ရုတ်တရက် အရှိန်သတ်လိုက်သဖြင့် ထိုင်ခုံပေါ်တွင် ထိုင်နေသော သူ့ခန္ဓာကိုယ်သည် နောက်သို့လန်သွား၏။ ဘိုးအင်းဂျက် လေယာဉ်ကြီးသည် မြေပြင်သို့ ထိုးစိုက်ဆင်းလာခဲ့ရာ အုန်းပင်များ၊ လယ်ကွင်းများ စသည့် စိမ်းစိုသော မြေပြင်ရှုခင်းကို မြင်နေရလေပြီ။ ခြောက်သွေ့သည့် အိန္ဒိယအလယ်ပိုင်းကို နှစ်နာရီကျော်မျှ ဖြတ်၍ ပျံခဲ့ရပြီးနောက် စိမ်းစိုသည့် လယ်ကွင်းများကို မြင်လိုက်ရသည့်အခါတွင် မက်စ်လိုးအက်အဖို့ အိုအေစစ်ကလေးတစ်ခုထဲသို့ ရောက်သွားသည့်နှယ် ထင်မိသည်။
ကြည့်လေရာရာတွင် ရေမြောင်းတွေ၊ အင်းအိုင်တွေနှင့် ရေမြောင်းထဲတွင် ဗေဒါပင်များက အုပ်ဖွဲ့၍ မျောပါလျက်။ ဖလော်ရီဒါမှ အဲဗားဂလိတ်နှင့် မက္ကစီကိုနယ်စပ်မှ ချောင်းမြောင်းများကိုပင် သွား၍ သတိရမိသေးသည်။ စိမ်းလန်းသော လယ်ကွင်းများထဲတွင် ကျွဲအုပ်မည်းမည်းကြီးတွေကိုလည်း လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။ လေယာဉ်သည် တစ်ဖက်သို့ လှည့်လိုက်သည်တွင် မြို့ကြီးကို လှမ်းမြင်လိုက်သည်။
မြို့ကြီးက တကယ့်မြို့ကြီး၊ အဆုံးအစပင် ရှိမည်မထင်။ မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းကို မမြင်။ မြို့လယ်တွင် ညိုဝါရောင် မြစ်ကြီးတစ်မြစ်က စီးဆင်းလျက်။ ထိုမြစ်ထဲတွင် သင်္ဘောကြီးများသည် လန့်ဖျပ်နေသည့် ဘဲငန်းကြီးများလို ကျောက်ချ ရပ်နားလျက်။ သို့ရာတွင် မီးခိုးတို့ အုပ်ဆိုင်းလျက်ရှိသဖြင့် မြို့ကြီး၏ အနိမ့်အမြင့် အနေအထားကို သဲကွဲစွာ မမြင်ရ။ အိမ်ခေါင်မိုးများက မီးခိုးတွေကြားထဲ မှ ပြူစီထိုး၍ ပေါ်နေကြသည်။ တစ်ခါတစ်ရံတွင် မိုးသို့ လုတက်နေသည့် ဓာတ်ဆီလှောင်ကန်ကြီးများကို လက်ခနဲ မြင်လိုက်ရ၏။ တစ်ခါတစ်ရံတွင်လည်း မြစ်ဆိပ်မှ ဝန်ချီစက်ကြီးများကို ရိပ်ခနဲ တွေ့လိုက်ရတတ်သည်။ သို့မဟုတ်လျှင်လည်း မီးခိုးများထဲမှ စက်ရုံတစ်ရုံ၏သွပ်မိုးပြောင်ပြောင်ကို မြင်ရတတ်သေးသည်။
လေယာဉ်မယ်က လေယာဉ် ကာလကတ္တားသို့ ဆင်းတော့မည်ဖြစ်ကြောင်း ကြေညာသည်။ မက်စ်သည် ဘုရားရှိခိုးကျောင်းတစ်ကျောင်းပေါ်မှ ဂိုးသစ် ဗိသုကာပုံစံဖြင့် ဆောက်ထားသည့် ခေါင်းလောင်းစင်၊ မြင်းပြိုင်ကွင်းတစ်ကွင်းမှ ပြေးလမ်းများနှင့် လမ်းမကြီးတစ်ခုပေါ်တွင် ပြေးသွားနေသည့် နှစ်ထပ်ဘတ်စ်ကားကြီးများကို ရိပ်ခနဲ မြင်လိုက်၏။ နောက်ဆုံးတွင် လေယာဉ်ကြီးသည် ပြေးလမ်းနှင့်အညီ ဆင်းလာကာ မြေပြင်သို့ ဆင်းလိုက်သည်။ လေယာဉ်တံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည်နှင့် အပြင်ဘက်မှ အပူရှိန်သည် လေယာဉ်ထဲသို့ တိုးဝင်လာ၏။
“ဆံပင်ခြောက်တဲ့ အပူစက်နဲ့ မျက်နှာကို ဟပ်လိုက်သလိုပဲဗျာ၊ ပူသွားတာပဲ၊ လူကို တွန့်သွားပြီး အသက်တောင် အနိုင်နိုင်ရှူလိုက်ရတယ်၊ လေယာဉ်လှေကားပေါ်ရောက်တော့လဲ အပြင်ဘက်က စူးနေတဲ့ အလင်းရောင်
ကြောင့် မျက်လုံးတွေ ပြာသွားပြီး လဲကျမသွားအောင် လက်ရန်းကို ဖမ်းကိုင်လိုက်ရတယ်”
မက်စ်က နောင်တွင် ကိုဗာစကီးကို ပြောပြသည်။
ရုတ်ရုတ်သဲသဲ လေဆိပ်ထဲသို့ ဝင်လာသည့်အခါတွင် ပန်းကုံးဝါဝါကြီးကို သူ့ကို မြှောက်ပြနေသော ကိုဗာစကီးကို မြင်လိုက်ရ၏။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ချက်ချင်း အလိုလို သိလိုက်ကြ၏။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် ဖက်လှဲတကင်း နှုတ်ဆက်ကြသည်။
ကိုဗာစကီးက တက္ကစီတစ်စီးပေါ်သို့ တက်လိုက်ရင်း...
"ခင်ဗျားကို ဂရင်းဟိုတယ်မှာထားမယ် စိတ်ကူးတယ်၊ ဒီဟိုတယ်က ဒီမှာတော့ အကောင်းဆုံးဟိုတယ်တစ်ခုပဲ၊ ကျွန်တော်တော့ အထဲကို တစ်ခါမှ မရောက်သေးဘူး၊ ဒါပေမယ့် သုခမြို့တော်ကိုလာတဲ့ သူတစ်ယောက်အဖို့တော့ လောလောဆယ် အဲဒီ ဟိုတယ်မှာ ခဏနေလိုက်ရင် ကောင်းမယ်ထင်တယ်၊ တကယ့်မြို့တော်ကို မမြင်ရသေးခင် အေးအေးဆေးဆေး နေတာပေါ့ဗျာ”
မက်စ်မှာ ချွေးဒီးဒီးကျနေလေပြီ။ ကိုဗာစကီးက ပြုံးကြည့်လိုက်ရင်း...
“လောလောဆယ်တော့ ဒီမှာ နေဦးဗျာ၊ ဟိုရောက်ရင် ခင်ဗျား အထဲကို မြုပ်သွားလိမ့်မယ်၊ မြုပ်သွားမှာဆိုတာ တကယ် နစ်သွားမှာ၊ ခုလောလောဆယ်မှာ မြူနီစီပယ် အလုပ်သမားသပိတ်မှောက်နေတော့ နေရထိုင်ရတာ တော်တော် ခက်မယ်၊ အေးလေ ဒါဟာ ဖလော်ရီဒါ မဟုတ်ဘူးဆိုတာတော့ ခင်ဗျားလဲ သိမှာပေါ့"
မက်စ်သည် မျက်နှာကို မရှုံမိအောင် မနည်းချုပ်တည်းထားလိုက်ရသည်။
“ခင်ဗျား ကိုယ်ပေါ်မှာလဲ ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ အနာတွေလား”
“ဝဲတွေလေဗျာ”
ဒေါက်တာမက်စ်သည် တစ်ချက် ညည်းလိုက်၏။ မှန်သည်။ ကိုဗာစကီး ပြောသည့်အတိုင်း ရာသီဥတုကို ကျင့်သားရသွားအောင် ဟိုတယ်တစ်ခုတွင် ခဏနားလျှင် ကောင်းမည်ထင်သည်။ သန်းကြွယ်သူဌေးတစ်ဦးအိမ်မှ ငရဲဘုံသို့ ချက်ချင်းဆင်းလာခြင်းသည် များစွာ အန္တရာယ်ကြီးနိုင်သည်။ မက်စ်သည် ထိုသို့သော အပြောင်းအလဲများကြောင့် ကသိကအောက်ဖြစ်ခဲ့သည့် ကိစ္စများကို မြင်ခဲ့ဖူးလေပြီ။ ငြိမ်းချမ်းရေးတပ်ဖွဲ့သားများ အာဖရိကတိုက် စသည့်နေရာများသို့ သွားရောက်သည့်အခါတွင် အခက်အခဲတွေ့ခဲ့သည်များကို သူမြင်ခဲ့ဖူးသည် မဟုတ်လော။ ထိုရာသီဥတုကို ခံနိုင်အောင် တဖြည်းဖြည်း ကျင့်ယူမှသာလျှင် အမြော်အမြင်ရှိရာ ရောက်လိမ့်မည်။ လေအေးစက်တပ်ထားသည့် အခန်းကလေးထဲတွင် ခဏတစ်ဖြုတ်တော့ နေရဦးမည်။ စကော့ဝီစကီကလေးတော့ သောက်လိုက်ရဦးမည်။ မွန်တီကရစ္စတိုဆေးပြင်းလိပ်ကောင်းကောင်းကလေးတော့ ခဲလိုက်ရဦးမည်။ ဘာ့ကြောင့် အလျင်စလို လုပ်ရမည်နည်း။
သို့ရာတွင် အတန်ကြာသည့်အခါ မက်စ်သည် ကိုဗာစကီးဘက်သို့ လှည့်လိုက်ကာ...
“နေပစေတော့ဗျာ၊ ခင်ဗျားနဲ့အတူ သုခမြို့တော်ကို တစ်ခါတည်း လိုက်ခဲ့တော့မယ်”
နောက်တစ်နာရီခန့်ကြာသည့်အခါ၌ ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကလေးရှိ ထမင်းဆိုင်တစ်ခုမှ မှုန်ရီသော မှန်အိမ်အောက် စားပွဲကလေးတစ်လုံးတွင် သူတို့နှစ်ယောက် မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်မိကြ၏။ အားကုန်နေသော ပန်ကာတစ်ခုသည် ဟင်းနံ့တို့ဖြင့် မွှန်ထူနေသော ညစ်ညမ်းသောလေထဲတွင် လှုပ်ရှားလျက်ရှိ၏။
သူငယ်ကလေးတစ်ယောက်က ဟင်းပန်းကန်ကို လာချပေးသည့်အခါတွင် မက်စ်က...
