ဆောင်းဦးပေါက်တွင် ယာတောရှိ အမေတို့အိမ်သားအားလုံးသည် စိမ်းကို ပိုမို၍သတိရနေကြပေသည်။ အာလူးများ ကောက်သိမ်းချိန်က ဦးခွန်နောင်လာရောက်ကူညီ ?? ကိုလည်း သူတို့သည် မီးပုံဘေးတွင် စိမ်းအကြောင်းကို အမေ့အား ပြောပြနေကြသည်။
ယာခင်းတစ်ခုလုံး စိမ်းအကြောင်းကို သတိတရ ပြောနေပေမယ့် ကိုဝဏ္ဏကမူ ဘာမျှမပြောပေ။ တခြားလူများ ပြောသည်ကိုသာ ဆေးတံခဲ၍ ငြိမ်ငြိမ်သက်သက် နားထောင်နေပေသည်။ ပြန်လာတော့မည်မဟုတ်တော့ဘဲ တစ်ခါပြန်၍ သူ့အကြောင်းပြောလျှင် ဆွေးစရာဖြစ်လာမည်။ ပြန်လည်၍ တွေ့ဆုံဖို့ကတော့ မျှော်လင့်စရာမရှိတော့ပေ။ သူနှင့်စိမ်းတို့ ခွဲခွာခြင်းသည် အမုန်းနှင့်ခွဲခွာရခြင်း ဖြစ်သည်ကိုတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပြပေ။
အိမ်တွင် အမေသည် ယခင်ကလောက် အလုပ်မလုပ်နိုင်တော့ပေ။ အိုမင်းလာပြီဖြစ်၍ ရင်တွင်းက အပူဓာတ်ကလည်း နည်းပါးလာသည်။ အမေ့အိမ်ရာဘေးတွင် မီးလင်းဖို ဖိုပေးကာ အမေသည် ဂွမ်းစောင်များနှင့် ထွေးထွေးလေး ခွေနေတတ်ပေသည်။
အိမ်အလုပ်များကို မခမ်းလုံလုပ်သော်လည် စိမ်းရှိတုန်းကလို တစ်အိမ်သားလုံး ချိုးဖို့ ရေနွေးအများကြီး မကျိုနိုင်ပေ။ တိုးကြီးက ထင်းများများ စုပေးလျှင်တော့ သူသည် ကြိုးစား၍ ကျိုပေးနိုင်ပေသည်။
ယခု ဆောင်းပေါက်တွင် တိုးကြီးအလုပ်ကလည်း ပို၍များလာပေသည်။ ကိုဝဏ္ဏက သူ့ကို ယာခင်းတွင်လည်း ခေါ်ယူခိုင်းလိုက်သေးသည်။ အိမ်ကိစ္စကြောင့် မခမ်းလုံ မအားချိန်တွင် ကြက်ခြံကိုလည်း သူ့မှာကြည့်ရသေးသည်။ သို့သော် တိုးကြီးသည် အလုပ်ကို နှစ်သက်ပုံရ၍ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နှင့် အလုပ်လုပ်ရင်း သီချင်းဆိုတတ်သည်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် ထွားကျိုင်းလာသည်။ ကိုဝဏ္ဏအသက်လောက်ရောက်လျှင် အရပ်ပါ ပိုပြီး ထွားကျိုင်းလာမည့်ဟန် ပေါက်နေလေ၏။
အတူးတစ်ယောက်ကမူ 'အစ်မ'သို့မဟုတ် 'ဆရာမ' သင်ခဲ့သော စာများဟုပြောကာ တစ်နေ့တစ်နေ့ စာကိုပဲ ဖတ်သည်။ သူတတ်သလောက် ကြိုးစား၍ ဖတ်နေပေသည်။ ယခုအချိန်တွင် စာကို ကောင်းကောင်း မရေးတတ်သေးပေမယ့် သွက်သွက်လက်လက် ဖတ်နိုင်၍လာသည်။ ပို၍အေးသောညများတွင် အမေ့ဂွမ်းစောင်ထဲ၌ ပု၍ကွေးရင်း “အစ်မသာရှိရင် အစ်မက ကျွန်တော့်အိပ်ရာဘေးမှာ မီးလင်းဖို လုပ်ပေးမှာ သိလား”ဟု ပြောတတ်ပေသည်။ တိုးကြီး အတူးအရွယ်လောက်ကမူ အနည်းဆုံး ကြက်ဥဖြစ်ဖြစ် ကောက်ပေးသည်။ အတူးကတော့ ယာခင်းအလုပ်များကို ဘာမှမလုပ်ပေ။ အိမ်ထဲတွင်တော့ မခမ်းလုံကို နည်းနည်းပါးပါး ကူညီသည်။ သို့သော် အိမ်သားထဲတွင် အငယ်ဆုံးမို့ သူ့ကို ခွင့်လွှတ်ကြလေသည်။
ရေစုပ်စက် ဝယ်နိုင်လောက်အောင် ငွေစုမိလျှင် တောင်ခါးပန်းများကိုထစ်၍ ယာလုပ်မည်ဟု ကိုဝဏ္ဏပြောနေသည်။ ရေစုပ်စက် ဝယ်ဖြစ်သည် မဝယ်ဖြစ်သည်တော့ မသိပေ။ အလုပ်နားချိန်တွင် တိုးကြီးသည် လုပ်သားတချို့နှင့်
တောင်ခါးပန်းချုံများ၊ သစ်ပင်များကို ရှင်းလင်းခုတ်ထွင်ရလေသည်။
ယခု ဆောင်းဦးတွင်လည်း တောင်တန်းကြီးပေါ်တွင် နှင်းငွေ့များ ဖွေးဖွေးဖြူ၍ ပိတ်နေကြသည်။ ကိုဝဏ္ဏ စိတ်ထဲမှာမူ တောင်ထွတ်သည် ပိုမိုအိုမင်းလာ၍ ပိုမိုဖြူလာသည် ထင်သည်။ ချောင်းလေး၏ စီးသံမှာမူ ယာတောတစ်ခုလုံးတွင် မပြောင်းလဲသော တေးသံဖြစ်၍ နေပေသည်။
ယနေ့ မိုင်းငေါမှ တိုးကြီးပြန်ချိန်တွင် ယာတောလမ်းခွဲတွင် သူ့လှည်းကို ရပ်ထားသည်။ လမ်းခွဲနှင့် မနီးမဝေးတွင် ဂျစ်ကားတစ်စီးနှင့် လူတစ်စုကို သူတွေ့ရလေသည်။ ကားထဲမှ လူတစ်ယောက်ထွက်လာကာ သူ့အနားသို့ လျှောက်လာသည်။ ဟန်ပန်မှာ မြို့ဟန်ပါနေ၍ တိုးကြီးသည် မိတ်ဆွေလုပ်ကာ စကားသိပ်ပြောချင်သည်။
“ဒီမှာ သူငယ်၊ ဒီယာတောမှာ သောက်ရေ ရနိုင်သလား၊ ရေဘူးက ရှေ့ကားမှာပါသွားလို့”
“ရပါတယ်။ အားလုံးပဲ ကျွန်တော်တို့အိမ်ကို လိုက်ခဲ့ပါလား”
ထိုလူက လှည့်ခေါ်၍ ဂျစ်ကားပေါ် ကားမောင်းသူတစ်ယောက်မှတစ်ပါး အားလုံးလိုက်လာသည်။ သူသည် လှည်းကို ဆက်မမောင်းချင်ဘဲ ဆင်း၍လျှောက်ချင်၏။ လူများကလည်း လှည်းပေါ်မတက်ချင်ပေ။ ပထမဆုံးတွေ့သည့်လူမှလွဲ၍ ကျန်လူများမှာ အရင်တွေ့သော ဦးခွန်နောင်တဲတွင် ကျန်ရစ်ကြ၏။ ပထမလူမှာ တိုးကြီးနှင့် လိုက်လာသည်။ တိုးကြီးသည် လှည်းပေါ်မှ လှမ်း၍လှမ်း၌ စကားပြောလာသည်။ သူ့လှည်းကို ဖြည်းဖြည်းလေး မောင်းလာသည်။
“ခင်ဗျား အိမ်အထိ လိုက်လာတာတော့ အားနာပါတယ်ဗျာ။ ဒါပေမယ့် အမေကတော့ ခင်ဗျားကို တွေ့ရင် ဝမ်းသာမယ်။ ကျွန်တော်တို့အိမ်သားအားလုံး မြို့ကလူတွေကို မျှော်နေတယ်”
အောက်ကလူသည် တိုးကြီး၏စကားရည်မွန်ပုံကို အံ့သြနေသည်။ တိုးကြီး၏ ပါးနှစ်ဖက်ကလည်း လူပျိုပေါက်ဖြစ်လာချိန်တွင် ကလေးတုန်းကလို ဖောင်းဖောင်းကြီးရှိနေသေးသည်။
“ကျွန်တော် အရင်တစ်ခါ ဒီရောက်လာတုန်းက လမ်းခွဲကကြည့်ရင် ဟိုကုန်းမြင့်က အိမ်လေးကို မတွေ့ရဘူး”
“အဲ...အဲဒီကုန်းမြင့်က အိမ်လေးက ကျွန်တော့်တို့အိမ်ပေါ့ဗျာ။ ရေစုပ်စက် ရေသွင်းစက်တွေဟာ ကျွန်တော်တို့ယာတောမှာ အစေ့အင ဝယ်နိုင်ရင် အားလုံး ဒီလိုအိမ်မျိုး ဖြစ်တာပေါ့ဗျာ။ အိပ်မက်လေဗျ။ အိပ်မက် မက်ရတာ။ တကယ်တော့ ရေစက်နား ဘယ်သူမှ မကပ်နိုင်သေးဘူး”
