မလေးနုအတွက် စဉ်းစားစရာတွေက အများကြီး။ အင်္ဂလန်ကို စာသွားသင်နေစဉ်ကလည်း ဖေဖေ၊ မေမေတို့နှင့်အတူနေခဲ့သော ကလော အိမ်ကြီးကို ခဏခဏ အိပ်မက်မက်ခဲ့ရသည်။ ဖေဖေသည် သစ်တောဝန်ထောက်တစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ သူပင်စင်မယူခင်ကတည်းက စိတ်ရှည်လက်ရှည် ပုံစံဆွဲ၍ဆောက်ခဲ့သော အိမ်ကြီး၊ ဗိုကုန်းအနောက်တောင်ကုန်းပေါ်မှာ ကျယ်ဝန်းသော ခြံကြီးအလယ်မှာ အိမ်ကြီးက မားမားစွင့်စွင့်။
ပုံစံသည် ရှေးဆန်ပေမယ့် အထဲမှာက ကျွန်းသစ်များဖြင့် အခန်းဖွဲ့ထားသည်မှာ ဖိတ်ဖိတ်တောက်နေသည်။ မဟော်ဂနီရောင် လှေကားသည် အိမ်ကြီး၏ကျက်သရေပင်။ အပေါ်ထပ်မှာ အိပ်ခန်း နှစ်ခန်း၊ ရေချိုးခန်း၊ အိမ်သာ တွဲလျက်။ ဖေဖေတို့က ခေါင်းရင်းဘက်မှာ အိပ်၍ သူက ခြေရင်းခန်းမှာ အိပ်သည်။ အလယ်မှာ ကျယ်ပြန့်သော အခန်းကျယ်ကြီးတစ်ခုနှင့် အိမ်ဦးတွင် ဘုရားခန်းရှိသည်။
အောက်ထပ်မှာက ထမင်းစားခန်း၊ ဧည့်ခန်းနှင့် ဧည့်သည်အတွက် အိပ်ခန်းတစ်ခု၊ ရေချိုးခန်း၊ အိမ်သာ တွဲလျက်ပဲဖြစ်သည်။ အိပ်ခန်းများနှင့် ဧည့်ခန်း၊ ထမင်းစားခန်းများမှာ ခေါင်းတိုင်နှင့် အုတ်မီးဖိုများ ဆောင်းရာသီအတွက် ရှိသည်။ သစ်တောဝန်ထောက်ဆိုပေမယ့် ယခုလို အိမ်ကြီးမျိုးကို လခစားတစ်ယောက်အနေနှင့် မဆောက်နိုင်ပါ။ သစ်လုပ်ငန်းပိုင်ရှင် ဦးစောထီးနှင့်အတူတွဲ၍ သစ်အရောင်းအဝယ်မှာ ရှယ်ယာထည့်ထား၍သာ ဖေဖေ ဆောက်နိုင်ခဲ့ ခြင်းဖြစ်သည်။ မေမေ၏လက်ဝတ်လက်စားတချို့ကိုလည်း ထုခွဲ၍ ပါဝင်ခဲ့သည်။
“ဖေဖေ့ရဲ့တာဝန်ထမ်းဆောင်နေစဉ်အတွင်းမှာ ဖေဖေ့သိက္ခာကို ထိပါးယ့်ကိစ္စ ဖေဖေ ဘာမှမလုပ်ခဲ့ဘူး၊ ဒီအိမ်ကြီးကိုလည်း မေမေ့လက်ဝတ်လက်စားတချို့ ထုခွဲပြီးတဲ့ငွေရယ်၊ ဖေဖေ ရှယ်ယာဝင်ထားတဲ့ အမြတ်ငွေရယ်နဲ့ ဆောက်ခဲ့တာ။ ဖေဖေ မိန်းမ မပွေဘူး၊ အရက်မသောက်ဘူး၊ မကစားဘူး။ ဒါ့ကြောင့် မေမေ့အနေနဲ့ စုစည်းမိတာ၊ ဒီအိမ်အတွက် ရောင်းချလိုက်ရလို့ သမီးအတွက်တော့ လက်ဝတ်လက်စား အမွေများများ မချန်နိုင်ခဲ့ဘူး၊ ဒီတစ်လုံးတည်း စိန် နားကပ်ကလေးတစ်ရန်တော့ မေမေ ပေးနိုင်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ သမီးကို ပညာအမွေနဲ့ ဒီအိမ်ကြီးတော့ ပေးခဲ့နိုင်မယ်။ သမီးတစ်သက် ဖေဖေ၊ မေမေတို့အိမ်ကြီးကို စောင့်ရှောက်ပါ”
မေမေက သူ့ကို စိန်နားကပ်လေးပေးစဉ်က ပြောခဲ့ဖူးသည်။ တစ်ဖက် တစ်ရတီ စုစုပေါင်း နှစ်ရတီရှိသည်။ သူတို့အချိန်မှာ အင်္ဂလိပ်စာကို ငါးတန်းရောက်မှ သင်ကြားရပေမယ့် ယခင် ကင်းဝုဒ် (King's wood) ကျောင်းမှ ဆရာကို သီးသန့်ခေါ်ယူ၍ သူ့ကို ကျူရှင်ပေးခဲ့သောကြောင့် သူ ဆယ်တန်းမှာ အင်္ဂလိပ်စာနှင့် သင်္ချာ နှစ်ဘာသာ ဂုဏ်ထူးရခဲ့သည်။ ဒါ့ကြောင့် သူ ဆရာဝန်ဘွဲ့ မြန်မာပြည်မှာ ရယူပြီး အင်္ဂလန်ကို သွားရောက်ပညာသင်ကြားသောအခါ အင်္ဂလိပ်စာရော စကားပြောပါ အခက်အခဲမရှိခဲ့ပါ။
ဒါပေမဲ့ သူ့ကို ကိုယ့်စရိတ်နှင့်ကိုယ် အင်္ဂလန်သွား၍ ပညာသင်ပေးရသောကြောင့် ဖေဖေတို့မှာ ငွေနှစ်သိန်းလောက် ကြွေးတင်ခဲ့သည်။ ယခု ဖေဖေ ပင်စင်ယူပြီးမှ သစ်လုပ်ငန်း ဦးစောထီးနှင့် စပ်တူလုပ်ရာတွင် ငွေလေးသိန်း အကြွေးရှိသည်။ ဖေဖေသည် သစ်လုပ်ငန်းအတွက် မိုးညှင်းတက်ရာတွင် လင်မယားနှစ်ယောက်လုံး မိုင်းဗုံးထိ၍ ကွယ်လွန်ခဲ့သည်။ ကြွေးခြောက်သိန်းအတွက် အိမ်ကြီးကို ဦးစောထီးထံ အပေါင်ထားခဲ့သည်။ ဦးစောထီးက သဘောကောင်းပါသည်။ နှစ်ကျပ်အတိုးနှုန်းနှင့် ဆပ်ခွင့်ပြုသည်။ အရင်းကိုလည်း ရက်အကန့်အသတ် မထားပါ။ ရွေးနိုင်မှ ရွေးဖို့ ပြောသည်ကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ရသေးသည်။ မဆပ်နိုင်ပါက အိမ်ကို သိမ်းမည်ဆိုလျှင် ဘာများတတ်နိုင်ပါမည်နည်း။
သူသည် အတိုးငွေများကိုတော့ မှန်မှန်ဆပ်နိုင်ခဲ့သည်။ ဘယ်လိုပင်ဖြစ်ပါစေ၊ သူ့ဖေဖေနှင့် မေမေ အမွေပေးခဲ့သော ဒီအိမ်ကြီးကိုတော့ ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းရန် တာဝန်ရှိသည်။ သူ့ကို သုံးမကုန်သော ပညာအမွေ ဖေဖေတို့က ပေးခဲ့ပြီပဲ။ စီးပွားရေးအနေနှင့် သူ့လစာပဲရှိသည်။ အပြင်ဆေးခန်းတွေကိုလည်း တောင်ပေါ်ဒေသတွေမှာ မဖွင့်ခဲ့။ အင်္ဂလန်က ပြန်ကတည်းက အစိုးရဆီမှာ အမှုထမ်းလာသည်မှာ ငါးနှစ်ကျော်ရှိပြီဖြစ်၍ သူ ထွက်ခွင့်တောင်းလျှင် ရနိုင် သည်။ တချို့သူများလို နိုင်ငံခြား ပညာတော်သင်သွားပြီး နိုင်ငံခြားမှာ အခြေချသည်မှမဟုတ်ဘဲ။ သက်ဆိုင်ရာ သူ့ဆရာသမားများကို ချဉ်းကပ် ခွင့်တောင်းရဦးမည်။
