ဗညားရှိန်း (အပိုင်း - ၁)

မုန်တိုင်းထန်သော ညမှာ လမင်းကို မမြင်ရပါ။ ချစ်သူတို့၏ညများတွင် သာတတ်သော လမင်းသည် နောက်အိမ်တော် ဆောင်ရိပ်မှာ အိပ်၍များနေလေသလား။ ငှက်သံများက တိတ်ဆိတ်၍ ပန်းပွင့်လေးများလည်း ဝတ်လွှာကိုပိတ်ကာ ခိုက်ခိုက်တုန်နေကြသည်။

မုတ်သုံလေ ဝှေ့လိုက်တိုင်း မိုးသီးမိုးပေါက်များ သွန်ချသံ၊ သစ်ကိုင်းသစ်ရွက်များ တိုးဝှေ့လွင့်စဉ် ကျိုးကျသံများနှင့်အတူ ကလောညသည် အုန်းအုန်းညံ၍နေသည်။

မုန်တိုင်းသည် တစ်နာရီ ဘယ်နှမိုင်နှုန်းနှင့် တိုက်ခတ်နေသည် မသိပေမယ့် တစ်ချိန်ချိန်မှာတော့ စဲသွားပေမည်။ မလေးနု ရင်ထဲမှာလည်း မုန်တိုင်းတစ်ခု တိုက်ခတ်နေသည်။ တိုက်ခတ်နှုန်းကိုလည်း မသိ။ ဘယ်သောအခါ စဲမည်ဟုလည်း မပြောနိုင်ပါ။ မုန်တိုင်းထန်သောညကို မှန်ပြတင်းအထဲမှ မလေးနု မြင်နေရသည်။ သည်းထန်သော မိုးစက်များ သူ့ကို တစ်စက်မျှ မစဥ်ပါ။ လုံခြုံသော အိမ်ခန်းအတွင်းမှာ မီးလင်းဖိုဘေးတွင် အနွေးဓာတ်ကို ခိုလှုံ၍ မုန်တိုင်းညကို ရင်ဆိုင်ကြည့်နေနိုင်သည်မှာ သူ့ကြောင့်ဆိုသည်ကိုတော့ မလေးနု အလေးအနက် သတိပြုမိပါသည်။ မီးလင်းဖိုက မီးညွန့်က တလွန့်လွန့် လှုပ်ရှားနေသည်။

တစ်ချိန်သော မိုးဦးညက မီးရောင်ဟပ်နေသော သူ့မျက်နှာကို မလေးနု ငေးမောကြည့်နေမိသည်။ ယခုလို မလေးနုတစ်ယောက်တည်း အေးချမ်းစွာ ထိုင်နေနိုင်အောင် လုံခြုံမှု အာမခံချက်ပေးသော သူ့ကို မလေးနု ဘယ်တော့မှ မေ့မရပါ။

"မလေး၏ ဘဝအာမခံချက်ကို တစ်သက်လုံး တာဝန်ယူပါရ​စေ"တဲ့။

ဤစကားသံများသည် မလေးနုရင်မှာ လှိုင်းခတ်နေဆဲ။

* * *

ဒေါက်တာမလေးနု

၂၁၊ အင်းလျားလမ်း၊ ရန်ကုန်။ 

သူ့အမည်နှင့် လိပ်စာတပ်ထားသော စာအိတ်နှစ်အိတ်ကို ဒေါ်လေးသန်းက သူ့ကို လာပေးသည်။ သူ ကလောကို ခွင့်နှင့်သွားနေစဉ် ဤစာများ ရောက်နေဟန်ရှိသည်။ ပထမစာအိတ်တစ်အိတ်ကို သူ ယူကြည့်လိုက်သည်။ စာအိတ်ထောင့်မှာ “သက်မာ”ဟု ရေးထိုးထား၍ တင်သက်မာထံမှ စာမှန်း သိရသည်။ တင်သက်မာက သူ့ထံ စာများ ရေးနေကျ။ ဒုတိယစာအိတ်မှာတော့ လိပ်စာမှတစ်ပါး ဘာမှရေးမထား၍ ဘယ်သူ့ဆီကမှန်း သူ မသိပါ။

ခရီးပန်းလာ၍ အိပ်ချင်ပေမယ့် တင်သက်မာထံမှ စာအိတ်ကို ဖောက်ဖတ်လိုက်သည်။ 

မလေး/

သက်မာ ရန်ကုန်ပြောင်းရပြီ။ ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးကိုပဲ။ ရန်ကုန်ရောက်တော့ တိုင်ပင်စရာ အရေးကြီးလို့ မင်းဆီဖုန်းဆက်တော့ ကလောသွားနေတယ်လို့ ဒေါ်လေးက ပြောတယ်။ မလေးကို မာ လာတွေ့ပါရစေ။ ဖုန်းနံပါတ် ပေးထားခဲ့တယ်။ ညပိုင်း ဆက်ရင် ပိုပြီးအဆင်ပြေတယ်။

ကျန်းမာပါ​စေ။

/သက်မာ

တင်သက်မာတစ်ယောက် ဘာအရေးကြီးသည်မသိ။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် မတွေ့ခဲ့ရတာ ကြာပြီ။ သူ့ခင်ပွန်း ဒေါက်တာသန်းဦး မန္တလေးမှာ ဆုံးတော့လည်း မလေးနု မသွားနိုင်ခဲ့။ စာနှင့် တယ်လီဖုန်းနှင့်ပဲ တင်သက်မာကို အားပေးခဲ့ရသည်။ တင်သက်မာသည် ကလေးနှစ်ယောက်နှင့် အသက်သုံးဆယ်ကျော်လေးမှာ မုဆိုးမဖြစ် ကျန်ရစ်ခဲ့ရသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်က ဆေးကောလိပ်မရောက်ခင် တက္ကသိုလ်မှာကတည်းက တွဲဖက်ဖြစ်သည်။ အထူးကုဆေးလိုင်းရွေးကြတော့ တင်သက်မာက မေ့ဆေးဘက်လိုက်၍ မလေးက အိုဂျီ ခေါ် သားဖွားမီးယပ်ပါရဂူဘွဲ့ကို ယူခဲ့သည်။

မလေးနု အင်္ဂလန်မှ သားဖွားမီးယပ် ပါရဂူဘွဲ့ယူပြီး အပြန်မှာ တင်သက်မာနှင့် ကိုသန်းဦးတို့ လန်ဒန်မှာ လက်ထပ်ကျန်ရစ်ကြသည်။ ဒေါက်တာသန်းဦး ခွဲစိတ်ပါရဂူဘွဲ့ရပြီးမှ မြန်မာပြည် ပြန်လာကြသည်။

ဘာလိုလိုနှင့် ကိုသန်းဦး ကွယ်လွန်ခဲ့သည်မှာ ငါးနှစ်ထဲသို့ ရောက်ခဲ့ပါပြီကော။ တင်သက်မာနှင့် သူ တွေ့လိုပါသည်။ ငယ်သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် မဆုံစည်းရတာ ကြာခဲ့ပြီ။ ဘဝဆိုတာ ဒီလိုပဲပေါ့လေ။ တင်သက်မာနှင့် ကိုသန်းဦးတို့ဘဝကို လက်တွဲဖြတ်သန်းချိန်တွင် သူ၏တစ်ကိုယ်တော်တိုက်ပွဲကိုလည်း သူတို့သိမည်မဟုတ်။ 

ဒုတိယစာအိတ်ကို ဖောက်ဖတ်လိုက်ပြန်သည်။ သူ အံ့အားသင့်သွားသည်။ ဒီလက်ရေးကို မမှတ်မိပါ။ စာကိုဖတ်ကြည့်တော့မှ တရေးရေး သတိရလာသည်။

မ​လေးနု/

အင်္ဂလန်က ပြန်လာတာတော့ သိတယ်။ ကိုမျိုးဇင် တိုက်ပွဲမှာကျတာလည်း သိပေမယ့် ရှိန်း မလာနိုင်ဘူး။ အမေရိက ရောက်နေလို့။ မလေးနုဆီ ဝမ်းနည်းကြောင်းစာပဲ ပို့နိုင်ခဲ့တယ်။ ရှိန်း မလေးနုသတင်းကို စုံစမ်းလျက်ပဲ။ ခုမှ ရန်ကုန်မှာ ရှိနေတယ်။ ဦးလေး၊ အဒေါ်တွေနဲ့ နေတယ် သိပြီး လိပ်စာရလို့ ဒီစာရေးလိုက်တယ်။ ရှိန်း မလေးနုနဲ့ တွေ့ချင်တယ်။ ဖုန်းနံပါတ် စာထဲ ထည့်ရေးလိုက်တယ်။ တွေ့နိုင်မယ့်ရက်နဲ့ နေရာကို ချိန်းပါ။ တွေ့မှ အကြောင်းစုံတွေ ပြောကြတာပေါ့။ တက္ကသိုလ်နေ့ရက်တွေနဲ့ ကိုမျိုးဇင်ကို သတိရလျက်ပဲ။

ရွှင်လန်းပါစေ။

/ဗညားရှိန်း 

မလေးနုသည် စာဖတ်ပြီး အံ့အားသင့်သွားသည်။ သက်မာ စာကတော့ ဖတ်ပြီး ငယ်သူငယ်ချင်းချင်း တွေ့ရမှာမို့ ပျော်သွားသည်။ ရှိန်း၏စာကို ဖတ်ပြီးတော့ သူ့ရင်ထဲမှာ အံ့သြခြင်း၊ ဝမ်းနည်းခြင်းတွေ တစ်ပြိုင်နက် ခံစားလိုက်ရသည်။ စာနှစ်စောင်စလုံးကို သိမ်း၍ သက်မာကို ပထမပတ် တနင်္ဂနွေချိန်းလိုက်၍ ရှိန်းကို ဒုတိယ တနင်္ဂနွေနေ့ကို ချိန်းလိုက်သည်။ နေရာကတော့ သူ့အိမ်မှာပဲ ချိန်းလိုက်သည်။ 

ဦးလေးထွန်းဝင်းက ပထမအတွင်းဝန်အဖြစ် နိုင်ငံခြား သံရုံးများမှာ လုပ်ရင်းက သံမှူးဖြစ်တော့ အနားယူခဲ့သည်။ သူက ဦးလေး၏ဇနီး ဒေါ်လေးဒေါ်ခင်အေးသန်းဘက်က တော်ရသော တူမ ဖြစ်သည်။ ရန်ကုန် သူပြန်ရောက်တော့ သူတစ်ယောက်တည်းကျန်ချိန် ဒေါ်လေးသန်းတို့နှင့် ခေတ္တအတူနေရပေမယ့် သီးသန့်နေဖို့ သူ အစီအစဉ်ရှိသည်။ ဒေါ်လေးသန်းတို့မှာ ယင်းမာဝင်းဆိုသော သမီးလေး ရှိ၍ သူ့မှာ အဖော်ရှိသည် ဆိုရမည်။ အိမ်မှာ သူ့ဧည့်သည်များကို တွေ့ဆုံခြင်းအတွက် ဒေါ်လေးသန်းတို့က မကန့်ကွက်ပါ။ လွတ်လပ်စွာ သီးခြားဧည့်ခန်းလေးမှာ တွေ့ဆုံခွင့်ရှိသည်။

ထို့ကြောင့် ယခုခေတ် ပေါများလာသော ရန်ကုန်မြို့ ပြင်မှာ စားသောက်ဆိုင် အငယ်စားလေးများနှင့် ဟိုတယ်များ ရှိလာပေမယ့် သူ့အိမ်မှာပဲ ချိန်းဆိုလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ 

* * * 

တင်သက်မာကို တွေ့ရပြီ။ တင်သက်မာသည် စိုပြည်လှပနေဆဲ။ သူ့မျက်လုံးများသည် ချစ်သူနှင့် ကွေကွင်းရခြင်း ဆင်းရဲ ခံစားနေရပေမယ့် ကြည်လင် ဝင်းပနေဆဲဟု ထင်သည်။ 

ပိန်ပိန်သွယ်သွယ် အချိုးကျသောကိုယ်မှာ ပိုးပျော့ဝမ်းဆက် အစိမ်းရင့်ကို ဝတ်ထား၍ သွယ်သွယ်လျလျ ဖြစ်နေသည်။ ဖြူသော အသားကလည်း အဝတ်က အစိမ်းရင့်ဆိုတော့ ပိုမိုဝင်းပနေပုံရသည်။ 

သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ခေါင်းရင်းဘက် ခြံပြင်မှာ သီးသန့်ထုတ်ထားသော ဧည့်ခန်းငယ်တစ်ခုမှာ တွေ့ကြသည်။ ဧည့်ခန်းသည် လင်း၍ ပန်းရနံ့များ ဝင်လာနိုင်အောင် ကျယ်ပြန့်သော ပြတင်းရှည်ကြီးတွေရှိသည်။ ပြတင်းပေါင်ပေါ်မှာ အစိမ်းရင့်ပန်းခက်များ သွယ်ထားသော ခန်းဆီးကြီးများက တောတောင်ရိပ်ကို ပေးနေသလိုပင်။ နှစ်ယောက် ဖက်၍ ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ရင်း ရုတ်တရက် စကားမပြောနိုင်၊ ခွဲခွာနေခဲ့ရသောရက်တွေ ကြာမြင့်သလို ခွဲခွာနေသော အချိန်တွေမှာ နှစ်ယောက်စလုံး၏ဘဝကလည်း အပြောင်းအလဲတွေနှင့်။ တင်သက်မာသည် မလေးနုလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း မျက် ရည်တွေဝိုင်းလာသည်။ မလေးနုကလည်း ငိုချင်သည်။ 

"ကလေးတွေရော နေကောင်းရဲ့လား"

မလေးနုက စကားစသည်။ 

“နေကောင်းပါတယ်၊ သက်မာလည်း ကလေးတွေကြည့်ရအောင် အဒေါ်တစ်ယောက် ခေါ်ထားရတာပေါ့၊ မလေးနု ကလော သွားတယ်ဆို”

“ဟုတ်တယ်၊ ဖေဖေတို့ မေမေတို့အိမ် ပြန်ကြည့်ရသေးတယ်၊ အိမ်စောင့်ဦးသာဘော်တို့လင်မယားနဲ့ ထားခဲ့ရတာ၊ မလေးကလည်း ကလောပြန်ချင်ပါတယ်၊ အလုပ်က ရန်ကုန်ပြောင်းရတာ၊ တစ်နေ့နေ့တော့ ကလောအိမ်ကို ပြန်ရမှာပေါ့လေ။ ဖေဖေ့ရဲ့ မြတ်နိုးတဲ့ ဒီအိမ်ကို ပြန်ရအောင်လုပ်ပြီး မလေး ဆက်ထိန်းသိမ်းရမှာ"

တင်သက်မာသည် သက်ပြင်းလေး ရှိုက်လိုက်၏။ ပညာကိုယ်စီရှိကြ၍ ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ် ကိုယ်ရပ်နိုင်၍သာ တော်တော့သည်။ သူ့အဖို့ ဘဝခြေလှမ်းအစပဲ ရှိသေးသည့်အချိန်မှာ ကလေး နှစ်ယောက်ရပြီး ကိုသန်းဦး ကွယ်လွန်ခဲ့သည်။

"ကဲ ပြောလေ၊ မလေးကို တိုင်ပင်ချင်တယ်ဆိုတာ” 

