သုခမြို့တော် (အပိုင်း - ၁၁)

သူသည် အောင်ဆုကို ပေးသည့် နတ်သမီးဖြစ်သည်။ မကောင်းဆိုးဝါးနှင့် မသိမိုက်မဲမှုတို့ကို တိုက်ဖျက်သူဖြစ်သည်။ သျှီဝနတ်သား၏ ကြင်ယာဖြစ်သည်။ ဟိမဝန္တာတောင်မင်းကြီး၏ သမီးပျိုဖြစ်သည်။ အသွင်သဏ္ဌာန်အမျိုးမျိုးတို့၏ ဧကရီဖြစ်သည်။ နတ်ဒေဝါအပေါင်းတို့၏ ဣတ္ထိလိင်အင်အားစုဖြစ်သည်။ ကြင်နာသနားခြင်းနှင့် ရက်စက်မှုတို့၏ သင်္ကေတလည်း တစ်လှည့်စီ ဖြစ်တတ်သေးသည်။ ဟိန္ဒူဝါဒ၏ ပုရာဏ်ကျမ်းများမှ ထောင်ပေါင်းများစွာသော ဂါထာများထဲတွင် အသွင်အမျိုးမျိုးဖြင့် သူရရှိခဲ့သည့် အောင်မြင်မှုများကို ဖွဲ့ထားသည်ကို တွေ့နိုင်သည်။

ကြင်နာသနားသည့်တန်ခိုးကို ပြသသည့်အခါတွင် သူ့ကို ဥမ္မာနတ်သမီးဟု ခေါ်ကြသည်။ အသားအရေကောင်းခြင်းကို ပြရာတွင် သူ့ကို ဂေါရီနတ်သမီးဟု ခေါ်ကြသည်။ တောင်များ၏ဧကရီဖြစ်သဖြင့် ပါဝတီဟုလည်း ခေါ်ကြသည်။ စကြဝဠာကြီး၏မိခင်ဖြစ်သဖြင့် ဂျဂန်မာတာဟုလည်း ခေါ်ကြသည်။ အဖျက်စွမ်းအားကို ပြသည့်အခါတွင် သူ့ကို အသားမည်းကြုတ်သဖြင့် ကာလီနတ်သမီးဟုခေါ်ကြသည်။ ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသဖြင့် ဘိုင်ရာဝီဟုလည်း ခေါ်ကြသည်။ ဒေါသအမျက်ကြီးသဖြင့် ကျန္နီဟုလည်း ခေါ်ကြသည်။ အလှမ်းကွာလွန်းသဖြင့် ဒူရ်ဂါးနတ်သမီးဟုလည်း ခေါ်ကြသည်။ ဘင်္ဂလားနယ်တွင် သူ့ကို ကိုးကွယ်ကြခြင်းမှာ ဒူရ်ဂါးနတ်သမီးအဖြစ် မကောင်းဆိုးဝါးတို့ကို တိုက်ဖျက်နှိမ်နင်းနိုင်သော တန်ခိုးစွမ်းပကားကြောင့် ဖြစ်သည်။ သူ၏ဆန်းကြယ်သော အတ္ထုပ္ပတ္တိကို လူတိုင်းလိုလို သိကြသည်။

လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်းများစွာတုန်းက ဘီလူးသဘက်ကြီးတစ်ကောင်သည် ကမ္ဘာမြေပြင်တွင် ရမ်းကားသောင်းကျန်းခဲ့၏။ ရာသီဥတုကို ဖောက်လွဲ ဖောက်ပြန်ဖြစ်အောင် လုပ်ခဲ့၏။ မည်သည့်နတ်ဒေဝတာတို့မှ သူ့ကို နှိမ်နင်းနိုင်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်ကြကုန်။ ဤတွင် ထိုဘီလူးသဘက်ကို နှိမ်နင်းနိုင်မည့်သူကို ရှာသော် သျှီဝနတ်သားမှမွေးသော သားတော်သာလျှင် သူ့ကို နှိမ်နင်းနိုင်ကြောင်းဖြင့် ကမ္ဘာကိုဖန်ဆင်းသူ ဗြဟ္မာက ကြွေးကြော်၏။ သို့ရာတွင် ထိုအချိန်၌ သျှီဝနတ်သား၏ကြင်ယာတော်မှာ စုတေခဲ့ပြီးဖြစ်သဖြင့် သျီဝနတ်သားသည် နောက်ထပ်သားတော်တစ်ယောက် မမွေးနိုင်ဘဲ ကြင်ယာတော်ကို လွမ်းဆွတ်သောစိတ်ဖြင့်သာ သောကပရိဒေဝတောက်လောင်လျက်ရှိ၏။ 

ထိုစဉ်က သျှီဝနတ်သားသည် ကိုယ်တွင် ပြာမှုန်တို့ လိမ်းကျံကာ ရှုပ်ပွေရှည်လျားသော ဦးဆံတို့ဖြင့် ဖုန်းတောင်းယာစကာအဖြစ် တစ်ရွာဝင် တစ်ရွာထွက် လျှောက်သွားနေသည်။ထိုအတောအတွင်း၌ကား ကမ္ဘာမြေပြင်တွင် ကသောင်းကနင်းဖြစ်နေလေပြီ။ နတ်ဒေဝတာများသည် သျှီဝနတ်မင်း လက်မထပ်သည့်အတွက် စိတ်ရှုပ်နေကြသည်။ 

ဤတွင် နတ်ဒေဝတာတို့သည် တဏှာနှင့် ရမ္မက်တို့ကို စိုးသော ကာမနတ်မင်းထံ ချဉ်းကပ်ကာ သျှီဝ၏ရင်တွင်းတွင် ထိုဆန္ဒတို့ပေါ်အောင် လုပ်ပေးရန် တောင်းပန်ကြသည်။ ကာမသည် ကြင်ယာတော် ရမ္မက်ကို ခေါ်၍ သျှီဝနတ်ကိုလိုက်ရှာရာ တောင်ခြေရင်းတစ်ခုတွင် တရားဘာဝနာ အားထုတ်နေသော သျှီဝနတ်သားကို တွေ့ရ၏။ တရားဘာဝနာအားထုတ်ပြီးသည့်နောက် ကာမနတ်မင်းသည် မိမိ၏ပန်းလေးမှ စံပယ်ပွင့်များကို လွှတ်လိုက်၏။ ထိုအချိန်မှစ၍ သျှီဝနတ်သားသည် ဟိမဝန္တာတောင်မင်းကြီး၏သမီးပျိုဖြစ်သော ဥမ္မာကို စွဲလမ်းနှစ်သက်ခြင်းဖြစ်လာခဲ့သည်။ အခက်အခဲများစွာကို ကျော်ဖြတ်ပြီးနောက် ဥမ္မာသည် ပါဝတီ (တောင်မင်းကြီး၏သမီးပျို) ဟူသော အမည်ဖြင့် သျှီဝနတ်သား၏ကြင်ယာတော်ဖြစ်လာခဲ့သည်။

သို့တိုင်အောင် ဘီလူးသဘက်သည် ကမ္ဘာမြေပြင်ကို ဖျက်ဆီးလျက်ရှိ၏။ သျှီဝနတ်သားတွင် သားတစ်ယောက်ရသည်ထိ စောင့်ဆိုင်းနေလျှင် အချိန်နှောင်းလေတော့မည်။ ဤတွင် နတ်ဒေဝတာအပေါင်းတို့ စုရုံးကြကာ မိမိတို့ ခွန်အားမှန်သမျှကို စုစည်းပြီးနောက် ပါဝတီကိုယ်ပေါ်တွင် မီးကို မှုတ်ထုတ်သည်တွင် ပါဝတီလည်း ပဋိသန္ဓေကို ဆောင်လာခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ ပါဝတီသည် အလှမ်းဝေးသော ဒူရ်ဂါးမည်သော နတ်သမီးဖြစ်လာသည်။ နတ်ဒေဝတာများသည် ဒူရ်ဂါး နတ်သမီးကို လက်ဆယ်ချောင်း ဖန်တီးပေးကာ သူတို့လက်နက်များကိုလည်း လက်ဆယ်ချောင်းထဲတွင် ထည့်ပေးလိုက်ကြ၏။ ဖခင်ဖြစ်သူ ဟိမဝန္တာတောင်မင်းက သမီးတော် ဒူရ်ဂါး စီးရန် ခြင်္သေ့တစ်ကောင် ပေးလိုက်ပြီး လ,နတ်သားက ဝိုင်းသောမျက်နှာဖြစ်အောင် လုပ်ပေးကာသေမင်းက မည်းနက်သောဆံပင်တို့ကို ပေးလိုက်၏။ သူ့အသားအရောင်သည် အရုဏ်ကဲ့သို့ဖြစ်၏။

ဤတွင် ဘီလူးသဘက်လည်း ခွန်အားကြီးသော ကျွဲကြီးအယောင်ဆောင်ပေါ်လာ၏။ သူ့နောက်မှလည်း ကျွဲစစ်သည်တို့ များစွာပါလာခဲ့သည်။ ထို့နောက် ဘီလူးသဘက်နှင့် ဒူရ်ဂါးတို့သည် စစ်အင်ခင်းကျင်းကြ၏။ ရဲတင်းများ၊ လှံများ၊ မြားများသည် အာကာသအနှံ့တွင် ပျံ့နှံ့လျက်ရှိကြ၏။ သစ်တောတစ်ခုကို မီးလျှံတို့ ဝါးမျိုသကဲ့သို့ ဒူရ်ဂါးနတ်သမီး၏ခြင်္သေ့သည် ကျွဲစစ်သည်တို့ကို တစ်ကောင်ပြီးတစ်ကောင် ဝါးမျိုပစ်၏။ ဒူရ်ဂါးနတ်သမီးကိုယ်တိုင် သံချပ်ဝတ်လက်ဖြင့် ရန်သူတို့၏ဆင်များ၊ မြင်းများ၊ စစ်ရထားများကို ဖျက်ဆီးတိုက်ဖျက်ပစ်သည့်အတွက် ရန်သူတို့သည် အလဲလဲအကွဲကွဲ ဖြစ်ကုန်ကြ၏။ ဒေါသအမျက်ခြောင်းခြောင်းထွက်နေသော ကျွဲအော်သံကြီးကြောင့် ကမ္ဘာကြီးသည် တုန်ဟည်းလျက်ရှိ၏။ ကျွဲကြီးသည် သူ့ဦးချိုများဖြင့် တောင်ကြီးများကို ဖြိုချကာ ဒူရ်ဂါးနတ်သမီးကို မြေစိုင်ခဲကြီးများဖြင့် ပစ်ခတ်၏။ ဒူရ်ဂါးနတ်သမီးကလည်း ထိုမြေစိုင်ခဲကြီးများကို သူ့မြားများဖြင့် မှုန့်မှုန့်ညက်ညက်ကြေအောင်လုပ်၏။ သို့ဖြင့် ထိုစစ်ပွဲသည် သုံးရက်ကြာမျှ အပြင်းအထန် တိုက်ခိုက်ကြ၏။ တစ်ခါတစ်ရံတွင် ဒူရ်ဂါးနတ်သမီးသည် စစ်ရှုံးမည့်နှယ် ဖြစ်နေ၏။ 

တတိယမြောက် ညနေတွင် နတ်သမီးသည် နတ်ဒေဝတာများ ဆက်သလိုက်သည့် နတ်ငုဝါရည်တို့ကို သောက်ရန် စစ်ပွဲကို ခဏနား၏။ ထို့နောက် နတ်သမီးသည် ဘီလူးသဘက်ကြီး၏ရင်ကို မှိန်းဖြင့် တအားစိုက်ချလိုက်၏။ ဘီလူးသည် ဒဏ်ရာအကြီးအကျယ်ရသဖြင့် သူ့ကိုယ်မှ ထွက်ပြေးမည်ပြုရင်း သန်လျက်တစ်ချောင်းကို ကိုင်၍လာသော စစ်သည်တစ်ယောက်ကို ပါးစပ်မှ ထုတ်အန်လိုက်၏။ ဤတွင် နတ်သမီးကလည်း ထိုစစ်သည်၏ဦးခေါင်းကို ဖြတ်ပစ်လိုက်၏။

ထိုစဉ်မှာပင် ဒူရ်ဂါးနတ်သမီးသည် ကိုယ်လုံး နက်မှောင်သွားကာ ကာလီနတ်သမီးဟု အမည်တွင်လာခဲ့သည်။ ကာလီနတ်သမီး၏ကိုယ်သည် အားလုံးကို ဝါးမျိုစားသောက်သော ကာလတည်းဟူသော ပစ္စည်းကဲ့သို့ နက်မှောင်၏။ ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးသည် အောင်မြင်ခြင်း အထိမ်းအမှတ်ဖြင့် တေးသံတို့ဖြင့် မြည်ဟည်းလျက်ရှိ၏။

မိုးရာသီ ကုန်ဆုံးသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ကာလကတ္တားရှိ ရှစ်သန်းမျှသော ဟိန္ဒူတို့သည် ထိုအထိမ်းအမှတ်ပွဲတော်ကို လေးရက်တိုင်တိုင် တစ်နှစ်တစ်ခါ ကျင်းပကြသည်။ ထိုပွဲတော်လောက် ကြီးကျယ်ခမ်းနား၍ ထိုပွဲတော်လောက် အပျော်ကြူးသည့် ပွဲတော်မျိုး ကမ္ဘာတွင် ရှိမည်မထင်။ ထိုလေးရက်အတွင်း၌ ကာလကတ္တားမြို့ကြီးသည် အလင်းရောင်တွေထိန်နေသည့် မြို့တော်ကြီး ဖြစ်သည်။ ပျော်ရွှင်မှုနှင့် မျှော်လင့်ချက်တွေ ဝေနေသည့် မြို့တော်ကြီးဖြစ်သည်။ 

ပွဲတော် မကျင်းပမီ လပေါင်းများစွာကပင်လျှင် ပွဲတော်အတွက် ပြင်ဆင်နေကြလေပြီ။ အိုးထိန်းသည်တို့ နေထိုင်ရာရပ်ကွက်၌ အိုးထိန်းသည်တို့သည် ကာလီနတ်သမီးရုပ်တုကို ထုလုပ်ကြလေပြီ။ အိုးထိန်းသည်တို့သည် အကောင်းဆုံးရုပ်တု ထုလုပ်နိုင်ရန် အပြိုင်အဆိုင် ကြိုးပမ်းကြ၏။ ကောက်ရိုးကို ကျစ်ထားသည့် အောက်ခံပေါ်တွင် အိုးထိန်းသည်တို့သည် ရွှံ့ပုံများကိုလောင်းကြည့်ကြ၏။ ထို့နောက် ဆေးခြယ်ကာ အဝတ်အစားတို့ ဆင်ပေးကြ၏။ ထို့နောက် မိသားစုများ၊ စက်ရုံများ၊ ကော်မတီများ၊ အသင်းအဖွဲ့များက မှာကြားသည့် ဒူရ်ဂါးနတ်သမီး သို့မဟုတ် ကာလီမယ်တော်ပုံတို့သည် နေရာတိုင်းသို့ ရောက်၏။ ကာလကတ္တားမြို့ကြီးရှိ လမ်းမများ၊ ကွက်လပ်များ၊ ပန်းခြံများထဲတွင် ထိုးထားသည့် မဏ္ဍပ်များထဲရှိ မျက်နှာကြက်များအောက်တွင် ကာလီမယ်တော်ရုပ်ပုံများကို နေရာအနှံ့အပြားတွင် တွေ့နိုင်သည်။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး မဏ္ဍပ်ပြိုင်ကြသည်။

ထိုပွဲတော် မတိုင်မီတွင် ကိုဗာစကီးထံသို့ လူကြီးနှစ်ဦး ရောက်လာသည်။ ယင်းတို့မှာ သုခမြို့တော်ရပ်ကွက်ရှိ ကာလီမယ်တော်ပူဇော်ရေး မဏ္ဍပ်ကြီးမှ လူကြီးများဖြစ်ကြသည်။ ထိုသူများသည် သူတို့ရပ်ကွက်နှင့် မလိုက်အောင် သားနားစွာ ဝတ်ဆင်၍ ရောက်လာကြကာ သူ့ကို မှတ်စုစာအုပ်ကလေးတစ်အုပ် ထုတ်ပြကြသည်။ ထိုမှတ်စုထဲတွင် အလှူရှင်များ၏စာရင်းကို ရေးမှတ်ထားသည်။