ပထမဦးဆုံးကတော့ ဦးလေးထွန်းဝင်းနှင့် ဒေါ်လေးသန်းတို့ကိုပဲ သူ ဖွင့်ဟတိုင်ပင်လိုက်သည်။ ရှိန်း၏အစီအစဉ်များကို ပြောပြတော့ ဒေါ်လေးသန်းက စဉ်းစားနေသည်။ ဒေါ်လေးသန်းက ဖေဖေ့အောက် ညီမ။ ဖေဖေ့မှာ မောင်နှမနှစ်ယောက်ပဲရှိသည်။
“ဒီသူငယ်ကိုတော့ ဒေါ်လေးသန်း ရင်းရင်းနှီးနှီး မသိဘူး၊ မလေးအနေနဲ့ ဗညားရှိန်းဟာ ကျောင်းနေဖက်သူငယ်ချင်းတွေ၊ စိတ်ချရတယ်ဆိုရင် လုပ်စေချင်တယ်။ အစိုးရဆီမှာလည်း မလေး တာဝန်ထမ်းဆောင်ပြီးပြီပဲ၊ မလေးမှာ ကိုကိုကြီးရဲ့အကြွေးတွေ ဆပ်ဖို့တာဝန်ရှိတယ်၊ သူ သံယောဇဉ်ကြီးမားခဲ့တဲ့ ဒီအိမ်ကြီးကို ကြွေးနဲ့ထိုးအပ်ရတဲ့ အဖြစ်မျိုးလည်း အဖြစ်မခံနိုင်ဘူးဆိုတော့ မလေး စီးပွားရေးတစ်ခုခုတော့ လုပ်ရမယ်”
“ဖေဖေ့ရဲ့ ဒီအိမ်ကြီးကိုတော့ မလေးအသက်နဲ့လဲ စောင့်ရှောက်ရမယ်၊ ပြီးတော့ ဒီအိမ်တစ်ခုတည်းအတွက် တင်တဲ့အကြွေး မဟုတ်ဘူးလေ၊ မလေး ပညာသင်စရိတ်လည်း ပါတယ်ဆိုတော့ ဒီကြွေးဆပ်ဖို့ မလေးမှာ တာဝန်ပိုရှိပါတယ်”
"ဟုတ်တယ်၊ အခုအလုပ်က မလေးတတ်ထားတဲ့ ပညာနဲ့လည်း ဆက်စပ်နေတော့ မလေး ပျော်မယ်၊ တခြား ကုန်သည်သဘော စီးပွားရေးအလုပ်မျိုးဆိုရင် မလေး ကိုယ့်ပညာကို အသုံးမချရတော့ စိတ်လည်း ပျော်မှာမဟုတ်ဘူး၊ ကိုယ်သင်ထားတဲ့ ပညာတွေ အလကားဖြစ်မယ်”
ဒေါ်လေးသန်းက သဘောတူညီကြောင်း ထောက်ခံချက်ပေးပေမယ့် အနားတွင်ထိုင်နေသော ဦးလေးထွန်းဝင်းကတော့ သတိပေးလေသလား၊ ကန့်ကွက်သလား တိတိကျကျ မပြောနိုင်သောစကားကို ဆိုသည်။
“ဒီဆေးတိုက်ကို မလေးနဲ့ ဒီသူငယ် စပ်တူထူထောင်မှာလား"
"စပ်တူဆိုပါတော့၊ ဒါပေမဲ့ မလေးမှာ ငွေရင်းမှမရှိဘဲ၊ မလေးက လုပ်အားရှယ်ယာဝင်ရမှာပေါ့၊ အုပ်ချုပ်ရေးမှူးတာဝန် ယူရမယ်၊ ဒီအုပ်ချုပ်ရေးမှူးလုပ်တဲ့အတွက်လည်း သီးသန့်လခ ယူပါတဲ့၊ ဆေးတိုက်မှာ ဆေးရုံအုပ်ကြီး သတ်သတ်ထားမယ်လေ၊ ဆေးရုံအုပ်ကြီးကတော့ ရောဂါ၊ လူနာနဲ့ ဆေးဝါး တာဝန်ယူရမှာ။ မလေးကတော့ မလေးလူနာရော မီးဖိုအလုပ်သမားကအစ ဆေးတိုက်တစ်ခုလုံးက တာဝန်ဆိုပါတော့"
“မလေးအလုပ်က တာဝန်ကြီးလိုက်တာ၊ မင်း သိပ်ပင်ပန်းမှာပေါ့”
“ဆရာဝန်တစ်ယောက်အဖို့ ပင်ပန်းတယ်ဆိုတာ မရှိပါဘူး ဦးလေးရယ်၊ နယ်စပ်ဒေသနဲ့ တောင်တန်းဒေသတွေပေါ်မှာ တစ်ခါ တစ်ခါ ဆေးရုံရယ်ဆိုပြီး ရုံးအဖွဲ့ မတောင့်တော့ ကိုယ်ပဲ ဆရာဝန်၊ ကိုယ်ပဲ သူနာပြု၊ တစ်ခါတလေ သန့်ရှင်းရေးတောင် ဝင်လုပ်ရတာပါ။ အခု ဆေးတိုက်မှာတော့ လုပ်အားရှယ်ယာဝင်တယ်ဆိုပေမယ့် မလေး အကျိုးအမြတ်အပေါ်မှာ ခံစားခွင့်မယူပါဘူး၊ အုပ်ချုပ်ရေးမှူးလခ ယူမယ်၊ မလေးကုသတဲ့ သားဖွားမီးယပ် လူနာတွေအပေါ်မှာ စေတနာခန်းကတော့ ဘယ်ဆရာဝန်မှ အခကြေးငွေ မယူဘူး၊ ငွေကြေးခန်းက တတ်နိုင်တဲ့လူနာတွေဆီက ကိုယ်ကုသတဲ့ ရောဂါအလိုက် ငွေယူမယ်၊ ဒါဆို တော်ပြီ”
“တခြား Business တစ်ခုခု၊ အခု ကုန်သွယ်ရေးလုပ်ငန်း ဆိုပါတော့၊ ဦးလေးလုပ်ရင်ရော မလေး ဝင်ပါမလား"
မလေးနုသည် ခေတ္တမျှ စဉ်းစားနေသည်။
“ခုန ဒေါ်လေးသန်း ပြောသလိုပါပဲ ဦးလေးရယ်၊ မလေး အလုပ်မှာ မလေး ဝါသနာပါဖို့ စိတ်ဝင်စားဖို့ လိုတယ်၊ ကိုယ်တတ်ထားတဲ့ပညာ ခေါက်ထားပြီး တခြားစီးပွားရေးတစ်ခု လုပ်ဖို့ဆိုတာကတော့ စိတ်မဝင်စားရင် အောင်မြင်မယ်မထင်ဘူး”
"ဦးလေးက မလေး သိပ်မပင်ပန်းဘဲ အကျိုးအမြတ် ပိုမို ခံစားရတဲ့ အလုပ်တစ်ခုခု လုပ်စေချင်လို့."
"ကျေးဇူးပါပဲ ဦးလေးရယ်”
ဦးလေးက မပင်ပန်းစေချင်လို့ပဲ ဆိုသည်။ သူ့လုပ်ငန်းကို မလုပ်ရဟု မဆိုလေတော့ သူကလည်း ကျေးဇူးစကားပဲဆိုရသည်။ ကုန်သည်လုပ်ငန်းကိုတော့ သူ စိတ်မဝင်စားပါ။
ဦးလေးနှင့် ဒေါ်လေးသန်း ဆန္ဒကိုယူပြီး သူ အလုပ်ထွက်ဖို့ အစီအစဉ်များ လုပ်ခဲ့ကာ ကလောကို ခေတ္တထွက်လာခဲ့သည်။ အိမ်ကြီးကိုမြှင်ရတော့ ပိုမို၍ လွမ်းဆွတ်တသစရာပါပဲ။
ပင်ကိုက ကျယ်သောအိမ်ကြီးမှာ တစ်ယောက်တည်း ဝင်သွားလိုက်တော့ ပို၍ကျယ်လာသလို ထင်ရသည်။ သူသည် တစ်ခန်းဝင် တစ်ခန်းထွက် လိုက်ကြည့်မိသည်။
ဖေဖေကလည်း အလုပ်ကိစ္စနှင့် တစ်မြို့ပြီးတစ်မြို့ ပြောင်းနေရသည်က များသည်။ သူကလည်း ကျောင်းနေရလေတော့ ဘော်ဒါမှာ အနေများသည်။ ဘွဲ့ရပြီး အင်္ဂလန်ကိုလည်း ပညာတော်သင်သွားရပြန်သည်။ သူ အင်္ဂလန်သွားဖို့ ဖေဖေနှင့် မေမေ့ကို ကန်တော့တော့ ....
