​မွှေး(အပိုင်း - ၅)

လားရှိုးတွင် သူတို့သည် မိုးနှင့်ဆောင်းကို တွေ့ကြရသည်။ မိုးဥတုသည် အေးစိမ့်၍စိုစွတ်၏။ ဆောင်းဥတုမှာမူ အေးမြကာ ခြောက်သွေ့ပေသည်။ 

မိုးရာသီ၏ ညဦးများတွင် အိမ်ပြင်၌ ရာသီဥတု မသာယာပေ။ သူတို့နှစ်ဦးသည် အိမ်တွင်း မီးဖိုဘေးတွင် အချိန်ကုန်လွန်ခဲ့သည်က များသည်။ 

မွှေးဖတ်ရသော စာအုပ်များမှာ ရှည်လျားပေသည်။ ချာချီ ရေးသော “ဒုတိယကမ္ဘာစစ်”ဆိုသော စာအုပ်ဖြစ်သည်။ အင်္ဂလိပ်လိုရော မြန်မာလိုရော ဖြစ်ပေသည်။ ကိုကိုနိုင်မရှိသော နေ့များတွင်မူ မွှေးအဖို့ ညနေစောင်း၌ လမ်းလျှောက်ကာ ညဦးတွင် စာအုပ်နှင့်သာ အချိန်ကုန်ရသည်။ နံနက်ခင်းတွင်မူ မီးဖိုနောက်ရှိ ဟင်းသီးဟင်းရွက်ခင်းများထဲတွင် ပန်းပျိုးရင်း၊ မြက်နုတ်ရင်း အချိန်လွန်ခဲ့ရပေသည်။

ကိုကိုနိုင်က ခရီးထွက်သွားရတိုင်း သူ့ကိုယ်စား စာအုပ်တစ်ပုံကို ပေးခဲ့၏။ ချာချီ၏စာအုပ်ကို ဖတ်စေချင်သည်မှာ ချာချီ၏အင်္ဂလိပ်စာရေးဟန်ကို သိစေလို၍တစ်ကြောင်း၊ အတွေးအခေါ်ကို ဖော်ပြရာတွင်လည်း “ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အတွင်း ကျွန်တော် လုပ်ကိုင်ဆောင်ရွက်ပုံများသည် အမှန်ချည်းပင် ဖြစ်ပါသည်” ဟု `ဖော်ပြရေးသားထားခြင်း မရှိသော်လည်း စာအုပ်ဆုံးသောအခါ စာဖတ်သူစိတ်ထဲတွင် ချာချီ၏ခြေလှမ်း၊ ချာချီ၏ဆောင်ရွက်ပုံမှာ သူ့အချိန်နှင့်သူ အံကိုက်ပါတကားဟု ထင်မြင်ယူဆလာအောင် ရေးတတ်ပုံကို သိရှိလို၍တစ်ကြောင်း ဖတ်ခိုင်းသည်ဟု ကိုကိုနိုင်က ဆိုပေသည်။ မြန်မာဘာသာပြန်စာအုပ်ကို ဖတ်ခိုင်းခြင်းကမူ ဗိုလ်အေးမောင်၏ ဘာသာပြန် သိပ်သည်းရှင်းလင်းပုံကို သိစေလို၍ဟု ဆိုသည်။

​မွှေးကတော့ ကိုကိုနိုင်ပေးခဲ့သမျှကို အချိန်ရတိုင်း ကောက်၍ဖတ်၏။ စာအုပ်များကို ဖတ်ရင်း သူ့အတွေးအခေါ်ကတော့ ဘယ်လို ပေါ်လာသည်မသိ။ တစ်ခါတစ်ရံလည်း ရှေးဟောင်းမြန်မာကဗျာများနှင့် သူကြိုက်နှစ်သက်သော အင်္ဂလိပ်ဝတ္ထုရှည်များကို ဖတ်၏။ ဆောင်းဥတု မတိုင်ခင်ကမူ အတွတ်ထံသို့ မြန်မာကဗျာစာအုပ်များကို များများ ရှာဖွေစုဆောင်း၍ မွှေးက ပို့သည်။ 

ဆောင်းဦးပေါက်တွင် ကိုကိုနိုင်နှင့်မွှေး အတူနေရသောအချိန် တော်တော်ကလေးများလာ၏။ တစ်ခါတစ်ရံ လသာသောညဦးများတွင် နှင်းမှုန် ဖွဲဖွဲကျနေသော လရောင်အောက်မှာ တောင်ကုန်းကလေးများကို တစ်ခုပြီးတစ်ခု ကျော်ကာ ဖြတ်လျှောက်လာကြ၏။ မွှေး၏အသံလွင်လွင်မှာ ကိုကိုနိုင့်နှလုံးသားကို ပြုံးရွှင်စေပေသည်။ ဆောင်းအလယ်သို့ ရောက်လာလျှင် လားရှိုး၏အအေးသည် ပြင်းထန်လာ၏။ ည၏အလှများကို မှန်ပြတင်းမှသာ မျှော်ကြည့်နိုင်တော့သည်။ 

အငွေ့တထောင်းထောင်းနှင့် အနံ့သင်းသော ကော်ဖီပြင်းပြင်း ခပ်ကျကျကို မွှေးက ဖျော်ကာ မီးပုံဘေးတွင် ချ၍ပေး၏။ ကိုကိုနိုင်သည် သူ့အလုပ်ကို မီးပုံဘေးတွင်ပင်လုပ်ကာ မွှေးကို သူ့အပါးတွင် စာဖတ်စေသည်။ ထင်းစများကို တဖြောက်ဖြောက် ဝါးမျိုနေသော မီးတောက်မီးလျှံ၏ ဝါနီရောင်မှာ ချစ်သူနှစ်ဦးမျက်နှာကို အရောင်ပြန်ဟပ်၍ နေတော့သည်။ ကိုကိုနိုင်သည် လက်စသတ်ပြီးသော သူ့ရုံးအလုပ်များကို ဘေးသို့ချလိုက်၏။ ပန်းကန်ကို ကောက်ကိုင်ရင်း မွှေးကိုကြည့်လိုက်သည်။ မွှေးလက်ထဲတွင် သူဖတ်ခိုင်းသော ချာချီ၏စာအုပ်ကို မတွေ့တော့ပေ။ “အီဂျစ်ပြည်သား” Egyptian ဆိုသော ဝတ္ထုစာအုပ်ကို တွေ့ရ၏။

“မွှေး... ချာချီရဲ့ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ကို ဖတ်ပြီးပြီလား”

သူက အချိန်မြန်မြန်နှင့် စာဖတ်ပြီးသွားပုံကို အံ့သြသလို မေးလိုက်၏။ မွှေးသည် သူ့စာအုပ်လေးကို ပိတ်လိုက်၏။ ကိုကိုနိုင့်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ 

“ပြီးပြီဆိုပါတော့။ ဘာဖြစ်လို့လဲ"

“ရှည်လွန်းအားကြီးလို့ပါ၊ မွှေး စာဖတ်ရတာ ပျင်းလား။ ကိုကိုနိုင်နဲ့ လိုက်နေရတာ ပျော်ရဲ့လား”

မွှေးသည် ခပ်ပြုံးပြုံးပင် ကြည့်၍နေ၏။ 

“အကောင်းမေးတာပါ မွှေးရဲ့၊ ပျော်ရဲ့လား”

“ပျော်ပါတယ်။ မွှေးစိတ်ထဲမှာ ကိုကိုနိုင့်ကို နှမြောလို့ပါ။ ကိုကိုနိုင်နေချင်တဲ့သဘောနဲ့ ကိုကိုနိုင် လုပ်နေတဲ့အလုပ်က တခြားစီမို့ပါ”

ကိုကိုနိုင်က ဘယ်လိုသဘောပေါက်သည် မသိ။ ခပ်ပြုံးပြုံး လုပ်၍နေပြန်သည်။

“ကဲ ဆိုပါဦး၊ ချာချီစာအုပ်ဖတ်ပြီး ကိုကိုနိုင် ယူဆသလို သဘောပေါက်လာသလား”

“ဟုတ်ကဲ့၊ ဒီလိုပဲ ချာချီအပေါ်မှာ တွေးမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မွှေးဟာ အဲဒါတွေအားလုံး ခေါင်းထဲမစွဲဘဲ သူရေးတဲ့အထဲက တခြားဟာတွေ စွဲကျန်ရစ်တယ်” 

“ဘာကိုလဲ"

“ဂျာမနီ နိုးကြားထကြွလာပုံနဲ့ ဟစ်တလာ တန်ခိုးတက်လာပုံရယ်၊ သူ့နောက်က နာဇီတပ်မတော်ရယ်၊ အဲဒါက ခေါင်းထဲက မထွက်လို့ပါ"

“ကဲ ...ဆိုစမျးပါဦး” 

“မွှေးသာ တကယ်လို့ အဲဒီခေတ်က နာဇီတပ်မတော်ရဲ့ တပ်သားတစ်ယောက်ယောက်ရဲ့ မိခင်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ မိန်းမပဲဖြစ်ဖြစ် ဖြစ်ခဲ့ရင် ရင်နာလို့ ဆုံးမှာမဟုတ်ဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကြေးစားစိတ်ဟာ ရှိသလောက်တော့ ရှိပေမယ့်လို့ စိတ်ဓာတ် ဆိုတာသာ မပါရင် တပ်မတော်ရဲ့ ဒူပေနာပေဒဏ်ခံနိုင်ဖို့ တော်တော်ခက်သားလား။ အဲဒီခေတ်တုန်းကလဲ ဝိုင်းအနှိမ်ခံရတဲ့ ဂျာမန်တစ်မျိုးသားလုံး စစ်ရှုံးလိုက်တဲ့ အဖဂျာမနီပြည်ကြီး တစ်ပြည်လုံး ပြန်ပြီးနာလန်ထူနိုင်ဖို့ဆိုတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်သာ ဂျာမန်တွေစိတ်မှာ မရှိခဲ့ရင် ဂျာမန်တပ်မတော်နဲ့ ဟစ်တလာရဲ့ ပေါ်ပေါက်လာပုံဟာ ဒါလောက်မြန်ဆန်မှာ မဟုတ်ဘူး”

ကိုကိုနိုင်သည် မွှေးပြောပုံကို စိတ်ဝင်စားလာ၏။ ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နှင့် အင်းလိုက်လာ၏။ 

