောင်၊ စောင်ကအစ ပေးတယ်။ အခု လူနာကလည်း များလာတယ်၊ ပေးထားတဲ့ အိပ်ရာခင်း၊ စောင်တွေ လူနာတွေက ဆင်းရင် ခိုးခိုးသွားတာ၊ အခုဆို ဘာမှမပေးတော့ဘူး။ အခု ရှိန်းက အရင်ဆေးရုံကြီးအတိုင်း လူနည်းနည်းနဲ့ သိပ်သိပ်သည်းသည်း စကြည့်တာ၊ မလေးရယ် ... အခက်အခဲတွေ့ရင် သည်းခံပေါ့”
“မလေးက စိတ်ရှည်ပါတယ်၊ ဆင်းရဲလို့ဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်တစ်ခုတည်းနဲ့တော့ မဟုတ်ဘူး ရှိန်း၊ မသိတတ်တာတွေလည်း ပါမယ်"
“အေးလေ…. မသိတာနဲ့ မရှိတာလည်း တွဲလျက်ကိုး။ မလှူလို့မရှိ၊ မရှိလို့မလှူဆိုသလို မရှိလို့ မသိ၊ မလုပ်သင့်တာ လုပ်တာပေါ့။ အဲဒါ သူတို့ကို ပညာပေးဟောပြောရမှာပေါ့”
“မလေး စကားပြောတဲ့အလုပ်တော့ မလုပ်ချင်ဘူး၊ တစ်လ တစ်ခါ သူနာပြုဆရာမကြီးတွေက လူနာဆောင်တွေမှာ ပညာပေး ဟောပြောတာတွေ လုပ်ပါစေ”
"အေးပါလေ… မလေးကသာ စိတ်မပျက်ပါနဲ့"
"ဒါဆို မလေး သွားမယ်”
“မသွားနဲ့လေ၊ ရှိန်းလိုက်ပို့မယ်၊ တခြား သွားစရာရှိသေးလား"
“မရှိပါဘူး၊ အိမ်ပဲပြန်ရမှာ”
ရှိန်းသည် မလေးနုကို အိမ်အထိ လိုက်ပို့လိုက်သည်။ ရှိန်းကား ခြံထဲကိုဝင်လာချိန်မှာ ဦးလေးဦးထွန်းဝင်း ခြံထဲမှာ လမ်းလျှောက်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ရှိန်းသည် မလေးနုကိုထားခဲ့ကာ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ မလေးနု အိမ်ထဲဝင်မည့်ဆဲဆဲ ဦးလေးထွန်းဝင်းက အနားရောက်လာသည်။
"မလေးကလည်း တနင်္ဂနွေတောင် မနားရဘူးနော်”
"အစည်းအဝေးရှိလို့ပါ ဦးလေး"
မလေးနုက ပြောကာ အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့သည်။
* * *
မလေးနုသည် ခြံထဲမှာထိုင်ကာ ညနေဆည်းဆာအလှကို မမြင်ဖူးသလို ငေးကာကြည့်နေမိသည်။ တကယ်လည်း မမြင်ခဲ့ရသည်မှာ ကြာပြီဆိုလျှင် ယုံစရာမရှိ။ တစ်ခါမှ ညနေစောစော အိမ်ပြန်ရောက်သည် မရှိခဲ့ပေ။ ဒီတစ်ညနေပဲ စောပြန်ခဲ့ရသည်။ ကိုယ့်ဂျူတီ ကုန်ဆုံးပေမယ့် ရုံးကိစ္စ၊ မီးဖိုဆောင်ကိစ္စ၊ ငွေရေး ကြေးရေးကိစ္စတွေနှင့် အရေးကြီးလူနာရှိတော့လည်း အိမ်ကို စောစောမပြန်မိ။ လူနာရှင်တချို့၏ တွေ့ဆုံမေးမြန်းချက်များကိုလည်း ကျေနပ်အောင် ရှင်းလင်းပြောဆိုနေရ၍ ကိုယ်ပိုင်အချိန် လုံးဝမရှိသလောက်ပါပဲ။ ဒေါ်လေးသန်းတို့ခြံက ကလောခြံလောက် မကျယ်ပေမယ့် ပင်ပုလေးတွေ များသည်။ အိမ်ဘေးတွင် သစ်ခွစင်ရှိ၍ သစ်ခွပန်းမျိုးစုံများကို ဒေါ်လေးက ဂရုစိုက်ပုံရသည်။ သူလည်း အနားယူသည်။ တစ်နေ့ ကလောအိမ်ကြီးတွင် သစ်ခွပန်းများ စုဦးမည်။ သစ်ခွပန်းပင်များကို ကြည့်ရင်း စိတ်က ဆေးခန်းရောက်သွားပြန်သည်။ ရှိန်းဆေးတိုက် ငါးနှစ်ခရီးမှာတော့ ငွေရေးကြေးရေး လည်ပတ်လာပြီဟု ဆိုရမည်။
