သုခမြို့တော် (အပိုင်း - ၉)

"ကျွန်တော်ပြောတာကို သေသေချာချာ စဉ်းစားပါ ဆရာ၊ ဆရာ့ကို သူတို့က အဆီအသား အကုန်လုံး ဝါးမျိုပစ်လိုက်မှာ၊ နောက်ဆုံး အရိုးချည်းပဲ ကျန်တော့မှာ။ ဆရာက လူဖြူဆိုတော့ အရေးရှိရင် ဆရာ့ဆီကိုပဲ လာပြီး တောင်းကြရမ်းကြမှာပဲ။ မဟုတ်တာဆရာရယ်၊ ရပ်ကွက်ထဲမှာ ဥရောပတိုက်သား အငတ်ငတ် အပြတ်ပြတ် သွားနေတယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်ဖြင့် ဒီတစ်ခါပဲ ကြားဖူးသေးတယ်"

ကိုဗာစကီးသည် သာသနာပြုအသင်းမှ အိန္ဒိယအမျိုးသား သင်းအုပ်ဆရာတစ်ယောက် ပြောလိုက်သော စကားများကို ကြားယောင်နေသည်။ ကိုဗာစကီးသည် ဖျားနေသော ကလေးငယ်တစ်ယောက်အတွက် ဆေးလာတောင်းသော ကလေးအမေတစ်ယောက်ကို အက်စပရင်ဆေးပြားတွေ ပေးနေသည်။ မျက်စိကွယ်နေသည့် မိန်းကလေး၏မျက်လုံးပြန်မြင်သွားခြင်း၊ ရောဂါဝေဒနာသည်တို့အား ဂရုတစိုက် ပြုစုစောင့်ရှောက်ခြင်းတို့ကြောင့် ကိုဗာစကီးသည် သုခမြို့တော်တွင် ဆန်တာကလော့စ်လိုဖြစ်နေသည်။ ကိုဗာစကီးသည် သူတို့ပြောသည့်စကားများကို စိတ်ဝင်စားစွာ နားထောင်သည်။ သူတို့၏ခံစားချက်များကို စာနာ နားလည်သည်။ သူတို့ကလည်း သူတို့မျှော်မှန်းချက်များ၊ ခံစားချက်များကို ဖွင့်ပြောကြသည်။ သို့ဖြင့် သုခမြို့တော်မှ လူများသည် အရေးကိစ္စကြုံလာသည်နှင့် ကိုဗာစကီးကို “ကယ်တင်ရှင်” ဟု အောက်မေ့လာကြသည်။ 

မြူနီစပယ်က သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်နှင့်သူ သူတို့ရပ်ကွက်တွင် ရေတွင်းတူးပေးလျှင်လည်း ကိုဗာစကီးကြောင့်ဟု ထင်ကြသည်။ ဆောင်းရာသီ အချမ်းပေါ့လျှင်လည်း သူ့ကြောင့်ဟု ထင်ကြသည်။ အကြောင်းကိစ္စတစ်ခု ကြုံလာလျှင် လူပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်၏ စွမ်းဆောင်မှုကြောင့်ဟု ထင်တတ်ကြသည်မှာ ဟိန္ဒူတို့၏ဝိညာဉ်တွင် အမြစ်တွယ်နေလေပြီ။ ဤသည်မှာလည်း မဆန်းပါ။ အိန္ဒိယတွင် အစဉ်အလာရှိခဲ့သည့် ဇာတ်ခွဲခြားသည့်စနစ်ကြောင့်ဖြစ်ပါသည်။ ထို့ပြင် လူမှုအစုတိုင်းတွင် သူတို့အစု၏ သက်သာချောင်ချိရေးကို ဦးဆောင်ဦးရွက်လုပ်ပေးသူတစ်ယောက်ယောက် ရှိနေတတ်သောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ 

အိန္ဒိယပြည်တွင် လူဖြစ်ရသည်မှာ မလွယ်ပါ။ ကိုယ့်တွင် အဆက်အသွယ်ကောင်းကောင်း မရှိလျှင် သို့မဟုတ် ပေါက်ပေါက်ရောက်ရောက် မရှိလျှင် ဘာအခွင့်အရေးမျှ ရဖို့မလွယ်ပါ။ အုပ်ချုပ်ရေးဘက်တွင် ဖြစ်စေ၊ ပုလိပ်ဘက်တွင်ဖြစ်စေ၊ ဆေးရုံတွင်ဖြစ်စေ အဆက်အသွယ်ကလေးမှမရှိလျှင် ဘာမျှမလွယ်ပါ။ ဤတွင် သူတို့ရပ်ကွက်ထဲသို့ ရောက်လာသော ကိုဗာစကီးသည် လူဖြူဖြစ်နေသည့်အတွက် သူလုပ်ပေးလျှင် အားလုံးဖြစ်နိုင်သည်ဟု သူတို့ထင်လာကြသည်။ သူ့လည်ပင်းတွင် ချိတ်ဆွဲထားသည့် လက်ဝါးကပ်တိုင်နှင့် သူ့သားရေအိတ်ကလေးထဲတွင် ရှိသည့် ပိုက်ဆံကလေးများသည် သူတို့ရပ်ကွက်မှ ဆင်းရဲသူ ဆင်းရဲသားအမြင်ဖြင့်ကြည့်လျှင် ကာလကတ္တားမှ နာမည်ကျော် ကုဋေကြွယ် သူဌေးကြီးဖြစ်သည့် ဂျီ၊ ဒီ၊ ဘာလား ကဲ့သို့ပင် အလှမ်းမမီနိုင်လောက်အောင် ဝေးလံသည့်အရာများဖြစ်နေသည်။

ကိုဗာစကီးသည် သူ့ကို ဆင်းရဲသားများက ဤသို့ထင်ကြသည့်အခါတွင် တော်တော်စိတ်ပျက်သွား၏။ သူသည် သူတို့အမြင်တွင် ဆန်တာကလော့စ်လို ဖြစ်ချင်သူမဟုတ်၊ သူတို့ကို ကုသစောင့်ရှောက်ပေးသည့် ကယ်တင်ရှင်မျိုး ဖြစ်ချင်သူမဟုတ်၊ သူတို့လို ဆင်းရဲသားအညတရဖြစ်ချင်သည်။

"ကျွန်တော့်ရည်ရွယ်ချက်က သူတို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ယုံကြည်မှုရှိတဲ့လူတွေ ဖြစ်စေချင်တယ်။ ဒါမှ စိတ်ပျက်အားငယ်တာတွေ ပျောက်ပြီး သူတို့ဘဝ တိုးတက်ရေးအတွက် သူတို့ဘာသာ ဆောင်ရွက်ရဲ၊ လုပ်ရဲကိုင်ရဲ ရှိလာမှာ"ဟု ကိုဗာစကီးက ပြော၏။

ဒူးဂါးပွဲတော် မတိုင်မီကလေးတွင် ကိုဗာစကီး၏ဆန္ဒပြည့်သွား၏။ တစ်ညနေ၌ မာဂရီတာ ခေါင်းဆောင်သည့် အိမ်နီးနားချင်းတစ်သိုက်သည် သူ့တဲကလေးသို့ ရောက်လာကြ၏။

“ဆရာကြီး၊ ကျွန်မတို့ရပ်ကွက်ထဲက လူထုအတွက် ကျွန်မတို့ လုပ်ချင်တာလေးတစ်ခုရှိလို့ပါ၊ အဲဒါ ဆရာကြီးနဲ့ လာတိုင်ပင်ကြည့်တာ”

မာဂရီတာက အစပျိုး၏။ သူနှင့်အတူ ဟိန္ဒူအမျိုးသား လင်မယားနှစ်ယောက်၊ အင်္ဂလိပ်ကပြား ခရစ်ယာန်တစ်ယောက်၊ မူဆလင် အလုပ်သမားတစ်ယောက်၊ အသက်နှစ်ဆယ်အရွယ်ရှိ အာသံသူ မိန်းကလေးတစ်ယောက်တို့ ပါလာကြသည်။ ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်တွင်ရှိသည့် ဆင်းရဲသား ခြောက်ယောက်တို့က သူတို့လူထုကောင်းကျိုးအတွက် တစ်ခုခုလုပ်ချင်သည်ဆိုသည်မှာ ကောင်းသောလက္ခဏာဖြစ်သည်။ 

ဟိန္ဒူဘာသာဝင် လင်မယားနှစ်ယောက်ဖြစ်သည့် ဂို့ရှ်ဇနီးမောင်နှံမှာ သနားကမားရှိကြသည်။ ကျန်းမာ၍ ထက်ထက်သန်သန်ရှိကြသည်။ 

မိန်းကလေးမှာ ဇာပဝါအနီကလေးကို မျက်နှာပေါ် တွင် လွှမ်းထား၏။ သူ့ဇာပန်းပဝါအနီအောက်မှ ကြည်လင်ဝင်းဖန့်သော သူ့အသားအရေနှင့် သူ့မျက်နှာပုံပန်းသည် ရီနေဆွန်းခေတ်က ပန်းပုရုပ်တုတစ်ရုပ်နှင့် တူနေသည်။ တဖျပ်ဖျပ်တောက်နေသော သူ့မျက်လုံးများသည် ထိုမိန်းကလေးက ထက်သန်မှုကို ဖော်ပြနေသကဲ့သို့ရှိ၏။ သူ့အမည်မှာ သျှန်တာဖြစ်ပြီး ဂင်္ဂါမြစ်ဝကျွန်းပေါ်ရှိ နယ်ကြီးတစ်နယ်မှ လယ်သမားတစ်ဦး၏သမီးဖြစ်သည်။ သူ့အဖေသည် ကလေးရှစ်ယောက်ကို ကျွေးရန်အတွက် သူတို့ရွာမှ တံငါသည်များနှင့်အတူ ရေလွှမ်းနေသည့် ဆန္ဒာဗန်တောကြီးထဲသို့ လိုက်သွားကာ ပျားဖွပ်ရ၏။ တစ်နေ့တွင်မူ သူ့အဖေသည် ပျားဖွပ်ရာမှ ပြန်မလာတော့၊ ထိုတောထဲတွင် သောင်းကျန်းနေသည့် လူသားစား ကျားကြီးနှင့် တွေ့သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထိုတောထဲတွင် ကျားကိုက်ခံရသည့် ပျားဖွပ်သမားပေါင်း သုံးရာကျော်လောက် ရှိခဲ့လေပြီ။ 

သျှန်တာသည် မူလတန်းကျောင်းကလေးတစ်ကျောင်းရှိ ရေတွေ အိုင်ထွန်းနေသော ရွှံ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် မုတ်ဆိတ်ဖားဖားနှင့် သူ့ယောက်ျား ကျောင်းဆရာ အာရှစ်ကို တွေ့ခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ အာရှစ်မှာ ထိုစဉ် အသက်နှစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်ရှိလေပြီ။ လယ်ကူလီတစ်ယောက်၏သားဖြစ်သည်။

သူတို့နှစ်ယောက်သည် အချစ်အတွက် လက်ထပ်ခဲ့ကြသည်။ ဆရာတပည့် အစဉ်အလာကို ဆန့်ကျင်ခဲ့ကြ၏။ ထို့ကြောင့် အသိုက်အဝန်းက ဝိုင်း၍ ကြဉ်ကြသည့်အခါ၌ သူတို့နှစ်ယောက်သည် တစ်နှစ်လောက် အငတ်ငတ် အပြတ်ပြတ်ဖြင့် ဘဝကို ရင်ဆိုင်ခဲ့ကြသည်။ ထို့နောက်တွင် အာရှစ်သည် သီလရှင်ဆရာကြီး မာသာထရီဇာ ဖွင့်လှစ်ထားသည့် မသန်မစွမ်းကလေးများကျောင်းတွင် ဆရာအလုပ်ကို ရခဲ့သည်။ သျှန်တာမှာလည်း ဟောင်ရာတံတားကြီးတစ်ဖက်ရှိ မူလတန်းကျောင်းကလေး တစ်ကျောင်းတွင် ကျောင်းဆရာမအလုပ် ရလာခဲ့သည်။ သားဦးကလေးကို မွေးပြီးသည့်နောက်တွင် သုခမြို့တော်က ဟိန္ဒူရပ်ကွက်ထဲတွင် အခန်းကလေးတစ်ခန်း ရလာကြသည်။ သူတို့ လင်မယားနှစ်ယောက်၏ နှစ်ယောက်ပေါင်း လခသည် တစ်လမှ ငွေနှစ်ရာကျော်ကျော်ကလေးရှိသော်လည်း သုခမြို့တော်တွင် ထိုသို့သော လစဉ်ဝင်ငွေသည် နည်းသည့်ဝင်ငွေမဟုတ်။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် ဤရပ်ကွက်က လူတွေအတွက် တတ်နိုင်သည့် ကုသိုလ်တစ်ခု လုပ်ချင်နေကြသည်။

