နောက်တစ်ပတ်ထဲမှာ သူဇာကို ရှိန်းက တွေ့လိုသည်ဆို၍ ဖြူပြာ ဆေးတိုက်အလာ လိုက်လာသည်။ အဖေကိုတွေ့တော့ သူဇာသည် ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်ကာ ငိုရှာသည်။ သူဇာ့ပခုံးလေးများကို ညင်သာစွာ ရှိန်းက ဖက်ရင်း ....“သမီး မငိုနဲ့လေ၊ မငိုနဲ့” ချော့နေသည်။
“ဖေဖေ သမီးကို ခွင့်လွှတ်ပါတယ်နော်”
“ခွင့်လွှတ်ပါတယ် သမီး၊ ဖေဖေတို့ဟာ သမီးဆန္ဒကို လိုက်လျောလိုပါတယ်၊ သမီး သူငယ်ကသာ မိသားဖသားပီပီ လာတောင်းရင် ဖေဖေတို့ ပေးစားမှာပါ၊ လာမတောင်းရင် နေပါစေ၊ သမီးကိုရော တွေ့ဖို့ ဆက်သွယ်9ငသေးလား"
ရှိန်းသည် မလေးနုထံမှ အကြောင်းစုံ သိပြီးပေမယ့် မသိချင်ယောင်ဆောင်၍ မေးလိုက်သည်။ သူဇာသည် ရှိုက်၍ငိုနေရာမှ မျှော်လင့်ချက်ကင်းသော မျက်နှာနှင့် အဖေကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူသည် မိဘကို စုံကန်၍ လိုက်သွားခဲ့သည်ကိုတောင် သူ့ချစ်သူ ဘမောင်ချိန်က လာလည်းမတောင်း၊ အဆက်အသွယ်လည်း မလုပ်။ သူသိသောဖုန်းနှင့် အိမ်ကနေ ဆက်သွယ်တော့လည်း ဖုန်းက ခေါ် မရ။ စိတ်ထဲကတော့ သံသယရှိလာသည်။
“ဆက်သွယ်လို့မရပါဘူး ဖေဖေ"
“ဖေဖေက ဒီသူငယ်နဲ့ မဆက်သွယ်နဲ့တော့လို့ မပြောလိုပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ သမီးကိုယ်တိုင် လိုက်သွားတာတောင် သူက လိုလိုလားလား လက်ခံချင်တဲ့စိတ် မရှိလို့ပေါ့၊ သမီးကို ပြန်ထည့်လိုက်တာ၊ ဖေဖေတို့ကလည်း တကယ်လာတောင်းမယ်ထင်လို့ အခုချိန်အထိ စောင့်နေတယ်၊ သူ့ဆီက ဘာစကားမှမလာတော့ စဉ်းစားရခက်တယ်"
ရှိန်းသည် စကား ခဏရပ်ထားသည်။ ဘမောင်ချိန် မယားကြီးရှိသည်ကို သူဇာ သိလေမလား၊ မသိလေသလား။ မလေးကလည်း ဘာမှပြောမသွား။ နောက်မှပဲ သူဇာ့ဘာသာ သိပါစေ၊ သူက ဘာမှမပြောပါ။
“ဖေဖေခေါ်တာက မင်းကို အန်တီမလေးက ဒီဆေးတိုက်မှာ အလုပ်လုပ်စေချင်တယ်တဲ့၊ သမီး ကျောင်းပြန်နေချင်သေးလား”
သူဇာသည် ခေါင်းခါပြ၏။
“တစ်နေ့ နေချင်တဲ့စိတ်ရှိလည်း နေပေါ့၊ အပြင်ကလည်း အဝေးသင်အနေနဲ့ စာမေးပွဲက အောင်ပါတယ်၊ လောလောဆယ် အိမ်မှာ အလကားနေမယ့်အတူ အန်တီမလေးကို ကူပါလား”
သူဇာသည် စိတ်ပြေလက်ပျောက် တစ်ခုခုလုပ်နေခြင်းက သူ စိတ်သက်သာရာရဖို့ ဖြစ်သည်ကို စဉ်းစားမိသည်။
“ဖေဖေ့သမီးတွေ ဖေဖေ့လုပ်ငန်းခွင်မှာရှိနေတော့ ဖေဖေလည်း စိတ်အေးတာပေါ့၊ ဖေဖေ့မျက်စိအောက်မှာ မဟုတ်လား"
“ဟုတ်ပါတယ် ဖေဖေ၊ သူဇာ လုပ်ပါ့မယ်၊ ဘာလုပ်ရမှာလဲ”
"အန်တီမလေး ပြောလိမ့်မယ်လေ၊ ကဲလာ ဖေဖေနဲ့ လိုက်ခဲ့"
မလေးနု ရုံးခန်းကို ရှိန်းက သူဇာကို ခေါ်လာခဲ့သည်။ ရုံးခန်းထဲမှာ မလေးနုကို အဆင်သင့်တွေ့ရသည်။
"ကဲ… မလေးရေ၊ အလုပ်လျှောက်တဲ့လူတော့ လာပြီ”
သူဇာက မလေးနုထံ အပြေးလေးသွားကာ လက်ကိုဆွဲ၍ ဆုပ်နယ်နေသည်။ မျက်ရည် ဝေ့လာပြန်သည်။
“ကဲ ... ဖေဖေသွားမယ်၊ သမီး နေရစ်ပေတော့”
ရှိန်းက နှုတ်ဆက်ကာ ထွက်သွားသည်။
“သူဇာ ထိုင်လေ”
မလေးနုက ပြောလိုက်သည်။ သူဇာသည် စားပွဲဘေးမှ ကုလားထိုင်ကို မလေးနုအနား ဆွဲယူ၍ နီးနီးကပ်ကပ် ထိုင်လိုက်သည်။
"အန်တီမလေး သူဇာ့ကို အလုပ်ပေးမလို့ဆို”
"ဟုတ်တယ်”
“သူဇာက ဘာလုပ်ရမလဲဟင်”
"အန်တီမလေးတို့ဆေးတိုက်က သိတဲ့အတိုင်း လူနာကို ထမင်းကျွေးတယ်လေ၊ မီးဖိုမှာ စားဖိုမှူးရော ဘဏ္ဍာထိန်းရော ရှိပါတယ်၊ စေတနာခန်းက အခမဲ့ ကျွေးရတယ်။ ငွေကြေးခန်းက ငွေယူ ကျွေးတော့ ဗိုလ်ဆန်ဆန်အစားအစာတွေပေါ့၊ ဒါ့အတွက် စားဖိုမှူးက ကျွမ်းကျင်ပြီးသား။ စေတနာခန်းကတော့ မြန်မာစာပဲ။ အသား တစ်ခွက်၊ အရည်တစ်ခွက်၊ အသီးအရွက်တစ်ခွက်ကြော် သုံးမျိုးပေးတယ်။ ဦးစံမောင်တို့က တာဝန်ယူချက်တယ်။ သူက ဈေးမသွားနိုင် တော့ သူငယ်လေးတွေ သတ်သတ်ထားရတယ်၊ သမီးက ဖြစ်နိုင်ရင် ဈေးဝယ်လာတာတွေ မှန်မမှန် စစ်ဆေးရမယ်၊ အလေးပြည့် မပြည့်၊ အများကြီးဝယ်ရတာကိုး။ ဦးစံမောင်နဲ့ တိုင်ပင်ပြီး ဟင်းအမည်လည်း စီစဉ်ပေါ့၊ မြန်မာဟင်းပဲ၊ မခက်ပါဘူး၊ ဦးစံမောင်က ထမင်းလည်း ချက်ရတော့ မနိုင်ဘူး"
သူဇာက ပခုံးလေးတွန့်ကာ ပြုံးလိုက်ရင်း...
“သူဇာတို့အိမ်မှာ ဦးထွန်း ချက်တာပဲ စားတာ၊ ဘာမှမချက်တတ်ဘူး၊ ဈေးလည်း ဒေါ်သိန်းမေ သွားတာ၊ မေမေကလည်း တစ်ခါမှ မခိုင်းဘူး၊ သူလည်း ဈေးမသွားဘူး" ဟု ပြောပြသည်။
"အခု သမီးက ဈေးသွားဖို့မလိုဘူး၊ သူတို့ဝယ်လာတာတွေ မှန်မမှန် စစ်ဆေးဖို့ပဲ၊ ဦးစံမောင်နဲ့ တွဲလုပ်ရင်းက သူဇာ စိတ်ဝင်စားလာမှာပါ၊ တော်ကြာ ဟင်းတောင် စီမံတတ်မှာ၊ အန်တီမလေးမှာ ရုံးကိစ္စနဲ့တင်ပဲ ဦးနှောက်ခြောက်လွန်းလို့ သူဇာ အခက်အခဲတွေ့ရင် အန်တီမလေးကို ပြော၊ အန်တီမလေး ကူမှာပေါ့။ ဖေဖေက လူနာတွေကို စေတနာနဲ့ကျွေးတာ ဖြစ်ပေမယ့် မကုန်သင့်တာ မကုန်ရအောင် သူဇာက ကြပ်မတ်တော့ ဖေဖေ့လုပ်ငန်း ရေရှည်တည်တံ့နိုင်တာပေါ့ "
သူဇာသည် ငေး၍စဉ်းစားနေသည်။ တင်သက်မာက အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။
“အန်တီသက်မာ”
သူဇာက ဆီးကြိုနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“အန်တီမလေးကလေ သူဇာကို အလုပ်ပေးမလို့တဲ့”
သက်မာက ကုလားထိုင်မှာ ဝင်ထိုင်ရင်း သူဇာ့စကားကို ပြုံး၍နားထောင်နေသည်။
“ကောင်းတာပေါ့၊ ဖြူပြာက ငွေစာရင်းကိုင်၊ သူဇာကရော ဘာလုပ်မှာလဲ"
“စားဖိုမှူးရဲ့ လက်ထောက်ပေါ့၊ မီးဖိုအတွက် ဝယ်တာခြမ်းတာတွေ မလေလွင့်အောင် စိစစ်ရမယ်တဲ့၊ ဟင်းအမျိုးအမည်လည်း စီစဉ်ရမယ်တဲ့”
သူဇာက ပြောပြသည်။
"အေးပေါ့၊ စာရင်းအင်းကို ဖြူပြာက ထိန်းနိုင်ပြီး သူဇာက မီးဖိုကိုထိန်းနိုင်ရင် ဖေဖေ့လုပ်ငန်းက ဟာကွက်မရှိတော့ဘူးပေါ။ အာကာတို့၊ ဝဏ္ဏတို့ပါ ဝင်ပြီး လုပ်နိုင်ရင် ဒီဆေးတိုက်ကို မင်းတို့မိသားစု ဦးစီးနိုင်တယ်”
တင်သက်မာက ပြောပြသည်။ သူဇာသည် ခေါင်းလေးကို ဖြည်းညင်းစွာ ယမ်းခါလိုက်သည်။
"သူတို့က မူးရူးနေတာပဲ၊ မေမေ့ကို မလေးစားပါဘူး၊ ဖေဖေ့ကို ကြောက်တယ်ဆိုပေမယ့် ဖေဖေက နိုင်ငံခြားသွားနေတာ များတယ်၊ အိမ်မှာရှိတာ နည်းတယ်မို့လား၊ ခုတော့ ဖေဖေက အိမ်ကို ပြန်မလာတော့ ပိုဆိုးတယ်။ သူဇာတို့လည်း အိမ်မှာနေရတာ မပျော်ပါဘူး၊ ဒါနဲ့ အန်တီသက်မာတို့ ကိုကိုနဲ့တွေ့တုန်းက ကိုကို လာတောင်းမယ်ဆိုတာ တကယ်ပြောတာလားဟင်”
တင်သက်မာရော မလေးနုပါ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ဘာမှမဖြေနိုင်သေး။ တင်သက်မာကတော့ စကားလုံးရှာနေသည်။
“လာတောင်းမယ်ဆို အခုအချိန် လာသင့်တာပေါ့နော်၊ တစ်လကျော်သွားပြီ၊ သူဇာ ကိုကို့ရဲ့ဖုန်းကို ဆက်တာလည်း မရဘူး၊ ရုံးဖုန်းပဲသိတယ်”
“အဆက်အသွယ် မရဘူးပေါ့”
တင်သက်မာက မေးလိုက်သည်။
“ဟုတ်တယ် အန်တီသက်မာ"
“တစ်ခုတော့ရှိတယ် သူဇာရယ်၊ သမီးကို သူ တကယ်ချစ်ရင် သမီးအိမ်ကို တိုက်ရိုက် ဒါမှမဟုတ် အန်တီသက်မာတို့ဆီကတစ်ဆင့် ဆက်သွယ်နိုင်ပါတယ်၊ ဟုတ်တယ်မို့လား၊ သူ့မှာ သူဇာ့ကို ဆက်သွယ်ဖို့ အခက်အခဲတစ်ခုခု ရှိချင်ရှိနေမှာ၊ ဒါမှမဟုတ် အရေးပေါ် နိုင်ငံခြားခရီးတွေ ဘာတွေ ထွက်သွားရလား မသိ"