"အန်တီမလေး... ဖေဖေ့ကို ဖြူပြာတို့ ပြောနိုင်ပြီ၊ ဒီလက စပြီး ဆေးတိုက်ကို ဖေဖေတို့ မော်တော်ကားကုမ္ပဏီက ငွေဖြည့်ဖို့ မလိုတော့ဘူး၊ ဖြူပြာတို့ဘာသာ လည်ပတ်နိုင်ပြီ"
နေ့လယ်က ဖြူပြာ့စကားကို သတိရမိသည်။ ဖြူပြာသည် ကြာလာတော့လည်း အလုပ်မှာ စိတ်ဝင်စားလာသည်။ ဒီလိုပဲဖြစ်ရမည်။ အရှည်ကျတော့ ဒီဆေးတိုက်သည် သူတို့မိသားစုပိုင်၊ သူတို့ ဦးစီး၍ လည်ပတ်အောင် လုပ်ရမည်ပဲဖြစ်သည်။ မလေးနုအဖို့ သူ့ကိုယ်ကျိုးအတွက်လည်း ပါသည်။ ဒီဆေးတိုက် အရှည်တည်တံ့ခိုင်မြဲဖို့အတွက်လည်း ကြိုးစားပေးရမည်။ ဆေးရုံကြီးများလို မဟုတ်။ ပုဂ္ဂလိကပိုင်ဖြစ်၍ Business ခေါ် ကုန်သည်လုပ်ငန်းလည်း ပါသည် ဆိုရမည်။ ကိုယ့်ဆေးခန်းကို လူနာများ စိတ်ဝင်စားအောင်၊ ကုသချင်စိတ်ရှိအောင် ဆက်ဆံရေးကအစ သူကိုယ်တိုင်လည်း သတိထားရသည်။
တာဝန်ခံ ဆရာဝန်လေးတွေ ဆရာမတွေကို လူနာအပေါ် ဆက်ဆံရေးနှင့်တကွ လူနာရှင်တွေအပေါ် ဆက်ဆံရေးပါ ပြေလည်ဖို့ သူ့မှာ သတိပေးရသည်။ အထူးသဖြင့် ငွေကြေးခန်းက ငွေကြေးတတ်နိုင်သူတွေဖြစ်သည့်အတိုင်း တစ်ခါတစ်ရံ စကားပြောလျှင် အထက်စီးနှင့် စကားပြောတတ်သည်။ ဆရာဝန်သည် သူတို့လူနာကို ကယ်တင်မည့်သူဆိုသည်ကို မေ့၍သွားတတ်သည်။ တစ်ခါ တစ်ခါတော့လည်း ဆရာဝန်က ဆေးကုဆေးပေးပဲ တတ်နိုင်သည်။ သူတို့အမြင်မှာ ဆရာဝန်ဆိုတာ ငွေပုံပေးလျှင် လူနာကို ပိုကုသည်ဟူသော အထင်မျိုးနှင့် ငွေပုံပေးကာ ဆက်ဆံတတ်၍ မနည်းရှင်းလင်းရသည်။ စေတနာခန်းမှာတော့ ယခင်လက လူနာတစ်ယောက် အဆင်းတွင် ခြင်ထောင်ကို တိတ်တဆိတ်ယူသွားသည်ကလွဲ၍ ယခင်လို ဆေးများ၊ အစားအစာများ ခိုးယူသည့်ကိစ္စ မပေါ်တော့ပါ။
အေးမြသော လေများသည် ပန်းရုံများဆီမှ မလေးနုကို တိုက်ခတ်လာသည်။ ဪ... ညနေခင်းအလှကို ကြည့်နေသည်ဆိုတာတောင်မှ စိတ်က ဆေးခန်းကို ရောက်နေသည်။ သူ့အတွေးကို သတိရကာ တစ်ယောက်တည်း ပြုံးမိသည်။ ခုံတန်းနှင့် ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် နွေစံပယ်တို့ ပွင့်နေသည်မှာ ဖွေးဖွေးလှုပ်နေသည်။ နေခြည်နွဲ့နွဲ့သည် ဆည်းဆာကို နှုတ်ဆက်အနမ်းပေးလျက်ရှိသည်။ ယင်းမာဝင်းသည် ညနေတိုင်း စံပယ်ပန်းများကို ခူးနေကျ။ သားအမိ
နှစ်ယောက်စလုံး အပြင်သွားနေကြသည်။
“မလေး…. ဆေးခန်းက ဒီနေ့ပြန်လာတာ စောပါလား”
ဦးလေးထွန်းဝင်းက အနားရောက်လာကာ ခုံစွန်းတွင် ထိုင်လိုက်သည်။
"ဟုတ်တယ်၊ ဒီနေ့ အားတယ်ဆိုရမှာပေါ့"
"မလေး အလုပ်ကလည်း ညဂျူတီမဟုတ်လည်း စောစောကို အိမ်ပြန်တာ မတွေ့ပါဘူး၊ ပင်ပန်းလှတယ်”