“ကဲ ... မိခင်တွေရဲ့ စိတ်မှာရော၊ သားကို စစ်မြေပြင်မှာ ခိုင်းစားဖို့ဆိုတဲ့ စိတ်ဟာ အင်မတန်နည်းပါတယ်။ ငါ့အဖ ဂျာမနီပြည်အတွက် ကမ္ဘာမှာ ပိုင်းအနှိမ်ခံတဲ့ အမျိုးသားအတွက်ဆိုတဲ့ စိတ်ဓာတ်နဲ့သာ စစ်တပ်ဆိုတဲ့ သေဘေးမျိုးစုံနဲ့ နီးတဲ့ တပ်မတော်ထဲမှာ သားကို ထည့်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ခေါင်းဆောင်သူတွေရဲ့ အတွေးတွေ ပြောင်းလဲလာတာနဲ့အမျှ တပ်မတော်ရဲ့ ပုံသဏ္ဌာန်ကလဲ ပြောင်းလဲလာလိုက်တာ နောက်ဆုံး ဟစ်တလာဆိုတဲ့ အာဏာရှင်တစ်ယောက် တည်မြဲဖို့ ထောက်ခံဆောက်လုပ်ထားတဲ့ နာဇီဝါဒစက်ရုံကြီးရဲ့ ဝက်အူလေးတွေ ဖြစ်မှန်းမသိ တပ်မတော်ဟာ ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်လဲပြီးရော၊ တပ်မတော်သားတွေဟာ အင်မတန်ဆိုးရွာယုတ်မာတဲ့ နာဇီတပ်သား ဘီလူးသရဲတွေအဖြစ်နဲ့ ကမ္ဘာက အမြင်ခံရပြီး သူတို့ အသက်စွန့်သွားရတယ်။ သူတို့ကိုယ်သူတို့လဲ သိချင်မှသိရှာမယ်။ မွှေးသာ အဲဒီစစ်သားတစ်ယောက်ရဲ့ မိခင်ဖြစ်ခဲ့ရင် ရင်ကွဲနာကျသေပြီ" 

“အလို ... မွှေးကလဲ တယ်ဆိုပါလား"

“ဟုတ်တယ်လေ၊ မွှေးရဲ့သားဟာ သူ့တိုင်းပြည် သူ့လူမျိုးအတွက် သေရတယ်ဆိုရင် စစ်မြေပြင်မှာ ဆယ်ပြန်သေပါစေ။ ခုတော့ သူတို့ ဇွတ်သွင်းချင်တဲ့ ဝါဒကြီး တည်တံ့စေချင်လို့ ကိုယ့်သားကိုလည်း ကိရိယာတစ်ခုလို ဝက်အူတစ်ချောင်းလို အသုံးချသွားပြီး သေတာတော့ မခံနိုင်ဘူး။ အဲဒါ တွေးတွေးပြီး ကျဆုံးသွားရှာတဲ့ ဂျာမန်စစ်သားလေးတွေ၊ သူတို့ရဲ့ မိခင်တွေကိုပဲ မွှေးက သနားနေတယ်” 

“အဲဗျာ ...မွှေးက ပိုပြီးတွေးနေပြီကိုး"

“စာအုပ်ဖတ်တဲ့နောက် ဒီအပေါ်မှာ တည်ပြီး ကိုယ်တွေးချင်ရာ တွေးမှာပေါ့ ကိုကိုနိုင်”

မွှေးက ပြုံးမဲ့မဲ့နှင့် ဆို၏။ 

“လက်ထဲက “ဧဂျစ်ရှန်'ရော ဖတ်ကောင်းလား”

“သိပ်ကောင်းတာပဲ၊ ဖတ်ဖူးသမျှမှာတော့ အကြိုက်ဆုံးပဲ။ ကိုကိုနိုင်အားရင် ဖတ်စမ်းပါ၊ နှစ်ပေါင်း သုံးထောင်လောက်ကအကြောင်း ရေးပေလို့ပဲ။ လက်ရှိ အီဂျစ်ကိုရော၊ တိုင်းပြည်အသီးသီး အခြေအနေနဲ့ရော ဟပ်ပြီး ကြည့်နိုင်တယ်။ ဒီဝတ္ထုဟာ ဘယ်တော့မှ ရိုးမှာမဟုတ်ဘူး" 

“မွှေးက ဟိုတုန်းကရော စာသိပ်ဖတ်သလား”

“ခုမှ ပိုဖတ်တယ် ဆိုပါတော့။ ရန်ကုန်မှာတော့ ကျောင်းစာနဲ့ ရုံးအလုပ်နဲ့ ပြီးခဲ့တာပဲ”

“ဒီလိုဆို ကိုကိုနိုင်နဲ့ နေရတာ ပျော်တယ်ပေါ့”

“ကိုကိုနိုင် ဘာလို့ ထပ်ခါထပ်ခါ မေးနေတာလဲ”

ကိုကိုနိုင်သည် မွှေးပါးကို ဆွဲ၍ ဖျစ်လိုက်၏။

“ဪ ...ကိုကိုနိုင်နဲ့ အတူတူနေရတဲ့အချိန်တွေဟာ မွှေးအတွက် ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်း ရှိစေချင်လို့ပါ”

“စိတ်ချမ်းသာပါတယ်ရှင်၊ ပျော်ပါတယ်ရှင်” 

မွှေးက ခပ်နောက်နောက် ​ဖြေလိုက်၏။

“စာအုပ်သေတ္တာထဲမှာ ကိုကိုနိုင် မဖတ်ရသေးတဲ့ စာအုပ်တွေ အများကြီးပဲ”

“ဟုတ်တယ် ဒီစာအုပ်ကို ကိုကိုနိုင် ဖတ်ကြည့်၊ အဲဒီအထဲမှာ ဇာတ်လိုက် ဆီးနူးပြောတဲ့ စကားလေးတစ်လုံး မွှေးသိပ်သဘောကျတာပဲ။ သူ့မိတ်ဆွေ စစ်ဗိုလ်ကြီးက ဘုရင့်သမီးကို သိမ်းပိုက်၊ ဘုရင်ကို သတ်ပြီး အီဂျစ်ရဲ့ ဧကရာဇ်အဖြစ် အုပ်ချုပ်တဲ့အခါမှာ ဆီးနူးကို ပြောတယ်လေ။ သူ့သစ္စာခံပြီး သူ့အတွေးအခေါ်တွေကို လက်ခံဖို့၊ အဲဒီလိုဆိုရင် သူချီးမြောက်မယ့်အကြောင်း။ ဒီတော့ ဆီးက ဘာပြန်ပြောသလဲဆို 'ပညာဟာ အာဏာတန်ခိုးကို ဘယ်တော့မှ ဦးမညွှတ်ဘူးတဲ့'၊ ဘယ်လောက်ကောင်းတဲ့ စကားလုံးလဲ၊ မွှေးတော့ သိပ်သဘောကျတာပဲ”

သဘောကျသည် ဆိုသည့်နေရာ၌ မွှေးသည် မျက်လုံးလေးများ မှေးကာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် ပီတိကျဟန်နှင့် ပြော၏။ ကိုကိုနိုင့်စိတ်ထဲတွင် ဤမိန်းကလေး၌ ဦးနှောက်အပြင် ချစ်စရာဟန်အမူအရာများလည်း အများကြီးရှိပါလားဟု မှတ်ချက်ချလိုက်၏။ 

“ပြီးတော့ ကိုကိုနိုင် ဖတ်ခိုင်းထားတဲ့ “ရိုမယ်လ်” လဲ ပြီးသွားပြီ”

မွှေးက နောက်ဆက်တွဲ ဆက်ပြောပြန်သည်။ 

“အဲဒီစာအုပ်အပေါ်မှာရော ဘယ်လိုယူဆလဲ” 

“မွှေး ထင်မြင်တာကို တကယ်ပြောရမှာလား” 

“ပြောလေ” 

“ရိုမယ်လ်ရဲ့ တိုက်နည်း ခိုက်နည်းတွေ၊ စစ်ဆင်နည်းက စစ်သားတွေအဖို့တော့ တန်ဖိုးရှိမှာပဲ။ မွှေးအနေနဲ့ စာတစ်အုပ်လုံး ဖတ်ပြီး လန့်သွားတယ်”

“ဘာကို လန့်တာလဲ” 

“ကမ္ဘာမှာ 'ရိုမယ်လ်' သေနည်းတွေ ပြန့်သွားမှာကို လန့်သွားတယ်”

ကိုကိုနိုင်သည် ပါးစပ်လေး ဟသွား၏။ 

“ဟုတ်တယ် ကိုကိုနိုင်ရဲ၊ ရိုမယ်လ် သေတာဟာ ရှေ့ကလာတဲ့ ရန်သူ့ကျည်ဆန်နဲ့ သေတာမှ မဟုတ်ဘဲ၊ နောက်က ကျည်ဆန်နဲ့ သေရတာ။ ပြီးတော့ သူ့မိန်းမကို သိခွင့်ပေးတဲ့အချိန်ကျတော့ ကားတိုက်သေတဲ့အနေနဲ့ သိရတော့တယ်။ ဒီလိုကြောက်ရာကောင်းတဲ့၊ အမှောင်ခေတ်ကြီးတစ်ခေတ် ကြီးစိုးလာပြီး တကယ်တော်တဲ့လူတွေ နောက်ကကျည်ဆန်နဲ့ သေရတဲ့နည်းတွေ ကမ္ဘာမှာပြန့်လာမှာ မွှေးက .. စိုးရိမ်သွားတယ်”

“တော်ပြီ ... တော်ပြီ မွှေး၊ ကိုကိုနိုင် မွှေးကို ဒီစာအုပ်တွေ မဖတ်ခိုင်းတော့ဘူး၊ စိတ်ရွှင်လန်းစရာကောင်းတဲ့ စာအုပ်တွေ ရွေးရအောင်နော်။ ဒါနဲ့ နေ့လယ်က စာတစ်စောင် ကိုကိုနိုင့်ရုံးကတစ်ဆင့် မွှေးဆီရောက်လာတယ်။ အတွတ်ဆီက ထင်တယ်။ ကိုကိုနိုင့်ယူနီဖောင်းထဲမှာ သွားယူဦးမယ်” 