ရပ်ကွက်လူကြီးနှစ်ယောက်သည် သူ့ကိုလည်း သူတို့သတ်မှတ်ထားသည့်အတိုင်း အလှူငွေထည့်ရန် မေတ္တာရပ်ခံကြသည်။ ရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင် တစ်အိမ်ဝင်တစ်အိမ်ထွက်ဖြင့် ကောက်ခံခဲ့ရာ ထိုနေ့တစ်မနက်တည်းတွင်ပင် ငွေတစ်ထောင်ကျော် ရခဲ့လေပြီ။

ကိုဗာစကီးသည် ထိုပွဲတော်အတွက် ထိုမျှ ငွေတွေ သုံးရသည်ကို ကြည့်၍ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည်။ ထိုမျှ ဆင်းရဲသည့်ရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင် ထိုမျှများသော ငွေများကို ကောက်ရသည်မှာ ခဲယဉ်းလိမ့်မည်ဟုလည်း သူထင်သည်။ သို့ရာတွင် သူ့အထင် မှားနေပြန်ပြီ။ အိန္ဒိယပြည်သားများသည် နတ်ဒေဝတာများနှင့် ကင်း၍ မနေနိုင်ကြောင်းကို သူသဘောမပေါက်နိုင်။ ဥစ္စာတိုးခြင်း၊ စီးပွားပျက်ခြင်း၊ အလုပ်ရခြင်း၊ မိုးခေါင်ခြင်း၊ ငတ်မွတ်ခြင်း၊ရောဂါရခြင်း၊ သေခြင်း စသည်တို့သည် နတ်ဒေဝတာတို့ကြောင့် ဖြစ်ရသည်ဟု သူတို့ ယုံကြည်ကြသည်။ ထို့ကြောင့်ပင်လျှင် အိန္ဒိယပြည်သမိုင်းတွင် သမိုင်းရေးအရ ထူးခြားသည့်နေ့ရက်များကို ထိုမျှလောက် ခမ်းခမ်းနားနား ကျင်းပခြင်းမရှိဘဲ ပူဇော်ပွဲများကို ခမ်းနားစွာ ကျင်းပခြင်းဖြစ်ဟန်တူသည်။ 

အိန္ဒိယပြည်အတွက် အရေးအကြီးဆုံးဖြစ်သည့် လွတ်လပ်ရေးနေ့ကိုပင် ထိုမျှ ခမ်းနားစွာ ကျင်းပခြင်းမရှိ။ ထိုအခါတွင် ကာလကတ္တားမြို့ကြီးကား အဆိုးဆုံးပင်။ ကာလကတ္တားမြို့ကြီးသည် အခြားသောမြို့များထက်ပင် နတ်ဒေဝတာတို့ကို ယုံကြည်သေးသည်။နေ့တိုင်းလိုလိုပင် ကာလကတ္တားတွင် နတ်ပွဲတစ်ခုခုတော့ ရှိနေတတ်သည်သာ။လွန်ခဲ့သည့် တစ်ပတ်က ကိုဗာစကီးသည် ချစ်ပူရီလမ်းတွင် ဗုံမောင်းတွေ တီးလာသည့် တီးဝိုင်းတစ်ပိုင်းနှင့် သွားတိုးနေသည်။ သူတို့တီးဝိုင်းကြောင့် တစ်လမ်းလုံး ပိတ်ဆို့နေလျက် ကပြသူများသည် သူတို့ပုရောဟိတ် ဟူစိန်၏အမည်ကို ရွတ်ဆိုကာ ခေါင်းပေါ်တွင် ဓားများကို ဝှေ့ယမ်း ကပြကြသည်။ဓားသွားများကို ဝှေ့ယမ်းကပြကြသည်။ ဓားသွားများမှာ နေရောင်တွင် တပြောင်ပြောင်လက်နေသည်။ ထိုပွဲမှာ မူဆလင်ဘာသာဝင်တို့၏ နှစ်ဦးကို ကြိုဆိုသည့် မဟာရန်ပွဲတော်ဖြစ်သည်။ 

ကာလကတ္တားတစ်မြို့လုံးမှာကဲ့သို့ပင် ကိုဗာစကီးနေသည့် ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင်လည်း ရှီအာမူဆလင် ဘာသာဝင်တို့သည် အဝတ်သစ် အစားသစ်တို့ကို ဝတ်လျက်။ ထိုပွဲတော်နေ့သည် အစိုးရရုံးပိတ်ရက်မဟုတ်လား။ ကာလကတ္တားမြို့သည် ဘာသာဝင်အသွယ်သွယ်၊ မျိုးနွယ်အသီးသီးတို့နေထိုင်ရာ မြို့ကြီးဖြစ်ရာ သူတို့ပွဲတော်များအတွက် ရုံးပိတ်ရက်သည် တစ်နှစ်လျှင် ဆယ့်လေးရက်နှင်နှင်ရှိသည်။

ထိုပွဲတော်မတိုင်မီ လွန်ခဲ့သော နှစ်ရက်ကလည်း နာဇာမူဒင်လမ်းကြားကလေးရှိ လူများသည် ဆူညံမြည်ဟည်းလှသော ဗြောက်အိုးသံကြောင့် လန့်နိုးလာခဲ့ကြသည်။ ထိုရပ်ကွက်ထဲရှိ ဆစ်ဘာသာဝင်များက သူတို့ဆစ်ဘာသာဝင်များ ကိုးကွယ်သည့် ဂုရုဏာနတ်၏မွေးနေ့ကို ကျင်းပသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဦးပေါင်းထုပ်ပေါင်းထားကာ သူတို့ရိုးရာ ကိုင်နေကျဖြစ်သော ကာဝန်ဓါးကောက်များကို ကိုင်ထားသည့် ပန်ချာပီအမျိုးသားများသည် ထိုရပ်ကွက်ကလေးထဲရှိ ဆစ်ဘုရားကျောင်းသို့ အိုးစည်ဗုံမောင်းများဖြင့် လှည့်လည်လာကြသည်။ ကာလကတ္တားမြို့တော်ကြီးရှိ အခြားရပ်ကွက်များတွင်လည်း ပန်ချာပီအမျိုးသားများသည် လှည်းများတွင် ပန်းကုံးများ ဆင်ယင်ကာ ရပ်ကွက်အသီးသီးရှိ ဆစ်ဘုရားကျောင်းသို့သွား၍ ပူဇော်ကြသည်။ ဘုရားကျောင်းထဲတွင် ဆစ်ဘာသာဝင် ဘုန်းတော်ကြီးများက ဆစ်ဘာသာဝင်တို့၏ ဂရန်ကျမ်းစာကို အသံမစဲ ရွတ်ဖတ်ကြသည်။ မိုင်ဒန်ကွင်းကြီးထဲတွင် ကြီးမားသော ရွက်ထည်တဲကြီး တစ်လုံးထိုးကာ ပွဲတော်ကျင်းပကြ၏။ 

ထိုပွဲတော်သို့ သူတို့ရပ်ကွက်ရှိ ပန်ချာပီအမျိုးသားများ၏ ခေါင်းဆောင်တစ်ဦးဖြစ်ပြီး ပရိယေသနအားဖြင့် တက္ကစီဒရိုင်ဘာလုပ်သည့် ပန်ချာပီအမျိုးသား ဂိုဗန်ဆင်းက ဖိတ်သဖြင့် ကိုဗာစကီးသည် ထိုပွဲတော်သို့ ရောက်သွား၏။ 

လည်တွင် ပဝါသိုင်းကာ ပန်ချာပီဘောင်းဘီကျပ်ကို ဝတ်ထားသည့် ပန်ချာပီအမျိုးသမီးကြီးများ၊ ခေါင်းတွင် ဦးပေါင်းထုပ်များကို ပေါင်းထားကာ မုတ်ဆိတ်ဖွားဖွားတွေရှိသော ပန်ချာပီအမျိုးသားများထောင်ပေါင်းများစွာ လာရောက်ကြသည်။ ထမင်းနှင့် ဟင်းရွက်ကြော်တို့ ထည့်ထားသည့် ဗန်းကြီးများကို ကိုင်ထားသည့် ဧည့်ခံသူများက ဧည့်သည်တိုင်း၏ရှေ့တွင် ငှက်ပျောရွက်ခင်းကာ ထမင်းဟင်းတို့ကို ခပ်ထည့်ပေးကြသည်။ မျက်လုံးတွင် ခိုရောင်တွေခြယ်ထားသည့် မိန်းမပျိုကလေးများက တစ်ခါသုံးပြီးလျှင် စွန့်ပစ်ရမည့် မြေအိုးခွက်ကလေးများထဲတွင် နို့နှင့် လက်ဖက်ရည် လာထည့်ပေးကြသည်။ 

ထိုနေ့တစ်နေ့လုံး အသံချဲ့စက်မှ အသံများသည် ဆူညံမြည်ဟည်းလျက်ရှိကြ၏။ထို့အလျင်တစ်ရက်ကလည်း ဟူဂလီမြစ်တစ်ဖက်ကမ်းရှိ ဘရားဘဇား ခေါ် ဈေးကြီးတစ်ဝိုက်တွင် ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲများ ကျင်းပခဲ့သေးသည်။ ထိုပျော်ပွဲ ရွှင်ပွဲများမှာ ဂျိန်းဘာသာဝင်တို့၏ပွဲဖြစ်၏။ ရှေ့ဆုံးက မြင်းရုပ်ကြီးနှစ်ရုပ်ကို လုပ်ထားပြီး ထို့နောက်တွင် ဂျစ်ကားဘော်ဒီကို ဆွဲလာသည်။ မော်တော်ကားများ၊လော်ရီကြီးများ၊ လန်ချားများ၊ ထောင်ပေါင်းများစွာ လမ်းသွားလမ်းလာများကြားထဲတွင် လူတန်းကြီးများ လှည့်လည်လာလေသည်။ အလယ်တွင် ပန်းရထားကြီးတစ်စီးကို ဆွဲလာပြီး ပန်းရထားပေါ်တွင် သူတို့ဂိုဏ်း၏ အကြီးအကဲဖြစ်သူ ထိုင်လိုက်လာသည်။ လမ်းဘေးတွင်ရှိသည့် ဂျိန်းဘာသာဝင်တို့က အိုးစည်ဗုံမောင်းများ၊ လင်းကွင်းများကို ဆူညံစွာ တီးမှုတ်ပူဇော်ကြသည်။

သို့ရာတွင် ကာလကတ္တားမြို့ရှိ ဘာသာရေးပွဲတော်များအနက် ဟိန္ဒူဘာသာဝင်တို့၏ ဒူရ်ဂါးမယ်တော်ပူဇော်ပွဲကား အကြီးဆုံးဖြစ်၏။ နှစ်ကာလကြာညောင်းသဖြင့် ထိုမယ်တော်ပူဇော်ပွဲသည် ကုန်စည်တို့ကို ကြော်ငြာသည့် ပွဲတစ်ပွဲ အသွင်သို့ ဆောင်သည့်တိုင် ကာလကတ္တားမြို့တွင် အကြီးကျယ်ဆုံးသော ဘာသာရေးပွဲတော်ကြီးဖြစ်နေသေးသည်။ ဖို့ဖောင်ဒေးရှင်း၏အဆိုအရ ထိုရပ်ကွက်ရှိ ဆင်းရဲသားများ၏အခြေအနေသည် သက္ကရာဇ် ၂၀၂၀ အထိ ဘာမျှ တိုးတက်လာဦးမည်မဟုတ်ဟု ဆိုသော်လည်း ထိုဒေသမှာလောက် ဘာသာရေးတရားတို့ကို လေးနက်ယုံကြည်သောနေရာဟူ၍ ရှိမည်မထင်။ မည်မျှဆင်းရဲငတ်ပြတ်စေကာမူ သူတို့အစဉ်အလာဖြစ်သော ဘာသာရေးပွဲတော်ကို စိတ်အားထက်သန်စွာဖြင့် တခမ်းတနားကျင်းပကြရာ ကမ္ဘာတွင် ထိုမျှကြီးကျယ်သော ဘာသာရေးအခမ်းအနားဟူ၍ ရှိမည်မထင်တော့။ 

မည်မျှ ဆင်းရဲငတ်ပြတ်ကြသည့်တိုင် ထိုဒေသမှလူများသည် ထမင်းအငတ်ခံကာ ပွဲတော်တွင်ဝတ်ဖို့ ဝတ်ကောင်းစားလှများကို ဝယ်ကြသည်။ အကြွေးတင်ခံကြသည်။ သူတို့အဖို့ ပွဲတော်သည် ဘာသာကိုးကွယ်မှုကို ဖော်ပြရာပုံသဏ္ဌာန်တစ်ခုဖြစ်နေသည်။

အလှူခံပုဂ္ဂိုလ်အစစ်တွေရှိသလို၊ အလှူခံပုဂ္ဂိုလ်အလိမ်တွေလည်း ဒုနဲ့ဒေး ရှိသည်။ အလှူခံလိမ်တို့သည် ဆင်းရဲသားတို့၏ထမင်းပန်းကန်ထဲမှ ထမင်းကိုလိမ်စားကြသည်။ သူတို့သုခမြို့တော်တွင် ထိုသို့သောအလှူခံလိမ်တွေ ပေါပါဘိခြင်း။ သူတို့သည် အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြကာ လန်ချားသမားများ၊ ဆိုက်ကားသမားများ၊ ချယ်ဂါရီသမားများထံမှ အလှူခံကြသည်။လမ်းမကြီးများပေါ်သို့ ထွက်၍ ဘတ်စ်ကားများ၊ လော်ရီကားများကို ရပ်ခိုင်းပြီး ဒရိုင်ဘာများ၊ ခရီးသည်များထံမှလည်း အလှူခံတတ်ကြသည်။ သုခမြို့တော်အစွန်တွင်နေသည့် ကိုယ်ရေရောဂါသည်များကိုပင် သူတို့ အလွတ်မပေးကြ။ ထိုအလှူငွေများသည် သက်ဆိုင်ရာကျောင်းကန်ဘုရားများ၏ အလှူခံသေတ္တာထဲသို့ ဘယ်လောက်ရောက်ပြီး သူတို့အိမ်များထဲသို့ ဘယ်လောက်ရောက်သွားသည်ကို မည်သူမျှမသိနိုင်ပြီ။

ပွဲတော်နေ့ နီးကပ်လာသည်နှင့် သူတို့ရပ်ကွက်ထဲတွင် မဏ္ဍပ်တွေ အလျှိုလျှိုပေါ်လာတတ်ပြီး မဏ္ဍပ်များတွင် ပန်းကုံးတွေ ဆင်လျက်။ မဏ္ဍပ်ပန်းချီဆရာတို့က မဏ္ဍပ်များတွင် ဆေးရောင်စုံတွေ ခြယ်သကြသည်။ ဘုရားကျောင်းမှ ဆင်းတုများတွင်လည်း ပန်းခွေတွေဖုံးလျက်၊ စံပယ်၊ နှင်းဆီ၊ သော်ကစသည်ဖြင့် ပန်းမျိုးစုံနေသည်။ထိုပန်းများ၏ရနံ့သည် ပတ်ဝန်းကျင်တွင်ရှိသည့် အပုပ်နံ့ဟူသမျှကို လွှမ်းခြုံသွားသည်။ မဏ္ဍပ်တွေ ပြင်ဆင်ထားသည်မှာလည်း တစ်ခုနှင့်တစ်ခု အနိုင်ရအောင် ပြိုင်နေကြသည့်နှယ်။ မဏ္ဍပ်တိုင်းတွင် လျှပ်စစ်မီးရောင်စုံများ၊ မီးမောင်းကြီးများသာမက အချို့မဏ္ဍပ်တိုင်များတွင်ဆိုလျှင် ဝိတိုရိယခေတ်သုံး မီးပဒေသာပန်းဆိုင်းကြီးတွေပင် ပါလိုက်သေးသည်။ အသံချဲ့စက်များမှ ပေါ်ထွက်လာသည့် တေးဂီတသံတို့ကလည်း ဆင်းရဲသား ရပ်ကွက်ကလေးတစ်ခုလုံးတွင် ဆူညံလျက်။ အိန္ဒိယပြည်တွင် ပွဲတိုင်း ဂီတမပါလျှင် မပြီး။

