(၁)
“တစ်မတ်ထက်ပိုရင် ကျွန်မအဖို့ အမြတ်ကြီးပဲ”
ကျွန်မ ပြောစကားကို ဒေါ်ဒေါ်မုံး နားမလည်ပါ။ တစ်မတ် ဆိုတာကိုတော့ သူသိပါသည်။
သူသည် တစ်မတ်ခေတ်ကို ဖြတ်သန်းလာခဲ့သည်။ ၂၅ ပြား ဆိုသော အသုံးအနှုန်းကိုက ယခုမှ ဖြစ်ပေါ်လာပါသည်။ တစ်မတ် အကြောင်း ဆက်လက် မမေးဘဲ သူနားလည်သမျှ ကျွန်မ လုပ်ရမည့် အလုပ် အခြေအနေကို ရှင်းပြပါသည်။
“ပထမဆုံး မမနဲ့ တွေ့ရမှာပဲလေ။ မမက ညည်း ဘာလုပ်ရမယ် ဆိုတာကို ပြောမှာပေါ့။ ပြီးတော့ နေရာ ပေးဦးမှာ၊ သူ့အဒေါ်က ပို့လိုက်တာ ဆိုတော့ ညည်းကို ယုံကြည်စိတ်ချမှာပါ”
ကျွန်မကို အလုပ်တာဝန် ပေးမည့်သူက ယုံကြည်စိတ်ချမှုကိုတော့ ခံယူချင်ပါသည်။ ကျွန်မ တစ်ခါမှ သူများအိမ်မှာ အလုပ် မလုပ်ခဲ့ဖူးသလို လခစားလည်း မလုပ်ဖူးပါ။ ရုံးတွေ ဘာတွေမှာ လုပ်ဖို့ ကျွန်မ ပညာအရည်အချင်းက ၇ တန်းပဲ ရှိပါသည်။ အပြင်စာတွေ အများကြီး ဖတ်ပါသည် ဆိုပေမဲ့ စာဖတ်ခြင်းကို အတန်းပညာလောက် အရေးထားခြင်း ခံရမည် မဟုတ်။ ယခု အလုပ်မှာတော့ အတန်းပညာ လိုမည် မထင်ပါ။ ပထမအဆင့် ဒေါ်ဒေါ်မုံးနှင့် တွေ့ရခြင်းကို ကျွန်မ စိတ်ချမ်းမြေ့ပါသည်။ နောက်ပိုင်းတွင်လည်း အဆင်ပြေ ကောင်းပါရဲ့။ ဒေါ်ဒေါ်မုံးက အသစ်စက်စက် မဟုတ်သော်လည်း သန့်ရှင်းသော အဝတ်များကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်လိုက်၏။
“ကျွန်မတို့က ဘယ်သွားမှာလဲ”
“အိမ်ကြီးကိုလေ”
ကျွန်မတို့ အစေခံတန်းလျားနှင့် အိမ်ကြီးမှာ ပေ ၃၀ လောက်ပဲ ကွာပါသည်။ အောက်ထပ်မှာ ကားဂိုထောင် နှစ်ခုရှိ၍ အပေါ်ထပ်မှာ ဒေါ်ဒေါ်မုံးတို့လင်မယားတစ်ခန်း၊ ကျွန်မတစ်ခန်း နေရပါသည်။ ကျွန်မက သူ အဝတ်အစား သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်ထား၍ အပြင်သွားမည် ထင်သောကြောင့် မေးခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
“မီးဖိုမှာ ငါ ချက်ပြုတ်နေတဲ့အခါ စုတ်စုတ်ပြတ်ပြတ် ဝတ်တာကို မမက မကြိုက်ဘူး၊ ကိုဖြိုးလည်း ကားမောင်းရင် တိုက်ပုံအင်္ကျီ အဖြူနဲ့ လုံချည် နီညိုရောင် ယောအဆင် ဝတ်ဖို့ သူ သက်သက် ဝယ်ပေးထားတယ်”
ကိုဖြိုးဆိုသူမှာ သူ့ယောက်ျား ဘကြီးဖြိုးကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်ပါသည်။
“ညည်းကိုလည်း သူ အဝတ်အစား ပေးမှာပါ”
“ဘာပဲ ပေးပေးပေါ့လေ၊ ကျွန်မ ပြောထားတယ် မဟုတ်လား၊ တစ်မတ်ထက် ပိုရင် အမြတ်ပါလို့”
“ဘာကိုပြောတာလဲ”
“ကျွန်မ ငယ်ငယ်တုန်းက ကျောင်းနေတာ တစ်လ တစ်မတ် ပေးရတယ်၊ ဒီတော့ အရင်း တစ်မတ်ထက် ပိုရင် အမြတ်ကြီးပဲပေါ့”
သူ့မျက်နှာကြည့်ရသည်မှာ အဓိပ္ပါယ် ရှင်းလင်းသွားပုံ မရပါ။ ကျွန်မလို သူ ကျောင်းနေဖူးချင်မှလည်း နေဖူးပေလိမ့်မည်။ သူ့မျက်နှာမှာ အေးချမ်း၍ အစဉ် ရိုသေကျိုးနွံသော မျက်နှာမျိုး ဖြစ်သည်။ ကျွန်မကိုလည်း ခင်မင်တွယ်တာပုံရသည်။
“ကဲ လာလေ၊ သွားကြစို့”
သူက ရှေ့မှ ထွက်သွားသည်။ ကြည့်ရသည်မှာ အသက် ၅၀ ကျော်လောက် ရှိပေမဲ့ အသားဖြူဖြူ ခပ်တုတ်တုတ် သွားလာသည်မှာ သွက်လက်သည်။ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း ပါးစုန့်ဖောင်းဖောင်းနှင့် မျက်လုံးလေးတွေက ကြည်လင် အေးမြပုံရသည်။
ကျွန်မတို့ အိမ်ကြီးဆီ ရောက်တော့ မီးဖိုတံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည်။ သူသည် နံနက်စာအတွက် ပြင်ဆင်နေသည်။ ကျွန်မကတော့ တတ်သမျှ မှတ်သမျှ ကူပါသည်။ မီးဖိုကြမ်းပြင်သည် သန့်ရှင်း၍ ကျောက်ပြားဖြူများ ခင်းထားသည်။ အုတ်နံရံကာ အဖြူရောင် ပန်းကန်ဆေးသည့် ကြွေဇလုံ လေးထောင့်ကလည်း ဖြူဖွေးနေသည်။ မီးဖိုနှင့်မတူ အဖြူရောင်များနှင့် တောက်ပနေသည့် အိပ်ခန်းတစ်ခုနှင့် တူသည်။ အဖြူရောင်ကို ကြိုက်သော ကျွန်မ၊ ခေါင်းအုံးလေးနှင့် လှဲ၍သာ အိပ်လိုက်ချင်ပါသည်။ သူသည် ကြောင်အိမ်ထဲမှ ပေါင်မုန့်များကို ယူကာ ပါးပါးလှီး၍ ပေါင်မုန့်ကင်ကိရိယာလေးထဲ ထည့်လိုက်၏။
ပြီးတော့ လူတစ်ရပ်လောက် မြင့်သည့် ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ကြက်ဥ ထုတ်လိုက်သည်။ ကြက်ဥကို အလုံးမပျက် ကြော်ပုံမှာ အတုခိုးစရာ ဖြစ်၍ ကျွန်မ သေချာစွာ ကြည့်နေသည်။ ခါးသာသာ မြင့်သော မီးဖိုက လျှပ်စစ်မီးဖို အရှင်လေးခုနှင့် ဖြစ်သည်။ အိုးမည်းတွေနှင့် ကျပ်ခိုးတွေ အလိပ်လိပ် တက်နေသော ကျွန်မအဒေါ် မီးဖိုချောင်မှ ထွက်လာသော ကျွန်မအဖို့ ကြွေရည်အဖြူသုတ် မီးဖိုနှင့် မီးရောင် ပြာလဲ့လဲ့ကို တအံ့တဩ ကြည့်နေမိပါသည်။ ဒေါ်မုံး၏ လက်နှီးများသည် ဒါကြောင့် ဖြူဖွေးနေခြင်းဖြစ်သည်ဟု ကျွန်မ သဘောပေါက်သွားသည်။ ဤမီးဖိုမှာ အိုးမည်း၊ ကျပ်ခိုးတို့ကို ရှာမတွေ့ပါ။
“အမား ...”
မီးဖိုအပြင်မှ အော်သံကြောင့် ကျွန်မ လန့်သွားသည်။
“ရော့ ဒီနို့အိုး ယူသွား၊ ရာဂျစ်ဆီက နို့ယူလိုက်”
ပြောင်လက်တောက်ပနေသော ကြွေရည်သုတ်အိုးမှာ လက်တန်းလေး တပ်ထားသည်။ လက်တန်းမှ နို့အိုးကို ကိုင်ကာ ကျွန်မ ခြင်ဆန်ခါတံခါးကို ဖွင့်လိုက်၏။ ဟိန္ဒူကုလားကြီး မုတ်ဆိတ်မွေးဖြူဖြူနှင့် သူ့နို့ နှစ်ပုလင်းကို ကျွန်မ အိုးထဲ လောင်းထည့်ကာ ပြန်ထွက်သွားသည်။
“ကဲ ... ဒီ တစ်ဖက် အားတဲ့ ဖိုအပေါ်ကို နို့အိုး တင်ထားလိုက်။ မဝေအောင် စောင့်ကြည့်”
ကျွန်မသည် နှစ်တောင်လောက်ကျယ်သော လေးထောင့်မီးဖို ဖြူဖြူပေါ်မှ ခွင်လေးခုကို စူးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ တစ်ခွင်မှာ ရေနွေးအိုး တည်ထားသည်။ ပေါင်မုန့်ကင်ကိရိယာလေးမှာ ပေါင်မုန့်ကျက်သွားပြီ ဖြစ်၍ ချောက်ခနဲ မြည်ကာ မုန့်ချပ်တွေ အပေါ် ထောင်တက်လာသည်။ စိတ်ချမ်းသာစရာပဲ၊ နီနီထွေးထွေး အလောတော် ပေါင်မုန့်ချပ်လေးတွေ၊ မီးနှင့်သာ ကင်မည် ဆိုလျှင် တူးသွားမည်။ မတူးလည်း အရောင် လှပညီညာမည် မဟုတ်။
ဒေါ်မုံးက မုန့်ချပ်ကို ယူကာ ထောပတ်ပါးပါး သုတ်လိုက်သည်။ ကြက်ဥကြော်ကိုလည်း ပန်းကန်ပြားတစ်ချပ်ပေါ် တင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ရေခဲသေတ္တာ ဖွင့်ပြန်သည်။ အထဲမှ လိမ္မော်ရည်ပုလင်းတစ်လုံး ထုတ်လိုက်သည်။ ဖန်ခွက် ပြားပြားလေးထဲသို့ လိမ္မော်ရည် လောင်းထည့်လိုက်သည်။ ယွန်းဗန်းလေးထောင့်ပေါ်မှာ ကြက်ဥကြော်၊ ပေါင်မုန့်မီးကင်၊ လိမ္မော်ရည် တစ်ဖန်ခွက်။
“ကဲ ... နို့ဆူပြီ ထင်တယ်”
ဟုတ်၏။ ဒေါ်မုံး အမေးနှင့် အံကိုက် နို့က ဆူလာပြီ။ ကျွန်မသည် နို့အိုး ချလိုက်၏။
“ပန်းကန်စင်ပေါ်က ကော်ဖီပန်းကန် ယူလိုက်”
ကျွန်မသည် ကော်ဖီပန်းကန် အလုံးနှင့် အပြားတစ်ချပ် ယူလိုက်သည်။ ဒေါ်မုံးက နို့ထည့် ကရားဖြူ ရှည်ရှည်လေးထဲ နို့တွေ လောင်းထည့်လိုက်သည်။ ဖန်ပန်းကန် အငယ်တစ်ခုထဲမှာ သကြားက သတ်သတ် ထည့်ထားသည်။ နို့နှင့် သကြားကို တခြားယွန်းလင်ဗန်း တစ်ချပ်ပေါ် တင်လိုက်၏။ ပြီးတော့မှ ကျွန်မပေးသော ကော်ဖီပန်းကန် အစုံအလွတ်ကို ဗန်းထဲ ထည့်လိုက်သည်။
“တီ”
ရှည်လျားသော လျှပ်စစ်ခေါင်းလောင်းသံ ပေါ်လာသည်။
“ဟော ... မမ အဆင်သင့် ဖြစ်ပြီ။ ကဲ ... လေးခင် နို့ဗန်းယူ ငါ့နောက် လိုက်ခဲ့”
ဒေါ်မုံးက ကျွန်မရှေ့မှ ပေါင်မုန့်ဗန်းကို ယူကာ ထွက်သွားသည်။ ကျွန်မက သူ့နောက်မှ နို့ကရား ပါသော ဗန်းကိုယူကာ လိုက်သွားပါသည်။ သံဆန်ကာတံခါးကို ဖွင့်လိုက်၍ ကျယ်ဝန်းသော ထမင်းစားခန်းကို ဖြတ်ကျော်သွားရသည်။ ထမင်းစားခန်းကြီးကို နောက်မှ သေသေချာချာ ကြည့်ရဦးမည်။ ယခုတော့ ဒေါ်မုံးကို အမီလိုက်ရသည်။ သူသည် ထမင်းစားခန်းကို ဖြတ်၍ ဘေးပေါက်ကို ဖွင့်ကာ လှေကားပေါ် တက်သွားသည်။ လှေကားမှာ နက်ပြောင် တောက်ပနေသည်။ တော်ပါသေး၊ လှေကားထစ်များ အလယ်မှာ ကော်ဇောအစိမ်း ခင်းထား၍ ခြေမချောပါ။ ကျွန်မ နို့ဗန်းကို သတိထားကိုင်ကာ လိုက်သွားရသည်။ အပေါ်ထပ်မှာ ကျယ်သော ခန်းမကြီးတစ်ခုကို တွေ့ရသည်။ ခန်းမကြီးက ရှေ့ဘက်ထိ ဟင်းလင်း ဖြစ်နေသည်။ ရှေ့ဘက် တံခါးမကြီးမှာ အစိမ်းရင့်ရောင် ပွင့်ခက်တွေနှင့် ဇာခန်းစည်းကြီး ချထားသည်။ ခန်းမကြီး၏ ညာဘက် ဝဲဘက်မှာ အခန်းကြီးလေးခု ပိတ်ရက် တွေ့ရသည်။ ညာဘက် အရှေ့ခြမ်းရှိ အခန်းတစ်ခုဆီသို့ ရှေးရှု သွားနေသည်။ သူသည် အခန်းဝမှ ရပ်ကာ၊ တံခါးဘုလေးကို လက်တစ်ဖက်နှင့် အသာ လှည့်လိုက်၏။
“ဝင်ခဲ့ ဒေါ်မုံး ...”
ကြည်လင်စူးရှသော အသံတစ်ခု အခန်းထဲမှ ကြားရသည်။ ဘာဖြစ်၍မှန်း မသိ၊ ကျွန်မ တုန်လှုပ်သွားသည်။ အသံလာရာသို့ ကျွန်မ မကြည့်မိ၊ ဒေါ်မုံး ဘာလုပ်သည်ကိုသာ ကျွန်မ ကြည့်သည်။ တံခါးအတွင်းဘက်ရှိ စားပွဲတစ်ခု ပေါ်မှာ သူ၏ဗန်းကို တင်သလို ကျွန်မလက်ထဲမှ ဗန်းကို တင်လိုက်၏။ ပြီးတော့ ဒေါ်မုံးလိုပင် စားပွဲဘေးမှာ မတ်တတ်ရပ်လိုက်၏။ စားပွဲပေါ်မှာ မုန့်စားပန်းကန်နှင့် ဇွန်းခက်ရင်းများ အဆင်သင့် ရှိနေသည်။
“သူက အန်တီဝင်း ပို့လိုက်တဲ့ မိန်းကလေးလား”
အသံရှင်ဘက်သို့ ကျွန်မ မျက်နှာလှည့်လိုက်ပါသည်။
“ဟုတ်ပါတယ် မမ”
ဒေါ်မုံးက ဖြေသည်။
“နာမည်က”
“လေးခင်ပါ”
မမ ဆိုသူသည် ဆိုဖာတစ်ခုပေါ်မှ ကျွန်မကို လှမ်းကြည့်သည်။ နေရောင်ခြည်များ လင်းနေသော အိပ်ခန်းကျယ်ကြီးကို ကျွန်မ ကြည့်လိုက်မိသည်။ အိပ်ခန်းထဲမှာ ဆိုဖာတစ်စုံ ရှေ့ဘက် နံရံမှာ ကပ်လျက်၊ ပြီးတော့ မှန်တင်ခုံ၊ မှန်တင်ခုံ ဘေးမှာ တစ်ယောက်အိပ် ခုတင်ပုပုလေး ပေါ်တွင် ခေါင်းအုံးနှင့် အိပ်ရာခင်း ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့ ဆင်တူ ခင်းထားသည်။ ခြေရင်းတွင် သားမွေးစောင်တစ်ထည် ပုံရက်။ ဒေါ်မုံးက ခုတင် ရှိရာသို့ သွားကာ အိပ်ရာကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြင်ဆင်နေသည်။ ကျွန်မတို့ စားသောက်စားပွဲ ရှိရာသို့ မမ ထလာသည်။ မမသည် ကတ္တီပါ အစိမ်းရောင် လွှာဖိနပ်လေးကို စီးထားသည်။ သူ့ကိုယ်မှာ ခြေဖျားထိ ရှည်သော ပိုးပါးစိမ်းဖျော့ဖျော့ အင်္ကျီ ဝတ်ထားသည်။ အရပ်ရှည်ရှည် မြင့်မြင့်နှင့် အသားဖြူလှသည်။ မျက်ခုံးမွေးတွေမှာ တောက်ပသော မျက်လုံးပေါ်မှာ မျဉ်ကြောင်းလေးလို သေးသွယ်ရှည်လျားလှသည်။ နှာတံပေါ်၍ နှုတ်ခမ်းမှာ ပါးလျားသော်လည်း ဖြူဖျော့ဖျော့ ဖြစ်နေသည်။ ခေါင်းမှာ ဆံပင်ကို ပလပ်စတစ် အချောင်းတွေနှင့် အလိပ်အလိပ် လုပ်ထားသည်။ သူ့ကို ကြည့်ရသည်မှာ အရုပ်တော့ မဆိုးပါ။ လှသည် ဆိုသည်ထက် ကြည့်လို့တော့ ကောင်းပါသည်။ သို့သော် လန်းဆန်းနုပျိုခြင်းမရှိသလို ဖြစ်နေသည်။ သူ့အသက်ကို လေးဆယ်လောက် ခန့်မှန်းရပါသည်။
စားပွဲရှေ့ ကုလားထိုင်မှာ မမ ထိုင်လိုက်သည်။ ကျွန်မ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ။ ရင်ကလည်း တဒိတ်ဒိတ် ခုန်လာသည်။ ဖြူသွယ်သော လက်ချောင်းများနှင့် လိမ္မော်ရည်ခွက်ကို မမ လှမ်းယူပါသည်။ လက်သည်းလေးတွေက ချွန်မြနီထွေး နေသည်။ မမ လိမ္မော်ရည် သောက်နေပုံကို ကျွန်မ တအံ့တဩ စူးစိုက်ကြည့်နေမိပြီးမှ သတိရ၍ မျက်လွှာချလိုက်မိပါသည်။ သူတစ်ပါး စားနေသည်ကို စူးစိုက်ကြည့်နေခြင်းမှာ ရိုင်းရာကျမည်လား။ မမ ဘာကို လိုသည်ကိုလည်း ကျွန်မ သိဖို့ လိုပါသည်။ မျက်လွှာချ၍ မတ်တတ်ရပ်နေရခြင်းမှာ ကြာလှသည်ဟု ထင်ပါသည်။
“မင်းနာမည် ... ဘာယ်သူလဲ”
“လေးခင်ပါ မမ ...”