တိုးကြီး၏စကားလုံးများ သစ်ဆန်းနေပုံကို ဧည့်သည်လူသည် ပို၍အံ့ဩလာဟန်ရှိသည်။ အိမ်ဝအရောက်တွင် တိုးကြီးသည် လှည်းကိုမဖြုတ်သေးဘဲ ထားခဲ့ကာ ဧည့်သည်ကို အိမ်ဝင်းထဲသို့ ခေါ်လာခဲ့၏။
“အစ်ကိုက အလွန်စေတနာပိုတဲ့လူဗျ။ တကယ်ဆို ဒီအိမ်မဆောက်ဘဲ ရေစက်ဝယ်လိုက်ရင် ယာခင်းတွေ အများကြီးချဲ့နိုင်တယ်။ တစ်ခုတော့ ရှိတာပေါ့လေ၊ ဆောင်းတွင်းမှာ အုတ်အိမ်နဲ့ဆိုတော့ ပိုနွေးတာပေါ့”
အမေသည် တိုးကြီးနှင့်ဧည့်သည်ကို အိမ်ဝမှ ဆီးကြိုနေသည်။
“အမေ လမ်းသွားရင်း ခဏဝင်တဲ့ဧည့်သည်၊ ရေသောက်ချင်သတဲ့”
သူတို့ကို နေရာပေး၍ အမေသည် အတွင်းခန်းသို့ ဝင်သွားလေသည်။ မကြာခင်ပင် မခမ်းလုံသည် ရေအေးရော ရေနွေးကြမ်းပါ နှစ်ခုလုံး သူတို့ရှေ့တွင် လာ၍ချသည်။ ကန်စွန်းဥပြုတ်တစ်ပန်းကန်ကိုလည်း အမေက ယူလာသည်။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ၊ ကျွန်တော်လဲ ရန်ကုန်ကို ပြန်ရခါနီးလို့ လာလည်တာ”
ဧည့်သည်သည် ရေသောက်ပြီး အမေ့ကို ကိုယ် ညွှတ်၍ ပြောလိုက်၏။
“ခင်ဗျား ရန်ကုန်ကို ပြန်မယ်လား၊ ရန်ကုန်ဟာ ဘယ်လိုမြို့လဲ မသိဘူးနော်။ အစ်မ ရန်ကုန်ပြန်သွားကတည်းက အမေဖြင့် ဧည့်သည်ပဲမျှော်နေတယ်။ အမှန်တော့ ဒီအိမ်လဲ အစ်မကြောင့် ဆောက်ဖြစ်တာပါ”
ဧည့်သည်သည် အစ်မဆိုသည်မှာ တိုးကြီးပြော၍သာ ကြားရသည်။ ဘယ်သူမှန်း မသိပေ။
“ကျွန်တော် အရင်တစ်ခေါက် လာတုန်းကတော့ ဒီယာတောကို စေ့စေ့ငင မကြည့်မိဘူး။ ကားပေါ်ကပဲ ကြည့်သွားရတယ်။ အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော် ဟိုဘက်လမ်းကွေ့မှာ ဓားပြတိုက်ခံရတာပေါ့”
“ဟင်”
အမေသည် ဧည့်သည်စကားကို ပိုမိုစိတ်ဝင်စားလာကာ ရှေ့သို့ တိုး၍ နားထောင်မိ၏။
“ကျွန်တော်နဲ့ ကျွန်တော့်အဖော်နှစ်ယောက်ရယ်ကို ဓားပြတွေ ဖမ်းသွားတယ်။ ကျွန်တော့်မိန်းမကိုတော့ ဓားပြပဲဖမ်းသွားလား၊ ဘယ်ကျန်ရစ်တယ်လို့ ကျွန်တော်လဲ မသိဘူး။ မျက်စိပိတ်ထားရုံတင်မဟုတ်ဘူး။ သတိမေ့အောင်လဲ လုပ်ကြသေးတော့ သတိရမှပဲ ကိုယ့်မိန်းမကိုယ် ကြည့်ရတော့တယ်။ ဒီတော့ အဖော်ကလေးမကော ကျွန်တော့်မိန်းမကိုရော မတွေ့ရတော့ဘူး။ အတော်ကြာကြာပဲ ရှမ်းဆရာကြီး တစ်ယောက်အိမ်မှာ မမာနေတာ။ ကျွန်တော် မြို့ပြန်ရောက်လို့ ကြော်ငြာတော့လဲ သတင်းမရဘူး။ မြို့ရောက်ရောက်ချင်း အပြင်းအထန်ဖျားတာ ခြောက်လလောက်ကို ကြာသေးတယ်။ ဒီနေရာရောက်တော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ အားလုံးကို ပြန်ပြီးသတိရတယ်”
တိုးကြီးသည် ပါးစပ်ဟခါ ငေးနေသည်။ အမေက ခေါင်းတညိတ်ညိတ်လုပ်ရင်း ...
“အဲဒီမိန်းကလေးရဲ့ နာမည်က စိမ်း မဟုတ်လား”
“ဟင်...ဟုတ်တယ်၊ စိမ်းလေ... စိမ်း၊ ဟုတ်တယ်၊ အဘွား သူ့ကိုတွေ့လို့လား”
ဧည့်သည်သည် အလန့်တကြားလို အော်၍မေးလိုက်၏။
“ကျွန်တော် စိမ်းယောက်ျား၊ မောင်ဝင်းဖေပါ”
“ဟင် ခင်ဗျားက အစ်မရဲ့ယောက်ျားကိုး၊ ခဏနေပါဦးဗျာ။ အစ်ကိုကလဲ တွေ့ချင်မှာပဲ။ ဦးခမ်းလွန်းတဲမှာ သွားခေါ်လိုက်ဦးမယ်။ မိုင်းငေါကို သိပ်မဝေးတော့ပါဘူး။ ခဏလေးစောင့်ပါဦး”
တိုးကြီးသည် ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် အိမ်အပြင်သို့ ထွက်၍ ပြေးတော့သည်။ မခမ်းလုံနှင့်အတူးပါ အမေ့အနားတွင် လာ၍ထိုင်ကြသည်။
“မိန်းကလေးက မောင်ရင်ဆုံးတယ်လို့ သတင်းစာထဲဖတ်ရတာနဲ့ စိတ်ပျက်ပြီး ရန်ကုန်မပြန်တော့ဘူး”
“ဟုတ်တယ်၊ ပုလိပ်တွေလဲ သတင်းစာထဲ ကျွန်တော့်တပည့်သေတာကို ကျွန်တော်ထင်ပြီး ထည့်လိုက်တယ်။ အလောင်းတွေ့တော့ ပုပ်ပွနေပြီပဲ။ လက်ဆွဲသားရေအိတ်ကသာ ကျွန်တော့်အိတ်၊ ကျွန်တော့်နာမည်နဲ့ဓာတ်ပုံပါနေတာကိုး။ ခု သူ ဒီမှာပေါ့ ဟုတ်လား။ ကျွန်တော့်ကြော်ငြာကို မဖတ်ရဘူးထင်တယ်”
“သူ ဒီမှာ မရှိတော့ဘူးကွယ့်၊ ရန်ကုန်ကို ပြန်သွားပြီ”
“ဟင်”
ကိုဝင်းဖေသည် စိတ်ပျက်သွားသော်လည်း ရန်ကုန်မှာ ရှာတွေ့နိုင်မည်ကို တွေး၍ဝမ်းသာသွားသည်။ မခမ်းလုံနှင့်အတူးသည် သတင်းစာအကြောင်းကို ဘာမှဝင်၍မပြောကြပေ။ ရင်ထဲမှာတော့ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေပေသည်။
မကြာခင်ပင် ကိုဝဏ္ဏနှင့်တိုးကြီးသည် အိမ်ထဲသို့ အပြေးအလွှား ဝင်လာ၏။
“အစ်ကို အဲဒါ အစ်မရဲ့ယောက်ျား ကိုဝင်းဖေဆိုတာ”
ကိုဝင်းဖေသည် ကိုဝဏ္ဏကို ထ၍ နှုတ်ဆက်၏။ စိမ်းကို မမြင်ရသော်လည်း စိမ်းယောက်ျားကို တွေ့ရသည့်အတွက် ရင်ထဲတွင် နည်းနည်းအေး၍သွားသည်။ စိမ်း လာရောက်နေသွားပုံကို အမေနှင့်ကိုဝဏ္ဏသည် တစ်လှည့်စီ ပြောပြ၍ အားလုံးလိုလိုလောက် ကိုဝင်းဖေ သိသွားတော့သည်။ ကိုဝဏ္ဏသည် ကိုဝင်းဖေကို စေ့စေ့ကြည့်၏။ ကိုဝဏ္ဏလို မထွားကျိုင်းပေမယ့် ဖြူ၍ မင်းဟန်ပါသူဖြစ်သည်။ နှာတံစင်းပုံမှာ စိမ်းနှင့်ဆင်ဆင်တူ၍ မျက်လုံးကတော့ စိမ်းလောက်မလှပေ။
“နောက်ဆုံး စိမ်းပြန်တာကတော့ ခင်ဗျားရဲ့ကြော်ငြာကိုတွေ့လို့ပဲ။ ကြော်ငြာတွေ့တော့ အချိန်တွေ သိပ်နောက်ကျနေပြီ။ ဖြစ်ပုံက ဒီလိုဗျ”
ကြော်ငြာအကြောင်းကို ပြန်လည်ပြောပြချိန်တွင် တိုးကြီးသည် အသက်မှန်မှန်မရှူနိုင်ပေ။ ကိုဝဏ္ဏပြောပြသည့်အထဲတွင် ကလေးများဝှက်ထားသည်ကိုပဲ ဖော်၍ပြသည်။ စိမ်း သူ့ကို အထင်လွဲမှားသွားသည်ကိုတော့ ချန်ရစ်ခဲ့၏။ ကိုဝင်းဖေသည် နားထောင်ရာမှ သက်ပြင်းချ၍ ...