ထိုသို့သော ပွဲတော်ချိန်မျိုးဆိုလျှင် ဟိန္ဒူဘာသာဝင်များသာမက ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်များနှင့် မူဆလင်ဘာသာဝင်တို့သည်လည်း အငြိမ်မနေကြ။ သူတို့တဲကလေးများကို သန့်ရှင်းကြသည်။ ဈေးများ၊ အိမ် ဥပစာများ၊ ရေတွင်းပေါင်များကို ဆေးသုတ်ကြသည်။ ကိုဗာစကီး၏တဲငယ်ကလေးရှေ့တွင် ရှိသည့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှ ဟိန္ဒူဆိုင်ပိုင်ရှင်ကြီးသည် သူ့အိမ်ရှေ့ကို ဆေးလာသုတ်ပေးသည်။ ထိုနေ့မျိုး၌ ကာလကတ္တားတွင် ရှိသမျှသော ဆင်းရဲသား အပေါင်းတို့သည် အဝတ်သစ် အစားသစ်များကို ထုတ်ဝတ်ကြသည်။ မရှိသူတို့က ထိုနေ့အတွက် အဝတ်အစားအသစ် ဝယ်သည်။ ကာလကတ္တားရှိ အထည်ဆိုင်ကြီးများအားလုံးကလည်း အဝတ်အထည်များကို လျှော့ဈေးဖြင့် ရောင်းကြသည်။

ပွဲတော်နေ့သို့ရောက်၍ ညနေခြောက်နာရီ ထိုးသည်နှင့် လွမ်းဆွတ်ဖွယ် ခရုသင်းမှုတ်သံများနှင့် အဆက်မပြတ် ဗုံတီးသံများကို ကြားရတတ်သည်။ ယင်းမှာ ဒူရ်ဂါးမယ်တော်ပူဇော်ပွဲ စတင်သည့်အထိမ်းအမှတ်ပေတည်း။ ထိုနေ့တွင် သုခမြို့တော်မှ ဆင်းရဲသူ ဆင်းရဲသားများသည် ကာလကတ္တားရှိ အခြားရပ်ကွက်များမှ မြို့သူမြို့သားများကဲ့သို့ ဝတ်ကောင်းစားလှတို့ကို ဝတ်ဆင်ကာ မဏ္ဍပ်များသို့ လာကြသည်။ အမျိုးသားများက ဘောင်းဘီရှည်ပေါ် တွင် လည်ပင်းထိအောင် ကြယ်သီးတပ်ထားသည့် ရှာဝါနီဝတ်စုံများကို ဝတ်လျက်။ အမျိုးသမီးများက အစိမ်းရောင်ဆာရီများနှင့် နားဆွဲများကို ဝတ်ဆင်လျက်။

ထိုနေ့တွင် ဘောပင်စက်ရုံတွင် အလုပ်လုပ်သည့် မာဘူ၏သားကြီးသည်လည်းကောင်း၊ သူ့ညီမငယ်များသည်လည်းကောင်း၊ သန်ကောင်တွေ ထိုးသဖြင့် ဗိုက်ကြီးကားနေသည့် သူ့ညီမအငယ်သည်လည်းကောင်း လှပ သပ်ရပ်စွာ ပြင်ဆင်ဝတ်စားကာ ပွဲတော်သို့ လာကြသည်။ သူတို့နှင့်မလှမ်းမကမ်းတွင် ရှိသည့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပိုင်ရှင် ဟိန္ဒူအဘိုးကြီးသည်လည်း ပွဲတော်သို့သွားသည်ကို လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။ အဘိုးကြီးမှာ သျှီဝနတ်မင်းကို ကိုးကွယ်သူတို့ ထုံးစံအတိုင်း နဖူးတွင် ပြာသုံးချက် တို့ထားသည်။

ပူဇော်ပွဲ စတုတ္ထမြောက်နေ့တွင်မူ ကာလကတ္တားမြို့တွင်းရှိ ဒူရ်ဂါးမယ်တော်၏ ရုပ်တုဟူသမျှသည် လှည်းများပေါ်သို့ ရောက်နေကြလေပြီ။ ထိုလှည်းများသည်လည်း ပန်းကုံးတွေ၊ ပန်းပွားတွေ ဆင်ယင်ထားကြသည်။ ထိုလှည်းများ နောက်တွင် ဗုံမောင်းသံတွေ၊ လင်းကွင်းသံတွေ၊ ခရုသင်းသံတွေ ဆူညံလျက်။ ထိုလူတန်းကြီးသည် ဟူဂလီမြစ်ကမ်းတိုင်အောင် ရှည်လျားသည်။ ထိုအချိန်တွင် ကာလကတ္တားမြို့ရှိ အခြားသောရပ်ကွက်များမှ လှည်းတန်းကြီးများသည်လည်း ပန်းကုံးများ၊ ပန်းပွားများကို ဆင်ယင်ကာ ဒူရ်ဂါးမယ်တော်ကို ပင့်ဆောင်လျက် ဟူဂလီမြစ်ကမ်းဆီသို့ လာနေကြသည်။ အချို့မှာ လှည်းများဖြင့်မဟုတ်ဘဲ လော်ရီကြီးများ၊ တက္ကစီများ၊ ကိုယ်ပိုင်ကားများ၊ ဆိုက်ကားများ၊ လန်ချားများဖြင့် ဒူရ်ဂါးမယ်တော်ရုပ်တုကို ပူဇော်ရန် မြစ်ဆိပ်သို့ ပင့်လာကြသည်။ သို့ဖြင့် ဟူဂလီမြစ်ကမ်းတွင် ထောင်ပေါင်းများစွာသော ဒူရ်ဂါးမယ်ဘော်၏ရုပ်တုများသည် ရောက်ရှိနေကြလေပြီ။

ထိုမျှများပြားသော လူများ၊ ယာဉ်များထဲတွင် ၁၉၉၉ ဟု နံပါတ်ပြားတပ်ထားသော ဟာစရီပါး၏လန်ချားကိုလည်း တွေ့ရသည်။ ဟာစရီပါးသည် သူ့လန်ချားပေါ်တွင်ပါသည့် ဒူရ်ဂါးမယ်တော်၏ရုပ်တုကို ပြန်လှည့်၍ကြည့်မိ၏။ သူ့ လန်ချားအိုပေါ်တွင် ပါလာသည့် ဒူရ်ဂါးမယ်တော်ရုပ်တုမှာ လူတစ်ရပ်လောက်ရှိပေလိမ့်မည်။ လက်မောင်းက ဆယ်ချောင်း၊ ဆံပင်က ရှည်လျားမည်းနက်လျက်၊ ခေါင်းထက်တွင် ရွှေမကိုဋ်ကို ဆောင်းထားသည်။ မယ်တော် စောင်မတဲ့အတွက် ငါ့လန်ချားအိုကလေးတောင် နတ်ကွန်းတစ်ခုလို သားသားနားနားဖြစ်လို့ပါကလားဟု တွေးမိရင်း ဟာစရီပါး ပီတိဖြစ်နေသည်။

ထိုနေ့ညနေ၌ ထောင်ပေါင်း သောင်းပေါင်းများစွာသော ကာလကတ္တား မြို့သူမြို့သားများသည် ဟူဂလီမြစ်ကမ်းတွင် ကမ်းလုံးညွှတ်မျှ ကြိတ်ကြိတ်တိုးနေကြသည်။ ဟာစရီပါးသည် ရေစပ်သို့ရောက်အောင် အတန်ကြာမျှ လန်ချားကို ဆွဲလာရသည်။ ရေဆိပ်သို့ရောက်၍ နောက်မှ လန်ချားတစ်စီးဖြင့်လိုက်လာသော မယ်တော်ပင့်သူမိသားစုက မယ်တော်ရုပ်တုကို ဖြည်းညင်းစွာ လန်ချားပေါ်မှချကာ ပန်းကုံးတို့ဖြင့် ထပ်မံပူဇော်ပြီးလျှင် ရေသို့ချသည်။ ဟာစရီပါးသည် ရေစီးဖြင့် မျောပါသွားသော ဒူရ်ဂါးမယ်တော်၏ရုပ်တုကို ​ငေးကြည့် ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။

အခြား ထောင်ပေါင်းများစွာသော ဒူရ်ဂါးမယ်တော်ရုပ်တုများနည်းတူ ထိုရုပ်ထုသည်လည်း ကာလကတ္တားမြို့သူမြို့သားများ၏ပျော်ရွှင်မှုများ၊ ဆင်းရဲမှုများကို အပြောကျယ်သော ပင်လယ်ကြီးများဆီသို့ သယ်ဆောင်သွားခဲ့လေပြီ။

* * * 

ကာလကတ္တားမြို့ရှိ ပြင်သစ်ကောင်စစ်ဝန်စာရေးသည် အခန်းတံခါးကိုပင် မခေါက်တော့ဘဲ ကောင်စစ်ဝန်၏ရုံးခန်းသို့ အူယားဖားယားဖြင့် ဝင်လာ၏။

“အပြင်မှာ အိန္ဒိယအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရောက်နေပါတယ် ကောင်စစ်ဝန်မင်း၊ ကောင်စစ်ဝန်နဲ့ ချက်ချင်း တွေ့ချင်တယ်တဲ့၊ သူနေတဲ့ ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်တစ်ခုမှာ ပိုလန်အမျိုးသား သာသနာပြုတစ်ယောက် ကာလဝမ်းရောဂါ အသည်းအသန်ဖြစ်နေတယ်တဲ့၊ သူ့မှာ ပြင်သစ်နိုင်ငံကူးလက်မှတ်ပဲရှိတယ်တဲ့။ ဒါကြောင့်မို့ ပြင်သစ်ကောင်စစ်ဝန်ဆီကို လာတွေ့တာတဲ့၊ သူ့ကို ဆေးတိုက်ကို ပို့မယ်ဆိုတော့ မသွားဘူးလို့ ငြင်းနေပါတယ်တဲ့၊ အဲဒီဆင်းရဲသားရပ်ကွက်မှာရှိတဲ့ တခြားလူနာတွေလိုပဲ သူ့ကို ပြုစုပါလို့ ပြောတယ်တဲ့”

ပြင်သစ်ကောင်စစ်ဝန် ဂျူးမောင့်သည် အသက်ခြောက်ဆယ့်နှစ်နှစ် ရှိလေပြီ။ ဝတ်စုံကို အပြည့်အစုံ ဝတ်ထားပြီး အင်္ကျီတွင် ပြင်သစ်လီဂျင်းအော့အော်နား တံဆိပ်ကြီးကို ချိတ်ထား၏။

ပြင်သစ်ကောင်စစ်ဝန်သည် မုတ်ဆိတ်ကို ကုတ်လိုက်ပြီးနောက် ဧည့်ခန်းအဖြစ် လုပ်ထားသည့် အပြင်ဘက်စင်ကြံသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ အာရှတွင် ကောင်စစ်ဝန်လုပ်လာခဲ့သည်မှာ နှစ်ပေါင်းသုံးဆယ်ရှိလေပြီ။ ထိုနှစ်များအတွင်း၌ ပြင်သစ်အမျိုးသားတွေ၊ ပြင်သစ်နိုင်ငံကူးလက်မှတ် ဆောင်ထားသူတွေ သူ့ကို မကြာခဏလာ၍ ဒုက္ခပေးပေါင်းများလှလေပြီ။ ဟစ်ပီများ၊ ဆေးသမားများ၊ လေလွင့်နေသူများ၊ ကမ္ဘာလှည့်ခရီးသည်များ သူ့ထံ မကြာခဏလာရောက်ကာ အလုခံရသဖြင့် သူတို့ကို ဆိုင်ရာသို့ ပြန်ပို့ရသည့်အကြိမ်ပေါင်းမှာ မရေတွက်နိုင်တော့ပြီ။ သူ့ထံလာ၍ အကူအညီတောင်းသူမှန်သမျှကို တတ်နိုင်သမျှ အကူအညီပေးခဲ့သည်ချည်းဖြစ်၏။ သို့ရာတွင် အိန္ဒိယဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ထဲတွင် လာနေသည့် ကာလဝမ်းရောဂါဖြစ်နေသော သာသနာပြုတစ်ယောက်ကိုမူ ယခုတစ်ကြိမ်သာ တွေ့ဖူးသေးသည်။

သုခမြို့တော်ရှိ သဟာယအသင်းမှ အမှုဆောင်များဖြစ်သည့် ရှန်တာနှင့် မာဂရီတာတို့ မနေ့က ကိုဗာစကီးထံ ရောက်လာသည့်အခါတွင် တဲစုတ်ကလေးထဲတွင် မြောနေသော ကိုဗာစကီးကို တွေ့ကြရသည်။ သူ့ကိုယ်မှာ ခန်းခြောက်လျက်ရှိလေပြီ။ သူ့ဘေးပတ်ဝန်းကျင်မှာလည်း အန်ဖတ်တွေ၊ အညစ်အကြေးတွေ ပေကျံလျက်။ ရောဂါပိုးတို့သည် သူ့ကိုယ်တွင်းမှ ကိုယ်အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းတို့ကို ဝါးမျိုစားသောက်လျက်ရှိသည်ထင်ရ၏။ သူ့ကြွက်သားများမှာလည်း ပျော့တွဲကျလျက်ရှိလေပြီ။အရိုးပေါ်တွင် အရေတင်လျက်ရှိသော သူ့အသားအရေသည် ကားကြက်ထားသည့်နှယ် တင်းနေလေပြီ။ ကိုဗာစကီးသည် သတိရနေသေးသည့်တိုင် စကားမပြောနိုင်တော့ပြီ။ စကားကလေးတစ်ခွန်း ထွက်နိုင်အောင် အားထုတ်ရခြင်းသည် သူ့ကိုယ်ထဲတွင် ကျန်သည့်နောက်ဆုံးအားအင်တို့ကို ယူဆောင်သွားတော့မည်လောဟုပင် ထင်ရသည်။

ရှန်တာနှင့် မာဂရီတာတို့သည် သူ့ရောဂါကို ချက်ချင်းသိလိုက်ကြသည်။ သူ့ရောဂါက အခြားမဟုတ်၊ ဒေါင်ဒေါင်မြည် ကျန်းမာသည့် လူကြီးတစ်ယောက်ကိုပင် ချက်ချင်း ဝိညာဉ်နုတ်ယူသွားနိုင်သည့် ကာလဝမ်းရောဂါဖြစ်သည်။

မနေ့ညကတည်းက ကိုဗာစကီးသည် ရောဂါလက္ခဏာတို့ကို သတိပြုမိခဲ့သည်။ ဗိုက်ထဲမှ ရစ်ရစ်နာကာ အိမ်သာသို့ မကြာခဏသွားခဲ့၏။ အပူရှိန်ပြင်းထန်သည့်တိုင် သူ့တစ်ကိုယ်လုံးသည် ခိုက်ခိုက်တုန်နေသည်။ လက်ဖျား၊ ခြေဖျားတွေ ယားလာသည်။ ထို့နောက်တွင် ကြွက်သားတွေ လှုပ်လာသည်။ သူ့ခြေထောက်များသည် ပြာစပြုလာကြသည်။ သူ့အသားအရေသည် ခြောက်ခန်းသွားကာ ရှုံ့တွတွန့်လိမ်စပြုလာသည်။ ချွေးတွေ မတရားထွက်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး အေးစက်စပြုလာသည်။ သူ့မျက်နှာပြင်မှ ကြွက်သားများသည်လျော့ကျသွားကာ ပါးပြင်သည် မေးရိုးပေါ်တွင်ဆွဲ၍ ကားကျက်ထားသည့်နှယ် တင်းစပြုလာ၏။ ထို့နောက် နှာခေါင်း၊ နဖူးနှင့် ခေါင်းခွံတို့ပင်လျှင် တင်းလာသည်ဟု ထင်လိုက်ရသည်။ မျက်လုံးနှင့် ပါးစပ်တို့လည်း ကောင်းကောင်းဖွင့်မရချင်တော့ပြီ။ ကိုဗာစကီး၏ခန္ဓာကိုယ်သည် ဆတ်ခနဲ၊ ဆတ်ခနဲ တုန်စပြုလာ၏။ ရေသောက်ဖို့ ကြိုးစား၏။ သို့ရာတွင် သူ့လည်ချောင်းသည် အကြောတို့ မရှိတော့သည့်နှယ် မျို၍မရတော့ပြီ။ မနက်ငါးနာရီလောက်ရောက်သည့်အခါတွင်မူ သွေးလည်း ကောင်းကောင်း စမ်းမရတော့။ ထိုစဉ် ကိုဗာစကီးသည် သတိမေ့သွားသလိုဖြစ်သွားသည်။