​မွှေးသည် ထသွားသော ကိုကိုနိုင်ကို ​ငေးကာ ကြည့်နေမိ၏။ သူ့မိန်းမအား စစ်သားတစ်ယောက်လို သင်တန်းပေးသူပင်တည်း။ ဒါကို ဖတ်၊ ဒီလိုပင် တွေးစေချင်ဟန်ရှိ၏။ မွှေးက သူပေးထားသောပုံကို မဝင်ချင်ပေ။ ကိုယ် တွေးချင်သလို တွေးလိုပေသည်။ အမှန်တော့လည်း ကိုကိုနိုင်သည် ပုံသွင်းချင်သူတစ်ယောက် ဟုတ်ချင်မှလည်း ဟုတ်မည်ဟု မွှေးက လှည့်၍တွေးမိပြန်၏။

“ရော့ ...ရော့ ... ဒီမှာစာ” 

မွှေးက စာကိုယူ၍ ဖောက်ဖတ်လိုက်၏။ စာလေးမှာ ကဗျာနှင့် စ,ထားသော်လည်း ခပ်တိုတိုပင် ရေး၍ထား၏။

“နတ်တော်ဆန်း၍၊ လျှံထွန်းရောင်ဝါ၊ သူရိယာလျှင်၊ အဝါမမူ၊ အဖြူအနီ၊ စုံစီခြယ်လွင်၊ ပြင်ထပ်သွင်၍၊ နေဝင်မြင်သည်၊ ဝရွှေပြည်ကား၊ ဆီးရည်ပတ်ချုပ်၊ မှိုင်းအုပ်ပျပျ၊ ပုညတောင်ဆီ၊ ရီလျက်မလင်း၊ မဝင်းအုံ့ဆိုင်း၊ စစ်ကိုင်းတစ်ဖက်၊ သန်လျက်ပေါ်ထွန်း၊ ကျွန်းများတံခွန်၊ နန်းဗိမာန်မှာ၊ လေသွန်ပြည့်လျှမ်း လိမ့်တကား”

​မွှေး/

အထက်က ကဗျာကတော့ မင်းပေးလိုက်တဲ့ ကဗျာစာအုပ်တွေထဲက ရှင်ထွေးနာသိန်ရဲ့ ကဗျာပဲ။ သူသေလွန်တဲ့အခါ သူ့ခေါင်းအုံးအောက်က တွေ့ရတဲ့ မွေးရပ်မြေ အင်းဝကို တမ်းတတဲ့ကဗျာပေါ့။ 

ကိုယ့်မှာတော့ သူတို့လို စာဆိုမဟုတ်လေတော့ ကိုယ့်ဌာနေ ကိုယ်လွမ်းပေမယ့်လဲ စာမဖွဲ့တတ်ဘူး။

အရုပ်ဆိုးလှတဲ့ အင်္ဂလန်ရဲ့ ဆောင်းဦးရာသီအောက်မှာ နေရရင်း လွမ်းနေရတာကတော့ ကိုယ်တို့မြို့လေးရဲ့ ဆောင်းအလှပဲ။ ခုလောက်ဆို တို့များအိမ်နောက်က လယ်ကွင်းတွေထဲမှာ စပါးတွေမှည့်တော့မယ်၊ မုန့်ဆန်းလဲပေါ်လို့ မီးခိုးတလူလူနဲ့ လယ်တဲတွေနားမှာ မုန့်ဆန်းထောင်းကြတော့မယ်ထင်ပါရဲ့။ ​မွှေးရေ ...ကိုကိုနိုင့်လည်း အတွတ်က သတိရကြောင်း ပြောပြလိုက်ပါ။ အတွတ်ပြန်လာရင်သာ သားသမီးတွေ တစ်ထမ်းနဲ့ လာကြိုလှည့်ပါ။ အမှန်တော့ အတွတ် ဘယ်အချိန်ပြန်ရမယ်လို့ မမှန်းဆသေးဘူးမွှေး။ 

မွှေးတို့ဇနီးမောင်နှံ ချမ်းမြေ့ရွှင်လန်းပါစေ။

/အတွတ် 

မွှေးသည် မျက်နှာလေးညိုကာ စာကို ကိုကိုနိုင့်လက်ထဲသို့ ကမ်းပေးလိုက်သည်။

“ဖတ်ကြည့်ပါဦး ကိုကိုနိုင်၊ သူသာ မြန်မာစာကို ကျကျနန သင်ရရင် စာပေမှာ တော်တော် တော်မှာပဲ၊ အခုတောင် တော်တော် မြန်မာစာပေကို အရသာခံတတ်လာတယ်”

ကိုကိုနိုင်သည် စာကိုဖတ်လိုက်၍ စာဆုံးလျှင် မွှေးကိုကြည့်ကာ မေးပြန်သည်။ 

“ဝါးခယ်မက ဒီလောက်ပဲ သာယာသလားမွှေး” 

“ဪ ... တခြားလူတွေ အမြင်နဲ့တော့ မြစ်ပတ်လည် ဝိုင်းပြီး ဗွက်ထူတယ်လို့ မြင်ချင်မြင်မှာပေါ့။ မွှေးတို့အနေနဲ့ကတော့ မွေးရာ ဇာတိလဲဖြစ်၊ ရာသီအလိုက် ပွဲလမ်းသဘင် သဘာဝရှုခင်းတွေရဲ့ အငွေ့အသက်တွေက ခံစားနေရတော့ အလှကွက်တွေကို ကြည့်တတ် မြင်တတ်တာပေါ့။ ကိုကိုနိုင်ရော ကိုယ့်ဇာတိ ကိုယ်မလွမ်းဘူးလား”

“လွမ်းတာပေါ့ဗျာ၊ လွမ်းလိုက်တာမှလေ လဆန်း (၁၄)ရက် ညဆို ဖရက်ဆိုတဲ့ ကောင်လေးနဲ့ တွေ့ရတာတွေ....”

“ဟာ ... ကိုကိုနိုင်၊ မွှေးကို မစောင်းနဲ့ သိလား”

မွှေးက ထုမည့်ဟန် ပြင်လိုက်လျှင် ကိုကိုနိုင်သည် မွှေးကို လှမ်းယူ၍ ပွေ့လိုက်၏။ 

“ကဲ...ကဲ စိတ်မဆိုးပါနဲ့၊ ဖရက်နဲ့ တွေ့ခဲ့တဲ့ ပုံပြင်လေး ဘာလေး ပြောပြပါဦး။ နို့မို့ရင် အိပ်ရာအစောကြီးဝင်မှာ ပျင်းစရာကြီး”

ကိုကိုနိုင်က ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နှင့် အရွှန်းဖောက်လိုက်၏။ မွှေးသည် တကယ်ပင် ကိုကိုနိုင့်ရင်ခွင်ထဲမှာ ခွေကာ လ,သာသော ညများ၏ပုံပြင်ကို ပြောပြတတ်ပေသည်။

* * * 

လားရှိုးတွင် ရှည်လျား၍အေးမြသော ဆောင်းရာသီမှာ ကုန်ဆုံးစပြုလာလေသည်။ သန့်စင်ရနံ့သည်လည်း လေတွင်ပါ၍မလာသည်မှာ ကြာမြင့်ခဲ့ရုံမက နှင်းများအောက်တွင် ချယ်ရီပန်းတို့သည်လည်း တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွားကြ၏။ ပူနွေးသောနေရှိန်မှာ မသိမသာ ဝင်ရောက်လာလေသည်။ 

မွှေးက ပစ္စည်းများကို သိမ်းလျက်ရှိ၏။ ကိုကိုနိုင်ကမူ တစ်ယောက်တည်း စာကြည့်စားပွဲဘေးတွင် ထိုင်လျက်ရှိသည်။ သူ့လက်ထဲရှိစာရွက်ကို ကြည့်လိုက်၊ သူ့ရင်ထဲတွင် ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်၍မရသလို ဖြစ်လာလိုက်နှင့် ပြတင်းဘက်ဆီသို့ ထသွားပြန်သည်။ 

စာရွက်ကလေးသည် စားပွဲပေါ်တွင် ကျန်ရစ်၏။ စာရသောနေ့ကတည်းက ကိုကိုနိုင့်စိတ်မှာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးမရှိလှသော်လည်း မွှေး၏စိတ်ကို အနှောင့်အယှက်မဖြစ်စေချင်​ပေ။ စာမှာ အထွေးထံက ဖြစ်သည်။ မမအေး ရောဂါအခြေအနေမှာ ဆိုးရွားလာ၍ မွှေးပြန်လာရန် ရေးလိုက်သောစာဖြစ်၏။ မမအေးရောဂါမှာ ဘယ်နည်းနှင့်မဆို တီဘီပဲဖြစ်ရမည်ဟု ကိုကိုနိုင်က ယူဆပြီးဖြစ်သည်။ သူချစ်သော မယားကို ထိုတီဘီမြုံကြီးထဲသို့ မဝင်စေချင်​ပေ။ ဒါပေမယ့် သူ၏လှပသောစိတ်များက ရက်ရက်စက်စက် ကိုယ့်ကိုယ်ကျိုးကြည့်ရန် မဆုံးဖြတ်ရက်ပေ။ “မပြန်ပါနဲ့မွှေး” ဟူ၍လည်း မတားရက်ပေ။ 

သူသည် မွှေးကိုမြင်စ မွှေးကိုလက်ထပ်မည်ဟု ရည်ရွယ်ကတည်းက မွှေးခံစားရမည့် ဒုက္ခသုက္ခမှန်သမျှ လက်တွဲ၍ ခံကြရန်၊ လက်တွဲ၍ မွှေးကို ကူညီရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်မဟုတ်ပါလား။ ပြီးတော့ စာရသောနေ့က မွှေးက ပြောပြ၏။ 

“မွှေးမှာဆို ချစ်ရမယ့် အားကိုးရမယ့် ကိုကိုနိုင်တစ်ယောက်လုံးရှိတယ်။ သူတို့တွေမှာ အမေလဲ မရှိဘူး၊ လင်သားလဲ မရှိဘူး၊ အဖေကလဲ သိတဲ့အတိုင်းပဲ။ ဒီတော့ မွှေး သူတို့ကို ပစ်မထားရက်ဘူး ကိုကိုနိုင်။ မမအေးက အင်မတန် သနားစရာကောင်းတဲ့ မိန်းကလေး။ ကိုကိုတို့လူစု နိုင်ငံရေးလုပ်တုန်းကရော၊ မွှေးတို့ စီးပွားလျှောပြီး စာသင်တုန်းကရော မအေးဟာ သူ့လက်မှုပညာလေးနဲ့ တစ်အိမ်ထောင်လုံးကို ကူညီခဲ့တာ။ ဒါကြောင့် မွှေး သူ့ကို ပြန်ကြည့်ဖို့ ကိုကိုနိုင် ခွင့်လွှတ်မယ်ဆိုတာ မွှေးယုံကြည်တယ်” 