သူတို့နှင့်အတူပါလာသည့် အင်္ဂလိပ်-အိန္ဒိယ ကပြားအမည်မှာ နည်းနည်းတော့ ကြီးကျယ်သည်ဟု ဆိုရမည်။ သူ့အမည်အရ အရစ်တိုတယ်ဂျွန်။ လူက သေးသေးညှက်ညှက်၊ မျက်နှာက ညှိုးငယ်လျက်။ ထိုရပ်ကွက်ကလေးက လူများထုံးစံ တစ်စုံတစ်ရာကို စိုးရိမ်သောကရောက်နေသည့်ဟန်။ သူသည် မီးရထားဌာနတွင် အလုပ်လုပ်သူဖြစ်သည်။ 

နောက်တစ်ယောက်မှာ အသက် ငါးဆယ့်နှစ်နှစ်ရှိ မူဆလင်အမျိုးသား ဆာလာဒင်ဖြစ်သည်။ မုတ်ဆိတ်တိုတိုကလေးနှင့်။ ခေါင်းပေါ်တွင် အစ္စလာမ်ဘာသာဝင်တို့ ဆောင်းသည့် အဝတ်ဦးထုပ်အပြားကလေးကို ဆောင်းထားသည်။ သူတို့အထဲတွင် ဆာလာဒင်သည် သည်ရပ်ကွက်ကလေးထဲသို့ အစောဆုံးရောက်သူဖြစ်သည်။ လွန်ခဲ့သော အနှစ် နှစ်ဆယ်၊ အရှေ့အနောက် ပါကစ္စတန်ပြည်နယ်ကို ခွဲကြတုန်းက သတ်ကြဖြတ်ကြရာတွင် ဆင်လာဒင်သည် ထွက်ပြေးလွတ်မြောက်လာခဲ့ပြီး သုခမြို့တော်တွင် မူလာကြီးနှစ်ဦးအား ထမင်းကျွေးရင်း သူတို့နှင့်အတူ တဲကလေးတစ်လုံးထဲတွင် အတူနေခဲ့သည်။  

ယခု သုခမြို့တော် အမည်တွင်သော ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင် သူတို့ငါးယောက်က ကောင်းမှုကုသိုလ်တစ်ခုခု လုပ်ချင်သည်ဟု ပြောနေလေပြီ။ လူပေါင်းခုနှစ်သောင်းလောက် မှီတင်းနေထိုင်သည့် သည်ရပ်ကွက်ကလေးသည် အမှန်အားဖြင့် မရဏစခန်းထောက်တစ်ခုနှင့် တူသည်။ ထိုရပ်ကွက်ကလေး၌ နှစ်စဉ် လူပေါင်းရာပေါင်းများစွာတို့သည် ချောင်းဆိုးသွေးပါရောဂါ၊ ကိုယ်ရေရောဂါ၊ ဝမ်းကိုက်ရောဂါ၊ အစာအာဟာရချို့တဲ့သဖြင့် ဖြစ်ပွားသော ရောဂါပေါင်းစုံတို့ဖြင့် တဖြုတ်ဖြုတ် သေနေကြသည်။ သည်ရပ်ကွက်ကလေးတွင် နေထိုင်သူတို့သည် အသက်လေးဆယ်ပြည့်အောင် နေရသူများ ရှားလှဘိခြင်း။ 

ထိုရပ်ကွက်မျိုးတွင် အများ၏သက်သာချောင်ချိရေးအတွက် ကုသိုလ်ပြုမည်ဆိုလျှင် ကုသိုလ်ပြုစရာတွေ အများကြီးရှိသည်။ ဆေးပေးခန်းဆောက်မလား၊ ကိုယ်ရေရောဂါသည်ဆေးရုံ ဖွင့်မလား၊ ကလေးဆေးရုံဖွင့်မလား၊ သို့မဟုတ်သေးလျှင် အစာအာဟာရချို့တဲ့သည့် ကလေးများအတွက် နို့မှုန့်ဝယ်၍ ဝေငှမည်လား၊ သောက်ရေအလို့ငှာ ရေတွင်းတွေ တူးပေးမည်လား၊ ရေဘုံပိုင် ဖွင့်ပေးမည်လား၊ သို့မဟုတ်သေးလျှင် အိမ်သာတွေ တူးပေးမည်လား၊ မြောင်းပုပ်တွေ ဆယ်ပေးမည်လား လုပ်စရာတွေ တစ်ပုံတစ်ပင်ရှိသည်။

“ဒီရပ်ကွက်မှာ လူတွေအတွက် ဘာအရေးကြီးဆုံးလဲ၊ သူတို့ ဘာကို အလိုချင်ဆုံးလဲဆိုတာကို ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် လေ့လာကြည့်ကြပါ”

ကိုဗာစကီးက ပြောသည်။ 

သုံးရက်အကြာတွင် အဖြေထွက်လာလေပြီ။ သူတို့အဖြေများမှာ တစ်သဘောတည်းဖြစ်နေသည်။ ရပ်ကွက်လူထု သို့မဟုတ် သုခမြို့တော်လူထု၏လိုလားချက်မှာ ကိုဗာစကီး မျှော်လင့်ထားသည်နှင့် တစ်ခုမျှမတူ။ သူတို့၏နေရေး ထိုင်ရေး အခြေအနေကို ပြောင်းလဲဖို့ တစ်ခုမျှမပါ။ သူတို့ကလေးငယ်များ၏ ခန္ဓာကိုယ် တိုးတက်ဖွံ့ဖြိုးဖို့ကိစ္စ တစ်ခုမျှမပါ။ သူတို့ကလေးငယ်များ၏ စိတ်ဓာတ်ပြုပြင်ရေးနှင့် ပတ်သက်သော ကိစ္စဖြစ်သည်။ သူတို့အားလုံးကပင် ကလေးငယ်များ၊ အထူးသဖြင့် ဈေးဆိုင်များ အလုပ်ရုံများတွင် လုပ်ရသည့် ကလေးငယ်များအတွက် ညကျောင်းတစ်ကျောင်း ထောင်ပေးရန် ဆန္ဒရှိကြသည်။ သူတို့က ကျောင်းစာသင်ခန်း အဆောက်အအုံရှာပြီး မိမိက ကျောင်းဆရာ နှစ်ယောက်အတွက် ထောက်ပံ့ကြေးကို ရှာမည်ဟု ကိုဗာစကီးက ပြောသည်။ 

“ဒါလဲ သူတို့ဘဝကို သူတို့ဘာသာ ပြောင်းလဲအောင် ကြိုးပမ်းတဲ့ ကြိုးပမ်းမှုတစ်ခုပေါ့။ ဒီတော့ ကျွန်တော့်ရည်ရွယ်ချက် အောင်မြင်တာပါပဲ” ဟု ကိုဗာစကီးက ဆိုသည်။

ပထမခြေလှမ်းအဖြစ် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ညီညွတ်ပြီး အများအကျိုးရှိသည့် လုပ်ငန်းကလေးများကို လုပ်ရန် အစည်းအဝေးကလေးတစ်ခု ကျင်းပသည်။ ထိုအစည်းအဝေးတွင် ကိုဗာစကီးက လူနာများကို ကာလကတ္တားဆေးရုံကြီးသို့ ပို့ပေးသည့် လုပ်ငန်းကိုလည်း လုပ်သင့်သည်ဟု အကြံပေး၏။ ရောဂါသည်များသည် သူတို့ဘာသာသူတို့ ဆေးရုံသို့ သွားရမည်ကို ကြောက်ကြသည်။ မကြောက်ဘဲ ရှိပါမည်လော။ ဆေးရုံတက်ခွင့်အောင် လုပ်ရသည့်ကိစ္စသည်

သေရခြင်းထက်ပင် ခက်သည့်ကိစ္စဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သေသာ သေလိုက်ချင်သည်၊ ဆေးရုံကိုတော့ မသွားချင်ကြ။

ကိုဗာစကီး၏အခန်းလေးထဲတွင် လုပ်သည့် အစည်းအဝေးသို့ မည်သူမဆို တက်နိုင်ခွင့်ရှိသည်။ ဤတွင် သူတို့ရပ်ကွက်ရှိ လူများသည် ကိုဗာစကီးတို့အဖွဲ့ကလေးကို ယုံကြည်လာခဲ့ကြသည်။ ကိုဗာစကီးက သူ့အဖွဲ့ကလေးကို “အပြန်အလှန် ကူညီရေးအသင်း” ဟု အမည်ပေး၏။ ထိုအခါတွင်မှ လောကတွင် မိမိတို့ထက် အခြေအနေဆိုးသူတွေ ရှိပါသေးတကားဟု လူတွေ သဘောပေါက်လာကြသည်။ အစည်းအဝေးကို ခရစ်ဝင်ကျမ်းမှ စာတစ်ပိုဒ်ကို ဖတ်ပြီးမှ ဖွင့်ရန် စည်းကမ်းချမှတ်ထား၏။

“ဆင်းရဲသားတွေကြားထဲမှာတော့ ခရစ်ဝင်ကျမ်းလောက် ဖတ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ကျမ်းစာအုပ် မရှိတော့ဘူးလေ။ ခရစ်တော်ဟာ ဆင်းရဲသားတွေအပေါ်မှာ ဘယ်လို ကူညီစောင်မတော်မူတယ်၊ ဘယ်လို မေတ္တာထားတယ် ဆိုတာကို ထင်ထင်ရှားရှား သိနိုင်တာပေါ့။ ဘယ်ဘာသာဝင်ပဲဖြစ်ဖြစ် ခရစ်တော်ရဲ့ ထေရုပ္ပတ္တိကိုဖတ်ရင် သာဓုမခေါ်ဘဲ မနေနိုင်ဘူး မဟုတ်လား။ ခရစ်ဝင်ကျမ်းက ဟောကြားတဲ့ ဒေသနာတော်တွေနဲ့ ခရစ်တော်ရဲ့ ဝေဒနာကြားမှာပဲဖြစ်ဖြစ် တစ်ခုနဲ့တစ်ခု ဆက်သွယ်နေတယ်ဆိုတာကို ခရစ်ဝင်ကျမ်းကို ဖတ်လိုက်ရင် သဘောပေါက်လာကြမှာပဲ မဟုတ်လား”

ထိုဆက်သွယ်မှုကို သဘောအပေါက်ဆုံးသူမှာ အာသံနယ်သူ အမျိုးသမီးကလေးဖြစ်သည်။ သူ့အမည်မှာ ဗန်ဒူနာဟုခေါ်သည်။ ဗန်ဒူနာသည် ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တစ်ဦးဖြစ်သည့်တိုင် ခရစ်ဝင်ကျမ်းလာ ဒေသနာတို့ကို ကောင်းစွာ

သဘောပေါက်သည်။ ပရဟိတကို ဆောင်ခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်ကို တွေ့နိုင်သည်ဟူသော ခရစ်ဝင်ကျမ်းလာ စကားကို သူနားလည်သည်။ 

"ဗန်ဒူနာဟာ တော်တော်ထူးခြားတဲ့ ကလေးမပဲ။ သူတစ်ပါးက သူတို့ဒုက္ခဝေဒနာတွေကို ပြောပြရင် သေသေချာချာ နားထောင်ပြီး အဲဒီဝေဒနာတွေကို ခွဲဝေ ခံစားတတ်တယ်။ သူများရဲ့ ဒုက္ခဝေဒနာကို ကိုယ့်ဒုက္ခဝေဒနာလို့ နှလုံးသွင်းနိုင်တယ်"

သို့ရာတွင် သူတစ်ပါး၏ဒုက္ခဝေဒနာကို ခွဲဝေခံစားရာတွင် ထက်သန်ပြင်းပြသော ဗန်ဒူနာသည် သူ့ကိုယ်ရေးကိုယ်တာနှင့် ပတ်သက်လာလျှင်မူ မသင်္ကာစရာကောင်းလောက်အောင် လျှို့ဝှက်လွန်းနေသည်။ သူ့အကြောင်းကို မေးလိုက်လျှင် ဗန်ဒူနာသည် ဘာကိုမျှ မပြောတော့ဘဲ ဆာရီအဖျားကို မျက်နှာတွင် ဆွဲဖုံးလိုက်ကာ ခေါင်းငုံ့နေတတ်၏။

“သခင်ယေရှုက သူများတွေကိစ္စကို ဒီလောက်မစူးစမ်းပါဘူး ဆရာကြီးရယ်၊ ဒါတွေက သိပ်အရေးမကြီးပါဘူး” ဟု ပြောတတ်သည်။