အိပ်ရာမှ နိုးသည့်အခါတွင် ကိုဗာစကီးသည် အိမ်သာတက်ချင်လာပြန်သည်။ သို့ရာတွင် မတ်မတ်ပင် မရပ်နိုင်တော့ပြီ။ ဒူးထောက်၍လည်း မထိုင်နိုင်တော့ပြီ။ ထိုနေရာမှာပင် အခင်းကြီးသွားရတော့သည်။ ခဏကြာလျှင် သူသေတော့မည်ကို သိလေပြီ။ သို့ရာတွင် ကိုဗာစကီးသည် ထိတ်လန့်ခြင်း မဖြစ်မိ၊ အင်အားချည့်နဲ့နေဆဲမှာပင် ကိုဗာစကီးသည် သန္တိသုခကို ရနေသည်။ထိုသို့ သန္တိသုခကို ခံစားနေချိန်တွင် အိန္ဒိယအမျိုးသမီးနှစ်ယောက် ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် ရှန်တာနှင့် မာဂရီတာသည် သူတို့ဆရာကြီးကို သည်လိုအခြောက်တိုက် အသေမခံနိုင်။ မာဂရီတာသည် ရေအင်တုံတစ်လုံးကို ယူလာကာ သူ့ဆရာကြီး၏မျက်နှာနှင့်ကိုယ်ခန္ဓာကိုစိုစွတ်လာစေရန် ရေဖတ်တိုက်ပေးသည်။ မာဂရီတာသည် ဆရာကြီး၏ခန္ဓာကိုယ်တွင် ရေခန်းသွားခြင်း ရှိမရှိကို သတိထားကြည့်သည်။ ကိုယ်ခန္ဓာထဲသို့ ဆားရည်သွင်းပေးနိုင်မှသာ ဝမ်းရပ်သွားပြီး အသက်ရှင်နိုင်ကြောင်းကို သူသဘောပေါက်သည်။ သူတို့ဆရာကြီးကို အထူးကြပ်မတ်ကုသရေးဌာနသို့ ပို့မှဖြစ်တော့မည်။

“ဆရာကြီး သတိထားနော်၊ ဆရာကြီးကို ဘယ်လီဗျူး ပို့ပေးမယ်။ တောင့်ခံထားဦး” ဟု မာဂရီတာက သူ့ဆာရီစွန်းဖြင့် မျက်နှာကို ရေဆွတ် သုတ်ပေးရင်း ပြောသည်။

ကာလကတ္တားရှိ အဆင်းရဲဆုံးဆိုသော ဆင်းရဲသားများပင်လျှင် ပန်းခြံလမ်းမကြီးပေါ်ရှိ ဘယ်လီဗျူးဆေးတိုက်ကို သိကြသည်။ ကာလကတ္တားရှိ အတော်ဆုံးသော နာမည်ကြီးဆရာဝန်များသည် ထိုဆေးတိုက်သို့လာ၍ မာရဝါရီကုန်သည်ကြီးများကို ခွဲစိတ်ကုသပေးကြ၏။ အစိုးရအရာရှိကြီးများ၊ ကာလကတ္တားရှိ နိုင်ငံခြားသားများကို ကုသပေးကြ၏။ ထိုဆေးတိုက်တွင် နေရာထိုင်ခင်းသန့်ရှင်း၍ ဆေးဝါးပြည့်စုံသဖြင့် အနောက်တိုင်းရှိဆေးတိုက်စံချိန်များကို မီ၏။ ဘယ်လီဗျူးဆေးတိုက်သည် အနောက်တိုင်းသား သခင်ဆပ်တစ်ဦးဖြစ်သည့် သူတို့ဆရာကြီးကို ငြင်းဆန်မည်မဟုတ်ဟု မာဂရီတာ ယူဆသည်။

ကိုဗာစကီးသည် မျက်နှာကို ရှုံ့မဲ့လိုက်၏။ စကားပြောချင်သော်လည်း အသံမထွက်နိုင်တော့ပြီ။ မာဂရီတာသည် သူ့ကိုငုံ့ကြည့်သည်။ ကိုဗာစကီးသည် သူ့တဲစုတ်ကလေးမှ ဘယ်ကိုမျှ မထွက်ဟု ပြောချင်နေကြောင်းကို သူသဘော ပေါက်သည်။ သူ့ကို ရပ်ကွက်ရှိ လူဆင်းရဲများလို ကုသစေချင်ကြောင်း ပြောနေသည်ကို သူသဘောပေါက်သည်။ သုခမြို့တော်တွင် သည်လိုပင် ကာလဝမ်းရောဂါဖြစ်၍ သေဆုံးသွားကြသူများကို ကိုဗာစကီး မြင်ခဲ့ဖူးလေပြီ။ သူတို့သည် ဘယ်ဆေးရုံကိုမျှ မတက်ကြ။ သူတို့အထဲမှ အကြမ်းပတမ်းခံနိုင်ဆုံးသောသူများသည် အသက်ရှင်ကျန်ရစ်ခဲ့ကြပြီး မခံနိုင်သူတို့မှာ သေသွားခဲ့လေပြီ။ ကာလဝမ်းရောဂါဖြစ်သူ ဦးရေသည် မိုးတွင်းတွင်ဆိုလျှင် ပို၍များလာတတ်သည်။ ခုတင်မရှိခြင်း၊ ဆေးဝါးမပြည့်စုံခြင်း၊ ဆရာဝန် မလုံလောက်ခြင်းတို့ကြောင့် ဆေးရုံများကလည်း လာသမျှလူနာကို လက်မခံနိုင်ကြ။ထို့ကြောင့် ကိုဗာစကီးသည်လည်း အထူးအခွင့်အရေးတစ်ရပ်အနေဖြင့် ဆေးရုံသို့တက်၍ ကုသခြင်း မပြုလိုပေ။

ကိုဗာစကီးက သူတို့ကို မမျှော်လင့်ဘဲ ငြင်းဆန်နေသည့်အခါတွင် ရှန်တာနှင့် မာဂရီတာတို့သည် အိမ်နီးနားချင်းများထံသို့ လာခဲ့ကာ အကူအညီတောင်းကြသည်။ အားလုံးကပင် ဘုရားရှိခိုးကျောင်းမှ သင်းအုပ်ဆရာကို သွားပြောရန် သဘောတူကြ၏။ သင်းအုပ်ဆရာကို သွားပြောလျှင် သူတို့အချင်းချင်း တိုင်ပင်ကာ ဘယ်လီဗျူးဆေးတိုက်သို့ ပို့ပေးလိမ့်မည်ဟု ယူဆကြသည်။ သို့ရာတွင် သွား၍ပြောသည့်အခါတွင် ဘုန်းတော်ကြီး ကော်ဒေရိုသည် အစတွင် အေးစက်စက်လုပ်နေပြီး နောက်ပိုင်း၌ ကိုဗာစကီး၏ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာနှင့်ပတ်သက်၍ ဘာမျှ မပြောလိုဟု ပြောင်ပြောင်တင်းတင်းပင် ငြင်းဆန်လိုက်သည်။

“ငါမြင်သလောက်တော့ နည်းလမ်းတစ်လမ်းပဲ ရှိတယ်။ ပိုလန်ကောင်စစ်ဝန်ကို အကြောင်းကြားရင် ကောင်းမယ်။ ပြင်သစ်ကောင်စစ်ဝန်ဆီကို အကြောင်းကြားရင်တော့ အကောင်းဆုံးပေါ့လေ။ သူက ပြင်သစ်နိုင်ငံကူးလက်မှတ်ကို ကိုင်ထားတာကိုး။ တာဝန်အရှိဆုံးကတော့ သူ့ကို နိုင်ငံကူးလက်မှတ်ပေးလိုက်တဲ့လူပဲ။ သူက ဒီနိုင်ငံခြားသားကို ထုံးစံအတိုင်း ဆေးကုခံအောင် ပြောရမှာပေါ့၊ နားချရမှာပေါ့”

ဤတွင် မာဂရီတာကို ထိုပုဂ္ဂိုလ်အား သွားပြောရန် တာဝန်ပေးလိုက်ကြသည်။ သို့ဖြင့် မာဂရီတာသည် ပြင်သစ်ကောင်စစ်ဝန်ရုံးသို့ ရောက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ 

ပြင်သစ်အလံကို လွှင့်ထားသည့် ပြင်သစ်လုပ် ပူဂျို ၅၀၄ ကားလေးတစ်စီးသည် ထိုနေ့ပိုင်းတွင် သုခမြို့တော်ရပ်ကွက်ထိပ် လမ်းမပေါ်သို့ ထိုးဆိုက်လာသည်။ ထူးထူးဆန်းဆန်း ရောက်လာသော သံရုံးကားကလေးကို မြင်သည့်အခါတွင် လူတွေ ကြိတ်ကြိတ်တိုးမျှ ဝိုင်းအုံနေကြသဖြင့် ကောင်စစ်ဝန် ဂျူးမောင့်သည် လူတွေကြားထဲမှ မနည်းတိုး၍ လာရသည်။ ဂျူးမောင့်သည် ရွှံ့ဗွက်တွေ ထနေသော လမ်းကျဉ်းကလေးထဲတွင် ဘောင်းဘီကို ဒူးဆစ်ထိအောင် မ,တင်ရသည်။ အနံ့အသက်တွေကလည်း ဆိုးလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ ဂျူးမောင့်သည် လမ်းတွင် နှစ်ကြိမ် သုံးကြိမ်မျှရပ်ကာ အော်ဂလီဆန်သဖြင့် သူ့နဖူးနှင့် လည်ပင်းတွင် စီးကျလာသည့် ချွေးတို့ကို သုတ်သည်။ ဂျူးမောင့်သည် အာရှတိုင်းပြည်များတွင် နှစ်ပေါင်းများစွာ အတွေ့အကြုံရှိခဲ့ဖူးသူတစ်ယောက်ဖြစ်၏။ သို့ရာတွင် ထိုမျှ ညစ်ပတ်စုတ်ချာသော ပတ်ဝန်းကျင်ကို တစ်ခေါက်မျှ မရောက်ဖူးသေး။ ဗွက်များကို ရှောင်ကွင်းလာရင်း ထိုမျှ စုတ်ချာသောပတ်ဝန်းကျင်တွင် လာနေသည့် ကိုဗာစကီးသည် အရူးတစ်ယောက်ဖြစ်ရမည်ဟုပင် တွေးမိသေးသည်။ တဲအမှောင်ထဲတွင် လဲနေသည့် ဖျော့တော့ ပိန်ချုံးနေသည့် ကိုဗာစကီးကို မြင်သည့်အခါတွင် ပြင်သစ်ကောင်စစ်ဝန် ဂျူးမောင့်သည် အတင်းလုပ်ယူရသော အသံဖြင့် နှုတ်ဆက်သည်။

“မင်္ဂလာနေ့ပါ ဆရာကြီး၊ ပြင်သစ်သမ္မတနိုင်ငံကြီးက နှုတ်ဆက်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က ကာလကတ္တားမှာရှိတဲ့ ပြင်သစ်ကောင်စစ်ဝန်ပါ”

ကိုဗာစကီးသည် မျက်လုံးများကို အနိုင်နိုင် ကြိုးစား၍ ဖွင့်ကြည့်သည်။

“ကျွန်တော့်ကို ဘာဖြစ်လို့ လာကြည့်နေရတာလဲဗျာ” ဟု ကိုဗာစကီးက လေသံသဲ့သဲ့ဖြင့် မေးသည်။

“ကိုယ့်နယ်မှာရှိတဲ့ ကိုယ့်နိုင်ငံသားတစ်ယောက်ကို စောင့်ရှောက်ဖို့ ကောင်စစ်ဝန်တစ်ယောက်မှာ တာဝန်ရှိတယ်လေ”

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကောင်စစ်ဝန်မင်း၊ ဒါပေမယ့် ဒီမှာ ကျွန်တော့်ကို စောင့်ရှောက်မယ့် မိတ်ဆွေတွေ ရှိပါတယ်”

“အဲဒီမိတ်ဆွေတွေက ကျွန်တော့်ကို လာအကြောင်းကြားလို့ ကျွန်တော် လာရတာပါ။ ခင်ဗျား ကျန်းမာရေးအခြေအနေက...”

“ဘာလဲ ကျွန်တော့်ကို ပြန်ပို့မလို့ပေါ့ ဟုတ်လား။ ခု...ခင်ဗျားကလည်း ကျွန်တော့်ကို ပြန်ပို့ဖို့ လာတာပေါ့။ ကျန်းမာရေးအခြေအနေမကောင်းလို့ ပြန်ပို့မယ်ပေါ့။ ဒီလောက် ဒုက္ခမခံပါနဲ့ဗျာ၊ ကျွန်တော့်ကို ခုလို ဂရုတစိုက်လာကြည့်တဲ့အတွက် ကောင်စစ်ဝန်မင်းကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လို့ ကျွန်တော့်အတွက် မလိုအပ်တဲ့ ငွေတွေကို ဖြုန်းတီးပစ်နေမှာလဲ။ ကျွန်တော့်လို ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်မှာနေတဲ့ လူမျိုးကို ပြန်ပို့စရာမလိုပါဘူး”

ကိုဗာစကီးသည် ခေါင်းအုံးပေါ်တွင် ခေါင်းကို ပြန်မှီလိုက်ကာ မျက်လုံးများကို မှိတ်လိုက်၏။ ကိုဗာစကီးက လေသံခပ်ပြတ်ပြတ် ပြောလိုက်သည့်တိုင်ကောင်စစ်ဝန်သည် အလျှော့မပေးသေး။ “တော်တော် အပြောရခက်တဲ့လူ” ဟု သူတွေးသည်။ကောင်စစ်ဝန်သည် အတန်ကြာ စဉ်းစားနေပြီးမှ သူလက်ခံနိုင်မည့် အချက်ကို တင်ပြသည်။

“အေးလေ၊ ပြန်မပို့ရဘူးဆိုရင်လဲ အနည်းဆုံး ဆေးတိုက်ကောင်းကောင်းတစ်ခုမှာတော့ တက်ကုဖို့ လိုတာပေါ့။ ခင်ဗျား အသက်ရှင်နေသေးတယ်ဆိုရင် ခင်ဗျားမိတ်ဆွေတွေရဲ့ အကျိုးအတွက် ခင်ဗျား လုပ်နိုင်တာပေါ့။ ခင်ဗျား သေသွားရင် ဘာလုပ်နိုင်တော့မှာလဲ”

“ကျွန်တော့်ဘဝကို ဘုရားဆီမှာ လှူပြီးပြီ ကောင်စစ်ဝန်မင်း၊ ဘုရားအလိုတော်အတိုင်းပဲ ဖြစ်ပါစေတော့”

“ဟုတ်ပါတယ်၊ ဘုရားအလိုအတိုင်း ဖြစ်ရမှာပေါ့။ ခင်ဗျား နေထိုင်မကောင်းတာကို ကျွန်တော်လာတွေ့ပြီး ဆေးရုံတက်ဖို့ ပြောတာကိုက ဘုရားအလိုတော်အတိုင်းမှန်လို့ ဒီကို ရောက်လာရတာပေါ့”

ထိုစကားကိုမူ ကိုဗာစကီး ငြင်းနိုင်ဟန် မတူတော့။ သူ့စကားက ယုတ္တိကျသည်ဟု သူတွေးမိသည်။

“အေးလေ၊ ဒါတော့ ဟုတ်ချင် ဟုတ်မှာပေါ့”

“ဒီလိုဆိုရင် ခင်ဗျားကို ဆေးရုံတင်ပေးဖို့ ခင်ဗျားမိတ်ဆွေတွေကို ခွင့်ပြုလိုက်ပါ”

“လူတိုင်းတက်လို့ရတဲ့ ဆေးရုံတစ်ရုံကို ပို့ပေးပါ၊ ဒါပေမယ့် လူချမ်းသာတွေချည်းသာ တက်လို့ရတဲ့ ဆေးတိုက်တို့ ဘာတို့ကိုတော့ မပို့ပါနဲ့”

သည်လောက်ဆိုလျှင် သူ့ရည်ရွယ်ချက် တစ်ဝက်လောက်အောင်ပြီဟု ဂျူးမောင့် ယူဆသည်။ နောက်ထပ် စိတ်ရှည်ရှည်ထား၍ ဆွေးနွေးလိုက်လျှင် ကိုဗာစကီးသည် သူ့တင်ပြချက်ကို လက်ခံလာလိမ့်မည်ဟု ဂျူးမောင့်တွေးသည်။