မလေးနုက စကားစလိုက်ရသည်။

"သက်မာလည်း တွေးမိတယ်လေ၊ မင်းဘဝ ကိုယ့်ဘဝ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အသိကြဆုံး၊ အရင်းနှီးဆုံးမို့ သက်မာ မလေးနုဆီ လာခဲ့တာ”

"ပြောပါလေ…. မလေးမှာလည်း တစ်ယောက်တည်းပါ၊ မလေးနု ဒီမှာ ကြာကြာနေဖို့ စိတ်မကူးပါဘူး၊ တစ်ခုခုတော့ လုပ်ရမယ်"

“အဆင်မပြေလို့လား"

“မဟုတ်ပါဘူး၊ မလေးက တွေးပူတတ်တယ်၊ ကဲပါ မလေးကိစ္စက အရေးပေါ်မဟုတ်ဘူး၊ သက်မာကိစ္စ ပြော"

သက်မာသည် ခေတ္တမျှ ငြိမ်သက်သွားသည်။ စကားပြောရန် အားယူနေပုံရသည်။ ပြီးမှ သက်ပြင်းကို လေးတွဲ့စွာ ချလိုက်သည်။

“သက်မာ လက်ထပ်မလားလို့"

မလေးနုသည် သက်မာ ပခုံးလေးကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်၏။ သူ့ရင်ထဲမှာတော့ တုန်လှုပ်သလိုပါပဲ။

“ကိုသန်းဦး သူငယ်ချင်းပါပဲ၊ သူက ဆန်စက်ပိုင်ရှင်ပေါ့၊ မလေး သူ့ကို မသိပါဘူး၊ သက်မာ တစ်နေ့မှ မိတ်ဆက်​ပေးမယ်၊ သက်မာ ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီး ပြောင်းရတော့ ပိုအဆင်​ပြေတယ်။ သူ့ဆန်စက်က ပဲခူးမှာ၊ ​နေ​တော့ ရန်ကုန်မှာ၊ သူက မုဆိုးဖို၊ သားသမီး မရှိ​တော့ လွတ်လပ်ပါတယ်"

မလေးနုက ဘာမှပြန်မဖြေနိုင်။ သူ့ကို ငယ်သူငယ်ချင်းမို့ ယုံကြည်၍ တိုင်ပင်လာသူကို သူ ဘာအကြံဉာဏ် ပေးရပါ့။

“မင်းကို ကြိုတင်မတိုင်ပင်တဲ့အတွက် သက်မာကို ခွင့်လွှတ်ပါ၊ မင်းနဲ့ကိုယ်နဲ့ကလည်း ဆုံစည်းဖို့မလွယ်ဘူးလေ” 

သက်မာက တောင်းပန်နေသည်။

"ခွင့်လွှတ်ပါတယ် သက်မာ၊ တကယ်တော့ တို့ဘဝ တို့ ဆက်လျှောက်ကြရမှာ၊ တို့အခက်အခဲကို တို့ပဲသိတယ်၊ ဖြစ်လာ ကြုံလာတဲ့ ပြဿနာကိုလည်း ကိုယ့်ဘာသာ ဖြေရှင်းရမှာလေ၊ ပြင်ပလူတွေက ဝေဖန်ရုံသာ တတ်နိုင်တာ၊ တို့ဘဝအခက်အခဲကို ဘာမှ သိကြတာမဟုတ်ဘူး၊ အေး တစ်ခုပဲ၊ သက်မာ သူ့ကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ချစ်ပါသလား၊ သူကရော ချစ်ပါသလား၊ ဒါ တစ်ခုတော့ တွေးရမယ်။ မင်း ကလေးတွေအတွက်ပဲဖြစ်စေ၊ မင်းအတွက်ပဲဖြစ်စေ ချစ်ဖို့ကတော့ လိုတယ်၊ မ,ခင်မှ ဥခင်တယ်ဆိုတဲ့စကား ရှိတယ်မို့လား"

သက်မာက ခေါင်းလေးတညိတ်ညိတ် လုပ်သည်။ 

”ဆိုပါတော့ မလေး၊ သက်မာကို သူကလည်း ချစ်ပါတယ်၊ သက်မာကလည်း ချစ်ပါတယ်၊ ကလေးတွေအပေါ်လည်း သူ သည်းခံနိုင်ပုံရတယ်၊ သူ့အိမ်ထောင် ဆုံးတော့ ကလေးမကျန်ရစ်ခဲ့ဘူး၊ သူက ကိုယ့်သားကို တော်တော်ချစ်တယ်၊ သမီးလေးအပေါ်မှာလည်း မဆိုးပါဘူး”

“ဒါပဲ အရေးကြီးပါတယ်လေ၊ မလေးမှာ ဘဝအကြောင်းကြောင့် လက်မထပ်လိုက်ရပေမယ့် မလေး အတွေးအခေါ်က အိမ်ထောင်ရေးမှာ ဘယ်အရွယ်ပဲဖြစ်ဖြစ် လက်ထပ်ရင် အချစ်ကတော့ ပါမှဖြစ်မယ်လို့ ယူဆတယ်၊ အချစ်တစ်ခုတည်းကို အဓိကထားရမယ်လို့တော့ မဆိုလိုပါဘူး” 

မလေးနုက ဖြည်းညင်းစွာ ဆက်လက်ပြောပြသည်။ 

"ပြီးတော့ တို့က အသက် နှစ်ဆယ်မပြည့်ခင် ဆယ်ကျော်သက်တွေမှမဟုတ်ဘဲ၊ Emotion တစ်ခုတည်းနဲ့ လက်ထပ်လို့မဖြစ်သလို အားကိုးအားထားရဖို့ တစ်ခုတည်းနဲ့လည်း လက်ထပ်ရေးကို မစဉ်းစားသင့်ဘူး၊ သက်မာမှာ ကလေးနှစ်ယောက် ကြီးပြင်းအောင် မွေးရဦးမယ်၊ အသက်ကလည်း ငယ်ပါသေးတယ်၊ လက်ထပ်တာ ကောင်းပါတယ်။ လုံခြုံမှုလည်း ရှိတာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ကိုသန်းဦးထံက အချစ်မျိုး ရလိမ့်မယ်လို့တော့ မမှတ်ထားတာ ကောင်းတယ်၊ အေးလေ ကံတရားကလည်း ရှိပါသေးတယ်၊ ကိုသန်းဦးထက် တော်ချင်တော်မှာ"

သက်မာကလည်း တွေးရင်း နားထောင်နေပုံရသည်။ 

"ငယ်ချစ်တွေလိုတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ မလေးရယ်၊ ဒါကိုတော့ ကိုယ်က ကြိုတွက်ထားပါတယ်”

"အေးပေါ့လေ…၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် တို့နှစ်ယောက် ရန်ကုန်မှာ အတူတူနေရတော့ တိုင်ပင်စရာရှိ တိုင်ပင်ရတာပေါ့၊ မလေးတော့ အားတက်သွားတယ်” 

မလေးနုသည် စကားပြောရင်းမှ တစ်စုံတစ်ခုကို သတိရသွားသလို စကားကြောင်းပြောင်းလိုက်သည်။

"မလေး ကလောကပြန်လာတော့ သက်မာ စာနဲ့အတူ စာတစ်စောင် ရောက်နေတယ်၊ ဘယ်သူ့ဆီကလဲ သိလား"

“ဟင့်အင်း”

"ရှိန်းဆီကလေ၊ ဗညားရှိန်း၊ သတိရသေးလား” 

"သတိရတာပေါ့၊ ထူးထူးဆန်းဆန်းဟယ်၊ သက်မာနဲ့ အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားတာ ကြာပြီးနောက်မှ မန္တလေး ဒေးဝန်းရပ်က သက်မာသူငယ်ချင်း အေးအေးနဲ့လက်ထပ်ပြီး ရန်ကုန်ပြောင်းသွားတယ် ကြားတယ်။၊ ​အေး​အေးနဲ့​တော့ သက်မာက ခင်တယ်။ မန္တလေးမှာ အေးအေးနဲ့ သက်မာက ဆယ်တန်းအထိ ​ကျောင်း​နေဖက်၊ သူက ဆယ်တန်းအောင်တော့ တက္ကသိုလ်ဆက်မတက်ဘူး၊ ဒါနဲ့ ရှိန်းက ဘာကိစ္စ မလေးကို ဆက်သွယ်တာလဲ”

“မသိဘူးလေ၊ တိုင်ပင်စရာရှိလို့ မလေးကို လိုက်ရှာနေတာ၊ ခုမှ လိပ်စာသိလို့ စာရေးလိုက်တာတဲ့၊ တို့လည်း အင်္ဂလန်က ပြန်လာကတည်းက မြန်မာပြည်အနှံ့သွားပြီး အလုပ်လုပ်လိုက်ရတာ၊ ခုမှပဲ ရန်ကုန်ရောက်တော့တယ်”

"မလေး သူနဲ့တွေ့မယ်ပေါ့” 

“အေးလေ.. ဘာကိစ္စဆိုတာ တွေ့မှသိရမှာပေါ့”

"ရှိန်း.. ရှိန်း... ခုလည်း ချောတုန်းပဲလား မသိ၊ မလေး မှတ်မိသေးလား၊ အင်းလျားဆောင်မှာ တို့များနေတုန်းက ကိုမျိုးဇင် မလေးဆီလာရင် သူ အမြဲပါတယ်။ သူ့ကို ကျောင်းသူတွေ ငမ်းတာလေ”

"မှတ်မိပါတယ်ကွာ၊ ခုတော့ သူ့ရုပ်ရည် ဘယ်လိုနေလဲ မသိ၊ သူတို့နှစ်ယောက် အတော်ချစ်တာနော်၊ မလေးက ဇင့်ကို မေးတယ်၊ ကိုယ့်ချစ်သူဆီလာတာ ဘာကြောင့် သူငယ်ချင်းကို ခေါ်လာခဲ့ရတာလဲဆိုတော့ ဇင့်ရဲ့ချစ်သူဟာ သူငယ်ချင်းနဲ့ အဆင်ပြေမှ ကောင်းတာပေါ့တဲ့၊ ဒါ့ကြောင့် ရင်းနှီးအောင် ခေါ်ခဲ့တာတဲ့၊ ဇင်က သည်းကို သည်းပါတယ်၊ တစ်ခါတလေ ခေါ်လာတယ်ဆို ဟုတ်သေး၊ မလေးဆီလာရင် ဒီ ရှိန်းက အမြဲပါလာတာ”

“ဘာလဲ... မင်းက နှစ်ယောက်တည်းပြောချင်တာ မပြောရလို့ ရှိန်းပါလာတာ မကြိုက်တာလား”

“မဟုတ်ပါဘူးဟာ၊ နှစ်ယောက်တည်းကို မတွေ့ရဲလို့ အဆောင်ဧည့်ခန်းမှာပဲ တွေ့တာပေါ့၊ နှစ်ယောက်တည်းတွေ့ရဲရင် အင်းလျားကန် အလယ်ကျွန်းရော မြို့ထဲရော တွေ့နိုင်တာပေါ့ ” 

သူတို့သည် ငယ်တုန်းက တက္ကသိုလ်ရက်များကို ပြန်သတိရနေသလို ငြိမ်သက်နေကြသည်။

"မလေးကလည်း တော်တော် rigid ဖြစ်တာပဲနော်၊ ကိုမျိုးဇင်ကလည်း မလေး အလိုလိုက်ပါတယ်၊ တခြားရည်းစားတွေဆို မြို့ထဲတို့၊ ရုပ်ရှင်ရုံတို့ ချိန်းမှာ"

“အဲဒီလို နေခဲ့ကြလို့လည်း ခွဲခွာသွားရတဲ့ ခုအချိန်မှာ မလေး ဖြေနိုင်တာပေါ့၊ ရည်းစားအဆင့်ထက် ရင်းရင်းနှီးနှီးနေခဲ့မိရင် ပိုပြီးတွယ်တာ၊ ပိုတွယ်တာတော့ ပိုပြီး စိတ်ထိခိုက်ရမယ်၊ ဇင်တစ်ယောက် ဘယ်ဘဝရောက်နေမလဲ မသိဘူးနော်၊ တို့ လူဖြစ်ရတဲ့ဘဝကလည်း မငြိမ်းချမ်းလိုက်တာနော်”

မလေးနုက လွမ်းလွမ်းဆွေးဆွေး ပြောလာ၍ သက်မာက စကားကြောင်း ပြောင်းလိုက်သည်။

“သက်မာတို့ လက်ထပ်မယ့်ရက်မတိုင်ခင် မလေးကို လာခေါ်မယ်၊ တစ်နေရာရာမှာ ညစာစားရအောင်၊ ကိုယ့်အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းနဲ့ ကိုယ်လက်ထပ်မယ့်သူကို မိတ်ဆက်ပေးရအောင်၊ သက်မာ ကလေးတွေကိုလည်း ခေါ်ခဲ့မယ်၊ ဒါနဲ့ မင်း ရှိန်းကိုတွေ့ ဖို့ ချိန်းပြီးပြီလား"

မလေးနုက ဖြည်းညင်းစွာ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ 

“ဒီလိုဆိုရင် သူ့ဖုန်းနံပါတ် သက်မာကိုပေးပါ၊ သက်မာ ချိန်းရင် ရှိန်းတို့လင်မယားကိုလည်း ဖိတ်ချင်လို့၊ ရှိန်းနဲ့လည်း တစ်ခါတည်း မိတ်ဆက်ပေးရတာပေါ့"

“ကောင်းတာပေါ့"

"ကဲ.. ဒီလိုဆို သက်မာပြန်မယ်”

မလေးနုသည် သက်မာ ပခုံးကလေးကို ဖက်ကာ ကားရှိရာသို့ လိုက်ပို့သည်။ တရွေ့ရွေ့ လိမ့်ထွက်သွားသော ကားထဲမှ သူငယ်ချင်းကိုကြည့်ရင်း သူ လက်ဝှေ့ပြလိုက်သည်။ ။ သူကတော့ ​နေရာမှ ​ရွှေ့မရ။ သက်မာသည် ဘဝသစ်တစ်ခုကို စတော့မည်။ သတ္တိရှိသည် ဆိုရမည်ပေါ့။ သူက​တော့ ရပ်မြဲ​နေရာမှ ခြေတစ်လှမ်း ရွှေ့၍မရသေးသလို သူ အခုထိ ရှေ့ခရီးအတွက် မပြင်ဆင်ရသေး။ သူ့ခြေထောက်သည် သက်မာလို သတ္တိမရှိလေသလား။ ခရီးသစ်ကို ခြေလှမ်းစဖို့ နှောင့်နှေးနေသည်။ ဒီလိုပဲ ကျောက်တိုင်ကြီးလို မြဲမြဲ ရပ်နေမည်ထင်ပါရဲ့။

တင်သက်မာ ပြန်သွားတော့မှ ရှိန်းကို မတွေ့ရသေးပေမယ့် ကိုမျိုးဇင်၊ ရှိန်းတို့နှင့် အတူနေခဲ့ရသော တက္ကသိုလ်၏နေ့ရက်များသည် သူ့ရင်မှာ အသစ်မွေးဖွားလာပြန်သည်။

အိပ်ခန်းထဲ တန်းဝင်ခဲ့၍ ငြိမ်သက်စွာ လှဲနေမိသည်။ ရှိန်း၊ ကိုမျိုးဇင်၏ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်း ရှိန်း၊ ရှိန်း၏ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်း ကိုမျိုးဇင်။