ကိုကိုနိုင်သည် ထိုနေ့ကတည်းက မွှေးကို ဘာမျှပြန်မပြောတတ်၊ မျက်လုံးလေး အကြောင်းသားနှင့် ကြည့်နေမိ၏။ ပစ္စည်းများကို တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပင် ကူသိမ်းပေး၏။

“အကြောင်းက ဖြစ်လာပြီပဲ။ ဘဝဆိုတာ ဒီလို အားငယ် တွယ်ရာမဲ့တဲ့လူတွေကို ကူညီစောင့်ရှောက်ကြရင်း တန်ဖိုးကို ဆုံးဖြတ်တာပဲ” 

သူ့စိတ်ကိုတော့ သူကြိတ်၍ ဒီလိုပင် ဖြေခဲ့၏။ ရင်ထဲမှာတော့ မွှေးကို သူ့ရင်ခွင်တွင် အေးချမ်းစွာ နားနေစေချင်ပေပြီ။ 

မွှေးသည် သူနှင့်အတူ လိုက်နေမှ ယခင်ကထက် ပိုမိုစိုပြည်လာ၏။ ပါးမို့လေးများပင် သွေးရောင်လွှမ်းကာ နီထွေးထွေးဖြစ်လာသည်။ ဆရာဝန်အကြံဉာဏ်ပေးသည့်အတိုင်း အပတ်တိုင်း ကိုယ်အလေးချိန် ချိန်လာသည်မှာ သိသိသာသာ တစ်ပတ် နှစ်ပေါင်ကျ တိုး၍လာခဲ့၏။ မွှေး ရန်ကုန်သို့ပြန်လျှင် ဟိုမှာ မောရမည့်ပုံတို့ကို ကိုကိုနိုင် မြင်ယောင်နေပေသေးသည်။ 

ပြန်ရမည့်နံနက်ကမူ ရုံးမှခွင့်ယူထား၏။ တစ်မနက်လုံး ကိုသာဆောင်တို့လင်မယား အလုပ်ရှုပ်သလို သူသည် ​မွှေးအတွက် တစ်ယောက်တည်း အလုပ်ရှုပ်နေ၏။ ဓာတ်မီးဖိုနှင့် နွားနို့ကို ကိုယ်တိုင်ကျိုသည်။ မွှေးသည် နားမလည်သလို ကိုကိုနိုင်လုပ်ပုံများကို ကြည့်၏။ နွားနို့ဆူလာလျှင် ဘယ်တော့မှ ကြက်ဥကို ကိုယ်တိုင် ဖောက်မသောက်သော စစ်ဗိုလ်သည် ကြက်ဥကိုဖောက်လိုက်၏။ ကော်ဖီပန်းကန်ထဲကို ထည့်သည်။ ပြီးတော့ ဆူနေသောနွားနို့ကို ငှဲ့၍ ထည့်လိုက်၏။ လက်ဖက်ရည်ဇွန်းနှင့် ကြက်ဥကြေအောင် မွှေပြီးမှ အိပ်ခန်းထဲသို့ ယူလာသည်။

“မွှေး ဘာမှမလုပ်နဲ့နော်၊ နောက်ဖေးသွားပြီးပြီလား၊ ဝမ်းသွားပြီးရင် အဲဒီနွားနို့ သောက်၊ ငှက်ပျောသီးတစ်လုံးလဲ စားဦး။ ကဲ စားစမ်း”

မွှေးသည် ကိုကိုနိုင့်ရှေ့တွင် စားပြရင်း စိတ်မှ စိတ်မကောင်းသလိုဖြစ်လာသည်။ ကိုကိုနိုင်ကတော့ လက်ဆွဲအိတ်ထဲမှ ဆွယ်တာတစ်ထည်ကို ထုတ်လိုက်၏။

“ရော့ ... ဒါက လေယာဉ်ပျံပေါ်မှာ အေးမှာ၊ မွှေးဝတ်သွားဖို့” 

“ကိုကိုနိုင်ကလဲ မွှေးဘာသာ လုပ်ပါ့မယ်” 

“အို ... နေစမ်းပါကွယ်၊ ကိုကိုနိုင် အားလုံးလုပ်ပေးမယ်။ ဟိုကျရင် အမြဲသတိထားရမှာက ကျန်းမာရေးပဲနော်။ ကျန်းမာရေးဟာ တစ်၊ ကျန်းမာရေးဟာ နှစ်ပဲ” 

သူသည် ဆွယ်တာကို မွှေး၏ပခုံးပေါ်သို့ ခြုံ၍ပေး၏။ မွှေးမျက်လုံးလေးများမှာ အားငယ်၍ မျက်ရည်များသမ်းလာသည်ကို ကိုကိုနိုင် တွေ့ရ၏။

“သူလဲ ငါ့ကို မခွဲချင်ပါဘူးလေ” 

သူ့စိတ်ထဲမှာ တစ်ယောက်တည်း ပြောလိုက်၏။ အမှန်တော့ မွှေးပြန်သွားလျှင် တိတ်ဆိတ်ခြောက်သွေ့နေမည့်အချိန်များကို ရင်ဆိုင်ရမှာ သူ့စိတ်တွင် ကြောက်နေသည်။ တိုက်ပွဲများများ ဆင်းရပါစေဟုသာ ဆုတောင်းနေမိ၏။

မွှေးကိုယ်တွင် အရောင်များ ရှိနေသလားဟု သူ့စိတ်မှာ ထင်သည်။ မွှေးသည် ဘယ်နေရာ ရောက်နေနေ ရောက်နေသောနေရာလေးတွင် သူ့အဝိုင်းအဝန်းမှာ သူ့အရောင်ကို ထွန်းပစေသည်။ ထိုအရောင်အရှိန်သည် မွှေး၏တန်ဖိုးပေပဲ။ ထိုအရှိန်အငွေ့ကလေးများသည် မွှေးပတ်ဝန်းကျင်ကို စိုပြည်စေသည်။ လှုပ်ရှားစေသည်။ မွှေးမရှိတော့လျှင် အရောင်မှေးမှိန်ပျောက်ကွယ်သွားသလို ဟာ၍မှောင်ကာ ကျန်ရစ်တော့မည်။ ထိုပတ်ဝန်းကျင်လေးသည်လည်း ဘာလှုပ်ရှားမှုမှမရှိတော့သလို ငြိမ်းနေတော့မည်ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ ငြိမ်သက်ခြင်းမျိုး လက်ထပ်ပြီးစ မွှေးကိုခွဲထားရစ်ခဲ့စဉ်က တစ်ခါခံစားရဖူးပြီး၊ ယခုလည်း ခံစားရပေဦးတော့မည်ဟူသော အသိက သူ့နှလုံးသားကို ခဲဆွဲထားသလို လေးတော့သည်။ 

မွှေးလိုက်ပါသွားသော လေယာဉ်ပျံ ထွက်သွားလျှင် ခြောက်သွေ့တိတ်ဆိတ်နေသော သူ့အိမ်ရှိရာသို့ တယောက်တည်း ပြန်လာ၏။ ပစ္စည်းများမှာ Mess ကို ပြောင်းရွှေ့ရန်အတွက် အဆင်သင့် စုပုံသိမ်းဆည်းပြီးဖြစ်သည်။ မွှေးနှင့်အတူနေခဲ့ရသည်မှာ တစ်နှစ်ပြည့်ရန် တစ်လမျှ လိုတော့သည်။ သူသည် သံသေတ္တာတစ်ခုပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်၏။ အိမ်ထောင်ဆိုသည့်အကြောင်းကို စဉ်းစားမိသည်။ စဉ်းစားရင်း အိမ်ခန်းအားလုံး ဟိုဟိုသည်သည် ကြည့်မိ၏။ ယခင်က မွှေး၏သီချင်းသံလေးများသည် အခန်းထောင့်လေးများတိုင်းဆီက ထွက်ပေါ် နေကျဖြစ်၏။ ခပ်မြန်မြန်သွက်သွက် လျှောက်ပုံ၊ သွားပုံများသည် ဤအိမ်ထောင်ကြီးတစ်ခုလုံး၏ အသက်ဝင်နေပုံများတည်း။ 

ရာသီဥတု ပူနွေးလာပြီဆိုသော်လည်း နှင်းကြွင်းများကို ​ဆောင်ယူလာသောလေက ပြတင်းဘက်မှ ခပ်အေးအေး တိုက်ခတ်လာပြန်သည်။ သူ့ပတ်ဝန်းကျင်သည် ပိုမို၍ အေးစက်သွားသည်ဟု ကိုကိုနိုင်က ထင်၏။ သူသည် သက်ပြင်းရှည်လျားစွာ ချမိ၏။ မွှေးသည် သူ၏မိသားစုအပေါ်တွင် ထားသင့်ထားထိုက်သော သံယောဇဉ်ထက် ပို၍များနေလေသလား၊ သူ့မိသားစုကို ခင်တွယ်သောစိတ်သည် လင်ဖြစ်သူကို ချစ်သောစိတ်ထက်ပင် ပိုလေသလား။ ထိုအတွေးကလည်း ကိုကိုနိုင့်ခေါင်းထဲသို့ ဝင်ရောက်လာပြန်သည်။ 

“မကြာပါဘူး၊ သူ့မမ နေကောင်းရင် သူပြန်လာမှာပါ” ဟု ဖြေသာအောင် တွေးလိုက်ရာမှပင် “အင်း ... တီဘီဆိုတာက တစ်ခါပြန်မာလာဖို့ အနည်းဆုံး ခြောက်လ၊ အများဆုံး တစ်နှစ် ... နှစ်နှစ် စောင့်ရမယ်။ ကိစ္စမရှိပါဘူးလေ။ တို့စစ်သားဆိုတာ မိန်းမ ခွဲမသွားလဲ အရေးကိစ္စပေါ်ရင် မိန်းမကိုတောင် ခွဲခဲ့ရသေးတာပဲ” 