“အင်း..ဝတ္ထုထက်တောင် ဆန်းနေသဗျာ။ ကဲ ဒီလိုလုပ်လေ၊ စိမ်းကို ပြုစုကြတာတွေ ကျွန်တော် အားလုံး ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ လိုက်လည်ချင်လဲ လည်ကြပါ။ ကျွန်တော် မိုင်းငေါကအပြန် ဒီဝင်ခဲ့မယ်"
ကိုဝဏ္ဏ ခေါင်းကို ဖြည်းဖြည်းခါလိုက်၏။
“ဂျုံခင်းကိစ္စတွေ မအားသေးတော့ ကျွန်တော်တို့ မလိုက်နိုင်သေးဘူး။ ညနေကျရင် စိမ်းဆီကို စာတွေရေးထားမယ်လေ။ ခင်ဗျား မိုင်းငေါက ဆင်းတော့ ဝင်ယူပေါ့"
“ကျွန်တော်လဲ ရေးမယ်”
တိုးကြီးက ဝင်ပြောသည်။
“ခင်ဗျားတို့နှစ်ယောက် မတွေ့ရသေးဘူးဆိုတာပဲ စိတ်မကောင်းဘူးဗျာ”
ကိုဝဏ္ဏသည် ခပ်လေးလေးပြောလိုက်၏။ ကိုဝင်းဖေမှာ အချိန်ကြာကြာ မနေနိုင်၍ နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်ရတော့သည်။ ကိုဝဏ္ဏရော တိုးကြီးပါ လမ်းခွဲအထိ လိုက်၍ပို့လိုက်ကြသည်။
ကိုဝင်းဖေက သူ့မိန်းမ ခင်ခင်သန်းအကြောင်းကို တစ်စုံတစ်ရာ ထည့်သွင်းပြောပြမသွား၍ ကိုဝဏ္ဏသည် ဘာမှ မသိလိုက်ပေ။ ရန်ကုန်ကို ပြန်သွားချိန်တွင် စိမ်းနှင့်ပျော်ရွှင်စွာ တွေ့ဆုံကြရလျှင် စိမ်းတစ်ယောက် စိတ်ချမ်းသာရတော့မည်ဟုသာ တွေး၍ဝမ်းသာလိုက်မိသည်။
ဝမ်းသာသည်ဆိုပေမယ့် စိမ်းအကြောင်းသည် အိမ်တွင် ပြန်လည်ဆန်းသစ်လာပြန်သောကြောင့် အောက်မေ့ တသရပြန်သည်။ နယ်ပိုင်လိုလူတစ်ယောက်နှင့် ယာသမားကတော့ ဘယ်လိုမှ နှိုင်းယှဉ်၍ရမည်မဟုတ်။ သူ့မှာတော့ စေတနာကိုသာ မြတ်နိုးစွာပေးနိုင်မည်။ ဆင်ယင်ဖို့တန်ဆာနှင့်ပတ်သက်၍လည်း ယာတောပတ်လည်တွင် ပွင့်ကြသော ပန်းရိုင်းများနှင့် ပန်းဘုရင် သန့်စင်တို့ကိုသာ ခူးဆွတ်၍ပေးနိုင်မည်။
ကျွေးမွေးဖို့ကိုတော့ သူ့လက်နှစ်ဖက် ခြေနှစ်ချောင်း ရှိနေသရွေ့ ဤယာတောတွင် စွမ်းအားရှိသမျှ လုပ်ကိုင်ကျွေးမွေးနိုင်ပါမည်။ ဂီတရယ်လို့လည်း မြို့လိုတော့ မရှိပါပေ။ သူ့လိုပင် စမ်းရေနှင့်ချောင်းငယ်စီးသံကို နားထောင်နိုင်လျှင်တော့ ယာတော၏တေးကို နားထောင်နိုင်ပေလိမ့်မည်။ ဆောင်းသို့ရောက်လျှင် နှင်း၏အဖြူ ပန်းချယ်ရီ၏ပန်းရောင်ဖြင့် မြေပြင်သည် ပန်းမွေ့ရာဖြစ်လာတော့မည်။ နေခြည်ဖြာလာလျှင်တော့ ငွေပန်းများ အစွမ်းကုန်ပွင့်သလို တလက်လက် တောက်ပလာတော့မည်။
“စိမ်းရေ...ဒါပဲ ကျုပ်မှာတော့ ပေးနိုင်တယ်”
သူက ပြန်လည်၍ တွေ့နိုင်သေးသလို ပါးစပ်က ရေရွတ်လိုက်ပြန်သည်။
ညရောက်လျှင် စိမ်းထံကို စာရေးကြည့်၏။ ဒါလောက်စိမ်းသည့် မစိမ်းပင်ကို စာရေးရမှာ ရင်ထဲမှ နာနေသလို ဖြစ်နေသည်။ သို့သော် သူသည် ညဉ့်နက်သည့်တိုင် စာရေးဆရာလို စာအရှည်ကြီးရေး၏။ ပြီးတော့ ခဏခဏ ဆုတ်ပစ်ပြန်သည်။ စာများသည် ရည်းစားစာလည်း မဖြစ်စေရ။ သို့သော် သူ၏တမ်းတ လွမ်းဆွတ်ခြင်းလည်း ပါရမည်။ ကြော်ငြာနှင့်ပတ်သက်၍ ရှင်းလင်းချက်လည်း ပါရပေမည်။ နောက်နေ့မနက်တွင် သူ့စာမှာ ပြီးဆုံး၍သွားသည်။
တိုးကြီးစာမှာမူ အားလုံး စုံနေသည်။ အတူးနှင့် မခမ်းလုံကလည်း သူတို့ပါစေချင်သော အကြောင်းများကို ပြောပြကြသည်။ စာဆုံးသွားလျှင် မခမ်းလုံက သူသိမ်းဆည်းထားသော ချယ်ရီပန်းခြောက်လေးများကို အစ်မအတွက် သတိရလက်ဆောင်အဖြစ် စာအိတ်တစ်ခုထဲတွင် ထည့်လိုက်သည်။ မလှပသော သူ့လက်ရေးဖြင့် စာအိတ်ပေါ်မှာ “အစ်မအတွက် မခမ်းလုံလက်ဆောင်”ဟူ၍ ရေးလိုက်သည်။
ကိုဝင်းဖေပြန်လာသောနေ့တွင် အမေသည် လက်ဆောင်အဖြစ် အာလူးအိတ်အသေးတစ်ခု ပေးလိုက်လေသည်။ ကိုဝဏ္ဏနှင့်တိုးကြီးက စာများကိုပေးကာ လမ်းခွဲအထိ လိုက်၍ပို့ကြသည်။ ဤလမ်းခွဲသို့ ပို့လိုက် ပြန်လိုက်လုပ်နေရသည်မှာ ထုံးစံကြီးလို ဖြစ်နေသည်။
“ကျွန်တော်တို့ယာတောကို အစ်မနဲ့အတူတူ လာပြီး လည်ပါဦး”
ကားထွက်ခါနီးတွင် တိုးကြီးသည် ဟစ်၍မှာလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့မျက်လုံးများမှာ မျက်ရည်များဝိုင်း၍ ကျန်ရစ်ပြန်သည်။
* * *
ကိုဝင်းဖေ ပြန်လာချိန်တွင် စိမ်းသည် ဇာတ်ထုပ်အသစ်တစ်ခုကို ခင်း၍နေရပြန်သည်။
စနေနေ့မနက်တွင် စိမ်းလက်ထဲသို့ ကိုဘကောင်းထံမှ စာတစ်စောင်ရလေသည်။ စာသည် ပိုင်နိုင်လွန်း၍ စိမ်း ရင်ထဲတွင် မခံချင်သလို ဒေါသဖြစ်လိုက်သေးသည်။
စိမ်းရေ/
နေ့လယ်စာ စိမ်းတို့အိမ်မှာ ကိုစားမယ်၊ ဒီမနက် ကားယူထားလိုက်တော့။ နေ့လယ် ရုံးဆင်းချိန်မှာ စိမ်းကိုယ်တိုင် ကို့ကို လာကြိုပါ။ ကိုမျှော်နေမယ်နော်။
/ဘကောင်း
စိမ်းသည် စာကို ဒေါ်ရွှေသွယ်အား ပြလိုက်၏။ ဒေါ်ရွှေသွယ်သည် စာကို ဆုံးအောင်ဖတ်လိုက်၍...