သူတို့နှစ်ယောက်က တက္ကသိုလ်ကို မလေးထက်စော၍ ရောက်ကြသည်။ မလေးနုနှင့်တွေ့တော့ ရှိန်းက ဘီအယ်လ်ဆက်တက်၍ ကိုမျိုးဇင်က အင်္ဂလိပ်စာ ဂုဏ်ထူးတန်း တက်နေသည်။ မလေးနု တက္ကသိုလ်ရောက်တော့ သောင်းကျန်းမှုများ အေးစပြုပြီ။ မလေးနု၏ အဆောင်ကိုလာတိုင်း ကိုမျိုးဇင်နှင့်အတူ ရှိန်းက ပါလာမြဲ ဖြစ်သည်။ အဆောင်သူတွေကပင် မလေးနုကို နောက်သည်။

"မင်းရည်းစားက ကိုမျိုးဇင်လား၊ ရှိန်းလား၊ ဘယ့်နှယ် မင်းတို့နှစ်ယောက်ချိန်းတွေ့တိုင်း ဒီ ရှိန်းဆိုတဲ့သူက ပါလာရတယ်လို့"

ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်သည်။ သူ့ချစ်သူ ဇင်သည် သူ့ဆီ လာသောအခါမှာတောင် သူ့သူငယ်ချင်း ရှိန်းကို ခွဲမထားခဲ့။ အမြဲတမ်း ပါလာမြဲဖြစ်သည်။ ယခုတော့ ကိုမျိုးဇင် မရှိတော့ပြီ။ တစ်ယောက်တည်း လာမည့် ရှိန်းကို တွေ့ပါလျှင် သူ ဘယ်လို ရင်ဆိုင်ရပါမည်လဲ။

* * * 

ရှိန်းကို တွေ့ရပြီ။

တင်သက်မာနှင့် ပြန်လည်တွေ့ရသောနေ့ထက် မလေးနု ရင်ခုန်ရပါသည်။ ရှိန်းနှင့် မတွေ့ကြရသည်မှာ ဆယ်နှစ်ခန့်တော့ ရှိပြီ။ သူ့လက်ဖျားများ အေးစက်လာပါသည်။ ရှိန်းပုံရိပ်မှာ ကိုမျိုးဇင် ထင်ဟပ်လျက်ရှိသည်။ မိန်းကလေးချင်းသာဆိုလျှင် ရှိန်းကိုဖက်၍ ငိုမိမည်။ ယခုတော့ သူ ငြိမ်သက်စွာ ရပ်နေမိသည်။ လှုပ်ရှား၍မရ။

ရှိန်းကိုယ်တိုင်ကလည်း တံခါးဝမှာ တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေမိသည်။ မလေးကို ပြန်တွေ့လျှင် ယခုလို စိတ်ထိခိုက်လိမ့်မည်ဟု သူ မထင်မိ။ မလေးနုနောက်မှာ ကိုမျိုးဇင် ရပ်နေသလိုပင်။ မလေးနု ဘယ်လိုခံစားနေရသည်ကို သူနားလည်ပါသည်။ မလေးကသာ ခွင့်ပြုလျှင် မလေးနု၏ပခုံးကို ဖက်၍ လက်ဖျားကလေးများကို ဆုပ်နယ်ကာ မလေး၏ကြေကွဲမှုကို သူ နှစ်သိမ့်မည်ဖြစ်သည်။ သူက ကျောင်းမှာ အတွဲမိန်းကလေးများနှင့်တွေ့တိုင်း ဖက် နှုတ်ဆက်နေကျ၊ သူ့မိန်းကလေးများကလည်း လိုက်လျောနေကျ။ ယခု သူ့ရှေ့တွင် မတုန်မလှုပ်ရပ်နေသူ မလေးနုဆိုသူက သူ၏ချစ်လှစွာသော သူငယ်ချင်း ကိုမျိုးဇင်၏ချစ်သူ၊ သူ့အဆက် မိန်းကလေးများနှင့် မတူသော သီးသန့်ပုံစံနှင့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်။ သူ့သူငယ်ချင်း တတွတ်တွတ်ပြောနေသော မလေးနုပုံစံနှင့် စရိုက်ကို သူသိပြီးသားပါ။ သူသည် စိတ်ကို ထိန်းလိုက်၏။ 

"မလေးနု နေကောင်းတယ်နော်"

ရှိန်းထံမှ အသံကြားမှ မလေးနုသည် အသက်ဝင်လာသလို လှုပ်ရှားလာသည်။

"ထိုင်ပါဦး ရှိန်း"

သူ့ရှေ့မှ ဆိုဖာမှာ ရှိန်းကို နေရာပေးလိုက်သည်။ ကျောင်းတုန်းကထက်တော့ အရွယ်ရင့်သွားပြီ ဆိုရမည်။ ဟိုတုန်းက ရှိန်းသည် မျက်လုံးတွေကပင် ရှိန်းလဲ့လဲ့၊ အသားဖြူဖြူ၊ နှာတံပေါ်ပေါ်။ ပါးမြိုင်းမွေး၊ မုတ်ဆိတ်မွှေးတွေ ဂရုတစိုက် ရိတ်ထား၍ ပါးပြင်သည် စိမ်းနုနေသည်။ ပြုံးနေသော နှုတ်ခမ်းပါးက မြင်သူ မိန်းကလေးတွေကို ကြည်နူးစေသည်။

ကိုမျိုးဇင်နှင့် ယှဉ်လိုက်တော့ ခြောက်ပေနီးနီးမြင့်သော အရပ်အမောင်းကတော့ တူညီကြသည်။ ဒါပေမဲ့ ကိုမျိုးဇင်က အလုံး အဖန် ပို၍တောင့်သည်။ အသားက ရှိန်းလောက် မဖြူ။ အသားလတ်လတ်၊ မျက်လုံးများက အေးမြသော အရိပ်ငွေ့တွေ လွှတ်ပေးနေသလို မြင်ရသူကို ချမ်းငြိမ်းစေသည်။ ရှိန်း မျက်လုံးက ရမ္မက်အလျှံတွေ တောက်နေသလို ထင်ရသည်။ သူ့ချစ်သူ၏ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်း ရှိန်းကို မလေးနု တွေ့နေရပြီ။

“မလေးနု နေကောင်းတယ်နော်"

ဒုတိယအကြိမ် ထပ်တူ မေးခွန်းကို ရှိန်းထံမှ ကြားရသည်။

"နေကောင်းပါတယ် ရှိန်း၊ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ မလေး စိတ်မထိန်းနိုင်သလို ဖြစ်သွားလို့ပါ”

အခန်းထဲသို့ မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဝင်လာကာ ဖျော်ရည်ဖန်ခွက်ကို ရှိန်း၏စားပွဲရှေ့မှာ ချသွားသည်။ 

“သောက်ပါဦး ရှိန်း"

မလေးက ကိုယ်တိုင် ဖန်ခွက်ကိုယူ၍ ကမ်းပေးလိုက်သည်။

"ကျေးဇူးပဲ မလေး၊ ရှိန်း နားလည်ပါတယ်၊ ရှိန်းနဲ့ ပထမဆုံး ပြန်တွေ့ချိန်မှာ မလေး ဘယ်လိုခံစားရမယ်ဆိုတာ သိပါတယ်၊ ရှိန်းတောင် ကိုမျိုးဇင်ကို ဘယ်တော့မှ မေ့မရခဲ့ဘူး၊ ဇင်ကျဆုံးတယ် ဆိုတဲ့ သတင်းရတော့ သတင်းစာထဲ လိပ်စာအတိုင်း စာထည့်လိုက်တယ်၊ မလေး ရလား"

“ရပါတယ်၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှိန်း၊ အဆက်အသွယ် ပြတ်သလိုဖြစ်သွားတာ မလေးအပြစ်ပါပဲ၊ ရှိန်းရဲ့စာကို ဖေဖေတို့က မလေးရှိရာ အင်္ဂလန်ကို ပို့ပေးတယ်၊ မလေး ဝမ်းနည်းကြောင်း စာတွေ ဘယ်သူ့ဆီမှ ပြန်စာမပို့ခဲ့ပါဘူး”

 “ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ"

“ရှိန်းနဲ့ခွဲပြီး သူ ဗိုလ်သင်တန်း တက်သွားတယ်လေ၊ ဗိုလ်သင်တန်းဆင်းတော့ သူက လက်ထပ်ချင်ပေမယ့် မလေးက ဖေဖေတို့ဆန္ဒအတိုင်း အင်္ဂလန်သွားပြီး ဘွဲ့လွန်တက်ချင်တာနဲ့ မလေး ပြန်လာမှ လက်ထပ်ဖို့ စီစဉ်လိုက်ပါတယ်၊ မသွားခင် မလေးတို့ စေ့စပ်သွားတယ်”

“စေ့စပ်တာလည်း သတင်းစာထဲတွေ့ရလို့ သူ့ဆီ စာရေးလိုက်သေးတယ်၊ ဒီအချိန်က ရှိန်း အမေရိကမှာ ရှိနေတယ်” 

"မလေးက ပြန်ဖို့ တစ်နှစ်လောက်လိုသေးတယ်လေ၊ အဲဒီအချိန်မှာ ဇင် ဘော်ဘင်တိုက်ပွဲမှာ ကျသွားတယ်လို့ ဖေဖေတို့က သတင်းပို့တာပဲ"

မ​လေးအသံက တိမ်ဝင်သွား၍ စကားဆက်မ​ပြောနိုင်​သေး။ ရှိန်းက ဖျော်ရည်ကို တစ်ကျိုက်ချင်း ဖြည်းညင်းစွာ​သောက်ရင်း နား​ထောင်​နေရာမှ "ကံတရားပေါ့”ဟု ဆိုသည်။ 

“ရှိန်း မြန်မာပြည် ရှိနေတုန်းကတောင် သောင်းကျန်းမှုတွေ တော်တော်ငြိမ်သက်သွားပြီ၊ ဒါ့ကြောင့် ရှိန်းက လုပ်ငန်းတွေစတာ၊ အခုဟာက သောင်းကျန်းမှု အဖျားခတ်တဲ့ဒဏ်ကို မျိုးဇင် ခံသွားရတာပဲ၊ ဘော်ဘင်က ပဲခူးရိုးမမှာ ကွန်မြူနစ် အကြွင်းအကျန်တွေ ရှင်းလင်းရာမှာ ဇင် ပါသွားတယ်ထင်တယ်”

"မလေးလည်း မသိပါဘူး ရှိန်းရယ်၊ အင်္ဂလန်မှာ ဘွဲ့လွန်အတွက် စာသင်နေရတာ၊ အကုသိုလ်ဟာ လုံးခြင်း ဘယ်တော့မှ မလာဘူးဆိုတာ မှန်တယ် ရှိန်း"

”ဘာကိုပြောတာလဲ”

”နောက် ခြောက်လလောက်ကြာတော့ ဖေဖေနဲ့ မေမေ မြစ်ကြီးနားကိုအသွား မိုးညင်းမှာ မီးရထားမိုင်းဗုံးထိပြီး ဆုံးသွားကြတယ်လို့ မလေးဆီ သတင်းရောက်လာတာပဲ”

"ဗျာ... ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ၊ ဒါတော့ ရှိန်း မသိလိုက်ဘူး၊ မလေးအဖြစ်ကလည်း ဆက်တိုက်လို ဖြစ်သွားကြတယ်နော်"

"ဟုတ်တယ် ရှိန်း၊ မလေးချစ်သူတွေအားလုံး မလေးကို ခွဲခွာသွားကြပြီ၊ ပထမတော့ တကယ်ပါပဲ၊ စိတ်ဓာတ်ကျပြီး မြန်မာပြည်ကို ပြန်မလာချင်ဘူး၊ အထူးကုဘွဲ့ယူပြီး အင်္ဂလန် ဒါမှမဟုတ် တခြားတိုင်းပြည်တစ်ခုခုမှာ အခြေချတော့မလို့၊ နောက်တော့ စဉ်းစားတယ်လေ၊ ဇင် သူ့တိုင်းပြည်ကို ဘယ်လောက်ချစ်သလဲဆိုတာ ရှိန်း အသိပါ"

"သိပါတယ်၊ တက္ကသိုလ်တပ်ရင်း ဝင်ကတည်းက ငါ - - ကျောင်းထွက်ရင် တပ်မတော်ကိုပဲ ဝင်မယ်တဲ့၊ ရှိန်းကိုလည်း ဆွယ်သေးတယ်။ ရှိန်းက စစ်လည်း မတိုက်ရဲ၊ တောလည်း မခိုရဲဘူး"

ရှိန်းက မလေးစကားကို ဝင်ထောက်လိုက်သည်။ 

"မလေး စဉ်းစားတယ်၊ မလေးက အစိုးရရဲ့ အထောက်အပံ့မယူခဲ့တော့ အစိုးရထံမှာ အလုပ်ကို ပြန်ဝင်မလုပ်လည်း ရတယ်၊ . ဒါပေမဲ့ ခုနပြောသလို စဉ်းစားပြီးမှ ဇင် အသက်ပေးချစ်ခဲ့တဲ့ တိုင်းပြည်အတွက် မလေး တစ်ခုခုလုပ်ပေးမှ မလေး ဇင့်ကိုချစ်ရာကျမယ်လို့ သဘောပေါက်တယ်၊ ဇင်လည်း ဖြစ်ရာဘဝက ကျေနပ်မှာပါ။ ဒါ့ကြောင့် မြန်မာပြည်ပြန်လာပြီး တောင်ပေါ်ဒေသ ဆေးရုံတွေကို တောင်းယူပြီး အလုပ်လုပ်ခဲ့တာ၊ သူတို့ရဲ့ ရိုးသားသန့်စင်တဲ့စိတ်ဓာတ်လေးထဲကို ရောဝင်ရင်း ဇင့်ကို လွမ်းတဲ့အလွမ်းတွေကို မလေး ဖြေခဲ့တာပါ ရှိန်း"

မလေးနုသည် စကားကို ဆက်မပြောနိုင်တော့ဘဲ ရပ်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ကာ စိတ်ကို တင်းနေပုံရသည်။ မျက်လုံးက ပြတင်းအပြင်ကို ကြည့်နေသည်။ ရှေ့ဆက်၍လည်း စကားမပြောချင်တော့။

ရှိန်းက သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ 

"ကဲ .. ပြီးခဲ့တဲ့ အတိတ်တွေကို မေ့ပစ်ပါတော့လို့တော့ ရှိန်း မဆိုလိုပါဘူး၊ ဘယ်တော့မှ မမေ့နိုင်တဲ့အဖြစ်တွေ။ အခု ရှိန်း လာတာက မလေးနဲ့ တိုင်ပင်စရာရှိလို့၊ မလေးရင်ထဲမှာ ရှိန်း စကားတွေ နားထောင်ဖို့ သက်သောင့်သက်သာ ရှိလာပါပြီနော်”

ရှိန်းသည် လူတစ်ယောက်အခြေအနေကို အကဲခတ်၍ စကားပြောကောင်းသူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ကိုမျိုးဇင်နှင့် ယှဉ်လိုက်လျှင် ကိုမျိုးဇင်က စကားနည်းသည်။ မလေးနုသည် မျက်လုံးများကို ရှိန်းဘက်သို့ လှည့်လိုက်သည်။

“အဆင်သင့်ရှိပါတယ် ရှိန်း၊ မလေးကို တိုင်ပင်နိုင်ပါတယ်"