သို့ရာတွင် တစ်ခွန်းစ နှစ်ခွန်းစ ပြောကြည့်ခြင်းဖြင့် မြင့်မားဝေသီသည့် တောင်တန်းကြီးများပေါ်မှ အာသံနယ်သူကလေးသည် ညစ်ပတ်ပေရေသော ကာလကတ္တားဆင်းရဲသားရပ်ကွက်များတွင် အဘယ့်ကြောင့် လာသောင်တင်နေကြောင်း ကိုဗာစကီး တဖြည်းဖြည်း သိလာခဲ့ရသည်။

သူ့အဖေသည် ဟိမဝန္တာတောင်ခြေရင်းရှိ ကလင်ပုံနယ်မြေမှ အာသံလယ်သမားတစ်ဦးဖြစ်၏။ ထိုဒေသက လယ်သမားများနည်းတူ သူ့အဖေသည် တောင်ပေါ်တွင် လှေကားထစ် လယ်တည်ကာ စပါးစိုက်ခဲ့သည်။ သူတို့လင်မယားနှင့် သားသမီးလေးယောက် စားလောက်ရုံလောက်တော့ ရပါ၏။ သို့ရာတွင် မကြာမီမှာပင် ကာလကတ္တားမှ လုပ်ငန်းရှင်များ ရောက်လာကာ ထိုတောင်ခြေရင်းက တောကြီးများကို ခုတ်ထွင်ရှင်းလင်းကြသည်။ နှစ်မကြာမီအတွင်းတွင် ထိုဒေသသည် အပြောင်းလဲကြီး ပြောင်းလဲသွားခဲ့လေပြီ။ ဒီဒေသတွင် လက်ဖက်ခြံများ စိုက်ပျိုးရန် သစ်ခုတ်သမားတွေလာပြီး သစ်ခုတ်ကြသဖြင့် တဖြည်းဖြည်း တောပြုန်းသွားခဲ့သည်။ 

ဤတွင် လယ်သမားများမှာ ထင်းမရှိတော့သဖြင့် ခပ်ဝေးဝေးမှ တောများထဲသို့သွား၍ ထင်းခုတ်ကြရသည်။ လယ်သစ်တည်လိုလျှင်လည်း ခပ်ဝေးဝေးသို့သွား၍ မြေသစ် ရှာကြရသည်။ ထို့ကြောင့် တောမီးရှို့ကြသည်။ ဤတွင် သစ်ပင်တို့ အချိန်မီ မပေါက်လာတော့ဘဲ မြေဆီတိုက်စားကာ ခန်းသွားခဲ့သည်။ စားကျက်များ ပြုန်းကုန်သဖြင့် ကျွဲ၊ နွား တိရစ္ဆာန်အများအပြား သေကြေခဲ့ကြရသည်။ ထင်း ရှားသဖြင့် နွားချေးစသည်တို့ကို ထင်းလုပ်၍ အသုံးပြုကြသည့်အတွက် မြေသြဇာမချနိုင်တော့ဘဲ မြေများ ညံ့ဖျင်းကာ အထွက်လျော့လာခဲ့သည်။ သစ်တောပြုန်းသဖြင့် ရေမထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ရေခန်းလာခဲ့သည်။ ချောင်းများတွင် ရေခန်းကုန်ကြပြီး ကန်များတွင်လည်း ရေမရှိတော့။ 

အာသံပြည်သည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် မိုးရေချိန်အများဆုံး ဒေသဖြစ်သည့်အတွက် (တစ်နှစ်လျှင် မိုးရေချိန် လက်မ ၆၀ မှ ၄၀၀ အတွင်းရှိသည်။) စိုက်ပျိုး၍ကောင်းသော မြေဆီမြေနှစ်များ မိုးတွင်းဆိုလျှင် မျောပါကုန်ကြကာ ကျောက်စရစ်ကုန်းကြီးတွေ၊ ကျောက်တောင်ကြီးတွေ ပေါ်၍ ကျန်ရစ်ခဲ့ကြသည်။ နှစ်အနည်းငယ်အတွင်းတွင် ထိုဒေသသည် သဲကန္တာရကြီးတစ်ခုနှယ်ဖြစ်သွားခဲ့ပြီ။ ထိုဒေသခံတို့အဖို့ သူတို့ဇာတိကို စွန့်ကာ သူတို့ကို လာရောက်ဖျက်ဆီးသွားသည့် မြို့ကြီးများသို့ ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ရန်မှအပ တခြားလမ်းမရှိတော့။

ကာလကတ္တားသို့ ပြောင်းလာသည့်အခါတွင် ဗန်ဒူနာသည် လေးနှစ်သမီးသာရှိသေး၏။ အထည်ဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် အလုပ်လုပ်နေသော ဆွေမျိုးတစ်ယောက်၏အကူအညီဖြင့် သုခမြို့တော်တွင် အခန်းကလေးတစ်ခန်းရသည်။ သုခမြို့တော်ရောက်ပြီး ငါးနှစ်အကြာတွင် သူ့အဖေသည် ချောင်းဆိုးသွေးပါရောဂါဖြင့် ဆုံးပါးသွားခဲ့သည်။ သူ့အမေသည် ကလေးလေးယောက်ကို ရတတ်သမျှဖြင့် ရှာဖွေကျွေးခဲ့သည်။ နောက်တစ်နှစ်ကျော်တွင် သူ့အမေသည် အိမ်ထောင်သစ်ထူလိုက်၏။ သို့ရာတွင် သူ့ယောက်ျားသည် မကြာမီမှာပင် အလုပ်လုပ်ရန် အိန္ဒိယတောင်ပိုင်းသို့ ထွက်သွားခဲ့သည်။ ဤတွင် သူ့အမေသည် အမှိုက်ပုံများထဲမှ သံတိုသံစများ၊ ကြေးတိုကြေးစများကို ကောက်ကာ အရည်ကျို၍ ရောင်းသည့် သံတိုသံစဆိုင်များသို့သွား၍ သွင်းခြင်းဖြင့် သူတို့သားသမီးလေးယောက်ကို ရှာဖွေကျွေးခဲ့ရပြန်သည်။

ဗန်ဒူနာသည် အသက်ဆယ့်တစ်နှစ်အရောက်တွင် အလုပ်ဝင်လုပ်ရသည်။ ပထမ ဂျပ်စက္ကူသေတ္တာလုပ်သည့် အလုပ်ရုံတစ်ခုတွင် လုပ်ပြီး ထိုနောက်တွင် မော်တော်ကားအပိုပစ္စည်းလုပ်သည့် ဝပ်ရှော့တစ်ခုတွင် အလုပ်လုပ်သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ ဗန်ဒူနာသည် အိမ်တွင် မိသားစုကို ထမင်းရှာကျွေးရသည့်တာဝန်ကို တစ်ဦးတည်း ယူခဲ့ရလေပြီ။ သူ့အမေမှာ ချောင်းဆိုးသွေးပါရောဂါဖြင့် အိပ်ရာထဲတွင် လဲခဲ့လေပြီ။ ဗန်ဒူနာသည် မနက်ငါးနာရီထိုးသည်နှင့် အိမ်မှ ထွက်ကာ ညဆယ်နာရီထိုးမှ အိမ်ပြန်ရောက်တော့သည်။ သူ့အလုပ်သို့ ဘတ်စ်ကားစီးရသည်ကပင် နှစ်နာရီကျော်ကြာသည်။ သုံးမိုင်ကျော်လောက်လည်း ခြေကျင်လျှောက်ရသေးသည်။ တစ်ခါတလေ လျှပ်စစ်ဓာတ်အားပြတ်သည်နှင့် ကြုံလျှင် ဗန်ဒူနာသည် အိမ်သို့ပြန်၍မရတော့ဘဲ စက်ဘေးမှာပင် အိပ်ရသည်။ လျှပ်စစ်ပြန်လာလျှင် တစ်နေ့အတွက် အလုပ်ချိန်ပြည့်အောင် လုပ်ပေးရန်လည်း စောင့်နေရခြင်းဖြစ်၏။

ကာလကတ္တားတွင် ရာထောင်ပေါင်းများစွာသော အလုပ်သမားများသည် လျှပ်စစ်ဓာတ်အား ပြတ်သည့်အခါမျိုးတွင် နေ့တွက်လုပ်ခအပြည့်ရရန်အတွက် ထိုသို့ပင် စက်နားတွင် စောင့်အိပ်ပြီး လျှပ်စစ်ဓာတ်အား လာသည်နှင့် ထ၍ အလုပ်လုပ်ကြရသည်။ ဗန်ဒူနာသည် တစ်နေ့လျှင် လုပ်ခ လေးကျပ်ရ၏။ ထိုလေးကျပ်သော အသပြာသည် သူတို့နေထိုင်သည့် “အခေါင်း” ကလေး အတွက် တစ်နေ့တာ အခနှင့် အမေနှင့်မောင်လေးများအတွက် ထမင်းတစ်ပန်း ကန် သို့မဟုတ် ချာပါတီ နှစ်ချပ်ကို တစ်ခါစားနိုင်သည်။ 

တနင်္ဂနွေနေ့များနှင့် ပွဲတော်နေ့များတွင် ဗန်ဒူနာသည် အနားမနေ။ သူနှင့် အရွယ်တူများလိုလည်း ပွဲလမ်းသဘင်တွေကို လျှောက်သွားခြင်းမရှိ။ သူတို့ရပ်ကွက်ကလေးထဲသို့ လျှောက်သွားပြီး ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်သူများကို ကူညီသည်။ သို့ဖြင့် ကိုဗာစကီး၏တဲကလေးသို့ တစ်ညနေတွင် ဗန်ဒူနာ ရောက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ 

ဗန်ဒူနာသည် လူနာများကို ဆေးရုံကြီးသို့ လိုက်ပို့တတ်သည်။ မော်တော်ယာဉ်မျိုးစုံတို့ ဥဒဟိုသွားလာနေသော ကာလကတ္တားမြို့ကြီးထဲတွင်လည်းကောင်း၊ လူနာတွေ ပြည့်ကျပ်နေသော ကာလကတ္တားဆေးရုံကြီးစင်ကြံများတွင်လည်းကောင်း၊ ထိုလူနာများကို ရောက်အောင်ခေါ်သွားရသည့်ကိစ္စသည် လွယ်ကူသောကိစ္စ မဟုတ်ပါ။

ကာလကတ္တားဆေးရုံကြီးဆိုသည်မှာ အလွန်ဟိတ်ဟန်ကြီးသောနေရာဖြစ်ရာ အဆက်အသွယ်မရှိသော ဆင်းရဲသားတစ်ယောက်အဖို့ ဆရာဝန်၏ဆေးစစ်ခန်းထဲသို့ ရောက်ဖို့အရေးမှာ အလွန်ရှည်လျားသည့် ခရီးကြီးဖြစ်ပါသည်။ ဆရာဝန်၏ရှေ့သို့ ရောက်သည့်တိုင်လည်း သူဘယ်လို ခံစားနေရသည်ကို ဆရာဝန် နားလည်အောင် မပြောတတ်ပါ။ ဆရာဝန်ပြောသည်ကိုလည်း သူနားမလည်ပါ။ အများအားဖြင့် သူတို့သည် ကာလကတ္တားကျောထောက်နောက်ခံနယ် အငတ်ဘေးမှ ထွက်ပြေးလာကြသူများဖြစ်သည့်အလျောက် ဘာသာစကားမျိုးစုံဖြစ်ပါသည်။ ဆရာဝန်ပြောသည့် ဘင်္ဂါလီစကားကို သူနားမလည်ပါ။ ကာလကတ္တားသို့ရောက်လာသည့် ဒုက္ခသည်များထဲတွင် လူမျိုးစုံဖြစ်သဖြင့် ဘာသာစကားမှာလည်း သုံးလေးဆယ်ခန့်ရှိပါသည်။

ဗန်ဒူနာသည် သူခေါ်လာသည့် လူနာများကို ဆေးရုံထဲသို့ ဝင်ခွင့်ပြုရန် အတင်းတောင်းဆိုသည်။ တောင်းဆို၍မရလျှင် တံခါးကိုဖွင့်၍ အတင်းဝင်သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် ဗန်ဒူနာသည် တိရစ္ဆာန်ရိုင်းကလေးတစ်ကောင်နှင့် တူနေသည်။ ကြာလာသည့်အခါတွင်မူ ဗန်ဒူနာသည် သူတို့၏ အပြန်အလှန်ကူညီရေးအသင်းကလေးတွင် ခြေသည်းလက်သည်းဖြစ်လာခဲ့ပြီ။ သူ့ဦးနှောက်သည် ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကလေးထဲတွင်ရှိသည့် ဆင်းရဲဒုက္ခအပေါင်းတို့ကို မှတ်တမ်းတင်ထားသည့် အညွှန်းကတ်ပြားတစ်ခုနှယ်ဖြစ်နေသည်။ သူ့အပြုံးကြောင့်လည်းကောင်း၊ သူ့ကြင်နာမှုကြောင့်လည်းကောင်း သူ့ကို “သုခမြို့တော်၏ နတ်တမန်” ဟု အများက ခေါ်ကြသည်။ 