“နေ့လယ်ကျ စိမ်းသွားခေါ်လိုက်ပေါ့။ ဒီမှာ ဒေါ်ရွှေသွယ် ထမင်းလက်သုပ် လုပ်ထားလိုက်မယ်လေ ဟုတ်လား” ဟု ပြောလိုက်သည်။
စိမ်း၏ခေါင်းထဲမှာတော့ နည်းနည်းရှုပ်သွားသည်။ သူ၏ထမင်းသုပ်သည် လဲ့၏ခေါက်ဆွဲနှင့် တူသွားမှာစိုးရသည်။
“အို..ငါက ဖမ်းတာမဟုတ်ဘဲ"
သူသည် စိတ်ကို တင်းလိုက်၏။ ခါတိုင်း လာရောက်လည်ပတ်ခြင်းကို လက်ခံတွေ့ဆုံရခြင်းမှာ ဘာမှမထူးခြားပေ။ ယခုတစ်ခေါက်ကတော့ တစ်စုံတစ်ရာပဲ ထူးခြားရတော့မလို။ ရင်ထဲတွင် ဖိုလှလေသည်။ ဘယ်နေရာမှလည်း ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်၍မရ၊ နောက်ဖေး ခန်းတွင် ဒေါ်ရွှေသွယ်သည် ချွေးတလုံးလုံးနှင့် ချက်ပြုတ်နေသည်။ သူသည် ကူညီဖို့ ဝင်သွားတိုင်း သူ့မျက်နှာထား ဣနြေ္ဒမရသည်ကိုတော့ သူက ဝန်ခံရပါမည်။ မနေ့ညနေ ကိုဘကောင်း ပြန်သွားကတည်းက သူသည် တည်ငြိမ်နေ၍ မရပေ။ ဒီလိုဖြစ်သည်ကိုက အပြောင်းအလဲတစ်ခု စိတ်မှာ ဝင်နေသည်မှာ ထင်ရှားနေပေသည်။
နောက်ဖေးကွင်းရှိ စပါးတောမှာ လေဝှေ့တိုင်း ရယ်မောသလို အသံထွက်လာလေသည်။ သူ့ကိုများ ??လေသလားဟု စိတ်ထဲမှ မလုံသလို ဖြစ်သွားမိသေးသည်။ မလုံတော့လည်း မလုံစရာပေပဲ။ မနေ့ညနေ စပါးခင်းများမှ နှုတ်ဆက်၍ ခွဲခွာကြစဉ်က ကိုဘကောင်းသည် သူ့ပခုံးကို ဖျစ်၍ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“စပါးပင်တွေသာ လူဆိုရင်တော့ ငါ့အကြောင်းကို ပြောပြီး ရယ်နေကြမှာပဲ၊ မတတ်နိုင်ဘူး ... မတတ်နိုင်ဘူး။ သူ့ဘာသာသူ ပြောင်းလဲလာတာပဲ”
စိမ်းသည် အရူးလိုရေရွတ်ကာ သူ့အိမ်ခန်းထဲတွင် လမ်းလျှောက်နေသည်။
နာရီမှာ (၁၁)နာရီပြနေ၍ ရေချိုးရပြန်သည်။ ပိုးတွန့် ခရမ်းရောင်ပြောင်တွင် အဝါသစ်သီးခိုင်လေးများ ကျဲကျဲထိုးထားသော လုံချည်ကိုထုတ်လိုက်၍ နိုင်လွန် အဖြူလက်ရှည်ကို ကြယ်သီးတပ်လိုက်သည်။ မျက်နှာကို ခြယ်ရန်အတွက် မှန်ရှေ့တွင် ထိုင်လိုက်ပြန်သည်။ တစ်ခါက ထိုမှန်ရှေ့တွင် ကိုဘကောင်းမိန်းမသည်လည်း ထိုင်ခဲ့ပေလိမ့်မည်။
သူ့မျက်နှာကို အောက်ခံအလှဆီကို လိမ်းလိုက်ရင်း ပါးနှစ်ဖက်မှာ အိ၍ဖောင်းဖောင်းလေး ဖြစ်လာသည်ကို ကြည့်နေမိ၏။ မျက်နှာကို ပေါင်ဒါရိုက်ပြီးချိန်တွင် နှုတ်ခမ်းဆိုးဖို့ သတိရလာသည်။ ဘယ်တုန်းကမှ နှုတ်ခမ်းမဆိုးဘဲ ခုမှ ဘာကြောင့် ဆိုးချင်ပါသလဲဟု သူ့စိတ်ကိုသူ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် မေးမိပြန်သည်။ အံဆွဲထဲမှ ကြာဟောင်းလှပြီဖြစ်သော နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေးတောင့်ကိုယူ၍ နှုတ်ခမ်းပေါ်တို့ရင်း မျက်လုံးထဲမှ မျက်ရည်များသည် ပါးပေါ်ကို စီးကျလာကြသည်။
ဤမျက်လုံးများက ဘာဖြစ်၍များ ငိုကြွေးရပြန်ပါသနည်း။ မျက်ရည်များက မှုန်ရီနေ၍ မှန်ထဲတွင် သူ့မျက်နှာကိုမမြင်။ ကိုဝင်းဖေရုပ်မှာ ထင်ထင်ရှားရှား ပေါ်လာပြန်သည်။
ဗြုန်းခနဲ နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေးများကို ပွတ်ပစ်ကာ ထိုင်ရာမှ ထသွားလိုက်တော့၏။ ပြီးမှ ခုတင်ပေါ်တွင် ပစ်လှဲကာ ငိုမိပြန်သည်။
“စိမ်းတော့ လျှော့မိပြီ ကိုရေ"
ပါးစပ်မှလည်း အသံထွက်အောင် ရွတ်ရင်း ရှိုက်၍ ရှိုက်၍နေသည်။
အမှန်တော့လည်း သူသည် တင်းနိုင်သမျှ တင်းရှာပါ၏။ ခုတော့ သူ့စိတ်များကို အရှုံးပေး၍ လျှော့လိုက်သည်။
“ဤအရာကား တားဆီး၍မရပါ”
ထိုစကားလုံးများသည် သူငယ်တန်းမှ ကလေးများကို သူပို့ချ၍ သင်ကြားပေးရပေမယ့် ယခုတော့ သူ့အတွက် အဆီလျော်ဆုံးသော စကားလုံးလေးများ ဖြစ်၍လာကြလေပြီ။ မော၍မှိန်းနေရာမှ မျက်လုံးသည် တစ်ချက်ချက်မြည်နေသော နာရီပေါ်သို့ ရောက်၍သွားပြန်သည်။
၁၂ နာရီထိုးခါနီးတွင် လှဲနေရမှ ထကာ မျက်နှာကို ပြင်ရပြန်၏။ အဝတ်အစားပါလဲ၍ အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာသည်။ ဒရိုင်ဘာကလည်း သူ့ကို အဆင်သင့်စောင့်နေသည်။ စိမ်းသည် ကားပေါ်တက်ထိုင်ရင်း ...