“သမီး အင်္ဂလန်က ပြန်လာရင်တော့ ခင်မေအေးရေ၊ တို့မိသားစု စုစုစည်းစည်း ဖေဖေ့ရဲ့အိမ်ကြီးမှာ နေရတော့မယ်၊ ဒီလို မိသားစုဆုံစည်းရမယ့် အချိန်ကိုပဲ ဖေဖေ မျှော်လင့်မိတယ်၊ အစိုးရ ဝန်ထမ်းဆိုတာ ငယ်ငယ်က ပင်ပင်ပန်းပန်း အလုပ်လုပ်ခဲ့ရသမျှ အထူးသဖြင့် တို့သစ်တောဝန်ထမ်းတွေမှာ အိုလာရင် အခုလို အေးအေးဆေးဆေး အနားယူဖို့အိမ်လိုတယ်၊ မဟုတ်ဘူးလား ခင်မေအေး”
ဖေဖေက ဇနီးဖြစ်သူကို ယခုလိုပြောခဲ့လေတော့ သူလည်း ဖေဖေတို့နှင့် အတူနေရမည့်အချိန်ကိုပဲ မျှော်လင့်တောင့်တခဲ့သည်။ အင်္ဂလန်လို မိသားစု စုစည်းမှုမရှိသော ပတ်ဝန်းကျင်ကို တွေ့ရလေလေ ဖေဖေတို့ မေမေတို့နှင့်အတူနေခဲ့ရသော အချိန်များကို လွမ်းဆွတ်လေပဲ။ အင်္ဂလန်မှာက ဆယ့်ရှစ်နှစ်ကျော်လျှင် သားသမီးတွေက ခွဲသွားကြပြီ။ သူတို့ဘာသာ သူတို့ အလုပ်လုပ်၊ မိဘတွေက သီးခြားနေသည်။ နေမကောင်း၍ ဆေးရုံတက်လျှင်လည်း ပန်းစည်းလေး ပို့၊ ပါးလေးလာနမ်းလိုက်လျှင် ပြီးပြီပဲ။ မိဘတွေ မွေးနေ့ပွဲမှာလည်း ဆုတောင်းကတ်ပြားလေး ပို့လိုက်လျှင် ကျေနပ်ကြသည်။ ထွေးထွေးနွေးနွေး ပွေ့ပွေ့ပိုက်ပိုက် ယူယုယယမရှိ။ သူက ဆေးရုံမှာလည်း အလုပ်လုပ်လေတော့ တစ်ခါတစ်ရံ အထီးကျန် အဘိုးအို၊ အဘွားအို၊ စာနာမိသည်။ ဖေဖေတို့ မေမေတို့ကိုပဲ သတိရသည်။
သူ ဆရာဝန်ဘွဲ့ယူပြီးစကများ.. "ဖေဖေ့ကို သမီးရဲ့ ပထမဆုံးလူနာအဖြစ် ကုစမ်း”ဟုဆိုသည်။ ထိုစဉ်က ဖေဖေသည် သစ်တောမှရလာသော ငှက်ဖျားအခံရှိ၍ ငှက်ဖျားတက်လာချိန်ဖြစ်သည်။ သူက ယုယုယယနှင့် ဆေးထိုး၊ ဆေးပေးလုပ်လျှင် ဖေဖေက တပြုံးပြုံးနှင့် ပီတိဖြစ်နေသည်။
သူ ကျောင်းမှပြန်လာလျှင် မေမေနှင့်အတူ မီးဖိုဝင်ရလေတော့ ချက်ပြုတ်ပြီး ထမင်းစားပွဲမှာ...“ဒါ သမီးကိုယ်တိုင် ချက်တာ”ဆိုလျှင် ဖေဖေတစ်ယောက် အားပါးတရ စားသည်။ နံနက် ကော်ဖီစားပွဲမှာတောင် ဦးဘသာတို့ ဒေါ်မြတို့ကို သူ မခိုင်း။ ကိုယ်တိုင် ဖေဖေတို့ကို ကော်ဖီဖျော် စားပွဲထိုးခဲ့သည်။
တစ်နေ့တော့ ဒီလို မိသားစု စုစုစည်းစည်း နေခဲ့ရလိမ့်မည်ဟု မျှော်လင့်ခဲ့သော တစ်နေ့သည် သူ့အဖို့ ဘယ်တော့မှ ရောက်လာမည်မဟုတ်တော့ပါ။
“သမီး လက်ထပ်ပွဲကျရင်လည်း အိမ်ကြီးပေါ်မှာ လက်ထပ်မယ်၊ ဧည့်ခံပွဲကို ခြံထဲမှာ လုပ်မယ်၊ ဖေဖေက လက်မှတ်ထိုးတာတွေ၊ လက်ထပ်စာချုပ်တွေ ဝါသနာမပါဘူး၊ ဖေဖေနဲ့ မေမေလည်း လက်ချင်းဆက်ပြီး လက်ထပ်ခဲ့တာ၊ အခမ်းအနား မလုပ်နိုင်ရင်နေ၊ ဟိုဘက်မိဘ ဒီဘက်မိဘ ပါရင် ပြီးရောပဲ၊ လက်ထပ်ပွဲလေးတော့ ကျင်းပစေချင်တယ်၊ သမီးကို ဖေဖေတို့ ဆုံးမခဲ့ပြီပဲ၊ ပညာလည်း ပေးခဲ့ပြီ၊ ဒီပညာ အသိဉာဏ်နဲ့ သမီး ရွေးချယ်ခဲ့တဲ့ ချစ်သူကို ဖေဖေတို့ လက်ခံမယ်
ဒီကတိစကားနှင့်ပဲ သူ့ဖေဖေနှင့် မေမေသည် သူရွေးချယ်ခဲ့သော ကိုမျိုးဇင်ကို လက်ခံကာ ဒီအိမ်ကြီးပေါ်မှာ စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းပွဲလေး လုပ်ပေးခဲ့သည်။ သူတို့မရှိသည့်နောက် သူတို့၏ တစ်ဦးတည်းသော သမီးသည် သူ့ချစ်သူနှင့် ဒီအိမ်ကြီးမှာ နေရစ်ခဲ့ရမည်ပေါ့။
သူ သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ မေမေ နံနက်တိုင်း ဘုရားရှိခိုး ပရိတ်ရွတ်ခဲ့သော ဘုရားခန်းထဲကို ဝင်လိုက်သည်။ ဘုရားကို ဦးချလိုက်၏။ မြတ်စွာဘုရားသခင်၏မျက်နှာတော်သည် တည်ငြိမ် အေးချမ်းလျက်ရှိသည်။
"ချစ်သမီး လောကကြီးမှာ မကြံဘဲနဲ့လည်း ဖြစ်တတ်တယ်၊ ကြံလျက်နှင့်လည်း ပျက်တတ်တယ်လို့ ငါဘုရား ဇနက္ကမင်းဖြစ်စဉ်က ဥဒါန်းကျူးရင့်ခဲ့ဖူးတယ်” ဟု ပြောနေသလိုပင်။
မလေးနုမှာတော့ ဘုရားဝတ်ပြုရင်း မျက်ရည်တွေ တွေတွေကျလာသည်။ ဘုရားခန်းမှ ခွာ၍ ဆင်ဝင်ကို ထွက်လိုက်သည်။ ဆင်ဝင်ပေါ်မှ ဝင်းဝကို မျှော်ကြည့်မိသည်။ ခြံစည်းရိုးနှင့်ယှဉ်၍ တစ်ပင်နှင့်တစ်ပင် ခပ်လှမ်းလှမ်း ခွာကာ စိုက်ထားသော ထင်းရှူးပင်ကြီးတွေက ကြံ့ခိုင်မြင့်မား၍ လေတွင် ယိမ်းနွဲ့နေသော ရွက်မွှားလေးများသည် အတိတ်၏ သာယာသော ဤအိမ်ကြီးအကြောင်းကို တေးညည်းနေသော်လည်း ဆွေးမြည့် တမ်းတသံ နှောနေသည်။
ဒေလီပန်းခင်းများ ကက္ကရူ၊ သရက်ထည်၊ ပန်းချဉ်ပေါင်တွေကို အကွက်ကျ စိုက်ပျိုးထား၍ အပေါ်မှစီးကြည့်လျှင် ပန်းကော်ဇောလို ဖြစ်နေရသည်။ ယူကလစ်ပင်လုံးဖြူကြီး၏အောက် ခုံတန်းလေးမှာ ကိုမျိုးဇင်နှင့်သူ စေ့စပ်သော ညနေခင်းက စကားတွေ အများကြီးပြောသည်။ ညဘက် လဝန်းသည် အရှေ့တောင်တန်းပေါ်မှ ကျော်၍ မြင့်တက်လာသည်အထိ သူတို့နှစ်ယောက် ခုံတန်းလေးပေါ် မှာ ရှိခဲ့သည်။
"လက်မထပ်သေးဘဲ သူစိမ်းယောက်ျားရဲ့အနမ်းကို လက်မခံနိုင်ဘူးဆိုပေမယ့် ဒီနေ့ ဇင်နဲ့ မလေး စေ့စပ်ပွဲ အထိမ်းအမှတ်အဖြစ် မလေးပါးကို နမ်းပါရစေ "
ထာဝစဉ် ချစ်သူ၏ဣန္ဒြေကို ထိန်းသိမ်းစောင့်စည်းခဲ့သော ကိုမျိုးဇင်ဆန္ဒကို ထိုညက မလေးနု လိုက်လျောခဲ့ပါသည်။ ထိုနေ့ညက မလေးနုပါးကို ညင်သာစွာနမ်းခဲ့သော ကိုမျိုးဇင်၏အနမ်းသည် ပထမဆုံးနှင့် နောက်ဆုံးအကြိမ် ဖြစ်သည်ကို သူတို့နှစ်ယောက် မသိခဲ့ပါ။ တစ်ခြံလုံးပေါ်ကို လရောင် စိမ့်ယိုကျလာ၍ လေတွင် ထင်းရှူးရနံ့နှင့် ပန်းရနံ့များ သင်းပျံ့နေသည်။ ထင်းရှူးရွက်မွှားလေး များသည် လေတွင် ဝဲပျံလှုပ်ရှား၍ ...
“တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်မြင်ရင် ချစ်သမျှ 'သဘော လှစ်ဟမပြော သိနိုင်တယ် ဆိုသော သီချင်းလေးကိုသီဆို ကာ ချစ်သူတို့ တွေ့ပွဲကို ကောင်းချီးပေးနေပုံရသည်။ အမှန်လည်း မလေးနုသည် စကားတစ်လုံးမှ မဆိုမိ။ ရွှန်းပဝင်းလက်သော မျက်လုံးများက ကိုမျိုးဇင်ကို စူးစိုက်ကြည့်ရင်း သူ၏နက်ရှိုင်းသော အချစ်ကို ဖော်ပြလျက်ရှိပါသည်။ ကိုမျိုးဇင်သည် မလေးနု ပခုံးကို ဆွဲယူကာ ရင်ခွင်ထဲ သွင်းလိုက်သည်။ မလေးနု နဖူးပြင်ကို သူ့နှုတ်ခမ်းနှင့် ဖိထားသည်။
“မလေးကို ဇင် မခွဲချင်ဘူး”
ကိုမျိုးဇင်က တီးတိုး ပြောဆိုလိုက်သည်။
“မလေးလည်း မခွဲချင်ပါဘူး၊ မလေး အင်္ဂလန်က ပြန်လာတော့ လက်ထပ်မယ်၊ ဒီတော့ ဇင်နဲ့ မလေး မခွဲရတော့ဘူး”
သူတို့နှစ်ယောက်သည် တစ်ယောက်လက် တစ်ယောက် တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ထားမိသည်။
ယခုတော့ သေမင်းသည် ဆုပ်ထားသော မလေးလက်ထဲမှ ချစ်သူလက်ကို နုတ်ယူသွားပါပကော။
* * *
အိမ်ရှေ့မှာ ကားထိုးရပ်သံ မလေးနု ကြားလိုက်သည်။ ညီမဝမ်းကွဲ ယင်းမာဝင်းက ကားရောက်လာကြောင်း သူ့ကို လာပြောသည်။
သူ အဆင်သင့် ပြင်ဆင်ပြီး၍ အိမ်ရှေ့ထွက်လိုက်သည်။ ကားပေါ်တက်မည်လုပ်တော့ အံ့အားသင့်သွားသည်။ ကားထဲမှာ ကားမောင်းသည့်နေရာမှာ ရှိန်းတစ်ယောက်တည်း။ ဘယ်သူမှမပါ။
"လာ ရှေ့က တက် မလေး၊ တင်သက်မာက ဖုန်းဆက်ထားတယ်၊ မလေးကို ဝင်ကြိုပါ ဆိုလို့"
ရှိန်းက ကားတံခါးဖွင့်ပေးသည်။ မလေးနုက ကားပေါ် တက်ရင်း ရှိန်း၏ဇနီး မပါဘူးလားဟု မေးချင်သည်။ မေးရ ကောင်းမလား၊ မမေးရ ကောင်းမလား သူ စဉ်းစားနေသည်။ တင်သက်မာက သူကျွေးသော ထမင်းစားပွဲတက်ရန် ရှိန်း လာကြိုမည်ဟု ကြိုတင် ဖုန်းဆက်ထားသည်မှာ အမှန်။ ဒါပေမဲ့ သူထင်သည်က ရှိန်းတို့လင်မယား လာကြိုမည် ထင်ခဲ့သည်။ ယခုတော့ ရှိန်းတစ်ယောက်တည်း။ သူသည် တစ်ယောက်တည်း လိုက်ခဲ့ရသည်ကို စိတ်မလုံသလိုပင်။ သူ့ဇနီးသည် ဘာ့ကြောင့် မပါသည်ကိုလည်း မမေးရဲ။ ရှိန်းက သူ ဘာတွေးနေသည်ကို သိပုံမပေါ်။ တင်သက်မာအကြောင်းပဲ ပြောလာသည်။
“မလေးနဲ့ တင်သက်မာက သူငယ်ချင်းဆိုတော့ ရှိန်းလည်း တင်သက်မာကို ခင်ပါတယ်၊ ကိုယ့်ဇနီးနဲ့လည်း သူငယ်ချင်းပဲ၊ သူ အိမ်ထောင်ပြုမယ်ဆိုတော့ ရှိန်းတော့ ဝမ်းသာတယ်၊ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ အိမ်ထောင်ဆုံးရတာ တော်တော်ဆိုးတယ်၊ ပြီးတော့ ကလေး နှစ်ယောက်ကလည်း ကျန်သေး၊ မလေး သူယူမယ့်လူကို မြင်ဖူးလား"
“ဟင့်အင်း... မမြင်ဖူးဘူး၊ ခု ထမင်းစားပွဲမှာ တွေ့ရမှာပဲ”
"အေးကွယ်... လူကောင်းဖြစ်ပါစေ ဆုတောင်းပါတယ်၊ သူ့ခမျာ သူ့ချစ်သူနဲ့ လက်ထပ်ရတော့လည်း ကြာကြာမပေါင်းရ။ ခက်တာပဲနော်၊ အကြာကြီးပေါင်းနေရတဲ့ လူတွေကျတော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ချစ်ချင်မှ ချစ်ကြတာ၊ တော်တော် စိတ်ပျက်စရာကောင်းတဲ့ အိမ်ထောင်ရေး"
ရှိန်းက သူ့ကိုယ်တွေ့နှင့် သူပြောသော်လည်း သူတို့အိမ်တွင်းရေးကို မသိသော မလေးသည် ဘာတစ်လုံးမှ ဝင်ရောက် မဆွေးနွေး။ ငြိမ်သက်စွာ လိုက်ပါလာခဲ့သည်။
“မလေးတို့ကျပြန်တော့လည်း စေ့စပ်ထားရင်းက မျိုးဇင် ဆုံးရတယ်၊ လက်တောင် မထပ်လိုက်ရဘူး၊ တစ်ခါတစ်ခါ ရှိန်း ဒီကောင့်ကို သိပ်လွမ်းတာပဲ။ အိမ်မှာ အဆင်မပြေလေ သူ့ဆီ ပြေးသွားချင်တယ်၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရှိန်း ပြဿနာတစ်ခုခုဖြစ်လာရင် ဇင် က ဖြေရှင်းပေးနေကျ၊ မလေးက ပိုလွမ်းမှာပေါ့လေ”
သူ့ဘာသာ တစ်ယောက်တည်းပြောရင်း ပြည်လမ်းပေါ်ရှိ ဟိုတယ်အငယ်စားလေးတစ်ခု၏ဝင်းထဲ ရောက်လာသည်။ တိတ်ဆိတ်အေးဆေး၍ လူရှင်းသောနေရာလေး ဖြစ်သည်။ စားသောက်ခန်းရှေ့မှာ တင်သက်မာနှင့် ကိုအောင်ဝင်းက ဆီးကြိုသည်။ ကလေးနှစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်စီ လက်ဆွဲထားကြသည်။
"ရှိန်း… အေး မပါဘူးလား”
တင်သက်မာက မေးလိုက်သည်။
“ဘယ်တုန်းကများ ခင်ဗျားသူငယ်ချင်းက ရှိန်းနဲ့အတူ ပွဲတက်လို့လဲ၊ သူ မတက်ရင် တက်တဲ့လူနဲ့ ရှိန်းက တွဲမယ်"
ရှိန်းပြောသံ ကြားတော့ မလေးနု ခြေလှမ်းတုံ့သွားသည်အထိ ဣန္ဒြေပျက်သွားသည်။
“လာ… မလေး၊ သူက တင်သက်မာနဲ့ လက်ထပ်မယ့်လူ ကိုအောင်ဝင်း၊ ရှိန်းနဲ့လည်း မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်"
တင်သက်မာ စကားဝင်ပြောလိုက်၍ မလေးနု ပြန်ထိန်းနိုင်သည်။ ကိုအောင်ဝင်းကလည်း ရှိန်းကို လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ကြ၍ ထမင်းစားပွဲ ပြင်ထားရာ သီးသန့်အခန်းထဲ ဝင်သွားကြသည်။ သားလေးက တင်သက်မာနှင့် ကိုအောင်ဝင်းကြားမှာ ထိုင်၍ သမီးလေး က မလေးနုနှင့် တင်သက်မာကြားမှာ ထိုင်သည်။
စားရင်းသောက်ရင်း စကားတွေ ပြောကြသည်ကတော့ အစုံပါပဲ။ ကိုအောင်ဝင်းသည် သားလေးကို တယုတယ ဟင်းများ ထည့်ပေးသည်။ ကြင်နာယုယပုံရသား။ လူက အသားဖြူဖြူဝဝ၊ တင်သက်မာထက် ပုပုံရသည်။ နဖူးကျယ်ကျယ်၊ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း၊ မျက်လုံးကတော့ နည်းနည်းအနက်ရောင်ဖျော့သည်။ ကော်ဖီရောင် ဟုလည်း မဆိုသာ။ မျက်ခုံးမွေးကတော့ ထူသည်။ နှုတ်ခမ်းပါးလေးနှင့် ပြုံး၍ စကားပြောတတ်သည်ကတော့ ချစ်ခင်ဖွယ်ကောင်းပါသည်။
စားရင်းသောက်ရင်း တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်ယောက် ပြောကြရင်းမှ ရှိန်းကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း အသံကျယ်ကြီးနှင့် ပြောချင်ရာ စွတ်ပြောနေတတ်သည်။
“တင်သက်မာလည်း စဉ်းစားပေါ့၊ ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးမှာ တာဝန်ကျပေမယ့် ရှိန်းရဲ့ ဆေးခန်းမှာလည်း အချိန်ပိုင်း ထိုင်ပေးပါ၊ ခင်ဗျားသူငယ်ချင်း မလေးနုကို မေးကြည့်၊ ရှိန်း အစီအစဉ်တွေ ပြောထားတယ်။ တကယ်လို့များ ရှိန်း လုပ်ငန်းအောင်မြင်ရင်တော့ အစိုးရအလုပ်က ထွက်လိုက်ဗျာ၊ ကျွန်တော် လခကောင်းကောင်း ပေးမယ်၊ နှစ်စဉ်လည်း ဆုကြေးပေးမယ်၊ ဒီလို ကိုအောင်ဝင်း ...."
ရှိန်းသည် သူစီစဉ်ထားသော ရှိန်းဆေးကုခန်းအကြောင်းကို ရှင်းလင်းပြောပြနေသည်။
"ကိုအောင်ဝင်းကလည်း သဘောတူတယ်မို့လား”
"တူပါတယ်ဗျာ၊ ဆင်းရဲသားတွေ ရောဂါဖြစ်ရင် သေဖို့ ပြင်ပဲ၊ ဆေးဖိုးဝါးခ ကြီး၊ အထူးကု ဆရာဝန်ခ အားလုံးပါပဲ၊ ရှိန်း ဆေးကုခန်းကြီးအောင်မြင်ရင် ကျွန်တော့်ဆန်စက်က အလုပ်သမားတွေအတွက်လည်း အားကိုးပါရစေ"
"စိတ်ချ... ကျွန်တော့်တာဝန်ထား၊ ဝိုင်းလည်း ကူကြပါဗျာ၊ တင်သက်မာဟာ မလေးနုရဲ့ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်း ဖြစ်သလို မလေးနုနဲ့ စေ့စပ်ထားတဲ့ ဗိုလ်မျိုးဇင်က ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း အချစ်ဆုံးပဲ၊ ဒီကောင် တိုက်ပွဲကျတာ ကျွန်တော့်မှာ သိပ်ဆုံးရှုံးသွားတာပဲ၊ ကျွန်တော့်ကိုထိန်းတာ သူဗျ၊ ကိုအောင်ဝင်း တင်သက်မာကို လက်ထပ်တာ ကျွန်တော် ဝမ်းသာတယ်၊ ရာသက်ပန် စောင့်ရှောက်ပါဗျာ၊ ကျွန်တော်တို့တွေဟာ မောင်နှမတွေလို ခင်ကြပါတယ်၊ ကျွန်တော်ကလည်း မျိုးဇင်ချစ်သူ မလေးနုကို စောင့်ရှောက်ဖို့ တာဝန်ရှိတယ်”
မလေးနုသည် လက်ကျန်လိမ္မော်ရည်ကို သောက်ရင်း ရှိန်း စကားကြောင့် ဖျတ်ခနဲ ရှိန်းမျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ စားပွဲထိုးများက နောက်ဆုံးစားပွဲကို သိမ်းစပြုပြီ။ သူ တစ်စုံတစ်ရာ ပြန်ပြောမည် လုပ်နေစဉ်...