ကျွန်မ သွက်လက်စွာ ဖြေလိုက်ပြီး ခေါင်းမော့လိုက်ပါသည်။
“ဘယ်မှာ လုပ်ဖူးလဲ”
“မလုပ်ဖူးပါဘူး”
“စာကော သင်ဖူးလား”
“ကျွန်မ ခုနစ်တန်းအထိ သင်ဖူးပါတယ်”
“အေးလေ၊ ခုနေဖို့ အိပ်ခန်းပေးမယ်။ ထမင်းလည်း ကျွေးမယ်။ လခတော့ ၁၀၀ ပေးမယ်။ မင်း လုပ်ရည်ကိုင်ရည် ကြည့်ပြီး တစ်လကြာတော့ မမ လခတိုးပေးမယ်၊ ကျေနပ်လား”
“ကျေနပ်ပြီးသားပါ မမ”
ဒီအဖြေကို ကျွန်မ ဖြေသည်မဟုတ်၊ ဘယ်အချိန်က ရောက်နေမှန်း မသိသော ဒေါ်မုံးက ကျွန်မအနား လာရပ်ကာ ဖြေလိုက်ပါသည်။
“သူက တစ်မတ်ထက် ပိုရင် အမြတ်ကြီးပဲတဲ့”
ဒေါ်မုံးက ဆက်ပြောပြန်ပါသည်။
“ဘာတဲ့ လေးခင်၊ တစ်မတ် ... ဘာ တစ်မတ်လဲ”
ကျွန်မသည် မမ အမေးကို ဖြေရပါတော့မည်။ ဒီတစ်မတ် အကြောင်းကို ကျွန်မက စခဲ့သည်ပဲ။
“ဟုတ်ကဲ့ မမ၊ ကျွန်မတို့ မြို့က ဒိစကြိတ်မြို့လေးပါ။ အထက်တန်းကျောင်း ရှိပါတယ်။ ဒါပေမင့် ကျွန်မတို့ နေတာက မြို့ပြင် တာဝိုင်းကြီးမှာ နေပါတယ်။ ကျွန်မ အဖေက ခြံလုပ်ပါတယ်။ အမေကတော့ မမာလှဘူး။ အဖေ့ကို ကူရ၊ အမေ့ကို ပြုစုရနဲ့၊ ကျွန်မ ကျောင်းမနေရဘူး။ တာဝိုင်းကြီးကနေ မြို့ကို ဖြတ်ပြီး၊ မြို့နောက်က ကျောင်းကို တက်ရတာ ဝေးလွန်းလို့ပါ။ ကျွန်မတို့ ရပ်ကွက်ထဲမှာ ကျွန်မလို ကျောင်းမတက်နိုင်တဲ့ ကလေးတွေအတွက် ဆရာ ကိုဌေးအောင်ရယ် ညကျောင်း ဖွင့်ထားတယ်။ သူ့ကျောင်းက တစ်လ တစ်မတ် ပေးရတယ်။ ကျွန်ုမလည်း ဒီညကျောင်းက ၇ တန်း အလွတ်ဖြေပြီး အောင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီတော့ ကျွန်မဘဝမှာ အရင်းက တစ်မတ်ပဲ ရှိလို့၊ တစ်မတ်ထက် ပိုရင် အမြတ်လို့ ပြောတာပါ”
မမက ခေါင်းလေး ညိတ်ကာ ညိတ်ကာနှင့် လှပစွာ ပြုံးပါသည်။
“မင်းအမေကော ခု နေမကောင်းတုန်းပဲလား”
“အဖေရော အမေရော မရှိတော့ပါဘူး၊ တာကြီးပိုင်းက ခြံကလေးကို ရောင်းပြီး အဒေါ်နှင့် အတူနေပါတယ်။ အဒေါ်က ဆေးလိပ် လိပ်ပါတယ်”
“အန်တီဝင်း ဆေးလိပ်ခုံမှာ ထင်တယ်”
“ဟုတ်ကဲ့”
“တခြားလခစား လုပ်ဖို့ ကြိုးစားကြည့်သေးလား”
မမ မေးခွန်းကို ရုတ်တရက် ကျွန်မ မဖြေသေးပါ။ ကျွန်မလို ခုနစ်တန်းနှင့် လခစားအလုပ် ဘာအလုပ် လုပ်ရမှန်း မသိတာ။ မြို့ထဲမှာ ကျွန်မ သူငယ်ချင်း ၁၀ တန်းအောင်သူ တစ်ယောက် ရှိပါသည်။ သူတောင် လက်နှိပ်စက် သင်ပြီး၊ အလုပ်လျှောက်တာ မရခဲ့ပါ။ မမကို ဒီအကြောင်း ပြန်ပြောရ ကောင်းမည်လား။ ကျွန်မသည် မမကို လေးစားစွာ မော့ကြည့်ရင်း “ကြိုးစားကြည့်ပါသေးတယ်” ဟု ဖြေလိုက်ပါသည်။
“ဘယ်မှာလဲ၊ ဒီရန်ကုန်မှာလား၊ မင်းတို့မြို့ မှာလား”
မမက စိတ်ဝင်စားစွာ မေးနေသည်ကို ကျွန်မ ကျေနပ်မိပါသည်။
“ရန်ကုန်မှာပါ၊ ဒါပေမဲ့ မရပါဘူး။ ကျွန်မက ပညာကလည်း ၇ တန်း၊ သူငယ်ချင်းလိုလည်း လက်နှိပ်စက် မတတ်ဘူး”
“အေး အေး မင်း ဒီလို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောတာ၊ မမ ကြိုက်သွားပြီ။ ကဲ ဒေါ်မုံး သူ့ကို နေရာပေး၊ လိုအပ်တာတွေလည်း ပေးလိုက်၊ အင်္ကျီတိုင်းလည်း ကျွန်မ အလုပ်တိုက်သွားရင် ပေးလိုက်”
မမ နံနက်စာစားဖို့ ပြင်လိုက်ခြင်းဖြင့် ကျွန်မတို့ အပြင်ထွက်ဖို့ အချက်ပြလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဒေါ်မုံးက တံခါးရှိရာသို့ ထွက်အသွား၊ ကျွန်မက နောက်မှ လိုက်ပါသွားသည်။ အခန်းပြင် ရောက်တော့ ...
“ လေးခင်က ပေါတောတောပဲ” ဟု ဒေါ်မုံးက မှတ်ချက်ချပါသည်။
* * *
(၂)
ကျွန်မရသော အခန်းလေးမှာ မမတို့ အိပ်ခန်းကျယ်ကြီးများ၏ နောက်ဘက် အစွန်ဆုံး ၁၀ ပေခန့် ကျယ်သော အခန်းကျဉ်းလေး တစ်ခု ဖြစ်သည်။ ပြတင်းပေါက် တစ်ခုရှိ၍ လေကောင်းစွာ ရပါသည်။ အခန်းနံရံများက စိမ်းဖျော့ဖျော့ သုတ်ထားသည်။ ခုတင်တစ်လုံး၊ စားပွဲတစ်လုံး ရှိသည်။ ဒေါ်မုံးပေးသော ပစ္စည်းများထဲတွင် ကျွန်မ အကြိုက်ဆုံးက အသစ်စက်စက် မဟုတ်သော်လည်း ဖွပ်လျှော်ပြီးသား အိပ်ရာခင်း အဖြူနှင့် ခေါင်းအုံးစွပ် ဖြစ်ပါသည်။ ခြင်ထောင်ကတော့ ပေါင်းတည် ဇာခြင်ထောင်၊ ပြီးတော့ အညာစောင် နီညိုစင်း တစ်ထည်။ မမကို များစွာ ကျေးဇူးတင်ပါသည်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ဘေးမှာ အဒေါ်နှင့် အတူနေစဉ်က ကျွန်မ ရသမျှ ပိုက်ဆံနှင့် စာအုပ်ငှားဖတ်ပါသည်။ ဒီစာအုပ်တွေထဲမှာ ဝတ္ထုစာအုပ်တွေ ပါပါသည်။ ဝတ္ထုတချို့ထဲမှာ သူဌေးတွေအိမ်မှာ အလုပ်လုပ်ရသော မိန်းကလေးတချို့ အစားဆင်းရဲ အနေဆင်းရဲတာတွေ ဖတ်ဖူးပါသည်။
ရန်ကုန်မှ မမအိမ် ရောက်သည်မှာ ကျွန်မဘဝ ကဏ္ဍသစ်တစ်ခု ဖွင့်လိုက်သလိုပါပဲ၊ အဒေါ်၏အိမ်မှာ ကျွန်မ ခဏခဏ အဆူခံရသည်။ ကျွန်မကလည်း ကျွန်မပါပဲ၊ ဟင်းကို ဘာနဲ့ စားရစားရ စားနိုင်ပါသည်။ များသောအားဖြင့် ဟင်း ဆိုတာကလည်း ဟင်းချို တစ်ခွက်နှင့် ငါးပိရည်ဖျော် ကောင်းကောင်း တို့စရာပါပဲ၊ တစ်လ တစ်ခါလောက်တော့ အဒေါ် ဝက်သား ဝယ်လာတတ်ပါသည်။ ဘာနဲ့ စားရစားရ ကျွန်မ မငြိုငြင်ပါ။ အဝတ်အစား ဆိုလည်း အပြင်ထွက်ဖို့ အကောင်းတစ်စုံပဲ ရှိပါသည်။ အိပ်ရာကိုတော့ တတ်နိုင်သလောက် အိပ်ရာခင်း ဖြူဖြူနှင့် အိပ်နိုင်အောင် ကြိုးစား ဖွပ်လျှော်ပါသည်။ အဒေါ့် အိပ်ရာကိုပါ ကျွန်မ လုပ်ပေးပေမင့်
“ရေက ဒီမှာ ဝယ်သုံးရတာ၊ ဆပ်ပြာ ဘယ်လောက်ဈေးကြီးတယ် ဆိုတာကော သိလား၊ ကိုယ့်ဘဝကိုယ် နားလည်မှပေါ့” ဟု ဆူပါသည်။
“အဒေါ်ရယ် အစားရော၊ အဝတ်ရော၊ အားလုံး ခြိုးခြံပါတယ်။ ဘာမှ မတပ်မက်ပါဘူး၊ အိပ်ရာခင်း ဖြူဖြူလေး တစ်ခုကိုတော့ တပ်မက်ပါရစေ” ဟု ကျွန်မက ပြောခဲ့ဖူးပါသည်။
ဘာပြောပြောလေ၊ အဖေ ရှိတုန်းက ခြံထဲမှာ ရေတွင်း ရှိသည်။ ရေပေါပေါနှင့် ကျွန်မ အဝတ်ဖွပ်သည်။ အမေ့ခမျာ မမာရလွန်းလို့ လူမမာစော် နံရသည့်အထဲ စောင်ခြင်ထောင် အိပ်ရာခင်းတွေ မသန့်လျှင် ဘယ်မှာ စိတ်ချမ်းသာမှာလဲ၊ နေရောင်ထဲမှာ ခြောက်သွေ့သွားသော အိပ်ရာခင်း စောင်တွေ ရနံ့တို့က မွှေးပျံ့ လတ်ဆတ်နေသလိုပါပဲ။ ဘယ်လိုပဲ ဆင်းရဲ ဆင်းရဲ အဖေတို့ အမေတို့ အဝတ်အစား အိပ်ရာတွေကတော့ အမြဲ သန့်ရှင်းနေအောင် ကျွန်မ ကြိုးစားဖွပ်သည်။ ဆင်းရဲပါသည် ဆိုကာမှ ခေါင်းအုံးက ဆီချေးစော်နံ၊ စောင်တွေ ခြင်ထောင်တွေက ချဉ်စုတ်စုတ် ချွေးနံ့တွေနှင့် ကျွန်မ အလွန်အော်ကလီဆန်တတ်ပါသည်။ အဖေတို့ အမေတို့ ကြေးညှော်နံ့ ကင်းသော အိပ်ရာပေါ်မှာ သေသွားရသည်ကိုပဲ စိတ်ဖြေသာပါသည်။ သည်တုန်းက ရေကလည်း ပေါပါသည်။ ယခုတော့ အဖေလည်း မရှိတော့ပါ။ အမေလည်း အိပ်ရာဖြူဖြူလေးပေါ်မှာ နောက်ဆုံး အိပ်သွားခဲ့ပါပြီ။ ကျွန်မတို့ ခြံကလေးကို ရောင်း၍ အမေ့ရောဂါကြောင့် တင်သောကြွေးတွေ ကျွန်မ ဆပ်လိုက်ပါသည်။
အဒေါ့် အိမ်မှာ ဆိုတော့ ရေကလည်း ဝယ်သုံးရသည်။ အဒေါ် စိတ်တိုင်းကျ ကြည့်နေရသည်ပဲပေါ့။ ကျွန်မ အရောင်းအဝယ်လုပ်ခဲ့တုန်းက ကျန်ငွေလေးနှင့် အိပ်ရာခင်းဖြူဖြူ အခြေအနေကို ထိန်းခဲ့ပါသည်။ ယခုတော့ ကျွန်မဆန္ဒအတိုင်း ဖြစ်လာ၍ မမကို ကျေးဇူးတင်မိပါသည်။ ကျွန်မ အခန်းလေးကို သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီး ခုတင်ပေါ်မှာ ခြင်ထောင်ထောင် အိပ်ရာခင်းပြီး ကျွန်မ အောက်ထပ် ဆင်းလာပါသည်။ ဒေါ်မုံးက သူချက်ပြုတ်ပြီးသား ဟင်းတွေကို ထမင်းချိုင့်ထဲ တစ်ဆင့်ပြီး တစ်ဆင့် ထည့်သည်။ အားလုံး အဆင်သင့် ဖြစ်တော့ ကျွန်မကို ယူခိုင်းသည်။
“ညည်း အဲဒါ အိမ်ရှေ့ ယူသွား၊ ကိုဖြိုး ကားထုတ်လာရင် ကားပေါ် တင်ပေးလိုက်”
“မမက အိမ်မှာ ထမင်းမစားဘူးလား”
“၉ နာရီပဲ ရှိသေးတယ်၊ ဟို အလုပ်တိုက်မှာ စားမှာ”
“ပန်းကန်တွေ ဇွန်းတွေရော”
“အားလုံး အလုပ်တိုက်မှာ အဆင်သင့် ရှိပါတယ်”
ကျွန်မသည် ထမင်းချိုင့်ကို အိမ်ရှေ့ခန်းမကြီးအဝ ယူသွားတော့ ဘကြီးဖြိုး ကားမှာ ဆင်ဝင်အောက် အဆင်သင့် ရောက်နေပါသည်။ ထမင်းချိုင့်ကို ကားးပေါ် တင်လိုက်ပါသည်။ ရှေ့ဆက် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ။ ဘကြီးဖြိုးကလည်း စကား သိပ်ပြောပုံမရ။ ကျွန်မ သံဆွဲတံခါးနား ရပ်နေပါသည်။
လှေကားဆီမှ ခြေသံကြား၍ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မမ။ ကျွန်မ အလွန် အံ့အားသင့်သွားပါသည်။ နံနက်ခင်း အိပ်ရာထက တွေ့ခဲ့သော မမနှင့် ဘာမှ မတူ။ မနက်က မမကို အသက် ၄၀ လောက်ဟု ကျွန်မ ခန့်မှန်းခဲ့ပါသည်။ ယခုတော့ မမသည် ၃၀ လောက်ခန့် နုပျိုသွားသည်။ ဆံပင်တွေမှာ သူ့မျက်နှာနှင့် လှပအောင် နဖူးပေါ်မှာ ခွေနွဲ့ နေကြသည်။ ကုပ်ပေါ်မှာ ဆံထိုး မဟုတ်သော ဆံပင်တိုတွေကို ပုံပုံလေး ရစ်ဖွဲ့ထားသည်။ နှုတ်ခမ်းများက နံနက်ခင်းကလို ဖြူလျော့မနေ၊ ခရမ်းရောင် စိုဝင်းနေသည်။ ကော့နေသော မျက်တောင်အောက်မှာ မျက်လုံးက ဝှန်းမှောင် ကြည်လဲ့နေသည်။ မျက်ခွံပေါ်က နီပြေပြေနှင့် ပါးပေါ်က နီထွေးထွေး အရောင်တွေ၊ မမ မျက်နှာသည် အရောင်စုံတွေကို လိုက်ဖက်အောင် ဆေးချယ်ထားသော ပန်းချီဆရာ၏ လက်ရာနှင့် တူနေသည်။ ပခုံးလက်ပြတ် ခရမ်းရောင်ပွင့်ခက်များ နွယ်ယှက်ထားသော အင်္ကျီအောက်မှာ မို့၍ ဖြိုးမောက်သော ရင်သားက တိမ်းနွဲ့တိမ်းပါးနှင့်၊ ပြီးတော့ ခရမ်းရင့် ဗြောင် ပိုးပျော့လုံချည်ကလည်း ခြေလှမ်းသွားတိုင်း ပြည့်တင်းသော တင်ပါးကို ထင်းထင်းကြီး ပေါ်လွင်စေပါသည်။ သွယ်ပျောင်းသော ခြေတံအောက်မှာ ခရမ်းရောင် ခုံမြင့်ဖိနပ်လေးက မမ ခြေဖမိုးနှင့် လိုက်ဖက်လွန်းပါသည်။ လန်းဆန်း သွက်လက်စွာ မမ ကားပေါ် တက်သွားပုံကို ကျွန်မ တမေ့တမော ငေးနေမိပါသည်။
ကားထွက်သွားတော့မှ သံဆွဲတံခါးကို ပိတ်လိုက်ကာ ဧည့်ခန်းမကြီး၊ ထမင်းစားခန်းများကို သန့်ရှင်းရေး ကျွန်မ စလုပ် ပါသည်။ ကော်ဇောပေါ်မှ ဖုန်များ သန့်စင်ဖို့ စက်ကိရိယာ တစ်ခု ဒေါ်မုံးက ထုတ်ပေးပါသည်။ ဒီစက်ကို ကိုင်စ အခက်အခဲ ရှိသည်က လွဲ၍ ကျန်အလုပ်တွေကို ကျွန်မ လွယ်လွယ်ကူကူ လုပ်နိုင်ပါသည်။ တယ်လီဖုန်း လာလျှင် ကိုင်ဖို့လည်း ဒေါ်မုံးက သင်ပြပါသည်။ အားလုံး ပြီးကာနီးမှာ တီခနဲ မြည်လိုက်သော ခေါင်းလောင်းသံ ကြားရပါသည်။ ဘယ်ကပါလိမ့်၊ မမကလည်း အပေါ်မှာ မရှိပါ။ ကျွန်မ ဒေါ်မုံး ရှိရာ မီးဖိုသို့ ပြေးသွားပါသည်။