“မြန်မြန် ပျောက်သွားတော့ ကောင်းတာပေါ့ဗျာ၊ ကိုယ်လုပ်ချင်တာတွေကို လုပ်နိုင်တာပေါ့”

“ကျွန်တော့်ဆန္ဒကတော့ လုပ်ချင်တာတွေကို လုပ်ဖို့ မဟုတ်ဘူး ကောင်စစ်ဝန်မင်း၊ ကျွန်တော့်ဘေးပတ်ဝန်းကျင်မှာရှိတဲ့ လူတွေကို ကြည့်ပြီး အရှက်မရအောင် နေဖို့”

“ဟုတ်ပါတယ်၊ ကျွန်တော် နားလည်ပါတယ်၊ ခင်ဗျားကို ကုသဖို့အတွက် ဆင်းရဲသားတွေဆီက တစ်ပြားတစ်ချပ်မှ မကောက်ပါဘူး၊ ကျွန်တော်တို့ကောင်စစ်ဝန်ရုံးက အကုန်အကျခံမှာပါ”

ကိုဗာစကီးသည် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ ဤမျှလောက် စကားပြောရလျှင်ပင် သူ့အဖို့ တော်တော်ပန်းနေလေပြီ။

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကောင်စစ်ဝန်မင်း၊ ကျွန်တော်ပြောနေတာက ပိုက်ဆံတွေကို ပြောနေတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော့်ကို စေတနာနဲ့ ကူညီစောင့်ရှောက်တဲ့ ကျွန်တော့်အိမ်နီးနားချင်းတွေကို လေးစားဖို့ကိစ္စပါ၊ ခု ကျွန်တော်ဖြစ်နေတဲ့ရောဂါဟာ ဘုရားအလိုတော်အရဖြစ်နေတဲ့ ရောဂါပါ၊ ဒီတော့ ကျွန်တော့်ကို နောက်ထပ် မတောင်းပန်ပါနဲ့တော့”

ကိုဗာစကီးသည် တစ်ချက်မျှ လှုပ်ပြီးနောက် ငြိမ်ကျသွား၏။ ကောင်စစ်ဝန် ဂျူးမောင့်သည် မလှုပ်မယှက်ဖြစ်နေသည့် ခန္ဓာကိုယ်ကို အတန်ကြာ စိုက်ကြည့်နေသည်။ ကိုဗာစကီး၏အသက်ရှူသံက နှေးလိုက် မြန်လိုက်။

တဲအပြင်ဘက်တွင်မူ ရှန်တာ၊ မာဂရီတာ၊ မာဘူ၊ ဆူရေးယား၊ ဂျွန်၊ ဆာလာဒင်၊ အရစ္စတိုတယ် စသည့် အိမ်နားနီးချင်းများသည် စိုးရိမ်တကြီးဖြင့် တဲဆီသို့ ကြည့်နေကြသည်။ တဲထဲမှ ကောင်စစ်ဝန် ထွက်လာသည့်အခါတွင် သူတို့သည် အနီးသို့ ဝိုင်းအုံလာကြ၏။

“ဘယ့်နှယ်နေသေးသလဲဟင်” ဟု မာဂရီတာက မေးသည်။ 

ကောင်စစ်ဝန်က လည်စည်းကို ပြင်လိုက်လျက် ..

“တစ်ဝက်ပဲ အောင်ခဲ့တယ်ဗျ။ ဆေးတိုက်ကို တင်ဖို့ကတော့ လုံးလုံး လက်မခံဘူး၊ ဒါပေမယ့် လူတိုင်း တက်လို့ရတဲ့ ဆေးရုံတစ်ရုံကိုတော့ တက်မယ်တဲ့၊ အဲဒါ သူ့စကားအတိုင်း ပြောတာပဲ၊ အေးလေ၊ သူ့ဆန္ဒအတိုင်း လုပ်ပေးရမှာပေါ့”

* * * 

ကောင်စစ်ဝန် ထွက်သွားသည်နှင့် မာဂရီတာသည် လန်ချားတစ်စီးကို ခေါ်ကာ ကိုဗာစကီးကို ဆေးရုံကြီးသို့ ခေါ်လာခဲ့သည်။ 

ဆေးရုံကြီးရှေ့ မြက်ခင်းပြင်မှာ ညီညာစိမ်းလန်းနေ၏။ ရေကန်၊ ရေပန်းတွေနှင့် ဗိုလ်ကတော် မျက်ခုံးပင်ကလေးတွေ တစ်ဖက်တစ်ချက် စိုက်ထားသည့် ကျောက်လမ်းကလေးကလည်း ဖြောင့်တန်းလျက်။ အပြင်ပန်းကြည့်လိုက်လျှင် သာယာသည့် ပတ်ဝန်းကျင်ကလေးတစ်ခုဖြစ်သည်။ အရေးပေါ်အခန်းထဲတွင် အနီရောင်ဖြင့်ဆေးရုံကြီးထဲသို့ ဝင်ရမည့်လမ်းကို ပြထားသည်။ တံခါးနှစ်ရွက်ကမူ ကျိုးပဲ့လျက်ရှိလေပြီ။ 

မာဂရီတာသည် လန်ချားသမားကို ပြန်လှည့်ခိုင်းမည် စိတ်ကူးလေ၏။ သုခမြို့တော်တွင် တွေ့ခဲ့ရသည့် ပတ်ဝန်းကျင်ကိုပင်လျှင် မာဂရီတာ ထိုမျှထိတ်လန့်ခြင်းမဖြစ်မိ။ သွေးစွန်းနေသော ပတ်တီးစများ၊ ဂွမ်းဖတ်များသည် စင်ကြံပေါ်တွင် ပြန့်ကြဲနေကြသည်။ ကျိုးပဲ့နေသော လူနာကုတင်ဟောင်းများပေါ်တွင် အမှိုက်သရိုက်တွေ လာ၍စုပုံထားသည်။ ပေါက်ပြဲနေသော မွေ့ရာများထဲတွင် ကြမ်းပိုးတွေ တရွရွသွားနေသည်ကို အတိုင်းသားမြင်နေရ၏။ ဘယ်နေရာကိုပင်သွားသွား ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် အမှိုက်သရိုက်၊ အပျက်အစီး၊ အစအနတွေရှောင်၍မလွတ်။ 

အဆိုးဆုံးမှာ ထိုဆေးရုံကြီးကိုလာ၍ တစ္ဆေခြောက်သကဲ့သို့ရှိနေသော လူနာများ၏မြင်ကွင်းကိုပင်ဖြစ်သည်။ နှလုံးရောဂါ၊ မေးခိုင်ရောဂါ၊ အူရောင်ငန်းဖျားရောဂါ၊ တိုက်ဖက်စ်ရောဂါ၊ ကာလဝမ်းရောဂါ၊ ကူးစက်တတ်သောရောဂါ စသည့် အသည်းအသန်ဖြစ်သော လူနာများ၊ မီးလောင်သည့်လူနာ၊ ခြေလက်တို့ကို ဖြတ်ထားရသည့်လူနာ၊ ထိခိုက်ဒဏ်ရာရသည့်လူနာ စသည့် လူနာပေါင်းစုံတို့သည် ဆေးရုံကြီးတစ်ရုံလုံးတွင် မြင်မကောင်းအောင် ဖြစ်နေသည်။ အချို့မှာ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ပိုးလိုးပက်လက်။ 

မာဂရီတာသည် ဝါးဖြင့်လုပ်ထားသည့် ထမ်းစင်ကလေးတစ်ခုကို ပစ္စည်းပုံတစ်ပုံကြားမှ သူကိုယ်တိုင် ဆွဲယူလာခဲ့ကာ သတိမေ့နေသည့် ကိုဗာစကီးကို ထမ်းစင်ပေါ်သို့ တင်သည်။ လူနာကို မည်သူမျှ လာရောက်စစ်ဆေးခြင်း မပြုသည့်အတွက် မာဂရီတာသည် အမျိုးသားသူနာပြုတစ်ဦးလက်သို့ ငွေစက္ကူတစ်ရွက် အသာထည့်လိုက်ကာ ဆားငန်ရည်နှင့် ဆေးထိုးအပ်တစ်ချောင်းကိုတောင်းရသည်။ သူကိုယ်တိုင် ဆေးထိုးအပ်ကို လူမမာ၏လက်မောင်းတွင် စိုက်သည်။ ထို့နောက် ကာလဝမ်းရောဂါတိုက်ဖျက်ဆေးများကို တောင်းသည်။ သို့ရာတွင် အခြားသောဌာနများကဲ့သို့ပင် ဆေးရုံကြီးတွင်လည်း ဆေးလုံလုံလောက်လောက်မရှိ။ ဆေးရုံကြီးက ဆေးများကို ခိုးထုတ်ပြီး အပြင်ဆေးတိုက်များသို့ ရောင်းနေသည့်ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ သတင်းစာများက ဖော်ထုတ်ရေးသားခဲ့ကြသော်လည်း ဘာမျှအကြောင်းမထူး။

“ရေ... သောက်ချင်တယ်”

ကိုဗာစကီးသည် မျက်လုံးများကို ဖွင့်ကာ ခြောက်အိပ်မက်ထဲက ကမ္ဘာကြီးနှင့်တူသော ပြည်သူ့ဆေးရုံကြီးကို မျက်စိဖွင့်၍ ကြည့်သည်။ သူ့ခုတင်ဘေးတွင် ရေချိုင့်နှင့်တူသည့် အရာဆို၍ ဘာမျှမရှိ။ ကောင်လေးတစ်ယောက်က သားရေဘူးဖြင့်ထည့်ကာ လူနာများထံ မကြာခဏ ရေလာရောင်းသည်။ ရေတစ်ခွက်ကို ငါးမူးပေးရသည်။ စင်ကြံအဆုံးတွင် အိမ်သာများရှိ၏။ အိမ်သာမှာ တံခါးမရှိတော့ပြီ။ ရေပိုက်များကလည်း ပိတ်ဆို့နေကြလေပြီ။ အညစ်အကြေးများသည် လျှံထွက်ကာ စင်ကြံတစ်လျှောက် စီးဆင်းနေကြသည်။ ယင်ကောင်တို့အဖို့ကား ပွဲတော်ကြီးပေတည်း။

သို့ဖြင့် လူနာ ရာပေါင်းထောင်ပေါင်းများစွာတို့သည် ဆေးရုံတွင် ခုတင်စုတ်ကလေးတစ်လုံးရရန် သို့မဟုတ်လျှင်လည်း ကြမ်းပြင်တစ်နေရာစာကလေးရရန် တန်းစီနေကြသည်။ တချို့မှာလည်း ရောဂါမပျောက်လျှင်နေ၊ အစားအသောက်ကလေး နည်းနည်းပါးပါး စားရလျှင် တော်ပြီဆိုသည့် သဘောဖြင့် ဆေးရုံလာတက်ကြခြင်းဖြစ်သည်။ ကုသဆောင်တွင်သာမဟုတ်၊ ဆေးရုံကြီးရှိ အခြားမွေးလူနာဆောင်တွင်လည်း ခုတင်တစ်လုံး၊ မွေ့ရာတစ်ခုပေါ်တွင် ကလေးအမေ သုံးယောက်နှင့် ကလေးသုံးယောက်မျှ နေကြရသည်။ ထိုအခြေအနေမျိုးသည် မွေးကင်းစကလေးတစ်ဦး အသက်ရှူကျပ်၍ ချက်ချင်း သေသွားနိုင်သော အခြေအနေမျိုးဖြစ်၏။ ဆေးရုံကြီးတွင် တွေ့ကြုံနေရသည့် ပေါ့လျော့မှု၊ အကျင့်ပျက်မှု၊ ခိုးမှုတို့ကို သတင်းစာများကလည်း ဝေဖန်ရေးသားနေကြသည်။

ကိုဗာစကီး တက်နေသည့် ဆေးရုံကြီးတွင် ကိုဘော့ရောင်ခြည်ဖြင့် ကုသသည့် စက်တစ်လုံးရှိ၏။ သို့ရာတွင် ထိုစက် သုံးမရသည်မှာ လပေါင်းများစွာ ကြာလေပြီ။ ထိုစက်ကိုပြင်လျှင် ငွေပေါင်း ခြောက်ထောင့်ရှစ်ရာ ကုန်ကျမည်ဖြစ်ရာ ထိုစရိတ်ကို လှူမည့်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ မပေါ်သေး။ နှလုံးပြန်ခုန်လာအောင်လုပ်သည့် စက်မှာလည်း လေအေးစက်မရှိသည့်အတွက် ပိတ်ထားရသည်မှာ ကြာလေပြီ။ ဆေးရုံကြီးတွင် နှလုံးစစ်သည့် အီးစီဂျီစက် ဆယ့်နှစ်လုံး ရှိရာ ဆယ်လုံးမှာ ပျက်နေသည်။ ဆေးရုံအဆောင်တိုင်းတွင် ရှိရမည့် အောက်ဆီဂျင်ဘူးနှင့် ပိုးသတ်ရန်ထားသည့် ဓာတ်ငွေ့ဘူးများလည်း မရှိ။ ကာလကတ္တားတွင်ရှိသည့် ဆေးရုံများမှ စက်များအနက် အလုပ်လုပ်နေသည့်စက်ဆို၍ ဂိုဗရာစိတ်ရောဂါအထူးကုဆေးရုံရှိ လျှပ်စစ်ဓာတ်အားဖြင့် ကုသည့် စက်တစ်လုံးသာလျှင် ရှိ၏။ သို့ရာတွင် ထိုစက်သည်ပင်လျှင် တစ်ခါတစ်ရံတွင် လျှပ်စစ်ဓာတ်အား ပြတ်သဖြင့် ကောင်းကောင်းမလည်နိုင်။ 

ဆေးရုံကြီးတွင် ခွဲစိတ်ဆောင်သစ်ကြီးများ ဆောက်လုပ်ပြီးစီးသွားသော်လည်း ထိုအဆောင်ကို မဖွင့်နိုင်သေး။ သက်ဆိုင်ရာကျန်းမာရေးဌာနက ဓာတ်လှေကားမောင်းသူတစ်ယောက် မခန့်သေးသည့်အတွက် ဖြစ်သည်ဆို၏။ ကျွမ်းကျင်သူများနှင့် ဓာတ်မှန်ပြားများ မရှိသဖြင့် ဓာတ်မှန်ရိုက်လိုသူတစ်ယောက်သည် လပေါင်းများစွာကြာအောင်စောင့်နေရသည်။ ဘူတာကြီးနားက ဆီလဒါဆေးရုံတွင်ဆိုလျှင် သူနာတင်ကား ဆယ့်နှစ်စီးအနက် ဆယ့်တစ်စီးမှာ စက်ပျက်၍ ဘာမှမသုံးရတော့။ အမိုးတွေလည်း ပိန်ရှုံ့နေပြီ။ အင်ဂျင်စက်ကိုလည်း ခိုးသွားကြပြီ။ ဘီးတွေလည်း မရှိကြတော့။ အချို့သောဆေးရုံများ၊ ဆေးပေးခန်းများတွင်ဆိုလျှင် ခွဲစိတ်ဓား၊ ညှပ်၊ ကလစ်နှင့် ကြောင်အူများ မရှိတော့ဘဲ ဆေးသေတ္တာများမှာလည်း ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်နေကြသည်။ အထဲရှိ ပစ္စည်းများကိုမူ ဝန်ထမ်းများက ခိုးယူသွားခဲ့ကြလေပြီ။ သူတို့ မခိုးဘဲ ကျန်သည့်ပစ္စည်းများမှာလည်း တုံး၍ သံချေးတက်နေသော ပစ္စည်းများသာဖြစ်သည်။ 