“ဘာလဲဗျ၊ ကျွဲသားပြုတ်ကြော် ဟုတ်လား”
“တကယ့် ကျွဲသားပြုတ်ကြော် မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွဲသားပြုတ်ရည်ပေါ့။ တကယ့်အသားတော့ ရှာလို့တွေ့မှာမဟုတ်ဘူး။ အရိုးရယ်၊ အရေရယ်၊ ချဉ်ဆီရယ်၊ ဝမ်းတွင်းသားတွေရယ်ကို ပြုတ်ထားတာ၊ ပရိုတိန်းတော့
ကောင်းကောင်းရပါတယ်။ နယူးယော့က နွားကလေးပေါင်သားကြော်လိုပေါ့ဗျာ၊ တစ်ပန်းကန်မှ ပြားသုံးဆယ်ဆိုတော့ ဘဲသားတို့၊ သံလွင်သီးတို့တော့ ဘယ်ရမလဲ”
မက်စ်က မျက်နှာကို တစ်ချက်ရှုံ့ပြလိုက်သည်။ သူ့ကိုကြည့်ရသည်မှာ မသတီသည့်ပုံ။
“ကျွန်တော်တို့ ဒီလို စားပွဲလွတ်ကလေးတစ်လုံး ရတာတောင် ကံကောင်းတယ်လို့ ဆိုရမယ်၊ ဒီမှာတော့ မက္ကဇင်းရဲ့ ပျော်ပွဲစားရုံလို အခမ်းနားဆုံးနေရာပေါ့လေ”
မက်စ်သည် မျက်မှောင်ကုတ်ခြင်း မရှိတော့။ သို့ရာတွင် စုတ်ပြတ်နေသော ဆိုင်အခင်းအကျင်းနှင့် စားသောက်သူများကို သူအကဲခတ်သည်။ ဆူဆူညံညံအသံတွေကြားထဲတွင် စားသောက်သူ နှစ်ဆယ်ခန့်တို့သည် စားသောက်ဖွယ်များကို အားရပါးရ စားနေကြ၏။ ထိုသူများမှာ စက်ရုံ၊ အလုပ်ရုံ၊ အလုပ်သမား လူလွတ်များဖြစ်ကြပြီး လျှပ်စစ်ဓာတ်အားပြတ်သဖြင့် စက်နားတွင် အမြဲတမ်း အိပ်, စားနေကြသူများဖြစ်သည်။
ဆိုင်ပိုင်ရှင်မှာ နာဆားအမည်ရှိ မူဆလင်အမျိုးသားတစ်ဦးဖြစ်သည်။ နာဆားသည် ဒယ်အိုးငွေ့တွေ တထောင်းထောင်း ထွက်နေသော ဒယ်အိုးကြီးနှင့် မနီးမဝေး ကောင်တာတွင် ထိုင်လျက်ရှိ၏။ နာဆားသည် ထိုရပ်ကွက်ရှိ မတ်ဝါဒီ ကွန်မြူနစ်ပါတီ ကလာပ်စည်းခေါင်းဆောင်ဖြစ်သည်။ နာဆားသည် ရာသီဥတု မည်မျှပူပြင်းသည်ဖြစ်စေ သူ့စားပွဲခုံမှ မထ။ ထိုနေရာမှနေ၍ ဒါဇင်ဝက်မျှသော သူ့အလုပ်သမားများကို ကြီးကြပ်ခန့်ခွဲသည်။ သူ့အလုပ်သမားများက ကိုဗာစကီးကို “ဦးလေး” ဟု လည်းကောင်း၊ “ဆရာကြီး” ဟု လည်းကောင်း ခေါ်ကြသည်။
အလုပ်သမားဆိုသည့်တိုင် ကြီးကြီးမားမားတွေ မဟုတ်၊ ရပ်ကွက်ထဲမှ ဆင်းရဲသားကလေးငယ်များဖြစ်ပြီး အကြီးဆုံးပင်လျှင် ရှစ်နှစ်ထက်မပို။ သူတို့သည် မနက် ခုနစ်နာရီမှ ညဉ့်သန်းခေါင်အထိ အလုပ်လုပ်ရပြီး အစားအသောက်နှင့် လခ အဖြစ် ငွေတစ်ဆယ်စီရကြသည်။ သူတို့တွင် ဖိနပ်မပါ၊ အင်္ကျီက စုတ်ပြဲလျက်။ သူတို့သည် ရေတွင်းသို့သွား၍ ရေခပ်ရသည်။ စားပွဲများကို သုတ်ရသည်။ ယင်မောင်းရသည်။ စားသောက်ဖွယ်များကို ချပေးရသည်။ စားသောက်သူတို့ကို ခေါ်ရသည်။ သူတို့တစ်သိုက်ကို ကြည့်ရသည်မှာ မောပန်းသည်ဟူ၍ မရှိ၊ ဟေးလားဝါးလားဖြင့် ပျော်နေကြ၏။
ဟင်းရွက်သင်နေသည့် ကလေးသုံးယောက်မှာ စိတ်မကောင်းသည့်ကလေးများဖြစ်သည်။ နာဆားသည် ထိုကလေးငယ်များကို လော်ရီများကြားတွင် တောင်းစားနေရာမှ တွေ့သဖြင့် ခေါ်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့သည် သည်မှာပင် အိပ်ကြသည်။ ဆိုင်ပိုင်ရှင်က သူတို့အတွက် တံစက်မြိတ်တွင် ကွပ်ပျစ်ကလေးတစ်လုံး ရိုက်ပေးပြီး အပေါ်တွင် အိပ်စေသည်။
စားသောက်ပြီးပန်းကန်များကိုမူ မျက်မမြင်တစ်ယောက်နှင့် မျက်စိတစ်ဖက်လပ်နေသူတစ်ဦးတို့က ဆေးကြောပေးကြသည်။ မျက်မမြင်ကြီးမှာ ဖြူဖွေးနေသည့် မုတ်ဆိတ်မွေး တိုနံ့နံ့ကလေးရှိပြီး ကိုရန်ကျမ်းစာမှ တရားစာများကို တတွတ်တွတ် ရွတ်နေတတ်၏။ ကိုဗာစကီးသည် ထိုဆိုင်များသို့ ဖြတ်လျှင် သူနှင့် စကားပြောလေ့ရှိသည်။
ခြားနားသော ကမ္ဘာလောကတစ်ခုမှ ရောက်လာသည့် အမေရိကန်လူမျိုးတစ်ဦးအား ထိုသို့သော အပြောင်းအလဲများကို မည်သို့ သဘောပေါက်အောင် ပြရမည်နည်း။ သုခမြို့တော်အကြောင်းကို ဗြုန်းစားကြီးသိ၍မဖြစ်။ ဆေးသောက်သလို နည်းနည်းစီ နည်းနည်းစီ သိမှသာ ဖြစ်မည်။ ကိုဗာစကီး၏အတွေ့အကြုံအရ သုခမြို့တော်အကြောင်းကို သိရေးသည် ချက်ချင်းလုပ်၍ရသော ကိစ္စမျိုးမဟုတ်။ တဖြည်းဖြည်းမှသာ လုပ်၍ရနိုင်သော ကိစ္စဖြစ်သည်။
သို့ရာတွင် ရောက်သည့်ညနေမှာပင် သုခမြို့တော်အကြောင်းကို ပို၍လျင်မြန်စွာ နားလည်စေသည့် အဖြစ်အပျက်တစ်ရပ် ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။
ထမင်းစားသောက်ပြီးသည့်အခါတွင် ကိုဗာစကီးသည် ဘင်္ဂါလီလူမျိုးတို့ စားလေ့ရှိသည့် ဘာဖီး ခေါ် သကြားလုံးတစ်လုံးပေးသည်။ ထိုစဉ် ခပ်သေးသေး လူတစ်ယောက် ဆိုင်ထဲသို့ ပြေးဝင်လာကာ ကိုဗာစကီး၏ခြေထောက်ကို ဖက်ပြီး ဘင်္ဂါလီဘာသာဖြင့် တစ်စုံတစ်ရာကို ပြောနေသည်။ ထိုသူပြောနေပုံမှာ အရေးတကြီးဖြစ်နေပြီး လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ပြောနေခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့လက်ချောင်းကလေးများ ငုံးတိတိဖြစ်နေသည်ကို မက်စ် သတိပြုလိုက်မိသည်။
“သားဖွားပညာရပ်ကို ခင်ဗျားသိတယ်နော်” ဟု ကိုဗာစကီးက ထိုင်ရာမှထရင်း သူ့ကိုမေး၏။
မက်စ်က ပခုံးကို တွန့်ပြလိုက်ရင်း... “သိပ်တော့ မသိဘူး၊ ကျောင်းတုန်းက သင်ရသလောက်ပဲ သိတာ”
“ဒါဖြင့် လာဗျာ၊ ဘာမှမသိတာနဲ့စာရင်တော့ တော်သေးတာပေါ့၊ ဟောဒီက ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေက ခင်ဗျားဆီမှာ အကူအညီတောင်းစရာကလေးရှိနေတယ်”
မက်စ်သည် အံ့အားသင့်နေသည်။ ကိုဗာစကီးက
“ဟုတ်တယ်...ဒေါက်တာ၊ ခင်ဗျားကို ကလေးအသစ်ကလေးတစ်ယောက် ပေးချင်လို့တဲ့”
“ဘာလဲ၊ ကျွန်တော်က မွေးပေးရမယ် ဆိုပါတော့”
“ခင်ဗျားက ဘယ်လိုထင်လို့လဲ”
သူတို့နှစ်ယောက်သည် လာခေါ်သူနောက်သို့ လိုက်လာခဲ့ကြ၏။ ခြေသလုံးလောက်ရောက်သည့် ရွှံ့တွေဗွက်တွေထဲတွင် တစွတ်စွတ်ဖြင့် လျှောက်လာခဲ့ကြသည်။ တစ်ခါတစ်ရံတွင် ဇိခနဲ တက်နင်းမိသဖြင့် ကြည့်လိုက်ရာ ရွံ့ဗွက်ထဲတွင် ရောက်နေသော ခွေးသေကောင်၊ ကြွက်သေကောင်ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ အပူပိုင်းဇုန်တွင် ညသည် ချက်ချင်းရောက်လာတတ်သည်။ ညက မင်ရောင်လို မည်းမှောင်လျက်။
“အဲဒီနားမှာ ရေမြောင်းကြီးရှိတယ်နော်၊ မြောင်းကြီးထဲကို ကျသွားမယ်၊ သတိထား” ဟု ကိုဗာစကီးက ပြောသည်။
ထိုအနီးတဝိုက်တွင် သုခမြို့တော်မှ ဖြတ်သွားသည့် ခြောက်ပေခန့်နက်သော ရေမြောင်းကြီးတစ်ခုရှိသည်။
“ကျသွားရင် ဖလော်ရီဒါကမ်းခြေ သောင်စပ်ကို ရောက်သွားတယ်လို့ပဲ သဘောထားမှာပေါ့ဗျာ”
“ဖလော်ရီဒါကမ်းခြေကို ရောက်သွားတာက အရေးမကြီးဘူးဗျ။ အဲဒီထဲကျသွားရင် အသက်မသေတာ ကံကောင်းတယ်လို့ ဆိုရမယ်။ အထဲရောက်သွားရင် အပုပ်နံ့တွေကြောင့် တစ်ခါတည်း အသက်ပျောက်သွားနိုင်တယ်”
သူတို့နှစ်ယောက်သည် နာရီဝက်ကြာမျှ လျှောက်လာခဲ့ကြသည်။ လမ်းဘေးတွင် လူများက သူတို့နှစ်ယောက်ကို တအံ့တဩဖြင့် ကြည့်နေကြသည်။ ဒီအချိန်တွင် သူတို့နှစ်ယောက် ဘယ်သွားနေကြသနည်း။
“ခေါင်းငုံ့...ခေါင်းငုံ့”
ကိုဗာစကီးက သတိပေးလိုက်၍ တော်တော့သည်။ သို့မဟုတ်လျှင် မက်စ်သည် ဝါးပိုးဖြင့် လုပ်ထားသည့် ထုပ်တန်းကို ခေါင်းနှင့် ဝင်ဆောင့်မိပေလိမ့်မည်။
“နောက်ကျရင် ခင်ဗျားလဲ ခေါင်းငုံ့တာကို အကျင့်ရသွားမှာပါ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို နှိမ့်ချတဲ့သဘောပေါ့ဗျာ” ဟု ကိုဗာစကီးက နောက်သည်။
မက်စ်သည် ကြီးမားတုတ်ခိုင်သော သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို ကိုင်းကာ လူတွေပြည့်ကျပ်နေသည့် ဝင်းတစ်ခုထဲသို့ ဝင်လာခဲ့၏။ ဆူညံစွာ စကားပြောနေကြသည့်တိုင် သူတို့နှစ်ယောက်ကို မြင်လိုက်သည်သည့်အခါတွင် အတိတ်ကြီး တိတ်သွားသည်။ ဖယောင်းတိုင်မီးမှိန်မှိန်ကလေးထဲတွင် မက်စ်သည် နှာခေါင်းမရှိသောမျက်နှာများ၊ ရုပ်သေးရုပ်များလို လှုပ်ရှားနေသည် လက်ချောင်းမရှိသော လက်များကို ကြည့်နေသည်။ ကိုယ်ရေရောဂါသည်တို့ရပ်ကွက်သို့ ရောက်နေပြီကို သူသိလေပြီ။
အဆိုးဆုံးမှာ အနံ့အသက်ပင်။ အနံ့အသက်က ပုပ်ဟောင်ဟောင်။ ကိုဗာစကီး ပထမဆုံး တွေ့စဉ်ကကဲ့သို့ပင် မက်စ်သည်လည်း သူ့မျက်လုံးများကိုပင် သူမယုံနိုင်။ ယိုယွင်းပျက်စီးနေသော ထိုခန္ဓာကိုယ်များ၏ခြေရင်းတွင် ကလေးများသည် ပျော်ရွှင်စွာ ကစားနေသည်။ ကလေးတွေက ကြော်ငြာစာရွက်ထဲမှ ခုန်ထွက်လာသည့် အကောင်းပကတိ ကလေးငယ်များလို ဝဝကစ်ကစ်၊ မျက်နှာဖောင်းဖောင်းကလေးတွေနှင့်။
ဆံပင်ဖြူဖြူနှင့် လူကြီးတစ်ယောက်က သူတို့နှစ်ယောက်ကို ညစ်ပတ်နေသော အခန်းတစ်ခုဆီသို့ ခေါ်သွားသည်။ အခန်းထဲမှ ညည်းသံသဲ့သဲ့ကို ကြားရ၏။ အခန်းထဲသို့ ဝင်မည်အပြု ပါးရေတို့ တွန့်လိမ်နေသည့် မိန်းမကြီးနှစ်ယောက်က သူတို့ကို ဆီးတားသည်။ ကွမ်းသွေးတွေ ပေနေသည့် သူတို့ပါးစပ်မှ ဆဲရေးတိုင်းထွာသည့်စကားလုံးတွေ ထွက်လာ၏။