“ဒေါ်မုံး ဘယ်ကလဲ၊ ခေါင်းလောင်းသံ ကြားတယ်”
ဒေါ်မုံးက အိမ်ရှေ့ကို လိုက်လာပါသည်။ ဘဲလ်သံမှာ ထပ်မြည်လာပါသည်။
“ဟဲ့ ခြံဝက အသံ၊ စာပို့သမားလား ဧည့်သည်လား သွားစမ်း”
ဒေါ်မုံး အမိန့်အတိုင်း ကျွန်မ ခြံဝကို ပြေးထွက်သွားပါသည်။ စာပို့သမား ခြံဝမှာ ရပ်နေသည်။ တံခါးအပြင်မှာ စာတိုက်ပုံး ချိတ်ထားရက်သားနှင့် ဘာကိစ္စရှိ၍လည်း မသိ၊ ကျွန်မ တံခါးနား ရောက်တော့-
“ရီဂျစ်စတာ စာ လက်မှတ် ထိုးယူစရာစာ ပါလာလို့” ဟု စာပို့သမားက ပြောပါသည်။ မီးခိုးရောင် ဝတ်စုံနှင့် စာပို့သမားလေးသည် အသက် နှစ်ဆယ်လောက်ပဲ ရှိဟန်တူသည်။ အသားလတ်လတ်နှင့် တောင့်တင်း ကျန်းမာသော ကိုယ်ဟန် ရှိပါသည်။ ကျွန်မက သူပြသော နေရာမှာ လက်မှတ်ထိုးလိုက်ပါသည်။
“လေးခင်တဲ့၊ ခင်ဗျား နာမည်နော်။ ခင်ဗျားက စာတတ်တယ်”
သူက ကျွန်မ လက်မှတ်ကို ကြည့်၍ မေးပါသည်။
“ဟုတ်ကဲ့”
“အရင်ကဆို အဘွားကြီး တစ်ယောက် ထွက်လာပြီး စာယူရင် အဲဒီမှာ ကြက်ခြေခတ်တယ်။ သူ့ခမျာ စာမတတ်ဘူး ထင်တယ်”
ဒေါ်မုံးကို သူဆိုလိုဟန် တူပါသည်။ ပြီးတော့ သူ့စာအိတ်ကို ကျွန်မအား လှမ်းပေးပါသည်။
“သွားတော့မယ်နော်၊ ကျွန်တော့် နာမည် မှတ်ထားပါ၊ စိုးမောင်ပါ”
ရင်းရင်းနှီးနှီး နှုတ်ဆက်၍ သူ့စက်ဘီးလေး စီးကာ ထွက်သွားပါသည်။ ကျွန်မ ဂရုစိုက် ကြည့်သည်က သူ့ယူနီဖောင်း မီးခိုးရောင်ဝတ်စုံကို ဖြစ်သည်။ အရောင်များ ပြယ်လွင့်စ ပြုသွားပေမဲ့၊ ကောင်းမွန်စွာ ဖွပ်ထားပုံ ရသည်။ ပြီးတော့ သပ်သပ်ရပ်ရပ်နှင့် ကြေမွ မနေပါ။ ကျွန်မ အိမ်ထဲသို့ ပြန်ဝင်ခဲ့ပါသည်။
* * *
(၃)
ညနေရောက်တော့ ကျွန်မ ရေမိုးချိုး အဝတ်လဲပြီး သံဆွဲတံခါးဝမှာ လမ်းလျှောက်ရင်း မမ အလာကို စောင့်နေပါသည်။ ဒီလို လုပ်ရမည်ကို ဒေါ်မုံးက ညွှန်ကြားထားပါသည်။ အိမ်ရှေ့ ခြံဝန်းရှိ မြက်ခင်းစိမ်းကြီးကို ကြည့်ရင်း၊ တိတ်ဆိတ် အေးချမ်းသော ကျွန်မအဖေခြံကို သတိရနေမိပါသည်။ တာကြီးပိုင်း ဆိုပေမဲ့ အစွန်ဖျားဘက်။ ရေတွင်းများ ကိုယ်ပိုင်ရှိ၍ ကျွန်မတို့ဘက်မှာ ယာခင်းတွေနှင့် စိမ်းစိုနေသည်။ တာကြီးပိုင်းချင်း တူပေမဲ့ အဒေါ့်အိမ်က မြို့ဘက်နီး၍ လူနေထူထပ်သော ဈေးဆိုင်တန်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဘေးမှာဆိုတော့ ဆူညံပူလောင်လှသည်။ သစ်ပင် စိမ်းစိမ်းစိုစိုကို မမြင်ရပါ။ မမ ခြံကတော့ အေးမြ စိမ်းစိုနေသည့် မြက်ခင်းပေါ်မှာ ပိုက်ခေါင်းမှ ရေပန်းတွေ ချာချာလည်ကာ မြက်ခင်းပေါ် ပက်ဖျန်းနေသည်။
မမ ကား ဝင်လာပါသည်။ ခြံတံခါးကို မာလီက ပြေးဖွင့်၏။ ဆင်ဝင်အောက် ရောက်တော့ ကျွန်မ ကားနောက်ဘက် တံခါးကို မှားဖွင့်မိပါသည်။ မမ နံနက်ကလို နောက်မှာ ပါလာသည် ထင်၍ ဖြစ်ပါသည်။ ကားနောက်မှာ ထိုင်နေသူက ဘကြီးဖြိုး။ ကားမောင်းလာသူက လူရွယ်တစ်ယောက်။ လူရွယ်ဘေးမှာ မမ။ ကျွန်မ ရုတ်တရက် ကြောင်နေစဉ် မမ သူ့တံခါး သူဖွင့်၍ ဆင်းလာပါသည်။
ကျွန်မ ပစ္စည်းတွေ ယူနေစဉ် မမတို့ အိမ်ပေါ် တက်သွားပါသည်။
“လေးခင် အပေါ်ကို လိမ္မော်ရည် ယူခဲ့”
မမက လှေကားရင်းမှ ကျွန်မကို လှမ်းပြောလိုက်ပါသည်။ ကျွန်မ နောက်ဖေးကို ပြေးသွား၏။ ဒေါ်မုံး ပြင်ပေးသော လိမ္မော်ရည်ဖန်ခွက်များကို ယွန်းဗန်းပေါ် တင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ရေခဲတုံးများ ထည့်ထားသော ဖန်ချိုင့်၊ ဖန်ချိုင့်ထဲမှာ ရေခဲယူဖို့ ငွေရောင်ညှပ် တစ်ခု၊ ကျွန်မ ပစ္စည်းများကို ထည့်ရင်း ဒေါ်မုံးကို လှမ်းမေးလိုက်ပါသည်။
“အပေါ်ထပ် ဘယ်ကို ယူရမှာလဲ”
“မနက်က မမ အိပ်ခန်းကိုလေ”
“ဟင် ... ဟိုလူတစ်ယောက်လည်း ပါလာသေးတယ်လေ၊ ဧည့်သည်ကို အိပ်ခန်းထဲမှာ ဧည့်ခံတယ်”
ကျွန်မက ပြူးပြူးပြဲပြဲနှင့် မေးလိုက်၏။
“စပ်စုလိုက်တာဟာ။ ကိုပါဟာ ဧည့်သည် မဟုတ်ဘူး”
ကျွန်မ လိမ္မော်ရည်ဗန်းကို အပေါ်ထပ် ယူလာရင်း စိတ်ထဲမှာတော့ ဒေါ်မုံး စကားကို ရေရွတ်နေမိသည်။ “ကိုပါဟာ ဧည့်သည် မဟုတ်ဘူး”တဲ့။ မမအခန်းထဲ ရောက်တော့ ကိုပါ ဆိုသူ ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်နေသည်။ မမကို မတွေ့ရပါ။
“ဒီကို ယူလာခဲ့”
ကိုပါ့ အသံက ဩဇာ မြောက်လှသည်။ တည်ကြည်ခံ့ညားသော အသံ၊ ကျွန်မ စားပွဲပေါ် ဗန်းချရင်း သူ့မျက်နှာကို လှည့်ကြည့်လိုက်ပါသည်။ သူကလည်း ကျွန်မကို ကြည့်နေတော့ ကျွန်မရင်ထဲ လှုပ်ရှားသွားပါသည်။ လက်တွေပါ တုန်လာသလို ဒီနေရာမှာ ကြာကြာ ရပ်ရမှာလား၊ ပြန်ထွက်သွားရတော့မှာလား၊ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ။ မျက်ခုံးကောင်းကောင်း၊ မျက်လုံးက ဝင်းပပနှင့် အသားကလည်း ဖြူပါသည်။ မေးရိုးထောင်၍ အနည်းငယ် ရင့်ကျက်ပုံ ရပေမင့် နှာတံဖြောင့်စင်းနေသော လူချောတစ်ယောက်။ သူ့ဆံပင်ကလည်း ခုခေတ် အမျိုးသားတွေလို ကုပ်ဝဲ မဟုတ်၊ ခပ်တိုတို ညှပ်ထားပါသည်။
“လေးခင် သွားနိုင်ပြီ”
မမအသံ ကြားရသည်။ မမ အဝတ်လဲခန်းထဲမှ ထွက်လာတော့မှ ကျွန်မ ခပ်သွက်သွက် အခန်းထဲမှ ထွက်လာပါသည်။ အမလေး ... ရင်ထဲမှာ မောလိုက်တာ။ ဘာဖြစ်၍မှန်း မသိ။ မိနစ် ၂၀ လောက် အချိန်ကာလလေးကို ဖြတ်သန်းနေသည်မှာ ပင်ပန်းလိုက်တာ။ မမတို့ဓလေ့ထုံးစံပေပဲလား ...။ လူရွယ်ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို ကိုယ့်အိပ်ခန်းထဲမှာ ဧည့်ခံသည်တဲ့။ ဒေါ်မုံးကို မေးလျှင်လည်း စပ်စုသည်ဟု အပြောခံရမည်။ ကျွန်မတစ်ယောက်တည်း ထမင်းစားခန်းမှာ ထိုင်နေမိသည်။ ပြီးတော့မှ ညစာအတွက် ကူရန် မီးဖိုထဲ ဝင်လာပါသည်။ မီးဖိုထဲမှာ ဘကြီးဖြိုးတို့လင်မယားနှစ်ယောက်။
“ရှင်ရေမချိုး သေးဘူးလား ကိုဖြိုး”
“အပါ့ကို လိုက်ပို့ရဦးမယ်လေ”
“သူ ညစာ ဒီမှာ မစားဘူးပေါ့”
“စားမယ် မထင်ဘူး”
သူတို့နှစ်ယောက် ပြောစကားကို နားထောင်ရင်း ပန်းကန်တွေ သယ်သွားကာ ထမင်းစားခန်းစားပွဲပေါ်မှာ ကျွန်မ ပြင်ဆင်နေပါသည်။ မကြာခင် မမနှင့် ကိုပါ လှေကားမှ ဆင်းလာကာ ခြံထဲ ထွက်သွားကြသည်။ မမသည် ဘလောက်အင်္ကျီ ပွပွပျော့ပျော့ နံ့သာရောင်နှင့် တစ်မျိုးလှနေသည်။ ကိုပါနှင့် ယှဉ်လိုက်တော့ ကိုပါဆိုသူ ငယ်ပုံ ရသည်။ ကျွန်မသည် သူတို့နှစ်ယောက် လမ်းလျှောက်နေသည်ကို ထမင်းစားခန်း ပြတင်းမှ မျှော်ကြည့်နေမိပါသည်။ အရပ်အမောင်းကတော့ ကိုပါသည် မမထက် မြင့်ပါသည်။
နေဝင်လုချိန်ကျမှ ဘာကြီးဖြိုး ကားထုတ်လာကာ ကိုပါကို လိုက်ပို့ရန် ဆင်ဝင်အောက် မောင်းလာသည်။ ကားတံခါး ဖွင့်ပေးဖို့ ကျွန်မ ကားနားမှာ ရပ်နေပါသည်။
“အပါ ... နောက် တနင်္ဂနွေတော့ ညစာ မမတို့အိမ်မှာ စားရမယ်နော်”
ကျွန်မ ဖွင့်ပေးရန် မလို၊ မမ ကိုယ်တိုင် ကားတံခါး ဖွင့်ပေး၍ ကိုပါ တက်သွားပါသည်။ ကားထွက်သွားသည်အထိ မမ လက်ပြ ကျန်ရစ်သည်။ မမ ညစာ ၇ နာရီလောက်မှ စားသည်။ ကျွန်မကတော့ ဘာကြီးဖြိုးတို့ လင်မယားနှင့် အတူ စားရပါသည်။ ၉ နာရီလောက်မှာ ဘကြီးဖြိုးတို့ အစေခံတန်းလျားကို ပြန်ကြသည်။ တံခါးတွေ အားလုံးပိတ်ပြီး ကျွန်မအခန်းကို ကျွန်မ တက်လာခဲ့ပါသည်။ မမက လိုအပ်လျှင် ကျွန်မကို ဘဲလ်တီး ခေါ်မည်ဟု ပြောပါသည်။
အိပ်ရာပေါ် လှဲရင်း ဒီအိမ်ကြီးမှာ တစ်နေ့တာကို စဉ်းစားနေမိပါသည်။ ကျွန်မ တွေ့ရသော သူစိမ်း ဆို၍တော့ နံနက်က စာပို့သမားလေး ကိုစိုးမောင်နှင့် ညနေက ကိုပါ၊ မမကတော့ အပါတဲ့။ မောင်နှမလား ဆွေမျိုးလား၊ တဖြည်းဖြည်းတော့ သိလာမှာပဲ ဖြစ်သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့လေ ကျွန်မ နှစ်သက်သော အိပ်ရာခင်းဖြူဖြူပေါ်မှာ ကျွန်မ ထိုညက ကောင်းစွာ အိပ်ပျော်သွားပါသည်။
နောက်တစ်ပတ် တနင်္ဂနွေမှာ ဘာဖြစ်၍မှန်းမသိ၊ ကိုပါကို မမ ထမင်းမကျွေးဖြစ်ပါ။ တစ်နေ့လုံးလိုလို မမလည်း အပြင်ကို ထွက်သွားပါသည်။ ညနေ ပြန်လာတော့ အပေါ်မှာပဲ နေသည်။ ခြံထဲကို ဆင်း၍ မမ လမ်းလျှောက်သည်ကို ကျွန်မ မတွေ့ရပါ။ ထမင်းစားဖို့ ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်သွားတော့ ဘကြီးဖြိုးတို့နှစ်ယောက် စကားပြောနေသံ ကြားရပြန်သည်။
“အပါနှင့် မမထား ဇာတ်လမ်းက ဘယ်လိုဖြစ်လဲ မသိ၊ အပါလည်း ထမင်းမစား။ မင်းတို့ မမတော့ စိတ်ကောက်နေတယ် ထင်တယ်”
ဘကြီးဖြိုး ပြောစကားကို ကျွန်မ သိပ်နားမလည်။
“ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ။ ကောင်လေးက ငယ်တော့ သူက ချော့ရတဲ့ ဇာတ်လမ်း ဖြစ်မှာပေါ့”
ကျွန်မ တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ သူတို့စကား ရပ်သွားပါသည်။
“လာ လေးခင်၊ ထမင်းစားမယ်”
ဒေါ်မုံးက ခေါ်လိုက်သည်။
ထမင်းဝိုင်းမှာ ထိုင်ရင်း ကျွန်မ မနေနိုင်။ မေးခွန်းတစ်ခု မေးလိုက်ပါသည်။
“ဒေါ်မုံးတို့ ပြောနေသံ ကြားလို့ မမ နာမည်က မမထားတဲ့လား”
အမှန်တော့ ဒီအိမ် ရောက်လာကတည်းက ဒေါ်မုံးတို့ ခေါ်သလိုသာ မမဟု ခေါ်နေရသည်။ မမ နာမည်ကို ကျွန်မ မသိပါ။
“ကိုဖြိုးရေ ... ဒီကောင်မလေး ကြောင်တယ်ဆိုတော့ ရှင် မယုံဘူး။ သူ အပါနဲ့ မမထား ဇာတ်လမ်းကိုလည်း မသိဘူး။ ပြီးတော့ မမနာမည်လည်း မသိဘူး”
“ဘယ်သိပါ့မလဲကွ၊ အပါနဲ့ မမထား ဇာတ်လမ်းက တို့ငယ်ငယ်က ရုပ်ရှင်၊ သူတို့ မွေးမှာမဟုတ်သေးဘူး”
ကျွန်မအမေးကို မဖြေ။ သူတို့လင်မယား အချီအချ ပြောကာ ဘကြီးဖြိုး ထမင်းစားပြီးသွားပါသည်။ ဘကြီးဖြိုး အပြင်ထွက်သွားတော့မှ ဒေါ်မုံးက စကားဆက်ပါသည်။
“အပါနဲ့ မမထား ဇာတ်လမ်းဆိုတာ မိန်းမကြီးကြီးနဲ့ ကောင်လေးငယ်ငယ် ကြိုက်တဲ့ဇာတ်လမ်း၊ တင်မောင်နဲ့ မေရှင် မြားနတ်မောင်ဇာတ်ကားမှာ သိပ်ကောင်းတာပဲ၊ ဒေါ်မုံးတို့ ကြည့်ရတယ်။ ခုလည်း ကိုပါက မမထားထက် အများကြီး ငယ်တယ်လေ။ မမက အစစ အလိုလိုက်ပါတယ်”
“မမ နာမည်က ....”