"ရှိန်း လိုအပ်တာပြောပေါ့၊ တင်သက်မာ ကူဖို့ အဆင်သင့်ပါ၊ ကိုအောင်ဝင်းကလည်း ကူညီပါလိမ့်မယ်၊ ကဲ... ရှိန်း၊ မော်တော်ဝပ်ရှော့လို အလုပ်သမားတွေ သာရေးနာရေးလည်း ဆန်စက်မှာ ဘယ်လိုလုပ်သင့်တယ်ဆိုတာ ရှိန်းနဲ့ ကိုအောင်ဝင်း ဆွေးနွေးပေါ့"
တင်သက်မာ ဝင်ပြောလိုက်ပြန်၍ မလေးနု ဘာမှမပြောတော့ပါ။ စိတ်ထဲမှာတော့ ရှိန်းစကားကို မကျေနပ်။ အားလုံး နှုတ်ဆက်၍ ကားပေါ်တက်ကြသည်။ သိပ်ညဉ့်မနက်သေး။ ဆယ်နာရီကျော်လောက်ပဲ ရှိသေးသည်။ မလေးနုသည် ကားပေါ်ထိုင်ရင်း နှုတ်ခမ်းကြီးစူနေသည်။ သူ့မျက်နှာထား ဘယ်လိုနေသည်ကို ရှိန်း သိမည်မထင်။ စကားတစ်လုံးမှမပြောဘဲ လိုက်လာသည်။
"ကိုအောင်ဝင်းက သဘောကောင်းပုံရတယ်နော်၊ မလေး... ရှိန်းရဲ့အစီအစဉ်တွေ တင်သက်မာကို ထပ်ပြောပြဦးနော်”
ရှိန်းကသာ ပြောသည်။ မလေးနုက မလှုပ်။
`ဘာဖြစ်နေလဲ၊ စကားတစ်လုံးမှ မပြောဘူး"
"မပြောချင်ဘူး၊ ရှိန်းက စကားပြောတာ မဆင်ခြင်ဘူး၊ ဘာတွေပြောလဲ မသိဘူး၊ ကိုအောင်ဝင်း ခင်ဗျား တင်သက်မာကို ရာသက်ပန်စောင့်ရှောက်ပါဗျာ၊ ကျွန်တော်ကလည်း ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း မျိုးဇင်ရဲ့ချစ်သူ မလေးနုကို စောင့်ရှောက်ဖို့တာဝန်ရှိတယ် ဆိုတော့ ရှိန်းစကားက ဘယ်ရောက်သွားလဲ”
မလေးနုက ခပ်ဆောင့်ဆောင့် ပြောလိုက်သည်။
"ဪ.. မလေး စိတ်ဆိုးတာကိုး၊ ရှိန်းပြောတာ မမှန်ဘူးလား၊ မှန်တာပြောတာ၊ ရှိန်းမှာ တာဝန်ရှိတယ်၊ ရိုးရိုးပြောတာပါ မလေးရယ်၊ အတွေးမခေါင်ပါနဲ့၊ ရှိန်းက တဲ့တိုးပြောတတ်တာ”
“တော်. ရှိန်း၊ ရှိန်း စကားပြောရင် သတိထားပြော၊ မလေးနဲ့ ရှိန်းက ရှေ့လျှောက်ပြီး လက်တွဲအလုပ်လုပ်ကြရမှာ"
"သတိထားပါ့မယ်၊ သတိထားပါ့မယ်၊ ကတိပေးပါတယ်ဗျာ၊ လုပ်ငန်းကြီးကိုတော့ မထိပါးလိုက်ပါနဲ့”
ရှိန်းက ရယ်ရယ်မောမော ပြောလိုက်ရင်း အိမ်အထိ လိုက်ပို့သည်။
* * *
ရှိန်း ဆေးတိုက်ဖွင့်ရန်နှင့် မလေးနု အလုပ်ဝင်လုပ်တော့မည့်အကြောင်း၊ အစိုးရအလုပ်ကပါ ထွက်မည့်အကြောင်းများကို မလေးနုသည် မတော်လိုက်ရသော ယောက္ခမကြီးများဖြစ်သည့် ဦးအေးကြူ၊ ဒေါ်ခင်ထားတို့ကို သွားရောက်ပြောပြရသည်။ သူတို့က သော်မဆင်မှာ နေသည်။ ကိုမျိုးဇင်၏အထက် သမီးမမြသွေးတစ်ယောက်ပဲရှိသည်။ ကိုမျိုးဇင် ကွယ်လွန်ပြီးနောက် ကိုမျိုးဇင်မိဘများနှင့် အဆက်အသွယ်မပြတ်ဘူးဆိုပေမယ့် သူက တောင်တန်းဒေသတွေမှာ အနေများ၍ တစ်ခါတစ်ရံမှ တွေ့ဖြစ်သည်။ မတွေ့ရတာလည်းကြာ ယခု ပြန်တွေ့ချိန်မှာ သားကိုယ်စား မလေးနုကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ဧည့်ခံကြသည်။ ထမင်းပါကျွေး၍ မလေးနုမှာ စိတ်ကျေနပ်အောင် စားရသည်။ ယောက်မ အပျိုကြီးကလည်း သူ့ကိုကြည့်တိုင်း မျက်ရည်လေးလည်လည်နှင့် မောင်ဖြစ်သူကို သတိရပုံရသည်။
ထမင်းစားပြီး လက်ဖက်၊ ရေနွေးကြမ်း၊ ငါးခြောက်ဖုတ်များ စားကြတော့မှ မလေးက ရှိန်း သူ့ဆီလာသည့်အကြောင်း၊ ရှိန်း ဆေးတိုက်ဖွင့်၍ သူက အုပ်ချုပ်ရေးမှူးလုပ်မည့်အကြောင်းများကို ပြောပြသည်။
“အဲဒါ ဖေဖေတို့ မေမေတို့ကို မလေး လာပြီးတိုင်ပင်တာပါ"
မလေးက စကားကို အဆုံးသတ်လိုက်သည်။ ဦးအေးကြူကလည်း အညာမှပဲများကို နိုင်ငံခြားပို့နေသူဖြစ်သည်။
“ခု စီးပွားရေးနယ်မှာတော့ ရှိန်း အတိုးတက်ဆုံး ဆိုရမယ်၊ ခုတော့လည်း သူ စီးပွားရေးကိုလုပ်တာ စနစ်တကျရှိသားပဲ၊ ကုန်သည်အလုပ်ဆိုတာ စနစ်ကလည်း ရှိဦးမှ၊ ဒီသူငယ် ငယ်ငယ်ကတော့ အလုပ် ဟုတ်တိပတ်တိ လုပ်မယ့်ပုံ မဟုတ်ဘူး၊ ကျောင်းပိတ်ရက်တွေ တစ်ခါတစ်ခါ မန္တလေးမပြန်ဘူး၊ အိမ်လာနေတယ်၊ စကားပြောရင် ဟော့ဟော့ဒိုင်းဒိုင်း စိတ်ပျော်လက်ပျော်လည်း နေတတ်တယ်၊ မောင်မျိုးဇင်ကဖြင့် သူ့သူငယ်ချင်းကို သိပ်ချစ်တာ၊ အရက်အနံ့ မခံတဲ့လူ သူ့သူငယ်ချင်း သောက်မယ်ဆိုတော့ ထမင်းစားခန်းထဲမှာ အမြည်းနဲ့ကို တိုက်တာ၊ ဖေဖေတို့က နိုင်ငံခြားသား ဧည့်သည်တွေနဲ့ ဆက်ဆံရတော့ အိမ်မှာ အရက်သာထားတယ်၊ ဖေဖေလည်း မသောက်တတ်ဘူး၊ သားလည်း မသောက်ဘူး"
မလေးနု စိတ်ထဲမှာတော့ ရှိန်း အရက်သောက်တတ်သည် ဆိုတော့ အလုပ်တွဲလုပ်ရမည်ကိုပင် ခပ်လန့်လန့်ဖြစ်သွားသည်။ ဒေါ်ခင်ထားက စကားဆက်ပြန်သည်။
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့၊ မေမေကတော့ သမီး ရန်ကုန်မှာ အမြဲ ရှိနေတယ်ဆိုတော့ ဝမ်းသာတယ်၊ ဖေဖေတို့ မေမေတို့ ကျန်းမာရေးအတွက်လည်း သမီး ဆေးတိုက်ရှိနေတော့ စိတ်ချရတာပေါ့၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သမီး မေမေတို့ကို အဆက်အသွယ်မဖြတ်တာ ဝမ်းသာပါတယ်၊ သမီးမှာလည်း မိဘတွေမရှိ၊ တောင်တန်းဒေသတွေကို တစ်ယောက်တည်းသွားနေတော့ တောင်တန်းသားတွေအတွက် အကျိုးရှိတာမှန်ပေမယ့် သားအမိတစ်တွေ ပြောပြောနေရတယ်၊ သမီးတစ်ယောက်တည်း စိတ်မချဘူးလို့၊ သမီး အခက်အခဲရှိရင် မေမေတို့ကို ဖွင့်ပြောပါ"
မလေးနုမှာ မတော်လိုက်ရသော ယောက္ခမများဖြစ်ပေမယ့် သူ့အပေါ် သမီးအရင်းသဖွယ် သဘောထားကြသည်ကို သိရတော့ ကြည်နူးသလိုလိုနှင့် ဝမ်းနည်းသွားသည်။ သွားလေသူ ကိုမျိုးဇင်နှင့် ဖေဖေ မေမေတို့ကို သတိရသွားသည်။ သူ့မျက်လုံးထဲမှာလည်း မျက်ရည်တွေ ဝဲလာသည်ကို ဦးအေးကြူ ရိပ်မိပုံပေါ်သည်။ နှစ်သိမ့်စကား ပြောဆိုလိုက်၏။