"အခွင့်အရေးရတုန်း လုပ်ရတာကိုး၊ ငယ်ရွယ်တုန်း လုပ်နိုင်တုန်းမှာ လုပ်ရတာပဲ၊ မလေးအဖို့ ပင်ပန်းတယ်လို့ မဟုတ်ပါဘူး"
ဦးလေးထွန်းဝင်းသည် အတန်ကြာ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ ပြောင်စပြုနေသော နဖူးကို ဘေးကဆံပင်များနှင့် ဖုံးအုပ်၍ ဖြီးထားသည်။ အမြဲလို သန့်သန့်ရှင်းရှင်း သပ်သပ်ရပ်ရပ်နေပုံမှာ အငြိမ်းစား သံတမန် ပီသသည်။ ပြုံးထေ့ထေ့နှုတ်ခမ်းက စကားပြောလျှင် သိမ်မွေ့ လှသည်။ လူက ခန့်ခန့်ချောချော၊ နဖူးနည်းနည်းပြောင်တာပဲ ဆိုစရာ ရှိသည်။ အသက်ခြောက်ဆယ်ကျော်ဆိုတော့ ဒါလောက်တော့ ရှိမှာပါပဲ။ ရွယ်တူတွေနှင့်စာလျှင် အရွယ်တင်သည်ဟု ဆိုရမည်။
"မလေးက ဘာလို့ ဒါလောက် ကြိုးစားနေရတာလဲ၊ တစ်ယောက်တည်းဟာ"
တိတ်ဆိတ်နေရာမှ ဦးလေးအသံက ပေါ်လာသည်။ မလေးသည် ရိုညွတ်သော အမူအရာနှင့် ပြန်ပြောသည်။
“မလေးကတော့ တစ်ယောက်တည်းပေါ့။ ဒါပေမဲ့ မလေးကို အင်္ဂလန်ပို့ပေးတာရယ်၊ ဖေဖေတို့ သစ်လုပ်ငန်းလုပ်တဲ့အတွက်ရယ် တင်နေတဲ့အကြွေးတွေလည်း ဆပ်ရသေးတာပေါ့။ ဖေဖေက လုပ်ငန်းအဆုံးမသတ်ခင် ဆုံးသွားတော့ ဒီငွေတွေ မလေးမှာ ဆပ်ဖို့ တာဝန်ရှိပါတယ်"
"အလုပ်မဝင်ခင်က မလေး ပြောပြဖူးပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်ပင်ပန်း စိတ်ပင်ပန်း သိပ်မခံနဲ့ပေါ့၊ ပြီးတော့ ဒီညနေ အပြင်မထွက်ခင် ခင်အေးသန်းက ပြောတယ်၊ ဒရိုင်ဘာ ခွင့်တစ်လယူမယ် တဲ့၊ ဦးလေးက နောက်တစ်ယောက် မငှားနဲ့တော့၊ တစ်လတော့ ဦးလေးပဲ မောင်းမယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်၊ မလေး ဆေးတိုက်အပြန် ဦးလေး လာကြိုမယ်လေ”
ဦးလေးက သူ့ကိုမကြည့်ဘဲ ပြောနေသည်။ မလေးနုကတော့ ဦးလေးမျက်နှာကို ပြန်ကြည့်မိသည်။
“ဒုက္ခမခံပါနဲ့ ဦးလေးရယ်၊ မလေး မိုးချုပ်ရင် တခြား ဆရာဝန်အဖော်တွေနဲ့ လမ်းကြုံလိုက်လို့ ရပါတယ်၊ သိပ်ညဉ့်နက်တော့လည်း ဆေးတိုက်မှာ အိပ်လို့ရပါတယ်”
"အို…. ဦးလေး ကြိုပါ့မယ်၊ ညအချိန်မတော် သူများ လိုက်ပို့ရတာ မကောင်းပါဘူး"
ဦးလေးက စကားပြောရာမှ ထသွား၍ ပန်းခင်းများကို လျှောက်ကြည့်နေသည်။ နေခြည်ဖျော့ဖျော့ ရုပ်သိမ်းသွားပြီဖြစ်၍ အနောက်ဘက် ကောင်းကင်တွင် နှင်းဆီရိပ်ပဲ ကျန်ရစ်သည်။ မလေးနု ထိုင်နေစဉ် ဒေါ်လေးသန်းတို့ ပြန်ရောက်လာ၍ ဆီးကြိုရန် ဆင်ဝင်အောက်သို့ ထွက်သွားသည်။ ယနေ့ ညစာမှာတော့ ဒေါ်လေးသန်းတို့မိသားစုနှင့် သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်း ထမင်းစားဖြစ်သည်။
"ခင်အေးသန်း မလေးကို ကိုကိုပြောလိုက်ပြီ၊ ညဘက် ဆေးတိုက်အပြန် ကိုကို လာကြိုမယ်လို့”