ကျွန်မက ထပ်မေးပြန်သည်။
“ရုပ်ရှင်ထဲကလို မမထားတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒေါ်တင်မမတဲ့။ မမက တကယ်တော့ သိပ်သဘောကောင်းပါတယ်။ သူ့ဂုဏ်၊ သူ့စည်းစိမ်နဲ့ စပ်တဲ့လူတွေ ရှိပေမဲ့ လက်မခံဘူး။ အပါကိုပဲ ရင်းရင်းနှီးနှီး နေတယ်”
“သူတို့ လက်ထပ်တော့မှာလား”
“ဘယ်သိပါ့မလဲ၊ ဒါလောက်တော့လည်း မစပ်စုနဲ့ဦး”
ဒေါ်မုံးတစ်ယောက် ပြောသမျှသာ ကျွန်မက သိရသည်။ ကျွန်မကို ဘာကြောင့်များ မစပ်စုနဲ့ဟု ခဏခဏ တားမြစ်နေသည် မသိပါ။
နောက်အပတ် စနေမှာ မမအလာကို ကျွန်မ စောင့်ရင်း ခြံထဲမှာ လမ်းလျှောက်နေမိသည်။ မာလီကြီးပင် ရေပိုက်များ သိမ်း၍ အိမ်ပြန်သွားပါသည်။ သစ်ခွပန်းစင်များအနားမှာ ကျွန်မ ထိုင်လိုက်ပါသည်။ ရေဓာတ်နှင့် စိမ်းမြနေသော မြက်ခင်းအရှိန်ကြောင့် ကျွန်မအနားတစ်ဝိုက်မှာလည်း အေးနေပါသည်။ နွေ၏ အပူငွေ့များမှာ ခြံထဲကို တိုးဝင်လာခြင်း မရှိ။ အပြင်မှာတော့ အတော်ပူမည် ဖြစ်ပါသည်။ နေရောင်သည် တဖြည်းဖြည်း ဖျော့လာသည်။
ကားတစ်စီး ရပ်သံကြား၍ ကျွန်မ ခြံဝသို့ ထွက်လာပါသည်။ ကားထဲမှာ ကိုပါကို တွေ့ရပါသည်။ ကျွန်မ တံခါးကို ဖွင့်ပေးရင်း မမ ပြန်မရောက်သေးကြောင်း ပြောလိုက်ပါသည်။
“မင်း လမ်းလျှောက်နေလား”
“ခြံထဲမှာ ထိုင်ရင်း မမကို စောင့်နေတာပါ”
“သွား သွား ထိုင်နေ၊ ကိုကိုပါ လာခဲ့မယ်”
သူ့ကိုယ်သူ ကိုကိုပါဟု ပြော၍ ကျွန်မနားထဲ ထူးဆန်းနေပါသည်။ ဟုတ်၏။ သူ့ကို ကျွန်မ အမည်တစ်ခုခု ခေါ်ရပေမည်။ ယခုတော့ သူပြောသလို ကိုကိုပါဟု ခေါ်ခြင်းမှာ အကောင်းဆုံး ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်မ သစ်ခွပင်ဘေးရှိ ခုံတန်းပေါ် သွားထိုင်လိုက်သည်။ ကိုကိုပါက ကားကို ဆင်ဝင်အောက် ရပ်ကာ ကျွန်မရှိရာသို့ မြက်ခင်းစပ်နှင့် ပန်းခင်းများကြားမှ လျှောက်လာသည်။
ကျွန်မဘေးမှ ခုံတန်းမှာ ထိုင်ချလိုက်သည်။
“အအေးတစ်ခုခု သောက်မယ်ဆိုရင် ကျွန်မ သွားယူလိုက်ပါ့မယ် ကိုကိုပါ”
ကျွန်မသည် ကိုကိုပါ ဆိုသော စကားကို ဖြည်းညင်းစွာ ရွတ်ဆိုလိုက်ပါသည်။
”ခုပဲ သောက်ခဲ့တယ်။ အေးအေး ထိုင်ပါကွာ။ ဒီမှာ စကားပြောရင်း မမကို စောင့်တာပေါ့။ ခုမှပဲ အေးတော့တယ်”
သူက လက်ကိုင်ပဝါနှင့် ကုပ် လည်ပင်းတွေ သုတ်ရင်း ပြောလိုက်၏။ သူ့လေသံက တရင်းတနှီး ကိုယ့်ထက် ငယ်သူတစ်ယောက်ကို ပြောသောလေသံ ဟုတ်ပါသည်။ ကျွန်မက သူ့ထက် အများကြီး ငယ်ပုံရပါသည်။
“မင်း ဒီမှာ မလုပ်ခင်က ဘယ်မှာလုပ်လဲ”
ကျွန်မသည် မမကို ပြောပြသည့်အတိုင်း ပြောပြလိုက်ပါသည်။ ပထမတော့ ရှက်ရွံ့သလို ဖြစ်နေပေမဲ့ နောက်ပိုင်း သွက်သွက်လက်လက် ကျွန်မ ပြောရဲလာပါသည်။
“ကျွန်မတို့ဆရာ ကိုဌေးအောင်က သူ့ညကျောင်းမှာ စာကြည့်ခန်းလေးလည်း လုပ်ထားတော့ ကျွန်မတို့ စာအုပ်ငှားကြည့်ဖြစ်ပါတယ်။ ညနေစောင်းလည်း စောစော ကျောင်းကိုသွားပြီး စာဖတ်ဖြစ်ပါတယ်။ စာသင်တာက ညမှ သင်ရတာ။ အမေ့ကို စောင့်ရင်းလည်း နေ့လယ် ဝတ္ထုတွေ ဖတ်ဖြစ်ပါတယ်။ အဒေါ့်အိမ်ရောက်တော့ ငှားဖတ်ရတာ ဆရာ့ကျောင်းနဲ့ ဝေးသွားပြီ”
သူက ကျွန်မကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့နှင့် စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်ပါသည်။ ဒါပေမဲ့ သူ့အကြည့်မှာ ရိုးသားပါသည်။ အစ်ကိုတစ်ယောက်က ညီမငယ်ကို ကြည့်ပုံမျိုး ကျွန်မစကားတွေကိုလည်း စိတ်ဝင်စားစွာ နားထောင်ပါသည်။ ဘာလိုလိုနှင့် နေရောင်တွေ ခြံဝင်းထဲမှာ မရှိတော့ပါ။ မှောင်ရိပ်သန်းလာပါသည်။ အိမ်ကြီးဘက်မှာ မီးရောင်တွေ လင်းလာပါသည်။ မြက်ခင်းလယ်မှာ ဓာတ်တိုင်ထိပ်မှ မာကျူရီမီးရောင် ပြာလဲ့လဲ့ကလည်း မြက်ခင်းပေါ်မှာ ဖြာကျနေပါသည်။
“အမှန်တော့ ... လထွက်လာရင် ဒီမီးရောင်က မလိုတော့ဘူး။ ညအလှ ပျက်သွားသလိုပဲနော်။ ဒါနဲ့ မင်းနာမည်က”
“လေးခင်ပါ ...”
“ အေး ... ဟုတ်ပါရဲ့၊ မမခေါ်သံ ကြားမိသလိုပဲ၊ မမကလည်း ကြာလိုက်တာ၊ အလုပ်မှာ သိပ်အာရုံစိုက်တာပဲနော်။ ဒီခြံကြီးဟာ သိပ်လှတာပဲ။ မမ ဒီအလှမှာ စိတ်ဝင်စားရင် သူ့စိတ် အလိုလို အပန်းပြေမှာ။ မင်းကော ဘယ်လိုထင်လဲ မလေး”
ကျွန်မ ကြောင်နေပါသည်။ ဘာဖြေရမှန်း မသိပါ။
“အဲလေ ... ဒါနဲ့ မင်းဖတ်ဖူးတယ် ဆိုတဲ့ ဝတ္ထုတွေထဲမှာ ဘယ်ဟာတွေကို ကြိုက်လဲ ..."
“ကျွန်မ ... ကျွန်မ အများကြီး ကြိုက်ပါတယ်”
“ဒီလိုပါလေ၊ ကိုယ်ဆိုလိုတာက အချစ်ဝတ္ထုမျိုးလား၊ သိုင်းဝတ္ထုလား၊ စုံထောက်လား၊ ဘဝသရုပ်ဖော်လား။ တစ်ခုခုကို ဘယ်ဟာ ပိုပြီးဖတ်သလဲ”
ကျွန်မက ခေတ္တ ငေးနေသည်။
“ဝတ္ထုတိုင်း လိုလိုဟာ ဘဝကို သူ့ရှုထောင့်နဲ့ သူသရုပ်ဖော်နေတာပဲလို့ ဆရာ ကိုဌေးအောင်က ပြောပါတယ်။ ကျွန်မလည်း စုံစုံ ဖတ်ပါတယ်”
“အေး ... အေး ... မင်းဆရာပြောတာလည်း မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့လေ ... အချစ်လွန်ကဲတော့လည်း အချစ်ဝတ္ထု။ လူတွေနေထိုင် စားသောက်ရပုံ ဆင်းရဲကျပ်တည်းမှုတွေကို သရုပ်ဖော်တော့ ဘဝသရုပ်ဖော်ဝတ္ထု ဆိုပါတော့။ အဲဒါ ပြောတာပါ”
“ဟုတ်ကဲ့။ ကျွန်မကတော့ ...”
ကျွန်မသည် စကား ရှေ့မဆက်နိုင်တော့ဘဲ ငေးနေမိသည်။
“ဆိုပါဦး”
“ဘဝသရုပ်ဖော် ဆိုပေမဲ့ ဆင်းရဲတာရဲ့ နောက်တွဲ ပြဿနာတွေပါတဲ့ အကြောင်းတွေ မဖတ်ချင်ဘူး”
သူက ထူးဆန်းသလို မျက်လုံးပြူး၍ ကျွန်မကို ကြည့်ပါသည်။
“ကျွန်မက ဆင်းရဲတာလောက်တော့ ခံနိုင်ပါတယ်။ စာရေးဆရာတွေ စိတ်ကူးနဲ့ရေးတဲ့ ဘ၀ထက် ကျွန်မရဲ့လက်တွေ့ဘဝက ပိုဆင်းရဲပါတယ်။ ထပ်တူထပ်မျှ စာရေးဆရာတွေက ခံစားရေးပါတယ် ဆိုပေမဲ့ တကယ်လက်တွေ့ ခံစားရတဲ့ ကာယကံရှင် ကျွန်မတို့လောက် ခါးသီး နာကြည်းမှုကို သူတို့ မခံစားရဘူး။ ဒီတော့လည်း ဘဝသရုပ်မှန် ဆိုပေမဲ့ မဖတ်ချင်တော့ဘူး။ ကိုယ့်ဘဝက ခဏလွတ်မြောက်လည်း မနည်းဘူး။ ကိုယ့်ဘဝကို မေ့လို့ရတဲ့ စိတ်ကူးယဉ်ဝတ္ထုတွေကို ပိုဖတ်ပါတယ်။ ကြိုက်လွန်းလို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ပြီးတော့ စုံထောက်ဝတ္ထု ဖတ်ပါတယ်”
“အေး မင်းပြောတာလည်း စဉ်းစားစရာပဲ။ မလေးခင် မင်းဟာ သိပ်ဆင်းရဲတယ် ဟုတ်လား။ ဆင်းရဲလို့ ဆင်းရဲသားတွေအကြောင်း ဘ၀သရုပ်ဖော်ကို မဖတ်ချင်တာလား”
“မဖတ်ချင်လို့တော့ မဟုတ်ဘူးလေ။ ဘယ်လို ပြောရမလဲ။ မဖတ်ရဲဘူး ဆိုရမှာလား။ ဥပမာ နွေတစ်ည၊ ကိုကိုပါ ဖတ်ဖူးလား”
“အေး ဖတ်ဖူးတယ်။ ကိုယ် သိပ်ကြိုက်တာပဲ”
“ကျွန်မလည်း ကြိုက်တာ။ ဒီဝတ္ထု ဖတ်စက ကျွန်မ ငယ်ပါသေးတယ်။ ဆရာက သူစုထားတဲ့ စာအုပ်တွေထဲက ကျွန်မကို ပေးဖတ်တာ။ ဖတ်ရင်းလည်း ကိုယ်ခံစားရသလိုပဲ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ အရွယ်ရောက်လို့ အလုပ်လုပ်ရတဲ့အခါ အရောင်းအဝယ် လုပ်ရင်း ညတစ်ညကို တွေ့ရကတည်းက ဒီလိုဝတ္ထုမျိုးတွေကို မဖတ်ရဲဘူး။ ရင်ထဲမှာ ဝေဒနာဟောင်းက ပေါ်လာသလိုပဲ ...”
“ဘာ ... ညတစ်ည”
ကျွန်မသည် ရုတ်တရက် စကားကျွံသွားမိသည်ကို သတိရလာပါသည်။ စကားကို စိတ်ဝင်စားရင်း ပြောလိုက်မိပါသည်။ ကိုကိုပါကို ဒီညအကြောင်း မပြောချင်ပါ။ ကျွန်မ ချက်ချင်းပဲ စကားလွှဲလိုက်ပါသည်။
“ဖေဖေတို့နဲ့ နေတုန်းက မိဘအရိပ် ခိုနေရတာလေ။ ဆင်းရဲတယ် ဆိုပေမဲ့ ယာခင်းအကျယ်ကြီးက တဲထဲမှာ နေရပြီးတော့ အစား မဆင်းရဲဘူး။ ကျွန်မတို့နောက်ဘက်လှမ်းလှမ်းမှာ မြစ်ရှိတယ်။ မြစ်ကမ်းပါးက တံငါသည်တွေက ငါးနဲ့ ကျွန်မတို့ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ လဲစားတော့ ငါးဟင်းလည်း ခဏခဏ စားရတယ်။ ပြီးတော့ ဝက်မွေးတဲ့သူတွေကလည်း ဝက်ခိုးပေါ်တဲ့အခါ ကျွန်မတို့ဆီ ဟင်းသီးဟင်းရွက်နဲ့ ဝက်သားနဲ့ လာလဲတော့ ဝက်သားလည်း စားရတယ်။ စိတ်ထဲမှာ ဆင်းရဲတယ်လို့ မထင်ဘူး။ တဲဆိုတာ နေလို့ ရတာပဲ၊ ကွင်းပြင်ကျယ်မှာ လေတဖြူးဖြူးနဲ့။ ကျွန်မ ပင်ပန်းတယ်ဆိုတာ အဖေ့ကို ကူပြီး ရေတွင်းက ရေငင်ပြီး အခင်းတွေ လောင်းရတာ ပင်ပန်းတာပဲ ရှိတယ်။ စိတ်ထဲမှာ ပျော်မိပါတယ်။ အမေက နာတာရှည်ဆိုတော့ အမေ့ကို စောင့်ရင်း စာဖတ်ရတာ မပျင်းပါဘူး။ အဲ အဒေါ်နဲ့နေတော့ သူတို့က လွင်တီးခေါင်၊ သစ်ပင်လည်း မရှိ၊ ဖုန်ကလည်း ထူ၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က ဆူ၊ ဈေးတန်းက ဆူနဲ့၊ ဝင်ငွေလည်း မရှိ၊ ကျွန်မလည်း အရောင်းအဝယ်လည်း မလုပ်တော့ဘူး”
“မင်း ဆင်းရဲတာ ပျော်စရာကြီးလိုပဲ၊ မင်း အရောင်းအဝယ် လုပ်သေးလား”
ဒီ မေးခွန်းကို ကျွန်မ မဖြေချင်ပါ။
“ခဏပါပဲ၊ ငွေရင်းမရှိလို့ မလုပ်တော့ဘူး”
ကျွန်မ စကားစသတ်ကာ ထလိုက်ပါသည်။ ဆင်းရဲတာထက်ဆိုးသော ပြဿနာတွေကို ကျွန်မ ဆက်မပြောချင်တော့ပါ။
“လရောင်တောင် မြင်ရပြီ ကိုကိုပါ။ အိမ်ထဲ သွားရအောင်၊ မမလည်း လာခါနီးပါပြီ”
ကျွန်မက ရှေ့မှ သွားနှင့်၍ ကိုကိုပါ နောက်မှ လိုက်လာပါသည်။ ကျွန်မတို့ ဆင်ဝင်အောက်အရောက် မမတို့ကား ထိုးဆိုက်လာပါသည်။ ဂိတ်တံခါးကို ဘယ်သူများ ဖွင့်ပေးပါလိမ့်။ ကျွန်မနှင့်ကိုကိုပါ စကားထဲမှာ စိတ်ဝင်စားနေမိကြသည်မှာ မမတို့ကား ရောက်လာသည်ကို မသိပါ။
“မမ ... နောက်ကျလိုက်တာ၊ အလုပ်တွေ များလား”
ကိုကိုပါက ကားတံခါး ဖွင့်ပေးရင်း မေးလိုက်ပါသည်။
“အလုပ်တိုက်က အစောကြီး ဆင်းလာတာ။ ဆံပင်ပုံစံလုပ်ဖို့ နွဲ့ကေသီရယ် ဆိုင်ပိတ်ပြီး အိမ်ပြန်သွားလို့ ဂိုလ်းဒင်းဘယ်လီ (ရွှေတောင်ကြား)လမ်းအထိ လိုက်သွားရတယ်။ ဟိုရောက်တော့လည်း သူ့ကို စောင့်နေရလို့ ကြာတာ။ နက်ဖြန်မနက်အစောကြီး မင်္ဂလာဆောင် ရှိတယ်လေ။ သူတို့က ဧည့်ခံပွဲ မဟုတ်ဘူး။ ဘိသိက်သွန်းပြီး လက်ထပ်ပွဲကို ကျင်းပမှာ ဆိုတော့ အစောကြီး သွားရမှာ”
မမ ကားပေါ်က ဆင်းလာတော့ သူ့ဆံပင်မှာ နံနက်ကလို မဟုတ်ပါ။ ကျွန်မမျက်စိအမြင်မှာတော့ သဗြုသီးဖတ်တွေလို အဖတ်အဖတ်တွေနှင့် ဆံပင်များ ခေါင်းပေါ်မှာ မို့နေသည်။
“ကဲ လာ အပေါ် သွားစို့”
မမက တံခါးဝ လှေကားထစ်ဆီ လှမ်းလိုက်သည်။
“လှပြီးသားကို ဒုက္ခခံလိုက်ရတာ၊ မမက ဒါလောက် ပြင်ဖို့ မလိုပါဘူး”
“ပြင်ရတယ်ရှင့်၊ ပြင်ရတယ်”
မမက ခပ်ဝေါ့ငေါ့လေး ပြောကာ ဆက်လျှောက်သွားသည်။
“ဟို တနင်္ဂနွေအစား ဒီနေ့ည ရှိတာနဲ့ အပါ ဒီမှာ ညစာစားမယ်နော်”
ကိုကိုပါ့အသံက ချော့သံ ညုသံပါ။
“လေးခင် ဒေါ်မုံးကို အပေါ် လွှတ်လိုက်”
မမက ကျွန်မကို ပြောလိုက်ကာ ကိုကိုပါနှင့်အတူ လှေကားပေါ် တက်သွားကြသည်။ ကျွန်မက မီးဖိုဝင်ကာ ဒေါ်မုံးကို အပေါ်တက်ဖို့ ပြောလိုက်ရသည်။ ဒေါ်မုံး ဆင်းလာတော့ ကျွန်မကို လှမ်းပြောသည်။
“ကဲ ပန်းကန်တွေပြင် လေးခင်၊ အပါရယ် ဒီမှာ ထမင်းစားမယ်။ ခရမ်းချဥ်သီးတွေ ရှိပေလို့၊ သူကြိုက်တယ်လေ၊ ခရမ်းသီး မီးဖုတ်ပြီး သုပ်ပေးရမယ်”
သူ ခရမ်းချဉ်သီးသုပ်နည်းကာ တစ်မျိုးပါ။ ပန်ထွေဖျော်နှင့်မတူ။ ခရမ်းချဉ်သီး မီးဖုတ်၊ ပုစွန်လှော်ကို ထောင်း၊ ဆီချက်၊ နံနံပင်၊ ကြက်သွန်တွေနှင့် ရောနယ်လိုက်သည်။ အနံ့က မွှေးပျံ့နေသည်။ တစ်နာရီလောက်ကြာတော့ မမတို့ နှစ်ယောက် ထမင်းစားဖို့ ဆင်းလာပါသည်။ မမကိုယ်တိုင် ထမင်းဟင်းကို ကိုကိုပါ၏ပန်းကန်ထဲ ထည့်ပေးပါသည်။ မူနွဲ့နွဲ့သံ၊ ချော့သံတွေ၊ ငေါ့သံတွေ။ ကျွန်မ နားရှက်လာ၍ မီးဖိုထဲ ဝင်နေလိုက်ပါသည်။
ချစ်သူတွေ ဆိုတော့ ဒီလိုပဲပေါ့။
* * *
(၄)
မမ နေမကောင်းသောနေ့။
အလုပ်တိုက်သို့ မသွားပါ။ ကျွန်မ ဧည့်ခန်းပန်းအိုးများ ပြင်နေတုန်း အိမ်ရှေ့က ဘဲလ်သံ ကြားရပြန်သည်။ ကိုစိုးမောင် လာပြန်ပြီ ထင်ပါရဲ့။ ကျွန်မ ခြံဝကို ပြေးထွက်သွားသည်။ ဟုတ်ပါသည်။ ကိုစိုးမောင်ပါပဲ။
“မလေးခင် စာလက်မှတ်ထိုးယူဦး။ ပြီးတော့ ရေတစ်ခွက်လောက်လည်း ပေးစမ်းပါဗျာ”
သူသည် မိတ်ဆွေဟောင်းလို ရင်းရင်းနှီးနှီး ပြောသည်။
ကျွန်မ လက်မှတ်ထိုးရင်း သူ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ အတော်မောနေပုံရသည်။
“မပြောချင်ဘူး၊ ဟိုဘက်တောင်ကုန်း နင်းရတာ သေလုရော။ အိမ်ကလည်း နံပါတ်သာ တူတာ လူတွေ မရှိတော့ဘူးတဲ့။ နာမည်ကလည်း မဟုတ်ဘူး” သူသည် အဝေးရှိ ကုန်းမြင့်ပိုင်းမှ အိမ်များကို လက်ညှိုးထိုးကာ ပြောပြနေပါသည်။ ကျွန်မ စာကိုယူကာ မမကို သွားပေးပါသည်။ မမက စာကိုဖတ်ရင်း မျက်နှာက ဝမ်းသာသွားပုံရသည်။
“လေးခင် ဒီစာပို့သူငယ်က စိုးမောင်လား”
“ဟုတ်ပါတယ်”
“ခေါ်လိုက်စမ်း၊ ဧည့်ခန်းမှာ ထားလိုက်”
“ဟုတ်ကဲ့ မမ။ သူက ရေသောက်ချင်တယ် ဆိုလို့ ကျွန်မ ရေတိုက်ပါဦးမယ်”
“ ကျွန်မ ကိုစိုးမောင်ကို ခေါ်ကာ ဧည့်ခန်းထဲ သွင်းလိုက်ပါသည်။ သူ့အတွက် ရေသွားယူနေတုန်း မမ ဆင်းလာပါသည်။ ရေခပ်ပြီး ကိုစိုးမောင် ဘေးမှာ ကျွန်မ ဖန်ခွက်ချလိုက်ပါသည်။
“လေးခင်ရဲ့ ... မောင်စိုးမောင်က စာပို့သမားထဲမှာ လူတော်ပဲ။ မမတို့နဲ့ ခင်တာ ကြာပြီ။ မမရဲ့ အရေးကြီးတဲ စာတွေ နိုင်ငံခြားက လာတိုင်း သူက အချိန်မရွေး ကြိုးကြိုးစားစား လာပို့တယ်။ အလုပ်တိုက်ကို လာတဲ့ စာတွေလည်း ရှိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အိမ်က စာအရောက် ပိုမြန်သလိုပဲ။ ဒီနေ့ ကနေဒါက လာတဲ့စာမှာ မမ အလုပ်ဖြစ်တယ်လေ။ မောင်စိုးမောင်ကို ဆုချရဦးမယ်။ နိုင်ငံခြားသားတွေနဲ့ ဆက်ဆံရတာမှာ အချိန်က တိကျမှ”
ကိုစိုးမောင်က ရေသောက်ပြီး ဖန်ခွက်ကို ချလိုက်ကာ ပြုံးနေပါသည်။
“မမရယ် ဆုချဖို့ မလိုပါဘူး။ ကျွန်တော် ဆောင်ရွက်လို့ မမတို့ အကျိုးဖြစ်ထွန်းတယ်ဆို ကျွန်တော် ကုသိုလ်ရပါတယ်။ ဝမ်းသာလှပါပြီ”
“မမကတော့ အထူးကျေးဇူးတင်တယ်”
ကျွန်မ ဖန်ခွက်ကိုင်၍ ဧည့်ခန်းမှ ထွက်မည်အလုပ် ...