“ဝမ်းဆွဲသည်တွေလေ၊ ကျွန်တော်တို့ ရောက်လာတော့ သူတို့ကို စော်ကားတယ်လို့ ထင်နေတာပေါ့” ဟု ကိုဗာစကီးက ပြော၏။
အဘိုးကြီးက မိန်းမကြီးနှစ်ယောက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း တွန်းပစ်လိုက်ပြီး သူတို့နှစ်ယောက်ကို အထဲသို့ ခေါ်သွားသည်။ လူတစ်ယောက် ယူလာသည့် ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်ထဲတွင် ဖြူရော်သော မျက်နှာ၊ ဟောက်ပက်သော မျက်လုံးများနှင့် သူမှတ်မိသော မျက်နှာတစ်ခုကို မြင်ရသည်။
“ဟင်...မိထာ” ဟု ကိုဗာစကီးက တအံ့တဩဖြင့် ခေါ်လိုက်သည်။
သူ့မိတ်ဆွေ ကိုယ်ရေရောဂါသည်တစ်ဦး၏ဇနီးဖြစ်သူ မိထာသည် အားအင်ကုန်ခန်းနေလေပြီ။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်း ရေချိုးထားသည့်နှယ် သွေးတွေနစ်နေ၏။ သို့ရာတွင် သူ့ကို မြင်လိုက်သည့်အခါ၌ မိထာသည် ယဲ့ယဲ့ပြုံးသည်။
“ဆရာကြီး”
မက်စ်က အပေါ်ကလွှမ်းထားသည့်စောင်ကို ခွာလိုက်စဉ် မိထာက ကိုဗာစကီးကို လက်ကမ်းပေးသည်။
“မြန်မြန်လုပ်မှ ဖြစ်မယ်ဗျို့၊ နို့မို့ရင် ကိစ္စများနိုင်တယ်”
မက်စ်က ပြောသည်။
ကိုယ်ရေရောဂါသည်၏ပေါင်ကြားထဲတွင် သွေးတို့ စွန်းပေနေသော ခေါင်းကလေးတစ်လုံးကို မြင်ရသည်။ ကလေးမှာ အပြင်သို့ထွက်နိုင်သောအား မရှိ။ အမေကလည်း ညှစ်မပေးနိုင်တော့။ ကလေးသည် အသက်မှ ရှိပါသေး၏လော မဆိုနိုင်။
မက်စ်က အမျိုးသမီး၏လက်ကောက်ဝတ်သွေးကို စမ်းရင်း... “နှလုံးမရပ်အောင် လုပ်ဖို့လိုတယ်”
ကိုဗာစကီးသည် သူအမြဲဆောင်ယူလာသည့် ဆေးအိတ်ကို နှိုက်ရှာသည်။ ထိုအထဲတွင် အရေးပေါ် ကုသရန် ဆေးအချို့အမြဲပါတတ်သည်။ ပုလင်းတစ်လုံးကို သွားတွေ့လိုက်၏။
“ကိုရာမင်းတော့ ပါတယ်”
မက်စ်က ရှုံ့လိုက်၏။
“ဒီထက်ကောင်းတဲ့ဆေး မပါတော့ဘူးလား၊ နှလုံးကို အားကောင်းစေတဲ့ ဆေးတစ်ခုခု”
သူ့အမေးကြောင့် စိတ်ပူနေသည့်ကြားကပင် ကိုဗာစကီး မရယ်ဘဲ မနေနိုင်။
“ခင်ဗျားက ကျုပ်ကို မီယာမီက ဆေးဆိုင်ပိုင်ရှင်များ အောက်မေ့နေသလား”
ထိုအခါကျမှ မက်စ်ကလည်း အားယူ၍ ပြုံးရသည်။ ကိုဗာစကီးသည် ရေတစ်ခွက်ကို တောင်းပြီးနောက် ရေထဲသို့ ဆေးစက်ချလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကိုယ်ရေရောဂါသည်အမျိုးသမီး၏ အိပ်ရာဘေးတွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ကာ သူ့ခေါင်းကို မ,ထူပြီး ဖြည်းညင်းစွာ ဆေးတိုက်သည်။ သူ့နဖူးပေါ်မှ ချွေးသီးချွေးပေါက်များသည် ဆေးခွက်ထဲသို့ ကျသွား၏။ တဲထဲမှာပင် အပူရှိန်သည် တစ်ရာ့တစ်ဆယ်လောက် ရှိလိမ့်မည်။
“ကဲ...အားရှိသမျှ ကြိုးစားပြီး ညှစ်ထုတ်ခိုင်းစမ်းဗျာ” ဟု မက်စ်က ပြောသည်။
ကိုဗာစကီးသည် ဘင်္ဂါလီဘာသာဖြင့် ပြောပြ၏။ မိထာသည် အားကုန်ညှစ်၏။ ညှစ်လိုက်ရသဖြင့် အသက်ကို မဝတဝရှူရင်း မောနေသည်။ နာကျင်လွန်းသဖြင့် မျက်ရည်တွေကျလာ၏။
“မဟုတ်ဘူး၊ ဒီလိုမညှစ်ရဘူး၊ ပြောစမ်းပါဦးဗျာ၊ ပထမ အသက်ကို ဝအောင်ရှူထုတ်လိုက်၊ မြန်မြန်လုပ်လေ၊ မြန်မြန်”
မက်စ် တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်း ချွေးတွေ နစ်နေသည်။ မက်စ်သည် မျက်နှာမှ ချွေးများကို သုတ်လိုက်၏။ ပါးစပ်ထဲတွင် အော်ဂလီဆန်လာကာ အန်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ အပူရှိန်ကြောင့်လော...ကျွဲအူပြုတ်တွေ စားခဲ့ သောကြောင့်လော...၊ အနံ့အသက်တွေကြောင့်လော။ ရင်ထဲတွင် ပျို့လာကာ မနေနိုင်အောင် အန်ချင်လာလေပြီ။ ကိုဗာစကီးသည် စက္ကူကဲ့သို့ ဖြူဖွေးသွားသော မက်စ်၏မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း လက်ထဲတွင်ရှိသည့် ကိုရာမင်းပုလင်း ထဲမှ ဆေးရည်များကို ခွက်ထဲသို့ နောက်ထပ် လောင်းထည့်လိုက်သည်။
“ရော့...ရော့၊ ဒါလေးသောက်လိုက်”
မက်စ်သည် အမျိုးသမီးသောက်ထားသော ဆေးခွက်ကို စိုက်ကြည့်၏။
“ကျွန်တော်က ဘာဖြစ်လို့ သောက်ရမှာလဲ၊ ခင်ဗျား ရူးနေသလား"
“မတတ်နိုင်ဘူးလေ၊ သောက်မှ ဖြစ်မှာပေါ့၊ ခင်ဗျားကို ကြည့်နေကြတယ်။ ခင်ဗျား ပျို့အန်နေတာကို မြင်ရင် ခင်ဗျားကို ဘယ်မှာယုံကြတော့မလဲ။ ကိုယ်ရေရောဂါသည်တွေအကြောင်းကို ခင်ဗျား မသိပါဘူးဗျာ”
မက်စ်၏မျက်နှာမှာ ပြာနှမ်း၍လာလေပြီ။
“သောက်လိုက်ပါဗျာ၊ ရောဂါကူးမှာကို စိတ်မပူပါနဲ့။ သူ့လို ကိုယ်ရေရောဂါမျိုး ခင်ဗျားမဖြစ်နိုင်ပါဘူး၊ ဒီရောဂါမျိုးက မကူးစက်တတ်ပါဘူး”
မက်စ်သည် ခွက်ကိုယူကာ မျက်လုံးကို မှိတ်လိုက်ပြီးနောက် ခွက်ထဲမှ ဆေးရည်တို့ကို တစ်ကျိုက်တည်း မော့ချလိုက်သည်။ မျက်လုံးတွင် ဆေးခြယ်ထားသည့် မိန်းကလေးတစ်ယောက် အနီးသို့ ရောက်လာပြီး သူ့ကို ကတ်ပြားတစ်ခုဖြင့် ယပ်ခပ်ပေးသည်။ အနည်းငယ် နေသာထိုင်သာရှိသွား၏။ မက်စ်သည် ငုံ့၍ အမျိုးသမီးအခြေအနေကို ကြည့်သည်။ ကလေးငယ်မှာ အပြင်သို့ ထွက်လာလေပြီ။ သို့ရာတွင် ထွက်ရိုးထွက်စဉ်မဟုတ်။ အပြင်သို့ ပြူထွက်လာသည့် အရာသည် ကလေးငယ်၏ခေါင်းမဟုတ်၊ ကုပ်ပိုးဖြစ်နေသည်။ ကလေး အပြင်ရောက်အောင် လုပ်ရန်မှာ တစ်နည်းသာရှိသည်။ ကလေးကို လှည့်ပေးမှ ရတော့မည်။
“ကလေးက အသက်ကော ရှိသေးရဲ့လား”
“နားကျပ်မှ မရှိတာ၊ ဘယ့်နှယ်လုပ်ပြောနိုင်မလဲ”
မက်စ်သည် ကိုယ်ရေရောဂါသည်အမျိုးသမီး၏ ဗိုက်နားသို့ ကပ်၍ နားထောင်ကြည့်သည်။ ပြန်၍ ခေါင်းမော့လိုက်သည့်အခါတွင် သူ့မျက်နှာက စိတ်ပျက်သည့်အမူအရာ။
“နှလုံးခုန်သံတော့ မကြားရဘူး၊ ဒါပေမယ့် ဒါက အရေးမကြီးပါဘူး၊ ကလေးက အနေအထား မှားနေတယ်၊ ညှစ်အောင် ပြောစမ်းပါ”
ကိုရာမင်း၏တန်ခိုးက စွမ်းသည်။ ကိုယ်ရေရောဂါသည် အမျိုးသမီးသည် ပို၍ညှစ်အားကောင်းလာ၏။ ညှစ်လိုက်တိုင်း ကလေးကို တတ်နိုင်သလောက် လှည့်ပေးရမည်။ ထိုနည်းသာလျှင် ရှိတော့သည် မဟုတ်လော။
“ခင်ဗျား ဟိုဘက်က သွားထိုင်ဗျာ၊ ကျွန်တော်က ကလေးကို လှည့်ပေးတုန်းမှာ ခင်ဗျားက သူ့ဗိုက်ကို အထက်ကနေ အောက်ကို အသာကလေး သပ်ချပေးစမ်း၊ ဒါမှ ကလေးအောက်ကို ရောက်လာမယ်”
ကိုဗာစကီးက တစ်ဖက်သို့ ရောက်သွားသည်နှင့် မက်စ်သည် ကလေးငယ်၏ကုပ်ကြားထဲသို့ လက်လျှိုလိုက်သည်။ မိထာက နာလွန်းသဖြင့် ညည်းသည်။
“အသက်ကို အားရပါးရ ရှူပြီး ဖြည်းဖြည်း ပြန်ထုတ်၊ ကိုယ်ကို မလှုပ်နဲ့လို့ပြော”
ကိုယ်ရေရောဂါသည် အမျိုးသမီး၏ကြွက်သားများသည် တင်းမာသွားကြ၏။ ခေါင်းကို နောက်သို့ လှန်ကာ မျက်နှာကို မဲ့ပြီးနောက် အားကုန် ညှစ်နေသည်။
နောက်အဖြစ်အပျက်များမှာ ယုံနိုင်စရာပင်မရှိ။ မက်စ်က ကလေးငယ်၏ပခုံးကို လက်ချောင်းများဖြင့် ဆွဲလှည့်နေစဉ် သူ့ခေါင်းပေါ်သို့ သိုးမွေးလုံးကြီး နှစ်လုံး ဖုတ်ခနဲကျလာကာ ထိုမှတစ်ဆင့် ကလေးအမေဗိုက်ပေါ်သို့ ကျသွားသည်။ တဲအမိုးတွင် အပူရှိန်ကြောင့် မသေဘဲ ကျန်ရစ်ခဲ့သည့် ကြွက်ကြီးနှစ်ကောင်ဖြစ်သည်။ ကြွက်ကြီးတွေက ကြောင်လောက်ရှိသည်။ မက်စ်သည် လန့်ဖျပ်သွားကာ လက်ကို ပြန်ရုပ်လိုက်သောကြောင့်လော၊ သို့တည်းမဟုတ် ဗိုက်ပေါ်သို့ ကြွက်ကျလာသဖြင့် လန့်သွားသောကြောင့်လော မသိ၊ ကလေး၏ကိုယ်ခန္ဓာအနေအထားမှာ ပုံမှန်ဖြစ်သွားသည်။
“ညှစ်ပေး၊ ညှစ်ပေး” ဟု မက်စ်က ပြောသည်။
ဆယ်စက္ကန့်လောက်အကြာတွင်မူ အမြှုပ်တွေ၊ အရည်အချွဲတွေကြားထဲက အသားတစ်, တစ်တစ်ကို မြင်ရ၏။ သွေးများသည် သူ့လက်ပေါ်သို့ စီးကျလာကြသည်။ မက်စ်သည် ထိုအသားတစ်ကလေးကို ဆုတစ်ခုကို ကောက်ယူလိုက်သလို ကောက်ယူလိုက်၏။
ကလေးက အကောင်းပကတိ။ ယောက်ျားကလေးဖြစ်ပြီး ခြောက်ပေါင်လောက်ရှိသည်။ ကလေး၏ရင်သည် ဖောင်းလာကာ ပါးစပ်ဟလိုက်ပြီးနောက် အူဝဲသံပေးလိုက်သည်တွင် တစ်ဝင်းလုံး ဝမ်းသာသွားကြသည်။ ဝမ်းဆွဲသည် တစ်ယောက်က ချက်ကြိုးကိုဖြတ်ပြီး ဂုန်နီကြိုးတစ်ချောင်းဖြင့် ချည်ပေးလိုက်၏။ တစ်ယောက်က အင်တုံတစ်လုံးဖြင့် ရေသယ်လာသည်။
မက်စ်သည် မည်းကြုတ်နေသော ကလေး၏အသားအရောင်ကို မြင်လိုက်သဖြင့် လန့်သွားသည်။ ကိုယ်ရေရောဂါသည်များကြားသို့ ဗြဟ္မဏများ လာရောက်လေ့မရှိသဖြင့် ကိုဗာစကီးကပင် ကင်ပွန်းမင်္ဂလာကို လုပ်ပေးရသည်။ ထိုစဉ် သူ့ခြေထောက်ကို တစ်စုံတစ်ယောက်လာထိသဖြင့် ငုံ့ကြည့်လိုက်ရာ ဘီးတပ်လှည်းကလေးဖြင့် ရောက်လာသော အန်နွာကို တွေ့ ရသည်။
“ဆရာကြီး မွေးပေးလို့ ကျွန်တော့်သားကလေး အသက်ရှင်တာပါဗျာ”