တစ်ညနေတွင်မူ ဗန်ဒူနာသည် ဆေးရုံတွင် လူနာတစ်ယောက်ပို့ပြီး ပြန်လာရာမှ ကိုဗာစကီး၏တဲကလေးသို့ ဒုံးပျံတစ်စင်းကဲ့သို့ အရှိန်ပြင်းစွာ ရောက်လာကာ ကိုယ်ဝန်သည်တစ်ယောက်တွင် သေလောက်သည့် ကိုယ်ရေရောဂါ စွဲကပ်လျက်ရှိသည်ဟု ဆရာဝန်က ပြောလိုက်ကြောင်း၊ သူ့အတွက် ထိုးဆေးမှာ အိန္ဒိယပြည်တွင်မရှိဘဲ အင်္ဂလန်တွင်သာရှိသည်ဟု ပြောလိုက်ကြောင်းဖြင့် ကိုဗာစကီးကို ပြောသည်။

“ဆရာကြီးရယ်၊ အဲဒီဆေးကို မှာပေးပါလား၊ ဒီဆေးသာ မရဘူးဆိုရင်တော့ ကလေးရော အမေရော နှစ်ယောက်စလုံး သေတော့မှာပဲ၊ မှာပေးပါနော် ဆရာကြီး”

နောက်တစ်နေ့၌ ကိုဗာစကီးသည် ဟောင်ရာတံတားဘက်ရှိ ကြေးနန်းရုံးသို့သွားကာ ဘိလပ်ရှိ သူတို့အသင်းတော်သို့ ကြေးနန်းရိုက်၍ ထိုဆေးကို မှာသည်။ ကံအားလျော်စွာပင် ထိုဆေးသည် နောက်တစ်ပတ်ခန့်အကြာတွင် အကောက်ခွန်အရာရှိတို့ကြားမှ လွတ်ထွက်လာကာ သူတို့ထံသို့ ချောချောမောမော ရောက်လာခဲ့၏။

ထို့နောက်မှစ၍ သူ့တစ်သက်တွင် မမေ့နိုင်သော ခရီးရှည်ကြီးသည် အစပြုလေပြီ။

* * * 

“လမ်းပေါ်မှာများ ဗိုင်းခနဲ လဲကျ သေသွားမလား မသိဘူး” ဟု ဟာစရီပါးသည် ကြောက်ကြောက်ဖြင့် တွေးနေသည်။ 

သူ့မိတ်ဆွေ ရမ်ကျန္ဒ၏ ရင်ဘတ်ကြီးသည် ရုတ်တရက် ဖောင်းဖောင်းကြီးဖြစ်လာကာ လေကို ပင်ပန်းကြီးစွာ ရှူသွင်းလျက်ရှိ၏။ နံရိုးကြီးများသည် သူ့အရေပြားကို ဖောက်ထွက်လာတော့မည်ပုံ ဖြစ်နေသည်။ သူ့မျက်နှာသည် ဖြူရော်သွားကာ ပါးစပ်သည် ရေနစ်နေသူလို ဟလျက်ရှိ၏။ ထိုအထဲတွင် ရုတ်တရက် ချောင်းဆိုးလာပြန်သဖြင့် သူ့တစ်ကိုယ်လုံးသည် တုန်ခါယိမ်းထိုးလျက်ရှိသည်။ ရင်ခေါင်းသံကြီးနှင့် ချောင်းဆိုးသံကြီးကလည်း ရေစုပ်စက်မှ ပစ္စတန်ကြီးတစ်လုံး မြည်သည့်နှယ်။ 

ရမ်ကျန္ဒသည် ပါးစပ်ထဲမှ တံထွေးကို ထွေးထုတ်လိုက်၏။ သို့ရာတွင် ကွမ်းယာဝါးထားသဖြင့် သူထွေးထုတ်သည့် အရာသည် ကွမ်းသွေးလော၊ သွေးလောဆိုသည်ကိုမူ မသိနိုင်ပြီ။ ဟာစရီပါးသည် သူ့မိတ်ဆွေ ရမ်ကျန္ဒကို သူ့လန်ချားပေါ်သို့ တင်သည်။ အိမ်ကို ပြန်ပို့မည်ဟု ပြောသည်။ ရမ်ကျန္ဒာက ခေါင်းယမ်းပြ၏။

“ကိစ္စမရှိပါဘူးကွာ၊ အအေးမိလို့ ချောင်းဆိုးတာပါ၊ ခဏနေရင် ပျောက်သွားမှာပါ”

ထိုနှစ်က ဘင်္ဂလားပြည် ဆောင်းသည် အလွန်အေးသည်။ ဟိမဝန္တာမှ လေအေးကြီးတိုက်သဖြင့် အပူရှိန်သည် ဆယ့်လေးဒီဂရီသို့ ရောက်သွားသည်။ ထိုအပူရှိန်သည် တစ်လလုံးလုံး နေပူလှန်းခံခဲ့ရသည့် ထိုပြည်နယ်သားများအဖို့သော်မူ သွေးခဲလောက်သည့် အပူရှိန်ဖြစ်သည်။ “လူမြင်းများ” အဖို့ကား ထိုမျှသော အအေးသည် ကြောက်ဖွယ်လိလိဖြစ်သည်။ လန်ချားဆွဲပြီး ချွေးတွေ သံတွေ တရွှဲရွှဲဖြင့် ဖြစ်နေရာမှ ငုတ်တုတ်ထိုင်၍ လူစောင့်ရသည့်အခါမျိုးတွင် သူတို့၏ အာဟာရချို့တဲ့သည့် ခန္ဓာကိုယ်သည် ခံနိုင်စွမ်းမရှိတော့။

“ကာလကတ္တားတောကြီးမျက်မည်းထဲမှာ ရမ်ကျန္ဒဟာ ကျွန်တော့်အစ်ကို ဆိုလည်း ဟုတ်တယ်၊ အဖေဆိုလည်း ဟုတ်တယ်။ ကျွန်တော့်ကို လန်ချားသမားဖြစ်အောင် သူလုပ်ပေးခဲ့တာ။ လန်ချားကလေးတစ်စီး ဆွဲခွင့်ရအောင် သူရှာပေးခဲ့တာ။ လန်ချားဂိတ်မှာ ဆံပင်အဖွေးသားနဲ့ သူ့ကို မြင်လိုက်တာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ကျွန်တော့်လန်ချားကလေးဆွဲလာပြီး သူ့အနားမှာ ထိုးရပ်တာပဲ။ ပန်းခြံလမ်းအဝိုင်းကြီးနားမှာ၊ ဝယ်စလေလမ်းမကြီးပေါ်က လန်ချားဂိတ်မှာ၊ ဒါမှမဟုတ် အောက်မြို့ပတ်လမ်း ဈေးကြီးနားက လန်ချားဂိတ်မှာ သူနဲ့ကျွန်တော် အတူ လန်ချားဂိတ်ထိုးရင်း စကားတွေပြောခဲ့လှပြီလေ။ မြို့ပတ်လမ်းက ဈေးကြီးကိုတော့ ကျွန်တော်တို့က “လေအေးစက်ဈေး” လို့ခေါ်တယ်။ အဲဒီဈေးကြီးထဲမှာ လေအေးစက်တွေ တပ်ထားတာကိုးဗျ။ အထဲကို ဝင်လိုက်တာနဲ့တစ်ပြိုင်နက် ဟိမဝန္တာလေအေးတိုက်လာသလို တစ်ကိုယ်လုံး အေးသွားတာပဲ"

"ရမ်ကျန္ဒက ဒီလန်ချားဆွဲလို့ ပိုက်ဆံကလေးနည်းနည်းပါးပါး စုမိရင် ရွာပြန်ပြီး ကုန်စုံဆိုင်ကလေးထောင်မယ်တဲ့။ ကုန်စုံဆိုင်ကလေးဖွင့်နိုင်ရင် တစ်နေရာတည်းမှာ အေးအေးဆေးဆေးထိုင်ပြီး ရောင်းနိုင်ပြီပေါ့ကွာ၊ အမောဆို့

အောင် ပြေးလွှားနေစရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့တဲ့။ သူဆိုင်မှာ ဆန်ရောင်းမယ်၊ ပဲရောင်းမယ်၊ ကရဝေးတို့ ဘာတို့ စတဲ့ ဟင်းခတ်အမွှေးအကြိုင်တွေ ရောင်းမယ်။ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ ရောင်းမယ်။ စင်ပေါ်မှာ ဆပ်ပြာတောင့်တို့၊ အမွှေးတိုင်တို့၊ ဘီစကွတ်မုန့်တို့၊ သကြားလုံးတို့ တင်မယ်တဲ့။ ဘေးပတ်လည်မှာ ကုန်ပစ္စည်းမျိုးစုံ ခြံရံလို့ပေါ့လေ။ သျှီဝနတ်မင်းဟာ သူ့ကျောက်တုံးနတ်ကွန်းမှာ စံမြန်းသလို သူလည်း သူ့ဆိုင်ကလေးထဲမှာ ပစ္စည်းတွေ ပတ်လည်ဝိုင်းပြီး ဇိမ်နဲ့နေတော့မယ်တဲ့။ အေးအေးဆေးဆေး ဈေးရောင်းစားတော့မယ် တဲ့"

သို့ရာတွင် ထိုစိတ်ကူးကလေးကို အကောင်အထည်မဖော်မီတွင် ရမ်ကျန္ဒသည် သူ့တွင် တာဝန်တစ်ခုရှိထားသည်။ သူ့အဖေ၏အသုဘတုန်းက မြေရှင်ထံမှ ငွေချေးခဲ့ရသဖြင့် ထိုကြွေးကို ပြန်ဆပ်ရဦးမည်။ ထိုသို့မှ မဆပ်နိုင်လျှင် အပေါင်အာမခံဖြင့်ထားသည့် သူတို့လယ်ကွက်ကလေး ဆုံးသွားတော့မည်။ မြေရှင်ထံသို့ ကြွေးဆပ်ရမည့်အချိန် နီးသည့်အခါတွင် ရမ်ကျန္ဒသည် ရွာနီးချုပ်စပ်မှ ငွေချေးစားသူတစ်ဦးထံမှသွား၍ ငွေချေးရပြန်သည်။ မြေရှင်၏ ကြွေးတို့ကို သတ်မှတ်သည့်ရက်တွင် မပေးနိုင်လျှင် မြေကွက်ကလေး ဆုံးမည် မဟုတ်လော။ ရမ်ကျန္ဒသည် နောက်တစ်ယောက်ထံမှ ငွေလှည့်ချေးပြီး ကြွေးဟောင်းကို ဆပ်ရပြန်သည်။ သို့ဖြင့် အချိန်နီးလာတိုင်း ကြွေးသစ်ယူပြီးအခြားသူ၏ကြွေးဟောင်းကို ဆပ်၍ သွားနေခြင်းဖြင့် နောက်ဆုံးတွင် အိန္ဒိယလယ်သမားသည် မြေကွက်ကလေး ဆုံးခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။

မကြာမီဆိုလျှင် ဒူဂါးရ်ပွဲတော် ရောက်တော့မည်။ ရမ်ကျန္ဒ လန်ချားသမားဖြစ်သည်မှာ ငါးနှစ်ပြည့်တော့မည်။ ရမ်ကျန္ဒသည် ကျန်းမာရေးမကောင်းသည့်တိုင် လန်ချားမဆွဲဘဲ နေ၍မရသဖြင့် အလုပ်ကို ဆက်လုပ်ရသည်။ 

တစ်နေ့ မနက်တွင် ဟာစရီပါးသည် စာတိုက်ကြီးရှေ့လမ်းပေါ်တွင် ရမ်ကျန္ဒနှင့် သွားတွေ့၏။ ယခင်က တောင့်တင်းသန်မာခဲ့သည့် ရမ်ကျန္ဒသည် ယခုမူ အရိပ်တစ်ခုလို ပါးပါးလှပ်လှပ်ကလေးဖြစ်နေလေပြီ။ စာတိုက်အနီးရှိ လျှောက်လွှာစာရေးထံလာပြီး ငွေကလေးတွေကို ထုတ်ရန် ပုံစံလာအဖြည့်ခိုင်းခြင်းဖြစ်သည်။ ရမ်ကျန္ဒက သူ့ဒိုတီကြားထဲတွင် ညှပ်လာသည့် ငွေစက္ကူအထပ် တစ်ထပ်ကို ဆွဲထုတ်ပြသည်။