သူသည် တစ်ယောက်တည်း တွေး၊ တစ်ယောက်တည်း မေးနှင့် တစ်ယောက်တည်း ဖြေနေ၏။ သူသည် တစ်ခါဖူးမျှ လူတစ်ဦးတစ်ယောက်အပေါ်တွင် တမ်းတမ်းတတ လွမ်းဆွတ်ခြင်း မဖြစ်ဖူးသေး။ မွှေးကို ဘာကြောင့်များ ဒါလောက်တမ်းတမိသည်ကို သူ မတွေးတတ်။ ဤမိန်းကလေးတွင် သူတကာမိန်းမတို့ကဲ့သို့ အလှအပ မရှိပါဘဲလျက် ဘာကများ စွဲလမ်းနှစ်သိမ့်စရာ ဖြစ်နေပါလိမ့်။

တဂျိုင်းဂျိုင်းနှင့် မောင်းနှင်လာသော စစ်ကားကြီးမှာ သူ့ပစ္စည်းများသယ်ရန် အိမ်ရှေ့တွင် ထိုးရပ်လိုက်၏။ ထိုအချိန်ကျမှပင် သူသည် အတွေးကို ရပ်ပစ်လိုက်တော့သည်။

* * * 

နောက် ခြောက်လတွင် ကိုကိုနိုင်သည် ရုံးကိစ္စနှင့် ရန်ကုန်ကို ဆင်းလာခဲ့၏။ မွှေးက သူ့ကို မီးရထားဘူတာတွင် ဆင်းကြိုသည်။ ဖျတ်လတ်သွက်လက်ပုံမှာ ယခင်ကလိုပင် ရှိသေး၍ မျက်လုံးများမှာ တောက်ပနေသော်လည်း အတော်ပင် ပိန်သွားပုံရသည်။ 

မမအေး နေကောင်းကြောင်း၊ ကိုကိုနိုင့်မေမေ လာကြောင်း၊ သူအလုပ်ဝင်၍ လုပ်နေကြောင်းတွေကို လမ်းမှာ ပြောလာသည်။ 

အိမ်မှာ ယခင်ကလိုပင် ဘာမျှ အပြောင်းအလဲမရှိလှ၊ ခေါင်းရင်းဘက် ဖေဖေအိပ်သော အခန်း၏ခြေရင်းခန်းတွင် မမအေးကို ပထမဆုံး သွား၍နှုတ်ဆက်၏။ 

အခန်းဝ ဝင်ဝင်ချင်း သူ့ရင်ထဲတွင် ဒိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားတော့သည်။ “ရတော့မည် မဟုဘ်” ဟူသော အသိက ခေါင်းတွင် အလိုလို ဝင်လာသည်။ အေး၏မျက်နှာသည် သွေးမရှိသလို ဖြူနေသည်။ မျက်ခုံးနှင့်မျက်လုံးသာ မျက်နှာ၏အသွင်ကို ဆောင်နေပုံရ၏။ အတော်ပင်ကျ၍နေတော့သည်။ သူ့ကို အားယူ၍ပြုံးကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သော နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုမှာ ဖြူဖွေး၍ အားနည်းလှသည်။

“အေး ... တော်တော် နေကောင်းလာပြီနော်” 

သူသည် ကြံဖန်၍ ပြောလိုက်ရသော်လည်း စိတ်က လူမမာ၏အခြေအနေကို သိနေ၏။ အေးက ခေါင်းကိုသာ ညင်ညင်သာသာ ညိတ်၍ ပြသည်။

အေးအခန်းမှ ထွက်လာလျှင် သူ့အခန်းထဲသို့ ဝင်ကာ မောလာသလို လှဲချလိုက်သည်။ မွှေးက သူရေချိုးရန် စီစဉ်နေ၏။

“မွှေး ခဏလာဦး”

မျက်နှာသုတ်ပဝါကို ပိုက်ထားသော မွှေးမှာ သူ့အနား ကပ်လာသည်။

“အေးကို ဒီလိုပဲထားရင် ဒုက္ခရောက်သွားမှာပေါ့၊ ဆေးရုံမတင်ဘူးလား”

မွှေးသည် အတော်ပင် မျက်နှာညှိုး၍သွား၏။

“မမအေးက ဆေးရုံကို သိပ်ကြောက်တယ်။ ဆေးရုံကို ဇွတ်တင်ရင် သူတို့ ငါ့ကို အိမ်မှာမနေစေချင်လို့ ဆိုတဲ့အတွေး သူ့ခေါင်းထဲ ဝင်သွားမှာ”

ကိုကိုနိုင်သည် သက်ပြင်းချကာ ဘာမျှမပြောတော့ဘဲ ငြိမ်နေ၏။

“တဖြည်းဖြည်းကတော့ နားလည်အောင် မွှေးလဲပြောလျက်ပဲ။ ဒေါက်တာ ခဏခဏ နားချလို့ အရင်တလောကတော့ မငြင်းပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အခန်းက ခက်သေးတယ် မဟုတ်လား၊ ရိုးရိုးအခန်းကို မွှေးလဲ ကြောက်နေပြီ"

“အင်း... ဒီအခန်းနေရာ ပြဿနာကိုက အဆုတ်နာ လူနာတွေအတွက် စဉ်းစားစရာပဲကွယ်၊ လာပါဦး မွှေးရယ်၊ ရေမချိုးချင်သေးပါဘူး” 

ရပ်နေသောမွှေးကို သူသည် လှမ်းဖက်လိုက်ကာ ရင်ခွင်ထဲတွင် သိပ်လိုက်၏။

“ငါ့မိန်းမကြီး အတော်မောလှရော့မယ်”

ပါးစပ်မှပြောကာ မွှေး၏ပါးပြင်ပေါ်သို့ သူ့ပါးကပ်၍ ထားလိုက်သည်။ 

ညသို့ရောက်လျှင် သူသည် မိခင်နှင့် အကြာကြီးခွဲနေရသော ကလေးလို မွှေးအနားမှာပင် ခွေ၍နေချင်သည်။ လေးနှင့်ထွေးတို့မှာ စာကြည့်နေကြပြီဖြစ်၍ အိမ်မှာတိတ်ဆိတ်နေသည်။ အဘိုးကြီးသည် အရင်ကလောက် က,လိုက် ခုန်လိုက် မရှိတော့ဘဲ ဣ​ေနေ္ဒြရလာသည်။ ခပ်စောစောကပင် အိပ်ရာသို့ဝင်၏။ 

မွှေးက အေးအခန်းထဲ သွားကာ လုပ်ကိုင်ပေးပြီးမှ သူ့အိပ်ခန်းကို ဝင်၍လာသည်။ ခွေနေသော ကိုကိုနိုင့်ဘေးတွင် ဝင်၍လှဲလိုက်၏။ ကိုကိုနိုင်သည် သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ မွှေးကိုဆွဲသွင်းကာ ဘာမျှမပြောဘဲ ငြိမ်သက်နေသည်။ ထိုငြိမ်သက်နေခြင်းက မွှေးကို မည်မျှနားစေချင်သည်ဟူသော အဓိပ္ပာယ်ကို ဖော်ပြလျက်ရှိ၏။ 

“အဟွတ် ... အဟွတ်...အင့်” 

အဆက်မပြတ် ဆိုးသော ချောင်းသံမှာ တစ်ဖက်ခန်းမှ ပေါ် လာသည်။ 

“ဟော ... ကိုကိုနိုင်၊ မမအေး သိပ်ချောင်းဆိုးနေပြီ။ မွှေး သွားဦးမယ်” 

မွှေးသည် ကိုကိုနိုင့်လက်ကို ဖြေကာ ကမန်းကတန်း ထ,သွားတော့၏။ ကိုကိုနိုင်ကတော့ သက်ပြင်းချကာ ကျန်ရစ်တော့သည်။ 

ပြန်လာချိန်မှာ သန်းခေါင်သို့ ရောက်နေပေပြီ။ ကိုကိုနိုင်သည် တစ်ခန်းလုံး မှောင်ချကာ ပြတင်းပေါက်နားရှိ ကုလားထိုင်ပေါ် တွင် ဆေးလိပ်သောက်နေ၏။ 

မွှေး၏ နူးညံ့သောနှုတ်ခမ်းဖျားသည် သူ့လည်ပင်းကို လာထိ၏။ သူသည် ဆေးလိပ်ကို ဘေးချကာ ​မွှေးကိုယ်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။

“ကိုကိုနိုင် အိပ်နှင့်ပါလား၊ မွှေးကို စောင့်နေတယ်ထင်တယ်" 

“မအိပ်ချင်သေးဘူး"

“အားနာလိုက်တာ၊ မမအေးက ခုလို ဆက်တိုက်ဆိုးလာရင် အပူရှိန်ကလဲပြင်း၊ ချွေးတွေပြန်ပြီး သိပ်ပင်ပန်းတာပဲ။ အနားမှာ ကလေးမ ရှိပေမယ့် မွှေးတို့ရှိတော့ သူအားရှိတာပေါ့”

ကိုကိုနိုင်သည် ဘာမျှပြန်မပြော။ မွှေး၏နှုတ်ခမ်းလေးများပေါ်ကိုသာ သူ့နှုတ်ခမ်းကို ဖိ၍ထားလိုက်သည်။ ညသည် တိတ်ဆိတ်သော်လည်း ပူနွေး၍နေသည်။ ကိုကိုနိုင့်စိတ်ထဲတွင် မထွေးနိုင် မအန်ရက်ဖြစ်နေသည်။ ဒီလိုသာ လူနာနားမှာ သန်းခေါင်တိုင်အောင်နေ၊ နေ့ဘက်တွင် အလုပ်လုပ် ဆိုလျှင် မွှေး ခံနိုင်ပါဦးမည်လား။ သူသည် မွှေးအတွက် ဖွင့်၍ပြောချင်သော်လည်း သူ့ကို အထင်လွှဲမှာ၊ အထင်သေးမှာ စိုးရိမ်နေတော့သည်။ ထိုည တညလုံးတွင် သူသည် မွှေးအား ရင်ခွင်ထဲ၌ အေးချမ်းစွာ အိပ်ပျော်အောင် သိပ်သော်လည်း မမအေးချောင်းဆိုးသံကြားတိုင်း မွှေး၏ကိုယ်လေးမှာ တွန့်ခနဲဖြစ်ကာ လှုပ်ရှား၍သွားတတ်ပေသည်။