သူဇာသည် တွေးနေရာမှ ပြန်မေးလိုက်သည်။
“မဖြစ်နိုင်ပါဘူး အန်တီသက်မာရယ်၊ နိုင်ငံခြားသွားလည်း သူဇာ့ကို ဖုန်းနဲ့နှုတ်ဆက်မှာပေါ့၊ အန်တီသက်မာပြောတဲ့ သူဇာ့ကို ဆက်သွယ်ဖို့ အခက်အခဲဆိုတာ ဘာလဲ”
"ဪ… သူ့မိဘက သဘောမတူနိုင်လို့လားလို့ တွေးရတာလေ၊ သဘောမတူလို့သာ သူဇာ့ကို ခိုးယူတာ၊ နို့မို့ရင် မိဘဆီ တောင်းယူမှာပေါ့”
သူဇာသည် မျက်ရည်များကျကာ ရှိုက်၍ ရှိုက်၍ ငိုပါတော့သည်။ မလေးနုသည် ဘာပြော၍ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ သူဇာ့ကို ကြာကြာ လိမ်မနေချင်။ ဖွင့်သာပြောလိုက်ချင်သည်။ ဒါပေမဲ့ အချိန်က အဖြေပေးမည်ပဲဖြစ်သည်။ မလေးနုသည် သူဇာ၏ပခုံးလေးကို ယုယစွာ ဆုပ်နယ်လိုက်သည်။
“သူဇာ နက်ဖြန်မှာ အလုပ်ဆင်းတော့နော်၊ ကဲ ... ဘုရားရှိခိုးလိုက်၊ အန်တီမလေး အခန်းထဲမှာ ဘုရားစင်ရှိတယ်၊ ဘုရားဂုဏ်တော်၊ တရားဂုဏ်တော်၊ သံဃာဂုဏ်တော်တွေ ရွတ်”
“ဘာတွေ ရွတ်ရမယ်”
သူဇာ့မေးခွန်းကြောင့် မလေးနု အံ့အားသင့်သွားသည်။
“သူဇာတို့ ဘုရားရှိခိုးပြီး ဘာမှမရွတ်ဘူးလား"
"ဟင့်အင်း... မရွတ်ပါဘူး၊ ရှိလည်း တစ်ခါမှမခိုးဘူး၊ သူဇာတို့အိမ်မှာ ဘုရားစင်မှမရှိဘဲ"
မလေးနုသည် တင်သက်မာမျက်နှာကို ကြည့်လိုက်သည်။ တင်သက်မာကလည်း ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ဖြစ်နေသည်။
"ကဲ.. ဖြူပြာကို သွားတွေ့ပြီး မီးဖိုတွေ ဘာတွေ ဆင်းကြည့်၊ အန်တီမလေးလည်း ဦးစံမောင်ကိုရော ဘဏ္ဍာစိုးကိုပါ ပြောပြထားမယ်။ သူဇာ သွားနိုင်ပြီ"
သူဇာသည် ခပ်ကြောင်ကြောင်လေး သူတို့ကိုကြည့်ကာ ထသွားသည်။
“တင်သက်မာရေ... ရှိန်းတို့မိသားစုကြီး ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတာ မဆန်းဘူး။ ရှိန်းကိုယ်တိုင်က ဘုရား၊ တရား မရှိ။ အေးကလဲ ရှိပုံမရဘူး။ မိဘကိုရိုသေဖို့ ကိုယ်ကျင့်တရားကောင်းဖို့ ကလေးတွေကို သူတို့ ဘယ်လိုဆုံးမလဲ မသိ။ အေးကလည်း ဗုဒ္ဓဘာပဲမဟုတ်လား"
“ကျောင်းမှာတုန်းက တို့ ဘုရားအတူတူ ရှိခိုးတာပဲ"
“ဗုဒ္ဓဘာသာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဘာသာတရားတစ်ခုခုတော့ ရှိသင့်တာပေါ့၊ မင်းတို့ ရင်းနှီးတဲ့ ရှိန်းအစ်ကို ကိုဇေယျာရှိန်းက ကွန်မြူနစ်မို့လို့ ဘာသာတရားမရှိတာ မလေး ဘာမှမပြောလိုဘူး၊ အဲဒီ ရှိန်းဟာ တစ်ခါတစ်ခါ တစ်ဖက်စွန်းရောက်ပြီး သူလုပ်တာတွေဟာ အရမ်းကာရော (desperate) ဖြစ်တတ်တာ ထင်တယ်၊ သူတို့တစ်အိမ်လုံး အထိန်းအချုပ် ဘာမှမရှိဘူး”
မလေးနုသည် ရှိန်းအတွက် အတော်စိတ်ပျက်သွားသည်။
"သူ့မိဘတွေ ဦးမင်းရှိန်း၊ ဒေါ်အေးသွယ်တို့ဟာ မန္တလေးမှာ ဘုရားဒကာ ကျောင်းဒကာတွေပဲ သက်မာထင်တာ၊ အေးကလည်း ညံ့ပါတယ်၊ သူက နမူနာ ဘာမှမပြနိုင်ဘဲ၊ လင်တွေ သားတွေ သမီးတွေကလည်း ထင်သလို နေကြမှာပေါ့”
“တော်တော် စိတ်ပျက်စရာကောင်းတာပဲ သက်မာရယ်၊ မလေးတော့ ကလေးတွေကို သနားပါတယ်”
"ကဲ… မလေးလည်း မီးဖိုဘက်ဆင်းလိုက်ပြီး သူဇာကို မီးဖိုမှာ အုပ်ချုပ်ဖို့ထားမယ့်အကြောင်း ဘဏ္ဍာစိုးဦးကြည်နဲ့ စားဖိုမှူး ဦးစံမောင်ကို ပြောပြမယ်လေ၊ ဦးစံမောင်က လူစိမ်းမှမဟုတ်ဘဲ၊ သူဇာ့အဘိုးစက်ရုံက အလုပ်သမားဆို၊ ကိုယ်သွားမယ်"
သက်မာကတော့ မလေးနု သွားရာကို ငေးကြည့်နေမိသည်။
* * *
သူဇာသည် ညနေ ဖြူပြာနှင့်အတူ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အေးအေး အခန်းကို ပြေးတက်သွားသည်။
"မေမေ သမီး အလုပ်ရလာပြီ"
သူဇာက အမေဖြစ်သူ ထိုင်နေသော ကုလားထိုင်ရှေ့ ကြမ်းပြင်တွင် ထိုင်ချရင်း ပြောလိုက်သည်။
"ဘယ်မှာလဲ၊ ဘာအလုပ်လဲ”
အေးက မေးလိုက်သည်။
“ဖေဖေ့ရဲ့ ဆေးတိုက်မှာလေ၊ ဘဏ္ဍာစိုးကို ကူရမယ်တဲ့၊ အန်တီမလေးက ပြောတယ်။ မီးဖိုမှာ ဝယ်တာ ခြမ်းတာတွေ၊ အသီးအရွက်၊ သားငါး စိစစ်ရမယ်။ ပြီးတော့ ဟင်းစပ်လည်း စီစဉ်ရမယ်”
“ဘာ..."
အေးက အသံမာမာနှင့် အော်လိုက်၍ သူဇာပင် လန့်သွားသည်။
"ဒီကောင်မက ငါ့သမီးကို ထမင်းချက်ခိုင်းတယ်၊ ပြောလိုက်ပါလား၊ ကိုယ့်အိမ်မှာတောင် ကိုယ်မချက်ဘူးလို့၊ ဒီကောင်မက လူပါးဝလို့။ ဒီအလုပ် မလုပ်ရပါဘူး”
“မဟုတ်ဘူး မေမေ၊ ထမင်းချက်က ဦးစံမောင်တို့ ရှိတယ်လေ။ သမီး မချက်ရပါဘူး၊ အုပ်ချုပ်ရ စီမံရမှာ"
“သမီးတို့ ဘာမှနားမလည်ပါဘူး၊ မင်းတို့အမေလေးက ဆေးတိုက်ရော သားသမီးတွေရော သူက လက်ဝါးကြီးအုပ်မှာ၊ သူ့သြဇာ နာခံအောင်လို့ သိမ်းသွင်းနေတာ၊ သမီးတို့ ငတ်နေလို့လား၊ အလုပ်လုပ်ရအောင်၊ ဖြူပြာတောင် စာရင်းကိုင်မို့လို့ မေမေ ခွင့်ပြုတာ”
အေး အော်သံက အပြင်ထွက်လာ၍ ဖြူပြာကပါ ထိတ်လန့်တကြား ပြေးဝင်လာသည်။
“ဘာဖြစ်လဲ မေမေ၊ ဖြူပြာနဲ့အတူတူ သူဇာ လုပ်ရတာပဲ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
ဖြူပြာက သူဇာ့အနားထိုင်ကာ ပြောပြန်သည်။
"လာပြန်ပြီလား တစ်ယောက်၊ ငါ့သမီးကိုနှိမ်ပြီး နင်တို့အမေလေးက ထမင်းချက်ခိုင်းလို့၊ ဒါကို နားမလည်ဘူးလား၊ ဟိုအဖေလုပ်တဲ့လူကလည်း ကိုယ့်သမီးတစ်ယောက်လုံးကို ထမင်းချက်ခိုင်းတာ ကြည့်နေတယ်”
“မေမေကလည်း ထမင်းချက်လည်း မဟုတ်ပါဘူး၊ ပြီးတော့ အန်တီမလေးကို အမေလေး အမေလေးနဲ့ မပြောပါနဲ့"
"ပြောတယ် ပြောတယ်၊ ပျော့ပျော့ ပျော့ပျော့နဲ့ နံတဲ့ကြောင်ချေး။ နင်တို့အဖေကို အပိုင်စီး၊ သားသမီးတွေကို သူ့လက်အောက် သိမ်းသွင်း၊ ဆေးတိုက်တစ်ခုလုံး အပိုင်စီးတော့မှာ၊ သိလား"
ခက်ကပြီ။ သူဇာရော ဖြူပြာပါ ပါးစပ်အဟောင်းသားလေးတွေနှင့် ဘာပြောရမှန်းမသိ။
"နင်တို့က နာသလား၊ အဲဒီဟာမက တမင်နှိမ်ပြီး ငါ့သမီးကို ထမင်းချက်ခိုင်းတာ”
“မဟုတ်ပါဘူးလို့ဆို၊ မေမေကလည်း”
ဖြူပြာက ခေါင်းကုတ်ရင်း စိတ်ရှုပ်စွာ ပြောလိုက်သည်။
"ငါ့ကိုလည်း သမီးတို့အဖေက ရစက ထမင်းချက်ခိုင်းတယ်။ ဘာရမလဲ မချက်တတ်ဘူး၊ ထမင်းချက်ရှာပေးလို့ ပြောလိုက်တယ်။ အရေးပိုင်သမီး တစ်သက်လုံး လုပ်လာတာ၊ ခြေမွေး မီးမလောင်၊ လက်မွေးမီးမလောင် ဘွိုင်နဲ့နေလာတာ၊ သူ့ကို ချက်ကျွေးရမယ်လို့ အစကတည်းက ဦးကျိုးအောင် နှိမ်တာ၊ ငါက ဘာခံမလဲ၊ အခု ဒါ့ကြောင့် မင်းတို့အဘွားက ထမင်းချက် ဦးထွန်းတို့လင်မယားကို ပို့ပေးတာ"
“မေမေ သူများကို လမင်းချက်မကျွေးရင် နေပေါ့၊ ဖေဖေ့ကိုတော့ ချက်ကျွေးရမှာပေါ့”
ဖြူပြာက ပြောလိုက်သည်။
“လာပြန်ပြီလား မိဖြူပြာ၊ ညည်းက ငါ့ကို သြဇာပေးစရာ မလိုဘူး၊ နင်တို့အဖေကို ငါ ဘယ်တော့မှ ထမင်းချက်မကျွေးဘူး မှတ်၊ ငါ့အပေါ် မကောင်းတဲ့လူကို ငါ မကောင်းနိုင်ဘူး၊ အခုလည်း သူဇာ မင်းအဖေ မကောင်းလို့၊ သိလား”
ဖြူပြာမှာ အမေလုပ်သူ ပါးစပ်မှ ထွက်လာမည့် စကားလုံးတွေကို မကြားရဲသလို အလန့်တကြား ကြည့်နေသည်။
“မိန်းမတွေနဲ့ မင်းတို့အဖေက ပွေ၊ အခု သူဇာကိုခိုးတဲ့အကောင် ဘမောင်ချိန်က ဘယ်သူ့သားလဲ၊ သိလား”
သူဇာက ခေါင်းခါပြသည်။ ဖြူပြာကတော့ မအေဖွင့်ပြောမှာကို စိုးရိမ်တကြီးနှင့် တားနေသည့်ကြားက အေးက ဆက်ပြောသည်။