မလေးနုသည် တည်ငြိမ်စွာ စကားပြောနိုင်အောင် သူ့စိတ်ကို ထိန်းလိုက်သည်။

"ရှိန်း စကားကို နားမထောင်ခင် ရှိန်းနဲ့ကိုမျိုးဇင် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ထားရှိတဲ့ သဘောထားကို ရှိန်း ​ပြောပါရ​စေ။ မလေး သိသင့်သလောက် သိပြီးပါပြီ၊ ရှိန်းရဲ့အစ်ကိုက ကွန်မြူနစ်တောပြန်ပေါ့၊ ရှိန်းဟာ ငယ်ငယ်ကတည်းက အစ်ကိုတွေဆီက ကွန်မြူနစ်ဝါဒ အကြောင်းကို ကျောင်းစာလို လေ့လာခဲ့သူပါ၊ ဒါပေမဲ့ ရှိန်း ကွန်မြူနစ်လည်းမဟုတ်ဘူး၊ လက်နက်ကိုင်ရမှာကြောက်လို့ တောလည်း မခိုဘူး၊ စစ်တပ်ထဲလည်း မဝင်ဘူးဆို ပိုမှန်မယ်၊ သောင်းကျန်းသူတွေ စတော့ မျိုးဇင် တက္ကသိုလ်တပ်ရင်းကို ဝင်တယ်၊ ဘာပဲပြောပြော ရန်ကုန်ကာကွယ်တဲ့အထဲမှာ မျိုးဇင်လို တက္ကသိုလ်တပ်ရင်းက လူတွေပါခဲ့တယ်၊ ရှိန်း လမ်းတွေမပိတ်ခင် အညာပြန်ခါနီးတော့ မျိုးဇင်က မေးတယ်၊ ရှိန်း ကိုယ့်ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပါ၊ မင်း မန္တလေး ရောက်ရင် တောခိုမှာလား တဲ့။ ရှိန်းရဲ့အစ်ကိုဟာ ကွန်မြူနစ်တစ်ယောက်၊ တောတွင်းနဲ့ အဆက်အသွယ်ရှိတယ်။ နောက်လည်း အစ်ကိုက တောခိုသွားတာပါပဲ။ ရှိန်းက ပြန်ပြောလိုက်တယ်၊ ရှိန်း တောမခိုပါဘူး၊ လက်နက်မကိုင်ရဲတာ အမှန်၊ ဒါပေမဲ့ လက်နက်ကိုင်ရဲတောင် စနစ်တစ်ခုကို ပြုပြင်ပြောင်းလဲဖို့၊ အာဏာ လက်ထဲရောက်ဖို့ လက်နက်ကိုင်ရမယ်ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ရှိန်း မယုံကြည်ဘူးလို့၊ ပြီးတော့ မျိုးဇင် မင်းနဲ့ငါ သိပ်ချစ်တာ၊ မင်းက ကျောင်းထွက်ရင် တပ်မတော်ဝင်မှာ၊ ငါက တောခိုပါပြီတဲ့၊ တိုက်ပွဲ တစ်နေရာရာမှာ မင်းနဲ့ကိုယ် ရင်ဆိုင်တွေ့ရင် ငါ မင်းကို သတ်ရဲမှာမဟုတ်ဘူး၊ မင်းအပေါ် ငါချစ်တာ ကွန်မြူနစ်တွေသုံးတဲ့စကားလုံး Comrade အချစ်နဲ့ ချစ်တာ၊ ကွန်မြူနစ်စကားဆန်ပေမယ့် တခြားစကားလုံး မသုံးချင်ဘူး၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် သေရေးရှင်ရေးအထိ သစ္စာရှိစွာနဲ့ အသက်ထက်ဆုံး ချစ်သွားရမယ့်လူတွေလို့၊ သူ့ကို ရှိန်းက ခွဲလာခါနီး ဒီလိုပဲ ပြောခဲ့တယ်။ အဲဒီတော့ ရှိန်းထားတဲ့ သဘောထား၊ ရှိန်းရဲ့အချစ်ကို မလေး ပထမ နားလည်စေချင်တယ်၊ တချို့က ရှိန်းတို့နှစ်ယောက် တပူးတွဲတွဲနေလို့ ယောက်ျားချင်း အချစ်တော်တွေလို့တောင် အထင်လွဲခံရတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ရှိန်း ပြောရဲတယ်၊ ရှိန်း ခု လက်ထပ်ထားတဲ့ မိန်းမထက်တော့ မျိုးဇင်ကို ပိုချစ်တယ်၊ မလေး ဒါကိုတော့ သဘောပေါက်ပါတယ်နော်

"မလေး တက္ကသိုလ်မှာကတည်းက ရှိန်းနဲ့ ဇင့်ရဲ့ ဆက်ဆံရေးကို နားလည်ပါတယ်”

မလေးနုက ရှိန်းဆက်မည့် စကားကို မျှော်လင့်ရင်း စိတ်ဝင်စားစွာ ပြောလိုက်သည်။ ရှိန်းသည် ရီဝေသော မျက်လုံးများဖြင့် မလေးနုကိုကြည့်ရင်း သက်ပြင်းကို ဖြည်းညင်းစွာ ချလိုက်သည်။

“အခု မျိုးဇင် မရှိတော့ဘူး၊ ရှိန်းရဲ့ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်း သေသည်အထိ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် သစ္စာရှိစွာနဲ့ အနစ်နာခံလာတဲ့ သူငယ်ချင်း မျိုးဇင်၊ သူ မရှိတဲ့နောက် သူ့ချစ်သူ မလေးနုအပေါ်မှာ ရှိန်းဟာ ဇင့်ကိုချစ်တဲ့ Comrade ရဲဘော်အနေနဲ့ မလေးနုကို ဆက်လက်စောင့်ရှောက်ဖို့ တာဝန်ရှိတယ်လို့ ယူဆတယ်”

မလေးနုသည် မျက်လုံးလေး အနည်းငယ်ကျယ်သွားသည်။ ရုတ်တရက် တုံ့ပြန်စကားဆိုဖို့ ကြိုးစားနေစဉ် ရှိန်းက စကားဆက်သည်။

“မလေးနုဟာ ပညာတတ် ဘိလပ်ပြန် ဆရာဝန်တစ်ယောက်၊ ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ် ကိုယ်ရပ်နေနိုင်တယ်ဆိုတာ ရှိန်း သိတယ်၊ အခု ရှိန်း တိုင်ပင်မယ့်အကြောင်းက မလေးနုအတွက်ချည်း သက်သက် မဟုတ်ပါဘူး၊ ရှိန်းဆန္ဒကို အကောင်အထည်ဖော်ရာ မလေးနုရဲ့ ကူညီမှုလိုတယ် "

မလေးနုသည် သူ့အရည်အချင်းကို အသိအမှတ်ပြုကြောင်း စကားဆိုလာလေတော့ သူ နည်းနည်းစိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။ သူသည် သူတပါးကို အားကိုးမှ လောကကြီးမှာ ရပ်တည်နိုင်မည့် မိန်းမတစ်ယောက်မှ မဟုတ်ဘဲ။

“ရှိန်းဆန္ဒကို ပြောပါလေ၊ ဇင့်ရဲ့ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ရှိန်းဆန္ဒကို ကူညီဖို့ မလေးမှာလည်း တာဝန် ရှိပါတယ်"

ရှိန်းသည် ခေတ္တစဉ်းစားနေပြီးမှ စကားဆက်သည်။ 

"မလေးဟာ မြန်မာပြည်နဲ့ အဆက်ပြတ်နေတယ် ဆိုရမယ်၊ အင်္ဂလန်က ပြန်လာတော့လည်း တောင်ပေါ်ဒေသတွေပဲ သွားနေတာကိုး၊ ရှိန်းလည်း အလုပ်လုပ်နေရတော့ မြန်မာပြည်မှာ ခြောက်လလောက်၊ နိုင်ငံခြားမှာ ခြောက်လလောက်နေဖြစ်တယ်။ များသောအားဖြင့် အမေရိကနဲ့ ဂျပန်မှာ နေတယ်။ ရှိန်းအလုပ်က မော်တော်ကား ကုမ္ပဏီ၊ မော်တော်ကား အရောင်းအဝယ်လုပ်ရုံတင် မဟုတ်ဘူး။ ခေတ်မီ ဝပ်ရှော့ (work shop) တစ်ခုလည်း ရန်ကုန်မှာ ထောင်ထားတယ်၊ ရှိန်း မော်တော်ဟောက်စ်နဲ့ ရှိန်းဝပ်ရှော့ပေါ့။ ခေတ်မီ ကရိန်းစက်တွေနဲ့လုပ်ရတော့ ရှိန်းဝပ်ရှော့က နာမည်ကြီး၊ ဝင်ငွေလည်း ကောင်းပါတယ်၊ ကားအရောင်းအဝယ်လည်း ကောင်းပါတယ်။ ပြီးတော့ ရန်ကုန်အနောက်ပိုင်းမှာ “ရှိန်းစူပါမားကက်ဆိုပြီး ထူထောင်ထားတယ်၊ ဝင်ငွေက ကောင်းပါတယ်”

အခုထိ ရှိန်းပြောသော စကားတွေထဲမှာ စူပါမားကက်ရော၊ ကားကုမ္ပဏီရော မလေးနုနှင့် ဘာမှမပတ်သက်သေးပါ။ ဆရာဝန်တစ်ယောက်အနေနှင့် ဘယ်လိုများ သက်ဆိုင်ပါလိမ့်။ မလေးနုက ရှိန်းစကားကို ပိုမိုစိတ်ဝင်စားလာသည်။

“ရှိန်းရဲ့ ဝပ်ရှော့မှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ သူငယ်လေး ကိုထွေး ဆိုတာ ကားကို ကရိန်းနဲ့တင်ရင်း ရုတ်တရက် ကရိန်းလည်ပြီး သူ့ခေါင်းနဲ့ရိုက်မိပြီး ဒဏ်ရာရသွားတယ်၊ ခေါင်းမှာဆိုတော့ စိုးရိမ်ရတာနဲ့ ရှိန်းကိုယ်တိုင် ဆေးရုံကြီးတင်ရတယ်၊ ဆေးရုံပေါ်မှာ လိုအပ်တဲ့ဆေးနဲ့ သွေးသွင်းဖို့ ပိုက်တို့၊ အသားနဲ့ကပ်တဲ့ ပလာစတာကအစ လူနာရှင်က ဝယ်ပေးရတယ်။ အားလုံး ဆေးကုသဖို့ ရှိန်း တာဝန်ယူပါတယ်။ ဒါ ရှိန်းတို့ကုမ္ပဏီရဲ့ ချမှတ်တဲ့မူပဲ။ ရှိန်းက ငါးသိန်း မ တည် တယ်၊ အလုပ်သမားတွေက သူတို့လခရဲ့ တစ်ဆယ်ရာခိုင်နှုန်း ထည့်ဝင်ပြီး ဘဏ်မှာအပ်ထားတယ်။ ထိခိုက်ဒဏ်ရာ၊ အနာတရရော နာမကျန်းကိစ္စတွေပါ ရန်ပုံငွေသဘောပေါ့။ စုစုပေါင်း အလုပ်သမားက ကားကုမ္ပဏီပါဆို ငါးဆယ်လောက်ရှိတာပဲ၊ နှစ်စဉ် အလုပ်သမားတွေကို ဆုပေးကြတဲ့အခါမှာလည်း ရန်ပုံငွေအချိုးကျ ထည့်ဝင်ရသေးတယ်။ ဒါက သူတို့ထွက်ချင်ရင်ဖြစ်ဖြစ်၊ အနားယူရင်ဖြစ်ဖြစ် ရင်းနှီးစားသောက်ဖို့ ပေးနိုင်အောင်ပါ။ ခုန သူငယ်လေးကိစ္စမှာ ရှိန်း ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီး နေ့တိုင်းရောက်တော့ အဆောင်တိုင်းလိုလို အပြင်အဝင်ဝမှာ စာရေးထားတယ်၊-ကျေးဇူးပြု၍ အောက်ပါပစ္စည်းများကို လှူဒါန်းနိုင်ပါသည်တဲ့။ တစ်ခါသုံးဆေးထိုးအပ်၊ အသက်ကယ်ဆေး၊ အကြောဆေးများ၊ Drip-sct များ၊ ပတ်တီး စသည်ဖြင့်ပေါ့လေ။ အဲဒါတွေ အလှူခံထားတယ်၊ ရှိန်းလည်း ထိခိုက် ဒဏ်ရာရအခန်းမှာ လှူခဲ့ပါတယ်။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် ရှိန်းတို့လို ငွေကြေးတတ်နိုင်တဲ့သူတွေ သူဌေးတွေ နေထိုင်မကောင်းဖြစ်ရင် သျှင်ပါကူ၊ ပါရဂူ၊ ကန်တော်ကြီးဆေးရုံ စတဲ့ ဆေးခန်းတွေမှာ ဆေးကုသနိုင်တယ်၊ အနည်းဆုံးက သိန်းဂဏန်းပဲ၊ ရှိန်းရဲ့ အလုပ်သမားလေးအပါအဝင် ဆင်းရဲသားတွေ တကယ်ရောဂါဖြစ်လာရင် မလွယ်ဘူး၊ ငွေကို ရေလိုမသုံးနိုင် တော့ ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးကို အားကိုးရတယ်။ ဒါ မလေး သိပါတယ်။ ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးမှာလည်း ပစ္စည်းဆေးဝါး မလုံလောက်ဘူး"

“ဟုတ်ကဲ့ သိပါတယ်" 

"ရှိန်းတို့လို ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်တွေကိုလည်း တိုက်တွန်းပါ။ ဆေးရုံကြီးကို ဆေးနဲ့ ဆေးပစ္စည်းတွေ လှူဖို့။ ဒါပေမဲ့ ရှိန်း စိတ်ကူးတစ်ခုရတယ်၊ ရှိန်းကို မေမေတို့ မန္တလေးမှာ အမွေခွဲစဉ်က ရှိန်းက မယူသေးဘဲ နောက်မှယူမယ် ပြောတယ်၊ အားလုံးအမွေခွဲပြီးပြီ၊ ဖေဖေ သေခါနီးမှ ရှိန်းကိုယူဖို့ပြောတော့ ဗိုလ်တထောင်မှာ ငါးထပ်တိုက်တစ်လုံးဝယ်ပေးဖို့ ပြောလိုက်တယ်၊ ဝယ်ပေးခဲ့တယ်၊ မေမေကတော့ မမနဲ့အတူ မန္တလေးမှာပဲ နေကြတယ်၊ ဒီတိုက်ကို ရှိန်း ဆေးခန်း၊ ဆေးတိုက်ဆိုပါတော့၊ ဖွင့်ချင်တယ်၊ မလေး အဲဒီမှာ ကူရလိမ့်မယ်”

မလေးနုက စကားမဆိုသေး။ ဆက်ပြောဖို့ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ရှိန်း ဖျော်ရည်ဖန်ခွက်ကို လက်စသတ်ရင်း ဆက်ပြောသည်။