သက်ပြင်းတချချ ရင်တမမနှင့်ပင် မွှေးနှင့် ငါးရက်အတူနေကာ သူပြန်လာခဲ့သည်။ အလွန်အချစ်ကြီးသော မိန်းကလေးအား ရပ်နားရန် ဖန်တီးပေးသော်လည်း မွှေးသည် မနားနိုင်သေးပါတကား။

* * * 

ပြန်မည့်ညကမူ နှစ်ယောက်စလုံး စိတ်ထဲတွင် လင်မယားဖြစ်ပါလျက်နှင့် သမီးရည်းစားလို ဖြစ်နေသည်။ ဒီတစ်ခါ ခွဲခွာရခြင်းနှင့် ပြန်လည်ဆုံတွေ့ရမည့်အချိန်ကို တွက်ချက်ခြင်းသည် ဘာကြောင့်မှန်းမသိ၊ ရေရေရာရာမရှိလှ။ 

မွှေးကလည်း “ဒီတစ်ခါ ကိုကိုနိုင် ပြန်မှာကို ရင်ခုန်လိုက်တာ”ဟု ဆို၏။

ကိုကိုနိုင့်စိတ်ထဲတွင်လည်း ပြောပြ၍မတတ်သော ခံစားမှုတစ်ခုမှာ လေးနေတော့သည်။ သို့သော် ဘာကိုမျှ ဖွဲ့ဖွဲ့နွဲ့နွဲ့  ရှည်ရှည်လျားလျား ပြော၍တော့မရကြ။ နှစ်ယောက်ဆုံကြတိုင်း ရင်ထဲတွင်တော့ တစ်ခုခု သိုမှီးထားကြရသလို ဖြစ်နေပေမယ့် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် နေမိကြသည်။ 

မွှေးက သူ့ထုံးစံအတိုင်း နှုတ်ဆက်အနမ်းကို နမ်းစဉ်ကမူ ယခင်ကလို ကြည်ကြည်ရွှင်ရွှင် မရှိလှ။ မျက်ရည်ဖြိုင်ဖြိုင်ကျကာ ရှိုက်၍ငိုသည်။ “မွှေးကိုလက်ထပ်ရတာ ကိုကိုနိုင် ဒုက္ခပါပဲ”ဟုသာ ပြော၏။ ကိုကိုနိုင်ကမူ ဘာတစ်လုံးမျှ ပြောမထွက်ပေ။

ကိုကိုနိုင် ပြန်သွားပြီးနောက် ခြောက်လလောက်မှ မမအေးကို ဆေးရုံတင်ရန် နားချ၍ရတော့၏။ အမေဖြစ်သူ ဆေးရုံတက်စဉ်က ဆေးရုံဒုက္ခကို တွေ့ရသော အေးသည် ဆေးရုံကိုပင် ကြောက်စရာလို ထင်မိ၏။ ထို့ကြောင့် သူ့ရောဂါကို ဖွင့်မပြောဘဲ ကြိတ်မှိတ်ခံခဲ့သည်။ ယခု ဆေးရုံရောက်ချိန်တွင် လပိုင်းမှ နှစ်ပိုင်းသို့ ရောက်လာသောကြောင့် အေးရောဂါမှာ ကျွမ်းစပြုလာလေသည်။ 

တစ်ရံတစ်ခါ ညများတွင် မွှေးသည် အစ်မကို ကိုယ်တိုင်သွားစောင့်၏။ အဖော်မိန်းကလေး မအေးသင်မှာ သစ္စာရှိ၍ ကြင်နာတတ်၏။ အေးကို ဆရာမလေးတစ် ယောက်လို ပွေ့​ပွေ့ပိုက်ပိုက်ပြုစု၏။ “မမအေး ချောင်းဆိုးနေတုန်းဆိုရင် မမမွှေး ခြင်ထောင်ထဲ မဝင်နဲ့။ ရောဂါ ကူးစက်တတ်တယ်” ဟူ၍လည်း သတိပေးတတ်၏။

ညပိုင်းတွင် မမအေးသည် ပြင်းပြင်းထန်ထန် ချောင်းဆိုးလာ၏။ ချောင်းဆိုးသံကြားလျှင် မွှေးသည် ခြင်ထောင်မ,ကာ ကြည့်နေမိသည်။ ချွေးစို့နေသော နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုမှာ ချောင်းဆိုးလျှင် ဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ ရင်ထဲမှာ မောလွန်း၍ လှိုင်းလိုလှုပ်ရှားနေတော့သည်။ နားထင်မှ စီးကျလာသော ချွေးများမှာ ဆံပင်များကို စိုရွှဲနေတော့သည်။ အပူရှိန်မှာ တစ်ရာကျော်၍ လာတော့သည်။ 

မွှေးသည် ရေမွှေး ဆွတ်ထားသော လက်ကိုင်ပဝါလေးနှင့် အေး၏နဖူးစများကို တို့ကာတို့ကာ ပေး၏။ ​ရေ​မွှေးရနံ့ဖြင့် အမောပြေအောင် လုပ်ပေး၏။ တစ်ခါတစ်ရံ အပူကျသွားသော်လည်း ချောင်းဆိုး၍ တစ်ညလုံးလိုလို မအိပ်ရပေ။

ခဏမျှ မှေးနေချိန်တွင် မမအေး မျက်နှာသည် အားနည်းလှသည်။ ရောဂါကြီး၏အရှိန်ဒဏ်ကို မခံနိုင်သလို မျက်နှာညှိုးလျနေတော့သည်။ အဖော် ကလေးမလေးသည် မွှေးကို လက်ကုတ်၍ ခေါ်၏။ အခန်းအပြင်သို့ရောက်လျှင် သူသည် နားနားကပ်ကာ “မမအေးကို ကျွန်မ ပြုစုပါ့မယ်၊ မမွှေး သိပ်အပင်ပန်းမခံပါနဲ့” ဟုပြော၏။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ငါ့အစ်မကို ငါပြုစုချင်တာပေါ့။ သူချောင်းဆိုးတိုင်း ငါရင်ထဲကို အပ်နဲ့ဆွသလိုပဲ။ ငါအိပ်လို့မရဘူး” 

“ဟုတ်တော့ ဟုတ်တယ်လေ၊ ဒါပေမယ့် ကိုကိုနိုင်က မပြန်ခင် ကျွန်မကို မှာသွားတယ်။ နင့်မမမွှေး နားချိန်ရဖို့ရယ်၊ ကျန်းမာရေးအတွက်ရယ် အမြဲ သတိ​ပေး ဂရုစိုက်ရမယ်တဲ့။ မမွှေး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်လည်း သတိထားဦး”

“မတတ်နိုင်ဘူး မအေးသင်း၊ အထွေးတို့လဲ စာမေးပွဲနီးနေတာ” 

အထဲမှ မမအေး လှုပ်သံကြား၍ မအေးသင်သည် စကားစဖြတ်ကာ အခန်းတွင်းသို့ ဝင်သွား၏။ မွှေးသည် အမှောင်ထဲတွင် တစ်ယောက်တည်း ရပ်နေခဲ့၏။ ဆေးရုံအခန်းတိုင်းလိုလို တိတ်ဆိတ်နေသော်လည်း နံပါတ်ရှစ်အခန်းမှ စပါယ်ရှယ်ဆရာမလေး တစ်ယောက်သာ ရေနွေးဇလုံနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည်။ 

ကိုကိုနိုင့်မျက်နှာမှာ မွှေးမျက်စိထဲတွင် ပေါ်လာပြန်သည်။ သူ မအေးသင်ကို ငါ့ကျန်းမာရေးအတွက် မှာခဲ့သေးတယ်။ မွှေးသည် သက်ပြင်းချမိ၏။ မတတ်နိုင်ဘူး၊ မတတ်နိုင်ဘူး။ ခေါင်းကို ယမ်းကာ လက်ကို တင်းတင်း ဆုပ်မိ၏။

ဖြစ်လာတာတွေက ကိုယ်ဖန်တီးသည်မှ မဟုတ်​ပေဘဲ။ သူတို့ကလည်း ဖန်တီးကြသည်မဟုတ်။ ကံအကြောင်းတရား​တွေသာဖြစ်၏။ မေမေရော၊ မမရော အပြစ်မဲ့ကြသူတွေသာဖြစ်သည်။ သူတို့သည် လူ့လောကတွင် ပြုဖွယ်ကိစ္စများကို ပြုကြရင်း ဒဏ်ခံကြရသည်သာဖြစ်၏။ ဒီအခြေကျမှ ကိုယ်ကတစ်ယောက်တည်း ​ခေါင်းရှောင်ထွက်သွားဖို့ဆိုသည်က ဘဝကိုသစ္စာမဲ့လွန်းရာ၊ ကိုယ်ကျိုးကြည့်လွန်းရာကျသည်ဟု မွှေးက တွေးမိပြန်သည်။ 

“အဟွတ် အဟွတ်...အဟွတ်..အဟွတ်” 

ချောင်းသံမှာ အဆက်မပြတ် ထွက်လာပြန်၏။ မွှေးသည် အေးရှိရာသို့ ခြေဖျားထောက်ကာ ပြေးသွား၏။ မမအေးသည် မခံမရပ်နိုင်အောင် မောနေပုံရ၏။ မွှေးက ပွေ့ယူလိုက်မှ ချောင်းဆက်ပြတ်သွားသော်လည်း ရင်အုံမှာ မငြိမ်သေးပေ။ မအေးသင်သည် ဘယ်အချိန်က ထွက်သွားသည်မသိ။ တာဝန်ကျဆရာမလေးမှာ သူ့နောက်တွင် ပါလာသည်။ 

ဆရာမက ဆေးတစ်လုံး ထိုးပေးမှ အေးမှာ အမောသက်သာသွားတော့သည်။ အမောပြေတော့လည်း အေးသည် သူ၏အပြုံးလေးကို အားယူပြုံးကာ မွှေးကိုကြည့်၏။ 

“ဆေးရုံမှာနေတော့ မောတဲ့ပြုတဲ့အခါ ချက်ချင်း ဆေးရတော့ သက်သာတယ်” 

သူသည် မွှေးကို တိုးတိုးနှင့် ဖြည်းဖြည်း ပြော၏။

“ဟုတ်တယ်၊ မွှေးက အစောကြီးက ဆေးရုံတင်ချင်တာ၊ မအေးက မျက်စိမျက်နှာပျက်အောင် ကြောက်နေတော့ မတင်ချင်တော့ဘူး။ ဇွတ်တင်ပြန်ရင်လဲ ရောဂါကူးမှာစိုးလို့၊ အိမ်မှာ မနေစေချင်လို့ လို့ လူနာ အထင်လွှဲမှာလဲ ကြောက်တယ်” 

အေးသည် မွှေးလက်ကို ယုယစွာ ဆွဲယူလိုက်၏။ သူသည် ပျော့ပျောင်းစွာပင် ထပ်မံပြုံးကာ 

“မမအေးက ​မွှေးအပေါ်မှာ ဘယ်တော့မှ အထင်မလွှဲပါဘူး၊ အများကြီး ကျေနပ်ပါတယ်ကွယ်။ ကျေးဇူးလဲ သိပ်တင်ပါတယ်"

​မွှေးသည် ​နောက်စကားလုံးကို ဆက်မကြားတော့၊ မမအေး လက်ကို တင်းတင်းဖျစ်၍ ထားမိ၏။ ဘာမျှလည်း သူပြန်ပြော၍ မတတ်တော့ပေ။

မေမေသည် မဆုံးခင်တစ်ပတ်က ဒီလိုပဲ “ကျေးဇူးတင်ပါတယ်” ဟု မအေရင့်မကြီးက သမီးကို ပြောခဲ့၏။ ယခုလည်း မမက ဆိုပြန်သည်။

“မွှေးကို ကျေးဇူးမတင်ကြပါနဲ့ ... မတင်ကြပါနဲ့ ....”