အန်နွာသည် ဆန်အနည်းငယ်ကို ယူလာပြီးနောက် ကိုဗာစကီးကို ပေး၏။
“ဆရာကြီး၊ ဒီဆန်တစ်ဆုပ်ကို ကျွန်တော့်သားလေးဘေးမှာ ကြဲပေးပါ ဆရာကြီးရယ်၊ ဒါမှ ကျွန်တော့်သားလေး စည်းစိမ်ချမ်းသာနဲ့ နေရမှာ”
ထို့နောက် အန်နွာသည် ဝမ်းဆွဲသည်တစ်ဦးထံမှ မီးခွက်ကို ယူသည်။ ထုံးစံအရ ထိုမီးခွက်မှ မီးစာသည် နောက်တစ်နေ့မနက်အထိ လင်းနေရပေလိမ့်မည်။ သို့မဟုတ်ဘဲ ငြိမ်းသွားလျှင် ကလေးငယ် သက်ဆိုးမရှည်ဟု ယူဆကြသည်။
သူ၏ဇနီးလောင်းထံသို့ ပေးသည့် ပထမဆုံးစာထဲတွင် မက်စ် ထိုအကြောင်းကို အားပါးတရ ရေးထားသည်။
“ကိုယ်ရေရောဂါသည်တွေအားလုံးလည်း ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာဖြစ်နေကြတယ်။ ဝမ်းသာလွန်းလို့ သူ့တို့ရဲ့ လက်ချောင်းမရှိတော့ဘဲ ငုံးတိတိ လက်တွေနဲ့ ကိုယ့်လည်ပင်းကို လာဖက်ကြတယ်။ သူတို့ရဲ့မျက်နှာတွေနဲ့ ကိုယ့်မျက်နှာကို လာအပ်ကြတယ်။ ခြေကျိုးနေတဲ့သူတွေကလည်း သူတို့ချိုင်းထောက်ကြီးတွေကို ကိုင်ပြီး တဖြောင်းဖြောင်းရိုက်ကြတယ်။ ဝမ်းဆွဲသည်တွေကလည်း ပျော်ကြတယ်။ ကလေးတွေက ကိုယ်တို့ဖို့ ဘီစကွတ်တွေကို ယူလာကြတယ်။ စေတနာနဲ့ ကျွေးတာဆိုတော့ စားရတာပေါ့။ ကိုယ်ဖြင့် မျိုလို့တောင် ကောင်းကောင်းမရဘူး၊ အော်ဂလီဆန်နေတယ်။ ဝင်းထဲမှာ သူတို့ကိုယ်ကထွက်တဲ့ အနံ့တွေက တဲကလေးထဲက အနံ့ထက်တောင် ဆိုးသေးတယ်လို့ ထင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုဗာစကီးကတော့ နေသားကျနေပြီလေ။ လက်ချောင်းမပါဘဲ ငုံးတိတိလက်တွေကို ဆွဲပြီး အားပါးတရ နှုတ်ဆက်နေတယ်။ ဒါဟာ ကိုယ့်ရဲ့ ကာလကတ္တားက ပထမဆုံးညပဲလေ”
* * *
“ကာလကတ္တား ဆိုတဲ့ တောကြီးမြက်မည်းထဲမှာ ကျားတွေ၊ မြွေတွေတင် ရှိတာမဟုတ်ဘူး။ သိုးကလေးတွေ၊ ချိုးကလေးတွေလည်း ရှိပါတယ်။ တက္ကစီ ဒရိုင်ဘာတွေထဲမှာတောင် ရှိပါတယ်”
ဟာစရီပါးက ပြောတတ်သည်။ယေဘုယျအားဖြင့် ပြောရလျှင် ကာလကတ္တားက တက္ကစီဒရိုင်ဘာများသည် ဘယ်သူသေသေ ငတေမာ ပြီးရောဆိုသည့် လူစားများဖြစ်ကြသည်။ သူတို့တွင် “လူမြင်းများ” အပေါ်ငဲ့ညှာထောက်ထားမှု ဆို၍လည်း နည်းနည်းကလေးမျှမရှိ၊ တက္ကစီဒရိုင်ဘာများသည် အနက်နှင့်အဝါကျား တက္ကစီကားများပေါ်တွင် မဟာရာဇာတွေလို အခန့်သားထိုင်ရင်း အခါအခွင့်သင့်တိုင်း လန်ချားသမားများပေါ်တွင် မောက်မာကြသည်။ အနိုင်ကျင့်ကြသည်။
တစ်နေ့တွင် ယာဉ်အသွားအလာရှုပ်ချိန်တွင် တက္ကစီပေါ်က “မဟာရာဇာ” သည် ဟာစရီပါးနှင့် သူ့လန်ချားကလေးကို မြောင်းထဲရောက်အောင် တိုက်မိလိုက်သည်။ဤတွင် အံ့ဖွယ်သရဲဖြစ်ရပ်တစ်ခု ပေါ်လာသည်။တက္ကစီသည် တုံ့ခနဲ ရပ်သွားကာ ကားထဲမှ တက္ကစီဒရိုင်ဘာ ဆင်းလာသည်။ တက္ကစီဒရိုင်ဘာမှာ အရပ်ပုပု၊ သေးသေးညှက်ညှက်ဖြစ်ပြီး ကုပ်ပေါ်တွင် အမာရွတ်ကြီးတစ်ခု ကန့်လန့်တင်နေသည်။ ဒရိုင်ဘာမှာ မုတ်ဆိတ်ဖားဖား၊ ဦးပေါင်းထုပ်ကြီးနှင့် ဓားမြှောင်ကြီး ခါးထိုးထားသည့် ပန်ချာပီကြီးမဟုတ်။ ဟာစရီပါးတို့ ဘီဟာနယ်သားဖြစ်ပြီး၊ သူတို့ရွာနှင့် မိုင်နှစ်ဆယ်လောက်ဝေးသည့် ဂင်္ဂါမြစ်ကမ်းပေါ်ရှိ ရွာကလေးတစ်ရွာမှဖြစ်သည်။
ဒရိုင်ဘာက မော်တော်ကားပေါ်မှ ဆင်းလာကာ မြောင်းထဲသို့ကျသွားသည့် လန်ချားကလေးကို ကူ၍ ဆွဲတင်ပေးသည်။ ထိုမျှမကသေး၊ သူနှင့်လိုက်ပြီး ဘန်ဂလာတစ်ခွက်တစ်ဖလားလောက် လိုက်သောက်ရန်လည်း ဖိတ်မန္တကပြုသည်။
နောက်တစ်နေ့တွင် တက္ကစီဒရိုင်ဘာသည် မိုးတွေ သည်းထန်စွာ ရွာနေသည့်ကြားမှာ သူ့တက္ကစီဖြင့် လန်ချားဆိပ်သို့ ပေါက်လာသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် မိမိတို့ယာဉ်များကို ခဏခွဲခွာကာ ပန်းခြံနောက်ဘက်ရှိ ဘုံဆိုင်ထဲတွင် ဆက်ရက်မင်း၏စည်းစိမ်ကို ခံစားကြသည်။
တက္ကစီဒရိုင်ဘာ၏အမည်မှာ မနစ်ရွိုင်းဖြစ်သည်။ သူသည် အစတုန်းက ဘတ်စ်ကား ဒရိုင်ဘာဖြစ်၏။ တစ်ညတွင် အဝေးပြေး ပေတစ်ရာလမ်းပေါ်တွင် သူ့ဘတ်စ်ကားကို ဓားပြတိုက်ခံရသည်။ ဓားပြတို့က ခရီးသည်များကို ကားပေါ်မှ အဆင်းခိုင်းကာ ပါသမျှကို ယူကြသည်။ ထို့နောက် ဓားဖြင့် ခုတ်သတ်ကြသည်။ နောက်တစ်နေ့ မနက်တွင် ဓားဒဏ်ရာများဖြင့် မသေမပျောက် ကျန်နေသော မနစ်ရှိုင်းကို တွေ့ရသည်။ ဘာကြောင့် မသေမပျောက်ကျန်ရစ်ခဲ့သည်ကိုမူ မည်သူမျှ မပြောနိုင်။ သို့ရာတွင် သူ့လည်ကုပ်ပေါ်တွင် အမာရွတ်ကြီးက ကန့်လန့်ဖြတ် ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ သူ့နာမည်သည် ချိုမော့ကား “အံ့ဘွယ်” ဟု တွင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ဟာစရီပါး၏အမြင်တွင် မနစ်သည် တကယ်လည်း အံ့ဖွယ်ဖြစ်နေသည်။ သို့ရာတွင် မသေမပျောက် ကျန်ရစ်ခဲ့သဖြင့် အံ့ဖွယ်ဖြစ်နေခြင်းမဟုတ်ပါ။အခြားအကြောင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။ မနစ်က သူ့လို လန်ချားလှည်းသန်ကို ကိုင်ရသည်မဟုတ်၊ ချောမွေ့နေသည့် မော်တော်ကားလက်ကိုင်ဘီးကို ကိုင်ရသည်။ သူ့ခြေထောက်လို ကတ္တရာလမ်းပေါ်၊ ချိုင့်တွေ ကျင်းတွေပေါ်တွင် ပြေးလွှားနေရသည်မဟုတ်၊ မနစ်၏ခြေထောက်များက ရော်ဘာခြေနင်းကလေး သုံးခုပေါ်တွင် ကျွမ်းကျင်စွာ လှုပ်ရှားနေရုံမျှသာဖြစ်သည်။ သူ့လို ချွေးတွေသံတွေ အရွှဲသားဖြင့် ခါးကျိုးမတတ် ရုန်းကန် လှုပ်ရှားရသည်မဟုတ်၊ အဇ္ဇုနနတ်မင်း၏ စစ်ရထားထက် အံ့သြဖွယ်ကောင်းသော ဇိမ်ကျသောထိုင်ခုံပေါ်တွင် အေးအေးသက်သာ ထိုင်ကာ သူ့ကလေးတွေကို ထမင်းဝဝ ကျွေးနိုင်သူဖြစ်သည်။
ယခုနေ တက္ကစီတစ်စင်းလောက်များ မောင်းလိုက်ရလျှင် မည်မျှဇိမ်ကျမည်နည်း။
တစ်နေ့တွင် ဘိသျှဝါကာမနတ်မင်း၏ လက်ရုံးလေးသွယ်တို့သည် သူ့လန်ချားအိုကလေးကို ထိလိုက်လျှင် ကာလကတ္တားမြို့ လမ်းမကြီးများပေါ် တွင် တဝီဝီပြေးနေသည့် အနက်နှင့်အဝါကျား တက္ကစီလေးတစ်စင်းဖြစ်လာလျှင် မည်မျှ ကောင်းလေမည်နည်း။ကာလကတ္တားမြို့ရှိ လန်ချားသမားအားလုံး တောင့်တကြသည့်နည်းတူ ဟာစရီပါးလည်း တက္ကစီလေးတစ်စင်းလောက်တော့ မောင်းချင်သည်။ မောင်းတတ်ချင်သည်။
တစ်နေ့တွင် အံ့ဘွယ်က ဟာစရီပါးကို သူနှင့်အတူ တက္ကစီလိုက်ဖို့ ခေါ်သည်။ ဟာစရီပါးအတွက် သည့်ထက်ကောင်းသည့်လက်ဆောင် မရှိနိုင်ပြီ။
“ရာမဇာတ်ထဲကလိုပေါ့ဗျာ၊ မျောက်စစ်တပ်ကြီးနဲ့ လင်္ကာဒီပကို လိုက်သွားရလို့ ဝမ်းသာတာပေါ့”
ဟာစရီပါးက ပြောသည်။
ဟာစရီပါးသည် မည်မျှ ဇိမ်ရှိပါသနည်း။ ကူရှင်ကြီးကလည်း အိစက်လို့။ နည်းနည်းကလေး လှုပ်လိုက်သည်နှင့် သူ့ခန္ဓာကိုယ်သည် ကူရှင်ကြီးထဲတွင် မြုပ်သွားသည်။ သူ့ရှေ့တွင် ကြည့်လိုက်တော့ မော်တော်ကား အင်ဂျင်စက်၏ ကျန်းမာရေးကို ညွှန်ပြနေသည့်ပစ္စည်းတွေ။ နာရီမျက်နှာပြင်ပေါ်က နာရီလက်တံလို အိမ်မြှောင်ကလေးတွေ။
ကိုအံ့ဘွယ်က အပေါက်ကလေးထဲသို့ သော့တံကလေးတစ်ခု တပ်၍ လှည့်လိုက်သည်နှင့် စက်ခေါင်းအောက်မှ စက်သံမြည်လာသည်။ ထိုနောက် ခြေနင်းကလေးတစ်ခုကို နင်းလိုက်ပြီး လက်ကိုင်ဘီးအောက်က လီဗာကို ကစားလိုက်သည်။
“သိပ်အံ့သြဖို့ ကောင်းတယ်ဗျာ၊ ဘာမှ မလုပ်လိုက်ရဘူး။ ခြေထောက်ကလေးနဲ့ နင်းပြီး အတံကလေးကို ဟိုရွှေ့ သည်ရွှေ့ လုပ်လိုက်တာနဲ့ မော်တော်ကားကြီး ပြေးအောင်လုပ်နိုင်တယ်ဆိုတာ တော်တော့်ကို အံ့သြဖို့ကောင်းတယ်၊ ပြီးတော့ ပိုပြီးအံ့သြစရာကောင်းတာက အဲဒီလိုလုပ်ထားလိုက်ရင် ကားကြီး သွားနေတာပဲဗျ၊ ပြီးတော့ နည်းနည်း အရှိန်မြန်ချင်လို့ရှိရင်လဲ လွယ်လွယ်ကလေးရယ်၊ အောက်က ခြေနင်းကလေးကို ခြေထောက်နဲ့ အသာကလေး နင်းထားလိုက်ရုံပဲ”
ဟာစရီပါးက ပြောသည်။ ဟာစရီပါးသည် တအံ့တသြဖြစ်ကာ သူ့ရောင်းရင်းကြီး ကိုအံ့ဘွယ် လုပ်ပုံကို ကြည့်နေသည်။ သူကော သည်လိုကားမောင်းရင် ဖြစ်မလားဟု သူစဉ်းစားနေသည်။ အံ့ဘွယ်သည် အရင်ဘဝတုန်းကလည်း တက္ကစီမောင်းသမား ဖြစ်ခဲ့မည်ထင်သည်။ ထို့ကြောင့် သည်လောက် ကျွမ်းကျင်နေခြင်းဖြစ်ရမည်။ သို့မဟုတ်လျှင်လည်း ယခုဘဝရောက်မှ ကားမောင်းတတ်လာခြင်းလည်းဖြစ်နိုင်သည်။
ဒရိုင်ဘာ ကိုအံ့ဘွယ်က သူ့မိတ်ဆွေဝေခွဲမရဖြစ်နေပုံကို သိဟန်တူသည်။
“တက္ကစီမောင်းရတာက ခင်ဗျားတို့ လန်ချားကို ဆွဲရတာထက် လွယ်ပါတယ်။ ဟောဒီမှာကြည့်၊ ဒါလေးကို အသာကလေး နင်းလိုက်ရင် ချက်ချင်း ရပ်သွားတယ်”
မော်တော်ကားက တုံ့ခနဲ ရပ်သွားသဖြင့် ဟာစရီပါး၏ခေါင်းသည် လေကာမှန်နှင့် သွားဆောင့်မိသည်။ အံ့ဘွယ်က သူ့ကိုကြည့်၍ တဟားဟားရယ်သည်။