“ရှင့် ဆရာကို သွားကြိုရမယ် . . "
ခပ်တည်တည် လျှာအရသာခံ၍ ပြောရင်း ရင်ထဲမှ ရှက်လာ၏။ ပညာမင်းကြီးရုံးကို သူတစ်ခါမှ မရောက်ဖူးပေ။
ရုံးရောက်လျှင် ဒရိုင်ဘာက သူ့ကို လမ်းညွှန်လိုက်သည်။ ရုံးတွင် တခြားလူများ ရုံးဆင်းသွားကြ၍ တိတ်ဆိတ်နေပေတော့သည်။ စိမ်းသည် ကိုဘကောင်း ရုံးခန်းဝတွင် ရပ်ကာ ငိုင်နေမိ၏။ အထဲကို ရုတ်တရက် မဝင်ရဲသေးပေ။ ရုံးခန်းဝတွင် မင်းစေလေးကလည်း ဘယ်ကိုသွားနေမှန်း မသိပေ။ အထဲတွင် ဧည့်သည်တစ်ယောက်၏အသံကို ကြားနေရ၍ သူက ဝင်ရမှာကို ပိုရွံ့နေသည်။ ရပ်၍နားထောင်ရင်း ဧည့်သည်အသံမှာ ကိုမောင်မောင်တင်မှန်း သိလိုက်သည်။
“ခင်ဗျား ခု ရုံးဆင်းရင် ဘယ်သွားမလဲ”
“စိမ်းလာခေါ်လိမ့်မယ်”
ကိုဘကောင်းအသံသည် အောင်နိုင်သူလို ရွှင်ရွှင်ပျပျ ပေါ်လာ၏။
“တယ်ဟုတ်ပါလားဗျို့၊ ကျွန်တော်တော့ အပွဲပွဲ နွှဲခဲ့သမျှ ဒီပွဲမိနေပြီ။ လဲ့ကို လက်ထပ်ရတော့မယ်”
“ဟဲ...ဟဲ ကိုယ့်လူ လျော်တာပဲ။ လှည့်ထွက်လို့ မရတော့ဘူးလားဗျ”
“မရဘူး ... မရဘူး၊ အဘွားကြီးက ဒီစီတွေ ဘာတွေပါ ကိုင်ထားတာကိုး”
စိမ်းသည် ရှေ့ကို ခြေလှမ်းမတိုးရဲပေ။ သူတို့ပြောသော စကားလုံးများကို အံ့ဩ၍ သံသယဖြစ်လာသည်။
“ခင်ဗျားကော စိမ်းနဲ့ ဘယ်တော့လက်ထပ်မလဲ”
ကိုမောင်မောင်တင်၏မေးခွန်းမှာ စိမ်းအတွက် အရေးအကြီးဆုံးဖြစ်၏။
“ဟဲ...ဟဲ...ဟဲ...ဟဲ”
ကိုဘကောင်း၏ရယ်သံသည် ပထမဆုံး ထွက်လာပြီးမှ စကားဆက်ပြောသည်။
“ဘယ်သူ့ကို လက်ထပ်ရမှာလဲ”
“စိမ်းကိုလေ”
“ကိုယ့်လူ ရယ်စရာတွေ သိပ်မပြောပါနဲ့ဗျာ၊ ကျုပ် သူ့ကို အိမ်ပေးထားတယ်။ အလုပ်ပေးထားတယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်က လက်ထပ်ရဦးမယ်လား”
စိမ်းမျက်လုံးများသည် နားထောင်ရင်း ပြာ၍လာသည်။ နံရံကို လက်တစ်ဖက်နှင့် ကိုင်ထားရသည်။ စကားသံများကိုတော့ ဆက်၍ကြားနေရသည်။
“ကျွန်တော့်ရာထူး ကျွန်တော့်အခြေအနေနဲ့ အပျိုတွေ ငွေထုပ်အပြည့်နဲ့ လိုက်နေကြပါတယ်ဗျာ။ ဒါတွေကြားထဲက ကျွန်တော်က သူ့လို တစ်ခုလပ်၊ အိမ်ခြေယာခြေမရှိတဲ့ မိန်းမကို ယူရမယ်၊ ဟား...ဟား”
ရယ်သံသည် နံရံကိုဖောက်ကာ စိမ်း၏နှလုံးသားကို သံပူနှင့်ထိုးလိုက်သလို စူးဝင်သွား၏။ နံရံများအားလုံး ပြိုလဲကာ မျက်စိအောက်တွင် မြေပြင်သည် ဟင်းလင်းဖြစ်သွားတော့သည်။
“အိမ်နဲ့ အလုပ် ရတဲ့အတွက် သူက ကျွန်တော့်စိတ်ပျော်အောင်တော့ တစ်ခုခု ပြန်ပေးရဦးမှာပေါ့ဗျာ”
စိမ်းသည် ချာခနဲလှည့်ကာ လှေကားရှိရာသို့ ပြေးဆင်းလာ၏။ နောက်မှ သရဲနှင့်သရဲကောင်ကြီးတွေ လိုက်လာသလို အပြေးအလွှား ပြေးလာ၏။ ကားပေါ်သို့ ပြေးတက်ရင်း
“မြန်မြန်မောင်း အင်းစိန်ကို မောင်း၊ ရှင့်ဆရာ ရုံးဆင်းသွားပြီ”ဟု ပြောလေသည်။
ဒရိုင်ဘာမှာ ဘာမှပြန်မမေးဘဲ ကားကို မောင်းထွက်လာတော့သည်။ ကားဘေးပတ်ဝန်းကျင်တွင် ဘာကိုမှ စိမ်းသည် မမြင်မိတော့ပေ။ ကားနောက်ကူရှင်တွင် မှီကာ မောနေတော့၏။ မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားသည့်ကြားတွင် ကိုဘကောင်းမျက်နှာသည် ပေါ်၍လာသည်။
“အပျော်.. အပျော်ပေါ့”
ကိုဘကောင်း စကားလုံးနှင့်ရယ်သံမှာ သရဲကြီး ဟစ်သလို နားထဲမှဖျောက်၍မရ။ လှပသော ကိုဘကောင်းပါးစပ်မှ စကားလုံးများကား ရက်စက်ဆိုးသွမ်းလှပါတကား။
အိမ်ဝ ကားကိုဆိုက်ဆိုက်ချင်း တစ်ဟုန်ထိုး တံခါးဖွင့်ဆင်းကာ လှေကားကို ပြေးတက်သွားသည်။ အပြေးအလွှားတက်လာသော ခြေသံကြောင့် ဒေါ်ရွှေသွယ်သည် အလန့်တကြားဖြစ်ကာ မီးဖိုခန်းဝသို့ ပြေး၍လာသည်။
စိမ်းသည် ထမင်းစားခန်းရှိ ကုလားထိုင်တစ်ခုပေါ်တွင် ပစ်ထိုင်ရင်း ဒေါ်ရွှေသွယ်ကို အစွမ်းကုန် ဟစ်ခေါ်လိုက်၏။
“ဒီမှာပါ မိန်းကလေး၊ ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲကွယ်”
စိမ်းသည် နတ်ပူးသလို တဆတ်ဆတ်တုန်၍ တစ်မျက်နှာလုံး ရဲနေသည်။
“ဒေါ်ရွှေသွယ်၊ နောက်ဖေးက ထမင်းသုပ်တွေ အကုန်လုံး သွန်ပစ်လိုက် သိလား....သွန်ပစ်လိုက်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲကွယ်...”
ဒေါ်ရွှေသွယ်သည် သူ့အနား ကပ်လာသည်။
“သွန်ပစ်လိုက်ဆို ...သွန်ပစ်လိုက်ပါ"
“နှမြောစရာကွယ်၊ ဘယ့်နှယ့် သွန်ပစ်ရမှာလဲ”
“အဘွားကြီး စကားရှည်မနေနဲ့၊ ခုသွားပြီး သွန်မလား၊ မသွန်ဘူးလား ဟင်။ စိမ်းကိုယ်တိုင် သွားသွန်မယ်”
ဗြုန်းခနဲ စိမ်းသည် ကုလားထိုင်မှ ထလိုက်၍ ဒေါ်ရွှေသွယ်သည် ကမန်းကတန်း ပြေးကပ်ကာ စိမ်းကိုဆွဲလိုက်သည်။ စိမ်းသည် တစ်ခါမှ အသက်ကြီးသူတို့ကို ယခုလို ရိုင်းပျစွာ မပြောပေ။ ယခုလို ဖြစ်လာသည့်အတွက် ဒေါ်ရွှေသွယ်မှာ စိုးရိမ်လာသည်။
“ထိုင်စမ်းပါဦး ... မိန်းကလေးရယ်၊ သွန်ပစ်ဆို သွန်ပစ်မယ်။ အကျိုးအကြောင်းတော့ ဒေါ်ရွှေသွယ် သိပါရစေ။ ဒေါ်ရွှေသွယ်နဲ့မိန်းကလေးဟာ နှစ်ယောက်တည်းပါ။ စိမ်း ဘာဖြစ်လာတယ်ဆိုတာ ဒေါ်ရွှေသွယ် သိပါရစေဦး”
ကုလားထိုင်ပေါ်သို့ စိမ်းသည် ပြန်၍ထိုင်ချလိုက်၏။ မျက်စိမျက်နှာပျက်နေသော ဒေါ်ရွှေသွယ်ကို သနားသွားပြန်သည်။ အံတစ်ချက်ကြိတ်ရင်း အော်ပြန်၏။