“လေးခင်ရဲ့ နေပါဦး ...”
မမက တားလိုက်သည်။
“မောင်စိုးမောင်၊ လေးခင်ကို သိလား”
“ရီဂျစ်စတာ စာတွေ သူ လက်မှတ်ထိုးယူလိုက်လို့ သိပါတယ်”
“အေး ... တနင်္ဂနွေ တစ်နေ့နေ့ မအားဘူးလားကွယ်။ လေးခင်ကို ခေါ်ပြီး ဘုရားတွေ ပို့ပေးစမ်းပါ”
ကျွန်မရင်ထဲမှာ အံ့အားသင့်သွားပါသည်။ ကိုစိုးမောင်လည်း အမ်းတမ်းတမ်းနှင့် ကျွန်မကို လှမ်းကြည့်ပါသည်။
“ဟုတ်ကဲ့၊ နောက်တနင်္ဂနွေ ကျွန်တော် လာခေါ်ပါ့မယ်”
ကျွန်မက ဘာမှမပြောဘဲ ဖန်ခွက် ကောက်ကိုင်ကာ အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့ပါသည်။ မမနှင့် ကိုစိုးမောင် စကားပြော ကျန်ရစ်ကြသည်။ ကိုစိုးမောင်ကို ဘာဆုတွေ ပေးနေသလဲ မသိ။
ကျွန်မရင်ထဲမှာ တစ်နေ့လုံး စိတ်လှုပ်ရှားနေပါသည်။ မမအစီအစဉ်ကို နားမလည်ပါ။ ညနေကျတော့ ပို၍ စိတ်လှုပ်ရှားရပြန်ပါသည်။
မီးဖိုမှာ ပန်းကန်တွေ ပြင်နေတုန်း ဒေါ်မုံး ရောက်လာပါသည်။
“မလေးခင် မမက အပေါ် လာဦးတဲ့”
ကျွန်မ အပေါ် တက်သွားတော့ မမ အိပ်ခန်းထဲမှာ ကိုကိုပါနှင့်မမ ဆိုဖာပေါ် ထိုင်နေကြသည်။
“လာပါဦး မလေးရဲ့။ မင်းအတွက် ကိုကိုပါ စာအုပ်တွေ လက်ဆောင်ယူလာတယ်”
ကိုကိုပါ့အသံက အေးမြနေသည်။
ကျွန်မ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေပါသည်။ ကျွန်မ ကိုကိုပါကို မကြည့်မိ၊ မမမျက်လုံးတွေကို လှမ်းကြည့်မိသည်။ ကိုယ်တွေပါ သိမ့်သိမ့် တုန်သွားသလို ထင်ရသည်။ မမမျက်လုံးတွေမှာ မီးလျှံတွေကို မြင်လိုက်သလိုပဲ။
“ယူသွား လေးခင်”
မမအသံက အမိန့်ပေးသံ၊ ကျွန်မ ဘာတစ်လုံးမှ မပြော၊ ကိုကိုပါ လှမ်းပေးသော စာအုပ်တွေ ယူကာ ကျွန်မ အခန်းသို့ ပြန်လာခဲ့ပါသည်။ စာအုပ်တွေကို ပိုက်ကာ၊ ရင်တွေ တုန်လှချည်ရဲ့။ စာအုပ်ရ၍ ဝမ်းသာတာထက် မမမျက်လုံးတွေက ကျွန်မနှလုံးသားကို စူးဝင်သွားသလို ခံစားနေရသည်။
မလေးခင်သို့ မေတ္တာလက်ဆောင်။
ကိုကိုပါ ...။
စာအုပ်တိုင်းမှာ ရေးထားသော ကိုကိုပါ့လက်ရေးတွေ၊ စုံထောက်ဝတ္ထု နှစ်အုပ်နှင့် တခြားဝတ္ထုများ ငါးအုပ်။ ဘုရား ... ဘုရား ... ကောင်းသောရရှိခြင်း ဖြစ်ပါစေ။
* * *
(၅)
ကိုစိုးမောင်တို့ရပ်ကွက်ထဲကို ကျွန်မ ဝင်လာသည်။ ကိုစိုးမောင်က ဘုရားကို မသွားခင် သူတို့အိမ်ကို ပြချင်သည်တဲ့။ သူတို့ ရပ်ကွက်က ကျွန်မတို့ တာကြီးပိုင်းလို မဟုတ်။ လမ်းတွေ ကျဉ်းလှသည်။ လမ်းကြိုလမ်းကြားကို ကွေ့ကောက်သွားရသည်။ ကျွန်မတို့တဲတွေက ခြံတွေထဲမှာဆိုတော့ တစ်တဲနှင့်တစ်တဲ အလှမ်းဝေးသည်။ သူတို့တဲတွေမှာ တစ်တဲနှင့်တစ်တဲ မှီနေသလိုပါပဲ။
ကျွန်မတို့ အိမ်ဝမှာ ရပ်လိုက်ပါသည်။ အိမ်က ဓနိမိုး ထရံကာ၊ လှေကား သုံးထစ်နှင့် အိမ်ရှေ့ ဖိနပ်ချွတ်ကို ဝါးခြမ်းတွေ ကာထားသည်။ အိမ်ဝ ကတည်းက ပတ်ဝန်းကျင်မှ ချဉ်စုတ်စုတ်အနံ့တွေက လှိုင်နေသည်။ အိမ်အမြင့်က သုံးပေလောက်ပဲ ရှိမည် ထင်ပါသည်။ ကျိုးတိုးကျဲတဲနှင့် ကြမ်းပြင်ပေါ် ကျွန်မတို့ လှမ်းတက်လိုက်တော့ အိမ်က လှုပ်တုပ်လှုပ်တုပ် ဖြစ်သွားသည်။ အိမ်လေးက နှစ်ခန်း၊ ခေါင်းရင်းမှာပဲ ပြတင်းပေါက် တစ်ပေါက် ရှိသည်။ ပြတင်းပေါက် ဖွင့်ထားပေမင့် တစ်ဖက်က တဲကြောင့် အလင်းရောင် မလာပါ၊ မည်းမှောင်မှောင် ဖြစ်နေသည်။ ထရံများက တစ်ခါတုန်းက ရေနံသုတ်ထား၍ ညစ်ထေးထေး အရောင်။ တချို့နေရာ ဝါးခြမ်းလေးတွေ ကျိုးနေ၍ အပြင်ကို မြင်ရသည်။
“ဒါ ကိုယ်တို့အဖေ”
ကျွန်မ ထိုင်ဖို့ သတိမရ။ ကိုစိုးမောင် ညွှန်ပြနေသော ခေါင်းရင်းဘက်ကို ကြည့်လိုက်ပါသည်။ လိပ်တင်ထားသော ခြင်ထောင်မည်းမည်းအောက်မှာ ပက်လက်လှန်နေသော လူတစ်ယောက်။ ဂွမ်းစောင်ကလည်း အကွက်တွေ မှိန်နေပြီ။ မျက်စိမှိတ်နေသော လူနာမျက်နှာက အရိုးငေါငေါနှင့် ရှပ်အင်္ကျီကလည်း မည်းညစ်နေပြီ။ အသားက ညစ်ထေးထေး။
“ထိုင်လေ၊ အဖေက လေဖြတ်ထားတာ”
ကျွန်မက ခါးပန်းမှာ ထိုင်ကာ အိမ်တွင်းကို ကြည့်မိသည်။ အဘိုးကြီး အိပ်ရာနောက်မှာ ထရံကာထားသော အခန်းရှိသည်။
“ကိုစိုးမောင် အလုပ်သွားတော့၊ အဖေ့ကို ဘယ်သူကြည့်လဲ”
“အစ်ကို့မိန်းမ ရှိတယ်။ သူ ဘယ်သွားလဲမသိ။ သူတို့က နောက်ခန်းမှာ အိပ်တယ်။ အစ်ကိုက အဖေ့ခြေရင်းမှာ အိပ်တယ်”
အဘိုးကြီးက မပြတ်မသား အသံပြုလိုက်သည်။ အိပ်ခန်းထဲမှ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ထွက်လာသည်။
“စိုးမောင် ခြင်ထောင်ချလိုက်၊ အဖေ နောက်ဖေးသွားချင်ပြီ ထင်တယ်”
အမျိုးသမီးက ပြောလိုက်၏။
ကိုစိုးမောင်က ခြင်ထောင် ချလိုက်သည်။ အမျိုးသမီးက ခြင်ထောင်ထဲ ဝင်သွားပါသည်။ ရိနွမ်း မည်းတူးနေသော ခြင်ထောင်ပါးပါးလေးထဲမှာ အဘိုးကြီးကို ထူ၍ နောက်ဖေးတည်နေသည်ကို ကျွန်မ မြင်ရပါသည်။ အိပ်ရာဘေးက ကြမ်းပြင်အပေါက်မှာပဲ၊ အဘိုးကြီး နောက်ဖေးသွားသည်။ စူးစူးဝါးဝါး အညစ်အကြေးနံ့တွေ ထွက်လာသည်။ ပြီးတော့ ခြင်ထောင် တင်လိုက်သည်။ အိမ်အောက်မှာ ခွေးတစ်ကောင် တွေ့ရသည်။ မိလ္လာသိမ်းရန် ထင်ပါရဲ့။
“အစ်မ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း ဘုရားလိုက်ပို့မလို့”
အစ်မ ဆိုသူသည် ကျွန်မကို လှမ်းကြည့်ရင်း ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ခေါင်းမှာ ကော်ဘီး ရှည်ရှည်ကြီးနှင့် ပတ်ထားသော ဆံပင်တွေက နီကြောင်ကြောင်နှင့် မျက်နှာကလည်း ကျောက်ရုပ်ကြီးလို တုံ့ပြန်မှု မရှိ။ သူ့ကို ကြည့်ရသည်မှာ ရယ်မောပျော်ရွှင်စွာ စကားပြောဖို့ အားမရှိသလို။ မျက်တွင်းဟောက်ပက်နှင့် လည်တံရှည်ကို ညိတ်ကာ ပြလိုက်သည်။ နှုတ်ဆက်ခြင်းသဘောပါပဲ။ ဝါးထရံတွေပတ်ဝန်းကျင်မှာတော့ ပင့်ကူမျှင်တွေ တွဲရရွဲ ဆိုင်းနေသည်။
“ယောက္ခမကို ဂရုစိုက်သားပဲနော်”
ကျွန်မက ပြောလိုက်၏။
“သွားမယ် အစ်မ၊ ကျွန်တော်တို့ နေပူတော့မယ်။ သွားစို့ မလေးခင်”
ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် ရပ်ကွက်လမ်းကလေးကို ဖြတ်ကာ လမ်းမကြီးပေါ် ရောက်လာပါသည်။
“ကိုယ့်မရီးကလည်း ကောင်းကောင်း မမာဘူးလေ။ အဖေ့ကို ပြုစုနေတာပဲ ကျေးဇူးတင်ရသေး။ ဒါနဲ့ ဘုရားကိုပဲ သွားမှာလား။ ကန်တော်ကြီးတို့ ဘာတို့ မသွားချင်ဘူးလား”
ကိုစိုးမောင်က လမ်းလျှောက်ရင်း မေးပါသည်။
“မသွားချင်ဘူး။ ရွှေတိဂုံဘုရားပဲ သွားမယ်။ ကန်တော်ကြီးဆိုတာ ကောင်းတဲ့နေရာ မဟုတ်ဘူး။ မိန်းကလေးတွေအဖို့ အန္တရာယ်”
“ဘာ ... ခင်ဗျားက ဘယ်မှ မရောက်ဖူးသေးလည်း ဆိုရဲ့”
“ဟုတ်ကဲ့၊ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မဖတ်ဖူးတဲ့ ဝတ္တုတွေထဲမှာလေ ကန်တော်ကြီးကြောင့် ဘဝပျက်ရတဲ့ မိန်းကလေးတွေဇာတ်လမ်း အများကြီး ဖတ်ရတယ်။ ဘုရားပဲ သွားမယ်။ ကျွန်မ စဉ်းစားနေတာက မမဟာ ဘာလို့ ကိုစိုးမောင်နဲ့ကျွန်မကို လည်ဖို့ ခွင့်ပြုတာလဲလို့”
“အေး ကိုယ်လည်း ဒါပဲ စဉ်းစားနေတယ်”
ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် တိတ်ဆိတ်စွာ လမ်းဆက်လျှောက်ကြသည်။ အတော်ကြာမှ ဘတ်စ်ကားဂိတ် ရောက်သည်။ ဘတ်စ်ကားထဲမှာလည်း စကားမပြောဖြစ်။
ဘုရားရောက်တော့ တက်တက်ချင်း မုခ်မှာ ဘုရားရှိခိုးပါသည်။ ရွှေတိဂုံဘုရားကို မမအိမ် လာစဉ် အဝေးမှ လှမ်းမြော် ဖူးမိပါသည်။ ခုမှ အနီးကပ် အသေအချာ ဖူးရပါသည်။ ကိုစိုးမောင် ဘာတွေ ဆုတောင်းနေသည် မသိပါ။ ကျွန်မ ရင်ထဲမှာတော့ စိတ်တွေ မတည်ငြိမ်။ ဘာကိုလိုချင်လို့ ဆုတောင်းရမှန်းပင် မသိသလို ဖြစ်နေသည်။
“လာ ဘုရားကို ပတ်ရအောင်”
သူက ဘုရားကိုပတ်ရင်း မုခ်တစ်ခု ရောက်လျှင် ဒါက အရှေ့မုခ်၊ ဒါက တောင်မုခ်၊ ဒါက အနောက်မုခ် ဟူ၍ ပြောပြောသွားပါသည်။ မုခ်တစ်ခုနား ရောက်တော့ “အဲဒီက ဆင်းသွားရင် အာဇာနည်ကုန်း ရောက်တယ်” ဟု ပြောပါသည်။
ကျွန်မသည် ဇရပ်တစ်ခုဘေးရှိ ညောင်ပင်ကြီးကို ကြည့်လိုက်သည်။ အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းနှင့် ကြီးမားလှသည်။ အောက်မှာ ခုံတန်းတွေနှင့် လူတစ်ယောက် နှစ်ယောက် ထိုင်နေသည်။
“ဟို ညောင်ပင်ကြီးအောက် ခဏ နားရအောင် ကိုစိုးမောင်”
“ကောင်းသားပဲ”
ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် ခုံတန်းပေါ် ထိုင်မိကြသည်။ စေတီတော်ကြီးကို ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲမှာ ရင်ခုန်သံ မှန်လာသလို အမောပြေသွားသလို ဖြစ်လာသည်။ ညောင်ပင်ရိပ်က အေးမြ၍ လေအေးများက ကုန်းတော်ပေါ်ကို ဖြတ်သန်း တိုက်ခတ်သွားသည်။
“အေးချမ်းလိုက်တာနော် ... ဟိုမှာလည်း ခိုလေးတွေ”
ကျွန်မက အဝေးကို ညွှန်ပြမိ၏။
“မင်း ခွင့်ရတဲ့အခါတိုင်း ကိုယ် လာခေါ်ရမလား၊ မမကတော့ မင်း ဘယ်မှမသွားရလို့ ကိုယ်အားတဲ့အခါ လာခေါ် ပါလားတဲ့”
ကိုစိုးမောင် စကားကြောင့် ကျွန်မမျက်လုံးများ သူ့ဆီ ရောက်သွားသည်။
“ရှင် ဘယ်လိုထင်လဲ၊ ကျွန်မကတော့ စဉ်းစားလို့ မရဘူး”
“ဘာကိုလဲ”
“ကျွန်မကို ရှင်နဲ့ ထွက်လည်ဖို့ ခွင့်ပြုတာလေ”
ကိုစိုးမောင်က ခေါင်းငုံ့၍ ခဏကြာ တွေးနေသည်။
“သူပြောတာကို ကိုယ်ပြောပြမယ်လေ ... မင်းစဉ်းစားကြည့်”
သူက ကျွန်မကို မကြည့်၊ အဝေးကို မျှော်၍ ဆက်စကားပြောသည်။
“ကိုယ့်ကို မမက ပြောတယ်၊ မောင်စိုးမောင်ဟာ အလုပ်လည်း ကျေပွန်တယ်၊ ရိုးသားပုံလည်း ရတယ်တဲ့၊ ဒီအိမ်မှာ လေးခင်က ဘယ်မှ မသွားရဘူး၊ ဘကြီးဖြိုးလည်း လိုက်ပို့ဖို့ မအားဘူး။ ဒီတော့ မင်း မလေးခင်ကို အားတဲ့ခါ လာခေါ်ပါတဲ့။ သူပြောတာကတော့ ဒါပါပဲ ...။ ကိုယ့်မှာလည်းလေ အလုပ်အားချိန် ရေလည်း ထမ်းရသေး၊ အဖေ့ကိုလည်း ပြုစုရ၊ တို့အိမ်ကို မင်းမြင်တဲ့ အတိုင်းပဲ၊ အမောပြေစရာ မရှိဘူး၊ အခု မင်းနဲ့ ထွက်လည်ရတာ ပျော်စရာ ကောင်းပါတယ်၊ မင်းကော မပျော်ဘူးလား”
“ပိုပြီးတော့ မပျော်ပါဘူး၊ ရွှေတိဂုံဘုရားကြီး ဖူးရတာတော့ ကြည်နူးမိတယ်။ ဒီလိုလေ ကျွန်မနေရတဲ့ မမတို့အိမ်က သိပ်သာယာတယ်၊ မမကလည်း အိမ်မှာ မရှိတာ များတယ်၊ ကိုယ့်ကို လွှမ်းမိုးနေတဲ့လူ မရှိတော့ စိတ်မကျဉ်းကျပ်ဘူး၊ သန့်ရှင်းရေးလုပ် အဝတ်လျှော်ပြီးတော့ အားချိန် စာဖတ်၊ အိမ်ထဲမှာ အေးချမ်းတော့ အပြင် ပျော်စရာ မရှာချင်ပါဘူး”
“မင်းက စာဖတ် ဝါသနာပါတယ်လား”
“ပါတယ် ...၊ ကိုကိုပါကလည်း စာအုပ်တွေ ယူလာပြီး လေးခင်ကို လက်ဆောင်ပေးတယ်”
“ကိုကိုပါ ဆိုတာ ...”