"ရှိန်းရဲ့ ဆေးတိုက်မှာ အပေါ်နှစ်ထပ်က ချမ်းသာတဲ့လူတွေအတွက် ငွေကို တခြားဆေးခန်းတွေလို ယူမယ်၊ အကျလည်း ထားမယ်။ ပထမတန်းစားမှာ အိပ်ခန်းအပိုတစ်ခု ထားပေးမယ်။ ထမင်းဟင်းလည်း စားမယ်ဆို ဆေးတိုက်က တာဝန်ယူကျွေးမယ်။ အရင် ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီး Private ခန်းလိုပေါ့၊ သူတို့ဘာသာသူတို့ စားရင်လည်း ပြီးရော။ ဒုတိယတန်းစားအခန်းကတော့ သီးသန့်အပို အခန်း မပါတော့ဘူး။ လူနာရယ်၊ လူနာစောင့်တစ်ယောက်ရယ် နေဖို့ ခုတင်နှစ်လုံးပေးမယ်။ အကုန်လုံး ရေချိုးခန်း၊ အိမ်သာတွဲလျက်ပေါ့၊ အောက်ထပ်တစ်ခန်းမှာ အခမဲ့ ဆင်းရဲသား လူနာတွေအတွက် ရောဂါအလိုက် အခန်းခွဲခြားထားတာလွဲလို့ အခန်းမကြီး တစ်ခုတစ်ခုထဲမှာ ခုတင်တွေ တန်းစီထားမယ်။ အိမ်သာ၊ ရေချိုခန်းတွေ သီးသန့်ထားပေးမယ်။ အဲဒီမှာလည်း အစားအစာ၊ ဆေးဝါးကအစ ရှိန်း ဆေးတိုက်က အကုန်အကျခံမယ်၊ လူနာလေးဆယ်တော့ ဆံ့မယ်လေ။ အဲဒီဆေးတိုက်မှာ အုပ်ချုပ်ရေးမှူးအဖြစ် မလေး တာဝန်ယူစေချင်တယ်။ မလေးရဲ့ ဘာသာရပ်ဖြစ်တဲ့ အိုဂျီအထူးကုဖို့ သားဖွားမီးယပ်ဌာနမှာ ဆရာဝန်တစ်ယောက်အနေနဲ့လည်း တာဝန်ယူပါ၊ ဒီအတွက် လခ သီးသန့်ပေးမယ်၊ တခြား ချမ်းသာတဲ့ ငွေကြေးခန်းကို တတ်နိုင်တဲ့ လူနာတွေဆီက ကုသခ၊ ခွဲစိတ်ခတွေကိုယူပြီး ဆရာဝန်တွေကို ရောဂါအလိုက် ခွဲပေးဦးမယ်။ ရှိန်းလုပ်မှာက ချမ်းသာတဲ့လူတွေဆီက ငွေယူမယ်၊ ဆင်းရဲတဲ့လူတွေကို အလကားကုမယ်၊ လိုအပ်တာ ရှိန်း ကိုယ်ပိုင်ငွေက စိုက်မယ်၊ ရှိန်းရဲ့ကုမ္ဗဏီတွေက အမြတ်မနည်းပါဘူး၊ ဒီကိစ္စ မလေး သဘောတူလား"

မလေးနုသည် ခပ်တွေတွေလေး စဉ်းစားနေသည်။ ရှိန်းရည်ရွယ်ချက်ကတော့ ကောင်းပါသည်။ အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ကတော့ တော်တော်မလွယ်သောကိစ္စ၊ ပြီးတော့လည်း သူ့ဘက်က စဉ်းစားဖို့ အချိန်ယူချင်သေးသည်။ 

"ရှိန်းရည်ရွယ်ချက်နဲ့ လုပ်ငန်းကို မလေး မူအားဖြင့်တော့ သဘောတူပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ မလေး စဉ်းစားဖို့တော့ အချိန်ပေးစေချင်ပါတယ်”

“ရပါတယ်၊ မလေး စဉ်းစားပါ၊ အသေးစိတ်အချက်အလက်တွေလည်း နောင်တော့ စဉ်းစားရမှာပေါ့။ မလေးမှာက ဆရာဝန်မိတ်ဆွေ သူငယ်ချင်းတွေရှိတော့ ရောဂါအလိုက် အထူးကုဆရာဝန်ကြီးတွေရော ဆရာဝန်ငယ်လေးတွေပါ စုစည်းဖို့ မလေးအနေနဲ့ လွယ်မယ်လေ။ ဒါ့ကြောင့် မလေးကို အကူအညီတောင်းတာ၊ ငွေရေးကြေးရေးကတော့ မပူနဲ့၊ ရှိန်း မတည်မယ်”

“ကျေးဇူးပါပဲ ရှိန်း၊ ဒီလကုန်လောက် မလေး အကြောင်းပြန်နိုင်မှာပါ။ တစ်ခုပဲ၊ ဒီဆေးတိုက်ကြီး ထူထောင်ဖြစ်ရင် ချမ်းသာတဲ့လူတွေက ဆင်းရဲချင်ယောင်ဆောင်မှာပဲ စိုးရတယ်"

"စိတ်ချ ... မလေး၊ ဒီကိစ္စတွေအတွက် ရှိန်း အသေးစိတ် စဉ်းစားပြီးသား၊ ကဲ... မလေး၊ ရှိန်း အချိန်ယူတာ များသွားပြီ၊ ပြန်ခွင့်ပြုဦး"

"ရှိန်းကို တွေ့ဖို့ မလေး ချိန်းပါ့မယ်” 

ရှိန်း နေရာမှထ၍ မလေးပါ ထလိုက်ကာ လိုက်ပို့လိုက်သည်။

* * *

ထိုညနေက ရှိန်း အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မိုးချုပ်စပြုပြီ။ သူ့ကား ဆင်ဝင်အောက်ရောက်လျှင် ဦးပြူးက သံဆွဲတံခါး လာဖွင့်ပေးသည်။ သူသည် တန်းတန်းမတ်မတ် လှေကားရှိရာသို့ သွားသည်။ လှေကားထစ်များကို တက်နေစဉ် အောက်ထပ် ထမင်းစားခန်းမှ ဆူဆူညံညံ အသံတွေ ကြားနေရသည်။ သူက လှည့်မကြည့်။ လှေကားထစ်များကို ဆက်တက်၍ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲကာ ဆင်ဝင်ဘက်သို့ ထွက်လာသည်။ ဆင်ဝင်မှာ မီးဖွင့်ထားသည်။ ထိုင်နေကျ ကုလားထိုင်မှာ သက်သောင့်သက်သာ လှဲလိုက်သည်။ ဦးပြူးသည် ဝီစကီ၊ ဆော်ဒါပုလင်းနှင့် ရေခဲများ၊ အမြည်းများကို သူ့ရှေ့မှာလာချကာ အဆင်သင့် ရောစပ်ပေးသည်အထိ လုပ်ကာ အိမ်ထဲပြန်ဝင်သွားသည်။

ကောင်းကင်သည် ရီမှောင်စပြုလာပြီ။ မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းမှာ ကြယ်လေးများ လင်းလက်စပြုလာပြီ။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတစ်နေရာမှာ လခြမ်းပဲ့ကလေးသည် ကွေးကွေးကလေး အိပ်စက်နေသည်။

သူသည် အရက်ဖန်ခွက်ကို တစ်ငုံ ငုံလိုက်သည်။ လခြမ်းကွေးလေးလိုပဲ သူလည်း တစ်ကိုယ်တော်၊ အိမ်ထဲရှိ သားသမီး၊ ဇနီးအေးတို့နှင့် ခပ်လှမ်းလှမ်းပါပဲ။ သူ တစ်နေကုန် ကားကုမ္ပဏီ၊ ကားပြင်ရုံနှင့် စူပါးမားကက်ကို ပြေးလွှားကူးသန်းနေရသည်။ တစ်နေကုန်တော့ အပြင်းအထန် အလုပ်လုပ်ခဲ့ပေမယ့် ညနေနားချိန်ရောက်လျှင်တော့ သောက်တော်ရေဘူးနှင့် သူ အဖော်လုပ်ကာ ဒီဆင်ဝင်ခန်းမှာ အနားယူသည်။

သူ တစ်လအတွက် အိမ်သုံးစရိတ် တစ်သိန်းကို အေးအေး လက်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။ သူ့တာဝန်ကျေပြီပဲပေါ့။ တစ်ခါတစ်ရံ ညဉ့်နက်မှ အိမ်ပြန်ရောက်သည်။ သူသည် အဆိုကျော် မြရည်ဦးဆီမှာ အချိန်ဖြုန်းတတ်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံတော့လည်း အပျိုကြီး သန္တာလှိုင်ဆီ သွားတတ်သည်။ လွန်ခဲ့သည့် ငါးနှစ်ကတော့ အေးအေးက ဆူညံဆူညံလုပ်သည်။ ယခုတော့လည်း ဘာမှမပြောတော့။ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်အိမ်တည်းနေပေမယ့် သီးသန့်တစ်ခန်းစီ အိပ်ကြသည်။ မေးထူး ခေါ်ပြောပဲပေါ့။ စကားရှည်ရှည်ပြောလျှင် ရန်စကားတွေ ပါလာကြမည်။ အဆောင်တော်ကူးဖို့ကိုတော့ သူ မစဉ်းစား။

ယနေ့တော့ သူ အိမ်အပြန် စိတ်ချမ်းသာလာသည်။ မြရည်ဦးဆီ သွားမည်လုပ်ပြီးမှ အိမ်ကို တန်းပြန်ခဲ့သည်။ မလေးနှင့် စကားပြောခဲ့သော ညနေခင်းကို ကြည်နူးစွာ ပြန်လည်တသနေမိသည်။ သာယာချမ်းမြေ့ဖွယ်ကောင်းသော ညနေခင်းလေး။ သူချစ်သော သူငယ်ချင်းမျိုးဇင်နှင့် ပြန်လည်တွေ့ခဲ့ရသလိုပင်၊ သူငယ်ချင်း၏ ကြည်လင်အေးမြသောမျက်နှာ မလေးမှာ ထင်ဟပ်နေတော့သည်။

ကျောင်းတုန်းက မြင်ခဲ့ရသော မလေး၏မျက်လုံးများသည် မျက်ခုံးမွေးထူထူနက်နက်အောက်မှာ ရည်လဲ့ရွှန်းပနေသည်။ ယခုတော့လည်း ဆွေးရိပ်သန်းနေပြီထင်ပါရဲ့။ ရီဝေညို့မှိုင်းနေသလိုပင်။ တက္ကသိုလ်မှာ တနင်္ဂနွေ၏ ညနေခင်းများတိုင်း သူ မျိုးဇင်နှင့်အတူ မလေးအပါးမှာ ရှိနေခဲ့သည်။ မလေးနှင့် မျိုးဇင်တို့နှစ်ယောက် စကားပြောသည်က နည်းသည်။ သူကသာ နိုင်ငံရေးအယူအဆတွေရော၊ အဆောင်သူအကြောင်းရော ရွှန်းရွှန်းဝေ ပြောလျှင် သူတို့နှစ်ယောက်က ရယ်မောနေတတ်သည်။

အမှန်တော့လည်း မျိုးဇင်က စကားပြောနည်းသလောက် စာရေးရင်တော့ မလေးဆီ စာအရှည်ကြီး ရေးတတ်သည်။ တစ်ပတ် တစ်ခါ တွေ့ရပေမယ့်လည်း တွေ့ပြီးတိုင်း မျိုးဇင်သည် မလေးဆီ စာရေးတတ်သည်။ မျိုးဇင် စာရေးသည်ကို မြင်တိုင်း... 

“မင်းတို့နှစ်ယောက် ရည်းစားထားတာကလည်း ပျင်းစရာကြီး"

သူက ပြောလျှင် မျိုးဇင်က ပြုံးနေသည်။ သူကတော့ မျိုးဇင်နှင့်လိုက်ရသော တနင်္ဂနွေနေ့မှတစ်ပါး သူ့အဆက် အဆောင်သူတစ်ယောက်ယောက်နှင့် အလှည့်ကျချိန်း၍ မြို့ထဲသွားတတ်သည်။ သူ့မိဘတွေက ချမ်းသာသည်။ ထိုစဉ်က ငွေတန်ဖိုးနှင့် တစ်လသုံးရာ ပို့သည်မှာ မနည်းပါ။ သို့သော် သူ့မှာ အဆက်တွေကို ကျွေးရမွေးရ၊ လက်ဆောင်ပေးရနှင့် လောက်သည်မရှိ။ လကုန်ခါနီးလျှင် မျိုးဇင် မိဘများက ရန်ကုန်မှာ ရှိသည်။ မျိုးဇင်က အမြဲလိုလို သူလို သလောက် ပေးသည်။

သူ့မှာ ဘာမှပူပင်စရာမရှိ။ မျိုးဇင်နှင့် ကျောင်းမှာ မခွဲလို၍ ဘီအေအောင်ပြီး ဘီအယ်လ်ဆက်တက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဝတ်လုံလုပ်ရန် ရည်ရွယ်ချက်မရှိ။ ထိုစဉ်က ဦးတည်ချက်မရှိသလိုပါပဲ။ မျိုးဇင် ဆန္ဒအတိုင်း စာကြိုးစားရမည်ဆို၍သာ သူ မျိုးဇင်နှင့်အတူ စာကျက်၊ သင်တန်းမှန်မှန်တက်သည်။ အောင်မှတ်ကောင်းကောင်းနှင့် အောင်ပေမယ့် တက္ကသိုလ်နယ်မြေမှာ ကျူတာတို့၊ ပါမောက္ခတို့ လုပ်ရန်လည်း သူ့မှာ ရည်ရွယ်ချက်မရှိ။

ဖေဖေက မန္တလေးက ဆီစက်ကို သူ့သမီးအပျိုကြီးကို ဦးစီးစေသည်။ မုံရွာမှ စောင်စက်ကိုတော့ သားအကြီးဆုံးကို ဦးစီးစေသည်။ သူ့ကိုတော့ "မင်းကျောင်းက ထွက်ရင်တော့ ဖေဖေ့စောင်စက်ကို ဦးစီးစေချင်တယ်”ဟု ပြောဖူးသည်။

ဖေဖေပြောစဉ်က သူ ဆယ်တန်းပဲရှိသေးသည်။ စီးပွားရေးကိုလည်း သူ စိတ်မဝင်စား။ ဆူပူသောင်းကျန်းမှုတွေ မဖြစ်ခင်အချိန်က သူ့အစ်ကိုအကြီးဆုံး ကိုဇေယျကို မုံရွာရှိ စောင်စက်ကို လွှတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒေါင်းနှစ်ကောင် စောင်စက်မှ ထွက်ရှိသော ဂွမ်းစောင်တွေက ဗန္ဓုလစောင်တွေထက် အရည်အသွေးကောင်းသည်။ ဖေဖေနှင့် ကိုကြီးတို့ ပြောသံတွေသာ သူနားထောင်သည်။ သူက ဘာတစ်လုံးမှ ဝင်ရောက်မစွက်ဖက်ခဲ့ပါ။ သူက အိမ်မှာ အငယ်ဆုံးဖြစ်၍ ဖေဖေတို့လုပ်ငန်းတွေမှာ မပါဝင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ကောင်းဖြစ်မည်။ ဖေဖေကလည်း သူ့ကို ဘာတာဝန်မှ မပေးခဲ့။

ဖေဖေ့ပြောစကားတွေကိုတော့ အမြဲ ကြားယောင်နေမိသည်။ ကိုကြီးဇေယျသည် ထိုစဉ်က မန္တလေးကွန်မြူနစ်ပါတီတွင် အမာခံတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူ၏ ကွန်မြူနစ်တရားများ၊ ကွန်မြူနစ်ဝါဒဆိုင်ရာ စာအုပ်များကို ရှိန်းက နားယဉ်နေပြီ။ စာအုပ်များကိုလည်း ဆယ်တန်း မအောင်ခင်ကတည်းက ဖတ်ရှုခဲ့သည်။ သို့သော် သူ့အဖေဖြစ်သူကို ဘာမှမဆွေးနွေးခဲ့။ အစ်ကိုကြီးကလည်း ထိုစဉ်က သိပ်အရာမသွင်းခဲ့ပါ။ ကိုကြီးဇေယျ လက်ထပ်ပြီး မုံရွာစောင်စက်ကို ဦးစီးရန်သွားတော့ ဖေဖေ၏အမှာစကားတွေကို သူကြားရသည်။