“ဖြစ်လာတဲ့အကြောင်းတွေကတော့ တို့ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲနော်၊ ကိုယ်ဖြစ်ချင်သလိုသာ ဖြစ်ရမယ်ဆိုရင်တော့ အနတ္တဆိုတဲ့ တရားကို ဘုရား မဟောခဲ့ဘူး၊ ဖြစ်လာတာကို တို့က ကြည့်ရင်ဆိုင်ရမှာပေါ့၊ သဘာဝလိုပေါ့၊ နေ ရှိတယ်၊ နေပူရမလားလို့ ပြောလို့ရမလား၊ ပူတဲ့နေကို ကြည့်အသုံးချ၊ ကိုယ့်ကိုယ်အတွက်လည်း အပူမဟပ်အောင် ကြည့်ကာကွယ်ရတာပဲ၊ မိုးရွာမယ်၊ လေမုန်တိုင်း တိုက်လာရင်လည်း လေတွေ မိုးတွေ သဘာဝကို တားလို့ ဘယ်ရမလဲ၊ တို့ကသာ ကြည့်ကာကွယ်ရမှာပဲ၊ နေမိုးဆိုတာ လောကမှာ ရှောင်မရသလို ချစ်တဲ့သူတွေနဲ့ ခွဲရ၊ မချစ်တဲ့သူနဲ့အတူ နေရတာတွေလည်း ဘယ်ရှောင်လို့ရမလဲ၊ အေး ... ကိုယ့်ကိုယ်သာ အန္တရာယ်မဖြစ်အောင် ကြည့်ကာကွယ်ရမှာပဲ”
ဖေဖေက သူ့စကား အဆုံးသတ်၏။ ယောက်မကြီးကတော့ မျက်ရည်မလည်တော့၊ ပြုံးရွှင်လာသည်။
“မလေးရှိလာတော့ အတော်ပဲ၊ မမကြီးက ချူချာတာနဲ့ ဆရာဝန်ခ ကုန်လိုက်တာ မပြောနဲ့”
မလေးကလည်း ကြိုးစားပြုံးလိုက်သည်။
"စိတ်ချပါ မမကြီးရယ်၊ မလေး မမကြီးတို့မိသားစု ကျန်းမာရေးကို တာဝန်ယူပါတယ်၊ မလေးက ကလောသူဆိုတော့ အအေးကြိုက်တယ်၊ တောင်တန်းဒေသတွေမှာလည်း အေးတော့ မလေး နေရတာ ပျော်ပါတယ်၊ အခု ရန်ကုန်ရောက်တော့လည်း မိသားစုနဲ့ သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းပြန်ဆုံရတော့ တစ်မျိုးပျော်လာပါတယ်”
“ဒါနဲ့ ဖေဖေ ... ရှိန်းက မိန်းမနဲ့လား"
အပျိုကြီးပီပီ စပ်စုတာလား၊ စိတ်မချသည်လား မသိ။ မမြသွေးက မေးလိုက်သည်။
"ငါ့သမီးကလည်း အိမ်တွင်းပုန်းပီပီပဲ မေးလိုက်တာ၊ ဒီ အရွယ်ကျမှ အမြီးမပေါက်လို့ ဘယ်မျောက်လဲ ပြောရမယ်၊ ရှိပါ့၊ သားတို့ မစေ့စပ်ခင်ကတည်းက သူက မိန်းမယူပြီးပြီ”
မမြသွေးက တွေတွေလေး စဉ်းစားသလို လုပ်ပြီးမှ...
"တီဗီတွေမှာ ရှိန်းကုမ္ပဏီက သန်းဘယ်လောက်လှူတယ်၊ ဘာညာနဲ့ ခဏခဏတွေ့ရတယ်၊ ရှိန်းပဲတွေ့တယ်၊ သူ့မိန်းမ မတွေ့ပါဘူး"
"ဟုတ်တယ်…. မေမေတို့ဆီ သူ သီတင်းကျွတ် လာကန်တော့တာတောင် သူတစ်ယောက်တည်းပဲ၊ သူ့မိန်းမ ခေါ်မလာဘူး၊ စကားလည်း စပ်ပြီး တယ်မပြောဘူးနော် ကိုအေးကြူ"
“အေးပေါ့လေ… သူ့ကြည့်ရတာ အိမ်ထောင်ရေး သိပ်အဆင်ပြေပုံမရဘူး၊ သားနဲ့ တက္ကသိုလ်နေကတည်းက ဒီကောင်က ရည်းစားများများရယ်လို့ သားကပြောတယ်”
ဖေဖေက ရယ်၍ပြောလိုက်တော့ မေမေကပါ ရောရယ်သည်။ မရယ်နိုင်သူက မမြသွေး။
”တစ်ခုတော့ မလေး သတိထားပေါ့၊ ရှိန်းနဲ့ အတူတွဲလုပ်မယ်ဆိုရင် ကိုယ်က အပျို၊ သူက အရက်လည်းသောက် မိန်းမလည်း ပွေဆိုတော့ သတိထားပေါ့ “
"သမီးကလည်း၊ ဟဲ့ နှစ်ယောက်တည်းတွဲလုပ်ရမှာမှ မဟုတ်ဘဲ၊ ဆရာဝန်တွေ အများကြီး၊ မလေး အပြောအရ မလေး သူငယ်ချင်း တင်သက်မာလည်း ရှိမှာပဲဟာ၊ မစိုးရိမ်စမ်းပါနဲ့၊ မလေးရေ... ငါ့သမီးက အိမ်ထဲက အိမ်ပြင်မထွက်၊ ငွေတစ်ပြားမရှာရဘဲ အဆင်သင့် အားလုံး ပြည့်စုံနေသူ ဆိုတော့ အပြင်မှာ မိန်းကလေးတွေ ဘယ်လိုရှာဖွေစားသောက်ရတယ်ဆိုတာ မသိဘူး၊ ရုံးတွေမှာ ကုမ္ပဏီတွေမှာ လမ်းပေါ်မှာ မိန်းကလေးတွေ အန္တရာယ်ကြား အလုပ်လုပ်ရတာ သမီးများသိရင် ဟင်း ... မလေးကို အလုပ်လုပ်ခိုင်းမှာတောင် မဟုတ်ဘူး”
“ဖေဖေကလည်း သမီးက စိုးရိမ်လို့ပြောတာပါ”
မမြသွေးက ပြန်ပြောသည်။ စိတ်သက်သာအောင် မလေးနု က ဝင်ပြောရသည်။
“မလေး အစစ သတိထားပါ့မယ် မမကြီးရယ်”
"အေးပေါ့လေ.…… ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဖေဖေတို့ရှိပါတယ် သမီးရယ်၊ မလေး ခုလို လာတိုင်ပင်တာလည်း ဖေဖေတို့ ဝမ်းသာတယ်၊ အကြံဉာဏ်လိုရင် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အခက်အခဲရှိရင် အကြောင်းကြားပေါ့"
"ကျေးဇူးပါပဲ ဖေဖေရယ်၊ မလေးလည်း ပြန်လိုက်ဦးမယ်”
သားအမိ သားအဖ သုံးယောက်စလုံး ကားပေါ်အထိ လိုက်ပို့ကြသည်။
အိမ်ရောက်တော့ မလေးနု ရင်ထဲမှာ ဦးအေးကြူတို့ ပြောစကားတွေ ပြန်စဉ်းစားနေမိသည်။ ဖေဖေက စကားပြော လိမ္မာသား။
"မိန်းကလေးတွေ အန္တရာယ်ကြားမှာ အလုပ်လုပ်နေကြသတဲ့"
မမကြီးကတော့ အပျိုကြီးပီပီ “မလေးက အပျို၊ ရှိန်းက အရက်လည်းသောက်တယ်၊ မိန်းမလည်း ပွေတော့ သတိထား"တဲ့။
"သမီးတစ်ယောက်တည်း တောင်တန်းဒေသမှာ စိတ်မချဘူး၊ ခုလည်း အခက်အခဲ ဘာရှိရှိ မေမေတို့ကို ပြောပါ”
သူတို့အားလုံး စကားများက သူ့ကို စေတနာနှင့် ပြောကြခြင်းပါ။ ဒါပေမဲ့ သူလုပ်ရမည့်.လုပ်ငန်းမှာ အန္တရာယ်တော့ရှိသည်ဟု ဆိုလိုကြခြင်းပါပဲ။ မမကြီး မမြသွေးလို သူများ ထမင်းခူးထားသည်ကို အဆင်သင့် လက်ဆေးစားဖို့ မိန်းမတိုင်းမှာ ကံကြမ္မာမပါပါ။ ရှေးသရောအခါ ဗာရာဏသီမင်း လက်ထက်ကလိုလည်း... ခြေဖဝါးတော်နုနု သွေးခြည်တွေ အကုန်ဥကုန်ပါပြီ မောင်မောင်ဘုရာ့ ဆို၍ လင့်အပေါ်ကိုပဲ လုံးဝမှီခိုနေရသည့်ခေတ်မှ မဟုတ်ပေဘဲ။
အလုပ်လုပ်စဉ် တွေ့ရမည့် အခက်အခဲ အန္တရာယ်တွေဆိုသည်က ဖေဖေပြောသလိုပဲ သဘာဝဘေးအန္တရာယ်တွေပဲပေါ့။ တွေ့ကြုံ ရင်ဆိုင်ရမည်ပဲ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ကာကွယ်နိုင်ဖို့သာ အရေးကြီးသည်။ ဘဝခရီးဆိုသည်မှာ မလျှောက်ချင်လို့ လွှဲဖယ်ရသည်မဟုတ်။ အောင်မြင်သည်၊ ကျဆုံးသည်ဆိုသည်မှာ ကံတရားအပေါ်တည်သလို ကိုယ့်အရည်အသွေးအပေါ်မှာလည်း ရာခိုင်နှုန်းပြည့် တည်သည်ပဲ။ မလေးနုအဖို့တော့ ခရီးသစ်တစ်ခုကို စရပြီ။
* * *