“ဒီထမင်းတွေကို သွန်ပစ်ဖို့ပဲ ကောင်းတယ်သိလား”
“အေးပါ၊ သွန်ပါ့မယ်”
“ဟင်း..လောကကြီးမှာ အိုးတစ်လုံး၊ ဖျာတချပ် အတွက်တော့ ဘယ်ကောင်ရဲ့အပျော်မယားမှ အဖြစ်မခံနိုင်ဘူး သိလား၊ ဘယ်တော့မှ အဖြစ်မခံဘူး၊ စိမ်းတို့ သိပ်မှားခဲ့တယ် ဒေါ်ရွှေသွယ် ... သိလား”
စိမ်းသည် မျက်နှာကို လက်ဝါးနှင့်အုပ်လိုက်ကာ စားပွဲပေါ် မှောက်လိုက်၏။ သူ့ကိုယ်ကိုသူ အများကြီး အပြစ်တင်မိသည်။ အိမ်ကြီးနှင့် ခြံဝင်းကြီးတွင် နေချင်ခဲ့မိသည့် သူ့စိတ်ကို ဝန်ခံမိပါ၏။ ဤနေလိုသောဆန္ဒက သူ့အား ချုပ်နှောင် ရစ်ပတ်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။
“စိမ်းတို့ လက်မတင်လေး လွတ်တာ၊ ခုလဲ ဒီကောင် လိုက်မလာနိုင်အောင် ကားကိုပြန်စီးလာတာ”
“ဘယ်ကောင်လဲ စိမ်း”
သူကသာ ဒေါသနှင့် ပြောနေသည်။ ဒေါ်ရွှေသွယ်ခမျာ ဘာမှမသိရသေးပေ။ ခုမှပင် သူသည် ကိုဘကောင်းနှင့် တွေ့ခဲ့ပုံများကို တစ်လုံးစီ ပြောပြတော့သည်။
“အို . . .ဘုရားမ,တာပဲ၊ ဖြစ်မှဖြစ်ရလေခြင်း၊ ဒီလိုသဘောဆိုရင်တော့ ဒေါ်ရွှေသွယ် နည်းနည်းမှ သဘောမတူပါဘူး”
“ပြေးရဦးမယ်လား”
ဒေါ်ရွှေသွယ်သည် အစဉ်ပင် ရပ်တည်ခြင်းမှာ မစွမ်းနိုင်သော သူ့ကလေးမ၏ဘဝအတွက် ရင်ထုမနာဖြစ်နေလေသည်။
“ဟုတ်တယ်၊ ရှိသမျှ မြန်မြန်သိမ်းပေတော့၊ ကျွန်မတို့ သွားစို့”
စိမ်းသည် ထိုင်ရာမှထကာ မီးဖိုဆောင်သို့ ပြေးဝင်သွားသည်။ ဒေါ်ရွှေသွယ်မှာ အမီလိုက်လာသော်လည်း သူ မရောက်ခင် ထမင်းလက်သုပ်ပွဲအတွက် ကြက်သွန်စိမ်း၊ ပုစွန်ခြောက်မှုန့်၊ ဆီချက်နှင့် ထမင်းမှာ အိမ်အောက် မြေကြီးပေါ်တွင် ပြန့်ကြဲသွားတော့သည်။
ကမန်းကတန်းပင် ဒေါ်ရွှေသွယ်ခမျာ ရှိသမျှပစ္စည်းလေးများကို သိမ်းနေ၏။ အားလုံး ထုပ်ပိုးအပြီးတွင် စိမ်းသည် အောက်သို့ ပြေးဆင်းသွားသည်။ ဒရိုင်ဘာမှာ စ၍ကားရပ်ကတည်းကပင် စိမ်း ပျာယာခတ်သွားသည်ကို အံ့သြနေသည်။ စိမ်းသည် ကားနားသို့ လာရပ်၍ ...
“ရှင့်ဆရာ ရုံးမှာပဲကျန်ရစ်တယ်၊ သွားခေါ်ပေတော့။ ဒီကိုလိုက်ပို့တာလဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ နောင်လဲ ရှင်တော့ ကျွန်မဆီ ဘယ်တော့မှ မလာရတော့ဘူး။ ကျွန်မတို့ ဒီမှာ မရှိတော့တဲ့အကြောင်းကို ရှင့်ဆရာကို ပြောလိုက်ပါ”
ခပ်ပြတ်ပြတ်ပင် ပြောကာ စိမ်းက ချာခနဲ လှည့်ထွက်သွားတော့သည်။ ဒရိုင်ဘာသည် ဘာမှန်းညာမှန်းမသိ စိမ်းတစ်ယောက် စိတ်များပင် နောက်လေသလားဟု ထင်မိသည်။ သို့သော် ကြာကြာမနေဘဲ ပညာမင်းကြီးရုံးသို့ ကားကို ပြန်၍မောင်းလာသည်။
နောက်တစ်နာရီအတွင်း ဒေါ်ရွှေသွယ်ငှား၍လာသော မြင်းလှည်းလေးနှင့် ကိုဘကောင်းအိမ်ကြီးမှ နှစ်ယောက်သား ထွက်လာကြသည်။ အိမ်ကြီး၏နောက်မှ စပါးခင်းကြီးသည် ရိုးသားသော သူတို့နှစ်ယောက်အဖြစ်ကိုကြည့်၍ တဟဲဟဲ ရယ်မောနေသလို ကျန်ရစ်ပေသည်။
မြင်းလှည်းသည် ဘူတာရုံသို့ မောင်းနေ၏၊ မြင်းလှည်းစီးရသည်ကို စိမ်းက ကျေနပ်နေသည်။ ကျွန်ဘဝတွင် ယခုလို မြင်းလှည်းစီးရခြင်းသည် ယောက်ျားတစ်ယောက်၏ အပျော်မယားဘဝနှင့် ပစ်ကပ်ကားကြီးစီးရသည်ထက် ချမ်းငြိမ်း၍ ဣနြေ္ဒရသည်ဟု ထင်မိသည်။
ဒေါ်ရွှေသွယ်ကမူ ရေစီးကြောင်းတစ်လျှောက် မျောပါလာသော သစ်ရွက်လို ဘယ်သောင် ဘယ်ကမ်းတွင် တင်ကြမည်ကို မမေးရဲတော့ပေ။
* * *
ဒေစီ သံဆွဲတံခါးဝတွင် ရပ်ရင်း အံ့သြ၍နေလေသည်။ သူ့အိမ်ရှေ့တွင် မြင်းလှည်းတစ်စီးလာ၍ ရပ်နေသည်။ သားကို ညတိုင်းပြောပြရသည့် ပုံပြင်ထဲက နတ်သမီးလေးကို သွား၍သတိရသည်။ နတ်သမီးလေးသည် ဗြုန်းဆို ပေါ်လာလိုက်၊ ဗြုန်းဆိုပျောက်သွားလိုက်နှင့် နားထောင်သူ သားလေးအဖို့ အံ့သြထူးဆန်းဖွယ် ဖြစ်နေသည်။
ယခုလည်း စိမ်းသည် ယခင်တစ်ခါ ပျောက်သွားရာမှ ယခု ဗြုန်းခနဲ ပေါ်လာပြန်သည့်အတွက် သူ့မှာ အံ့သြစရာဖြစ်လာပြန်သည်။ ယခုတစ်ခါ ပြန်လာရခြင်းမှာ အရင်ကလောက် ကသီကရီမရှိပေ။ သေတ္တာနှစ်လုံး၊ အိပ်ရာလိပ်ကြီးကြီးတစ်ခုနှင့် တခြား တောက်တိုမယ်ရ ပစ္စည်းလေးတွေ စုဆောင်းထည့်ထားသောခြင်းတစ်လုံးပါ ပါလာ၍ မိန်းမတစ်ယောက်နှင့် အတော်တူလာသည်။ စိမ်းနောက်တွင် ဒေါ်ရွှေသွယ်ပါလာ၍ ဒေစီပင် တအား တက်သွားသည်။
“ဒီလိုမှပေါ့၊ မိန်းမဆိုတာ အဖော်တစ်ယောက်တော့ ရှိသင့်တယ်” ဟုပြောကာ စိမ်းကို ဆီး၍ကြို၏။ စိမ်း၏မျက်လုံးများသည် ပြောချင်သည့်အရာများ များစွာရှိသော်လည်း ပါးစပ်မှ တစ်စုံတစ်ရာ မပြောလိုသလို ခပ်စေ့စေ့ ဖြစ်နေလေသည်။
ကုလားထိုင်များပေါ်သို့ ထိုင်ရင်း မျက်နှာသည် ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်နှင့် ဣနြေ္ဒရလွန်း၍ ဒေါ်ရွှေသွယ်ပင် အံ့ဩ၍နေလေသည်။
“စိမ်း ဒီမှာ သုံးလေးရက်တော့ နေရဦးမယ် ဒေစီ""
“နေနိုင်ပါတယ်၊ ဒီတစ်ခါတော့ သုံးလလောက် နေသွားနိုင်ပါတယ် စိမ်းရယ်၊ ပြီးတော့ မင်းဝမ်းသာဖို့လဲ တစ်ခု ပြောရဦးမယ်။ မနက်ဘက်က ကိုဝင်းဖေ ဒီကိုလာတယ်”
“ဟေ”
ဒေါ်ရွှေသွယ်သည် သူ့ထုံးစံအတိုင်း ဝမ်းသာအားရ အော်လိုက်ပြန်သည်။
“လာတော့ ....”