“ဖေဖေဟာ မန္တလေးမှာ ဆီစက်ပိုင်ရှင်တစ်ယောက်၊ မုံရွာမှာ စောင်စက်ပိုင်ရှင်၊ မင်းတို့ ကွန်မြူနစ်တွေအမြင်နဲ့ ဖေဖေဟာ ဓနရှင်တစ်ယောက်၊ အခု မင်းသွားမယ့် စောင်စက်မှာ ဖေဖေ့လုပ်ငန်းတွေကို မင်း မြင်ရမယ်၊ ဖေဖေကတော့ မင်း ဝါသနာပါတဲ့ ကွန်မြူနစ်ဝါဒကို မလေ့လာဘူး၊ ကြားဖူးနားဝတော့ရှိတယ်၊ ဒါပေမယ့် ​ဖေဖ​ဖေ့​စောင်စက်ကို ​ရောက်ရင် ​ဖေ​ဖေဟာ ဘယ်လိုလူမျိုး ဆိုတာ မင်းသိမယ်၊ အလုပ်သမားတွေအတွက် သိပ်မကျယ်​ပေမယ့် သန့်ရှင်းတဲ့တန်းလျားတွေ ဖေဖေ ဆောက်ပေးတယ်၊ အ​ရေးအကြီးဆုံး အိမ်သာပဲ၊ ရေလောင်းအိမ်သာ ဆောက်ပေးရုံတင်မဟုတ်၊ သုံးပုံကိုပါ သင်တန်းပေးတယ်၊ အလုပ်သမားတွေဆိုတာ တောရွာကလာတာ များတော့ များသောအားဖြင့် တောထိုင်တဲ့ဓလေ့ရှိတယ်၊ ထရံကာ အိမ်သာသုံးရင်လည်း ထရံဝါးကိုချိုးပြီး တုတ်ခနောင်းလုပ်တော့ အိမ်သာလည်း ပျက်တယ်၊ အခု ဖေဖေလုပ်ပေးတဲ့ ရေလောင်းအိမ်သာမှာ တုတ်သုံးမှာစိုးလို့ ရေနဲ့ ဘယ်လိုသုံးရမယ်ဆိုတာ ဖေဖေ အလုပ်သမားခေါင်းကို သင်ကြားဖို့ တာဝန်ပေးတယ်၊ ဖေဖေက တစ်လတစ်ခါ စစ်ဆေးခဲ့တယ်၊ ခုတော့ ဟန်ကျပါပြီ၊ သူတို့အတွက် ရန်ပုံငွေ ဖေဖေက မတည်ပြီး သီးသန့်ထားတယ်၊ သူတို့လစာထဲက အချိုးကျပါဝင်ပြီး သာရေး နာရေး သုံးစေတယ်၊ သူတို့သားသမီးတွေ ပညာရေးအတွက် တစ်နှစ်တစ်ခါ ဆုကြေးပေးပြီး သားသမီးဦးရေအလိုက် ဖေဖေ ပေးခဲ့တယ်၊ ဖေဖေ့စောင်စက်မှာ အလုပ်ထွက်ရင် ရင်းနှီးစားဖို့ အမြဲ ငွေရင်းထုတ်ပေးနိုင်အောင် ရန်ပုံငွေရှိတယ်၊ ပြီးတော့ ဖေဖေ့အလုပ်သမားတွေနဲ့ သူတို့သားသမီးတွေအတွက် စာကြည့်တိုက်လည်း ဖေဖေ လုပ်ထားတယ်၊ ကစားကွင်းရှိတယ်၊ ဖေဖေ ဘာတွေလုပ်ထားတယ်ဆိုတာ သားသိအောင် ပြောထားတာ၊ ဖေဖေက အလုပ်သမားကိစ္စကို အရေးထားသလို ဖေဖေ့စက်ကထွက်တဲ့ စောင်အရည်အသွေးကိုလည်း အမြဲ အလေးထားတယ်၊ မင်း တစ်ခါမှ လှည့်မကြည့်တဲ့ စောင်စက်ကို မင်း ဦးစီးရမယ်”

ဖေဖေပြောလည်း ပြောစရာပါပဲ။ ကိုကြီးကလည်း မန္တလေးမှာ သူ့ပါတီလုပ်ငန်းတွေနဲ့ မအားလေတော့ ဖေဖေ့စောင်စက်ကို လှည့်မကြည့်။ ခု လက်ထပ်ပြီးမှပဲ တာဝန်အရ သွားရပေတော့မည်။ ကိုကြီးဇေယျ မုံရွာထွက်သွားတော့ သူလည်း ဆယ်တန်းအောင်၍ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်တက်ရန် ထွက်လာခဲ့သည်။ ကိုကြီးဇေယျက မုံရွာမှာ ပါတီကိစ္စကို ဆက်လက်ဆောင်ရွက်သည်။ မကြာခင်ပါပဲ သောင်းကျန်းသူတွေထလာတော့ ကိုကြီးလည်း တောခို၊ သူတို့လည်း ကျောင်းတွေပိတ်၍ မန္တလေးပြန်လာရသည်။

တက္ကသိုလ်ရောက်ကတည်းက မျိုးဇင်နှင့်တွေ့ပြီး ရင်းနှီး ကျွမ်းဝင်ခဲ့ကြသည်။ ညီအစ်ကိုအရင်းလို သူတို့နှစ်ယောက် ချစ်ကြသည်။ သောင်းကျန်းမှုတွေကြောင့် ကျောင်းပိတ်၍ သူတို့နှစ်ယောက် ခွဲခွာနေရသည်ပဲ ရှိသည်။ သောင်းကျန်းသူတွေအေး၍ ကျောင်းများ ပြန်ဖွင့်ချိန်မှာတော့ သူသည် မျိုးဇင်နှင့်မခွဲ။ ကျောင်းပိတ်တောင် မျိုးဇင်အိမ် လိုက်နေတတ်သည်။ တစ်ခါတလေမှ အိမ်ပြန်တတ်သည်။ ဖေဖေ့လုပ်ငန်းတွေလည်း အခြေအနေအရ ပြည်သူပိုင် အသိမ်းခံခဲ့ရသည်။ ကိုကြီး တောတွင်းမှပြန်လာတော့ စောင်စက်လည်းမရှိ။ ဆီစက်လည်းမရှိ။ ကိုကြီးတို့လင်မယားကို ဖေဖေက အိမ်တစ်လုံးနှင့် ငွေရင်း အမွေအဖြစ် ခွဲဝေပေးခဲ့သည်။

ယခု ဈေးကွက်စီးပွားရေး ဖွင့်ချိန်မှာ သူက ရန်ကုန်မှာ မော်တော်ကားကုမ္ပဏီ ထူထောင်လျက်ရှိသည်။ ကိုကြီးက မုံရွာမှာပဲ အညာထွက်ကုန် ပဲတွေကို နိုင်ငံခြားပို့သည့်အလုပ် လုပ်နေသည်။ ပဲခွဲစက်တစ်ခုလည်း ထူထောင်ထားသည်။

ဖေဖေ ဆုံးသွားပေမယ့် ဖေဖေ့စကားကိုတော့ သူ မမေ့။ ဖေဖေ့စောင်စက်မှာ အလုပ်သမားတွေအပေါ် ဖေဖေထားသော မူဝါဒအတိုင်း သူ အခု မော်တော်ကားပြင်ရုံမှာရော၊ ကုမ္ပဏီမှာရော၊ စူပါမားကက်မှာရော အလုပ်သမားတွေအပေါ်မှာ ကျင့်သုံးသည်။ တစ်လတစ်ခါ အလုပ်သမားများအားလုံး စည်းဝေး၍ လိုအပ်ချက်များကို အကြံဉာဏ်တောင်းယူခဲ့သည်။

ဘယ်လောက်ပဲ အလုပ်များများ သူ့ရင်ထဲမှာ အလုပ်ထဲ နစ်မြုပ်နေ၍ မပင်ပန်းသလိုပါပဲ။ သို့သော် အလုပ်နားချိန်မှာတော့ သူ သတိအရဆုံးက မျိုးဇင်ပါပဲ။ ကျောင်းကတည်းက သူ ​ခြေလွန် လက်လွန်ကိစ္စတွေရှိလျှင် မျိုးဇင် သူ့ကို ထိန်းခဲ့သည်။ သူက သွားလေရာ ရည်းစားထားတတ်သူဆိုတော့ .. 

"ရှိန်း မျက်နှာများတာကို ကိုယ်ဘာမှ မပြောပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ရှိန်း လက်ထပ်မယူမချင်း မိန်းမတစ်ယောက်ကိုတော့ နယ်မလွန်စေချင်ဘူး၊ ဒါကိုတော့ စောင့်ထိန်းပါ”ဟု ပြောတတ်သည်။

"ရည်းစားထားတယ်ဆိုကတည်းက ရည်းစားအဆင့်လောက်တော့ တို့ရ ထိရမှာပေါ့၊ ဒါတော့ မျိုးဇင်ကို ရှိန်း မညာပါဘူး၊ မင်းနဲ့ မလေးနုလိုတော့ ဒုကူလနဲ့ ပါရိကာ မလုပ်နိုင်ဘူးကွ"

သူက ရယ်စရာပြန်ပြောတတ်သည်။

“ရည်းစားအဆင့်မှာတော့ ဒီလိုပဲနေရမှာပဲ၊ လက်ထပ်ပြီးရင်တော့ ဒုကူလနဲ့ ပါရိကာလို တို့နှစ်ယောက် မနေပါဘူးကွာ၊ တို့က ပုထုဇဉ်တွေပါ၊ ငါ မလေးကို ဘယ်လောက်ချစ်တယ်ဆိုတာ မင်းအသိဆုံး၊ မလေးက ပထမအချစ်ဆုံး၊ မလေးပြီးရင် ရှိန်းကို ကိုယ် အချစ်ဆုံး၊ ငါ ချစ်သူကို ချစ်သလောက် လေးစားရမယ်၊ မလေးရဲ့ သိက္ခာကို ရိုသေလေးစားဖို့ ငါ့မှာ တာဝန်ရှိတယ်၊ ဒီတော့ ထိန်းသိမ်းရတယ်၊ ဘာ့ကြောင့်လဲဆိုတော့ ကံတရားဆိုတာ မပြောနိုင်ဘူး ရှိန်း၊ တို့နှစ်ယောက် ဘယ်လိုပဲချစ်ချစ် ကံကြမ္မာ မဆုံစည်းလို့ မပေါင်းရရင် ငါ့ချစ်သူဟာ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စွာ ကျန်ရစ်စေချင်တယ်၊ နောက်တစ်ယောက်ကို လက်ထပ်ဦးတော့၊ ငါ့ချစ်သူဟာ သန့်စင်သောကိုယ်နဲ့ တခြားတစ်ယောက်ကို လက်ထပ်စေရမယ်၊ ဒါ့ကြောင့် ငါစောင့်ထိန်းခဲ့တာပါ ရှိန်း၊ မိန်းမတစ်ယောက်ကို တကယ် ချစ်လာရင် ကိုယ် မလေးအပေါ်မှာ ထားရှိတဲ့ စိတ်ထားမျိုး မင်းရင်မှာ အလိုလိုဖြစ်ပေါ်လာမှာပါ”

မျိုးဇင်သည် သူ့ကို စိတ်ရှည်လက်ရှည် ရှင်းလင်းပြောပြရင်း ဆုံးမတတ်သည်။ သူသည် မျိုးဇင်က ဒီလိုစကားဆိုတိုင်း သူ၏ အဆောင်သူ မိန်းကလေးများကို တွေးကြည့်မိသည်။ သူသည် ဘယ်မိန်းကလေးကို နှစ်နှစ်ကာကာ မျိုးဇင်က မလေးအပေါ်ချစ်သော အချစ်နှင့် ချစ်ခဲ့ပါသလဲ။ သူတွေးတိုင်း ဘယ်မိန်းကလေးကိုမှ သတ်မှတ်မရခဲ့။ သူ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ယောက်နှင့် တွေ့ရတိုင်း ပျော်သည်။ ပျော်ရတာ တစ်ခုပဲရှိသည်။

"အေးလေ…. တစ်နေ့နေ့တော့ ဇင်ပြောတဲ့အချစ်မျိုး ရှိန်းရင်မှာ ဖြစ်ပေါ်လာမှာပါ”ဟု သူက ဖြေခဲ့သည်။ ပြီးတော့ ဆက်မေးသည်။

“နေပါဦး မျိုးဇင်၊ ထောင့်ငါးရာအချစ်နဲ့ မင်း မလေးကို ချစ်ခဲ့တာပဲ၊ ပါးလေးတောင် မနမ်းရက်တာ ရှိန်း အံ့ဩလို့"

“ဟုတ်ပါတယ်၊ ထောင့်ငါးရာအချစ်ပါ၊ ဒါပေမဲ့ ရည်းစားဘဝမှာတော့ တို့ ရာဂစိတ်ထားလို့ မဖြစ်ဘူးလေ၊ ငါးရာနှစ်ဆယ့်ရှစ်ထက်လည်း ပိုပါတယ်၊ ထောင့်ငါးရာအထိ မရောက်ပေမယ့် ငါ့အချစ်က သန့်စင်လို့ ငါ တန်ဖိုးထားရတာ၊ ချစ်သူကို တန်ဖိုးထားလို့ပဲ ငါ့အချစ်ကို ဂဏန်းနဲ့ရော ဒီဂရီနဲ့ရော တိုင်းတာဖော်ပြလို့ မဖြစ်ဘူး"

မျိုးဇင်၊ မျိုးဇင်။ သူ့နိမိတ်စကား ဆိုခဲ့လေသလား။ မျိုးဇင်တစ်ယောက် လက်ဖျားနှင့် မထိရက်၊ ပါးလေးတောင် မနမ်းရက်သော မလေးကို ထားရစ်ခဲ့ရကာ တိုက်ပွဲတစ်နေရာမှာ ကျဆုံးခဲ့ပြီ။ ရှိန်းရင်ထဲမှာလည်း အချစ်တစ်ခု ကျဆုံးခဲ့ရသလိုပါပဲ။ သူ အေးအေးကို လက်ထပ်ပြီးတော့လည်း သူ၏ရင်မှာ ဟာနေသောအချစ်ကို အေးအေးက အစားမဖြည့်နိုင်ခဲ့။ အေးအေးကို သူချစ်၍ လက်ထပ်ခဲ့သည်ဟု ထင်ပေမယ့် တကယ်တမ်း ရေရှည်ခရီးကို ရောက်လာလေ လေ အေးအေးသည် သူနှင့် တဖြည်းဖြည်း ဝေးလာသည်။ အေးက အငြိမ်းစား အရေးပိုင်သမီး၊ သူ့အလိုအတိုင်း ဖေဖေနှင့် မေမေတို့က လူကြီးစုံရာနှင့် လက်ထပ်ပေးစားခဲ့သည်။ ယခု သမီးသုံးယောက် သားသုံးယောက်၊ စုစုပေါင်း ခြောက်ယောက်ရလာသောအခါ ပို၍ အေးအေးနှင့် အလှမ်းဝေးလာသည်။ 