ရှိန်းဆေးတိုက် မဖွင့်ခင် တစ်ပတ်ကတည်းက စည်းကမ်းသတ်မှတ်ချက်များနှင့် အလုပ်တာဝန် ခွဲဝေသည်များကို အသေးစိတ် ရေးဆွဲပြီးကြပြီ။ တာဝန်ထမ်းဆောင်ရမည့် ဆရာဝန်ကြီးများပါ ပါဝင်ဆွေးနွေး ရေးဆွဲကြခြင်းဖြစ်သည်။ မလေးနုက စည်းကမ်းထဲတွင် တစ်ချက် ဖြည့်စွက်သည်။ ဆေးတိုက်ပိုင်ရှင် ဗညားရှိန်းကအစ ဆေးတိုက်မှာ တာဝန်ထမ်းဆောင်သူ ဆရာဝန်များ၊ သူနာပြု အမျိုးသားရော အမျိုးသမီးများနှင့် တံခါးစောင့်ပါမကျန် တာဝန်ထမ်းဆောင်နေစဉ် အရက်မသောက်ရဟူသော အချက်တစ်ချက် ဖြည့်စွက်သည်။
အဆုတ်နာ အထူးကုဆရာဝန်ကြီး ဦးကျော်လှိုင် တင်ပြချက်ကိုတော့ ရှိန်းက လိုက်နာရသည်။
“ကျွန်တော့်ကိုယ်တွေ့ တင်ပြပါရစေ၊ အစိုးရက ဆင်းရဲသား လူနာတွေကို ဆေးထုတ်ပေးပြီး ကုသပါတယ်၊ အောင်ဆန်းဆေးရုံကြီးမှာ တက်ရောက်ကုသတဲ့ တချို့ သူဌေးလူနာတွေက ဆင်းရဲချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဆေးအလကားရအောင်လုပ်ပါတယ်၊ အခု ဦးဗညားရှိန်းဆေးတိုက်က စေတနာခန်းမှာ ဆင်းရဲသားတွေအတွက် ဆေးဝါး အခမဲ့ကုသခွင့်ရတာ အင်မတန်ကောင်းပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဆင်းရဲ ချမ်းသာ လူနာကို ဘယ်လိုရွေးမလဲ”
ရှိန်းက သူ့ကို အချိန်ပေးဖို့ ခွင့်တောင်းပြီး သူ့လူများဆီမှာ အကြံဉာဏ်တောင်းသည်။ ကားဝပ်ရှော့ အလုပ်သမားလူငယ်တွေက အလွှာပေါင်းစုံမှ ဖြစ်သည်။ ဖျတ်လတ်သည်။ သူတို့က ကူညီမည်ဆိုသည်။ ရှိန်းက လူနာစုံစမ်းရေး လူငယ်အဖွဲ့ ဖွဲ့သည်။ အရေးပေါ် လူနာမှတစ်ပါး လူနာကုသရန် ရောက်လာလျှင် လူနာနေရပ်ကို ယူထား၍ ရပ်ကွက်အလိုက် သက်ဆိုင်ရာ လူငယ်လေးများက ဆင်း၍ စုံစမ်းရမည်။ ရပ်ကွက်လူကြီးကိုလည်း အကူအညီတောင်းခံ၍ ထိုလူငယ်လေးများ၏ အစီရင်ခံစာအရ လူနာကို လက်ခံရမည်ဖြစ်သည်။ လောလောဆယ်တော့ သူ့အစီအစဉ်ကို ဆရာဝန်ကြီးများက လက်ခံပါသည်။ ထိုအစီအစဉ်ထက်ကောင်းသော အကြံဉာဏ် ပေးနိုင်ပါလျှင်လည်း လုပ်ဆောင်ဖို့ လမ်းဖွင့်ပေးထားသည်။
ရှိန်းဆေးတိုက် အပေါ်ဆုံးထပ်မှာ ဗညားရှိန်းနှင့်တကွ ဆရာဝန်များ၊ သူနာပြုများ နားနေခန်းကို ရေချိုးခန်း အိမ်သာတွဲလျက် တစ်ခန်းစီ လုပ်ပေးထားသည်။ အနားယူအခန်းမှာတောင် အရက်မသောက်ဖို့ တားမြစ်ထားသည်။
ဖွင့်ပွဲနေ့ကတော့ အပေါ်ဆုံးထပ် အလယ်ခန်းမတွင် ဧည့်သည်များနှင့် ဆရာဝန်ကြီးများ လူနာဆောင်များကို လှည့်လည် ကြည့်ရှုသည်။ အပေါ်ဆုံးထပ်က ဆရာဝန်များနားနေခန်း၊ အလယ် နှစ်ထပ်က ငွေကြေးခန်းများဖြစ်၍ ပထမထပ်က အခမဲ့ကုသဆောင် လူနာခန်းများကို လိုက်လံပြသည်။ အခမဲ့ကုသဆောင်ကို စေတနာခန်းဟု အမည်ပေးထားသည်။ အောက်ဆုံးထပ်မှာ ဆရာဝန်ကြီးများ၏ အပြင်လူနာ စမ်းသပ်ခန်းများနှင့် ဓာတ်ခွဲခန်းများ ထားသည်။
ဧည့်သည်များ ပြန်သွားတော့မှ အပေါ်ဆုံးထပ် ခန်းမကြီးသို့ ဆရာဝန်များနှင့် အမှုထမ်းများအား ရှိန်းက ဖိတ်ခေါ်လိုက်သည်။ စားပွဲထိပ်မှာ ရှိန်းကထိုင်၍ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ရှိ သူ့သားသမီးများနှင့် အားလုံး မိတ်ဆက်ပေးသည်။
“သူက ကျွန်တော့်သမီးအကြီးဆုံး ဖြူပြာရှိန်း"
ဖြူပြာက မတ်တတ်ရပ်ပြပြီး ဦးညွှတ်၍ ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။ ဖြူပြာသည် အသားဖြူတာတစ်ခုပဲ ရှိန်းနှင့်တူသည်။ ပုပုဝဝ မျက်လုံးလေးမှေးမှေးနှင့် နှုတ်ခမ်းကတော့ ချစ်စရာပြုံးနေသည်။ နှာတံက သွယ်သွယ်စင်းစင်း၊ အမူအရာက အေးဆေးပုံရသည်။
"သူက ဒီနှစ်ပဲ ဘီကွမ်းအောင်ပါတယ်၊ သူ့အောက်က မူရာက ကျန်းမာရေးမကောင်းလို့ ဒီပွဲကို မတက်နိုင်ပါဘူး၊ ကဲ... တတိယသမီးက သူဇာ"
သူဇာသည် ထိုင်ရာမှထ၍ ဖြူပြာလိုပဲ ဆရာဝန်များကို ဦးညွှတ်၍ ပြန်ထိုင်သည်။ သူဇာက အရပ်မြင့်၍ ရှိန်းမျက်နှာပေါက်နှင့် ဆင်သည်။ ဒါပေမဲ့ အသားကျတော့ ဖြူပြာလောက် မဖြူ။ အသားလတ်လတ်ဟု ဆိုရမည်။ ရိုးတိုးရှန့်တန့်နှင့် ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးနေသည်။
“သူဇာကတော့ ဒီနှစ်မှ တက္ကသိုလ်ရောက်ပါတယ်၊ ကဲ... ဝဏ္ဏရှိန်း ထပါဦး၊ သူက အခုရှိတဲ့အထဲမှာ ကျွန်တော့်ရဲ့ စတုတ္ထမြောက်သား၊ ပထမဆုံးသား သီဟရှိန်းက ကွယ်လွန်သွားပါပြီ"
ဝဏ္ဏရှိန်းက ထပြသည်။ သူ့ရုပ်ကလည်း မျက်ခုံးမွေးထူတာကလွဲ၍ ရှိန်းနှင့်မတူ။ ပိန်ကပ်ကပ်၊ အရပ် မနိမ့်မမြင့်၊ အသားညိုညို၊ နှာတံမပေါ့်တပေါ်နှင့် မျက်လုံးက ရီဝေဝေဖြစ်နေသလိုပင်။ ဝဏ္ဏရှိန်း ထိုင်လိုက်မှ ရှိန်းက စကားဆက်သည်။
“အာကာရှိန်း ထ၊ သူက ကျွန်တော့်သားအငယ်ဆုံးပဲ”
အာကာက ထပြသည်။ သူသည် အရပ်မမြင့်ပေမယ့် ဝဏ္ဏရှိန်းလိုပဲ ဖြူဖြူနွဲ့နွဲ့။ တောင့်တောင့်တင်းတင်း မရှိ။ မျက်လုံးက စင်းစင်း၊ နှာတံတော့ ပေါ်သည်။
“ဝဏ္ဏရှိန်းရော၊ အာကာရှိန်းရော တက္ကသိုလ်မရောက်ကြသေးဘူး၊ ကျွန်တော့်သားသမီးအားလုံးကို ဆရာဝန်ကြီးများ ဆရာမများလက်ထဲ အပ်ပါတယ်၊ နောင်ကို ကျွန်တော့်မိသားစုနဲ့ ဒီဆေးတိုက်မှာ တာဝန်ထမ်းဆောင်နေသူတွေ ဆက်ဆံရမှာမို့လို့ပါ၊ နောင်လည်း တစ်လတစ်ခါ ကျွန်တော်တို့ တွေ့ဆုံပြီး လုပ်ငန်းအောင်မြင်မှုတွေ အခက်အခဲတွေကို တင်ပြဆွေးနွေးကြတာပေါ့၊ အားလုံး ပြန်နိုင်ပါပြီ"
ဆရာဝန်များအားလုံး ထပြန်သွားကြပြီး မလေးနုနှင့် တင်သက်မာပဲ ကျန်ရစ်သည်။ ရှိန်း သားသမီးတွေပါ ထမည်လုပ်တော့မှ မလေးနုက ရှိန်းကိုပြောသည်။
"ရှိန်း ဖြူပြာဟာ ဘီကွမ်းအောင်ပြီး အလုပ်လည်းမဝင်သေးဘူးဆိုရင် ရုံးအဖွဲ့မှာ စာရင်းကိုင်ခန့်ပါလား၊ ငွေရေးကြေးရေးမှာ ကိုယ့်ထဲကလူ ရှိတော့ ကောင်းတာပေါ့"