ဦးလေးထွန်းဝင်းက ညနေက စကားကို ထမင်းဝိုင်းမှာ ပြောသည်။ ဒေါ်လေးကတော့ ခပ်အေးအေးပါပဲ။ ဘာမှမကန့်ကွက်ပါ။ နောက်နေ့တွေမှာ မလေးနုကို နေ့တိုင်းလိုလို ကြိုရသည် မဟုတ်ပါ။ ညဉ့်နက်သောနေ့များမှာမှ သူက ကြိုရန် ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ အပြန်စောသောနေ့တွင်တော့ သူငယ်ချင်း ဆရာဝန်ကားကြုံတွေနှင့် လိုက်တတ်သည်။
ဦးလေးထွန်းဝင်း လာကြိုတိုင်း ယင်းမာဝင်းက ပါလာတတ်သည်။ ထိုနေ့က လူနာတစ်ယောက်ကို ခွဲစိတ်ပြီး အခြေအနေ စောင့်ကြည့်နေချင်သေးသည်နှင့် မလေးနု စောစောမပြန်ဘဲ နေသည်။ လူနာက သားအိမ်ခေါင်းကင်ဆာဖြစ်သည်။ ဒီလူနာကို စတင်လက်ခံကတည်းက သူ့အတွက် ပဟေဠိဖြစ်နေသည်။ စတင် တွေ့သောနေ့က လူနာက အပျိုကြီးဟု ဆိုသည်။ သူစမ်းလိုက်တော့ အပျိုမဟုတ်၊ ရောဂါက ခွဲစိတ်ကုသရမည်။ ခွဲစိတ်ပြီးပါက အခြေအနေကိုကြည့်၍ ဓာတ်ကင်ဖို့ သက်ဆိုင်ရာ ကင်ဆာဆရာဝန်ကြီးကို လွှဲပြောင်းပေးရမည် ဖြစ်သည်။ အမျိုးသမီးက တင်ဖွံ့ဖွံ့၊ အရပ်မြင့်မြင့်၊ အသားဖြူဖြူ၊ မဂိုကုလားဆင်ရုပ် ဖြစ်သည်။ မျက်နှာချောသည်ဟု မပြောနိုင်ပေမယ့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်လှသူတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ စမ်းသပ်ပြီး၍ လူနာက မလေး ရုံးခန်းထဲလိုက်လာကာ လိုအပ်သည်များကို မေးနေဆဲ ဖြူပြာ စာရင်းစာအုပ်တစ်အုပ်နှင့် ဝင်လာသည်။ ဖြူပြာသည် လူနာအမျိုးသမီးကို မြင်မြင်ချင်း "အန်တီလှိုင် ဘာလာလုပ်တာလဲ”ဟု နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“ဖြူပြာရော ဘာလာလုပ်လဲ၊ အန်တီက ဒီက ဒေါက်တာနဲ့ ခွဲရမှာလေ"
လူနာအမျိုးသမီးက မလေးနုကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း ပြောသည်။
"စိတ်ချပါ ... ဖြူပြာတို့ဆေးခန်းက အစစအဆင်ပြေပါတယ်၊ ဖြူပြာက ဒီဆေးတိုက်မှာ စာရင်းကိုင်လေ၊ အန်တီလှိုင် ဆေးရုံတက်မှာ မေမေ့ပြောလိုက်ဦးမယ်”
"အေးအေးကို ဒုက္ခမပေးပါနဲ့ကွယ်၊ ဒေါက်တာက ပြောတယ်၊ မစိုးရိမ်ရပါဘူးတဲ့၊ ကဲ...ဒေါက်တာ တနင်္လာနေ့ကျမှပဲ လှိုင် ပစ္စည်းတွေယူပြီး လာတော့မယ်၊ အင်္ဂါနေ့ ခွဲမှာနော်၊ သွားလိုက်ဦးမယ်”
“ကောင်းပါပြီ"
မလေးနုက လူနာထွက်သွားရာကိုကြည့်ရင်း ဖြူပြာ့လက်ထဲမှ စာအုပ်ကို လှမ်းယူသည်။ ဖြူပြာက မပေးသေးဘဲ ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်လိုက်သည်။
"အန်တီမလေး အဲဒီ အန်တီလှိုင့်ရောဂါက ဘာရောဂါလဲ”
"သားအိမ်ခေါင်းကင်ဆာ"
"ဒီတစ်ခါ ဘာဖြစ်လို့လဲ မသိဘူး၊ ဖေဖေ့ကို မပြောဘူး"
" ဖြူပြာတို့ဖေဖေနဲ့ အန်တီလှိုင်က သိလို့လား"
ဖြူပြာက နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်သည်။