ခုနေခါ မျိုးဇင် ရှိစေချင်သည်။ မျိုးဇင်ရှိနေလျှင် သူ့ရင်ထဲမှာ ဟာနေသော အချစ်ကွက်လပ်အကြောင်းကို ပြောပြဆွေးနွေးနိုင်သည်။ အချစ်ဆိုတာ အိပ်ရာပေါ်မှာ မရှိပါလား မျိုးဇင်ရယ်ဟု သူ ညည်းညူမိသည်။ အိပ်ရာပေါင်းများစွာမှာ မိန်းမပေါင်းများစွာနှင့် သူအိပ်ခဲ့ပေမယ့် သူ့ရင်မှာ အချစ်ဆိုသောအရာကို ဘယ်မိန်းမကမှ မဖြည့်ဆည်းနိုင်ခဲ့သည်ကို ကြာလေ သူ သဘောပေါက်လာလေလေ။ သူစိတ်လေတိုင်း အရက်ကို အဖော်လုပ်တတ်လာသည်။ ညနေတိုင်း အရက်သမားကြီးလုံးလုံး ဖြစ်လာသည်။ ယခု ညနေမှာလည်း အရက်သမားတို့ထုံးစံအတိုင်း မူးလာတော့ ငိုချင်သည်။ နောက်ထပ် ဖန်ခွက်လက်ကျန်ကို မော့လိုက်ရင်း မျက်ရည်များ တွေတွေကျလာသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ သူသည် ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုကြွေးမိသည်။ တစ်ဖက်တွင် စီးပွားရေးအောင်မြင်မှုတွေ ရသလောက် တစ်ဖက်မှာ စာရိတ္တပိုင်းမှာ သူ ကျဆုံးခဲ့ပြီ။ ဒီလို ဖြစ်စေသည်ကို ဝမ်းနည်းစိတ်ဖြစ်ရပေမယ့် အလုပ်ကပြန်ချိန်ကျတော့ မြရည်ဦးဆီ သို့မဟုတ် တစ်ယောက်ယောက်ဆီကို ခြေဦးလှည့်စမြဲ။ အိမ်ရောက်တော့လည်း တစ်ကိုယ်တော် အရက်ပွဲ ကျင်းပမြဲ။

"မျိုးဇင်ရယ် ရှိန်းကိုကယ်ပါဦး” 

သူသည် မျက်ရည်တွေစီးကျရင်း တီးတိုးရေရွတ်မိသည်။

"ရှိန်း"

ရုတ်တရက် ခေါ်သံကြောင့် သူ အံ့အားသင့်သွားသည်။ သူ့ရှေ့မှာ အေးအေးက မတ်တတ်ရပ်လျက်။

“အောက်ကိုများ ဆင်းကြည့်ပါဦး၊ ဘာတွေဖြစ်နေလဲလို့” 

သူသည် လက်ထဲမှ အရက်ဖန်ခွက်ကို ချလိုက်၏။ 

“ဘာတွေဖြစ်နေလို့လဲ"

“ဆယ့်နှစ်နာရီထိုးနေပြီလေ။ ဝဏ္ဏရော၊ အာကာရော အရက်ပွဲ မသိမ်းသေးဘူး။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ထိုးကြတာ အာကာ လဲနေပြီ”

သူက ခေါင်းခါလိုက်သည်။

“မင်းဘာသာမင်း ကြည့်ရှင်း၊ ဒါ မင်းရဲ့သားတွေ၊ တစ်နေ့လုံး ပင်ပန်းလာတယ်၊ ဒီရန်ပွဲကို ရင်မဆိုင်ချင်ဘူး” 

အေးအေးသည် မျက်နှာကြီးရဲသွားသည်။

"ဪ... သူတို့က ရှင့်သားတွေ မဟုတ်ဘူးပေါ့၊ အေး​လေ အဖေလုပ်တဲ့လူတောင် အရက်မသိမ်းသေးတာ၊ သားတွေ မသိမ်းတာ အဆန်းမဟုတ်ပါဘူး"

"မင်း ငါသောက်တာကို စကားထဲထည့်မပြောနဲ့၊ ငါက ဘဝပျက်အောင် သောက်တဲ့လူ မဟုတ်ဘူး၊ မင်းသားတွေလို အရက် ကျေးကျွန်ဖြစ်နေတာ မဟုတ်ဘူး”

သူ့အသံက ဘယ်လောက်အော်သည်မသိ၊ အေးအေးသည် အခန်းထဲ ပြေးဝင်သွားသည်။

"ဘာဖြစ်လဲ မေမေ၊ ဖေဖေ အော်လိုက်တာ"

"ထုံးစံအတိုင်းပေါ့၊ သူ့သားတွေ ရန်ပွဲကို ဆင်းပြီး မဖြေဘူးတဲ့လေ၊ သေကြပစေ”

အေးအေးသည် သူ့အိပ်ခန်းရှိရာသို့ တန်းဝင်သွားသည်။ ဖြူပြာရှိန်းက အောက်ထပ် ထမင်းစားခန်းရှိရာသို့ ဆင်းသွားသည်။ ဝဏ္ဏရှိန်းသည် ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ထိုင်၍ စားပွဲပေါ်ခေါင်းတင်ကာ မူးနေပုံရသည်။ ခေါင်းမထူနိုင်။ အာကာရှိန်းက ကြမ်းပေါ်ပက်လက်ကြီး။ ပုလင်းတွေ ဖန်ခွက်တွေက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပြန့်ကျဲနေသည်။

ဒီမြင်ကွင်းသည် ဖြူပြာရှိန်းအတွက် မဆန်း။ မြင်နေကျမို့ ရိုးနေသည်။ ဦးပြူးကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ 

"ဦးပြူး... ဝဏ္ဏကို အိပ်ခန်းထဲ တွဲခေါ်သွားတော့” 

ဝဏ္ဏသည် ဦးပြူးခေါ်သွားရာသို့ ဒယီးဒယိုင်နှင့် လိုက်သွားသည်။ သတိရပုံတောင် မပေါ်၊ အမူးလွန်နေပုံရသည်။

"မကြည်သန်း လာဦး"

ဖြူပြာက အိမ်ဖော်ကလေးမလေးကို ခေါ်လိုက်သည်။ 

"သွား…. ဦးထွန်းတို့လင်မယားကို သွားခေါ်လိုက်"

သူသည် ကြမ်းပေါ်လဲနေသော အာကာအနား ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်၏။ နဖူးမှာ အထိုးခံရ၍ မျက်လုံးပိတ်နေအောင် ရောင်နေတော့သည်။ ပါးစပ်ကလည်း အရက်နံ့တွေ တထောင်းထောင်း။ သူလည်း သတိရှိပုံမရ။ ဦးထွန်းတို့လင်မယား ဝင်လာသည်။

"ကဲ... ဦးထွန်း၊ အာဏာကို ထူပါဦး၊ ဝဏ္ဏရဲ့ ခြေရင်းခန်းကို ခေါ်သွား၊ ဒီည နှစ်ယောက်အတူ သိပ်လို့မဖြစ်ဘူး၊ တစ်ခန်းစီ သိပ်မှ၊ ဦးထွန်း စောင့်အိပ်၊ ဒေါ်သိန်းမေက အခန်းကိုရှင်းလိုက်"

ဦးထွန်းသည် အာကာကိုတွဲယူ၍ အခန်းထဲသွင်းလိုက်သည်။ မကြာခင် ရေနွေးဇလုံကို ယူ၍ ဖြူပြာရှိန်း ဝင်လာသည်။ အာကာ ခုတင်ဘေးရှိ စားပွဲခုံပေါ်တွင် ရေနွေးဇလုံကို ချလိုက်၏။ သူ့မောင်လေး၏ နဖူးပေါ်မှ ဆံပင်များကို ဖယ်လိုက်သည်။ မျက်နှာသုတ်ပဝါငယ်ကို ရေနွေးဇလုံတွင် နှစ်၍ ရေညှစ်ပြီး နဖူးပေါ်မှ ဖူးရောင်နေသည်ကို ကြပ်ထုပ်ထိုးပေးသည်။

“ဦးထွန်းရယ် ... သူဇာ့ကိုပြော၊ ဆေးဗီရိုထဲက အိုင်အိုဒင်း ယူခဲ့ပါလို့"

ဦးထွန်း အပြင်ထွက်သွားသည်။ မမူးလျှင် အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်ရှိသေးသော သူ့မောင်လေးသည် ဖြူဖြူချောချောနှင့် ချစ်စဖွယ် လူငယ်လေးတစ်ယောက်။ ခုတော့ အရက်ရှိန်ဖြင့် မျက်နှာကြီးက နီရဲ၊ အဖုတွေ အပိမ့်တွေနှင့် ကြည့်မကောင်း၊ အရက်သမားမျက်နှာသည် ဘယ်လိုချောချော အရက်ဝင်လာလျှင် ကျက်သရေမရှိတော့။ 

ဖြူပြာက ရေနွေးတဘက်နှင့် အညိုအမည်းဒဏ်ရာတွေကို ကြပ်ထုပ်ထိုးနေရင်း တဖြည်းဖြည်းနှင့် အာကာ သတိရလာသည်။ သူဇာရှိန်း လာပေးသော အိုင်အိုဒင်းကို အညိုအမည်းစွဲ၍ ရောင်နေသော နေရာတွေကို လူးပေးနေသည်။ သူဇာရှိန်းက ဇလုံထဲမှ ရေနွေးကို လဲပေးသည်။

"မမ သက်သာလာပါပြီ"

အာကာက စကားစ,ပြောသည်။

“အာကာတို့ဟာ မလွန်လွန်းဘူးလား၊ ဆယ့်နှစ်နာရီလည်း ထိုးနေပြီ၊ သောက်ပွဲလည်း မပြီး၊ အေးအေးသောက်တာလည်းမဟုတ်၊ ရန်ဖြစ်ကြနဲ့၊ မမ သိပ်စိတ်ညစ်တာပဲ”

“ဒီဝဏ္ဏက လူပါးဝတာကိုး”

'မင်းက လူပိန်လေး၊ သူထိုးတော့ ခံရတာပေါ့၊ ဒီအရက်ကို မသောက်နဲ့ပြောလည်း မရဘူး၊ ကဲ…. အိပ်တော့၊ ဦးထွန်း ဒီည အာကာနဲ့အိပ်ပေးပါ၊ တံခါးလည်း ချက်ထိုးထား။ ဟိုကောင် အမူးပြေရင် ဝင်လာဦးမယ်၊ မမ သွားမယ်၊ လာ သူဇာ”

ဖြူပြာရှိန်းနှင့် သူဇာရှိန်းသည် အခန်းအပြင် ထွက်သွားကြသည်။ ဖြူပြာနောက်သို့ သူဇာက တိတ်ဆိတ်စွာ လိုက်သွားသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် စကားမပြောနိုင်။ အပေါ်ထပ် ခြေရင်းဘက် သူတို့အိပ်ခန်းရှိရာသို့ ဝင်သွားကြသည်။

သူတို့ညီအစ်မသုံးယောက်စလုံး တစ်ခန်းတည်း အတူအိပ်ကြသည်။ ခေါင်းရင်းဘက် နှစ်ခန်းမှာ ဖေဖေနှင့် မေမေက တစ်ခန်းစီ အိပ်ကြသည်။ ဖြူပြာနှင့် သူဇာ အခန်းထဲဝင်သွားတော့ မူရာရှိန်းကို ခုတင်ပေါ် ငုတ်တုတ်ကြီး တွေ့ရသည်။ 

"မူရာ နိုးနေလား"

မူရာက ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ သူဇာသည် သူ့ခုတင်ရှိရာသို့ သွားကာ စိတ်ပျက်လက်ပျက် လှဲချလိုက်သည်။ ဖြူပြာကတော့ မအိပ်နိုင်သေး။ မူရာ့အနားကို ကပ်သွား၏။

"ညီမလေး ဆေးတစ်လုံးတော့ သောက်လိုက်ဦးနော်”

သူသည် ဆေးကိုယူကာ မူရာကို ဆေးတစ်လုံး တိုက်လိုက်၏။ စားပွဲပေါ်မှ ဖန်ချိုင့်က ရေကိုငှဲ့ကာ မူရာ့ကို ပေးလိုက်သည်။ 

"ညီမလေး အိပ်တော့နော်”

မူရာသည် ရေဖန်ခွက်ကိုလှမ်းယူကာ သောက်လိုက်ရင်း ဖြူပြာကို ခပ်ငေးငေးလေး ကြည့်နေသည်။ မူရာ၏ ဤလိုအကြည့်မျိုးကို ဖြူပြာ မကြိုက်။ မျက်လုံးလေးများက ကြေကွဲသလို၊ ဝမ်းနည်းသယောင်၊ အားကိုးရာမဲ့နေသလို ဖြူပြာ့ကိုမကြည့်ဘဲ အဝေးကို မျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။

"ကဲ…. ညီမလေး အိပ်နော်” 

မူရာ့ကိုယ်လေးကို အသာကိုင်၍ အိပ်ရာပေါ်လှဲလိုက်သည်။ 

“မျက်စိလေးမှိတ် အဲ... ဟုတ်ပြီ၊ မမ အနားက စောင့်နေမယ်"

မူရာသည် မျက်လုံးလေးမှေးကာ ငြိမ်သက်နေသည်။ မကြာမီ အိပ်ပျော်သွားမှာပါပဲ။ ဖြူပြာတိုက်လိုက်သည့်ဆေးက အိပ်ဆေးပဲ။ သူဇာသည် သူ့ကို ကျောပေးကာ အိပ်နေသည်။ ခုတင်သုံးခုမှာ မူရာ့ခုတင်က အလယ်က၊ သူဇာလည်း အိပ်ပျော်ချင်မှ ပျော်မည်။ ဖြူပြာက ဘာမှမမေးတော့။ သူတို့အိမ်၏ ညဦးများသည် ဘာ့ကြောင့်များ သာယာချမ်းမြေ့ခြင်း မရှိပါလိမ့်။ သူသည် အိပ်တော့မည်လုပ်ပြီးမှ မေမေ့အခန်းကို ကြည့်မိသည်။ မီးရောင်က လင်းနေဆဲ။ သူ မေမေ့အခန်းဘက်သို့ ကူးသွား၏။ ညင်သာစွာ တံခါးကိုဖွင့်လိုက်သည်။ 

“မေမေ မအိပ်သေးဘူးလား”

အေးအေးသည် ခုတင်ပေါ်လှဲနေရာမှ သမီး ဝင်လာသည်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ 

“မအိပ်နိုင်သေးဘူး၊ နည်းနည်း ရင်ခံသလားလို့"

"ဆေးသောက်လိုက်ပါလား မေမေ"

ဖြူပြာသည် ခေါင်းရင်းစားပွဲသို့ သွားကာ ဆေးပြားတစ်ပြား ယူခဲ့၍ ဆေးကို လှမ်းပေးလိုက်သည်။ အေးသည် ဆေးကိုယူသောက်ကာ အိပ်ရာပေါ် ပြန်လှဲလိုက်သည်။

“ဖြူပြာ သွားအိပ်တော့လေ"

“မေမေ အိပ်ပျော်တဲ့အထိ ဖြူပြာ စောင့်နေမယ်၊ တော်ကြာ နှလုံး ပြန်ခုန်လာမှာစိုးလို့"