လန်ချားသမား ဟာစရီပါးသည် ကမ္ဘာလောကသစ်ကို တွေ့နေသည်။ ထိုကမ္ဘာလောကမှာ သူတို့လောကလို ကြွက်သားတွေကို ခိုင်းစားသည်လောကမဟုတ်၊ စက်တွေကို ခိုင်းစားသည့် လောကဖြစ်သည်။ ပင်ပန်းအားကုန်ခြင်းမရှိသည့် လောကဖြစ်သည်။ အလုပ်လုပ်ရင်း စကားပြောနိုင်၊ ဆေးလိပ်သောက်နိုင်၊ ရယ်မောနိုင်သည့် လောကဖြစ်သည်။ တက္ကစီဒရိုင်ဘာ ကိုအံ့ဘွယ်သည် ကာလကတ္တားမြို့ကြီး၏ အထက်တန်းကျသည့် နေရာမှန်သမျှကို ကောင်းကောင်းသိသည်။ ပန်းခြံလမ်းတစ်ဝိုက်က အကောင်းစားပျော်ပွဲစားရုံများ၊ ညကလပ်များ၊ ဟိုတယ်များကိုလည်း သိသည်။ သူသည် သည်နားတစ်ဝိုက်က ဟိုတယ်ကြိုများအားလုံးနှင့်လည်း သိကျွမ်းသည်။ ဟိုတယ်ကြိုများက သူ့ကို တက္ကစီခကောင်းကောင်းပေးကြသည်။ ဟိုတယ်ကြိုများသည် ဟိုတယ်များမှ စားပွဲထိုးများနှင့် တံခါးစောင့်များကို ပေါင်းထားကြသည့် ပွဲစားများဖြစ်သည်။သို့ဖြင့် သူတို့လုပ်ငန်းကြီးသည် အိပ်မက်တစ်ခုလို အဆင်ပြေနေသည်။
ပန်းခြံလမ်း ဟိုတယ်ရှေ့သို့ ရောက်သည့်အခါတွင် ကိုအံ့ဘွယ်သည် ထိုနေ့အဖို့ ပထမဆုံး ခရီးသည်နှစ်ဦးကို ရသည်။ ခရီးသည်များမှာ နိုင်ငံခြားသားများဖြစ်၏။ သူတို့က လေဆိပ်သို့သွားချင်သည်။
“ဒီတုန်းမှာ ကိုအံ့ဘွယ်က တက္ကစီပေါ်က ဆင်းလာပြီး မော်တော်ကား လက်ဝဲဖက် လေကာမှန်နားမှာ ကပ်ထားတဲ့ သေတ္တာကလေးတစ်ခုက ခလုတ်ကလေးတစ်ခုကို နှိပ်လိုက်တော့ ထောက်ဆို အလံကလေးလို ကတ်ပြားကလေး
ထောင်တက်လာတယ်ဗျာ။ အဲဒီသေတ္တာကလေးပေါ်မှာ ကျွန်တော်ကြည့်လို့မဝနိုင်တာကလေးရှိတယ်ဗျာ။ ဒါနဲ့ လေယာဉ်ကွင်းသာ ရောက်ရော ကျွန်တော် အဲဒီသေတ္တာကလေးကိုပဲ စိုက်ကြည့်လာခဲ့တာပဲ၊ မော်တော်ကားပြေးနေတုန်းမှာ ငါးစက္ကန့် ခြောက်စက္ကန့်လောက်အတွင်းမှာ သေတ္တာပေါ်မှာ ဂဏန်းကလေးတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ပြောင်းသွားတယ်ဗျ၊ ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေ ကိုအံ့ဘွယ်ရဲ့ အိတ်ထဲကို ကျပ်ပြားတွေ တစ်ပြားပြီး တစ်ပြားဝင်သွားတာကို မျက်စိနဲ့ တပ်အပ်မြင်နေရတာပေါ့ဗျာ၊ ဒီလို စက်မျိုးကလေး သေတ္တာမျိုးကလေးကို ဝိဝါကာမ နတ်မင်းကြီးမှ တီထွင်နိုင်မှာပါဗျာ၊ လူတွေတီထွင်လို့ရမှာ မဟုတ်ပါဘူး"
" ကြည့်လေ၊ သေတ္တာကလေးထဲက ကျပ်ပြားတွေ တစ်ပြားပြီး တစ်ပြား ထုတ်ပေးနေတဲ့စက်မျိုး ဘယ်သူ ထွင်နိုင်မှာလဲ။ လူချမ်းသာ တက္ကစီပိုင်ရှင်တွေကတော့ ချမ်းသာပြီးရင်း ချမ်းသာရင်းပေါ့။ တကယ်မယုံနိုင်စရာကြီးဗျာ၊ ကျွန်တော်တို့လန်ချားဝါးလားတွေကတော့ ဒီလို ချက်ချင်း ကျပ်ပြားတွေ တစ်ပြားပြီး တစ်ပြား ခုန်ထွက်နေတဲ့ စက်ကလေးမျိုးကို ဘယ်မှာ မြင်ဖူးပါ့မလဲ၊ ခရီးသွားလေလေ ပိုက်ဆံက တက်လာလေလေ။ ကျွန်တော်တို့လန်ချားတွေမှာတော့ သွားမယ့်ခရီးကို မေးပြီး ပိုက်ဆံကို ကြိုပြောထားတော့နောက်ထပ် ပိုက်ဆံတက်လာစရာ မရှိတော့ဘူးပေါ့၊ ပိုက်ဆံတိုးတောင်းချင်ရင်လဲ ခရီးသည်နဲ့ စကားတွေ ပြောနေရသေးတယ်။ ဟော...သူတို့စက်ကလေးတွေကတော့ ဘယ်လောက်ဟန်ကျသလဲ၊ ခရီးသည်နဲ့လဲ စကားမပြောရတော့ဘူး၊ ခြေနင်းကလေးတစ်ချက် နင်းလိုက်တာနဲ့ ငွေစက္ကူတွေက ရလာတာပဲ။ စပါးကွင်းထဲ လယ်ကွင်းထဲမှာ စပါးပင်တွေ ပေါက်သလို ပိုက်ဆံတွေက ဘယ်က ဘယ်က ပေါ်လာမှန်း မသိဘူး၊ လေပြင်းတိုက်တဲ့နေ့မှာ နှင်းဆီပွင့်များ ပွင့်ရင် မယုံနိုင်စရာကောင်းသလို လယ်ကွင်းတွေထဲက စပါးပင်တွေ ပေါက်သလို ငွေစက္ကူတွေ အပင်ဖြစ်ပြီး ပေါက်လာသလား အောက်မေ့ရတယ်”
ကိုအံ့ဘွယ်က သူ့တက္ကစီကားကို လေယာဉ်ကွင်းအပြင်ဘက်တွင် ရပ်လိုက်သည့်အခါ မီတာသေတ္တာပေါ်တွင် ပြထားသော ငွေအရေအတွက်မှာ များလွန်းသဖြင့် ဟာစရီပါးသည် မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်နေသည်။ မီတာသေတ္တာပေါ်တွင် ပြနေသည့် ဂဏန်းများသည် ကျပ်ငွေကို ပြသည့်ဂဏန်းမှ ဟုတ်ပါလေစဟုလည်း သူတွေးမိသည်။သို့ရာတွင် ထိုငွေများသည် ကျပ်ကိုပြသည့် ဂဏန်းများဖြစ်ပါသည်။ အလိုလေးလေး... ခရီးလေးတစ်ခေါက်အတွက် ကျသင့်ငွေမှာ သုံးဆယ့်ငါးကျပ် ဆိုပါကလား။ သည်ငွေသည် သူ့သီတင်းတစ်ဝက်စာ လုပ်ခလောက်ရှိသည်။
လေယာဉ်ကွင်းမှ အပြန်တွင် ကိုအံ့ဘွယ်သည် မော်တော်ကားကို ဒွါကာ နတ်လမ်းက မော်တော်ကားရုံကြီးတစ်ရုံဆီသို့ မောင်းလာခဲ့သည်။
“ခင်ဗျားမှာ ပိုက်ဆံကောင်းကောင်း စုမိပြီဆိုရင် နောင်ရေးအတွက် ဒီကို လာရတယ်ဗျ” ဟု ကိုအံ့ဘွယ်က ဆိုသည်။
နောင်ရေးသို့ သွားရာလမ်းအတွက် လက်မှတ်မှာ စာရွက်အနီဖုံးထားသည့် စာအုပ်ကလေး တစ်အုပ်ဖြစ်ပြီး စာအုပ်ထဲတွင် တံဆိပ်ခေါင်းများ၊ မှတ်ပုံတင်ဓာတ်ပုံနှင့် လက်ဗွေပုံစံများ နှိပ်ထားသည့် စာရွက်များရှိသည်။
ကိုအံ့ဘွယ်၏စကားသည် မှန်သည်။ ထိုစာအုပ်နီလေးမှာ လန်ချားသမားတို့ မျှော်မှန်းခဲ့ကြသည့် စာအုပ်ကလေး ဖြစ်သည်။ ထိုစာအုပ်ကလေးသည် လန်ချားသမားတစ်ယောက်ကို ဆင်းရဲတွင်းမှ ဆွဲတင်ကာ ဘဝသစ်တစ်ခုသို့ ပို့ဆောင်ပေးနိုင်သည့် စာအုပ်ကလေးဖြစ်သည်။ အခြားမဟုတ်ပါ။ အနောက် ဘင်္ဂလားပြည်နယ်၊ ဒရိုင်ဘာလိုင်စင်ဖြစ်ပါသည်။ ကားရုံကြီးမှာလည်း အခြားမဟုတ်ပါ။ ကာလကတ္တားတွင်ရှိသည့် အရေးအကြီးဆုံးသော ဂရီဝါး ကားမောင်းသင်တန်းကျောင်းဖြစ်ပါသည်။
ကျယ်ပြန့်လှသော ကားရုံကြီးအတွင်းတွင်မူ လော်ရီကားကြီးများ၊ ဘတ်စ်ကားကြီးများ၊ ကားအမောင်းသင်ကားများရှိပြီး ကားရုံကျယ်ကြီး၏ထောင့်တစ်နေရာတွင်မူ ခုံရှည်များချထားသည့် သင်တန်းပို့ချနေရာရှိသည်။ နံရံများပေါ်တွင် မော်တော်ကား အစိတ်အပိုင်းအသီးသီး၏ ပုံကြီးများ၊ လမ်းများနှင့် အဝေးပြေးလမ်းမကြီးပေါ်တွင် တွေ့ရတတ်သည့် လမ်းပြအမှတ်အသားများနှင့် ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိသော မော်တော်ကားတိုက်မှု သရုပ်ဖော်ပုံများကို ချိတ်ဆွဲထားသည်။ ထို့ပြင် ကာလကတ္တားမြို့၏ မြေပုံကြီးတစ်ခုကိုလည်း ချိတ်ဆွဲထားပြီး မြို့ပေါ်ရှိ လမ်းတကာတို့၏အမည်များကိုလည်း စာရွက်တစ်ရွက်ဖြင့် သတ်သတ် ရေးပြထားသည်။
ကားရုံထဲတွင် ကြည့်စရာတွေ များလွန်းသဖြင့် ဟာစရီပါးသည် ဘာကို ကြည့်ရမည်ပင် မသိတော့ပြီ။သူ့လို အနုတ်စုတ်ကုပ်စုတ် လန်ချားသမားသည် ထိုမော်တော်ကား ဒရိုင်ဘာသင်တန်းကျောင်းကို အသို့လျှင် တက်နိုင်ပါမည်နည်း။ ကားမောင်းသင်တန်းကျောင်းကို တက်ပြီး လိုအပ်သည့် ဒရိုင်ဘာလိုင်စင်တို့ ဘာတို့ လုပ်ရသည့်ကိစ္စအားလုံးအတွက် ငွေခြောက်ရာလောက် ကုန်မည်။ ထိုငွေသည် နည်းသည့်ငွေ မဟုတ်။ သူ့ရွာကို ပြန်ပို့သော လေးလပို့သည့် ငွေထက်ပင် များနေသေးသည်။ ထိုမျှသောငွေကို သူ မည်သို့တတ်နိုင်မည်နည်း။
သို့တိုင် ကားပေါ်သို့ ပြန်တက်သည့်အခါ၌ ထိုစိတ်ကူးသည် သူ့အရေပြားပေါ်တွင် မင်ကြောင်ထိုးထားသည့်နှယ် စွဲနေလေပြီ။
“ဟုတ်တယ်၊ ငါ အလုပ် ကြိုးစားလုပ်ရမယ်၊ အစားအသောက် ချွေတာရမယ်၊ တစ်နေ့ကျရင် ငါ့လန်ချားမှာ သုံးတဲ့ ချူလေးကို အဝတ်သေတ္တာထဲမှာ ထည့်ပြီး သိမ်းတော့မယ်၊ လန်ချားကိုလဲ လန်ချားသူဌေးကို ပြန်အပ်လိုက်ရမယ်။ ကားမောင်းတော့မှ ကားမောင်းတဲ့ လိုင်စင်ဘုတ်အုပ်အနီကလေးကို အဝါနဲ့အနက် ကားကလေးထဲမှာ ကျကျနန ထည့်ထားရမယ်၊ လက်ကိုင်ဘီးအောက်က အံကလေးထဲမှာ သေသေချာချာထည့်ထားရမယ်၊ အဲဒီတော့မှ မိုးသီး မိုးပေါက်ကြီးတွေ တဝုန်းဝုန်းကျသလို ငါ့မီတာသေတ္တာကလေးထဲကိုငွေဒင်္ဂါးတွေ တစ်ပြားပြီး တစ်ပြား ဝင်လာတာကို နားထောင်ရမယ်။ ထောက်ဆို တစ်ပြားကျလာလိုက် .... နောက်တစ်ပြား ကျလာလိုက်.... ”
* * *
“ဒီမှာက မီယာမီဟီလ်တန် ဟိုတယ်ကြီးလိုတော့ မဟုတ်ဘူးဗျ၊ မီယာမီဟီလ်တန်က အခန်းကလေး တစ်ခန်းစာလောက်မှာ လူဆယ့်နှစ်ယောက်ကနေပြီး ဆယ့်ငါးယောက်အထိ နေကြတာ”
ကိုဗာစကီးက မက်စ်ကို တောင်းပန်သည်။ မက်စ်သည် သုခမြို့တော်၏ ဗဟိုချက်မတွင် ကိုဗာစကီးရှာပေးသည့် အခန်းကျဉ်းကလေးကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်ရင်း မျက်နှာကို မဲ့လိုက်၏။ သို့တိုင် အခြားသော အိပ်ခန်းများနှင့်စာလျှင် သူ့အခန်းသည် မင်းညီမင်းသားတစ်ပါး၏ နန်းဆောင်တစ်ခုနှင့်တူသည်။ အခန်းကလေးထဲတွင် ကြောင်အိမ်တစ်လုံး၊ အိပ်စင်တစ်ခု၊ စားပွဲတစ်လုံး၊ ခွေးခြေနှစ်လုံး၊ ရေပုံးတစ်လုံး၊ ကရားတစ်လုံးရှိသည်။ နံရံပေါ်တွင် ချစ်စရာ ကလေးငယ်ကလေးတစ်ယောက်ပုံ ရိုက်ထားသည့် ပြက္ခဒိန်တစ်ချပ် ဆွဲထားသည်။ ထိုမျှမက လမ်းကြားကလေးကို မျက်နှာမူနေသည့် ပြတင်းပေါက်တစ်ပေါက် ရှိသည်ဟုပင် ပြောနိုင်သေးသည်။ ကြမ်းပြင်က မြေကြီးမှ တစ်ပေလောက် ကွာနေသေးသဖြင့် အခြားသော အခန်းများထက်သာပြီး မြောင်းရေသွားသည်။ မိုးတွင်း ရေလျှံမည်ကို မစိုးရိမ်ရ၊ မြောင်းရေ ဝင်မည်ကို မစိုးရိမ်ရ။