“မင်းတို့အဖေ ပွေပြီး ရည်းစားထားတဲ့ သဇင်ရွှေရဲ့သား၊ ဒါ့ကြောင့် ငါ့သမီးကို ကလဲ့စားချေတာ၊ မကြိုက်ဘဲနဲ့ ခိုးယူပြီး အခု ပစ်ထားတာ”
“ဘာ.. ဘာပြောတယ် မေမေ"
သူဇာသည် မယုံနိုင်သလိုဖြစ်သွားသည်။
"အဲဒီ ဘမောင်ချိန်က မယားကြီးနဲ့၊ မင်းတို့အဖေဟာ မယားကြီးရှိလျက်နဲ့ သဇင်ရွှေကို ရည်းစားထားပြီး မယားကြီးရှိလို့ မယူပါရစေနဲ့ဆိုပြီး အကြောင်းပြ စွန့်ပစ်ခဲ့လို့ ဘမောင်ချိန်ကလည်း ငါ့သမီးကို မယားကြီးရှိလျက်နဲ့ မချစ်ချစ်အောင် ရည်းစားထားပြီး အခု ပြန်လွှတ်လိုက်တာ၊ သမီးကို မယူတာ သိပြီလား၊ သူ့အမေကိုယ်စား လက်စားချေတာ”
သူဇာက ချုံးပွဲချ ငိုတော့သည်။ ဖြူပြာကတော့ "မေမေ ဘာတွေပြောနေလဲ”ဟု အော်ရင်း အချိန်မီ ဖုံးကွယ်ချင်ပေမယ့် မရ။ အန်တီသက်မာတို့က ဘမောင်ချိန်အကြောင်း ဖွင့်မပြောဖို့ ပြောထား၍ ဖြူပြာက ထိန်းရသည်။ အချိန်တန်မှ သူ့အလိုလို သိပါစေတဲ့၊ ယခုတော့ မေမေက ဖွင့်ပြောလိုက်ပြီ။
"ဘာ တစ်ယောက်က ဖုံးထားမလို့လဲ၊ ငါ မှန်တာပြောတာ၊ သွား.. အကုန်လုံး ထွက်သွား၊ ငါ့အခန်းထဲ မလာကြနဲ့"
အေးက အော်ထုတ်လိုက်၍ ညီအစ်မနှစ်ယောက် ထွက်လာကြသည်။ ဖြူပြာက သက်မာကို အကျိုးအကြောင်း ဖုန်းလှမ်းဆက်သည်။
"အေးကွယ်၊ ဒီကိစ္စက လိမ်လိမ်မာမာနဲ့ ကိုင်တွယ်ရမှာ၊ အေးက အတော်ခက်တာပဲ”
“ပြီးတော့ ပြောသေးတယ်၊ သူဇာ ဆေးတိုက်မှာ အလုပ်မလုပ်ရဘူးတဲ့”
“အဲဒါ ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ တဖြည်းဖြည်းတော့ ရှင်းပြ၊ ကိုယ့်အဖေ အလုပ်တိုက်၊ ကိုယ့်အဖေ အရှိန်အဝါအောက်မှာ အလုပ်လုပ်ရတာ လုံခြုံမှုရှိတာပေါ့၊ သူဇာက ငယ်သေးတယ်၊ စိတ်လေနေတဲ့အခါ တခြားမှာ အလုပ်လုပ်ရတာ အန္တရာယ်က များပါဘိ၊ ဖြူပြာလည်း အနားမှာရှိတယ်လေ”
"ထမင်းချက်မို့လို့တဲ့၊ ဖေဖေ့ကိုတောင် သူ ထမင်းချက်မကျွေးဘူးတဲ့”
"အဲဒီ မာနတွေ အေးကို နှိပ်စက်နေတာ၊ အန်တီသက်မာတို့ ကိုယ့်ပညာ ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ပေမယ့် မီးဖိုချောင်ဝင်ရတာပဲ၊ အခုဟာကလည်း ထမင်းချက်ရမှာ မဟုတ်ဘူး၊ မီးဖိုကို စိစစ်ပေးဖို့ပဲ၊ အန်တီသက်မာ သူ့ကို ဖြည်းဖြည်းတော့ ပြောပြပါဦးမယ်၊ သူဇာကို စိတ်သက်သာအောင် နှစ်သိမ့်လိုက်ပါဦး၊ ဒါပဲ ဖြူပြာ”
အန်တီသက်မာက ဖုန်းချသွားသည်။ ဖြူပြာသည် သူဇာ့အနား သွားထိုင်သည်။ သူဇာကတော့ မျက်ရည်မကျပေမယ့် ရှိုက်နေဆဲ။ မိခင်ဖြစ်သူ၏ လိမ္မာပါးနပ်မှု၊ အကင်းပါးမှု မရှိသည်ကို ဖြူပြာ စိတ်ညစ်သည်။ ဖေဖေ့ကို ထိန်းမရသည့်ကိစ္စမှာ မေမေ အိမ်ထောင်ရေးပညာနည်းမှုတွေ ပါသည်ကို ဖြူပြာက နားလည်ပါသည်။
"သူဇာရယ်၊ မငိုပါနဲ့တော့ဟယ်၊ ဖေဖေ့ကိုလည်း နာကြည်းမနေပါနဲ့၊ ဖြူပြာ ဖေဖေ့ဘက်က ကာကွယ်နေတာမဟုတ်ဘူး၊ ဖေဖေဟာ ဟိုတုန်းက မေမေနဲ့ အဆင်မပြေလို့ အဲဒီမိန်းမတွေနဲ့ ဖြစ်ခဲ့တာ၊ ဖေဖေ တကယ်ဆိုးရင် တစ်ယောက်ယောက်ယူသွားပြီး တို့ကို ပစ်ထားခဲ့မှာပါ၊ ခုတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ တရားဝင်မယူဘူး၊ မေမေ့ကိုလည်း ဝင်ငွေကောင်းလာတယ်ဆို တစ်လ တစ်သိန်းပေးတယ်၊ ဘယ်သူ ဒီဝင်ငွေ ရှာပေးနိုင်မှာလဲ၊ သားသမီးတွေကို ကောင်းကောင်းထားတာပဲ၊ တိုက်နဲ့ ကားနဲ့၊ ပြီးတော့ ဖြူပြာ့ကို အန်တီသက်မာက ပြောတယ်၊ ဘမောင်ချိန် အမေကို ဖေဖေက ရည်းစာအဖြစ်သာ ထားတာ၊ သားမယားလို မကျူးလွန်ဘူးတဲ့၊ ဒါ့ကြောင့် သူဇာ့ကို ဘမောင်ချိန်က ရည်းစားပဲထားတာ၊ မိန်းမအဖြစ် မယူတာတဲ့၊ မငိုပါနဲ့တော့ သူဇာရယ်၊ ဖေဖေဟာ တို့ကိုချစ်ပါတယ်”
သူဇာသည် ဘာမှမပြောတော့ဘဲ မျက်နှာကျက်ကို ငေးနေသည်။ ဖြူပြာက ဆက်ပြောသည်။
“ဖြူပြာ စဉ်းစားမိတယ်၊ သူဇာ အလုပ်တော့ လုပ်ရမှပဲ၊ ဖေဖေ့ဆေးတိုက်က ရုံးအဖွဲ့မှာလို့၊ မေမေ့ကို ပြောထားပေါ့၊ တခြားရုံးတွေ ကုမ္ပဏီတွေမှာ သူဇာ လုပ်ဖို့တော့ ဖြူပြာရော ဖေဖေရော စိတ်မချပါဘူး၊ အန်တီမလေးဟာ တို့အပေါ် ဘယ်လောက်ကောင်းလဲ၊ မေမေပြောသလို မဟုတ်ပါဘူး”
သူဇာသည် နားထောင်ရင်း သက်ပြင်းကြီး ချလိုက်သည်။
“ဖြူပြာရယ်… ဖေဖေနဲ့ မေမေ ပဋိပက္ခမှာ သူဇာက ဓားစာခံပေါ့နော်၊ ဘယ်တော့မှ ဖေဖေနဲ့ မေမေလည်း ပြန်တည့်ပါ့မလဲ မသိဘူး၊ သူဇာတော့ ကိုကို့ကို စိတ်လျှော့လိုက်ပါပြီ၊ ဒီအကြောင်း ဖေဖေလည်း သိပြီပေါ့"
“သိပါတယ်၊ ဖေဖေက ဒါ့ကြောင့် အန်တီမလေးနဲ့တိုင်ပင်ပြီး သူဇာ စိတ်မလေအောင် အလုပ်ခန့်တာ၊ ထမင်းလည်း မချက်ရပါဘူး သူဇာရယ်၊ ချက်ရလည်း ဖြူပြာအမြင်မှာတော့ ဖေဖေ့အလုပ်တိုက် ဖေဖေ့အတွက်ပဲ လုပ်ရမှာပေါ့၊ တစ်နေ့ သူဇာရော ဖြူပြာရော လင်ယူမှာပဲ၊ ဖေဖေနဲ့ မေမေ့ကို သင်ခန်းစာယူရမယ်၊ မီးဖိုချောင် မေမေဝင်ပြီး မစီမံတာ မခန့်ခွဲတာလည်း မေမေ့ရဲ့ ပျော့ညံ့ချက်ပဲ၊ တို့က မိန်းမ၊ မီးဖိုချောင်နဲ့ မကင်းနိုင်ဘူး၊ တို့ကိုယ်တိုင် ချက်ရတာမှ မဟုတ်ဘဲ၊ တို့လက်အောက်မှာ ထမင်းချက်ရှိတယ်၊ ဖေဖေကလည်း မေမေက တယုတယနဲ့ သူကိုယ်တိုင် အစားအသောက်ကို ဂရုစိုက်တယ်ဆိုတာ လိုချင်တယ်၊ ဖေဖေချစ်တဲ့ သူ့အမေကိုလည်း ပြုစုတယ်၊ ဂရုစိုက်တယ်ဆိုတာ လိုချင်တယ်၊ တို့မေမေကလည်း သိတဲ့အတိုင်း အရွဲ့တိုက်တာတို့ ကတ်ဖဲ့လုပ်တာတွေရှိတော့ ဖေဖေက ပြန်အရွဲ့တိုက်တာပေါ့၊ ဖေဖေရွဲ့တော့ မေမေက ပိုခံရတာပေါ့ “
"တော်ပါတော့ ဖြူပြာရယ်၊ သူဇာလည်း အိမ်မှာမနေချင်ပါဘူး၊ မေမေ့စိတ်လည်း မမှန်ဘူး ထင်တယ်”
“အေးလေ၊ သူ့ပျော့ကွက်ကြောင့်ဆိုပေမယ့် သားစိတ် လင်စိတ် စိတ်ဆင်းရဲပါများတော့ သူ့စိတ်လည်း ကစဉ့်ကလျားဖြစ်လာတယ်ထင်တယ်၊ မေမေ့ကိုလည်း ဖြူပြာ သနားပါတယ်၊ ကဲကွယ် ဖြစ်လာတဲ့အထဲက အကောင်းဆုံး လုပ်ရမှာပဲ၊ နောက်တစ်ခါသာ သူဇာ မမှားစေချင်ဘူး”
ဖြူပြာ့စကားကို သူဇာက တစ်လုံးမှ ပြန်မဖြေတော့ပေ။ သူ့အကြောင်း တွေးလေလေ၊ ပထမဆုံး ခံစားရသော အချစ်၏ထိုးနှက်မှု ပြင်းထန်ပုံကို မချိတင်ကဲဖြစ်မိသည်။ ယောက်ျားများ၏အချစ်မှာ တစ်စုံတစ်ရာသော အတိုင်းအတာပဲချစ်မည်၊ ပြီးတော့ ပိုင်းဖြတ်လိုက်မည် ဆို၍ ရပါသလား။ ရ၍ပဲ ဘမောင်ချိန်က သူ့ကို အနိုင်နှင့်ပိုင်းခဲ့ပြီ။ တကယ်ခံစားရသော သူ့အတွက်ကတော့ ရရှိသော ဒဏ်ရာကို ဘယ်လိုကုစားရပါ့။ ဘမောင်ချိန်၏မေမေ သဇင်ရွှေ ခံရသလို သူဇာ ခံစားသွားရပြီကို ကိုကိုတစ်ယောက် စာနာမှုနှင့် မတွေးတော့ပြီလော၊ ကိုကိုက ပြန်လည်ဆက်သွယ်ဦးတော့ မယားကြီးရှိသူတစ်ယောက်ကို လက်ခံဖို့ဆိုသည်မှာ သူဇာ့အဖို့ မလွယ်တော့ပါ။
* * *
မန္တလေးမှ အေး မေမေ အသည်းအသန်ဖြစ်နေသည်ဟု သံကြိုးရ၍ သူဇာနှင့် အေး လိုက်သွားကြသည်။ အေးတို့မသွားခင် ဆေးတိုက်မှာ ရှိန်းကို ဖြူပြာက အကျိုးအကြောင်း သွားပြောတော့ ရှိန်းက ငွေတစ်သိန်း ထုတ်ပေးသည်။
“ဆေးကုဖို့ရော တကယ်လို့ နားရေးဖြစ်ရင် သုံးဖို့ သမီးတို့မေမေ့လက်ထဲ ထည့်လိုက်"
ဖြူပြာသည် ငွေကို လက်ခံရင်း အဖေ့အရိပ်အကဲကို ကြည့်နေသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ ရှိန်းပါ လိုက်သွားစေချင်သည်။