“အလိုလေး၊ ခင်ဗျား ဘဏ်တိုက်က လုလာတာလား” ဟု ဟာစရီပါးက အလန့်တကြား မေးသည်။

“မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ စာတိုက်မှာ စုထားတဲ့ ငွေတွေကို ထုတ်လာတာပါ။ ဒီလတော့ ဒီငွေတွေအားလုံးကို ပို့ရတော့မယ်ကွ၊ ဒီလထဲမှာ အကြွေးမဆပ်နိုင်ရင် တို့မြေကလေး ဆုံးသွားတော့မှာ”

သည်လောက်များသည့် ငွေကို တစ်လတည်းနှင့် စုဖို့ဆိုသည်မှာ မလွယ်။ တစ်နေ့ကို ချာပါတီနှစ်ချပ်နှင့် လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်၊ သို့မဟုတ် ကြံရည်တစ်ခွက်လောက် သောက်ပြီး လပေါင်းများစွာ အငတ်ခံစုမှသာ ရနိုင်ပေလိမ့်မည်။

* * * 

"အိမ်နားက ကောင်လေးတစ်ယောက် ကျွန်တော်တို့ လန်ချားဂိတ်ကို ပြေးလာတာမြင်လိုက်တော့ ကျွန်တော်သိလိုက်ပါပြီ။ ဒီသတင်းဟာ ကျွန်တော်တို့အနားတစ်ဝိုက်က လန်ချားဂိတ်တွေအားလုံးမှာ ချက်ချင်း ပျံ့သွားတယ်။ ခဏနေတော့ ကျွန်တော်တို့လန်ချားသမား စုစုပေါင်း သုံးဆယ် လေးဆယ်လောက်ဟာ ရမ်ကျန္ဒနေတဲ့ တဲကလေးထဲကို ရောက်သွားကြတယ်။ အဲဒီတဲကလေးက စိတ္တရာဂျံဆေးရုံကြီးနောက်ဖေးမှာ"

"ကာလကတ္တားမှာနေခဲ့တဲ့ ငါးနှစ်လုံးလုံး သူအိပ်ခဲ့တဲ့ သစ်သားစင်ကလေးပေါ်မှာ လဲလို့။ ဖြူဖွေးနေတဲ့ဆံပင်တွေဟာ သူ့ခေါင်းပတ်လည်မှာ ဝဲကျနေကြတယ်။ မျက်လုံးတွေက တစ်ဝက်ပွင့်နေပြီး ပါးစပ်ကတော့ ဟလို့။ ဒါပေမယ့် ဟနေတဲ့ သူ့ပါးစပ်ဟာ ကျွန်တော်တို့ မကြာခဏမြင်ဖူးနေတဲ့ အပြုံးကို ပြုံးပြနေသလိုပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့ကို ရယ်စရာမောစရာပြောပြီးရင်၊ နောက်ပြောင်ပြီးရင် သူ ဒီလိုပဲ ပြုံးနေတတ်တယ်လေ၊ ခုလည်း သူဒီအတိုင်းပါပဲ၊ ကျွန်တော်တို့ကို နောက်ပြောင်ကျီစယ်ပြီး ပြုံးနေသလိုပဲ။ သူနဲ့ အတူတူနေတဲ့ လက်သမားကြီးကပြောတော့ ရမ်ကျန္ဒဟာ အိပ်ပျော်နေရင်း အသက်ထွက်သွားတာတဲ့။ ဟုတ်မှာပဲ။ ဒါကြောင့်မို့ မျက်နှာဟာ တည်ငြိမ်နေတာပေါ့။ မနေ့ညတုန်းကတော့ သိပ်ပြီး ချောင်းတွေ ဆိုးတယ်တဲ့။ သွေးတွေလည်း အန်တယ်တဲ့။ ပြီးတော့ အိပ်ပျော်သွားတယ်တဲ့။ ဟုတ်ပါတယ်။ အိပ်ပျော်သွားတာမှ ဘယ်တော့မှမနိုးတဲ့ အိပ်ခြင်းနှင့် အိပ်သွားပြီလေ"

"အသုဘကိစ္စကို ကျွန်တော်တို့တစ်တွေကပဲ စီစဉ်ရတာပေါ့။ ကျွန်တော်တို့ဘဝတူ လန်ချားသမားတွေစုပြီး သူ့ကို ခြေကျင်သယ်ချမလား၊ ဒါမှမဟုတ် အသုဘလှည်း ငှားမလားလို့ စဉ်းစားကြတယ်။ ကာလကတ္တားမှာ သုံးဘီးလက် တွန်းလှည်းကလေးတွေရှိတယ်။ တစ်နာရီကို သုံးကျပ်ပေးရတယ်။ နာတာလာသုသာန်က နည်းနည်းလှမ်းတော့ ကျွန်တော်တို့အားလုံးကပဲ လှည်းငှားဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး ကုန်ကျစရိတ်ကို ကျွန်တော်တို့အားလုံးဆီက ကောက်ခံဖို့ ဆုံးဖြတ်ကြတယ်။ တချို့ကနှစ်ဆယ်၊ တချို့က ငါးကျပ် စသည်ဖြင့် ကိုယ်တတ်နိုင်သလောက် ထည့်ကြပါတယ်"

"ကျွန်တော်က သူ့ခါးကြားမှာ ပိုက်ဆံထားတတ်မှန်းသိလို့ ခါးကြားထဲကို နှိုက်ရှာတော့ ငွေအစိတ် ထွက်လာတယ်။ ရမ်ကျန္ဒဟာ ဒီနားတဝိုက်မှာ လူချစ်လူခင်များလေတော့ အိမ်နီးနားချင်းတွေကလည်း တတ်နိုင်သလောက် ကူကြပါတယ်။ ဘယ်သူက တိုက်မှန်းတော့ မသိဘူး။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က လက်ဖက်ရည်တွေလာပို့တာတဲ့၊ ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ ကျွန်တော်တို့မိတ်ဆွေကြီး ရမ်ကျန္ဒရဲ့အနားမှာ လက်ဖက်ရည်သောက်ကြတယ်။ မိုးတိုးမတ်တတ်ပါပဲ၊ ထိုင်စရာရယ်လို့မှ မရှိတာ။ သူ့နှုတ်ခမ်းက ပြုံးနေလို့လား မသိဘူး။ ရမ်ကျန္ဒရဲ့မျက်နှာပေါ်မှာ ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့တဲ့အမူအရာ မရှိဘူး။ ပူဆွေးကြောင့်ကြတဲ့အမူအရာ မရှိဘူး"

"သူရှိနေတုန်းကလို လူတွေကလည်း တဲကလေးထဲဝင်ပြီး ဝင်လာကြ၊ ထသွားလိုက်ကြ၊ စကားပြောလိုက်ကြနဲ့ စည်ကားနေတာပဲ။ ကျွန်တော်လည်း လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် သုံးယောက်နဲ့အတူ ဈေးထဲသွားပြီး အသုဘအတွက် ဝယ်စရာရှိတဲ့ ပစ္စည်းကလေးတွေကို ဝယ်တယ်။ အလောင်းတင်ဖို့ လှည်းငှားတယ်။ သုသာန်ကိုသွားပြီး လုပ်စရာရှိတာကို လုပ်တယ်။ ပြီးတော့ အမွှေးတိုင်တချို့ရယ်၊ ထောပတ်တစ်အိုးရယ်။ အလောင်းပတ်ဖို့ ဖျင်စ ငါးကိုက်ရယ်၊ ကြိုးရယ်၊ စံပယ်ပန်းကုံးနှစ်လုံးရယ်၊ ဂင်္ဂါမြစ်ထဲက ရေကိုခပ်ပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲနဲ့ သူ့ခေါင်းကို လောင်းပေးဖို့ ရေထည့်တဲ့ မြေအိုးတစ်လုံးရယ် ဝယ်လာခဲ့တယ်"

"ကျွန်တော်တို့စိတ်ထဲမှာ ရမ်ကျန္ဒဟာ ကျွန်တော်တို့သားချင်း ဆွေမျိုးထဲကလိုပဲ အောက်မေ့နေမိတယ်။ ဒါကြောင့် အလောင်းကို ရေမိုးချိုး သန့်စင်တော့လည်း ကျွန်တော်တို့ကိုယ်တိုင်ပဲ လုပ်ကြတယ်။ မကြာပါဘူး။ ခဏလေးနဲ့ ပြီးပါတယ်။ သူ့ကို သန့်စင်ပြီးတော့ ဝယ်လာတဲ့ ဖျင်စနဲ့ သူ့အလောင်းကို ပတ်တယ်၊ မျက်နှာနဲ့ ခြေဖျားကလေးကိုပဲ ဖော်ထားတယ်။ စိတ်မကောင်းလိုက်တာဗျာ။ သူ့အလောင်းကို မ,ကြည့်တော့ ကိုယ်က ပေါ့ပေါ့ကလေးပါကလား"

"လန်ချားသမားဆိုတာ ဒီလို ပိန်ပိန်လှပ်လှပ်၊ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးတွေချည်းပါပဲ။ ဒါပေမယ့် သည်အထဲမှာ ရမ်ကျန္ဒကတော့ အပိန်ဆုံး၊ အပေါ့ဆုံးဖြစ်မယ် ထင်တယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ ဆောင်းတွင်းကစ,ပြီး သူ့ကိုယ်အလေးချိန် ပေါင်လေးဆယ် လောက် ကျသွားလိမ့်မယ် ထင်တယ်။ နောက်ပိုင်းမှာ ခပ်ဝဝ ပါဆင်ဂျာဆိုလျှင် သိပ်မဆွဲနိုင်တော့ဘူးလေ။ သူများကို ပေးလိုက်ရတာချည်းပဲ မဟုတ်လား။ အေးလေ ဆိတ်တစ်ကောင်သွားပြီး ဆင်အဆွဲခိုင်းလို့ ဘယ့်နှယ်လုပ်ရနိုင်ပါ့မလဲ"

"နောက်တော့ အလောင်းတင်မယ့် လှည်းကလေးပေါ်ကို စံပယ်ပန်းကုံးတွေ ချိတ်တယ်။ ထောင့်လေးထောင့်မှာ အမွှေးတိုင်တွေ ထွန်းတယ်။ အလောင်းဘေးမှာ တန်းစီပြီး တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် နောက်ဆုံးနှုတ်ဆက်ကြတယ်။

အသုဘချခါနီးတော့ တဲထဲမှာ ကျန်တဲ့သူ့ပစ္စည်းကလေးတွေကို ကျွန်တော် စုပြီးသိမ်းတယ်။ များများစားစားမရှိပါဘူး။ ထမင်းဟင်းချက်တဲ့ အိုးခွက်ကလေးတွေရယ်၊ ဒိုတီတစ်ထည်ရယ်၊ ရှပ်အင်္ကျီတစ်ထည်ရယ်၊ ပွဲတော်တို့ဘာတို့မှာ ဝတ်လေ့ရှိတဲ့ ဘောင်းဘီကလေးတစ်ထည်ရယ်၊ ထီးတစ်ချောင်းရယ် ဒါပဲရှိတယ်"

"ကျွန်တော်နဲ့ တခြားငါးယောက်က သူ့အလောင်းတင်တဲ့ လှည်းကလေးပေါ် တက်လိုက်လာခဲ့ကြတယ်။ တခြားလူတွေကတော့ ဘတ်စ်ကားစီးပြီး မြစ်ဆိပ်မှာရှိတဲ့ မီးသင်္ဂြိုဟ်တဲ့နေရာကို သွားနှင့်ကြပြီ။ ကျွန်တော်တို့လှည်းပေါ်မှာ နတ်ရုပ်မဟုတ်ဘဲ ကျွန်တော်တို့မိတ်ဆွေရဲ့ အလောင်းတင်ထားတာကလွဲလျှင် ဒူဂါးရ်ပွဲတော် လှည့်လာသလိုပါပဲ။ မြို့,အရှေ့ဖျားကနေ အနောက်ဖျားကို သွားရတာဆိုတော့ တစ်နာရီကျော်ကျော်လောက် ကြာတယ်။ တစ်လမ်းလုံးလည်း ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ ဓမ္မသီချင်းတွေကို ရွတ်လာခဲ့ကြတယ်။ ဓမ္မသီချင်းတွေကတော့ ဘဂဝါဂီတကျမ်းထဲက ဓမ္မသီချင်းတွေပါ။ ဟိန္ဒူတိုင်း ငယ်ငယ်ကလေးကတည်းက သည်ဓမ္မသီချင်းတွေကို ရပြီးသားမဟုတ်လား"