"အန်တီမလေးကလေ ဟိုတောင်ပေါ်ဒေသတွေမှာ အနေများပြီး ရန်ကုန်ရောက်တော့လည်း ဆေးခန်းထဲ ခေါင်းမြှုပ်ထားတာ အောက်နေပြီ၊ ခေတ်မမီဘူး”
“ဘာပြောတယ်”
မလေးနု ဖြူပြာ့ပြောပုံကို သဘောကျစွာ ရယ်နေသည်။
”ဆိုပါတော့လေ၊ အန်တီမလေးက ခေတ်မမီဘူး၊ အဲဒါနဲ့ အန်တီလှိုင်နဲ့ ဘာဆိုင်လဲ”
ဖြူပြာက မျက်နှာထားတစ်မျိုး။ သရော်ဟန်လား၊ ရယ်ချင်ဟန်လား မပြောတတ်ပေ။
“သူက ဗိုလ်ချုပ်ဈေးမှာ စိန်ကုန်သည် ဒေါ်သန္တာလှိုင်တဲ့၊ ဖေဖေနဲ့ ဖြစ်နေတာ ကြာပြီ”
မလေးနု အံ့သြသွားသည်။
“ဟုတ်ပါ့... ဖေဖေနဲ့ မေမေက ကိုကိုကြီးဆုံးတော့ ရန်ဖြစ်ပြီးကတည်းက ဖေဖေလေ ဒီသန္တာလှိုင်နဲ့ ညားနေတာ၊ တိတ်တိတ်ပုန်းပေါ့၊ တစ်ခုတော့ရှိတယ်၊ ဖေဖေက keeping လား၊ သူက keeping လားတော့ မပြောတတ်ဘူး”
ဖြူပြာက ရယ်ပါတော့သည်။ အဖေ့မယားငယ်အကြောင်းကို ဖြူပြာသည် ရယ်၍ပြောနိုင်သည်ကို မလေးနု နားမလည်။.ပြီးတော့လည်း ဒီအမျိုးသမီးကို ဖြူပြာတို့အမေ သိပုံရသည်။
မေမေ့ကို ပြောလိုက်မယ်တဲ့။ ဖြူပြာ ပြောပုံကိုလည်း.မလေးနုစိတ်မှာ မရှင်း။
"မင်းမေမေကရော ဒီအမျိုးသမီးနဲ့ ရှိန်း ဖြစ်နေတာကိုသိလား"
“သိပါ့၊ သူတို့ဇာတ်ထုပ်က အဆန်း၊ အန်တီလှိုင် မေမေ့ဆီကို ဝင်ထွက်ပြီး ပထမတော့ ပတ္တမြားရင်ထိုး၊ နောက် လက်ကောက် ဆွဲကြိုး မေမေ့ကို ပေးတယ်၊ ဟဲ... ဟဲ... ဖေဖေ့ကို ယူခ ပေးတာပေါ့"
"မင်းမေမေက ယူတယ်"
“ယူတယ်လေ၊ အလကားပေးရမယ့်အတူတူ တန်ရာတန်ကြေး ယူရမယ်တဲ့၊ လင်ငှားခပေါ့တဲ့၊ မေမေက ပြောတယ်”
“ဟယ်... ဖြူးပြာ ဘာတွေပြောနေလဲ”
“ဖြူပြာရဲ့ မောင်တွေကလည်း လူပွေတွေပဲဟာ၊ သတင်းစုံ သူတို့ဆီက ရတယ်၊ ဖြူပြာကိုဆိုလည်း သမီး သမီးနဲ့ ဖူးဖူးမှုတ်နေတာ၊ ဖြူပြာက သူပေးတဲ့လက်ဆောင်တော့ မယူပါဘူး၊ သူဇာကတော့ မရဘူး၊ သူ့အဖေ မယားငယ်ဆိုပြီး ကြည့်မရဘူး၊ မယားငယ်လို့ မကြေညာပေမယ့် မယားကြီးရှိရက်နဲ့ယူရင် မယားအငယ်ပဲပေါ့”
ဖြူပြာထံမှ သတင်းစုံကြားရတော့ မလေးနုက တော်တော် စိတ်ပျက်မိသည်။ သူ့လူနာတွေနှင့် သူ ခေါင်းမဖော်နိုင်သောအချိန်မှာ အပြင်လောက ဇာတ်ထုပ်က အစုံပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ သူ့အတွက်ကတော့ ဆေးကုသရင်း သိရသော ဒေါ်သန္တာလှိုင်ကို အပျိုမဟုတ်မှန်း သူသိပြီးဖြစ်သည်။ သူတို့ဘဝကို သူလေ့လာရန်မဟုတ်၊ ရောဂါကို ပျောက်အောင် ကုသရန်သာ သူ့တာဝန်ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ သားအဖတွေကြားမှာ သူ့ထင်မြင်ချက် တစ်စုံတစ်ရာကို ပြောလိုက်လျှင် ဖခင်အပေါ် ဖြူပြာကို အထင်သေးလျှင် မကောင်း၊ သူတို့ဘာသာ သိသည်ကတော့ သူ့ပယောဂမပါပါ။