“ဖေဖေရော အလုပ်က ခဏနားတဲ့သဘောလည်း ဖြစ်တာပေါ့၊ မေမေနဲ့ လိုက်သွားပါလား”
ရှိန်းကလည်း သမီးသဘော သိပါသည်။
“အလုပ်က ပင်ပန်းရင် အပန်းဖြေဖို့ ပင်လယ်ကမ်းခြေတို့ ဘာတို့ သွားရမှာပေါ့၊ အခု မင်းတို့ဘွားဘွားက မမာနေတာ၊ ပြီးတော့ သွားရမှာက မင်းတို့မေမေနဲ့လည်း အတူသွားရမှာ၊ ဖေဖေ ဘယ်လိုလုပ် စိတ်အပန်းဖြေနိုင်မှာလဲ”
ရှိန်းက ခေတ္တရပ်ပြီးမှ စကားဆက်သည်။
“သမီး အားလုံးသိပါတယ်၊ ဖေဖေ့မေမေ နေမကောင်းတော့ အေးဟာ အဖက်လုပ်ပြီး မမာတာလည်း လာမကြည့်၊ သေတော့လည်း မလာ၊ အငြိုးကြီးကြီး ဖေဖေ့ရဲ့ မေမေအပေါ်မှာ သူ ဒီလိုဆက်ဆံတာတော့ ဖေဖေ ဘယ်လိုမှ ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူး၊ ဝတ္တရားပိုကျေချင်ရင် သမီးပါ လိုက်သွား၊ ဖေဖေတော့ မသွားနိုင်ဘူး။ မငွေရေးကြေးရေး လိုရင် ထပ်တောင်းလို့ သူဇာ့ကို မှာလိုက်”
ဖြူပြာက ဘာမှဆက်မပြောတော့ပါ။ ငွေကိုသာယူ၍ အိမ်ပြန်လာလိုက်သည်။ သူဇာ့လက်ထဲ ငွေထည့်၍ အကျိုးအကြောင်း မှာလိုက်သည်။ အိမ်ကကားနှင့်ပဲ ဒရိုင်ဘာနှင့် ဦးထွန်း အဖော်လုပ်၍ သူဇာတို့သားအမိ လိုက်သွားကြသည်။
မန္တလေးရောက်တော့ ဒေါ်လေးလေးခင် အခြေအနေ မကောင်းပါ။
"မေမေ ဘွားဘွားကို အားရှိအောင် ပြောလိုက်ပါ၊ ဖေဖေက ငွေတစ်သိန်းပေးလိုက်တယ်။ ဘွားဘွားကြိုက်တာ လှူရအောင်လေ”
သူဇာက အေးလက်ထဲကို ငွေတစ်သိန်းထည့်သည်။ အေးက မကိုင်။
“သမီး အဘွားကို ကိုယ့်ဘာသာပေး၊ သူ့ဆန္ဒကိုလည်း မေး၊ သူလုပ်ချင်တာကို လုပ်ပေးလိုက်”
သူဇာမှာ စိတ်ပျက်သွားသည်။ မေမေသည် သူ့မိခင်အနား ထိုင်၍ စီးကရက် တစ်လိပ်ပြီးတစ်လိပ်သာ ဖွာနေသည်။ ဒေါ်လေး လေးခင်က တီးတိုးပြောသည်။
“အေး စီးကရက်သောက်လှချည်လား၊ မေမေ အနံ့မခံနိုင်ဘူး”
ဒီတော့လည်း အေးသည် စီးကရက်ဘူးကြီးယူကာ အခန်းအပြင် ထွက်သောက်သည်။ အဖေဖြစ်သူ ဦးစန်းမောင်နှင့်လည်း ဟဟမပြောပါ။
"မသူဇာ… မင်းတို့မေမေ ရန်ကုန်မှာနေလည်း ဒီလိုပဲလား၊ အရင်က စီးကရက် မသောက်တတ်ပါဘူး"
သူဇာသည် ဘိုးအေကို ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ။ ရှိန်းနှင့် အေး အခြေအနေကို ဖွင့်ဟပြောလိုက်ရင် ကောင်းမည်လား၊ ဘွားဘွားအခြေအနေက ဆိုးဝါးနေချိန် မေမေ့အကြောင်းကို သိရလျှင် သူ့ဘိုးအေ ပို၍စိတ်ဆင်းရဲမည်ဖြစ်သည်။
“သူ့သား သီဟရှိန်း သေပြီးကတည်းက မေမေက စိတ်ညစ်တယ်ဆိုပြီး စီးကရက်သောက်တာ ဘိုးဘိုး။ အခု မောင်လေး အာကာတို့၊ ဝဏ္ဏတို့ ဆေးစွဲနေတော့ မေမေ ပိုစိတ်ညစ်တာပါ”
"ခက်တာပါပဲ”
ဦးစန်းမောင်က ညည်းလိုက်သည်။
"ဘွားဘွားကိုပဲ မေးရမလား၊ ဘိုးဘိုးကပဲ စီစဉ်မလား၊ ဘွားဘွား ဆေးကုဖို့ရော ဘွားဘွား လှူချင်တာတွေ လှူရအောင် ဖေဖေက ငွေတစ်သိန်းပေးလိုက်တယ်”
ဦးစန်းမောင်သည် အံ့အားသင့်သွားပုံရသည်။
"အေးကွယ် .…. မင်းတို့အဖေ ရှိန်းကို ဘိုးဘိုးက ကျေးဇူး တင်တယ်လို့ ပြောပြပါ၊ ဆေးဖိုးကတော့ သိတဲ့အတိုင်းပဲ၊ အလွန်ကုန်နေတုန်း ခုလို သူပေးတာသိရရင် မင်းဘွားဘွားလည်း အားတက်မှာ၊ ကဲ လာ သူ အလှူ ဘာလုပ်ချင်လဲ သွားမေးရအောင်"
မြေးအဘိုးနှစ်ယောက် ဒေါ်လေးလေးခင်အနား ရောက်သွားကြသည်။ ဦးစန်းမောင်က ရှိန်း ငွေပေးလိုက်သည်ကို ပြောပြ၍ ဘာလှူချင်သည်ကိုလည်း ဒေါ်လေးလေးခင် ဆန္ဒကို မေးသည်။
“ဘွားဘွား သက်စေ့ သံဃာတွေ ဆွမ်းကျွေးပြီး သင်္ကန်းလှူပေးပါ”
ဒေါ်လေးလေးခင်က ဒါပဲပြောသည်။ အဘွားကြီး အသက် ရှစ်ဆယ့်တစ်နှစ်ရှိပြီဖြစ်၍ စည်ရှင်ကျောင်းတိုက်သွား? သံဃာအပါး ရှစ်ဆယ့်တစ်ပါးကို ဆွမ်းကပ်ရသည်။ အေးက မလိုက်?၍ သူဇာနှင့် ဦးစန်းမောင်ပဲ သွားရသည်။
သူဇာသည် လူကြီးလေးတစ်ယောက်လို လုပ်နေရသည်။ ရန်ကုန်ကိုလည်း ဖုန်းလှမ်းဆက်ရသည်။ ရှိန်းနှင့် တိုက်ရိုက်ပြောပါရစေဆို၍ ရှိန်းက ပြောသည်။
“ဖေဖေ သူဇာပါ၊ ဘိုးဘိုးတို့မှာလေ သိပ်ပိုက်ဆံရှိပုံမရဘူး၊ ဆေးဖိုးပဲ ဟိုနေ့က ချေနေတာ ငါးသောင်းကျော်တယ်”
“တချို့ဆေးတွေ ဘာလိုလဲ၊ ဖေဖေတို့ဆေးတိုက်က ပို့ပေးမယ်"
“မလိုဘူး ဖေဖေ၊ ဘိုးဘိုးနဲ့ ဆရာဝန်ပြောတော့ ဘွားဘွား အခြေအနေက တစ်ပတ်ပဲ ခံမှာတဲ့၊ ဟိုနေ့က ဘွားဘွားအတွက် စည်ရှင် ဝိသုဒ္ဓါရုံတိုက်မှာ သံဃာသက်စေ့ ဆွမ်းကျွေးပြီး သင်္ကန်းလှူတယ်၊ သမီးပြောချင်တာက ဘိုးဘိုးလက်ထဲ ငွေသိပ်ကျန်မှာမဟုတ်ဘူး၊ ဘွားဘွားဆုံးရင် သုံးဖို့ ဖေဖေ ငွေထပ်ပို့လိုက်ပါ”
"အေး ...အေး ... ပို့လိုက်မယ်"
ရှိန်းသည် နောက်နေ့မှာ ဖြူပြာကိုပြော၍ ငွေတစ်သိန်း ထပ်မံပို့လိုက်ပါသည်။
ဘွားဘွားကို သူဇာက ဖေဖေ့ထံက ငွေထပ်မံရောက်ရှိလာတာတွေကို ပြောပြသည်။ မျက်လုံးလေးမှာ ဝမ်းသာသည့် အရိပ်အရောင်သာ ပြ၍ ဘွားဘွားက မလှုပ်ရှားနိုင်တော့ပါ။
သာဓုဆိုသော စကားလုံးကိုပင် တီးတိုးရေရွတ်သည်။ ဘွားဘွားဆုံးသည့်နေ့က သူဇာပင် မနေနိုင်။ ဝမ်းနည်းပန်းနည်း ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုမိသည်။
အေးကတော့ မငို၊ ကြောင်တောင်တောင်ကြီး ကြည့်နေသည်။ သူ့မေမေမျက်နှာသည် ပါးလျား၍ ဖြူနုနေသည်။ တစ်စုံတစ်ရာသော အရိပ်အရောင်ကို မမြင်ရ၊ သူ့ဇာတ်ထုပ်များကိုလည်း မေမေ ဘာမှသိပုံမရ၊ သိအောင်လည်း ဆုံးခါနီးအချိန်မှာ အေးက ဘာကိုမှ မပြောလိုပါ။ ဧည့်သည်များ လာသည်ကိုလည်း ဧည့်မခံပါ။
ရက်လည်ဆွမ်းအမီ ဖြူပြာ လိုက်လာသည်။ ရက်လည်ဆွမ်းကျွေးပြီးတော့ ဘိုးဘိုးက သူတို့ညီအစ်မကို မေးသည်။
”ရှိန်း အရက်တွေဘာတွေ သောက်သေးလား"
ဘိုးဘိုးလည်း ဖေဖေ့သတင်းများကို သိဟန်တူပါသည်။
“အရင်လို မသောက်တော့ဘူး ဘိုးဘိုးရဲ့၊ ရှိန်း ဆေးတိုက် ဖွင့်ပြီးမှ အသောက်လျော့သွားတယ်၊ ဘိုးဘိုး စိတ်ပြေလက်ပျောက် ရန်ကုန် လိုက်ခဲ့ပါလား"
ဦးစန်းမောင်က တွေးနေသည်။
“ဘိုးဘိုးကြားတော့ ရှိန်းက ဆေးခန်းမှာ ပြောင်းနေတယ်ဆို"
“ဟုတ်ပါတယ်”
ညီအစ်မနှစ်ယောက်စလုံး တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကာ ဖြေလိုက်သည်။
“ဒီအကြောင်းတွေ မလေးခင် မသေခင်က အားလုံးကြားတယ်၊ ဘိုးဘိုး နောက်မှပဲ အေးအေးဆေးဆေး လာပါ့မယ်၊ ရန်ကုန် ရောက်ရင်သာ မင်းတို့အမေကို ဂရုစိုက်၊ ဒီလို စီးကရက်သောက်ပုံနဲ့ သက်တမ်းရှည်မှာမဟုတ်ဘူး"
သူတို့ညီအစ်မနှစ်ယောက် ဘာမှမပြောပြတော့ပါ။ ရက်လည်ဆွမ်းကျွေးပြီး နောက်တစ်ပတ်မှာ သားအမိသုံးယောက် ရန်ကုန်ပြန်ခဲ့ကြသည်။
* * *
“ရှိန်း Pass port လျှောက်ဖို့ စီစဉ်ထားတယ်၊ ယူကေ သွားစရာ ရှိတယ်၊ စူပါမားကက်ကိစ္စအတွက်ပဲ၊ မလေး သမီးတို့နဲ့ ဆေးတိုက်မှာ ဖြစ်ပါတယ်နော်"
ရှိန်းက မလေးနု စားပွဲရှေ့မှာ ထိုင်ပြောနေသည်။ မလေးနု စဉ်းစားနေရာမှ မေးလိုက်သည်။
"ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ ရှိန်း"
“ခြောက်လလောက်ကြာမယ်”
“သမီးတွေက အေးပါတယ်၊ ဆိုနိုင်ခက်ခဲတဲ့ ပုံစံမျိုး မဟုတ်ပါဘူး၊ ရှိန်း ခုလို နိုင်ငံခြားသွားတဲ့အခါ သားတစ်ယောက်ယောက်ကို အလှည့်ကျခေါ်သွားပါလား”