ကြောင်အူများမှာလည်း အဆွေးများဖြစ်သဖြင့် ချုပ်ရိုးတွေ မကြာခဏ ပြတ်သတ်ကုန်ကြသည်။ ဆေးရုံများစွာတွင် သွေးပိုသိုလှောင်ထားခြင်းမရှိ၊ ခွဲစိတ်ကုသမှုများလုပ်လျှင် သက်ဆိုင်ရာလူနာနှင့် ဆွေမျိုးသားချင်းများက ဟာစရီပါးတို့တစ်တွေရောင်းထားသည့် သွေးလှောင်ဌာနများတွင် သွား၍ ဝယ်ကြရသည်။ သွေးစုပ်သမားများသည် ထိုသို့သောလုပ်ငန်းမှနေ၍ အမြတ်အစွန်းတွေရကာ ချမ်းသာနေကြသည်။ ဆေးရုံပွဲစားအချို့လည်း ရှိသေးသည်။ သူတို့က လူနာများ အထူးသဖြင့် တောမှတက်လာသည့် လူနာများအား ဆေးရုံတက်ရအောင် လုပ်ပေးမည်၊ ဓာတ်မှန်ရအောင် လုပ်ပေးမည် ဆိုကာ ငွေညှစ်ကြသည်။ အချို့မှာ မတန်တဆ ပေးရပြီး အချို့မှာလည်း ပွဲစားလိမ်များ ထွက်ပြေးသဖြင့် ငွေဆုံးကြရသည်။ အချို့ကလည်း သူတို့ကိုယ်သူတို့ ဆရာဝန်ဟန်ဆောင်ကာ သူတို့ဖွင့်ထားသည့် ဆေးခန်းများသို့ ခေါ်သွားပြီး စမ်းသပ်ခယူကြသည်။ သူတို့ဖွင့်ထားသည့် ဆေးတိုက်များတွင် သူတို့နှင့် အပေါင်းပါ ဆရာမများက ဆေးစစ်ပေးကြသည်။

အချို့ ဆေးရုံများတွင်ဆိုလျှင် လူနာများအတွက်ပေးသည့် အစားအသောက်များကိုပင် ခိုးထုတ်ကြသည်။ ခိုးထုတ်လွန်းသဖြင့် အစားအသောက်ပို့လျှင် သော့ခတ်ထားသည့် အလုံကားကြီးများဖြင့် ပို့ရသည်။ ဆေးရုံအတွက် ထုတ်ပေးသော နို့ဆီစသည်တို့ကို အနီးတစ်ဝိုက်ရှိ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်များသို့ ခိုးရောင်းကြသည်။ ကြက်ဥနှင့် သကြားဆိုလျှင် ဆေးရုံအနီးတစ်ဝိုက်တွင် ပေါက်ဈေးထက် နှစ်ဆ သက်သာသည်။ ထိုမျှသာ ခိုးကြသည်မဟုတ်၊ ဆေးရုံမှ တံခါးရွက်ကြီးများ၊ မှန်ပြတင်းများကိုပင် ချမ်းသာမပေးကြ။ တချို့ဆေးရုံများတွင်ဆိုလျှင် ဖန်သီးများကို ခိုးသွားကြသဖြင့် ညအလုပ်လုပ်လျှင် ဖယောင်းတိုင်ထွန်း၍ အလုပ်လုပ်ကြရသည်ဟု သတင်းစာများအရ သိရသည်။

သို့ရာတွင် အဆိုးထဲတွင် အကောင်းကလေးတွေရှိနေသေး၍ တော်သေးသည်ဟု ဆိုရမည်။ ယင်းမှာ အခြားမဟုတ်။ မိမိတို့ဘဝတူအချင်းချင်း၊ ဆင်းရဲသားအချင်းချင်း ကူညီရိုင်းပင်းသည့်အလေ့ဖြစ်သည်။ ကိုဗာစကီးနှင့် မွေ့ရာနှစ်ချပ်ခြား၊ သုံးချပ်ခြား ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ကားတိုက်မှုဖြစ်သဖြင့် ဒဏ်ရာရသောကြောင့် ခေတ်သစ်ခွဲစိတ်မှုပညာတွင် အခက်ခဲဆုံးသော ခွဲစိတ်မှုတို့ဖြင့် ကုသခံနေသည့် လူနာတစ်ယောက်ရှိသည်။ ယင်းမှာ ခါးရိုးသွင်သွင်ကျိုးသွားသဖြင့် ကျောရိုးကိုခွဲစိတ်၍ ဆက်ပေးရသည့်ကိစ္စဖြစ်သည်။ ညစ်ပတ်ပေရေ၍ အောက်ကျနောက်ကျနိုင်လှသော လူနာဆောင်ကြီးထဲတွင် အနားရှိလူမမာများသည် သူ့ကို ကောင်းစွာ ဂရုစိုက်ကြသည်။ မနက်လင်းလျှင် သူနာပြုဆရာမများက သူ့ကိုတွဲထူကာ လမ်းလျှောက်နိုင်အောင် လေ့ကျင့်ပေးကြသည်။ အလုပ်တွေအလွန်များသည့် ခွဲစိတ်ဆရာဝန်ကလည်း သူ့ကို ဂရုတစိုက် လာရောက်စစ်ဆေး အားပေးတတ်သည်။ သူနှင့် မလှမ်းကမ်းတွင်မူ ကလေးအမေတစ်ယောက်သည် ပုခက်ထဲတွင် ထည့်ထားသည့် ကလေးငယ် လူမမာအနီးတွင် ထိုင်ကာ ကလေးကို ပြုစုနေသည်။ သူ့ကလေးငယ်မှာ ဝက်သက်ပေါက်သဖြင့် ဆေးရုံသို့ တင်ထားရခြင်းဖြစ်၏။ သို့ရာတွင် သူ့ကို မည်သူကမျှ မောင်းချခြင်းမပြု။ ကုသဆောင်သို့ အစာလာပို့သည့် သူနာပြုကဆိုလျှင် သူ့အတွက်ပင် ထမင်းတစ်ပန်းကန် အပိုပေးသွားတတ်သေးသည်။

သူတို့အချင်းချင်းကြားက စာနာမှု၊ ရိုင်းပင်းမှုမှာ တကယ်အံ့သြဖို့ကောင်းသည်။ တချို့လူနာများသည် သူတို့အိပ်ရာထဲမှ ဖင်ဒရွတ်ဆွဲ၍လာကာ ကိုဗာစကီးထံလာပြီး ဆေးစာအညွှန်းကို အဖတ်ခိုင်းတတ်သည်။ မျက်နှာမွဲလူနာတို့ကို အလွန်ဂရုစိုက်ကြသည့် ဆရာဝန်များကို တွေ့လျှင် ကိုဗာစကီး သာဓုခေါ်မိသည်။လူမဆန်သော ထိုမြို့တော်ကြီးတွင် လူဆန်သောမြင်ကွင်းကလေးများကို တွေ့ရသေးသဖြင့် သူစိတ်ချမ်းသာသည်။

* * * 

မာဂရီတာလုပ်ခဲ့သည့် ကိစ္စကို ကိုဗာစကီးသိလျှင် စိတ်ဆိုးမည်အမှန်။ မာဂရီတာသည် ပန်ကာအောက်တည့်တည့်တွင် ကိုဗာစကီးအတွက် ခုတင်တစ်လုံးရအောင် သူနာပြုဆရာမကို ငွေနှစ်ဆယ်ပေးခဲ့ရသည်။ ဤသည်မှာလည်း ဘာမျှမဆန်းပါ။ ပိုက်ဆံမပေးနိုင်သဖြင့် ထိုနေရာကလေးကို နောက်လူက ဝယ်လိုက်သောကြောင့် ဆေးရုံက ဆင်းခဲ့ရသူတွေ ဒုနဲ့ဒေးရှိခဲ့ပြီ မဟုတ်လော။

မာဂရီတာသည် သူတို့ဆရာကြီးအတွက် လိုအပ်သည့် ဆားငန်ရည်၊ ဆေးဝါး၊ အစားအသောက်တို့ကို နေ့တိုင်း ယူလာခဲ့သည်။ ထိုသို့မဟုတ်လျှင် ကိုဗာစကီးသည် အစောကြီးတည်းကပင် သေလောက်နေပြီ။ မာဂရီတာသည် သူတို့ ရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင် ဆရာကြီးအတွက် ရန်ပုံငွေလိုက်ကောက်သည်။ ဆရာကြီးအတွက် အားလုံးကလည်း စေတနာထက်သန်စွာ လှူဒါန်းကြသည်။ မာဘူ၏ကလေးများက မီးရထားလမ်းဘေးတွင် ကျကျန်ခဲ့သည့် ကျောက်မီး သွေးခဲကလေးများကို လိုက်ကောက်ကာ ဆရာကြီး မီးလှုံဖို့ ရှာပေးကြသည်။ ဟိန္ဒူလက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပိုင်ရှင် အဘိုးကြီးက သူ့အတွက် နို့ဆီ၊ သကြား စသည်တို့ ပို့ပေးသည်။ တစ်လောက အဆုတ်ရောဂါဖြင့် သေသွားသည့် ကလေး၏အမေက ဆရာကြီး၏အဝတ်စုတ်တို့ကို ယူ၍ ချုပ်ပေးသည်။ ကိုယ်ရေပြားရောဂါသည်များကပင်လျှင် သူတို့ နေ့စဉ် တောင်းရမ်း၍ရသမျှကလေးထဲမှ သူ့အတွက် လာလှူကြသည်။ ကိုဗာစကီးသည် သူ့ရောဂါအတွက် အများသူငါ ဆင်းရဲသားများကဲ့သို့ ဆေးရုံတက်ချင်သည်ဆိုလျှင် သူ့ရည်ရွယ်ချက်သည် အောင်မြင်ခြင်းမရှိ၊ သူ့ကို အားလုံးက ဝိုင်းဝန်းထောက်ပံ့ကြသည့်အတွက် သူလိုသည်ထက်ပင် ပိုနေသေးသည်။

* * * 

ကာလကတ္တားမြို့ကြီးတွင် ထိုနေ့က လန်ချားတစ်စီးမျှ ပြေးဆွဲခြင်းမရှိ။ လန်ချားများအားလုံးသည် ဆွဲမည့်သူ ကင်းလျက်။ ထိုသို့သော နေ့မျိုးကို ကာလကတ္တားတွင် တစ်ခါမျှမကြုံဖူးသေး။ ကမ္ဘာတွင် နောက်ဆုံး လူမြင်းတို့၏ ပထမဆုံးသောသပိတ်ကြီး ပေါ်ပေါက်သဖြင့် ကာလကတ္တားတစ်မြို့လုံး၏အသွားအလာ အများဆုံးသော ပို့ဆောင်ရေးစခန်းကြီးသည် မလှုပ်မရှားနိုင်အောင် ဖြစ်သွားခဲ့သည်။

“ဒါပေမယ့် ခက်တာက သပိတ်မှောက်တယ် ဆိုတာ လူဆင်းရဲတွေ လုပ်တဲ့ အလုပ် မဟုတ်ဘူးဗျ။ လူချမ်းသာတွေမှလုပ်နိုင်တာ” ဟု ဟာစရီပါးက သံဝေဂသံဖြင့် ပြောသည်။

“ရဲရဲတောက် ဆုံးဖြတ်ချက်တွေ ချတာကတော့ ဟုတ်ပါရဲ့၊ ဒါပေမယ့် ဗိုက်ကဆာလာပြီး ခေါင်းထဲမှာလည်း အရေလဲထားတဲ့ မြွေရေခွံလို အခွံချည်း ကျန်တော့တဲ့ အခြေအနေမျိုးကို ရောက်လာရင် ဘယ်သူမှ ကြာကြာ တင်းမခံနိုင်ကြတော့ဘူးလေ၊ လန်ချားပိုင်ရှင်တွေကလည်း ဒါကို ကောင်းကောင်း သိတယ်။ ကျွန်တော်တို့လန်ချားသမားတွေ မကြာခင် အချင်းချင်း စိတ်ဝမ်းကွဲကုန်မယ်ဆိုတာ သူတို့ သိတယ်။ ခု ကြည့်လေ၊ သပိတ်မှောက်တာ ဘာကြာသေးလို့လဲ၊ နှစ်ရက်လောက်လည်းရှိရော ကျွန်တော်တို့အထဲက ရဲဘော်တွေ လန်ချားက လှည်းသန်ကို ကောက်ကိုင်ကြတော့တာပဲ မဟုတ်လား။ ဒီတော့ တခြားသူတွေလည်း သူတို့နောက်ကို လိုက်သွားကြတော့တာပေါ့။ မကြာပါဘူးဗျာ၊ နောက်တော့ အားလုံး လန်ချားလှည်းသန်ကြားထဲ ပြန်ရောက်ကုန်ကြပြီး လမ်းပေါ်မှာ လန်ချားစီးမယ့်လူနောက်ကို လိုက်ကြရတာပဲ မဟုတ်လား၊ ဘယ်လောက်တောင် ဈေးကျသွားသလဲဆိုရင် ငါ့ဝမ်းပူဆာ မနေသာတော့ ကျွန်တော်တို့မှာ လန်ချားခကိုတောင် လျှော့ပြီး ဆွဲလိုက်ရသေးတယ်၊ ပြီးတော့ အုံနာခဆိုလည်း တောင်းတဲ့အတိုင်း ပေးလိုက်ရတယ်၊ ဒါပေမယ့် ကံကောင်းချင်တော့ လူတစ်ယောက်နဲ့ သွားတွေ့တယ်"

“ကျွန်တော့်လုပ်ဖက်ကိုင်ဖက်ဖြစ်တဲ့ ဂုပတားကို ပထမတွေ့လိုက်တုန်းက ကျွန်တော့်မျက်စိကို ကျွန်တော် မယုံလို့ မျက်စိကို ပွတ်ကြည့်ရတယ်၊ အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော်က ရပ်ဆယ်လမ်းထောင့်မှာ လန်ချားစီးမယ့်သူ စောင့်နေတုန်း ဒီတုန်းမှာ သူ့ကို မြင်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ရုပ်ရှင်ကားတစ်ကားကို ကြည့်နေရသလားလို့ ထင်လိုက်မိတယ်။ သူ့ဂိုက်က ကျွန်တော်တို့ အိန္ဒိယရုပ်ရှင် မင်းသားဂိုက်ကိုးဗျ။ လူက ရုပ်ကလည်း ဖြောင့်တယ်၊ မုတ်ဆိတ်ကလည်း သေသေချာချာ သ,ထားပြီး ဆံပင်ကို ပြောင်အောင်ဖြီးလို့၊ မျက်နှာကလည်း ပြည့်ပြည့်၊ ဝတ်စားထားတာကလည်း ရှိုးကောင်းကောင်းရယ်၊ ရှိုးကောင်းဆို သူဝတ်ထားပုံကိုလည်း ကြည့်ဦးလေ၊ ရှပ်အင်္ကျီကလည်းအသစ်၊ ဘောင်းဘီကလည်း အသစ်။ ဒီအထဲမှာ ခြေအိတ်စွပ်ပြီး ရှူးဖိနပ်ကိုလည်း စီးထားလိုက်သေးတယ်၊ ရှူးဖိနပ် အကောင်းစားဗျ၊ ခပ်ပေါပေါ ပလတ်စတစ်ရှူးဖိနပ်မျိုး မဟုတ်ဘူး၊ သားရေပတ်ဖိနပ်။ ပိုပြီး အံ့သြစရာကောင်းတာက လက်မှာလည်း ရွှေရောင်လက်ပတ်နာရီကို ပတ်ထားတော့ ဘယ်လောက်သားနားသလဲဆိုတာ ခင်ဗျားပဲ စဉ်းစားကြည့်တော့လေ"

“ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ ဇာတ်လိုက်မင်းသား လန်ချားသမားလုပ်တာတွေ ကျွန်တော်မြင်ဖူးပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ဒါက ရုပ်ရှင်ထဲမှာလေ။ ခု ကျွန်တော့်လူ ဂုပတားကတော့ တကယ့်လန်ချားသမားဗျ၊ သူ ဘယ်ဇာတိလဲဆိုတာတော့ ဘယ်သူမှ မသိကြဘူး။ ကာလကတ္တားဆိုတာကလည်း လူချင်းပေါင်းလို့သာ ပေါင်းနေကြပေမယ့် တစ်ယောက်အကြောင်းကို တစ်ယောက် မသိကြတဲ့လူတွေ အများကြီးမဟုတ်လား။ ကိုယ့်ရွာမှာဆိုရင်တော့ တစ်ယောက်အကြောင်းကို တစ်ယောက် ဘိုးဘေးကအစ သိကြတာပေါ့။ သေချာတာတစ်ခုတော့ ရှိတယ်၊ ဂုပတားဟာ ကျောင်းတို့ ဘာတို့ နေခဲ့ဖူးရမယ်၊ ဘာဖြစ်လို့လည်းဆိုတော့ သူက ဗဟုသုတသိပ်ရှိတာကိုး။ ကျွန်တော့်အထင်တော့ ကာလကတ္တားမှာရှိတဲ့ ဗြဟ္မဏအနွယ်ဝင်တွေအားလုံး ပေါင်းတာထက်တောင် ပညာရှိလိမ့်ဦးမယ်လို့ ထင်တယ်။ ကြည့်လေ ရာမယဏထဲကစာတွေကို တော်တော်များများ ရွတ်နိုင်တယ်၊ သူ့လို ရွတ်နိုင်တဲ့လူဆိုလို့ ကျွန်တော် တစ်ယောက်မှ မတွေ့ဖူးသေးဘူး၊ ပြီးတော့ တကယ့်ဇာတ်လိုက်ဗျ၊ ဘယ်နေရာရောက်ရောက် ကဗျာတို့ ဘာတို့ကို ရွတ်ပြပါဆိုရင်လည်း ကျကျနန ရွတ်ပြနိုင်တယ်၊ အဲ... သူကဗျာရွတ်တာနဲ့ သူ့အနားမှာ လူတွေ ဝိုင်းအုံပြီး နားထောင်ကြတော့တာပဲ။ ကျွန်တော်တို့ တစ်တွေဆိုတာ သူကဗျာရွတ်ပြီဆိုရင် ခြေထောက်မှာ ခလုတ်တိုက်မိထားတာ၊ ကျောအောင့်တာ၊ ခါးအောင့်တာတွေ လုံးလုံး သတိမရတော့ဘူး၊ နေပူတာတွေ ပင်ပန်းတာတွေလည်း ပျောက်ကုန်တာပဲ"