"မြစ်ဆိပ်နားက သင်္ဂြိုဟ်မယ့်နေရာကိုရောက်တော့ ကျွန်တော်တို့ ပြန်ဆုံကြတယ်။ တချို့အလောင်းတွေလည်း သင်္ဂြိုဟ်စင်ပေါ်မှာ တင်ပြီး မီးရှို့နေကြပြီ။ တချို့အလောင်းတွေကလည်း လှည်းတွေနဲ့ တန်းစီနေကြတုန်းပဲ ရှိသေးတယ်။ ကျွန်တော်က မီးသင်္ဂြိုဟ်တဲ့နေရာက တာဝန်ခံဆီသွားပြီး တွေ့တယ်။ သူက အသုဘတွေကို မီးသင်္ဂြိုဟ်တဲ့နေရာမှာ ကျွမ်းကျင်နားလည်တဲ့ ဒွန်းစဏ္ဍာမျိုးထဲကလူ။ သူတို့မိသားစုတွေလဲ သင်းချိုင်းနားမှာပဲ နေကြတာပဲ။ သူက ထင်းဖိုးချည်းပဲ တစ်ရာ့နှစ်ဆယ်ပေးရမယ်လို့ တောင်းတယ်။ အလောင်းတစ်လောင်းကို သင်္ဂြိုဟ်ဖို့ ထင်းကလဲ နည်းတာမဟုတ်ဘူး။ ဒီလောက်ဈေးကြီးတော့ တချို့လဲ ဘယ်တတ်နိုင်ကြမလဲ။ အဲဒီလိုအလောင်းကိုတော့ မီးသင်္ဂြိုဟ်မနေတော့ဘဲ မြစ်ထဲကို ဒီအတိုင်း မျှောလိုက်တာပေါ့"

"တိုတိုပြောရရင် ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေရဲ့အလောင်းကို မီးခိုးဘဝရောက်သွားသည်အထိ ဆိုရင် ငွေတစ်ရာ့ငါးဆယ် ကုန်မယ်။ သူ့အလှည့်ရောက်တော့ ကျွန်တော်လဲ မြေအိုးနဲ့ ရေစပ်ကို ဆင်းသွားပြီး ရေခပ်လာခဲ့တယ်။ ပြီးတော့မှ ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ သူ့ပါးစပ်ထဲကို တစ်ယောက်တစ်လှည့် ရေစက်ချပေးကြတယ်။ ဗြဟ္မဏမျိုးတစ်ယောက်က ကျွန်တော်တို့ယူလာတဲ့ ထောပတ်အိုးထဲကနေပြီး သူ့နဖူးကို ဆီသုတ်ပေးပြီး မန္တန်တွေ ရွတ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ အလောင်းကို မီးသင်္ဂြိုဟ်စင်ပေါ်ကို တင်လိုက်တယ်။ ထင်းတွေ အလောင်းမြှုပ်သွားအောင် ထပ်တင်လိုက်ပြီး ဗြဟ္မဏက အဲဒီအပေါ်မှာ ထောပတ်တွေကို ထပ်လောင်းတယ်"

"အလောင်းကို မီးသင်္ဂြိုဟ်ခါနီးတော့ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ တင်းကျပ်လာပြီး မျက်ရည်တွေ ဝဲလာတယ်။ ဘယ်လောက်ပဲ စိတ်ခိုင်တဲ့လူလို့ပြောပြော ကိုယ့်အစ်ကိုတစ်ယောက် ထင်းပုံကြီးတွေအောက်မှာ မီးသင်္ဂြိုဟ်ခံရတော့မယ် ဆိုတော့ မနေနိုင်ဘူးဗျာ၊ စိတ်ထိခိုက်တာပဲ။ အလောင်းစင်ကို ကြည့်ရင်း ကျွန်တော့်မျက်စိထဲမှာ ရုပ်ပုံလွှာတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ပေါ်လာတယ်။ ဘာရားဘဇားလို့ခေါ်တဲ့ ဈေးကြီးနားက ဂိုဒေါင်နားမှာ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် စ,တွေ့ကြတာတွေ၊ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ဒဏ်ရာရတဲ့ ကူလီကို ဆေးရုံလိုက်ပို့တာတွေ၊ ပန်းခြံအဝိုင်းကြီးနားက ဓနိရည်ဆိုင်ကလေးနောက်ဖေးမှာ တနင်္ဂနွေနေ့ဆိုရင် ကျွန်တော်တို့တစ်တွေ ဖဲရိုက်ကြတာတွေ၊ ကျွန်တော့်ကို လန်ချားတစ်စီး ငှားဖို့ လန်ချားသူဌေးရဲ့ကိုယ်စားလှယ်ဆီကို သူနဲ့ နှစ်ယောက်သွားပြောခဲ့ကြတာတွေ အားလုံး မျက်စိထဲမှာ ပေါ်လာကြတယ်"

"ဟုတ်တယ်...လူမဆန်တဲ့ ကာလကတ္တားမြို့တော်ကြီးထဲမှာ ရမ်ကျန္ဒရာဟာ ကျွန်တော့်အဖေပဲ။ ခု သူ မရှိတော့ ကျွန်တော့်ဟာ အဖမဲ့သားတစ်ယောက်လို ယောင်လည်လည်ဖြစ် ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။ လန်ချားသမားတစ်ယောက်က ကျွန်တော် စိတ်ထိခိုက်နေတာကို သတိထားမိလို့ထင်ပါရဲ့ ၊ ကျွန်တော့်အနားလာ ကျွန်တော့်ပခုံးကိုဖက်ပြီး မငိုပါနဲ့ဗျာ၊ တစ်နေ့ကျတော့ လူတိုင်း သေကြရမှာပဲတဲ့၊ အားပေးရှာတယ်။ သူပြောတဲ့စကားဟာ ဖြေသာတဲ့စကားတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ချက်ချင်း ပြန်သတိရသွားတယ်။ ဒါနဲ့ ရှေ့ မီးသင်္ဂြိုဟ်စင်နားကို ကျွန်တော်ကပ်လာခဲ့တယ်"

"ကာလကတ္တားမှာ သူ့ဆွေမျိုးရယ်လို့ မရှိတော့ အရင်းဆုံးဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်ကပဲ ထင်းပုံကို စပြီး မီးရှို့ပါလို့ ဗြဟ္မဏက ခိုင်းတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ထုံးစံအတိုင်း အလောင်းကို ငါးပတ်ပတ်ပြီး ခေါင်းဘက်က စ,ပြီး မီးရှို့လိုက်တယ်။ မီးတောက်ကြီး ဟုန်းခနဲ တက်လာပြီး မီးပွားတွေ လွင့်လာတယ်။ ပူလွန်းတော့ ကျွန်တော်တို့လဲ အနားမှာ မနေနိုင်တော့ဘဲ နောက်ကို ဆုတ်လာခဲ့ရတယ်။ ကိုယ်ခန္ဓာကို စလောင်တဲ့အချိန်လောက်ရောက်တော့ ကောင်းရာသုဂတိကို လားဖို့ ကျွန်တော်ဆုတောင်းတယ်။ နောင်ဘဝမှာ ကံကောင်းပြီး မြေရှင်ကြီးရင်လဲ ဖြစ်ပါစေ၊ လန်ချားသူဌေးကြီးရင်လဲဖြစ်ပါစေ လို့ ကျွန်တော် ဆုတောင်းမိတယ်"

"မီးသင်္ဂြိုဟ်တဲ့ကိစ္စက တော်တော်ကြာတယ်၊ နောက်ဆုံး ပြာမှုန့်ကလေးတွေပဲ ကျန်တော့တဲ့အခါမှာ မီးသင်္ဂြိုဟ်စင်မှာရှိတဲ့လူက ပြာတွေကို ရေနဲ့လိုက်ဖျန်းတယ်။ ပြီးတော့ မြေအိုးတစ်လုံးထဲကို ပြာတွေထည့်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ အားလုံး ရေစပ်ကို ဆင်းလာပြီး ပြာမှုန့်ကလေးတွေကို မြစ်ရေထဲကို ကြဲချလိုက်ကြတယ်၊ အဆုံးအစမရှိတဲ့ ဘုံကြီးကို ရောက်ပါစေပေါ့။ ပြီးတော့မှ ကျွန်တော်တို့အားလုံး သန့်စင်သွားအောင် မြစ်ဆိပ်မှာ ရေချိုးပြီး ပြန်လာခဲ့ကြတယ်"

"အသုဘနဲ့ပတ်သက်လို့ ကျွန်တော်တို့မှာ နောက်ဆုံးလုပ်စရာ တစ်ခုပဲ ရှိတော့တယ်။ ဒါကတော့ အစဉ်အလာမို့လို့ လုပ်တဲ့သဘောပါ။ သင်္ဂြိုဟ်စင်နားမှာ ဖွင့်တဲ့ အရက်ဆိုင်တွေရှိတယ်။ အဲဒီကိုလာပြီး ကျွန်တော်တို့ မူးအောင်သောက်ပစ်လိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ ထမင်းရယ်၊ ပဲဟင်းရယ်၊ ပဲချက်တနီးရယ်၊ အချိုမုန့်တွေရယ် ဝအောင် စားပစ်လိုက်ကြတယ်။ ဆင်းရဲသားတစ်ယောက်ရဲ့ အသုဘမှာ သူဌေးတစ်ယောက်ရဲ့ စားသောက်ပွဲမျိုး ဆိုပါတော့"

* * * 

အဆောက်အအုံကြီးက အိုမင်းဟောင်းနွမ်းနေလေပြီ။ လှေကားတစ်လျှောက် သေးစော်က ဟောင်လျက်။ ဒိုတီဝတ်ထားသည့် အရိပ်များသည် ဟိုမှသည်မှ ကူးလူးသွားလာနေကြသည်။ ထိုနေရာကား အစဉ်အလာအရ ဗျူရိုကရေစီ ကြီးစိုးသည်ဟု နာမည်ကြီးခဲ့သော ကာလကတ္တား အကောက်ခွန်ရုံးကြီးပေတည်း။

ကိုဗာစကီးသည် သူ့အား ဆေးပို့လိုက်သည့် ပြေစာလက်မှတ်ကလေးကို ဝှေ့ယမ်းပြကာ အကောက်ခွန်ရုံးကြီး၏အောက်ခြေသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် အထဲသို့ ခြေတစ်လှမ်း လှမ်းလိုက်မိသည်နှင့် စောစောက စိတ်အား ထက်သန်မှုတို့သည် သူ့ကို စွန့်ခွာထွက်ပြေးကြလေပြီ။ ကိုဗာစကီးသည် ရုံးခန်းထဲတွင် မြင်လိုက်ရသည့်ရှုခင်းကြောင့် ရှေ့သို့ မတိုးနိုင်တော့ဘဲ တုံ့ခနဲ ရပ်လိုက်မိသည်။ 

သူ့ရှေ့တွင်မူ များပြားလှသော စားပွဲများက မျှော်မဆုံးနိုင်။ စင်ကြီးတွေကလည်း အစီအရီ၊ ထိုစင်ကြီးများပေါ်တွင် စက္ကူညှပ်ထားသည့် ဖိုင်တွဲကြီးများက တောင်လိုပုံလျက်။ အချို့ ဝါကျင့်နေသော စာရွက်များက ကြိုးကြီးတွေဖြင့် အစည်းလိုက် တန်းစီလျက်။ စင်ကြီးများမှာ တောင်လိုပုံနေသော ထိုဖိုင်တွဲများ၊ ထိုစာရွက်ထပ် အစည်းကြီးများအောက်တွင် ညွှတ်ကျတော့မယောင် ထင်ရသည်။ အချို့စာရင်းစာအုပ်ထူထူကြီးများမှာလည်း အထပ်လိုက် စုတ်ပြတ်ကာ ကြွက်ကိုက်သည့်နေရာက ကိုက်ပြီး၊ ခြစားသည့်နေရာက စားနေလေပြီ။ အချို့စာရင်းစာအုပ်ကြီးများမှာ လွန်ခဲ့သည့်ရာစုက စာအုပ်ကြီးတွေများလားဟုပင် ထင်ရသည်။ ကွဲအက်နေသည့် သမံတလင်းကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်လည်း စက္ကူစုတ်တွေ ပြန့်ကြဲလျက်။ တိုးလိုးတန်းလန်းဖွင့်ထားသော အံဆွဲများထဲတွင် ပုံစံစာရွက်များသည် ပြည့်သိပ်မို့မောက်နေကြသည်။ နံရံပေါ်တွင်မူ လွန်ခဲ့သည့် နှစ်အတန်ကြာက ပြက္ခဒိန်ဟောင်းတစ်ခု ချိတ်ထားပြီး ဖုန်တက်နေသော ပြက္ခဒိန်ပေါ်တွင် မိစ္ဆာနတ်ဝင်စားသည်ဆိုသော ကျွဲဘီလူးတစ်ယောက်ကို သတ်နေသည့် ဒူရ်နတ်သမီး၏ပုံတော်ကို ရေးဆွဲထား၏။