“ဘာလုပ်ဖို့၊ သူတို့က ကုန်သွယ်ရေးလုပ်ငန်း ဘာနားလည်တာလိုက်လို့"
"ချက်ချင်းလုပ်ခိုင်းဖို့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ရှိန်းနဲ့အတူ သားတစ်ယောက်ခေါ်သွားပြီး ဟိုမှာ လူငယ်တွေဟာ ဆယ့်ရှစ်နှစ်အရွယ်ကျော်တယ်ဆို ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ်ကိုယ်ရပ်ပြီး ကိုယ့်ဝမ်းစာ ရှာစားရတယ်ဆိုတာ သိအောင်လို့ပါ၊ ဒီမှာက မိဘအရိပ်ကိုပဲ ခိုပြီး သူတို့ အသက်နှစ်ဆယ်နီးလာပြီ၊ ဆယ်တန်းတောင် မအောင်ကြသေးဘူးလေ၊ ဒီအတိုင်းသွားလို့လည်း မဖြစ်သေးဘူး”
ရှိန်းက မလေးနုပြောသည်ကို စဉ်းစားနေသည်။
"မြန်မာပြည်ရဲ့ ဓလေ့ထုံးစံက မိဘက ရင်အုပ်မကွာ ပြုစုကြတာ အိမ်ထောင်ခွဲသွားတဲ့အထိပဲ၊ ကောင်းတော့ ကောင်းပါတယ်၊ နားမလည်တဲ့ လူငယ်တွေအတွက် ရေသာခိုစိတ် မွေးပေးသလိုဖြစ်နေတယ်၊ မိဘရဲ့စေတနာကို နားမလည်ဘူး၊ အစွမ်းအစ မထုတ်တော့ဘဲ ထိုင်စားနေချင်တယ်၊ နိုင်ငံခြားမှာ လူငယ်တွေ ဘယ်လိုလုပ်ကိုင် ရှာဖွေစားသောက်ရတယ်ဆိုတာ အဲဒီလို လူငယ်မျိုးတွေ သိစေချင်တယ်၊ ဂျပန်သွားတဲ့ လူငယ်တွေလည်း သိန်းချီရလို့သာ၊ ဒီမှာ အိပ်ကောင်းချိန် သန်းခေါင်လွဲအထိ ဟိုမှာ ပန်းကန်ဆေးအလုပ် လုပ်ရတယ်၊ မလေးရှားမှာဆို လူတန်းစေ့မနေရဘဲ ပင်ပင်ပန်းပန်းလုပ်ရတယ်ဆိုတာ ရှိန်းသားတွေ သိစေချင်တယ်၊ သူတို့ကြည့်ရတာ အချိန်တွေ နှမြောလိုက်တာ၊ ဒီလိုထားရင် သီဟရှိန်းလို ဘဝဆုံးမှာပေါ့၊ အခုပဲ အာကာရှိန်းက ရဲဘက်ရောက်နေပြီ"
"ဟုတ်ပြီလေ၊ ဒါ့ကြောင့် ဝဏ္ဏကို ခေါ်သွားမယ်၊ ဒီနေ့ Pass port နိုင်ငံကူးလက်မှတ်အတွက် လက်မှတ်ထိုးစရာတွေ ထိုးဖို့ ခေါ်ရဦးမယ်၊ သမီးတို့ကို သွားတွေ့ဦးမယ်”
ရှိန်းက မလေးအခန်းမှထွက်ကာ ဖြူပြာနှင့် မူရာကို သွားတွေ့သည်။ သမီးများ အလုပ်အခက်အခဲ ရှိမရှိ မေးပြီး ကားကုမ္မဏီဘက် ထွက်ခဲ့သည်။ ကုမ္ပဏီရောက်မှ အိမ်ကို ဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်သည်။
အိမ်မှာ အေးတစ်ယောက်ပဲ ဖုန်းကိုင်မည့်သူ ရှိသည်။ အေးသည် ရှိန်းအသံမှန်း သိသည်။
"ဝဏ္ဏ မရှိဘူး"
“ဘယ်သွားလဲ”
“မြရည်ဦးဆီလေ၊ သိတယ်မို့လား"
"ဘာ... မြရည်ဦး"
“ဟုတ်ပါ့ ... ရှင့်ရဲ့ မယားငယ်ဆီသွားတယ်”
အေးက တယ်လီဖုန်းကို ဆောင့်ချလိုက်သည်။ ရှိန်းကလည်း ဖုန်းကိုကိုင်ကြည့်ရင်း ကြက်သေသေ ငိုင်နေသည်။ ဝဏ္ဏ ခြေလှမ်းပျက်နေသည်ကို သူ မသိရပါလား။ မြရည်ဦးထံ သားဝဏ္ဏ ရောက်၍နေပါပကော။ တစ်ခါက သူသည် မြရည်ဦးကို အစွဲကြီးစွဲခဲ့သည်။ ပျားရည်အိုင်ဟိုတယ်မှာ မြရည်ဦးကို တွေ့စက အညုဆုံး၊ အခရာဆုံး အဆိုကျော်အဖြစ် သူက ပန်းကုံးစွပ်ခဲ့ရသည်မှာ ခဏခဏ။ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်စဉ်မှာလည်း မြရည်ဦးလက်ကို မလွှတ်ဘဲ ဆွဲထား၍ ရွှေပွဲလာပရိသတ်က ဝိုင်းဟားကြသည်။ မူးရူးနေသော သူက ဘာမှမသိ၊ ရှက်ရမှန်းမသိ ဆိုလျှင် ပိုမှန်မည်။ အရှိန်လွန်လာသည့်အခါတွင် မြရည်ဦးနှင့် စင်မြင့်ပေါ်မှာ နှစ်ပါးသွားသီချင်းဆိုကာ တွဲကခဲ့သေးသည်။
နောက်တော့ မြရည်ဦးကို ပျားရည်အိုင်ဟိုတယ်တွင်မက ကြိုက်ရာနေရာမှာ ချိန်းတွေ့ခဲ့သည်။ မြရည်ဦးကို တစ်သက်မမေ့ဆိုသော စကားများက သူ့လက်သုံးစကား။ မြရည်ဦး၏ စုံစုံထူထူ၊ နှင်းဆီငုံလို နှုတ်ခမ်းကို သူ စုပ်ယူနမ်းခဲ့သည်ကိုလည်း သူ ဂုဏ်ယူ၍ ပျားရည်အိုင်ပရိသတ်ကို ပြောနေကျ။ ဟိုတယ်အတွင်းမှာပဲ မြရည်ဦးအမည်ကို တမ်းတမ်းတတခေါ်၍ မြရည်ဦး သီချင်းဆိုနေစဉ် ဣန္ဒြေပျက်လောင်အောင် သူသောင်းကျန်းလွန်း၍ သူငယ်ချင်းက ဆွဲထုတ်ခဲ့ရသည်။
ဒီတုန်းကလည်း နွားသိုးကြိုးပြတ်ပါပဲ။ အခုတော့ သူ့ကို မြရည်ဦးကပဲ စိတ်ကုန်လေသလား၊ သူကပဲ စိတ်မလာလေသလားမသိ၊ ပျားရည်အိုင်ကို မရောက်မိ။
ယခုအချိန်မှာ မြရည်ဦး သီချင်းဆိုချိန်မဟုတ် ပျားရည်အိုင်မှာ မရှိနိုင်၊ နေ့ခင်းဖြစ်၍ အိမ်မှာပဲ ရှိရမည်။ မြရည်ဦးကတော့ သူ မလာလည်း တခြားလူနှင့် တွဲနေကျ။
ယခုပဲ သူ့နေရာမှာ သား ဝဏ္ဏကို အစားထိုးနေပေမည်။ ဒီလိုကျတော့လည်း ဝဏ္ဏကို မြရည်ဦး၏သားကောင် အဖြစ်မခံနိုင်ပါ။ သားအတွက် သူ စိုးရိမ်သွားသည်။ သူ့မန်နေဂျာကို ခေါ်လိုက်၏။
"ကျွန်တော် နိုင်ငံကူးလက်မှတ်နဲ့အတူ သားအတွက်လည်း ထည့်လုပ်မယ်၊ လိုအပ်တာတွေဖြည့်ဖို့ ကျွန်တော့်သားကို သွားခေါ် လိုက်ဦးမယ်"
သူသည် မန်နေဂျာကို မှာခဲ့ကာ မြရည်ဦးတို့အိမ်ရှိရာ ကမ္ဘာအေးဘုရားလမ်းသို့ လာခဲ့သည်။ အိမ်ရောက်တော့ မြရည်ဦးအစ်ကို ဆိုသူက ဆီးကြိုသည်။
"အန်ကယ်ရှိန်း မလာတာ ကြာပြီ၊ ထိုင်ပါဦး"
မြရည်ဦး အစ်ကိုဆိုသူ၏ မျက်နှာပေးကို သူက မကြိုက်၊ မြရည်ဦးအတွက် အစ်ကိုဆိုသူက များသား။
"ရှိပါတယ် အန်ကယ်ကြီးရဲ့၊ မီးမီးနဲ့ တွေ့နေတယ်”
သူ့အစ်ကို ပြောသလိုပါပဲ။ မြရည်ဦးက သူ့သမီးလောက်ပဲ ရှိသည်။
“မြရည်ဦးနဲ့ ခဏလောက်တွေ့ချင်တယ်”
“ကျွန်တော် သွားခေါ်လိုက်ပါဦးမယ်”
သူ့အစ်ကို အိမ်ခန်းထဲသွားပြီး မကြာခင် မြရည်ဦးက ကပိုကရိုဟန်နှင့် ဧည့်ခန်းမှာ ပေါ်လာသည်။
“အန်ကယ်ကြီးကို၊ မီးမီးက ဘယ်သူလဲလို့၊ အန်ကယ်ကြီးတို့များ နေနိုင်လိုက်တာ၊ မီးမီးဆီ မလာတာကြာပြီ၊ ဘယ်ကိုခြေဦးလှည့်နေလဲ”
မြရည်ဦးသည် သူ့ထုံးစံအတိုင်း ခပ်ညုညုလေးပြောကာ ရှိန်းဘေးမှာ ပူးကပ်ထိုင်လိုက်သည်။
“ကဲ .. မွှေးမွှေးလိုချင်သေးလား"
ယခင်က တွေ့နေကျ ထုံးစံအတိုင်း ရှိန်းကို ပါးချင်းအပ်ကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
"ဝဏ္ဏကိုတွေ့ချင်လို့လာတာ၊ မြရည်ဦး ကိုယ့်သားကိုမဖျက်ဆီးပါနဲ့"
"ဟား... ဟား... အန်ကယ်ကြီးသားက နဂိုကတည်းက အပျက်ပါ၊ အန်ကယ်ကြီးကလည်း အမူအရာတွေပြောင်းလို့၊ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ၊ မီးမီး အံ့ဩလိုက်တာ၊ မီးမီးတို့က ယောက်ျားတွေကို မဖျက်ဆီးပါဘူး၊ မီးမီးတို့ကိုသာ အန်ကယ်ကြီးတို့ ယောက်ျားတွေက ဖျက်ဆီးတာ"
“မင်းကို ငါ ဖျက်ဆီးတာ မဟုတ်ဘူး၊ မင်း ထည်လဲတွဲပြီးမှ ငါ့လက်ထဲ ရောက်လာတာပါ၊ ကဲ... အခု ဝဏ္ဏကိုခေါ်ပေးပါ၊ ငါ့သားက ငယ်သေးတယ်”
"ဘယ့်နှယ့် ငယ်သေးတယ်လဲ”
ဝဏ္ဏက စကားပြောရင်း ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်လာသည်။
"ဖေဖေ့လို အန်ကယ်ကြီးအရွယ်နဲ့ အန်ကယ်နဲ့ မီးမီး ဇာတ်လမ်းခင်းရတာ အဘိုးကြီးစော်နံလို့တဲ့။ မြက ကျွန်တော်တို့လို နုနုထွတ်ထွတ်ဘက် လှည့်တာ ဆန်းလို့လား ဖေဖေ "
မခိုးမခန့်ပြောလိုက်သော ဝဏ္ဏ စကားသံကြောင့် ရှိန်းက ဒေါသထွက်လာသည်။
ဝဏ္ဏအပြောက ပိုဆိုးလာသည်ကို ရှိန်းက မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်ကာ ခုန်ထသွား၍ ဝဏ္ဏကို ဆွဲထိုးလိုက်သည်။ ဆေးသမား လူပျော့ဖြစ်၍ ရှိန်း လက်သီးဒဏ်မခံနိုင်ဘဲ လဲကျအသွားတွင် ဧည့်ခန်းအလယ် စားပွဲခုံစွန်းနှင့် ခေါင်းထိကာ သွေးတွေ ဖြာကျလာသည်။ မြရည်ဦးက ဝဏ္ဏရှိန်းထံ ပြေးသွား၍ ပွေ့ထူလိုက်သည်။ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်နေဆဲ အစ်ကိုဖြစ်သူ ဝင်လာသည်။
“ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ လူကြီးလူကောင်းရဲ့"
ရှိန်းသည် စားမတတ် ဝါးမတတ် မျက်လုံးများနှင့် ထိုသူကို ကြည့်လိုက်သည်။
အိမ်ထဲဝင်ပြီး မီးမီးနဲ့ အန်ကယ်ကြီးတို့ အရင်က နှစ်ပါးသွားတဲ့ဇာတ်လမ်း၊ ဓာတ်ပုံတွေ သွားယူတာ၊ ဒီမှာ ကြည့်ပါဦး"
ရှိန်းနားကို တိုးကပ်ကာ ဓာတ်ပုံတွေကို ထိုးပြလိုက်သည်။ ရှိန်း မြရည်ဦးဆီ ဝင်ထွက်စဉ်က နှစ်ပါးသွားခဲ့သော အပြာဇာတ်လမ်းဓာတ်ပုံများ။
"မင်းက ဒါ ဘာလုပ်မလို့လဲ”
"အန်ကယ်ကြီးကို အရေးယူမလို့ အန်ကယ်ကြီးရဲ့၊ မီးမီးက ကျွန်တော့်မိန်းမလေ၊ ကျွန်တော့်လက်ထပ်မယား၊ လက်ထပ်စာချုပ် ရှိတယ်။ ဒီတော့ အန်ကယ်ကြီးကို မယားခိုးမှုနဲ့ စွဲရမယ်၊ ဟဲ... ဟဲ... ကျွန်တော်နဲ့ယှဉ်ပြီး တရားရုံး တက်ရဲပါသလား လူကြီးမင်းရဲ့"
ရှိန်း နားလည်လိုက်ပါပြီ။ သူ့ကို ငွေညှစ်နေပြီဆိုသည်ကို။ အခုတော့ အစ်ကိုဆိုသူ၏ ထောင်ချောက်ကို သူဝင်တိုးမိခြင်းဖြစ်သည်။ ရှိန်း သားကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သွေးများက မြင်မကောင်း။
“မင်း ဘယ်လောက်လိုချင်လဲ၊ အဲဒီ ဓာတ်ပုံရော ဖလင်ရော ပေး။ မင်း သဘောတူလို့ မြရည်ဦးကို ငါနဲ့လွှတ်ပေးတာပါ ဆိုတာ လက်မှတ်ထိုးရင် ငါ ငွေပေးမယ်”
"ထိုးမယ်၊ နှစ်သိန်းနော်၊ နှစ်သိန်းပေးရမယ်၊ ဘယ်လာယူရမလဲ”
“ငါ မင်းဆီ လူလွှတ်ပေးမယ်၊ အခု အမြန်ဆုံး ဝဏ္ဏကို ကားပေါ်တင်ပေး"
မြရည်ဦးပါ ဝင်ကူမ၍ ဝဏ္ဏရှိန်းကို ကားပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။ ရှိန်းသည် ဆေးတိုက်ရှိရာ ကားမောင်းသွား၍ သားကို တင်ခဲ့သည်။
မလေးနုရော တင်သက်မာပါ သက်ဆိုင်ရာဆရာဝန်နှင့် တွေ့ပေးပြီး ခေါင်းမှဒဏ်ရာကို ချုပ်လိုက်ကြရသည်။ ပြီးမှ အခန်းထဲ ရွှေ့ထားကြသည်။ ဘယ်လိုဖြစ်လာသည်ကို ဘယ်သူမှ မသိကြပေ။ မကြာခင် ဖြူပြာနှင့် သူဇာတို့ပါ ဝဏ္ဏအနား ရောက်လာသည်။ မလေးနု နှုတ်ဆက်ကာ သူ့အခန်းသူ ပြန်လာသည်။ ညဉ့်ရောက်မှ ရှိန်းသည် မလေးနုကို ခေါ်တွေ့သည်။ သူနှင့် ဝဏ္ဏဖြစ်ခဲ့သည့်အကြောင်းတွေ အားလုံး ပြောပြလိုက်သည်။ မလေးကတော့ တစ်လုံးမှ ပြန်မပြောချင်တော့။ ရှိန်းဇာတ်ထုပ်က သူသိသည်ထက် ပို၍ရှုပ်ပါကလား။
* * *
"ကဲ … မလေးကို ရှိန်း အားလုံးဖွင့်ပြောခဲ့တယ်၊ ရှိန်းဆိုတဲ့ အကောင်ကို မလေး သိပ်ရွံသွားပြီလား”
မလေးဇုံသည် ရှိန်းမျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်နေသည်။ ရှိန်းက ထိုအကြည့်ကို မခံနိုင်။ ခေါင်းငိုက်စိုက်ချလိုက်သည်။
"ဘယ်ဘာသာတရားကမှ ခွင့်မပြုဘူး “
"သူက ကြေးတန်းစား၊ အစကတည်းက ခေါ်ရင် လိုက်နေကျ၊ သူ့အကြောင်း လူတွေ သိပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ လူရွေးပြီးတော့ လိုက်တာ၊ ဒီဘဝရောက်လာတာလည်း သူဌေးကြီးတစ်ယောက် သူ့ကို အမြှောင်အဖြစ်ထားရာက ဖြစ်တာ”
“ဒါတွေ မလေး မသိချင်ဘူး”
မလေးနုသည် ဒေါသဖြစ်ဖြစ်နှင့် အော်လိုက်သည်။
"ရှိန်းက ဘာလဲ၊ လမ်းပေါ်က ကြမ်းပိုးတေလေလား၊ ဒီလို မိန်းမတွေဆိုတာ ရွှံ့ဗွက်ပုပ်လို မိန်းမစား၊ ဒီဗွက်ကို လက်နဲ့ပုတ်ရင် ပုတ်တဲ့လူမျက်နှာကို ဗွက်ပုပ်စင်မှာပဲ၊ ရှိန်း ဒီရန်ကုန်မှာရော မြန်မာပြည်မှာရော လူကြီးလူကောင်းတစ်ယောက်အဖြစ် နာမည်တစ်လုံးနဲ့ နေတာ၊ ဒီသတင်း အပြင်မှာ ပျံ့သွားရင် ဘယ်လောက်ရှက်စရာကောင်းလဲ၊ ရှိန်းသိက္ခာတင်ကျတာ မဟုတ်ဘူး၊ ရှိန်းနဲ့ လက်တွဲအလုပ် လုပ်နေတဲ့ မလေးနုဆိုတဲ့ မိန်းမရဲ့ သိက္ခာပါ ကျတယ်ဆိုတာ ရှိန်း မတွေးမိဘူးလား ဟင်၊ အရင်က ဘယ်လိုနေနေ၊ အခု ရှိန်း ဆက်ပွေလို့ မဖြစ်ဘူး”
“ဝဏ္ဏရှိန်းကို သွားခေါ်တာပါ”
ရှိန်းက သူ့အပြစ်နှင့်သူ မပွင့်တပွင့် ပြောသည်။
"မလေး သိပ်ဝမ်းနည်းတယ် ရှိန်း၊ ရှိန်းမိန်းမ အေးဟာ ရှိန်းနဲ့ သဘောချင်း ဘယ်လိုကွဲလွဲ ကွဲလွဲ သူ့ကို ပစ်ထားပေမယ့် အိမ်ထောင်ရေး မဖောက်ပြန်ဘူး၊ အခု ရှိန်းတွဲနေတာတွေက အဆင့်အတန်းမရှိ"
“သူက အထက်တန်းလွှာကလူတွေ ခေါ်ရင် လိုက်နေကျ ဆိုတော့ ရှိန်းလည်း တွဲမိတာ မလေးရယ်၊ ရှိန်းကို သိပ်အထင်သေးသွားပြီပေါ့၊ အထင်သေးစရာအကြောင်းတွေက ထပ်ခါထပ်ခါ ဖြစ်လာတယ်လေ၊ ရှိန်း တစ်ခုတော့ ပြောပါရစေ၊ ဒီဆေးတိုက် ပြောင်းလာကတည်းက ဒီမိန်းမရှိရာကို ခြေဦးမလှည့်ခဲ့တာ အမှန်ပဲ၊ ခု တစ်ခေါက်က ဝဏ္ဏကို နိုင်ငံခြားသွားဖို့စီစဉ်ရင်း ဒီမိန်းမဆီ သွားနေမှန်းသိလို့ သွားခေါ်တာ၊ ဝဏ္ဏက ကိုယ့်ကို မချေမငံပြောတာနဲ့ ဒေါသထွက်ပြီး ဆွဲထိုးရာက ပြဿနာဖြစ်ကြတာပဲ”
မလေးနုသည် ရှိန်းစကား နားထောင်ရင်း နားကိုသာ ပိတ်ထားလိုက်ချင်သည်။
“တော်ပြီ ရှိန်းရယ်၊ မလေးနုကို ခွင့်ပြုပါတော့၊ မလေး ဘာမှမပြောပါရစေနဲ့၊ မလေး သွားပါရစေ”
မလေးနုသည် ရှိန်းထံမှ စကားကို မစောင့်တော့ဘဲ ရှိန်းကို ထားရစ်ကာ ပြန်လာခဲ့သည်။
နောက်နေ့ကျမှပင် ဝဏ္ဏရှိန်းကို သွားကြည့်ရသည်။ ခေါင်းနည်းနည်းမူးနေ၍ အိမ်မပြန်ခိုင်းခြင်းဖြစ်သည်။ ဒဏ်ရာက ဦးနှောက် မထိခိုက်သည်မှာတော့ သေချာသည်။
“ဘယ်လိုနေသေးလဲ ဝဏ္ဏ"
မလေးက နှုတ်ဆက်ရင်း အနားမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
“သက်သာပါတယ်၊ လှုပ်ရင် မူးမူးနေတယ်၊ ဆရာဝန်ကြီးက ဒီမနက် ပြောသွားပါတယ်၊ ဒီညနေဆင်းရင်တောင် ရပါပြီ၊ အိမ်ကနေ ဆေးထည့်နိုင်ပါတယ်တဲ့။ အိမ်မှာ နားပါတဲ့"
မလေးနုသည် နဖူးကို အသာစမ်းလိုက်သည်။
“မောင်ဝဏ္ဏတို့အဖြစ်က လူကြားရင် ရှက်စရာ၊ အန်တီမလေးက ရှိန်း နိုင်ငံခြားသွားရင် ဝဏ္ဏကို ခေါ်သွားပါဆိုလို့ ဖေဖေက နိုင်ငံကူးလက်မှတ် လျှောက်ခိုင်းထားတာတဲ့၊ ဝဏ္ဏကို ဖုန်းဆက်တော့ အဲဒီအိမ်သွားတယ်ဆိုတာနဲ့ ဖေဖေက လိုက်သွားတာ”
ဝဏ္ဏရှိန်းသည် မျက်လွှာကို ချနေသည်။
"အရွယ်ရောက်ရင် မိန်းမတစ်ယောက်တော့ ယူရမှာပဲ၊ ကိုယ်ကြိုက်တာမှ ယူပေါ့၊ အခု ဝဏ္ဏအသက် ဘယ်လောက်လဲ"
“နှစ်ဆယ့်တစ်နှစ်"
"ဒီအရွယ်မှာ တချို့လည်း မိန်းမယူကြပါပြီ၊ ဒါပေမဲ့ ဝဏ္ဏတို့မှာ မိန်းမတစ်ယောက် ရှာကျွေးနိုင်ဖို့ အလုပ်မှမရှိဘဲ၊ ခုလို မိန်းမတွေဆီ သွားတာလည်း မကောင်းဘူး၊ ဖေဖေကပြောတော့ ဝဏ္ဏကိုခေါ်ဖို့ အဲဒီမိန်းမအိမ် သွားတာတဲ့”
“ဟုတ်မှာပါ၊ မြရည်ဦးက ပြောတယ်၊ ဖေဖေ သူ့ဆီမလာတာ ကြာပြီတဲ့၊ ကျွန်တော်လည်း အဲဒီနေ့က အရက်က တော်တော်မူးနေတာနဲ့ ဖေဖေ့ကို မချေမငံ ပြောမိတာပါ”
“အရက်လည်း ဘာလို့ အလွန်အကျွံသောက်ကြရတာလဲ။ အခုဆို ကြည့်စမ်း၊ ဖေဖေ့လုပ်ငန်း သုံးခုတောင်။ စူပါမားကက်ရော၊ ကုမ္ပဏီရော၊ ဒီဆေးခန်းရော သားတို့ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်စလုံး တစ်နေရာရာမှာ ဝင်လုပ်ဖို့ကောင်းတယ်၊ ဖေဖေကပြောတော့ သားတို့ ဆယ်တန်းအောင်အောင် စောင့်နေတာတဲ့၊ ဆယ်တန်းမအောင်ခင် အရက်သမားကြီးတွေ ဖြစ်တာပဲ အဖတ်တင်တယ်။ အာကာဆို ရဲဘက်က ဘယ်တော့မှလွတ်မယ် မသိဘူး၊ ဖေဖေ့ရဲ့ ရှာထားတဲ့