မွှေးသည် ကြပ်တည်းနေသော ရင်ပွင့်အောင် အော်ချင်သော်လည်း စိတ်ထဲမှသာ ရေရွတ်မိ၏။ သန်းခေါင်ကျော်လျှင် အေးသည် ငြိမ်သက်စွာ အိပ်၍သွားပြန်သည်။ 

နောက်နေ့တွင် မွှေးသည် ရုံးက ခွင့်ယူလိုက်ရ၏။ တစ်ညလုံး အိပ်မရသောဒဏ်ကြောင့် ခေါင်းက မူးဝေနေသည်။ မအေးသင်နှင့်ပင် အေးကို ထားခဲ့ကာ အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့သည်။ 

ညီမငယ် နှစ်ယောက်မှာ ကျောင်းသို့သွားချိန်ဖြစ်၏။ အဘိုးကြီးကမူ နို့ဆီခွက်၊ ပုလင်းလွတ်များကို စုပုံကာ အိမ်ရှေ့လှေကားတွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသည်။ မွှေးကို မြင်လျှင် ရယ်လိုက်၏။ 

“ငါ ဒါတွေရောင်းပြီး ဝါးခယ်မ ပြန်မလို့" 

မွှေးသည် ခေါင်းကိုညိတ်ပြကာ ခပ်မြန်မြန်ပင် လှေကားကို တက်လာခဲ့သည်။ အဘိုးကြီးအတွက် စိတ်မညစ် စိတ်မရှုပ်နိုင်တော့။ စိတ်လွတ်၍ ထင်ရာသွားကာ ကခုန်မနေသည်ကိုဘဲ မွှေးက ကျေးဇူးတင်မိ၏။

အိမ်ပေါ်ရောက်လျှင် အထွေးကို အိပ်ခန်းထဲတွင် ခွေလျက် တွေ့သည်။ အထွေးမျက်နှာသည် ရွှင်ရွှင်လန်းလန်းမရှိ၊ မွှေးသည် အထွေးနဖူးကို စမ်းလိုက်၏။

“အထွေး ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ကိုယ်လဲ မပူပါဘူး။ ဒီနေ့ ကျောင်းမှာ Class မရှိဘူးလား။ လေးရော၊ မွှေးက ကျောင်းသွားတယ် ထင်နေတာ”

“လေး ကျောင်းကနေ ဆေးရုံဆက်သွားလိမ့်မယ်။ ခုန ရဲဘော်တစ်ယောက် စာတစ်စောင်နဲ့ သေတ္တာနှစ်လုံး လာပို့သွားတယ်။ ဒီမှာ စာ၊ အစ်ကို့ဆီကလို့ ပြောသွားတယ်”

အထွေးသည် ခေါင်းအုံးအောက်မှ စာလေးကို ထုတ်ပေးလိုက်၏။ မွှေးက စာကို တယုတယ လှမ်းယူလိုက်သော်လည်း သူ့မျက်လုံးကမူ ညီမမျက်နှာမှ ခွာမရပေ။

“အထွေးဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ပြောစမ်း၊ မျက်နှာ ဘာလို့ ဒါလောက်ညှိုးနေတာလဲ” 

အထွေးသည် အ​တော်ပင် မျက်နှာညှိုးနေရာမှ “စိတ်မကောင်းလို့ပါ” ဟုဖြေ၏။

“ဘာကို စိတ်မကောင်းတာလဲ”

အထွေးက မျက်ရည်လေးများ လည်လာကာ ဝမ်းနည်းပမ်းနည်း ပြောပြ၏။

“ကျောင်းမှာ နေ့လယ်စာကို စိမ်းစိမ်းအခန်းထဲမှာ အထွေးတို့သူငယ်ချင်းတွေ အတူစားနေကျ။ ခုတလော ထွေး ဝင်သွားရင် သန်းသန်းတို့ ရင်ရင်တို့ ဖယ်ဖယ်သွားတယ်။ ဒီနေ့ အ​ထွေး စုံစမ်းကြည့်တော့မှ အထွေးအစ်မကလည်း တီဘီသမား၊ အမေကလဲ တီဘီနဲ့သေလို့တဲ့။ သူတို့က အ​ထွေးကို အရောမဝင်ချင်တော့ဘူး”

အထွေးသည် ဝမ်းနည်းအားငယ်လာဟန် ရှိ၏။ မျက်ရည်များ ကျလာသည်။ 

“အထွေးကလဲကွယ်၊ သူတို့ ဘယ်လိုပဲထင်ထင် အထွေးတို့ ဓာတ်မှန်ရိုက်၊ တံတွေးတွေ ဘာတွေ စစ်ပြီးတာ သုံးလပဲ ရှိသေးတာပဲ။ ဘာမှမရှိဘူးဆိုတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သိနေပြီဟာ၊ ဝမ်းမနည်းပါနဲ့" 

အထွေးသည် သူငယ်ချင်းတချို့ ဝိုင်းပယ်သည့်အတွက် ဝမ်းနည်းနေဟန်ရှိ၏။ 

“သူငယ်ချင်းတွေစိတ်ကို သိရတာပေါ့။ တစိမ်းမပြောနဲ့၊ ဒေါ်လေးမူရာတောင် မေမေ့ဆီကို ကိုယ်တိုင်မလာတာ ကူးမှာကြောက်လို့တဲ့၊ ဖွင့်ပြောတာပဲဟာ။ ဒါတွေ မတွေးနဲ့ အထွေး။ ကဲ ...ပျော်အောင် အိပ်စမ်း၊ ညနေကျ တို့နှစ်ယောက် ဆေးရုံသွားရအောင်"

အထွေးကို သိပ်ခဲ့ကာ သူ့အခန်းရှိရာသို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ ကိုကိုနိုင့်ထံမှ စာကို ဖောက်ဖတ်လိုက်၏။

မွှေး/

နယ်ခြားဘက်ဆီ တစ်ခါထပ်သွားမှာမို့ မလိုတဲ့ အဝတ်အစားသေတ္တာနဲ့ စာအုပ်သေတ္တာတစ်ခု ပြန်ပို့လိုက်တယ်။ ဝန်ပေါ့အောင်လို့ပဲ။ နောင်မှ စာရှည်ရှည် ရေးလိုက်မယ်။ ကိုကိုနိုင် စိတ်ချမ်းသာစေချင်ရင် မွှေးရဲ့ကျန်းမာရေးကိုပဲ အစဥ်ဂရုစိုက်ပါ။

ချမ်းမြေ့ရွှင်လန်းပါစေ။ 

/မွှေးရဲ့ကိုကိုနိုင် 

မွှေးသည် စာရွက်ကို ပါးမှာအပ်ကာ ခုတင်ပေါ်သို့ လှဲလိုက်သည်။ မူးနောက်ဝေနေသော ခေါင်းမှာ အနည်းငယ် ကြည်လင်လာသလိုရှိတော့၏။

နေ့လယ်ပိုင်းတွင် ရေချိုးလိုက်၍ ပေါ့ပါးသွားသောကြောင့် သေတ္တာနှစ်လုံးကို ဖွင့်၍ရှင်းရန် ပြင်လိုက်သည်။ စာအုပ်သေတ္တာမှာ များ၍ အထွေးတို့နှင့်မှ အတူလုပ်ရန် နောက်ချန်ထား၏။ အင်္ကျီသေတ္တာကိုမူ အလျင်ဖွင့်လိုက်သည်။ သေတ္တာထဲတွင် ရိုးရိုးအင်္ကျီ၊ ရှပ်အင်္ကျီနှင့် ဘောင်းဘီအဟောင်းများ၊ ဗန်ကောက်လုံချည်များ ပါလာသည်။ နယ်ခြားဘက်ဖြစ်၍ အနွေးထည်နှင့် အကြမ်းထည်များသာ ယူသွားဟန် ရှိပေ၏။

မွှေးသည် အင်္ကျီအိတ်များ၊ ဘောင်းဘီအိတ်များကို ရှင်းလင်းကာ နေပူလှန်းရန် ပုံ၍ထား၏။ ကိုကိုနိုင်သည် ရုံးစာမဟုတ်သော စာတိုစာစ ဟူသမျှ အင်္ကျီအိတ် ဘောင်းဘီအိတ်များတွင် ထည့်ထားလေ့ရှိသည်။ နွေဘက် ညဝတ်အင်္ကျီ အပါးစားတစ်ထည်၏အိတ်ထဲမှမူ လိပ်စာမတပ်ထားသော လေကြောင်းစာပို့စာတစ်အိတ်ကို တွေ့ရသည်။ စာရွက်များမှာ အိတ်ကို ဆွဲအထုတ်တွင် အန်ကျလာ၏။ မွှေးသည် စာရွက်အစတစ်ရွက်ကို ကောက်ကိုင်ရင်း အံ့အားသင့်သွား၏။ စာမှာ မွှေးထံသို့ ခေါင်းစဉ်တပ်ထားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ 