ထိုမျှ ရှုပ်ပွေပြန့်ကျဲနေသော အခန်းကျယ်ကြီးထဲတွင် ဒိုတီဝတ်ထားသည့် ဘာဘူများသည် စားပွဲအသီးသီးတွင် ထိုင်နေကြသည်။ သူ့တို့ခေါင်းပေါ်မှ ပန်ကာများလည်နေသဖြင့် စိုစွတ်ထိုင်းမှိုင်းသောလေသည် စားပွဲပေါ်ရှိ စာရွက် များကို တဖျပ်ဖျပ် လှန်နေသည့်နှယ်။ အချို့က လိပ်ပြာလိုက်ဖမ်းသည့်နှယ် စာရွက်များကို တဖျပ်ဖျပ်လှန်နေကြပြီး အချို့ကလည်း ဟောင်းနွမ်းလှပြီဖြစ်သော လက်နှိပ်စက်အိုကြီးများကို လက်ညှိုးတစ်ချောင်းဖြင့် တချောက်ချောက် ရိုက်နေကြ၏။ စာတစ်လုံးရိုက်ပြီးတိုင်းလည်း မှန်မမှန်စစ်သည့်နှယ် လက်နှိပ်စက်ထဲမှ စာရွက်ကို လှမ်း၍ကြည့်နေသည်။ အချို့ကလည်း ဘယ်လိုင်းနှင့်မျှ အဆက်အသွယ်ရှိဟန် မတူတော့သော တယ်လီဖုန်းအိုများကိုင်၍ စကားပြောနေကြသည်။ 

သူတို့အားလုံးကို ကြည့်ရသည်မှာ ယား၍မျှ မကုတ်အားသည့်နှယ်။ သို့ရာတွင် တကယ်အလုပ်များနေကြခြင်း မဟုတ်ပါ။ အချို့က သတင်းစာဖတ်နေကြသည်။ အချို့က လက်ဖက်ရည်သောက်နေကြသည်။ အချို့က စားပွဲပေါ် တွင် တင်ထားသည့် စာရွက်ပုံအထပ်ကြီးများကြားထဲတွင် ခေါင်းထိုး၍ အိပ်နေကြသည်။ သူတို့ကို ကြည့်ရသည်မှာ ကျူရိုးအိပ်ရာပေါ်တွင် လဲလျောင်းနေသည့် ရှေးအီဂျစ်မံမီများနှင့် တူသည်။ အချို့ကလည်း ချက်ချင်း သမထပေါက် သွားတော့မည်နှယ် ကုလားထိုင်များပေါ်တွင် မတ်မတ်ကြီးတွေထိုင်ပြီး ယောဂကျင့်နေကြသည်။

အခန်းအဝင်ရှိ စင်တစ်ခုပေါ်တွင်မူ ဟိန္ဒူဘာသာဝင်တို့ ကိုးကွယ်သည့် နတ်ရုပ်သုံးခုသည် ထူထပ်လှစွာသော ပင့်ကူမျှင်များကြားထဲတွင် စံပယ်ကာ ကြီးမားကျယ်ပြန့်လှသော ရုံးခန်းကြီးကို ကြည့်ရှုလျက်ရှိပြီး ဖုန်အလိမ်းလိမ်း တက်နေသည့် မဟတ္တမဂန္ဒီ၏ရုပ်ပုံသည် ဖရိုဖရဲပြန့်ကြဲနေသော ရုံးခန်းကို တည်ကြည်သော ဣနြေသံပတ္တိဖြင့် ကြည့်နေသည့်နှယ်။ မျက်နှာချင်းဆိုင် နံရံတစ်ခုပေါ်တွင်မူ ဝါကျင့်ဟောင်းနွမ်းနေသည့် ပိုစတာတစ်ရွက် ကပ်ထားလျက်။ ပိုစတာပေါ်တွင် စုပေါင်းအင်အားဖြင့်သာ ပန်းတိုင်သို့ ရောက်နိုင်ကြောင်း စသည့် စည်းလုံးမှု၏ကောင်းခြင်းအဖြာဖြာတို့ကို ရေးထားသည်။

သူတို့ရုံးခန်းကြီးထဲသို့ နိုင်ငံခြားသားတစ်ယောက် ဝင်လာသည့်အခါတွင် မည်သူကမျှ စိတ်ဝင်စားဟန်မပြကြ။ ထိုစဉ် ကိုဗာစကီးသည် မိမိအနီးမှ ဖိနပ်မပါဘဲ လက်ဖက်ရည်အိုးကို ကိုင်၍ ဖြတ်သွားသည့် လူသေးသေးညှက်ညှက်ကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။ ထိုသူက လက်ညှိုးတစ်ချောင်းတည်းဖြင့် လက်နှိပ်စက်အိုကြီးတစ်လုံးကို တချောက်ချောက်ရိုက်နေသည့် အရာရှိကို မေးငေါ့၍ ပြလိုက်၏။ ကိုဗာစကီးသည် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဖရိုဖရဲဖြစ်နေသည့် ဖိုင်တွဲများကြားမှ ခြေဖျားထောက်၍ ကျော်လာခဲ့ကာ ထိုလူထံသို့ လျှောက်လာခဲ့ပြီး စာတိုက်မှရောက်လာသည့် ပြေစာ စာရွက်ကလေးကို လှမ်းပေးလိုက်၏။ 

မျက်မှန်တပ်ထားသည့် ဘာဘူသည် ပြေစာ စာရွက်ကို အကြာကြီး ကြည့်နေပြီးနောက် သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်ကာ... 

“ဆရာကြီးက လက်ဖက်ရည်ကို နို့နဲ့ သောက်သလား၊ နို့မပါဘဲ သောက်သလား”

ကိုဗာစကီးသည် အံ့အားသင့်သွားကာ... “နို့နဲ့ သောက်ပါတယ်” ဟု ပြောလိုက်၏။

ထိုလူသည် စားပွဲပေါ်တွင် တင်ထားသည့် ခေါင်းလောင်းကို အကြိမ်များစွာ နှိပ်လိုက်၏။ ပိရမစ်လောက်မြင့်သည့် စာအုပ်တွေကြားထဲမှ အရိပ်တစ်ခု ထွက်လာသည်။ ဘာဘူက လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်မှာလိုက်ပြီး စာရွက်များကို တဖျပ်ဖျပ် လှန်နေသည်။ ထို့နောက် နာရီကို ငုံ့ကြည့်လိုက်၏။

“ခု နေ့လယ်ရုံးဆင်းချိန်ရောက်တော့မယ် ဆရာကြီး၊ ဆရာကြီးဖိုင်တွဲကို လိုက်ရှာနေရင် ဒီနေ့ညနေ မီတော့မှာ မဟုတ်တော့ဘူး၊ မနက်ဖြန်မနက်မှ လာခဲ့ပါ”

“အရေးကြီးလို့ပါ ဘာဘူကြီးရာ၊ ဆေးတွေပို့လိုက်လို့ပါ။ ဒီဆေး မရရင် လူမမာ သေသွားနိုင်ပါတယ်”

အရာရှိသည် သူ့ကို သနားသွားဟန်ပြလိုက်၏။ ထို့နောက် သူ့ပတ်ပတ်လည်တွင် ဝိုင်းရံနေသည့် စာရွက်ပုံကြီးကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း.....

“ကောင်းပြီလေ၊ လက်ဖက်ရည်သောက်ပါဦး၊ ကျွန်တော်တို့ အတတ်နိုင်ဆုံး မြန်မြန်ရအောင် လုပ်ပေးပါ့မယ်”

ဘာဘူသည် ထိုသို့ ယဉ်ကျေးစွာ ပြောပြီးနောက် တစ်နေရာသို့ ထသွား၏။

* * * 

နောက်တစ်နေ့မနက် ရုံးဖွင့်ချိန် ဆယ်နာရီတွင် ကိုဗာစကီးသည် အကောက်ခွန်ရုံးကြီးသို့ ရောက်လာပြန်၏။ သူ့ရှေ့တွင် လူသုံးဆယ်လောက် တန်းစီရပ်နေကြသည်။ သူ့အလှည့်သို့ရောက်ခါနီးတွင် မနေ့က တွေ့ခဲ့သည့် မျက်မှန်နှင့် အရာရှိသည် စားပွဲမှထသွားသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ အချိန်မှာ နေ့လယ်ရုံးဆင်းချိန်သို့ ရောက်နေလေပြီ။ ကိုဗာစကီးသည် သူ့နောက်မှ ပြေးလိုက်သွား၏။ အရာရှိက မျက်နှာထားဖြင့် သူ့လက်မှနာရီကို ထိုးပြသည်။ ကိုဗာစကီးက တောင်းပန်သည်။ နေ့လယ်ရုံးဆင်းချိန်ဟု သူကပြော၏။ ကိုဗာစကီးက အောက်ကျို့သည်။ သို့ရာတွင် အချည်းနှီးသာတည်း။ သို့ဖြင့် ကိုဗာစကီးသည် သူ့နေရာတွင် ပြန်ရပ်ကာ ထိုအရာရှိ ပြန်အလာကို စောင့်နေရသည်။ သို့ရာတွင် ထိုအရာရှိသည် ထိုတစ်ညနေလုံး ရုံးသို့ ပေါ်မလာတော့။

နောက်နှစ်ရက်မှာ စနေ၊ တနင်္ဂနွေဖြစ်နေသဖြင့် ကိုဗာစကီးသည် တနင်္လာနေ့ထိအောင် စောင့်ရသည်။ တနင်္လာနေ့သို့ရောက်၍ ကွမ်းသွေးတို့ ပေကျံလျက်ရှိသော လှေကားထစ်များပေါ်တွင် တန်းစီ၍ စောင့်နေစဉ် မျက်မှန်နှင့် အရာရှိကို တွေ့ရပြန်သည်။

“မင်္ဂလာပါ ဆရာကြီး၊ ဆရာကြီး လက်ဖက်ရည်ကို နို့နဲ့ ကြိုက်သလား၊ နို့မပါဘဲ ကြိုက်သလား”

ယခုတစ်ကြိမ်တွင်မူ ကိုဗာစကီးတွင် မျှော်လင့်ချက်အပြည့်ဖြစ်နေသည်။ အရာရှိသည် ခါးကြားထဲတွင် ယူလာသည့် ကွမ်းယာကို ပါးစောင်တွင် ငုံလိုက်၏။ အတန်ကြာ တောင်းပန်သည့်အခါတွင်မှ အရာရှိသည် သံမဏိဗီရိုတစ်လုံးဆီသို့ ထ,သွားကာ လက်ကိုင်ကို လှည့်ဖွင့်သည်။ လက်ကိုင်က တော်တော်နှင့်လှည့်၍မရ။ နောက်ဆုံး တံခါးပွင့်သွားသည့်အခါတွင် ဗီရိုထဲမှ ဖိုင်တွေ၊ စာရွက်စာတမ်းတွေ၊ လယ်ဂျာစာအုပ်တွေ ဝုန်းခနဲ အန်ကျလာသည်။ ကံကောင်း၍ အရာရှိကြီး စက္ကူတွေ မပိခြင်းဖြစ်သည်။ လူကိုသာ မထိလျှင် ကိုဗာစကီးသည် ရယ်မိပေလိမ့်မည်။ သို့ရာတွင် သူ့ကိစ္စကလည်း အရေးကြီးနေသဖြင့် ကိုဗာစကီး မရယ်နိုင်။ ကိုဗာစကီးသည် စက္ကူထပ်များ စာအုပ်များကြားထဲတွင် မြုပ်နေသော အရာရှိကြီးဆီသို့သွားကာ သူ့ကို တွဲထူပေးသည်။

ကိုဗာစကီးသည် ဗျူရိုကရေစီစနစ်ထဲက ထိုသို့သော မသိမသာ ပညာပြမှုများကို တွေ့ဖူးသူမဟုတ်။ အရာရှိကိုသွား၍ ထူမအပေးတွင် အခြား ဘာဘူတစ်ယောက် ကုလားထိုင်ဘေးတွင် ချထားသည့် အုန်းသီးကြီးတစ်လုံးကို ဝင်တိုက်မိသဖြင့် လဲမလိုဖြစ်ခဲ့သေးသည်။ မနက်ခင်း ရေငတ်လျှင် အုန်းရည်သောက်ရန် အနားတွင်ချထားခြင်းဖြစ်သည်ဟူ၏။ 