“အိမ်သာကကော”
မက်စ်က စိုးရိမ်တကြီး မေး၏။
“အိမ်သာတွေက ဒီလမ်းကြားကလေးထိပ်မှာ ရှိတယ်၊ ဒါပေမယ့် ခုလောလောဆယ်မှာတော့ အိမ်သာ ခဏခဏ မတက်ရင် ကောင်းမယ်”
ကိုဗာစကီးက အားနာသလို ပြောသည်။
ကိုဗာစကီးသည် နားမလည်သလို သူ့ကို ကြည့်နေသော မက်စ်ကို မြင်သည့်အခါတွင် ရယ်ချင်သလို ဖြစ်နေ၏။ ထို့နောက်မှ မျက်နှာပိုးသတ်လိုက်သည်။
“အိမ်သာ ခဏခဏ မသွားအောင် လုပ်တဲ့နည်းကတော့ တခြားဘာကိုမှ မစားဘဲ ဆန်ကိုပဲစားဗျ။ ဆန်စားလိုက်ရင် ခင်ဗျား အူတွေကို ကွန်ကရိနဲ့ ပိတ်ပြီးသား ဖြစ်သွားရော”
သူတို့နှစ်ယောက် နောက်ပြောင်ပြောနေစဉ် ဗန်ဒိုနာရောက်လာသည်။ မက်စ်သည် အာသံသူမိန်းမပျို၏ အရှေ့တိုင်းဆန်သောအလှကို သဘောကျသွား၏။ အနီရောင် ဆာရီဝတ်ထားသည့် ဗန်ဒိုနာသည် ပန်းချီကားကလေးထဲမှ မင်းသမီးကလေးနှင့် တူနေသည်။
“သုခမြို့တော်ကို ရောက်လာတဲ့အတွက် ကြိုဆိုပါတယ် ဒေါက်တာ” ဟု ဗန်ဒိုနာက မရွံ့ မရဲပြောပြီး သူ့ကို စံပယ်ပန်းတွေ ပေးသည်။
မက်စ်သည် စူးရှသည့် စံပယ်ပန်းအနံ့ကို တအား ရှူရှိုက်လိုက်ပြီးနောက် အသံဗလံများ၊ မျက်လုံးကို လာရိုက်နေသည့် မီးခိုးများ စသည့် ပတ်ဝန်းကျင်အရာအားလုံးကို ခဏမေ့သွားသည်။ သူသည် မိုင်ထောင်ပေါင်းများစွာ ဝေးသော နေရာတစ်ခုသို့ ရောက်သွားသည်။ စံပယ်ပန်းနံ့သည် နွေရောက်လျှင် ဖလော်ရီဒါက သူတို့အိမ်ရှေ့တွင် ပွင့်သည့် နှင်းပန်းနံ့တွေနှင့် တော်တော်တူသည်။ သည်လောက် ညစ်ပတ်နေသည့်ပတ်ဝန်းကျင်တွင် သည်လောက်မွှေးသည့် ရနံ့ကို ရသဖြင့် သူအံ့သြနေသည်။
မိနစ်အနည်းငယ်အကြာတွင် ဗန်ဒိုနာ၏ကောင်းမှုကြောင့် မက်စ်နေရမည့် အခန်းကလေးသည် အနည်းငယ် နေသာထိုင်သာရှိသွား၏။ ဗန်ဒိုနာသည် ကြောင်ကလေးတစ်ကောင်လို တိတ်ဆိတ်စွာ လှုပ်ရှားလျက်ရှိရာမှ ကြိုးခုတင်ပေါ် တွင် ဖျာတစ်ချပ်ခင်းပြီးပြီ။ ဆီမီးခွက်တွေကို ထွန်းပြီးပြီ။ အမွှေးတိုင်တွေကို မီးညှိပြီးပြီ။ စားပွဲပေါ်က ကြေးအိုးထဲတွင် ပန်းတွေ စိုက်ပြီးပြီ။ ထို့နောက် ဗန်ဒိုနာသည် မျက်နှာကြက်ဆီသို့ မော့်ကြည့်သည်။
“ကဲ...အပေါ်က ကိုယ်တော်၊ ညကျရင် မနှောင့်ယှက်နဲ့နော်။ ဆရာ ကောင်းကောင်း အိပ်ပေ့စေ။ ဆရာက တခြားပင်လယ်ရပ်ခြားက လာရတာ။ ပင်ပန်းလာတယ်၊ သိရဲ့လား”
ဤသည်မှာ သူနှင့်အတူနေရမည့် အခန်းဖော်ကို မက်စ် စတင်တွေ့ရပုံ ဖြစ်သည်။ ခေါင်မိုးကြားမှ စုတ်ထိုးသံကို ချက်ချင်းကြားရသည်။ ဗန်ဒိုနာက မက်စ်၏လက်မောင်းကို တို့ပြီး ဝမ်းသာအားရဖြင့် ကြည့်သည်။ အပြုံးကြောင့် ဝိုင်းစက်သည့် မျက်လုံးထောင့်များတွင် အရစ်ကလေးတွေ ဝန်းယှက်လာသည်။
“ဟော...နားထောင် ဒေါက်တာ၊ ကျွတ်ကျွတ်, ကျွတ်ကျွတ်ဆိုပြီး ဒေါက်တာ့ကို နှုတ်ဆက်နေတယ်”
မက်စ်သည် မျက်နှာကြက်ဆီသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်၏။ အစိမ်းရောင်လဲ့လဲ့ ပြေးနေသော အိမ်မြှောင်တစ်ကောင်။
“အဲဒါ နိမိတ်ကောင်းတယ် ဆရာရဲ့၊ ဆရာ အသက် နှစ်ပေါင်းတစ်ထောင် နေရမယ်တဲ့”
ဗန်ဒိုနာက ပြောသည်။
* * *
သုခမြို့တော်က ကိုယ်ရေပြားရောဂါသည်များနှင့် အခြားလူနာများကို ကုသရန်အတွက် ကိုဗာစကီး ငှားထားသည့် အခန်းကလေးမှာ လူမိုက်ဂိုဏ်း၏ လက်ပစ်ဗုံးဒဏ်ချက်ဖြင့် ပြိုပျက်သွားပြီးနောက် မက်စ်၏အခန်းကလေးသည် သုခမြို့တော်၏ ဆေးပေးခန်းကလေးဖြစ်လာခဲ့သည်။ မနက် ၇ နာရီမှ ည ၁၀ နာရီအထိ၊ တစ်ခါတစ်ရံ ထို့ထက် နောက်ကျသည်အထိ ကုသသည့် အခန်းကလေးသည် ဧည့်ကြိုခန်း၊ စောင့်ဆိုင်းခန်း၊ လူနာကြည့်ခန်း၊ ခွဲစိတ်ခန်း စသည်ဖြင့် တစ်လှည့်စီဖြစ်နေသည်။ ထိုအခန်းကလေးသည် သုခမြို့တော်မှ လူဦးရေ ခုနစ်သောင်းထဲမှ ရာပေါင်းများစွာသော လူနာများ၏ မျှော်လင့်စရာ၊ အားကိုးစရာ နေရာကလေးဖြစ်နေသည်။
“ကျွန်တော်တို့ ဆေးပေးခန်း အပြင်အဆင်ကတော့ တကယ့် ရှေးလူပေါ် စ ခေတ်သာသာကလိုပေါ့ဗျာ။ လူနာကြည့်ဖို့၊ လူနာဆေးထိုးဖို့ ကိစ္စအားလုံးအတွက် ကျွန်တော့်စားပွဲနဲ့ ခုတင်ကိုပဲ အသုံးပြုရတာပေါ့။ ပိုးသတ်ဖို့ ပစ္စည်း လည်း မရှိဘူး။ ကျွန်တော့်ဆရာဝန်ပစ္စည်းကလည်း ဘာရှိလို့လဲ၊ ဇာကနာကလေး နှစ်ချောင်း သုံးချောင်းနဲ့ ကျွန်တော် ကျောင်းသားတုန်းက ကိုင်တဲ့ အိတ်ကလေးထဲက ခွဲစိတ်ဓား သုံး လေးချောင်းလောက်ပဲ ရှိတာပေါ့။ မီယာမီက ဘဲအဲယားဆေးရုံ မဟုတ်ဘူးလေ” ဟု မက်စ်က ပြောတတ်သည်။
သို့ရာတွင် ပတ်တီး၊ ဂွမ်းလိပ်နှင့် အနာကပ် ပိတ်ပါးတို့ လုံလုံလောက်လောက်ရှိသဖြင့် တော်သေးသည်ဟု ဆိုရမည်။ ကိုဗာစကီးနှင့် သူ့ကိုကြည်ညိုသည့် ဘယ်လ်ဂျီယန်အမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦး လှူထားသည့် ပလတ်စတာတွေ ရှိသည်။ မီးလောင်လျှင်၊ ရေနွေးပူလောင်လျှင် သုံးသည့် ပလတ်စတာများ ဖြစ်သည်။ ကိုဗာစကီးသည် ထိုပစ္စည်းများအားလုံးကို မက်စ်တို့ကို ပေးလိုက်၏။ ကိုဗာစကီးသည် ထိုပလတ်စတာသေတ္တာများကို နေ့ပေါင်းများစွာ အကောက်ခွန် ဌာနသို့သွားပြီး အကောက်ခွန်ငွေ ကျပ်လေးရာနှင့် ပြီးပါမည့်အကြောင်း မနည်းပြောယူခဲ့ရသည်။ “လက်ဖက်ရည်ဖိုး” ကိုလည်း သူတို့ တောင်းသလောက် ပေးခဲ့ရသည်။
သူတို့ဖို့ အလိုဆုံးမှာ ဆေးဝါးများ ဖြစ်သည်။ မက်စ်တွင်ရှိသည့် ဆေးဝါးပစ္စည်းမှာ ဘာမျှမများ။ သတ္တုသေတ္တာကလေးတစ်လုံးမျှသာဖြစ်၏။ ထိုအထဲတွင် ကိုယ်ရေပြားရောဂါများအတွက် ဆာလ်ဖာပြား အနည်းငယ်၊ အဆုတ်ရောဂါသည်များအတွက် ရိုင်ဖိုမီဆိုင်းဆေးပြားများ၊ ငှက်ဖျားရောဂါသည်များအတွက် ကွီနိုင်ဆေးပြားများ၊ အရေပြားရောဂါများအတွက် လိမ်းဆေးဘူး အနည်းငယ်နှင့် အလွန်အမင်း အာဟာရချို့တဲ့နေသော ကလေးငယ်များကို ဝေငှရန်အတွက် ဗီတာမင်ဆေးပြားအချို့တို့ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် ပြင်းထန်သည့် ရောဂါပိုးများ မဝင်နိုင်ရန်အတွက် ကျွေးသည့် ပဋိဇီဝဆေးပြား ဆယ်ပြားတို့ဖြစ်သည်။
သုခမြို့တော်က ပါးစပ်တယ်လီဖုန်းသည် သတင်းဖြန့်ချိရာတွင် တော်တော်ထိရောက်သည်။ ဆေးပေးခန်းကလေးဖွင့်ပြီး မကြာမီအတွင်းမှာပင် ထိုဆေးပေးခန်း၏သတင်းသည် သုခမြို့တော်တစ်ခုလုံးသို့ ပျံ့နှံ့သွားလေပြီ။ လမ်းမြှောင်ကလေးများ၊ ဝင်းများ၊ အလုပ်ရုံကလေးများထဲတွင် တခြား ဘာအကြောင်းကိုမျှ မပြောကြတော့။ သူတို့ကို ဆေးကုသရန်လာသည့် “အမေရိကန်သူဌေး” အကြောင်းကိုသာ ပြောနေကြသည်။ အမေရိကန်သူဌေးသည် ဇော်ဂျီလို အစွမ်းထက်သူဖြစ်ကြောင်း၊ ပြဒါးရှင်လုံးကို ရထားသူဖြစ်ကြောင်း၊ သူကုသလိုက်လျှင် ဆေးတောင်ဝှေးဖြင့် တို့လိုက်သလို ရောဂါမှန်သမျှ ယူပစ်လိုက်သလို ပျောက်ကင်းသွားကြောင်းဖြင့် ပြောနေကြသည်။
ကိုဗာစကီးက မက်စ်၏လုပ်ငန်းများတွင် ကူရန် ဗန်ဒိုနာကို တာဝန်ပေးထားသည်။ ဆေးခန်းကို လာပြနေသူများထဲတွင် ဘယ်သူက အစစ်အမှန် လူနာဖြစ်ပြီး၊ ဘယ်သူက လိမ်ညာ၍ လာပြခြင်းဖြစ်ကြောင်း၊ မည်သည့်လူနာက အရေးကြီးပြီး မည်သည့်လူနာက အရေးမကြီးသူဖြစ်ကြောင်းကို ရွေးတတ်ရန်မှာ ပါးနပ်ဖို့လိုသည်။ အကင်းပါးဖို့ လိုသည်။ ဗန်ဒိုနာကား ထိုသို့သော အရည်အချင်းနှင့် ပြည့်စုံသူပေတည်း။
မကြာမီတွင် ဆေးပေးခန်းကလေးသို့ ရာချီ၍ရှိသော ကလေးအမေများသည် ကလေးတွေကို ချီပြီး ရောက်လာကြသည်။ အချို့က အနာစိမ်းတွေ ပေါက်လျက်၊ အချို့က အိုင်းအနာကြီးတွေ ပေါက်လျက်၊ အချို့က လည်ပင်းအကျိတ်ယောင်လျက်၊ အချို့က ဝဲတွေပေါက်လျက်။ သို့ဖြင့် ကလေးအမျိုးမျိုးသည် အပူပြင်းသည့်အတွက်ဖြစ်သော ရောဂါမျိုးစုံ၊ သုခမြို့တော်တွင်ရှိသည့် ရောဂါပိုးမွှားမျိုးစုံတို့ကြောင့်ဖြစ်သော ရောဂါအသီးသီးဖြင့် သူတို့ဆေးခန်းကလေးသို့ ရောက်လာကြသည်။ ကလေးသုံးယောက်လျှင် နှစ်ယောက်မှာ သန်ကောင်များ စွဲကပ်နေကြသည်။ အနောက်တိုင်းတွင်ဖြစ်ပွားသည့် ရောဂါများလောက်ကိုသာ သိပြီး၊ အရှေ့တိုင်းတွင်ဖြစ်သည့် ရောဂါများအကြောင်းကို မသိသည့် ဆရာဝန်တစ်ဦးအဖို့ကား သင်တန်းဆင်းဖို့ ကောင်းသော နေရာဖြစ်လေသည်။
ဗန်ဒိုနာသာ မရှိလျှင် မက်စ်သည် ထိုရောဂါများကို တော်တော် အခွဲရခက်ပေလိမ့်မည်။ ဗန်ဒိုနာက ကလေးငယ်အချို့၏မျက်လုံးများကို ပြကာ...