"ကဲ အန်တီမလေး ဘာလုပ်ရမလဲ။ ဖြူပြာလာတဲ့ ကိစ္စပြော"
ဖြူပြာသည် မလေးနု လက်မှတ်ထိုးစရာရှိသည်များကို ပြ၍ လက်မှတ်များရယူကာ ပြန်ထွက်သွားသည်။ မလေးနုကတော့ ရှိန်းမိသားစုကြီး၏ ဖရိုဖရဲဇာတ်ထုပ်ကိုတွေးရင်း တစ်စတစ်စ စိတ်ပျက်လာသည်။
ဒေါ်သန္တာလှိုင်ကို ခွဲရသောနေ့က တင်သက်မာက မေ့ဆေး ဆရာဝန်အဖြစ် တာဝန်ယူ၍ နှစ်ယောက်သား ခွဲစိတ်ကုသခဲ့သည်။ ခွဲသောနေ့က အခြေအနေ စိတ်မချ၍ မလေးနု ညအထိစောင့်နေခြင်း ဖြစ်သည်။
ဆရာဝန်အချင်းချင်းဆိုတော့ တင်သက်မာနှင့်တော့ နှစ်ယောက်ပြောဖြစ်ကြသည်။ ဖြူပြာ ပြောစကားတွေပါ မလေးနုက ပြောပြသည်။ တင်သက်မာကလည်း အေးအေးထံ သူသွားလည်စဉ် အကြောင်းတွေ ပြန်ပြောပြသည်။
"တို့နှစ်ယောက်ကလည်း သက်မာက မန္တလေးမှာ အနေများ၊ မလေးက တောင်တန်းဒေသတွေမှာ အနေများဟော့လည်း ဒီရန်ကုန်ဇာတ်ထုပ်တွေ ဘယ်သိမလဲလေ"
"အေးကွယ်… မလေးကတော့ ရှိန်းကိုရော သားတွေရော နှမြောလိုက်တာ"
"ခက်သားလား မလေးရယ်၊ အိမ်ထောင်ဆိုတာ မပြုရင်လည်း ကောင်းတယ်၊ ပြုမိရင်တော့ အိမ်ထောင်ရေးပညာတို နားလည်ရမှာပေါ့၊ မိဘလက်ထက် ဘယ်လိုနေခဲ့တယ် ဘာတယ်ဆိုတဲ့ ဘဝကို အရေခွံချွတ်ပစ်ခဲ့ရတယ်၊ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ မယား အဖြစ်ဆိုတာ ဘဝတစ်ခုလေ"
"မင်း ဆိုချင်တာက အေးက အရေးပိုင်သမီးရဲ့ဘဝကို မမေ့နိုင်ဘူးလို့ ဆိုလိုချင်တာလား”
"ဟုတ်တယ်”
"တစ်ခုလည်း စဉ်းစားကြည့်၊ မိန်းမတစ်ယောက်ဟာ ချစ်လို့ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို ယူခဲ့ပြီပဲ၊ လင်မယားဘဝရောက်တဲ့အခါ အံမဝင် ခွင်မကျတာလေးတွေ ရှိမှာပေါ့၊ အကုန်လုံး စိတ်တူသဘောတူဖြစ်ဖို့ဆိုတာ ရှားပါတယ်၊ မတူတဲ့ကြားက သည်းခံခွင့်လွှတ် နေသွားကြရတာပဲ၊ ရှိန်းဘက်ကရော ဘာတွေချို့ယွင်းသလဲဆိုတာ မင်း အေးဆီကရော ဖြူပြာဆီကရော သိခဲ့ပြီပဲ”
"ဟုတ်ပါတယ်လေ၊ ဒါပေမဲ့လည်း ဒီလို ရှိန်းဖြစ်လာလို့ ကွာနိုင်တာမှ မဟုတ်တော့လည်း ပြန်လည်အဆင်ပြေဖို့ နည်းလမ်းရှာရမှာပေါ့”
“ဟုတ်တော့ ဟုတ်ပါတယ်လေ၊ သက်မာက အိမ်ထောင်ရှင်၊ မလေးထက် အိမ်ထောင်ရေးသဘောကို ကိုယ်တွေ့နားလည်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ မလေးသဘောပြောရရင် အေးအဖို့ ကိုယ့်လင်ဟာ တစ်ချိန်တစ်ခါ မှားတာလည်းမဟုတ်၊ တခြားမိန်းမတစ်ယောက်ကို နှစ်ရှည်လများ ပေါင်းသင်းနေတာကို လက်ပိုက်ကြည့်နေရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် နှလုံးသားကရော ဘယ်လိုခံစားရမလဲ၊ သက်မာ ကိုယ်ချင်းစာကြည့်လေ”