စိမ်းအဖို့တော့ ဘာမှမထူးခြားသလို ခပ်အေးအေး ဆက်မေးလိုက်သည်။
“သူ ရှမ်းပြည်နယ်က ပြောင်းလာရတယ်၊ တစ်ရက် နှစ်ရက်အတွင်းတော့ အလုပ်များနေသေးတယ်တဲ့။ မင်းအကြောင်းလဲ မေးလိုက်တာ စုံနေတာပဲ။ နက်ဖြန်မနက်ဖြစ်ဖြစ် သန်ဘက်ခါမနက်ဖြစ်ဖြစ် သူလာလိမ့်မယ်။ ဒေစီနဲ့အတူ မင်းကိုလိုက်ရှာဖို့ တိုင်ပင်ထားတယ်။ တကယ်ဆို စိမ်းပြောင်းသွားတဲ့ နေရာကိုတော့ ပြောသွားဖို့သင့်ပါတယ်”
စိမ်းသည် ငိုင်၍နေပြန်သည်။
“ပြီးတော့ မင်းအတွက် စာနှစ်စောင်လဲ ဒေစီကို ပေးခဲ့တယ်”
“စိမ်း ဒေစီ့ဆီကို လာမယ်ဆိုတာ သိနေနှင့်လို့လား"
“မဟုတ်ဘူး၊ သူအလုပ်ရှုပ်နေတုန်း ဒေစီနဲ့မင်းနဲ့ တွေ့ခဲ့ရင် ပေးဖို့တဲ့ဆိုပြီး ထားခဲ့တာပဲ၊ ဒေစီကလဲ စိမ်း အင်းစိန်မှာရှိနေတယ်ဆိုတာ သတင်းရလို့ နက်ဖြန်တနင်္ဂနွေနေ့မှာ လာရှာမလို့ဘဲ”
ငြိမ်မြဲပင် စိမ်းသည် ငြိမ်ငြိမ်လေး ထိုင်နေ၏။ ကိုဝင်းဖေနှင့် အတွေ့ခံလိုက်ရလျှင် ကောင်းမည်လား။ တွေ့ရရင်တော့ ရင်ထဲတွင် လပေါင်းများစွာ မျိုသိပ်ရသမျှကတော့ ပေါက်ကွဲထွက်မည်မလွဲပေ။ ကိုဝင်းဖေရင်ခွင်မှ လွင့်စဉ်ထွက်ခွာသွားရကတည်းက ခင်းခဲ့ရသည့်ဇာတ်ပေါင်းကို ပြောပြလိုက်ချင်ပါရဲ့။
“ရော့ ဒီစာတွေက ကိုဝင်းဖေ ပေးခဲ့တာ”
စိမ်းသည် ငြိမ်သက်နေရာမှ လှုပ်ရှားလိုက်၍ စာနှစ်စောင်ကို ယူကြည့်လိုက်သည်။ ပထမဆုံး မျှော်လင့်ချက်သည် သူ့ရင်ခွင်တွင် လွင့်စဉ်ကင်းကွာ၍ သွေးဆုတ်သလို မျက်နှာမှာ ဖြူရော်ရော်ဖြစ်သွားတော့သည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ နှစ်စောင်ထဲမှ ကစ်ခုခုသည် ကိုဝင်းဖေက ပေးထားသောစာ ဖြစ်မည်ဟု တွက်ထားမိ၏။ ကာလရှည်လျားစွာ ကွေကွင်းခဲ့ရသော ချစ်လင်နှလုံးသားမှ စာများကို ဖတ်လိုသော်လည်း စာနှစ်စောင်မှာ ကိုဝင်းဖေထံမှ မဟုတ်ပေ။
စာလုံးကြီးကြီးနှင့် လက်ရေးမလှသော စာအိတ်ကို အရင်ဖောက်၍ ဖတ်လိုက်၏။ စာလေးမှာ တိုးကြီး၏စာဖြစ်လေသည်။ စာမှာ မရှည်လှသော်လည်း စိမ်းသည် ဆုံးအောင်ဖတ်၍ မ၀နိုင်ပေ။
“အတူးကလဲ မီးဖိုပုံနားမှာ ထိုင်တိုင်း အစ်မအကြောင်းကို ပြောနေတယ်၊ မခမ်းလုံကလဲ အစ်မလုပ်သလိုပဲ အိမ်အလုပ်တွေ လုပ်နေရတယ်တဲ့ အစ်မကို ပြောပြပါတဲ့”
တိုးကြီးသည် စာစီစာကုံး မကောင်းလှပေ။
“ရှေ့နှစ် မိုးကျရင် ကျွန်တော် အစ်ကိုနဲ့အတူ ယာခင်းမှာ အလုပ်လုပ်နိုင်တော့မယ်။ အခုစာနဲ့အတူ မခမ်းလုံက အစ်မဖို့ ချယ်ရီပန်းအခြောက်လေးတွေ ပေးလိုက်ပါတယ်။ အမေနဲ့ ကျွန်တော်တို့အားလုံး အစ်မကို မျှော်နေတယ်”
တိုးကြီးသည် စာအောက်ဆုံးတွင် သူ့လက်မှတ်ကို ဖရိုဖရဲ ထိုးထား၏။ သူ့စာမှာ ကျနလှပသောအရေးအသား မဟုတ်ပေမယ့် စိမ်းရင်ထဲမှာ နင့်လာသည်။
နောက်တစ်အိတ်ကို ဖောက်လိုက်သောအခါ ကိုဝဏ္ဏ၏ဟန်ပါသောလက်ရေးနှင့် စာများကို တသီကြီး ဖတ်ရတော့သည်။
ဖတ်ရင်း ဖတ်ရင်း မျက်လုံးက ဝေ၍လာသည်။ သတင်းစာဖြတ်ပိုင်းတိုကလေးများ သိမ်း၍ဝှက်ထားကြောင်း ဖတ်ရသည့်နေရာတွင်မူ စိမ်းရင်ထဲတွင် ဝေဒနာတစ်ခု ခံစားရသလို နာကျင်လှုပ်ရှား၍လာသည်။ စာသည် ပန်းချီကားတစ်ချပ်လို စုံစုံလင်လင် ပြည့်ပြည့်စုံစုံ ဖော်ပြထား၏။
ယာခင်းတွင် သူတစ်ယောက်တည်း ကျန်ရစ်ခဲ့ပုံ ရေးသည့်နေရာတွင်လည်း ရင်နာစရာကောင်းလှသည်။
“တစ်နေ့နေ့တော့ဖြင့် တောင်ခါးပန်းက ယာခင်းတွေကို ချဲ့နိုင်ကောင်းပါရဲ့။ မြေမြင့်ဘက် ယာကိုလည်း ရေသွင်းစက်တွေနဲ့ ရေသွင်းနိုင်လိမ့်မယ်လို့ တွေးခေါ်နေရတာပါပဲ။ စိတ်ကူးထဲမှာတော့ အိပ်မက် မက်ရတာပေါ့လေ။ စိမ်း ပြန်လာတဲ့တစ်နေ့ တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်နေတဲ့ ကျွန်တော်တို့ယာခင်းပတ်ဝန်းကျင်မှာ ရေစက်သံ၊ ကားသံတွေ တညံညံ ဖြစ်လာပါစေလို့ ဆုတောင်းမိတာပဲ။ ခုထိတော့ ကျွန်တော်လဲ တစ်ယောက်တည်း၊ ယာခင်းကြီးကလဲ ကျွန်တော် မမွေးခင်က အဘိုးတို့စိုက်သွားသလိုပဲ ဘာမှပိုပြီး မပြောင်းလဲပါဘူး”
ယာခင်းစိုက်ပျိုးရေးမှာ ဘာမှမတိုးတက်ပုံကိုလည်း ခပ်ရိုးရိုးပင် ဖော်ပြထားပြန်သည်။
စိမ်းမသွားခင်ကသာ ဒီသတင်းစာဖြတ်ပိုင်းတွေကို ဘယ်သူဝှက်ထားတယ်လို့ သိရရင်ဖြင့် ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ခွဲခွာရခြင်းဟာ အမုန်းနဲ့ဖြစ်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဆောင်းညတွေကို မြန်မြန် ကုန်စေချင်ပါတယ်။ ဒီမှာကလည်း ဆောင်းရာသီဟာ ရှည်လျားလှတယ်။ နွေဆိုပေမယ့် အအေးရိပ်က မပျောက်ပေဘူးပေါ့။ စိမ်းနဲ့ကိုယ် နောက်ဆုံးခွဲကြရမယ့် ညအကြောင်းများကို တွေးမိရင် လောကကြီးမှာ နေ့ဆိုတာ အမြဲပဲ “နေ့” ချည်း ဖြစ်စေချင်ပါရဲ့"
"နောက်နေ့မနက်မှာ ကျွန်တော်လေ ချယ်ရီပင်အောက်ကနေ စိမ်းရဲ့လေယာဉ်ကို ထွက်ကြည့်ပါသေးတယ်။ မိုးနဲ့မြေဟာ ဝေးလှတယ်ဆိုတာသိပေမယ့် စိမ်း စီးသွားတာက လေယာဉ်ပျံပဲ။ လေယာဉ်ပျံဆိုတာ တစ်နေ့နေ့ မြေကြီးကို ဆင်းသက်ရတာပဲ မဟုတ်လား၊ အစဉ် ကောင်းကင်မှာ မတည်နိုင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် လေယာဉ်ပျံဆိုတာ မြေညီလွင်ပြင်မှာ ဆင်းသက်မြဲကိုး။ ကိုယ်တို့လို တောင်ကုန်း တောင်ချိုင့်တွေကြားမှာ မဆင်းဘူးဆိုတာ ယုံပါတယ်"