“ကလေးတွေရဲ့ မျက်လုံးသူငယ်အိမ်ထဲမှာ ခပ်ဖြူဖြူတွေ တွေ့တယ် မဟုတ်လား ဆရာ၊ အဲဒါက ကြက်မျက်သင့်တဲ့ လက္ခဏာလေ၊ နောက်တစ်နှစ် နှစ်နှစ်လောက်ဆိုရင် မျက်လုံးကွယ်တော့မှာ ဆရာ၊ သူတို့က ဆရာဘယ်ကလာတယ်ဆိုတာ မသိကြဘူး
မက်စ်သည် အမှောင်တိုက်တွင် ရောက်နေရာမှ အလင်းရသူလို ဖြစ်လာသည်။ တတိယကမ္ဘာ့နိုင်ငံများတွင် ဇီဝကမ္မဗေဒဆိုင်ရာ ဆင်းရဲခေါင်းပါးမှုသည် သည်လောက်ကြီးသည်ဟု သူမထင်ခဲ့။ ကျောင်းမှ သင်ခဲ့ရသော သင်ခန်းစာများသည် ထိုခေါင်းပါးမှုကြီးကို ရင်ဆိုင်ရန် အဆင်သင့်မဖြစ်။ ဝါထိန်သောမျက်လုံးများ၊ ကိုယ်အလေးချိန် တောက်လျှောက်ကျဆင်းမှု၊ လည်ချောင်းကြီး ယောင်ယမ်းနေခြင်း စသည့် လက္ခဏာချက်များသည် သူသိခဲ့သမျှ၊ သင်ခဲ့ဖူး သမျှ စာအုပ်တွေထဲက ရောဂါတွေနှင့် တစ်ခုမျှ ကိုက်ညီခြင်းမရှိ။ သို့ရာတွင် ထိုအရာများသည် အိန္ဒိယပြည်တွင် တွေ့နေရသည့် လက္ခဏာချက်များဖြစ်ပြီး အသေအပျောက်နှုန်း အများဆုံးသော ရောဂါဖြစ်နေသည်။ ထိုရောဂါမှာ အခြားမဟုတ်။ ချောင်းဆိုးသွေးပါ အဆုတ်နာဖြစ်သည်။
အိန္ဒိယပြည်အဆုတ်ရောဂါဆိုင်ရာဌာနက အိန္ဒိယပြည်တွင် အဆုတ်ရောဂါစွဲကပ်နေသူပေါင်းမှာ (၁၉၈၁ ခုနှစ်တွင်) လူဦးရေ သန်းနှစ်ရာ့ခြောက်ဆယ်ရှိသည်ဟု ဆိုသည်။ သူရောက်ပြီး ပထမတစ်ပတ်အတွင်းတွင် မက်စ်သည် လူနာပေါင်း ၄၆၉ ယောက်ကို တတ်နိုင်သမျှ ကုသပေးခဲ့သည်။
“ကျွန်တော့်ဆေးခန်းရှေ့က လူတန်းကြီးဟာ ဆုံးပဲ မဆုံးနိုင်တော့ဘူးဗျာ၊ ကြည့်ပြီး နည်းနည်းလေးမှ စိတ်မကောင်းဘူး။ တစ်ခါတလေကျတော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ဒဏ္ဍာရီပုံပြင်ထဲကဟာတွေကို တွေ့နေသလားလို့တောင် ထင်မိတယ်။ ကလေးတွေဆိုတာ ဘာအဝတ်အစားမှ မပါဘူး၊ သူတို့ခါးမှာ စည်းထားတဲ့ ဒိုတီကလေးတစ်ပိုင်းပဲပါတယ်။ ခါးပတ်ပတ်လည်မှာ ကြိုးကလေး ချည်ထားပြီး ချူကလေးဆွဲထားတယ်။ အဝတ်အစားမပါတော့ နှလုံးတို့၊ အဆုတ်တို့ရဲ့ အသံကို နားထောင်ရတာကတော့ လွယ်ပါရဲ့၊ ဒါပေမယ့် သူတို့ရောဂါတွေကို ကုရတာကတော့ မလွယ်ဘူးဗျ။ ကိုယ်လုံးကလေးတွေက သေးသေးကလေးတွေ ဆိုတော့ လက်ထဲမှာ ကိုင်လိုက်ရင် ငါးရှဉ့်ကို ကိုင်လိုက်ရသလို ချော်ထွက်သွားတယ်"
" မိန်းမတွေ ဆိုတာကလဲ တစ်ကိုယ်လုံး မင်ကြောင်တွေ ထိုးထားကြတယ်။ တချို့ဆိုရင် ခေါင်းကနေ ခြေဖျားအထိ ထိုးထားတာ။ ဒီအထဲမှာ ယောက်ျားတွေတွင် မကဘူး၊ မိန်းမတွေကလဲ ဗိုက်ဆာဆာရှိတိုင်း ကွမ်းတွေ စားထားလို့ သူတို့လျှာတွေကလဲ ရဲနေသဗျ၊ ဒီတော့ လူနာလာပြရင် အဲဒါတွေကြောင့် ရောဂါကို ရုတ်တရက် ရှာလို့မရဘဲ ဖြစ်နေတတ်သေးတယ်။ သူတို့ဆိုးထားတဲ့ ဆေးတွေနဲ့ ကွမ်းသွေးတွေကြောင့် နေထိုင်မကောင်းဘူးဆိုပြီး လာပြရင် ကျွန်တော် ဘယ့်နှယ်လုပ်ပြီး အသားအရောင်ကို ခွဲခြားကြည့်နိုင်တော့မှာလဲ။ ပါးစပ်တို့၊ လည်ချောင်းတို့မှာ အမြှေးပါးယောင်နေသလား ဘာလားဆိုတာ ကျွန်တော် ဘယ့်နှယ်လုပ် ခွဲခြားနိုင်တော့မှာလဲ။ တချို့ကတော့လဲ ရောဂါကို ကျွန်တော် ခွဲခြားနိုင်အောင် တတ်နိုင်သမျှ ကူညီကြပါတယ်လေ။ ဒါပေမယ့် သူတို့ ကူညီပုံကိုလဲ ကြည့်ဦးဗျ၊ ဥပမာ- ချောင်းဆိုးသွေးပါ အဆုတ်နာ စွဲနေလို့ ပိန်ချုံးနေတဲ့ အဘိုးကြီးတစ်ယောက်ကဆိုရင် အတင်းဖျစ်ညှစ် ချောင်းဆိုးပြီး ပါးစပ်ထဲက သွေးကို လက်ဖဝါးထဲ ထွေးပြသဗျ။ လက်ဖဝါးထဲ သွေးခဲတုံးကြီး ထွေးပြနိုင်လို့ ကျေနပ်နှစ်သက် အားရနေလိုက်သေးတယ်။ လက်ဖဝါးထဲက သွေးမှာ အဆုတ်ရောဂါပိုးတွေ သန်းပေါင်းများစွာ ကူးခတ်နေကြတာပေါ့"
" အဲ...ရောက်တဲ့နေ့ကစပြီး ကျွန်တော်လဲ မလုပ်မဖြစ်တဲ့ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ငန်းတွေကို သေသေချာချာ ဂရုတစိုက် လုပ်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ခက်တာက ကျွန်တော့်အခန်းထဲမှာ လက်ဆေးစရာ ဇလုံကလေး တစ်လုံးတောင် ရှိတာမဟုတ်ဘူး၊ လူနာတစ်ယောက်ကို ကိုင်တွယ်ပြီး နောက်လူနာတစ်ယောက်ကို မကြည့်ခင်မှာ လက်ဆေးဖို့ ဇလုံမရှိဘူး။ သူတို့ဆီမှာကတော့ ရောဂါပိုးတို့ နေမကောင်းဖြစ်တာတို့၊ နာဖျားမကျန်းဖြစ်တာတို့၊ သေတာတို့က အဆန်း မဟုတ်တော့ဘူးလေ။ ရိုးသွားပြီ။ မိန်းမတစ်ယောက်ဆိုရင် သူ့ခြေထောက်က အနာကြီး ပြည်ပေါက်နေတာကို ဆာရီနဲ့ သုတ်နေတယ်၊ ကျွန်တော်က လိမ်းဖို့ပေးလိုက်တဲ့ ဆေးကို လက်နဲ့ကော်ပြီး အနာကို လိမ်းတာမျိုးတွေလဲ ရှိသေးတယ်"
“တစ်ခါတလေလဲ ရယ်စရာကလေးတွေ တွေ့ရသေးတယ်၊ တစ်ခါတော့ ကလေးငယ်တစ်ယောက်ကို စမ်းနေတုန်း ကလေးက သေးနဲ့ ငေါက်တောက် ပန်းလိုက်တာ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို တည့်တည့် လာစဉ်တယ်လေ။ ဒီတွင် ကလေးအမေလဲ ပျာပျာသလဲဖြစ်ပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာကို သူ့မျက်နှာဖုံး ပဝါအဖျားနဲ့ လိုက်သုတ်ပေးတယ်။ တချို့လဲ ဆေးစာရွက်အဟောင်းကြီးကိုင်ပြီး လာပြတယ်။ ဗန်ဒိုနာကို အဖတ်ခိုင်းကြည့်တော့ လူနာက ရယ်ရသေးတယ်။ ဆေးစာရွက်အဟောင်းကြီးကိုပြပြီး ဆေးလာတောင်းတယ်လေ။ ဆေးစာကို ဗန်ဒိုနာကို အဖတ်ခိုင်းကြည့်တော့ ကင်ဆာရောဂါ နောက်ဆုံးအဆင့်မှာ ရောက်နေလို့ တစ်နေ့ကို အက်စပရင် ခြောက်ပြားပေးရမယ်ဆိုတဲ့ ဆေးစာ၊ သူနဲ့ ဘာမှမဆိုင်ဘူး။ နောက်တစ်ယောက်ကတော့ ရင်ဘတ်ကို ရိုက်ထားတဲ့ ဓာတ်မှန်ပြားကြီးကို ကျီဝနတ်ရုပ်ကို ပင့်လာသလို သေသေချာချာ ကိုင်လာပြီး လာပြတယ်၊ သူ့ဓာတ်မှန်ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ဓာတ်မှန်က အနှစ် နှစ်ဆယ်လောက်က ရိုက်ထားတဲ့ ဓာတ်မှန်"
“ဒါပေမယ့် သုခမြို့တော်မှာ တွေ့ရတဲ့အဖြစ်တွေကတော့ အများအားဖြင့် စိတ်မကောင်းစရာ၊ စိတ်မချမ်းသာစရာတွေပဲ များပါတယ်။ တစ်နေ့တော့ တစ်ကိုယ်လုံး မီးတွေလောင်ထားတဲ့ ကလေးမကလေးတစ်ယောက် ကျွန်တော့်ဆီ ရောက်လာတယ်။ ဖြစ်ပုံက သူက မီးရထားလမ်းဘေးတစ်လျောက်မှာ ရထားခေါင်းတွဲက ကျကျန်ခဲ့တဲ့ ကျောက်မီးသွေးတုံးကလေးတွေကို လိုက်ကောက်နေတုန်းမှာ ရထားခေါင်းတွဲက အငွေ့မှုတ်ထုတ်လိုက်တာ"
" မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကတော့ မျက်နှာကလေးက လှပါရဲ့၊ ဒါပေမယ့် သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ အကွက်ကလေးတစ်ကွက် ပေါ်နေတယ်။ အကွက်ကလေးပေါ်ကို အပ်စိုက်ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ဒီအကွက်ကလေးဟာ ကျွန်တော်တို့တိုင်းပြည်မှာ မတွေ့ဖူးတဲ့ ရောဂါမျိုးဖြစ်တယ်ဆိုတာ သိလိုက်တယ်။ ချက်ချင်း သိလိုက်ပြီ၊ ကိုယ်ရေပြားရောဂါလေ"