အေးအေးသည် သက်ပြင်းချလိုက်ကာ မျက်စိမှိတ်ထားလိုက်သည်။ လက်ထပ်ပြီးစကတော့ သူနေမကောင်းလျှင် ရှိန်းက ဆေးတိုက်နေကျ။ လေးနှစ်အတွင်း သီဟရှိန်း၊ ဖြူပြာနှင့်၊ သူဇာ ကိုမွေးပြီးတော့ ရှိန်းလက်များသည် သူ့ထံကို ဆေးယူမလာတော့ပါ။ ဆေးတင်မဟုတ်၊ ကြင်နာယုယမှုများကိုလည်း မယူလာတော့ဆိုလျှင် ပို၍မှန်မည်။ 

လုပ်ငန်းများ ချဲ့ထွင်၍ ရှိန်းအလုပ်များလာတာလည်း မှန်သည်။ အပြင်မှာ ခြေလှမ်းကလည်း များလာသည်။ စူပါမားကက်ဖွင့်စဉ်က သူ့ကို ဖွင့်ပွဲလိုက်ဖို့ ခေါ်သေးသည်။ သူကလည်း စိတ်မပါ။ ရှိန်းလုပ်ငန်းတွေ တိုးချဲ့လာသည်နှင့်အမျှ သူ့အပေါ် စိတ်ဝင်စားမှုနည်းလာသည်ကိုလည်း မကျေနပ်။ အလုပ်ကြောင့်ဆို တော်သေး။ ကျန်အချိန်တွေမှာ ရှိန်းသည် အပြင်မှာ အချိန်ဖြုန်းလာသည်ကို သူ နားမလည်နိုင်ပါ။ 

လက်ထပ်ပြီးစကတော့ သူ ရှိန်းနောက်လိုက်လာ၍ ရန်ကုန်မှာ အိမ်ခန်းတစ်ခု ငှားနေရသည်။ သူလက်ထပ်စဉ်ကအချိန်ကို သတိရလာပြန်သည်။ သူက လက်ထပ်ပွဲအခမ်းအနားကို မန္တလေးရှိ ဟိုတယ်ကြီးတစ်ခုခု ဒါမှမဟုတ် မြို့တော်ခန်းမမှာ ပြုလုပ်စေချင်သည်။ သူ့ဆန္ဒကို ရှိန်းကိုပြောပြသည်။ သူ့မိဘတွေအနေနှင့် အရေးပိုင်တော့ အရေးပိုင်ပါပဲ။ အရေးပိုင် ဦးစမ်းမောင်၊ ဒေါ်လေးလေးခင်ဟူသော ဂုဏ်သာရှိသည်။ ပင်စင်ယူတော့ ဟန်ပဲကျန်သည်။ သူတို့မှာ စုပြီးဆောင်းပြီး ဒေးဝန်းရပ်က အိမ်နှင့်ဝင်းပဲ ရှိသည်။ ဒါ့ကြောင့် လက်ထပ်ပွဲမှာ တစ်ဦးတည်း​သော သမီး​ပေမယ့် သတို့သမီးဘက်က စိန်တစ်ဆင်စာတို့ ဘာတို့ ဆိုသည်ကို အထက်စီးနှင့် မပြောနိုင်။ ကိုယ့်သမီးကို တင့်တောင့်တင့်တယ် လာတောင်းသည်ကိုပဲ ကျေနပ်သည်။၊ 

ရှိန်းက အေးဆန္ဒကို မေမေ့ကို ပြောပြသည်။ မေမေက ရှိန်းကို လက်ထပ်ပြီး ဝပ်ရှော့မှာ နေချင်၍မဖြစ်၊ ရန်ကုန်မှာ အိမ်ခန်း သပ်သပ်ငှားပေးရဦးမည်၊ ရှိန်းလုပ်ငန်းများ ချဲ့ထွင်ပေးရန် ငွေရင်း ငွေနှီးလည်း ပေးရဦးမည်ဖြစ်၍ လက်ထပ်ပွဲအတွက် ငွေအကုန်အကျ သိပ်မခံနိုင်ပါ။ အေးတို့အိမ်တွင် နံနက် လက်ထပ်ပွဲလုပ်၍ ရှိန်းတို့အိမ် မဟာဇေယျဘုံ ရပ်ကွက်ဝင်းထဲတွင် ဧည့်ခံပွဲလုပ်ပေးမည်ဟု ပြောသည်။ ဒီအတိုင်းပဲ လုပ်ပေးခဲ့သည်။ မိခင်ကိုရင်ဆိုင်၍ သူ့ဆန္ဒကို ရအောင် တောင်းဆိုဖို့ ရှိန်း မလုပ်ရဲသည်ကို အေးက မကျေနပ်။ အစစ ရှိန်းမေမေက လွှမ်းမိုးလွန်းသည်ထင်သည်။ လက်ဖွဲ့ပစ္စည်းအနေနှင့် ရှိန်းမေမေက အေးကို စိန်နားကပ်တစ်ရန် လက်ဖွဲ့လိုက်သည်။

ရန်ကုန်ရောက်လာတော့ အေးအထင်သည် ပို၍ပီပြင်လာသည်ဟု ထင်သည်။ ရှိန်း အလုပ်တိုက်သွားကာနီး၍ အေးက ပုဆိုး အင်္ကျီထုတ်ပေးတိုင်း

“မေမေထည့်ပေးတဲ့ ဗန်းမော်ဆင် ပန်းရောင်နဲ့ အဖြူကွက်လေး ပေးပါ"

အေးသည် သူထုတ်ထားသော လုံချည်များကို ပြန်ယူကာ ရှိန်းအကြိုက် ထုတ်ပေးရသည်။ တစ်ခါမဟုတ်၊ နှစ်ခါမဟုတ်၊ အကြိမ်ကြိမ်ဆိုသလိုပါပဲ။

“မေမေထည့်ပေးတဲ့ ဆိတ်ခွန်လုံချည် မန်ကျည်းစေ့ကွက် အဝါနဲ့ အနက်၊ အဲဒါ ထုတ်ပေးပါ"

“ဒီမှာ အေးပေးတဲ့လုံချည် ဘာလို့မဝတ်တာလဲ” 

“မကြိုက်လို့ပေါ့”

ရှိန်းကလည်း ပြောင်ပြောင်ပဲ ပြောသည်။ 

“မေမေရွေးတဲ့အဆင် ကြိုက်လို့ပေါ့”

အေးရင်ထဲမှာ ကသိကအောင့်က လုံချည်က စ,လာခဲ့သည်။

များသောအားဖြင့် ရှိန်းမေမေ ဒေါ်အေးသွယ်ကလည်း သားကြိုက်တတ်သော လုံချည်ဆင်များကို ဝယ်၍ပို့တတ်သည်။ သူ့ယောက္ခမသည် ပုဆိုးဝတ်သည်အထိ ပါလာသည်ကို အေးက မကျေနပ်။ လုံချည်ပြဿနာမှမပြီးသေးခင် ထမင်းစားပွဲမှာ ပြဿနာစလာပြန်သည်။ 

"မေမေချက်တာနဲ့လည်း မတူဘူးကွာ"

"ဘယ်တူမလဲ၊ ဒါက သန်းရှင် ချက်တာ”

အေးကလည်း တုံးတိတိ။ အမှန်လည်း သန်းရှင် ချက်ခြင်းပဲ ဖြစ်သည်။ အေးသည် အိမ်ထောင်သက် လေးနှစ်ရောက်သည်အထိ မီးဖိုမဝင်ပါ။ တစ်ခါတစ်ရံမှ ဝင်ချက်တော့လည်း ဟင်းချက်သည်မှာ အဆီအငေါ်မတည့်နိုင်ပါ။ ဟင်းဆိုတာ ချက်နေကျမှလည်း အဆင်ပြေသည်။ 

“အခုထိ ဟင်းမချက်တတ်သေးဘူးလား"

"ချက်တတ်လည်း မချက်ချင်ဘူး” 

အေးကလည်း တဲ့တိုး ပရိယာယ်မသုံးဘဲ ဖြေသည်။ 

“ဘာဖြစ်လို့လဲ”

ရှိန်းက အံ့သြသွားသည်။

“တစ်ခါလာ မေမေချက်တဲ့ဟင်း၊ မေမေချက်တဲ့ဟင်းမှ စားကောင်းတယ်ဆိုတော့ အေး မချက်ချင်ဘူး”

“ဒါကတော့ မေမေက ငယ်ကတည်းက အတူနေလာတော့ မေမေချက်တာက ခံတွင်းတွေ့တာပေါ့၊ အေးက ကြိုးစားပြီး ချက်ပါလား၊ မေမေ့လက်ရာ မီလာမှာပေါ့”

အေးသည် နေရာတိုင်းမှာလိုလို ယောက္ခမအရိပ်ကြီး စိုးမိုးနေသည်ဟုထင်သော အထင်မှာ ထမင်းစားပွဲကိုပါ ရောက်လာသည်။ သူကလည်း အိမ်မှာ တစ်ဦးတည်းသောသမီး။ ထမင်းချက်နှင့် စားပွဲထိုးနှင့် နေလာသူဖြစ်သည်။ မီးဖိုချောင် မဝင်ခဲ့ဖူးပါ။ ဒီမာနကလည်း ရှိသည်။ ယခု ရှိန်း စားသောက်ချိန်မှာ ခံတွင်းမ​တွေ့သည်ကို ချက်​တော့လည်း 

"အခု ချက်ကျွေးရမှာက ယောက္ခမ မဟုတ်ဘူး၊ မင်းလင်ကို ချက်ကျွေးရမှာ"

ရှိန်းသည် မင်းတွေ ငါတွေနှင့် အော်ကြီးဟစ်ကျယ်​ ပြောသွားတော့သည်။

အေးသည် သိမ်မွေ့သော အိမ်ထောင်ရေး၏ အကွေ့အလှည့်ကို လက်တွေ့ကြုံရသောအခါ သူ မကိုင်တွယ်တတ်။ သူ့စိတ်က အချစ်ကို အားကိုးသည်။ ရှိန်းသည် သူ့ကိုချစ်၍ယူလာသည့်အတွက် အချစ်သည် ကြုံလာသောပြဿနာများကို ဖြေရှင်းနိုင်လိမ့်မည် ထင်သည်။ ပြီးတော့လည်း သမီးရည်းစား ချစ်သူဘဝမှာ ချစ်သူလက်မလွတ်အောင် ထိန်းဖို့လိုသည်ဟု ထင်ခဲ့သည်။ လက်ထပ်ပြီးမှ ပိုင်ဆိုင်လာပြီဖြစ်၍ ရှိန်းအချစ်ကို ယုံစားသည်။ အချစ်အားကိုးနှင့် သူဆိုးသမျှ ခွင့်လွှတ်လိမ့်မည်ထင်ပေမယ့် အိမ်ထောင်သက်ကြာလာသောအခါ အချစ်သည် အိမ်ထောင်ကို ထိန်း၍မထားနိုင်ပါ။ နားလည်မှု၊ အပေးအယူ၊ စေတနာများကသာ ယိုင်နဲ့လာသောအချစ်ကို ကျားကန်ပေးသည်ကိုလည်း အေး သတိမရမိ။

သားကြီး သီဟရှိန်း မွေးလာတော့ ကျောင်းထားချိန်မှာ ရှိန်း တစ်လပေးသော ငါးထောင် မလောက် ဆိုကာ အေးက ယောက္ခမ ပေးသောနားကပ်ကို ရောင်းချလိုက်သည်။ မမျှော်လင့်ဘဲ ဤမီးစက ဟုန်းဟုန်းတောက်လာခဲ့သည်။

"မင်းလောက် မိုက်မဲတဲ့မိန်းမ မရှိဘူး၊ ဒါလောက် တုံးရသလား၊ ငွေမလောက်ရင် ငါ့ကို တိုင်တိုင်ပင်ပင် ပြောပေါ့၊ အခုတော့ ငါ့အမေပစ္စည်းကို လုပ်ရက်တယ်"

“အမေ့ပစ္စည်းထိတော့ နာတယ်ပေါ့လေ၊ အဲဒီလိုနာအောင် တမင်လုပ်တာ"

အေးစကားသည် ရှိန်း ရင်ကို ပစ်ဆောင့်သည်။ အမေကို ချစ်သူ လေးစားသူရင်မှာ မီးဟုန်းဟုန်းတောက်ခဲ့သည်။ အေးနားထင်ကို လက်ဝါးနှင့် ရိုက်လိုက်သည်။ ဒီကတည်းက သူတို့ရန်ဖြစ်လျှင် လက်ပါလာသည်။ 

“လင်မယားရလျှင် ဘယ်တော့မှ လင်အရိုက်မခံရအောင် နေပါ၊ ရိုက်စရှိလျှင် လင်၏လက်သည် သွေးစွန်းလေတော့ ရိုက်စရှိလျှင် ရိုက်တတ်သည်” ဆိုသော အိမ်ထောင်ရေးနီတိကိုလည်း အေး ကြားဖူးမည် မထင်ပါ။ အေးက သူနိုင်သည့်အပိုင်းမှ ကိုင်သည်။ လက်ထပ်ပြီး နှစ်တိုင်း ရှိန်းက သီတင်းကျွတ်လျှင် မန္တလေးပြန်ကာ နှစ်ဖက်မိဘများကို ကန်တော့သည်။ အေးနားထင်ကို ရှိန်း ရိုက်ပြီးကတည်းက အေးသည် သီတင်းကျွတ်တွင် မန္တလေးမလိုက်။ သူ့ဘာ သာသူ တစ်ယောက်တည်းပဲ သွားသည်။ ဒီကတည်းက ရှိန်းသည် အေးစက်သော လက်များနှင့်ပင် အေးထံကို ကမ်းလှမ်းခြင်းမပြုပါ။

လုပ်ငန်းများတိုးချဲ့၍ မေမေဝယ်ပေးသော အိမ်ခန်းလေးမှ ပြောင်းရွှေ့ကာ ခြောက်မိုင်ခွဲရှိ ခြံနှင့်တိုက်ကို ဝယ်ပြီးတော့လည်း သူတို့အိမ်ထောင်ရေးအခြေအနေက ပြောင်းလဲမှုမရှိပါ။ အထူးသဖြင့် ထမင်းပွဲမှာ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ကြသည်က သူတို့၏သဘောကွဲလွဲမှုကို ပိုမိုကွာဟလာစေပါသည်။

ရှိန်းသည် ပညာတတ်ပေမယ့် ဒေးလ်ကာနက်ဂျီစာအုပ်ကို ဖတ်ဖူးမည် မထင်။ ဒေးလ်ကာနက်ဂျီက လက်တွေ့လား ဘာလား မသိ၊ ဇနီးက ဟင်းချက်ကျွေးလျှင် .. "ခင်ချက်တာ သိပ်ကောင်းတာပဲ၊ မောင် လျှာလည်သွားပြီ" ဟု ဇနီးကို ချီးကျူးစကား ပြောလိုက်ပါ။ မိန်းမများသည် လင်သည်ထံက ဒီလိုစကားမျိုးကြားရလျှင် မိမိလက်ကိုပင်ဖြတ်ပြီး ထင်းစိုက်ကာ ယောက်ျားကို ချက်ကျွေးမည်တဲ့။ 

ရှိန်းကတော့ အေး ဟင်းချက်ကျွေးတိုင်း...“အသုံးက နည်းနည်းမှမကျဘူး”ဟု ဆို​လေ​တော့လည်း အေးက ဘယ်တော့မှ မီးဖို မဝင်တော့ပါ။

အပိုင်း(၂)ဆက်ရန်

ခင်နှင်းယု