"သမီးသဘောပဲလေ"
ရှိန်းကဆိုတော့ ဖြူပြာက ပြုံးလိုက်သည်။
“အစဆိုတော့ ဖြူပြာ့ကို ဘယ်သူ အလုပ်သင်ပေးမလဲ"
"ရုံးအုပ်ကြီးလည်းရှိတယ်၊ လုပ်သက်ရင့်တဲ့ စာရင်းကိုင် ဦးဘမောင်လည်း ရှိပါတယ်၊ တွဲလုပ်ရမှာပါ၊ ဖြူပြာ့ကို သင်ပေးမှာပေါ့၊ လုပ်မယ်မဟုတ်လား"
“လုပ်ကြည့်မယ်လေ၊ အန်တီ မလေးလည်း ရှိမယ်မဟုတ်လား"
"ရှိမှာပါ"
မလေးနုက ပြောလိုက်၏။
“ဒါပါပဲ မလေးတို့ သွားနားတော့မယ်”
"ကဲ ကလေးတို့၊ အန်တီသက်မာလည်း သွားမယ်နော်”
သူတို့နှစ်ယောက် ရှိန်းတို့သားအဖတွေကို နှုတ်ဆက်၍ နားနေခန်းကို လျှောက်လာကြသည်။ မလေးနုအခန်းကို နှစ်ယောက်စလုံး ဝင်လိုက်သည်။ ခုတင်ပေါ် မလေးနုက ပစ်လှဲလိုက်သည်။ တင်သက်မာက ခုတင်ဘေး ကုလားထိုင်မှာ
ထိုင်လိုက်သည်။
မလေးနုသည် မျက်နှာကြက်ကို မော့ကြည့်ရင်းမှ တင်သက်မာကို လှမ်းမေးသည်။
"သက်မာ ဒီနေ့ပွဲမှာ သတိထားမိလား"
“ဘာသတိထားရမှာလဲ”
"ရှိန်းက ဒီပွဲမှာ ဘာလို့ သူ့ဇနီးကို မခေါ်ခဲ့တာလဲ”
သက်မာက တွေသွားသည်။
"သက်မာလည်း မသိဘူး၊ အေးနော် ဟုတ်ပါရဲ့၊ စဉ်းစားစရာပဲ"
မလေးနုသည် တင်သက်မာဘက်ကို ပြန်လှည့်လိုက်သည်။
"မင်း သတိပြုမိလား၊ သက်မာ လက်မထပ်ခင်က မလေးတို့ကို ထမင်းကျွေးတဲ့ညလေ၊ မလေးကို ရှိန်းလာခေါ်မယ်ဆိုတော့ သူ့ဇနီးပါ ပါမယ်ထင်တာ။ သူတစ်ယောက်တည်း လာခေါ်တယ်၊ သက်မာ ရှိန်းဇနီးကို မဖိတ်ဘူးလား"
"ဖိတ်ပါတယ်၊ သက်မာက အေးအေးနဲ့ ပိုရင်းနှီးတာ၊ အေးအေးကို တိုက်ရိုက် ဖုန်းနဲ့ဆက်လိုက်တယ်။ ရှိန်းကိုပါ ပြောလိုက်ပါလို့၊ ရှိန်းက လာမယ့်အကြောင်း ကိုယ့်ကိုပြန်ပြောတော့ ရှိန်းလာရင် မလေးကိုပါ ခေါ်ခဲ့ဖို့ မှာတာ”
“အေးကွယ် ……. ဒီလောက်ကြီးကျယ်တဲ့ လုပ်ငန်းကြီးတစ်ခု ဖွင့်ပွဲမှာ သူ့ဇနီး ပါရမှာပေါ့၊ သူ့သားသမီးတွေနဲ့တော့ ဆရာဝန်ကြီးတွေနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးသား"
“သက်မာ ရန်ကုန်ပြောင်းလာမှ ဖုန်းနဲ့ပဲ ဆက်သွယ်မိတယ်၊ အေးက ဖိတ်ပါတယ်၊ ကိုယ်လည်း မအားလို့ မသွားရဘူး"
“မလေးစိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးချည်းပဲ၊ ဇင့်ရဲ့မိဘတွေကို မလေး သွားတိုင်ပင်တုန်းကလည်း ဖေဖေတို့က ပြောတယ်၊ တီဗီမှာ ရှိန်း ကုမ္ပဏီက အလှူငွေထည့်တာပါရင် ရှိန်းတစ်ယောက်တည်း၊ သူ့မိန်းမ ဘယ်တော့မှ မပါဘူးတဲ့”
တင်သက်မာ စဉ်းစားရင်း ငြိမ်သက်နေသည်။
“မလေး တစ်ခုပြောချင်တယ်၊ အခု သက်မာ မလေးတို့ ဆေးတိုက်မှာလုပ်တာ အချိန်ပိုင်းပေါ့၊ တကယ်လို့ မလေးတို့ဆေးတိုက် တိုးတက်လာတယ်ဆိုရင် သက်မာ အစိုးရအလုပ်ကထွက်ပြီး ရှိန်းဆေးတိုက်မှာ အချိန်ပြည့် မလေးနဲ့အတူ သက်မာ လုပ်စေချင်တယ်"
“စဉ်းစားပါ့မယ် မလေး"
“ရှိန်း ရည်ရွယ်ချက်က ကောင်းပါတယ်၊ မလေး ယူထားတဲ့တာဝန်က အုပ်ချုပ်ရေးမှူးဆိုတော့ အားလုံး တာဝန်ရှိတယ်၊ ပြီးတော့ ရှိန်းက ငွေကြေးခန်းကို အခယူ ထမင်းကျွေးမယ်၊ စေတနာခန်းကို အခမဲ့ထမင်းကျွေးမယ်ဆိုတော့ မီးဖိုပါ မလေး တာဝန်ယူရမယ်၊ မလေးကိုယ်ပိုင်အလုပ်အတွက် သားဖွားမီးယပ်လူနာကို ကုသရုံတင်မဟုတ်၊ ပြင်ပလူနာခန်းမှာလည်း တစ်ပတ်နှစ်ခါ ထိုင်ပေးရမယ်ဆိုတော့ မလေး နားချိန်မရှိဘူး၊ ဒါလောက် ကျယ်ပြန့်တဲ့တာဝန် ကို မလေး ထမ်းဆောင်တဲ့နေရာမှာ သက်မာ အနားမှာရှိစေချင်တယ်။ မလေးတို့နှစ်ယောက် တိုင်တိုင်ပင်ပင်ပေါ့၊ တမင် မလေးက ငွေစာရင်းဌာနမှာ ဖြူပြာ့ကို ဆွဲထည့်ထားတာ၊ ငွေရေးကြေးရေးကိစ္စမှာ ရှိန်း မိသားစုထဲက တစ်ယောက်ယောက်ရှိနေတော့ တို့ လုပ်ရတာ စိတ်သန့်တယ်လေ”
“အေးပါလေ… မလေး အစီအစဉ်ကို သက်မာ သဘောကျပါတယ်၊ မလေး တာဝန်ကြီးတာကိုလည်း နားလည်ပါတယ်၊ ရှိန်း သမီးလေးတွေကိုကြည့်ရတာ အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ၊ သူဇာက ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့၊ ဖြူပြာက ပွင့်လင်းပုံရတယ်၊ သူ့သားတွေကို သတိထားမိလား"
"တင်ပြစရာ စာရွက်စာတမ်းတွေ ကြည့်နေတာနဲ့ သူတို့ကို သေသေချာချာ မကြည့်မိဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ဒီအရွယ်မှာ လူငယ်တစ်ယောက်ရဲ့ မျက်လုံးက ဒီလိုမနေရဘူး။ ခုတော့ မျက်သားက နီရဲရဲ၊ မျက်လွှာကလည်း စင်းလို့၊ တောက်တောက်ပပ မရှိဘူး။ နှစ်ယောက်စလုံး အသားတွေက မွဲခြောက်ခြောက် ဖြူဖပ်ဖြူရော်နဲ့။ မဟုတ်ခါမှလွဲရော၊ နံပါတ်ဖိုးပုံစံတွေ"
"မလေး ဒီတစ်ခါ ညံ့သွားပြီ၊ ကျန်းမာရေးမကောင်းဘူးလို့ပဲထင်တာ"
"အေးကွာ…. သူတို့မိသားစုနဲ့လည်း သက်မာက အနေဝေးနေတာ၊ အေးကတော့ မန္တလေးရောက်တိုင်း ကိုယ့်ဆီဝင်ပါတယ်၊ သက်မာ ကိုအောင်ဝင်းနဲ့ မိက်ဆက်ပေးဖို့ ညစာဖိတ်တော့လည်း သူ့ကို ဦးတည်ဖိတ်တာပဲ၊ ဘာလို့မလာလဲ မသိဘူး၊ အေးဆီကို ကိုယ်သွားလည်ဦးမယ်လေ။ ကဲ... သက်မာပြန်မယ်"
သက်မာ ထွက်သွားတော့ မလေးနု၏ကိုယ်က နားပေမယ့် စိတ်က မနားပေ။ သူတို့ဆေးတိုက်ဖွင့်ပွဲကို ရှိန်းဇနီး မလာ။ ရှိန်းကလည်း စကားထဲ ထည့်မပြော။ သမီးလတ် နေမကောင်း၍ မလာနိုင်သည်ကိုတောင် ဆရာဝန်များအား တောင်းပန်စကားပြောဖြစ်သည်။
ဘုရား မ,လို့ ရှိန်းတို့အိမ်ထောင်ရေးသည် သူတို့ဆေးတိုက်လုပ်ငန်းမှာ အနှောင့်အယှက်မဖြစ်ပါစေနှင့်။
အပိုင်း(၃)ဆက်ရန်
ခင်နှင်းယု
No comments:
Post a Comment