"တစ်ခါမှာတော့ ကလေးအဖေ လူငယ်ကလေးတစ်ယောက် လာပြတယ်။ သူ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဆစ်ဖလစ်ရောဂါ အကြီးအကျယ်ဖြစ်နေပြီ။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော့်လက်ထောက် အာသံသူ ဗန်ဒိုနာကတစ်ဆင့် သူ့ကိုရှင်းပြရတယ်၊ သူ့ရောဂါဟာ သူ့ဇနီးနဲ့ကလေးအတွက် အများကြီး ဒုက္ခရောက်နိုင်တယ်လို့။ နောက်ကလေးအမေတစ်ယောက်ကတော့ ကျွန်တော့်ဆီကို အသက်မရှိတော့တဲ့ အသားထုပ်ကလေးတစ်ထုပ် ယူလာတယ်လေ၊ ကလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ ဆုံဆို့နာကြောင့် ဆုံးသွားတာ။ လူဖြူဆရာကြီးက ကယ်ပေးတယ်ဆိုပြီး လာတဲ့လူနာတွေကလည်း မနည်းဘူး။ တချို့က ကင်ဆာရောဂါသည်တွေ၊ အကြီးအကျယ် နှလုံးရောဂါဖြစ်နေတဲ့ ရောဂါသည်တွေ၊ ရူးသွပ်နေတဲ့လူတွေ၊ မျက်စိကွယ်နေတဲ့လူတွေ၊ ဆွံ့အ,နေတဲ့ လူတွေ၊ ကိုယ်ခန္ဓာ လူစဉ်မမီတော့တဲ့လူတွေ၊ သွက်ချာပါဒလိုက်နေသူတွေ၊ ကျွန်တော်ဟာ ပျောက်စေဆရာ ဆိုပြီး မျှော်လင့်ချက်ကြီးနဲ့ လာကြတဲ့လူနာတွေလေ"
“အဲဒီအထဲမှာ ကျွန်တော်မကြည့်ရက်ဆုံး၊ နောင်လည်း ဘယ်တော့မှ ကြည့်ချင်မှာမဟုတ်တဲ့ လူနာကတော့ ဗိုက်ပူနံကားနဲ့ ပိန်ချုံးချည့်နဲ့နေတဲ့ ကလေးငယ်တွေပဲ။ အမေတွေက အားကိုးတကြီးနဲ့ အဲဒီကလေးတွေကို ခေါ်လာပြီး ကျွန်တော့်ခုတင်ပေါ်ကို လာပို့ကြတယ်။ ကလေးတွေက အသက်အခါလည်လောက်ရှိပြီ။ တချို့ဆိုရင်လည်း အခါလည်နဲ့ ခြောက်လလောက်ရှိပြီ။ ဒါပေမယ့် ချိန်ကြည့်လိုက်ရင် ကိုယ်အလေးချိန်က ကိုးပေါင်တောင် မပြည့်ချင်ဘူး။ ကလေးတွေက သိပ်ပြီး အာဟာရချို့တဲ့နေလေတော့ သူတို့ငယ်ထိပ်ဟာ ဘယ်တော့မှ မစေ့တော့ဘူး။ ကယ်လ်စီယံဓာတ် ချို့တဲ့တော့ သူတို့ခေါင်းခွံရိုး တည်ဆောက်ပုံဟာ ပုံပျက်ပန်းပျက်ဖြစ်သွားပြီး ခေါင်းခွံက ပိန်ရှုံ့ကလေးဖြစ်နေတော့ အီဂျစ်ပြည်မှာ ဆေးစိမ်ထားတဲ့ အလောင်းကောင်ကလေးတွေလို ဖြစ်နေတယ်။ ငယ်ငယ်က အာဟာရချို့တဲ့ခဲ့ကြလေတော့ ချို့တဲ့မှုအတိုင်းအတာကိုလိုက်ပြီး သူတို့ဦးနှောက်ထဲက ဂရေးဆဲလ်တွေဟာ အများအပြား ပျက်စီးကုန်ကြတယ်။ ကျွန်တော်က ဘယ်လောက်ပဲ ဆေးကုပေးပြီး ကယ်ထား, ကယ်ထား၊ သူတို့တစ်တွေဟာ လူကောင်းပကတိ ဖြစ်လာကြတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်တို့ဆေးပညာ သတ်မှတ်ချက်အရ ပြောရရင် ဝမ်းတွင်းရူး လူနုံလူအ, အန္ဓတွေ ဖြစ်ကုန်ကြတော့မှာပဲ"
သူတွေ့နေရသည့် ကလေးများ၏အခြေအနေမှာ တစ်တိုင်းပြည်လုံးတွင် ဖြစ်ပွားနေသည့် အာဟာရချို့တဲ့သည့် ကလေးငယ်များ၏ အလွန်သေးငယ်သည့် အစိတ်အပိုင်းကလေး တစ်ပိုင်းသာဖြစ်ပြီး၊ နမူနာသဘောလောက်သာ ရှိသေးကြောင်းကို နောင်တွင် မက်စ် တွေ့လာခဲ့ရသည်။ ကလေးများနှင့်ပတ်သက်၍ အခွင့်အာဏာအပိုင်ဆုံး ဌာနတစ်ခုဖြစ်သော အိန္ဒိယပြည် အာဟာရဓာတ်ဖွံ့ဖြိုးရေးဌာန ညွှန်ကြားရေးမှူး၏ အဆိုအရ အိန္ဒိယပြည်သည် ယနေ့ အချိန်တွင် အာဟာရချို့တဲ့မှုကြောင့် လူတန်းမစေ့သော ကလေးငယ်များကို ထုတ်လုပ်လျက်ရှိကြောင်းဖြင့် ပြောဆိုသွားခဲ့သည်။ သူ့အဆိုအရ နောက်လာမည့် မျိုးဆက်များ၏ ကျန်းမာသန်စွမ်းရေးသည် သိသိသာသာကြီး ယုတ်လျော့ကျသွားမည်ဟု ဆိုသည်။
ယခုအချိန်တွင် အနည်းဆုံး အိန္ဒိယလူမျိုး သန်း ၁၄ဝ ကျော်တို့သည် အာဟာရချို့တဲ့သောရောဂါကို ခံစားနေကြရသည်ဟု ဆိုသည်။ အိန္ဒိယပြည်တွင် တစ်နှစ် တစ်နှစ်လျှင် ကလေးသန်းပေါင်း ၅၃ သန်း မွေးလျက်ရှိရာ ယင်းတို့အနက် ၃ သန်းသာလျှင် ကျန်းမာသန်စွမ်းသော လူကြီးအဖြစ်သို့ ရောက်လာကြမည်ဟုလည်း ထိုပါရဂူက ပြောဆိုခဲ့သည်။ ယင်းကျန်ရစ်သူတို့အနက် လေးသန်းမှာ အသက်ရှစ်နှစ်မတိုင်မီ သေဆုံးသွားကြသည်။ အာဟာရချို့တဲ့သဖြင့် ငါးနှစ်အောက် ကလေး ၅၁ ရာနှုန်းသည် စိတ်ဓာတ်နှင့် အာရုံကြောပြဿနာများ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့ကြကာ ယင်းတို့ကြောင့် အပြုအမူဆိုင်ရာ ချို့ယွင်းချက်များ ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်သည်။ အရွယ်ရောက်သူများ လူကြီးများမှာ လည်ပင်းကြီးရောဂါနှင့် အလားတူ ချို့ယွင်းချက်များ ပေါ်ပေါက်လာကြမည်ဖြစ်သည်။
သူရောက်ပြီး ဒုတိယနေ့တွင် ခေါင်းမြီးခြုံထားသည့် မူဆလင် အမျိုးသမီးငယ်တစ်ယောက် ရောက်လာပြီး သူ့စားပွဲပေါ်သို့ အထုပ်ကလေးတစ်ခု လာတင်သည်။ အမျိုးသမီးငယ်သည် သူ့ကို ပြူးပြူးကြီး စိုက်ကြည့်ရင်း အင်္ကျီ ကြယ်သီးများကို ဖြုတ်သည်။ ထို့နောက် သူ့ရင်မွှာအစုံကို လက်ဖြင့် မပြသည်။
“နို့မထွက်တော့ဘူး၊ ခန်းသွားပြီ...ခန်းသွားပြီ” ဟု အော်နေသည်။
ထို့နောက် သူ့မျက်လုံးများသည် နံရံတွင် ချိတ်ထားသည့် အရုပ်ကားပေါ်သို့ ရောက်သွားကြ၏။ အရုပ်ကားမှာ နို့မှုန့်ကြော်ငြာအရုပ်ကားဖြစ်သည်။ အရုပ်ကားပေါ်တွင် ပါးဖောင်းဖောင်းနှင့် ပြုံးရယ်နေသည့် ကလေးငယ်တစ်ယောက်။ ထိုကလေးငယ်၏ ပုံအောက်တွင် “သင့်ကလေးငယ်များကို ကျန်းမာအောင် နက်စလေကုမ္ပဏီက ပြုလုပ်ပေးသည်” ဆိုသည့် ကြော်ငြာစာတန်းကို တွေ့ရသည်။ အမျိုးသမီးသည် ထိုရုပ်ပုံကိုကြည့်၍ တစ်ချက်အော်သည်။ ထို့နောက် နက်စလေ နို့မှုန့်ကုမ္ပဏီက ပြက္ခဒိန်ဆီသို့ တစ်ဟုန်ထိုး ပြေးသွားကာ ပြက္ခဒိန်ကို အစိတ်စိတ်အမြွာမြွာဖြစ်သွားအောင် ဆုတ်ပစ်နေသည်။
ထိုစဉ် အခန်းကလေးထဲသို့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ပြေးဝင်လာကာ ခပ်စောစောက ရောက်နေသည့် မူဆလင် အမျိုးသမီးငယ်ကို တွန်းပစ်လိုက်ပြီး မက်စ်ဆီသို့ ပြေးလာကာ လက်ထဲတွင် ပွေ့လာသည့် ကလေးငယ်ကို ထိုးပေး သည်။
“ဆရာကြီး ဒီကလေးကို ယူသွားပါ၊ ဒီကလေးကို မွေးပေးပါ” ဟု အော်သည်။
ထိုအပြုအမူများသည် စိတ်ပျက်၍ မျှော်လင့်ချက်ကုန်ခန်းနေသော ကလေးအမေများ၏အခြေအနေကို ဖော်ပြနေသည့်အပြုအမူများဖြစ်သည်။
“ကိုယ့်ကလေးကို ဒီလောက်ချစ်တဲ့ အမေမျိုးတွေကို ကျွန်တော် တခြား ဘယ်မှာမှ မတွေ့ဖူးဘူးဗျာ။ အမေတွေဟာ သူတို့ကလေးငယ်တွေအတွက် အငတ်ခံကြတယ်။ သူတို့အသက်ကို စွန့်ကြတယ်။ သူတို့ကလေးတွေ အသက်ရှင်မယ်ဆိုရင် သူတို့ရဲ့ အသက်သွေးကိုလည်း ပေးကြတယ်။ ဒီလိုချစ်တဲ့ မိခင်တွေရဲ့ အချစ်မျိုးကို ဘယ်မှာတွေ့နိုင်မလဲ” ဟု မက်စ် က ပြောသည်။
မည်သို့ဖြစ်စေ မက်စ်အဖို့သော်မူ သုခမြို့တော်တွင် သူတွေ့ခဲ့ရသော ကလေးငယ်တို့၏ ဒုက္ခဝေဒနာ၊ မိခင်များ၏မျက်လုံးထဲတွင် တောက်လောင်နေသော သောကမီးတို့ကို သူ့တစ်သက်တွင် ဘယ်တော့မျှ မေ့နိုင်တော့မည်မဟုတ်။
ထိုနေ့ညတွင် ကာလကတ္တားမြို့တော်ကြီးသည် သူ့အတွက် နောက်ထပ် မေ့နိုင်ဖွယ်မရှိသော အဖြစ်အပျက်တစ်ခုကိုလည်း ဖန်တီးပေးလိုက်သည်။
ကာလကတ္တားထုတ် သတင်းစာတစ်စောင်တွင် စာလုံးမည်းကြီးဖြင့် သတင်းတစ်ခု ပါလာသည်။ သတင်းက အခြားမဟုတ်။
“ကာလကတ္တားဆရာဝန်ကြီးများက ဖန်ပြွန်သန္ဓေသားဖြင့် ကလေးငယ်တစ်ယောက် မွေးပေးလိုက်ပြီ” ဆိုသည့် သတင်း။
အပိုင်း(၁၇)ဆက်ရန်
မြသန်းတင့်
No comments:
Post a Comment