“မမရဲ့ ချစ်သူ ထင်တယ်။ သူက လူချော၊ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနဲ့ သိပ်ကျက်သရေရှိတာပဲ။ မမကလည်း ချောတယ်၊ ကိုကိုပါက နည်းနည်းငယ်တာပဲ ရှိပါတယ်”
သူ့ပါးစပ်လေး အဟောင်းသားနှင့် နားထောင်နေပါသည်။ တစ်ခုခု ပြောချင်သလို ဟန်ပြင်ရင်း ဘာမှမပြောဘဲ ငြိမ်နေသည်။
“အဖေနဲ့ နေရကတည်းက ကျွန်မက အိမ်မှာ ပျော်တယ်။ ကျွန်မတို့တဲက မန်ကျည်းပင်အောက်မှာ။ ယာခင်းရယ်၊ ရေတွင်းရယ်။ ရေသယ်လိုက်၊ အဖေနဲ့ကူ ဂေါ်ဖီတို့ မုန်ညှင်းတို့ မြောင်းတွေ ရေလောင်းပြီး နေမကောင်းတဲ့ အမေ့ကို ရေနွေးနဲ့ ရေချိုးပေး၊ အားရင် ဘူးစင်အောက်မှာထိုင် စာဖတ်၊ လေတအားတိုက်တာပဲ။ အိမ်သာကလည်း ဝေးတယ်၊ အနံ့အသက် ကင်းပြီး လေကောင်းလေသန့် ရတယ်။ ညနေကျ အခင်းထဲဆင်း ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ ခူးပြီး မြို့က ဈေးသည်တွေ ဖောက်သည်ပေး၊ ညကျ ဆရာဌေးအောင်ကျောင်း တက်၊ သိပ်ပျော်တာပဲ။ လုပ်နိုင်ဖို့ ကိုယ်မှာ အင်အားနဲ့ လုပ်ချင်တဲ့စိတ်က ပါတယ်။ ရေတွင်းဘေးမှာ ကျွန်မ အဝတ်လျှော်ရတာကို သိပ်စိတ်ချမ်းသာတယ်။ အဒေါ့်ဆီ ပြောင်းတော့ ရေက တအားရှား၊ အားကိုးစရာလည်း မရှိ။ အဖေတို့ အမေတို့ သေတော့ အဒေါ်နဲ့ အတူတူနေရတာ ကျဉ်းကျပ်လိုက်တာ။ သူတို့ဘက် တာကြီးပိုင်းက မြို့နဲ့နီး၊ သစ်ပင်မရှိ ဘာမရှိ လွင်တီးခေါင်၊ တဲအိမ်တွေကလည်း ကျပ်ပြီးတော့၊ အနားက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ လူပေါင်းစုံနဲ့ ကက်ဆက်သံက ဆူ။ အို... ကျွန်မ နည်းနည်းမှမနေချင်ဘူး၊ ထွက်ပြေးချင်တယ်၊ အရောင်းအဝယ်လုပ်နေရတုန်းက အိမ်မှာနေတဲ့ရက် နည်းလို့ ဒီလောက် စိတ်မညစ်ဘူး၊ အရောင်းအဝယ် မလုပ်ဘဲ အိမ်ထဲ နေတော့မှ စိတ်ညစ်လိုက်တာ။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က ဆေးကြောသမျှ အညစ်အကြေးကလည်း ကျွန်မတို့ခေါင်းရင်းမှာ ချဉ်နံ့ပေါက်လို့၊ ကျွန်မလေ အနံ့တွေ မကောင်းရင် အော်ဂလီဆန် တတ်တယ်၊ အခု မမအိမ်က အစစ အဆင်ပြေပါတယ်၊ မမအိမ်က ခွာမသွားချင်ဘူး”
“မင်း ... အရောင်းအဝယ် လုပ်သေးတယ်လား”
ကျွန်မ သူ့မေးခွန်းကြောင့် ထိတ်လန့်သွားသလို ဖြစ်သွားသည်။ အမှန်ကတော့ သူ့မေးခွန်းက ထူးခြားသောမေးခွန်း မဟုတ်ပါ။ ကျွန်မရင်ထဲမှာသာ ခံစားမှုကြောင့် လှုပ်ရှားရပါသည်။
“ဟုတ်တယ် ... အရောင်အဝယ် လုပ်ခဲ့ဖူးတဲ့အကြောင်းကို မမတို့ကို မပြောပြခဲ့ဖူးဘူး။ လိုလည်း မလိုအပ်ဘူးလို့ ထင်တယ်လေ။ ရှင့်ကိုတော့ ပြောပြမှာပေါ့၊ ကျွန်မအကြောင်းကို မသိရင် ခုထွက်လာတဲ့ ကိစ္စမှာပေါ့။ အမှန်တော့ မမက ကျွန်မအုပ်ထိန်းသူအနေနဲ့ ရှင်နဲ့ အပြင်ထွက်လည်ခွင့်ပေးလို့ ကျွန်မ လိုက်လာတာ၊ ကျွန်မကို ဒီလိုပဲ ယောက်ျားတွေနဲ့ တွဲလည်နေကျလို့ ရှင် အထင်သေးကောင်း သေးနိုင်တယ်”
“ဟင့်အင်း ... မင်းကို ကိုယ် ဒီလိုမထင်ပါဘူး။ မင်းကို ပြောခဲ့ပါပကော၊ ကိုယ့်ဘဝမှာလည်း ခုလို သွားရတဲ့အချိန်လေးပဲ ကိုယ့်မှာ ပျော်စရာရှိတယ်လို့”
“ဟုတ်ပါပြီ၊ အထင်မသေးဘူးဆိုရင် ကျေနပ်ပါတယ်။ ကျွန်မတို့ဘဝက သူများအထင်သေးခံရဖို့ သိပ်လွယ်တယ်လေ၊ ကိုယ့်မှာ နောက်ခံအင်အား ဘာမှမရှိတဲ့သူတွေ။ ကျွန်မအကြောင်း သိထားရင်တော့ ရှင် အထင်မသေးတော့ဘူး ထင်တယ်”
“ဘယ်အကြောင်းကိုလဲ”
“ယောက်ျားတွေကို အော်ဂလီဆန်တဲ့အကြောင်း”
“ဘာဗျ ...”
“ယောက်ျားတွေနဲ့ သွားလာနေဖို့ သာယာလိမ့်မယ် မထင်ပါနဲ့လို့ ပြောချင်တာ ...”
ကျွန်မပြောစကားကြောင့် သူ့မျက်နှာက မျှော်လင့်ချက်ကုန်သွားဟန် ညှိုးငယ်သွားသည်။
“ကိုယ် ဘယ်လိုမှ မင်းကိုအထင်မသေးဘူးဆိုတာ ထပ်ပြောပါရစေ”
“နားထောင်ပါဦးလေ၊ ကျွန်မအကြောင်းကို နားထောင်ပြီးမှ ဆုံးဖြတ်ပါ။ အဖေက အရင် ဆုံးတယ်လေ။ အဖေဆုံးတော့ အမေ့ရောဂါကလည်း ပိုသည်း၊ ကျွန်မက အဖေ့လောက် ယာခင်းမှာ အလုပ်မလုပ်နိုင်ဘူး။ အမေ နောက်ထပ်ဆုံးတော့ အမေ့ဆေးဖိုး ကြွေးတစ်ပုံနဲ့ ကျွန်မတို့ခြံလေးကိုရောင်း၊ ကြွေးဆပ်။ ပိုတာလေးကို ကျွန်မ ကုန်ကူးတယ်။ နေတာကတော့ အဒေါ့်အိမ် လိုက်နေတာပေါ့။ အဒေါ်တို့အနားက တာကြီးပိုင်ဈေးမှာလည်း အထည်ရောင်းတဲ့ ဆိုင်ငယ်လေးတွေ ရှိတယ်။ မြို့ထဲမှာလည်း ဆိုင်ကြီးတွေ ရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ လမ်းဘေးဈေးဆိုင်ငယ်လေးတွေက မိန်းကလေးတွေက ကျွန်မနဲ့ ဆက်သွယ်တယ်။ ကျွန်မက သူတို့မှာတာတွေ ရန်ကုန် သွားဝယ်၊ အရင်း ကိုယ်က စိုက်ရပေမဲ့ မဆိုးပါဘူး။ သူတို့ကလည်း မြို့က ဆိုင်ကြီးတွေကတစ်ဆင့် ယူရတာ ဈေးကြီးတော့ ကျွန်မကိုပဲ မှာတယ်။ အရောင်းအဝယ်ကောင်းတယ် ဆိုရမှာပေါ့လေ။ အထည်နဲ့ အလှကုန်ပစ္စည်းတချို့ပေါ့။ ဒီတုန်းကာ အသက် ၂၀ တောင် မပြည့်သေးဘူး။ ဒေါ်အုံးကြီး ဆိုတဲ့ မိန်းမကြီးနဲ့ ရန်ကုန်အတူသွား ဈေးဝယ်ရတယ်။ နောက်ပိုင်းတော့ ကျွန်မဘာသာ သွားတတ်သွားတယ်”
“မင်းက ဘယ်မြို့မှာလဲ”
“ကျွန်မမြို့နာမည်ကို မပြောချင်ဘူး။ ရေလမ်းက မြို့၊ သင်္ဘောကို ညဘက်စီးပြီး ရန်ကုန် လာရတယ်။ တစ်ညခရီး ဆိုပါတော့။ သင်္ဘောကလည်း တအားကျပ်တာပဲ။ တစ်ည ကျွန်မ အောက်ထပ်မှာပဲ နေရာရတယ်။ ညသန်းခေါင်လောက်ကျတော့ အိမ်သာ ထသွားတယ်။ ဒီအချိန်မှာ မီးတွေလည်း မှိန်နေတယ်လေ။ ခရီးသည်တွေလည်း အိပ်မောကျနေတယ်။ ကျွန်မကလည်း သတိမထားမိဘူး။ အိမ်သာခန်းတစ်ခုထဲ အဝင်မှာ အထဲရောက်မှ တံခါးက ချက်မရှိဘူး။ အိမ်သာထဲမှာလည်း မီးမရှိဘူး။ ကျွန်မ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ပြီး သွားနေတုန်း၊ ဝုန်းဆို အပြင်က အားနဲ့ ဆွဲဖွင့်လိုက်တာ ကျွန်မလည်း လန့်သွားတယ်။
ကျွန်မက ရုတ်တရက် မတ်တတ်ရပ်တော့ လူတစ်ယောက် အင်္ကျီ မပါ၊ ပုဆိုးပဲ ဝတ်ထားတယ်။ ကျွန်မကို တအားဖက်တာပဲ။ ကျွန်မကလည်း အတင်းရုန်း၊ ငယ်သံပါအောင် အော်တာ။ သူ့ကို အတင်း တွန်းဖယ်တယ်။ တံခါးက ပွင့်သွားရမှာ မပွင့်ဘူး။ အပြင်က တစ်ယောက်ယောက် တံခါးဝကို ပိတ်ထားပုံရတယ်။ ကျွန်မတော့ အပျိုရည် အပျက်မခံနိုင်ဘူး။ အားရှိသမျှ ဒီလူ့မျက်လုံးကို ကုတ်ဖဲ့၊ ရင်ဘတ်ကို ဒူးနဲ့ဆောင့်၊ အော်လိုက်တာလည်း မပြောနဲ့။ သူက ကျွန်မပါးစပ်ကို ပိတ်တော့လည်း ကျွန်မက တအားကိုက်တာပဲ။ လက်တစ်ဖက်က အတင်းပဲ ဖက်ထားတယ်။ နောက်တော့ တံခါးကြီး ပွင့်အသွား သူလည်း အရှိန်နဲ့ အပြင်ဘက် လဲကျသွားတယ်။
အပြင်မှာ လူနှစ်ယောက် သတ်ပုတ်နေတာ တွေ့ရတယ်။ ကျွန်မအော်သံနဲ့ ခရီးသည်တချို့ နိုးလာတော့ ကျွန်မနဲ့ နပန်းလုံးတဲ့လူလည်း ဘယ်ရောက်သွားလဲ မသိဘူး။ အပြင်ဘက်လူတော့ မိတယ်။ သူတို့က တစ်ယောက်က အိမ်သာခန်းထဲဝင် တစ်ယောက်က အပြင်က တံခါးကိုပိတ်စောင့်၊ တစ်ယောက်တစ်လှည့် မတရားကြံဖို့ပေါ့။ ကျွန်မအသံ ကြားတဲ့ တစ်ဖက်အိမ်သာခန်းက ခရီးသည်က ချက်ချင်း အပေါက်ဝက ပိတ်စောင့်သူကို ဆွဲထိုးလို့ တံခါးပွင့်သွားတာ နို့မို့ရင် ကျွန်မဘဝ ဆုံးရော။
သင်္ဘောဟာ ခုတ်မောင်းနေတုန်း ရေသံ စက်သံနဲ့ ဆူနေတာ။ ဒါကြောင့် ကျွန်မအော်သံကို ဘေးက မကြားရတာ။ ပြီးတော့ တံခါးကလည်း ပိတ်ထားသေးတာ။ ဟိုခရီးသည်နဲ့ အပြင်က အပေါက်စောင့် သတ်ကြ ပုတ်ကြတာရော တစ်သင်္ဘောလုံးလည်း နိုးပြီး ကျွက်ကျွက်ညံသွားတယ်။ ကျွန်မက သင်္ဘောစာရေးကို တိုင်ပြီး ရန်ကုန်လည်း ရောက်ရော ချက်ချင်း ရေကြောင်းသွားလာရေးအဖွဲ့ကို တိုင်တယ်။ အဖွဲ့ကလည်း အရေးယူပါတယ်။ ဒီလူနှစ်ယောက်က သင်္ဘောအလုပ်သမားတွေ။ အမှုပြီးတော့ သူတို့ အလုပ်ပြုတ်သွားတယ်။ ကျွန်မ သိပ်ရှက်ပါတယ်။ ဒီလို ရင်ဆိုင်ခဲ့ရပြီးတဲ့နောက်ပိုင်း နောက်ဆက်တွဲအဖြစ်ကလည်း ရင်နာစရာ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
ကိုစိုးမောင်က မေး၏။
“အမှုဖွင့် စစ်လား ဆေးလား လုပ်ကတည်းက အလုပ်သမားတွေကလည်း သူတို့ဘက်က လွတ် ပြီးရော ထွက်တာပေါ့။ သူတို့ထွက်ဆိုချက်က ကျွန်မက သင်္ဘောပေါ်မှာ သွားနေကျ ကုန်သည်။ အလျဉ်းသင့်ရင် ပိုက်ဆံရှာသတဲ့”
ကျွန်မ ပြောရင်း မျက်ရည်တွေ ဝဲလာသည်။
“ကျွန်မ မှန်ရက်နဲ့ အမှုမှာ အရှုံးမခံနိုင်တော့ ရှေ့နေတွေ ဘာတွေ ငှား ရင်ဆိုင်ရတာ။ ငွေလည်း သိပ်ကုန်တာပဲ။ တော်ပါသေး၊ ဆရာ ကိုဌေးအောင်ရယ် ကျွန်မငယ်စဉ်ကတည်းက အကျင့်စာရိတ္တ ရိုးသားဖြောင့်မတ်တာ သက်သေခံတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မအော်သံ ကြားလို့ ဖက်လုံးတဲ့ ခရီးသည် အစစ်ခံချက်ကြောင့် ကျွန်မ အလိုမတူဘူး ဆိုတာ ထင်ရှားလို့ ကျွန်မ နိုင်တာ။ ဒါပေမဲ့လည်း ဒီအမှုက မြို့မှာ ကျော်ကြားသွားတော့ တချို့မြို့က လူတွေက ကျွန်မ အပျိုရည်ပျက်သွားပြီအနေနဲ့ မထီလေးစား ဆက်ဆံတယ်။ ပိုပြီး ရင်နာစရာကောင်းတာက အဒေါ်က ပြဿနာရှာတဲ့မိန်းမတဲ့။ အရောင်းအဝယ် မလုပ်ရတော့ဘူး”
“အဲဒါနဲ့ ယောက်ျားတွေကို အော်ဂလီဆန်သွားရောလား”
သူကလည်း သူသိလိုသည်ကို ဖြတ်မေးပါသည်။
“ဒီလိုပါလေ။ ကျွန်မ ဒီတုန်းက အသက်နှစ်ဆယ် မပြည့်သေးဘူး။ ယောက်ျားဆိုတာ မတွေ့ဖူးပါဘူး။ အချစ် ဆိုတာကိုလည်း စာအုပ်ထဲကသာ ဖတ်ဖူးတာ။ ကျွန်မစိတ်တွေ အင်မတန် သန့်ရှင်းပါတယ်။ အဲ.. အဲဒီအချိန် ပထမဦးဆုံး အတွေ့မှာ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို သူရဲမရဲစီးသလို အဖြစ်နဲ့ တွေ့ရတော့ ကျွန်မ သိပ်ကြောက်သွားတယ်။ ပြီးတော့ အဲဒီ အိမ်သာခန်းထဲ ဝင်လာတဲ့ လူရဲ့ပါးစပ်က အရက်နံ့ကလည်း ချဉ်စုတ်စုတ် ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ လူကို ကိုက်ဖဲ့သတ်ရတော့ ချွဲကျိကျိနဲ့ ချွေးတွေစို့နေတဲ့ အသားတွေ၊ အမလေး အော်ဂလီဆန်စရာကြီး။ အဲဒီကတည်းက ကျွန်မလေ ပိုပြီးတော့ ရွံတတ်တယ်။ ပြီးတော့ ယောက်ျားတွေကို အော်ဂလီဆန်တဲ့ရောဂါ စွဲသွားတာပဲ”
ကျွန်မက မျက်နှာမသက်မသာနှင့် ရှုံ့မဲ့ကာ ကျွန်မ ခံစားရသလို ပြောလိုက်တော့ ကိုစိုးမောင်မျက်နှာလည်း ရှုံ့မဲ့သွားပါသည်။ သူလည်း သက်ပြင်းချလိုက်၏။ ကျွန်မအဖြစ်ကို ကြားရ၍ ကျွန်မပေါ် မသတီသွား၍လား၊ ဒါမှမဟုတ် သူပါ ဒီလူတွေကို အော်ဂလီဆန်သွားသလား မသိပါ။
“အန္တရာယ်များလိုက်တာနော်” ဟူ၍ ပြောသော သူ့အသံမှာတော့ စာနာစိတ် ပါလာသည်ဟု ကျွန်မ ထင်ပါသည်။ ကျွန်မကတော့ ပြောလက်စ စကားကို ဆက်ပြောပါသည်။