ချစ်ဇနီးကြီးမွှေး/

အတူနေခဲ့ကြရတဲ့တန်ဖိုးကို ခွဲခွာနေရတဲ့အချိန်ကျမှပဲ ထင်ရှားသိရတော့တာပဲ။ မွှေးပြန်သွားတဲ့နေ့က အိမ်ကြီးဟာ သဲကန္တာရလိုပဲ ခြောက်သွေ့နေတော့တယ်။ အဲဒီနေ့မှာ သီချင်းဆိုနေကျ ငှက်ကလေးတွေတောင် အိပ်ပျော်နေကြသလား အောက်မေ့ရတယ်။ အထူးပဲ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်ပြီး ဘာသံမှ မကြားရဘူး။

အလုပ်တွေဟာ အမြဲကိုပဲ များနေပါစေ၊ တိုက်ပွဲ အစဉ်ပဲ သွားနေရပါစေ လို့ ဆုတောင်းနေမိတယ်။ ကိုကိုနိုင်ရဲ့ အားလပ်ချိန်တွေကို ဘယ်လိုသုံးရမယ်ဆိုတာ ကိုကိုနိုင် မတွေးတတ်တော့ဘူး။ Mess မှာလဲ မပျော်ဘူး။ ခက်တာက အရက်ခွက် မကိုင်လိုတော့တဲ့အဖြစ် ရောက်နေတော့ ပိုဆိုးနေတယ်။ စာဖတ်မယ်လို့ စာအုပ်ကိုင်လိုက်တိုင်းလဲ အနားမှာ အမြဲထိုင်ပြီး စာဖတ်ဖော် စာဖတ်ဖက်ဖြစ်နေတဲ့ မွှေးကို ကိုကိုနိုင် သတိရစရာဖြစ်လာပြန်ရော။

​တောကိုထွက်လာရတဲ့ ရက်​တွေကျပြန်တော့လဲ ​တောတန်းရဲ့သာယာပုံ၊ ပန်းတွေရဲ့ လှပပုံကို မြင်ရရင်ပဲ သဘာဝကို မြတ်နိုးတတ်တဲ့ ငါ့အချစ်ဟာ ဒီလိုအလှအပလေးတွေကို မြင်ရင် ချစ်တတ်ရှာပေတယ်၊ ပျော်ရှာပေမှာပဲလို့ တွေးရတာကို အမောပဲ။

Mess က ရဲဘော်လက်ရာက အနောက်ဆန်ဆန် မခေ​ပေမယ့် မွှေးရဲ့ အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေတဲ့ ကြော်ချက်ဟင်းလောက် ကိုကိုနိုင် မမြိန်တော့ဘူး၊ “ဟာ”တာကတော့ ရင်ထဲမှာ အားလုံး ဟာနေတယ် မွှေး။ ကိုကိုနိုင့်ရင်ထဲမှာ ဟာချင် ဟာရပါ​စေတော့၊ မွှေးဟာ စိတ်ချမ်းမြေ့ သာယာစွာနဲ့ နေရတယ်ဆိုရင် ကိုကိုနိုင် ဖြေသာပါတယ်။ ဟိုရက် ရန်ကုန်ကို ပြန်လာတုန်းက မွှေးနေတာကို မြင်တော့ ကိုကိုနိုင့်ရင်ထဲမှာ နာနေတော့တယ်။ အမှန်တော့

​မွှေးကို ကိုကိုနိုင့်အရိပ်မှာခိုပြီး နားနေစေချင်တယ်။ မွှေးဟာ ကိုကိုနိုင့်ရင်ခွင်ထဲမှာတောင် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် မအိပ်နိုင်တဲ့အဖြစ်ပါကလားလို့ တွေးမိတိုင်း မွှေးအတွက် သိပ်မောမိတာပဲ။ 

မွှေးနဲ့ကိုကိုနိုင် လက်ထပ်ကြတာဟာ တခြားအိမ်ထောင်ရေးတွေနဲ့မတူခဲ့ဘူး။ ပိုက်ဆံနဲ့ ပေးဝယ်ပြီး ဂုဏ်ချင်း ဖလှယ်ခဲ့ကြတာလဲ မဟုတ်ဘူး။ အမြတ်ထုတ်ချင် အပိုင်စီးချင်တဲ့ သဘောတွေလဲ မပါခဲ့ဘူး။ မွှေးကို မြတ်နိုးတဲ့စိတ်နဲ့သာ လက်ထပ်တာပဲ။ ကိုကိုနိုင်ဟာ အကြိုက်ဆုံးမိန်းမကို ရခဲ့တာအမှန်ပဲ။ ကိုကိုနိုင်သဘောအကျဆုံး မိန်းမရဲ့ ပုံစံဟာ မွှေးပဲ။ ဒါပေမယ့် လက်ထပ်ပြီးချိန်ကြီးဟာ အမြဲပဲခြောက်သွေ့နေတာကို တွေးမိတိုင်း ကိုကိုနိုင်တို့နှစ်ယောက်ဟာ ဘာကြောင့်များ ဒါလောက် ကြာရှည်အောင် ခွဲခွာနေကြရသလဲလို့ တွေးမိပြန်ရော။ 

မွှေးတို့မိသားစုရဲ့ ချစ်ခင်ကြပုံကိုလဲ ကိုကိုနိုင့်ကြောင့် ဖရိုဖရဲမဖြစ်စေချင်ဘူး။ မွှေးဟာ ကံခေသူပဲနော်။ ကိုကိုနိုင် ရေးရင်း ဘာရေးရမယ်ဆိုတာ တွေးမရပြန်ဘူး။ ခက်တာက အထင်လွှဲမှာစိုးတယ်။ အထင်လွှဲခံရမှာစိုးတယ်။ တကယ် ပြောချင်တာကတော့ ကိုကိုနိုင် မွှေးနဲ့ အကြာကြီး ခွဲမနေချင်ဘူး။ ခုလဲ ခြောက်လကြာ တစ်ခါတွေ့ပြီး မတွေ့တာ နှစ်ချီပြီး ကြာပြီ။ ဘာလို့ ခဏခဏ ပြန်မလာလဲဆိုရင် တီဘီရောဂါသည်ကြီးနားမှာ မောကြီးပန်းကြီး အလုပ်လုပ်နေရတဲ့ မွှေးကို မမြင်ရက်လို့ပဲ။ အေးလေ မွှေးတစ်ယောက်တည်း လင့်အပေါ်ရော၊ မိသားစုအပေါ်မှာရော ထောင့်စေ့ဖို့ ဆိုတာကလဲ ဘယ်တတ်ပါ့နိုင်မလဲ၊ ကိုကိုနိုင်လေ ......

သူ့စာမှာ ဆက်၍ရေးမထားတော့ဘဲ ထိုနေရာတွင် ပြတ်နေတော့သည်။ ထိုစာကိုရေးပြီး အဆုံးမသတ်တော့ဘဲ ထားဟန်ရှိ၏။ သိမ်းဆည်းထားရင်းမှ ပါလာခြင်း ဖြစ်ဟန်တူသည်။ မွှေးသည် စာရွက်ကို ရင်တွင် အပ်ထားမိ၏။ ကိုကိုနိုင် ဘယ်လိုနေမည်ကိုလည်း သူ​တွေးမိ၏။ သူ့ရင်ထဲတွင် နင့်၍လာတော့သည်။ စာ၏ရက်စွဲမှာ စက်တင်ဘာလ၊ တတိယပတ်ထဲတွင် ရေးထား၏။ ယခု သေတ္တာများရောက်ချိန်မှာ ဒီဇင်ဘာလလယ်ဖြစ်ပေသည်။ 

သူသည် သမီးကောင်းတစ်ယောက် (သို့မဟုတ်) ညီမကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်မည် ဖြစ်သော်လည်း၊ မယားကောင်းတစ်ယောက် မဖြစ်သည်ကို တွေးမိသောအခါ မျက်ရည်များ စို့လာပြန်တော့သည်။ အင်္ကျီပုံပေါ်တွင် လှဲချကာ အလုပ်ဆက်၍ မလုပ်တော့ပေ။ 

တစ်ခါတစ်ရံ ကောင်းတာတွေ လုပ်ရင်းက စိတ်မချမ်းမြေ့စရာများ အများအပြားပင် ဖြစ်လာတတ်ပါတကားဟု သူတွေးမိ၏။ သူတို့ဇာတ်လမ်းထဲတွင် လူဆိုးမပါဘဲလျက် ဘာကြောင့် စိတ်မချမ်းမြေ့စရာ အကွက်များ ပါ၍လာပါလိမ့်။ ဘဝဆိုသည်မှာ အလွန်ဆန်းပြားသောဇာတ်လမ်းတို့ က,ပြရာသာတည်း။ 

မွှေးသည် သူတို့နှစ်ယောက်ဘဝကို နှမြောတသလာမိပြန်သည်။ 

အမှန်တော့ မြတ်နိုးကြသည်၊ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် နားလည်ကြသည်၊ ဝင်ငွေကောင်းသည် ဆိုသည့်နောက် အိမ်ထောင်ရေးသည် ပြေပြစ်ဖို့ကောင်း၏။ ယခုတော့ လူဆိုးမပါဘဲ စိတ်မချမ်းမြေ့စရာဇာတ်ကွက်ကို သူတို့နှစ်ယောက် က,ပြလျက်ရှိပေသည်။ 

သူသည် ဘာမျှမလုပ်ဘဲ အလိုလို မောဟိုက်လာ၏။ ရှင်း၍မရသော ချည်ခင်ကြီးများကို တစ်ထွေးပြီးတစ်ထွေး ဖြေနေရသလို စိတ်ထဲမှာ နောက်ကျိ၍ ရှုပ်လာတော့သည်။ အမှန်တော့ ချည်ခင်ကို တစ်နေရာရာမှ တိခနဲ ဖြတ်လိုက်လျှင် အစပေါ်ကာ ရှင်းလာမည်ဖြစ်သော်လည်း ဖြတ်ရမည့်နေရာကိုကား မွှေး ရှာ၍မတွေ့ သေးပေ။

ထိုနေ့ညနေတွင် အထွေးကိုသာ ဆေးရုံသို့ လွှတ်လိုက်၍ သူသည် အိပ်ခန်းထဲမှ မထွက်တော့ပေ။ 

အပိုင်း(၆)ဆက်ရန်

ခင်နှင်းယု