ငွေက ဘယ်လောက် ကြာကြာခံမှာ လိုက်လို့၊ သားတို့က အဖေကို ဆက်ခံပြီး အလုပ်မလုပ်ရင် ဗာရာဏသီသူဌေးသား ဖြစ်မှာပဲ၊ ခွက်လက်စွဲ တောင်းစားပြီး ရွာမှထွက်လေ တောမှာသေသည်၊ ကောင်သေ လင်းတကျ၏တည်း”
ဝဏ္ဏသည် ခေါင်းငိုက်စိုက်နှင့် တွေးနေသည်။
“ဖြူပြာနဲ့ သူဇာ ဒီဆေးတိုက် ဝင်လုပ်နေတာ ဖေဖေ ဘယ်လောက်အားရှိသလဲ၊ သားတို့ကလည်း တခြားလုပ်ငန်း ဝင်မှပေါ့၊ အရွယ်ရောက်တဲ့ လူငယ်လေးတွေ အလုပ်လုပ်ချင်လွန်းလို့၊ အလုပ်က မရ၊ ငွေရင်းငွေနှီးနဲ့ လုပ်ရမယ့်အလုပ်မှာလည်း ငွေရင်းကမရှိ၊ လူငယ်လေးတွေဟာ ထမင်းတစ်လုတ်စားဖို့ အင်မတန်ဒုက္ခရောက်ကြရတယ်၊ ဒါ့ကြောင့် နိုင်ငံခြားမှာ လူငယ်တွေ ဘယ်လိုနေရလဲဆိုတာ သိရအောင် ဝဏ္ဏကို နိုင်ငံခြားခေါ်သွားဖို့ အန်တီမလေး တိုက်တွန်းတာ"
ဝဏ္ဏသည် သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချလိုက်သည်။
"ဒီဆေးရုံကဆင်းရင် အရက်ဖြတ်ဖို့ ကြိုးစားပါ့မယ်”
“ဘိန်းဖြူရော”
“ဆေးရုံတက်ပြီး ကျွန်တော် ဖြတ်ပါ့မယ်"
“ဆေးရုံက ထွက်ထွက်ပြေးတယ်ဆို”
“ဒီတစ်ခါ မပြေးပါဘူး အန်တီမလေးရယ်”
“အန်တီမလေး အသိဆရာဝန်တွေ စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံမှာ အများကြီးရှိတယ်၊ အန်တီမလေး ကြပ်မတ်ပြီး အပ်ထားမယ်၊ ငွေကြေးခန်းမှာ အစောင့်ချထားပြီး မပြေးအောင်လုပ်ဖို့ ပြောထားမယ်၊ အန်တီမလေးတို့ကရော မင်းတို့နဲ့ ဘယ်လောက်ကြာကြာနေမှာ လိုက်လို့၊ အခုတောင် စိတ်ပျက်လှပြီ
“ဘယ်လို"
ဝဏ္ဏက စိုးရိမ်သောမျက်နှာထားနှင့် မေးလိုက်သည်။
“အန်တီမလေးက ဒီမှာ မလုပ်ချင်တော့ဘူး၊ ဝဏ္ဏတို့အလုပ် ဝဏ္ဏတို့ ဦးစီးဖို့သာပြင်"
"ဒီလိုလည်း မလုပ်ပါနဲ့ဦး အန်တီမလေးရယ်၊ ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်"
"ကဲ အန်တီမလေး မအားဘူး၊ သွားမယ်”
မလေးနုသည် သူ့ရုံးခန်းပြန်လာခဲ့သည်။ ရုံးခန်းမှာ သက်မာ ရှိနေသည်။ နက်ဖြန် ခွဲစိတ်ရမည့် လူနာအကြောင်း ပြောပြီး မလေးနုသည် ရှိန်းနှင့် ဝဏ္ဏကိစ္စ တင်သက်မာကို ပြောပြနေသည်။
"အေးကလည်း မလိမ္မာ၊ ရှိန်းကိုယ်တိုင်ကလည်း ဘယ်လိုလူလည်းမသိ၊ ရှေ့အရှည်ဆက်ဆံဖို့ မလေး ဒီလူကို မလေးစားတော့ဘူး၊ လေးစားမှုမရှိရင် မခက်ဘူးလား”
သက်မာကလည်း မလေးနုစိတ်ကို သဘောပေါက်ပါသည်။ ဒါတောင် မလေးအပေါ် အေး၏ထင်မြင်ချက်များကို မလေး မသိသေး၍ တော်ပါသေးသည်။ မလေးသာသိလျှင် ပြဿနာက မလွယ်၊ သူ့သူငယ်ချင်း၏ ဖြောင့်မတ်သန့်စင်သော စိတ်ထားကိုတော့ တင်သက်မာ နားလည်ပါသည်။
"ရာဇာဓိရာဇ်လိုလူစား ထင်ပါရဲ့"
"မွန်ရာဇဝင်မှာ ရာဇာဓိရာဇ်ဟာ ထင်ရှားတဲ့ သူရဲကောင်း မွန်ဘုရင်ပေါ့။ သူ့ငယ်နာမည်က ဗညားနွဲ့၊ သူ အိမ်နိမ့်စံစဉ် မောင်နှမ တစ်ဝမ်းကွဲတော်တဲ့ တလမေဒေါဆိုသူကို ယူထားတယ်၊ သားတော်တစ်ပါး ထွန်းကားတယ်၊ ဘောလောကျန်းဒေါတဲ့၊ ဗညားနွဲ့ဟာ ခမည်းတော်ထီးနန်းကို သူ ဆက်ခံခွင့်ရှိပေမယ့် သူ့အရီးတော် မဟာဒေဝီက သူ့သမက် သမိန်ဗရမ်းနဲ့ ဖောက်ပြန်ပြီး ခမည်းတော်ဆင်ဖြူရှင် နတ်ရွာစံရင် သမိန်ဗရမ်းကို နန်းတင်ဖို့ ကြံစည်နေတယ်၊ ဗညားနွဲ့ ကူညီပါတယ်။ ပညာရှိတွေ အကြံဉာဏ်ကလည်း မဟာဒေဝီအကြံသိတော့ တိတ်တိတ်ပုန်း သူ့ထီးနန်းရဖို့ ပညာရှိတွေနဲ့ တိုင်ပင်တယ်၊ ဇနီး တလမေဒေါကလည်း သစ္စာရှိစွာ ထီးနန်းရယူဖို့၊ လူသူစုဆောင်းဖို့ ဗညားနွဲ့ ဒဂုန်ကို ထွက်သွားတဲ့အခါ ဒဂုန်မှာ ဆီသည်မ မွေမနိတ်ကို တွေ့တယ်လေ၊ လင်နဲ့မှန်း သိပေမယ့် မွေမနိတ်ကို ကောက်ယူတယ်။ နောက် သူ့ရဲ့ ခမည်းတော် ဆင်ဖြူရှင် မင်းတရားကြီး နတ်ရွာစံတော့ ဟံသာဝတီထီးနန်းကို တိုက်ခိုက်သိမ်းယူတယ်၊ အရီးတော် မဟာဒေဝီနဲ့ သမိန်ဗရမ်းကို အနိုင်ရတယ်ဆိုပါတော့၊ အဲဒီအခါမှာ ဘိသိက်ခံယူတဲ့အခါ ဆီသည်မ မွေမနိတ်ကို မိဖုရားခေါင်ကြီးအဖြစ် ဘိသိက်မြှောက်တယ်၊ တလမေဒေါစိတ်မှာ ဘယ်လောက်ထိခိုက်မလဲ၊ အငယ်အနှောင်း ထားတယ်ဆိုတာ ယောက်ျားတွေအဖို့ မဆန်းပါဘူး၊ အထူးသဖြင့် ဘုရင်တွေက သာ ကဲသေးတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဗညားနွဲ့ဟာ ရာဇာဓိရာဇ်အဖြစ် အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်တဲ့အခါမှာတော့ တလမေဒေါ ငယ်မယားကို မဟာဒေဝီအဖြစ် ဘိသိက်မြှောက်သင့်တာပေါ့၊ အခုလို ပစ်ပယ်တာတော့ ရက်စက်လွန်းတယ်၊ ပြီးတော့လည်း တလမေဒေါက ဘယ်စိတ်ကောင်းနိုင်မလဲ၊ စိတ်ညစ်ပြီး မခစားတယ်လို့ တလမေဒေါကို ခမည်းတော် ဆင်ဖြူရှင်မင်းတရားပေးထားတဲ့ လက်စွပ်ဆယ့်နှစ်ကွင်းကို ပြန်တောင်းခိုင်းတယ်လေ။ တလမေဒေါက သူ့ခေါင်းက ဆံထုံးမှာ အမြဲထည့်ထားတဲ့ လက်စွပ်ဆယ့်နှစ်ကွင်းကို ပြန်ပေးပြီး သူ့ကိုယ်သူ အဆိပ်သောက်သေလိုက်တယ်”
မလေးနုက အံ့သြသွားသည်။
“သားတော် ဘောလောကျန်းဒေါကိုလည်း သားတော်က ဘုရင့်သားမို့လို့ ဓားရေး၊ လှံရေး၊ ဆင်ရေး၊ မြင်းရေး လေ့ကျင့်နေတာကို သူ့ ပုန်ကန်မယ်ဆိုပြီး ဖမ်းခိုင်းတယ်၊ သားတော်က အဖမ်းမခံဘဲ အဆိပ်သောက်သေလိုက်တယ်”
“ရက်စက်လိုက်တာဟယ်”
“သက်မာ ဆိုလိုချင်တာက သူရဲကောင်း ဘုရင်ကြီးပေမယ့်လည်း မိန်းမနဲ့ ပတ်သက်လာရင် တော် မတော်၊ ရာ မရာ မစဉ်းစားနိုင်ဘူး၊ တစ်ဖက်က စစ်ရေးမှာ တော်ပေမယ့် ဇနီးဖြစ်သူ တလမေဒေါနဲ့ သားတော် ဘောလောကျန်းဒေါအပေါ်မှာ ရက်စက်လွန်းတယ်၊ ဒါပေမဲ့လည်း သူ့စိတ်က အဆန်း၊ ခွင့်လွှတ်တဲ့အခါတော့လည်း နှစ်ယောက်မရှိဘူး"
“ဘယ်လို"
သူ့အရီးတော် မဟာမဒေဝီဟာ ဗညားနွဲ့ငယ်စဉ်က မိခင် ဆုံးသွားတော့ သူ့ကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ခဲ့တယ်၊ နောက် ဗညားနွဲ့ ခမည်းတော် ဆင်ဖြူရှင်မင်းတရား နတ်ရွာစံခါနီးတော့ ထီးနန်းရယူချင်တာနဲ့ အရီးတော် မဟာဒေဝီဟာ သမိန်ဗရူးကို ထီးနန်းတင်ဖို့ တိတ်တိတ်ကြံစည်တယ်၊ သမိန်ဗရူးနဲ့လည်း တိတ်တိတ်ပုန်းညားနေကြတယ်၊ ဗညားနွဲ့ အသက်ကိုလည်း ကြံစည်ကြတာ အကြိမ်ကြိမ်ပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ဗညားနွဲ့ အထွတ်အထိပ်ရောက်လို့ ရာမာဓိရာဇ်ဖြစ်လာတဲ့အခါ သစ္စာမဲ့တဲ့ အရီးတော် မဟာဒေဝီကို ငယ်ငယ်က သူ့ကို ပြုစုစောင့်ရှောက်တဲ့ ကျေးဇူးတရားရှိတယ်ဆိုပြီး ခွင့်လွှတ်ပြီး ကောင်းမွန်စွာ ချီးမြှောက်တယ်၊ သက်မာပြောတာက ဒီနေရာကျတော့လည်း ကျေးဇူးတရား သိတတ်ပြန်ရော၊ ပြန်တွေးရင် ရာဇာဓိရာဇ်မှာ မကောင်းတာနဲ့ ကောင်းတာ ဖြောင့်ဖြောင့်ကြီး ဆန့်ကျင်တဲ့ စရိုက်နှစ်ခု ရှိတယ်လေ၊ အခု ရှိန်းမှာလည်း ဆေးတိုက်အလုပ်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး တော်တဲ့နေရာမှာ တော်ပါတယ်၊ တစ်ဖက်က မိန်းမနဲ့ ပတ်သက်လာတဲ့ ထိန်းနိုင်တဲ့အမူအကျင့်လည်းရှိတော့ ရာဇာဓိရာဇ်လို လူမျိုးလို့ ပြောတာ"
မလေးနုက ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နှင့် နားထောင်နေရာမှ ..