" တကယ်တော့ ဂူပတားဟာ ကျွန်တော်တို့ကို ဂါထာမန္တန်နဲ့ ညှို့ထားသလားတောင် အောက်မေ့ရတယ်။ ပြီးတော့ သူများထက်ထူးတာက သူက ရာမအလှည့်ရောက်ရင်လည်း ရာမနဲ့ တူအောင် ပြောတတ် ဆိုတတ်တယ်၊ သီတာအလှည့်ရောက်ရင်လည်း သီတာနဲ့ တူအောင် ရွတ်တတ်တယ်၊ ရာဝဏအလှည့်ရောက်ရင်လည်း ဒီအတိုင်းပဲ၊ သူသာ ရာမယဏကို ရွတ်ရင် ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ နေ့မှန်း ညမှန်းတောင် မသိချင်တော့ဘူး။ အဲဒီထဲမှာပါသလို တောတွေ၊ တောင်တွေ၊ ပင်လယ်တွေ၊ အင်းအိုင်တွေပေါ်ကို ဖြတ်သန်းနေသလားလို့ ထင်နေမိတယ်။ အဲဒီအသံကိုသာနားထောင်ပြီး လန်ချားဆွဲရမယ်ဆိုရင် လန်ချားကြီးဟာလည်း ဒီလောက် လေးတယ်လို့ မထင်တော့ဘူး"

"ဒီလိုနဲ့ မကြာခင်မှာပဲ ဂုပတားဟာ ကာလကတ္တားက လန်ချားသမားတွေကြားထဲမှာ သူရဲကောင်းဖြစ်လာခဲ့တယ်၊ ကျွန်တော့်လို လန်ချားသမား ပါမွှားတစ်ယောက်ရဲ့ ရင်ထဲမှာ သူ့ကို ဘာဖြစ်လို့ စွဲသွားသလဲ ဆိုတာ ကျွန်တော် ခုထိ စဉ်းစားလို့မရဘူး"

“တချို့ကပြောတော့ ဂုပတားဟာ သူလျှိုတဲ့၊ တချို့က ပြောတော့လည်း ဂုပတားဟာ နိုင်ငံရေးသမားတဲ့။ ဂုပတားက ကျောင်းလမ်းမှာ အခန်းတစ်ခန်း ငှားနေတယ်၊ ကျောင်းလမ်းဆိုတာ ကျွန်တော်တို့ကာလကတ္တားမှာ ထူးထူးဆန်း ဆန်းလူတွေနေတဲ့နေရာ။ ထူးထူးဆန်းဆန်း လူတွေဆိုတာ ဒီလိုပါ၊ အဲဒီလမ်းကို စိပ်ပုတီးကြီးတွေ လည်ပင်းဆွဲထားတဲ့ နိုင်ငံခြားသားတွေလည်း မကြာခဏလာတယ်၊ တချို့များ ဖိနပ်တောင် မပါဘူး။ တချို့ နိုင်ငံခြားသားတွေကျတော့လည်း ဆွဲကြိုးကြီးတွေ၊ ခြေထောက်မှာ ခြေကျင်းကြီးတွေ ဝတ်ထားကြတယ်။ တချို့ကပြောတော့ အဲဒီလူတွေဟာ ဆေးစွဲနေတဲ့ လူတွေတဲ့။ ဂုပတားကတော့ ဖိနပ်မစီးဘဲ မသွားပါဘူး၊ ဆေးလိပ်တို့ ဘာတို့ သောက်တာလည်း မတွေ့ရဘူး၊ အလုပ်ကိုလည်း ကျွန်တော်တို့လိုပဲ ကြိုးကြိုးစားစား ပင်ပင်ပန်းပန်း လုပ်တယ်။ တခြားမကြည့်နဲ့လေ၊ မနက်မိုးလင်းလို့ လန်ချားဂိတ်မှာ လန်ချားထိုးတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် သူရောက်နှင့်ပြီ။ သူအစောဆုံးပဲဆိုပါတော့။ လန်ချား သိမ်းတော့လည်း မိုးချုပ်မှ သိမ်းတယ်၊ ကြည့်ရတာကတော့ ကျွန်တော်တို့လန်ချားသမား အများစုလို ငတ်ပြတ်ပြီးမှ လန်ချားသမားဖြစ်လာတာ မဟုတ်ဘူး ထင်တာပဲ။ သူ့လန်ချားကလည်း အသစ်ကြီးရှိသေးတယ်။ ကျွန်တော်တို့အများစုလို သူ့မှာ လန်ချားလိုင်စင် မရှိဘူး၊ ဒါပေမယ့် ဒါကတော့ အဆန်းမဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်တော်တို့လည်း ဒီလိုပဲ ဘောက်ဆူးပေးပြီး လန်ချားဆွဲနေကြရတာပဲ မဟုတ်လား”

“ဘာဖြစ်ဖြစ်ဗျာ၊ ဂုပတားကတော့ ကံကောင်းတယ်လို့ဆိုရမလား မသိဘူး။ တချို့အမျိုးသမီးတွေဆိုရင် သူ့လန်ချားကို သူစီးမယ် ငါစီးမယ်ဆိုပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ရန်ဖြစ်ကြတာတွေတောင်ရှိတယ်။ သူတို့စိတ်ထဲမှာ အဲဒီလန်ချားကို ရုပ်ရှင်မင်းသား မနုကုမာဆွဲတယ်လို့များ ထင်နေကြသလား မသိဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့လန်ချားလောကမှာက လန်ချားသမားဟာ စုတ်ပြတ်ပြီး သနားစရာကောင်းနေမှပေါ့၊ ဘယ့်နှယ် ဇာတ်လိုက်မင်းသားဂိုက်ဖမ်းနေလို့ ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ၊ ဒီတော့ ခံရတာပေါ့”

တစ်နေ့ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကို လန်ချားပေါ် တင်ဆွဲလာစဉ် ဟယ်ရင်တန်လမ်းသို့ အရောက်၌ ဂူပတားသည် ထိုအဖြစ်မျိုးကို ကိုယ်တွေ့ ကြုံလိုက်ရ၏။ လမ်းထဲသို့အရောက်တွင် သူ့ရှေ့၌ အမှိုက်ကားကြီးတစ်စီး ပျက်နေသဖြင့် လမ်းမလယ်ခေါင်တွင် ထိုးရပ်နေ၏။ တစ်လမ်းလုံး ပိတ်ဆို့ကာ အသွားအလာတွေ ပိတ်ကုန်သည်။ ဂုပတားက ဘေးပလက်ဖောင်းပေါ်မှ တက်ဆွဲပြီး ကျော်တက်မည်ပြုသည်။ ပုလိပ်က သူ့ကိုတား၏။ ဤတွင် ပုလိပ်နှင့် တစ်ယောက်တပြန် စကားများကာ ပုလိပ်က ပါလာသည့် နံပါတ်တုတ်ဖြင့် ရိုက်သည်။ ဂုပတားကလည်း လန်ချားကိုချကာ ပုလိပ်ကို ပြန်ထိုးသည်။ သို့ဖြင့် သူတို့နှစ်ယောက်သည် လမ်းမပေါ်တွင် လုံးထွေးသတ်ပုတ်နေကြသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ပုလိပ်က ပုလိပ်ဌာနသို့ ပြန်ပြေးပြီး တပ်ကူ ခေါ်လာသည်။ ပုလိပ်တို့ ရောက်လာပြီး လန်ချားသမား ဂုပတားကို ဖမ်းသွားကြသည်။

မွန်းတည့်ချိန်လောက်တွင် သူ့ကို ပြန်လွှတ်လိုက်သည့်အခါ၌ကား ဂုပတားတစ်ယောက် တစ်ကိုယ်လုံး ဖူးဖူးရောင်ကာ အညိုအမည်းတွေ စွဲနေလေပြီ။ ပုလိပ်များသည် ဂုပတားကို လက်နှစ်ဖက်တွင်ချည်ပြီး ချိတ်တွင် ဆွဲထားကြသည်။ ထိုနောက် ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ပူးချည်ပြီး ဇောက်ထိုးဆွဲထားကြသည်။ တစ်ကိုယ်လုံး ကြိမ်ဖြင့် ရိုက်ကြသည်။ သူတို့လူတစ်ယောက်ကို ပြန်ထိုးရုံအတွက်မျှသာမက လန်ချားသမားတန်မဲ့ ရှူးဖိနပ်စီးရသလော၊ ရွှေရောင်လက်ပတ်နာရီ ဝတ်ရသလော၊ အဝတ်အစားကောင်းကောင်း ဝတ်ရသလောဟု စိတ်ချဉ်ပေါက်ပေါက်ဖြင့် ရိုက်နှက်ကြခြင်းဖြစ်သည်။ လန်ချားသမားလို မနေရကောင်းလောဟုဆိုကာ ရိုက်နှက်ကြခြင်းဖြစ်၏။

ပုလိပ်တို့သည် ထိုမျှနှင့် မကျေနပ်သေးဘဲ သူ့ကို ကာလကတ္တား သမာဓိမြို့ဝန်ရုံးသို့တင်၍ တရားစွဲလိုက်သေးသည်။

“ဂုပတားကို ကြည့်ရတာ မဟာရာဇာ တစ်ဦးလိုလို၊ ဒူးရ်ဂါးမယ်တော်ရုပ်လိုလို ဖြစ်နေတယ်ဗျ၊ တစ်ကိုယ်လုံးမှာလဲ ပတ်တီးတွေ အဖွေးသားပေါ့လေ၊ မျက်နှာကလည်း ကောင်မလေးတွေ ဆေးဆိုးထားသလို ညိုမည်းနေတာပေါ့” ဟု ဟာစရီပါးက ပြောပြသည်။

သမာဓိ မြို့ဝန်ရုံးမှာ ဒါလဟိုဇီပန်းခြံအနီးရှိ အိုမင်းသော အဆောက်အအုံကြီးတစ်ခုထဲတွင်ရှိသည်။ ရုံးဝင်းထဲရှိ ကြီးမားသော ညောင်ပင်ကြီးတစ်ပင်အနီးတွင် ဘုရားကျောင်းတစ်ဆောင်ရှိသည်။ သူ့ရဲဘော် လန်ချားသမားများက ဂုပတားကို ညောင်ပင်ကြီးအနီးရှိ ဘုရားကျောင်းသို့ ခေါ်သွားကြ၏။ ဘုရားကျောင်းထဲတွင် သျှီဝ၊ ကာလီမယ်တော်နှင့် ဟာနုမန်မျောက်မင်းတို့၏ ရုပ်တုများရှိသည်။ ဂုပတားမှာ ဘုရားတရား ကြည်ညိုသူဖြစ်သည့်အတွက် အမှုမစစ်ခင် ဘုရားရှေ့တွင် ဆုတောင်းလိုသည် ဆိုသဖြင့် ခေါ်သွားကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ဂုပတားသည် ဘုရားတွင် ဆီမီးကပ်ကာ ခေါင်းလောင်းထိုး၍ ဆုတောင်းသည်။

တရားရုံးထဲတွင်မူ သူတို့အမှုကို လာရောက် နားထောင်ကြသည့် လန်ချားသမားများနှင့် ပြည့်နေသည်။ ဘေးတွင် ဈေးဆိုင်တန်းကြီးတွေရှိသဖြင့် ဈေးဆိုင်တန်းဆီမှ အညှော်နံ့တွေ ပျံ့လွင့်လာသည်။ အနံ့သည် သိပ်သည်းသော လေထဲတွင် ဝေ့ဝဲလျက်ရှိ၏။ ရုံးအဝင်ဝတွင် လူတွေတန်းစီပြီးလျှောက်လွှာရေးရန် စောင့်နေကြသည်။ လျှောက်လွှာစာရေးများက လက်နှိပ်စက်များကို တချောက်ချောက်ရိုက်လျက်။

ရုံးဝင်းထဲတွင် အုန်းရေသောက်သူ၊ လက်ဖက်ရည်သောက်သူ၊ ဘိလပ်ရည်သောက်သူတို့က အပြည့်။ သူတောင်းစားများကလည်း လှေကားထစ်များပေါ် တွင် ထိုင်လျက်။ လူတွေကလည်း ရုံးထဲတွင် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်။ အချို့က ဝင်သွားပြီး ပြန်ထွက်လာကြပြန်သည်။ ပုလိပ်များက တရားခံများကို လက်ထိပ်တန်းလန်းဖြင့် ဆွဲခေါ်လာကြသည်။ ဘောင်းဘီအစင်း၊ အင်္ကျီနက် ဝတ်ထားသည့် ရှေ့နေများသည် တရားခံများ၊ တရားခံဆွေမျိုးများနှင့် စကားပြောနေကြ၏။

ဂုပတားနှင့် သူ့မိတ်ဆွေများသည် အောက်စော်နံနေသည့် ဆင်ဝင်ကလေးထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။ အမျိုးသမီးအချို့က ခုံရှည်များပေါ်တွင် ထိုင်ကာ ကလေးများကို နို့တိုက်လျက်၊ အချို့က ထမင်းစားလျက်၊ တချို့က ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် အဝတ်လေး ခေါင်းအုံးကာ အိပ်ပျော်လျက်။

ဂုပတားအား ရှေ့နေတစ်ယောက် သွားငှားရန် မိတ်ဆွေတစ်ယောက်က အကြံပေးသည်။ စင်ကြံထိပ်က ခပ်မှောင်မှောင်အခန်းထဲတွင် အင်္ကျီနက်ဝတ်ထားသည့် ရှေ့နေတွေ တစ်လှေကြီး ထိုင်နေကြသည်။ ခေါင်းပေါ်တွင် လည်နေသည့် ပန်ကာကြောင့် စားပွဲပေါ်တွင် တင်ထားသည့် သူတို့စာရွက်များသည် တဖျပ်ဖျပ် လန်နေကြ၏။ ဂုပတားသည် ဂိုက်ဆိုက်ကောင်းသည့် သက်လတ်ပိုင်း ရှေ့နေတစ်ယောက်ကို ငှားလိုက်သည်။ ထိုရှေ့နေ၏ အင်္ကျီနက်ကြီးအောက်၌ရှပ်အင်္ကျီနှင့် လည်စည်းမှာ လရောင်တွင် တောက်နေသည့် ရေကန်တစ်ကန်၏မျက်နှာပြင်လို တဖိတ်ဖိတ်လက်နေသည်။

တရားခံရှေ့နေကြီးသည် သူ့အမှုသည်ကို သေးစော်နံနေသော လှေကားချောင် တစ်ခုဆီသို့ ခေါ်သွားသည်။ ဘေးရုံးခန်းထဲတွင် တရားသူကြီးများသည် သူတို့စီရင်ချက်များကို ပါးစပ်မှ နှုတ်တိုက်ရွတ်ပြနေပြီး စာရေးများက လက်ချောင်းတစ်ချောင်းတည်းဖြင့် လက်နှိပ်စက်ရိုက်နေကြသည်။