ထိုသို့ သွား၍ ထူပေးလိုက်သည့်အတွက် သူကံကောင်းသည်ဟု ဆိုရမည်။ မျက်မှန်နှင့်အရာရှိသည် ဗီရိုထဲမှ လယ်ဂျာစာအုပ်များကို တစ်အုပ်ပြီးတစ်အုပ် ထုတ်၍ လှန်နေသည်။ ကိုဗာစကီးသည် သူ့ကို အတန်ကြာ စောင့်ကြည့်နေ၏။ ထို့နောက် လယ်ဂျာစာအုပ်ထဲက စာမျက်နှာများပေါ်တွင် လက်ထောက်ပြီး ရှာနေ၏။ ဘာဘူ၏လက်ညှိုးသည် တစ်နေရာသို့အရောက် တွင် ရပ်သွားသည်။ ဘာဘူသည် ကုန်း၍ ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့မျက်လုံးများကို သူမယုံနိုင်အောင်ဖြစ်နေသည်။ ငုံ၍ကြည့်လိုက်သည့်အခါတွင် သူ့နာမည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။

နာမည်ကိုတော့ တွေ့ပြီ။ ဤတွင် ကိုဗာစကီးသည် စာရွက်ထပ်တွေ၊ ဖိုင်တွဲတွေ ပြည့်နှက်နေသည့် အခြားဌာနတစ်ခုသို့ သွားရပြန်သည်။ စာရွက်တွေက နည်းသည့်စာရွက်တွေ မဟုတ်။ ပင်လယ်ကြီးတမျှ အောက်မေ့ရသည်။ ထိုဌာနမှ ဘာဘူသည် ပုလဲရွာသူတစ်ယောက်ကဲ့သို့ လက်ချောင်းကလေးများဖြင့် စာရွက်ထပ်များဖြင့် လှန်နေပြန်သည်။ ထိုနောက် အဝါရောင် ဖုံးထားသည့် ဖိုင်တွဲတစ်တွဲကို ကောက်ဆွဲယူလိုက်၏။ ထိုဖိုင်ပေါ်တွင် သူ့အမည်ကို ဒုတိယအကြိမ် တွေ့ရပြန်လေပြီ။ ခဏလောက်စောင့်လိုက်လျှင် သူ့လူနာအတွက် အသက်ကယ်ဆေးရည်ကို ရတော့မည်။ ထို့ကြောင့် ကိုဗာစကီးသည် သည်းခံ၍ စောင့်၏။ 

ထိုစဉ် ဘာဘူသည် ခါးကို ဆန့်လိုက်ကာ..

“နေ့လယ်စာစားချိန်ရောက်နေပြီ ဆရာကြီး၊ ပြန်တက်တော့မှ ရှာကြသေးတာပေါ့”

နေ့လယ်ပိုင်း ရုံးပြန်တက်သည့်အခါတွင် ဘာဘူသည် မျက်နှာထားတင်းနေ၏။

“လယ်ဂျာထဲမှာတွေ့တဲ့ အချက်အလက်နဲ့ ဆရာကြီး ပြေစာပေါ်မှာ ရေးထားတဲ့ အချက်အလက်က ကွဲနေတယ်၊ ဒီတော့ တခြားလယ်ဂျာတွေထဲကို ရှာရဦးမယ်”

ကိုဗာစကီးသည် စိတ်တိုလာလေပြီ။ “သူ့မျက်နှာက ရိုးရိုးသားသားပုံ ဖြစ်နေလို့။ နို့မို့လျှင် ကျွန်တော် တစ်ခုခုလုပ်မိလိမ့်မယ် ထင်တယ်” ဟု ကိုဗာစကီးက နောင်တွင် ပြောပြသည်။

သို့ဖြင့် ခုနစ်ရက်မြောက်နေ့ ကုန်သွားသည်။ သူပြောသည့် လယ်ဂျာကိုမူ ရှာ၍မတွေ့သေး။ ရှစ်ရက်မြောက်နေ့တွင်မူ ဘာဘူက ငွေလေးဆယ်တောင်းသည်။ အရှာခိုင်းမည့် စာရေးနှစ်ယောက်ကို ပေးရန်ဟု ဆို၏။ သို့ဖြင့် နောက်တစ်ပတ် ကုန်သွားပြန်သည်။ 

ဗျူရိုကရေစီသည် စေတနာကောင်းကိုပင် ဝါးမျိုပစ်ခဲ့လေပြီ။ သို့ဖြင့် သီတင်းခြောက်ပတ် ကုန်လာခဲ့သည်။ တစ်ရက်တွင်မူ သူ၏အထုပ်ကို လာရောက်ရွေးယူရန် အကြောင်းကြားစာတစ်စောင် စာတိုက်မှ ရောက်လာ၏။ ကံကောင်းထောက်မ၍ လူမမာ မသေခဲ့ခြင်းပင်တည်း။

သူရောက်သွားသည့်အခါတွင် ဘာဘူက မိတ်ဟောင်းဆွေဟောင်းတစ်ယောက်ကို ဆီးကြိုသည့်နှယ် လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ဆီးကြို၏။ ကိုဗာစကီးကို တွေ့သဖြင့် တကယ် ဝမ်းသာသွားဟန်လည်းရှိသည်။ ဘာဘူက တံဆိပ်ခေါင်းဖုံး ဟု ဆိုကာ နောက်ထပ် ငွေသုံးဆယ် တောင်းသည်။ စားပွဲပေါ်က ကော်ဘူးကို ဖွင့်ပြီး စုတ်တံကလေးဖြင့် ကော်ယူသည်။ ထိုနောက် တံဆိပ်ခေါင်းကပ်ရမည့်နေရာကို ကော်သုတ်သည်။ ထိုစဉ် ပြတင်းပေါက်မှ လေတစ်ချက်ဝှေ့လိုက်သဖြင့် တံဆိပ်ခေါင်းသုံးလုံးသည် စာရွက်ပုံတွေကြားတွင် ငုံ့လျှိုးသွားကြသည်။ ဤတွင် နောက်ထပ် တံဆိပ်ခေါင်းသုံးလုံးဖိုးဟု ဆိုကာ နောက်ထပ် ငွေသုံးဆယ် ထပ်ပေးလိုက်ရပြန်သည်။ 

ထို့နောက် သူပေးဆောင်ရမည့် အကောက်ခွန် စာရင်းများ ရေးထားသည့် ပုံစံစာရွက်တစ်ရွက်တွင် လက်မှတ်ထိုးရသည်။ ပုံစံဖြည့်ရသည်။ ထိုသို့ ပုံစံဖြည့်ခြင်း၊ ပေးဆောင်ရမည့် အကောက်ခွန်ကို တွက်ချက်နေခြင်းဖြင့် တစ်နေကုန်သွားပြန်သည်။ ပေးဆောင်ရမည့် အကောက်ခွန်မှာ သုံးရာငါးဆယ့်ခြောက်ကျပ် ကျသည်။ ဆေးပြေစာပေါ်တွင် ရေးထားသည့် ဆေး၏တန်ဖိုးငွေထက် လေးဆနှင်နှင်ရှိသည်။ သို့ရာတွင် လူတစ်ယောက်၏ အသက်တစ်ချောင်းကို ငွေဖြင့် တန်ဖိုးမဖြတ်စကောင်း။

ကိုဗာစကီးက သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်ရင်း ... 

“ဒါတောင် ကိစ္စက မပြတ်သေးဘူးခင်ဗျ၊ အကောက်ခွန်ငွေကို အကောက်ခွန်အရာရှိက တိုက်ရိုက်လက်ခံလို့ မရဘူး။ ဒီငွေကို ဗဟိုဘဏ်ကို သွားသွင်းရတယ်၊ ဗဟိုဘဏ်က ချက်လက်မှတ် တစ်စောင်ပေးလိုက်တယ်၊ အဲဒီ ချလန်ကို ယူလာပြီးမှ နောက်တစ်နေ့မှာ အကောက်ခွန်ရုံးမှာ တစ်စားပွဲပြီး တစ်စားပွဲ တစ်နေကုန်သွားရသေးတယ်”

ကိုဗာစကီးသည် လွန်စွာ အဖိုးတန်လှသော ချလန်ကို ရင်ဝယ်ပိုက်ကာ အကောက်ခွန်ရုံကြီးသို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ ထိုအခါ၌ကား ကိုဗာစကီးသည် အကောက်ခွန်ရုံးကြီးတွင် လူစိမ်းတစ်ယောက် မဟုတ်တော့ပြီ။ “မင်္ဂလာပါ ဆရာကြီး” ဟု သူ့ကို နှုတ်ဆက်ကြသည်။ သို့ရာတွင် သူ့ဘာဘူကား ကြီးစွာသော ဣန္ဒြေကို ဆောင်ထားလျက် ကိုဗာစကီးယူလာသည့် ချလန်စာရွက်ကို ယောင်၍မျှ လှည့်မကြည့်ဘဲ သူ့နောက်သို့လိုက်ခဲ့ရန် ခေါ်သွားသည်။ အောက်ထပ်နှစ်ထပ်ကို ဖြတ်ပြီးနောက် ကမ္ဘာတစ်ဝန်းလုံးမှ ရောက်နေသည့် အထုပ်များ၊ သေတ္တာကြီးများရှိရာ အခန်းကြီးတစ်ခန်းထဲသို့ ရောက်သွားကြသည်။ 

ဘာဘူက ယူနီဖောင်းဝတ်ထားသည့် အကောက်ခွန်အရာရှိတစ်ယောက်အား အထုပ်ကို သွားရှာပေးရန် ပြောသည်။ အတော်ကြီးကြာမှ စီးကရက်ဘူး နှစ်ဘူးလောက်သာရှိသည့် အထုပ်ကလေးတစ်ထုပ်ကို လက်ခံရရှိခဲ့သည်။ သူ့အဖို့သော် ထိုအထုပ်ကလေးသည် ဘဝနှင့် မျှော်လင့်ချက်၏အရောင်၊ ပဉ္စလက်တစ်ခု။ ကိုဗာစကီးက အထုပ်ကလေးကို လှမ်းယူသည်။ 

ယူနီဖောင်းဝတ်နှင့် အရာရှိက...

“ဝမ်းနည်းပါတယ် ဆရာကြီး၊ ဆရာကြီးကို ယူခွင့်မပြုနိုင်ပါဘူး”

 

အရာရှိက အခန်းတစ်ခန်းကို ညွှန်ပြ၏။ အခန်းပေါက်တွင် “ပစ္စည်းဖျက်ဆီးရေးဌာန” ဟု ဆိုင်းဘုတ် ရေးထားသည်။

“ဆရာကြီးအတွက် ပို့လိုက်တဲ့ ဆေးတွေဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးရက်ကပဲ သက်တမ်းကုန်သွားပါပြီ၊ ကျွန်တော်တို့မှာ ဖျက်ဆီးဖို့ တာဝန်ရှိပါတယ်၊ ဒါဟာ နိုင်ငံတကာ လိုက်နာရတဲ့ စည်းကမ်းပါ”

ယခုအချိန်အထိ စကားတစ်လုံးမျှ မပြောသေးဘဲ ဘေးတွင် ရပ်နေသည့် ဘာဘူက ထိုအရာရှိ၏အင်္ကျီကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီးနောက်...

“ဆရာကြီးက သာသနာဘက်ကပါဗျာ၊ ဆင်းရဲသားတွေအတွက် အလုပ်လုပ်နေတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ပါ၊ အိန္ဒိယအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ အသက်ကို ကယ်ဖို့အတွက် ဒီဆေးကို မှာတာပါ၊ ရက်ကုန်နေပေမယ့် ပေးလိုက်ပါ"

ယူနီဖောင်းဝတ်အရာရှိသည် ကိုဗာစကီး၏ ဖာရာတွေထပ်နေသော အင်္ကျီကို ကြည့်နေသည်။

“ဘာ... ဆရာကြီးက ဆင်းရဲသားတွေအတွက် လုပ်နေတယ်။ ဟုတ်လား”

ကိုဗာစကီးက ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ အကောက်ခွန်အရာရှိက “ပယ်ဖျက်ပြီး” ဆိုသည့် စာလုံးကလေးကို ပြန်ဖျက်နေသည်။

“ဘယ်သူ့ကိုမှတော့ မပြောလိုက်ပါနဲ့နော် ဆရာကြီး။ ဘုရားသခင် စောင်မပါစေဗျာ”

ဆေးရသည့်တိုင် ကိုဗာစကီး၏လူမမာသည် အသက်မရှင်တော့။ နောက်များမကြာမီ ကွယ်လွန်သွားခဲ့သည်။ လူမမာမှာ အသက်နှစ်ဆယ့်ရှစ်နှစ် အရွယ်ရှိ မုဆိုးမဖြစ်၏။ သူ့တွင် သားသမီးလေးယောက် ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။

အပိုင်း(၁၀)ဆက်ရန်

မြသန်းတင့်