“မလေး ထင်တယ်၊ သူ့နာမည်က စီးနေလားမသိ” ဟု ပြောလိုက်သည်။
"ရှိန်းနာမည်အရှည်က ဗညားရှိန်းလေ၊ ရာဇဓိရာဇ် ငယ်နာမည်က ဗညားနွဲ့၊ ဗညားချင်းတူလို့ စရိုက်ချင်းတူလား မသိ၊ မလေး သူဇာနဲ့ ဘမောင်ချိန်ကိစ္စဖြစ်တုန်းက ရှိန်းကို ဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ ပြောမိတယ်၊ မလေးက သူ့ကို ဦးဗညားရှိန်းကြီးလို့ခေါ်တာ သူ မခံနိုင်ဘူး၊ မခေါ်ပါနဲ့တဲ့၊ မလေးက တမင် ဗညားအမည်ကို သတိရအောင်လို့ ခေါ်တာလို့၊ ဗညားဆိုတာ သူရဲကောင်းတွေရှေ့က တပ်ရမယ့်အမည်၊ ရှိန်းလုပ်ပုံတွေက သူရဲကောင်းစရိုက် ပီသရဲ့လား လို့ မလေးမေးတော့ ကြက်ကြီး လည်လိမ်ထားသလို ခေါင်းငိုက်စိုက်နဲ့"
"အေးကွာ.. မင်းပြောသမျှလည်း ခံပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဖြူပြာကရော ဦးပြူးကရော ပြောတယ်၊ ဒီဆေးတိုက်ပြောင်းလာမှ ရှိန်းဟာ အရက်လည်း မသောက်သလောက်ပဲတဲ့၊ အရင်က အလုပ်က ပြန်လာရင် ညသောက်ပွဲ အမြဲလုပ်ပေးရတယ်၊ သူတတ်နိုင်သလောက်တော့ ပြုပြင်လာတာ တွေ့ရတယ်”
မလေးနုသည် သက်ပြင်းကြီး ချလိုက်သည်။
“မပြုပြင်လည်း မလေးနဲ့ဆက်လက်ပြီး အလုပ်တွဲလုပ်ဖို့ မလွယ်ဘူးထင်တယ်၊ သက်မာ ဒီဆေးတိုက်ဖွင့်စဉ်က ဆေးတိုက်မှာ အရက်မသောက်ရဆိုတဲ့ စည်းကမ်းတစ်ခု ထည့်ခဲ့တာက ညအိပ် ညနေ သူနာပြုဆရာမလေးတွေ၊ ဆရာဝန်၊ ဆရာဝန်မတွေ အတူနေရတာ အရက်ဝင်ရင် မှားတတ်တယ်၊ ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက် ပြဿနာဖြစ်တတ်လို့ မလေး ဒီစည်းကမ်းချက် ထည့်ခဲ့ရတာ"
“ဒီဆေးခန်းမှာ ရှိန်းက ဒီစည်းကမ်းကို လိုက်နာပါတယ်”
“ဒါပေမဲ့ကွယ် မလေး စိတ်လေးလှတယ်၊ ဒီမိန်းမကိစ္စ ဖြစ်ဖြစ်လာတာ ရှိန်းဂုဏ်သိက္ခာနဲ့ ဒီ ရှိန်းဆေးတိုက်ကို မထိခိုက်ဘူးလား၊ မြရည်ဦးနဲ့ကိစ္စက လူကြီးလူကောင်း အပြုအမူမဟုတ်ဘဲ သိက္ခာမရှိလိုက်တာ”
သက်မာက ဖြည်းဖြည်း စဉ်းစားရင်းမှ ပြောပြ၏။
"ရှိန်း ဂုဏ်သိက္ခာကို ထိခိုက်တာတော့ အမှန်ပဲ၊ တစ်ခုကလည်း မင်းနဲ့ ရှိန်းက ဘာမှမတူဘဲ အရာနှစ်ခု ဖြောင့်ဖြောင့်ကြီး ဆန့်ကျင်တဲ့ စရိုက်ရှိတဲ့သူနှစ်ယောက် အတူလက်တွဲ လုပ်မိတာကို မင်းက သိပ် rigid ဖြစ်တယ်၊ သက်မာတို့က ကျောင်းမှာ အတူနေခဲ့တဲ့ သူငယ်ချင်းဖြစ်တဲ့ မင်းစရိုက်သိပြီး ရှိန်းကိုလည်း တို့က ကိုမျိုးဇင်ကနေတစ်ဆင့် သိခဲ့ရတာ၊ ကျောင်းကတည်းက သူ့ရည်းစားမရှိတဲ့ အဆောင် ခပ်ရှားရှား၊ အရက်တမြမြကလည်း ပါသေး၊ လက်ထပ်ပြီး အလုပ်အကိုင်နဲ့ ဖြစ်လာတော့လည်း သွားလေရာ မိန်းမရရပါစေဆိုတဲ့ လူမျိုး။ ဒါပေမဲ့ ရှိန်းဆေးတိုက်လုပ်ငန်းရော ရည်ရွယ်ချက်ကရော အင်မတန် မွန်မြတ်ပါတယ်၊ မိခင်ကိုလည်း မင်းအမြင်ပဲ၊ အလွန်လေးစားတဲ့လူ၊ မလေး အသိပါပဲ၊ ဒါနဲ့ထေပြီး မလေး ရှိန်းကို ခွင့်လွှတ်ပါ၊ မင်းစကားကိုလည်း သူနားထောင်ပါတယ်၊ တစ်ခုကလည်း ရှိန်းက ကိုမျိုးဇင်ရဲ့ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဆိုတာ မလေး သတိရပါ”
"အေး သက်မာ၊ မင်းရော ရှိန်းရော မလေးကို ဇင်နဲ့ ကိုင်ထားကြတာ၊ မလေးကလည်း ရှိန်းဟာ ဇင်ရဲ့ သူငယ်ချင်း၊ ဇင်တောင် ဆိုးဆိုးကောင်းကောင်း သူငယ်ချင်းကို သစ္စာရှိစွာ လက်တွဲ ပြီး ထိန်းမတ်ပေးခဲ့သေးတာပဲဆိုပြီး အစစ မလေး ထိန်းပေးခဲ့တာ သက်မာအသိ၊ သက်မာ တစ်ခါက မလေးကို တရားဟောတယ်လေ”
“ဘာတရားလဲ”
"မလေးက ဒီ ရှိန်းဆေးတိုက်မှာ ဆက်ကိုမလုပ်ချင်တော့ဘူး၊ သူများတွေစွပ်စွဲတာ မခံနိုင်ဘူးဆိုတော့ မလေးကို အာနန္ဒာနဲ့ တူတယ်လို့ မင်းပြောတာ မှတ်မိသေးလား”
`မှတ်မိပြီ၊ နေရာတိုင်းမှာ မာဂဏ္ဍီရှိတယ်လို့ ပြောဟာ “အခုလည်း သက်မာရော ရှိန်းရော သောနုတ္တိုရ်တွေ"
"ဘာ"
“ဒီတစ်ခါ မလေး တရားဟောတဲ့အလှည့်၊ ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းကို သူ့ရဲ့ ဗိုက်အောက်မှာ လိုဏ်ခေါင်းလုပ်ပြီး သောနုတ္ထိုရ်က လေးနဲ့ ပစ်တာ ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်းက သိတယ်၊ ဒီမြားက ဗိုက်အောက်က လာတယ်ဆိုတာ၊ ဒါ့ကြောင့် မဟာသုဘဒ္ဒါနဲ့ တခြားဆင်တွေကို ပရိယာယ်နဲ့ ရန်သူအရှာလွှတ်လိုက်တယ်။ တစ်ပါးတည်းကျန်မှ ခွာနဲ့ ပျဉ်ကို ရှပ်လိုက်ပြီး နှာမောင်းနဲ့ သောနုတ္ထိုရ်ကို ဆွဲတင်တယ်၊ သောနုတ္ထိုရ်က သိတယ်၊ ဆင်မင်း အမျက်ထွက်ရင် သူသေတော့မယ်၊ ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်း အလိုလားဆုံး သဗ္ဗညုတဉာဏ် ဘုရားဆုပန်ထားတာကို သတိရအောင်... ကိုယ်ပေါ်က ဟန်ဆောင်ရုံထားတဲ့ သင်္ကန်း နှာမောင်းပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်၊ ဆင်မင်းက သင်္ကန်းကို မြင်တယ်ဆို သူ ဆုထူးပန်ထားတာကို သတိရပြီး ရန်သူ သောနုတ္ထိုရ်ကို ခွင့်လွှတ်ပြီး စွယ်တော်လှူတယ်”
"အဲဒါနဲ့ ဘာဆိုင်လဲ"
"အခု မင်းတို့နှစ်ယောက် မလေး ဒေါသဖြစ်လာရင် ကိုမျိုးဇင်ကို ရှေ့တင်လာကြပြီ၊ မလေးကို နိုင်တာ ဒါပဲရှိတယ်မို့လား”
တင်သက်မာက ရယ်နေစဉ် မလေးနုက ဆက်ပြောသည်။
“မလေးဟာ ရှိန်းရဲ့ ကျေးဇူးကို မမေ့ပါဘူး၊ ဒီဆေးတိုက်မှာ အလုပ်လုပ်ရင်း ကြွေးဆပ်ခဲ့တာ နှစ်သိန်းပဲကျန်တော့တယ်၊ အဲဒီ ကျေးဇူးတရားတွေ ထောက်ထားပြီး မလေး သည်းခံခဲ့တာ၊ မလေးဟာ သက်မာကို ပြောဖူးတယ်၊ intuition ကြိုသိနေတဲ့သဘော မလေးမှာရှိတယ်၊ ဒေါ်လေးသန်းတို့ အိမ်ပြောင်းလာစကလည်း တစ်ခုခုပဲ၊ ဘာမှန်းမသိဘူး၊ အဲဒီအိမ်မှာ ကြာကြာနေရမယ် မထင်ဘူး။ မကြာဘူး၊ ဦးလေးကိစ္စက ပေါ်လာရော၊ ခုလည်း ဟိုတစ်ည လသာတဲ့ ဝရန်တာမှာ မလေး ထိုင်နေတုန်း ရှိန်း ရောက်လာတယ်၊ မင်းကို ပြောပြဖူးပါတယ်၊ ဘာမှမဖြစ် ဘာမှမပြောပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ မလေး စိတ်မှာ ထင့်သွားတယ်။ ဒီဆေးတိုက်မှာ ကြာကြာနေဖို့ မသင့်ဘူးဆိုတာ၊ မင်း မာဂဏ္ဍီဟောတဲ့အချိန်လေ”
"မလေးရယ် ….. အချိန်က အဆုံးအဖြတ်ပေးပါလိမ့်မယ်၊ ဒါနဲ့ ရှိန်း နိုင်ငံခြားသွားမယ်ဆို”
"ဟုတ်တယ်၊ ဒါ့ကြောင့် မလေးက ဝဏ္ဏကိုခေါ် သွားဖို့ အကြံဉာဏ်ပေးလိုက်တယ်”
“စိတ်ထဲထင့်လည်း ဒီကိစ္စကို ရှိန်းပြန်လာမှ အေးအေးဆေးဆေး စဉ်းစားပေါ့၊ ဆေးတိုက်က အရှိန်ရပြီး လည်ပတ်နေပြီ၊ မင်းတို့နှစ်ယောက် ကြိုးပမ်းမှုနဲ့ ဆင်းရဲတဲ့လူနာတွေ ရောဂါပျောက်ကုန်ကြတာ သတိရပါ၊ ဒါနဲ့ စိတ်ဖြေပါလေ၊ ကောင်းတဲ့အလုပ်ဟာ ကောင်းကျိုးပေးမှာပါ"
သက်မာက စိတ်ဖြေသာအောင် ပြောပြရင်း လူချင်းခွဲလိုက်သည်။
အပိုင်း(၈)ဆက်ရန်
ခင်နှင်းယု
No comments:
Post a Comment