သူတို့လူစုသည် နောက်ဆုံးတွင် အခန်းကျယ်ကြီးတစ်ခုသို့ ရောက်သွားကြ၏။ နံရံပေါ်တွင် ဟောင်းနွမ်းနေသော မဟတ္တမဂန္ဒီ၏ရုပ်ပုံတစ်ပုံ ချိတ်ထားသည်။ အခန်းနောက် သံမဏိစင်ကြီးများပေါ်တွင် ရာဇဝတ်မှုကြီးများတွင် အသုံးပြုခဲ့သည့် သက်သေခံပစ္စည်းများကို သိမ်းဆည်းထားသည်။ ယင်းတို့အထဲတွင် ဓားမြှောင်များ၊ သေနတ်များ၊ အမျိုးမျိုးသော လက်နက်များ၊ ခိုးရာပါပစ္စည်းများ ပါသည်။ ခန်းမကြီး၏လက်ယာဘက်မှာ ဝင်လာသည့် သံဝရန်တာ ပေါင်းကူးကြီးအဆုံးတွင် ဝက်ခြံတစ်ခုရှိ၏။

“ဒီလိုသံလက်ရန်းတွေ တပ်ထားတဲ့ စင်ကြံမျိုးကို ဆပ်ကပ်တွေထဲမှာပဲ မြင်ဖူးသေးတယ်၊ ကျားတွေ ကျားသစ်တွေ ထွက်လာရင် အဲဒီသံပေါင်းကူးကြီးထဲက ထွက်လာရတယ်လေ” ဟု ဟာစရီပါးက နောင်တွင် ပြောပြသည်။

ထိုနေရာကား တရားခံများကို တရားခွင်သို့ ထုတ်လာသည့် လမ်းပေတည်း။ဂုပတားမှာ အာမခံရသဖြင့် ထိုသံပေါင်းကူးကြီးထဲသို့ မဝင်ရ။

ခဏကြာလျှင် အခန်းတစ်ခန်းလုံး လန်ချားသမားတွေ ပြည့်နေလေပြီ။ အချို့က လက်ဖက်ရည်သောက်လျက်၊ အချို့က ဘီဒီဆေးလိပ်များကို ဖွာလျက်၊ အမှုစတင်စစ်ဆေးမည့်အချိန်ကို စောင့်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ဂုပတားမှာ ရှေ့ဆုံးခုံတွင် သူ့ရှေ့နေနှင့်အတူ ထိုင်နေသည်။

နောက်ဆုံးတွင် ညစ်ပတ်သော ဒိုတီကို ဝတ်ဆင်ထားသည့် အမျိုးသားနှစ်ယောက် ရုံးခန်းတွင်းသို့ ဝင်လာကြ၏။ အမှုတွဲတစ်ထပ်ကြီးကို ချိုင်းကြားတွင် ညှပ်ထားကြသည်။ သူတို့ကို ကြည့်ရသည်မှာ သူတို့အလုပ်တွင် အတော်ငြီးငွေ့နေကြပုံရ၏။ သူတို့နှစ်ယောက်မှာ ရှေ့ဖတ်စာရေးကြီးများဖြစ်သည်။ စာရေးတစ်ယောက်က ရုံးခန်းတစ်ခုလုံး ငြိမ်သက်သွားစေရန် လက်ခုပ်တီး၍ အချက်ပေးလိုက်ပြီး တရားခွင်အထက်တွင် ဆွဲထားသည့်ပန်ကာများကို ဖွင့်ရန် အချက်ပေးလိုက်သည်။ ပန်ကာကြီးများမှာ များစွာ အိုမင်းဟောင်းနွမ်းနေလေပြီ။ ပန်ကာခလုတ်ဖွင့်ပြီး အတော်ကြာသည်အတိ ရုတ်တရက်မလည်သေး။ ခွေးသေကောင်ပုပ်တို့ကို ဝလင်စွာ စားသောက်ပြီးနောက် ရုတ်တရက် မပျံနိုင်သေးဘဲ အားယူနေသည့် လင်းတအိုကြီးတစ်ကောင်၏တောင်ပံများနှင့် တူနေသည်။

နောက်ကျောဘက်ရှိ အခန်းတံခါးပွင့်လာပြီး တရားသူကြီး ဝင်လာလေသည်။ တရားသူကြီးကား မျက်မှန်တပ်လျက် ညှိုးငယ်သောမျက်နှာထားကိုဆောင်ထားသည့် ပိန်ပိန်သေးသေး လူတစ်ယောက်ဖြစ်၏။ သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင် သားမွေးကွပ်ထားသည့် ဝတ်ရုံနက်ကြီးတစ်ထည်ကို ဝတ်ထားသည်။ တရားသူကြီးဝင်လာသည့်အခါတွင် အားလုံး မတ်တတ်ရပ်ကြသည်။ ဂုပတားမှာလည်း အရိုက်ခံထားရသည့် ဒဏ်ချက်များကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံး နာကျင်လျက်ရှိရာမှ မတ်တတ်ထ၍ အရိုအသေပေးရသည်။ တရားသူကြီးသည် စင်မြင့်အလယ်ခေါင်ရှိ ရုံးတံဆိပ်တပ်ထားသည့် ကုလားထိုင်ကြီးပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်၏။ စားပွဲတစ်ခုလုံး အိန္ဒိယရာဇသတ်ကြီးစာအုပ်ကြီးနှင့်တကွ အမှုတွဲတွေ၊ စာရွက်ပုံကြီးတွေ ပြည့်နေသဖြင့် တရားသူကြီး၏မျက်နှာကို ကောင်းကောင်း မမြင်ရတော့ပြီ။ 

တရားသူကြီးထိုင်၍ မကြာသေးမီမှာပင် ခိုကလေးတစ်ကောင်သည် ရှေ့စားပွဲပေါ်က စာအုပ်ကြီးပေါ်တွင် လာနားနေကာ လုပ်နေကျ သဘာဝကိစ္စကို လုပ်သွားသည်။ စာရေးတစ်ယောက် ထလာပြီး ဒိုတီဖြင့် စာအုပ်ပေါ်တွင် ပေကျံနေသည့် ခိုချေးတွေကို သုတ်ပစ်ရ၏။ များစွာသော ခိုများသည် နောက်မှ စာအုပ်စင်ကြီးများ၊ ဗီရိုပေါက်ကလေးများထဲတွင် အိုးအိမ်တည်ထောင်နေကြသောကြောင့်ဖြစ်၏။

များမကြာမီ တရားသူကြီး ထွက်လာသည့် အခန်းမှပင် ကာကီဝတ်ရုံကြီးကို ခြုံထားသည့် လူသေးသေးညှက်ညှက်တစ်ယောက် ထွက်လာပြန်သည်။ ထိုလူမှာ မျက်စိစွေလှသဖြင့် ညာဘက်သို့ ကြည့်နေသည်လော၊ ဘယ်ဘက်သို့ ကြည့်နေသည်လော ဆိုသည်ကို မည်သူမျှ ခွဲခြားမရနိုင်ပြီ။ ထိုပုဂ္ဂိုလ်ကား အမှုလိုက် အင်စပက်တော်ကြီးပေတည်း။ တရားခွင်၏လက်ဝဲဘက်တွင်မူ ယူနီဖောင်းဝတ်ထားသည့် ပုလိပ်အရာရှိတစ်ဦး ရပ်နေသည်။

ရှေ့ဖတ်စာရေးကြီးတစ်ယောက်က ဂုပတားသည် ဆယ်ရီတန်လမ်းတွင် ပုလိပ်တစ်ယောက်ကို ရိုက်နှက်ခဲ့ကြောင်းဖြင့် စွဲချက်ကို ဖတ်ပြသည်။ တရားသူကြီးသည် မျက်မှန်ကို ချွတ်ကာ မျက်လုံးများကို မှိတ်လိုက်ပြီးနောက် ခေါင်းကို နောက်သို့မှီ၍ နားထောင်နေသည်။ ဖိုင်တွဲပုံကြီးနားမှ တဖိတ်ဖိတ်တောက်နေသော ခေါင်းပြောင်ကြီးကိုသာ မြင်ရသည်။ ရှေ့ဖတ်စာရေးကြီးက စွဲချက်ကို ဖတ်ပြ၍ ဆုံးသွားသည့်အခါ၌ တရားသူကြီးက တရားခံရှေ့နေအား ဘာပြောစရာရှိသနည်းဟု လှမ်းမေး၏။

ဂုပတားက ရှေ့နေကို ထမပြောဖို့ ရှေ့နေ၏ပခုံးကို လှမ်းကိုင်ပြီး ဆွဲထားသည်။ ဂုပတားသည် သူ့အမှုကို သူ့ဘာသာ လျှောက်လဲချင်သည်။

ဂုပတားက ပုလိပ်တို့က ဌာနတွင် သူ့အား မည်သို့နှိပ်စက်ကြောင်းကို အသေးစိတ် ပြောပြသည့်အခါတွင် ရုံးတွင် လာရောက်နားထောင်သူတို့မှာ နှပ်ညှစ်သူညှစ်၊ ငိုသူငိုနှင့် ဖြစ်နေလေပြီ။ အစိုးရရှေ့နေကြီးနှင့် အမှုလိုက် အင်စပက်တော်တို့က ကြားဖြတ်၍ ပြောသော်လည်း အချည်းနှီးပင်။ တရားသူကြီးမှာလည်း စာအုပ်ပုံနောက်ကွယ်တွင် နှပ်တရှုပ်ရှုပ်နှင့် ဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဂုပတားအား အပြစ်မရှိကြောင်းဖြင့် တရားသေ လွှတ်လိုက်ပြီး သူ့လန်ချားကို ပြန်ပေးရန် ရုံးတော်က စီရင်ချက်ချလိုက်သည်။အမှုစစ်ခြင်းမှာ ဆယ်မိနစ်မျှသာ ကြာ၏။

ဂုပတားအား ရုံးတော်မှ လွှတ်လိုက်သည်ဆိုသည့် သတင်းသည် ကာလကတ္တားမြို့ရှိ လန်ချားသမားများလောကတွင် တောမီးသဖွယ် ပျံ့နှံ့သွားသည်။ ပုလိပ်တို့၏ ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှုကို ကန့်ကွက်ဆန္ဒပြသောအားဖြင့် လန်ချားသမားတို့၏ ဆန္ဒပြပွဲတစ်ခု ပြုလုပ်ရန် ရာဆူးနှင့်တကွ လန်ချားသမား သမဂ္ဂခေါင်းဆောင်များက အဆိုတင်ကြသည်။ သူတို့နှင့်အတူ ဆန္ဒပြရန် ချယ်ဂါရီသမားများသမဂ္ဂနှင့် ဆိုက်ကားသမားများသမဂ္ဂကိုလည်း အကြောင်းကြားကြသည်။

ညနေပိုင်းတွင် ဆန္ဒပြသည့် လူတန်းကြီးသည် ပန်းခြံအဝိုင်းကြီးမှ စတင်ထွက်လာလေသည်။ နိုင်ငံရေးပါတီများက အလံနီများ၊ ပိုစတာကြီးများကို လာပေးကြသည်။ ဆန္ဒပြလူတန်းကြီးတစ်ခုလုံးမှာ အလံနီများဖြင့် နီရဲနေတော့ သည်။ လန်ချားတစ်စီးပေါ်တွင်မူ ဂုပတားသည် ပန်းကုံးများ ဆင်ယင်၍ လိုက်ပါလာ၏။ သူ့ကို လန်ချားသမားများက ကိုက်တစ်ရာပြည့်တိုင်း ဝင်၍ဆွဲပေးကြသည်။ လေးနှစ်လုံးလုံး ဟာစရီပါး ဆွဲခဲ့သည့် လန်ချားအမှတ် ၁၉၉၉ မှာ ဂုပတားစီးဖို့ လန်ချားအဖြစ် အရွေးခံရသည်။

လမ်းမသို့ ရောက်သည့်အခါတွင် ချယ်ဂါရီဆွဲသူများလည်း နောက်ထပ် လိုက်ပါလာကြ၏။ သူတို့ဆန္ဒပြပွဲကြောင့် မြို့ထဲတွင် ယာဉ်အသွားအလာတွေ ပိတ်ကုန်သည်။ ကြွေးကြော်သံများကို လက်သီးလက်မောင်းတန်း၍ ကြွေးကြော်ကြသည်။ သို့ဖြင့် ထိုလူတန်းကြီးသည် ဒါလဟိုဇီပန်းခြံထိပ်သို့ ရောက်အောင် သုံးနာရီကျော်မျှ ချီတက်ခဲ့ရသည်။ အစိုးရရုံးကြီးအနီးသို့ ရောက်သည့်အခါတွင် ပုလိပ်တို့က မော်တော်ကားများ၊ အဓိကရုဏ်းနှိမ်နင်းရေး ကားများဖြင့် ပိတ်တားကာ သေနတ်များ၊ နံပါတ်တုတ်များ စွဲကိုင်၍ အသင့်ဆောင့်နေကြသည်။

ရှေ့တွင် တားဆီးပိတ်ဆို့ထားသည့်နေရာသို့ ရောက်သည့်အခါတွင် လူတန်းကြီးသည် ရပ်သွား၏။ ထိုစဉ် ပုလိပ်အရာရှိတစ်ယောက် ထွက်လာပြီး ဝန်ကြီးချုပ်၏အတွင်းဝန်များရုံးသို့ တင်ပြစရာရှိသလောဟု မေးသည်။ ဂုပတားက မိမိတို့သည် ဝန်ကြီးချုပ်နှင့် တွေ့ဆုံလိုကြောင်းဖြင့် ပြော၏။ ပုလိပ်က သူတို့တောင်းဆိုချက်ကို ဆိုင်ရာသို့ တင်ပြပေးမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြော၏။

ခဏကြာလျှင် ပုလိပ်အရာရှိ ပြန်ရောက်လာကာ ဝန်ကြီးချုပ်က သူတို့ကိုယ်စားလှယ်လေးဦးကို လက်ခံတွေ့ဆုံမည်ဆိုသဖြင့် ရာဆူး၊ ဂုပတားနှင့် အခြားခေါင်းဆောင်နှစ်ယောက်တို့ အကာအရံထဲသို့ ဝင်လာခဲ့ကြသည်။ နာရီဝက် ကြာ၍ ပြန်ထွက်လာသည့်အခါတွင်ကား သူတို့မျက်နှာများမှာ ဝင်းထိန်နေကြသည်။ အထူးသဖြင့် ဂုပတားမှာ ပို၍ပင် ဝင်းထိန်နေသည်။ နောင်တွင် ထိုသို့ ညှဉ်းပန်းခြင်း မပြုအောင် အရေးယူမည်ဟု ပြောလိုက်ကြောင်း၊ သက်ဆိုင်သူ ပုလိပ်များကိုလည်း အရေးယူမည်ဖြစ်ကြောင်းဖြင့် ပြောလိုက်ကြောင်း သိရသည်။လက်ခုပ်ဩဘာသံများ ပေါ်လာကာ ရာဆူး၊ ဂုပတားနှင့် ခေါင်းဆောင် နှစ်ဦးကို ပန်းကုံးများ စွပ်ကြသည်။

ထိုနေ့က ဆန္ဒပြပွဲမှာ ချောချောမောမော ပြီးသွားသည်။ ဂုပတားက ဟာစရီပါး၏လန်ချားပေါ်သို့ တက်သည်။ သူတို့မိတ်ဆွေတစ်သိုက်သည် အောင်ပွဲအထိမ်းအမှတ်အဖြစ် ဂန်ဂူလီလမ်းက ဘုံဆိုင်တစ်ဆိုင်သို့သွား၍ အရက်သောက်ကြသေးသည်။ အရက်ဆိုင်မှ ထွက်ခါနီးတွင် စက်ဘီး ဘီးပေါက်သံလိုလို အသံတစ်ခုကို ဟာစရီပါး ကြားလိုက်ရ၏။ ဂုပတားသည် တစ်ချက်မျှ အော်ကာ လန်ချားလှည်းသန်ကို မှီနေရာမှ မြေကြီးပေါ်သို့ လဲကျသွားသည်။ ကြည့်လိုက်သည့်အခါတွင် ဂုပတား၏နားထင်တွင် အပေါက်တစ်ပေါက်မြင်လိုက်ရပြီး သွေးတွေ စီးထွက်နေသည်။ ဂုပတားသည် စကားပြောရန် ကြိုးစားသေး၏။ သို့ရာတွင် မပြောနိုင်တော့ပြီ။

“ကျွန်တော်တို့ရန်သူတွေက ကျွန်တော်တို့ကို လက်စားချေလိုက်တာလေ၊ ကျွန်တော်တို့မှာ သူရဲကောင်းတစ်ယောက် ဆုံးရှုံးသွားခဲ့ရပြီ” ဟု ဟာစရီပါးက ပြောသည်။

အပိုင်း(၁၂)ဆက်ရန်

မြသန်းတင့်