"ဟုတ်တယ်လေ၊ ဖြစ်လာတဲ့တစ်နေ့ ကိုယ်တို့မိန်းမတွေဘက်ကပဲ ခံရတယ်လို့ သက်မာကလည်း ဆိုလိုတာပါ၊ မယားငယ် ယူမှန်းသိလို့ မဏ္ဍပ်တိုင်တက်ပြလည်း သူတို့အရှက်ခွဲတယ်ဖြစ်ဦးမယ်၊ မသိမသာ လျစ်လျူရှုနေရအောင်ကလည်း တစ်ခါလည်း မဟုတ်၊ မတော်တဆ တစ်ရက်တလေဖြစ်တာလည်း မဟုတ်တော့ ရင်ထဲမှာ ခံစားရတာဟာ ကြာတော့လည်း ပေါက်ကွဲလာတာပေါ့၊ အေးလည်း ဒီလိုပါပဲ”
မလေးကတော့ သက်မာစကားကို စဉ်းစားနေသည်။
သက်မာက အေးတို့အိမ်ထောင်ရေးအကြောင်းတွေ ဆက်ပြောကာ ပြန်သွားသည်။ ထိုနေ့ညက အခြေအနေ စိတ်ချလောက်ပြီဆိုမှ လက်ထောက်ဆရာဝန်နှင့် စပါယ်ရှယ်နပ်စ်ကို မှာစရာရှိတာ မှာထား၍ အိမ်ကိုလာကြိုဖို့ ဖုန်းဆက်လိုက်ရသည်။ ခွဲစိတ်ကုသပြီးသော ညများတွင် အိမ်မှာပဲ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ချင်သည်။ ဆေးခန်းမှာဆိုတော့ စိတ်က လူနာထံကိုပဲ ရောက်နေသည်။
ထိုနေ့က ဒေါ်သန္တာလှိုင်တစ်ယောက်တည်းမဟုတ်။ တခြား အမျိုးသမီးသုံးယောက်ပါ ခွဲစိတ်ခဲ့၍ သူ နည်းနည်းပင်ပန်းနေသည်။ အိမ်မှ ကားလာကြိုပြီကို ဂိတ်စောင့်လေး လာပြော၍ သူ ဆင်းလာခဲ့သည်။ ကားပေါ်ရောက်တော့ ကားထဲမှာ ဦးလေး တစ်ယောက်တည်း။
“ဦးလေး…. ယင်းမာဝင်းရော”
“ခင်အေးသန်း နေမကောင်းလို့ စောင့်နေရစ်တယ်"
မလေးနုသည် ဘာမှမပြောဘဲ တက်နေကျ နောက်မှ တက်မည်အလုပ် ...
“မလေး ရှေ့ကိုလာခဲ့လေ၊ ကားမောင်းရင်း စကားပြောရတာပေါ့"
မလေးနုသည် ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ။ ငြင်းပယ်ဖို့ ရိုင်းရ ကျမည်စိုး၍ ရှေ့မှာထိုင်လိုက်သည်။ ပြည်လမ်းအတိုင်း မောင်းလာ၍ အင်းလျားလမ်းဘက်ကို ကားက မချိုး၊ ရှေ့ဆက်မောင်းသွားသည်။
“ဦးလေး ဘယ်သွားမလို့လဲ”
“စားသောက်ခန်းလေး တစ်ခုခု သွားစားရအောင်၊ မလေး ပင်ပန်းလာတယ်၊ အပန်းဖြေရတာပေါ့”
"မလိုပါဘူး ဦးလေး၊ မလေး သိပ်နွမ်းတာတော့မှန်တယ်၊ အိမ်မှာပဲ နားချင်တယ်၊ ပြီးတော့ ဒေါ်လေးသန်းလည်း နေမကောင်းဘူး၊ မလေး ပြန်ကြည့်ချင်တယ်”
မလေးနု စိတ်ထဲမှာ သံသယတွေ ဝင်လာသည်။ ဦးလေး မျက်နှာကို ရှေ့ကားမှ မီးတစ်ချက်ဝင့်လာမှ မြင်ရသည်။ ဦးလေးက ကားကို အတင်းမောင်းလျှင် သူ ဘယ့်နှယ့်လုပ်ရပါ့။
*စိတ်အေးအေးထားပါ မလေး၊ ခင်အေးသန်း ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
ဦးလေးက သံတမန် လေအေးလေးနှင့် ဆိုသည်။ ဦးလေး စကားကြားတော့မှ မလေးဇုံ သံသယစိတ် ပိုကြီးလာသည်။
“ဒီလိုဆို ဦးလေး ညာတာပေါ့၊ ဘာလို့ မလေးကို ညာခေါ်ရတာလဲ၊ ဘယ်ကိုသွားမလို့လဲ၊ မလေး မလိုက်နိုင်ဘူး”
မလေးက ကြောက်အားလန့်အား ပြောလိုက်သည်။
“ညာတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ တစ်ခုခုစားရင်း အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောချင်လို့ "