“ဘဝကံ ဆိုတာ ရှိတယ်လေ။ ကံနည်းလို့ ဆင်းရဲရတာ မကြောက်ပါဘူး။ အဝတ်အစုတ် ဝတ်ရရုံပေါ့။ တဲစုတ်နဲ့လည်း နေဖို့သတ္တိ ရှိပါတယ်။ နေလည်း နေခဲ့ရပါတယ်။ ညစ်ပတ်၊ နံစော်တဲ့ အယုတ်တမာ ဇာတ်လမ်းတွေဟာ ဆင်းရဲတာထက် ဆိုးတဲ့ပြဿနာပဲ၊ တော်ပါသေး၊ ဘုရားတန်ခိုးပဲ၊ ကျွန်မ ရေနံဆီသံပုံး နှစ်ပုံးနဲ့ ရေလောင်းနေကျ အင်အားကြောင့် ဒီလူကို ဖက်သတ်နိုင်တာ။ သာမန်မိန်းကလေး ပျော့ပျော့ဆို သွားပြီ၊ ဘဝ အဆုံးပဲ။ ဒါပေမဲ့ မြို့ပေါ်မှာ ဒီသတင်းက ပြန့်သွားတယ်”
ကျွန်မက သက်ပြင်းချလိုက်ပါသည်။
“အဒေါ်က ရှက်လို့ ကျွန်မကို ပြဿနာကောင်မ တဲ့။ အိမ်မှာတောင် မထားချင်ဘူးတဲ့။ နောက်ဆုံး သူ့ဆေးလိပ်ခုံပိုင်ရှင် အန်တီဝင်းကို အကူအညီတောင်းတာနဲ့ အန်တီဝင်းက မမဆီ ပို့လိုက်တာ”
“မမဆီမှာ အန္တရာယ်ကင်းပါတယ်လေ”
သူက ကျွန်မကို ကြည့်ရင်း ပြောသည်။
“ပြီးတော့လည်း ကိုယ်နဲ့ ဒီလို သွားလာလို့ကတော့ မင်းမှာ အန္တရာယ်မရှိပါဘူး။ နောက်အပတ်တော့ ဟုတ်ဘူးလေ။ တစ်ပတ်ခြားလောက် ကိုယ်လာခေါ်မယ်။ မင်း လိုက်နိုင်မလား”
ကျွန်မ သူ့အမေးကို မဖြေပါ။ ဘာကြောင့် လိုက်ရမှာလဲ။ ခုတစ်ခါတောင် မမက အမိန့်အနေနှင့် ပြော၍ ကျွန်မ လိုက်လာခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
“ရှင်ကတော့ ခင်စရာ ကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမဲ့လေ ကျွန်မရင်ထဲမှာ သင်္ဘောပေါ်က ညအိမ်သာက သိပ်ချောက်ချားနေတယ်၊ ပြီးတော့ အရက်နံ့ ချဉ်စုတ်စုတ် ချွေးနဲ့ ချွဲကျိကျိ။ အမလေး၊ ယောက်ျားဆိုတာကို ပုံဖော်ရင် အဲဒီလို တွေးမိပြီး ရင်တုန်လိုက်တာ”
ကျွန်မက ထပ်တလဲလဲ ပြောမိသည်။
“အရက်နံ့ မနံတဲ့ ယောက်ျားတွေလည်း ရှိပါတယ်လေ”
သူက အေးဆေးစွာ ပြန်ပြော၏။
“ကျွန်မတို့ ပြန်ကြရအောင်”
ဒါပဲ ပြောကာ ကျွန်မက အရင် ထလိုက်ပါသည်။
“တစ်ပတ်ခြားပေါ့နော်။ ကိုယ်လာခဲ့မယ်”
* * *
(၆)
ကိုစိုးမောင်နှင့် တွေ့ပြီး နောက်တစ်ပတ် တနင်္ဂနွေ။
မမက နိုင်ငံခြားသား ဧည့်သည်များကို နေ့လယ်စာ ကျွေးစရာရှိ၍ ဘကြီးဖြိုးနှင့် ၁၂ နာရီထဲက အပြင်ထွက်သွားပါသည်။ ကျွန်မနှင့်ဒေါ်မုံး ထမင်းစားနေတုန်း ကိုကိုပါ ရောက်လာသည်။
“မမရယ်၊ နေ့လယ်စာ ကျွေးစရာရှိလို့ ထွက်သွားတယ်။ အပါ လာမှာ မသိဘူး ထင်တယ်။ ကြိုပြီး ဖုန်းဆက်ရောပေါ့”
ဒေါ်မုံးက ပြောပါသည်။
“ချိန်းမထားဘူး ဒေါ်မုံး၊ ကိစ္စ မရှိပါဘူး”
“ထမင်းစားမလား”
“စားပြီးပြီ။ သစ်သီးစုံ ရှိလား။ မလေး ဧည့်ခန်းကို ယူလာ၊ မလေးနဲ့ စကားပြောရတာပေါ့”
ကိုကိုပါ ပြောပြီး ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ကျွန်မက ဘာမှမပြောဘဲ ဒေါ်မုံးမျက်နှာကို ကြည့်နေမိသည်။ သူ့မျက်နှာက ညိုမှောင်သွားသလို ချက်ချင်း ပြောင်းလဲသွားသည်။ မီးဖိုဘက် လှည့်ထွက်သွားကာ ရေခဲသေတ္တာဖွင့်၍ သစ်သီးစုံနှင့် နို့တစ်ပန်းကန် ပြင်ပေးပါသည်။ ကျွန်မက ဗန်းပေါ်တင်ကာ ဧည့်ခန်းကို ယူသွားပါသည်။
“ထိုင် မလေး ...၊ ထမင်းစားပြီးပလား”
“ပြီးပါပြီ”
“အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောရတာပေါ့။ ကိုကိုပါ ပေးတဲ့ စာအုပ်တွေ ဖတ်ပြီးပလား”
ကျွန်မသည် ခပ်လှမ်းလှမ်း ဆိုဖာတစ်ခုပေါ် ထိုင်ရင်း ရင်ထဲမှာ လှုပ်ရှားနေသည်။
“အကုန်မပြီးသေးပါဘူး”
“အေး.. အေး... ပြီးခဲ့တဲ့တနင်္ဂနွေကလည်း မောင်စိုးမောင်နဲ့ လျှောက်လည်တယ်ဆို၊ မမက ပြောတယ်”
“ဟုတ်ပါတယ်”
“မမက အားကြီး အလိုက်သိတတ်တယ်။ မလေး ပျင်းနေမှာစိုးလို့ အပြင် အလည်ခိုင်းတာ”
“ဟုတ်ကဲ့”
“ဝတ္ထုတွေထဲမှာပေါ့။ မလေး အစုံ ဖတ်ဖူးမှာပေါ့။ ယောက်ျားလေးတွေနဲ့ မိန်းကလေးတွေ လည်ကြ ပတ်ကြတာ”
ကျွန်မ ဘာပြန်ဖြေရမှန်း မသိပါ။
“တကယ့်လက်တွေ့ကျတော့ အန္တရာယ်သိပ်များတယ်နော်”
“ဟုတ်ပါလိမ့်မယ်။ ကျွန်မကတော့ အဖေ့ခြံမှာလို လသာရင် သီချင်းအော်ဆိုချင်တာပါပဲ။ နေ့ဖြစ်ဖြစ် ညဖြစ်ဖြစ် မသမာတဲ့လူ ဆိုရင် မိန်းကလေးတွေအတွက် အန္တရာယ်ပါပဲ”
“ဟုတ်ပါတယ်။ မောင်စိုးမောင်ကလည်း လူကောင်းလေးပါ။ မင်းကို အန္တရာယ်မပေးမှာမို့ မမကလည်း အတူသွားခွင့်ပြုတာပေါ့”
ကျွန်မ ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိပါ။ သူပြောတာကိုပဲ နားထောင်နေပါသည်။ သူ လမ်း ၄၀ မှာ နေသည့်အကြောင်း၊ အောက်ထပ်က ပုံနှိပ်စက်၊ အပေါ်ထပ်မှာ သူနေ၍ စာအုပ်ထုတ်ဝေကြောင်း၊ စာအုပ်ဆိုင်ကိုလည်း အမျိုးတစ်ယောက်ကို မဟာဗန္ဓုလပန်းခြံလမ်းမှာ ဖွင့်ပေးထားသည့်အကြောင်းတွေကို ပြောပြနေသည်။
“မြို့ထဲ တိုက်ခန်းတွေ ဆိုတော့ အသက်ရှူမဝပါဘူး။ ကိုယ်တော့ ညနေကျမှ ပန်းဆိုးတန်းဘက် လျှောက်ပြီး၊ ကမ်းနားတံတားမှာ သွား သွား ထိုင်ရတယ်။ မမဆီလာလည်း မတွေ့ရတာ များတယ်။ တကယ်တော့ ဒီအိမ်ကြီးက သိပ် ကျယ်ဝန်းတာပဲ။ ကိုကိုပါတို့ တိုက်ခန်းတွေနဲ့ တခြားစီ။ ခြံကလည်းကျယ်၊ မြက်ခင်းနဲ့ ပန်းတွေ ပနံသိပ်ရတာပဲ။ မမက အဲဒီခြံနဲ့ တိုက်ကို တစ်နေကုန် ပစ်ပြီး မြို့ထဲက သူ့ကုမ္ပဏီကို သွားနေရတယ်။ တနင်္ဂနွေတောင် မအားရဘူး။ ဒီချမ်းငြိမ်း အေးချမ်းတဲ့အလှတွေ၊ အရသာတွေ သူ့မှာ မခံစားရဘူး။ လူတွေဘဝ သိပ်ဆန်းကြယ်တာပဲနော်၊ ဟော ဒေါ်မုံး”
ဒေါ်မုံး အခန်းဝ ရောက်သည်ကို ကိုကိုပါ မြင်ပါသည်။ ကျွန်မက ကျောခိုင်းနေ၍ မမြင်လိုက်ပါ။
“လာလေဗျာ ... ခင်ဗျားတို့မမအကြောင်း ပြောနေရတာ။ တနင်္ဂနွေနေ့လေးတောင် မအားရှာဘူး”
“ဟုတ်ကဲ့၊ နိုင်ငံခြားသားတွေ ထမင်းကျွေးစရာရှိလို့ပါ”
“ရှိတာနဲ့ပဲ ဒီနေ့ညစာ ကျွန်တော် ဒီမှာ စားမယ်။ မမနဲ့ တွေ့ပြီးမှ ပြန်တော့မယ်။ ကဲ မလေး ရေနွေးကြမ်းနဲ့ လက်ဖက်သုပ်လုပ်၊ အပြင်ကို ယူခဲ့၊ တို့ စားရအောင်”
သူက ပြောပြောဆိုဆို ဧည့်ခန်းမ၏ဘေးဘက် တံခါးမကြီးမှ ကျောက်သားများ ခင်းထားသော ဝရန်တာကို ထွက်သွားပါသည်။
ကျွန်မမှာ ဒေါ်မုံး အကူအညီနှင့် လက်ဖက်သုပ်၊ ရေနွေးကြမ်းတွေ လုပ်နေရပေမဲ့ ဒေါ်မုံး၏မျက်နှာထား အမူအရာကို မကြိုက်လှပါ။ နှစ်မြို့ဟန်မရှိသလို ဖြစ်နေသည်။ ကျွန်မကိုလား ကိုကိုပါကိုလား၊ သို့တည်းမဟုတ် ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက် အတူထိုင် စကားပြောနေခြင်းကိုလား၊ မတတ်နိုင်ပါ၊ တစ်နေ့သောအခါ ဤအိမ်ကြီး၏အရှင်သခင် ဖြစ်လာမည့် ကိုကိုပါ ခိုင်းသည့် အတိုင်း လုပ်ရမည်။ လက်ဖက်သုပ်နှင့် ရေနွေးကြမ်း ထည့်ထားသော ဗန်းကို ဧည့်ခန်း ဝရန်တာ ရှိရာသို့ ယူသွားရပါသည်။
ကြိမ်စားပွဲပေါ်မှာ ဗန်းကို ချလိုက်ပါသည်။
“ဒီမှာထိုင်”
ကိုကိုပါက ကြိမ်ကုလားထိုင်ကို လက်ညှိုး ညွှန်ပြလိုက်ပါသည်။
“အေးချမ်းလိုက်တာနော်”
ကိုကိုပါက အဝေးရှိ ပန်းခြံများကို လှမ်းမျှော်ကြည့်ရင်း ပြောသည်။ ကျွန်မကို ဘာကြောင့်များ အနား ထိုင်ခိုင်းထားမှန်း မသိ။ ကျွန်မကတော့ ထသွားချင်လှပြီ။ ရေနွေးကရားမှ ရေနွေးများကို ကြွေပန်းကန်ထဲ ကျွန်မ ထည့်လိုက်၏။
“ကိုကိုပါ သောက်ပါ”
“အေး.. အေး.. ဟုတ်ပါရဲ့၊ လက်ဖက် အရင်စားဦးမယ်”
သူသည် လက်ဖက်ပန်းကန်ကို ယူ၍ စားလိုက်၏။
“တကယ်တော့ ဒီတိုက်ရော ခြံရော ခုခေတ်ဈေးနဲ့ သိန်းတစ်ရာလောက် တန်တာ။ ကိုယ့်ပုံနှိပ်စက်ရော တိုက်ခန်းရော ရောင်းတောင် ဒီငွေရမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ခြံနဲ့ ဝင်းနဲ့ နေချင်ရင် မလေး ပြောပြောနေတဲ့ မလေးတို့အဖေခြံလိုဟာမျိုး ဝယ်နေမှ ထင်ပါရဲ့။ ကိုယ်ကလည်း အလုပ်ရှိလို့သာ နေရတာ။ မြို့ထဲတိုက်ခန်း မနေချင်ဘူး”
“ဟင် ကျွန်မတို့ခြံက သစ်ပင်စိုက်စားရတာ ကိုကိုပါ။ အလုပ်တိုက် ဖွင့်လို့မှ မရတာ”
“အေးပေါ့၊ ဒါကြောင့် ပျော်ရာ မနေရ တော်ရာ နေရမယ် ပြောတာ”
သူက အေးအေးဆေးဆေး စားလိုက်၊ ရေနွေးသောက်လိုက်နှင့် အေးဆေးနေပုံ ရပါသည်။ သူ့စကားထဲမှာ တစ်နေ့သောအခါ မမနှင့် လက်ထပ်ပြီး ဒီအိမ်ကြီးကို ပိုင်ဆိုင်လာသူ တစ်ယောက်အနေနှင့် တွေးခေါ် မျှော်မှန်းချက်တွေ လုံးဝမပါ။ မမနှင့် သူ့အခြေအနေ ဘယ်လိုပါလိမ့်။
“စန္ဒရားတစ်လုံး ဝယ်ပြီး မမကို အတီးသင်ခိုင်းဦးမှ”
ရေနွေးပန်းကန်ကို ကိုင်ကာ သူ ဆက်ပြောနေသည်။
“မမတစ်ယောက်ကလည်း အိုရမှာ သိပ်ကြောက်၊ အလုပ်မှာ သိပ်လောဘတက်ရင် မြန်မြန် အိုလွယ်တယ်။ သူကလည်း သူ့အလှကို သိပ်ထိန်းချင်တာပဲ။ အလှထိန်းချင်ရင် စိတ်ကို ထိန်းရမှာကွ”
ကဲ ... သူ့စကားကို သူ စိတ်ဝင်စားစွာ ပြောနေပြန်သလို။
“ဟုတ်တယ်မို့လား မလေး”
“အလုပ်ကို နားနားနေနေလုပ်၊ အားလပ်ချိန် စန္ဒရားလေး ဘာလေးတီး၊ စိတ်ကို လျော့လျော့ထား၊ ဒါမှ လူလည်း လန်းဆတ်နေမှာ။ မမက သူ့ရုပ်ကို ထိန်းဖို့ ပြင်လိုက်ရတာ၊ စိတ်ကို ထိန်းဖို့တော့ သတိမရဘူး”
“ကိုကိုပါ အကြံဥာဏ်ပေးရင် မမက လိုက်နာမှာပါ”
သူက လက်ဖက်စားရာမှ မျက်လုံးကို ပြူးလိုက်၏။ ပြီးတော့ ရယ်ပါသည်။
“မရပါဘူးကွယ်၊ မင်းတို့မမ သိပ်ခေါင်းမာတာ၊ အလုပ်တွေ အောင်မြင်နေချိန် ကိုယ်ရောစိတ်ပါ မြှုပ်ထားတာ လောဘဇောဟာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်အလှကို မြန်မြန် ကျွမ်းလောင်သွားမှာ။ ရုပ်ခန္ဓာအလှ ဆိုတာ ဒီလိုပဲ ... မမြဲဘူး။ မမကလည်း အလှကိုမက်။ အေးပေါ့လေ မြတ်စွာဘုရားတောင် ခေမာမိဖုရားကို အနုနည်းနဲ့ ချွတ်ရတယ်”
သူ့ပြောစကားတွေကို ကျွန်မ စိတ်ဝင်စားစွာ နားထောင်နေပါသည်။
“မြတ်စွာဘုရားဆိုတော့လည်း သတ္တဝါစရိုက်ကို သိတယ်။ ဘယ်တော့မှ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းနည်းလမ်း မသုံးဘူး။ ခေမာမိဖုရားဟာ အလှမှာ မာန်တက်လွန်းတော့ အလှရော၊ အလှတည်ရာ ရုပ်ဝတ္ထုရော မမြဲပုံကို ပြချင်တော့ အလှနဲ့ပဲ ပြတယ်။ ခေမာမိဖုရားထက်လှတဲ့ အမျိုးသမီးပုံကို မိဖုရားရှေ့မှာ ဖန်ဆင်းပြလိုက်တယ်။ ခေမာက သိပ်ပြီး ဒီအလှမှာ စိတ်ဝင်စားနေတုန်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ရင့်ရော်အိုမင်းသွားပုံကို နောက်ဆုံး အရိုးခေါက်ခက်နဲ့ ပုံပျက် လဲကျ သေသွားတဲ့အထိ ပြလိုက်တယ်။ ဒီတော့ ခေမာ ...”
“အရိုးရုပ်ကို ပြဖို့ မလိုပါဘူး အပါရယ် ...”