"ဦးဝင်းဖေနဲ့တွေ့ပြန်တော့လဲ စိမ်းယောက်ျားရဲ့ ချစ်စရာ၊ စွဲမက်ရာကောင်းတဲ့ မျက်နှာကိုမြင်ရတော့ ကိုယ်တောင် သူ့ကို ချစ်လိုက်ပါသေးတယ်။ ခုတော့ အားလုံးရှင်းလောက်ပါပြီ စိမ်း။ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ လုံးခဲခဲဖြစ်နေတဲ့ သတင်းစာဖြတ်ပိုင်းကိစ္စကို ခုလို ဖြေရှင်းခွင့်ရတဲ့အတွက် ကျေနပ်ပါပြီ။ စိမ်းလဲ ခုလောက်ဆို ကိုယ့်ကို ခွင့်လွှတ်တန်ကောင်းပါရဲ့။ ရှမ်းကုန်းမြေမြင့်တစ်နေရာက ကျုပ်တို့မိသားစုရဲ့ မေတ္တာ၊ စေတနာရင်းမှန်ကို ခုလောက်ဆိုရင်တော့ သိကောင်းပါရဲ့။ အသိအမှတ်ပြုတယ်ဆိုရင် စိမ်းရဲ့ချစ်လင်၊ သားမြေးတွေနှင့်အတူ ယာတောကို တစ်ခေါက်လာဖို့ ဖိတ်လိုက်ပါတယ်။
ရွှင်လန်းပါစေ
ဝဏ္ဏ
“စိမ်းကို ခွင့်လွှတ်ပါ ကိုဝဏ္ဏရယ်၊ အားလုံး ခွင့်လွှတ်ကြပါ အမေတို့ အတူးတို့ရယ်”
စိမ်းသည် ရင်ထဲမှ ရွတ်ဆိုရင်း ပါးစပ်များပင် တလှုပ်လှုပ် ဖြစ်လာသည်။ ဒေစီနှင့်ဒေါ်ရွှေသွယ်ကမူ စိမ်းအမူအရာ လှုပ်ရှားသမျှကို ငြိမ်သက်စွာ ကြည့်နေကြသည်။ စိမ်းသည် နောက်ဆုံးစာအိတ်ကို ဖောက်လိုက်လျှင် ချယ်ရီပန်းအခြောက်လေးများမှာ သူ့လက်ဝါးပေါ်တွင် နီညိုညို ပေါ်လာလေသည်။ စိမ်းမျက်လုံးများမူ မျက်ရည်ပေါက်ကြီးများသည် ပန်းခြောက်လေးများပေါ်သို့ တစ်ပေါက်ပေါက် ကျလာသည်။ ပန်းလေးသည် နွမ်းခြောက်နေပေမယ့် အမေတို့ မိသားစုမေတ္တာရောင်ကြောင့် စိုပြည်ဝင်းလက်၍ နေပုံရသည်။
အမေတို့ယာခင်းမှ သူထွက်လာကတည်းက ကြုံရသည့်ကြမ္မာတို့ကို အမေတို့သာသိလျှင် ... “ချောင်းကိုပစ်၍ မြစ်ကိုရှာပေသောမိန်းကလေး” ဟူ၍ သူ့ကို ယိုးစွပ်ကြပေမည်လား။ အမေတို့က စွပ်စွဲပါလျှင်လည်း သူက ဝန်ခံရပါပေမည်။ ရှမ်းရိုးမတောင်ကို ဖြတ်ကျော်၍လာကတည်းက အပြောကျယ်သော ဤမှာဘက် မြစ်ကြီးတွင် ရေသာများခဲ့၍ ဖြူဖွေးသန့်စင်သော မေတ္တာတရားနှင့်တူသည့် ငါးကို မတွေ့ခဲ့ရပေ။ ဟိုစဉ်ကတော့ သူ့ဆုံးဖြတ်ချက် မှန်ခဲ့ပါသည်ဟု သူ့ကိုယ်သူ ဆင်ခြေပေး၏။ မှန်ပေသည်။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်သည် ကိုယ့်ချစ်လင်ထံသို့ ပြန်လည်သွားရောက်ခြင်းမှာ သစ္စာရှိခြင်း၊ ချစ်ခင်မြတ်နိုးခြင်းတို့၏ အထိမ်းအမှတ်ပင် ဖြစ်ပေသည်။
သူက ကြိုးစား၍တွယ်ရှာပါ၏။ သို့သော် ကိုဝင်းဖေကို လက်လွတ်နေပေပြီ။ ကြီးကြီးနုထံမှ လွင့်စဉ်လာပြီးနောက် ကိုဘကောင်းကို သူက အားကိုးအားထားနှင့် တွယ်သော်လည်း သူတကယ်မြတ်နိုးသော မေတ္တာ၏တုံ့ပြန်ချက် စေတနာကို မရရှိခဲ့ပေ။ ယခုတော့လည်း တွယ်ရာမဲ့ရှာသောဘဝတွင် အားငယ်လှ၏။
စိမ်းသည် ထိုင်ရင်း အမျိုးမျိုးတွေးနေသည်။ ဘာလုပ်ရမည်နည်း၊ ဘယ်လိုဆက်၍ စခန်းသွားသင့်သနည်း။ သူ ဆက်၍သွားရသောစခန်းသည် ဘယ်သူ့ကိုမှ အနှောင့်အယှက်မဖြစ်စေရ။ ဆင်းရဲပင်ပန်းသော်လည်း မေတ္တာ၊ စေတနာတို့ ပေါက်ရောက်ရာ စခန်းလည်းဖြစ်ရပေမည်။ အိမ်ကြီးဝင်းကြီးနှင့် အနေသက်သာပေမယ့် အပျော်မယားလို ပေါ့ရွှတ်ရွှတ်လည်း မနေချင်ပေ။ ကိုဘကောင်းနှင့်ဝေးရာသို့ ထွက်လာသည့်တိုင် ဆရာမအလုပ်မှလည်း ထွက်လိုက်ဖို့ သူဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။ ,
ဒေါ်ရွှေသွယ်သည် သူ့ကလေးမ ဟန်ပန်ကို ကြည့်နေ၏။ ဆုံးဖြတ်ချက် ဘာထွက်လာမည်ကို စောင့်၍နေသည်။ ဒေစီကမူ သူ့အိမ်လေးတွင် ဆက်လက်နေဖို့ တောင်းပန်ရန် စိတ်ကူးနေသည်။ ဒေါ်ရွှေသွယ် ပါလာ၍ သူ့ယောက်ျားအန္တရာယ်မှာ စိုးရိမ်စရာမရှိလှပေ။ အနည်းဆုံးတော့ သုံးလလောက် သူငယ်ချင်းကို နေသွားစေချင်သည်။
“ဒေစီ”
စိမ်းသည် ရုတ်တရက် ခေါ်လိုက်၍ ငြိမ်သက်နေကြသော သူတို့နှစ်ယောက်လုံး လှုပ်ရှားလာကြသည်။
“ကိုကိုလာရင် စိမ်း မတွေ့ချင်တော့ဘူး”
ဒေါ်ရွှေသွယ့်မေးခွန်းကို မဖြေသေးဘဲ ချယ်ရီပန်းခြောက်များကို ယုယစွာကိုင်၍ စိမ်းသည် ထိုင်ရာမှ ထလိုက်၏။
“စိမ်း ရှမ်းပြည်ကို ပြန်တော့မယ်”
သူ့စကားလုံးထဲတွင် “ပြန်တော့မယ်” ဟူသော စကားသည် ခဏ သွားရောက်လည်ပတ်ခြင်း၏အဓိပ္ပာယ် မဟုတ်ဘဲ နေရာချက်မြှုပ်အိမ်သို့ “ပြန်ခြင်း”ဟူသော ပိုင်နိုင်သည့်အဓိပ္ပာယ်ဖြစ်သည်ကို ဒေစီရော ဒေါ်ရွှေသွယ်ပါ နားလည်လိုက်ပါ၏။
“မိန်းကလေးကသာ ပိုင်နိုင်တဲ့ ကိုယ်ပိုင်ရှိတယ်ဆိုရင် ကမ္ဘာ့အပြင်ကိုပါ သွားဦးမလား လိုက်ဖို့ အဆင်သင့်ပါပဲကွယ်”
ဒေါ်ရွှေသွယ်သည် တိုးတိုးလေး ရေရွတ်၍ ထိုင်ရာမှ ထသွားသည်။ ပစ္စည်းများကို ဆက်လက်သိမ်းဆည်း၍ အဆင်သင့် ပြင်ထားခြင်းသည် သူ့အတွက် မမှားနိုင်သောအလုပ်ပင် မဟုတ်ပါလော။
ပြီးပါပြီ။
ခင်နှင်းယု
ဆက်ရန်
-------------------------------
ခင်နှင်းယု
ဆက်ရန်
---------------------------
ခင်နှင်းယု
No comments:
Post a Comment