"အိမ်မှာလည်း အေးအေးပြောလို့ရတာပဲ”
“အိမ်မှာ ပြောလို့ မရလို့ပေါ့ မလေးရယ်”
မလေးနုသည် ရိပ်မိလိုက်ပါပြီ။ အတင်း ကားကိုရပ်ခိုင်းကာ မလေးနု ဆင်းပြေးမည် ကြံမိသည်။ ဦးလေးက အတင်းကြမ်းလျှင် စတီရာရင်ကို ဆွဲလှည့်၍ ကား ဘယ်ကိုပဲတိုက်တိုက်၊ သေရင်လည်း နှစ်ယောက်စလုံး သေပဲဟု တွေးမိသည်။ နောက်မှ သူ သတိရသည်။ သေတောင် သူတို့သတင်းက သူများ အထင်လွဲစရာ၊ သူသည် သံတမန်ကို သံတမန်လိုပဲ ဆက်ဆံရမည်ကို သတိရလိုက်သည်။
“ဦးလေးရယ်... မလေးကို အိမ်ပြန်ပို့ပါ၊ မလေး လူနာတွေ ခွဲစိတ်ခဲ့ရလို့ သိပ်ပင်ပန်းနေပါတယ်၊ မလေးကို ငဲ့ပါဦး၊ ဒီနေ့တော့ မလေး ပြန်ပါရစေ၊ အိမ်မှာ တစ်နေ့နေ့ ဦးလေး ပြောချင်တာပြော၊ အိမ်မှာ ပြောမရရင် မလေးကို ကြိုက်တဲ့နေရာချိန်းပါ၊ မလေး အခု ပင်ပန်းလွန်းလို့ပါ"
ဦးလေးက ကားဆက်မောင်းရင်းက တွေးနေပုံရသည်။
“မလေး ကတိတည်နော်၊ ကဲ... ကားပြန်လှည့်မယ်”
ဦးလေးက ကားပြန်လှည့်၍ အိမ်ဘက်ဆီ ဆက်မောင်းသည်။
“ဦးလေးပြောချင်တာ တစ်စိတ်တစ်ဒေသတော့ ပြောမယ်၊ မလေးမှာ တင်ရှိနေတဲ့ အကြွေးတွေ ဦးလေး ဆပ်လို့ မဖြစ်ဘူးလား”
မလေးနုသည် မဖြစ်ဘူးဟူ၍ ခါးခါးသီးသီး ပြောလိုက်လျှင် ကားကို ပြန်လှည့်မှာ ကြောက်သည်။ နောက်မှပဲ ကြည့်ရှင်းတော့မည်။
“အချိန်တွေ ရှိပါသေးတယ် ဦးလေး၊ တဖြည်းဖြည်း စဉ်းစားကြတာပေါ့၊ ဦးလေး ဒီလို စေတနာရှိတာ မလေး ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
"ဦးလေး စေတနာတွေကို မလေး သိစေချင်တယ်၊ မလေးကို ဦးလေး ရာသက်ပန် တာဝန်ယူချင်တယ်”
မလေးနုသည် တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်ရဲ။ ရင်ထဲမှာတော့ ကြောက်လိုက်တာ အလွန်ပဲ။ တဒိတ်ဒိတ် ရင်ခုန်ကာ လက်ဖျားတွေ အေးစက်လာသည်။
"မလေး စဉ်းစားပါ့မယ် ဦးလေးရယ်”
ကား ခြံဝင်းထဲဝင်လာမှ မလေးနု စိတ်အေးရတော့သည်။ ဒေါ်လေးသန်းကို ဣန္ဒြေမပျက် နှုတ်ဆက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲ တန်းဝင်သည်။ ယင်းမာဝင်း အိပ်ရာဝင်လာပေးသော နို့ကိုတောင် မသောက်မိ။ ထိုညက အိပ်ခန်းကို သတိနှင့် ချက်သေသေချာချာထိုးကာ အိပ်ဆေးသောက်၍ အိပ်လိုက်ရသည်။
နံနက်တွင် ဦးလေး မျက်နှာကို မကြည့်ချင်၊ နံနက်စာ ထွက်မစားရင်လည်း ဣန္ဒြေပျက်ရာကျမည်။ ဆေးတိုက်ကိုလည်း သွားရဦးမည်။ စိတ်တင်းကာ နံနက် ကော်ဖီစားပွဲတွင် ဒေါ်လေးသန်းတို့နှင့်ထိုင်ကာ သံတမန်ပြုံးကြီးကိုကြည့်ရင်း ရင်ထဲမှ အော့နှလုံးနာမိသော်လည်း သူ မနည်းဟန်လုပ်နေရသည်။ ပြီးတော့မှ ဆေးတိုက်ကို ထွက်လာရသည်။
အပိုင်း(၄)ဆက်ရန်
ခင်နှင်းယု
No comments:
Post a Comment