ခန်းဆီးကြားမှ မမအသံနှင့်အတူ ကိုယ်လုံးပါ ထွက်လာတော့ ကျွန်မမျက်လုံးတွေ ပြာသွားပါသည်။ ကိုကိုပါကို ကြည့်သော မျက်လုံးက ချိုမြ ဝင်းလက်နေသလောက် ကျွန်မကို ကြည့်လိုက်သောအကြည့်မှာ ခါးသီး စူးရှလှသည်။ ချက်ချင်းပင် ထ၍ သူတို့ရှေ့မှာ ကိုယ်ကို ညွှတ်ကာ ကျွန်မ ဧည့်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားမိပါသည်။ မမတို့ စကားပြော ကျန်ရစ်သည်။
ဒီညစာ ကိုကိုပါ ဒီအိမ်မှာ စားမှာ ဆိုတော့ ကျွန်မ ဒေါ်မုံးနှင့်အတူ ပြင်ဆင်ပေးလိုက်ပါသည်။ ကိုကိုပါ ညည့်နက်မှ ပြန်သွားပါသည်။
ကျွန်မ အိပ်ရာပေါ် မောလျစွာ ခွေလှဲလိုက်ပါသည်။ ဘာကြောင့်မှန်း မသိ။ ရင်တွေ ခုန်လွန်းလို့ အိပ်မပျော်။ နောက် တနင်္ဂနွေ သူလာလျှင် လိုက်ရကောင်းမည်လား။ ထိုနေ့ည ကျွန်မ ကောင်းကောင်း အိပ်မရ။ ကိုကိုပါ စကားသံတွေ ကြားနေရသည်။ ပြီးတော့ မမမျက်လုံးတွေ မြင်ယောင်လာသည်။
* * *
(၇)
“ကဲ ... အဝတ်အစားတွေ သိမ်းတော့”
ကျွန်မ အံ့အားသင့်နေပါသည်။ အလုပ်ပြီး နေ့လယ်နားနေချိန် ဒေါ်မုံးက အခန်းထဲ ဝင်လာကာ ပြောနေခြင်းဖြစ်သည်။
“မမက သူပေးထားတာတွေ ယူနိုင်တယ်တဲ့။ ကိုဖြိုး သင်္ဘောဆိပ်ကို လိုက်ပို့လိမ့်မယ်။ ဗန္ဓကသင်္ဘောမှာ လက်မှတ်ယူထားတယ်။ ညည်း ဒီည ပြန်ရမယ်”
ကျွန်မ အဓိပ္ပါယ်ကို ရုတ်တရက် နားမလည်ပါ။ ကြောင်ငေးငေး ဖြစ်နေမိသည်။ ကျွန်မ သွားရမည်ပေါ့။ ဒီအိမ်မှာ နေဖို့ မလိုတော့ပြီပဲ။ အခြေအနေက ရုတ်တရက် အပြောင်းမြန်လိုက်တာ။
“ဒီအိမ်မှာ အလုပ်မလုပ်တဲ့နောက် ဒီအိမ်က ပေးတဲ့ပစ္စည်းတွေ ကျွန်မ မယူသင့်ပါဘူး။ ဒေါ်မုံး မမဟာ သိပ်ရက်ရောပါတယ်”
“အေးပေါ့။ မမ သိပ်ရက်ရောတတ်တာကို မင်း သတိပြုမိသားပဲ။ ဒါပေမဲ့ သူက အချစ်မှာတော့ မရက်ရောနိုင်ဘူးလေ”
သူ ဒါပဲပြောကာ လှည့်ထွက်သွားသည်။ သူပြောလိုက်သော စကားလုံးများက ကျွန်မ ဤအိမ်ကြီးမှ ထွက်သွားရခြင်းအကြောင်းရင်းပင် ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်မ သေတ္တာလေးကို ယူလိုက်ပါသည်။ သေတ္တာထဲမှာ ကျွန်မ ပါလာသော အဝတ်နှစ်စုံ၊ ပြီးတော့ အဖေဆုံးတော့ အဖေ့ခြင်ထောင်၊ ဘေးသားတွေ စုတ်၍ အမိုးကို ကိုက်ဖြတ်ချုပ်ထားကာ အိပ်ရာခင်းအဖြစ် ကျွန်မ အသုံးပြုရန် သိမ်းထားသော ပိတ်စအဖြူလေး၊ မမ ချုပ်ပေးသော အဝတ်နှစ်စုံကို အိပ်ရာခင်းပေါ် တင်ထားလိုက်သည်။
မမ တစ်စုံတစ်ခုတော့ ကျွန်မကို ပြောဖို့ သင့်ပါသည်။ ဒီတော့ ကျွန်မ၏ရှင်းလင်းပြောပြချက်တွေကို မမ နားထောင်နိုင်မည်။ ခုတော့လည်း ကျွန်မမှာ ဘာမှ ပြောပြခွင့်မရှိ။ သူ့ဘဏ္ဍာကို ကျွန်မ ရည်ရွယ်ရင်းမရှိကြောင်း ပြောချင်ပါသည်။ ကျွန်မ ရောက်စက ဒေါ်မုံးက ကျွန်မကို ပေါတောတော ကောင်မလေးဟု မှတ်ချက်ချခဲ့ပါသည်။ ယခုကိစ္စမှာ ကျွန်မဘက် ဒေါ်မုံးက အချစ်မှာ အတွေ့အကြုံမရှိသေးသော ပေါတောတောတစ်ယောက်ပါလို့ ရှေ့နေ မလိုက်တော့ဘူးလား။ အချစ်ကိစ္စမှာ ကျွန်မ အတွေ့အကြုံ မရှိသေးတာကို မမ မသိသေးဘူး ထင်ပါသည်။ ဟုတ်ပါသည်။ စာအုပ်မျိုးစုံက ကောင်မလေး ကောင်လေးတွေ အချစ်ကိစ္စကို ဖတ်ဖူးရုံကလွဲလို့ ကျွန်မမှာ အချစ်အတွေ့အကြုံ မရှိသေးပါ။ ပြီးတော့ ကျွန်မက မမလောက်လည်း မလှပါဘူး။ ကျွန်မ မလှပါဘူးဆိုတာ မမ တကယ်သဘောပေါက်ရင် မမ သဘောထားတွေကော ပျော့ပျောင်းသွားမလား။ ကျွန်မအလှကို မမနှင့် ယှဉ်ကြည့်ပါဦး။
ကျွန်မမျက်လုံးတွေဟာ ဝင်းမှောင် ရွှန်းလဲ့မနေပါဘူး။ မမလို မျက်တောင်ကလည်း မကော့၊ သေးသွယ်ရှည်လျားတဲ့ မျက်ခုံးမွေးအောက်မှ မမမျက်ခွံရောင်က ခရမ်းတွေ ပြာလဲ့လဲ့ နီထွေးထွေး သုံးပန်လှပန်းလိုပါပဲ။ ကျွန်မရဲ့ စုတ်ဖွားဖွား မျက်ခုံးမွေးတွေနဲ့ မျက်လုံးပြူးကြောင်ကြောင်ကို ကိုကိုပါက စိတ်ဝင်စားမတဲ့လား။ ကိုကိုပါ မပြောနဲ့၊ ကိုစိုးမောင်တောင် ကျွန်မကို ဟိုတနင်္ဂနွေက နှစ်ယောက်တည်းတွေ့ချိန် ဘာစကားမှ မပြောခဲ့ပါဘူး။ ကျွန်မကို အချစ်အကြောင်းပြောဖို့ စိတ်မဝင်စားဘူး ထင်ပါရဲ့။ ရေသယ်ထားတဲ့ ကျွန်မလက်ဖဝါးတွေကလည်း တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်နဲ့ ကြမ်းတမ်းပါတယ် မမရယ်။ လောကအတွေ့အကြုံရော၊ စီးပွါးရေးအရှာအဖွေမှာရော မမ အစစ သာလွန်နေတာပါ။ ကျွန်မက အသက်ငယ်တာပဲ ရှိပါတယ်။ ငယ်ဂုဏ်တစ်ခုတည်းနဲ့ မမကို ကျော်လွန်ပြီး ကိုကိုပါ ကျွန်မကို စိတ်ဝင်စားမယ်လို့ မမ ထင်တာဟာ သံသယစောလွန်းပါတယ်။
အဖေ့ခြံထဲနေတုန်းက ရေလောင်းပြီး ရွှံ့ဗွက်တွေပေနေတဲ့ ခြေထောက်တုတ်ခိုင်ခိုင်တွေကို ရေဆေးထားသလို ကျွန်မစိတ်တွေဟာ ဖြူစင်သန့်ရှင်းနေဆဲပါ။
အဖေ့ယာခင်းမှာ နေခဲ့သော ညများအကြောင်းကိုလည်း မမကို ပြောပြချင်ပါသည်။
ညမှာ အဖေ့ယာခင်းက တိတ်ဆိတ်သည်။ ပရစ်သံလောက်သာ ကြားရသည်။ လျှပ်စစ်မီးရောင်မရှိသော အမှောင်ထဲမှာ လရောင်ဝိုးတဝါးသာ လင်းနေချိန်၊ နက်မှောင်နေသော ကောင်းကင်၏ဆံပင်မှာ လက ဆင်စွယ်ဘီး အကွေးလေးလို ချိတ်နေတတ်သည်။ ကျွန်မ ထိန်ထိန်သာသော လရောင်ကို မကြိုက်၊ ဝိုတဝါးလင်းသော အရောင်နှင့် စိန်ပန်းခိုင်လို တဖိတ်ဖိတ် တောက်ပနေသော ကြယ်တွေ လင်းလက်နေချိန်မှာ ကျွန်မ မန်ကျည်းပင်ရိပ်က ကွပ်ပျစ်မှာ ငေးမောနေတတ်ပါသည်။ ကျွန်မ၏စိတ် ကြည်လင်ဖြူစင်နေသောအချိန်ပါ။ ကျွန်မ ညများကို ဒီလိုပဲ ကုန်လွန်ခဲ့ပါသည်။
သင်္ဘောပေါ်မှာ ညတစ်ည၏အဖြစ်က ကျွန်မကို စိတ်ရောဂါသည် ဖြစ်စေပါသည်။ ဤဆိုးဝါးညစ်ပတ်သော မသမာသူတွေအကျင့်ကို အချစ်နှင့် ရောနှောတွေးတောမိကာ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို ချစ်ရမည်ဆိုတိုင်း ပက်ကျိတွေ၊ မျှော့တွေ၊ မြွေတွေကို ကိုင်မိသလို ကြက်သီးထမိသည်။ ရင်တုန်အောင် ကြောက်လန့်မိသည်ပါ။
ဒါဟာ အချစ်မဟုတ်လို့ ဘယ်သူက ရှင်းလင်းပြောပြမှာလဲ၊ မမအိမ်ကြီးကို ရောက်လာတော့ တွေ့ရသော သူစိမ်းယောက်ျားနှစ်ယောက်လုံး ကိုကိုပါရော ကိုစိုးမောင်ပါ အချစ်အကြောင်း တစ်လုံးတစ်ပါဒမှ မပြောခဲ့သေးဖူးပါ ဆိုတာကို မမယုံအောင် ပြောပြချင်ပါသည်။ အခွင့်အရေးက မရ၊ ရှင်းလင်းတင်ပြခွင့်လေးသာ ပေးလိုက်လျှင် မမမှာ အကောင်းတွေ စင်းလုံးချော ပြည့်စုံသွားမှာပါ။ ကျွန်မအပေါ် အစစကောင်းခဲ့သည့် မမ၏စေတနာကို စိတ်ကူးနှင့် ပြစ်မှားဖို့ နေနေသာသာ ကိုယ့်ရောဂါနှင့်ကိုယ် အချစ်ဆိုတာကို ယုတ်မာစုတ်ပဲ့ခြင်းလို့ ထင်နေသူပါ။ ဒီအကြောင်းတွေကို ရှင်းလင်းတင်ပြခွင့် ရလျှင် မမ ယုံမှာပါ။ တကယ်လည်း ယုံကြည်စေချင်ပါတယ်။ မမ ရှင်းလင်းခွင့် ဘာလို့ မပေးတာလဲ။ ကျောက်ကောင်းဆိုတာ အနာလေးတစ်ခုတော့ ပါမှာပေါ့လေ။ မမကို ခွင့်လွှတ်ပါသည်။ ကျွန်မတောင် အားလုံးကို စွန့်လွှတ်နိုင်သည် ဆိုပေမဲ့ အခုမှာတော့ စွဲလမ်းမှု ပါခဲ့သည်ပဲ။ အဒေါ်ကို ပြောခဲ့ဖူးသည်။ “အစားမှာ ဖြစ်သလို စားမယ်။ ငါးပိရည်နဲ့ပဲ စားရ စားရ၊ အဝတ်လည်း တစ်စုံပဲ ရှိရှိ အစုတ်နဲ့ပဲ နေရ နေရ၊ အိမ်ဆိုလည်း တဲနဲ့ပဲ နေရပါစေ။ နေနိုင်ပါတယ်။ မတပ်မက်ပါဘူး။ အိပ်ရာခင်း ဖြူဖြူလေး တစ်ခုကိုတော့ တပ်မက်ပါရစေ” ဟု ကျွန်မ ပြောခဲ့ပါသည်။
မမလည်း ဒီလိုပဲပေါ့။ အိမ်စေတွေအပေါ်မှာ အခွင့်အရေး အပြည့်အစုံ ပေးပါသည်။ လိုက်လျောပါသည်။ သန့်ရှင်းသပ်ရပ်စွာ ကျွန်မတို့ နေရပါသည်။ ကျွန်မအတွက်လည်း သင့်တော်သူ အိမ်ထောင်ဖက် ဟူ၍ ရည်စူး၍ ကိုစိုးမောင်နှင့် ရင်းနှီးအောင် အခွင့်အရေး ဖန်တီးပေးသားပဲ။ ကျွန်မအပေါ် မမ အလွန်ကောင်းခဲ့သည် ဆိုရမည်။ မမနှင့်တွေ့သောနေ့က ရင်းရင်းနှီးနှီး သီချင်းတောင်ဆိုပြခဲ့ရသော ပျော်ရွှင်ဖွယ်အခွင့်အရေး မမ ပေးခဲ့သည်ကို သတိရဆဲပါ။ ခုလည်း သီချင်းဆိုခွင့်ပေးရင် “သံသယ မစောပါနဲ့၊ ကျွန်မက မချောပါဘူး” ဆိုတဲ့ သီချင်းလေးကို ဆိုပြချင်ပါတယ် မမ။
ကိုစိုးမောင်ကလည်း ကျွန်မ သင်္ဘောပေါ်မှာ တွေ့ဖူးသော ချောကျိကျိ ချဉ်စုတ်စုတ် လူမျိုး၊ အရက်နံ့လှိုင်သော လူမျိုးတော့ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ ကျွန်မ သိပါသည်။ သူ့မှာလည်းလေ ကျွန်မကို တစ်ခုခု ပြောပြချင်နေသည်ကို ဟိုတွေ့ခဲ့သော တနင်္ဂနွေတုန်းက သူ့မျက်လုံးထဲမှာ ကျွန်မ တွေ့လိုက်ပါသည်။ ပြောလိုက်လျှင်လည်း ကောင်းမှာပါ။ တကယ်ဆို နောက်တနင်္ဂနွေနေ့အထိ စောင့်လိုက်လျှင် ကျွန်မနှင့် ကိုစိုးမောင် အခြေအနေက ပြောင်းလဲကောင်း ပြောင်းလဲ လာမှာပါ။ ဒါပေမဲ့ တစ်ပတ်အတွင်း ဒေါ်မုံးထံမှ ရရှိသော သတင်းအချက်အလက်တွေအရ စောစီးစွာ အရေးယူခြင်းပဲလား။ ကျွန်မနှင့်ကိုကိုပါ အစားအတူစား၍ စကားပြောတိုင်း ဒေါ်မုံး၏ မျက်နှာအမူအရာက ကျွန်မ၏လာလတ္တံ့သော အနာဂတ်အတွက် နိမိတ်ပြသည်ကို ကျွန်မ ဂရုမထားမိခြင်းပင်။
မမသည် အစစ အလိုက်သိတတ်သလို၊ အကင်းလည်း ပါးသည်။ ကျွန်မပေါ် လိုက်လျောမှုတွေ ရှိခဲ့သလို ‘ချ’စရာ ရှိတော့လည်း လက်ဦးမှုကို အရယူလိုက်ပါပြီ။
ကျွန်မ ဘာတတ်နိုင်ပါမည်နည်း။ သူအကွက်ဆင်ထားသလို ကျွန်မနှင့်ကိုစိုးမောင် ဝင်လာဖို့က အချိန်ပေးဦးမှပေါ့။ ဒါက ကျွန်မအတွေး။
သူ့ဘက်ကလည်း တွေးစရာ၊ သူပေးထားသောအချိန်အတွင်း ကျွန်မအခြေအနေက သူ့ပြိုင်ဘက်အဖြစ် ပြောင်းလဲသွားနိုင်သည်။ ရန်သူသည် အချိန်မရွေး ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်ကာ သူ့နယ်မြေကို သိမ်းပိုက်နိုင်သည်။ ကိုကိုပါကလည်း ဘာကြောင့်များ လာတိုင်း ကျွန်မနှင့်သာ စကားလက်ဆုံ ပြောချင်ပါသနည်း။ မမ ပြန်လာတိုင်းလိုလို ကျွန်မနှင့် ကိုကိုပါ လမ်းအတူလျှောက်လျက် ခြံထဲမှာ တွေ့ရတာကိုက သူ့စိတ်ကို သံသယပွားစေမှာပါပဲ။ နောက်ဆုံး မမကိုယ်တိုင်တွေ့သော ကိုကိုပါ စကားပြောချိန်မှာ သူ ဘယ်တုန်းက ခန်းဆီးနောက်ကွယ်မှာ ရောက်နေသလဲမသိ။
သူ့အလှမှာ တပ်မက်မောပုံကို ကိုကိုပါ ပြောခဲ့သည်။ သူ့ထက်ငယ်သူ ကိုကိုပါကို ဆွဲဆောင်နိုင်ဖို့ သူ့မှာ အလှနှင့်ဓန ရှိဖို့လိုသည်ဟု သူ ယူဆသည်။ သူ့အလှ၊ ဓနစွမ်းအားနှင့် ကိုကိုပါကို သိမ်းသွင်းမိပြီဟု သူခိုင်မာစွာ ယူဆချိန်မှာ ကိုကိုပါစကားလုံးများက သူ့ယူဆချက်ကို ဖြိုခွဲလိုက်ပါသည်။
ဒီတော့ ကိုကိုပါကို သိမ်းပိုက်နိုင်ဖို့လမ်းကြောင်းမှာ ကျွန်မကို ပြိုင်ဘက်ဟု ယူဆချက်ဖြင့် အပြတ်ရှင်းခြင်းအတွက် သူ့သေနင်္ဂဗျူဟာသည် မှန်ပါသည်။ သူလုပ်သင့်သည်ကို လုပ်ခြင်းပဲ။
ကျွန်မသာ ဘယ်ကို ပြန်ရပါ့၊ အဒေါ့်ဆီကိုလည်း မပြန်ချင်။ ကိုစိုးမောင်အိမ်ကို သွားရရင်ကော ... ။
ခက်သားလား၊ သူ့အိမ်ရောက်ရင် ကျွန်မက သူ့အဖေ ခြင်ထောင်တွေ၊ စောင် အိပ်ရာခင်းတွေကို ရေနှင့် ဆပ်ပြာများများရောကာ၊ အိုးထဲမှာ ထည့်ပြုတ်ပစ်လိုက်ချင်သည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် အဘိုးကြီးကိုလည်း ပေါင်းအိုးထဲ ထည့်ပေါင်းပြီး ကြေးတွေ ချွတ်တိုက်ပေးချင်သည်။ ဒါပေမဲ့ အဝတ်လျှော်ဖို့ ကျွန်မ သုံးချင်သလောက် ရေ ကိုစိုးမောင် ခပ်ပေးနိုင်ပါဦးမှ။
ပြီးတော့ ခွေးသိမ်း မိလ္လာစနစ်ကို မကြိုက်လေတော့ အဘိုးကြီး အောက်က ပျဉ်ချပ်ကို ပိတ်ရမည်။ အိမ်ကိုလည်း ၆ ပေလောက် မြင့်မြင့် ပြင်ဆောက်ဦးမှ၊ လေကောင်းကောင်း ရအောင် ပြတင်းပေါက်လည်း များများ ဖောက်ရဦးမည်။ မမအိမ်မှာ အနေကြာလေတော့ မမရဲ့ အရိပ်အာဝါသမှာ သာယာမိနေပြီလေ။ ဒီတော့လည်း သူ့အိမ်အစုတ်ပလုတ်လေးမှာ ကျွန်မ ဘယ်လိုနေရပါ့။
အို ... သူ့အိမ်မှာ သွားကျယ်လို့ သူ့အစ်ကို လင်မယားကလည်း ရှိသေး။ ပြီးတော့ ကိုစိုးမောင်က တစ်ပတ်ခြား တွေ့ချင်တယ်လို့သာ ပြောသေးတာ၊ တစ်စုံတစ်ရာ ဖွင့်ပြောသေးတာ မဟုတ်။ ဪ ... ဘာမှ မရေရာပါလား။ ဒါပေမဲ့ လာမည့်တနင်္ဂနွေမှာ ကိုစိုးမောင် ကျွန်မကို လာခေါ်ပါက၊ ဒီလို တွေးမိတော့လည်း ကျွန်မနှလုံးသားက နာကျင်သား ...။
ကိုကိုပါများ တကယ်လို့ စိတ်ကူးရပြီး တာကြီးပိုင်း ကျွန်မတို့အနားက ခြံတစ်ခုခုကိုများ လာဝယ်လျှင် ...။
ခင်နှင်းယု
စံပယ်ဖြူ၊ မတ်၊ ၁၉၉၀။
No comments:
Post a Comment